วิกิซอร์ซ thwikisource https://th.wikisource.org/wiki/%E0%B8%AB%E0%B8%99%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%AB%E0%B8%A5%E0%B8%B1%E0%B8%81 MediaWiki 1.39.0-wmf.23 first-letter สื่อ พิเศษ พูดคุย ผู้ใช้ คุยกับผู้ใช้ วิกิซอร์ซ คุยเรื่องวิกิซอร์ซ ไฟล์ คุยเรื่องไฟล์ มีเดียวิกิ คุยเรื่องมีเดียวิกิ แม่แบบ คุยเรื่องแม่แบบ วิธีใช้ คุยเรื่องวิธีใช้ หมวดหมู่ คุยเรื่องหมวดหมู่ สถานีย่อย คุยเรื่องสถานีย่อย ผู้สร้างสรรค์ คุยเรื่องผู้สร้างสรรค์ งานแปล คุยเรื่องงานแปล หน้า คุยเรื่องหน้า ดัชนี คุยเรื่องดัชนี TimedText TimedText talk มอดูล คุยเรื่องมอดูล Gadget Gadget talk Gadget definition Gadget definition talk 0 36978 189068 109907 2022-08-07T11:22:38Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{header | title = [[../../|ประชุมพงษาวดาร]] [[../|ภาคที่ 5]] | year = 2460 | author = | editor = | translator = | section = 5. พงษาวดารเมืองหลวงพระบาง ตามฉบับที่มีอยู่ในศาลาลูกขุน | contributor = ไม่ปรากฏ | previous = [[../เรื่องที่ 4/]] | next = | notes = | portal = ประเทศลาว }} <pages index="ประชุมพงศาวดาร (ภาค ๕) - ๒๔๖๐ reorganised.pdf" from="245" to="290" fromsection="245-2" /> eoh0m8tpmml7i3n40e51idwfll2s2wf 189069 189068 2022-08-07T11:23:07Z Venise12mai1834 8884 Venise12mai1834 ย้ายหน้า [[พงศาวดารเมืองหลวงพระบาง ตามฉบับที่มีอยู่ในศาลาลูกขุน]] ไปยัง [[ประชุมพงศาวดาร/ภาคที่ 5/เรื่องที่ 5]] wikitext text/x-wiki {{header | title = [[../../|ประชุมพงษาวดาร]] [[../|ภาคที่ 5]] | year = 2460 | author = | editor = | translator = | section = 5. พงษาวดารเมืองหลวงพระบาง ตามฉบับที่มีอยู่ในศาลาลูกขุน | contributor = ไม่ปรากฏ | previous = [[../เรื่องที่ 4/]] | next = | notes = | portal = ประเทศลาว }} <pages index="ประชุมพงศาวดาร (ภาค ๕) - ๒๔๖๐ reorganised.pdf" from="245" to="290" fromsection="245-2" /> eoh0m8tpmml7i3n40e51idwfll2s2wf 189071 189069 2022-08-07T11:24:54Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{header | title = [[../../|ประชุมพงษาวดาร]] [[../|ภาคที่ 5]] | year = 2460 | author = | editor = | translator = | section = 5. พงษาวดารเมืองหลวงพระบาง ตามฉบับที่มีอยู่ในศาลาลูกขุน | contributor = | previous = [[../เรื่องที่ 4/]] | next = | notes = | portal = ประเทศลาว }} <pages index="ประชุมพงศาวดาร (ภาค ๕) - ๒๔๖๐ reorganised.pdf" from="245" to="290" fromsection="245-2" /> g9mohm5ooluj6rjrv3inelwdoq3baux 189082 189071 2022-08-07T11:34:10Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{header | title = [[../../|ประชุมพงษาวดาร]] [[../|ภาคที่ 5]] | year = 2460 | author = | editor = | translator = | section = 5. พงษาวดารเมืองหลวงพระบาง ตามฉบับที่มีอยู่ในศาลาลูกขุน | contributor = | previous = [[../เรื่องที่ 4/]] | next = | notes = | portal = ประเทศลาว }} <pages index="ประชุมพงศาวดาร (ภาค ๕) - ๒๔๖๐ reorganised.pdf" from="245" to="291" fromsection="245-2" /> jeme0oqjdk22kobv4zffvy71rdugp8d 250 37147 189077 108100 2022-08-07T11:30:29Z Venise12mai1834 8884 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Bitterschoko" />{{ก|๒๗๑}}</noinclude>ให้เจ้าเมืองหลวงพระบางแต่งท้าวพระยาพาเจ้ามหาอุปราชาขึ้นไปส่งบ้านเมือง ครั้นณเดือนหก แรมแปดค่ำ ปีมโรง อัฐศก เจ้าเมืองหลวงพระบางแต่งให้พระยาศรีมหานาม พระยากวานเล็กน้อย พาเจ้ามหาอุปราชา แลมารดา น้องหญิง ภรรยา ครอบครัว ขึ้นไปถึงเมืองบูรณ์เหนือ แขวงเมืองหลวงพระบาง พรมแดนต่อแขวงเมืองเชียงรุ้ง เจ้ามหาอุปราชาให้พระยาศรีมหานาม พระยากวานเล็กน้อย พักครอบครัวรออยู่ที่เมืองบูรณ์เหนือก่อน ด้วยเมืองเชียงรุ้งยังไม่เปนปรกติ เจ้ามหาอุปราชาจะขึ้นไปฟังเหตุการร้ายดีประการใดจึงจะแต่งคนถือหนังสือลงมารับครอบครัวครั้งหลัง เจ้ามหาอุปราชาขึ้นไปถึงเมืองพง คิดอุบายให้มหาไชยเมืองพงขึ้นไปส่ง ครั้นไปถึงเมืองฮำ เจ้ามหาอุปราชาพักอยู่เมืองฮำ มหาไชยตั้งอยู่ท่าตัว เหนือเมืองฮำทางใกล้กันวันหนึ่ง แล้วเจ้ามหาอุปราชาจึงแต่งหนังสือขึ้นไปถึงเจ้าราชบุตรเมืองเชียงรุ้ง ๆ แต่งให้อาญาน้อยเมืองฮำคุมไพร่พลยกไปตีพวกมหาไชยแตกหนีลงมาเมืองพง ครั้นเดือนแปด ปีมโรง อัฐศก มหาไชยเมืองพงจึงเกณฑ์กองทัพยกขึ้นไปตีเมืองรา เมืองลองแตก มหาไชยจับได้เจ้ามหาอุปราชาที่วัดใหม่เมืองลองเมื่อเดือนสิบสอง ขึ้นหกค่ำ ปีมเสง นพศก พามาถึงเมืองฮำ ก็ฆ่ามหาอุปราชาเสียในวันเดือนสิบสอง ขึ้นแปดค่ำ แล้วมหาไชยยกกองทัพขึ้นไปตีเมืองแจ เจ้าราชบุตรเมืองเชียงรุ้ง อาญาน้อยเมืองฮำ แลพวกเมืองโรง เมืองแจงหกพันนาฝ่ายตวันตก พร้อมกันยกเข้าตีกองทัพมหาไชย เจ้าเมืองล่า เจ้าเมือง<noinclude></noinclude> qlzvzdo62ftxp1vampd6t5rs3vmxkxr 250 37149 189076 108108 2022-08-07T11:29:18Z Venise12mai1834 8884 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Bitterschoko" />{{ก|๒๗๒}}</noinclude>พง ได้สู้รบกันเปน{{ตตฉ|สามรถ|สามารถ}} ผู้คนล้มตายเปนอันมาก เจ้าเมืองล่าตายในที่รบ มหาไชย เจ้าเมืองพง ทนฝีมือไม่ได้ พาครอบครัวหนีลงมาพักอยู่ลองเฮียด แขวงเมืองหลวงพระบาง ศักราช ๑๒๑๙ ปีมเสง นพศก ในเดือนสี่ ข้างขึ้น มหาไชยกลับยกกองทัพขึ้นไปตีเมืองโรง ได้สู้รบกันเปนสามารถ มหาชัยถูกปืนตายในที่รบ แล้วนายยง บุตรมหาไชย กับนายทัพนายกอง พากันแตกหนีลงมาตั้งอยู่ลองเฮียด แล้วส่งครอบครัวเข้ามาพักอยู่นาหินเมืองไซ เจ้าเมืองหลวงพระบางแต่งให้พระยาเมืองซ้ายคุมไพร่ขึ้นไปตั้งอยู่เมืองไซ พระยาเชียงใต้คุมไพร่ไปตั้งอยู่บ้านแพงโพทอง พระยาหมื่นน่าคุมไพร่ไปตั้งอยู่เมืองอวย พระยาศรีนครโลก เพี้ยจ่าหมื่น คุมไพรไปตั้งอยู่เมืองบูรณ์ใต้ คอยฟังราชการแลรักษาป้องกันเขตรแดน ครั้นศักราช ๑๒๒๒ ปีวอก โทศก ในเดือนหก ขึ้นสิบห้าค่ำ นายยง บุตรมหาไชย ท้าวพระยาเมืองพง ยกกองทัพเข้ามาตีทัพพระยาเมืองซ้าย พระยาเมืองซ้าย นายทัพนายกองทั้ง ๔ ทัพ ช่วยกันรบพุ่งพวกลื้อพวกลาวตายบ้าง กองทัพพระยาเมืองซ้ายแลนายทัพนายกองทั้งปวงเสียท่วงทีแตกหนีลงมาน้ำปาด น้ำอู เจ้าเมืองหลวงพระบางจึงแต่งให้เจ้าราชวงษ์เปนแม่ทัพ เจ้าคำปาน เจ้าสาร เจ้าก่ำ เจ้ายอด ท้าวพระยา คุมไพร่พลยกขึ้นไปตั้งอยู่น้ำปาด เมืองงอย น้ำอู ทัพหนึ่ง เจ้าราชบุตรเปนแม่ทัพ เจ้าก่ำ เจ้าฮวด เจ้าเขียว เจ้าคำเพ็ง ท้าวพระยา คุมไพร่พลขึ้นไปอยู่บ้านเทียวใต้เมืองไซทัพหนึ่ง แล้ว<noinclude></noinclude> nqczjwm31mla4hb1m4zebpxa01vh0jx 250 37150 189074 108110 2022-08-07T11:28:02Z Venise12mai1834 8884 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Bitterschoko" />{{ก|๒๗๓}}</noinclude>เจ้าราชวงษ์ เจ้าราชบุตร แต่งให้นายทัพนายกองยกขึ้นไปตามนายยงถึงเมืองไซ หาทันนายยงไม่ จับได้แต่ช้างพัง ๑ โคต่าง ๓๘ หลัง แล้วนายยงพาครอบครัวหนีไปพักอยู่เมืองแวน ครั้นณเดือนแปด ปีวอก โทศก เจ้าราชวงษ์ เจ้าราชบุตร ให้นายทัพนายกองอยู่ประจำรักษา แล้วเลิกทัพกลับลงมาเมืองหลวงพระบาง }ศักราช ๑๒๒๓ ปี ในเดือนยี่ ขึ้นสิบเอ็จค่ำ ปีรกา ตรีศก นายยง ท้าวพระยาเมืองล่า เมืองพง ยกกองทัพมาตีเมืองบูรณ์เหนือ เมืองยั้ว เมืองบูรณ์ใต้ เมืองเงิน เมืองรวงใน เมืองอาย บ้านแพงโพทอง เมืองล่า เมืองไซ ซึ่งขึ้นแก่เมืองหลวงพระบาง บรรดาเจ้าเมืองท้าวพระยานายทัพนายกองซึ่งอยู่ประจำรักษาได้ออกสู้รบป้องกัน เหลือกำลัง ทนฝีมือกองทัพนายยงไม่ได้ แตกหนีมาทางน้ำอูบ้าง น้ำของบ้าง นายยงคุมกองทัพยกเข้ามาตั้งอยู่นาหินเมืองไซทัพ ๑ นาแลทัพ ๑ นาสาวทัพ ๑ เมืองแปงบ้าน พระยาพิศวงลือเมืองล่า ทัพ ๑ สี่ทัพ ครั้งนั้น เจ้าเมืองหลวงพระบางลงมาเฝ้าทูลลอองธุลีพระบาทณกรุงเทพฯ เจ้าอุปราชแต่งให้เจ้าราชวงษ์เปนแม่ทัพ เจ้าคำปาน เจ้าพรหมา พระยาเมืองขวา พระยาหมื่นน่า พระยาเมืองแพน คุมไพร่พลยกขึ้นไปทางลาดหารเมืองงานาโคกทัพ ๑ เจ้าราชบุตรเปนแม่ทัพ พระยาคำมหาโนก พระยาเชียงเหนือ คุมไพร่ยกไปทางน้ำปาดทัพ ๑ แล้วนัดให้ยกไปบรรจบกันที่เมืองไซ ครั้นณเดือนยี่ แรมหกค่ำ พระยาเมืองขวา{{วว}}<noinclude></noinclude> srpby3p2tkqeorhdszaftylnngr3hn3 189075 189074 2022-08-07T11:28:14Z Venise12mai1834 8884 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Bitterschoko" />{{ก|๒๗๓}}</noinclude>เจ้าราชวงษ์ เจ้าราชบุตร แต่งให้นายทัพนายกองยกขึ้นไปตามนายยงถึงเมืองไซ หาทันนายยงไม่ จับได้แต่ช้างพัง ๑ โคต่าง ๓๘ หลัง แล้วนายยงพาครอบครัวหนีไปพักอยู่เมืองแวน ครั้นณเดือนแปด ปีวอก โทศก เจ้าราชวงษ์ เจ้าราชบุตร ให้นายทัพนายกองอยู่ประจำรักษา แล้วเลิกทัพกลับลงมาเมืองหลวงพระบาง ศักราช ๑๒๒๓ ปี ในเดือนยี่ ขึ้นสิบเอ็จค่ำ ปีรกา ตรีศก นายยง ท้าวพระยาเมืองล่า เมืองพง ยกกองทัพมาตีเมืองบูรณ์เหนือ เมืองยั้ว เมืองบูรณ์ใต้ เมืองเงิน เมืองรวงใน เมืองอาย บ้านแพงโพทอง เมืองล่า เมืองไซ ซึ่งขึ้นแก่เมืองหลวงพระบาง บรรดาเจ้าเมืองท้าวพระยานายทัพนายกองซึ่งอยู่ประจำรักษาได้ออกสู้รบป้องกัน เหลือกำลัง ทนฝีมือกองทัพนายยงไม่ได้ แตกหนีมาทางน้ำอูบ้าง น้ำของบ้าง นายยงคุมกองทัพยกเข้ามาตั้งอยู่นาหินเมืองไซทัพ ๑ นาแลทัพ ๑ นาสาวทัพ ๑ เมืองแปงบ้าน พระยาพิศวงลือเมืองล่า ทัพ ๑ สี่ทัพ ครั้งนั้น เจ้าเมืองหลวงพระบางลงมาเฝ้าทูลลอองธุลีพระบาทณกรุงเทพฯ เจ้าอุปราชแต่งให้เจ้าราชวงษ์เปนแม่ทัพ เจ้าคำปาน เจ้าพรหมา พระยาเมืองขวา พระยาหมื่นน่า พระยาเมืองแพน คุมไพร่พลยกขึ้นไปทางลาดหารเมืองงานาโคกทัพ ๑ เจ้าราชบุตรเปนแม่ทัพ พระยาคำมหาโนก พระยาเชียงเหนือ คุมไพร่ยกไปทางน้ำปาดทัพ ๑ แล้วนัดให้ยกไปบรรจบกันที่เมืองไซ ครั้นณเดือนยี่ แรมหกค่ำ พระยาเมืองขวา{{วว}}<noinclude></noinclude> 9s5mw5qfwsb4eaqxwd63cin0c4tvzgc 250 37151 189073 108112 2022-08-07T11:26:52Z Venise12mai1834 8884 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Bitterschoko" />{{ก|๒๗๕}}</noinclude>วรวงษาถึงแก่กรรมในที่รบ พระยาคำชมภูจึงถอยทัพเข้าภูน้อยงวงกลาง เจ้าราชบุตรรู้ว่า ทัพพระยาคำชมภูเสียที จึงให้พระยาเชียงเหนือคุมไพร่ ๑๓๐๐ คนยกไปสกัดหลังทัพลื้อ ได้รบพุ่งกันเปนสามารถ เจ้าเมืองสม เจ้าเมืองงาย กับน้องเขยเจ้าเมืองอูเหนือ ถูกปืนพวกเมืองหลวงพระบางตายในที่รบ ไพร่พลกองทัพแตกกระจัดกระจายหนีไป เจ้าราชวงษ์ เจ้าราชบุตร นายทัพนายกอง เห็นราชการสงบอยู่ จึงแต่งให้นายทัพนายกอง{{ตตฉ|อยู|อยู่}}ประจำรักษาเขตรแดน แล้วเลิกทัพกลับมาเมืองหลวงพระบาง ศักราช ๑๒๒๔ เดือนอ้าย ปีจอ จัตวาศก ฮ่อซางเตอะยกกองทัพมาตีพระยาหลวงข้าต่อเปนหัวอยู่แขวงเมืองหลวงพระบาง ได้สู้รบกันประมาณสี่ห้าวัน พระยาหลวงข้าต่อทนฝีมือฮ่อซางเตอะไม่ได้ แตกหนีลงมาเมืองวา เมืองงาย เจ้าเมืองหลวงพระบางแต่งให้พระยาเชียงเหนือ ท้าวคำฟั่น คุมไพร่ ๑๐๐๐ เสศยกขึ้นไปตีฮ่อซางเตอะทนฝีมือไม่ได้แตกหนีไป ตั้งแต่ศักราช ๑๒๑๔ ปีชวด จัตวาศก เจ้าเมืองหลวงพระบางแต่งบรรณาการไปเมืองปักกิ่งครั้งหนึ่ง มาถึงศักราช ๑๒๒๖ ปีชวด ฉศก นับได้ ๑๓ ปี ยังหาได้ไปบรรณาการไม่ ในศักราช ๑๒๒๖ ปีชวด ฉศก ท้าวพระยาเมืองเชียงรุ้งบอกมาถึงเมืองหลวงพระบางว่า วันอาทิตย์ เดือนหก ขึ้นหกค่ำ ปีชวด ฉศก เจ้าราชบุตร เจ้าเมืองเชียงรุ้ง ถึงแก่กรรม เจ้าอังวะแต่งให้อมุขิมังษา ๑{{วว}}<noinclude></noinclude> ipptwmjrx7smy12oe2lpcwkf95rkaon 250 37152 189072 108114 2022-08-07T11:25:22Z Venise12mai1834 8884 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Bitterschoko" />{{ก|๒๗๖}}</noinclude>ไพร่ ๒๐๐ คน ลงมาเมืองเชียงรุ้ง ฝ่ายเจ้าปักกิ่งก็แต่งให้ฮ่อตัวนาย ๑ ไพร่ ๒๐๐ คน ลงมาพร้อมกันณเมืองเชียงรุ้ง ครั้นวันศุกร เดือนแปด ขึ้นสิบสี่ค่ำ ปีชวด ฉศก พม่า ฮ่อ พร้อมกันตั้งบุตรเจ้ามหาอุปราชาเปนเจ้าเมืองเชียงรุ้ง บุตรเจ้ามหาอุปราชาคนนี้เกิดเมื่อศักราช ๑๒๑๐ ปีวอก สัมฤทธิศก อายุได้ ๑๗ ปี ได้เปนเจ้าเมืองเชียงรุ้ง ครั้นศักราช ๑๒๒๘ เดือนเก้า ปีขาล อัฐศก เจ้าอุปราช เจ้าราชวงษ์ เมืองหลวงพระบาง ลงมาเฝ้าทูลลอองธุลีพระบาทณกรุงเทพฯ กราบบังคมทูลพระกรุณาขอพระราชทานพระบางขึ้นไปเมืองหลวงพระบางตามเดิม พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวโปรดพระราชทานพระบางให้เจ้าอุปราช เจ้าราชวงษ์ นำขึ้นไปไว้เมืองหลวงพระบาง เมื่อโปรดพระราชทานพระบางให้เจ้าอุปราช เจ้าราชวงษ์นั้น ก็เปนมหัศจรรย์ เห็นพระฉายรูปพระปฏิมากรขึ้นไปติดอยู่ที่ซุ้มพระปรางวัดจักรวรรดิราชาวาศริมกับหอที่พระบางอยู่ ขุนนางแลราษฎรแตกตื่นกันไปทำสักการบูชา มีพิณพาทย์กลองแขกแตรสังข์เวียนเทียนสมโภชรอบพระปรางเปนอันมาก แต่สมโภชอยู่นั้นประมาณสี่ห้าเดือน แต่ขุนนางราษฎรทั้งปวงที่มาดูเห็นพระฉายไม่ต้องกัน บางคนเห็นเปนสีทองบ้าง สีนวนบ้าง สีแดงบ้าง ดูใกล้ริมฐานพระปรางไม่เห็นเปนรูปพระฉาย ดูไกลจึงเห็น ครั้นณวันอาทิตย์ เดือนห้า แรมสองค่ำ ศักราช ๑๒๒๙ ปีเถาะ นพศก ได้เชิญพระบางลงเรือตั้งกระบวนแห่ไปจากกรุงเทพฯ เจ้าอุปราช เจ้าราชวงษ์ นำพระบางขึ้นไปถึงเมืองพิไชยณวันเดือนแปด ขึ้น<noinclude></noinclude> d5hc4m78erigevroiqwexe2lmvn8g6c 250 37153 189064 108116 2022-08-07T11:20:27Z Venise12mai1834 8884 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Bitterschoko" /><center>๒๗๘</center></noinclude>มณฑป ๓ ชั้น ช่างยังทำอยู่ทุกวัน ทำเสร็จแล้วจะได้เชิญพระบางขึ้นสถิตย์อยู่ให้สมควร อนึ่ง ราชการทางเมืองไซก็ได้แต่งให้พระยาเมืองขวา เพี้ยล่าม ขึ้นไปตั้งเมืองล่า เมืองไว เมืองอาย เมืองเงิน เมืองยอ เมืองบูรณ์เหนือ เมืองบูรณ์ใต้ พระยาเมืองขวา เพี้ยล่ามมาแจ้งว่า ราชการทางเมืองขวา เมืองอาฮิน เมืองไล สงบอยู่ ฝ่ายเมืองแถงแลหัวพันทั้งหกก็มาคำนับทุกปีมิได้ขาด ถ้ามีราชการประการใด จะบอกลงมาให้ทราบ ครั้งหลัง บอกมาณวันเสาร์ เดือนสิบเอ็ด ขึ้นสิบสี่ค่ำ ปีเถาะ นพศก ๚ {{cr|sp|40|fr|12|sp|5|fc|14|sp|5|c|6|sp|5|fc|14|sp|5|fl|12|sp|40}}<noinclude></noinclude> tlwulppu9mwflwlybhmiehdklqpjdsj 189065 189064 2022-08-07T11:20:44Z Venise12mai1834 8884 Venise12mai1834 ย้ายหน้า [[หน้า:ประชุมพงศาวดาร (ภาค ๕) - ๒๔๖๐ reorganised.pdf/290]] ไปยัง [[หน้า:ประชุมพงศาวดาร (ภาค ๕) - ๒๔๖๐ reorganised.pdf/291]] proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Bitterschoko" /><center>๒๗๘</center></noinclude>มณฑป ๓ ชั้น ช่างยังทำอยู่ทุกวัน ทำเสร็จแล้วจะได้เชิญพระบางขึ้นสถิตย์อยู่ให้สมควร อนึ่ง ราชการทางเมืองไซก็ได้แต่งให้พระยาเมืองขวา เพี้ยล่าม ขึ้นไปตั้งเมืองล่า เมืองไว เมืองอาย เมืองเงิน เมืองยอ เมืองบูรณ์เหนือ เมืองบูรณ์ใต้ พระยาเมืองขวา เพี้ยล่ามมาแจ้งว่า ราชการทางเมืองขวา เมืองอาฮิน เมืองไล สงบอยู่ ฝ่ายเมืองแถงแลหัวพันทั้งหกก็มาคำนับทุกปีมิได้ขาด ถ้ามีราชการประการใด จะบอกลงมาให้ทราบ ครั้งหลัง บอกมาณวันเสาร์ เดือนสิบเอ็ด ขึ้นสิบสี่ค่ำ ปีเถาะ นพศก ๚ {{cr|sp|40|fr|12|sp|5|fc|14|sp|5|c|6|sp|5|fc|14|sp|5|fl|12|sp|40}}<noinclude></noinclude> tlwulppu9mwflwlybhmiehdklqpjdsj 250 37239 189089 108218 2022-08-07T11:57:57Z Venise12mai1834 8884 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Bitterschoko" />{{ก|๒๖๑}}</noinclude>>เสด็จขึ้นเถลิงถวัลยราชสมบัติ เจ้ามังธาตุราช เจ้าเมืองหลวงพระบาง จึงมอบบ้านเมืองให้ท้าวพระยาอยู่รักษา แล้วเจ้าเมืองหลวงพระบางมังธาตุราชคุมเอาดอกไม้เงินทองเครื่องราชบรรณาการกับสิ่งของลงมาทำบุญในการพระบรมศพพระบาทสมเด็จพุทธเลิศหล้านภาไลย กราบบังคมทูลพระกรุณา{{ตตฉ|แด|แด่}}พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวว่า คิดถึงพระบารมีพระเดชพระคุณพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกย์ พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาไลย ได้ทรงชุบเลี้ยงต่อ ๆ มา จะขอบวชเปนพระภิกษุสงฆ์ถวายพระราชกุศลแด่พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกย์ พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาไลย พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวจึงมีพระราชโองการดำรัสสั่งให้เจ้าพนักงานเผดียงพระสงฆ์ราชาคณะ, อันดับ มาณวัดพระศรีรัตนศาสดารามบวชเจ้ามังธาตุราช เจ้าเมืองหลวงพระบาง เปนพระภิกขุ แล้วโปรดให้ไปจำพรรษาอยู่วัดมหาธาตุ ภายหลัง เมืองหลวงพระบางเกิดความไข้ป่วงใหญ่ ผู้คนล้มตายเปนอันมาก ในปีวอก ฉศกนั้น ครั้นถวายพระเพลิงพระบรมศพพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาไลยเสร็จแล้ว เจ้ามังธาตุราชผนวชได้พรรษาหนึ่ง ก็ลาผนวชไปอยู่บ้านหลวงบางขุนพรหมทำราชการในกรุงเทพฯ ครั้นศักราช ๑๑๘๘ ปีจอ อัฐศก พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวมีพระราชโองการดำรัสเหนือเกล้าฯ ว่า เจ้ามังธาตุราชเปน<noinclude></noinclude> ikptimzuzkrjns11aao03h2vlt7lmb6 189091 189089 2022-08-07T11:58:13Z Venise12mai1834 8884 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Bitterschoko" />{{ก|๒๖๑}}</noinclude>เสด็จขึ้นเถลิงถวัลยราชสมบัติ เจ้ามังธาตุราช เจ้าเมืองหลวงพระบาง จึงมอบบ้านเมืองให้ท้าวพระยาอยู่รักษา แล้วเจ้าเมืองหลวงพระบางมังธาตุราชคุมเอาดอกไม้เงินทองเครื่องราชบรรณาการกับสิ่งของลงมาทำบุญในการพระบรมศพพระบาทสมเด็จพุทธเลิศหล้านภาไลย กราบบังคมทูลพระกรุณา{{ตตฉ|แด|แด่}}พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวว่า คิดถึงพระบารมีพระเดชพระคุณพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกย์ พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาไลย ได้ทรงชุบเลี้ยงต่อ ๆ มา จะขอบวชเปนพระภิกษุสงฆ์ถวายพระราชกุศลแด่พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกย์ พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาไลย พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวจึงมีพระราชโองการดำรัสสั่งให้เจ้าพนักงานเผดียงพระสงฆ์ราชาคณะ, อันดับ มาณวัดพระศรีรัตนศาสดารามบวชเจ้ามังธาตุราช เจ้าเมืองหลวงพระบาง เปนพระภิกขุ แล้วโปรดให้ไปจำพรรษาอยู่วัดมหาธาตุ ภายหลัง เมืองหลวงพระบางเกิดความไข้ป่วงใหญ่ ผู้คนล้มตายเปนอันมาก ในปีวอก ฉศกนั้น ครั้นถวายพระเพลิงพระบรมศพพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาไลยเสร็จแล้ว เจ้ามังธาตุราชผนวชได้พรรษาหนึ่ง ก็ลาผนวชไปอยู่บ้านหลวงบางขุนพรหมทำราชการในกรุงเทพฯ ครั้นศักราช ๑๑๘๘ ปีจอ อัฐศก พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวมีพระราชโองการดำรัสเหนือเกล้าฯ ว่า เจ้ามังธาตุราชเปน<noinclude></noinclude> gg1u8abuicbmr9z35xg319iblgv9nev 250 37240 189087 108219 2022-08-07T11:54:56Z Venise12mai1834 8884 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Bitterschoko" />{{ก|๒๖๒}}</noinclude>คนกตัญญูคิดถึงพระเดชพระคุณในสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวที่ได้ทรงชุบเลี้ยงมา จึงสละทิ้งบ้านเมืองลงมาบวชถวายพระราชกุศลแด่พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกย์ พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาไลย แล้วอุสาหะทำราชการอยู่ในกรุงเทพฯ ช้านาน เปนคนสัตย์ซื่อมั่นคง จึงโปรดเกล้าฯ พระราชทานเครื่องยศกกุธภัณฑ์ ๕ ประการให้เจ้ามังธาตุราชเพิ่มเติมอิก แล้วโปรดให้เจ้ามังธาตุราช เจ้าเมืองหลวงพระบาง กลับขึ้นไปว่าราชการบ้านเมือง เจ้ามังธาตุจึงเอาเจ้าโพเนื้อทอง บุตรที่ ๓ เจ้าอุ่นคำเปนอุปราชเดี๋ยวนี้ ถวายเปนมหาดเล็กให้ทำราชการอยู่กรุงเทพฯ แล้วกราบถวายบังคมลาขึ้นไปเมืองหลวงพระบางในปีจอ อัฐศกนั้น ศักราช ๑๑๘๙ ปีกุน นพศก เจ้าอนุเวียงจันท์คิดขบถต่อพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวณกรุงเทพฯ เจ้าอนุแต่งให้นักภูมินทร์ ไพร่ ๕๐ ถือหนังสือขึ้นไปถึงเมืองหลวงพระบางว่า ขอกองทัพมาช่วยตีกรุงเทพฯ เจ้าเมืองหลวงพระบางมังธาตุราชไม่เข้าด้วย จึงปฤกษาเจ้าอุปราช เจ้าราชวงษ์ ท้าวพระยา เห็นพร้อมกันว่า ถ้าจะไม่คิดอุบายแต่งให้ท้าวพระยาลงไปพูดจาล่อลวงไว้ เจ้าอนุเวียงจันท์ก็จะยกกองทัพขึ้นมาตีบ้านเมืองหลวงพระบาง จึงแต่งให้พระยาเมืองแพนกับไพร่ ๒๐ เศษลงไปพร้อมกับนักภูมินทร์ พูดจาล่อลวงเจ้าอนุเวียงจันท์ให้ช้าไว้ แล้วเจ้าเมืองหลวงพระบางมังธาตุราชเร่งมีศุภอักษรบอกข้อราชการให้เจ้าศุขเสิม บุตรที่ ๑ ถือลงมาณกรุงเทพฯ{{วว}}<noinclude></noinclude> i8ehkin5dfipht4d4gsqd8kgwqszi92 250 37241 189086 108220 2022-08-07T11:53:57Z Venise12mai1834 8884 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Bitterschoko" />{{ก|๒๖๓}}</noinclude>แล้วเกณฑ์กองทัพให้เจ้าอุปราช เจ้าราชวงษ์ เจ้าอุ่นแก้ว เจ้าแก่นคำ เจ้ามาก พระยาเชียงเหนือ พระยานาเหนือ พระยาตีนแทน คุมไพร่ ๕๐๐๐ เศษเตรียมไว้คอยฟังราชการทางกรุงเทพฯ ฝ่ายเจ้าโพเนื้อทอง บุตรเจ้ามังธาตุราชที่ ๓ ซึ่งถวายเปนมหาดเล็กทำราชการอยู่กรุงเทพฯ นั้น พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวโปรดให้บวชเปนภิกขุ แล้วขึ้นไปนมัสการพระพุทธบาท กองทัพเมืองเวียงจันท์จับเจ้าโพเนื้อทองขึ้นไปพบกับพระยาเมืองแพนณเมืองเวียงจันท์ พระยาเมืองแพนพูดจาล่อลวงเจ้าอนุเวียงจันท์ขอเจ้าโพเนื้อทองพากันกลับไปเมืองหลวงพระบาง เจ้าเมืองหลวงพระบางจึงทราบว่า พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวโปรดให้พระยาราชสุภาวดีเปนแม่ทัพยกพลทหารขึ้นไปตีเมืองเวียงจันท์ แล้วให้เจ้าอุปราช นายทัพนายกอง รีบคุมไพร่พลยกลงมาช่วยกองทัพกรุงเทพฯ ตีกระหนาบเมืองเวียงจันท์ ภายหลัง แต่งให้เจ้าสุทธ เจ้าจันทราช เจ้าคำเม้า เจ้าคำปาน คุมเสบียงอาหารลงไปกราบเรียนพระยาราชสุภาวดีจ่ายไพร่พลกองทัพ แลเมื่อเจ้าศุขเสิมถือศุภอักษรลงมาแจ้งราชการณกรุงเทพฯ นั้น พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงพระโสมนัศยินดีดำรัสสรรเสริญเจ้ามังธาตุราชว่า เปนคนซื่อสัตย์ต่อกรุงเทพฯ จึงให้เจ้าศุขเสิม บุตร ถือศุภอักษรเล็ดลอดข้าศึกลงมาได้ จึงโปรดตั้งเจ้าศุขเสิม บุตรเจ้ามังธาตุราชที่ ๑ เปนราชบุตร แล้วให้รีบกลับขึ้นไปเมืองหลวงพระบาง {{มปก}}<noinclude></noinclude> 07gc2l5tfkwjovo491ia3dfrs3ipfk5 250 37242 189085 108221 2022-08-07T11:53:26Z Venise12mai1834 8884 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Bitterschoko" />{{ก|๒๖๔}}</noinclude>ถึงศักราช ๑๑๙๐ ปีชวด สัมฤทธิศก พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวมีพระราชโองการโปรดให้พระยาพิไชยขึ้นไปเอาตัวเจ้าสุทธ อุปราช ลงมาณกรุงเทพฯ ว่า เจ้าอุปราชปิดบังครอบครัวเมืองเวียงจันท์ไว้ เจ้าราชไภย ราชวงษ์ เจ้าศุขเสิม ราชบุตร เจ้าจันทราช น้องเจ้าศุขเสิม ก็ลงมาด้วย เจ้าอุปราชถึงแก่กรรมในกรุงเทพฯ พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวจึงโปรดเกล้าฯ ตั้งเจ้าราชไภย ราชวงษ์ เปนอุปราช เจ้าศุขเสิม ราชบุตร เปนราชวงษ์ เจ้าจันทราช บุตรเจ้ามังธาตุราชที่ ๒ เปนราชบุตร กลับขึ้นไปรักษาราชการบ้านเมือง ศักราช ๑๑๙๑ ปีฉลู เอกศก มหาวังเมืองเชียงรุ้งแสนหวีฟ้ามีความพยาบาท เกณฑ์กองทัพลงมาตีเมืองหลวงพระบาง เจ้ามังธาตุราช เจ้าเมืองหลวงพระบาง แต่งให้เจ้าราชไภย อุปราช เจ้าอุ่นแก้ว น้องเจ้าราชไภย คุมกองทัพขึ้นไปสู้รบ กองทัพมหาวังสู้ไม่ได้ แตกหนีไป ศักราช ๑๑๙๕ ปีมเสง เบญจศก เจ้าพระยาบดินทรเดชาเปนแม่ทัพคุมพลทหารกรุงเทพฯ ออกไปรบญวนที่เมืองพนมเปน แต่นั้นมา เมืองญวนกับเมืองหลวงพระบางก็ขาดทางไมตรี ไม่ได้ไปมาหากัน ครั้นศักราช ๑๑๙๗ ปีมแม สัปตศก เจ้าพระยาธรรมาเปนแม่ทัพคุมพลทหารยกขึ้นไปตั้งอยู่เมืองหลวงพระบาง แล้วแต่งให้เจ้าราชไภย อุปราช ท้าวพระยา คุมกองทัพขึ้นไปตีเมืองพวน แต่งให้เจ้าอุ่นแก้ว น้องเจ้าอุปราช เจ้าสญไชย บุตรเจ้าอุปราชนากที่ ๗ เจ้าแก่นคำ บุตรเจ้าหอน่าอภัยที่ ๒ เจ้าคำปาน บุตรเจ้าม้งที่ ๑ ท้าวพระยา{{วว}}<noinclude>{{c|๓๔}}</noinclude> i6ropd21g5za3vvsx46hb3s8m7jkf00 250 37243 189084 108222 2022-08-07T11:52:51Z Venise12mai1834 8884 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Bitterschoko" />{{ก|๒๖๕}}</noinclude>คุมกองทัพยกขึ้นไปตีเมืองแถง จับได้ลาวพวน ลาวทรงดำ ส่งลงมาณกรุงเทพฯ เสร็จราชการแล้ว เจ้าพระยาธรรมา แม่ทัพ เลิกทัพกลับลงมากรุงเทพฯ เจ้ามังธาตุราช เจ้าเมืองหลวงพระบาง ครองเมืองได้ ๒๐ ปี รวมอายุ ๖๔ ปี ก็ถึงแก่กรรม ศักราช ๑๑๙๘ ปีวอก อัฐศก เจ้าอุปราช เจ้าราชวงษ์ มีศุภอักษรแต่งให้เจ้าอุ่นแก้วคุมดอกไม้เงินทองลงมาณกรุงเทพฯ พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงเห็นว่า เจ้าอุปราชหรือเจ้าราชวงษ์คงจะตั้งเปนเจ้าเมืองหลวงพระบางคนหนึ่ง จึ่งโปรดตั้งเจ้าอุ่นแก้ว บุตรเจ้าเมืองหลวงพระบางอนุรุธ ที่ ๕ เปนน้องเจ้าอุปราช ราชไภย เปนที่ราชวงษ์ ขึ้นไปรักษาบ้านเมือง ครั้งเจ้าอุปราช เจ้าราชวงษ์ ปลงศพเจ้าเมืองหลวงพระบางเสร็จแล้ว พวกเมืองหึม เมืองคอย เมืองควร ตั้งขัดแขงต่อเมืองหลวงพระบาง เจ้าอุปราช เจ้าราชวงษ์ แต่งให้ท้าวพระยาคุมกองทัพขึ้นไปตี จับได้ลาวทรงดำ แต่งให้พระยาศรีมหานามคุมลงมาณกรุงเทพฯ ครั้งหนึ่ง ศักราช ๑๒๐๐ ปีจอ สัมฤทธิศก เจ้าอุปราช เจ้าราชวงษ์ มีความวิวาทกัน ลงมาณกรุงเทพฯ เจ้าราชวงษ์ก็คุมลาวทรงดำลงมาณกรุงเทพฯ อิกครั้งหนึ่ง เจ้าราชวงษ์ฟ้องเจ้าอุปราชว่า แต่งท้าวคำฟั่นไปพูดจากับญวน พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงเห็นด้วย จึงโปรดเกล้าฯ ตั้งเจ้าราชวงษ์ศุขเสิม บุตรเจ้ามังธาตุราชที่ ๑ เปน<noinclude></noinclude> gon7od3ki9k0231mnmr6bftpl0hu0ev 250 37244 189083 108223 2022-08-07T11:38:17Z Venise12mai1834 8884 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Bitterschoko" />{{ก|๒๖๖}}</noinclude>เจ้าเมืองหลวงพระบาง เจ้าอุปราชราชไภย บุตรเจ้าอนุรุธที่ ๔ เปนที่เจ้าอภัยสุริยวงษา ผู้ช่วยว่าราชการ เจ้าอุ่นแก้ว ราชวงษ์ บุตรเจ้าอนุรุธ ที่ ๕ เปนอุปราช เจ้าจันทราช ราชบุตร ๆ เจ้ามังธาตุราชที่ ๒ เปนราชวงษ์ เจ้าแก่นคำ บุตรเจ้าอภัยหอน่าที่ ๒ เปนราชบุตร ครั้นเจ้าอภัยสุริยวงษา ผู้ช่วยราชการ ขึ้นไปถึงท่าปากลาย ก็หนีไปเมืองเชียงคาน เจ้าเมืองหลวงพระบางแต่งให้ท้าวพระยาตามจับ ได้ตัวเจ้าอภัยสุริยวงษาส่งลงมาณกรุงเทพฯ เจ้าอภัยสุริยวงษาถึงแก่กรรมที่กรุงเทพฯ เจ้าเมืองหลวงพระบางศุขเสิมมีบุตรชาย เจ้าคำเง่า ๑ เจ้าบุญเพ็ชร ๑ เจ้าพรหมจักร ๑ เจ้าคำแสง ๑ เจ้าพรหมา ๑ เจ้าอินทจักร ๑ บุตรหญิง เจ้ากัญญา ๑ เจ้าคำอ้น ๑ เจ้าบุดดี ๑ เจ้าบับภา ๑ เจ้าคำสอน ๑ เจ้าอุ่นคำ ๑ เจ้าคำปล้อง ๑ รวม ๑๓ คน เจ้าอุปราชอุ่นแก้วมีบุตรชาย เจ้าศิริษา ๑ เจ้าสุวรรณพรหมา ๑ เจ้าทองคำ ๑ เจ้าคำมา ๑ บุตรหญิง เจ้าสุพรรณ ๑ เจ้าคำปิ่น ๑ เจ้าคำซาว ๑ รวม ๗ คน เจ้าราชบุตรแก่นคำมีบุตรชาย เจ้าคำเพ็ง ๑ เจ้าคำเล็ก ๑ เจ้าพรหมา ๑ เจ้าคำโสม ๑ เจ้าคำย่น ๑ เจ้าดอกแก้ว ๑ บุตรหญิง เจ้าทองดี ๑ เจ้าคำกอง ๑ เจ้าคำล่า ๑ เจ้าคำตือ ๑ เจ้าคำซาว ๑ เจ้าหุ่นจีน ๑ รวม ๑๒ คน เจ้าเมืองหลวงพระบางศุขเสิมครองเมืองได้ ๑๐ ปี ถึงศักราช ๑๒๑๐ ปีวอก สัมฤทธิศก เจ้าหน่อคำ บุตรหม่อมมหาวัง เจ้ามหาไชยงาคำ{{วว}}<noinclude></noinclude> 2xo4dd1xxzxzg7393ush74ljufwrgf2 250 37245 189081 108225 2022-08-07T11:33:37Z Venise12mai1834 8884 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Bitterschoko" />{{ก|๒๖๗}}</noinclude>บุตรมหาน้อยเมืองฮำ ยกกองทัพมาตีเจ้าอุปราชาเมืองเชียงรุ้งกับมหาไชยเมืองพง ได้ต่อรบกันเปนสามารถ ขณะนั้น เจ้าเมืองหลวงพระบางลงมาเฝ้าทูลลอองธุลีพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวณกรุงเทพฯ กราบถวายบังคมลาขึ้นไปถึงท่าปากลาย จึงแต่งให้พระยาเมืองขวาถือหนังสือขึ้นไปเมืองหลวงพระบางว่า ให้เจ้าอุปราชเปนแม่ทัพคุมไพร่ ๕๐๐๐ คนรีบยกขึ้นไปคิดราชการ แล้วให้แต่งท้าวพระยาขึ้นไปเกลี้ยกล่อมมหาไชย ท้าวพระยา เมืองล่า เมืองพง ณวันเดือนยี่ แรมแปดค่ำ ปีวอก สัมฤทธิศก เจ้าอุปราชคุมไพร่ ๕๐๐๐ คนยกจากเมืองหลวงพระบางขึ้นไปตั้งอยู่เมืองไซทางไกลเมืองหลวงพระบาง ๗ คืน เจ้าอุปราชแต่งให้เจ้าอุ่นคำคุมไพร่ ๑๐๐๐ คนขึ้นไปตั้งอยู่บางแพงโพทอง ๑ ให้เจ้าษาคุมไพร่ ๑๐๐๐ คนขึ้นไปตั้งอยู่เมืองเงิน ๑ ให้พระยาศรีนครโลก พระยานาเหนือ คุมไพร่ ๘๐๐ คน ให้ตั้งอยู่เมืองบูรณ์ใต้ ๑ ให้เจ้าพรหมา เจ้าสุก พระยาจ่าบ้าน คุมไพร่ ๘๐๐ คน ให้ตั้งอยู่เมืองวาอาฮิน ๑ คอยเกลี้ยกล่อมได้ครอบครัวพวกอุปราชา มหาไชย เจ้าเมืองหลวงพระบางจึงแต่งให้เจ้าสญไชย เจ้าคำปาน ขึ้นไปตั้งอยู่เมืองซื่อ เมืองงอย รับส่งครอบครัวลงมาเมืองหลวงพระบาง ครั้นณเดือนสี่ ข้างแรม เจ้าอุปราชาเมืองเชียงรุ้งพาครอบครัวหนีเข้ามาเมืองบูรณ์เหนือ พระยาศรีนครโลกให้พระยานาเหนือพาเจ้าอุปราชาแลครอบครัวลงมาเมืองไซ ครั้นณเดือนห้า ข้างขึ้น เจ้าอุปราชแต่งให้นายทัพนายกองอยู่รักษาเขตรแดน แล้ว<noinclude></noinclude> bv1lorg5otx4vpksm2duvjyl157d0lx 250 37246 189080 108226 2022-08-07T11:33:09Z Venise12mai1834 8884 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Bitterschoko" />{{ก|๒๖๘}}</noinclude>พาเจ้าอุปราช ครอบครัว ลงมาเมืองหลวงพระบาง ครั้นณเดือนหก ข้างขึ้น ปีรกา เอกศก มารดา, น้องหญิง, ภรรยาเจ้าอุปราชาหนีเข้ามาอยู่เก่วกาย แขวงเมืองหลวงพระบาง เจ้าพรหมมา เจ้าสุก แต่ง ให้ท้าวพระยาไปเกลี้ยกล่อมพาเข้ามาเมืองวาอาฮินณเดือนหก แรมเก้าค่ำ เจ้าพรหมา เจ้าสุก พามารดา, น้องหญิง, ภรรยาเจ้าอุปราชาลงมาถึงเมืองหลวงพระบางณวันเดือนเจ็ด ขึ้นค่ำหนึ่ง ปีรกา เอกศก ครั้นณเดือนเก้า ขึ้นเจ็ดค่ำ เจ้าเมืองหลวงพระบางแต่งให้เจ้าอุปราช เจ้าอุ่นคำ เจ้าษา เจ้าพรหมา เจ้าสุก เจ้าสิง พระยาเชียงใต้ ถือศุภอักษร ดอกไม้เงินทอง เครื่องราชบรรณาการ พาตัวเจ้าอุปราชาลงมาเฝ้าทูลลอองธุลีพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวณกรุงเทพฯ เจ้าเมืองหลวงพระบางศุขเสิมครองเมืองได้ ๑๒ ปี รวมอายุ ๕๓ ปี ถึงแก่กรรมในเดือนสิบ แรมสิบค่ำ ศักราช ๑๒๑๒ ปีจอ โทศก ที่เมืองหลวงพระบางก็เกิดความไข้ป่วงใหญ่ ผู้คนตายมาก ฝ่ายเจ้าอุปราชอุ่นแก้วลงมาอยู่ณกรุงเทพฯ ก็ถึงแก่กรรมในเดือนอ้าย แรมสามค่ำ ปีจอ โทศก ครั้นณเดือนห้าห้า ขึ้นค่ำหนึ่ง พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวเสด็จสวรรคต พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวเสด็จเถลิงถวัลยราชสมบัติ ศักราช ๑๒๑๓ ปีกุญ ตรีศก ครั้นณเดือนห้า แรมสามค่ำ พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวมีพระบรมราชโองการดำรัสสั่งให้เจ้าพนักงานชักศพเจ้าอุปราชอุ่นแก้วไปเข้าสู่เมรุวัดทอง แล้วพระราชทานฝ้าไตร ๑๕ ไตร เงินสองชั่ง ให้ทำบุญให้ทานในการศพ{{วว}}<noinclude></noinclude> dzx3kkqaaxhnhb67x1uvo5bjk7attic 250 37247 189079 108227 2022-08-07T11:31:44Z Venise12mai1834 8884 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Bitterschoko" />{{ก|๒๖๙}}</noinclude>แล้วได้พระราชทานเงินตราถวายพระสงฆ์สวดพระอภิธรรมคืนละสองตำลึง ๔ เดือนเปนเงิน ๑๒ ชั่ง ครั้นณเดือนสิบ ปีกุญ ตรีศก พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวโปรดให้เจ้าอุ่นค่ำ เจ้าษา เจ้าพรหมา เจ้าสิง เจ้าสุก ท้าวพระยา แลเจ้าอุปราช ขึ้นไปเมืองหลวงพระบาง โปรดพระราชทานสิ่งของขึ้นไปทำบุญให้ทานในการศพเจ้าเมืองหลวงพระบางศุขเสิม แล้วโปรดให้หลวงเทเพนทร์ ขุนวิเสศ เปนข้าหลวงคุมหีบศิลาน่าเพลิงขึ้นไปเผาศพเจ้าเมืองหลวงพระบางศุขเสิม เสร็จแล้ว เจ้าราชวงษ์จันทราชแลเจ้านายบุตรหลานท้าวพระยาจึงพาเจ้าอุปราชาเมืองเชียงรุ้งกับคุมดอกไม้ทองเงินลงมาณกรุงเทพฯ ศักราช ๑๒๑๔ ปีชวด จัตวาศก พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวจึงโปรดเกล้าฯ ตั้งเจ้าราชวงษ์จันทราช บุตรเจ้ามังธาตุราชที่ ๒ เปนเจ้าเมืองหลวงพระบาง เจ้าอุ่นคำ บุตรเจ้ามังธาตุราชที่ ๔ เปนอุปราช เจ้าคำบัว บุตรเจ้ามังธาตุราชที่ ๕ เปนราชวงษ์ พาอุปราชากลับขึ้นไปเมืองหลวงพระบาง ในเดือนอ้าย ปีชวด จัตวาศก เจ้าเมืองหลวงพระบางได้แต่งให้ท้าวพระยาคุมเครื่องราชบรรณาการจำนวนปีชวด จัตวาศก ไปเมืองปักกิ่งครั้งหนึ่ง ไปถึงเมืองแสหลวง บ้านเมืองเมืองปักกิ่งเกิดทัพศึกวิวาทรบพุ่งกัน เจ้าเมืองแสหลวงให้ท้าวพระยาเมืองหลวงพระบางส่งเครื่องบรรณาการไว้ แล้วให้กลับลงมาเมืองหลวงพระบาง ศักราช ๑๒๑๕ ปีฉลู เบญจศก พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้า<noinclude></noinclude> mo47hq8ai8orxkd90wtnuwpg057qc0l 250 37248 189078 108228 2022-08-07T11:31:04Z Venise12mai1834 8884 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Bitterschoko" />{{ก|๒๗๐}}</noinclude>เจ้าอยู่หัวโปรดให้พระเจ้าน้องยาเธอ กรมหลวงวงษาธิราชสนิท เปนแม่ทัพคุมไพร่พลทหารยกขึ้นไปตีเมืองเชียงตุง เจ้าเมืองหลวงพระบางแต่งให้เจ้าอุปราช เจ้าราชวงษ์ เจ้าคำเม้า เจ้ากำ เจ้าษา คุมไพร่ ๓๐๐๐ คนยกขึ้นไปช่วยพระเจ้าน้องยาเธอ กรมหลวงวงษาธิราชสนิท ระดมตีเมืองเชียงตุง เจ้าษาถึงแก่กรรมในที่รบ แต่เจ้าคำเม้าหายไป ครั้นเลิกทัพกลับมา เจ้าอุปราชาเมืองเชียงรุ้งก็ตามเสด็จพระเจ้าน้องยาเธอ กรมหลวงวงษาธิราชสนิท ลงมาณกรุงเทพฯ ครั้นศักราช ๑๒๑๖ ปีขาล ฉศก นายเชียงจำปา คนเมืองหลวงพระบาง ท้าวอิน ท้าวบุญคง คนเมืองน่าน ซึ่งพวกเมืองเชียงตุงจับไว้ หนีลงมาถึงกรุงเทพฯ ว่า พม่าเกณฑ์คนสามแสน จะยกลงมาตีเมืองเชียงใหม่สองแสน เมืองหลวงพระบางแสนหนึ่ง ท่านเสนาบดีทั้งปวงจึงนำความขึ้นกราบบังคมทูลพระกรุณาแด่พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ทราบฝ่าลอองธุลีพระบาทแล้วจึงโปรดเกล้าฯ ให้พระยาสีหราชเดโชไชย พระยาราชวรานุกูล คุมพลทหารพาอุปราชาขึ้นไปถึงเมืองหลวงพระบางในเดือนสาม ข้างขึ้น ปีขาล ฉศก จัดการรักษาบ้านเมืองแลค่ายกำแพงหอรบเสร็จแล้ว ตั้งฟังราชการอยู่ ก็ไม่มีเหตุการแลทัพศึกสิ่งใด พระยาสีหราชเดโชไชย พระยาราชวรานุกูล คุมไพร่พลแลพาอุปราชากลับลงมาณกรุงเทพฯ ครั้นศักราช ๑๒๑๗ ในเดือนห้า ปีมโรง ยังเปนสัปตศก พระยาราชพินิจจัยเชิญศุภอักษรแลพามหาอุปราชาขึ้นไปเมืองหลวงพระบาง{{วว}}<noinclude></noinclude> 1uv2r59hwl6jrmania3v6furjazlyi5 3 49538 189047 154582 2022-08-06T18:13:18Z Pathoschild 504 add talk page header ([[m:Synchbot|requested by MdsShakil]]) wikitext text/x-wiki {{User talk:MdsShakil/header}} {{Template:Welcome|realName=|name=MdsShakil}} -- [[ผู้ใช้:New user message|New user message]] ([[คุยกับผู้ใช้:New user message|คุย]]) 21:24, 18 พฤษภาคม 2564 (+07) brlw4b0pq1nja53eo7r87daij9nhozl 2 56771 188979 188951 2022-08-06T12:36:19Z Venise12mai1834 8884 /* 2e */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|xxx ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงไปเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอามัดไผ่ใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้แหละที่สมาชิกทั้งหมดในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ดึงขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. | }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. | }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. | }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. | }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the scat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a hit of string wherewith to repair the damage. | }} bpsx8ekekab4pmzygqzljz5iibr5lb6 188980 188979 2022-08-06T12:39:12Z Venise12mai1834 8884 /* 2f */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|xxx ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงไปเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอามัดไผ่ใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้แหละที่สมาชิกทั้งหมดในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ดึงขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะมีใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำสักคน ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. | }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. | }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. | }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the scat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a hit of string wherewith to repair the damage. | }} 8t04hiiun9dogoeo1jazt8s3wkkef98 188981 188980 2022-08-06T13:08:56Z Venise12mai1834 8884 /* 2f */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|xxx ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงไปเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอามัดไผ่ใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้แหละที่สมาชิกทั้งหมดในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ดึงขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้ว่าจะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุบป่องขึ้นลงเหมือนเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นบนผิวน้ำ }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. | }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. | }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. | }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the scat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a hit of string wherewith to repair the damage. | }} 8yx84amz4ziyu5y34duzf7neip3sj7k 188982 188981 2022-08-06T13:13:56Z Venise12mai1834 8884 /* 2f */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|xxx ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงไปเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอามัดไผ่ใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้แหละที่สมาชิกทั้งหมดในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ดึงขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงเหมือนเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นอยู่บนผิวน้ำ }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. | }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. | }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. | }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the scat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a hit of string wherewith to repair the damage. | }} 4eg0cvzpuz6wk4qnnvle9ez53s00rv8 188983 188982 2022-08-06T13:21:52Z Venise12mai1834 8884 /* 2f */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|xxx ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงไปเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอามัดไผ่ใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้แหละที่สมาชิกทั้งหมดในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ดึงขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. | }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. | }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. | }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the scat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a hit of string wherewith to repair the damage. | }} te6mh6sly16zienf0sx1kza5ymjv3on 188984 188983 2022-08-06T13:30:32Z Venise12mai1834 8884 /* 2f */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|xxx ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงไปเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอามัดไผ่ใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้แหละที่สมาชิกทั้งหมดในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ดึงขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. | }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. | }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. | }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the scat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a hit of string wherewith to repair the damage. | }} bjodcedlfc58r14elvx511we5g4g608 188985 188984 2022-08-06T13:34:01Z Venise12mai1834 8884 /* 2g */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|xxx ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงไปเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอามัดไผ่ใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้แหละที่สมาชิกทั้งหมดในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ดึงขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า ก็มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของพวกเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ส่วนที่เป็นบกในราชธานี หามีอันใดชวนให้สนใจมากมายไม่ เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. | }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. | }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the scat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a hit of string wherewith to repair the damage. | }} 7nm9rclziqc9gw2cm9x0x1za78fzw06 188986 188985 2022-08-06T13:42:32Z Venise12mai1834 8884 /* 2g */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|xxx ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงไปเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอามัดไผ่ใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้แหละที่สมาชิกทั้งหมดในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ดึงขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า ก็มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของพวกเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ส่วนที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็ส่งกลิ่นเหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. | }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. | }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the scat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a hit of string wherewith to repair the damage. | }} gcv1q9s0033dszjh851x9uo0cg3u8qo 188987 188986 2022-08-06T13:43:30Z Venise12mai1834 8884 /* 2g */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|xxx ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงไปเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอามัดไผ่ใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้แหละที่สมาชิกทั้งหมดในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ดึงขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. | }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. | }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the scat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a hit of string wherewith to repair the damage. | }} bi7ufxxwklcq4pmqb75zdzqdzoj28sw 188988 188987 2022-08-06T13:51:26Z Venise12mai1834 8884 /* 2h */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|xxx ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงไปเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอามัดไผ่ใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้แหละที่สมาชิกทั้งหมดในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ดึงขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมม้าเก่า ๆ เคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปรเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. | }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the scat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a hit of string wherewith to repair the damage. | }} ibhid5vrc1cf4six03pqjpw71f0hnco 188989 188988 2022-08-06T13:54:02Z Venise12mai1834 8884 /* 2h */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|xxx ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงไปเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอามัดไผ่ใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้แหละที่สมาชิกทั้งหมดในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ดึงขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมม้าเก่า ๆ เคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปรเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงมันเลย }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. | }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the scat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a hit of string wherewith to repair the damage. | }} kvsarkrxpp7o0aacrsgus45t92kwx9f 188990 188989 2022-08-06T14:02:57Z Venise12mai1834 8884 /* 2h */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|xxx ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงไปเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอามัดไผ่ใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้แหละที่สมาชิกทั้งหมดในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ดึงขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมม้าเก่า ๆ เคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปรเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย มันสุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า ไฉนรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่า ต้องมีผีสางขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้น แล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถตอนที่มันหมุดไปรอบ ๆ ได้อย่างไวว่องและราบรื่น }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. | }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the scat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a hit of string wherewith to repair the damage. | }} 5of1qzrnx4v8kn0ro5554wh4qvfuleu 188991 188990 2022-08-06T14:05:25Z Venise12mai1834 8884 /* 2h */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|xxx ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงไปเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอามัดไผ่ใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้แหละที่สมาชิกทั้งหมดในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ดึงขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมม้าเก่า ๆ เคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปรเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย มันสุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า ไฉนรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุดไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. | }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the scat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a hit of string wherewith to repair the damage. | }} 0rf676siclo5cexgwuz1fzbgqd8z1hy 188992 188991 2022-08-06T14:07:29Z Venise12mai1834 8884 /* 2h */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|xxx ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงไปเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอามัดไผ่ใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้แหละที่สมาชิกทั้งหมดในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ดึงขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมม้าเก่า ๆ เคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปรเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย มันสุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า ไฉนรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุดไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถนั้นมีไม่กี่มากน้อย เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. | }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the scat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a hit of string wherewith to repair the damage. | }} tq82e579pgbef4t9h6b6d1y4fkv1jab 188993 188992 2022-08-06T14:13:06Z Venise12mai1834 8884 /* 2h */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|xxx ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงไปเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอามัดไผ่ใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้แหละที่สมาชิกทั้งหมดในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ดึงขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมม้าเก่า ๆ เคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปรเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย มันสุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า ไฉนรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุดไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถนั้นมีไม่กี่มากน้อย เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ และสิ่งที่พระเจ้าแผ่นดินทรงยกย่องนั้นก็เป็นประโยชน๋มากพอต่อพสกนิกรของพระองค์ ทุกวันนี้ รถได้ขนส่งผู้คนนับพันในหลายสารทิศ เพราะได้วางเส้นทางรถรางไว้ทั่วท้องถนนหลักทุกสายในราชธานีแล้ว }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. | }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the scat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a hit of string wherewith to repair the damage. | }} 41l9v5ngo43eeh1wl5jl3ai9nmad1im 188994 188993 2022-08-06T14:16:50Z Venise12mai1834 8884 /* 2i */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|xxx ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงไปเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอามัดไผ่ใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้แหละที่สมาชิกทั้งหมดในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ดึงขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมม้าเก่า ๆ เคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปรเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย มันสุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า ไฉนรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุดไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถนั้นมีไม่กี่มากน้อย เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ และสิ่งที่พระเจ้าแผ่นดินทรงยกย่องนั้นก็เป็นประโยชน๋มากพอต่อพสกนิกรของพระองค์ ทุกวันนี้ รถได้ขนส่งผู้คนนับพันในหลายสารทิศ เพราะได้วางเส้นทางรถรางไว้ทั่วท้องถนนหลักทุกสายในราชธานีแล้ว }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. |ตามท้องถนนไม่มียวดยานแบบพื้นเมือง นอกราชธานีออกไปก็ไร้ซึ่งถนน และผู้คนสัญจรไปทุกหนทุกแห่งด้วยแหล่งน้ำ ครั้นสร้างถนนขึ้นเป็นครั้งแรกในบางกอก และเกิดความต้องการรถ ชาวสยามก็รับเอายวดยานมาจากประเทศอื่น }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the scat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a hit of string wherewith to repair the damage. | }} 8t9pc7jx6jru3bg1ijtuossy82e52ik 188995 188994 2022-08-06T14:26:34Z Venise12mai1834 8884 /* 2i */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|xxx ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงไปเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอามัดไผ่ใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้แหละที่สมาชิกทั้งหมดในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ดึงขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมม้าเก่า ๆ เคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปรเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย มันสุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า ไฉนรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุดไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถนั้นมีไม่กี่มากน้อย เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ และสิ่งที่พระเจ้าแผ่นดินทรงยกย่องนั้นก็เป็นประโยชน๋มากพอต่อพสกนิกรของพระองค์ ทุกวันนี้ รถได้ขนส่งผู้คนนับพันในหลายสารทิศ เพราะได้วางเส้นทางรถรางไว้ทั่วท้องถนนหลักทุกสายในราชธานีแล้ว }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. |ตามท้องถนนไม่มียวดยานแบบพื้นเมือง นอกราชธานีออกไปก็ไร้ซึ่งถนน และผู้คนสัญจรไปทุกหนทุกแห่งด้วยแหล่งน้ำ ครั้นสร้างถนนขึ้นเป็นครั้งแรกในบางกอก และเกิดความต้องการรถ ชาวสยามก็รับเอายวดยานมาจากประเทศอื่น พวกเขาเอารถรับจ้างมาจากญี่ปุ่น เป็นรถเข็นขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งซึ่งมีคนจีนอยู่กลางหว่างคาน ม้าในร่างคนนี้เหยาะย่างไปตามทางอย่างเร็วรวด และจะขนท่านไปเป็นทางค่อนข้างไกลแลกกับเงินกึ่งเพ็นนี }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the scat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a hit of string wherewith to repair the damage. | }} nhwbazno92c4oej9gcct0wzzvv32fht 188996 188995 2022-08-06T14:34:40Z Venise12mai1834 8884 /* 2j */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|xxx ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงไปเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอามัดไผ่ใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้แหละที่สมาชิกทั้งหมดในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ดึงขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมม้าเก่า ๆ เคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปรเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย มันสุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า ไฉนรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุดไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถนั้นมีไม่กี่มากน้อย เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ และสิ่งที่พระเจ้าแผ่นดินทรงยกย่องนั้นก็เป็นประโยชน๋มากพอต่อพสกนิกรของพระองค์ ทุกวันนี้ รถได้ขนส่งผู้คนนับพันในหลายสารทิศ เพราะได้วางเส้นทางรถรางไว้ทั่วท้องถนนหลักทุกสายในราชธานีแล้ว }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. |ตามท้องถนนไม่มียวดยานแบบพื้นเมือง นอกราชธานีออกไปก็ไร้ซึ่งถนน และผู้คนสัญจรไปทุกหนทุกแห่งด้วยแหล่งน้ำ ครั้นสร้างถนนขึ้นเป็นครั้งแรกในบางกอก และเกิดความต้องการรถ ชาวสยามก็รับเอายวดยานมาจากประเทศอื่น พวกเขาเอารถรับจ้างมาจากญี่ปุ่น เป็นรถเข็นขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งซึ่งมีคนจีนอยู่กลางหว่างคาน ม้าในร่างคนนี้เหยาะย่างไปตามทางอย่างเร็วรวด และจะขนท่านไปเป็นทางค่อนข้างไกลแลกกับเงินกึ่งเพ็นนี }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the scat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a hit of string wherewith to repair the damage. |พวกเขาเอารถแกร์รี<ref>xxx</ref> มาจากอินเดีย เป็นรถสี่ล้ออย่างหนึ่งซึ่งติดหน้าต่างบานเลื่อนไว้เหมาะเจาะรอบด้าน ชนิดที่คล้ายกับหน้าต่างตรงประตูตู้รถไฟ เว้นเสียแต่ว่า กรอบกระจกนั้นมักนำบานเกล็ดแบบเวนิส<ref>xxx</ref> มาใส่ไว้เต็มไปหมดมากกว่าจะเป็นกระจก }} lfy65om6a2zohg44ljt380tcmfr6m2g 188997 188996 2022-08-06T14:43:27Z Venise12mai1834 8884 /* 2j */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|xxx ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงไปเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอามัดไผ่ใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้แหละที่สมาชิกทั้งหมดในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ดึงขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมม้าเก่า ๆ เคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปรเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย มันสุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า ไฉนรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุดไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถนั้นมีไม่กี่มากน้อย เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ และสิ่งที่พระเจ้าแผ่นดินทรงยกย่องนั้นก็เป็นประโยชน๋มากพอต่อพสกนิกรของพระองค์ ทุกวันนี้ รถได้ขนส่งผู้คนนับพันในหลายสารทิศ เพราะได้วางเส้นทางรถรางไว้ทั่วท้องถนนหลักทุกสายในราชธานีแล้ว }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. |ตามท้องถนนไม่มียวดยานแบบพื้นเมือง นอกราชธานีออกไปก็ไร้ซึ่งถนน และผู้คนสัญจรไปทุกหนทุกแห่งด้วยแหล่งน้ำ ครั้นสร้างถนนขึ้นเป็นครั้งแรกในบางกอก และเกิดความต้องการรถ ชาวสยามก็รับเอายวดยานมาจากประเทศอื่น พวกเขาเอารถรับจ้างมาจากญี่ปุ่น เป็นรถเข็นขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งซึ่งมีคนจีนอยู่กลางหว่างคาน ม้าในร่างคนนี้เหยาะย่างไปตามทางอย่างเร็วรวด และจะขนท่านไปเป็นทางค่อนข้างไกลแลกกับเงินกึ่งเพ็นนี }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the seat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a hit of string wherewith to repair the damage. |พวกเขาเอารถแกร์รี<ref>xxx</ref> มาจากอินเดีย เป็นรถสี่ล้ออย่างหนึ่งซึ่งติดหน้าต่างบานเลื่อนไว้เหมาะเจาะรอบด้าน ชนิดที่คล้ายกับหน้าต่างตรงประตูตู้รถไฟ เว้นเสียแต่ว่า กรอบกระจกนั้นมักนำบานเกล็ดแบบเวนิส<ref>xxx</ref> มาใส่ไว้เต็มไปหมดมากกว่าจะเป็นบานกระจก สารถีรถแกร์รีนั้นไม่เป็นคนมลายูก็เป็นคนสยาม เขาจะสวมหมวกเฟซ<ref>xxx</ref> สีแดงกับแจ็กเกตลินินสีขาว ยามฝนพรำ เขาจะนำเสื้อออกเก็บไว้ใต้ที่นั่งเพื่อให้มันแห้ง }} l33vc2oi26a4cfgcbt3tvjfz7ozalbg 188998 188997 2022-08-06T14:48:16Z Venise12mai1834 8884 /* 2j */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|xxx ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงไปเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอามัดไผ่ใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้แหละที่สมาชิกทั้งหมดในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ดึงขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมม้าเก่า ๆ เคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปรเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย มันสุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า ไฉนรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุดไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถนั้นมีไม่กี่มากน้อย เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ และสิ่งที่พระเจ้าแผ่นดินทรงยกย่องนั้นก็เป็นประโยชน๋มากพอต่อพสกนิกรของพระองค์ ทุกวันนี้ รถได้ขนส่งผู้คนนับพันในหลายสารทิศ เพราะได้วางเส้นทางรถรางไว้ทั่วท้องถนนหลักทุกสายในราชธานีแล้ว }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. |ตามท้องถนนไม่มียวดยานแบบพื้นเมือง นอกราชธานีออกไปก็ไร้ซึ่งถนน และผู้คนสัญจรไปทุกหนทุกแห่งด้วยแหล่งน้ำ ครั้นสร้างถนนขึ้นเป็นครั้งแรกในบางกอก และเกิดความต้องการรถ ชาวสยามก็รับเอายวดยานมาจากประเทศอื่น พวกเขาเอารถรับจ้างมาจากญี่ปุ่น เป็นรถเข็นขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งซึ่งมีคนจีนอยู่กลางหว่างคาน ม้าในร่างคนนี้เหยาะย่างไปตามทางอย่างเร็วรวด และจะขนท่านไปเป็นทางค่อนข้างไกลแลกกับเงินกึ่งเพ็นนี }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the seat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a hit of string wherewith to repair the damage. |พวกเขาเอารถแกร์รี<ref>xxx</ref> มาจากอินเดีย เป็นรถสี่ล้ออย่างหนึ่งซึ่งติดหน้าต่างบานเลื่อนไว้เหมาะเจาะรอบด้าน ชนิดที่คล้ายกับหน้าต่างตรงประตูตู้รถไฟ เว้นเสียแต่ว่า กรอบกระจกนั้นมักนำบานเกล็ดแบบเวนิส<ref>xxx</ref> มาใส่ไว้เต็มไปหมดมากกว่าจะเป็นบานกระจก สารถีรถแกร์รีนั้นไม่เป็นคนมลายูก็เป็นคนสยาม เขาจะสวมหมวกเฟซ<ref>xxx</ref> สีแดงกับแจ็กเกตลินินสีขาว คราวฝนโปรย เขาจะถอดชุดออกเก็บไว้ใต้ที่นั่งเพื่อให้มันแห้ง ทันทีที่ฝนจากลาและดวงอาทิตย์ออกมาอีกครั้ง เขาจะหยุดรถแล้วสวมชุดอีกหนหนึ่ง บังเหียนนั้นทำจากเชือก }} 4r731z6gd4qzougr56eoqz5lwdc3is3 188999 188998 2022-08-06T14:53:34Z Venise12mai1834 8884 /* 2j */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|xxx ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงไปเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอามัดไผ่ใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้แหละที่สมาชิกทั้งหมดในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ดึงขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมม้าเก่า ๆ เคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปรเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย มันสุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า ไฉนรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุดไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถนั้นมีไม่กี่มากน้อย เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ และสิ่งที่พระเจ้าแผ่นดินทรงยกย่องนั้นก็เป็นประโยชน๋มากพอต่อพสกนิกรของพระองค์ ทุกวันนี้ รถได้ขนส่งผู้คนนับพันในหลายสารทิศ เพราะได้วางเส้นทางรถรางไว้ทั่วท้องถนนหลักทุกสายในราชธานีแล้ว }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. |ตามท้องถนนไม่มียวดยานแบบพื้นเมือง นอกราชธานีออกไปก็ไร้ซึ่งถนน และผู้คนสัญจรไปทุกหนทุกแห่งด้วยแหล่งน้ำ ครั้นสร้างถนนขึ้นเป็นครั้งแรกในบางกอก และเกิดความต้องการรถ ชาวสยามก็รับเอายวดยานมาจากประเทศอื่น พวกเขาเอารถรับจ้างมาจากญี่ปุ่น เป็นรถเข็นขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งซึ่งมีคนจีนอยู่กลางหว่างคาน ม้าในร่างคนนี้เหยาะย่างไปตามทางอย่างเร็วรวด และจะขนท่านไปเป็นทางค่อนข้างไกลแลกกับเงินกึ่งเพ็นนี }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the seat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a bit of string wherewith to repair the damage. |พวกเขาเอารถแกร์รี<ref>xxx</ref> มาจากอินเดีย เป็นรถสี่ล้ออย่างหนึ่งซึ่งติดหน้าต่างบานเลื่อนไว้เหมาะเจาะรอบด้าน ชนิดที่คล้ายกับหน้าต่างตรงประตูตู้รถไฟ เว้นเสียแต่ว่า กรอบกระจกนั้นมักนำบานเกล็ดแบบเวนิส<ref>xxx</ref> มาใส่ไว้เต็มไปหมดมากกว่าจะเป็นบานกระจก สารถีรถแกร์รีนั้นไม่เป็นคนมลายูก็เป็นคนสยาม เขาจะสวมหมวกเฟซ<ref>xxx</ref> สีแดงกับแจ็กเกตลินินสีขาว คราวฝนโปรย เขาจะถอดชุดออกเก็บไว้ใต้ที่นั่งเพื่อให้มันแห้ง ทันทีที่ฝนจากลาและดวงอาทิตย์ออกมาอีกครั้ง เขาจะหยุดรถแล้วสวมชุดอีกหนหนึ่ง บังเหียนนั้นทำจากเชือก และแตกพังบ่อยครั้งเหลือเกิน ดังนั้น ท่านจำต้องทนรอเมื่อคนขับรถของท่านแวะร้านใกล้เรือนเคียงเพื่อขอเชือกสักนิดมาใช้ซ่อมแซมจุดเสียหาย }} r7p4bxdgzvvt9cv2nokpfyg2sma1cgr 189000 188999 2022-08-06T14:55:13Z Venise12mai1834 8884 /* 2j */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|xxx ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงไปเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอามัดไผ่ใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้แหละที่สมาชิกทั้งหมดในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ดึงขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมม้าเก่า ๆ เคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปรเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย มันสุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า ไฉนรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุดไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถนั้นมีไม่กี่มากน้อย เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ และสิ่งที่พระเจ้าแผ่นดินทรงยกย่องนั้นก็เป็นประโยชน๋มากพอต่อพสกนิกรของพระองค์ ทุกวันนี้ รถได้ขนส่งผู้คนนับพันในหลายสารทิศ เพราะได้วางเส้นทางรถรางไว้ทั่วท้องถนนหลักทุกสายในราชธานีแล้ว }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. |ตามท้องถนนไม่มียวดยานแบบพื้นเมือง นอกราชธานีออกไปก็ไร้ซึ่งถนน และผู้คนสัญจรไปทุกหนทุกแห่งด้วยแหล่งน้ำ ครั้นสร้างถนนขึ้นเป็นครั้งแรกในบางกอก และเกิดความต้องการรถ ชาวสยามก็รับเอายวดยานมาจากประเทศอื่น พวกเขาเอารถรับจ้างมาจากญี่ปุ่น เป็นรถเข็นขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งซึ่งมีคนจีนอยู่กลางหว่างคาน ม้าในร่างคนนี้เหยาะย่างไปตามทางอย่างเร็วรวด และจะขนท่านไปเป็นทางค่อนข้างไกลแลกกับเงินกึ่งเพ็นนี }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the seat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a bit of string wherewith to repair the damage. |พวกเขาเอารถแกร์รี<ref>xxx</ref> มาจากอินเดีย เป็นรถสี่ล้ออย่างหนึ่งซึ่งติดหน้าต่างบานเลื่อนไว้เหมาะเจาะรอบด้าน ชนิดที่คล้ายกับหน้าต่างตรงประตูตู้รถไฟ เว้นเสียแต่ว่า กรอบกระจกนั้นมักนำบานเกล็ดแบบเวนิส<ref>xxx</ref> มาใส่ไว้เต็มไปหมดมากกว่าจะเป็นบานกระจก คนขับรถแกร์รีนั้นไม่เป็นคนมลายูก็เป็นคนสยาม เขาจะสวมหมวกเฟซ<ref>xxx</ref> สีแดงและแจ็กเกตลินินสีขาว คราวฝนโปรย เขาจะถอดชุดออกเก็บไว้ใต้ที่นั่งเพื่อให้มันแห้ง ทันทีที่ฝนจากลาและดวงอาทิตย์ออกมาอีกครั้ง เขาจะหยุดรถแล้วสวมชุดอีกหนหนึ่ง บังเหียนนั้นทำจากเชือก และแตกพังบ่อยครั้งเหลือเกิน ดังนั้น ท่านจำต้องทนรอเมื่อพ่อสารถีของท่านแวะร้านใกล้เรือนเคียงเพื่อขอเชือกสักนิดมาใช้ซ่อมแซมจุดเสียหาย }} cbcz4pvj8wxnb524bei8lqc13rhhy8m 189001 189000 2022-08-06T14:56:54Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|ตลาดน้ำ บางกอก ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>ในเวนิสตะวันออก}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงไปเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอามัดไผ่ใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้แหละที่สมาชิกทั้งหมดในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ดึงขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมม้าเก่า ๆ เคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปรเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย มันสุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า ไฉนรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุดไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถนั้นมีไม่กี่มากน้อย เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ และสิ่งที่พระเจ้าแผ่นดินทรงยกย่องนั้นก็เป็นประโยชน๋มากพอต่อพสกนิกรของพระองค์ ทุกวันนี้ รถได้ขนส่งผู้คนนับพันในหลายสารทิศ เพราะได้วางเส้นทางรถรางไว้ทั่วท้องถนนหลักทุกสายในราชธานีแล้ว }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. |ตามท้องถนนไม่มียวดยานแบบพื้นเมือง นอกราชธานีออกไปก็ไร้ซึ่งถนน และผู้คนสัญจรไปทุกหนทุกแห่งด้วยแหล่งน้ำ ครั้นสร้างถนนขึ้นเป็นครั้งแรกในบางกอก และเกิดความต้องการรถ ชาวสยามก็รับเอายวดยานมาจากประเทศอื่น พวกเขาเอารถรับจ้างมาจากญี่ปุ่น เป็นรถเข็นขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งซึ่งมีคนจีนอยู่กลางหว่างคาน ม้าในร่างคนนี้เหยาะย่างไปตามทางอย่างเร็วรวด และจะขนท่านไปเป็นทางค่อนข้างไกลแลกกับเงินกึ่งเพ็นนี }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the seat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a bit of string wherewith to repair the damage. |พวกเขาเอารถแกร์รี<ref>xxx</ref> มาจากอินเดีย เป็นรถสี่ล้ออย่างหนึ่งซึ่งติดหน้าต่างบานเลื่อนไว้เหมาะเจาะรอบด้าน ชนิดที่คล้ายกับหน้าต่างตรงประตูตู้รถไฟ เว้นเสียแต่ว่า กรอบกระจกนั้นมักนำบานเกล็ดแบบเวนิส<ref>xxx</ref> มาใส่ไว้เต็มไปหมดมากกว่าจะเป็นบานกระจก คนขับรถแกร์รีนั้นไม่เป็นคนมลายูก็เป็นคนสยาม เขาจะสวมหมวกเฟซ<ref>xxx</ref> สีแดงและแจ็กเกตลินินสีขาว คราวฝนโปรย เขาจะถอดชุดออกเก็บไว้ใต้ที่นั่งเพื่อให้มันแห้ง ทันทีที่ฝนจากลาและดวงอาทิตย์ออกมาอีกครั้ง เขาจะหยุดรถแล้วสวมชุดอีกหนหนึ่ง บังเหียนนั้นทำจากเชือก และแตกพังบ่อยครั้งเหลือเกิน ดังนั้น ท่านจำต้องทนรอเมื่อพ่อสารถีของท่านแวะร้านใกล้เรือนเคียงเพื่อขอเชือกสักนิดมาใช้ซ่อมแซมจุดเสียหาย }} 0g6z5nrmenovd3bqweq3adh16mscbq0 189002 189001 2022-08-06T15:10:30Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|ตลาดน้ำ บางกอก ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>ในเวนิสตะวันออก}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงไปเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอามัดไผ่ใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้แหละที่สมาชิกทั้งหมดในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ดึงขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมม้าเก่า ๆ เคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปรเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย มันสุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า ไฉนรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุดไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถนั้นมีไม่กี่มากน้อย เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ และสิ่งที่พระเจ้าแผ่นดินทรงยกย่องนั้นก็เป็นประโยชน๋มากพอต่อพสกนิกรของพระองค์ ทุกวันนี้ รถได้ขนส่งผู้คนนับพันในหลายสารทิศ เพราะได้วางเส้นทางรถรางไว้ทั่วท้องถนนหลักทุกสายในราชธานีแล้ว }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. |ตามท้องถนนไม่มียวดยานแบบพื้นเมือง นอกราชธานีออกไปก็ไร้ซึ่งถนน และผู้คนสัญจรไปทุกหนทุกแห่งด้วยแหล่งน้ำ ครั้นสร้างถนนขึ้นเป็นครั้งแรกในบางกอก และเกิดความต้องการรถ ชาวสยามก็รับเอายวดยานมาจากประเทศอื่น พวกเขาเอารถรับจ้างมาจากญี่ปุ่น เป็นรถเข็นขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งซึ่งมีคนจีนอยู่กลางหว่างคาน ม้าในร่างคนนี้เหยาะย่างไปตามทางอย่างเร็วรวด และจะขนท่านไปเป็นทางค่อนข้างไกลแลกกับเงินกึ่งเพ็นนี }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the seat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a bit of string wherewith to repair the damage. |พวกเขาเอารถแกร์รี<ref>แกร์รี คือ รถโดยสารชนิดหนึ่ง เทียมด้วยม้า ใช้กันในอินเดียและอียิปต์ ([[#d1|Dictionary.com, 2022]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> มาจากอินเดีย เป็นรถสี่ล้ออย่างหนึ่งซึ่งติดหน้าต่างบานเลื่อนไว้เหมาะเจาะรอบด้าน ชนิดที่คล้ายกับหน้าต่างตรงประตูตู้รถไฟ เว้นเสียแต่ว่า กรอบกระจกนั้นมักนำบานเกล็ดแบบเวนิส<ref>xxx</ref> มาใส่ไว้เต็มไปหมดมากกว่าจะเป็นบานกระจก คนขับรถแกร์รีนั้นไม่เป็นคนมลายูก็เป็นคนสยาม เขาจะสวมหมวกเฟซ<ref>xxx</ref> สีแดงและแจ็กเกตลินินสีขาว คราวฝนโปรย เขาจะถอดชุดออกเก็บไว้ใต้ที่นั่งเพื่อให้มันแห้ง ทันทีที่ฝนจากลาและดวงอาทิตย์ออกมาอีกครั้ง เขาจะหยุดรถแล้วสวมชุดอีกหนหนึ่ง บังเหียนนั้นทำจากเชือก และแตกพังบ่อยครั้งเหลือเกิน ดังนั้น ท่านจำต้องทนรอเมื่อพ่อสารถีของท่านแวะร้านใกล้เรือนเคียงเพื่อขอเชือกสักนิดมาใช้ซ่อมแซมจุดเสียหาย }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> File:Flag of Siam (1855).svg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} File:Naval Jack of Siam (1855).svg|{{ตลล|ร2|รูปที่ 2}} File:Bathbrick.jpg|{{ตลล|ร3|รูปที่ 3}} </gallery> ==บรรณานุกรม== <div class="references-small" style="font-size:90%"> * {{ตรึง+|d1|Dictionary.com. (2022). Gharry. In ''Dictionary.com Unabridged''. Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/gharry}} </div> isonbms05vy0wqndf12oa7w81t4n5xc 189003 189002 2022-08-06T15:13:04Z Venise12mai1834 8884 /* 2j */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|ตลาดน้ำ บางกอก ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>ในเวนิสตะวันออก}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงไปเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอามัดไผ่ใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้แหละที่สมาชิกทั้งหมดในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ดึงขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมม้าเก่า ๆ เคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปรเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย มันสุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า ไฉนรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุดไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถนั้นมีไม่กี่มากน้อย เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ และสิ่งที่พระเจ้าแผ่นดินทรงยกย่องนั้นก็เป็นประโยชน๋มากพอต่อพสกนิกรของพระองค์ ทุกวันนี้ รถได้ขนส่งผู้คนนับพันในหลายสารทิศ เพราะได้วางเส้นทางรถรางไว้ทั่วท้องถนนหลักทุกสายในราชธานีแล้ว }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. |ตามท้องถนนไม่มียวดยานแบบพื้นเมือง นอกราชธานีออกไปก็ไร้ซึ่งถนน และผู้คนสัญจรไปทุกหนทุกแห่งด้วยแหล่งน้ำ ครั้นสร้างถนนขึ้นเป็นครั้งแรกในบางกอก และเกิดความต้องการรถ ชาวสยามก็รับเอายวดยานมาจากประเทศอื่น พวกเขาเอารถรับจ้างมาจากญี่ปุ่น เป็นรถเข็นขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งซึ่งมีคนจีนอยู่กลางหว่างคาน ม้าในร่างคนนี้เหยาะย่างไปตามทางอย่างเร็วรวด และจะขนท่านไปเป็นทางค่อนข้างไกลแลกกับเงินกึ่งเพ็นนี }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the seat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a bit of string wherewith to repair the damage. |พวกเขาเอารถแกร์รี<ref>แกร์รี คือ รถโดยสารชนิดหนึ่ง เทียมด้วยม้า ใช้กันในอินเดียและอียิปต์ มาจากภาษาฮินดีว่า "คารี" ([[#d1|Dictionary.com, 2022]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> มาจากอินเดีย เป็นรถสี่ล้ออย่างหนึ่งซึ่งติดหน้าต่างบานเลื่อนไว้เหมาะเจาะรอบด้าน ชนิดที่คล้ายกับหน้าต่างตรงประตูตู้รถไฟ เว้นเสียแต่ว่า กรอบกระจกนั้นมักนำบานเกล็ดแบบเวนิส<ref>xxx</ref> มาใส่ไว้เต็มไปหมดมากกว่าจะเป็นบานกระจก คนขับรถแกร์รีนั้นไม่เป็นคนมลายูก็เป็นคนสยาม เขาจะสวมหมวกเฟซ<ref>xxx</ref> สีแดงและแจ็กเกตลินินสีขาว คราวฝนโปรย เขาจะถอดชุดออกเก็บไว้ใต้ที่นั่งเพื่อให้มันแห้ง ทันทีที่ฝนจากลาและดวงอาทิตย์ออกมาอีกครั้ง เขาจะหยุดรถแล้วสวมชุดอีกหนหนึ่ง บังเหียนนั้นทำจากเชือก และแตกพังบ่อยครั้งเหลือเกิน ดังนั้น ท่านจำต้องทนรอเมื่อพ่อสารถีของท่านแวะร้านใกล้เรือนเคียงเพื่อขอเชือกสักนิดมาใช้ซ่อมแซมจุดเสียหาย }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> File:Flag of Siam (1855).svg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} File:Naval Jack of Siam (1855).svg|{{ตลล|ร2|รูปที่ 2}} File:Bathbrick.jpg|{{ตลล|ร3|รูปที่ 3}} </gallery> ==บรรณานุกรม== <div class="references-small" style="font-size:90%"> * {{ตรึง+|d1|Dictionary.com. (2022). Gharry. In ''Dictionary.com Unabridged''. Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/gharry}} </div> iwo1frpr4x82r3gtqdy0uifn7sxdv6j 189004 189003 2022-08-06T15:13:31Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|ตลาดน้ำ บางกอก ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>ในเวนิสตะวันออก}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงไปเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอามัดไผ่ใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้แหละที่สมาชิกทั้งหมดในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ดึงขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมม้าเก่า ๆ เคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปรเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย มันสุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า ไฉนรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุดไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถนั้นมีไม่กี่มากน้อย เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ และสิ่งที่พระเจ้าแผ่นดินทรงยกย่องนั้นก็เป็นประโยชน๋มากพอต่อพสกนิกรของพระองค์ ทุกวันนี้ รถได้ขนส่งผู้คนนับพันในหลายสารทิศ เพราะได้วางเส้นทางรถรางไว้ทั่วท้องถนนหลักทุกสายในราชธานีแล้ว }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. |ตามท้องถนนไม่มียวดยานแบบพื้นเมือง นอกราชธานีออกไปก็ไร้ซึ่งถนน และผู้คนสัญจรไปทุกหนทุกแห่งด้วยแหล่งน้ำ ครั้นสร้างถนนขึ้นเป็นครั้งแรกในบางกอก และเกิดความต้องการรถ ชาวสยามก็รับเอายวดยานมาจากประเทศอื่น พวกเขาเอารถรับจ้างมาจากญี่ปุ่น เป็นรถเข็นขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งซึ่งมีคนจีนอยู่กลางหว่างคาน ม้าในร่างคนนี้เหยาะย่างไปตามทางอย่างเร็วรวด และจะขนท่านไปเป็นทางค่อนข้างไกลแลกกับเงินกึ่งเพ็นนี }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the seat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a bit of string wherewith to repair the damage. |พวกเขาเอารถแกร์รี<ref>แกร์รี คือ รถโดยสารชนิดหนึ่ง เทียมด้วยม้า ใช้กันในอินเดียและอียิปต์ มาจากภาษาฮินดีว่า "คารี" ([[#d1|Dictionary.com, 2022]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> มาจากอินเดีย เป็นรถสี่ล้ออย่างหนึ่งซึ่งติดหน้าต่างบานเลื่อนไว้เหมาะเจาะรอบด้าน ชนิดที่คล้ายกับหน้าต่างตรงประตูตู้รถไฟ เว้นเสียแต่ว่า กรอบกระจกนั้นมักนำบานเกล็ดแบบเวนิส<ref>xxx</ref> มาใส่ไว้เต็มไปหมดมากกว่าจะเป็นบานกระจก คนขับรถแกร์รีนั้นไม่เป็นคนมลายูก็เป็นคนสยาม เขาจะสวมหมวกเฟซ<ref>xxx</ref> สีแดงและแจ็กเกตลินินสีขาว คราวฝนโปรย เขาจะถอดชุดออกเก็บไว้ใต้ที่นั่งเพื่อให้มันแห้ง ทันทีที่ฝนจากลาและดวงอาทิตย์ออกมาอีกครั้ง เขาจะหยุดรถแล้วสวมชุดอีกหนหนึ่ง บังเหียนนั้นทำจากเชือก และแตกพังบ่อยครั้งเหลือเกิน ดังนั้น ท่านจำต้องทนรอเมื่อพ่อสารถีของท่านแวะร้านใกล้เรือนเคียงเพื่อขอเชือกสักนิดมาใช้ซ่อมแซมจุดเสียหาย }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> File:Pyin U Lwin Myanmar.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} </gallery> ==บรรณานุกรม== <div class="references-small" style="font-size:90%"> * {{ตรึง+|d1|Dictionary.com. (2022). Gharry. In ''Dictionary.com Unabridged''. Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/gharry}} </div> epzrnr1q9vyh7u4lzcwwukk5f3lhk7t 189005 189004 2022-08-06T15:16:52Z Venise12mai1834 8884 /* 2j */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|ตลาดน้ำ บางกอก ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>ในเวนิสตะวันออก}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงไปเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอามัดไผ่ใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้แหละที่สมาชิกทั้งหมดในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ดึงขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมม้าเก่า ๆ เคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปรเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย มันสุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า ไฉนรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุดไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถนั้นมีไม่กี่มากน้อย เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ และสิ่งที่พระเจ้าแผ่นดินทรงยกย่องนั้นก็เป็นประโยชน๋มากพอต่อพสกนิกรของพระองค์ ทุกวันนี้ รถได้ขนส่งผู้คนนับพันในหลายสารทิศ เพราะได้วางเส้นทางรถรางไว้ทั่วท้องถนนหลักทุกสายในราชธานีแล้ว }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. |ตามท้องถนนไม่มียวดยานแบบพื้นเมือง นอกราชธานีออกไปก็ไร้ซึ่งถนน และผู้คนสัญจรไปทุกหนทุกแห่งด้วยแหล่งน้ำ ครั้นสร้างถนนขึ้นเป็นครั้งแรกในบางกอก และเกิดความต้องการรถ ชาวสยามก็รับเอายวดยานมาจากประเทศอื่น พวกเขาเอารถรับจ้างมาจากญี่ปุ่น เป็นรถเข็นขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งซึ่งมีคนจีนอยู่กลางหว่างคาน ม้าในร่างคนนี้เหยาะย่างไปตามทางอย่างเร็วรวด และจะขนท่านไปเป็นทางค่อนข้างไกลแลกกับเงินกึ่งเพ็นนี }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the seat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a bit of string wherewith to repair the damage. |พวกเขาเอารถแกร์รี<ref>แกร์รี คือ รถโดยสารชนิดหนึ่ง เทียมด้วยม้า ใช้กันในอินเดียและอียิปต์ มาจากภาษาฮินดีว่า "คารี" ([[#d1|Dictionary.com, 2022a]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> มาจากอินเดีย เป็นรถสี่ล้ออย่างหนึ่งซึ่งติดหน้าต่างบานเลื่อนไว้เหมาะเจาะรอบด้าน ชนิดที่คล้ายกับหน้าต่างตรงประตูตู้รถไฟ เว้นเสียแต่ว่า กรอบกระจกนั้นมักนำบานเกล็ดแบบเวนิส<ref>xxx</ref> มาใส่ไว้เต็มไปหมดมากกว่าจะเป็นบานกระจก คนขับรถแกร์รีนั้นไม่เป็นคนมลายูก็เป็นคนสยาม เขาจะสวมหมวกเฟซ<ref>เฟซ เป็นหมวดขนสัตว์ ทรงกรวยปลายตัด ประดับด้วยพู่ยาวสีดำ ชายในอียิปต์และอเมริกาเหนือสวมใส่กัน เดิมเป็นศิราภรณ์ประจำชาติของชาวเติร์ก ([[#d1|Dictionary.com, 2022b]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร3|รูปที่ 3|ร3}}''</ref> สีแดงและแจ็กเกตลินินสีขาว คราวฝนโปรย เขาจะถอดชุดออกเก็บไว้ใต้ที่นั่งเพื่อให้มันแห้ง ทันทีที่ฝนจากลาและดวงอาทิตย์ออกมาอีกครั้ง เขาจะหยุดรถแล้วสวมชุดอีกหนหนึ่ง บังเหียนนั้นทำจากเชือก และแตกพังบ่อยครั้งเหลือเกิน ดังนั้น ท่านจำต้องทนรอเมื่อพ่อสารถีของท่านแวะร้านใกล้เรือนเคียงเพื่อขอเชือกสักนิดมาใช้ซ่อมแซมจุดเสียหาย }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> File:Pyin U Lwin Myanmar.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} </gallery> ==บรรณานุกรม== <div class="references-small" style="font-size:90%"> * {{ตรึง+|d1|Dictionary.com. (2022). Gharry. In ''Dictionary.com Unabridged''. Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/gharry}} </div> ek7dwhxdezxl0q5s0poz99txjmthexd 189006 189005 2022-08-06T15:17:27Z Venise12mai1834 8884 /* 2j */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|ตลาดน้ำ บางกอก ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>ในเวนิสตะวันออก}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงไปเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอามัดไผ่ใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้แหละที่สมาชิกทั้งหมดในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ดึงขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมม้าเก่า ๆ เคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปรเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย มันสุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า ไฉนรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุดไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถนั้นมีไม่กี่มากน้อย เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ และสิ่งที่พระเจ้าแผ่นดินทรงยกย่องนั้นก็เป็นประโยชน๋มากพอต่อพสกนิกรของพระองค์ ทุกวันนี้ รถได้ขนส่งผู้คนนับพันในหลายสารทิศ เพราะได้วางเส้นทางรถรางไว้ทั่วท้องถนนหลักทุกสายในราชธานีแล้ว }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. |ตามท้องถนนไม่มียวดยานแบบพื้นเมือง นอกราชธานีออกไปก็ไร้ซึ่งถนน และผู้คนสัญจรไปทุกหนทุกแห่งด้วยแหล่งน้ำ ครั้นสร้างถนนขึ้นเป็นครั้งแรกในบางกอก และเกิดความต้องการรถ ชาวสยามก็รับเอายวดยานมาจากประเทศอื่น พวกเขาเอารถรับจ้างมาจากญี่ปุ่น เป็นรถเข็นขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งซึ่งมีคนจีนอยู่กลางหว่างคาน ม้าในร่างคนนี้เหยาะย่างไปตามทางอย่างเร็วรวด และจะขนท่านไปเป็นทางค่อนข้างไกลแลกกับเงินกึ่งเพ็นนี }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the seat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a bit of string wherewith to repair the damage. |พวกเขาเอารถแกร์รี<ref>แกร์รี คือ รถโดยสารชนิดหนึ่ง เทียมด้วยม้า ใช้กันในอินเดียและอียิปต์ มาจากภาษาฮินดีว่า "คารี" ([[#d1|Dictionary.com, 2022a]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> มาจากอินเดีย เป็นรถสี่ล้ออย่างหนึ่งซึ่งติดหน้าต่างบานเลื่อนไว้เหมาะเจาะรอบด้าน ชนิดที่คล้ายกับหน้าต่างตรงประตูตู้รถไฟ เว้นเสียแต่ว่า กรอบกระจกนั้นมักนำบานเกล็ดแบบเวนิส<ref>xxx</ref> มาใส่ไว้เต็มไปหมดมากกว่าจะเป็นบานกระจก คนขับรถแกร์รีนั้นไม่เป็นคนมลายูก็เป็นคนสยาม เขาจะสวมหมวกเฟซ<ref>เฟซ เป็นหมวดขนสัตว์ ทรงกรวยปลายตัด มักมีสีแดง ประดับด้วยพู่ยาวสีดำ ชายในอียิปต์และอเมริกาเหนือสวมใส่กัน เดิมเป็นศิราภรณ์ประจำชาติของชาวเติร์ก ([[#d1|Dictionary.com, 2022b]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร3|รูปที่ 3|ร3}}''</ref> สีแดงและแจ็กเกตลินินสีขาว คราวฝนโปรย เขาจะถอดชุดออกเก็บไว้ใต้ที่นั่งเพื่อให้มันแห้ง ทันทีที่ฝนจากลาและดวงอาทิตย์ออกมาอีกครั้ง เขาจะหยุดรถแล้วสวมชุดอีกหนหนึ่ง บังเหียนนั้นทำจากเชือก และแตกพังบ่อยครั้งเหลือเกิน ดังนั้น ท่านจำต้องทนรอเมื่อพ่อสารถีของท่านแวะร้านใกล้เรือนเคียงเพื่อขอเชือกสักนิดมาใช้ซ่อมแซมจุดเสียหาย }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> File:Pyin U Lwin Myanmar.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} </gallery> ==บรรณานุกรม== <div class="references-small" style="font-size:90%"> * {{ตรึง+|d1|Dictionary.com. (2022). Gharry. In ''Dictionary.com Unabridged''. Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/gharry}} </div> 8id7ysgeqm8pxc9fvf1rlz153n4u5ni 189007 189006 2022-08-06T15:18:16Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|ตลาดน้ำ บางกอก ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>ในเวนิสตะวันออก}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงไปเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอามัดไผ่ใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้แหละที่สมาชิกทั้งหมดในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ดึงขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมม้าเก่า ๆ เคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปรเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย มันสุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า ไฉนรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุดไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถนั้นมีไม่กี่มากน้อย เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ และสิ่งที่พระเจ้าแผ่นดินทรงยกย่องนั้นก็เป็นประโยชน๋มากพอต่อพสกนิกรของพระองค์ ทุกวันนี้ รถได้ขนส่งผู้คนนับพันในหลายสารทิศ เพราะได้วางเส้นทางรถรางไว้ทั่วท้องถนนหลักทุกสายในราชธานีแล้ว }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. |ตามท้องถนนไม่มียวดยานแบบพื้นเมือง นอกราชธานีออกไปก็ไร้ซึ่งถนน และผู้คนสัญจรไปทุกหนทุกแห่งด้วยแหล่งน้ำ ครั้นสร้างถนนขึ้นเป็นครั้งแรกในบางกอก และเกิดความต้องการรถ ชาวสยามก็รับเอายวดยานมาจากประเทศอื่น พวกเขาเอารถรับจ้างมาจากญี่ปุ่น เป็นรถเข็นขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งซึ่งมีคนจีนอยู่กลางหว่างคาน ม้าในร่างคนนี้เหยาะย่างไปตามทางอย่างเร็วรวด และจะขนท่านไปเป็นทางค่อนข้างไกลแลกกับเงินกึ่งเพ็นนี }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the seat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a bit of string wherewith to repair the damage. |พวกเขาเอารถแกร์รี<ref>แกร์รี คือ รถโดยสารชนิดหนึ่ง เทียมด้วยม้า ใช้กันในอินเดียและอียิปต์ มาจากภาษาฮินดีว่า "คารี" ([[#d1|Dictionary.com, 2022a]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> มาจากอินเดีย เป็นรถสี่ล้ออย่างหนึ่งซึ่งติดหน้าต่างบานเลื่อนไว้เหมาะเจาะรอบด้าน ชนิดที่คล้ายกับหน้าต่างตรงประตูตู้รถไฟ เว้นเสียแต่ว่า กรอบกระจกนั้นมักนำบานเกล็ดแบบเวนิส<ref>xxx</ref> มาใส่ไว้เต็มไปหมดมากกว่าจะเป็นบานกระจก คนขับรถแกร์รีนั้นไม่เป็นคนมลายูก็เป็นคนสยาม เขาจะสวมหมวกเฟซ<ref>เฟซ เป็นหมวดขนสัตว์ ทรงกรวยปลายตัด มักมีสีแดง ประดับด้วยพู่ยาวสีดำ ชายในอียิปต์และอเมริกาเหนือสวมใส่กัน เดิมเป็นศิราภรณ์ประจำชาติของชาวเติร์ก ([[#d1|Dictionary.com, 2022b]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร3|รูปที่ 3|ร3}}''</ref> สีแดงและแจ็กเกตลินินสีขาว คราวฝนโปรย เขาจะถอดชุดออกเก็บไว้ใต้ที่นั่งเพื่อให้มันแห้ง ทันทีที่ฝนจากลาและดวงอาทิตย์ออกมาอีกครั้ง เขาจะหยุดรถแล้วสวมชุดอีกหนหนึ่ง บังเหียนนั้นทำจากเชือก และแตกพังบ่อยครั้งเหลือเกิน ดังนั้น ท่านจำต้องทนรอเมื่อพ่อสารถีของท่านแวะร้านใกล้เรือนเคียงเพื่อขอเชือกสักนิดมาใช้ซ่อมแซมจุดเสียหาย }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> File:Pyin U Lwin Myanmar.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} File:Fez.jpg|{{ตลล|ร3|รูปที่ 3}} </gallery> ==บรรณานุกรม== <div class="references-small" style="font-size:90%"> * {{ตรึง+|d1|Dictionary.com. (2022). Gharry. In ''Dictionary.com Unabridged''. Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/gharry}} </div> 1tfrxry1rxoy4dohiqsez008w2lp6hy 189008 189007 2022-08-06T15:18:46Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|ตลาดน้ำ บางกอก ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>ในเวนิสตะวันออก}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงไปเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอามัดไผ่ใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้แหละที่สมาชิกทั้งหมดในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ดึงขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมม้าเก่า ๆ เคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปรเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย มันสุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า ไฉนรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุดไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถนั้นมีไม่กี่มากน้อย เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ และสิ่งที่พระเจ้าแผ่นดินทรงยกย่องนั้นก็เป็นประโยชน๋มากพอต่อพสกนิกรของพระองค์ ทุกวันนี้ รถได้ขนส่งผู้คนนับพันในหลายสารทิศ เพราะได้วางเส้นทางรถรางไว้ทั่วท้องถนนหลักทุกสายในราชธานีแล้ว }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. |ตามท้องถนนไม่มียวดยานแบบพื้นเมือง นอกราชธานีออกไปก็ไร้ซึ่งถนน และผู้คนสัญจรไปทุกหนทุกแห่งด้วยแหล่งน้ำ ครั้นสร้างถนนขึ้นเป็นครั้งแรกในบางกอก และเกิดความต้องการรถ ชาวสยามก็รับเอายวดยานมาจากประเทศอื่น พวกเขาเอารถรับจ้างมาจากญี่ปุ่น เป็นรถเข็นขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งซึ่งมีคนจีนอยู่กลางหว่างคาน ม้าในร่างคนนี้เหยาะย่างไปตามทางอย่างเร็วรวด และจะขนท่านไปเป็นทางค่อนข้างไกลแลกกับเงินกึ่งเพ็นนี }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the seat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a bit of string wherewith to repair the damage. |พวกเขาเอารถแกร์รี<ref>แกร์รี คือ รถโดยสารชนิดหนึ่ง เทียมด้วยม้า ใช้กันในอินเดียและอียิปต์ มาจากภาษาฮินดีว่า "คารี" ([[#d1|Dictionary.com, 2022a]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> มาจากอินเดีย เป็นรถสี่ล้ออย่างหนึ่งซึ่งติดหน้าต่างบานเลื่อนไว้เหมาะเจาะรอบด้าน ชนิดที่คล้ายกับหน้าต่างตรงประตูตู้รถไฟ เว้นเสียแต่ว่า กรอบกระจกนั้นมักนำบานเกล็ดแบบเวนิส<ref>xxx</ref> มาใส่ไว้เต็มไปหมดมากกว่าจะเป็นบานกระจก คนขับรถแกร์รีนั้นไม่เป็นคนมลายูก็เป็นคนสยาม เขาจะสวมหมวกเฟซ<ref>เฟซ เป็นหมวดขนสัตว์ ทรงกรวยปลายตัด มักมีสีแดง ประดับด้วยพู่ยาวสีดำ ชายในอียิปต์และอเมริกาเหนือสวมใส่กัน เดิมเป็นศิราภรณ์ประจำชาติของชาวเติร์ก ([[#d1|Dictionary.com, 2022b]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร3|รูปที่ 3|ร3}}''</ref> สีแดงและแจ็กเกตลินินสีขาว คราวฝนโปรย เขาจะถอดชุดออกเก็บไว้ใต้ที่นั่งเพื่อให้มันแห้ง ทันทีที่ฝนจากลาและดวงอาทิตย์ออกมาอีกครั้ง เขาจะหยุดรถแล้วสวมชุดอีกหนหนึ่ง บังเหียนนั้นทำจากเชือก และแตกพังบ่อยครั้งเหลือเกิน ดังนั้น ท่านจำต้องทนรอเมื่อพ่อสารถีของท่านแวะร้านใกล้เรือนเคียงเพื่อขอเชือกสักนิดมาใช้ซ่อมแซมจุดเสียหาย }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> File:Pyin U Lwin Myanmar.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} File:Fez.jpg|{{ตลล|ร3|รูปที่ 3}} </gallery> ==บรรณานุกรม== <div class="references-small" style="font-size:90%"> * {{ตรึง+|d1|Dictionary.com. (2022a). Gharry. In ''Dictionary.com Unabridged''. Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/gharry}} * {{ตรึง+|d2|Dictionary.com. (2022b). Fez. In ''Dictionary.com Unabridged''. Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/fez}} </div> 37kyw7w7w0hpx7j9p6078rh5p1ubbxs 189009 189008 2022-08-06T15:19:06Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|ตลาดน้ำ บางกอก ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>ในเวนิสตะวันออก}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงไปเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอามัดไผ่ใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้แหละที่สมาชิกทั้งหมดในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ดึงขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมม้าเก่า ๆ เคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปรเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย มันสุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า ไฉนรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุดไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถนั้นมีไม่กี่มากน้อย เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ และสิ่งที่พระเจ้าแผ่นดินทรงยกย่องนั้นก็เป็นประโยชน๋มากพอต่อพสกนิกรของพระองค์ ทุกวันนี้ รถได้ขนส่งผู้คนนับพันในหลายสารทิศ เพราะได้วางเส้นทางรถรางไว้ทั่วท้องถนนหลักทุกสายในราชธานีแล้ว }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. |ตามท้องถนนไม่มียวดยานแบบพื้นเมือง นอกราชธานีออกไปก็ไร้ซึ่งถนน และผู้คนสัญจรไปทุกหนทุกแห่งด้วยแหล่งน้ำ ครั้นสร้างถนนขึ้นเป็นครั้งแรกในบางกอก และเกิดความต้องการรถ ชาวสยามก็รับเอายวดยานมาจากประเทศอื่น พวกเขาเอารถรับจ้างมาจากญี่ปุ่น เป็นรถเข็นขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งซึ่งมีคนจีนอยู่กลางหว่างคาน ม้าในร่างคนนี้เหยาะย่างไปตามทางอย่างเร็วรวด และจะขนท่านไปเป็นทางค่อนข้างไกลแลกกับเงินกึ่งเพ็นนี }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the seat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a bit of string wherewith to repair the damage. |พวกเขาเอารถแกร์รี<ref>แกร์รี คือ รถโดยสารชนิดหนึ่ง เทียมด้วยม้า ใช้กันในอินเดียและอียิปต์ มาจากภาษาฮินดีว่า "คารี" ([[#d1|Dictionary.com, 2022a]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> มาจากอินเดีย เป็นรถสี่ล้ออย่างหนึ่งซึ่งติดหน้าต่างบานเลื่อนไว้เหมาะเจาะรอบด้าน ชนิดที่คล้ายกับหน้าต่างตรงประตูตู้รถไฟ เว้นเสียแต่ว่า กรอบกระจกนั้นมักนำบานเกล็ดแบบเวนิส<ref>xxx</ref> มาใส่ไว้เต็มไปหมดมากกว่าจะเป็นบานกระจก คนขับรถแกร์รีนั้นไม่เป็นคนมลายูก็เป็นคนสยาม เขาจะสวมหมวกเฟซ<ref>เฟซ เป็นหมวดขนสัตว์ ทรงกรวยปลายตัด มักมีสีแดง ประดับด้วยพู่ยาวสีดำ ชายในอียิปต์และอเมริกาเหนือสวมใส่กัน เดิมเป็นศิราภรณ์ประจำชาติของชาวเติร์ก ([[#d1|Dictionary.com, 2022b]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร3|รูปที่ 3|ร3}}''</ref> สีแดงและแจ็กเกตลินินสีขาว คราวฝนโปรย เขาจะถอดชุดออกเก็บไว้ใต้ที่นั่งเพื่อให้มันแห้ง ทันทีที่ฝนจากลาและดวงอาทิตย์ออกมาอีกครั้ง เขาจะหยุดรถแล้วสวมชุดอีกหนหนึ่ง บังเหียนนั้นทำจากเชือก และแตกพังบ่อยครั้งเหลือเกิน ดังนั้น ท่านจำต้องทนรอเมื่อพ่อสารถีของท่านแวะร้านใกล้เรือนเคียงเพื่อขอเชือกสักนิดมาใช้ซ่อมแซมจุดเสียหาย }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> File:Pyin U Lwin Myanmar.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} File:Fez.jpg|{{ตลล|ร3|รูปที่ 3}} </gallery> ==บรรณานุกรม== <div class="references-small" style="font-size:90%"> * {{ตรึง+|d1|Dictionary.com. (2022a). Fez. In ''Dictionary.com Unabridged''. Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/fez}} * {{ตรึง+|d2|Dictionary.com. (2022b). Gharry. In ''Dictionary.com Unabridged'' Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/gharry}} </div> hbo02qlfbql8niy5taifyk8dy8oen0v 189010 189009 2022-08-06T15:30:02Z Venise12mai1834 8884 /* 2j */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|ตลาดน้ำ บางกอก ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>ในเวนิสตะวันออก}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงไปเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอามัดไผ่ใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้แหละที่สมาชิกทั้งหมดในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ดึงขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมม้าเก่า ๆ เคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปรเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย มันสุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า ไฉนรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุดไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถนั้นมีไม่กี่มากน้อย เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ และสิ่งที่พระเจ้าแผ่นดินทรงยกย่องนั้นก็เป็นประโยชน๋มากพอต่อพสกนิกรของพระองค์ ทุกวันนี้ รถได้ขนส่งผู้คนนับพันในหลายสารทิศ เพราะได้วางเส้นทางรถรางไว้ทั่วท้องถนนหลักทุกสายในราชธานีแล้ว }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. |ตามท้องถนนไม่มียวดยานแบบพื้นเมือง นอกราชธานีออกไปก็ไร้ซึ่งถนน และผู้คนสัญจรไปทุกหนทุกแห่งด้วยแหล่งน้ำ ครั้นสร้างถนนขึ้นเป็นครั้งแรกในบางกอก และเกิดความต้องการรถ ชาวสยามก็รับเอายวดยานมาจากประเทศอื่น พวกเขาเอารถรับจ้างมาจากญี่ปุ่น เป็นรถเข็นขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งซึ่งมีคนจีนอยู่กลางหว่างคาน ม้าในร่างคนนี้เหยาะย่างไปตามทางอย่างเร็วรวด และจะขนท่านไปเป็นทางค่อนข้างไกลแลกกับเงินกึ่งเพ็นนี }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the seat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a bit of string wherewith to repair the damage. |พวกเขาเอารถแกร์รี<ref>แกร์รี คือ รถโดยสารชนิดหนึ่ง เทียมด้วยม้า ใช้กันในอินเดียและอียิปต์ มาจากภาษาฮินดีว่า "คารี" ([[#d1|Dictionary.com, 2022a]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> มาจากอินเดีย เป็นรถสี่ล้ออย่างหนึ่งซึ่งติดหน้าต่างบานเลื่อนไว้เหมาะเจาะรอบด้าน ชนิดที่คล้ายกับหน้าต่างตรงประตูตู้รถไฟ เว้นเสียแต่ว่า กรอบกระจกนั้นมักนำบานเกล็ดแบบเวนิสมาใส่ไว้มากกว่าจะเป็นบานกระจก คนขับรถแกร์รีนั้นไม่เป็นคนมลายูก็เป็นคนสยาม เขาจะสวมหมวกเฟซ<ref>เฟซ เป็นหมวดขนสัตว์ ทรงกรวยปลายตัด มักมีสีแดง ประดับด้วยพู่ยาวสีดำ ชายในอียิปต์และอเมริกาเหนือสวมใส่กัน เดิมเป็นศิราภรณ์ประจำชาติของชาวเติร์ก ([[#d1|Dictionary.com, 2022b]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร3|รูปที่ 3|ร3}}''</ref> สีแดงและแจ็กเกตลินินสีขาว ยามฝนพรำ เขาจะถอดชุดออกเก็บไว้ใต้ที่นั่งเพื่อให้ชุดแห้ง ทันทีที่ฝนจากลาและดวงอาทิตย์ออกมาอีกครั้ง เขาจะหยุดรถแล้วสวมชุดอีกหนหนึ่ง บังเหียนนั้นทำจากเชือก และแตกพังบ่อยครั้งเหลือเกิน ดังนั้น ท่านจำต้องรอเมื่อพ่อสารถีของท่านแวะร้านใกล้เรือนเคียงเพื่อขอเชือกสักนิดมาใช้ซ่อมแซมจุดเสียหาย }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> File:Pyin U Lwin Myanmar.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} File:Fez.jpg|{{ตลล|ร3|รูปที่ 3}} </gallery> ==บรรณานุกรม== <div class="references-small" style="font-size:90%"> * {{ตรึง+|d1|Dictionary.com. (2022a). Fez. In ''Dictionary.com Unabridged''. Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/fez}} * {{ตรึง+|d2|Dictionary.com. (2022b). Gharry. In ''Dictionary.com Unabridged'' Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/gharry}} </div> njva4xykn3hiywyx50hjo29i5hp2h29 189011 189010 2022-08-06T15:30:31Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|ตลาดน้ำ บางกอก ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>ในเวนิสตะวันออก}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงไปเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอามัดไผ่ใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้แหละที่สมาชิกทั้งหมดในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ดึงขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมม้าเก่า ๆ เคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปรเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย มันสุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า ไฉนรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุดไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถนั้นมีไม่กี่มากน้อย เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ และสิ่งที่พระเจ้าแผ่นดินทรงยกย่องนั้นก็เป็นประโยชน๋มากพอต่อพสกนิกรของพระองค์ ทุกวันนี้ รถได้ขนส่งผู้คนนับพันในหลายสารทิศ เพราะได้วางเส้นทางรถรางไว้ทั่วท้องถนนหลักทุกสายในราชธานีแล้ว }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. |ตามท้องถนนไม่มียวดยานแบบพื้นเมือง นอกราชธานีออกไปก็ไร้ซึ่งถนน และผู้คนสัญจรไปทุกหนทุกแห่งด้วยแหล่งน้ำ ครั้นสร้างถนนขึ้นเป็นครั้งแรกในบางกอก และเกิดความต้องการรถ ชาวสยามก็รับเอายวดยานมาจากประเทศอื่น พวกเขาเอารถรับจ้างมาจากญี่ปุ่น เป็นรถเข็นขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งซึ่งมีคนจีนอยู่กลางหว่างคาน ม้าในร่างคนนี้เหยาะย่างไปตามทางอย่างเร็วรวด และจะขนท่านไปเป็นทางค่อนข้างไกลแลกกับเงินกึ่งเพ็นนี }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the seat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a bit of string wherewith to repair the damage. |พวกเขาเอารถแกร์รี<ref>แกร์รี คือ รถโดยสารชนิดหนึ่ง เทียมด้วยม้า ใช้กันในอินเดียและอียิปต์ มาจากภาษาฮินดีว่า "คารี" ([[#d1|Dictionary.com, 2022a]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> มาจากอินเดีย เป็นรถสี่ล้ออย่างหนึ่งซึ่งติดหน้าต่างบานเลื่อนไว้เหมาะเจาะรอบด้าน ชนิดที่คล้ายกับหน้าต่างตรงประตูตู้รถไฟ เว้นเสียแต่ว่า กรอบกระจกนั้นมักนำบานเกล็ดแบบเวนิสมาใส่ไว้มากกว่าจะเป็นบานกระจก คนขับรถแกร์รีนั้นไม่เป็นคนมลายูก็เป็นคนสยาม เขาจะสวมหมวกเฟซ<ref>เฟซ เป็นหมวดขนสัตว์ ทรงกรวยปลายตัด มักมีสีแดง ประดับด้วยพู่ยาวสีดำ ชายในอียิปต์และอเมริกาเหนือสวมใส่กัน เดิมเป็นศิราภรณ์ประจำชาติของชาวเติร์ก ([[#d1|Dictionary.com, 2022b]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร3|รูปที่ 3|ร3}}''</ref> สีแดงและแจ็กเกตลินินสีขาว ยามฝนพรำ เขาจะถอดชุดออกเก็บไว้ใต้ที่นั่งเพื่อให้ชุดแห้ง ทันทีที่ฝนจากลาและดวงอาทิตย์ออกมาอีกครั้ง เขาจะหยุดรถแล้วสวมชุดอีกหนหนึ่ง บังเหียนนั้นทำจากเชือก และแตกพังบ่อยครั้งเหลือเกิน ดังนั้น ท่านจำต้องรอเมื่อพ่อสารถีของท่านแวะร้านใกล้เรือนเคียงเพื่อขอเชือกสักนิดมาใช้ซ่อมแซมจุดเสียหาย }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> File:Pyin U Lwin Myanmar.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} File:Fez.jpg|{{ตลล|ร2|รูปที่ 2}} </gallery> ==บรรณานุกรม== <div class="references-small" style="font-size:90%"> * {{ตรึง+|d1|Dictionary.com. (2022a). Fez. In ''Dictionary.com Unabridged''. Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/fez}} * {{ตรึง+|d2|Dictionary.com. (2022b). Gharry. In ''Dictionary.com Unabridged'' Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/gharry}} </div> ae7eew2opdln31qe9svdmfwv0fx6qm7 189012 189011 2022-08-06T15:31:35Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|ตลาดน้ำ บางกอก ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>ในเวนิสตะวันออก}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงไปเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอามัดไผ่ใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้แหละที่สมาชิกทั้งหมดในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ดึงขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมม้าเก่า ๆ เคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปรเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย มันสุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า ไฉนรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุดไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถนั้นมีไม่กี่มากน้อย เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ และสิ่งที่พระเจ้าแผ่นดินทรงยกย่องนั้นก็เป็นประโยชน๋มากพอต่อพสกนิกรของพระองค์ ทุกวันนี้ รถได้ขนส่งผู้คนนับพันในหลายสารทิศ เพราะได้วางเส้นทางรถรางไว้ทั่วท้องถนนหลักทุกสายในราชธานีแล้ว }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. |ตามท้องถนนไม่มียวดยานแบบพื้นเมือง นอกราชธานีออกไปก็ไร้ซึ่งถนน และผู้คนสัญจรไปทุกหนทุกแห่งด้วยแหล่งน้ำ ครั้นสร้างถนนขึ้นเป็นครั้งแรกในบางกอก และเกิดความต้องการรถ ชาวสยามก็รับเอายวดยานมาจากประเทศอื่น พวกเขาเอารถรับจ้างมาจากญี่ปุ่น เป็นรถเข็นขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งซึ่งมีคนจีนอยู่กลางหว่างคาน ม้าในร่างคนนี้เหยาะย่างไปตามทางอย่างเร็วรวด และจะขนท่านไปเป็นทางค่อนข้างไกลแลกกับเงินกึ่งเพ็นนี }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the seat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a bit of string wherewith to repair the damage. |พวกเขาเอารถแกร์รี<ref>แกร์รี คือ รถโดยสารชนิดหนึ่ง เทียมด้วยม้า ใช้กันในอินเดียและอียิปต์ มาจากภาษาฮินดีว่า "คารี" ([[#d2|Dictionary.com, 2022b]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> มาจากอินเดีย เป็นรถสี่ล้ออย่างหนึ่งซึ่งติดหน้าต่างบานเลื่อนไว้เหมาะเจาะรอบด้าน ชนิดที่คล้ายกับหน้าต่างตรงประตูตู้รถไฟ เว้นเสียแต่ว่า กรอบกระจกนั้นมักนำบานเกล็ดแบบเวนิสมาใส่ไว้มากกว่าจะเป็นบานกระจก คนขับรถแกร์รีนั้นไม่เป็นคนมลายูก็เป็นคนสยาม เขาจะสวมหมวกเฟซ<ref>เฟซ เป็นหมวกขนสัตว์ ทรงกรวยปลายตัด มักมีสีแดง ประดับด้วยพู่ยาวสีดำ ชายในอียิปต์และอเมริกาเหนือสวมใส่กัน เดิมเป็นศิราภรณ์ประจำชาติของชาวเติร์ก ([[#d1|Dictionary.com, 2022a]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร3|รูปที่ 3|ร3}}''</ref> สีแดงและแจ็กเกตลินินสีขาว ยามฝนพรำ เขาจะถอดชุดออกเก็บไว้ใต้ที่นั่งเพื่อให้ชุดแห้ง ทันทีที่ฝนจากลาและดวงอาทิตย์ออกมาอีกครั้ง เขาจะหยุดรถแล้วสวมชุดอีกหนหนึ่ง บังเหียนนั้นทำจากเชือก และแตกพังบ่อยครั้งเหลือเกิน ดังนั้น ท่านจำต้องรอเมื่อพ่อสารถีของท่านแวะร้านใกล้เรือนเคียงเพื่อขอเชือกสักนิดมาใช้ซ่อมแซมจุดเสียหาย }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> File:Pyin U Lwin Myanmar.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} File:Fez.jpg|{{ตลล|ร2|รูปที่ 2}} </gallery> ==บรรณานุกรม== <div class="references-small" style="font-size:90%"> * {{ตรึง+|d1|Dictionary.com. (2022a). Fez. In ''Dictionary.com Unabridged''. Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/fez}} * {{ตรึง+|d2|Dictionary.com. (2022b). Gharry. In ''Dictionary.com Unabridged'' Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/gharry}} </div> pp29coufeqv0kgob7lfcit0zn81cynq 189013 189012 2022-08-06T15:31:53Z Venise12mai1834 8884 /* 2j */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|ตลาดน้ำ บางกอก ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>ในเวนิสตะวันออก}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงไปเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอามัดไผ่ใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้แหละที่สมาชิกทั้งหมดในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ดึงขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมม้าเก่า ๆ เคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปรเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย มันสุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า ไฉนรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุดไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถนั้นมีไม่กี่มากน้อย เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ และสิ่งที่พระเจ้าแผ่นดินทรงยกย่องนั้นก็เป็นประโยชน๋มากพอต่อพสกนิกรของพระองค์ ทุกวันนี้ รถได้ขนส่งผู้คนนับพันในหลายสารทิศ เพราะได้วางเส้นทางรถรางไว้ทั่วท้องถนนหลักทุกสายในราชธานีแล้ว }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. |ตามท้องถนนไม่มียวดยานแบบพื้นเมือง นอกราชธานีออกไปก็ไร้ซึ่งถนน และผู้คนสัญจรไปทุกหนทุกแห่งด้วยแหล่งน้ำ ครั้นสร้างถนนขึ้นเป็นครั้งแรกในบางกอก และเกิดความต้องการรถ ชาวสยามก็รับเอายวดยานมาจากประเทศอื่น พวกเขาเอารถรับจ้างมาจากญี่ปุ่น เป็นรถเข็นขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งซึ่งมีคนจีนอยู่กลางหว่างคาน ม้าในร่างคนนี้เหยาะย่างไปตามทางอย่างเร็วรวด และจะขนท่านไปเป็นทางค่อนข้างไกลแลกกับเงินกึ่งเพ็นนี }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the seat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a bit of string wherewith to repair the damage. |พวกเขาเอารถแกร์รี<ref>แกร์รี คือ รถโดยสารชนิดหนึ่ง เทียมด้วยม้า ใช้กันในอินเดียและอียิปต์ มาจากภาษาฮินดีว่า "คารี" ([[#d2|Dictionary.com, 2022b]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> มาจากอินเดีย เป็นรถสี่ล้ออย่างหนึ่งซึ่งติดหน้าต่างบานเลื่อนไว้เหมาะเจาะรอบด้าน ชนิดที่คล้ายกับหน้าต่างตรงประตูตู้รถไฟ เว้นเสียแต่ว่า กรอบกระจกนั้นมักนำบานเกล็ดแบบเวนิสมาใส่ไว้มากกว่าจะเป็นบานกระจก คนขับรถแกร์รีนั้นไม่เป็นคนมลายูก็เป็นคนสยาม เขาจะสวมหมวกเฟซ<ref>เฟซ เป็นหมวกขนสัตว์ ทรงกรวยปลายตัด มักมีสีแดง ประดับด้วยพู่ยาวสีดำ ชายในอียิปต์และอเมริกาเหนือสวมใส่กัน เดิมเป็นศิราภรณ์ประจำชาติของชาวเติร์ก ([[#d1|Dictionary.com, 2022a]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร3|รูปที่ 2|ร2}}''</ref> สีแดงและแจ็กเกตลินินสีขาว ยามฝนพรำ เขาจะถอดชุดออกเก็บไว้ใต้ที่นั่งเพื่อให้ชุดแห้ง ทันทีที่ฝนจากลาและดวงอาทิตย์ออกมาอีกครั้ง เขาจะหยุดรถแล้วสวมชุดอีกหนหนึ่ง บังเหียนนั้นทำจากเชือก และแตกพังบ่อยครั้งเหลือเกิน ดังนั้น ท่านจำต้องรอเมื่อพ่อสารถีของท่านแวะร้านใกล้เรือนเคียงเพื่อขอเชือกสักนิดมาใช้ซ่อมแซมจุดเสียหาย }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> File:Pyin U Lwin Myanmar.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} File:Fez.jpg|{{ตลล|ร2|รูปที่ 2}} </gallery> ==บรรณานุกรม== <div class="references-small" style="font-size:90%"> * {{ตรึง+|d1|Dictionary.com. (2022a). Fez. In ''Dictionary.com Unabridged''. Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/fez}} * {{ตรึง+|d2|Dictionary.com. (2022b). Gharry. In ''Dictionary.com Unabridged'' Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/gharry}} </div> 3eu6l8yuhu64qhs4nk3s36i80v15zoy 189014 189013 2022-08-06T15:32:25Z Venise12mai1834 8884 /* 2j */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|ตลาดน้ำ บางกอก ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>ในเวนิสตะวันออก}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงไปเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอามัดไผ่ใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้แหละที่สมาชิกทั้งหมดในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ดึงขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมม้าเก่า ๆ เคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปรเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย มันสุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า ไฉนรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุดไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถนั้นมีไม่กี่มากน้อย เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ และสิ่งที่พระเจ้าแผ่นดินทรงยกย่องนั้นก็เป็นประโยชน๋มากพอต่อพสกนิกรของพระองค์ ทุกวันนี้ รถได้ขนส่งผู้คนนับพันในหลายสารทิศ เพราะได้วางเส้นทางรถรางไว้ทั่วท้องถนนหลักทุกสายในราชธานีแล้ว }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. |ตามท้องถนนไม่มียวดยานแบบพื้นเมือง นอกราชธานีออกไปก็ไร้ซึ่งถนน และผู้คนสัญจรไปทุกหนทุกแห่งด้วยแหล่งน้ำ ครั้นสร้างถนนขึ้นเป็นครั้งแรกในบางกอก และเกิดความต้องการรถ ชาวสยามก็รับเอายวดยานมาจากประเทศอื่น พวกเขาเอารถรับจ้างมาจากญี่ปุ่น เป็นรถเข็นขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งซึ่งมีคนจีนอยู่กลางหว่างคาน ม้าในร่างคนนี้เหยาะย่างไปตามทางอย่างเร็วรวด และจะขนท่านไปเป็นทางค่อนข้างไกลแลกกับเงินกึ่งเพ็นนี }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the seat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a bit of string wherewith to repair the damage. |พวกเขาเอารถแกร์รี<ref>แกร์รี คือ รถโดยสารชนิดหนึ่ง เทียมด้วยม้า ใช้กันในอินเดียและอียิปต์ มาจากภาษาฮินดีว่า "คารี" ([[#d2|Dictionary.com, 2022b]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> มาจากอินเดีย เป็นรถสี่ล้ออย่างหนึ่งซึ่งติดหน้าต่างบานเลื่อนไว้เหมาะเจาะรอบด้าน ชนิดที่คล้ายกับหน้าต่างตรงประตูตู้รถไฟ เว้นเสียแต่ว่า กรอบกระจกนั้นมักนำบานเกล็ดแบบเวนิสมาใส่ไว้มากกว่าจะเป็นบานกระจก คนขับรถแกร์รีนั้นไม่เป็นคนมลายูก็เป็นคนสยาม เขาจะสวมหมวกเฟซ<ref>เฟซ เป็นหมวกขนสัตว์ ทรงกรวยปลายตัด มักมีสีแดง ประดับด้วยพู่ยาวสีดำ ชายในอียิปต์และอเมริกาเหนือสวมใส่กัน เดิมเป็นศิราภรณ์ประจำชาติของชาวเติร์ก ([[#d1|Dictionary.com, 2022a]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร2|รูปที่ 2|ร2}}''</ref> สีแดงและแจ็กเกตลินินสีขาว ยามฝนพรำ เขาจะถอดชุดออกเก็บไว้ใต้ที่นั่งเพื่อให้ชุดแห้ง ทันทีที่ฝนจากลาและดวงอาทิตย์ออกมาอีกครั้ง เขาจะหยุดรถแล้วสวมชุดอีกหนหนึ่ง บังเหียนนั้นทำจากเชือก และแตกพังบ่อยครั้งเหลือเกิน ดังนั้น ท่านจำต้องรอเมื่อพ่อสารถีของท่านแวะร้านใกล้เรือนเคียงเพื่อขอเชือกสักนิดมาใช้ซ่อมแซมจุดเสียหาย }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> File:Pyin U Lwin Myanmar.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} File:Fez.jpg|{{ตลล|ร2|รูปที่ 2}} </gallery> ==บรรณานุกรม== <div class="references-small" style="font-size:90%"> * {{ตรึง+|d1|Dictionary.com. (2022a). Fez. In ''Dictionary.com Unabridged''. Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/fez}} * {{ตรึง+|d2|Dictionary.com. (2022b). Gharry. In ''Dictionary.com Unabridged'' Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/gharry}} </div> l0c7chwg3hsrw0wvzpltj150lni1t7w 189015 189014 2022-08-06T15:33:54Z Venise12mai1834 8884 /* 2a */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|ตลาดน้ำ บางกอก ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>ในเวนิสตะวันออก}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงมาเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอามัดไผ่ใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้แหละที่สมาชิกทั้งหมดในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ดึงขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมม้าเก่า ๆ เคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปรเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย มันสุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า ไฉนรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุดไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถนั้นมีไม่กี่มากน้อย เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ และสิ่งที่พระเจ้าแผ่นดินทรงยกย่องนั้นก็เป็นประโยชน๋มากพอต่อพสกนิกรของพระองค์ ทุกวันนี้ รถได้ขนส่งผู้คนนับพันในหลายสารทิศ เพราะได้วางเส้นทางรถรางไว้ทั่วท้องถนนหลักทุกสายในราชธานีแล้ว }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. |ตามท้องถนนไม่มียวดยานแบบพื้นเมือง นอกราชธานีออกไปก็ไร้ซึ่งถนน และผู้คนสัญจรไปทุกหนทุกแห่งด้วยแหล่งน้ำ ครั้นสร้างถนนขึ้นเป็นครั้งแรกในบางกอก และเกิดความต้องการรถ ชาวสยามก็รับเอายวดยานมาจากประเทศอื่น พวกเขาเอารถรับจ้างมาจากญี่ปุ่น เป็นรถเข็นขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งซึ่งมีคนจีนอยู่กลางหว่างคาน ม้าในร่างคนนี้เหยาะย่างไปตามทางอย่างเร็วรวด และจะขนท่านไปเป็นทางค่อนข้างไกลแลกกับเงินกึ่งเพ็นนี }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the seat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a bit of string wherewith to repair the damage. |พวกเขาเอารถแกร์รี<ref>แกร์รี คือ รถโดยสารชนิดหนึ่ง เทียมด้วยม้า ใช้กันในอินเดียและอียิปต์ มาจากภาษาฮินดีว่า "คารี" ([[#d2|Dictionary.com, 2022b]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> มาจากอินเดีย เป็นรถสี่ล้ออย่างหนึ่งซึ่งติดหน้าต่างบานเลื่อนไว้เหมาะเจาะรอบด้าน ชนิดที่คล้ายกับหน้าต่างตรงประตูตู้รถไฟ เว้นเสียแต่ว่า กรอบกระจกนั้นมักนำบานเกล็ดแบบเวนิสมาใส่ไว้มากกว่าจะเป็นบานกระจก คนขับรถแกร์รีนั้นไม่เป็นคนมลายูก็เป็นคนสยาม เขาจะสวมหมวกเฟซ<ref>เฟซ เป็นหมวกขนสัตว์ ทรงกรวยปลายตัด มักมีสีแดง ประดับด้วยพู่ยาวสีดำ ชายในอียิปต์และอเมริกาเหนือสวมใส่กัน เดิมเป็นศิราภรณ์ประจำชาติของชาวเติร์ก ([[#d1|Dictionary.com, 2022a]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร2|รูปที่ 2|ร2}}''</ref> สีแดงและแจ็กเกตลินินสีขาว ยามฝนพรำ เขาจะถอดชุดออกเก็บไว้ใต้ที่นั่งเพื่อให้ชุดแห้ง ทันทีที่ฝนจากลาและดวงอาทิตย์ออกมาอีกครั้ง เขาจะหยุดรถแล้วสวมชุดอีกหนหนึ่ง บังเหียนนั้นทำจากเชือก และแตกพังบ่อยครั้งเหลือเกิน ดังนั้น ท่านจำต้องรอเมื่อพ่อสารถีของท่านแวะร้านใกล้เรือนเคียงเพื่อขอเชือกสักนิดมาใช้ซ่อมแซมจุดเสียหาย }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> File:Pyin U Lwin Myanmar.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} File:Fez.jpg|{{ตลล|ร2|รูปที่ 2}} </gallery> ==บรรณานุกรม== <div class="references-small" style="font-size:90%"> * {{ตรึง+|d1|Dictionary.com. (2022a). Fez. In ''Dictionary.com Unabridged''. Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/fez}} * {{ตรึง+|d2|Dictionary.com. (2022b). Gharry. In ''Dictionary.com Unabridged'' Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/gharry}} </div> 86gurl61n2b3xa1e2zrse8k1pb47lgt 189016 189015 2022-08-06T15:35:09Z Venise12mai1834 8884 /* 2b */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|ตลาดน้ำ บางกอก ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>ในเวนิสตะวันออก}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงมาเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอาไผ่มัดใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้แหละที่สมาชิกทั้งหมดในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ดึงขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมม้าเก่า ๆ เคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปรเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย มันสุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า ไฉนรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุดไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถนั้นมีไม่กี่มากน้อย เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ และสิ่งที่พระเจ้าแผ่นดินทรงยกย่องนั้นก็เป็นประโยชน๋มากพอต่อพสกนิกรของพระองค์ ทุกวันนี้ รถได้ขนส่งผู้คนนับพันในหลายสารทิศ เพราะได้วางเส้นทางรถรางไว้ทั่วท้องถนนหลักทุกสายในราชธานีแล้ว }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. |ตามท้องถนนไม่มียวดยานแบบพื้นเมือง นอกราชธานีออกไปก็ไร้ซึ่งถนน และผู้คนสัญจรไปทุกหนทุกแห่งด้วยแหล่งน้ำ ครั้นสร้างถนนขึ้นเป็นครั้งแรกในบางกอก และเกิดความต้องการรถ ชาวสยามก็รับเอายวดยานมาจากประเทศอื่น พวกเขาเอารถรับจ้างมาจากญี่ปุ่น เป็นรถเข็นขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งซึ่งมีคนจีนอยู่กลางหว่างคาน ม้าในร่างคนนี้เหยาะย่างไปตามทางอย่างเร็วรวด และจะขนท่านไปเป็นทางค่อนข้างไกลแลกกับเงินกึ่งเพ็นนี }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the seat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a bit of string wherewith to repair the damage. |พวกเขาเอารถแกร์รี<ref>แกร์รี คือ รถโดยสารชนิดหนึ่ง เทียมด้วยม้า ใช้กันในอินเดียและอียิปต์ มาจากภาษาฮินดีว่า "คารี" ([[#d2|Dictionary.com, 2022b]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> มาจากอินเดีย เป็นรถสี่ล้ออย่างหนึ่งซึ่งติดหน้าต่างบานเลื่อนไว้เหมาะเจาะรอบด้าน ชนิดที่คล้ายกับหน้าต่างตรงประตูตู้รถไฟ เว้นเสียแต่ว่า กรอบกระจกนั้นมักนำบานเกล็ดแบบเวนิสมาใส่ไว้มากกว่าจะเป็นบานกระจก คนขับรถแกร์รีนั้นไม่เป็นคนมลายูก็เป็นคนสยาม เขาจะสวมหมวกเฟซ<ref>เฟซ เป็นหมวกขนสัตว์ ทรงกรวยปลายตัด มักมีสีแดง ประดับด้วยพู่ยาวสีดำ ชายในอียิปต์และอเมริกาเหนือสวมใส่กัน เดิมเป็นศิราภรณ์ประจำชาติของชาวเติร์ก ([[#d1|Dictionary.com, 2022a]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร2|รูปที่ 2|ร2}}''</ref> สีแดงและแจ็กเกตลินินสีขาว ยามฝนพรำ เขาจะถอดชุดออกเก็บไว้ใต้ที่นั่งเพื่อให้ชุดแห้ง ทันทีที่ฝนจากลาและดวงอาทิตย์ออกมาอีกครั้ง เขาจะหยุดรถแล้วสวมชุดอีกหนหนึ่ง บังเหียนนั้นทำจากเชือก และแตกพังบ่อยครั้งเหลือเกิน ดังนั้น ท่านจำต้องรอเมื่อพ่อสารถีของท่านแวะร้านใกล้เรือนเคียงเพื่อขอเชือกสักนิดมาใช้ซ่อมแซมจุดเสียหาย }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> File:Pyin U Lwin Myanmar.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} File:Fez.jpg|{{ตลล|ร2|รูปที่ 2}} </gallery> ==บรรณานุกรม== <div class="references-small" style="font-size:90%"> * {{ตรึง+|d1|Dictionary.com. (2022a). Fez. In ''Dictionary.com Unabridged''. Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/fez}} * {{ตรึง+|d2|Dictionary.com. (2022b). Gharry. In ''Dictionary.com Unabridged'' Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/gharry}} </div> aen0dgzfsqr2izhesfwt021xp3jmk5w 189017 189016 2022-08-06T15:46:09Z Venise12mai1834 8884 /* 2b */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|ตลาดน้ำ บางกอก ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>ในเวนิสตะวันออก}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงมาเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอาไผ่มัดใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้เองที่สมาชิกทุกคนในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจะจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ชักขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินสักหน่อย เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมม้าเก่า ๆ เคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปรเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย มันสุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า ไฉนรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุดไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถนั้นมีไม่กี่มากน้อย เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ และสิ่งที่พระเจ้าแผ่นดินทรงยกย่องนั้นก็เป็นประโยชน๋มากพอต่อพสกนิกรของพระองค์ ทุกวันนี้ รถได้ขนส่งผู้คนนับพันในหลายสารทิศ เพราะได้วางเส้นทางรถรางไว้ทั่วท้องถนนหลักทุกสายในราชธานีแล้ว }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. |ตามท้องถนนไม่มียวดยานแบบพื้นเมือง นอกราชธานีออกไปก็ไร้ซึ่งถนน และผู้คนสัญจรไปทุกหนทุกแห่งด้วยแหล่งน้ำ ครั้นสร้างถนนขึ้นเป็นครั้งแรกในบางกอก และเกิดความต้องการรถ ชาวสยามก็รับเอายวดยานมาจากประเทศอื่น พวกเขาเอารถรับจ้างมาจากญี่ปุ่น เป็นรถเข็นขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งซึ่งมีคนจีนอยู่กลางหว่างคาน ม้าในร่างคนนี้เหยาะย่างไปตามทางอย่างเร็วรวด และจะขนท่านไปเป็นทางค่อนข้างไกลแลกกับเงินกึ่งเพ็นนี }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the seat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a bit of string wherewith to repair the damage. |พวกเขาเอารถแกร์รี<ref>แกร์รี คือ รถโดยสารชนิดหนึ่ง เทียมด้วยม้า ใช้กันในอินเดียและอียิปต์ มาจากภาษาฮินดีว่า "คารี" ([[#d2|Dictionary.com, 2022b]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> มาจากอินเดีย เป็นรถสี่ล้ออย่างหนึ่งซึ่งติดหน้าต่างบานเลื่อนไว้เหมาะเจาะรอบด้าน ชนิดที่คล้ายกับหน้าต่างตรงประตูตู้รถไฟ เว้นเสียแต่ว่า กรอบกระจกนั้นมักนำบานเกล็ดแบบเวนิสมาใส่ไว้มากกว่าจะเป็นบานกระจก คนขับรถแกร์รีนั้นไม่เป็นคนมลายูก็เป็นคนสยาม เขาจะสวมหมวกเฟซ<ref>เฟซ เป็นหมวกขนสัตว์ ทรงกรวยปลายตัด มักมีสีแดง ประดับด้วยพู่ยาวสีดำ ชายในอียิปต์และอเมริกาเหนือสวมใส่กัน เดิมเป็นศิราภรณ์ประจำชาติของชาวเติร์ก ([[#d1|Dictionary.com, 2022a]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร2|รูปที่ 2|ร2}}''</ref> สีแดงและแจ็กเกตลินินสีขาว ยามฝนพรำ เขาจะถอดชุดออกเก็บไว้ใต้ที่นั่งเพื่อให้ชุดแห้ง ทันทีที่ฝนจากลาและดวงอาทิตย์ออกมาอีกครั้ง เขาจะหยุดรถแล้วสวมชุดอีกหนหนึ่ง บังเหียนนั้นทำจากเชือก และแตกพังบ่อยครั้งเหลือเกิน ดังนั้น ท่านจำต้องรอเมื่อพ่อสารถีของท่านแวะร้านใกล้เรือนเคียงเพื่อขอเชือกสักนิดมาใช้ซ่อมแซมจุดเสียหาย }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> File:Pyin U Lwin Myanmar.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} File:Fez.jpg|{{ตลล|ร2|รูปที่ 2}} </gallery> ==บรรณานุกรม== <div class="references-small" style="font-size:90%"> * {{ตรึง+|d1|Dictionary.com. (2022a). Fez. In ''Dictionary.com Unabridged''. Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/fez}} * {{ตรึง+|d2|Dictionary.com. (2022b). Gharry. In ''Dictionary.com Unabridged'' Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/gharry}} </div> l4k5glc49yot3c61ul3643go269dgpa 189018 189017 2022-08-06T15:48:25Z Venise12mai1834 8884 /* 2c */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|ตลาดน้ำ บางกอก ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>ในเวนิสตะวันออก}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงมาเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอาไผ่มัดใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้เองที่สมาชิกทุกคนในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจะจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ชักขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินอยู่บ้าง เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะว่าจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ เติบใหญ่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมม้าเก่า ๆ เคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปรเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย มันสุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า ไฉนรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุดไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถนั้นมีไม่กี่มากน้อย เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ และสิ่งที่พระเจ้าแผ่นดินทรงยกย่องนั้นก็เป็นประโยชน๋มากพอต่อพสกนิกรของพระองค์ ทุกวันนี้ รถได้ขนส่งผู้คนนับพันในหลายสารทิศ เพราะได้วางเส้นทางรถรางไว้ทั่วท้องถนนหลักทุกสายในราชธานีแล้ว }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. |ตามท้องถนนไม่มียวดยานแบบพื้นเมือง นอกราชธานีออกไปก็ไร้ซึ่งถนน และผู้คนสัญจรไปทุกหนทุกแห่งด้วยแหล่งน้ำ ครั้นสร้างถนนขึ้นเป็นครั้งแรกในบางกอก และเกิดความต้องการรถ ชาวสยามก็รับเอายวดยานมาจากประเทศอื่น พวกเขาเอารถรับจ้างมาจากญี่ปุ่น เป็นรถเข็นขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งซึ่งมีคนจีนอยู่กลางหว่างคาน ม้าในร่างคนนี้เหยาะย่างไปตามทางอย่างเร็วรวด และจะขนท่านไปเป็นทางค่อนข้างไกลแลกกับเงินกึ่งเพ็นนี }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the seat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a bit of string wherewith to repair the damage. |พวกเขาเอารถแกร์รี<ref>แกร์รี คือ รถโดยสารชนิดหนึ่ง เทียมด้วยม้า ใช้กันในอินเดียและอียิปต์ มาจากภาษาฮินดีว่า "คารี" ([[#d2|Dictionary.com, 2022b]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> มาจากอินเดีย เป็นรถสี่ล้ออย่างหนึ่งซึ่งติดหน้าต่างบานเลื่อนไว้เหมาะเจาะรอบด้าน ชนิดที่คล้ายกับหน้าต่างตรงประตูตู้รถไฟ เว้นเสียแต่ว่า กรอบกระจกนั้นมักนำบานเกล็ดแบบเวนิสมาใส่ไว้มากกว่าจะเป็นบานกระจก คนขับรถแกร์รีนั้นไม่เป็นคนมลายูก็เป็นคนสยาม เขาจะสวมหมวกเฟซ<ref>เฟซ เป็นหมวกขนสัตว์ ทรงกรวยปลายตัด มักมีสีแดง ประดับด้วยพู่ยาวสีดำ ชายในอียิปต์และอเมริกาเหนือสวมใส่กัน เดิมเป็นศิราภรณ์ประจำชาติของชาวเติร์ก ([[#d1|Dictionary.com, 2022a]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร2|รูปที่ 2|ร2}}''</ref> สีแดงและแจ็กเกตลินินสีขาว ยามฝนพรำ เขาจะถอดชุดออกเก็บไว้ใต้ที่นั่งเพื่อให้ชุดแห้ง ทันทีที่ฝนจากลาและดวงอาทิตย์ออกมาอีกครั้ง เขาจะหยุดรถแล้วสวมชุดอีกหนหนึ่ง บังเหียนนั้นทำจากเชือก และแตกพังบ่อยครั้งเหลือเกิน ดังนั้น ท่านจำต้องรอเมื่อพ่อสารถีของท่านแวะร้านใกล้เรือนเคียงเพื่อขอเชือกสักนิดมาใช้ซ่อมแซมจุดเสียหาย }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> File:Pyin U Lwin Myanmar.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} File:Fez.jpg|{{ตลล|ร2|รูปที่ 2}} </gallery> ==บรรณานุกรม== <div class="references-small" style="font-size:90%"> * {{ตรึง+|d1|Dictionary.com. (2022a). Fez. In ''Dictionary.com Unabridged''. Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/fez}} * {{ตรึง+|d2|Dictionary.com. (2022b). Gharry. In ''Dictionary.com Unabridged'' Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/gharry}} </div> fjoguakq7y9v14t5ms45ykh4h0c290v 189019 189018 2022-08-06T15:49:41Z Venise12mai1834 8884 /* 2d */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|ตลาดน้ำ บางกอก ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>ในเวนิสตะวันออก}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงมาเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอาไผ่มัดใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้เองที่สมาชิกทุกคนในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจะจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ชักขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินอยู่บ้าง เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะว่าจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ ได้รับการเลี้ยงดูอยู่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นไม่ว่าที่ใดยามใด พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและแช่มชื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมม้าเก่า ๆ เคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปรเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย มันสุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า ไฉนรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุดไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถนั้นมีไม่กี่มากน้อย เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ และสิ่งที่พระเจ้าแผ่นดินทรงยกย่องนั้นก็เป็นประโยชน๋มากพอต่อพสกนิกรของพระองค์ ทุกวันนี้ รถได้ขนส่งผู้คนนับพันในหลายสารทิศ เพราะได้วางเส้นทางรถรางไว้ทั่วท้องถนนหลักทุกสายในราชธานีแล้ว }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. |ตามท้องถนนไม่มียวดยานแบบพื้นเมือง นอกราชธานีออกไปก็ไร้ซึ่งถนน และผู้คนสัญจรไปทุกหนทุกแห่งด้วยแหล่งน้ำ ครั้นสร้างถนนขึ้นเป็นครั้งแรกในบางกอก และเกิดความต้องการรถ ชาวสยามก็รับเอายวดยานมาจากประเทศอื่น พวกเขาเอารถรับจ้างมาจากญี่ปุ่น เป็นรถเข็นขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งซึ่งมีคนจีนอยู่กลางหว่างคาน ม้าในร่างคนนี้เหยาะย่างไปตามทางอย่างเร็วรวด และจะขนท่านไปเป็นทางค่อนข้างไกลแลกกับเงินกึ่งเพ็นนี }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the seat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a bit of string wherewith to repair the damage. |พวกเขาเอารถแกร์รี<ref>แกร์รี คือ รถโดยสารชนิดหนึ่ง เทียมด้วยม้า ใช้กันในอินเดียและอียิปต์ มาจากภาษาฮินดีว่า "คารี" ([[#d2|Dictionary.com, 2022b]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> มาจากอินเดีย เป็นรถสี่ล้ออย่างหนึ่งซึ่งติดหน้าต่างบานเลื่อนไว้เหมาะเจาะรอบด้าน ชนิดที่คล้ายกับหน้าต่างตรงประตูตู้รถไฟ เว้นเสียแต่ว่า กรอบกระจกนั้นมักนำบานเกล็ดแบบเวนิสมาใส่ไว้มากกว่าจะเป็นบานกระจก คนขับรถแกร์รีนั้นไม่เป็นคนมลายูก็เป็นคนสยาม เขาจะสวมหมวกเฟซ<ref>เฟซ เป็นหมวกขนสัตว์ ทรงกรวยปลายตัด มักมีสีแดง ประดับด้วยพู่ยาวสีดำ ชายในอียิปต์และอเมริกาเหนือสวมใส่กัน เดิมเป็นศิราภรณ์ประจำชาติของชาวเติร์ก ([[#d1|Dictionary.com, 2022a]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร2|รูปที่ 2|ร2}}''</ref> สีแดงและแจ็กเกตลินินสีขาว ยามฝนพรำ เขาจะถอดชุดออกเก็บไว้ใต้ที่นั่งเพื่อให้ชุดแห้ง ทันทีที่ฝนจากลาและดวงอาทิตย์ออกมาอีกครั้ง เขาจะหยุดรถแล้วสวมชุดอีกหนหนึ่ง บังเหียนนั้นทำจากเชือก และแตกพังบ่อยครั้งเหลือเกิน ดังนั้น ท่านจำต้องรอเมื่อพ่อสารถีของท่านแวะร้านใกล้เรือนเคียงเพื่อขอเชือกสักนิดมาใช้ซ่อมแซมจุดเสียหาย }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> File:Pyin U Lwin Myanmar.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} File:Fez.jpg|{{ตลล|ร2|รูปที่ 2}} </gallery> ==บรรณานุกรม== <div class="references-small" style="font-size:90%"> * {{ตรึง+|d1|Dictionary.com. (2022a). Fez. In ''Dictionary.com Unabridged''. Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/fez}} * {{ตรึง+|d2|Dictionary.com. (2022b). Gharry. In ''Dictionary.com Unabridged'' Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/gharry}} </div> 6bb9d69wv9klwjqhuxmw31no9wbe5px 189020 189019 2022-08-06T15:52:17Z Venise12mai1834 8884 /* 2d */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|ตลาดน้ำ บางกอก ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>ในเวนิสตะวันออก}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงมาเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอาไผ่มัดใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้เองที่สมาชิกทุกคนในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจะจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ชักขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินอยู่บ้าง เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะว่าจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ ได้รับการเลี้ยงดูอยู่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับคืนมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นกันอยู่เสมอในทุกที่ พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและชื่นมื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่พัดผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมม้าเก่า ๆ เคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปรเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย มันสุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า ไฉนรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุดไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถนั้นมีไม่กี่มากน้อย เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ และสิ่งที่พระเจ้าแผ่นดินทรงยกย่องนั้นก็เป็นประโยชน๋มากพอต่อพสกนิกรของพระองค์ ทุกวันนี้ รถได้ขนส่งผู้คนนับพันในหลายสารทิศ เพราะได้วางเส้นทางรถรางไว้ทั่วท้องถนนหลักทุกสายในราชธานีแล้ว }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. |ตามท้องถนนไม่มียวดยานแบบพื้นเมือง นอกราชธานีออกไปก็ไร้ซึ่งถนน และผู้คนสัญจรไปทุกหนทุกแห่งด้วยแหล่งน้ำ ครั้นสร้างถนนขึ้นเป็นครั้งแรกในบางกอก และเกิดความต้องการรถ ชาวสยามก็รับเอายวดยานมาจากประเทศอื่น พวกเขาเอารถรับจ้างมาจากญี่ปุ่น เป็นรถเข็นขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งซึ่งมีคนจีนอยู่กลางหว่างคาน ม้าในร่างคนนี้เหยาะย่างไปตามทางอย่างเร็วรวด และจะขนท่านไปเป็นทางค่อนข้างไกลแลกกับเงินกึ่งเพ็นนี }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the seat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a bit of string wherewith to repair the damage. |พวกเขาเอารถแกร์รี<ref>แกร์รี คือ รถโดยสารชนิดหนึ่ง เทียมด้วยม้า ใช้กันในอินเดียและอียิปต์ มาจากภาษาฮินดีว่า "คารี" ([[#d2|Dictionary.com, 2022b]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> มาจากอินเดีย เป็นรถสี่ล้ออย่างหนึ่งซึ่งติดหน้าต่างบานเลื่อนไว้เหมาะเจาะรอบด้าน ชนิดที่คล้ายกับหน้าต่างตรงประตูตู้รถไฟ เว้นเสียแต่ว่า กรอบกระจกนั้นมักนำบานเกล็ดแบบเวนิสมาใส่ไว้มากกว่าจะเป็นบานกระจก คนขับรถแกร์รีนั้นไม่เป็นคนมลายูก็เป็นคนสยาม เขาจะสวมหมวกเฟซ<ref>เฟซ เป็นหมวกขนสัตว์ ทรงกรวยปลายตัด มักมีสีแดง ประดับด้วยพู่ยาวสีดำ ชายในอียิปต์และอเมริกาเหนือสวมใส่กัน เดิมเป็นศิราภรณ์ประจำชาติของชาวเติร์ก ([[#d1|Dictionary.com, 2022a]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร2|รูปที่ 2|ร2}}''</ref> สีแดงและแจ็กเกตลินินสีขาว ยามฝนพรำ เขาจะถอดชุดออกเก็บไว้ใต้ที่นั่งเพื่อให้ชุดแห้ง ทันทีที่ฝนจากลาและดวงอาทิตย์ออกมาอีกครั้ง เขาจะหยุดรถแล้วสวมชุดอีกหนหนึ่ง บังเหียนนั้นทำจากเชือก และแตกพังบ่อยครั้งเหลือเกิน ดังนั้น ท่านจำต้องรอเมื่อพ่อสารถีของท่านแวะร้านใกล้เรือนเคียงเพื่อขอเชือกสักนิดมาใช้ซ่อมแซมจุดเสียหาย }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> File:Pyin U Lwin Myanmar.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} File:Fez.jpg|{{ตลล|ร2|รูปที่ 2}} </gallery> ==บรรณานุกรม== <div class="references-small" style="font-size:90%"> * {{ตรึง+|d1|Dictionary.com. (2022a). Fez. In ''Dictionary.com Unabridged''. Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/fez}} * {{ตรึง+|d2|Dictionary.com. (2022b). Gharry. In ''Dictionary.com Unabridged'' Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/gharry}} </div> m46j215kjejbjtfrwbro1hdno62amai 189021 189020 2022-08-06T15:59:20Z Venise12mai1834 8884 /* 2e */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|ตลาดน้ำ บางกอก ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>ในเวนิสตะวันออก}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงมาเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอาไผ่มัดใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้เองที่สมาชิกทุกคนในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจะจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ชักขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินอยู่บ้าง เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะว่าจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ ได้รับการเลี้ยงดูอยู่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับคืนมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นกันอยู่เสมอในทุกที่ พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและชื่นมื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่ถั่งโถมผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมยิ่งกว่าและกระฉับกระเฉงมากกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมม้าเก่า ๆ เคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปรเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย มันสุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า ไฉนรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุดไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถนั้นมีไม่กี่มากน้อย เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ และสิ่งที่พระเจ้าแผ่นดินทรงยกย่องนั้นก็เป็นประโยชน๋มากพอต่อพสกนิกรของพระองค์ ทุกวันนี้ รถได้ขนส่งผู้คนนับพันในหลายสารทิศ เพราะได้วางเส้นทางรถรางไว้ทั่วท้องถนนหลักทุกสายในราชธานีแล้ว }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. |ตามท้องถนนไม่มียวดยานแบบพื้นเมือง นอกราชธานีออกไปก็ไร้ซึ่งถนน และผู้คนสัญจรไปทุกหนทุกแห่งด้วยแหล่งน้ำ ครั้นสร้างถนนขึ้นเป็นครั้งแรกในบางกอก และเกิดความต้องการรถ ชาวสยามก็รับเอายวดยานมาจากประเทศอื่น พวกเขาเอารถรับจ้างมาจากญี่ปุ่น เป็นรถเข็นขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งซึ่งมีคนจีนอยู่กลางหว่างคาน ม้าในร่างคนนี้เหยาะย่างไปตามทางอย่างเร็วรวด และจะขนท่านไปเป็นทางค่อนข้างไกลแลกกับเงินกึ่งเพ็นนี }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the seat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a bit of string wherewith to repair the damage. |พวกเขาเอารถแกร์รี<ref>แกร์รี คือ รถโดยสารชนิดหนึ่ง เทียมด้วยม้า ใช้กันในอินเดียและอียิปต์ มาจากภาษาฮินดีว่า "คารี" ([[#d2|Dictionary.com, 2022b]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> มาจากอินเดีย เป็นรถสี่ล้ออย่างหนึ่งซึ่งติดหน้าต่างบานเลื่อนไว้เหมาะเจาะรอบด้าน ชนิดที่คล้ายกับหน้าต่างตรงประตูตู้รถไฟ เว้นเสียแต่ว่า กรอบกระจกนั้นมักนำบานเกล็ดแบบเวนิสมาใส่ไว้มากกว่าจะเป็นบานกระจก คนขับรถแกร์รีนั้นไม่เป็นคนมลายูก็เป็นคนสยาม เขาจะสวมหมวกเฟซ<ref>เฟซ เป็นหมวกขนสัตว์ ทรงกรวยปลายตัด มักมีสีแดง ประดับด้วยพู่ยาวสีดำ ชายในอียิปต์และอเมริกาเหนือสวมใส่กัน เดิมเป็นศิราภรณ์ประจำชาติของชาวเติร์ก ([[#d1|Dictionary.com, 2022a]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร2|รูปที่ 2|ร2}}''</ref> สีแดงและแจ็กเกตลินินสีขาว ยามฝนพรำ เขาจะถอดชุดออกเก็บไว้ใต้ที่นั่งเพื่อให้ชุดแห้ง ทันทีที่ฝนจากลาและดวงอาทิตย์ออกมาอีกครั้ง เขาจะหยุดรถแล้วสวมชุดอีกหนหนึ่ง บังเหียนนั้นทำจากเชือก และแตกพังบ่อยครั้งเหลือเกิน ดังนั้น ท่านจำต้องรอเมื่อพ่อสารถีของท่านแวะร้านใกล้เรือนเคียงเพื่อขอเชือกสักนิดมาใช้ซ่อมแซมจุดเสียหาย }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> File:Pyin U Lwin Myanmar.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} File:Fez.jpg|{{ตลล|ร2|รูปที่ 2}} </gallery> ==บรรณานุกรม== <div class="references-small" style="font-size:90%"> * {{ตรึง+|d1|Dictionary.com. (2022a). Fez. In ''Dictionary.com Unabridged''. Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/fez}} * {{ตรึง+|d2|Dictionary.com. (2022b). Gharry. In ''Dictionary.com Unabridged'' Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/gharry}} </div> d9hjf1d5x31d01hge55il97905y3qkx 189022 189021 2022-08-06T16:00:18Z Venise12mai1834 8884 /* 2e */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|ตลาดน้ำ บางกอก ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>ในเวนิสตะวันออก}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงมาเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอาไผ่มัดใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้เองที่สมาชิกทุกคนในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจะจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ชักขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินอยู่บ้าง เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะว่าจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ ได้รับการเลี้ยงดูอยู่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับคืนมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นกันอยู่เสมอในทุกที่ พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและชื่นมื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่ถั่งโถมผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมและกระฉับกระเฉงยิ่งกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาราวกับกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ออกปิกนิกเป็นการใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมม้าเก่า ๆ เคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปรเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย มันสุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า ไฉนรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุดไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถนั้นมีไม่กี่มากน้อย เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ และสิ่งที่พระเจ้าแผ่นดินทรงยกย่องนั้นก็เป็นประโยชน๋มากพอต่อพสกนิกรของพระองค์ ทุกวันนี้ รถได้ขนส่งผู้คนนับพันในหลายสารทิศ เพราะได้วางเส้นทางรถรางไว้ทั่วท้องถนนหลักทุกสายในราชธานีแล้ว }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. |ตามท้องถนนไม่มียวดยานแบบพื้นเมือง นอกราชธานีออกไปก็ไร้ซึ่งถนน และผู้คนสัญจรไปทุกหนทุกแห่งด้วยแหล่งน้ำ ครั้นสร้างถนนขึ้นเป็นครั้งแรกในบางกอก และเกิดความต้องการรถ ชาวสยามก็รับเอายวดยานมาจากประเทศอื่น พวกเขาเอารถรับจ้างมาจากญี่ปุ่น เป็นรถเข็นขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งซึ่งมีคนจีนอยู่กลางหว่างคาน ม้าในร่างคนนี้เหยาะย่างไปตามทางอย่างเร็วรวด และจะขนท่านไปเป็นทางค่อนข้างไกลแลกกับเงินกึ่งเพ็นนี }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the seat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a bit of string wherewith to repair the damage. |พวกเขาเอารถแกร์รี<ref>แกร์รี คือ รถโดยสารชนิดหนึ่ง เทียมด้วยม้า ใช้กันในอินเดียและอียิปต์ มาจากภาษาฮินดีว่า "คารี" ([[#d2|Dictionary.com, 2022b]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> มาจากอินเดีย เป็นรถสี่ล้ออย่างหนึ่งซึ่งติดหน้าต่างบานเลื่อนไว้เหมาะเจาะรอบด้าน ชนิดที่คล้ายกับหน้าต่างตรงประตูตู้รถไฟ เว้นเสียแต่ว่า กรอบกระจกนั้นมักนำบานเกล็ดแบบเวนิสมาใส่ไว้มากกว่าจะเป็นบานกระจก คนขับรถแกร์รีนั้นไม่เป็นคนมลายูก็เป็นคนสยาม เขาจะสวมหมวกเฟซ<ref>เฟซ เป็นหมวกขนสัตว์ ทรงกรวยปลายตัด มักมีสีแดง ประดับด้วยพู่ยาวสีดำ ชายในอียิปต์และอเมริกาเหนือสวมใส่กัน เดิมเป็นศิราภรณ์ประจำชาติของชาวเติร์ก ([[#d1|Dictionary.com, 2022a]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร2|รูปที่ 2|ร2}}''</ref> สีแดงและแจ็กเกตลินินสีขาว ยามฝนพรำ เขาจะถอดชุดออกเก็บไว้ใต้ที่นั่งเพื่อให้ชุดแห้ง ทันทีที่ฝนจากลาและดวงอาทิตย์ออกมาอีกครั้ง เขาจะหยุดรถแล้วสวมชุดอีกหนหนึ่ง บังเหียนนั้นทำจากเชือก และแตกพังบ่อยครั้งเหลือเกิน ดังนั้น ท่านจำต้องรอเมื่อพ่อสารถีของท่านแวะร้านใกล้เรือนเคียงเพื่อขอเชือกสักนิดมาใช้ซ่อมแซมจุดเสียหาย }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> File:Pyin U Lwin Myanmar.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} File:Fez.jpg|{{ตลล|ร2|รูปที่ 2}} </gallery> ==บรรณานุกรม== <div class="references-small" style="font-size:90%"> * {{ตรึง+|d1|Dictionary.com. (2022a). Fez. In ''Dictionary.com Unabridged''. Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/fez}} * {{ตรึง+|d2|Dictionary.com. (2022b). Gharry. In ''Dictionary.com Unabridged'' Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/gharry}} </div> aciqrwcbzjoumwolig1fvsnoeov19mc 189023 189022 2022-08-06T16:02:33Z Venise12mai1834 8884 /* 2e */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|ตลาดน้ำ บางกอก ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>ในเวนิสตะวันออก}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงมาเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอาไผ่มัดใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้เองที่สมาชิกทุกคนในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจะจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ชักขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินอยู่บ้าง เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะว่าจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ ได้รับการเลี้ยงดูอยู่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับคืนมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นกันอยู่เสมอในทุกที่ พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและชื่นมื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่ถั่งโถมผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมและกระฉับกระเฉงยิ่งกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาช่างเหมือนกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ได้ออกปิกนิกเป็นการใหญ่ ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจึงจะปรากฏใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูก แล้วโยนเด็กน้อยเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นและลงราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมม้าเก่า ๆ เคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปรเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย มันสุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า ไฉนรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุดไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถนั้นมีไม่กี่มากน้อย เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ และสิ่งที่พระเจ้าแผ่นดินทรงยกย่องนั้นก็เป็นประโยชน๋มากพอต่อพสกนิกรของพระองค์ ทุกวันนี้ รถได้ขนส่งผู้คนนับพันในหลายสารทิศ เพราะได้วางเส้นทางรถรางไว้ทั่วท้องถนนหลักทุกสายในราชธานีแล้ว }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. |ตามท้องถนนไม่มียวดยานแบบพื้นเมือง นอกราชธานีออกไปก็ไร้ซึ่งถนน และผู้คนสัญจรไปทุกหนทุกแห่งด้วยแหล่งน้ำ ครั้นสร้างถนนขึ้นเป็นครั้งแรกในบางกอก และเกิดความต้องการรถ ชาวสยามก็รับเอายวดยานมาจากประเทศอื่น พวกเขาเอารถรับจ้างมาจากญี่ปุ่น เป็นรถเข็นขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งซึ่งมีคนจีนอยู่กลางหว่างคาน ม้าในร่างคนนี้เหยาะย่างไปตามทางอย่างเร็วรวด และจะขนท่านไปเป็นทางค่อนข้างไกลแลกกับเงินกึ่งเพ็นนี }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the seat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a bit of string wherewith to repair the damage. |พวกเขาเอารถแกร์รี<ref>แกร์รี คือ รถโดยสารชนิดหนึ่ง เทียมด้วยม้า ใช้กันในอินเดียและอียิปต์ มาจากภาษาฮินดีว่า "คารี" ([[#d2|Dictionary.com, 2022b]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> มาจากอินเดีย เป็นรถสี่ล้ออย่างหนึ่งซึ่งติดหน้าต่างบานเลื่อนไว้เหมาะเจาะรอบด้าน ชนิดที่คล้ายกับหน้าต่างตรงประตูตู้รถไฟ เว้นเสียแต่ว่า กรอบกระจกนั้นมักนำบานเกล็ดแบบเวนิสมาใส่ไว้มากกว่าจะเป็นบานกระจก คนขับรถแกร์รีนั้นไม่เป็นคนมลายูก็เป็นคนสยาม เขาจะสวมหมวกเฟซ<ref>เฟซ เป็นหมวกขนสัตว์ ทรงกรวยปลายตัด มักมีสีแดง ประดับด้วยพู่ยาวสีดำ ชายในอียิปต์และอเมริกาเหนือสวมใส่กัน เดิมเป็นศิราภรณ์ประจำชาติของชาวเติร์ก ([[#d1|Dictionary.com, 2022a]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร2|รูปที่ 2|ร2}}''</ref> สีแดงและแจ็กเกตลินินสีขาว ยามฝนพรำ เขาจะถอดชุดออกเก็บไว้ใต้ที่นั่งเพื่อให้ชุดแห้ง ทันทีที่ฝนจากลาและดวงอาทิตย์ออกมาอีกครั้ง เขาจะหยุดรถแล้วสวมชุดอีกหนหนึ่ง บังเหียนนั้นทำจากเชือก และแตกพังบ่อยครั้งเหลือเกิน ดังนั้น ท่านจำต้องรอเมื่อพ่อสารถีของท่านแวะร้านใกล้เรือนเคียงเพื่อขอเชือกสักนิดมาใช้ซ่อมแซมจุดเสียหาย }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> File:Pyin U Lwin Myanmar.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} File:Fez.jpg|{{ตลล|ร2|รูปที่ 2}} </gallery> ==บรรณานุกรม== <div class="references-small" style="font-size:90%"> * {{ตรึง+|d1|Dictionary.com. (2022a). Fez. In ''Dictionary.com Unabridged''. Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/fez}} * {{ตรึง+|d2|Dictionary.com. (2022b). Gharry. In ''Dictionary.com Unabridged'' Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/gharry}} </div> pjsk8jry8dkzjrdempf1en6d2idvt5u 189024 189023 2022-08-06T16:04:33Z Venise12mai1834 8884 /* 2f */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|ตลาดน้ำ บางกอก ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>ในเวนิสตะวันออก}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงมาเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอาไผ่มัดใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้เองที่สมาชิกทุกคนในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจะจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ชักขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินอยู่บ้าง เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะว่าจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ ได้รับการเลี้ยงดูอยู่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับคืนมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นกันอยู่เสมอในทุกที่ พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและชื่นมื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่ถั่งโถมผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมและกระฉับกระเฉงยิ่งกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาช่างเหมือนกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ได้ออกปิกนิกเป็นการใหญ่ ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจะมีใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูกน้อย แล้วโยนเด็กเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นลง ๆ ราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องสักเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนของเขาเอาไว้ในบทหลัง พื้นที่ที่เป็นบกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมม้าเก่า ๆ เคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปรเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย มันสุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า ไฉนรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุดไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถนั้นมีไม่กี่มากน้อย เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ และสิ่งที่พระเจ้าแผ่นดินทรงยกย่องนั้นก็เป็นประโยชน๋มากพอต่อพสกนิกรของพระองค์ ทุกวันนี้ รถได้ขนส่งผู้คนนับพันในหลายสารทิศ เพราะได้วางเส้นทางรถรางไว้ทั่วท้องถนนหลักทุกสายในราชธานีแล้ว }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. |ตามท้องถนนไม่มียวดยานแบบพื้นเมือง นอกราชธานีออกไปก็ไร้ซึ่งถนน และผู้คนสัญจรไปทุกหนทุกแห่งด้วยแหล่งน้ำ ครั้นสร้างถนนขึ้นเป็นครั้งแรกในบางกอก และเกิดความต้องการรถ ชาวสยามก็รับเอายวดยานมาจากประเทศอื่น พวกเขาเอารถรับจ้างมาจากญี่ปุ่น เป็นรถเข็นขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งซึ่งมีคนจีนอยู่กลางหว่างคาน ม้าในร่างคนนี้เหยาะย่างไปตามทางอย่างเร็วรวด และจะขนท่านไปเป็นทางค่อนข้างไกลแลกกับเงินกึ่งเพ็นนี }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the seat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a bit of string wherewith to repair the damage. |พวกเขาเอารถแกร์รี<ref>แกร์รี คือ รถโดยสารชนิดหนึ่ง เทียมด้วยม้า ใช้กันในอินเดียและอียิปต์ มาจากภาษาฮินดีว่า "คารี" ([[#d2|Dictionary.com, 2022b]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> มาจากอินเดีย เป็นรถสี่ล้ออย่างหนึ่งซึ่งติดหน้าต่างบานเลื่อนไว้เหมาะเจาะรอบด้าน ชนิดที่คล้ายกับหน้าต่างตรงประตูตู้รถไฟ เว้นเสียแต่ว่า กรอบกระจกนั้นมักนำบานเกล็ดแบบเวนิสมาใส่ไว้มากกว่าจะเป็นบานกระจก คนขับรถแกร์รีนั้นไม่เป็นคนมลายูก็เป็นคนสยาม เขาจะสวมหมวกเฟซ<ref>เฟซ เป็นหมวกขนสัตว์ ทรงกรวยปลายตัด มักมีสีแดง ประดับด้วยพู่ยาวสีดำ ชายในอียิปต์และอเมริกาเหนือสวมใส่กัน เดิมเป็นศิราภรณ์ประจำชาติของชาวเติร์ก ([[#d1|Dictionary.com, 2022a]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร2|รูปที่ 2|ร2}}''</ref> สีแดงและแจ็กเกตลินินสีขาว ยามฝนพรำ เขาจะถอดชุดออกเก็บไว้ใต้ที่นั่งเพื่อให้ชุดแห้ง ทันทีที่ฝนจากลาและดวงอาทิตย์ออกมาอีกครั้ง เขาจะหยุดรถแล้วสวมชุดอีกหนหนึ่ง บังเหียนนั้นทำจากเชือก และแตกพังบ่อยครั้งเหลือเกิน ดังนั้น ท่านจำต้องรอเมื่อพ่อสารถีของท่านแวะร้านใกล้เรือนเคียงเพื่อขอเชือกสักนิดมาใช้ซ่อมแซมจุดเสียหาย }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> File:Pyin U Lwin Myanmar.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} File:Fez.jpg|{{ตลล|ร2|รูปที่ 2}} </gallery> ==บรรณานุกรม== <div class="references-small" style="font-size:90%"> * {{ตรึง+|d1|Dictionary.com. (2022a). Fez. In ''Dictionary.com Unabridged''. Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/fez}} * {{ตรึง+|d2|Dictionary.com. (2022b). Gharry. In ''Dictionary.com Unabridged'' Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/gharry}} </div> 95jhx61oy6vgyjrnuv8qym6ym8cby8p 189025 189024 2022-08-06T16:06:10Z Venise12mai1834 8884 /* 2g */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|ตลาดน้ำ บางกอก ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>ในเวนิสตะวันออก}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงมาเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอาไผ่มัดใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้เองที่สมาชิกทุกคนในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจะจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ชักขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินอยู่บ้าง เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะว่าจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ ได้รับการเลี้ยงดูอยู่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับคืนมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นกันอยู่เสมอในทุกที่ พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและชื่นมื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่ถั่งโถมผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมและกระฉับกระเฉงยิ่งกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาช่างเหมือนกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ได้ออกปิกนิกเป็นการใหญ่ ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจะมีใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูกน้อย แล้วโยนเด็กเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นลง ๆ ราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องบางเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนพวกเขาในบทหลัง พื้นที่บกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมม้าเก่า ๆ เคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปรเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย มันสุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า ไฉนรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุดไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถนั้นมีไม่กี่มากน้อย เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ และสิ่งที่พระเจ้าแผ่นดินทรงยกย่องนั้นก็เป็นประโยชน๋มากพอต่อพสกนิกรของพระองค์ ทุกวันนี้ รถได้ขนส่งผู้คนนับพันในหลายสารทิศ เพราะได้วางเส้นทางรถรางไว้ทั่วท้องถนนหลักทุกสายในราชธานีแล้ว }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. |ตามท้องถนนไม่มียวดยานแบบพื้นเมือง นอกราชธานีออกไปก็ไร้ซึ่งถนน และผู้คนสัญจรไปทุกหนทุกแห่งด้วยแหล่งน้ำ ครั้นสร้างถนนขึ้นเป็นครั้งแรกในบางกอก และเกิดความต้องการรถ ชาวสยามก็รับเอายวดยานมาจากประเทศอื่น พวกเขาเอารถรับจ้างมาจากญี่ปุ่น เป็นรถเข็นขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งซึ่งมีคนจีนอยู่กลางหว่างคาน ม้าในร่างคนนี้เหยาะย่างไปตามทางอย่างเร็วรวด และจะขนท่านไปเป็นทางค่อนข้างไกลแลกกับเงินกึ่งเพ็นนี }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the seat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a bit of string wherewith to repair the damage. |พวกเขาเอารถแกร์รี<ref>แกร์รี คือ รถโดยสารชนิดหนึ่ง เทียมด้วยม้า ใช้กันในอินเดียและอียิปต์ มาจากภาษาฮินดีว่า "คารี" ([[#d2|Dictionary.com, 2022b]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> มาจากอินเดีย เป็นรถสี่ล้ออย่างหนึ่งซึ่งติดหน้าต่างบานเลื่อนไว้เหมาะเจาะรอบด้าน ชนิดที่คล้ายกับหน้าต่างตรงประตูตู้รถไฟ เว้นเสียแต่ว่า กรอบกระจกนั้นมักนำบานเกล็ดแบบเวนิสมาใส่ไว้มากกว่าจะเป็นบานกระจก คนขับรถแกร์รีนั้นไม่เป็นคนมลายูก็เป็นคนสยาม เขาจะสวมหมวกเฟซ<ref>เฟซ เป็นหมวกขนสัตว์ ทรงกรวยปลายตัด มักมีสีแดง ประดับด้วยพู่ยาวสีดำ ชายในอียิปต์และอเมริกาเหนือสวมใส่กัน เดิมเป็นศิราภรณ์ประจำชาติของชาวเติร์ก ([[#d1|Dictionary.com, 2022a]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร2|รูปที่ 2|ร2}}''</ref> สีแดงและแจ็กเกตลินินสีขาว ยามฝนพรำ เขาจะถอดชุดออกเก็บไว้ใต้ที่นั่งเพื่อให้ชุดแห้ง ทันทีที่ฝนจากลาและดวงอาทิตย์ออกมาอีกครั้ง เขาจะหยุดรถแล้วสวมชุดอีกหนหนึ่ง บังเหียนนั้นทำจากเชือก และแตกพังบ่อยครั้งเหลือเกิน ดังนั้น ท่านจำต้องรอเมื่อพ่อสารถีของท่านแวะร้านใกล้เรือนเคียงเพื่อขอเชือกสักนิดมาใช้ซ่อมแซมจุดเสียหาย }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> File:Pyin U Lwin Myanmar.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} File:Fez.jpg|{{ตลล|ร2|รูปที่ 2}} </gallery> ==บรรณานุกรม== <div class="references-small" style="font-size:90%"> * {{ตรึง+|d1|Dictionary.com. (2022a). Fez. In ''Dictionary.com Unabridged''. Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/fez}} * {{ตรึง+|d2|Dictionary.com. (2022b). Gharry. In ''Dictionary.com Unabridged'' Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/gharry}} </div> 72u14w5gdp9kxuebs87ujxmgca7i88d 189026 189025 2022-08-06T16:10:13Z Venise12mai1834 8884 /* 2h */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|ตลาดน้ำ บางกอก ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>ในเวนิสตะวันออก}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงมาเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอาไผ่มัดใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้เองที่สมาชิกทุกคนในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจะจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ชักขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินอยู่บ้าง เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะว่าจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ ได้รับการเลี้ยงดูอยู่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับคืนมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นกันอยู่เสมอในทุกที่ พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและชื่นมื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่ถั่งโถมผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมและกระฉับกระเฉงยิ่งกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาช่างเหมือนกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ได้ออกปิกนิกเป็นการใหญ่ ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจะมีใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูกน้อย แล้วโยนเด็กเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นลง ๆ ราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องบางเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนพวกเขาในบทหลัง พื้นที่บกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมคันเก่าเคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปลงเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย สุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า เหตุใดรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็สรุปเอาว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุนไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่ในบรรดาคนเหล่านี้มีไม่กี่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถ เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ และสิ่งที่พระเจ้าแผ่นดินทรงยกย่องนั้นก็เป็นประโยชน๋มากพอต่อพสกนิกรของพระองค์ ทุกวันนี้ รถได้ขนส่งผู้คนนับพันในหลายสารทิศ เพราะได้วางเส้นทางรถรางไว้ทั่วท้องถนนหลักทุกสายในราชธานีแล้ว }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. |ตามท้องถนนไม่มียวดยานแบบพื้นเมือง นอกราชธานีออกไปก็ไร้ซึ่งถนน และผู้คนสัญจรไปทุกหนทุกแห่งด้วยแหล่งน้ำ ครั้นสร้างถนนขึ้นเป็นครั้งแรกในบางกอก และเกิดความต้องการรถ ชาวสยามก็รับเอายวดยานมาจากประเทศอื่น พวกเขาเอารถรับจ้างมาจากญี่ปุ่น เป็นรถเข็นขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งซึ่งมีคนจีนอยู่กลางหว่างคาน ม้าในร่างคนนี้เหยาะย่างไปตามทางอย่างเร็วรวด และจะขนท่านไปเป็นทางค่อนข้างไกลแลกกับเงินกึ่งเพ็นนี }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the seat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a bit of string wherewith to repair the damage. |พวกเขาเอารถแกร์รี<ref>แกร์รี คือ รถโดยสารชนิดหนึ่ง เทียมด้วยม้า ใช้กันในอินเดียและอียิปต์ มาจากภาษาฮินดีว่า "คารี" ([[#d2|Dictionary.com, 2022b]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> มาจากอินเดีย เป็นรถสี่ล้ออย่างหนึ่งซึ่งติดหน้าต่างบานเลื่อนไว้เหมาะเจาะรอบด้าน ชนิดที่คล้ายกับหน้าต่างตรงประตูตู้รถไฟ เว้นเสียแต่ว่า กรอบกระจกนั้นมักนำบานเกล็ดแบบเวนิสมาใส่ไว้มากกว่าจะเป็นบานกระจก คนขับรถแกร์รีนั้นไม่เป็นคนมลายูก็เป็นคนสยาม เขาจะสวมหมวกเฟซ<ref>เฟซ เป็นหมวกขนสัตว์ ทรงกรวยปลายตัด มักมีสีแดง ประดับด้วยพู่ยาวสีดำ ชายในอียิปต์และอเมริกาเหนือสวมใส่กัน เดิมเป็นศิราภรณ์ประจำชาติของชาวเติร์ก ([[#d1|Dictionary.com, 2022a]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร2|รูปที่ 2|ร2}}''</ref> สีแดงและแจ็กเกตลินินสีขาว ยามฝนพรำ เขาจะถอดชุดออกเก็บไว้ใต้ที่นั่งเพื่อให้ชุดแห้ง ทันทีที่ฝนจากลาและดวงอาทิตย์ออกมาอีกครั้ง เขาจะหยุดรถแล้วสวมชุดอีกหนหนึ่ง บังเหียนนั้นทำจากเชือก และแตกพังบ่อยครั้งเหลือเกิน ดังนั้น ท่านจำต้องรอเมื่อพ่อสารถีของท่านแวะร้านใกล้เรือนเคียงเพื่อขอเชือกสักนิดมาใช้ซ่อมแซมจุดเสียหาย }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> File:Pyin U Lwin Myanmar.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} File:Fez.jpg|{{ตลล|ร2|รูปที่ 2}} </gallery> ==บรรณานุกรม== <div class="references-small" style="font-size:90%"> * {{ตรึง+|d1|Dictionary.com. (2022a). Fez. In ''Dictionary.com Unabridged''. Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/fez}} * {{ตรึง+|d2|Dictionary.com. (2022b). Gharry. In ''Dictionary.com Unabridged'' Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/gharry}} </div> cm4g1wsfy88qfwaiw1xy61inz8d8k91 189027 189026 2022-08-06T16:10:50Z Venise12mai1834 8884 /* 2i */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|ตลาดน้ำ บางกอก ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>ในเวนิสตะวันออก}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงมาเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอาไผ่มัดใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้เองที่สมาชิกทุกคนในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจะจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ชักขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินอยู่บ้าง เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะว่าจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ ได้รับการเลี้ยงดูอยู่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับคืนมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นกันอยู่เสมอในทุกที่ พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและชื่นมื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่ถั่งโถมผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมและกระฉับกระเฉงยิ่งกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาช่างเหมือนกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ได้ออกปิกนิกเป็นการใหญ่ ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจะมีใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูกน้อย แล้วโยนเด็กเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นลง ๆ ราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องบางเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนพวกเขาในบทหลัง พื้นที่บกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมคันเก่าเคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปลงเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย สุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า เหตุใดรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็สรุปเอาว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุนไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่ในบรรดาคนเหล่านี้มีไม่กี่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถ เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ และสิ่งที่พระเจ้าแผ่นดินทรงยกย่องนั้นก็เป็นประโยชน๋มากพอต่อพสกนิกรของพระองค์ ทุกวันนี้ รถได้ขนส่งผู้คนนับพันในหลายสารทิศ เพราะได้วางเส้นทางรถรางไว้ทั่วท้องถนนหลักทุกสายในราชธานีแล้ว }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. |ตามท้องถนนไม่มียวดยานแบบพื้นเมือง นอกราชธานีออกไปก็ไร้ซึ่งถนน และผู้คนสัญจรไปทุกหนแห่งด้วยแหล่งน้ำ ครั้นสร้างถนนขึ้นเป็นครั้งแรกในบางกอก และเกิดความต้องการรถ ชาวสยามก็รับเอายวดยานมาจากประเทศอื่น พวกเขาเอารถรับจ้างมาจากญี่ปุ่น เป็นรถเข็นขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งซึ่งมีคนจีนอยู่กลางหว่างคาน ม้าในร่างคนนี้เหยาะย่างไปตามทางอย่างเร็วรวด และจะขนท่านไปเป็นทางค่อนข้างไกลแลกกับเงินกึ่งเพ็นนี }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the seat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a bit of string wherewith to repair the damage. |พวกเขาเอารถแกร์รี<ref>แกร์รี คือ รถโดยสารชนิดหนึ่ง เทียมด้วยม้า ใช้กันในอินเดียและอียิปต์ มาจากภาษาฮินดีว่า "คารี" ([[#d2|Dictionary.com, 2022b]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> มาจากอินเดีย เป็นรถสี่ล้ออย่างหนึ่งซึ่งติดหน้าต่างบานเลื่อนไว้เหมาะเจาะรอบด้าน ชนิดที่คล้ายกับหน้าต่างตรงประตูตู้รถไฟ เว้นเสียแต่ว่า กรอบกระจกนั้นมักนำบานเกล็ดแบบเวนิสมาใส่ไว้มากกว่าจะเป็นบานกระจก คนขับรถแกร์รีนั้นไม่เป็นคนมลายูก็เป็นคนสยาม เขาจะสวมหมวกเฟซ<ref>เฟซ เป็นหมวกขนสัตว์ ทรงกรวยปลายตัด มักมีสีแดง ประดับด้วยพู่ยาวสีดำ ชายในอียิปต์และอเมริกาเหนือสวมใส่กัน เดิมเป็นศิราภรณ์ประจำชาติของชาวเติร์ก ([[#d1|Dictionary.com, 2022a]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร2|รูปที่ 2|ร2}}''</ref> สีแดงและแจ็กเกตลินินสีขาว ยามฝนพรำ เขาจะถอดชุดออกเก็บไว้ใต้ที่นั่งเพื่อให้ชุดแห้ง ทันทีที่ฝนจากลาและดวงอาทิตย์ออกมาอีกครั้ง เขาจะหยุดรถแล้วสวมชุดอีกหนหนึ่ง บังเหียนนั้นทำจากเชือก และแตกพังบ่อยครั้งเหลือเกิน ดังนั้น ท่านจำต้องรอเมื่อพ่อสารถีของท่านแวะร้านใกล้เรือนเคียงเพื่อขอเชือกสักนิดมาใช้ซ่อมแซมจุดเสียหาย }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> File:Pyin U Lwin Myanmar.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} File:Fez.jpg|{{ตลล|ร2|รูปที่ 2}} </gallery> ==บรรณานุกรม== <div class="references-small" style="font-size:90%"> * {{ตรึง+|d1|Dictionary.com. (2022a). Fez. In ''Dictionary.com Unabridged''. Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/fez}} * {{ตรึง+|d2|Dictionary.com. (2022b). Gharry. In ''Dictionary.com Unabridged'' Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/gharry}} </div> arhdx8o8cahn8piw4cpik5esyvw94r0 189028 189027 2022-08-06T16:11:47Z Venise12mai1834 8884 /* 2i */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|ตลาดน้ำ บางกอก ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>ในเวนิสตะวันออก}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงมาเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอาไผ่มัดใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้เองที่สมาชิกทุกคนในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจะจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ชักขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินอยู่บ้าง เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะว่าจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ ได้รับการเลี้ยงดูอยู่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับคืนมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นกันอยู่เสมอในทุกที่ พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและชื่นมื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่ถั่งโถมผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมและกระฉับกระเฉงยิ่งกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาช่างเหมือนกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ได้ออกปิกนิกเป็นการใหญ่ ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจะมีใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูกน้อย แล้วโยนเด็กเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นลง ๆ ราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องบางเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนพวกเขาในบทหลัง พื้นที่บกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมคันเก่าเคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปลงเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย สุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า เหตุใดรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็สรุปเอาว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุนไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่ในบรรดาคนเหล่านี้มีไม่กี่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถ เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ และสิ่งที่พระเจ้าแผ่นดินทรงยกย่องนั้นก็เป็นประโยชน๋มากพอต่อพสกนิกรของพระองค์ ทุกวันนี้ รถได้ขนส่งผู้คนนับพันในหลายสารทิศ เพราะได้วางเส้นทางรถรางไว้ทั่วท้องถนนหลักทุกสายในราชธานีแล้ว }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. |ตามท้องถนนไม่มียวดยานแบบพื้นเมือง นอกราชธานีออกไปก็ไร้ซึ่งถนน และผู้คนสัญจรไปทุกหนแห่งด้วยแหล่งน้ำ ครั้นสร้างถนนขึ้นเป็นครั้งแรกในบางกอก และเกิดความต้องการรถ ชาวสยามก็รับเอายวดยานมาจากประเทศอื่น พวกเขาเอารถลากมาจากญี่ปุ่น เป็นรถลากจูงขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งซึ่งมีคนจีนอยู่กลางหว่างคาน ม้าในร่างคนนี้เหยาะย่างไปตามทางอย่างเร็วรวด และจะขนเราท่านไปเป็นทางค่อนข้างไกลแลกกับเงินกึ่งเพ็นนี }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the seat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a bit of string wherewith to repair the damage. |พวกเขาเอารถแกร์รี<ref>แกร์รี คือ รถโดยสารชนิดหนึ่ง เทียมด้วยม้า ใช้กันในอินเดียและอียิปต์ มาจากภาษาฮินดีว่า "คารี" ([[#d2|Dictionary.com, 2022b]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> มาจากอินเดีย เป็นรถสี่ล้ออย่างหนึ่งซึ่งติดหน้าต่างบานเลื่อนไว้เหมาะเจาะรอบด้าน ชนิดที่คล้ายกับหน้าต่างตรงประตูตู้รถไฟ เว้นเสียแต่ว่า กรอบกระจกนั้นมักนำบานเกล็ดแบบเวนิสมาใส่ไว้มากกว่าจะเป็นบานกระจก คนขับรถแกร์รีนั้นไม่เป็นคนมลายูก็เป็นคนสยาม เขาจะสวมหมวกเฟซ<ref>เฟซ เป็นหมวกขนสัตว์ ทรงกรวยปลายตัด มักมีสีแดง ประดับด้วยพู่ยาวสีดำ ชายในอียิปต์และอเมริกาเหนือสวมใส่กัน เดิมเป็นศิราภรณ์ประจำชาติของชาวเติร์ก ([[#d1|Dictionary.com, 2022a]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร2|รูปที่ 2|ร2}}''</ref> สีแดงและแจ็กเกตลินินสีขาว ยามฝนพรำ เขาจะถอดชุดออกเก็บไว้ใต้ที่นั่งเพื่อให้ชุดแห้ง ทันทีที่ฝนจากลาและดวงอาทิตย์ออกมาอีกครั้ง เขาจะหยุดรถแล้วสวมชุดอีกหนหนึ่ง บังเหียนนั้นทำจากเชือก และแตกพังบ่อยครั้งเหลือเกิน ดังนั้น ท่านจำต้องรอเมื่อพ่อสารถีของท่านแวะร้านใกล้เรือนเคียงเพื่อขอเชือกสักนิดมาใช้ซ่อมแซมจุดเสียหาย }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> File:Pyin U Lwin Myanmar.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} File:Fez.jpg|{{ตลล|ร2|รูปที่ 2}} </gallery> ==บรรณานุกรม== <div class="references-small" style="font-size:90%"> * {{ตรึง+|d1|Dictionary.com. (2022a). Fez. In ''Dictionary.com Unabridged''. Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/fez}} * {{ตรึง+|d2|Dictionary.com. (2022b). Gharry. In ''Dictionary.com Unabridged'' Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/gharry}} </div> mb5dsbvw4vu62gc7bxc83f0839om16l 189029 189028 2022-08-06T16:14:16Z Venise12mai1834 8884 /* 2j */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|ตลาดน้ำ บางกอก ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>ในเวนิสตะวันออก}} |ไม่ย่อหน้า= }} ==2a== {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงมาเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} ==2b== {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอาไผ่มัดใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้เองที่สมาชิกทุกคนในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจะจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ชักขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} ==2c== {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินอยู่บ้าง เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะว่าจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} ==2d== {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ ได้รับการเลี้ยงดูอยู่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับคืนมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นกันอยู่เสมอในทุกที่ พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและชื่นมื่นเป็นที่สุด }} ==2e== {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่ถั่งโถมผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมและกระฉับกระเฉงยิ่งกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาช่างเหมือนกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ได้ออกปิกนิกเป็นการใหญ่ ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} ==2f== {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจะมีใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูกน้อย แล้วโยนเด็กเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นลง ๆ ราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} ==2g== {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องบางเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนพวกเขาในบทหลัง พื้นที่บกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} ==2h== {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมคันเก่าเคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปลงเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย สุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า เหตุใดรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็สรุปเอาว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุนไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่ในบรรดาคนเหล่านี้มีไม่กี่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถ เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ และสิ่งที่พระเจ้าแผ่นดินทรงยกย่องนั้นก็เป็นประโยชน๋มากพอต่อพสกนิกรของพระองค์ ทุกวันนี้ รถได้ขนส่งผู้คนนับพันในหลายสารทิศ เพราะได้วางเส้นทางรถรางไว้ทั่วท้องถนนหลักทุกสายในราชธานีแล้ว }} ==2i== {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. |ตามท้องถนนไม่มียวดยานแบบพื้นเมือง นอกราชธานีออกไปก็ไร้ซึ่งถนน และผู้คนสัญจรไปทุกหนแห่งด้วยแหล่งน้ำ ครั้นสร้างถนนขึ้นเป็นครั้งแรกในบางกอก และเกิดความต้องการรถ ชาวสยามก็รับเอายวดยานมาจากประเทศอื่น พวกเขาเอารถลากมาจากญี่ปุ่น เป็นรถลากจูงขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งซึ่งมีคนจีนอยู่กลางหว่างคาน ม้าในร่างคนนี้เหยาะย่างไปตามทางอย่างเร็วรวด และจะขนเราท่านไปเป็นทางค่อนข้างไกลแลกกับเงินกึ่งเพ็นนี }} ==2j== {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the seat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a bit of string wherewith to repair the damage. |พวกเขายังเอารถแกร์รี<ref>แกร์รี คือ รถโดยสารชนิดหนึ่ง เทียมด้วยม้า ใช้กันในอินเดียและอียิปต์ มาจากภาษาฮินดีว่า "คารี" ([[#d2|Dictionary.com, 2022b]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> มาจากอินเดีย เป็นรถสี่ล้ออย่างหนึ่งซึ่งติดหน้าต่างบานเลื่อนไว้เหมาะเจาะรอบด้าน ชนิดที่คล้ายกับหน้าต่างตรงประตูตู้รถไฟ เว้นเสียแต่ว่า ที่กรอบหน้าต่างนั้นมักนำบานเกล็ดแบบเวนิสมาใส่ไว้มากกว่าจะเป็นบานกระจก คนขับรถแกร์รีนั้นไม่เป็นคนมลายูก็เป็นคนสยาม เขาจะสวมหมวกเฟซ<ref>เฟซ เป็นหมวกขนสัตว์ ทรงกรวยปลายตัด มักมีสีแดง ประดับด้วยพู่ยาวสีดำ ชายในอียิปต์และอเมริกาเหนือสวมใส่กัน เดิมเป็นศิราภรณ์ประจำชาติของชาวเติร์ก ([[#d1|Dictionary.com, 2022a]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร2|รูปที่ 2|ร2}}''</ref> สีแดงและแจ็กเกตลินินสีขาว ยามฝนพรำ เขาจะถอดชุดออกเก็บไว้ใต้ที่นั่งเพื่อให้ชุดแห้ง ทันทีที่สายฝนจากลาและดวงอาทิตย์ออกมาอีกครั้ง เขาจะหยุดรถแล้วสวมชุดอีกหนหนึ่ง บังเหียนเขาทำจากเชือก และแตกพังบ่อยครั้งเหลือเกิน ดังนั้น ท่านจำต้องรอเมื่อพ่อสารถีของท่านแวะร้านใกล้เรือนเคียงเพื่อขอเชือกสักนิดมาใช้ซ่อมแซมจุดเสียหาย }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> File:Pyin U Lwin Myanmar.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} File:Fez.jpg|{{ตลล|ร2|รูปที่ 2}} </gallery> ==บรรณานุกรม== <div class="references-small" style="font-size:90%"> * {{ตรึง+|d1|Dictionary.com. (2022a). Fez. In ''Dictionary.com Unabridged''. Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/fez}} * {{ตรึง+|d2|Dictionary.com. (2022b). Gharry. In ''Dictionary.com Unabridged'' Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/gharry}} </div> 2tiprz61q588uuwq2c9aiun5nj5ibrj 189030 189029 2022-08-06T16:19:47Z Venise12mai1834 8884 แทนที่เนื้อหาด้วย "{{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}}" wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} dwa7sir3dimw8exc31vg0fds9sb3lx4 2 57046 189048 186191 2022-08-07T07:05:28Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki : [[ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน/1|1]], [[ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน/2|2]] {{หน้าทดลองเขียน}} ==7== {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|7}}}}}}<br>{{พญ|The story of Buddha}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 7}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===7=== {{ตรคป | | | }} ===7=== {{ตรคป | | | }} ===7=== {{ตรคป | | | }} ===7=== {{ตรคป | | | }} ===7=== {{ตรคป | | | }} ===7=== {{ตรคป | | | }} ===7=== {{ตรคป | | | }} ===7=== {{ตรคป | | | }} ===7=== {{ตรคป | | | }} ===7=== {{ตรคป | | | }} ===7=== {{ตรคป | | | }} ===7=== {{ตรคป | | | }} ===7=== {{ตรคป | | | }} ===7=== {{ตรคป | | | }} ===7=== {{ตรคป | | | }} 5ounhvxaom6264yra0a5jacml293cwy 189049 189048 2022-08-07T07:06:52Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki : [[ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน/1|1]], [[ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน/2|2]] {{หน้าทดลองเขียน}} ==7== {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|7}}}}}}<br>{{พญ|The story of Buddha}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 7}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===7a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} religion of the Siamese is Buddhism. It is so called after the Buddha who was its founder and first missionary. The Buddha lived so many, many years ago that we know very little about him. For centuries after his death wonderful stories were told about his power, his kindness, and his great wisdom. As the stories passed from mouth to mouth they became more and more marvellous, and at the present time there are scores of tales about him that are little better than fairy-stories. In the following account of this great and holy man the known facts of his life and some of the legends about himself and his doings are interwoven. It must be remembered that the Buddha was a man who did actually live upon the earth, and that, though the fables about him are unbelievable by us, yet these fables are useful as showing us what other people thought about their wise and saintly teacher. | }} ===7b=== {{ตรคป | | }} ===7c=== {{ตรคป | | }} ===7d=== {{ตรคป | | }} ===7e=== {{ตรคป | | }} ===7f=== {{ตรคป | | }} ===7g=== {{ตรคป | | }} ===7h=== {{ตรคป | | }} ===7i=== {{ตรคป | | }} ===7j=== {{ตรคป | | }} ===7k=== {{ตรคป | | }} ===7l=== {{ตรคป | | }} ===7m=== {{ตรคป | | }} ===7n=== {{ตรคป | | }} ===7o=== {{ตรคป | | }} 5m6n5ys8wnnkj5k26mbxe6h8tenhzcz 189050 189049 2022-08-07T07:08:27Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki : [[ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน/1|1]], [[ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน/2|2]] {{หน้าทดลองเขียน}} ==7== {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|7}}}}}}<br>{{พญ|The story of Buddha}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 7}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===7a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} religion of the Siamese is Buddhism. It is so called after the Buddha who was its founder and first missionary. The Buddha lived so many, many years ago that we know very little about him. For centuries after his death wonderful stories were told about his power, his kindness, and his great wisdom. As the stories passed from mouth to mouth they became more and more marvellous, and at the present time there are scores of tales about him that are little better than fairy-stories. In the following account of this great and holy man the known facts of his life and some of the legends about himself and his doings are interwoven. It must be remembered that the Buddha was a man who did actually live upon the earth, and that, though the fables about him are unbelievable by us, yet these fables are useful as showing us what other people thought about their wise and saintly teacher. | }} ===7b=== {{ตรคป |About five hundred years before the birth of Christ the Buddha was born at a small village in India, only a few days' journey from Benares, the sacred city of the Hindus. His father was the Rajah of the tribe of Sakyas. The boy's family name was Gautama, and under this name we shall oftenest speak of him in this chapter. But his followers never use the name Gautama, thinking it too familiar and intimate. They always speak of him under some title, such as "the Lion of the Tribe of Sakya," "the Happy One," "the Conqueror," "the Lord of the World," "the King of Righteousness," and so on. When he was only seven days old his mother died, and he was brought up by his aunt. | }} ===7c=== {{ตรคป |The boy was quiet and thoughtful, and seemed to take no pleasure in hunting or in practising any of those exercises which would fit him to lead his tribe in war. His friends and relatives and the great Sakya nobles were very cross at this, because they feared that, when their enemies should attack them, the young prince would be found unequal to lead them in their conflicts. So they went to his father, and complained that the boy did nothing but follow his own pleasures, and that he learned nothing useful. When Gautama heard of this, he asked the King, his father, to fix a day on which he could show his skill and strength in all the manly arts. On the appointed day thousands of people thronged to the place that had been chosen to see what the Prince could do. He surprised every one, for he could ride the fiercest horses and fling the heaviest spears. He shot arrows with a bow that 1,000 men could not bend, and the sound of whose twanging was heard 7,000 miles away. After this the people held their peace and wondered. | }} ===7d=== {{ตรคป |When he was nineteen he married his cousin, a girl singularly beautiful and good. For the next ten years after that we know nothing at all about him, but we are sure that he lived a quiet, peaceful life, treating all around him with gentleness and courtesy, and thinking little about sickness or sorrow. One day, when he was about twenty-nine years old, he was driving to the pleasure-grounds when he saw a man broken down by age — weak, poor, and miserable — and he asked the man who was driving his chariot to explain the sight. To which the charioteer replied that all men who live to a great age become weak in mind and body, just like the poor old wreck they had seen in the street. Another day he saw a man suffering from disease, and again the charioteer explained that all men have to suffer pain. A few days later he saw a dead body, and learned for the first time — a fact that had been kept from him through all the days of his childhood and his manhood even up to that hour — that all human beings must die. | }} ===7e=== {{ตรคป |Gautama was very sad when he thought of the misery that there is in the world, and he began to wonder if it could not all be done away with. He made up his mind to go away secretly and become a hermit. He would live away from towns and crowds, and see if he could not discover a way to lessen the sorrows of his fellow-men. | }} ===7f=== {{ตรคป |Just about this time his son was born. He loved this son very dearly, but he thought that if he were to find the path to happiness, he would have to free himself from all earthly ties and relations. One night he went into the room where his wife lay sleeping. There, in the dim yellow light of the lamp, he saw the mother and the child. The mother's hand rested caressingly on the head of the little baby; flowers were strewn upon the floor and around the bed. He wanted to take the tiny mite in his arms and kiss it ere he went away; but he was afraid of waking either of the slumberers, so he took one last, long, loving look at them both, and then fled into the night, accompanied only by Channa, his charioteer. Under the full light of the July moon he sped away, having given up his home, his wealth, and his dear ones to become an outcast and a wanderer. | }} ===7g=== {{ตรคป |Then there appeared to him Mara, the evil one, who tempted him to give up his plans for a lonely life. Mara promised him, if he would return to wealth and worldly ease, to make him in seven days the sole ruler of the world. But Gautama was not to be persuaded, and the evil one was defeated. | }} ===7h=== {{ตรคป |The prince and the charioteer rode on for many miles until they came to the banks of a certain river. There Gautama stopped. Taking his sword, he cut of his long flowing locks and gave them to Channa, telling him to take them, his horse, and his ornaments back to the town of his birth, in order that his friends and his relatives might know exactly what had happened to him. Channa was loath to leave his master, but was obliged to obey him. | }} ===7i=== {{ตรคป |When Channa had departed, Gautama sought the caves where the hermits dwelt. There he stayed a while, fasting and doing penance, in the hope of finding out in this way the true road to happiness and righteousness. So long did he go without food, and so severely did he inflict torture on himself, that one day he fell down exhausted. Every one thought he was dead, but he recovered after a little while. It seemed to him, when he once more regained consciousness, that this life of self-denial and hardship did not lead to that which he was seeking. So he left off fasting, and took his food again like an ordinary man. This disgusted the few disciples who had been living with him in retirement, and they all fled away and left him to himself. When they had gone, he strolled down to the banks of the neighbouring river. As he went along, the daughter of one of the villagers offered him some food. He took it, and sat down under the shade of a large tree. This tree is known to all Buddhists as the Bo-tree, and is as sacred to them as the cross is to Christians. While sitting under the tree, Gautama thought seriously about the past and the future. He felt very disappointed with his failure and at the loss of his late friends. The evil one came to him again, and whispered to him of love and power, of wealth and honour, and urged him to seek his home, his wife, and his child. For forty-nine days and nights Gautama sat under the Bo-tree, his mind torn with the conflict as to what was his duty. At the end of that time his doubts vanished, his mind cleared, the storm was over, and he had become the "Buddha" — that is, the "Enlightened One." He knew now that it was his duty to go and preach to people the way to happiness and peace, to show them how to avoid misery, and how to conquer even death itself. It would take too long now to tell you what it was that the Buddha preached to those who would listen to him. Some time when you are older you must read this for yourself in another book. | }} ===7j=== {{ตรคป |Gautama now returned to Benares, and addressed a great crowd of angels, men, and animals. Each man in the multitude, no matter what his language might be, understood the words of the speaker, and even the birds of the air and the beasts of the field knew that the wise man spoke to them, too. He remained in the neighbourhood of Benares for a long time, gathering round him a number of men and women, who were determined to do as he told them. When the rainy season was over, he dismissed them, sending them away in all directions to carry his gospel to whomsoever they should meet. He himself went to his native land, his father having sent to say that he was now old, and would like to see his son again before he died. His uncles were very angry with him, and when he arrived at the town where his father lived, they offered him no food. So in the early morning he took his begging-bow and went out to beg his daily meal. When his father heard of this he was very cross, for he thought it a disgrace that the King's son should walk like a common beggar from house to house asking alms. The King met the Buddha and reproached him, but anger soon was lost in love, and the father, taking the son's bowl, led him to the palace. | }} ===7k=== {{ตรคป |The people in the palace crowded to meet them. But Gautama's wife remained in her own room waiting for him to come to her, in a place where she could welcome him alone. Presently he asked for her, and, learning where she was, he went to see her, accompanied by a few disciples. As soon as his wife saw him, she fell weeping at his feet. Somehow she knew, almost without looking at him, that he was changed, that he was wiser and holier than any man she had ever met. After a time he spoke to her of his message to men, and she listened earnestly to his words. She accepted his teaching, and asked to be allowed to become a nun, The Buddha was not at first inclined to permit this, but at last he yielded to her entreaties, and his wife became one of the first of the Buddhist nuns. | }} ===7l=== {{ตรคป |For forty-five years the Buddha worked as a missionary in the valley of the Ganges, till the time of his end came, and he passed away from earth. As he lay dying, he said to his cousin Ananda, who had been a loving and faithful disciple, "O Ananda, do not let yourself be troubled; do not weep. Have I not told you that we must part from all we hold most dear and pleasant? For a long time, Ananda, you have been very near to me by kindness in act, and word, and thoughtfulness. You have always done well." And again speaking to the same disciple, he exclaimed, "You may perhaps begin to think that the word is ended now that your teacher is gone; but you must not think so. After I am dead let the law and the rules of the Order which I have taught you be a teacher to you." | }} ===7m=== {{ตรคป |He passed away leaving behind him many who sorrowed for his death. And after all these years temples are still built in his honour; monks still follow the rules that he laid down; and men and women lay flowers upon his altars, bend before his images, and carry his teachings in their hearts. | }} ===7n=== {{ตรคป | | }} ===7o=== {{ตรคป | | }} drkmtq2t68j11bnffgn4ijs4jq5oi89 189051 189050 2022-08-07T07:10:41Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki : [[ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน/1|1]], [[ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน/2|2]] {{หน้าทดลองเขียน}} ==8== [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 55).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A group of Buddhist monks.}} ''Chapter {{ลรม|8}}.''}} |{{ก|xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|8}}}}}}<br>{{พญ|The monks}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 8}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{ตรคป |{{พญล|Siam}} has been called the "Kingdom of the Yellow Robe," on account of the presence everywhere of large numbers of monks, all of whom wear the yellow robe. Every man in Siam enters a monastery at some time or other in his life, and lives as a monk for a period varying from a few months to many years, or even for the whole of his life. The usual age for entering the priestly circle is about nineteen, and the shortest stay that can be decently made is for two months. The person seeking admission goes to the temple wearing his best clothes, and attended by a crowd of friends and relatives, who take presents to the priests. The presents include rice, fish, matches, fruit, cigars, betel-nut, alarm-clocks, vases of flowers, incense sticks, and dozens of other curious things. These are all distributed about the temple floor, till the sacred building looks as though it were about to be the scene of a glorified "jumble sale." | }} ==7== {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|7}}}}}}<br>{{พญ|The story of Buddha}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 7}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===7a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} religion of the Siamese is Buddhism. It is so called after the Buddha who was its founder and first missionary. The Buddha lived so many, many years ago that we know very little about him. For centuries after his death wonderful stories were told about his power, his kindness, and his great wisdom. As the stories passed from mouth to mouth they became more and more marvellous, and at the present time there are scores of tales about him that are little better than fairy-stories. In the following account of this great and holy man the known facts of his life and some of the legends about himself and his doings are interwoven. It must be remembered that the Buddha was a man who did actually live upon the earth, and that, though the fables about him are unbelievable by us, yet these fables are useful as showing us what other people thought about their wise and saintly teacher. | }} ===7b=== {{ตรคป |About five hundred years before the birth of Christ the Buddha was born at a small village in India, only a few days' journey from Benares, the sacred city of the Hindus. His father was the Rajah of the tribe of Sakyas. The boy's family name was Gautama, and under this name we shall oftenest speak of him in this chapter. But his followers never use the name Gautama, thinking it too familiar and intimate. They always speak of him under some title, such as "the Lion of the Tribe of Sakya," "the Happy One," "the Conqueror," "the Lord of the World," "the King of Righteousness," and so on. When he was only seven days old his mother died, and he was brought up by his aunt. | }} ===7c=== {{ตรคป |The boy was quiet and thoughtful, and seemed to take no pleasure in hunting or in practising any of those exercises which would fit him to lead his tribe in war. His friends and relatives and the great Sakya nobles were very cross at this, because they feared that, when their enemies should attack them, the young prince would be found unequal to lead them in their conflicts. So they went to his father, and complained that the boy did nothing but follow his own pleasures, and that he learned nothing useful. When Gautama heard of this, he asked the King, his father, to fix a day on which he could show his skill and strength in all the manly arts. On the appointed day thousands of people thronged to the place that had been chosen to see what the Prince could do. He surprised every one, for he could ride the fiercest horses and fling the heaviest spears. He shot arrows with a bow that 1,000 men could not bend, and the sound of whose twanging was heard 7,000 miles away. After this the people held their peace and wondered. | }} ===7d=== {{ตรคป |When he was nineteen he married his cousin, a girl singularly beautiful and good. For the next ten years after that we know nothing at all about him, but we are sure that he lived a quiet, peaceful life, treating all around him with gentleness and courtesy, and thinking little about sickness or sorrow. One day, when he was about twenty-nine years old, he was driving to the pleasure-grounds when he saw a man broken down by age — weak, poor, and miserable — and he asked the man who was driving his chariot to explain the sight. To which the charioteer replied that all men who live to a great age become weak in mind and body, just like the poor old wreck they had seen in the street. Another day he saw a man suffering from disease, and again the charioteer explained that all men have to suffer pain. A few days later he saw a dead body, and learned for the first time — a fact that had been kept from him through all the days of his childhood and his manhood even up to that hour — that all human beings must die. | }} ===7e=== {{ตรคป |Gautama was very sad when he thought of the misery that there is in the world, and he began to wonder if it could not all be done away with. He made up his mind to go away secretly and become a hermit. He would live away from towns and crowds, and see if he could not discover a way to lessen the sorrows of his fellow-men. | }} ===7f=== {{ตรคป |Just about this time his son was born. He loved this son very dearly, but he thought that if he were to find the path to happiness, he would have to free himself from all earthly ties and relations. One night he went into the room where his wife lay sleeping. There, in the dim yellow light of the lamp, he saw the mother and the child. The mother's hand rested caressingly on the head of the little baby; flowers were strewn upon the floor and around the bed. He wanted to take the tiny mite in his arms and kiss it ere he went away; but he was afraid of waking either of the slumberers, so he took one last, long, loving look at them both, and then fled into the night, accompanied only by Channa, his charioteer. Under the full light of the July moon he sped away, having given up his home, his wealth, and his dear ones to become an outcast and a wanderer. | }} ===7g=== {{ตรคป |Then there appeared to him Mara, the evil one, who tempted him to give up his plans for a lonely life. Mara promised him, if he would return to wealth and worldly ease, to make him in seven days the sole ruler of the world. But Gautama was not to be persuaded, and the evil one was defeated. | }} ===7h=== {{ตรคป |The prince and the charioteer rode on for many miles until they came to the banks of a certain river. There Gautama stopped. Taking his sword, he cut of his long flowing locks and gave them to Channa, telling him to take them, his horse, and his ornaments back to the town of his birth, in order that his friends and his relatives might know exactly what had happened to him. Channa was loath to leave his master, but was obliged to obey him. | }} ===7i=== {{ตรคป |When Channa had departed, Gautama sought the caves where the hermits dwelt. There he stayed a while, fasting and doing penance, in the hope of finding out in this way the true road to happiness and righteousness. So long did he go without food, and so severely did he inflict torture on himself, that one day he fell down exhausted. Every one thought he was dead, but he recovered after a little while. It seemed to him, when he once more regained consciousness, that this life of self-denial and hardship did not lead to that which he was seeking. So he left off fasting, and took his food again like an ordinary man. This disgusted the few disciples who had been living with him in retirement, and they all fled away and left him to himself. When they had gone, he strolled down to the banks of the neighbouring river. As he went along, the daughter of one of the villagers offered him some food. He took it, and sat down under the shade of a large tree. This tree is known to all Buddhists as the Bo-tree, and is as sacred to them as the cross is to Christians. While sitting under the tree, Gautama thought seriously about the past and the future. He felt very disappointed with his failure and at the loss of his late friends. The evil one came to him again, and whispered to him of love and power, of wealth and honour, and urged him to seek his home, his wife, and his child. For forty-nine days and nights Gautama sat under the Bo-tree, his mind torn with the conflict as to what was his duty. At the end of that time his doubts vanished, his mind cleared, the storm was over, and he had become the "Buddha" — that is, the "Enlightened One." He knew now that it was his duty to go and preach to people the way to happiness and peace, to show them how to avoid misery, and how to conquer even death itself. It would take too long now to tell you what it was that the Buddha preached to those who would listen to him. Some time when you are older you must read this for yourself in another book. | }} ===7j=== {{ตรคป |Gautama now returned to Benares, and addressed a great crowd of angels, men, and animals. Each man in the multitude, no matter what his language might be, understood the words of the speaker, and even the birds of the air and the beasts of the field knew that the wise man spoke to them, too. He remained in the neighbourhood of Benares for a long time, gathering round him a number of men and women, who were determined to do as he told them. When the rainy season was over, he dismissed them, sending them away in all directions to carry his gospel to whomsoever they should meet. He himself went to his native land, his father having sent to say that he was now old, and would like to see his son again before he died. His uncles were very angry with him, and when he arrived at the town where his father lived, they offered him no food. So in the early morning he took his begging-bow and went out to beg his daily meal. When his father heard of this he was very cross, for he thought it a disgrace that the King's son should walk like a common beggar from house to house asking alms. The King met the Buddha and reproached him, but anger soon was lost in love, and the father, taking the son's bowl, led him to the palace. | }} ===7k=== {{ตรคป |The people in the palace crowded to meet them. But Gautama's wife remained in her own room waiting for him to come to her, in a place where she could welcome him alone. Presently he asked for her, and, learning where she was, he went to see her, accompanied by a few disciples. As soon as his wife saw him, she fell weeping at his feet. Somehow she knew, almost without looking at him, that he was changed, that he was wiser and holier than any man she had ever met. After a time he spoke to her of his message to men, and she listened earnestly to his words. She accepted his teaching, and asked to be allowed to become a nun, The Buddha was not at first inclined to permit this, but at last he yielded to her entreaties, and his wife became one of the first of the Buddhist nuns. | }} ===7l=== {{ตรคป |For forty-five years the Buddha worked as a missionary in the valley of the Ganges, till the time of his end came, and he passed away from earth. As he lay dying, he said to his cousin Ananda, who had been a loving and faithful disciple, "O Ananda, do not let yourself be troubled; do not weep. Have I not told you that we must part from all we hold most dear and pleasant? For a long time, Ananda, you have been very near to me by kindness in act, and word, and thoughtfulness. You have always done well." And again speaking to the same disciple, he exclaimed, "You may perhaps begin to think that the word is ended now that your teacher is gone; but you must not think so. After I am dead let the law and the rules of the Order which I have taught you be a teacher to you." | }} ===7m=== {{ตรคป |He passed away leaving behind him many who sorrowed for his death. And after all these years temples are still built in his honour; monks still follow the rules that he laid down; and men and women lay flowers upon his altars, bend before his images, and carry his teachings in their hearts. | }} s6azawwgp0ai90p23wu9vp8y1jscayl 189052 189051 2022-08-07T07:11:54Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki : [[ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน/1|1]], [[ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน/2|2]] {{หน้าทดลองเขียน}} ==8== [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 55).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A group of Buddhist monks.}} ''Chapter {{ลรม|8}}.''}} |{{ก|xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|8}}}}}}<br>{{พญ|The monks}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 8}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===8a=== {{ตรคป |{{พญล|Siam}} has been called the "Kingdom of the Yellow Robe," on account of the presence everywhere of large numbers of monks, all of whom wear the yellow robe. Every man in Siam enters a monastery at some time or other in his life, and lives as a monk for a period varying from a few months to many years, or even for the whole of his life. The usual age for entering the priestly circle is about nineteen, and the shortest stay that can be decently made is for two months. The person seeking admission goes to the temple wearing his best clothes, and attended by a crowd of friends and relatives, who take presents to the priests. The presents include rice, fish, matches, fruit, cigars, betel-nut, alarm-clocks, vases of flowers, incense sticks, and dozens of other curious things. These are all distributed about the temple floor, till the sacred building looks as though it were about to be the scene of a glorified "jumble sale." | }} ===8=== {{ตรคป | | }} ===8=== {{ตรคป | | }} ===8=== {{ตรคป | | }} ===8=== {{ตรคป | | }} ===8=== {{ตรคป | | }} ===8=== {{ตรคป | | }} ===8=== {{ตรคป | | }} ===8=== {{ตรคป | | }} ===8=== {{ตรคป | | }} ===8=== {{ตรคป | | }} ===8=== {{ตรคป | | }} ===8=== {{ตรคป | | }} ===8=== {{ตรคป | | }} ===8=== {{ตรคป | | }} ==7== {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|7}}}}}}<br>{{พญ|The story of Buddha}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 7}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===7a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} religion of the Siamese is Buddhism. It is so called after the Buddha who was its founder and first missionary. The Buddha lived so many, many years ago that we know very little about him. For centuries after his death wonderful stories were told about his power, his kindness, and his great wisdom. As the stories passed from mouth to mouth they became more and more marvellous, and at the present time there are scores of tales about him that are little better than fairy-stories. In the following account of this great and holy man the known facts of his life and some of the legends about himself and his doings are interwoven. It must be remembered that the Buddha was a man who did actually live upon the earth, and that, though the fables about him are unbelievable by us, yet these fables are useful as showing us what other people thought about their wise and saintly teacher. | }} ===7b=== {{ตรคป |About five hundred years before the birth of Christ the Buddha was born at a small village in India, only a few days' journey from Benares, the sacred city of the Hindus. His father was the Rajah of the tribe of Sakyas. The boy's family name was Gautama, and under this name we shall oftenest speak of him in this chapter. But his followers never use the name Gautama, thinking it too familiar and intimate. They always speak of him under some title, such as "the Lion of the Tribe of Sakya," "the Happy One," "the Conqueror," "the Lord of the World," "the King of Righteousness," and so on. When he was only seven days old his mother died, and he was brought up by his aunt. | }} ===7c=== {{ตรคป |The boy was quiet and thoughtful, and seemed to take no pleasure in hunting or in practising any of those exercises which would fit him to lead his tribe in war. His friends and relatives and the great Sakya nobles were very cross at this, because they feared that, when their enemies should attack them, the young prince would be found unequal to lead them in their conflicts. So they went to his father, and complained that the boy did nothing but follow his own pleasures, and that he learned nothing useful. When Gautama heard of this, he asked the King, his father, to fix a day on which he could show his skill and strength in all the manly arts. On the appointed day thousands of people thronged to the place that had been chosen to see what the Prince could do. He surprised every one, for he could ride the fiercest horses and fling the heaviest spears. He shot arrows with a bow that 1,000 men could not bend, and the sound of whose twanging was heard 7,000 miles away. After this the people held their peace and wondered. | }} ===7d=== {{ตรคป |When he was nineteen he married his cousin, a girl singularly beautiful and good. For the next ten years after that we know nothing at all about him, but we are sure that he lived a quiet, peaceful life, treating all around him with gentleness and courtesy, and thinking little about sickness or sorrow. One day, when he was about twenty-nine years old, he was driving to the pleasure-grounds when he saw a man broken down by age — weak, poor, and miserable — and he asked the man who was driving his chariot to explain the sight. To which the charioteer replied that all men who live to a great age become weak in mind and body, just like the poor old wreck they had seen in the street. Another day he saw a man suffering from disease, and again the charioteer explained that all men have to suffer pain. A few days later he saw a dead body, and learned for the first time — a fact that had been kept from him through all the days of his childhood and his manhood even up to that hour — that all human beings must die. | }} ===7e=== {{ตรคป |Gautama was very sad when he thought of the misery that there is in the world, and he began to wonder if it could not all be done away with. He made up his mind to go away secretly and become a hermit. He would live away from towns and crowds, and see if he could not discover a way to lessen the sorrows of his fellow-men. | }} ===7f=== {{ตรคป |Just about this time his son was born. He loved this son very dearly, but he thought that if he were to find the path to happiness, he would have to free himself from all earthly ties and relations. One night he went into the room where his wife lay sleeping. There, in the dim yellow light of the lamp, he saw the mother and the child. The mother's hand rested caressingly on the head of the little baby; flowers were strewn upon the floor and around the bed. He wanted to take the tiny mite in his arms and kiss it ere he went away; but he was afraid of waking either of the slumberers, so he took one last, long, loving look at them both, and then fled into the night, accompanied only by Channa, his charioteer. Under the full light of the July moon he sped away, having given up his home, his wealth, and his dear ones to become an outcast and a wanderer. | }} ===7g=== {{ตรคป |Then there appeared to him Mara, the evil one, who tempted him to give up his plans for a lonely life. Mara promised him, if he would return to wealth and worldly ease, to make him in seven days the sole ruler of the world. But Gautama was not to be persuaded, and the evil one was defeated. | }} ===7h=== {{ตรคป |The prince and the charioteer rode on for many miles until they came to the banks of a certain river. There Gautama stopped. Taking his sword, he cut of his long flowing locks and gave them to Channa, telling him to take them, his horse, and his ornaments back to the town of his birth, in order that his friends and his relatives might know exactly what had happened to him. Channa was loath to leave his master, but was obliged to obey him. | }} ===7i=== {{ตรคป |When Channa had departed, Gautama sought the caves where the hermits dwelt. There he stayed a while, fasting and doing penance, in the hope of finding out in this way the true road to happiness and righteousness. So long did he go without food, and so severely did he inflict torture on himself, that one day he fell down exhausted. Every one thought he was dead, but he recovered after a little while. It seemed to him, when he once more regained consciousness, that this life of self-denial and hardship did not lead to that which he was seeking. So he left off fasting, and took his food again like an ordinary man. This disgusted the few disciples who had been living with him in retirement, and they all fled away and left him to himself. When they had gone, he strolled down to the banks of the neighbouring river. As he went along, the daughter of one of the villagers offered him some food. He took it, and sat down under the shade of a large tree. This tree is known to all Buddhists as the Bo-tree, and is as sacred to them as the cross is to Christians. While sitting under the tree, Gautama thought seriously about the past and the future. He felt very disappointed with his failure and at the loss of his late friends. The evil one came to him again, and whispered to him of love and power, of wealth and honour, and urged him to seek his home, his wife, and his child. For forty-nine days and nights Gautama sat under the Bo-tree, his mind torn with the conflict as to what was his duty. At the end of that time his doubts vanished, his mind cleared, the storm was over, and he had become the "Buddha" — that is, the "Enlightened One." He knew now that it was his duty to go and preach to people the way to happiness and peace, to show them how to avoid misery, and how to conquer even death itself. It would take too long now to tell you what it was that the Buddha preached to those who would listen to him. Some time when you are older you must read this for yourself in another book. | }} ===7j=== {{ตรคป |Gautama now returned to Benares, and addressed a great crowd of angels, men, and animals. Each man in the multitude, no matter what his language might be, understood the words of the speaker, and even the birds of the air and the beasts of the field knew that the wise man spoke to them, too. He remained in the neighbourhood of Benares for a long time, gathering round him a number of men and women, who were determined to do as he told them. When the rainy season was over, he dismissed them, sending them away in all directions to carry his gospel to whomsoever they should meet. He himself went to his native land, his father having sent to say that he was now old, and would like to see his son again before he died. His uncles were very angry with him, and when he arrived at the town where his father lived, they offered him no food. So in the early morning he took his begging-bow and went out to beg his daily meal. When his father heard of this he was very cross, for he thought it a disgrace that the King's son should walk like a common beggar from house to house asking alms. The King met the Buddha and reproached him, but anger soon was lost in love, and the father, taking the son's bowl, led him to the palace. | }} ===7k=== {{ตรคป |The people in the palace crowded to meet them. But Gautama's wife remained in her own room waiting for him to come to her, in a place where she could welcome him alone. Presently he asked for her, and, learning where she was, he went to see her, accompanied by a few disciples. As soon as his wife saw him, she fell weeping at his feet. Somehow she knew, almost without looking at him, that he was changed, that he was wiser and holier than any man she had ever met. After a time he spoke to her of his message to men, and she listened earnestly to his words. She accepted his teaching, and asked to be allowed to become a nun, The Buddha was not at first inclined to permit this, but at last he yielded to her entreaties, and his wife became one of the first of the Buddhist nuns. | }} ===7l=== {{ตรคป |For forty-five years the Buddha worked as a missionary in the valley of the Ganges, till the time of his end came, and he passed away from earth. As he lay dying, he said to his cousin Ananda, who had been a loving and faithful disciple, "O Ananda, do not let yourself be troubled; do not weep. Have I not told you that we must part from all we hold most dear and pleasant? For a long time, Ananda, you have been very near to me by kindness in act, and word, and thoughtfulness. You have always done well." And again speaking to the same disciple, he exclaimed, "You may perhaps begin to think that the word is ended now that your teacher is gone; but you must not think so. After I am dead let the law and the rules of the Order which I have taught you be a teacher to you." | }} ===7m=== {{ตรคป |He passed away leaving behind him many who sorrowed for his death. And after all these years temples are still built in his honour; monks still follow the rules that he laid down; and men and women lay flowers upon his altars, bend before his images, and carry his teachings in their hearts. | }} g82aldefg6ajbltp6oeikuijfltiyvk 189053 189052 2022-08-07T07:13:30Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki : [[ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน/1|1]], [[ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน/2|2]] {{หน้าทดลองเขียน}} ==8== [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 55).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A group of Buddhist monks.}} ''Chapter {{ลรม|8}}.''}} |{{ก|xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|8}}}}}}<br>{{พญ|The monks}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 8}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===8a=== {{ตรคป |{{พญล|Siam}} has been called the "Kingdom of the Yellow Robe," on account of the presence everywhere of large numbers of monks, all of whom wear the yellow robe. Every man in Siam enters a monastery at some time or other in his life, and lives as a monk for a period varying from a few months to many years, or even for the whole of his life. The usual age for entering the priestly circle is about nineteen, and the shortest stay that can be decently made is for two months. The person seeking admission goes to the temple wearing his best clothes, and attended by a crowd of friends and relatives, who take presents to the priests. The presents include rice, fish, matches, fruit, cigars, betel-nut, alarm-clocks, vases of flowers, incense sticks, and dozens of other curious things. These are all distributed about the temple floor, till the sacred building looks as though it were about to be the scene of a glorified "jumble sale." | }} ===8=== {{ตรคป |Occasionally children enter the temple service and wear the yellow robe. It often happens that when one of a boy's parents is cremated he becomes a "boy-monk," because by this means he hopes to help his father in that other world to which he has been called. As a rule, too, each monk has a boy servant, or disciple, who cleans out his cell, and does other work of a lowly character for him. Monks may not possess silver money, but these disciples may receive it and spend it for the benefit of their masters. | }} ===8=== {{ตรคป |In the early morning the big bell of the monastery calls the monk to rise and go out to beg for his breakfast. He takes a big iron bowl in his hands, holds it in front of him, and then with downcast head walks slowly through the streets allotted to him. He may not wander into another man's street, but must keep to his own. As he walks along, the people come out of their houses and put food into the bowl. One puts in a handful of rice, another a spoonful of curry. Someone else adds a few bananas, or some stale fish, or some scraped coco-nut. The monk looks neither to the right hand nor to the left, and gives no thanks to the donor of the meal. By the time he gets back to the monastery it is no exaggeration to say that his bowl often contains a very varied and weird assortment of oddments. It looks rather "a mess," and there is not much to be surprised at when we learn that some of the monks, who do not keep the rules of their Order very strictly, throw all this motley assortment of fish, flesh, fowl, and stale red-herrings to the dogs, afterwards partaking of a rather more tempting breakfast that has been prepared for them in the monastery. At certain times of the year only a few monks from each monastery go in search of food. The others stay at home at the temple. If a monk has rich relations, his disciple often receives for him well-cooked and appetizing meals upon which to break his fast. | }} ===8=== {{ตรคป |When breakfast is over, the brethren of the yellow robe go into the temple for service, after which there is work for those who care to do it. The majority do nothing, a form of employment which suits the average Siamese a great deal better than work. As the monks are drawn from all classes of society, there are always amongst them some who can repair the buildings or help in building boats, or even, perhaps, teach in the school, | }} ===8=== {{ตรคป |At noon another meal is eaten; after that there is neither tea nor supper, so that the monks get nothing more to eat until the next morning. They manage to stifle their natural hunger by drinking tea, chewing betel-nut, and smoking tobacco. | }} ===8=== {{ตรคป |Towards evening the priests bathe, either in the river or in some pond in the temple grounds. As soon as it is dark they must confine themselves within the monastery walls. Every evening at about half-past six the bell rings to tell the monks that "locking-up" time has arrived. The bells, which play so important a part as clocks in the temples, are hung in a wooden framework, usually built in three stories. Strictly speaking, it is not correct to say that the bells are rung. They are not rung — they are beaten with a thick piece of wood. There are generally a number of little boys playing about in the cool, shady grounds who are only too willing at the proper time to scramble up the rickety wooden ladders and hammer away on the bells with a lump of wood. | }} ===8=== {{ตรคป |From July to October, when the heavy rains fall, the priests meet together in the evening and chant prayers. The only light in the temple is that of dim candles or smoky lamps, and the dull rays fall on the kneeling yellow-robed figures below, or lose themselves in the blackness of the lofty roofs above, while there rolls out into the evening air the rich, mellow notes of the voices in prayer. The frogs in the pond croak a sonorous bass, the crickets add their chirpy treble, and the fireflies flash on shrub and palm, all adding their share to the evening service. | }} ===8=== {{ตรคป |The cells in which the monks live are small whitewashed rooms, with practically no furniture. There are a few mats, perhaps a bedstead — or, failing that, a mattress on the floor — a few flowers, and an image of the Buddha, the founder of their religion. In a little cupboard the monk keeps a teapot and a few tiny cups, and he is always glad to give a visitor as much tea as he can drink. Most likely he possesses a chessboard and a set of chessmen, for most of the Siamese are fond of this ancient game. | }} ===8=== {{ตรคป |The prayers and chants are written with a hard, fine point of ivory or iron upon long strips of palm-leaf. The strips are held together by a string or a piece of tape passed through a series of holes. The bundle is gilded round the edges and carefully preserved in a chest. These "books" are written in a language which the common people do not understand, and, in fact, only those monks who stay long enough in the temple service to learn the language have any idea what the chants are about that they so diligently repeat. | }} ===8=== {{ตรคป |Amongst the few possessions which a monk may lawfully hold is a big fan made of broad palm-leaves. This he is supposed to hold in front of his face as he walks about, in order that he may keep his eyes from beholding the things of the world. But as often as not, during the heat of the day, he holds it over his head to shield him from the fierce rays of the sun. And one can scarcely blame him, for he is not allowed to wear a hat of any kind, and every bit of hair has been shaved off the top of his head. | }} ===8=== {{ตรคป |There is a chief priest to each monastery, whose business it is to see that the temple services are properly conducted, and that the monks behave themselves in a becoming manner. If one of the brethren does anything wrong, and his superior hears about it, punishment is sure to follow. For a very serious offence the guilty one is expelled from the monastery and handed ever to the police. Such a man gets the severest punishment allowed by the law. But if the offence is only a mild one, then the punishment is a light one. The sinner will perhaps be set to draw water, to sweep the temple courtyard, or to perform some other menial duty usually undertaken by the ordinary servants. | }} ===8=== {{ตรคป |Some of the "sins" that the priest may not commit are very curious to us, and many of them are, in fact, committed regularly without any punishment following. For instance, it is a sin to sleep more than twelve inches above the ground, to listen to music, to eat too much, to sleep too long, to swing the arms when walking, to burn wood, to wink, to slobber or make a noise when eating, to ride on an elephant, or to whistle. | }} ==7== {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|7}}}}}}<br>{{พญ|The story of Buddha}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 7}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===7a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} religion of the Siamese is Buddhism. It is so called after the Buddha who was its founder and first missionary. The Buddha lived so many, many years ago that we know very little about him. For centuries after his death wonderful stories were told about his power, his kindness, and his great wisdom. As the stories passed from mouth to mouth they became more and more marvellous, and at the present time there are scores of tales about him that are little better than fairy-stories. In the following account of this great and holy man the known facts of his life and some of the legends about himself and his doings are interwoven. It must be remembered that the Buddha was a man who did actually live upon the earth, and that, though the fables about him are unbelievable by us, yet these fables are useful as showing us what other people thought about their wise and saintly teacher. | }} ===7b=== {{ตรคป |About five hundred years before the birth of Christ the Buddha was born at a small village in India, only a few days' journey from Benares, the sacred city of the Hindus. His father was the Rajah of the tribe of Sakyas. The boy's family name was Gautama, and under this name we shall oftenest speak of him in this chapter. But his followers never use the name Gautama, thinking it too familiar and intimate. They always speak of him under some title, such as "the Lion of the Tribe of Sakya," "the Happy One," "the Conqueror," "the Lord of the World," "the King of Righteousness," and so on. When he was only seven days old his mother died, and he was brought up by his aunt. | }} ===7c=== {{ตรคป |The boy was quiet and thoughtful, and seemed to take no pleasure in hunting or in practising any of those exercises which would fit him to lead his tribe in war. His friends and relatives and the great Sakya nobles were very cross at this, because they feared that, when their enemies should attack them, the young prince would be found unequal to lead them in their conflicts. So they went to his father, and complained that the boy did nothing but follow his own pleasures, and that he learned nothing useful. When Gautama heard of this, he asked the King, his father, to fix a day on which he could show his skill and strength in all the manly arts. On the appointed day thousands of people thronged to the place that had been chosen to see what the Prince could do. He surprised every one, for he could ride the fiercest horses and fling the heaviest spears. He shot arrows with a bow that 1,000 men could not bend, and the sound of whose twanging was heard 7,000 miles away. After this the people held their peace and wondered. | }} ===7d=== {{ตรคป |When he was nineteen he married his cousin, a girl singularly beautiful and good. For the next ten years after that we know nothing at all about him, but we are sure that he lived a quiet, peaceful life, treating all around him with gentleness and courtesy, and thinking little about sickness or sorrow. One day, when he was about twenty-nine years old, he was driving to the pleasure-grounds when he saw a man broken down by age — weak, poor, and miserable — and he asked the man who was driving his chariot to explain the sight. To which the charioteer replied that all men who live to a great age become weak in mind and body, just like the poor old wreck they had seen in the street. Another day he saw a man suffering from disease, and again the charioteer explained that all men have to suffer pain. A few days later he saw a dead body, and learned for the first time — a fact that had been kept from him through all the days of his childhood and his manhood even up to that hour — that all human beings must die. | }} ===7e=== {{ตรคป |Gautama was very sad when he thought of the misery that there is in the world, and he began to wonder if it could not all be done away with. He made up his mind to go away secretly and become a hermit. He would live away from towns and crowds, and see if he could not discover a way to lessen the sorrows of his fellow-men. | }} ===7f=== {{ตรคป |Just about this time his son was born. He loved this son very dearly, but he thought that if he were to find the path to happiness, he would have to free himself from all earthly ties and relations. One night he went into the room where his wife lay sleeping. There, in the dim yellow light of the lamp, he saw the mother and the child. The mother's hand rested caressingly on the head of the little baby; flowers were strewn upon the floor and around the bed. He wanted to take the tiny mite in his arms and kiss it ere he went away; but he was afraid of waking either of the slumberers, so he took one last, long, loving look at them both, and then fled into the night, accompanied only by Channa, his charioteer. Under the full light of the July moon he sped away, having given up his home, his wealth, and his dear ones to become an outcast and a wanderer. | }} ===7g=== {{ตรคป |Then there appeared to him Mara, the evil one, who tempted him to give up his plans for a lonely life. Mara promised him, if he would return to wealth and worldly ease, to make him in seven days the sole ruler of the world. But Gautama was not to be persuaded, and the evil one was defeated. | }} ===7h=== {{ตรคป |The prince and the charioteer rode on for many miles until they came to the banks of a certain river. There Gautama stopped. Taking his sword, he cut of his long flowing locks and gave them to Channa, telling him to take them, his horse, and his ornaments back to the town of his birth, in order that his friends and his relatives might know exactly what had happened to him. Channa was loath to leave his master, but was obliged to obey him. | }} ===7i=== {{ตรคป |When Channa had departed, Gautama sought the caves where the hermits dwelt. There he stayed a while, fasting and doing penance, in the hope of finding out in this way the true road to happiness and righteousness. So long did he go without food, and so severely did he inflict torture on himself, that one day he fell down exhausted. Every one thought he was dead, but he recovered after a little while. It seemed to him, when he once more regained consciousness, that this life of self-denial and hardship did not lead to that which he was seeking. So he left off fasting, and took his food again like an ordinary man. This disgusted the few disciples who had been living with him in retirement, and they all fled away and left him to himself. When they had gone, he strolled down to the banks of the neighbouring river. As he went along, the daughter of one of the villagers offered him some food. He took it, and sat down under the shade of a large tree. This tree is known to all Buddhists as the Bo-tree, and is as sacred to them as the cross is to Christians. While sitting under the tree, Gautama thought seriously about the past and the future. He felt very disappointed with his failure and at the loss of his late friends. The evil one came to him again, and whispered to him of love and power, of wealth and honour, and urged him to seek his home, his wife, and his child. For forty-nine days and nights Gautama sat under the Bo-tree, his mind torn with the conflict as to what was his duty. At the end of that time his doubts vanished, his mind cleared, the storm was over, and he had become the "Buddha" — that is, the "Enlightened One." He knew now that it was his duty to go and preach to people the way to happiness and peace, to show them how to avoid misery, and how to conquer even death itself. It would take too long now to tell you what it was that the Buddha preached to those who would listen to him. Some time when you are older you must read this for yourself in another book. | }} ===7j=== {{ตรคป |Gautama now returned to Benares, and addressed a great crowd of angels, men, and animals. Each man in the multitude, no matter what his language might be, understood the words of the speaker, and even the birds of the air and the beasts of the field knew that the wise man spoke to them, too. He remained in the neighbourhood of Benares for a long time, gathering round him a number of men and women, who were determined to do as he told them. When the rainy season was over, he dismissed them, sending them away in all directions to carry his gospel to whomsoever they should meet. He himself went to his native land, his father having sent to say that he was now old, and would like to see his son again before he died. His uncles were very angry with him, and when he arrived at the town where his father lived, they offered him no food. So in the early morning he took his begging-bow and went out to beg his daily meal. When his father heard of this he was very cross, for he thought it a disgrace that the King's son should walk like a common beggar from house to house asking alms. The King met the Buddha and reproached him, but anger soon was lost in love, and the father, taking the son's bowl, led him to the palace. | }} ===7k=== {{ตรคป |The people in the palace crowded to meet them. But Gautama's wife remained in her own room waiting for him to come to her, in a place where she could welcome him alone. Presently he asked for her, and, learning where she was, he went to see her, accompanied by a few disciples. As soon as his wife saw him, she fell weeping at his feet. Somehow she knew, almost without looking at him, that he was changed, that he was wiser and holier than any man she had ever met. After a time he spoke to her of his message to men, and she listened earnestly to his words. She accepted his teaching, and asked to be allowed to become a nun, The Buddha was not at first inclined to permit this, but at last he yielded to her entreaties, and his wife became one of the first of the Buddhist nuns. | }} ===7l=== {{ตรคป |For forty-five years the Buddha worked as a missionary in the valley of the Ganges, till the time of his end came, and he passed away from earth. As he lay dying, he said to his cousin Ananda, who had been a loving and faithful disciple, "O Ananda, do not let yourself be troubled; do not weep. Have I not told you that we must part from all we hold most dear and pleasant? For a long time, Ananda, you have been very near to me by kindness in act, and word, and thoughtfulness. You have always done well." And again speaking to the same disciple, he exclaimed, "You may perhaps begin to think that the word is ended now that your teacher is gone; but you must not think so. After I am dead let the law and the rules of the Order which I have taught you be a teacher to you." | }} ===7m=== {{ตรคป |He passed away leaving behind him many who sorrowed for his death. And after all these years temples are still built in his honour; monks still follow the rules that he laid down; and men and women lay flowers upon his altars, bend before his images, and carry his teachings in their hearts. | }} k7h64ohp97bw2v8qkt4swybb88010dd 189054 189053 2022-08-07T07:15:16Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki : [[ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน/1|1]], [[ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน/2|2]] {{หน้าทดลองเขียน}} ==9== [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 66).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The temple of Wat Poh.}} ''Chapter {{ลรม|9}}.''}} |{{ก|xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|8}}}}}}<br>{{พญ|The temples}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 9}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===9a=== {{ตรคป |{{พญล|There}} are temples everywhere in Siam, some not much bigger than barns; others, great buildings with high roofs and stately surroundings. Some are quite new, gay in all their glory of gold and varied colour; others are old, dirty, and crumbling to dust. Temples are not usually repaired; they are built and then allowed to go to ruin. A temple is not a place to worship in; for, strictly speaking, there is no one to worship, Buddha does not ask for people to kneel to him. He was a man, not a god, and he became holy because he lived a sinless life. Any other man who lived a life like his would become a Buddha too. And a temple is not built to pray in, because there is no one to whom to pray. Every man must save himself by his own deeds, and Buddha does not pretend to hear and answer prayers. In the temples sacred books are read, chants are sung, and occasionally sermons are preached, but there is no worship and no prayer quite in the way we understand and practise these things. | }} ==8== [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 55).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A group of Buddhist monks.}} ''Chapter {{ลรม|8}}.''}} |{{ก|xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|8}}}}}}<br>{{พญ|The monks}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 8}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===8a=== {{ตรคป |{{พญล|Siam}} has been called the "Kingdom of the Yellow Robe," on account of the presence everywhere of large numbers of monks, all of whom wear the yellow robe. Every man in Siam enters a monastery at some time or other in his life, and lives as a monk for a period varying from a few months to many years, or even for the whole of his life. The usual age for entering the priestly circle is about nineteen, and the shortest stay that can be decently made is for two months. The person seeking admission goes to the temple wearing his best clothes, and attended by a crowd of friends and relatives, who take presents to the priests. The presents include rice, fish, matches, fruit, cigars, betel-nut, alarm-clocks, vases of flowers, incense sticks, and dozens of other curious things. These are all distributed about the temple floor, till the sacred building looks as though it were about to be the scene of a glorified "jumble sale." | }} ===8=== {{ตรคป |Occasionally children enter the temple service and wear the yellow robe. It often happens that when one of a boy's parents is cremated he becomes a "boy-monk," because by this means he hopes to help his father in that other world to which he has been called. As a rule, too, each monk has a boy servant, or disciple, who cleans out his cell, and does other work of a lowly character for him. Monks may not possess silver money, but these disciples may receive it and spend it for the benefit of their masters. | }} ===8=== {{ตรคป |In the early morning the big bell of the monastery calls the monk to rise and go out to beg for his breakfast. He takes a big iron bowl in his hands, holds it in front of him, and then with downcast head walks slowly through the streets allotted to him. He may not wander into another man's street, but must keep to his own. As he walks along, the people come out of their houses and put food into the bowl. One puts in a handful of rice, another a spoonful of curry. Someone else adds a few bananas, or some stale fish, or some scraped coco-nut. The monk looks neither to the right hand nor to the left, and gives no thanks to the donor of the meal. By the time he gets back to the monastery it is no exaggeration to say that his bowl often contains a very varied and weird assortment of oddments. It looks rather "a mess," and there is not much to be surprised at when we learn that some of the monks, who do not keep the rules of their Order very strictly, throw all this motley assortment of fish, flesh, fowl, and stale red-herrings to the dogs, afterwards partaking of a rather more tempting breakfast that has been prepared for them in the monastery. At certain times of the year only a few monks from each monastery go in search of food. The others stay at home at the temple. If a monk has rich relations, his disciple often receives for him well-cooked and appetizing meals upon which to break his fast. | }} ===8=== {{ตรคป |When breakfast is over, the brethren of the yellow robe go into the temple for service, after which there is work for those who care to do it. The majority do nothing, a form of employment which suits the average Siamese a great deal better than work. As the monks are drawn from all classes of society, there are always amongst them some who can repair the buildings or help in building boats, or even, perhaps, teach in the school, | }} ===8=== {{ตรคป |At noon another meal is eaten; after that there is neither tea nor supper, so that the monks get nothing more to eat until the next morning. They manage to stifle their natural hunger by drinking tea, chewing betel-nut, and smoking tobacco. | }} ===8=== {{ตรคป |Towards evening the priests bathe, either in the river or in some pond in the temple grounds. As soon as it is dark they must confine themselves within the monastery walls. Every evening at about half-past six the bell rings to tell the monks that "locking-up" time has arrived. The bells, which play so important a part as clocks in the temples, are hung in a wooden framework, usually built in three stories. Strictly speaking, it is not correct to say that the bells are rung. They are not rung — they are beaten with a thick piece of wood. There are generally a number of little boys playing about in the cool, shady grounds who are only too willing at the proper time to scramble up the rickety wooden ladders and hammer away on the bells with a lump of wood. | }} ===8=== {{ตรคป |From July to October, when the heavy rains fall, the priests meet together in the evening and chant prayers. The only light in the temple is that of dim candles or smoky lamps, and the dull rays fall on the kneeling yellow-robed figures below, or lose themselves in the blackness of the lofty roofs above, while there rolls out into the evening air the rich, mellow notes of the voices in prayer. The frogs in the pond croak a sonorous bass, the crickets add their chirpy treble, and the fireflies flash on shrub and palm, all adding their share to the evening service. | }} ===8=== {{ตรคป |The cells in which the monks live are small whitewashed rooms, with practically no furniture. There are a few mats, perhaps a bedstead — or, failing that, a mattress on the floor — a few flowers, and an image of the Buddha, the founder of their religion. In a little cupboard the monk keeps a teapot and a few tiny cups, and he is always glad to give a visitor as much tea as he can drink. Most likely he possesses a chessboard and a set of chessmen, for most of the Siamese are fond of this ancient game. | }} ===8=== {{ตรคป |The prayers and chants are written with a hard, fine point of ivory or iron upon long strips of palm-leaf. The strips are held together by a string or a piece of tape passed through a series of holes. The bundle is gilded round the edges and carefully preserved in a chest. These "books" are written in a language which the common people do not understand, and, in fact, only those monks who stay long enough in the temple service to learn the language have any idea what the chants are about that they so diligently repeat. | }} ===8=== {{ตรคป |Amongst the few possessions which a monk may lawfully hold is a big fan made of broad palm-leaves. This he is supposed to hold in front of his face as he walks about, in order that he may keep his eyes from beholding the things of the world. But as often as not, during the heat of the day, he holds it over his head to shield him from the fierce rays of the sun. And one can scarcely blame him, for he is not allowed to wear a hat of any kind, and every bit of hair has been shaved off the top of his head. | }} ===8=== {{ตรคป |There is a chief priest to each monastery, whose business it is to see that the temple services are properly conducted, and that the monks behave themselves in a becoming manner. If one of the brethren does anything wrong, and his superior hears about it, punishment is sure to follow. For a very serious offence the guilty one is expelled from the monastery and handed ever to the police. Such a man gets the severest punishment allowed by the law. But if the offence is only a mild one, then the punishment is a light one. The sinner will perhaps be set to draw water, to sweep the temple courtyard, or to perform some other menial duty usually undertaken by the ordinary servants. | }} ===8=== {{ตรคป |Some of the "sins" that the priest may not commit are very curious to us, and many of them are, in fact, committed regularly without any punishment following. For instance, it is a sin to sleep more than twelve inches above the ground, to listen to music, to eat too much, to sleep too long, to swing the arms when walking, to burn wood, to wink, to slobber or make a noise when eating, to ride on an elephant, or to whistle. | }} ==7== {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|7}}}}}}<br>{{พญ|The story of Buddha}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 7}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===7a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} religion of the Siamese is Buddhism. It is so called after the Buddha who was its founder and first missionary. The Buddha lived so many, many years ago that we know very little about him. For centuries after his death wonderful stories were told about his power, his kindness, and his great wisdom. As the stories passed from mouth to mouth they became more and more marvellous, and at the present time there are scores of tales about him that are little better than fairy-stories. In the following account of this great and holy man the known facts of his life and some of the legends about himself and his doings are interwoven. It must be remembered that the Buddha was a man who did actually live upon the earth, and that, though the fables about him are unbelievable by us, yet these fables are useful as showing us what other people thought about their wise and saintly teacher. | }} ===7b=== {{ตรคป |About five hundred years before the birth of Christ the Buddha was born at a small village in India, only a few days' journey from Benares, the sacred city of the Hindus. His father was the Rajah of the tribe of Sakyas. The boy's family name was Gautama, and under this name we shall oftenest speak of him in this chapter. But his followers never use the name Gautama, thinking it too familiar and intimate. They always speak of him under some title, such as "the Lion of the Tribe of Sakya," "the Happy One," "the Conqueror," "the Lord of the World," "the King of Righteousness," and so on. When he was only seven days old his mother died, and he was brought up by his aunt. | }} ===7c=== {{ตรคป |The boy was quiet and thoughtful, and seemed to take no pleasure in hunting or in practising any of those exercises which would fit him to lead his tribe in war. His friends and relatives and the great Sakya nobles were very cross at this, because they feared that, when their enemies should attack them, the young prince would be found unequal to lead them in their conflicts. So they went to his father, and complained that the boy did nothing but follow his own pleasures, and that he learned nothing useful. When Gautama heard of this, he asked the King, his father, to fix a day on which he could show his skill and strength in all the manly arts. On the appointed day thousands of people thronged to the place that had been chosen to see what the Prince could do. He surprised every one, for he could ride the fiercest horses and fling the heaviest spears. He shot arrows with a bow that 1,000 men could not bend, and the sound of whose twanging was heard 7,000 miles away. After this the people held their peace and wondered. | }} ===7d=== {{ตรคป |When he was nineteen he married his cousin, a girl singularly beautiful and good. For the next ten years after that we know nothing at all about him, but we are sure that he lived a quiet, peaceful life, treating all around him with gentleness and courtesy, and thinking little about sickness or sorrow. One day, when he was about twenty-nine years old, he was driving to the pleasure-grounds when he saw a man broken down by age — weak, poor, and miserable — and he asked the man who was driving his chariot to explain the sight. To which the charioteer replied that all men who live to a great age become weak in mind and body, just like the poor old wreck they had seen in the street. Another day he saw a man suffering from disease, and again the charioteer explained that all men have to suffer pain. A few days later he saw a dead body, and learned for the first time — a fact that had been kept from him through all the days of his childhood and his manhood even up to that hour — that all human beings must die. | }} ===7e=== {{ตรคป |Gautama was very sad when he thought of the misery that there is in the world, and he began to wonder if it could not all be done away with. He made up his mind to go away secretly and become a hermit. He would live away from towns and crowds, and see if he could not discover a way to lessen the sorrows of his fellow-men. | }} ===7f=== {{ตรคป |Just about this time his son was born. He loved this son very dearly, but he thought that if he were to find the path to happiness, he would have to free himself from all earthly ties and relations. One night he went into the room where his wife lay sleeping. There, in the dim yellow light of the lamp, he saw the mother and the child. The mother's hand rested caressingly on the head of the little baby; flowers were strewn upon the floor and around the bed. He wanted to take the tiny mite in his arms and kiss it ere he went away; but he was afraid of waking either of the slumberers, so he took one last, long, loving look at them both, and then fled into the night, accompanied only by Channa, his charioteer. Under the full light of the July moon he sped away, having given up his home, his wealth, and his dear ones to become an outcast and a wanderer. | }} ===7g=== {{ตรคป |Then there appeared to him Mara, the evil one, who tempted him to give up his plans for a lonely life. Mara promised him, if he would return to wealth and worldly ease, to make him in seven days the sole ruler of the world. But Gautama was not to be persuaded, and the evil one was defeated. | }} ===7h=== {{ตรคป |The prince and the charioteer rode on for many miles until they came to the banks of a certain river. There Gautama stopped. Taking his sword, he cut of his long flowing locks and gave them to Channa, telling him to take them, his horse, and his ornaments back to the town of his birth, in order that his friends and his relatives might know exactly what had happened to him. Channa was loath to leave his master, but was obliged to obey him. | }} ===7i=== {{ตรคป |When Channa had departed, Gautama sought the caves where the hermits dwelt. There he stayed a while, fasting and doing penance, in the hope of finding out in this way the true road to happiness and righteousness. So long did he go without food, and so severely did he inflict torture on himself, that one day he fell down exhausted. Every one thought he was dead, but he recovered after a little while. It seemed to him, when he once more regained consciousness, that this life of self-denial and hardship did not lead to that which he was seeking. So he left off fasting, and took his food again like an ordinary man. This disgusted the few disciples who had been living with him in retirement, and they all fled away and left him to himself. When they had gone, he strolled down to the banks of the neighbouring river. As he went along, the daughter of one of the villagers offered him some food. He took it, and sat down under the shade of a large tree. This tree is known to all Buddhists as the Bo-tree, and is as sacred to them as the cross is to Christians. While sitting under the tree, Gautama thought seriously about the past and the future. He felt very disappointed with his failure and at the loss of his late friends. The evil one came to him again, and whispered to him of love and power, of wealth and honour, and urged him to seek his home, his wife, and his child. For forty-nine days and nights Gautama sat under the Bo-tree, his mind torn with the conflict as to what was his duty. At the end of that time his doubts vanished, his mind cleared, the storm was over, and he had become the "Buddha" — that is, the "Enlightened One." He knew now that it was his duty to go and preach to people the way to happiness and peace, to show them how to avoid misery, and how to conquer even death itself. It would take too long now to tell you what it was that the Buddha preached to those who would listen to him. Some time when you are older you must read this for yourself in another book. | }} ===7j=== {{ตรคป |Gautama now returned to Benares, and addressed a great crowd of angels, men, and animals. Each man in the multitude, no matter what his language might be, understood the words of the speaker, and even the birds of the air and the beasts of the field knew that the wise man spoke to them, too. He remained in the neighbourhood of Benares for a long time, gathering round him a number of men and women, who were determined to do as he told them. When the rainy season was over, he dismissed them, sending them away in all directions to carry his gospel to whomsoever they should meet. He himself went to his native land, his father having sent to say that he was now old, and would like to see his son again before he died. His uncles were very angry with him, and when he arrived at the town where his father lived, they offered him no food. So in the early morning he took his begging-bow and went out to beg his daily meal. When his father heard of this he was very cross, for he thought it a disgrace that the King's son should walk like a common beggar from house to house asking alms. The King met the Buddha and reproached him, but anger soon was lost in love, and the father, taking the son's bowl, led him to the palace. | }} ===7k=== {{ตรคป |The people in the palace crowded to meet them. But Gautama's wife remained in her own room waiting for him to come to her, in a place where she could welcome him alone. Presently he asked for her, and, learning where she was, he went to see her, accompanied by a few disciples. As soon as his wife saw him, she fell weeping at his feet. Somehow she knew, almost without looking at him, that he was changed, that he was wiser and holier than any man she had ever met. After a time he spoke to her of his message to men, and she listened earnestly to his words. She accepted his teaching, and asked to be allowed to become a nun, The Buddha was not at first inclined to permit this, but at last he yielded to her entreaties, and his wife became one of the first of the Buddhist nuns. | }} ===7l=== {{ตรคป |For forty-five years the Buddha worked as a missionary in the valley of the Ganges, till the time of his end came, and he passed away from earth. As he lay dying, he said to his cousin Ananda, who had been a loving and faithful disciple, "O Ananda, do not let yourself be troubled; do not weep. Have I not told you that we must part from all we hold most dear and pleasant? For a long time, Ananda, you have been very near to me by kindness in act, and word, and thoughtfulness. You have always done well." And again speaking to the same disciple, he exclaimed, "You may perhaps begin to think that the word is ended now that your teacher is gone; but you must not think so. After I am dead let the law and the rules of the Order which I have taught you be a teacher to you." | }} ===7m=== {{ตรคป |He passed away leaving behind him many who sorrowed for his death. And after all these years temples are still built in his honour; monks still follow the rules that he laid down; and men and women lay flowers upon his altars, bend before his images, and carry his teachings in their hearts. | }} arfu73hokkwi5vqwcv2z3y49uy32y97 189055 189054 2022-08-07T07:16:11Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki : [[ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน/1|1]], [[ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน/2|2]] {{หน้าทดลองเขียน}} ==9== [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 66).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The temple of Wat Poh.}} ''Chapter {{ลรม|9}}.''}} |{{ก|xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|9}}}}}}<br>{{พญ|The temples}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 9}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===9a=== {{ตรคป |{{พญล|There}} are temples everywhere in Siam, some not much bigger than barns; others, great buildings with high roofs and stately surroundings. Some are quite new, gay in all their glory of gold and varied colour; others are old, dirty, and crumbling to dust. Temples are not usually repaired; they are built and then allowed to go to ruin. A temple is not a place to worship in; for, strictly speaking, there is no one to worship, Buddha does not ask for people to kneel to him. He was a man, not a god, and he became holy because he lived a sinless life. Any other man who lived a life like his would become a Buddha too. And a temple is not built to pray in, because there is no one to whom to pray. Every man must save himself by his own deeds, and Buddha does not pretend to hear and answer prayers. In the temples sacred books are read, chants are sung, and occasionally sermons are preached, but there is no worship and no prayer quite in the way we understand and practise these things. | }} ===9=== {{ตรคป | | }} ===9=== {{ตรคป | | }} ===9=== {{ตรคป | | }} ===9=== {{ตรคป | | }} ===9=== {{ตรคป | | }} ===9=== {{ตรคป | | }} ===9=== {{ตรคป | | }} ===9=== {{ตรคป | | }} ===9=== {{ตรคป | | }} ===9=== {{ตรคป | | }} ===9=== {{ตรคป | | }} ==8== [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 55).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A group of Buddhist monks.}} ''Chapter {{ลรม|8}}.''}} |{{ก|xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|8}}}}}}<br>{{พญ|The monks}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 8}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===8a=== {{ตรคป |{{พญล|Siam}} has been called the "Kingdom of the Yellow Robe," on account of the presence everywhere of large numbers of monks, all of whom wear the yellow robe. Every man in Siam enters a monastery at some time or other in his life, and lives as a monk for a period varying from a few months to many years, or even for the whole of his life. The usual age for entering the priestly circle is about nineteen, and the shortest stay that can be decently made is for two months. The person seeking admission goes to the temple wearing his best clothes, and attended by a crowd of friends and relatives, who take presents to the priests. The presents include rice, fish, matches, fruit, cigars, betel-nut, alarm-clocks, vases of flowers, incense sticks, and dozens of other curious things. These are all distributed about the temple floor, till the sacred building looks as though it were about to be the scene of a glorified "jumble sale." | }} ===8=== {{ตรคป |Occasionally children enter the temple service and wear the yellow robe. It often happens that when one of a boy's parents is cremated he becomes a "boy-monk," because by this means he hopes to help his father in that other world to which he has been called. As a rule, too, each monk has a boy servant, or disciple, who cleans out his cell, and does other work of a lowly character for him. Monks may not possess silver money, but these disciples may receive it and spend it for the benefit of their masters. | }} ===8=== {{ตรคป |In the early morning the big bell of the monastery calls the monk to rise and go out to beg for his breakfast. He takes a big iron bowl in his hands, holds it in front of him, and then with downcast head walks slowly through the streets allotted to him. He may not wander into another man's street, but must keep to his own. As he walks along, the people come out of their houses and put food into the bowl. One puts in a handful of rice, another a spoonful of curry. Someone else adds a few bananas, or some stale fish, or some scraped coco-nut. The monk looks neither to the right hand nor to the left, and gives no thanks to the donor of the meal. By the time he gets back to the monastery it is no exaggeration to say that his bowl often contains a very varied and weird assortment of oddments. It looks rather "a mess," and there is not much to be surprised at when we learn that some of the monks, who do not keep the rules of their Order very strictly, throw all this motley assortment of fish, flesh, fowl, and stale red-herrings to the dogs, afterwards partaking of a rather more tempting breakfast that has been prepared for them in the monastery. At certain times of the year only a few monks from each monastery go in search of food. The others stay at home at the temple. If a monk has rich relations, his disciple often receives for him well-cooked and appetizing meals upon which to break his fast. | }} ===8=== {{ตรคป |When breakfast is over, the brethren of the yellow robe go into the temple for service, after which there is work for those who care to do it. The majority do nothing, a form of employment which suits the average Siamese a great deal better than work. As the monks are drawn from all classes of society, there are always amongst them some who can repair the buildings or help in building boats, or even, perhaps, teach in the school, | }} ===8=== {{ตรคป |At noon another meal is eaten; after that there is neither tea nor supper, so that the monks get nothing more to eat until the next morning. They manage to stifle their natural hunger by drinking tea, chewing betel-nut, and smoking tobacco. | }} ===8=== {{ตรคป |Towards evening the priests bathe, either in the river or in some pond in the temple grounds. As soon as it is dark they must confine themselves within the monastery walls. Every evening at about half-past six the bell rings to tell the monks that "locking-up" time has arrived. The bells, which play so important a part as clocks in the temples, are hung in a wooden framework, usually built in three stories. Strictly speaking, it is not correct to say that the bells are rung. They are not rung — they are beaten with a thick piece of wood. There are generally a number of little boys playing about in the cool, shady grounds who are only too willing at the proper time to scramble up the rickety wooden ladders and hammer away on the bells with a lump of wood. | }} ===8=== {{ตรคป |From July to October, when the heavy rains fall, the priests meet together in the evening and chant prayers. The only light in the temple is that of dim candles or smoky lamps, and the dull rays fall on the kneeling yellow-robed figures below, or lose themselves in the blackness of the lofty roofs above, while there rolls out into the evening air the rich, mellow notes of the voices in prayer. The frogs in the pond croak a sonorous bass, the crickets add their chirpy treble, and the fireflies flash on shrub and palm, all adding their share to the evening service. | }} ===8=== {{ตรคป |The cells in which the monks live are small whitewashed rooms, with practically no furniture. There are a few mats, perhaps a bedstead — or, failing that, a mattress on the floor — a few flowers, and an image of the Buddha, the founder of their religion. In a little cupboard the monk keeps a teapot and a few tiny cups, and he is always glad to give a visitor as much tea as he can drink. Most likely he possesses a chessboard and a set of chessmen, for most of the Siamese are fond of this ancient game. | }} ===8=== {{ตรคป |The prayers and chants are written with a hard, fine point of ivory or iron upon long strips of palm-leaf. The strips are held together by a string or a piece of tape passed through a series of holes. The bundle is gilded round the edges and carefully preserved in a chest. These "books" are written in a language which the common people do not understand, and, in fact, only those monks who stay long enough in the temple service to learn the language have any idea what the chants are about that they so diligently repeat. | }} ===8=== {{ตรคป |Amongst the few possessions which a monk may lawfully hold is a big fan made of broad palm-leaves. This he is supposed to hold in front of his face as he walks about, in order that he may keep his eyes from beholding the things of the world. But as often as not, during the heat of the day, he holds it over his head to shield him from the fierce rays of the sun. And one can scarcely blame him, for he is not allowed to wear a hat of any kind, and every bit of hair has been shaved off the top of his head. | }} ===8=== {{ตรคป |There is a chief priest to each monastery, whose business it is to see that the temple services are properly conducted, and that the monks behave themselves in a becoming manner. If one of the brethren does anything wrong, and his superior hears about it, punishment is sure to follow. For a very serious offence the guilty one is expelled from the monastery and handed ever to the police. Such a man gets the severest punishment allowed by the law. But if the offence is only a mild one, then the punishment is a light one. The sinner will perhaps be set to draw water, to sweep the temple courtyard, or to perform some other menial duty usually undertaken by the ordinary servants. | }} ===8=== {{ตรคป |Some of the "sins" that the priest may not commit are very curious to us, and many of them are, in fact, committed regularly without any punishment following. For instance, it is a sin to sleep more than twelve inches above the ground, to listen to music, to eat too much, to sleep too long, to swing the arms when walking, to burn wood, to wink, to slobber or make a noise when eating, to ride on an elephant, or to whistle. | }} ==7== {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|7}}}}}}<br>{{พญ|The story of Buddha}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 7}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===7a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} religion of the Siamese is Buddhism. It is so called after the Buddha who was its founder and first missionary. The Buddha lived so many, many years ago that we know very little about him. For centuries after his death wonderful stories were told about his power, his kindness, and his great wisdom. As the stories passed from mouth to mouth they became more and more marvellous, and at the present time there are scores of tales about him that are little better than fairy-stories. In the following account of this great and holy man the known facts of his life and some of the legends about himself and his doings are interwoven. It must be remembered that the Buddha was a man who did actually live upon the earth, and that, though the fables about him are unbelievable by us, yet these fables are useful as showing us what other people thought about their wise and saintly teacher. | }} ===7b=== {{ตรคป |About five hundred years before the birth of Christ the Buddha was born at a small village in India, only a few days' journey from Benares, the sacred city of the Hindus. His father was the Rajah of the tribe of Sakyas. The boy's family name was Gautama, and under this name we shall oftenest speak of him in this chapter. But his followers never use the name Gautama, thinking it too familiar and intimate. They always speak of him under some title, such as "the Lion of the Tribe of Sakya," "the Happy One," "the Conqueror," "the Lord of the World," "the King of Righteousness," and so on. When he was only seven days old his mother died, and he was brought up by his aunt. | }} ===7c=== {{ตรคป |The boy was quiet and thoughtful, and seemed to take no pleasure in hunting or in practising any of those exercises which would fit him to lead his tribe in war. His friends and relatives and the great Sakya nobles were very cross at this, because they feared that, when their enemies should attack them, the young prince would be found unequal to lead them in their conflicts. So they went to his father, and complained that the boy did nothing but follow his own pleasures, and that he learned nothing useful. When Gautama heard of this, he asked the King, his father, to fix a day on which he could show his skill and strength in all the manly arts. On the appointed day thousands of people thronged to the place that had been chosen to see what the Prince could do. He surprised every one, for he could ride the fiercest horses and fling the heaviest spears. He shot arrows with a bow that 1,000 men could not bend, and the sound of whose twanging was heard 7,000 miles away. After this the people held their peace and wondered. | }} ===7d=== {{ตรคป |When he was nineteen he married his cousin, a girl singularly beautiful and good. For the next ten years after that we know nothing at all about him, but we are sure that he lived a quiet, peaceful life, treating all around him with gentleness and courtesy, and thinking little about sickness or sorrow. One day, when he was about twenty-nine years old, he was driving to the pleasure-grounds when he saw a man broken down by age — weak, poor, and miserable — and he asked the man who was driving his chariot to explain the sight. To which the charioteer replied that all men who live to a great age become weak in mind and body, just like the poor old wreck they had seen in the street. Another day he saw a man suffering from disease, and again the charioteer explained that all men have to suffer pain. A few days later he saw a dead body, and learned for the first time — a fact that had been kept from him through all the days of his childhood and his manhood even up to that hour — that all human beings must die. | }} ===7e=== {{ตรคป |Gautama was very sad when he thought of the misery that there is in the world, and he began to wonder if it could not all be done away with. He made up his mind to go away secretly and become a hermit. He would live away from towns and crowds, and see if he could not discover a way to lessen the sorrows of his fellow-men. | }} ===7f=== {{ตรคป |Just about this time his son was born. He loved this son very dearly, but he thought that if he were to find the path to happiness, he would have to free himself from all earthly ties and relations. One night he went into the room where his wife lay sleeping. There, in the dim yellow light of the lamp, he saw the mother and the child. The mother's hand rested caressingly on the head of the little baby; flowers were strewn upon the floor and around the bed. He wanted to take the tiny mite in his arms and kiss it ere he went away; but he was afraid of waking either of the slumberers, so he took one last, long, loving look at them both, and then fled into the night, accompanied only by Channa, his charioteer. Under the full light of the July moon he sped away, having given up his home, his wealth, and his dear ones to become an outcast and a wanderer. | }} ===7g=== {{ตรคป |Then there appeared to him Mara, the evil one, who tempted him to give up his plans for a lonely life. Mara promised him, if he would return to wealth and worldly ease, to make him in seven days the sole ruler of the world. But Gautama was not to be persuaded, and the evil one was defeated. | }} ===7h=== {{ตรคป |The prince and the charioteer rode on for many miles until they came to the banks of a certain river. There Gautama stopped. Taking his sword, he cut of his long flowing locks and gave them to Channa, telling him to take them, his horse, and his ornaments back to the town of his birth, in order that his friends and his relatives might know exactly what had happened to him. Channa was loath to leave his master, but was obliged to obey him. | }} ===7i=== {{ตรคป |When Channa had departed, Gautama sought the caves where the hermits dwelt. There he stayed a while, fasting and doing penance, in the hope of finding out in this way the true road to happiness and righteousness. So long did he go without food, and so severely did he inflict torture on himself, that one day he fell down exhausted. Every one thought he was dead, but he recovered after a little while. It seemed to him, when he once more regained consciousness, that this life of self-denial and hardship did not lead to that which he was seeking. So he left off fasting, and took his food again like an ordinary man. This disgusted the few disciples who had been living with him in retirement, and they all fled away and left him to himself. When they had gone, he strolled down to the banks of the neighbouring river. As he went along, the daughter of one of the villagers offered him some food. He took it, and sat down under the shade of a large tree. This tree is known to all Buddhists as the Bo-tree, and is as sacred to them as the cross is to Christians. While sitting under the tree, Gautama thought seriously about the past and the future. He felt very disappointed with his failure and at the loss of his late friends. The evil one came to him again, and whispered to him of love and power, of wealth and honour, and urged him to seek his home, his wife, and his child. For forty-nine days and nights Gautama sat under the Bo-tree, his mind torn with the conflict as to what was his duty. At the end of that time his doubts vanished, his mind cleared, the storm was over, and he had become the "Buddha" — that is, the "Enlightened One." He knew now that it was his duty to go and preach to people the way to happiness and peace, to show them how to avoid misery, and how to conquer even death itself. It would take too long now to tell you what it was that the Buddha preached to those who would listen to him. Some time when you are older you must read this for yourself in another book. | }} ===7j=== {{ตรคป |Gautama now returned to Benares, and addressed a great crowd of angels, men, and animals. Each man in the multitude, no matter what his language might be, understood the words of the speaker, and even the birds of the air and the beasts of the field knew that the wise man spoke to them, too. He remained in the neighbourhood of Benares for a long time, gathering round him a number of men and women, who were determined to do as he told them. When the rainy season was over, he dismissed them, sending them away in all directions to carry his gospel to whomsoever they should meet. He himself went to his native land, his father having sent to say that he was now old, and would like to see his son again before he died. His uncles were very angry with him, and when he arrived at the town where his father lived, they offered him no food. So in the early morning he took his begging-bow and went out to beg his daily meal. When his father heard of this he was very cross, for he thought it a disgrace that the King's son should walk like a common beggar from house to house asking alms. The King met the Buddha and reproached him, but anger soon was lost in love, and the father, taking the son's bowl, led him to the palace. | }} ===7k=== {{ตรคป |The people in the palace crowded to meet them. But Gautama's wife remained in her own room waiting for him to come to her, in a place where she could welcome him alone. Presently he asked for her, and, learning where she was, he went to see her, accompanied by a few disciples. As soon as his wife saw him, she fell weeping at his feet. Somehow she knew, almost without looking at him, that he was changed, that he was wiser and holier than any man she had ever met. After a time he spoke to her of his message to men, and she listened earnestly to his words. She accepted his teaching, and asked to be allowed to become a nun, The Buddha was not at first inclined to permit this, but at last he yielded to her entreaties, and his wife became one of the first of the Buddhist nuns. | }} ===7l=== {{ตรคป |For forty-five years the Buddha worked as a missionary in the valley of the Ganges, till the time of his end came, and he passed away from earth. As he lay dying, he said to his cousin Ananda, who had been a loving and faithful disciple, "O Ananda, do not let yourself be troubled; do not weep. Have I not told you that we must part from all we hold most dear and pleasant? For a long time, Ananda, you have been very near to me by kindness in act, and word, and thoughtfulness. You have always done well." And again speaking to the same disciple, he exclaimed, "You may perhaps begin to think that the word is ended now that your teacher is gone; but you must not think so. After I am dead let the law and the rules of the Order which I have taught you be a teacher to you." | }} ===7m=== {{ตรคป |He passed away leaving behind him many who sorrowed for his death. And after all these years temples are still built in his honour; monks still follow the rules that he laid down; and men and women lay flowers upon his altars, bend before his images, and carry his teachings in their hearts. | }} qpad4e4fw1nrtx3hvjbr5fly7h6x2fv 189056 189055 2022-08-07T07:17:42Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki : [[ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน/1|1]], [[ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน/2|2]] {{หน้าทดลองเขียน}} ==9== [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 66).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The temple of Wat Poh.}} ''Chapter {{ลรม|9}}.''}} |{{ก|xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|9}}}}}}<br>{{พญ|The temples}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 9}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===9a=== {{ตรคป |{{พญล|There}} are temples everywhere in Siam, some not much bigger than barns; others, great buildings with high roofs and stately surroundings. Some are quite new, gay in all their glory of gold and varied colour; others are old, dirty, and crumbling to dust. Temples are not usually repaired; they are built and then allowed to go to ruin. A temple is not a place to worship in; for, strictly speaking, there is no one to worship, Buddha does not ask for people to kneel to him. He was a man, not a god, and he became holy because he lived a sinless life. Any other man who lived a life like his would become a Buddha too. And a temple is not built to pray in, because there is no one to whom to pray. Every man must save himself by his own deeds, and Buddha does not pretend to hear and answer prayers. In the temples sacred books are read, chants are sung, and occasionally sermons are preached, but there is no worship and no prayer quite in the way we understand and practise these things. | }} ===9=== {{ตรคป |To understand, then, why so many temples are built, you must know something more about the Buddhist religion. Buddha taught that when we die our souls pass into other bodies. If we have been very wicked in this life, we may be reborn as cats, or toads, or beetles. If we have been very good, we may reappear as nobles or princes, or perhaps live in another world as angels. The man who has lived the perfect life, who has neither thought, said, nor done anything wrong, goes to Nirvana, where there is everlasting peace, and where no trouble, sorrow, or sickness of any kind is ever known. When Nirvana is reached, the soul rests for ever, and is not born again, either in the heavens or on the earth. | }} ===9=== {{ตรคป |When a person dies, all the good and all the evil he has done are added up, and a kind of balance is struck. The happiness or misery of the person in his next life depends on whether he has a good or a bad balance. There are many things that we may do in this life that go to the good side of the account. To do these things is to "make merit." Some actions only make a little merit; others make a great deal of merit. One of the best ways of getting a big figure on the right side of the account is, according to the priests, to build a temple. Hence, when a man is rich enough, he builds a house for the Buddha, where his image may be seen, his lessons learned, and his praises sung. But once the temple is built, the matter is finished, and there is no need to repair it. The Buddhist says that though the temples will crumble away, yet his children will build others, so that there will always be plenty of churches, and many opportunities of making merit in this way. | }} ===9=== {{ตรคป |The Siamese word ''wat'' means all the buildings enclosed in the sacred wall, and includes the houses where the priests live, the holy buildings where the images are kept, and numerous spiral ornaments that cover relics, The most sacred of these buildings is the ''bawt''. Near the four corners, north, south, east, and west, there are four stones, carved in the shape of the leaf of the Bo-tree, the tree under which Gautama became Buddha. When the ''bawt'' is erected, consecrated water is poured over these stones, and evil spirits are thus for ever prevented from entering. | }} ===9=== {{ตรคป |In the temple grounds there are always a number of graceful tapering structures, which cover relics, or supposed relics. You will see some of these in several of the pictures in this book. They sometimes stand directly on the ground, but at other times the slender spires will be found over the doorways, or even on the tops of the buildings. There is a story which says that after Buddha's death one of his disciples gave away all the property of the Teacher to the other followers. He meant to keep nothing at all for himself, but on finding one of Buddha's teeth, he looked longingly upon it, and then took it and quietly hid it in the coil of hair which many Hindus wear upon the top of the head. One of the gods in the heavens saw the deed, flew swiftly down to earth, snatched the precious relic from its hiding-place, and buried it under a great mound, which he built in a tapering fashion to resemble the tuft of hair in which the tooth had been concealed. Others, however, say that the shape of these relic mounds is due to the fact that Buddha told his disciples, as he lay on his death-bed, to bury his bones under a mound shaped like a heap of rice. | }} ===9=== {{ตรคป |The chief building has straight walls with rectangular openings for windows. There are no beautiful arches no carving, and no stained glass. The roof is made in tiers, which overlap one another, and are covered with beautiful coloured tiles — amber, gold, green, scarlet, and blue. Groups of great teak pillars are so arranged that a cool and shady walk surrounds the building. The outside, with the exception of the roof, is whitewashed, and when the midday sun beats down upon the wat the place glitters and shines — one big splash of white crowned with fantastic colours. | }} ===9=== {{ตรคป |Inside there is little light, and if the roof be high the rafters are hidden in darkness. At the far end sits an enormous gilded image of Buddha, surrounded by smaller images of himself and his disciples, some with raised hands, as if about to speak; others with fans before their faces, as if to shield them from the evils and the sorrows of the world. The number of these images is sometimes very great. In one of the temples in Ayuthia, the old capital, there are no fewer than 20,000 of them. | }} ===9=== {{ตรคป |At the end of the ridge of the temple roof, at the corners of the gables, and in many other places, there are graceful curved horns. These represent the head of the Naga, or snake with seven heads, who curled himself round the Teacher's body and shielded him with his seven heads when he was attacked by the Evil One under the Bo-tree. | }} ===9=== {{ตรคป |In connexion with the temple there are one or more salas, or rest-houses. To build a sala is another way of making merit, and as it costs less to put up one of these wooden rest-houses than to build a temple, there are thousands of them in the country. They are to be found upon the banks of the rivers and canals, in lonely parts of the jungle, on waste land near the towns and villages — in fact, almost anywhere and everywhere. They consist of a platform raised a few feet above the ground, and covered by a roof which is supported on a few poles. There are no walls or partitions. Here the traveller may rest, eat, and sleep. He pays no rent, gets no comforts, and is often interfered with by the local lunatic, the casual traveller, or a crowd of merry, inquisitive children. He may not complain, for the slender platform is free to all comers. | }} ===9=== {{ตรคป |One of the best-known temples in Bangkok is at the Golden Hill. This hill is made of bricks and mortar, and stands about two hundred feet high. Trees, shrubs, and creepers have grown over it, and it is not at first easy to believe that the hill is the work of man. On the top is a snow-white spire, and under the spire, in a gilded shrine, there is a glass model of one of Buddha's teeth. For three days every year the people come in thousands to worship this tooth. They buy a bit of gold-leaf or a few wax flowers, and then they mount to the top of the hill. There they stick the gold leaf on the iron railings round the shrine, light the candles, throw the wax flowers into a big bonfire, and bang a few drums, When they have completed all these little acts of devotion, they go to the foot of the hill again. At the bottom a grand fair is going on. There are lotteries of all kinds, tea-houses, crowds of merry young men and women, dozens of yellow-robed priests, side-shows with giant women and two-headed snakes. It is all laughter, chatter, and enjoyment. | }} ===9=== {{ตรคป |In another temple there is an image of Buddha asleep. The idol is 175 feet long, and has a whole building to itself. The gigantic figure is made of brick and covered with gilded cement. It is 18 feet across the chest; the feet are 5 yards long; the toes, which are each of equal length, measure 1 yard. | }} ==8== [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 55).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A group of Buddhist monks.}} ''Chapter {{ลรม|8}}.''}} |{{ก|xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|8}}}}}}<br>{{พญ|The monks}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 8}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===8a=== {{ตรคป |{{พญล|Siam}} has been called the "Kingdom of the Yellow Robe," on account of the presence everywhere of large numbers of monks, all of whom wear the yellow robe. Every man in Siam enters a monastery at some time or other in his life, and lives as a monk for a period varying from a few months to many years, or even for the whole of his life. The usual age for entering the priestly circle is about nineteen, and the shortest stay that can be decently made is for two months. The person seeking admission goes to the temple wearing his best clothes, and attended by a crowd of friends and relatives, who take presents to the priests. The presents include rice, fish, matches, fruit, cigars, betel-nut, alarm-clocks, vases of flowers, incense sticks, and dozens of other curious things. These are all distributed about the temple floor, till the sacred building looks as though it were about to be the scene of a glorified "jumble sale." | }} ===8=== {{ตรคป |Occasionally children enter the temple service and wear the yellow robe. It often happens that when one of a boy's parents is cremated he becomes a "boy-monk," because by this means he hopes to help his father in that other world to which he has been called. As a rule, too, each monk has a boy servant, or disciple, who cleans out his cell, and does other work of a lowly character for him. Monks may not possess silver money, but these disciples may receive it and spend it for the benefit of their masters. | }} ===8=== {{ตรคป |In the early morning the big bell of the monastery calls the monk to rise and go out to beg for his breakfast. He takes a big iron bowl in his hands, holds it in front of him, and then with downcast head walks slowly through the streets allotted to him. He may not wander into another man's street, but must keep to his own. As he walks along, the people come out of their houses and put food into the bowl. One puts in a handful of rice, another a spoonful of curry. Someone else adds a few bananas, or some stale fish, or some scraped coco-nut. The monk looks neither to the right hand nor to the left, and gives no thanks to the donor of the meal. By the time he gets back to the monastery it is no exaggeration to say that his bowl often contains a very varied and weird assortment of oddments. It looks rather "a mess," and there is not much to be surprised at when we learn that some of the monks, who do not keep the rules of their Order very strictly, throw all this motley assortment of fish, flesh, fowl, and stale red-herrings to the dogs, afterwards partaking of a rather more tempting breakfast that has been prepared for them in the monastery. At certain times of the year only a few monks from each monastery go in search of food. The others stay at home at the temple. If a monk has rich relations, his disciple often receives for him well-cooked and appetizing meals upon which to break his fast. | }} ===8=== {{ตรคป |When breakfast is over, the brethren of the yellow robe go into the temple for service, after which there is work for those who care to do it. The majority do nothing, a form of employment which suits the average Siamese a great deal better than work. As the monks are drawn from all classes of society, there are always amongst them some who can repair the buildings or help in building boats, or even, perhaps, teach in the school, | }} ===8=== {{ตรคป |At noon another meal is eaten; after that there is neither tea nor supper, so that the monks get nothing more to eat until the next morning. They manage to stifle their natural hunger by drinking tea, chewing betel-nut, and smoking tobacco. | }} ===8=== {{ตรคป |Towards evening the priests bathe, either in the river or in some pond in the temple grounds. As soon as it is dark they must confine themselves within the monastery walls. Every evening at about half-past six the bell rings to tell the monks that "locking-up" time has arrived. The bells, which play so important a part as clocks in the temples, are hung in a wooden framework, usually built in three stories. Strictly speaking, it is not correct to say that the bells are rung. They are not rung — they are beaten with a thick piece of wood. There are generally a number of little boys playing about in the cool, shady grounds who are only too willing at the proper time to scramble up the rickety wooden ladders and hammer away on the bells with a lump of wood. | }} ===8=== {{ตรคป |From July to October, when the heavy rains fall, the priests meet together in the evening and chant prayers. The only light in the temple is that of dim candles or smoky lamps, and the dull rays fall on the kneeling yellow-robed figures below, or lose themselves in the blackness of the lofty roofs above, while there rolls out into the evening air the rich, mellow notes of the voices in prayer. The frogs in the pond croak a sonorous bass, the crickets add their chirpy treble, and the fireflies flash on shrub and palm, all adding their share to the evening service. | }} ===8=== {{ตรคป |The cells in which the monks live are small whitewashed rooms, with practically no furniture. There are a few mats, perhaps a bedstead — or, failing that, a mattress on the floor — a few flowers, and an image of the Buddha, the founder of their religion. In a little cupboard the monk keeps a teapot and a few tiny cups, and he is always glad to give a visitor as much tea as he can drink. Most likely he possesses a chessboard and a set of chessmen, for most of the Siamese are fond of this ancient game. | }} ===8=== {{ตรคป |The prayers and chants are written with a hard, fine point of ivory or iron upon long strips of palm-leaf. The strips are held together by a string or a piece of tape passed through a series of holes. The bundle is gilded round the edges and carefully preserved in a chest. These "books" are written in a language which the common people do not understand, and, in fact, only those monks who stay long enough in the temple service to learn the language have any idea what the chants are about that they so diligently repeat. | }} ===8=== {{ตรคป |Amongst the few possessions which a monk may lawfully hold is a big fan made of broad palm-leaves. This he is supposed to hold in front of his face as he walks about, in order that he may keep his eyes from beholding the things of the world. But as often as not, during the heat of the day, he holds it over his head to shield him from the fierce rays of the sun. And one can scarcely blame him, for he is not allowed to wear a hat of any kind, and every bit of hair has been shaved off the top of his head. | }} ===8=== {{ตรคป |There is a chief priest to each monastery, whose business it is to see that the temple services are properly conducted, and that the monks behave themselves in a becoming manner. If one of the brethren does anything wrong, and his superior hears about it, punishment is sure to follow. For a very serious offence the guilty one is expelled from the monastery and handed ever to the police. Such a man gets the severest punishment allowed by the law. But if the offence is only a mild one, then the punishment is a light one. The sinner will perhaps be set to draw water, to sweep the temple courtyard, or to perform some other menial duty usually undertaken by the ordinary servants. | }} ===8=== {{ตรคป |Some of the "sins" that the priest may not commit are very curious to us, and many of them are, in fact, committed regularly without any punishment following. For instance, it is a sin to sleep more than twelve inches above the ground, to listen to music, to eat too much, to sleep too long, to swing the arms when walking, to burn wood, to wink, to slobber or make a noise when eating, to ride on an elephant, or to whistle. | }} ==7== {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|7}}}}}}<br>{{พญ|The story of Buddha}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 7}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===7a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} religion of the Siamese is Buddhism. It is so called after the Buddha who was its founder and first missionary. The Buddha lived so many, many years ago that we know very little about him. For centuries after his death wonderful stories were told about his power, his kindness, and his great wisdom. As the stories passed from mouth to mouth they became more and more marvellous, and at the present time there are scores of tales about him that are little better than fairy-stories. In the following account of this great and holy man the known facts of his life and some of the legends about himself and his doings are interwoven. It must be remembered that the Buddha was a man who did actually live upon the earth, and that, though the fables about him are unbelievable by us, yet these fables are useful as showing us what other people thought about their wise and saintly teacher. | }} ===7b=== {{ตรคป |About five hundred years before the birth of Christ the Buddha was born at a small village in India, only a few days' journey from Benares, the sacred city of the Hindus. His father was the Rajah of the tribe of Sakyas. The boy's family name was Gautama, and under this name we shall oftenest speak of him in this chapter. But his followers never use the name Gautama, thinking it too familiar and intimate. They always speak of him under some title, such as "the Lion of the Tribe of Sakya," "the Happy One," "the Conqueror," "the Lord of the World," "the King of Righteousness," and so on. When he was only seven days old his mother died, and he was brought up by his aunt. | }} ===7c=== {{ตรคป |The boy was quiet and thoughtful, and seemed to take no pleasure in hunting or in practising any of those exercises which would fit him to lead his tribe in war. His friends and relatives and the great Sakya nobles were very cross at this, because they feared that, when their enemies should attack them, the young prince would be found unequal to lead them in their conflicts. So they went to his father, and complained that the boy did nothing but follow his own pleasures, and that he learned nothing useful. When Gautama heard of this, he asked the King, his father, to fix a day on which he could show his skill and strength in all the manly arts. On the appointed day thousands of people thronged to the place that had been chosen to see what the Prince could do. He surprised every one, for he could ride the fiercest horses and fling the heaviest spears. He shot arrows with a bow that 1,000 men could not bend, and the sound of whose twanging was heard 7,000 miles away. After this the people held their peace and wondered. | }} ===7d=== {{ตรคป |When he was nineteen he married his cousin, a girl singularly beautiful and good. For the next ten years after that we know nothing at all about him, but we are sure that he lived a quiet, peaceful life, treating all around him with gentleness and courtesy, and thinking little about sickness or sorrow. One day, when he was about twenty-nine years old, he was driving to the pleasure-grounds when he saw a man broken down by age — weak, poor, and miserable — and he asked the man who was driving his chariot to explain the sight. To which the charioteer replied that all men who live to a great age become weak in mind and body, just like the poor old wreck they had seen in the street. Another day he saw a man suffering from disease, and again the charioteer explained that all men have to suffer pain. A few days later he saw a dead body, and learned for the first time — a fact that had been kept from him through all the days of his childhood and his manhood even up to that hour — that all human beings must die. | }} ===7e=== {{ตรคป |Gautama was very sad when he thought of the misery that there is in the world, and he began to wonder if it could not all be done away with. He made up his mind to go away secretly and become a hermit. He would live away from towns and crowds, and see if he could not discover a way to lessen the sorrows of his fellow-men. | }} ===7f=== {{ตรคป |Just about this time his son was born. He loved this son very dearly, but he thought that if he were to find the path to happiness, he would have to free himself from all earthly ties and relations. One night he went into the room where his wife lay sleeping. There, in the dim yellow light of the lamp, he saw the mother and the child. The mother's hand rested caressingly on the head of the little baby; flowers were strewn upon the floor and around the bed. He wanted to take the tiny mite in his arms and kiss it ere he went away; but he was afraid of waking either of the slumberers, so he took one last, long, loving look at them both, and then fled into the night, accompanied only by Channa, his charioteer. Under the full light of the July moon he sped away, having given up his home, his wealth, and his dear ones to become an outcast and a wanderer. | }} ===7g=== {{ตรคป |Then there appeared to him Mara, the evil one, who tempted him to give up his plans for a lonely life. Mara promised him, if he would return to wealth and worldly ease, to make him in seven days the sole ruler of the world. But Gautama was not to be persuaded, and the evil one was defeated. | }} ===7h=== {{ตรคป |The prince and the charioteer rode on for many miles until they came to the banks of a certain river. There Gautama stopped. Taking his sword, he cut of his long flowing locks and gave them to Channa, telling him to take them, his horse, and his ornaments back to the town of his birth, in order that his friends and his relatives might know exactly what had happened to him. Channa was loath to leave his master, but was obliged to obey him. | }} ===7i=== {{ตรคป |When Channa had departed, Gautama sought the caves where the hermits dwelt. There he stayed a while, fasting and doing penance, in the hope of finding out in this way the true road to happiness and righteousness. So long did he go without food, and so severely did he inflict torture on himself, that one day he fell down exhausted. Every one thought he was dead, but he recovered after a little while. It seemed to him, when he once more regained consciousness, that this life of self-denial and hardship did not lead to that which he was seeking. So he left off fasting, and took his food again like an ordinary man. This disgusted the few disciples who had been living with him in retirement, and they all fled away and left him to himself. When they had gone, he strolled down to the banks of the neighbouring river. As he went along, the daughter of one of the villagers offered him some food. He took it, and sat down under the shade of a large tree. This tree is known to all Buddhists as the Bo-tree, and is as sacred to them as the cross is to Christians. While sitting under the tree, Gautama thought seriously about the past and the future. He felt very disappointed with his failure and at the loss of his late friends. The evil one came to him again, and whispered to him of love and power, of wealth and honour, and urged him to seek his home, his wife, and his child. For forty-nine days and nights Gautama sat under the Bo-tree, his mind torn with the conflict as to what was his duty. At the end of that time his doubts vanished, his mind cleared, the storm was over, and he had become the "Buddha" — that is, the "Enlightened One." He knew now that it was his duty to go and preach to people the way to happiness and peace, to show them how to avoid misery, and how to conquer even death itself. It would take too long now to tell you what it was that the Buddha preached to those who would listen to him. Some time when you are older you must read this for yourself in another book. | }} ===7j=== {{ตรคป |Gautama now returned to Benares, and addressed a great crowd of angels, men, and animals. Each man in the multitude, no matter what his language might be, understood the words of the speaker, and even the birds of the air and the beasts of the field knew that the wise man spoke to them, too. He remained in the neighbourhood of Benares for a long time, gathering round him a number of men and women, who were determined to do as he told them. When the rainy season was over, he dismissed them, sending them away in all directions to carry his gospel to whomsoever they should meet. He himself went to his native land, his father having sent to say that he was now old, and would like to see his son again before he died. His uncles were very angry with him, and when he arrived at the town where his father lived, they offered him no food. So in the early morning he took his begging-bow and went out to beg his daily meal. When his father heard of this he was very cross, for he thought it a disgrace that the King's son should walk like a common beggar from house to house asking alms. The King met the Buddha and reproached him, but anger soon was lost in love, and the father, taking the son's bowl, led him to the palace. | }} ===7k=== {{ตรคป |The people in the palace crowded to meet them. But Gautama's wife remained in her own room waiting for him to come to her, in a place where she could welcome him alone. Presently he asked for her, and, learning where she was, he went to see her, accompanied by a few disciples. As soon as his wife saw him, she fell weeping at his feet. Somehow she knew, almost without looking at him, that he was changed, that he was wiser and holier than any man she had ever met. After a time he spoke to her of his message to men, and she listened earnestly to his words. She accepted his teaching, and asked to be allowed to become a nun, The Buddha was not at first inclined to permit this, but at last he yielded to her entreaties, and his wife became one of the first of the Buddhist nuns. | }} ===7l=== {{ตรคป |For forty-five years the Buddha worked as a missionary in the valley of the Ganges, till the time of his end came, and he passed away from earth. As he lay dying, he said to his cousin Ananda, who had been a loving and faithful disciple, "O Ananda, do not let yourself be troubled; do not weep. Have I not told you that we must part from all we hold most dear and pleasant? For a long time, Ananda, you have been very near to me by kindness in act, and word, and thoughtfulness. You have always done well." And again speaking to the same disciple, he exclaimed, "You may perhaps begin to think that the word is ended now that your teacher is gone; but you must not think so. After I am dead let the law and the rules of the Order which I have taught you be a teacher to you." | }} ===7m=== {{ตรคป |He passed away leaving behind him many who sorrowed for his death. And after all these years temples are still built in his honour; monks still follow the rules that he laid down; and men and women lay flowers upon his altars, bend before his images, and carry his teachings in their hearts. | }} rdnx05wikqq1rsyihcbytj97kyasnd9 189057 189056 2022-08-07T07:19:09Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki : [[ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน/1|1]], [[ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน/2|2]] {{หน้าทดลองเขียน}} ==9== [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 66).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The temple of Wat Poh.}} ''Chapter {{ลรม|9}}.''}} |{{ก|xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|9}}}}}}<br>{{พญ|The temples}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 9}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===9a=== {{ตรคป |{{พญล|There}} are temples everywhere in Siam, some not much bigger than barns; others, great buildings with high roofs and stately surroundings. Some are quite new, gay in all their glory of gold and varied colour; others are old, dirty, and crumbling to dust. Temples are not usually repaired; they are built and then allowed to go to ruin. A temple is not a place to worship in; for, strictly speaking, there is no one to worship, Buddha does not ask for people to kneel to him. He was a man, not a god, and he became holy because he lived a sinless life. Any other man who lived a life like his would become a Buddha too. And a temple is not built to pray in, because there is no one to whom to pray. Every man must save himself by his own deeds, and Buddha does not pretend to hear and answer prayers. In the temples sacred books are read, chants are sung, and occasionally sermons are preached, but there is no worship and no prayer quite in the way we understand and practise these things. | }} ===9b=== {{ตรคป |To understand, then, why so many temples are built, you must know something more about the Buddhist religion. Buddha taught that when we die our souls pass into other bodies. If we have been very wicked in this life, we may be reborn as cats, or toads, or beetles. If we have been very good, we may reappear as nobles or princes, or perhaps live in another world as angels. The man who has lived the perfect life, who has neither thought, said, nor done anything wrong, goes to Nirvana, where there is everlasting peace, and where no trouble, sorrow, or sickness of any kind is ever known. When Nirvana is reached, the soul rests for ever, and is not born again, either in the heavens or on the earth. | }} ===9c=== {{ตรคป |When a person dies, all the good and all the evil he has done are added up, and a kind of balance is struck. The happiness or misery of the person in his next life depends on whether he has a good or a bad balance. There are many things that we may do in this life that go to the good side of the account. To do these things is to "make merit." Some actions only make a little merit; others make a great deal of merit. One of the best ways of getting a big figure on the right side of the account is, according to the priests, to build a temple. Hence, when a man is rich enough, he builds a house for the Buddha, where his image may be seen, his lessons learned, and his praises sung. But once the temple is built, the matter is finished, and there is no need to repair it. The Buddhist says that though the temples will crumble away, yet his children will build others, so that there will always be plenty of churches, and many opportunities of making merit in this way. | }} ===9d=== {{ตรคป |The Siamese word ''wat'' means all the buildings enclosed in the sacred wall, and includes the houses where the priests live, the holy buildings where the images are kept, and numerous spiral ornaments that cover relics, The most sacred of these buildings is the ''bawt''. Near the four corners, north, south, east, and west, there are four stones, carved in the shape of the leaf of the Bo-tree, the tree under which Gautama became Buddha. When the ''bawt'' is erected, consecrated water is poured over these stones, and evil spirits are thus for ever prevented from entering. | }} ===9e=== {{ตรคป |In the temple grounds there are always a number of graceful tapering structures, which cover relics, or supposed relics. You will see some of these in several of the pictures in this book. They sometimes stand directly on the ground, but at other times the slender spires will be found over the doorways, or even on the tops of the buildings. There is a story which says that after Buddha's death one of his disciples gave away all the property of the Teacher to the other followers. He meant to keep nothing at all for himself, but on finding one of Buddha's teeth, he looked longingly upon it, and then took it and quietly hid it in the coil of hair which many Hindus wear upon the top of the head. One of the gods in the heavens saw the deed, flew swiftly down to earth, snatched the precious relic from its hiding-place, and buried it under a great mound, which he built in a tapering fashion to resemble the tuft of hair in which the tooth had been concealed. Others, however, say that the shape of these relic mounds is due to the fact that Buddha told his disciples, as he lay on his death-bed, to bury his bones under a mound shaped like a heap of rice. | }} ===9f=== {{ตรคป |The chief building has straight walls with rectangular openings for windows. There are no beautiful arches no carving, and no stained glass. The roof is made in tiers, which overlap one another, and are covered with beautiful coloured tiles — amber, gold, green, scarlet, and blue. Groups of great teak pillars are so arranged that a cool and shady walk surrounds the building. The outside, with the exception of the roof, is whitewashed, and when the midday sun beats down upon the wat the place glitters and shines — one big splash of white crowned with fantastic colours. | }} ===9g=== {{ตรคป |Inside there is little light, and if the roof be high the rafters are hidden in darkness. At the far end sits an enormous gilded image of Buddha, surrounded by smaller images of himself and his disciples, some with raised hands, as if about to speak; others with fans before their faces, as if to shield them from the evils and the sorrows of the world. The number of these images is sometimes very great. In one of the temples in Ayuthia, the old capital, there are no fewer than 20,000 of them. | }} ===9h=== {{ตรคป |At the end of the ridge of the temple roof, at the corners of the gables, and in many other places, there are graceful curved horns. These represent the head of the Naga, or snake with seven heads, who curled himself round the Teacher's body and shielded him with his seven heads when he was attacked by the Evil One under the Bo-tree. | }} ===9i=== {{ตรคป |In connexion with the temple there are one or more salas, or rest-houses. To build a sala is another way of making merit, and as it costs less to put up one of these wooden rest-houses than to build a temple, there are thousands of them in the country. They are to be found upon the banks of the rivers and canals, in lonely parts of the jungle, on waste land near the towns and villages — in fact, almost anywhere and everywhere. They consist of a platform raised a few feet above the ground, and covered by a roof which is supported on a few poles. There are no walls or partitions. Here the traveller may rest, eat, and sleep. He pays no rent, gets no comforts, and is often interfered with by the local lunatic, the casual traveller, or a crowd of merry, inquisitive children. He may not complain, for the slender platform is free to all comers. | }} ===9j=== {{ตรคป |One of the best-known temples in Bangkok is at the Golden Hill. This hill is made of bricks and mortar, and stands about two hundred feet high. Trees, shrubs, and creepers have grown over it, and it is not at first easy to believe that the hill is the work of man. On the top is a snow-white spire, and under the spire, in a gilded shrine, there is a glass model of one of Buddha's teeth. For three days every year the people come in thousands to worship this tooth. They buy a bit of gold-leaf or a few wax flowers, and then they mount to the top of the hill. There they stick the gold leaf on the iron railings round the shrine, light the candles, throw the wax flowers into a big bonfire, and bang a few drums, When they have completed all these little acts of devotion, they go to the foot of the hill again. At the bottom a grand fair is going on. There are lotteries of all kinds, tea-houses, crowds of merry young men and women, dozens of yellow-robed priests, side-shows with giant women and two-headed snakes. It is all laughter, chatter, and enjoyment. | }} ===9k=== {{ตรคป |In another temple there is an image of Buddha asleep. The idol is 175 feet long, and has a whole building to itself. The gigantic figure is made of brick and covered with gilded cement. It is 18 feet across the chest; the feet are 5 yards long; the toes, which are each of equal length, measure 1 yard. | }} ==8== [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 55).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A group of Buddhist monks.}} ''Chapter {{ลรม|8}}.''}} |{{ก|xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|8}}}}}}<br>{{พญ|The monks}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 8}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===8a=== {{ตรคป |{{พญล|Siam}} has been called the "Kingdom of the Yellow Robe," on account of the presence everywhere of large numbers of monks, all of whom wear the yellow robe. Every man in Siam enters a monastery at some time or other in his life, and lives as a monk for a period varying from a few months to many years, or even for the whole of his life. The usual age for entering the priestly circle is about nineteen, and the shortest stay that can be decently made is for two months. The person seeking admission goes to the temple wearing his best clothes, and attended by a crowd of friends and relatives, who take presents to the priests. The presents include rice, fish, matches, fruit, cigars, betel-nut, alarm-clocks, vases of flowers, incense sticks, and dozens of other curious things. These are all distributed about the temple floor, till the sacred building looks as though it were about to be the scene of a glorified "jumble sale." | }} ===8b=== {{ตรคป |Occasionally children enter the temple service and wear the yellow robe. It often happens that when one of a boy's parents is cremated he becomes a "boy-monk," because by this means he hopes to help his father in that other world to which he has been called. As a rule, too, each monk has a boy servant, or disciple, who cleans out his cell, and does other work of a lowly character for him. Monks may not possess silver money, but these disciples may receive it and spend it for the benefit of their masters. | }} ===8c=== {{ตรคป |In the early morning the big bell of the monastery calls the monk to rise and go out to beg for his breakfast. He takes a big iron bowl in his hands, holds it in front of him, and then with downcast head walks slowly through the streets allotted to him. He may not wander into another man's street, but must keep to his own. As he walks along, the people come out of their houses and put food into the bowl. One puts in a handful of rice, another a spoonful of curry. Someone else adds a few bananas, or some stale fish, or some scraped coco-nut. The monk looks neither to the right hand nor to the left, and gives no thanks to the donor of the meal. By the time he gets back to the monastery it is no exaggeration to say that his bowl often contains a very varied and weird assortment of oddments. It looks rather "a mess," and there is not much to be surprised at when we learn that some of the monks, who do not keep the rules of their Order very strictly, throw all this motley assortment of fish, flesh, fowl, and stale red-herrings to the dogs, afterwards partaking of a rather more tempting breakfast that has been prepared for them in the monastery. At certain times of the year only a few monks from each monastery go in search of food. The others stay at home at the temple. If a monk has rich relations, his disciple often receives for him well-cooked and appetizing meals upon which to break his fast. | }} ===8d=== {{ตรคป |When breakfast is over, the brethren of the yellow robe go into the temple for service, after which there is work for those who care to do it. The majority do nothing, a form of employment which suits the average Siamese a great deal better than work. As the monks are drawn from all classes of society, there are always amongst them some who can repair the buildings or help in building boats, or even, perhaps, teach in the school, | }} ===8e=== {{ตรคป |At noon another meal is eaten; after that there is neither tea nor supper, so that the monks get nothing more to eat until the next morning. They manage to stifle their natural hunger by drinking tea, chewing betel-nut, and smoking tobacco. | }} ===8f=== {{ตรคป |Towards evening the priests bathe, either in the river or in some pond in the temple grounds. As soon as it is dark they must confine themselves within the monastery walls. Every evening at about half-past six the bell rings to tell the monks that "locking-up" time has arrived. The bells, which play so important a part as clocks in the temples, are hung in a wooden framework, usually built in three stories. Strictly speaking, it is not correct to say that the bells are rung. They are not rung — they are beaten with a thick piece of wood. There are generally a number of little boys playing about in the cool, shady grounds who are only too willing at the proper time to scramble up the rickety wooden ladders and hammer away on the bells with a lump of wood. | }} ===8g=== {{ตรคป |From July to October, when the heavy rains fall, the priests meet together in the evening and chant prayers. The only light in the temple is that of dim candles or smoky lamps, and the dull rays fall on the kneeling yellow-robed figures below, or lose themselves in the blackness of the lofty roofs above, while there rolls out into the evening air the rich, mellow notes of the voices in prayer. The frogs in the pond croak a sonorous bass, the crickets add their chirpy treble, and the fireflies flash on shrub and palm, all adding their share to the evening service. | }} ===8h=== {{ตรคป |The cells in which the monks live are small whitewashed rooms, with practically no furniture. There are a few mats, perhaps a bedstead — or, failing that, a mattress on the floor — a few flowers, and an image of the Buddha, the founder of their religion. In a little cupboard the monk keeps a teapot and a few tiny cups, and he is always glad to give a visitor as much tea as he can drink. Most likely he possesses a chessboard and a set of chessmen, for most of the Siamese are fond of this ancient game. | }} ===8i=== {{ตรคป |The prayers and chants are written with a hard, fine point of ivory or iron upon long strips of palm-leaf. The strips are held together by a string or a piece of tape passed through a series of holes. The bundle is gilded round the edges and carefully preserved in a chest. These "books" are written in a language which the common people do not understand, and, in fact, only those monks who stay long enough in the temple service to learn the language have any idea what the chants are about that they so diligently repeat. | }} ===8j=== {{ตรคป |Amongst the few possessions which a monk may lawfully hold is a big fan made of broad palm-leaves. This he is supposed to hold in front of his face as he walks about, in order that he may keep his eyes from beholding the things of the world. But as often as not, during the heat of the day, he holds it over his head to shield him from the fierce rays of the sun. And one can scarcely blame him, for he is not allowed to wear a hat of any kind, and every bit of hair has been shaved off the top of his head. | }} ===8k=== {{ตรคป |There is a chief priest to each monastery, whose business it is to see that the temple services are properly conducted, and that the monks behave themselves in a becoming manner. If one of the brethren does anything wrong, and his superior hears about it, punishment is sure to follow. For a very serious offence the guilty one is expelled from the monastery and handed ever to the police. Such a man gets the severest punishment allowed by the law. But if the offence is only a mild one, then the punishment is a light one. The sinner will perhaps be set to draw water, to sweep the temple courtyard, or to perform some other menial duty usually undertaken by the ordinary servants. | }} ===8l=== {{ตรคป |Some of the "sins" that the priest may not commit are very curious to us, and many of them are, in fact, committed regularly without any punishment following. For instance, it is a sin to sleep more than twelve inches above the ground, to listen to music, to eat too much, to sleep too long, to swing the arms when walking, to burn wood, to wink, to slobber or make a noise when eating, to ride on an elephant, or to whistle. | }} ==7== {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|7}}}}}}<br>{{พญ|The story of Buddha}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 7}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===7a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} religion of the Siamese is Buddhism. It is so called after the Buddha who was its founder and first missionary. The Buddha lived so many, many years ago that we know very little about him. For centuries after his death wonderful stories were told about his power, his kindness, and his great wisdom. As the stories passed from mouth to mouth they became more and more marvellous, and at the present time there are scores of tales about him that are little better than fairy-stories. In the following account of this great and holy man the known facts of his life and some of the legends about himself and his doings are interwoven. It must be remembered that the Buddha was a man who did actually live upon the earth, and that, though the fables about him are unbelievable by us, yet these fables are useful as showing us what other people thought about their wise and saintly teacher. | }} ===7b=== {{ตรคป |About five hundred years before the birth of Christ the Buddha was born at a small village in India, only a few days' journey from Benares, the sacred city of the Hindus. His father was the Rajah of the tribe of Sakyas. The boy's family name was Gautama, and under this name we shall oftenest speak of him in this chapter. But his followers never use the name Gautama, thinking it too familiar and intimate. They always speak of him under some title, such as "the Lion of the Tribe of Sakya," "the Happy One," "the Conqueror," "the Lord of the World," "the King of Righteousness," and so on. When he was only seven days old his mother died, and he was brought up by his aunt. | }} ===7c=== {{ตรคป |The boy was quiet and thoughtful, and seemed to take no pleasure in hunting or in practising any of those exercises which would fit him to lead his tribe in war. His friends and relatives and the great Sakya nobles were very cross at this, because they feared that, when their enemies should attack them, the young prince would be found unequal to lead them in their conflicts. So they went to his father, and complained that the boy did nothing but follow his own pleasures, and that he learned nothing useful. When Gautama heard of this, he asked the King, his father, to fix a day on which he could show his skill and strength in all the manly arts. On the appointed day thousands of people thronged to the place that had been chosen to see what the Prince could do. He surprised every one, for he could ride the fiercest horses and fling the heaviest spears. He shot arrows with a bow that 1,000 men could not bend, and the sound of whose twanging was heard 7,000 miles away. After this the people held their peace and wondered. | }} ===7d=== {{ตรคป |When he was nineteen he married his cousin, a girl singularly beautiful and good. For the next ten years after that we know nothing at all about him, but we are sure that he lived a quiet, peaceful life, treating all around him with gentleness and courtesy, and thinking little about sickness or sorrow. One day, when he was about twenty-nine years old, he was driving to the pleasure-grounds when he saw a man broken down by age — weak, poor, and miserable — and he asked the man who was driving his chariot to explain the sight. To which the charioteer replied that all men who live to a great age become weak in mind and body, just like the poor old wreck they had seen in the street. Another day he saw a man suffering from disease, and again the charioteer explained that all men have to suffer pain. A few days later he saw a dead body, and learned for the first time — a fact that had been kept from him through all the days of his childhood and his manhood even up to that hour — that all human beings must die. | }} ===7e=== {{ตรคป |Gautama was very sad when he thought of the misery that there is in the world, and he began to wonder if it could not all be done away with. He made up his mind to go away secretly and become a hermit. He would live away from towns and crowds, and see if he could not discover a way to lessen the sorrows of his fellow-men. | }} ===7f=== {{ตรคป |Just about this time his son was born. He loved this son very dearly, but he thought that if he were to find the path to happiness, he would have to free himself from all earthly ties and relations. One night he went into the room where his wife lay sleeping. There, in the dim yellow light of the lamp, he saw the mother and the child. The mother's hand rested caressingly on the head of the little baby; flowers were strewn upon the floor and around the bed. He wanted to take the tiny mite in his arms and kiss it ere he went away; but he was afraid of waking either of the slumberers, so he took one last, long, loving look at them both, and then fled into the night, accompanied only by Channa, his charioteer. Under the full light of the July moon he sped away, having given up his home, his wealth, and his dear ones to become an outcast and a wanderer. | }} ===7g=== {{ตรคป |Then there appeared to him Mara, the evil one, who tempted him to give up his plans for a lonely life. Mara promised him, if he would return to wealth and worldly ease, to make him in seven days the sole ruler of the world. But Gautama was not to be persuaded, and the evil one was defeated. | }} ===7h=== {{ตรคป |The prince and the charioteer rode on for many miles until they came to the banks of a certain river. There Gautama stopped. Taking his sword, he cut of his long flowing locks and gave them to Channa, telling him to take them, his horse, and his ornaments back to the town of his birth, in order that his friends and his relatives might know exactly what had happened to him. Channa was loath to leave his master, but was obliged to obey him. | }} ===7i=== {{ตรคป |When Channa had departed, Gautama sought the caves where the hermits dwelt. There he stayed a while, fasting and doing penance, in the hope of finding out in this way the true road to happiness and righteousness. So long did he go without food, and so severely did he inflict torture on himself, that one day he fell down exhausted. Every one thought he was dead, but he recovered after a little while. It seemed to him, when he once more regained consciousness, that this life of self-denial and hardship did not lead to that which he was seeking. So he left off fasting, and took his food again like an ordinary man. This disgusted the few disciples who had been living with him in retirement, and they all fled away and left him to himself. When they had gone, he strolled down to the banks of the neighbouring river. As he went along, the daughter of one of the villagers offered him some food. He took it, and sat down under the shade of a large tree. This tree is known to all Buddhists as the Bo-tree, and is as sacred to them as the cross is to Christians. While sitting under the tree, Gautama thought seriously about the past and the future. He felt very disappointed with his failure and at the loss of his late friends. The evil one came to him again, and whispered to him of love and power, of wealth and honour, and urged him to seek his home, his wife, and his child. For forty-nine days and nights Gautama sat under the Bo-tree, his mind torn with the conflict as to what was his duty. At the end of that time his doubts vanished, his mind cleared, the storm was over, and he had become the "Buddha" — that is, the "Enlightened One." He knew now that it was his duty to go and preach to people the way to happiness and peace, to show them how to avoid misery, and how to conquer even death itself. It would take too long now to tell you what it was that the Buddha preached to those who would listen to him. Some time when you are older you must read this for yourself in another book. | }} ===7j=== {{ตรคป |Gautama now returned to Benares, and addressed a great crowd of angels, men, and animals. Each man in the multitude, no matter what his language might be, understood the words of the speaker, and even the birds of the air and the beasts of the field knew that the wise man spoke to them, too. He remained in the neighbourhood of Benares for a long time, gathering round him a number of men and women, who were determined to do as he told them. When the rainy season was over, he dismissed them, sending them away in all directions to carry his gospel to whomsoever they should meet. He himself went to his native land, his father having sent to say that he was now old, and would like to see his son again before he died. His uncles were very angry with him, and when he arrived at the town where his father lived, they offered him no food. So in the early morning he took his begging-bow and went out to beg his daily meal. When his father heard of this he was very cross, for he thought it a disgrace that the King's son should walk like a common beggar from house to house asking alms. The King met the Buddha and reproached him, but anger soon was lost in love, and the father, taking the son's bowl, led him to the palace. | }} ===7k=== {{ตรคป |The people in the palace crowded to meet them. But Gautama's wife remained in her own room waiting for him to come to her, in a place where she could welcome him alone. Presently he asked for her, and, learning where she was, he went to see her, accompanied by a few disciples. As soon as his wife saw him, she fell weeping at his feet. Somehow she knew, almost without looking at him, that he was changed, that he was wiser and holier than any man she had ever met. After a time he spoke to her of his message to men, and she listened earnestly to his words. She accepted his teaching, and asked to be allowed to become a nun, The Buddha was not at first inclined to permit this, but at last he yielded to her entreaties, and his wife became one of the first of the Buddhist nuns. | }} ===7l=== {{ตรคป |For forty-five years the Buddha worked as a missionary in the valley of the Ganges, till the time of his end came, and he passed away from earth. As he lay dying, he said to his cousin Ananda, who had been a loving and faithful disciple, "O Ananda, do not let yourself be troubled; do not weep. Have I not told you that we must part from all we hold most dear and pleasant? For a long time, Ananda, you have been very near to me by kindness in act, and word, and thoughtfulness. You have always done well." And again speaking to the same disciple, he exclaimed, "You may perhaps begin to think that the word is ended now that your teacher is gone; but you must not think so. After I am dead let the law and the rules of the Order which I have taught you be a teacher to you." | }} ===7m=== {{ตรคป |He passed away leaving behind him many who sorrowed for his death. And after all these years temples are still built in his honour; monks still follow the rules that he laid down; and men and women lay flowers upon his altars, bend before his images, and carry his teachings in their hearts. | }} s7x23nb67sprxq4mmtijf2j3hmkuv9r 114 57619 189058 188910 2022-08-07T07:21:03Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่องงานแปล | ชื่อ = [[../|สอดส่องหลายท้องถิ่น: สยาม]] | ปี = 2451 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Peeps at Many Lands: Siam/Chapter 6 | ผู้สร้างสรรค์ = เออร์เนสต์ ยัง | บรรณาธิการ = | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[../บทที่ 5/]] | ถัดไป = [[../บทที่ 7/]] | หมายเหตุ = | สถานีย่อย = ประเพณีไทย }} __NOTOC__ [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|เกวียนเทียมควาย<ref>ในรูปดูจะเป็นเกวียนที่เรียกว่า ระแทะ</ref>}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>การรื่นเริง}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกกำลังกายมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนเหลือหลาย การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กชายตัวน้อย ๆ จะจับจิ้งหรีดแล้วนำใส่กล่องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน ขณะเดียวกันก็พนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อถ้วยจุน้ำจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>คือ สีฟ้าเหมือนที่ปรากฏบนตัวนกยูง ดูตัวอย่างจากนกยูงอินเดียใน ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> งดงาม และมีครีบสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองพบเจอกันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันด้วยท่าทีที่น่าขบขันเป็นที่สุด และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันด้วยท่าทีอันโหดร้ายไม่มีใครเกิน ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ ที่แข่งขันเล่นว่าว มีความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งจะส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่เวหนบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันซึ่งกันและกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวผ่านอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่เคียงมากับการล่องลอย }} {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>อาจหมายถึง ตะกร้อ</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกันเลย ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีผู้อ่อนล้าจะถอนตัวจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้งก็ได้ คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นชนิดเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ ในราชธานีมีโรงมหรสพประจำเพียงแห่งเดียว ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า โรงมหรสพจะเปิดแต่ในคืนเดือนฉาย เพราะถ้าไร้แสงเดือนแล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นงานมงคลหรืออวมงคลส่วนบุคคล }} {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ตัวจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของนาฏกรรมทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของผู้คนมากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาเชื่องช้าและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และปี่<ref>แบ็กไพป์ หมายถึง ปี่ที่เป่าลมออกมาจากถุง ดูตัวอย่างจาก ''{{ตลล|ส-ร2|รูปที่ 2|ร2}}''</ref> ระคนกัน }} {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาเสื่อทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบเสื่อ ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ค่อนข้างใกล้ผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาเสื่อล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบเล่นมาพอแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน จึงเป็นอันเปิดช่องให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้ออกมาพักสักนิด }} {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. |แน่ล่ะ ไม่มีฉากอันใด และเมื่อการแสดงดำเนินไป ผู้ชมต้องอาศัยจินตนาการของตนเองอย่างมากมาย ลองสมมุติว่า คณะละครสยามกำลังจะเล่นเรื่อง "รอบินสัน ครูโซ" สิ่งที่จะเกิดขึ้นจะเป็นไปดังนี้ นักแสดงหญิงคนหนึ่งจะออกมาบนเวทีโดยมีไม้พลองมัดไว้กับอก ที่ยอดพลองนั้นมีธงน้อย ๆ ปลิวไสว ชาวคณะที่เหลือจะยืนเป็นคู่เคียงกันอยู่หลังแม่สาวผู้มีพลอง ที่สุดแล้ว นักแสดงหญิงอีกคนจะปรากฏตนออกมาโดยถือพลองกับธงอีกชุดหนึ่งไว้และมีหางเสือเรือผูกติดกับแผ่นหลัง ผู้คนจะชุมนุมกันเป็นแถวยาวเยี่ยงนี้เพื่อแสดงเป็นเรือกับผู้โดยสาร ทีนี้ การเดินทางก็เริ่มต้นด้วยการที่คณะละครม้วนขอบเสื่อขึ้นเป็นมวนอย่างเนิบนาบและเป็นจังหวะเหลือเกิน ทันใดก็บังเกิดพายุ ชาวกลองจะทุ่มกลอง ชาวฉาบจะฟาดฉาบ และชาวปี่ก็คงจะเป่าปี่จนตัวแทบแตก คณะขับร้องหมู่จะหอนหมู่ และเด็กหญิงชายทั้งหลายในหมู่ผู้ชมก็คงจะร่วมหอนด้วย แถมอาจหอนได้ดีกว่าคณะนักหอนมืออาชีพเองโดยไม่ยาก ก็อย่างที่ท่านอาจนึกภาพออก แล้วทุกคนจะนอนแผ่ลงบนเวที และนั่นจะเท่ากับเรือแตก นักเดินเรือที่ตกน้ำจะขึ้นมาแล้วเดินออกจากเวทีไปภายในหนึ่งหรือสองวินาที และจะไม่มีใครมองว่าน่าขำเลยสักคน รอบินสันเฒ่าผู้น่าเอาใจช่วยจะพบว่า มีแต่แกะเหลืออยู่กับตน และเจ้าแกะตัวนี้จะได้แก่คนหนึ่งในนักแสดงหญิงทั้งหลายผู้ซึ่งจะเดินไปรอบ ๆ ด้วยขาทั้งสองข้าง พลางสวมหน้ากากที่คงจะดูเหมือนลิงค่างมากกว่าแกะแพะ และยังจะมีเขาคู่หนึ่งอยู่บนศีรษะด้วย แกะนี้จะวนไปรอบเวทีโดยฟ้อนรำเหมือนเป็นมนุษย์ทุกกระเบียดนิ้ว และผู้ชมก็คงจะช่วยสงเคราะห์นักแสดงหญิงผู้นี้ด้วยการเชื่อว่า เธอเป็นแกะจริง ๆ และด้วยเหตุนั้น ทุกคนจะได้รับความพึงพอใจด้วยกัน พอรอบินสันอยากซ่อนตัวในป่า เขาจะเดินไปที่ขอบเวที แล้วถือกิ่งไม้บังหน้า เท่านี้จะหมายความว่า เขาซ่อนตัวได้เรียบร้อยพอดูแล้ว หากใครทำทีเป็นเห็นเขาเข้า คงจะได้ยินถ้อยคำหยาบคายร้ายกายเปล่งออกมาบ้างจากเหล่าผู้ชมที่เหลือซึ่งไม่อยากให้อารมณ์สุนทรีย์อย่างไร้เดียงสาของตนต้องปี้ป่นเพราะผู้เยาว์ที่วิจารณ์เก่ง }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> Pavo Real Venezolano.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} Sac de gemecs, fons del Museu de la Música de Barcelona.jpg|{{ตลล|ร2|รูปที่ 2}} </gallery> 1a6luuv5o7qbxt28zxnp2cyx9e0069h 189059 189058 2022-08-07T07:22:07Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่องงานแปล | ชื่อ = [[../|สอดส่องหลายท้องถิ่น: สยาม]] | ปี = 2451 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Peeps at Many Lands: Siam/Chapter 6 | ผู้สร้างสรรค์ = เออร์เนสต์ ยัง | บรรณาธิการ = | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[../บทที่ 5/]] | ถัดไป = [[../บทที่ 7/]] | หมายเหตุ = | สถานีย่อย = ประเพณีไทย }} __NOTOC__ [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|เกวียนเทียมควาย<ref>ในรูปดูจะเป็นเกวียนที่เรียกว่า ระแทะ</ref>}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>การรื่นเริง}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกกำลังกายมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนเหลือหลาย การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กชายตัวน้อย ๆ จะจับจิ้งหรีดแล้วนำใส่กล่องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน ขณะเดียวกันก็พนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งสำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อถ้วยจุน้ำจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>คือ สีฟ้าเหมือนที่ปรากฏบนตัวนกยูง ดูตัวอย่างจากนกยูงอินเดียใน ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> งดงาม และมีครีบสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองพบเจอกันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันด้วยท่าทีที่น่าขบขันเป็นที่สุด และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันด้วยท่าทีอันโหดร้ายไม่มีใครเกิน ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ ที่แข่งขันเล่นว่าว มีความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งจะส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่เวหนบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันซึ่งกันและกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวผ่านอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่เคียงมากับการล่องลอย }} {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>อาจหมายถึง ตะกร้อ</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกันเลย ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีผู้อ่อนล้าจะถอนตัวจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้งก็ได้ คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นชนิดเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ ในราชธานีมีโรงมหรสพประจำเพียงแห่งเดียว ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า โรงมหรสพจะเปิดแต่ในคืนเดือนฉาย เพราะถ้าไร้แสงเดือนแล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นงานมงคลหรืออวมงคลส่วนบุคคล }} {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ตัวจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของนาฏกรรมทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของผู้คนมากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาเชื่องช้าและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และปี่<ref>แบ็กไพป์ หมายถึง ปี่ที่เป่าลมออกมาจากถุง ดูตัวอย่างจาก ''{{ตลล|ส-ร2|รูปที่ 2|ร2}}''</ref> ระคนกัน }} {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาเสื่อทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบเสื่อ ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ค่อนข้างใกล้ผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาเสื่อล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบเล่นมาพอแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน จึงเป็นอันเปิดช่องให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้ออกมาพักสักนิด }} {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. |แน่ล่ะ ไม่มีฉากอันใด และเมื่อการแสดงดำเนินไป ผู้ชมต้องอาศัยจินตนาการของตนเองอย่างมากมาย ลองสมมุติว่า คณะละครสยามกำลังจะเล่นเรื่อง "รอบินสัน ครูโซ" สิ่งที่จะเกิดขึ้นจะเป็นไปดังนี้ นักแสดงหญิงคนหนึ่งจะออกมาบนเวทีโดยมีไม้พลองมัดไว้กับอก ที่ยอดพลองนั้นมีธงน้อย ๆ ปลิวไสว ชาวคณะที่เหลือจะยืนเป็นคู่เคียงกันอยู่หลังแม่สาวผู้มีพลอง ที่สุดแล้ว นักแสดงหญิงอีกคนจะปรากฏตนออกมาโดยถือพลองกับธงอีกชุดหนึ่งไว้และมีหางเสือเรือผูกติดกับแผ่นหลัง ผู้คนจะชุมนุมกันเป็นแถวยาวเยี่ยงนี้เพื่อแสดงเป็นเรือกับผู้โดยสาร ทีนี้ การเดินทางก็เริ่มต้นด้วยการที่คณะละครม้วนขอบเสื่อขึ้นเป็นมวนอย่างเนิบนาบและเป็นจังหวะเหลือเกิน ทันใดก็บังเกิดพายุ ชาวกลองจะทุ่มกลอง ชาวฉาบจะฟาดฉาบ และชาวปี่ก็คงจะเป่าปี่จนตัวแทบแตก คณะขับร้องหมู่จะหอนหมู่ และเด็กหญิงชายทั้งหลายในหมู่ผู้ชมก็คงจะร่วมหอนด้วย แถมอาจหอนได้ดีกว่าคณะนักหอนมืออาชีพเองโดยไม่ยาก ก็อย่างที่ท่านอาจนึกภาพออก แล้วทุกคนจะนอนแผ่ลงบนเวที และนั่นจะเท่ากับเรือแตก นักเดินเรือที่ตกน้ำจะขึ้นมาแล้วเดินออกจากเวทีไปภายในหนึ่งหรือสองวินาที และจะไม่มีใครมองว่าน่าขำเลยสักคน รอบินสันเฒ่าผู้น่าเอาใจช่วยจะพบว่า มีแต่แกะเหลืออยู่กับตน และเจ้าแกะตัวนี้จะได้แก่คนหนึ่งในนักแสดงหญิงทั้งหลายผู้ซึ่งจะเดินไปรอบ ๆ ด้วยขาทั้งสองข้าง พลางสวมหน้ากากที่คงจะดูเหมือนลิงค่างมากกว่าแกะแพะ และยังจะมีเขาคู่หนึ่งอยู่บนศีรษะด้วย แกะนี้จะวนไปรอบเวทีโดยฟ้อนรำเหมือนเป็นมนุษย์ทุกกระเบียดนิ้ว และผู้ชมก็คงจะช่วยสงเคราะห์นักแสดงหญิงผู้นี้ด้วยการเชื่อว่า เธอเป็นแกะจริง ๆ และด้วยเหตุนั้น ทุกคนจะได้รับความพึงพอใจด้วยกัน พอรอบินสันอยากซ่อนตัวในป่า เขาจะเดินไปที่ขอบเวที แล้วถือกิ่งไม้บังหน้า เท่านี้จะหมายความว่า เขาซ่อนตัวได้เรียบร้อยพอดูแล้ว หากใครทำทีเป็นเห็นเขาเข้า คงจะได้ยินถ้อยคำหยาบคายร้ายกายเปล่งออกมาบ้างจากเหล่าผู้ชมที่เหลือซึ่งไม่อยากให้อารมณ์สุนทรีย์อย่างไร้เดียงสาของตนต้องปี้ป่นเพราะผู้เยาว์ที่วิจารณ์เก่ง }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> Pavo Real Venezolano.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} Sac de gemecs, fons del Museu de la Música de Barcelona.jpg|{{ตลล|ร2|รูปที่ 2}} </gallery> 5mlt1k0ptatthkci79gdshj633m30wp 3 57628 188978 2022-08-06T11:59:36Z New user message 1899 เพิ่ม[[Template:Welcome|สารต้อนรับ]]ในหน้าคุยของผู้ใช้ใหม่ wikitext text/x-wiki {{Template:Welcome|realName=|name=Tk.camel2552}} -- [[ผู้ใช้:New user message|New user message]] ([[คุยกับผู้ใช้:New user message|คุย]]) 18:59, 6 สิงหาคม 2565 (+07) 0diw0bbe2f9ourl05u6r3x9aby2d00z 114 57629 189031 2022-08-06T16:19:47Z Venise12mai1834 8884 สร้างหน้าด้วย "{{หัวเรื่องงานแปล | ชื่อ = [[../|สอดส่องหลายท้องถิ่น: สยาม]] | ปี = 2451 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Peeps at Many Lands: Siam/Chapter 2 | ผู้สร้างสรรค์ = เออร์เนสต์ ยัง | บรรณาธิการ = | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า..." wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่องงานแปล | ชื่อ = [[../|สอดส่องหลายท้องถิ่น: สยาม]] | ปี = 2451 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Peeps at Many Lands: Siam/Chapter 2 | ผู้สร้างสรรค์ = เออร์เนสต์ ยัง | บรรณาธิการ = | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[../บทที่ 1/]] | ถัดไป = [[../บทที่ 3/]] | หมายเหตุ = | สถานีย่อย = ประเพณีไทย }} __NOTOC__ [[File:Peeps at Many Lands (1908, p 26).jpg|center|600px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|The river market, Bangkok.}} ''Page 7.''}} |{{ก|ตลาดน้ำ บางกอก ''หน้า 7''}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|2}}}}}}<br>{{พญ|In Eastern Venice}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 2}}<br>ในเวนิสตะวันออก}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{ตรคป |{{พญล|Bangkok}}, the present capital of Siam, has been called "the Venice of the East," on account of its innumerable waterways. The whole place is threaded with canals of every possible size and description. There are canals that are like great broad thoroughfares, where huge boats may be seen carrying to and fro rice, fruit, and other products of the fields and orchards; and tiny little water-lanes, where the broad fronds of the graceful coco-nut palm sweep down over the sluggish stream, where green parrots scream at you from amongst green branches, and ugly dark crocodiles lie asleep in the thick and sticky mud. |บางกอก ราชธานีปัจจุบันของสยาม ได้รับการขนามนามว่า "เวนิสตะวันออก" ด้วยเหตุที่มีทางน้ำเหลือคณานับ พื้นที่ทั้งหมดนั้นทะลุผ่านด้วยลำคลองทุกขนาดและลักษณะที่สามารถจะมีได้ มีคลองที่เป็นเหมือนถนนหลวงสายใหญ่ซึ่งอาจเห็นเรือขนาดยักษ์ขนถ่ายข้าว ผลไม้ และผลิตภัณฑ์อื่นจากนาไร่และเรือกสวน ผ่านเข้าและออก ทั้งมีตรอกน้ำเล็กจิ๋วซึ่งมีใบกว้างใหญ่ของต้นมะพร้าวพริ้งเพราแผ่ลาดลงมาเหนือลำน้ำเอื่อยเฉื่อย ที่ซึ่งนกแก้วสีหยกจากหมู่กิ่งไม้เขียวชอุ่มจะรุมกรีดร้องใส่ท่าน และจระเข้ดำขลับอัปลักษณ์จะพักผ่อนนอนหลับอยู่ในโคลนหนาหนืด }} {{ตรคป |Along the sides of the "streets" there are long lines of floating houses in which the people live. Each house floats on a big raft, made of separate bundles of bamboo. Thus, when the floating foundation begins to rot, the bundles can be replaced one by one without disturbing the people on the raft. The raft is loosely moored to big wooden stakes, which are driven deep in the bed of the river, so that the houses rise and fall with the tide. In front of the house there is always a little platform or veranda, on which the people pass most of their time, and where, if they pretend to keep a shop, they display the goods which they wish to sell. It is on this platform that all the members of the family take their bath. They dip a bucket or can into the water, draw it up, and then pour the contents over their heads. |ตามข้าง "ถนน" นั้นมีเรือนแพซึ่งผู้คนอยู่อาศัยเป็นแถวเป็นแนวเหยียดยาว เรือนแต่ละหลังนี้ลอยอยู่บนแพใหญ่ทำจากมัดไผ่ซึ่งแยกกันได้ต่างหาก ดังนั้น เมื่อพื้นลอยน้ำนี้เริ่มเน่าเปื่อย ก็เอาไผ่มัดใหม่มาเปลี่ยนได้เป็นอัน ๆ ไปโดยไม่กระทบถึงผู้คนบนแพ แพนี้ผูกไว้อย่างลวก ๆ กับเสาไม้ท่อนใหญ่ซึ่งปักลึกลงไปถึงพื้นน้ำ ด้วยเหตุนั้น ตัวเรือนจึงเคลื่อนขึ้นและลงไปตามกระแสชล ที่หน้าเรือนจะมีชานหรือเฉลียงเล็ก ๆ เสมอ ผู้คนจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตรงนั้น และถ้าเขาทำเป็นเปิดร้านรวงสักอย่าง เขาก็จะแสดงข้าวของที่ตนใคร่ขายเอาไว้ตรงนั้น ก็ตรงชานนี้เองที่สมาชิกทุกคนในครอบครัวจะอาบน้ำกัน เขาจะจุ่มขันหรือกระป๋องลงน้ำ ชักขึ้น แล้วจึงราดสิ่งที่ตักได้ลงบนหัวตน }} {{ตรคป |When the occupant of one of these floating dwellings wishes to move, he sends for no furniture van or cart; but he simply shifts his house, his furniture, and his family all at the same time. If he be fairly well-to-do, he hires a steam-launch, and the little vessel goes puffing and screaming up or down the river or the canal, as the case may be, dragging behind it the miniature Noah's ark, while on the platform the little ones of the household are to be seen, bubbling over with merriment at the novelty of their experience. If the owner of the house be too poor to hire a steam-launch, he calls to his aid a number of muscular friends and relatives, and then, with the aid of great shovel-shaped paddles, they coax the home away to its new locality. |เมื่อผู้พักอาศัยในเคหสถานลอยน้ำหลังใดหลังหนึ่งเหล่านี้มีความประสงค์จะโยกย้าย เขาไม่ต้องส่งใครไปเรียกรถหรือเกวียนมาขนเครื่องเรือน แต่เขาจะเพียงสับเปลี่ยนเรือน เครื่องเรือน และครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว ถ้าเขามีอันจะกินอยู่บ้าง เขาจะว่าจ้างเรือกลไฟมา และนาวาลำน้อยนี้จะลอยล่องและกู่ร้องขึ้นหรือลงไปตามแม่น้ำหรือลำคลอง แล้วแต่กรณี โดยชักลากเรือโนอาห์ย่อส่วนนั้นตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน จะเห็นคนตัวเล็กตัวน้อยจากครอบครัวนั้นอยู่กันบนชานเรือน มีอารมณ์เกลื่อนไปด้วยความครื้นเครงที่ได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ถ้าเจ้าของเรือนยากไร้กินกว่าจะว่าจ้างเรือกลไฟได้ เขาจะเรียกญาติสนิทมิตรสหายกล้ามโตมาช่วยสักพวกหนึ่ง และแล้ว เขาเหล่านั้นจะจัดการให้เรือนไปสู่ที่ตั้งใหม่ด้วยแรงสงเคราะห์ของไม้พายอันใหญ่รูปร่างอย่างพลั่ว }} {{ตรคป |Some of the people who live on the water do not inhabit floating houses, but boats, and in these they can travel about from time to time as fancy or business may direct. Many people spend the whole of their lives on boats. They are born on a boat, reared on a boat, get their education neglected on a boat, go a courting on a boat, get married on a boat, and never forsake the water till life is over and they set out on that long mysterious journey, from which no boat or carriage will ever bring them back. There is not much room in a boat, but the inhabitants thereof seem perfectly contented with their lot; in fact, the Siamese seem to be always and everywhere perfectly happy and contented: they are one of the merriest and most cheerful people upon the face of the earth. |บางคนที่อาศัยอยู่บนน้ำหาได้พำนักในเรือนแพ แต่อยู่ในเรือ และด้วยเรือเหล่านี้ พวกเขาออกท่องไปทั่วได้เป็นระยะ ๆ สุดแล้วแต่ความเพ้อคิดหรือกิจธุระจะบัญชา หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่บนเรือ พวกเขาเกิดบนเรือ ได้รับการเลี้ยงดูอยู่บนเรือ ละเลยการเล่าเรียนอยู่บนเรือ เกี้ยวพานกันบนเรือ ตบแต่งกันบนเรือ และไม่มีวันจากสายน้ำไปจนชีวิตสิ้นสุด แล้วพวกเขาจะออกสู่หนทางยาวไกลอันชวนพิศวงนั้นซึ่งเรือหรือรถอันใดก็จะไม่อาจนำพาพวกเขากลับคืนมาได้อีก ในเรือไม่มีที่ว่างมากนัก แต่ผู้พำนักในเรือดูจะพอใจเป็นล้นพ้นกับพื้นที่ที่แบ่งให้ตน ที่จริง ชาวสยามดูจะมีความสุขและพอใจอย่างเปี่ยมล้นกันอยู่เสมอในทุกที่ พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนบนพื้นพิภพนี้ที่ครึกครื้นและชื่นมื่นเป็นที่สุด }} {{ตรคป |The water population is quite complete in itself, and does not depend upon those who dwell upon the land for any assistance whatever. There are not only floating houses, but floating restaurants, floating theatres, and even floating jails. The water population has its own market-place upon the broad bosom of the great river that sweeps through the centre of the capital. In the market the buyers and sellers are chiefly women, for the women are much cleverer and much more energetic than men. The market begins soon after midnight, and lasts till seven or eight in the morning. During the dark hours of the night the boats are massed together in such a way that scarcely an inch or water can be seen. They are laden with fish, eggs, rice, and fruit. Each boat has a little lamp at the prow, and in the soft yellow light that twinkles above the polished surface of the stream, you can catch glimpses of the black-haired, dark-skinned women busy with the vending of their merchandise, and all the time laughing and chattering with the glee of a carefree people. They are just like a party of merry children out on a big picnic. As soon as the sun rises, off home they go, leaving a broad and empty expanse of river where formerly there was a dense crowd of little boats and busy women. |ประชากรบนสายน้ำนั้นค่อนข้างสมบูรณ์พูนพร้อมในตนเองอยู่แล้ว และไม่ต้องอาศัยผู้อยู่บนบกให้ช่วยเหลือเกื้อกูลอันใดเลย บนน้ำใช่จะมีแต่เรือนแพ แต่ยังมีภัตตาคารลอยน้ำ โรงมหรสพลอยน้ำ และแม้กระทั่งเรือนจำลอยน้ำ ประชากรบนน้ำมีตลาดเป็นของตนอยู่ ณ ใจกลางอันกว้างใหญ่ของมหานาทีที่ถั่งโถมผ่านศูนย์กลางราชธานี ในตลาดนี้ ผู้ขายและผู้ซื้อเป็นหญิงโดยมาก เพราะหญิงนั้นหลักแหลมและกระฉับกระเฉงยิ่งกว่าชาย ตลาดจะตั้งต้นหลังพ้นเที่ยงคืนไปไม่ช้า และจะดำเนินไปจนถึงเจ็ดหรือแปดโมงเช้า ในยามดึกดื่นคืนค่ำ เรือจะประมวลกันอยู่ในลักษณะที่จะไม่เห็นห้วงน้ำว่างแม้สักนิ้วได้เลย<ref>ต้นฉบับว่า "an inch or water" แต่น่าจะพิมพ์ผิดจาก "an inch of water" ในที่นี้แปลโดยแก้ไขให้ถูก</ref> เรือเหล่านี้เพียบด้วยปลา ไข่ ข้าว และผลไม้ แต่ละลำมีตะเกียงดวงน้อยอยู่ตรงหัวเรือ และด้วยแสงสีเหลืองรำไรอันระยิบอยู่เหนือผิวน้ำงามวาวนี้ ท่านจะสามารถเหลือบเห็นหญิงผมดำผิวคล้ำง่วนอยู่กับการขายสินค้าของตน ทั้งยังหัวร่อและจ้อเจื้อยอยู่เรื่อยไปกับฝูงคนไร้กังวลที่เริงใจ พวกเขาช่างเหมือนกลุ่มเด็กครื้นเครงที่ได้ออกปิกนิกเป็นการใหญ่ ครั้นตะวันขึ้น พวกเขาจะออกจากบ้าน ทิ้งท้องน้ำซึ่งเคยมีหมู่เรือลำน้อยและสตรีงานวุ่นอยู่คลาคล่ำให้กลายเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า }} {{ตรคป |It very seldom happens that anyone falls overboard; and even if a person does fall into the water it matters but little, for there is no Siamese who cannot swim. When the children are ever so tiny, their mothers fasten under their arms a big tin float. Then they throw the babies — for they are nothing more — into the warm waters of the canal or river, where they bob up and down like so many animated bits of brown cork upon the surface of the stream. |นานทีปีหนจะมีใครสักคนตกเรือ และแม้จะมีคนตกลงไปในน้ำ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญอันใดมากมาย เพราะไม่มีชาวสยามคนใดว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เด็กยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย แม่ ๆ จะผูกทุ่นสังกะสีขนาดใหญ่ไว้ใต้แขนลูกน้อย แล้วโยนเด็กเหล่านั้นลงไปในผืนน้ำอันอบอุ่นของลำคลองหรือแม่น้ำ ที่ซึ่งเด็กจะลอยตุ๊บป่องขึ้นลง ๆ ราวกับเศษไม้ก๊อกสีน้ำตาลหลายต่อหลายชิ้นที่ถูกทำให้มีชีวิตอยู่บนผิวน้ำ ทั้งนี้ เพราะเด็กก็เป็นแค่เด็ก }} {{ตรคป |There are, of course, many people who, in the capital especially, live upon land, and of their houses we shall say something in a later chapter. The land part of the capital, except for the palace and the temples, is not very interesting. The new brick houses and streets are very ugly, and the old wooden houses and streets are very smelly. |แน่นอนว่า มีหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนบก โดยเฉพาะในราชธานี และเราจะเล่าเรื่องบางเรื่องที่เนื่องด้วยบ้านเรือนพวกเขาในบทหลัง พื้นที่บกในราชธานีนั้นไม่ได้น่าสนใจมากนัก เว้นแต่ที่เป็นราชวังและวัดวา บ้านอิฐและถนนแบบใหม่ช่างทุเรศเหลือหลาย ส่วนบ้านไม้และถนนแบบเก่าก็เหม็นเน่าเหลือทน }} {{ตรคป |Some years ago there was an old horse-tram that used to run from the palace to the place where the steamers are moored. But one day some European engineers changed all that: they put up electric wires, and ran electric trams. The natives were more than a little astonished. They could see a car running along the road, and yet there was neither horse nor man pushing or pulling. It completely passed their understanding to make out how the tramcar managed to get along. At last they came to the conclusion that it must be propelled by spirits. So they knelt down on the ground, and prayed to the spirit in the wheels of the car as they went swiftly and smoothly round. But not many of them ventured to get inside. One evening the King and Queen came out of the palace, and went for a ride in the new tram. And what the King had honoured was good enough for his subjects. To-day the cars carry thousands of people in many directions, for tram-lines have been laid through all the principal streets of the capital. |สักหลายปีก่อน มีรถรางเทียมคันเก่าเคยวิ่งจากราชวังไปยังสถานที่จอดเรือกลไฟ แต่วันหนึ่ง วิศวกรชาวยุโรปสักกลุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปลงเรื่องนี้ไปทั้งหมด พวกเขาจัดตั้งสายไฟฟ้าและให้วิ่งรถรางไฟฟ้า ชาวบ้านชาวเมืองพิศวงงงงวยมิใช่น้อย พวกเขาเห็นรถวิ่งไปตามถนน แต่กระนั้น ก็ไม่มีม้าหรือมนุษย์คอยลากจูงเลย สุดจะเกินสติปัญญาของพวกเขาที่จะเข้าใจว่า เหตุใดรถรางจึงเคลื่อนไปมาได้ ที่สุด พวกเขาก็สรุปเอาว่า ต้องมีภูตผีขับเคลื่อนมันอยู่เป็นแน่ ฉะนั้น พวกเขาจึงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วสวดภาวนาต่อภูตผีในล้อรถเมื่อล้อหมุนไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่ในบรรดาคนเหล่านี้มีไม่กี่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในรถ เย็นวันหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินและพระมเหสีเสด็จออกจากราชวังมาประทับรถรางแบบใหม่ และสิ่งที่พระเจ้าแผ่นดินทรงยกย่องนั้นก็เป็นประโยชน๋มากพอต่อพสกนิกรของพระองค์ ทุกวันนี้ รถได้ขนส่งผู้คนนับพันในหลายสารทิศ เพราะได้วางเส้นทางรถรางไว้ทั่วท้องถนนหลักทุกสายในราชธานีแล้ว }} {{ตรคป |There are no native vehicles in the streets. Outside the capital there are no roads, and the people travel everywhere by water. When roads were first made in Bangkok, and carriages were wanted, the Siamese got their vehicles from other countries. From Japan they got the ''rickshaw'', a kind of big mailcart, with a Chinaman between the shafts. The human pony trots along very swiftly, and will carry you quite a long way for a halfpenny. |ตามท้องถนนไม่มียวดยานแบบพื้นเมือง นอกราชธานีออกไปก็ไร้ซึ่งถนน และผู้คนสัญจรไปทุกหนแห่งด้วยแหล่งน้ำ ครั้นสร้างถนนขึ้นเป็นครั้งแรกในบางกอก และเกิดความต้องการรถ ชาวสยามก็รับเอายวดยานมาจากประเทศอื่น พวกเขาเอารถลากมาจากญี่ปุ่น เป็นรถลากจูงขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งซึ่งมีคนจีนอยู่กลางหว่างคาน ม้าในร่างคนนี้เหยาะย่างไปตามทางอย่างเร็วรวด และจะขนเราท่านไปเป็นทางค่อนข้างไกลแลกกับเงินกึ่งเพ็นนี }} {{ตรคป |From India they got the ''gharry'', a kind of four-wheeler, which is fitted all the way round with sliding windows, something like those in the door of a railway carriage, except that the frames of the windows are oftener filled with Venetian shutters than with glass. The driver of the ''gharry'' is either a Malay or a Siamese. He wears a red fez cap and a white linen jacket. When it rains he takes off his clothes and puts them under the seat to keep them dry. As soon as the rain leaves off and the sun comes out again, he stops the carriage, and dresses himself once more. The harness is made of rope, and, as often as not, it breaks. Then you have to wait while your coachman goes to the nearest shop or house in order to beg a bit of string wherewith to repair the damage. |พวกเขายังเอารถแกร์รี<ref>แกร์รี คือ รถโดยสารชนิดหนึ่ง เทียมด้วยม้า ใช้กันในอินเดียและอียิปต์ มาจากภาษาฮินดีว่า "คารี" ([[#d2|Dictionary.com, 2022b]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> มาจากอินเดีย เป็นรถสี่ล้ออย่างหนึ่งซึ่งติดหน้าต่างบานเลื่อนไว้เหมาะเจาะรอบด้าน ชนิดที่คล้ายกับหน้าต่างตรงประตูตู้รถไฟ เว้นเสียแต่ว่า ที่กรอบหน้าต่างนั้นมักนำบานเกล็ดแบบเวนิสมาใส่ไว้มากกว่าจะเป็นบานกระจก คนขับรถแกร์รีนั้นไม่เป็นคนมลายูก็เป็นคนสยาม เขาจะสวมหมวกเฟซ<ref>เฟซ เป็นหมวกขนสัตว์ ทรงกรวยปลายตัด มักมีสีแดง ประดับด้วยพู่ยาวสีดำ ชายในอียิปต์และอเมริกาเหนือสวมใส่กัน เดิมเป็นศิราภรณ์ประจำชาติของชาวเติร์ก ([[#d1|Dictionary.com, 2022a]]) ดู ''{{ตลล|ส-ร2|รูปที่ 2|ร2}}''</ref> สีแดงและแจ็กเกตลินินสีขาว ยามฝนพรำ เขาจะถอดชุดออกเก็บไว้ใต้ที่นั่งเพื่อให้ชุดแห้ง ทันทีที่สายฝนจากลาและดวงอาทิตย์ออกมาอีกครั้ง เขาจะหยุดรถแล้วสวมชุดอีกหนหนึ่ง บังเหียนเขาทำจากเชือก และแตกพังบ่อยครั้งเหลือเกิน ดังนั้น ท่านจำต้องรอเมื่อพ่อสารถีของท่านแวะร้านใกล้เรือนเคียงเพื่อขอเชือกสักนิดมาใช้ซ่อมแซมจุดเสียหาย }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> File:Pyin U Lwin Myanmar.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} File:Fez.jpg|{{ตลล|ร2|รูปที่ 2}} </gallery> ==บรรณานุกรม== <div class="references-small" style="font-size:90%"> * {{ตรึง+|d1|Dictionary.com. (2022a). Fez. In ''Dictionary.com Unabridged''. Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/fez}} * {{ตรึง+|d2|Dictionary.com. (2022b). Gharry. In ''Dictionary.com Unabridged'' Retrieved 6 August 2022 from https://www.dictionary.com/browse/gharry}} </div> oo99zpjx2nhcaotvih0f84byfu7i8ua 250 57630 189032 2022-08-06T16:36:39Z Venise12mai1834 8884 /* ยังไม่พิสูจน์อักษร */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Venise12mai1834" /></noinclude>นิทานที่ 6 เรื่องของแปลกที่เมืองพารานสี ครั้งฉันไปอินเดียไน พ.ส. 2434 เมื่อไปถึงเมืองพารานสี (Benares) พระมหาราชาจัดวังนันเทสวร อันเปนที่สำหรับรับแขกเมืองมีบันดาสักดิ์ไห้เปนที่พัก วังนันเทสวรหยู่ต่างฟากแม่น้ำคงคากับวังรามนครที่มหาราชาหยู่ เปนตึกฝรั่งมีสวนและกำแพงล้อมรอบ รัฐบาลอังกริสสร้างแต่เมื่อยังไม่ได้ปล่อยไห้เมืองพารานสีเปนประเทสราช เดิมเปนที่จวนของข้าหลวงอังกริสที่บัญชาการเมือง ครั้นเมืองพารานสีได้เปนประเทสราช มหาราชาจึงรับซื้อไว้เปนที่รับแขกเมืองมีบันดาสักดิ์ ไห้ชื่อว่า วังนันเทสวร ประเพนีประเทสราชไนอินเดียรับแขกเมืองผิดกันหย่างหนึ่ง เมืองไหนเจ้าเมืองถือสาสนาอิสลามเช่นมหาราชาไนสัม-เมืองไฮเดอราบัด มีการเลี้ยงไห้เปนเกียรติยสเหมือนหย่างฝรั่ง แต่เมืองที่เจ้าเมืองถือสาสนาฮินดูไม่มีการเลี้ยง เพราะสาสนาฮินดูห้ามมิไห้กินรวมกับคนถือสาสนาอื่น หรือแม้คนถือสาสนาฮินดูด้วยกัน ถ้าเกิดไนสกุลต่างวรรนะ เช่นพราหมน์กับกสัตรก็กินร่วมกันไม่ได้ เมื่อฉันพักหยู่เมืองพารานสีเขาเลี้ยงหย่างฝรั่ง แต่มหาราชาไห้จัดอาหารหย่างฮินดูส่งมาเลี้ยงด้วย เปนสำรับกับข้าวเช่นเดียวกับของไทย เปิดพิจารนาดูทำหย่างประนีตบันจงหย่างของห้องเครื่อง เปนต้นว่าข้าวที่ไส่มาไนชาม ก็ปิดทองคำเปลวเหมือนหย่างข้าวทิพย์พิธีสารท นึกว่าจะลองกิน<noinclude></noinclude> qgujc3hkhph5ypdauy1u6lyyrvcxpgv 250 57631 189033 2022-08-06T16:38:05Z Venise12mai1834 8884 /* ยังไม่พิสูจน์อักษร */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Venise12mai1834" />{{ก|55}}</noinclude>กับข้าวฮินดู ไห้รู้รสว่าผิดกับของไทยหย่างไร แต่เมื่อหยิบขึ้นถึงปากได้กลิ่นเนย "คี" หรือที่เรียกไนบาลีว่า "สปฺปิ นวนีตํ" ซึ่งพวกฮินดูชอบปรุงกับอาหารแทบทุกหย่าง ฉุนทนไม่ไหวก็ได้แต่ชิมเล็กน้อยพอเปนกิริยาบุญ ไม่พอที่จะพรรนนาได้ว่ารสอาหารผิดกับของไทยหย่างไร รุ่งขึ้นถึงวันที่สองซึ่งฉันหยู่ไนเมืองพารานสี มหาราชาเชิญไปที่วังรามนคร จัดรับเต็มยสตามแบบโบราน อังกริดเรียกว่า Official Durbar เวลาเช้าสัก 9 นาฬิกาออกจากวังนันเทสวรไปลงเรือที่ท่าแม่นํ้าคงคา มหาราชาไห้เรือที่นั่งลำหนึ่งมาคอยรับ เรือนั้นเปนเรือพายยาวสัก 7 วา แต่ต่อรูปร่างแปลกตาไม่เคยเห็น ข้างหัวเรือเรียวท้ายเรือกว้าง ยกพื้นเปนบัลลังก์ข้างท้ายเรือ มีมนดปเสาหุ้มเงินหลังคาขึงผ้ากำมะหยี่ปักทอง ปูพรมตั้งเก้าอี้ไห้พวกเรานั่งไนมนดป ต่อยกพื้นลงไปข้างหน้า พวกฝีพายแต่งเครื่องแบบนั่งบนกะทงสองแคม ตลอดไปจนหัวเรือ พอเรือออกจากท่า ผู้เปนบ่อโทนนายฝีพายก็ขานมนต์ภาสาสันสกฤต ได้ยินขึ้นต้นว่า "โอมรามะลักสมัน" ต่อไปว่ากะไรฉันไม่เข้าไจ แต่ว่ายาววรรคหนึ่งพวกฝีพายก็ขานรับพร้อมกันคำหนึ่ง ว่ากะไรก็ไม่เข้าไจเหมือนกัน กะบวนคูคล้ายกับขานยาวเรือพระที่นั่งไนเมืองไทย และขานเปนระยะไปเสมอเช่นเดียวกัน ฉันถามผู้กำกับ เขาบอกอธิบายว่าไนสาสนาฮินดู เชื่อว่าเมื่อพระรามจะไปจากมนุสยโลกสเด็ดลงแม่น้ำคงคาหายไป เพราะฉะนั้นเวลาข้ามแม่น้ำคงคา จึงสวดบูชาพระรามไห้เกิดสวัสดิมงคล ฉันก็ตีความว่าคำที่บ่อโทนว่าคงเปนคำบูชา คำฝีพายว่า<noinclude></noinclude> apqj33h5xwpt1dqo7bcx17oxjx8p123 250 57632 189034 2022-08-06T16:38:51Z Venise12mai1834 8884 /* ยังไม่พิสูจน์อักษร */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Venise12mai1834" />{{ก|56}}</noinclude>คำเดียวนั้นคงเปนหย่างรับว่า "สาธุ" เมื่อเรือไปถึงท่ารามนคร มีขบวนแห่คอยรับหยู่บนบก เขาผูกช้างงาตัวหนึ่งสูงกว่า 5 สอกสำหรับรับฉัน ช้างตัวนั้นแต่งเครื่องมีกำมะหยี่ปักทองผืนไหย่คลุมหลังลงมาจนเกือบจึงดิน ผูกสัปคับโถงหุ้มเงิน มีที่นั่งสองตอนบนนั้น หน้าช้างมีผ้ากำมะหยี่ปักทองปกกะพอง และไส่ปลอกงากาไหล่ทองเปนปล้อง ๆ ทั้งสองข้าง มีคนแต่งเครื่องแบบขี่คอช้าง มือถือแส้จามร (คือแส้หางจามรี) คอยโบกปัดแมลงวันคนหนึ่ง อีกคนหนึ่งนั่งบนสัปคับตอนหลังถือร่มระย้ากั้นฉัน (คือว่ากั้นฉัตร) นอกจากนั้นมีช้างพลายพังผูกสัปคับหย่างสามัญสำหรับรับพวกบริพารอีกหลายตัว มีขบวนคนแห่ล้วนแต่งเครื่องแบบขี่ม้านำคู่หนึ่ง ต่อมาเปนคู่แห่ถือหอกเดินแซงสองข้าง ทางแต่ท่าเรือไปถึงวังรามนคร ประมานราวแต่ท่าพระเข้าไปถึงไนพระบรมมหาราชวังไนกรุงเทพฯ เมื่อแห่ไปถึงวัง พระมหาราชาคอยรับหยู่ที่ประตูตำหนัก พาเดินขึ้นไปยังห้องรับแขก น่าเรียกว่าท้องพระโรงแต่หยู่ชั้นบน ไนนั้นตั้งเก้าอี้แถวยาวเรียงเปนรูปพระจันทร์ครึ่งซีกตรงกลางเปนเก้าอี้หุ้มทองคำ 2 ตัว ไห้ฉันนั่งตัวข้างขวา มหาราชานั่งตัวข้างซ้าย ต่อออกไปเปนเก้าอี้หุ้มเงินฝ่ายละสัก 3 ตัว แล้วเปนเก้าอี้ไม้ตลอดไป จัดไห้พวกที่ไปกับฉันทั้งไทยและฝรั่งนั่งทางฝ่ายขวา พวกญาติวงส์และเสนาอำมาตย์ของมหาราชานั่งทางข้างฝ่ายซ้าย พอนั่งกันเรียบร้อยแล้วมีคนถือถาดไส่พวงมาลัยทำดัวยตาดและโหมด ออกมาส่งมหาราชา มหาราชาหยิบพวงมาลาตาดพวงหนึ่งมาคล้องคอไห้ฉัน เจ้า<noinclude></noinclude> dwexo7ulus7gkjk00jfxobgeukmygs7 250 57633 189035 2022-08-06T16:39:57Z Venise12mai1834 8884 /* ยังไม่พิสูจน์อักษร */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Venise12mai1834" />{{ก|57}}</noinclude>น้องชายคล้องมาลาโหมดไห้คนอื่นที่ไปด้วยต่อไป แล้วนั่งสนทนาปราสัยกันเฉพาะมหาราชากับตัวฉัน คนอื่นเปนแต่นั่งนิ่งหยู่ มหาราชาตรัสภาสาอังกริดได้คล่องไม่ต้องมีล่าม วันนั้นแต่งองค์ทรงเครื่องเยียรบับ โพกผ้ามีเพชรพลอยประดับเหน็บกริชฝักทองที่เอว บอกฉันว่าเคยเฝ้าสมเด็ดพระพุทธเจ้าหลวง เมื่อสเด็ดไปเวลาเธอยังเปนเด็ก ได้รับพระราชทานกริชเล่มนั้นไว้เปนที่ระลึก สนทนากันไปสักครู่หนึ่ง พวกพินพาทย์ก็ออกมานั่งตั้งวงที่ตรงหน้า เริ่มบันเลงเพลงดนตรี แล้วมีหญิงสาวเปนนางนัจจะ (Nautch Girl) คนหนึ่งออกมาฟ้อนรำเข้ากับจังหวะพินพาทย์ ทำไห้นึกถึงเรื่องรามเกียรติ์ ดังจะพรรนนาที่อื่นต่อไปข้างหน้า มีการฟ้อนรำหยู่สักครู่หนึ่ง แล้วนางนัจจะกับพวกพินพาทย์ก็กลับไป เปนหมดพิธีเพียงเท่านั้น กลับมายังที่พักโดยขบวนเหมือนหย่างเมื่อขาไป ชื่อที่เรียกวังว่า รามนคร นั้น สังเกตไนหนังสือเก่าดูยุติต้องกันกับคำของพวกพราหมน์ไนเมืองไทย ซึ่งว่าบันพบุรุสบอกเล่ากันสืบมา ว่าพราหมน์พวกโหรดาจารย์ที่เมืองพัทลุง เดิมหยู่เมืองพารานสี และพวกพราหมน์พิธีที่เมืองนครสรีธัมราช ว่าเดิมหยู่เมืองรามนครดังนี้ จึงสันนิสฐานว่าเดิมจะเปนชื่อบริเวนราชธานี หย่างเช่นเราเรียกว่า "พระนคร" ไนกรุงเทพฯ คำพารานสีเปนชื่อเรียกจังหวัด หย่างเราเรียกว่า "จังหวัดกรุงเทพฯ" และยังมีคำอื่นสำหรับเรียกรวมทั้งอานาเขตอีกคำหนึ่งว่า "กาสี" แม้ไนพระบาลีก็มีมาแต่โบราน พวกแขกยามไนกรุงเทพฯ ยังบอกว่าพวกของตนเปนชาวกาสี อันรวมอานาเขตกับ<noinclude>{{ข|8|4em}}</noinclude> 3xpofcipx6c7mvwcc5tb01nexpuvgc7 250 57634 189036 2022-08-06T16:41:07Z Venise12mai1834 8884 /* ยังไม่พิสูจน์อักษร */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Venise12mai1834" />{{ก|58}}</noinclude>เมืองพารานสี ดังนี้ ตัววังรามนครนั้นเห็นจะส้างมาช้านานหลายร้อยปี เปนแบบวังหย่างโบราน มีพร้อมด้วยป้อมปราการหยู่ไนตัว ล้วนก่อด้วยสิลาทำนองเดียวกับวังโบรานที่เมืองประเทสราชอื่น ซี่งส้างแต่ครั้งบ้านเมืองยังเปนอิสระมีอีกหลายแห่ง เมื่อกลับมาจากรามนครไนบ่ายวันนั้น เขาพาฉันไปที่มฤคทายวัน อันเปนที่พระพุทธองค์ซงสแดงปถมเทสนา ชาวเมืองเรียกว่าตำบนสารนาถ (Sarnath) หยู่ห่างแม่นํ้าคงคาราวสัก 150 เส้น แต่เรื่องมฤคทายวันจะรอไว้พรรนนาไนนิทานเรื่องหนึ่งต่างหาก รวมกับเรื่องไปไหว้พระ น ที่แห่งอื่น ๆ ไนอินเดีย วันที่สามซี่งฉันหยู่ น เมืองพารานสี เขาพาไปดูพวกฮินดูลอยบาปไนแม่น้ำคงคา อันเปนที่ขึ้นชื่อลือเลื่องว่าไม่มีที่ไหนน่าดูเหมือนที่เมืองพารานสี มหาราชาไห้เรือที่นั่งมารับเหมือนเมื่อวันก่อน ต้องไปแต่พอรุ่งเช้ายังไม่ทันแดดแข็ง ลงเรือพายผ่านไปริมฝั่งทางข้างเหนือ วันนั้นฝีพายไม่ขานยาวเหมือนวันก่อน เห็นจะเปนเพราะเพียงแต่ขึ้นล่องไนแม่น้ำคงคาไม่ได้ข้ามฟาก ที่สำหรับพวกฮินดูลอยบาป หยู่ริมแม่นํ้าคงคาทางฝั่งตะวันตกตลอดคุ้งนํ้ายาวกว่า 70 เส้น มีท่าทำเปนขั้นบันไดหินสำหรับคนลงนํ้าเรียกว่า คัต (Ghat) ติดต่อกันไปราว 30 ท่า แต่ละท่าที่ริมน้ำมีสะพานไม้สำหรับคนลงนํ้า ต่อขึ้นไปเปนชานมีพราหมน์นั่งไนร่มอันไหย่คันปักดิน คอยรับทักขินาทานช่วยชําระบาปและอวยพรแก่พวกสัปบุรุส รายกันไปแห่งละหลายคนทุกท่า ต่อท่าขึ้นไปถึงเขื่อนขั้นบันไดทางขึ้นไปบนตลิ่ง ที่บนตลิ่งมีถนนผ่านหน้าเทวสถาน ส้างติด ๆ กันไป เห็นยอด<noinclude></noinclude> 3ty6mvsnhhki2sp4l6ibl9v40lvxgw7 250 57635 189037 2022-08-06T16:41:39Z Venise12mai1834 8884 /* ยังไม่พิสูจน์อักษร */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Venise12mai1834" />{{ก|59}}</noinclude>ปรางค์สลอน มีหอสูงวัดของพวกอิสลามคั่นบ้าง และมีสะนํ้าสำหรับทำพิธีพลีกัมตามเทวสถานเปนแห่ง ๆ แลดูตั้งแต่เขื่อนลงมาจนริมน้ำ เห็นพวกฮินดูล้วนนุ่งห่มผ้าขาวนับด้วยหมื่น ไปมาราวกับฝูงมด หยู่ไนน้ำก็มีหยู่บนบกก็มี จะหาที่ว่างคนแทบไม่ได้ เห็นเข้าก็ติดตาน่าพิสวงด้วยไม่มีที่ไหนเหมือน จึงเปนที่เลื่องลือ แต่ประหลาดหย่างยิ่งนั้นที่มีลานสำหรับเผาสพหยู่ติด ๆ กับท่าอาบน้ำหลายแห่ง ตั้งแต่เช้าก็เผาสพควันขึ้นกรุ่นหยู่เสมอ บางแห่งเมื่อผ่านไปเห็นกำลังหามสพห่อผ้าขาวลงบันไดมาก็มี ที่กองฟืนเรียงไว้ไนลานสำหรับวางสพเผาบนนั้นก็มี บางแห่งกำลังเผาสพหยู่ก็มี ดูพวกคนลอยบาปที่ลงอาบน้ำไกล้ ๆ ไม่มีไครรังเกียจ ประเพนีของพวกฮินดูเอาสพไว้แต่ 2 วันก็เผา เขาบอกว่าเมื่อเผาแล้วกวาดทั้งอัถิธาตุและอังคารถ่านเถ้า ทิ้งลงแม่น้ำคงคงหมด แต่สพเด็กทารกไม่เผา เอาห่อสพผูกกับคอหม้อถ่วงทิ้งไห้จมไปไนแม่น้ำคงคาทีเดียว พวกอังกริดกะซิบบอกฉันตั้งแต่วันไปถึง ว่าฝรั่งที่หยู่ไนเมืองพารานสีไม่มีไครกินปลาสดที่เมืองนั้น ด้วยรังเกียจการเผาสพพวกฮินดู ว่าบางทีเปนสพที่ไม่มีญาติควบคุม สับปะเหร่อเผาไม่ทันไหม้หมด ก็ทิ้งลงน้ำด้วยมักง่าย ฉันก็ไม่ได้กินปลาตลอดเวลาที่หยู่ น เมืองพารานสี แต่นี้จะเล่าถึงที่ฉันได้ความรู้แปลก ๆ น เมืองพารานสี ซึ่งน่าจะเนื่องกับประเพนีโบรานของไทยเราต่อไป {{มปก}}<noinclude></noinclude> ryu311qqpn6edg1rny1ylxzk19z0b2k 250 57636 189038 2022-08-06T16:42:22Z Venise12mai1834 8884 /* ยังไม่พิสูจน์อักษร */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Venise12mai1834" />{{ก|60}}</noinclude>ย่ำยาม เมื่อวันแรกไปถึงเมืองพารานสี เวลาค่ำฉันนั่งกินอาหารกับพวกที่ไปด้วยกันและพวกข้าราชการอังกริดยังไม่ทันแล้วเสร็จ พอเวลายามหนึ่ง (21 นาลิกา) ได้ยินเสียงตีค้องโหม่งทางประตูวังย่ำลา 1 เช่นเดียวกันกับตีค้องระคังย่ำยามไนเมืองไทย ฉันนึกประหลาดไจจึงถามข้าราชการอังกริดที่หยู่ไนเมืองนั้น ว่าตีค้องย่ำเช่นนั้นหมายความว่าหย่างไร เขาตอบว่า "เปนสัญญานเรียกคนมาเปลี่ยนพวกที่หยู่ยาม" พอฉันได้ยินอธิบายก็จับไจแทบจะร้องออกมาว่า "อ้อ" เพราะวิธีตีค้องระคังยามไนเมืองไทย เมื่อถึงเวลาเช้า 6 นาลิกา เวลาเที่ยงวัน เวลาค่ำ (18 นาลิกา) และเวลากลางคืนยาม 1(21 นาลิกา) เวลาเที่ยงคืน เวลา 3 ยาม(3 นาลิกา) ก็ตีย่ำ ทำนองเดียวกับได้ยินที่เมืองพารานสี แม้คำที่ไทยเราพูดก็เรียกเวลา 6 นาลิกาเช้าว่า "ย่ำรุ่ง" เรียกเวลาเที่ยงวันว่า "ย่ำเที่ยง" และเรียกเวลา 18 นาลิกาว่า "ย่ำค่ำ" คำที่พูดว่า "ย่ำ" คงมาจากย่ำค้องระคังนั่นเอง แต่ฉันยังไม่เคยคิดมาแต่ก่อนว่าเพราะเหตุไดจึงตีย่ำ เมื่อได้ฟังอธิบายที่เมืองพารานสีก็เข้าไจซึมซาบไนทันที ว่าย่ำเปนสัญญานเรียกคนเปลี่ยนยาม เห็นได้ว่าประเพนีไทยแต่โบราน เวลากลางวันไห้คนหยู่ยามผลัดละ 6 ชั่วนาลิกา แต่กลางคืนผลัดระยะ 3 ชั่วนาลิกา และยังแลเห็นสว่างต่อไปอีก ด้วยประเพนีตีระคังยามที่ไนพระบรมมหาราชวังกรุงเทพฯ เมื่อตีย่ำระคังแล้วมีคนเป่าแตรงอนและเป่าปี่ตีมโหระทึกประโคมต่อไปอีกพักหนึ่ง และเวลามีพระ<noinclude></noinclude> muobuy4daapbjpti7zlbnsq4riutsya 250 57637 189039 2022-08-06T16:42:45Z Venise12mai1834 8884 /* ยังไม่พิสูจน์อักษร */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Venise12mai1834" />{{ก|61}}</noinclude>บรมสพหรือพระสพเจ้านาย ตลอดจนสพขุนนางผู้ไหย่ บันดาที่มีกลองชนะประโคม ย่อมประโคมกลองชนะตรงกับย่ำค้องระคังยาม ทั้งกลางวันกลางคืน อาการประกอบกันไห้เห็นว่าการย่ำค้องระคัง เปนสัญญานเรียกคนไห้มาเปลี่ยนยาม การประโคมเปนสัญญานบอกว่าพวกหยู่ยามไหม่ได้เข้าประจำหน้าที่พร้อมกันแล้ว มูลของประเพนีย่ำค้องระคังยามและประโคมพระสพไนเมืองไทย เห็นว่าเปนดังกล่าวมา และอาจจะได้มาจากอินเดียแต่ดึกดำบันพ์ ทุ่มโมง จะเลยเล่าแถมถึงประเพนีตีบอกเวลาไนเมืองพม่า ซึ่งฉันได้ไปรู้เมื่อ พ.ส. 2478 ต่อไป เพราะได้เค้าที่เหมือนกับไทยอีกหย่างหนึ่ง ที่ไนพระราชวังเมืองมันฑเลย์มีหอนาลิกาหลังหนึ่ง เปนหอสูงข้างล่างมีห้องสำหรับไว้นาลิกา ข้างบนเปนหอโถงสำหรับแขวนกลองกับค้องที่ตีบอกเวลา เขาว่าเคยมีหอเช่นนั้นทุกราชธานีไนเมืองพม่าแต่ก่อนมา ฉันถามเขาว่าค้องกับกลองที่แขวนไว้บนหอนั้น ตีต่างกันหย่างไร ไม่มีไครบอกอธิบายได้ เพราะเลิกราชประเพนีพม่ามาเสียหลายสิบปีแล้ว ฉันนึกจับหลักได้ว่าค้องสำหรับตีกลางวัน กลองสำหรับตีกลางคืน หลักนั้นหยู่ไนคำพูดของไทยเราเอง ที่เรียกเวลาตอนกลางวันว่า "โมง" เช่นว่า 4 โมง 5 โมง แต่ตอนเวลากลางคืนเรียกว่า "ทุ่ม" เช่นว่า 4 ทุ่ม 5 ทุ่ม คำโมงกับทุ่มมาแต่เสียงค้องและกลองนั่นเอง ไนเมืองไทยแต่โบราน<noinclude></noinclude> jj5xynvjxc4ep7vh78fr4js7p4ubefk 250 57638 189040 2022-08-06T16:43:33Z Venise12mai1834 8884 /* ยังไม่พิสูจน์อักษร */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Venise12mai1834" />{{ก|62}}</noinclude>ก็เห็นจะไช้ทั้งค้องและกลองตีบอกเวลา หย่างเดียวกันกับไนเมืองพม่า ขานยาว ได้เล่ามาแล้ว ว่าเมื่อฉันลงเรือที่นั่งของมหาราชาพารานสี ข้ามแม่น้ำคงคา บ่อโทนฝีพายขานรับคำบูชาพระรามและพลฝีพายขานรับ ดูเปนเค้าเดียวกับขานยาวพายเรือพระที่นั่งไนเมืองไทย แต่ผิดกันเปนข้อสำคัญที่ขานยาวของชาวอินเดียขานเปนภาสาสันสกริต และมีความเปนคำบูชาพระราม แต่ขานยาวของไทยเรามีแต่บ่อโทนขานว่า "เหยอว" ฝีพายก็รับว่า "เย่อว" ไม่เปนภาสาได จะหมายความว่ากะไรก็แปลไม่ได้ จึงน่าสันนิสถานว่า พราหมน์เห็นจะเอาแบบขานยาวไนอินเดียมาสอนไว้แต่โบราน เดิมก็คงจะเปนมนต์ภาสาสันสกริต มีความว่าหย่างไดหย่างหนึ่ง แต่ไทยเราไม่รู้ภาสานั้น จำคำได้แต่โดยเสียง นานมาก็แปรไป เช่นเดียวกันกับครูอังกริดมาสอนไห้บอกทหารว่า "โชละเดออามส์" (Shoulder Arms) ทหารไทยบอกว่า "โสลด หับ" ฉันนั้น แล้วเลือนหนักลงคงเหลือแต่ว่า "เหยอว-เย่อว" คำขานยาวจึงไม่รู้ว่าภาสาไดและหมายความว่ากะไร แต่เห่เรือเปนประเพนีของไทยมิไช่ได้มาจากอินเดีย แต่มีมาเก่าแก่มากเหมือนกัน ข้อนี้พึงเห็นได้ไนบทช้าละวะเห่ เปนภาสาไทยเก่ามาก คงมีเห่บทอื่นที่เก่าปานนั้นอีก แต่คนชั้นหลังมาชอบไช้บทเห่เรือของเจ้าฟ้าธัมธิเบสร์ซงพระนิพนธ์เมื่อปลายสมัยกรุงสรีอยุธยา ที่ขึ้นต้นว่า "พระสเด็ดโดยแดนชล ซงเรือต้นงามเฉิดฉาย" และบทที่ว่า{{วว}}<noinclude></noinclude> 10x9gx58yuh9b1hw3d8q3cyixeg4zck 3 57639 189041 2022-08-06T16:44:14Z Pathoschild 504 create header for talk page ([[m:Synchbot|requested by MdsShakil]]) wikitext text/x-wiki <div style="display: flex; flex-wrap: wrap; justify-content: center; align-items: center; margin: 16px 0; border: 1px solid #aaaaaa;"> <div style="padding: 12px;">[[File:Circle-icons-megaphone.svg|75px|link=[[m:User_talk:MdsShakil]]]]</div> <div style="flex: 1; padding: 12px; background-color: #dddddd; color: #555555;"> <div style="font-weight: bold; font-size: 150%; color: red; font-family: 'Comic Sans MS'">Welcome to my talk page!</div> <div style="max-width: 700px">Hey! I am Shakil Hosen. I patrol many projects, and where I don't know the language I only act in cases of serious vandalism. If you think I have done anything wrong, feel free to [[m:User talk:MdsShakil|message me]] on Meta wiki. If you don't like that you can leave me messages here too, but since I do not watch all of my talk pages, your message might not get a timely response. Thanks! [[File:Face-smile.svg|18px|link=[[m:User:MdsShakil]]]]</div> </div> </div> 6ns6eellkw7iqc4yteyjnszfjmo2yio 250 57640 189042 2022-08-06T16:44:33Z Venise12mai1834 8884 /* ยังไม่พิสูจน์อักษร */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Venise12mai1834" />{{ก|63}}</noinclude>"พิสพรรนปลาว่ายเคล้า คิดถึงเจ้าเสร้าอารมน์" เปนต้น บทเก่าก็เลยสูญไป เหลือแต่ช้าละวะเห่ อันคงไช้เห่เพียงไนเวลาเมื่อเรือพระที่นั่งจะถึงท่า การเห่เรือพระที่นั่งนั้น สังเกตตามประเพนีไนชั้นหลัง เห่แต่เวลาสเด็ดโดยขบวนพยุหยาตรา ซึ่งชวนไห้เห็นว่าเห็นจะไช้เวลาไปทางไกล เช่นยกขบวนทัพ เพื่อไห้พลพายรื่นเริง ถ้ามิไช่พยุหยาตรา เปนแต่ขานยาว ทำนองเห่ก็เปน 3 หย่างต่างกัน ถ้าพายจังหวะช้า เห่ทำนองหย่างหนึ่งเรียกว่า มูลเห่ มีต้นบทว่านำวรรคหนึ่ง ฝีพายว่าตามวรรคหนึ่ง ถ้าพายจังหวะเร็วขึ้นเปนหย่างกลาง เรียกว่า สวะเห่ ต้นบทว่าเนื้อความฝีพายเปนแต่รับว่า "ฮ้าไฮ้" เมื่อสิ้นวรรคต้น และรับว่า "เหเฮฯ" เมื่อสิ้นวรรคปลาย ยังมีคำสำหรับเห่เมื่อพายจ้ำเช่นว่าแข่งเรือ ต้นบทว่า "อีเยอวเยอว" ฝีพายรับว่า "เย่อว" คำคล้ายกับที่ไช้ขานยาว ดูชอบกล ลักสนะรับแขกเมือง เมื่อฉันไปเห็นลักสนะที่มหาราชาพารานสีรับฉัน ที่วังรามนครดังพรรนนามาแล้ว กลับมานึกถึงความไนบทละครเรื่องรามเกียรติ์ เมื่อทสกันถ์รับเจ้าเมืองยักส์ที่เปนมิตรสหาย ไม่ปรากตว่ามเหสีเทวีออกมาพบแขก เปนแต่ทสกันถ์เชิญแขกนั่งร่วมราชอาสน์ สนทนาปราสัยแล้วมีนางกำนัลเชิญเครื่องออกมาตั้งเสวยด้วยกัน และไนเวลาเสวยนั้นมีนางรำออกฟ้อนรำไห้ทอดพระเนตร ทสกันถ์รับพระยายักส์แขกเมืองทีไรก็รับหย่างนั้นทุกคราว ประเพนีไนอินเดีย แม้ไนปัจจุบัน<noinclude></noinclude> k8l9aqlm9rssj09k7mod1p86bu8k710 250 57641 189043 2022-08-06T16:45:06Z Venise12mai1834 8884 /* ยังไม่พิสูจน์อักษร */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Venise12mai1834" />{{ก|64}}</noinclude>นี้มเหสีเทวีก็ไม่ออกรับแขก ที่ตั้งเก้าอี้หุ้มทองคำไห้ฉันนั่งเคียงกับพระมหาราชา ก็อนุโลมมาจากนั่งร่วมอาสน์ ที่มีนางนัจจะออกมาฟ้อนรำก็ตรงตามแบบโบราน ขาดแต่ไม่มีการเลี้ยง เพราะเลี้ยงไม่ได้ด้วยต่างสาสนากัน ดูแบบรับแขกเมืองหย่างทสกันถ์ยังคงไช้หยู่ไนอินเดีย ต่อมาภายหลังอีกหลายปี ฉันตามสเด็ดสมเด็ดพระพุทธเจ้าหลวงไปประเทสชวา พวกชวาแต่โบรานได้แบบหย่างขนบธัมเนียมจากชาวอินเดียเหมือนกับไทยเรา เมื่อสุลต่านเจ้าประเทสราชเมืองยกยารับสเด็ดก็ดี สุสุหุนันเจ้าเมืองโซโลรับสเด็ดก็ดี ก็ตั้งเก้าอี้รับสเด็ดเปนแถวและมีนางรำออกมาฟ้อนรำ ผิดกันกับไนอินเดียแต่เจ้าผู้หญิงชวาออกรับแขก และเลี้ยงเครื่องว่างไนเวลาทอดพระเนตรนางรำ เห็นได้ว่าพวกชวายังรับแขกเมืองตามแบบที่ได้ไปจากอินเดียแต่โบราน มาพิจารนาดูประเพนีรับแขกเมืองไนเมืองไทยแต่โบราน จะเทียบกับที่ฉันได้เห็นไนอินเดียและชวาไม่ได้ ด้วยไม่ปรากตไนเรื่องพงสาวดารว่าเคยมีแขกเมืองที่มีสักดิ์จะนั่งร่วมอาสน์กับพระเจ้าแผ่นดิน เว้นแต่ครั้งพระเจ้าหงสาวดีบุเรงนองกับสมเด็ดพระมหาจักรพรรดิ แต่ครั้งนั้นเปนข้าสึกกัน นอกจากนั้นแขกเมืองเคยมีเพียงเจ้าประเทสราชกับราชทูต ก็รู้ไม่ได้ว่าประเพนีที่รับแขกเมืองนั่งร่วมอาสน์ เสวยด้วยกัน และไห้นางรำบำเรอ จะเคยมีไนเมืองไทยหรือไม่ ลอยบาป ไนหนังสือไทยมีกล่าวถึงพิธีลอยบาปของพวกพราหมน์หลายเรื่อง{{วว}}<noinclude></noinclude> 838uwkcssc18e17jwi9kzqaobq3f33t 250 57642 189044 2022-08-06T16:45:50Z Venise12mai1834 8884 /* ยังไม่พิสูจน์อักษร */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Venise12mai1834" />{{ก|65}}</noinclude>ฉันเข้าไจมาแต่ก่อนว่าคงทำวัตถุเครื่องบูชาหย่างไดหย่างหนึ่ง ร่ายมนต์สมมตว่าปล่อยบาปลงไนวัตถุนั้น แล้วเอาไปลอยน้ำเสีย เหมือนหย่างลอยกะทงกลางเดือน 11 เดือน 12 ต่อเมื่อไปเห็นที่เมืองพารานสีจึงรู้ว่าการลอยบาปไม่เปนเช่นเคยเข้าไจเลย ตามอธิบายไนหนังสือนำทางว่า เพราะเมืองพารานสีเคยเปนราชธานีเดิมของมัชฌิมประเทส สาสนาได ๆ ที่เกิดขึ้นไนอินเดีย แม้จนพระพุทธสาสนาก็เร่ิมตั้งที่เมืองพารานสี จึงนับถือกันว่าเมืองพารานสีเปนหย่างอู่ของสาสนาฮินดูสืบมาจนบัดนี้ ถึงกล่าวกันว่าถ้าไครได้ไปทำบุญที่เมืองพารานสีครั้งหนึ่ง ก็มีอานิสงส์เท่ากับได้ไปทำบุญที่อื่นทุกแห่งหมดไนอินเดีย ดังนี้ พวกฮินดูชาวอินเดียถึงจะหยู่ไนแว่นแคว้นแดนอันได ย่อมนับถือความสักดิ์สิทธิ์ของเมืองพารานสี อุตส่าห์พากันเดินทางไปทำพิธีพลีกัมมีจำนวนนับตั้งล้านคนทุกปี โดยเชื่อเหมือนหย่างว่าเมืองพารานสีหยู่ปากทางลัด ที่จะตัดตรงไปเทวโลกได้แน่นอน ลักสนะการพิธีที่ตรงกับเราเรียกว่า "ลอยบาป" นั้น ตั้งต้นผู้จะลอยบาปต้องเดินประทักสินรอบเมืองพารานสี และบูชาตามเทวสถานต่าง ๆ ไนระยะทางราว 1,800 เส้น เปนเวลาราว 6 วัน แล้วลงไปยัง "คัต" คือท่าน้ำอันสักดิ์สิทธิ์แห่งไดแห่งหนึ่ง ที่ตลิ่งริมน้ำมีพราหมน์นั่งคอยสอนมนต์ไห้บริกัม เมื่อเรียนมนต์แล้วจึงลงไนแม่น้ำคงคา กินน้ำและดำหัวล้างบาปไห้ลอยไปกับสายน้ำ แล้วจึงขึ้นไปรับพรต่อพราหมน์เปนเสร็จพิธี ที่พรรนนานี้ว่าตามฉันเข้าไจความไนหนังสือ ไม่ได้มีโอกาสไถ่ถามพวกพราหมน์ไนที่นั้น อาดเข้าไจผิดบ้างก็เปนได้. {{มปก}}<noinclude>{{ข|9|4em}}</noinclude> chw9a349rey4t4p8kaz6zw7d7t8citv 250 57643 189045 2022-08-06T16:46:26Z Venise12mai1834 8884 /* ยังไม่พิสูจน์อักษร */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Venise12mai1834" />{{ก|66}}</noinclude>ปลงสพ นอกจากลอยบาป พวกฮินดูยังนับถือความสักดิ์สิทธิ์ของเมืองพารานสีต่อไปอีกหย่างหนึ่ง คือว่าถ้าไครตายที่เมืองพารานสี หรือแม้ปลงสพที่นั่น จะได้ไปสู่เทวโลกเปนแน่แท้ ถึงมีเสรสถีฮินดูบางคนไปซื้อหาที่หยู่ น เมืองพารานสีเมื่อแก่ชรา เพื่อจะไปตายที่นั่น ที่เผาสพที่ริมท่าน้ำก็ถือว่าสักดิ์สิทธิ์ต่างกัน มีท่าหนึ่งชื่อ "มนีกันิกา" ว่าเปนสักดิ์สิทธิ์กว่าเพื่อน ไคร ๆ ก็อยากไห้เผาสพตนที่ท่านั้น คงเปนเพราะเกิดลำบากด้วยชิงจองท่าและกำหนดเวลาเผาสพพ้องกัน รัถบาลจึงตั้งข้อบังคับไห้ผู้จะเผาสพขออนุญาต เพื่อจดลงทะเบียนท่าและเวลาที่จะเผาไว้ก่อน และไห้มีนักการคอยดูแลไห้เปนไปตามทะเบียนนั้น ข้าราชการอังกริดที่หยู่ไนเมืองพารานสีเขาเล่าไห้ฉันฟังว่า บางทีนายทะเบียนต้องถูกปลุกขึ้นรับโทรสัพท์ไนเวลาดึก บอกเปนคำของเสรสถีคนไดคนหนึ่งว่า "ฉันจวนจะสิ้นไจหยู่แล้ว ขอไห้ช่วยสงเคราะห์ไห้ได้เผาที่ท่ามนีกันิกาเวลาพรุ่งนี้" เปนอุทาหรน์ไห้เห็นว่าพวกฮินดูเชื่อถือสาสนามั่นคงเพียงได พวกฮินดูเชื่อว่าพระอัคนีสามารถจะทำสิ่งทั้งปวงไห้บริสุทธิ์สอาด หรือว่าอีกนัยหนึ่ง บันดาสิ่งโสโครกทั้งปวง ถ้าเผาไฟแล้วก็กลับเปนของสอาดหมด เช่นมูตรคูถของโค ถ้าเผาแล้วก็อาดจะบริโภคและไช้เปนเครื่องจุนเจิมได้ เพราะฉะนั้นการเผาสพที่ท่าแล้วทิ้งอัถิธาตุลงไนแม่น้ำคงคา พวกที่ลอยบาปอาบน้ำกินน้ำหยู่ไกล้จึงไม่รังเกียจ เพราะถือว่าเปนของสอาดแล้ว {{มปก}}<noinclude></noinclude> ivh85g8lsksqwyczj7a807hxpybddnj 250 57644 189046 2022-08-06T16:46:41Z Venise12mai1834 8884 /* ยังไม่พิสูจน์อักษร */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Venise12mai1834" />{{ก|67}}</noinclude>ประเพนีเผาสพชาวอินเดียที่ฉันได้รู้เห็น น เมืองพารานสีมีเหมือนกับประเพนีไทยแต่ที่ทิ้งธาตุลงน้ำ กับที่ขนันสพทารกทิ้งลงน้ำ ตามประเพนีโบรานอินเดีย สพย่อมเผาทั้งนั้น ต่างกันแต่พวกถือพระพุทธสาสนา เผาสพแล้วเอาอัถิธาตุฝังและก่อกองดิน หรือกองหินไว้ตรงที่ฝัง เรียกว่า "สถูป" แต่พวกถือสาสนาฮินดูทิ้งอัถิธาตุลงน้ำ ไทยเราถือพระพุทธสาสนาเปนพื้นเมือง เพราะฉะนั้น ถ้าเปนคนชั้นสูงก็ก่อพระเจดีย์บันจุอัถิธาตุ ถ้าเปนคนชั้นต่ำก็เปนแต่ฝังอัถิธาตุ หรือเอาไปกองทิ้งไว้ที่โคนต้นโพธิ แต่พระเจ้าแผ่นดินและเจ้านายซงถือประเพนีของพวกพราหมน์ด้วย จึงรับคติการถ่วงธาตุมาไช้ไนประเพนีพระบรมสพและพระสพเจ้านายทำทั้งสองทาง ส่วนพระอัถิบันจุไว้ไนพระเจดีย์ตามทางพระพุทธสาสนา ส่วนพระอังคารหรือถ่านที่เผาพระสพ เชิญไปลอยปล่อยไปไนแม่น้ำ ตามทางสาสนาฮินดู เพิ่งมาเลิกลอยพระอังคาร เปลี่ยนเปนบันจุเมื่อรัชกาลที่ 5 ประเพนีขนันสพทารกทิ้งน้ำนั้น ไทยเราเอาสพไส่ลงไนหม้อ ไม่ผูกกับคอหม้อเหมือนไนอินเดีย แต่เดี๋ยวนี้ก็เลิกแล้ว เปลี่ยนเปนฝังไห้สูญไปทีเดียว ความรู้ที่ฉันได้จากเมืองพารานสี มีพ้องกับเมืองไทยบางหย่างดังได้พรรนนามา ฉันพักหยู่เมืองพารานสี 3 วัน แล้วขึ้นรถไฟไปเมืองพุทธคยา ซึ่งจะเล่าไนนิทานเรื่องอื่นต่อไป.<noinclude></noinclude> hbn2o9j4vwec9a22g4vvefjlby2tkm3 252 57645 189060 2022-08-07T09:49:31Z Venise12mai1834 8884 สร้างหน้าด้วย "" proofread-index text/x-wiki {{:MediaWiki:Proofreadpage_index_template |ผู้แปล= |บรรณาธิการ= |ผู้วาดภาพประกอบ= |สถานศึกษา= |ผู้เผยแพร่= |สถานที่= |ปี= |รหัส= |ISBN= |OCLC= |LCCN= |BNF_ARK= |ARC= |จากวารสาร= |ที่มา=djvu |ภาพ=1 |ความคืบหน้า=X |การผสานหน้า=no |วันที่ตรวจสอบเนื้อหาเสร็จสมบูรณ์= |หน้า=<pagelist /> |ชุดเล่ม= |จำนวน= |หมายเหตุ= |Width= |Css= |Header= |Footer= }} 1ysrvcf5q3k4e8g8ovlfuyywv5c00mp 189061 189060 2022-08-07T09:50:32Z Venise12mai1834 8884 proofread-index text/x-wiki {{:MediaWiki:Proofreadpage_index_template |ประเภท=หนังสือ |ชื่อ=[[ตำนานกรุงเก่า]] |ภาษา=th |เล่ม= |ผู้สร้างสรรค์={{ลผส|พระยาโบราณราชธานินทร์ (พร เดชะคุปต์)}} |ผู้แปล= |บรรณาธิการ= |ผู้วาดภาพประกอบ= |สถานศึกษา= |ผู้เผยแพร่={{ลสย|สหอุปกรณ์การพิมพ์}}; พิมพ์เป็นอนุสรณ์ในงานพระราชทานเพลิงศพคุณหญิงจำเริญ โบราณราชธานินทร์ ต.จ. ณ เมรุวัดเทพศิรินทราวาส วันที่ 4 เมษายน พ.ศ. 2502 |สถานที่=พระนคร |ปี=2502 |รหัส= |ISBN= |OCLC= |LCCN= |BNF_ARK= |ARC= |จากวารสาร= |ที่มา=pdf |ภาพ=1 |ความคืบหน้า=C |การผสานหน้า=no |วันที่ตรวจสอบเนื้อหาเสร็จสมบูรณ์= |หน้า=<pagelist /> |ชุดเล่ม= |จำนวน= |หมายเหตุ= |Width= |Css= |Header= |Footer= }} [[หมวดหมู่:ดัชนีประวัติศาสตร์]] nvxhb66apzczedumx9t7drkbbqlmbmt 189062 189061 2022-08-07T09:52:56Z Venise12mai1834 8884 proofread-index text/x-wiki {{:MediaWiki:Proofreadpage_index_template |ประเภท=หนังสือ |ชื่อ=[[ตำนานกรุงเก่า]] |ภาษา=th |เล่ม= |ผู้สร้างสรรค์={{ลผส|พระยาโบราณราชธานินทร์ (พร เดชะคุปต์)}} |ผู้แปล= |บรรณาธิการ= |ผู้วาดภาพประกอบ= |สถานศึกษา= |ผู้เผยแพร่={{ลสย|สหอุปกรณ์การพิมพ์}}; พิมพ์เป็นอนุสรณ์ในงานพระราชทานเพลิงศพคุณหญิงจำเริญ โบราณราชธานินทร์ ต.จ. ณ เมรุวัดเทพศิรินทราวาส วันที่ 4 เมษายน พ.ศ. 2502 |สถานที่=พระนคร |ปี=2502 |รหัส= |ISBN= |OCLC= |LCCN= |BNF_ARK= |ARC= |จากวารสาร= |ที่มา=pdf |ภาพ=1 |ความคืบหน้า=C |การผสานหน้า=no |วันที่ตรวจสอบเนื้อหาเสร็จสมบูรณ์= |หน้า=<pagelist 1to3 = - 4 = ก 5 = ข 6 = ค 7 = ฆ 8 = ง 9 = จ 10 = ฉ 11 = 1 11to125 = thai /> |ชุดเล่ม= |จำนวน= |หมายเหตุ= |Width= |Css= |Header={{ก|{{{pagenum}}}}} |Footer= }} [[หมวดหมู่:ดัชนีประวัติศาสตร์]] 499kc4tttyd8g8jxyecn1qxclgilvz6 189063 189062 2022-08-07T09:56:17Z Venise12mai1834 8884 proofread-index text/x-wiki {{:MediaWiki:Proofreadpage_index_template |ประเภท=หนังสือ |ชื่อ=[[ตำนานกรุงเก่า]] |ภาษา=th |เล่ม= |ผู้สร้างสรรค์={{ลผส|พระยาโบราณราชธานินทร์ (พร เดชะคุปต์)}} |ผู้แปล= |บรรณาธิการ= |ผู้วาดภาพประกอบ= |สถานศึกษา= |ผู้เผยแพร่={{ลสย|สหอุปกรณ์การพิมพ์}}; พิมพ์เป็นอนุสรณ์ในงานพระราชทานเพลิงศพคุณหญิงจำเริญ โบราณราชธานินทร์ ต.จ. ณ เมรุวัดเทพศิรินทราวาส วันที่ 4 เมษายน พ.ศ. 2502 |สถานที่=พระนคร |ปี=2502 |รหัส= |ISBN= |OCLC= |LCCN= |BNF_ARK= |ARC= |จากวารสาร= |ที่มา=pdf |ภาพ=1 |ความคืบหน้า=C |การผสานหน้า=no |วันที่ตรวจสอบเนื้อหาเสร็จสมบูรณ์= |หน้า=<pagelist 1to3 = - 4 = ก 5 = ข 6 = ค 7 = ฆ 8 = ง 9 = จ 10 = ฉ 11 = 1 11to125 = thai /> |ชุดเล่ม= |จำนวน= |หมายเหตุ=# ส่วนต้น ## ปกหน้า (น. - [1]) ## ปกใน (น. - [2]) ## ผู้วายชนม์ (น. - [3]) ## [[ตำนานกรุงเก่า/คำปรารภ|คำปรารภ]] (น. ก) ## [[ตำนานกรุงเก่า/คำนำ|คำนำ]] (น. จ) # ตอน ## [[ตำนานกรุงเก่า/ตอน 1|ประวัติกรุงเก่า]] (น. 1) ## [[ตำนานกรุงเก่า/ตอน 2|ภูมิสถานพระนคร]] (น. 19) |Width= |Css= |Header={{ก|{{{pagenum}}}}} |Footer= }} [[หมวดหมู่:ดัชนีประวัติศาสตร์]] beazpmkis4bn5443ur1j41ih1v6v8vs 250 57646 189066 2022-08-07T11:20:44Z Venise12mai1834 8884 Venise12mai1834 ย้ายหน้า [[หน้า:ประชุมพงศาวดาร (ภาค ๕) - ๒๔๖๐ reorganised.pdf/290]] ไปยัง [[หน้า:ประชุมพงศาวดาร (ภาค ๕) - ๒๔๖๐ reorganised.pdf/291]] proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="" /></noinclude>#เปลี่ยนทาง [[หน้า:ประชุมพงศาวดาร (ภาค ๕) - ๒๔๖๐ reorganised.pdf/291]]<noinclude></noinclude> j1chfqg1zyhqmz95evlftio3vg0xh4o 189067 189066 2022-08-07T11:21:33Z Venise12mai1834 8884 /* พิสูจน์อักษรแล้ว */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Venise12mai1834" />{{ก|๒๗๗}}</noinclude>ค่ำหนึ่ง ไปจากเมืองพิไชยวันเสาร์ เดือนแปด ขึ้นห้าค่ำ ถึงเมืองหลวงพระบางวันพุฒ เดือนสิบ ขึ้นหกค่ำ ปีเถาะ นพศก ครั้นณวันเสาร์ เดือนสาม ขึ้นค่ำหนึ่ง ปีเถาะ นพศก กรมการเมืองพิไชยบอกส่งใบบอกเจ้าเมืองหลวงพระบางลงมา มีความในใบบอกว่า เจ้าเมืองหลวงพระบางให้เสนาบดีมีหนังสือมาถึงหลวงพิไชยชุมพล มหาดไทยเมืองพิไชย ว่า เจ้าอุปราช เจ้าราชวงษ์ เชิญพระบางไปถึงบ้านตาแสง แขวงเมืองหลวงพระบาง ณวันอังคาร เดือนเก้า แรมห้าค่ำ พระครู พระสงฆ์ เจ้าเมืองหลวงพระบาง เสนาบดี ไพร่บ้านพลเมือง พร้อมกันมารับพระบางไปพักอยู่ที่ท่าเชียงแมน มีการสมโภช ๑๕ วัน ณวันพุฒ เดือนสิบ ขึ้นหกค่ำ เจ้าเมืองหลวงพระบาง เจ้าอุปราช เจ้าราชวงษ์ เสนาบดี พระสงฆ์สามเณร แลไพร่พลเมืองทั้งปวง เชิญพระบางลงเรือตั้งกระบวนแห่มีพิณพาทย์แตรสังข์มโหรทึกข้ามน้ำไปขึ้นท่าวัดช้าง สรงน้ำพระบางเสร็จแล้ว ตั้งกระบวนแห่ช้างม้ามีพิณพาทย์เครื่องเล่นต่าง ๆ แห่พระบางไปไว้ในหอนั่งเจ้าเมืองหลวงพระบาง แล้วนิมนต์พระสงฆ์สวดพระพุทธมนต์ เลี้ยงพระ มีเทศนา มีลคร สมโภช ๕ วัน ๕ คืน แล้วเกณฑ์คนผลัดเปลี่ยนกันรักษาพระบางอยู่ทุกวัน เจ้าเมืองหลวงพระบาง เจ้าอุปราช เจ้าราชวงษ์ เจ้าราชบุตร เสนาบดีทั้งปวง ให้ช่างสร้างวิหารไว้พระบางในวังเจ้าเมืองหลวงพระบาง ก่อแต่ดินขึ้นไปถึงพื้นสูง ๔ ศอกคืบ แต่พื้นไปถึงหัวเทียนสูง ๙ ศอกคืบ ขื่อกว้าง ๓ วา ยาว ๖ ห้อง มีเฉลียงรอบ ให้ช่างทำเปน<noinclude></noinclude> 2dcg8i09x15zir0k9380idbwxjclutk 0 57647 189070 2022-08-07T11:23:08Z Venise12mai1834 8884 Venise12mai1834 ย้ายหน้า [[พงศาวดารเมืองหลวงพระบาง ตามฉบับที่มีอยู่ในศาลาลูกขุน]] ไปยัง [[ประชุมพงศาวดาร/ภาคที่ 5/เรื่องที่ 5]] wikitext text/x-wiki #เปลี่ยนทาง [[ประชุมพงศาวดาร/ภาคที่ 5/เรื่องที่ 5]] 8o6c0c3jywupzrtqbccrj9r4h71xsda 114 57648 189088 2022-08-07T11:56:02Z PhakkaponP 7121 สร้างหน้าด้วย "{{หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = {{PAGENAME}} | ปี = | ภาษา = ja | ต้นฉบับ = 国旗及び国歌に関する法律 | ผู้สร้างสรรค์ = |override_author = รัฐบาลญี่ปุ่น | บรรณาธิการ = | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = | ถั..." wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = {{PAGENAME}} | ปี = | ภาษา = ja | ต้นฉบับ = 国旗及び国歌に関する法律 | ผู้สร้างสรรค์ = |override_author = รัฐบาลญี่ปุ่น | บรรณาธิการ = | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = | ถัดไป = | หมายเหตุ = }} :ต่อจากนี้เป็นการประกาศใช้กฎหมายว่าด้วยธงชาติและเพลงชาติ :{{ซ|พ ร ะ ร า ช ลั ญ จ ก ร ใ น พ ร ะ อ ง ค์|บ=font-size:140%}} :วันที่ 13 สิงหาคม ปีเฮเซที่ 11<br/> <div align="right">นายกรัฐมนตรี เคโซ โอบูจิ</div> '''กฎหมายลำดับที่ 127''' ::กฎหมายว่าด้วยธงชาติและเพลงชาติ :(ธงชาติ) '''มาตรา 1'''　กำหนดให้ธงชาติเป็นธงนิชโชกิ 2　การผลิตธงนิชโชกิให้เป็นไปตามภาคผนวกหนึ่ง :(เพลงชาติ) '''มาตรา 2'''　กำหนดให้เพลงชาติเป็นเพลงคิมิงาโยะ 2　เนื้อเพลงและโน้ตเพลงคิมิงาโยะให้เป็นไปตามภาคผนวกสอง ::'''บทบัญญัติเพิ่มเติม''' :(วันบังคับใช้) 1　กฎหมายนี้ให้มีผลบังคับใช้ตั้งแต่วันที่มีการประกาศ :(การยกเลิกข้อบังคับก่อนหน้า) 2 ให้ยกเลิกข้อบังคับพาณิชยนาวีและเรือไปรษณีย์ (ประกาศคณะรัฐมนตรีที่ 57 ปีเมจิที่ 3) :(ข้อยกเว้นต่อกฎหมายของธงนิชโชกิ) 3　สำหรับธงที่ผลิตก่อนบทบัญญัติแห่งกฎหมายนี้ โดยไม่คำนึงถึงบทบัญญัติแห่งกฎหมาย อัตราส่วนของธงคือ ยาว 7 หน่วยต่อกว้าง 10 หน่วย (อัตราส่วน 7:10) และพระอาทิตย์วางอยู่ตรงกลางของธงและเคลื่อนไปทางด้านติดกับเสาธงหนึ่งต่อร้อย '''ภาคผนวกหนึ่ง''' (ตามความแห่งมาตรา 1) :การออกแบบของธงนิชโชกิ [[Image:Flag of Japan (monocrome).svg|450px|制式]] 1　อัตราส่วนของธงและตำแหน่งของสัญลักษณ์นิชโชกิ :ธง　ยาว 2 หน่วย กว้าง 3 หน่วย :นิชโชกิ ::เส้นผ่านศูนย์กลาง　สามส่วนห้าของความยาว ::ศูนย์กลาง　ศูนย์กลางของธง 2　สี :พื้นหลัง　สีขาว :นิชโชกิ　สีแดงเลือดนก '''ภาคผนวกสอง''' (ตามความแห่งมาตรา 2) :เนื้อเพลงและโน้ตเพลงคิมิงาโยะ 1　เนื้อเพลง :君が代は :千代に八千代に :さざれ石の :いわおとなりて :こけのむすまで 2　โน้ตเพลง [[File:Kimigayo.svg|450px|楽曲]] <div align="right">นายกรัฐมนตรี เคโซ โอบูจิ<br /> รัฐมนตรีว่าการกระทรวงคมนาคม　จิโร คาวาซากิ</div> {{สัญญาอนุญาตงานแปล | original = {{PD-GovEdict}}{{PD-JapanGov}} | translation = {{สาธารณสมบัติ-เอง}} }} [[ja:国旗及び国歌に関する法律]] [[uk:Закон Японії про національний прапор і національний гімн]] [[en:Translation:Law Regarding the National Flag and National Anthem]] 2o0jd61q2fefx2imyac6aijpnxk8tt0 189090 189088 2022-08-07T11:58:08Z PhakkaponP 7121 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = {{PAGENAME}} | ปี = | ภาษา = ja | ต้นฉบับ = 国旗及び国歌に関する法律 | ผู้สร้างสรรค์ = |override_author = รัฐบาลญี่ปุ่น | บรรณาธิการ = | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = | ถัดไป = | หมายเหตุ = }} :ต่อจากนี้เป็นการประกาศใช้กฎหมายว่าด้วยธงชาติและเพลงชาติ :{{ซ|พ ร ะ ร า ช ลั ญ จ ก ร ใ น พ ร ะ อ ง ค์|บ=font-size:140%}} :วันที่ 13 สิงหาคม ปีเฮเซที่ 11<br/> <div align="right">นายกรัฐมนตรี เคโซ โอบูจิ</div> '''กฎหมายลำดับที่ 127''' ::กฎหมายว่าด้วยธงชาติและเพลงชาติ :(ธงชาติ) '''มาตรา 1'''　กำหนดให้ธงชาติเป็นธงนิชโชกิ 2　การผลิตธงนิชโชกิให้เป็นไปตามภาคผนวกหนึ่ง :(เพลงชาติ) '''มาตรา 2'''　กำหนดให้เพลงชาติเป็นเพลงคิมิงาโยะ 2　เนื้อเพลงและโน้ตเพลงคิมิงาโยะให้เป็นไปตามภาคผนวกสอง ::'''บทบัญญัติเพิ่มเติม''' :(วันบังคับใช้) 1　กฎหมายนี้ให้มีผลบังคับใช้ตั้งแต่วันที่มีการประกาศ :(การยกเลิกข้อบังคับก่อนหน้า) 2 ให้ยกเลิกข้อบังคับพาณิชยนาวีและเรือไปรษณีย์ (ประกาศคณะรัฐมนตรีที่ 57 ปีเมจิที่ 3) :(ข้อยกเว้นต่อกฎหมายของธงนิชโชกิ) 3　สำหรับธงที่ผลิตก่อนบทบัญญัติแห่งกฎหมายนี้ โดยไม่คำนึงถึงบทบัญญัติแห่งกฎหมาย อัตราส่วนของธงคือ ยาว 7 หน่วยต่อกว้าง 10 หน่วย (อัตราส่วน 7:10) และพระอาทิตย์วางอยู่ตรงกลางของธงและเคลื่อนไปทางด้านติดกับเสาธงหนึ่งต่อร้อย '''ภาคผนวกหนึ่ง''' (ตามความแห่งมาตรา 1) :การออกแบบของธงนิชโชกิ [[ไฟล์:Flag of Japan (monocrome).svg|450px]] 1　อัตราส่วนของธงและตำแหน่งของสัญลักษณ์นิชโชกิ :ธง　ยาว 2 หน่วย กว้าง 3 หน่วย :นิชโชกิ ::เส้นผ่านศูนย์กลาง　สามส่วนห้าของความยาว ::ศูนย์กลาง　ศูนย์กลางของธง 2　สี :พื้นหลัง　สีขาว :นิชโชกิ　สีแดงเลือดนก '''ภาคผนวกสอง''' (ตามความแห่งมาตรา 2) :เนื้อเพลงและโน้ตเพลงคิมิงาโยะ 1　เนื้อเพลง :君が代は :千代に八千代に :さざれ石の :いわおとなりて :こけのむすまで 2　โน้ตเพลง :[[ไฟล์:Kimigayo.svg|450px|楽曲]] <div align="right">นายกรัฐมนตรี เคโซ โอบูจิ<br /> รัฐมนตรีว่าการกระทรวงคมนาคม　จิโร คาวาซากิ</div> {{สัญญาอนุญาตงานแปล | original = {{PD-GovEdict}}{{PD-JapanGov}} | translation = {{สาธารณสมบัติ-เอง}} }} [[ja:国旗及び国歌に関する法律]] [[uk:Закон Японії про національний прапор і національний гімн]] [[en:Translation:Law Regarding the National Flag and National Anthem]] m8ehtng729hpec4rcm8r19imsj58uh3