วิกิซอร์ซ thwikisource https://th.wikisource.org/wiki/%E0%B8%AB%E0%B8%99%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%AB%E0%B8%A5%E0%B8%B1%E0%B8%81 MediaWiki 1.39.0-wmf.25 first-letter สื่อ พิเศษ พูดคุย ผู้ใช้ คุยกับผู้ใช้ วิกิซอร์ซ คุยเรื่องวิกิซอร์ซ ไฟล์ คุยเรื่องไฟล์ มีเดียวิกิ คุยเรื่องมีเดียวิกิ แม่แบบ คุยเรื่องแม่แบบ วิธีใช้ คุยเรื่องวิธีใช้ หมวดหมู่ คุยเรื่องหมวดหมู่ สถานีย่อย คุยเรื่องสถานีย่อย ผู้สร้างสรรค์ คุยเรื่องผู้สร้างสรรค์ งานแปล คุยเรื่องงานแปล หน้า คุยเรื่องหน้า ดัชนี คุยเรื่องดัชนี TimedText TimedText talk มอดูล คุยเรื่องมอดูล Gadget Gadget talk Gadget definition Gadget definition talk 10 35295 189878 141521 2022-08-22T14:08:06Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{#switch:{{{1|}}} | ภ1 = [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา]]: [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1|ภาค 1]] | ภ2 = [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา]]: [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 2|ภาค 2]] | ภ3 = [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา]]: [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 3|ภาค 3]] | ป = พ.ศ. 2455 | ผ = แผ่นดินที่ {{{2|}}} {{{4|สมเด็จพระ{{{3|}}}}}} | ผ1 = [[/แผ่นดินที่ {{{2|}}}|{{{5|สมเด็จพระ{{{3|}}}}}}]] {{ลล|({{{6|จ.ศ. {{{4|}}}}}})}} | ผ2 = {{ก|แผ่นดิน{{{3|สมเด็จพระ{{{2|}}}}}}|บ=font-size:140%}} | ส = [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค {{{2|}}}/แผ่นดินที่ {{{3|}}}#{{{4|}}}|{{{4|}}}]] | ส1 = {{ก|[[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค {{{2|}}}/แผ่นดินที่ {{{3|}}}|{{ขนอ|120%|{{{6|แผ่นดินสมเด็จพระ{{{4|}}}<br>จุลศักราช {{{5|}}}}}}}}]]{{{7|}}}}} | ห = [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา]]: [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค {{{2|}}}|ภาค {{{2|}}}]] }}<noinclude> {{documentation}} </noinclude> 8uxiv8vzocu965e1rddorrdrmlv1nqj 189884 189878 2022-08-22T14:11:58Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{#switch:{{{1|}}} | ผ = {{{2|}}}. {{{4|สมเด็จพระ{{{3|}}}}}} | ผ2 = {{ก|แผ่นดิน{{{3|สมเด็จพระ{{{2|}}}}}}|บ=font-size:140%}} | ภ1 = [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา]]: [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1|ภาค 1]] | ภ2 = [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา]]: [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 2|ภาค 2]] | ภ3 = [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา]]: [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 3|ภาค 3]] | ป = พ.ศ. 2455 | ผ1 = [[/แผ่นดินที่ {{{2|}}}|{{{5|สมเด็จพระ{{{3|}}}}}}]] {{ลล|({{{6|จ.ศ. {{{4|}}}}}})}} | ผ2 = {{ก|แผ่นดิน{{{3|สมเด็จพระ{{{2|}}}}}}|บ=font-size:140%}} | ส = [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค {{{2|}}}/แผ่นดินที่ {{{3|}}}#{{{4|}}}|{{{4|}}}]] | ส1 = {{ก|[[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค {{{2|}}}/แผ่นดินที่ {{{3|}}}|{{ขนอ|120%|{{{6|แผ่นดินสมเด็จพระ{{{4|}}}<br>จุลศักราช {{{5|}}}}}}}}]]{{{7|}}}}} | ห = [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา]]: [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค {{{2|}}}|ภาค {{{2|}}}]] }}<noinclude> {{documentation}} </noinclude> mnuxj7sqpswszsd0o2u7bxwogmzd5tz 189885 189884 2022-08-22T14:12:40Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{#switch:{{{1|}}} | ผ = {{{2|}}}. แผ่นดิน{{{4|สมเด็จพระ{{{3|}}}}}} | ผ2 = {{ก|แผ่นดิน{{{3|สมเด็จพระ{{{2|}}}}}}|บ=font-size:140%}} | ภ1 = [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา]]: [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1|ภาค 1]] | ภ2 = [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา]]: [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 2|ภาค 2]] | ภ3 = [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา]]: [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 3|ภาค 3]] | ป = พ.ศ. 2455 | ผ1 = [[/แผ่นดินที่ {{{2|}}}|{{{5|สมเด็จพระ{{{3|}}}}}}]] {{ลล|({{{6|จ.ศ. {{{4|}}}}}})}} | ผ2 = {{ก|แผ่นดิน{{{3|สมเด็จพระ{{{2|}}}}}}|บ=font-size:140%}} | ส = [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค {{{2|}}}/แผ่นดินที่ {{{3|}}}#{{{4|}}}|{{{4|}}}]] | ส1 = {{ก|[[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค {{{2|}}}/แผ่นดินที่ {{{3|}}}|{{ขนอ|120%|{{{6|แผ่นดินสมเด็จพระ{{{4|}}}<br>จุลศักราช {{{5|}}}}}}}}]]{{{7|}}}}} | ห = [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา]]: [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค {{{2|}}}|ภาค {{{2|}}}]] }}<noinclude> {{documentation}} </noinclude> a1n8ec473b2uuajmy7pbe8dqegy29ps 189892 189885 2022-08-22T14:21:42Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{#switch:{{{1|}}} | ผ = {{{2|}}}. แผ่นดิน{{{4|สมเด็จพระ{{{3|}}}}}} | ผ2 = {{ก|แผ่นดิน{{{3|สมเด็จพระ{{{2|}}}}}}|บ=font-size:140%}} | ผ3 = [[../แผ่นดินที่ {{{2|}}}/|{{{2|}}}]]. | ภ1 = [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา]]: [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1|ภาค 1]] | ภ2 = [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา]]: [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 2|ภาค 2]] | ภ3 = [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา]]: [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 3|ภาค 3]] | ป = พ.ศ. 2455 | ผ1 = [[/แผ่นดินที่ {{{2|}}}|{{{5|สมเด็จพระ{{{3|}}}}}}]] {{ลล|({{{6|จ.ศ. {{{4|}}}}}})}} | ส = [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค {{{2|}}}/แผ่นดินที่ {{{3|}}}#{{{4|}}}|{{{4|}}}]] | ส1 = {{ก|[[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค {{{2|}}}/แผ่นดินที่ {{{3|}}}|{{ขนอ|120%|{{{6|แผ่นดินสมเด็จพระ{{{4|}}}<br>จุลศักราช {{{5|}}}}}}}}]]{{{7|}}}}} | ห = [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา]]: [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค {{{2|}}}|ภาค {{{2|}}}]] }}<noinclude> {{documentation}} </noinclude> pe6um73kh0mcj529584wx14za17kkb5 189896 189892 2022-08-22T14:23:15Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{#switch:{{{1|}}} | ผ = {{{2|}}}. แผ่นดิน{{{4|สมเด็จพระ{{{3|}}}}}} | ผ2 = {{ก|แผ่นดิน{{{3|สมเด็จพระ{{{2|}}}}}}|บ=font-size:140%}} | ผ3 = [[../แผ่นดินที่ {{{2|}}}/]] | ภ1 = [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา]]: [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1|ภาค 1]] | ภ2 = [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา]]: [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 2|ภาค 2]] | ภ3 = [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา]]: [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 3|ภาค 3]] | ป = พ.ศ. 2455 | ผ1 = [[/แผ่นดินที่ {{{2|}}}|{{{5|สมเด็จพระ{{{3|}}}}}}]] {{ลล|({{{6|จ.ศ. {{{4|}}}}}})}} | ส = [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค {{{2|}}}/แผ่นดินที่ {{{3|}}}#{{{4|}}}|{{{4|}}}]] | ส1 = {{ก|[[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค {{{2|}}}/แผ่นดินที่ {{{3|}}}|{{ขนอ|120%|{{{6|แผ่นดินสมเด็จพระ{{{4|}}}<br>จุลศักราช {{{5|}}}}}}}}]]{{{7|}}}}} | ห = [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา]]: [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค {{{2|}}}|ภาค {{{2|}}}]] }}<noinclude> {{documentation}} </noinclude> ih3gr6nkdpoxv8986fkbx2mc6h9owl0 10 35296 189879 154333 2022-08-22T14:08:43Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{เว็บย่อ|{{มบ|พห}}}} ==วัตถุประสงค์== แม่แบบนี้ใช้นำทาง (navigate) ในหน้า [[พระราชพงศาวดาร ฉบับพระราชหัตถเลขา]] และหน้าที่เกี่ยวข้อง [[หมวดหมู่:แม่แบบนำทาง]] 7qghxjd0detiyxi1o5t83ovx5h9i9ah 250 35610 189873 141271 2022-08-22T13:59:02Z Venise12mai1834 8884 /* ตรวจสอบแล้ว */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="Venise12mai1834" /></noinclude>{{ก|คำอุทิศ|บ=font-size:140%}} สมเดจพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้าภาณุรังษีสว่างวงศ์ กรมพระยาภาณุพันธุวงศ์วรเดช พิเศษขัตติยศักดิ์อรรคอุดมชาติ ปรมินทรมหาราชโสทรานุชาธิเบนทร์ ปรเมนทรมหาวชิราวุธราชปิตุลา มหันตมหาอุสาหะ พิริยพหลดลประสิทธิ์ สุจริตจารีราชการัณย์ สุรพลขันธคณาภรณ์ สุนทรธรรมพิทักษ์ อรรคมโหฬารัธยาไศรย ศรีรัตนไตรยสรณธาดา อดุลยเดชานุภาพพิลาศ ธรรมิกนารถบพิตร ทรงพระปรารภถึงพระเจ้าบรมวงศ์เธอ (ชั้น ๓) กรมหลวงวรเสฐสุดา พระอรรคชายาเธอ (ในรัชกาลที่ ๕) พระองค์เจ้าอุบลรัตนนารีนาค กรมขุนอรรควรราชกัญญา สมเดจพระเจ้าพี่นางเธอ เจ้าฟ้าจันทราสรัทวาร วโรฬารลักษณสมบัติรัตนกุมารี กรมขุนพิจิตรเจษฎจันทร์ สมเดจพระเจ้าพี่นางเธอ เจ้าฟ้าเยาวมาลย์นฤมล สรรพสกนธ์กัลยาณี กรมขุนสวรรคโลกลักษณวดี ซึ่งได้สิ้นพระชนม์ไปแล้ว แลจะได้มีการพระราชทานเพลิงพระศพณะท้องสนามหลวงในศกนี้ มีพระประสงค์จะทรงบำเพ็ญพระกุศลอุทิศถวายแก่ท่านทั้ง ๔ พระองค์นั้นในงานคราวนี้ ด้วยพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหลวงวรเสฐสุดา ได้ทรงอุปการะสมเดจพระเทพศิรินทราบรมราชินี พระชนนีของพระองค์ มาในกาลก่อนครั้งยังทรงเพระเยาวน์เปนกำพร้า เมื่อพระชนกสิ้นพระชนม์แล้ว พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว พระราชอัยยกา ทรงรับมาไว้ในพระบรมมหาราชวัง แลทรงมอบไว้แก่กรมหลวงวรเสฐสุดา ใน<noinclude></noinclude> 67b3k399k5weqybwpsmrsf6cx1oeo8w 250 35670 189859 141413 2022-08-22T13:15:43Z Venise12mai1834 8884 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Bitterschoko" /></noinclude>{{ก|แผ่นดินสมเด็จพระรามาธิบดีที่ ๑}} {{ฟม}}ศุภมัศดุ ศักราช ๗๑๒ ปีขาน โทศก วัน {{จ|๖|๖||๕}} ค่ำ เพลาสามนาฬิกาเก้าบาท สถาปนากรุงพระนครศรีอยุทธยา ชีพ่อพราหมณ์ให้ฤกษ์ตั้งพิธีกลบบาตร ได้สังข์ทักขิณาวัฏใต้ต้นหมันใบหนึ่ง แล้วสร้างพระที่นั่งไพฑูริย์มหาปราสาทองค์หนึ่ง สร้างพระที่นั่งไพชยนต์มหาปราสาทองค์หนึ่ง สร้างพระที่นั่งไอสวรรย์มหาปราสาทองค์หนึ่ง แล้วพระเจ้าอู่ทองเสด็จเข้ามาเสวยราชสมบัติ พระชนม์ได้ ๓๗ พระพรรษา ชีพ่อพราหมณ์ถวายพระนามว่า สมเด็จพระรามาธิบดีศรีสุนทรบรมบพิตรพระพุทธเจ้าอยู่หัวกรุงเทพมหานครบวรทวาราวดีศรีอยุทธยามหาดิลกภพนพรัตนราชธานีบุรีรมย์ เหมือนด้วยนามสมเด็จพระรามนารายน์อวตารอันผ่านกรุงศรีอยุทธยาแต่กาลก่อนนั้น แล้วโปรดให้ขุนหลวงพงั่วซึ่งเปนพี่พระมเหษีแลตรัศเรียกว่าพระเชษฐานั้นเปนสมเด็จพระบรมราชาธิราชเจ้าไปครองราชสมบัติณเมืองสุพรรณบุรี จึงให้สมเด็จพระเจ้าลูกเธอพระราเมศวรขึ้นไปครองราชสมบัติในเมืองลพบุรี. {{ฟม}}ครั้งนั้น พระยาประเทศราชขึ้น ๑๖ เมือง คือ เมืองมลกา, เมืองชวา, เมืองตนาวศรี, เมืองนครศรีธรรมราช, เมืองทวาย, เมืองเมาะตมะ, เมืองเมาะลำเลิ่ง, เมืองสงขลา, เมืองจันทบูร, เมืองพิศณุโลก, เมืองศุโขไทย, เมืองพิไชย, เมืองสวรรคโลก, เมืองพิจิตร, เมืองกำแพงเพ็ชร, เมืองนครสวรรค์ {{ฟม}}แล้วให้ขึ้นไปเชิญสมเด็จพระเจ้าลูกเธอพระราเมศวรลงมาแต่เมืองลพบุรี ทรงพระกรุณาตรัศว่า ขอมแปรภักตร จะให้ออกไป<noinclude>{{ข|๑|4em}}</noinclude> q5wxdvztascvlpx2wl6j5z7q0svwaqd 189860 189859 2022-08-22T13:16:11Z Venise12mai1834 8884 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Bitterschoko" /></noinclude>{{ก|แผ่นดินสมเด็จพระรามาธิบดีที่ ๑|บ=font-size:140%}} {{ฟม}}ศุภมัศดุ ศักราช ๗๑๒ ปีขาน โทศก วัน {{จ|๖|๖||๕}} ค่ำ เพลาสามนาฬิกาเก้าบาท สถาปนากรุงพระนครศรีอยุทธยา ชีพ่อพราหมณ์ให้ฤกษ์ตั้งพิธีกลบบาตร ได้สังข์ทักขิณาวัฏใต้ต้นหมันใบหนึ่ง แล้วสร้างพระที่นั่งไพฑูริย์มหาปราสาทองค์หนึ่ง สร้างพระที่นั่งไพชยนต์มหาปราสาทองค์หนึ่ง สร้างพระที่นั่งไอสวรรย์มหาปราสาทองค์หนึ่ง แล้วพระเจ้าอู่ทองเสด็จเข้ามาเสวยราชสมบัติ พระชนม์ได้ ๓๗ พระพรรษา ชีพ่อพราหมณ์ถวายพระนามว่า สมเด็จพระรามาธิบดีศรีสุนทรบรมบพิตรพระพุทธเจ้าอยู่หัวกรุงเทพมหานครบวรทวาราวดีศรีอยุทธยามหาดิลกภพนพรัตนราชธานีบุรีรมย์ เหมือนด้วยนามสมเด็จพระรามนารายน์อวตารอันผ่านกรุงศรีอยุทธยาแต่กาลก่อนนั้น แล้วโปรดให้ขุนหลวงพงั่วซึ่งเปนพี่พระมเหษีแลตรัศเรียกว่าพระเชษฐานั้นเปนสมเด็จพระบรมราชาธิราชเจ้าไปครองราชสมบัติณเมืองสุพรรณบุรี จึงให้สมเด็จพระเจ้าลูกเธอพระราเมศวรขึ้นไปครองราชสมบัติในเมืองลพบุรี. {{ฟม}}ครั้งนั้น พระยาประเทศราชขึ้น ๑๖ เมือง คือ เมืองมลกา, เมืองชวา, เมืองตนาวศรี, เมืองนครศรีธรรมราช, เมืองทวาย, เมืองเมาะตมะ, เมืองเมาะลำเลิ่ง, เมืองสงขลา, เมืองจันทบูร, เมืองพิศณุโลก, เมืองศุโขไทย, เมืองพิไชย, เมืองสวรรคโลก, เมืองพิจิตร, เมืองกำแพงเพ็ชร, เมืองนครสวรรค์ {{ฟม}}แล้วให้ขึ้นไปเชิญสมเด็จพระเจ้าลูกเธอพระราเมศวรลงมาแต่เมืองลพบุรี ทรงพระกรุณาตรัศว่า ขอมแปรภักตร จะให้ออกไป<noinclude>{{ข|๑|4em}}</noinclude> mfs267mme4b5h1pfctstnpatds3jpsr 189861 189860 2022-08-22T13:25:58Z Venise12mai1834 8884 /* ตรวจสอบแล้ว */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="Venise12mai1834" /></noinclude>{{ก|แผ่นดินสมเด็จพระรามาธิบดีที่ ๑|บ=font-size:140%}} {{ฟม}}ศุภมัศดุ ศักราช ๗๑๒ ปีขาน โทศก วัน {{จ|๖|๖||๕}} ค่ำ เพลาสามนาฬิกาเก้าบาท สถาปนากรุงพระนครศรีอยุทธยา ชีพ่อพราหมณ์ให้ฤกษ์ตั้งพิธีกลบบาตร ได้สังข์ทักขิณาวัฏใต้ต้นหมันใบหนึ่ง แล้วสร้างพระที่นั่งไพฑูริย์มหาปราสาทองค์หนึ่ง สร้างพระที่นั่งไพชยนต์มหาปราสาทองค์หนึ่ง สร้างพระที่นั่งไอสวรรย์มหาปราสาทองค์หนึ่ง แล้วพระเจ้าอู่ทองเสด็จเข้ามาเสวยราชสมบัติ พระชนม์ได้ ๓๗ พระพรรษา ชีพ่อพราหมณ์ถวายพระนามว่า สมเด็จพระรามาธิบดีศรีสุนทรบรมบพิตรพระพุทธเจ้าอยู่หัวกรุงเทพมหานครบวรทวาราวดีศรีอยุทธยามหาดิลกภพนพรัตนราชธานีบุรีรมย์ เหมือนด้วยนามสมเด็จพระรามนารายน์อวตารอันผ่านกรุงศรีอยุทธยาแต่กาลก่อนนั้น แล้วโปรดให้ขุนหลวงพงั่วซึ่งเปนพี่พระมเหษีแลตรัศเรียกว่าพระเชษฐานั้นเปนสมเด็จพระบรมราชาธิราชเจ้าไปครองราชสมบัติณเมืองสุพรรณบุรี จึงให้สมเด็จพระเจ้าลูกเธอพระราเมศวรขึ้นไปครองราชสมบัติในเมืองลพบุรี. {{ฟม}}ครั้งนั้น พระยาประเทศราชขึ้น ๑๖ เมือง คือ เมืองมลกา, เมืองชวา, เมืองตนาวศรี, เมืองนครศรีธรรมราช, เมืองทวาย, เมืองเมาะตมะ, เมืองเมาะลำเลิ่ง, เมืองสงขลา, เมืองจันทบูร, เมืองพิศณุโลก, เมืองศุโขไทย, เมืองพิไชย, เมืองสวรรคโลก, เมืองพิจิตร, เมืองกำแพงเพ็ชร, เมืองนครสวรรค์ {{ฟม}}แล้วให้ขึ้นไปเชิญสมเด็จพระเจ้าลูกเธอพระราเมศวรลงมาแต่เมืองลพบุรี ทรงพระกรุณาตรัศว่า ขอมแปรภักตร จะให้ออกไป<noinclude>{{ข|๑|4em}}</noinclude> izt851f1sndh8pjush0rq3evuws63qc 250 35671 189862 141414 2022-08-22T13:28:09Z Venise12mai1834 8884 /* ตรวจสอบแล้ว */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="Venise12mai1834" />{{ก|๒}}</noinclude>กระทำปราบปรามเสีย พระราเมศวรได้ฤกษ์ยกพลห้าพันไปถึงกรุงกัมพูชาธิบดีเพลาพลบค่ำ พระยาอุปราชบุตรพระเจ้ากัมพูชาธิบดีทูลว่า ทัพซึ่งยกมานั้นเลื่อยล้าอยู่ ยังมิได้พร้อมมูล จะขอออกโจมทัพ พระเจ้ากัมพูชาธิบดีก็เห็นด้วย พระยาอุปราชก็ออกโจมทัพ ทัพน่ายังมิทันตั้งค่ายก็แตกฉานมาประทะทัพหลวง เสียพระศรีสวัสดิ์แก่ชาวกัมพูชาธิบดี มีข่าวเข้ามาถึงพระนคร มีพระราชโองการให้ขุนตำรวจออกไปอัญเชิญสมเด็จพระบรมราชาธิราชเจ้าผู้เปนพระเชษฐาซึ่งอยู่เมืองสุพรรณบุรี ครั้นเสด็จเข้ามาถึงพระนครแล้ว พระเจ้าอยู่หัวตรัศว่า ขออัญเชิญท่านออกไปช่วยหลานท่าน สมเด็จพระบรมราชาธิราชเจ้าจึงยกทัพรีบออกไปถึงกรุงกัมพูชาธิบดี ก็รบเอาไชยชำนะได้ ให้กวาดครัวชาวกรุงกัมพูชาธิบดีเข้ามาพระนครเปนอันมาก. {{ฟม}}ศักราชได้ ๗๑๕ ปีมเสง เบญจศก วันพฤหัศบดี เดือนสี่ ขึ้นค่ำหนึ่ง เพลาเช้าสองนาฬิกาห้าบาท ทรงพระกรุณาตรัศว่า ที่พระตำหนักเวียงเหล็กนั้น ให้สถาปนาพระวิหารแลพระมหาธาตุเปนพระอาราม แล้วให้นามชื่อ วัดพุทไธสวรรย์ ครั้งนั้น ม้าขุนพินิจจัยตกลูกศีศะเดียว ตัวเปนสองตัว แปดเท้า เดินชิงศีศะกัน ไก่พระศรีมโหสถฟักฟองตกลูกตัวเดียวสองศีศะ {{ฟม}}ศักราช ๗๑๙ ปีรกา นพศก ทรงพระกรุณาตรัศว่า เจ้าแก้วเจ้าไทยออกอหิวาตกะโรคตาย ให้ขุดขึ้นเผาเสีย แลที่ปลงศพนั้น ให้สถาปนาพระเจดีย์แลวิหารเปนพระอาราม แล้วให้นามชื่อ วัดป่าแก้ว. {{ฟม}}ศักราช ๗๓๑ ปีรกา เอกศก สมเด็จพระรามาธิบดีเสด็จสวรรคต อยู่ในราชสมบัติ ๒๐ ปี.<noinclude></noinclude> emkr077kl9bu2vuogz1xjamxzgt94tg 0 35814 189869 141446 2022-08-22T13:52:04Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = [[../|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา]] | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[../|หน้ารวม]] | ถัดไป = [[../ภาค 2/]] | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" include=1/> ---- {{สบช| * '''[[/คำอุทิศ/]]''' : {{ลล|โดย {{ลผส|สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้าภาณุรังษีสว่างวงศ์ กรมพระยาภาณุพันธุวงศ์วรเดช}}}} * '''[[/คำนำ/|คำนำ ว่าด้วยตำนานหนังสือพระราชพงษาวดาร]]''' : {{ลล|โดย {{ลผส|พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระดำรงราชานุภาพ}}}} * '''[[/สารบานเรื่อง/]]''' * '''พระราชพงษาวดาร''' *# {{พห|ผ1|1|รามาธิบดีที่ 1|712–731}} *# {{พห|ผ1|2|ราเมศวร ครั้งที่ 1|731–732}} *# {{พห|ผ1|3|บรมราชาธิราชที่ 1|732–744}} *# {{พห|ผ1|4|เจ้าทองจันทร์|6=15 วัน}} *# {{พห|ผ1|5|ราเมศวร ครั้งที่ 2|744–749}} *# {{พห|ผ1|6|รามราชาธิราช|749–763}} *# {{พห|ผ1|7|อินทราชาธิราชที่ 1|763–780}} *# {{พห|ผ1|8|บรมราชาธิราชที่ 2|780–796}} *# {{พห|ผ1|9|บรมไตรโลกนารถ|796–811}} *# {{พห|ผ1|10|อินทราชาที่ 2|811–835}} *# {{พห|ผ1|11|รามาธิบดีที่ 2|835–871}} *# {{พห|ผ1|12|บรมราชามหาพุทธางกูร|871–875}} *# {{พห|ผ1|13|รัฏฐาธิราชกุมาร|6=5 เดือน}} *# {{พห|ผ1|14|ไชยราชาธิราช|876–889}} *# {{พห|ผ1|15|ยอดฟ้า|889–890}} *# {{พห|ผ1|16|5=ขุนวรวงษาธิราช|6=4 เดือน}} *# {{พห|ผ1|17|มหาจักรพรรดิราชาธิราช ครั้งที่ 1|891–914}} *# {{พห|ผ1|18|มหินทราธิราช ครั้งที่ 1|914–916}} *# {{พห|ผ1|19|มหาจักรพรรดิ ครั้งที่ 2|916–917}} *# {{พห|ผ1|20|มหินทราธิราช ครั้งที่ 2|917–918}} *# {{พห|ผ1|21|สรรเพชญ์ที่ 1 (พระมหาธรรมราชา)|918–940}} *# {{พห|ผ1|22|สรรเพชญ์ที่ 2 (พระนเรศวรมหาราช)|940–955}} *# {{พห|ผ1|23|สรรเพชญ์ที่ 3 (พระเอกาทศรฐ)|955–963}} *# {{พห|ผ1|24|สรรเพชญ์ที่ 4 (เจ้าฟ้าศรีเสาวภาคย์)|963–964}} *# {{พห|ผ1|25|บรมราชาที่ 1 (พระเจ้าทรงธรรม)|964–989}} *# {{พห|ผ1|26|บรมราชาที่ 2 (พระเชษฐาธิราช)|989–991}} *# {{พห|ผ1|27|อาทิตยวงษ์|991}} }} ==บรรณานุกรม== * ''พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค 1''. (2455). กรุงเทพฯ: ม.ป.พ. [สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้าภาณุรังษีสว่างวงศ์ กรมพระยาภาณุพันธุวงศ์วรเดช พิมพ์ขึ้นเปนส่วนพระกุศลทานมัยในงานพระศพพระเจ้าบรมวงศ์เธอ (ชั้น 3) กรมหลวงวรเสฐสุดา พระอรรคชายาเธอ พระองค์เจ้าอุบลรัตนนารีนาค กรมขุนอรรควรราชกัญญา สมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอ เจ้าฟ้าจันทราสรัทวาร กรมขุนพิจิตรเจษฎจันทร์ สมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอ เจ้าฟ้าเยาวมาลย์นฤมล กรมขุนสวรรคโลกย์ลักษณวดี]. {{ลิขสิทธิ์หมดอายุ-ไทย}} 4c24la08nbor8c4y7wihvbcuw0kmwfy 189870 189869 2022-08-22T13:52:27Z Venise12mai1834 8884 เพิ่ม[[หมวดหมู่:หนังสืองานศพ]]แล้ว ด้วย[[Help:Gadget-HotCat|ฮอทแคต]] wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = [[../|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา]] | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[../|หน้ารวม]] | ถัดไป = [[../ภาค 2/]] | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" include=1/> ---- {{สบช| * '''[[/คำอุทิศ/]]''' : {{ลล|โดย {{ลผส|สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้าภาณุรังษีสว่างวงศ์ กรมพระยาภาณุพันธุวงศ์วรเดช}}}} * '''[[/คำนำ/|คำนำ ว่าด้วยตำนานหนังสือพระราชพงษาวดาร]]''' : {{ลล|โดย {{ลผส|พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระดำรงราชานุภาพ}}}} * '''[[/สารบานเรื่อง/]]''' * '''พระราชพงษาวดาร''' *# {{พห|ผ1|1|รามาธิบดีที่ 1|712–731}} *# {{พห|ผ1|2|ราเมศวร ครั้งที่ 1|731–732}} *# {{พห|ผ1|3|บรมราชาธิราชที่ 1|732–744}} *# {{พห|ผ1|4|เจ้าทองจันทร์|6=15 วัน}} *# {{พห|ผ1|5|ราเมศวร ครั้งที่ 2|744–749}} *# {{พห|ผ1|6|รามราชาธิราช|749–763}} *# {{พห|ผ1|7|อินทราชาธิราชที่ 1|763–780}} *# {{พห|ผ1|8|บรมราชาธิราชที่ 2|780–796}} *# {{พห|ผ1|9|บรมไตรโลกนารถ|796–811}} *# {{พห|ผ1|10|อินทราชาที่ 2|811–835}} *# {{พห|ผ1|11|รามาธิบดีที่ 2|835–871}} *# {{พห|ผ1|12|บรมราชามหาพุทธางกูร|871–875}} *# {{พห|ผ1|13|รัฏฐาธิราชกุมาร|6=5 เดือน}} *# {{พห|ผ1|14|ไชยราชาธิราช|876–889}} *# {{พห|ผ1|15|ยอดฟ้า|889–890}} *# {{พห|ผ1|16|5=ขุนวรวงษาธิราช|6=4 เดือน}} *# {{พห|ผ1|17|มหาจักรพรรดิราชาธิราช ครั้งที่ 1|891–914}} *# {{พห|ผ1|18|มหินทราธิราช ครั้งที่ 1|914–916}} *# {{พห|ผ1|19|มหาจักรพรรดิ ครั้งที่ 2|916–917}} *# {{พห|ผ1|20|มหินทราธิราช ครั้งที่ 2|917–918}} *# {{พห|ผ1|21|สรรเพชญ์ที่ 1 (พระมหาธรรมราชา)|918–940}} *# {{พห|ผ1|22|สรรเพชญ์ที่ 2 (พระนเรศวรมหาราช)|940–955}} *# {{พห|ผ1|23|สรรเพชญ์ที่ 3 (พระเอกาทศรฐ)|955–963}} *# {{พห|ผ1|24|สรรเพชญ์ที่ 4 (เจ้าฟ้าศรีเสาวภาคย์)|963–964}} *# {{พห|ผ1|25|บรมราชาที่ 1 (พระเจ้าทรงธรรม)|964–989}} *# {{พห|ผ1|26|บรมราชาที่ 2 (พระเชษฐาธิราช)|989–991}} *# {{พห|ผ1|27|อาทิตยวงษ์|991}} }} ==บรรณานุกรม== * ''พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค 1''. (2455). กรุงเทพฯ: ม.ป.พ. [สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้าภาณุรังษีสว่างวงศ์ กรมพระยาภาณุพันธุวงศ์วรเดช พิมพ์ขึ้นเปนส่วนพระกุศลทานมัยในงานพระศพพระเจ้าบรมวงศ์เธอ (ชั้น 3) กรมหลวงวรเสฐสุดา พระอรรคชายาเธอ พระองค์เจ้าอุบลรัตนนารีนาค กรมขุนอรรควรราชกัญญา สมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอ เจ้าฟ้าจันทราสรัทวาร กรมขุนพิจิตรเจษฎจันทร์ สมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอ เจ้าฟ้าเยาวมาลย์นฤมล กรมขุนสวรรคโลกย์ลักษณวดี]. {{ลิขสิทธิ์หมดอายุ-ไทย}} [[หมวดหมู่:หนังสืองานศพ]] b6d2u6tugur8s24huvscnshuvcoluwr 189874 189870 2022-08-22T14:03:45Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = [[../|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา]]: ภาค 1 | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[../|หน้ารวม]] | ถัดไป = [[../ภาค 2/]] | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" include=1/> ---- {{สบช| * '''[[/คำอุทิศ/]]''' : {{ลล|โดย {{ลผส|สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้าภาณุรังษีสว่างวงศ์ กรมพระยาภาณุพันธุวงศ์วรเดช}}}} * '''[[/คำนำ/|คำนำ ว่าด้วยตำนานหนังสือพระราชพงษาวดาร]]''' : {{ลล|โดย {{ลผส|พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระดำรงราชานุภาพ}}}} * '''[[/สารบานเรื่อง/]]''' * '''พระราชพงษาวดาร''' *# {{พห|ผ1|1|รามาธิบดีที่ 1|712–731}} *# {{พห|ผ1|2|ราเมศวร ครั้งที่ 1|731–732}} *# {{พห|ผ1|3|บรมราชาธิราชที่ 1|732–744}} *# {{พห|ผ1|4|เจ้าทองจันทร์|6=15 วัน}} *# {{พห|ผ1|5|ราเมศวร ครั้งที่ 2|744–749}} *# {{พห|ผ1|6|รามราชาธิราช|749–763}} *# {{พห|ผ1|7|อินทราชาธิราชที่ 1|763–780}} *# {{พห|ผ1|8|บรมราชาธิราชที่ 2|780–796}} *# {{พห|ผ1|9|บรมไตรโลกนารถ|796–811}} *# {{พห|ผ1|10|อินทราชาที่ 2|811–835}} *# {{พห|ผ1|11|รามาธิบดีที่ 2|835–871}} *# {{พห|ผ1|12|บรมราชามหาพุทธางกูร|871–875}} *# {{พห|ผ1|13|รัฏฐาธิราชกุมาร|6=5 เดือน}} *# {{พห|ผ1|14|ไชยราชาธิราช|876–889}} *# {{พห|ผ1|15|ยอดฟ้า|889–890}} *# {{พห|ผ1|16|5=ขุนวรวงษาธิราช|6=4 เดือน}} *# {{พห|ผ1|17|มหาจักรพรรดิราชาธิราช ครั้งที่ 1|891–914}} *# {{พห|ผ1|18|มหินทราธิราช ครั้งที่ 1|914–916}} *# {{พห|ผ1|19|มหาจักรพรรดิ ครั้งที่ 2|916–917}} *# {{พห|ผ1|20|มหินทราธิราช ครั้งที่ 2|917–918}} *# {{พห|ผ1|21|สรรเพชญ์ที่ 1 (พระมหาธรรมราชา)|918–940}} *# {{พห|ผ1|22|สรรเพชญ์ที่ 2 (พระนเรศวรมหาราช)|940–955}} *# {{พห|ผ1|23|สรรเพชญ์ที่ 3 (พระเอกาทศรฐ)|955–963}} *# {{พห|ผ1|24|สรรเพชญ์ที่ 4 (เจ้าฟ้าศรีเสาวภาคย์)|963–964}} *# {{พห|ผ1|25|บรมราชาที่ 1 (พระเจ้าทรงธรรม)|964–989}} *# {{พห|ผ1|26|บรมราชาที่ 2 (พระเชษฐาธิราช)|989–991}} *# {{พห|ผ1|27|อาทิตยวงษ์|991}} }} ==บรรณานุกรม== * ''พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค 1''. (2455). กรุงเทพฯ: ม.ป.พ. [สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้าภาณุรังษีสว่างวงศ์ กรมพระยาภาณุพันธุวงศ์วรเดช พิมพ์ขึ้นเปนส่วนพระกุศลทานมัยในงานพระศพพระเจ้าบรมวงศ์เธอ (ชั้น 3) กรมหลวงวรเสฐสุดา พระอรรคชายาเธอ พระองค์เจ้าอุบลรัตนนารีนาค กรมขุนอรรควรราชกัญญา สมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอ เจ้าฟ้าจันทราสรัทวาร กรมขุนพิจิตรเจษฎจันทร์ สมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอ เจ้าฟ้าเยาวมาลย์นฤมล กรมขุนสวรรคโลกย์ลักษณวดี]. {{ลิขสิทธิ์หมดอายุ-ไทย}} [[หมวดหมู่:หนังสืองานศพ]] 7wpraoab3oy3gsp0emozaubnoudbmiz 189880 189874 2022-08-22T14:09:20Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = {{พห|ภ1}} | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[../|หน้ารวม]] | ถัดไป = [[../ภาค 2/]] | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" include=1/> ---- {{สบช| * '''[[/คำอุทิศ/]]''' : {{ลล|โดย {{ลผส|สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้าภาณุรังษีสว่างวงศ์ กรมพระยาภาณุพันธุวงศ์วรเดช}}}} * '''[[/คำนำ/|คำนำ ว่าด้วยตำนานหนังสือพระราชพงษาวดาร]]''' : {{ลล|โดย {{ลผส|พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระดำรงราชานุภาพ}}}} * '''[[/สารบานเรื่อง/]]''' * '''พระราชพงษาวดาร''' *# {{พห|ผ1|1|รามาธิบดีที่ 1|712–731}} *# {{พห|ผ1|2|ราเมศวร ครั้งที่ 1|731–732}} *# {{พห|ผ1|3|บรมราชาธิราชที่ 1|732–744}} *# {{พห|ผ1|4|เจ้าทองจันทร์|6=15 วัน}} *# {{พห|ผ1|5|ราเมศวร ครั้งที่ 2|744–749}} *# {{พห|ผ1|6|รามราชาธิราช|749–763}} *# {{พห|ผ1|7|อินทราชาธิราชที่ 1|763–780}} *# {{พห|ผ1|8|บรมราชาธิราชที่ 2|780–796}} *# {{พห|ผ1|9|บรมไตรโลกนารถ|796–811}} *# {{พห|ผ1|10|อินทราชาที่ 2|811–835}} *# {{พห|ผ1|11|รามาธิบดีที่ 2|835–871}} *# {{พห|ผ1|12|บรมราชามหาพุทธางกูร|871–875}} *# {{พห|ผ1|13|รัฏฐาธิราชกุมาร|6=5 เดือน}} *# {{พห|ผ1|14|ไชยราชาธิราช|876–889}} *# {{พห|ผ1|15|ยอดฟ้า|889–890}} *# {{พห|ผ1|16|5=ขุนวรวงษาธิราช|6=4 เดือน}} *# {{พห|ผ1|17|มหาจักรพรรดิราชาธิราช ครั้งที่ 1|891–914}} *# {{พห|ผ1|18|มหินทราธิราช ครั้งที่ 1|914–916}} *# {{พห|ผ1|19|มหาจักรพรรดิ ครั้งที่ 2|916–917}} *# {{พห|ผ1|20|มหินทราธิราช ครั้งที่ 2|917–918}} *# {{พห|ผ1|21|สรรเพชญ์ที่ 1 (พระมหาธรรมราชา)|918–940}} *# {{พห|ผ1|22|สรรเพชญ์ที่ 2 (พระนเรศวรมหาราช)|940–955}} *# {{พห|ผ1|23|สรรเพชญ์ที่ 3 (พระเอกาทศรฐ)|955–963}} *# {{พห|ผ1|24|สรรเพชญ์ที่ 4 (เจ้าฟ้าศรีเสาวภาคย์)|963–964}} *# {{พห|ผ1|25|บรมราชาที่ 1 (พระเจ้าทรงธรรม)|964–989}} *# {{พห|ผ1|26|บรมราชาที่ 2 (พระเชษฐาธิราช)|989–991}} *# {{พห|ผ1|27|อาทิตยวงษ์|991}} }} ==บรรณานุกรม== * ''พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค 1''. (2455). กรุงเทพฯ: ม.ป.พ. [สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้าภาณุรังษีสว่างวงศ์ กรมพระยาภาณุพันธุวงศ์วรเดช พิมพ์ขึ้นเปนส่วนพระกุศลทานมัยในงานพระศพพระเจ้าบรมวงศ์เธอ (ชั้น 3) กรมหลวงวรเสฐสุดา พระอรรคชายาเธอ พระองค์เจ้าอุบลรัตนนารีนาค กรมขุนอรรควรราชกัญญา สมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอ เจ้าฟ้าจันทราสรัทวาร กรมขุนพิจิตรเจษฎจันทร์ สมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอ เจ้าฟ้าเยาวมาลย์นฤมล กรมขุนสวรรคโลกย์ลักษณวดี]. {{ลิขสิทธิ์หมดอายุ-ไทย}} [[หมวดหมู่:หนังสืองานศพ]] bft4z940m37k7mebpa6llhe1fos0xor 0 35815 189868 141520 2022-08-22T13:50:21Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{ฉบับอื่น|พระราชพงศาวดาร ฉบับพระราชหัตถเลขา}} {{หัวเรื่อง | ชื่อ = พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = | ถัดไป = | หมายเหตุ = }} {| align=center |-style="vertical-align:top;" |colspan=5|{{สต}} |- !ภาค !width=10em| !style="text-align:left;"|เนื้อหา !width=10em| !style="text-align:left;"|หมายเหตุ |- |colspan=5|{{สต}} |-style="vertical-align:top;" |style="text-align:center;" rowspan=4|'''[[/ภาค 1|1]]''' |rowspan=4| |คำอุทิศ |rowspan=4| |โดย {{ลผส|สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้าภาณุรังษีสว่างวงศ์ กรมพระยาภาณุพันธุวงศ์วรเดช}} |-style="vertical-align:top;" |คำนำ ว่าด้วยตำนานหนังสือพระราชพงษาวดาร |โดย {{ลผส|พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระดำรงราชานุภาพ}} |-style="vertical-align:top;" |สารบาญเรื่อง | |-style="vertical-align:top;" |พระราชพงษาวดาร |แผ่นดินสมเด็จพระรามาธิบดีที่ 1 – แผ่นดินสมเด็จพระอาทิตยวงษ์ |- |colspan=5| ---- |-style="vertical-align:top;" |rowspan=2 style="text-align:center;"|'''[[/ภาค 2|2]]''' |rowspan=2| |สารบาญเรื่อง |rowspan=2| | |-style="vertical-align:top;" |พระราชพงษาวดาร |แผ่นดินสมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ 5 (พระเจ้าปราสาททอง) – แผ่นดินสมเด็จพระบรมราชาที่ 3 (พระที่นั่งสุริยามรินทร์) |- |colspan=5| ---- |-style="vertical-align:top;" |rowspan=2 style="text-align:center;"|'''[[/ภาค 3|3]]''' |rowspan=2| |สารบาญเรื่อง |rowspan=2| |-style="vertical-align:top;" |พระราชพงษาวดาร |ระหว่างจลาจล – แผ่นดินพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลก |- |colspan=5| ---- |- |} q746oldcdyzklnmhu9swtegupvbhjk8 0 35825 189910 141455 2022-08-22T14:33:09Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = {{พห|ภ1}} | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = {{พห|ผ|16||ขุนวรวงษาธิราช}} | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = {{พห|ผ3|15}} | ถัดไป = {{พห|ผ3|17}} | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" from="78" to="82" tosection="82-1"/> 4o0s3u1b2xlivkqah086wicfk1wkis5 0 36122 189911 141630 2022-08-22T14:33:43Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = {{พห|ภ1}} | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = {{พห|ผ|17|มหาจักรพรรดิราชาธิราช ครั้งที่ 1}} | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = {{พห|ผ3|16}} | ถัดไป = {{พห|ผ3|18}} | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" from="82" fromsection="82-2" to="125" tosection="125-1"/> ntq68esz28idpkrxnhuc5sgbhyrn91v 252 37278 189852 181581 2022-08-22T13:09:55Z Venise12mai1834 8884 proofread-index text/x-wiki {{:MediaWiki:Proofreadpage_index_template |ประเภท=book |ชื่อ=[[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา]] |ภาษา=th |เล่ม=[[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1|ภาค 1]] |ผู้สร้างสรรค์={{ลผส|พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว}}; {{ลผส|พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหลวงวงศาธิราชสนิท}} |ผู้แปล= |บรรณาธิการ={{ลผส|พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระดำรงราชานุภาพ}} |ผู้วาดภาพประกอบ= |สถานศึกษา= |ผู้เผยแพร่={{ลผส|สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้าภาณุรังษีสว่างวงศ์ กรมพระยาภาณุพันธุวงศ์วรเดช}} |สถานที่=กรุงเทพฯ |ปี=2455 |รหัส= |ISBN= |OCLC= |LCCN= |BNF_ARK= |ARC= |จากวารสาร= |ที่มา=pdf |ภาพ=1 |ความคืบหน้า=V |การผสานหน้า=yes |วันที่ตรวจสอบเนื้อหาเสร็จสมบูรณ์= |หน้า=<pagelist 1=- 2=1 35=1 60=1 1to324 = thai /> |ชุดเล่ม={{ชุดเล่ม พระราชพงศาวดาร ฉบับพระราชหัตถเลขา}} |จำนวน= |หมายเหตุ=; สารบัญ * [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/คำอุทิศ|คำอุทิศ]] (น. 1–2) * [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/คำนำ|คำนำ]] (น. 1–30) * [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/สารบานเรื่อง|สารบานเรื่อง]] (น. 1–25) * พระราชพงษาวดาร {{พับส่วน| # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 1|สมเด็จพระรามาธิบดีที่ 1]] (น. 1–2) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 2|สมเด็จพระราเมศวร ครั้งที่ 1]] (น. 3) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 3|สมเด็จพระบรมราชาธิราชที่ 1]] (น. 3–4) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 4|สมเด็จพระเจ้าทองจันทร์]] (น. 4) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 5|สมเด็จพระราเมศวร ครั้งที่ 2]] (น. 4–7) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 6|สมเด็จพระรามราชาธิราช]] (น. 7) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 7|สมเด็จพระอินทราชาธิราชที่ 1]] (น. 7–8) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 8|สมเด็จพระบรมราชาธิราชที่ 2]] (น. 8–9) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 9|สมเด็จพระบรมไตรโลกนารถ]] (น. 10–11) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 10|สมเด็จพระอินทราชาที่ 2]] (น. 11–12) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 11|สมเด็จพระรามาธิบดีที่ 2]] (น. 13–14) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 12|สมเด็จพระบรมราชามหาพุทธางกูร]] (น. 14) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 13|สมเด็จพระรัฏฐาธิราชกุมาร]] (น. 15) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 14|สมเด็จพระไชยราชาธิราช]] (น. 15–17) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 15|สมเด็จพระยอดฟ้า]] (น. 17–18) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 16|ขุนวรวงษาธิราช]] (น. 19–23) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 17|สมเด็จพระมหาจักรพรรดิราชาธิราช]] (น. 23–66) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 18|สมเด็จพระมหินทราธิราช ครั้งที่ 1]] (น. 66–72) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 19|สมเด็จพระมหาจักรพรรดิ ครั้งที่ 2]] (น. 72–80) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 20|สมเด็จพระมหินทราธิราช ครั้งที่ 2]] (น. 81–95) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 21|สมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ 1 (พระมหาธรรมราชา)]] (น. 95–145) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 22|สมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ 2 (พระนเรศวรมหาราช)]] (น. 145–242) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 23|สมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ 3 (พระเอกาทศรฐ)]] (น. 242–257) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 24|สมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ 4 (เจ้าฟ้าศรีเสาวภาคย์)]] (น. 257–258) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 25|สมเด็จพระบรมราชาที่ 1 (พระเจ้าทรงธรรม)]] (น. 258–261) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 26|สมเด็จพระบรมราชาที่ 2 (พระเชษฐาธิราช)]] (น. 261–264) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 27|สมเด็จพระอาทิตยวงษ์]] (น. 265) }} |Width= |Css= |Header={{ก|{{{pagenum}}}}} |Footer= }} [[หมวดหมู่:ดัชนีประวัติศาสตร์]] 6a84js34fsy4pwu53s4y1g86o3fvpbl 189937 189852 2022-08-22T15:15:14Z Venise12mai1834 8884 proofread-index text/x-wiki {{:MediaWiki:Proofreadpage_index_template |ประเภท=book |ชื่อ=[[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา]] |ภาษา=th |เล่ม=[[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1|ภาค 1]] |ผู้สร้างสรรค์= |ผู้แปล= |บรรณาธิการ={{ลผส|พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว}}<br>{{ลผส|พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหลวงวงศาธิราชสนิท}}<bt>{{ลผส|พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระดำรงราชานุภาพ}} |ผู้วาดภาพประกอบ= |สถานศึกษา= |ผู้เผยแพร่={{ลผส|สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้าภาณุรังษีสว่างวงศ์ กรมพระยาภาณุพันธุวงศ์วรเดช}} |สถานที่=กรุงเทพฯ |ปี=2455 |รหัส= |ISBN= |OCLC= |LCCN= |BNF_ARK= |ARC= |จากวารสาร= |ที่มา=pdf |ภาพ=1 |ความคืบหน้า=C |การผสานหน้า=no |วันที่ตรวจสอบเนื้อหาเสร็จสมบูรณ์= |หน้า=<pagelist 1=- 2=1 35=1 60=1 1to324 = thai /> |ชุดเล่ม={{ชุดเล่ม พระราชพงศาวดาร ฉบับพระราชหัตถเลขา}} |จำนวน= |หมายเหตุ=# [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/คำอุทิศ|คำอุทิศ]] (น. 1–2) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/คำนำ|คำนำ]] (น. 1–30) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/สารบานเรื่อง|สารบานเรื่อง]] (น. 1–25) # พระราชพงษาวดาร ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 1|สมเด็จพระรามาธิบดีที่ 1]] (น. 1–2) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 2|สมเด็จพระราเมศวร ครั้งที่ 1]] (น. 3) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 3|สมเด็จพระบรมราชาธิราชที่ 1]] (น. 3–4) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 4|สมเด็จพระเจ้าทองจันทร์]] (น. 4) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 5|สมเด็จพระราเมศวร ครั้งที่ 2]] (น. 4–7) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 6|สมเด็จพระรามราชาธิราช]] (น. 7) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 7|สมเด็จพระอินทราชาธิราชที่ 1]] (น. 7–8) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 8|สมเด็จพระบรมราชาธิราชที่ 2]] (น. 8–9) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 9|สมเด็จพระบรมไตรโลกนารถ]] (น. 10–11) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 10|สมเด็จพระอินทราชาที่ 2]] (น. 11–12) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 11|สมเด็จพระรามาธิบดีที่ 2]] (น. 13–14) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 12|สมเด็จพระบรมราชามหาพุทธางกูร]] (น. 14) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 13|สมเด็จพระรัฏฐาธิราชกุมาร]] (น. 15) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 14|สมเด็จพระไชยราชาธิราช]] (น. 15–17) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 15|สมเด็จพระยอดฟ้า]] (น. 17–18) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 16|ขุนวรวงษาธิราช]] (น. 19–23) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 17|สมเด็จพระมหาจักรพรรดิราชาธิราช]] (น. 23–66) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 18|สมเด็จพระมหินทราธิราช ครั้งที่ 1]] (น. 66–72) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 19|สมเด็จพระมหาจักรพรรดิ ครั้งที่ 2]] (น. 72–80) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 20|สมเด็จพระมหินทราธิราช ครั้งที่ 2]] (น. 81–95) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 21|สมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ 1 (พระมหาธรรมราชา)]] (น. 95–145) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 22|สมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ 2 (พระนเรศวรมหาราช)]] (น. 145–242) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 23|สมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ 3 (พระเอกาทศรฐ)]] (น. 242–257) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 24|สมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ 4 (เจ้าฟ้าศรีเสาวภาคย์)]] (น. 257–258) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 25|สมเด็จพระบรมราชาที่ 1 (พระเจ้าทรงธรรม)]] (น. 258–261) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 26|สมเด็จพระบรมราชาที่ 2 (พระเชษฐาธิราช)]] (น. 261–264) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 27|สมเด็จพระอาทิตยวงษ์]] (น. 265) |Width= |Css= |Header={{ก|{{{pagenum}}}}} |Footer= }} [[หมวดหมู่:ดัชนีประวัติศาสตร์]] 2sqfbik30elhu18ea8x0yei5bad04q1 189939 189937 2022-08-22T15:15:33Z Venise12mai1834 8884 proofread-index text/x-wiki {{:MediaWiki:Proofreadpage_index_template |ประเภท=book |ชื่อ=[[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา]] |ภาษา=th |เล่ม=[[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1|ภาค 1]] |ผู้สร้างสรรค์= |ผู้แปล= |บรรณาธิการ={{ลผส|พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว}}<br>{{ลผส|พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหลวงวงศาธิราชสนิท}}<br>{{ลผส|พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระดำรงราชานุภาพ}} |ผู้วาดภาพประกอบ= |สถานศึกษา= |ผู้เผยแพร่={{ลผส|สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้าภาณุรังษีสว่างวงศ์ กรมพระยาภาณุพันธุวงศ์วรเดช}} |สถานที่=กรุงเทพฯ |ปี=2455 |รหัส= |ISBN= |OCLC= |LCCN= |BNF_ARK= |ARC= |จากวารสาร= |ที่มา=pdf |ภาพ=1 |ความคืบหน้า=C |การผสานหน้า=no |วันที่ตรวจสอบเนื้อหาเสร็จสมบูรณ์= |หน้า=<pagelist 1=- 2=1 35=1 60=1 1to324 = thai /> |ชุดเล่ม={{ชุดเล่ม พระราชพงศาวดาร ฉบับพระราชหัตถเลขา}} |จำนวน= |หมายเหตุ=# [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/คำอุทิศ|คำอุทิศ]] (น. 1–2) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/คำนำ|คำนำ]] (น. 1–30) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/สารบานเรื่อง|สารบานเรื่อง]] (น. 1–25) # พระราชพงษาวดาร ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 1|สมเด็จพระรามาธิบดีที่ 1]] (น. 1–2) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 2|สมเด็จพระราเมศวร ครั้งที่ 1]] (น. 3) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 3|สมเด็จพระบรมราชาธิราชที่ 1]] (น. 3–4) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 4|สมเด็จพระเจ้าทองจันทร์]] (น. 4) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 5|สมเด็จพระราเมศวร ครั้งที่ 2]] (น. 4–7) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 6|สมเด็จพระรามราชาธิราช]] (น. 7) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 7|สมเด็จพระอินทราชาธิราชที่ 1]] (น. 7–8) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 8|สมเด็จพระบรมราชาธิราชที่ 2]] (น. 8–9) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 9|สมเด็จพระบรมไตรโลกนารถ]] (น. 10–11) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 10|สมเด็จพระอินทราชาที่ 2]] (น. 11–12) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 11|สมเด็จพระรามาธิบดีที่ 2]] (น. 13–14) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 12|สมเด็จพระบรมราชามหาพุทธางกูร]] (น. 14) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 13|สมเด็จพระรัฏฐาธิราชกุมาร]] (น. 15) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 14|สมเด็จพระไชยราชาธิราช]] (น. 15–17) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 15|สมเด็จพระยอดฟ้า]] (น. 17–18) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 16|ขุนวรวงษาธิราช]] (น. 19–23) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 17|สมเด็จพระมหาจักรพรรดิราชาธิราช]] (น. 23–66) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 18|สมเด็จพระมหินทราธิราช ครั้งที่ 1]] (น. 66–72) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 19|สมเด็จพระมหาจักรพรรดิ ครั้งที่ 2]] (น. 72–80) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 20|สมเด็จพระมหินทราธิราช ครั้งที่ 2]] (น. 81–95) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 21|สมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ 1 (พระมหาธรรมราชา)]] (น. 95–145) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 22|สมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ 2 (พระนเรศวรมหาราช)]] (น. 145–242) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 23|สมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ 3 (พระเอกาทศรฐ)]] (น. 242–257) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 24|สมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ 4 (เจ้าฟ้าศรีเสาวภาคย์)]] (น. 257–258) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 25|สมเด็จพระบรมราชาที่ 1 (พระเจ้าทรงธรรม)]] (น. 258–261) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 26|สมเด็จพระบรมราชาที่ 2 (พระเชษฐาธิราช)]] (น. 261–264) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 27|สมเด็จพระอาทิตยวงษ์]] (น. 265) |Width= |Css= |Header={{ก|{{{pagenum}}}}} |Footer= }} [[หมวดหมู่:ดัชนีประวัติศาสตร์]] e7khu68db5ldiy7u3lx5dfg68lzi45o 189941 189939 2022-08-22T15:18:11Z Venise12mai1834 8884 proofread-index text/x-wiki {{:MediaWiki:Proofreadpage_index_template |ประเภท=book |ชื่อ=[[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา]] |ภาษา=th |เล่ม=[[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1|ภาค 1]] |ผู้สร้างสรรค์= |ผู้แปล= |บรรณาธิการ={{ลผส|พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว}}<br>{{ลผส|พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหลวงวงศาธิราชสนิท}}<br>{{ลผส|พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระดำรงราชานุภาพ}} |ผู้วาดภาพประกอบ= |สถานศึกษา= |ผู้เผยแพร่={{ลผส|สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้าภาณุรังษีสว่างวงศ์ กรมพระยาภาณุพันธุวงศ์วรเดช}} |สถานที่=กรุงเทพฯ |ปี=2455 |รหัส= |ISBN= |OCLC= |LCCN= |BNF_ARK= |ARC= |จากวารสาร= |ที่มา=pdf |ภาพ=1 |ความคืบหน้า=C |การผสานหน้า=no |วันที่ตรวจสอบเนื้อหาเสร็จสมบูรณ์= |หน้า=<pagelist 1=- 2=1 35=1 60=1 1to324 = thai /> |ชุดเล่ม={{ชุดเล่ม พระราชพงศาวดาร ฉบับพระราชหัตถเลขา}} |จำนวน= |หมายเหตุ=# [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/คำอุทิศ|คำอุทิศ]] (น. 1) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/คำนำ|คำนำ]] (น. 1) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/สารบานเรื่อง|สารบานเรื่อง]] (น. 1) # พระราชพงษาวดาร ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 1|สมเด็จพระรามาธิบดีที่ 1]] (น. 1) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 2|สมเด็จพระราเมศวร ครั้งที่ 1]] (น. 3) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 3|สมเด็จพระบรมราชาธิราชที่ 1]] (น. 3) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 4|สมเด็จพระเจ้าทองจันทร์]] (น. 4) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 5|สมเด็จพระราเมศวร ครั้งที่ 2]] (น. 4) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 6|สมเด็จพระรามราชาธิราช]] (น. 7) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 7|สมเด็จพระอินทราชาธิราชที่ 1]] (น. 7) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 8|สมเด็จพระบรมราชาธิราชที่ 2]] (น. 8) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 9|สมเด็จพระบรมไตรโลกนารถ]] (น. 10) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 10|สมเด็จพระอินทราชาที่ 2]] (น. 11) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 11|สมเด็จพระรามาธิบดีที่ 2]] (น. 13) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 12|สมเด็จพระบรมราชามหาพุทธางกูร]] (น. 14) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 13|สมเด็จพระรัฏฐาธิราชกุมาร]] (น. 15) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 14|สมเด็จพระไชยราชาธิราช]] (น. 15) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 15|สมเด็จพระยอดฟ้า]] (น. 17) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 16|ขุนวรวงษาธิราช]] (น. 19) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 17|สมเด็จพระมหาจักรพรรดิราชาธิราช]] (น. 23) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 18|สมเด็จพระมหินทราธิราช ครั้งที่ 1]] (น. 66) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 19|สมเด็จพระมหาจักรพรรดิ ครั้งที่ 2]] (น. 72) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 20|สมเด็จพระมหินทราธิราช ครั้งที่ 2]] (น. 81) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 21|สมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ 1 (พระมหาธรรมราชา)]] (น. 95) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 22|สมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ 2 (พระนเรศวรมหาราช)]] (น. 145) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 23|สมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ 3 (พระเอกาทศรฐ)]] (น. 242) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 24|สมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ 4 (เจ้าฟ้าศรีเสาวภาคย์)]] (น. 257) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 25|สมเด็จพระบรมราชาที่ 1 (พระเจ้าทรงธรรม)]] (น. 258) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 26|สมเด็จพระบรมราชาที่ 2 (พระเชษฐาธิราช)]] (น. 261) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 1/แผ่นดินที่ 27|สมเด็จพระอาทิตยวงษ์]] (น. 265) |Width= |Css= |Header={{ก|{{{pagenum}}}}} |Footer= }} [[หมวดหมู่:ดัชนีประวัติศาสตร์]] q8nmzkxc3xarbaxwrcycp15pr8zditf 0 37336 189913 141400 2022-08-22T14:38:31Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = {{พห|ภ1}} | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = {{พห|ผ|23|สรรเพชญ์ที่ 3 (พระเอกาทศรฐ)}} | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = {{พห|ผ3|22}} | ถัดไป = {{พห|ผ3|24}} | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" from="301" fromsection="301-2" to="316" tosection="316-1"/> 3qzozrhrqfgn8ii3snavjurynt4ut2v 4 37447 189957 187914 2022-08-23T11:24:46Z Miwako Sato 4619 wikitext text/x-wiki {{process header | title = ผู้สร้างสรรค์ | section = | previous = [[วิกิซอร์ซ:ผู้สร้างสรรค์|ดัชนีผู้สร้างสรรค์]] | next = | shortcut = | notes = หน้านี่ประกอบด้วยรายชื่อผู้สร้างสรรค์ เรียงตามลำดับอักษร }} {{สารบัญขวา}} ==ก== * [[ผู้สร้างสรรค์:ก.ศ.ร. กุหลาบ|ก.ศ.ร. กุหลาบ]] (พ.ศ. 2377–2464) * [[ผู้สร้างสรรค์:จมื่นก่งศิลป์ (หรุ่น)|ก่งศิลป์ (หรุ่น), จมื่น]] (พ.ศ. ?–?) * [[ผู้สร้างสรรค์:กลีบ มหิธร|กลีบ มหิธร]] (พ.ศ. 2419–2504) * [[ผู้สร้างสรรค์:อ็องตวน กลูซีเย|กลูซีเย, อ็องตวน]] (ค.ศ. ?–?) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระยากัลยาณไมตรี (ฟรานซิส บี. แซร์)|กัลยาณไมตรี (ฟรานซิส บี. แซร์), พระยา]] (พ.ศ. 2428–2515) * [[ผู้สร้างสรรค์:เจ้าพระยาโกษาธิบดี (ปาน)|โกษาธิบดี (ปาน), เจ้าพระยา]] (พ.ศ. 2176–2242) ==ค== * [[ผู้สร้างสรรค์:เจ้าพระยาคทาธรธรณินทร์ (เยีย)|คทาธรธรณินทร์ (เยีย), เจ้าพระยา]] (พ.ศ. ?–2435) * [[ผู้สร้างสรรค์:วอลเทอร์ เครน|เครน, วอลเทอร์]] (ค.ศ. 1845–1915) ==จ== * [[ผู้สร้างสรรค์:พระจรูญชวนะพัฒน์ (ทองสุก อินทรรัสมี)|จรูญชวนะพัฒน์ (ทองสุก อินทรรัสมี), พระ]] (พ.ศ. 2423–2474) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว|จอมเกล้าเจ้าอยู่หัว, พระบาทสมเด็จพระ]] (พ.ศ. 2347–2411) * [[ผู้สร้างสรรค์:หลวงจักรปาณีศรีศีลวิสุทธิ์ (วิสุทธิ์ ไกรฤกษ์)|จักรปาณีศรีศีลวิสุทธิ์ (วิสุทธิ์ ไกรฤกษ์), หลวง]] (พ.ศ. 2446–2501) * [[ผู้สร้างสรรค์:จิตร ภูมิศักดิ์|จิตร ภูมิศักดิ์]] (พ.ศ. 2473–2509) * [[ผู้สร้างสรรค์:จุ้ยเยฺว่ชานเหริน|จุ้ยเยฺว่ชานเหริน]] (ค.ศ. ?–?) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว|จุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว, พระบาทสมเด็จพระ]] (พ.ศ. 2396–2453) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระเจนดุริยางค์ (ปิติ วาทยะกร)|เจนดุริยางค์ (ปิติ วาทยะกร), พระ]] (พ.ศ. 2426–2511) ==ฉ== * [[ผู้สร้างสรรค์:ฉ่ำ ทองคำวรรณ|ฉ่ำ ทองคำวรรณ]] (พ.ศ. 2440–2512) * [[ผู้สร้างสรรค์:เฉลียว ปทุมรส|เฉลียว ปทุมรส]] (พ.ศ. 2445–2498) ==ช== * [[ผู้สร้างสรรค์:วิลเลียม เชกสเปียร์|เชกสเปียร์, วิลเลียม]] (ค.ศ. 1564–1616) ==ซ== * [[ผู้สร้างสรรค์:ซูสีไทเฮา|ซูสีไทเฮา]] (ค.ศ. 1835–1908) * [[ผู้สร้างสรรค์:ยอร์ช เซเดส์|เซเดส์, ยอร์ช]] (ค.ศ. 1886–1969) ==ฐ== * [[ผู้สร้างสรรค์:รพินทรนาถ ฐากุร|ฐากุร, รพินทรนาถ]] (พ.ศ. 2404–2484) ==ณ== * [[ผู้สร้างสรรค์:ณรัชต์ เศวตนันทน์|ณรัชต์ เศวตนันทน์]] (พ.ศ. 2503–) ==ด== * [[ผู้สร้างสรรค์:สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ|ดำรงราชานุภาพ, สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยา]] (พ.ศ. 2405–2486) * [[ผู้สร้างสรรค์:หม่อมเจ้าดำรัสดำรงค์ เทวกุล|ดำรัสดำรงค์ เทวกุล]], หม่อมเจ้า (พ.ศ. 2429–2487) * [[ผู้สร้างสรรค์:ดิเรก ชัยนาม|ดิเรก ชัยนาม]] (พ.ศ. 2447–2510) * [[ผู้สร้างสรรค์:จอห์น แดดลีย์|แดดลีย์, จอห์น]] (ค.ศ. 1767–1817) ==ต== * [[ผู้สร้างสรรค์:สมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช|ตากสินมหาราช, สมเด็จพระเจ้า]] (พ.ศ. 2277–2325) ==ถ== * [[ผู้สร้างสรรค์:ถนอม กิตติขจร|ถนอม กิตติขจร]] (พ.ศ. 2454–2547) ==ท== * [[ผู้สร้างสรรค์:ทองสืบ ศุภะมาร์ค|ทองสืบ ศุภะมาร์ค]] (พ.ศ. 2442–?) * [[ผู้สร้างสรรค์:เจ้าพระยาทิพากรวงศมหาโกษาธิบดี (ขำ บุนนาค)|ทิพากรวงศมหาโกษาธิบดี (ขำ บุนนาค), เจ้าพระยา]] (พ.ศ. 2356–2413) * [[ผู้สร้างสรรค์:หลวงเทพภักดี (นิ่ม)|เทพภักดี (นิ่ม), หลวง]] (พ.ศ. ?–?) * [[ผู้สร้างสรรค์:สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาเทวะวงศ์วโรปการ|เทวะวงศ์วโรปการ, สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยา]] (พ.ศ. 2401–2466) * [[ผู้สร้างสรรค์:เทียนวรรณ|เทียนวรรณ]] (พ.ศ. 2385–2458) ==ธ== * [[ผู้สร้างสรรค์:เจ้าฟ้าธรรมธิเบศไชยเชษฐ์สุริยวงศ์|ธรรมธิเบศไชยเชษฐ์สุริยวงศ์, เจ้าฟ้า]] (พ.ศ. 2448–2298) * [[ผู้สร้างสรรค์:เจ้าพระยาธรรมศักดิ์มนตรี (สนั่น เทพหัสดิน ณ อยุธยา)|ธรรมศักดิ์มนตรี (สนั่น เทพหัสดิน ณ อยุธยา), เจ้าพระยา]] (พ.ศ. 2420–2486) ==น== * [[ผู้สร้างสรรค์:พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระนราธิปประพันธ์พงศ์|นราธิปประพันธ์พงศ์, พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระ]] (พ.ศ. 2404–2474) * [[ผู้สร้างสรรค์:สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้ากรมพระยานริศรานุวัดติวงศ์|นริศรานุวัดติวงศ์, สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้า]] (พ.ศ. 2406–2490) * [[ผู้สร้างสรรค์:สมเด็จพระนเรศวรมหาราช|นเรศวรมหาราช, สมเด็จพระ]] (พ.ศ. 2098–2148) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระนเรศรวรฤทธิ์|นเรศรวรฤทธิ์, พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระ]] (พ.ศ. 2398–2468) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว|นั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว, พระบาทสมเด็จพระ]] (พ.ศ. 2330–2394) ==บ== * [[ผู้สร้างสรรค์:สมเด็จเจ้าพระยาบรมมหาศรีสุริยวงศ์ (ช่วง บุนนาค)|บรมมหาศรีสุริยวงศ์ (ช่วง บุนนาค), สมเด็จเจ้าพระยา]] (พ.ศ. 2351–2425) * [[ผู้สร้างสรรค์:ราล์ฟ แอล. บอยซ์|บอยซ์, ราล์ฟ แอล.]] (พ.ศ. 2495–) * [[ผู้สร้างสรรค์:แอมโบรส กวินเน็ตต์ เบียร์ซ|เบียร์ซ, แอมโบรส กวินเน็ตต์]] (ค.ศ. 1842–1914) ==ป== * [[ผู้สร้างสรรค์:พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว|ปกเกล้าเจ้าอยู่หัว, พระบาทสมเด็จพระ]] (พ.ศ. 2436–2484) * [[ผู้สร้างสรรค์:หลวงประเจิดอักษรลักษณ์ (สมโภช อัศวนนท์)|ประเจิดอักษรลักษณ์ (สมโภช อัศวนนท์), หลวง]] (ปฏิบัติงาน พ.ศ. 2480–2481) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระยาประชากิจกรจักร์ (แช่ม บุนนาค)|ประชากิจกรจักร์ (แช่ม บุนนาค), พระยา]] (พ.ศ. ?–2450) * [[ผู้สร้างสรรค์:ประยุทธ์ จันทร์โอชา|ประยุทธ์ จันทร์โอชา]] (พ.ศ. 2497–) * [[ผู้สร้างสรรค์:ปรีดี พนมยงค์|ปรีดี พนมยงค์]] (พ.ศ. 2443–2526) * [[ผู้สร้างสรรค์:เปรม ติณสูลานนท์|เปรม ติณสูลานนท์]] (พ.ศ. 2463–2562) * [[ผู้สร้างสรรค์:เปาบุ้นจิ้น|เปาบุ้นจิ้น]] (ค.ศ. 999–1062) * [[ผู้สร้างสรรค์:ชาร์ล แปโร|แปโร, ชาร์ล]] (ค.ศ. 1628–1703) * [[ผู้สร้างสรรค์:แปลก พิบูลสงคราม|แปลก พิบูลสงคราม]] (พ.ศ. 2440–2507) ==พ== * [[ผู้สร้างสรรค์:พระยาพจนสุนทร (เรือง อติเปรมานนท์)|พจนสุนทร (เรือง อติเปรมานนท์), พระยา]] (พ.ศ. ?–?) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระยาพณิชยศาสตร์วิธาน (อู๋ พรรธนะแพทย์)|พณิชยศาสตร์วิธาน (อู๋ พรรธนะแพทย์), พระยา]] (พ.ศ. 2433–2506) * [[ผู้สร้างสรรค์:สมเด็จพระพนรัตน์ วัดพระเชตุพน|พนรัตน์ วัดพระเชตุพน, สมเด็จพระ]] (พ.ศ. 2227–?) * [[ผู้สร้างสรรค์:หมื่นพรหมสมพัตสร (มี)|พรหมสมพัตสร (มี), หมื่น]] (พ.ศ. ?–?) * [[ผู้สร้างสรรค์:เจ้าพระยาพระคลัง (หน)|พระคลัง (หน), เจ้าพระยา]] (พ.ศ. ?–2348) * [[ผู้สร้างสรรค์:เจ้าพระยาพระเสด็จสุเรนทราธิบดี (หม่อมราชวงศ์เปีย มาลากุล)|พระเสด็จสุเรนทราธิบดี (หม่อมราชวงศ์เปีย มาลากุล), เจ้าพระยา]] (พ.ศ. 2410–2459) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระยาพลางกูรธรรมพิจัย (เผดิม พลางกูร)|พลางกูรธรรมพิจัย (เผดิม พลางกูร), พระ]] (พ.ศ. ?–?) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระยาพหลพลพยุหเสนา (พจน์ พหลโยธิน)|พหลพลพยุหเสนา (พจน์ พหลโยธิน), พระยา]] (พ.ศ. 2430–2490) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระยาพิจารณาปฤชามาตย์ (สุหร่าย วัชราภัย)|พิจารณาปฤชามาตย์ (สุหร่าย วัชราภัย), พระยา]] (พ.ศ. 2412–2470) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระราชวรวงศ์เธอ กรมหมื่นพิทยาลงกรณ์|พิทยาลงกรณ์, พระราชวรวงศ์เธอ กรมหมื่น]] (พ.ศ. 2419–2488) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระพินิจชนคดี (พินิจ อินทรทูต)|พินิจชนคดี (พินิจ อินทรทูต), พระ]] (พ.ศ. ?–2513) * [[ผู้สร้างสรรค์:พี่น้องกริมม์|พี่น้องกริมม์]] (คริสต์ศตวรรษที่ 18–19) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช|พุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช, พระบาทสมเด็จพระ]] (พ.ศ. 2279–2352) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย|พุทธเลิศหล้านภาลัย, พระบาทสมเด็จพระ]] (พ.ศ. 2310–2367) * [[ผู้สร้างสรรค์:หม่อมเจ้าพูนพิศมัย ดิศกุล|พูนพิศมัย ดิศกุล, หม่อมเจ้า]] (พ.ศ. 2438–2533) * [[ผู้สร้างสรรค์:แบร์รี เพน|เพน, แบร์รี]] (ค.ศ. 1864–1928) ==ม== * [[ผู้สร้างสรรค์:พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว|มงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว, พระบาทสมเด็จพระ]] (พ.ศ. 2424–2468) * [[ผู้สร้างสรรค์:มนูญ บริสุทธิ์|มนูญ บริสุทธิ์]] (พ.ศ. 2451–2521) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระยามโนปกรณ์นิติธาดา (ก้อน หุตะสิงห์)|มโนปกรณนิติธาดา (ก้อน หุตะสิงห์), พระยา]] (พ.ศ. 2427–2491) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระมหามนตรี (ทรัพย์)|มหามนตรี (ทรัพย์), พระ]] (พ.ศ. ?–?) * [[ผู้สร้างสรรค์:เจ้าพระยามหาศิริธรรม (น้อยใหญ่)|มหาศิริธรรม (น้อยใหญ่), เจ้าพระยา]] (พ.ศ. ?–?) * [[ผู้สร้างสรรค์:เจ้าพระยามหิธร (ลออ ไกรฤกษ์)|มหิธร (ลออ ไกรฤกษ์), เจ้าพระยา]] (พ.ศ. 2417–2499) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระยามหิธรมนูปกรณ์โกศลคุณ (โทกิจิ มาซาโอะ)|มหิธรมนูปกรณ์โกศลคุณ (โทกิจิ มาซาโอะ), พระยา]] (พ.ศ. 2414–2464) * [[ผู้สร้างสรรค์:เจ้าพระยามหินทรศักดิ์ธำรง (เพ็ง เพ็ญกุล)|มหินทรศักดิ์ธำรง (เพ็ง เพ็ญกุล), เจ้าพระยา]] (พ.ศ. 2364–2437) * [[ผู้สร้างสรรค์:เบนิโต มุสโสลินี|มุสโสลินี, เบนิโต]] (ค.ศ. 1883–1945) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระยาเมธาธิบดี (สาตร สุทธเสถียร)|เมธาธิบดี (สาตร สุทธเสถียร), พระยา]] (พ.ศ. 2422–2499) * [[ผู้สร้างสรรค์:จอร์จ เฮนรี เมสัน|เมสัน, จอร์จ เฮนรี]] (ค.ศ. 1770–1851) * [[ผู้สร้างสรรค์:ไม้ เมืองเดิม|ไม้ เมืองเดิม]] (พ.ศ. 2448–2485) ==ภ== * [[ผู้สร้างสรรค์:สมเด็จพระราชปิตุลา บรมพงศาภิมุข เจ้าฟ้าภาณุรังษีสว่างวงศ์ กรมพระยาภาณุพันธุวงศ์วรเดช|ภาณุรังษีสว่างวงศ์ กรมพระยาภาณุพันธุวงศ์วรเดช, สมเด็จพระราชปิตุลา บรมพงศาภิมุข เจ้าฟ้า]] (พ.ศ. 2403–2471) * [[ผู้สร้างสรรค์:เจ้าพระยาภาสกรวงศ์ (พร บุนนาค)|ภาสกรวงศ์ (พร บุนนาค), เจ้าพระยา]] (พ.ศ. 2393–2463) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระบาทสมเด็จพระมหาภูมิพลอดุลยเดชมหาราช บรมนาถบพิตร|ภูมิพลอดุลยเดชมหาราช บรมนาถบพิตร, พระบาทสมเด็จพระมหา]] (พ.ศ. 2470–2559) ==ย== * [[ผู้สร้างสรรค์:พระยอดเมืองขวาง (ขำ ยอดเพชร)|ยอดเมืองขวาง (ขำ ยอดเพชร), พระ]] (พ.ศ. 2395–2443) * [[ผู้สร้างสรรค์:ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร|ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร]] (พ.ศ. 2510–) ==ร== * [[ผู้สร้างสรรค์:พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหลวงราชบุรีดิเรกฤทธิ์|ราชบุรีดิเรกฤทธิ์, พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหลวง]] (พ.ศ. 2417–2463) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระยาราชเสนา (ศิริ เทพหัสดิน ณ อยุธยา)|ราชเสนา (ศิริ เทพหัสดิน ณ อยุธยา), พระยา]] (พ.ศ. 2424–2517) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระยารามบัณฑิตสิทธิเศรณี (เซี้ยง สุวงศ์)|รามบัณฑิตสิทธิเศรณี (เซี้ยง สุวงศ์), พระยา]] (พ.ศ. 2431–2475) ==ล== * [[ผู้สร้างสรรค์:โรแบร์ แลงกาต์|แลงกาต์, โรแบร์]] (พ.ศ. 2435–2515) * [[ผู้สร้างสรรค์:ชาลส์ แลมบ์|แลมบ์, ชาลส์]] (ค.ศ. 1775–1834) ==ว== * [[ผู้สร้างสรรค์:พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหลวงวงศาธิราชสนิท|วงศาธิราชสนิท, พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหลวง]] (พ.ศ. 2351–2414) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระบาทสมเด็จพระวชิรเกล้าเจ้าอยู่หัว|วชิรเกล้าเจ้าอยู่หัว, พระบาทสมเด็จพระ]] (พ.ศ. 2495–) * [[ผู้สร้างสรรค์:สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาวชิรญาณวโรรส|วชิรญาณวโรรส, สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยา]] (พ.ศ. 2403–2464) * [[ผู้สร้างสรรค์:ขุนวรกิจโกศล (ถวิล ระวังภัย)|วรกิจโกศล (ถวิล ระวังภัย), ขุน]] (พ.ศ. ?–?) * [[ผู้สร้างสรรค์:วรเจตน์ ภาคีรัตน์|วรเจตน์ ภาคีรัตน์]] (พ.ศ. 2512–) * [[ผู้สร้างสรรค์:หลวงวิจิตรวาทการ (วิจิตร วิจิตรวาทการ)|วิจิตรวาทการ (วิจิตร วิจิตรวาทการ), หลวง]] (พ.ศ. 2441–2505) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระยาวิเชียรคีรี (ชม ณ สงขลา)|วิเชียรคีรี (ชม ณ สงขลา), พระยา]] (พ.ศ. 2397–2447) * [[ผู้สร้างสรรค์:เจ้าพระยาวิเชียรคีรี (บุญสัง)|วิเชียรคีรี (บุญสัง), เจ้าพระยา]] (พ.ศ. ?–?) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระวิเชียรปรีชา (น้อย)|วิเชียรปรีชา (น้อย), พระ]] (พ.ศ. ?–?) * [[ผู้สร้างสรรค์:วิเชียร วิริยะประสิทธิ์|วิเชียร วิริยะประสิทธิ์]] (พ.ศ. ?–) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระวิทยประจง (จ่าง โชติจิตรกะ)|วิทยประจง (จ่าง โชติจิตรกะ), พระ]] (พ.ศ. ?–?) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระวิภาชน์วิทยาสิทธิ์ (สังข์ พุกกะเวส)|วิภาชน์วิทยาสิทธิ์ (สังข์ พุกกะเวส), พระ]] (พ.ศ. ?–?) * [[ผู้สร้างสรรค์:หลวงวิศาลดรุณกร (อั้น สาริกบุตร)|วิศาลดรุณกร (อั้น สาริกบุตร), หลวง]] (พ.ศ. ?–?) * [[ผู้สร้างสรรค์:กราบรีแยล-ซูซาน เดอ วีย์เนิฟ|วีย์เนิฟ, กราบรีแยล-ซูซาน เดอ]] (ค.ศ. 1685–1755) * [[ผู้สร้างสรรค์:ออสการ์ โอฟลาเฮอร์ที วิลส์ ไวลด์|ไวลด์, ออสการ์ โอฟลาเฮอร์ที วิลส์]] (ค.ศ. 1854–1900) ==ศ== * [[ผู้สร้างสรรค์:เจ้าพระยาศรีธรรมาธิราช (เวก บุณยรัตพันธุ์)|ศรีธรรมาธิราช (เวก บุณยรัตพันธุ์), เจ้าพระยา]] (พ.ศ. 2384–2452) * [[ผู้สร้างสรรค์:ศรีปราชญ์|ศรีปราชญ์]] (พ.ศ. ?–?) * [[ผู้สร้างสรรค์:สมเด็จพระศรีพัชรินทราบรมราชินีนาถ พระบรมราชชนนีพันปีหลวง|ศรีพัชรินทราบรมราชินีนาถ พระบรมราชชนนีพันปีหลวง, สมเด็จพระ]] (พ.ศ. 2407–2462) * [[ผู้สร้างสรรค์:ศรีรัศมิ์ สุวะดี|ศรีรัศมิ์ สุวะดี]] (พ.ศ. 2514–) * [[ผู้สร้างสรรค์:หลวงศรีวรวัตร (พิณ จันทโรจวงศ์)|ศรีวรวัตร (พิณ จันทโรจวงศ์), หลวง]] (พ.ศ. 2414–2480) * [[ผู้สร้างสรรค์:ครูบาศรีวิชัย|ศรีวิชัย, ครูบา]] (พ.ศ. 2421–2482) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระยาศรีวิสารวาจา (เทียนเลี้ยง ฮุนตระกูล)|ศรีวิสารวาจา (เทียนเลี้ยง ฮุนตระกูล), พระยา]] (พ.ศ. 2439–2511) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระยาศรีสุนทรโวหาร (น้อย อาจารยางกูร)|ศรีสุนทรโวหาร (น้อย อาจารยางกูร), พระยา]] (พ.ศ. 2365–2434) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระเจ้าบรมวงศ์เธอ พระองค์เจ้าศรีเสาวภางค์|ศรีเสาวภางค์, พระเจ้าบรมวงศ์เธอ พระองค์เจ้า]] (พ.ศ. 2405–2432) * [[ผู้สร้างสรรค์:ศิลป พีระศรี|ศิลป พีระศรี]] (พ.ศ. 2435–2505) ==ส== <!-- ส --> * [[ผู้สร้างสรรค์:ส. ธรรมยศ|ส. ธรรมยศ]] (พ.ศ. 2457–2495) <!-- สต --> * [[ผู้สร้างสรรค์:เรย์มอนด์ บาร์ตเลตต์ สตีเวนส์|สตีเวนส์, เรย์มอนด์ บาร์ตเลตต์]] (ค.ศ. 1874–1942) <!-- สม --> * [[ผู้สร้างสรรค์:พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระสมมตอมรพันธุ์|สมมตอมรพันธุ์, พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระ]] (พ.ศ. 2403–2458) * [[ผู้สร้างสรรค์:ขุนสมาหารหิตะคดี (โป๊ โปรคุปต์)|สมาหารหิตะคดี (โป๊ โปรคุปต์), ขุน]] (พ.ศ. ?–2488) * [[ผู้สร้างสรรค์:แมลคัม อาร์เทอร์ สมิท|สมิท, แมลคัม อาร์เทอร์]] (ค.ศ. 1875–1958) <!-- สร --> * [[ผู้สร้างสรรค์:พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหลวงสรรพสิทธิประสงค์|สรรพสิทธิประสงค์, พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหลวง]] (พ.ศ. 2400–2465) <!-- สฤ --> * [[ผู้สร้างสรรค์:สฤษดิ์ ธนะรัชต์|สฤษดิ์ ธนะรัชต์]] (พ.ศ. 2451–2506) <!-- สว --> * [[ผู้สร้างสรรค์:นายสวน มหาดเล็ก|สวน มหาดเล็ก, นาย]] (พ.ศ. ?–?) <!-- สา --> * [[ผู้สร้างสรรค์:พระวิมาดาเธอ พระองค์เจ้าสายสวลีภิรมย์ กรมพระสุทธาสินีนาฏ ปิยมหาราชปดิวรัดา|สายสวลีภิรมย์ กรมพระสุทธาสินีนาฏ ปิยมหาราชปดิวรัดา, พระวิมาดาเธอ พระองค์เจ้า]] (พ.ศ. 2406–2472) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระสารประเสริฐ (ตรี นาคะประทีป)|สารประเสริฐ (ตรี นาคะประทีป), พระ]] (พ.ศ. 2432–2488) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระสารสาสน์พลขันธ์ (เยโรลาโม เอมิลิโอ เยรินี)|สารสาสน์พลขันธ์ (เยโรลาโม เอมิลิโอ เยรินี), พระ]] (ค.ศ. 1806–1913) <!-- สิ --> * [[ผู้สร้างสรรค์:หลวงสิกขกิจบริหาร (อยู่ มีนะกนิษฐ)|สิกขกิจบริหาร (อยู่ มีนะกนิษฐ), หลวง]] (พ.ศ. 2426–2479) * [[ผู้สร้างสรรค์:หม่อมเจ้าสิทธิพร กฤดากร|สิทธิพร กฤดากร, หม่อมเจ้า]] (พ.ศ. 2426–2514) * [[ผู้สร้างสรรค์:หลวงสิทธิสยามการ (สิทธิ ฮุนตระกูล)|สิทธิสยามการ (สิทธิ ฮุนตระกูล), หลวง]] (พ.ศ. 2444–2506) * [[ผู้สร้างสรรค์:สิน เฉลิมเผ่า|สิน เฉลิมเผ่า]] (พ.ศ. 2447–2506) * [[ผู้สร้างสรรค์:เจ้าคุณพระสินีนาฏ พิลาสกัลยาณี|สินีนาฏ พิลาสกัลยาณี, เจ้าคุณพระ]] (พ.ศ. 2528–) * [[ผู้สร้างสรรค์:สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ พระบรมราชชนนีพันปีหลวง|สิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ พระบรมราชชนนีพันปีหลวง, สมเด็จพระนางเจ้า]] (พ.ศ. 2475–) <!-- สุ --> * [[ผู้สร้างสรรค์:สุข เปรุนาวิน|สุข เปรุนาวิน]] (พ.ศ. 2452–2514) * [[ผู้สร้างสรรค์:สุนทรภู่|สุนทรภู่]] (พ.ศ. 2329–2398) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระสุนทรราชเดช (แข้ ปทุมชาติ)|สุนทรราชเดช (แข้ ปทุมชาติ), พระ]] (พ.ศ. ?–?) * [[ผู้สร้างสรรค์:หม่อมราชวงศ์สุมนชาติ สวัสดิกุล|สุมนชาติ สวัสดิกุล, หม่อมราชวงศ์]] (พ.ศ. 2453–2507) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระเจ้าสุริยพงษ์ผริตเดช|สุริยพงษ์ผริตเดช, พระเจ้า]] (พ.ศ. 2374–2461) * [[ผู้สร้างสรรค์:คุณสุวรรณ|สุวรรณ, คุณ]] (พ.ศ. 2351–2418) * [[ผู้สร้างสรรค์:สุวัฒน์ แจ้งยอดสุข|สุวัฒน์ แจ้งยอดสุข]] (พ.ศ. 2504–) <!-- เส --> * [[ผู้สร้างสรรค์:เสริม วินิจฉัยกุล|เสริม วินิจฉัยกุล]] (พ.ศ. 2450–2528) <!-- แส --> * [[ผู้สร้างสรรค์:พระแสงสิทธิการ (แสง นนทสุต)|แสงสิทธิการ (แสง นนทสุต), พระ]] (พ.ศ. ?–?) ==ห== * [[ผู้สร้างสรรค์:หรีด เรืองฤทธิ์|หรีด เรืองฤทธิ์]] (พ.ศ. 2444–2512) * [[ผู้สร้างสรรค์:หลี อฺวี่ถัง|หลี อฺวี่ถัง]] (ค.ศ. 1785–?) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระเจ้าหลุยส์ที่ 16|หลุยส์ที่ 16, พระเจ้า]] (ค.ศ. 1754–1793) * [[ผู้สร้างสรรค์:เหม เวชกร|เหม เวชกร]] (พ.ศ. 2446–2512) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระยาโหราธิบดี (แหยม วัชรโชติ)|โหราธิบดี (แหยม วัชรโชติ), พระยา]] (พ.ศ. 2411–2494) ==อ== * [[ผู้สร้างสรรค์:พระเจ้าบรมวงศ์เธอ พระองค์เจ้าอดิสัยสุริยาภา|อดิสัยสุริยาภา, พระเจ้าบรมวงศ์เธอ พระองค์เจ้า]] (พ.ศ. 2433–2506) * [[ผู้สร้างสรรค์:อนันต์ คุณานุรักษ์|อนันต์ คุณานุรักษ์]] (พ.ศ. 2439–24512) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระยาอนุมานราชธน (ยง เสฐียรโกเศศ)|อนุมานราชธน (ยง เสฐียรโกเศศ), พระยา]] (พ.ศ. 2431–2512) * [[ผู้สร้างสรรค์:หลวงอนุสรณ์สิทธิกรรม (บัว ณ นคร)|อนุสรณ์สิทธิกรรม (บัว ณ นคร), หลวง]] (พ.ศ. ?–?) * [[ผู้สร้างสรรค์:หลวงอรรถวินิจเนตินาท (สวัสดิ์ คทวณิช)|อรรถวินิจเนตินาท (สวัสดิ์ คทวณิช), หลวง]] (พ.ศ. ?–2528) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระอาจวิทยาคม (ยอร์ช บี. แมคฟาร์แลนด์)|อาจวิทยาคม (ยอร์ช บี. แมคฟาร์แลนด์), พระ]] (พ.ศ. 2409–2485) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระบาทสมเด็จพระปรเมนทรมหาอานันทมหิดล|อานันทมหิดล, พระบาทสมเด็จพระปรเมนทรมหา]] (พ.ศ. 2468–2489) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระอินทวิทุรวิบุลประชาบดี (ปุ่น ปูรณโชติ)|อินทวิทุรวิบุลประชาบดี (ปุ่น ปูรณโชติ), พระ]] (พ.ศ. ?–?) * [[ผู้สร้างสรรค์:พระยาอุดมราชภักดี (โถ สุจริตกุล)|อุดมราชภักดี (โถ สุจริตกุล), พระยา]] (พ.ศ. 2435–2502) * [[ผู้สร้างสรรค์:จอห์น แอนเดอร์สัน|แอนเดอร์สัน, จอห์น]] (ค.ศ. 1833–1900) [[หมวดหมู่:ผู้สร้างสรรค์เรียงตามลำดับอักษร| ]] 7tx7319f0vbfwv2l390vccrir8rbsgk 0 37691 189865 158138 2022-08-22T13:46:14Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{versions | year = 2398 | override_editor = {{ลผส|พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว}}; {{ลผส|พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหลวงวงศาธิราชสนิท}}; {{ลผส|พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระดำรงราชานุภาพ}} | portal = ประวัติศาสตร์ไทย }} * {{ลปง|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)||2455||พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค 1–3}} * {{ลปง|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)||2457||พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา เล่ม 1}} * {{ลปง|พระราชพงศาวดาร ฉบับพระราชหัตถเลขา (2495)||2495||พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา เล่ม 2}} k3ikw9pjus9exd5iiilz9h4ijupwdfc 189866 189865 2022-08-22T13:47:00Z Venise12mai1834 8884 Venise12mai1834 ย้ายหน้า [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา]] ไปยัง [[พระราชพงศาวดาร ฉบับพระราชหัตถเลขา]] ทับหน้าเปลี่ยนทาง: เนื่องจากมีหลายฉบับ wikitext text/x-wiki {{versions | year = 2398 | override_editor = {{ลผส|พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว}}; {{ลผส|พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหลวงวงศาธิราชสนิท}}; {{ลผส|พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระดำรงราชานุภาพ}} | portal = ประวัติศาสตร์ไทย }} * {{ลปง|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)||2455||พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค 1–3}} * {{ลปง|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)||2457||พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา เล่ม 1}} * {{ลปง|พระราชพงศาวดาร ฉบับพระราชหัตถเลขา (2495)||2495||พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา เล่ม 2}} k3ikw9pjus9exd5iiilz9h4ijupwdfc 250 37754 189945 141463 2022-08-22T15:37:44Z Venise12mai1834 8884 /* ตรวจสอบแล้ว */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="Venise12mai1834" />{{ก|๒๕๗}}</noinclude><section begin="316-1" />ตรัศว่า จะเปนขบถฤๅ พระมหาอุปราชความกลัวพระราชบิดาเปนกำลัง ออกจากที่เฝ้า เสด็จมาพระราชวังบวรสถานมงคล เพลาค่ำ เสวยยาพิศม์สวรรคต สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงพระโทมนัศโศกาดูรภาพถึงพระราชโอรสเปนอันมาก แล้วให้แต่งการพระราชทานเพลิงพระศพตามอย่างพระมหาอุปราช สมเด็จพระบาทบรมนารถบรมบพิตรพระพุทธเจ้าอยู่หัวตั้งพระไทยบำเพ็ญทานการกุศลเปนอเนกประการ. {{ฟม}}ครั้นลุศักราช ๙๖๓ ปีฉลู ตรีนิศก ทรงพระประชวรหนัก เสด็จสวรรคต อยู่ในราชสมบัติได้ ๙ พระพรรษา. <section end="316-1" /> <section begin="316-2" />{{พห|ผ2|สรรเพชญ์ที่ ๔ (เจ้าฟ้าศรีเสาวภาคย์)}} {{ฟม}}จึ่งท้าวพระยาเสนาบดีมนตรีมุขทั้งหลาย พร้อมทั้งพระสังฆราชคามวาสีอรัญวาสี ปฤกษากันเสร็จ อัญเชิญเสด็จสมเด็จพระเจ้าลูกเธอพระศรีเสาวภาคย์ซึ่งเสียพระเนตรข้างหนึ่งขึ้นผ่านพิภพไอสูรย์สวรรยาธิปัติถวัลยราชประเพณีสืบไป สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวให้แต่งการถวายพระเพลิงพระศพสมเด็จพระราชบิดาโดยราชประเพณีพระมหากระษัตริย์เจ้าแต่ก่อน. {{ฟม}}ลุศักราช ๙๖๔ ปีขาล จัตวาศก พระศรีศิลป์บวชอยู่วัดระฆัง รู้พระไตรปิฎกสันทัด ได้สมณถานันดรเปนพระพิมลธรรมอนันตปรีชา ชำนาญทั้งไตรเพทางคสาสตรราชสาสตร มีศิษย์โยมมาก ทั้งจมื่นศรีสรรักษ์ก็ถวายตัวเปนบุตรเลี้ยง ครั้งนั้น เชี่ยวชาญ คนทั้งหลายนับถือมาก จึ่งคิดกันกับจมื่นศรสรรักษ์แลศิษย์โยมเปนความลับซ่องสุมพรรคพวกได้มาก แล้วก็บริวัตรออก เพลาพลบค่ำ ก็พากันไปชุม<section end="316-2" /><noinclude>{{ข|๑๗|4em}}</noinclude> hl1rxta3ljtx0t6wm7dkxawjhbve185 250 37755 189942 141464 2022-08-22T15:20:22Z Venise12mai1834 8884 /* ตรวจสอบแล้ว */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="Venise12mai1834" />{{ก|๒๕๘}}</noinclude><section begin="317-1" />พลณปรางค์วัดพระศรีรัตนมหาธาตุ ครั้นได้อุดมนักขัตฤกษ์ ก็ยกพลมาฟันประตูมงคลสุนทรเข้าไปได้ในท้องสนาม ขุนนางซึ่งนอนเวรเอาความกราบทูล สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวตกพระไทยตระลึงไปเปนครู่ จึ่งตรัศว่า เวราแล้วก็ตามเถิด แต่อย่าให้ลำบากเลย พระพิมลเข้าพระราชวังได้ ก็ให้กุมเอาพระเจ้าแผ่นดินไป ให้พันธนาไว้มั่นคง รุ่งขึ้น ให้นิมนต์พระสงฆ์บังสกุลร้อยหนึ่ง ให้ธูปเทียนษมา แล้วก็ให้สำเร็จโทษด้วยท่อนจันทน์ เอาพระศพไปฝังณวัดโคกพระยา พระศรีเสาวภาคย์อยู่ในราชสมบัติปีหนึ่งกับสองเดือน. <section end="317-1" /> <section begin="317-2" />{{พห|ผ2|บรมราชาที่ ๑ (ทรงธรรม)}} {{ฟม}}สมเด็จพระพิมลธรรมเสด็จขึ้นผ่านพิภพกรุงเทพทวาราวดีศรีอยุทธยา ทรงพระนาม สมเด็จพระพุทธเจ้าอยู่หัวทรงธรรมอันมหาประเสริฐ ทรงพระกรุณาให้จมื่นศรีสรรักษ์เปนอุปราช อยู่ ๗ วัน มหาอุปราชประชวรลง ๓ วันสวรรคต สมเด็จพระพุทธเจ้าอยู่หัวก็ให้แต่งการพระราชทานเพลิงตามอย่างอุปราช. {{ฟม}}ครั้งนั้น ยี่ปุ่นเข้ามาค้าขายหลายลำ ยี่ปุ่นโกรธว่า เสนาบดีมิได้เปนธรรม คบคิดกันเข้าด้วยพระพิมลฆ่าพระมหากระษัตริย์เสีย ยี่ปุ่นคุมกันได้ประมาณห้าร้อย ยกเข้ามาในท้องสนามหลวง คอยจะกุมเอาพระเจ้าอยู่หัวอันเสด็จออกมาฟังพระสงฆ์บอกหนังสือณพระที่นั่งจอมทองสามหลัง ขณะนั้น พอพระสงฆ์วัดประดู่โรงธรรมเข้ามาแปดรูป พาเอาพระองค์เสด็จออกมาต่อหน้ายี่ปุ่น ครั้นพระสงฆ์พาเสด็จไปแล้ว ยี่ปุ่นร้องอื้ออึงขึ้นว่า จะกุมเอาพระองค์แล้วเปนไรจึงนิ่งเสียเล่า ยี่ปุ่นทุ่ง<section end="317-2" /><noinclude></noinclude> g9uni3wl6hqrinyahnaz3ift7pjiop1 250 37756 189943 117989 2022-08-22T15:26:08Z Venise12mai1834 8884 /* ตรวจสอบแล้ว */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="Venise12mai1834" />{{c|๒๕๙}}</noinclude>เถียงกันเปนโกลาหล ฝ่ายพระมหาอำมาตย์คุมพลได้ ไล่รบยี่ปุ่นล้มตายเปนอันมาก ยี่ปุ่นแตกไปจากพระราชวัง ลงสำเภาหนีไป ตั้งแต่นั้นมา สำเภาเมืองยี่ปุ่นก็มิได้เข้ามาค้าขายณกรุงเลย พระมหาอำมาตย์ให้ไปเชิญเสด็จสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเข้าพระราชวัง เพลาเช้า เสด็จออกท้องพระโรงพร้อมท้าวพระยาเสนาบดีมนตรีมุขทั้งหลาย ทรงพระมหากรุณาตรัศว่า ราชการครั้งนี้ พระมหาอำมาตย์มีความชอบมาก ให้เปนเจ้าพระยากลาโหมสุริวงษ์ พระราชทานเครื่องอุปโภคบริโภคเปนอันมาก แล้วสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวมีพระราชโองการให้วิเสทแต่งกัปปีย์จังหันถวายพระสงฆ์วัดประดู่เปนนิตยภัตรอัตรา. {{ฟม}}ลุศักราช ๙๖๕ ปีเถาะ เบญจศก สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวให้ชักพระมงคลบพิตรอยู่ฝ่ายตวันออกมาไว้ฝ่ายตวันตก แล้วก็ให้ก่อพระมรฎปใส่ ในปีนั้น มีหนังสือเมืองตนาวศรีบอกเข้ามาว่า กองทัพพม่ามอญมาล้อมเมือง ขอพระราชทานกองทัพไปช่วย สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวตรัศให้พระยาพิไชยสงครามเปนแม่ทัพยกออกไปถึงเมืองศิงขร นายทัพนายกองบอกเข้ามาว่า เมืองตนาวศรีเสียแก่ข้าศึกแล้ว สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวให้หากองทัพกลับ. {{ฟม}}ลุศักราช ๙๖๘ ปีมเมีย อัฐศก ทรงพระกรุณาให้พูนดินน่าพระวิหารแกลบไว้เปนที่สำหรับถวายพระเพลิง ในปีนั้น เมืองสุระบุรีบอกมาว่า พรานบุญพบรอยเท้าอันใหญ่บนไหล่เขา เห็นปลาด สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวดีพระไทย เสด็จด้วยเรือพระที่นั่งไชยพยุหบาตราพร้อมด้วยเรือท้าวพระยาสามนตราชดาษดาโดยชลมารคนทีธาร ประทับท่าเรือ รุ่งขึ้น เสด็จทรงพระที่นั่งสุวรรณปฤษฎางค์พร้อมด้วยคเชนทรเสนางคนิกร<noinclude></noinclude> po0sv9bh3hkvtbrzef6ni9vd36mwcs0 250 37757 189944 117990 2022-08-22T15:30:52Z Venise12mai1834 8884 /* ตรวจสอบแล้ว */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="Venise12mai1834" />{{c|๒๖๐}}</noinclude>เปนอันมาก ครั้งนั้น ยังมิได้มีทางสถลมารค พรานบุญเปนมัคคุเทศ ก็นำลัดตัดดงไปถึงเชิงเขา สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวตรัศทอดพระเนตรเห็นแท้เปนรอยพระบรมพุทธบาทมีลายลักษณกงจักรประกอบด้วยอัฏฐุตรสตมหามงคลร้อยแปดประการสมด้วยพระบาฬีแล้ว ต้องกับเมืองลังกาบอกเข้ามาว่า กรุงศรีอยุทธยามีรอยพระพุทธบาทอยู่เหนือยอดเขาสุวรรณบรรพต ก็ทรงพระโสมนัศปรีดาปราโมทย์ ถวายทัศนัขเหนือพระอุตมางคศิโรตม์ด้วยเบญจางคประดิษฐเปนหลายครา กระทำสักการบูชาด้วยธูปเทียนคันธรศจะนับมิได้ ทั้งท้าวพระยาเสนาบดีกระวีราชนักปราชบัณฑิตยชาติทั้งหลาย ก็ถวายวันทนประณามน้อมเกล้าด้วยเบญจางคประดิษฐ ต่างคนมีจิตรโสมนัศปราโมทย์ยิ่งนัก กระทำสักการบูชา สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวอุทิศถวายวนาสณฑ์เปนบริเวณออกไปโยชน์หนึ่งโดยรอบ แล้วทรงพระกรุณาตรัศสั่งให้ช่างจัดการสถาปนาเปนมรฎปสรวมพระบรมพุทธบาท แลสร้างพระอุโบสถพระวิหารการเปรียญตึกกว้านกุฎีสงฆ์เปนอเนกนุประการ แล้วให้ฝรั่งส่องกล้องตัดทางสถลมารคกว้างสิบวาตรงตระลอดถึงท่าเรือ ให้แผ้วถางทุบปราบให้รื่นราบเปนถนนหลวงเสร็จ สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเสด็จกลับถึงท่าเรือ ทรงพระกรุณาสั่งให้ตั้งพระราชนิเวศตำหนักฟากตวันออก ให้ชื่อ พระตำหนักท่าเจ้าสนุก ขณะนั้น ฝีพายเอาดอกเลาปักปัถวีเรือไชย ทอดพระเนตรเห็น ตรัศว่า งามดีอยู่ ครั้นเสด็จกลับถึงกรุง สั่งให้แปลงปัถวีเรือไชยเปนเรือกิ่ง ทรงพระกรุณาเร่งรัดให้ช่างสร้างมรฎปพระพุทธบาทแลอาวาศบริเวณทั้งปวง สี่ปีจึงสำเร็จ สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเสด็จขึ้นไปทำการฉลอง มีงานมหรศพสมโภชเจ็ดวัน แล้ว<noinclude></noinclude> oqu62a2uysjf2jtbammx8izic7vdzrj 250 37758 189921 141465 2022-08-22T14:56:17Z Venise12mai1834 8884 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Bitterschoko" />{{ก|๒๖๑}}</noinclude><section begin="320-1" />เสด็จกลับยังกรุงเทพมหานคร ในปีนั้น ปรางค์วัดมหาธาตุทำลายลงจนชั้นครุธพื้นอัษฎงค์. {{ฟม}}ลุศักราช ๙๘๙ ปีเถาะ นพศก ทรงพระกรุณาแต่งพระมหาชาติคำหลวงแลสร้างพระไตรปิฎกธรรมไว้สำหรับพระสาสนาจบบริบูรณ์ ครั้นณวัน {{จ|๕|๖||๒}} ค่ำ สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงพระประชวรเดือนหนึ่งกับสิบหกวัน เสด็จสวรรคต พระเจ้าทรงธรรมอยู่ในราชสมบัติ ๒๕ พระพรรษา พระองค์มีพระราชบุตรสามพระองค์ พระองค์เปนประถมนั้นทรงพระนาม พระเชษฐาธิราชกุมาร พระองค์ที่สองนั้นทรงพระนาม พระพันปีศรีศิลป์ พระองค์ที่สามนั้นทรงพระนาม พระอาทิตยวงษ์. <section end="320-1" /> <section begin="320-2" />{{พห|ผ2|บรมราชาที่ ๒ (พระเชษฐาธิราช)}} {{ฟม}}จึงเสนาพฤฒามาตย์ราชปโรหิตาจารย์ทั้งหลาย มีเจ้าพระยากลาโหมสุริวงษ์เปนประธาน ปฤกษาพร้อมกันอัญเชิญสมเด็จพระเจ้าลูกเธอพระเชษฐาธิราชขึ้นราชาภิเศกครอบครองพระนครกรุงศรีอยุทธยาโดยราชประเพณี อยู่มาได้ ๗ วัน พระพันปีศรีศิลป์ผู้เปนพระอนุชาทรงพระโกรธว่า มุขมนตรีมิได้ยกราชสมบัติให้ ก็พาพรรคพวกของพระองค์ลอบหนีไปยังเมืองเพ็ชรบุรี ซ่องสุมพวกพลจะยกเข้ามา สมเด็จพระเจ้าแผ่นดินตรัศทราบเหตุ ให้แต่งกองทัพออกไป พระพันปีศรีศิลป์มิทันได้จัดแจง กองทัพล้อมจับได้ กุมเอามาถวาย ทรงพระกรุณาให้ประหารชีวิตรเสียณวัดโคกพระยา แลชาวเมืองเพ็ชรบุรีที่เปนใจเข้าด้วยพระพันปีศรีศิลป์นั้น ให้เอาตัวเปนตะพุ่นหญ้าช้างทั้งสิ้น อยู่มา ๔ เดือนเศษ มารดาเจ้าพระยากลาโหมถึงแก่กาลกิริยา แต่งการศพเสร็จ <section end="320-2" /><noinclude></noinclude> gfzlltdlnz27yi6h9w6ls8dn4m7dxk8 189922 189921 2022-08-22T14:57:58Z Venise12mai1834 8884 /* ตรวจสอบแล้ว */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="Venise12mai1834" />{{ก|๒๖๑}}</noinclude><section begin="320-1" />เสด็จกลับยังกรุงเทพมหานคร ในปีนั้น ปรางค์วัดมหาธาตุทำลายลงจนชั้นครุธพื้นอัษฎงค์. {{ฟม}}ลุศักราช ๙๘๙ ปีเถาะ นพศก ทรงพระกรุณาแต่งพระมหาชาติคำหลวงแลสร้างพระไตรปิฎกธรรมไว้สำหรับพระสาสนาจบบริบูรณ์ ครั้นณวัน {{จ|๕|๖||๒}} ค่ำ สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงพระประชวรเดือนหนึ่งกับสิบหกวัน เสด็จสวรรคต พระเจ้าทรงธรรมอยู่ในราชสมบัติ ๒๕ พระพรรษา พระองค์มีพระราชบุตรสามพระองค์ พระองค์เปนประถมนั้นทรงพระนาม พระเชษฐาธิราชกุมาร พระองค์ที่สองนั้นทรงพระนาม พระพันปีศรีศิลป์ พระองค์ที่สามนั้นทรงพระนาม พระอาทิตยวงษ์. <section end="320-1" /> <section begin="320-2" />{{พห|ผ2|บรมราชาที่ ๒ (พระเชษฐาธิราช)}} {{ฟม}}จึงเสนาพฤฒามาตย์ราชปโรหิตาจารย์ทั้งหลาย มีเจ้าพระยากลาโหมสุริวงษ์เปนประธาน ปฤกษาพร้อมกันอัญเชิญสมเด็จพระเจ้าลูกเธอพระเชษฐาธิราชขึ้นราชาภิเศกครอบครองพระนครกรุงศรีอยุทธยาโดยราชประเพณี อยู่มาได้ ๗ วัน พระพันปีศรีศิลป์ผู้เปนพระอนุชาทรงพระโกรธว่า มุขมนตรีมิได้ยกราชสมบัติให้ ก็พาพรรคพวกของพระองค์ลอบหนีไปยังเมืองเพ็ชรบุรี ซ่องสุมพวกพลจะยกเข้ามา สมเด็จพระเจ้าแผ่นดินตรัศทราบเหตุ ให้แต่งกองทัพออกไป พระพันปีศรีศิลป์มิทันได้จัดแจง กองทัพล้อมจับได้ กุมเอามาถวาย ทรงพระกรุณาให้ประหารชีวิตรเสียณวัดโคกพระยา แลชาวเมืองเพ็ชรบุรีที่เปนใจเข้าด้วยพระพันปีศรีศิลป์นั้น ให้เอาตัวเปนตะพุ่นหญ้าช้างทั้งสิ้น อยู่มา ๔ เดือนเศษ มารดาเจ้าพระยากลาโหมถึงแก่กาลกิริยา แต่งการศพเสร็จ <section end="320-2" /><noinclude></noinclude> id2vqjw1k40mjxhjo9sfrpehzs1m39l 250 37759 189924 117993 2022-08-22T15:04:24Z Venise12mai1834 8884 /* ตรวจสอบแล้ว */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="Venise12mai1834" />{{c|๒๖๒}}</noinclude>แล้ว เจ้าพระยากลาโหมสุริวงษ์ออกไปตั้งการปลงศพณวัดกุฏ ข้าราชการฝ่ายทหารพลเรือนผู้ใหญ่ผู้น้อยออกไปช่วย นอนค้างอยู่เปนอันมาก ฝ่ายข้าหลวงเดิมพระเจ้าอยู่หัวกราบทูลยุยงเปนความลับว่า เจ้าพระยากลาโหมสุริวงษ์ทำการครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก หากเอาการศพเข้ามาบังไว้ เห็นทีจะคิดประทุษฐร้ายต่อพระองค์เปนมั่นคง สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวมิได้มีวิจารณให้ถ่องแท้ ตกพระไทย ตรัศให้ชาวป้อมล้อมพระราชวังขึ้นประจำน่าที่ แล้วเตรียมทหารในไว้เปนกองกอง จึงดำรัศให้ขุนมหามนตรีออกไปหาตัวเจ้าพระยากลาโหมสุริวงษ์เข้ามา ขณะนั้น จมื่นสรรเพธภักดีสอดหนังสือลับไปก่อนว่า พระโองการจะให้หาเข้ามาดูมวย บัดนี้ เตรียมไว้พร้อมอยู่แล้ว เมื่อเจ้าคุณจะเข้ามานั้น ให้คาดเชือกเข้ามาทีเดียว ครั้นขุนมหามนตรีออกไปถึง กราบเรียนว่า พระโองการให้หา เจ้าพระยากลาโหมสุริวงษ์แจ้งการซึ่งจมื่นสรรเพธภักดีบอกไปสิ้นอยู่แล้ว จึงว่าขึ้นท่ามกลางขุนนางทั้งปวงว่า เราทำราชการกตัญญูแต่ครั้งพระพุทธเจ้าหลวงมา ท่านทั้งปวงก็แจ้งอยู่สิ้นแล้ว เมื่อพระพุทธเจ้าหลวงสวรรคตแล้ว ถ้าเรารักราชสมบัติ ท่านทั้งหลายเห็นจะพ้นเราเจียวฤๅ ขุนนางทั้งปวงกราบแล้วจึงว่า ราชการทั้งปวงก็สิทธิ์ขาดอยู่แก่เท้าพระกรุณาสิ้น ที่จะมีผู้ใดขัดแขงนั้น ข้าพเจ้าทั้งปวงเห็นไม่มีตัวแล้ว เจ้าพระยากลาโหมสุริวงษ์จึงว่า ท่านทั้งปวงจงเห็นจริงด้วยเราเถิด เรากตัญญู คิดว่า เปนลูกเจ้าเข้าแดง จึงเปนต้นคิดอ่านปฤกษามิให้เสียราชประเพณี ยกราชสมบัติถวายแล้ว ยังหามีความดีไม่ ฟังแต่คำคนยุยง กลับจะมาทำร้ายเราผู้มีความชอบต่อแผ่นดินอิกเล่า ท่านทั้งปวงจะทำราชการไปข้างน่า จงเร่งคิดเถิด ขุนนาง<noinclude></noinclude> jnrjq6m5wkxo7ulkxhith6qs6q50x4n 250 37760 189930 117994 2022-08-22T15:11:11Z Venise12mai1834 8884 /* ตรวจสอบแล้ว */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="Venise12mai1834" />{{c|๒๖๓}}</noinclude>ทั้งนั้นกราบแล้วว่า อันพระกรุณาว่านี้ควรหนักหนา เจ้าพระยากลาโหมสุริวงษ์ดูท่วงทีขุนนางทั้งปวง เห็นยังไว้อารมณ์เปนกลางอยู่ มิลงใจเปนแท้ จึงร้องสั่งทลวงฟันให้กุมเอาตัวขุนมหามนตรีแลบ่าวไพร่ซึ่งพายเรือมานั้นไว้ให้สิ้น ทลวงฟันก็กรูกันจับเอาขุนมหามนตรีแลไพร่ไปคุมไว้ ขุนนางทั้งปวงเห็นดังนั้น ต่างคนตกใจหน้าซีดลงทุกคน เจ้าพระยากลาโหมสุริวงษ์เห็นดังนั้นจึงว่า บัดนี้ พระเจ้าแผ่นดินว่า เราทำการประชุมขุนนางพร้อมมูลทั้งนี้คิดการกระบถ ก็ท่านทั้งปวงซึ่งมาช่วยโดยสุจริตนั้นจะมิพลอยเปนกระบถด้วยฤๅ ขุนนางทั้งปวงพร้อมกันกราบเรียนว่า เปนธรรมดาอยู่แล้ว อุประมาเหมือนนิทานพระบรมโพธิสัตวเปนนายสำเภา คนทั้งหลายโดยสานไปค้า ใช้ใบไปถึงท่ามกลางมหาสมุท ต้องพยุใหญ่ สำเภาจะอับปางอยู่แล้ว บรมโพธิสัตวจึงคิดว่า ถ้าจะนิ่งอยู่ดังนี้ ก็จะพากันตายเสียสิ้นทั้งสำเภา จึงตั้งสัตย์อธิษฐานว่า ถ้าอาตมาจะสำเร็จแก่พระบรมโพธิญาณ ขออย่าให้สำเภาอับปางในท้องพระมหาสมุทเลย เดชะอานุภาพบารมีบรมโพธิสัตว สำเภาก็มิได้จลาจล แล่นล่วงไปถึงประเทศธานีซึ่งจะไปค้านั้น ก็เหมือนกาลอันเปนครั้งนี้ ถ้าเท้าพระกรุณานิ่งตาย คนทั้งหลายก็จะพลอยตายด้วย ถ้าเท้าพระกรุณาคิดการรอดจากความตาย คนทั้งปวงก็จะรอดด้วย เจ้าพระยากลาโหมสุริวงษ์ได้ฟังขุนนางว่าดังนั้นหัวเราะแล้วว่า เจ้าแผ่นดินว่า เราเปนกระบถแล้ว เราจะทำตามรับสั่ง ท่านทั้งปวงจะว่าประการใด ขุนนางทั้งปวงกราบแล้วจึงว่า ถ้าเท้าพระกรุณาจะทำการใหญ่จริง ข้าพเจ้าทั้งปวงจะขอเอาชีวิตรสนองพระคุณตายก่อน เจ้าพระยากลาโหมสุริวงษ์เห็นขุนนางลงใจพร้อมโดยสุจริต ก็จัดแจงเปนหมวดเปนกองกำหนดกฎหมายกัน<noinclude></noinclude> rrcd4uyf9j7f1os7g3hbtxkvjvvutiv 250 37761 189934 117995 2022-08-22T15:13:06Z Venise12mai1834 8884 /* ตรวจสอบแล้ว */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="Venise12mai1834" />{{c|๒๖๔}}</noinclude>มั่นคง ครั้นเพลาชายสามโมงเศษ จุดเพลิงเผาศพเสร็จแล้ว ได้อุดมฤกษเวลา เจ้าพระยากลาโหมสุริวงษ์ก็ลงเรือพร้อมด้วยเรือขุนนางทั้งปวงสักร้อยลำ คนประมาณสามพันเศษ สรรพด้วยเครื่องสาตราาวุธ ล่องมาขึ้นประตูไชย วันนั้นเปนเสารวาร เจ้าพระยากลาโหมสุริวงษ์ใส่เสื้อดำกางเกงดำขี่ม้าดำ ขุนนางแลไพร่ตามมาเปนอันมาก ครั้นถึงน่าพระกาล จึงลงจากม้า ตั้งสัตย์อธิษฐานว่า ข้าพเจ้าปราถนาพระโพธิญาณ ถ้าจะสำเร็จแก่พระพุทธสมบัติเปนแท้ จะยกเข้าไปล้างผู้อาสัตย์ ขอให้สำเร็จดังปราถนา เสร็จอธิษฐานแล้ว เพลาพลบค่ำ จึงมาตั้งชุมพลอยู่ณวัดสุทธาวาศ ครั้นเพลา ๘ ทุ่ม นั่งคอยฤกษ์พร้อมกัน เห็นพระสาริริกธาตุเสด็จมาแต่ปัจจิมทิศผ่านไปปาจิณทิศ ได้นิมิตรเปนมหามงคลฤกษ์อันประเสริฐ ก็ยกพลมาเข้าประตูมงคลสุนทร ให้ทหารเอาขวานฟันประตูเข้าไปได้ ด้วยเดชะกฤษฎาภินิหารใหญ่ยิ่ง หามีผู้ใดจะออกต่อต้านมิได้ ก็กรูกันเข้าไปถึงท้องสนามใน ข้าหลวงเดิมซึ่งนอนเวรประจำซองร้องกราบทูลเข้าไปว่า เจ้าพระยากลาโหมสุริวงษ์ยกเข้ามาได้แล้ว พระเจ้าแผ่นดินได้ฟัง ตกพระไทยนัก มิได้คิดอ่านที่จะต่อสู้ ออกจากพระราชวังกับพวกข้าหลวงเดิม ลงเรือพระที่นั่งหนีไป เจ้าพระยากลาโหมเข้าในพระราชวังได้ รู้ว่า พระเจ้าแผ่นดินหนี จึงสั่งให้พระยาเดโช พระยาท้ายน้ำ ไปตามแต่ในเพลากลางคืนวันนั้น รุ่งขึ้นเช้า พระยาเดโช พระยาท้ายน้ำ ทันพระเจ้าแผ่นดินณปากโมกน้อย ล้อมจับมาได้ เจ้าพระยากลาโหมสุริวงษ์สั่งให้เอาไปสำเร็จโทษตามประเพณีกระษัตริย์ พระเชษฐาธิราชอยู่ในราชสมบัติปีหนึ่งกับเจ็ดเดือน. {{nop}}<noinclude></noinclude> g00u4b6iesvo3d8ieonnmxjuckxo05t 250 37762 189918 141466 2022-08-22T14:43:37Z Venise12mai1834 8884 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Bitterschoko" />{{ก|๒๖๕}}</noinclude>{{พห|ผ2|อาทิตยวงษ์}} {{ฟม}}ฝ่ายเสนาพฤฒามาตย์ปโรหิตทั้งหลายจึงเอาเครื่องเบญจราชกกุธภัณฑ์ไปถวาย เจ้าพระยากลาโหมสุริวงษ์มิได้รับ ว่า เราทำราชการครั้งนี้ จะชิงเอาสมบัติหามิได้ เพราะไภยมาถึงตัวแล้วก็จำเปน พระอาทิตยวงษ์ซึ่งเปนพระราชบุตรพระมหากษัตริย์นั้นยังมีอยู่ ควรจะยกพระอาทิตยวงษ์ขึ้นผ่านสมบัติโดยราชประเพณี จึงจะชอบ ปฤกษาเสนาบดีทั้งปวงพร้อมแล้ว ก็ราชาภิเศกพระอาทิตยวงษ์ขึ้นผ่านพิภพกรุงพระนครศรีอยุทธยา พระอาทิตยวงษ์ได้ผ่านสมบัติครั้งนั้นพระชนม์ได้ ๙ พรรษา ยังทรงพระเยาวราชอยู่นัก มิได้รู้ที่จะว่าราชการกิจสิ่งใด มีแต่เที่ยวประพาสจับแพะจับแกะเล่น เจ้าพนักงานต้องนำเครื่องทรงแลเครื่องเสวยตามไปถวายทุกแห่ง แต่ทำดังนี้เปนนิจนิรันดรได้ประมาณ ๖ เดือน มุขมนตรีทั้งปวงปฤกษากันว่า พระมหากษัตริย์เปนดังนี้ การแผ่นดินจะเสียไป จำจะยกพระอาทิตยวงษ์ลงเสียจากเสวตรฉัตร ควรจะเอาราชสมบัติถวายเจ้าพระยากลาโหมสุริวงษ์ ปฤกษากันแล้ว ก็นำเอาเครื่องเบญจราชกกุธภัณฑ์มาถวายเจ้าพระยากลาโหมสุริวงษ์ ทูลประพฤดิเหตุซึ่งพระอาทิตยวงษ์จะครองแผ่นดินไปมิได้ ข้าพระพุทธเจ้าทั้งหลายขอถวายราชสมบัติแก่พระองค์ จงทรงพระกรุณารับทำนุบำรุงสมณชีพราหมณ์อาณาประชาราษฎรไพร่ฟ้าข้าแผ่นดิน จะได้อยู่เย็นเปนศุขเพราะพระเดชเดชานุภาพของพระองค์นั้นเถิด. ๚ {{สกอ|sp|10|atl|10|sp|5|fc|14|sp|5|lzt|20|sp|5|fc|14|sp|5|atr|10|sp|10}}<noinclude></noinclude> nqxeyi2kyc586z0fiwuux6qv3jejg9m 189919 189918 2022-08-22T14:44:26Z Venise12mai1834 8884 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Bitterschoko" />{{ก|๒๖๕}}</noinclude>{{พห|ผ2|อาทิตยวงษ์}} {{ฟม}}ฝ่ายเสนาพฤฒามาตย์ปโรหิตทั้งหลายจึงเอาเครื่องเบญจราชกกุธภัณฑ์ไปถวาย เจ้าพระยากลาโหมสุริวงษ์มิได้รับ ว่า เราทำราชการครั้งนี้ จะชิงเอาสมบัติหามิได้ เพราะไภยมาถึงตัวแล้วก็จำเปน พระอาทิตยวงษ์ซึ่งเปนพระราชบุตรพระมหากษัตริย์นั้นยังมีอยู่ ควรจะยกพระอาทิตยวงษ์ขึ้นผ่านสมบัติโดยราชประเพณี จึงจะชอบ ปฤกษาเสนาบดีทั้งปวงพร้อมแล้ว ก็ราชาภิเศกพระอาทิตยวงษ์ขึ้นผ่านพิภพกรุงพระนครศรีอยุทธยา พระอาทิตยวงษ์ได้ผ่านสมบัติครั้งนั้นพระชนม์ได้ ๙ พรรษา ยังทรงพระเยาวราชอยู่นัก มิได้รู้ที่จะว่าราชการกิจสิ่งใด มีแต่เที่ยวประพาสจับแพะจับแกะเล่น เจ้าพนักงานต้องนำเครื่องทรงแลเครื่องเสวยตามไปถวายทุกแห่ง แต่ทำดังนี้เปนนิจนิรันดรได้ประมาณ ๖ เดือน มุขมนตรีทั้งปวงปฤกษากันว่า พระมหากษัตริย์เปนดังนี้ การแผ่นดินจะเสียไป จำจะยกพระอาทิตยวงษ์ลงเสียจากเสวตรฉัตร ควรจะเอาราชสมบัติถวายเจ้าพระยากลาโหมสุริวงษ์ ปฤกษากันแล้ว ก็นำเอาเครื่องเบญจราชกกุธภัณฑ์มาถวายเจ้าพระยากลาโหมสุริวงษ์ ทูลประพฤดิเหตุซึ่งพระอาทิตยวงษ์จะครองแผ่นดินไปมิได้ ข้าพระพุทธเจ้าทั้งหลายขอถวายราชสมบัติแก่พระองค์ จงทรงพระกรุณารับทำนุบำรุงสมณชีพราหมณ์อาณาประชาราษฎรไพร่ฟ้าข้าแผ่นดิน จะได้อยู่เย็นเปนศุขเพราะพระเดชเดชานุภาพของพระองค์นั้นเถิด. ๚ {{สกอ|sp|20|d|4|sp|5|atl|10|lzt|20|atr|10|sp|5|d|4|sp|20}}<noinclude></noinclude> s4yqwt5b7mdl62cy4x02kxuyejybjbq 189920 189919 2022-08-22T14:54:38Z Venise12mai1834 8884 /* ตรวจสอบแล้ว */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="Venise12mai1834" />{{ก|๒๖๕}}</noinclude>{{พห|ผ2|อาทิตยวงษ์}} {{ฟม}}ฝ่ายเสนาพฤฒามาตย์ปโรหิตทั้งหลายจึงเอาเครื่องเบญจราชกกุธภัณฑ์ไปถวาย เจ้าพระยากลาโหมสุริวงษ์มิได้รับ ว่า เราทำราชการครั้งนี้ จะชิงเอาสมบัติหามิได้ เพราะไภยมาถึงตัวแล้ว ก็จำเปน พระอาทิตยวงษ์ซึ่งเปนพระราชบุตรพระมหากษัตริย์นั้นยังมีอยู่ ควรจะยกพระอาทิตยวงษ์ขึ้นผ่านสมบัติโดยราชประเพณี จึงจะชอบ ปฤกษาเสนาบดีทั้งปวงพร้อมแล้ว ก็ราชาภิเศกพระอาทิตยวงษ์ขึ้นผ่านพิภพกรุงพระนครศรีอยุทธยา พระอาทิตยวงษ์ได้ผ่านสมบัติครั้งนั้น พระชนม์ได้ ๙ พรรษา ยังทรงพระเยาวราชอยู่นัก มิได้รู้ที่จะว่าราชการกิจสิ่งใด มีแต่เที่ยวประพาศจับแพะจับแกะเล่น เจ้าพนักงานต้องนำเครื่องทรงแลเครื่องเสวยตามไปถวายทุกแห่ง แต่ทำดังนี้เปนนิจนิรันดรได้ประมาณ ๖ เดือน มุขมนตรีทั้งปวงปฤกษากันว่า พระมหากษัตริย์เปนดังนี้ การแผ่นดินจะเสียไป จำจะยกพระอาทิตยวงษ์ลงเสียจากเสวตรฉัตร ควรจะเอาราชสมบัติถวายเจ้าพระยากลาโหมสุริวงษ์ ปฤกษากันแล้ว ก็นำเอาเครื่องเบญจราชกกุธภัณฑ์มาถวายเจ้าพระยากลาโหมสุริวงษ์ ทูลประพฤดิเหตุซึ่งพระอาทิตยวงษ์จะครองแผ่นดินไปมิได้ ข้าพระพุทธเจ้าทั้งหลายขอถวายราชสมบัติแก่พระองค์ จงทรงพระกรุณารับทำนุบำรุงสมณชีพราหมณ์อาณาประชาราษฎรไพร่ฟ้าข้าแผ่นดิน จะได้อยู่เย็นเปนศุขเพราะพระเดชเดชานุภาพของพระองค์นั้นเถิด. ๚ {{สกอ|sp|20|d|4|sp|5|atl|10|lzt|20|atr|10|sp|5|d|4|sp|20}}<noinclude></noinclude> o02zfhjseiddoza86exdvevjw2uq0eq 0 40211 189875 141405 2022-08-22T14:04:17Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = [[../../|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา]]: [[../|ภาค 1]] | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = คำอุทิศ | ผู้มีส่วนร่วม = สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้าภาณุรังษีสว่างวงศ์ กรมพระยาภาณุพันธุวงศ์วรเดช | ก่อนหน้า = [[../|หน้าต้น]] | ถัดไป = [[../คำนำ/]] | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" from=2 to=4/> cwoud8aekf1asuu7pmz1ms2fue5vqgq 189881 189875 2022-08-22T14:09:37Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = {{พห|ภ1}} | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = คำอุทิศ | ผู้มีส่วนร่วม = สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้าภาณุรังษีสว่างวงศ์ กรมพระยาภาณุพันธุวงศ์วรเดช | ก่อนหน้า = [[../|หน้าต้น]] | ถัดไป = [[../คำนำ/]] | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" from=2 to=4/> dhvp4i2pgoi8m1vpbd4d4cxytdpj5hz 0 40212 189876 141411 2022-08-22T14:05:04Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = [[../../|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา]]: [[../|ภาค 1]] | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = คำนำ ว่าด้วยตำนานหนังสือพระราชพงษาวดาร | ผู้มีส่วนร่วม = พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระดำรงราชานุภาพ | ก่อนหน้า = [[../คำอุทิศ/]] | ถัดไป = [[../สารบานเรื่อง/]] | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" from="5" to="34"/> d1jxt3c1niyf7dd3ncfgt2m8ubnuz04 189882 189876 2022-08-22T14:09:59Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = {{พห|ภ1}} | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = คำนำ ว่าด้วยตำนานหนังสือพระราชพงษาวดาร | ผู้มีส่วนร่วม = พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระดำรงราชานุภาพ | ก่อนหน้า = [[../คำอุทิศ/]] | ถัดไป = [[../สารบานเรื่อง/]] | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" from="5" to="34"/> 8dzu913ska2d6l4fe22ur18f664halw 0 40485 189877 141408 2022-08-22T14:06:35Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = [[../../|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา]]: [[../|ภาค 1]] | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = สารบานเรื่อง | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[../คำนำ/]] | ถัดไป = [[../แผ่นดินที่ 1/]] | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" from="35" to="59"/> ---- {{รกออ}} 1yrtytroyiyndpbpcoi7oxsro378t3s 189883 189877 2022-08-22T14:10:21Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = {{พห|ภ1}} | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = สารบานเรื่อง | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[../คำนำ/]] | ถัดไป = [[../แผ่นดินที่ 1/]] | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" from="35" to="59"/> ---- {{รกออ}} 07ns2idzvealmpro9i29lnw5dxp293v 189893 189883 2022-08-22T14:22:00Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = {{พห|ภ1}} | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = สารบานเรื่อง | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[../คำนำ/]] | ถัดไป = {{พห|ผ3|1}} | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" from="35" to="59"/> ---- {{รกออ}} oa3481gr4wxzpwbrjzh7f7gg2gmw07y 4 41866 189950 189847 2022-08-23T11:09:23Z Miwako Sato 4619 wikitext text/x-wiki {{process header | title = {{PAGENAME}} | section = | previous = | next = | shortcut = | notes = ไฟล์ใดยังไม่มีดัชนี สร้างดัชนีได้ โดยคัดลอกชื่อไฟล์มาลงในกล่องด้านล่างนี้ และเปลี่ยนคำว่า "ไฟล์" เป็น "ดัชนี" (เช่น ไฟล์ชื่อ "{{สนต|ไฟล์}}:พาราณสี - ๒๕๐๒.pdf" ให้เปลี่ยนเป็น "{{สนต|ดัชนี}}:พาราณสี - ๒๕๐๒.pdf") แล้วเริ่มสร้างดัชนีได้เลย ดูวิธีการเพิ่มเติมที่ [[วิธีใช้:การพิสูจน์อักษร]] {{engine|work=ดัชนี:|placeholder=ชื่อไฟล์|label=สร้างดัชนี}} }} ==กฎหมาย เอกสารทางการ (ไทย)== ===ตัวบท=== {| class="wikitable" |- ! ดัชนี/ไฟล์ ! สถานะ |- | [[ดัชนี:คำสั่งของ คปก (๐๕).pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:คำสั่งของ คปก (๔๓).pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:แถลงการณ์ เรื่องฯ พระปกเกล้าฯ สละราชสมบัติ - ๒๔๗๘.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:ประมวลกฎหมาย รัชกาลที่ ๑ (๑) - ๒๔๘๑.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:ประมวลกฎหมาย รัชกาลที่ ๑ (๒) - ๒๔๘๑.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:ประมวลกฎหมาย รัชกาลที่ ๑ (๓) - ๒๔๘๑.pdf]] | {{tq|25}} |- |} ===ตำรา=== {| class="wikitable" |- ! ดัชนี/ไฟล์ ! สถานะ |- | [[:ไฟล์:กม ปค - มธ - มปป.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:กม รธน - สมโภช อัศวนนท์ - ๒๔๗๗.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:กม รธน และ เลือกตั้ง - ดิเรก ชัยนาม - ๒๔๙๓ (๑).pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:กม รธน และ เลือกตั้ง - ดิเรก ชัยนาม - ๒๔๙๓ (๒).pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:ครอบครัว - เผดิม พลางกูร - ๒๔๗๗.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:ค้ำประกัน จำนอง จำนำ - ลอว์สัน - ๒๔๘๒.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:ค้ำประกัน จำนอง จำนำ - สุธ เลขยานนท์ - ๒๔๗๗.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:ค้ำประกัน จำนอง จำนำ - สุธ เลขยานนท์ - ๒๔๗๙.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:ตั๋วเงิน - ประวัติ ปัตตพงศ์ - ๒๔๘๐.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:ที่ดิน - รพี - ๒๔๔๓.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:ที่ดิน - รพี - ๒๔๖๐ a.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:ที่ดิน - รพี - ๒๔๖๐ b.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:ที่ดิน - สวัสดิ์ สาริกะภูติ - ๒๔๕๗.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:ที่ดิน - สุหร่าย วัชราภัย - ๒๔๖๒.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:ที่ดิน - แสวง เปี่ยมศรี - ๒๕๐๓.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:ที่ดิน - ใหญ่ วินิจฉัยกุล - ๒๔๕๖.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:ใบเหยียบย่ำ - มท - ๒๔๖๖.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:ประกันภัย - ประวัติ ปัตตพงศ์ - ๒๔๘๐.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:ประทุษร้ายส่วนแพ่ง - เทียม - ๒๔๕๐.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[:ไฟล์:ปาฐกถา บทความ และคำพิพากษา - วิสุทธิ์ ไกรฤกษ์ - ๒๕๐๒.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:ผัวเมีย - เซี้ยง - ๒๔๕๖.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:ผัวเมีย - รพี - ๒๔๔๒.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:ผัวเมีย - วิม พลกุล - ๒๔๗๒.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:ผัวเมีย - สุหร่าย วัชราภัย - ๒๔๖๑.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[:ไฟล์:ผัวเมีย มรดก - ปุ่น ปูรณโชติ - ๒๔๕๗.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:มรดก - เซี้ยง - ๒๔๕๕.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:มรดก - เซี้ยง - ๒๔๕๖.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[:ไฟล์:มรดก - เซี้ยง - ๒๔๗๒.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:มรดก - เผดิม พลางกูร - ๒๔๗๗.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:มรดก - สุหร่าย วัชราภัย - ๒๔๖๘.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:ยืม ฝาก เก็บ ประนอม พนัน - บุญรอด จุลเนตร - ๒๔๙๓.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:ยืม ฝาก เก็บ ประนอม พนัน - ประเสริฐ ศิริสัมพันธ์ - ๒๔๘๒.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[:ไฟล์:รธน เปรียบเทียบ - วิสุทธิ์ ไกรฤกษ์ - ๒๔๗๕.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ล้มละลาย - วิสุทธิ์ ไกรฤกษ์ - ๒๔๗๘.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:เล็กเชอร์ - รพี - ๒๕๐๒.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ศาลทหาร - สุข เปรุนาวิน - ๒๕๑๐.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:สัญญา - เทียม - ๒๔๔๕.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:อาญา - เทียม - ๒๔๕๐.pdf]] | {{tq|25}} |- |} ===ประวัติศาสตร์=== {| class="wikitable" |- ! ดัชนี/ไฟล์ ! สถานะ |- | [[ดัชนี:กฎหมายลักษณะทาส - สมิท - ๒๔๒๓.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:จมห ไต่สวนนายกุหลาบฯ - ๒๔๗๒.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ตำนานกฎหมาย - วัน จามรมาน - ๒๔๗๔.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ตำนานศาล - วัน จามรมาน - มปป.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[:ไฟล์:ประทุษร้ายส่วนแพ่ง - เทียม - ๒๔๕๐.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:ปวศ กม ไทย - มธ - ๒๔๗๘.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ปวศ กม ไทย - มธ - ๒๔๘๐.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ปวศ กม ไทย - มธ - ๒๔๘๓.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:พรก เก่าครั้งกรุงศรีอยุธยา - ๒๔๗๖.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[:ไฟล์:สัญญา - เทียม - ๒๔๔๕.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:อาญา - เทียม - ๒๔๕๐.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:อาร์มสตรอง - ๒๔๖๕.pdf]] | {{tq|02}} |- |} ===เอกสารทางตุลาการ=== {| class="wikitable" |- ! ดัชนี/ไฟล์ ! สถานะ |- | [[ดัชนี:ความเห็นแย้ง ๒๔๙๖-๒๖๓๖.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[:ไฟล์:คำพิพากษา ๒๕๖๕-อ๖๕๗.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:คำพิพากษาฯ รัชกาลที่ 8 - ๒๔๙๘.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:คำวินิจฉัย ตลก รธน ๒๕๓๕-๐๒.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:คำวินิจฉัยของศาลรัฐธรรมนูญ ๒๕๖๒-๑๔ (ส่วนตน).pdf]] | {{tq|25}} |- | [[:ไฟล์:คำวินิจฉัยของศาลรัฐธรรมนูญ ๒๕๖๓ ๑.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:คำวินิจฉัย ของศาล รธน (๒๕๕๖-๐๕).pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:คำวินิจฉัยศาล รธน ๒๕๔๗-๒๙-๓๐.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:คำวินิจฉัยศาล รธน ๒๕๕๑-๐๖-๗.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:คำวินิจฉัยศาล รธน ๒๕๕๔-๔๔-๔๕.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:คำวินิจฉัยศาล รธน ๒๕๕๕-๑๘-๒๒.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:คำวินิจฉัยศาล รธน ๒๕๕๕-๒๓.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:คำวินิจฉัยศาล รธน ๒๕๖๓-๓๐ (ส่วนตน).pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:คำวินิจฉัยศาล รธน ๒๕๖๓-๔.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ฎ ๒๔๘๐-๒๑๔.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:ฎ ๒๕๓๑-๒๓๕๔.pdf]] | {{tq|50}} |- | [[:ไฟล์:ฎีกา ๒๕๖๐-๔๗๘๐.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ฎีกา ๒๕๖๐-๗๗๔๑.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ฎีกา ๒๕๖๐-๘๖๗๙.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ฎีกา ๒๕๖๑-๓๒๒๔.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ฎีกา ๒๕๖๑-๓๓๖๖.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ฎีกา ๒๕๖๑-๔๘๑๕.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ฎีกา ๒๕๖๑-๕๔๑๐.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:2554-4349 (Public Prosecutor v. Chung King Fu et al.).pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:2555-57 (Jaruvan Maintaka's case).pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:2556.15-18 Constitutional Court Decision.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:2557.2 Constitutional Court Decision.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:Seriyothin et al. v. Samitivej Hospital et al. (Judgment of the Supreme Court of Justice No. 7634-2554).pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:Ruling of the central adminstrative court in the black-number case no 671-2554 (original copy).pdf]] | {{tq|02}} |- |} ===อื่น ๆ=== {| class="wikitable" |- ! ดัชนี/ไฟล์ ! สถานะ |- | [[ดัชนี:พจนานุกรมกฎหมาย - สมาหารหิตะคดี - ๒๔๗๔.pdf]] | {{tq|25}} |- |} ===ดูเพิ่ม=== * [[:หมวดหมู่:ดัชนีประชุมกฎหมายประจำศก]] * [[:หมวดหมู่:สถานีย่อยกฎหมายไทย]] * [[สถานีย่อย:หนังสือต้องห้าม]] * [[สถานีย่อย:ประเทศไทย/เวลา]] ==กฎหมาย เอกสารทางการ (ต่าง/ระหว่างประเทศ)== {| class="wikitable" |- ! ดัชนี/ไฟล์ ! สถานะ |- | [[ดัชนี:กฎบัตรสหประชาชาติ.pdf]] | {{tq|50}} |- | [[ดัชนี:กฎมนเทียรบาล กพช - ๒๔๖๒.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[:ไฟล์:คดีบุค - เทียนเลี้ยง ฮุนตระกูล - ๒๔๗๔.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:คดีบุค - บุญรอด จุลเนตร - ๒๔๙๕.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:คดีบุค - สิทธิ ฮุนตระกูล - ๒๔๗๙.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:คดีเมือง - วชิราวุธ - ๒๔๕๗.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:คดีเมือง - สุข เปรุนาวิน - ๒๕๐๕.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:คดีอาญา - ถวิล ระวังภัย - ๒๔๗๗.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:คพพษ พระวิหาร - สนร - ๒๕๐๕.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:คสพ ไทย กพช - กต - ๒๕๐๔.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[:ไฟล์:ธรรมนูญ ศยร - สุข เปรุนาวิน - ๒๕๐๕.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:ปก ใช้ สญ กับเยอรมนี (๒๔๘๐-๐๒-๒๖).pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ประมวล สญ สยาม-ฝรั่งเศส (๒๔๗๐).pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:รัฐธรรมนูญบริติช (ดิเรก ชัยนาม, 2490).pdf]] | {{tq|25}} |- | [[:ไฟล์:สัญญาสยามกับ ตปท - สิทธิ ฮุนตระกูล - ๒๔๗๘.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:สัญญาสละสงคราม - สิทธิ ฮุนตระกูล - ๒๔๗๙.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:อนุสรณ์สุข เปรุนาวิน - ๒๕๑๔ b.pdf]] | {{tq|02}} |- |} ==การเดินทาง การท่องเที่ยว== {| class="wikitable" |- ! ดัชนี/ไฟล์ ! สถานะ |- | [[:ไฟล์:ตามเสด็จยุโรป - สมบูรณ์ โชติจิตร - ๒๕๑๕.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:เที่ยวเมืองพม่า - ดำรง - ๒๔๙๘.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:นิราศนครวัด - ดำรงราชานุภาพ - 2468.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:นิราศนครวัด - ดำรงราชานุภาพ - 2479.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:ระยะทางไปพายัพ - ทอง จันทรางศุ - ๒๔๖๖.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:อธิบายล่องลำน้ำพิง - ดำรง - ๒๔๗๓.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[:ไฟล์:หอสมุดดำรง - ศก - ๒๔๙๔.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:อียิปต์ - วชิราวุธ - ๒๕๑๗.pdf]] | {{tq|02}} |- |} ==การทหาร การรบ สงคราม== {| class="wikitable" |- ! ดัชนี/ไฟล์ ! สถานะ |- | [[:ไฟล์:ตำราพิไชยสงคราม ของกรมศิลปากร.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:ประชุมพงศาวดาร (ภาค ๖) - ๒๔๗๕ (๑).pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ประชุมพงศาวดาร (ภาค ๖) - ๒๔๗๕ (๒).pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:เรารบพม่า - ดำรง - ๒๔๖๓ (๑).pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:เรารบพม่า - ดำรง - ๒๔๖๓ (๒).pdf]] | {{tq|01}} |- | [[:ไฟล์:สงครามสนามเพลาะ - ๒๔๗๖.pdf]] | {{tq|02}} |- |} ==การแพทย์== {| class="wikitable" |- ! ดัชนี/ไฟล์ ! สถานะ |- | [[:ไฟล์:ตำรับยาแม่ - ๒๕๐๓.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:ตำรากาฬโรค - แมกฟาแลนด์ - ๒๔๕๓.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[:ไฟล์:ตำรายา - วงศาธิราชสนิท - ๒๔๖๕.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ตำรายากลางบ้าน - ๒๔๙๒.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:ตำรายากวาวเครือ - สุ่นฮี้ ชุติมา - ๒๔๗๕.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[:ไฟล์:ตำรายาพิเศษ - ๒๔๙๘.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ตำรายาเกร็ด - ๒๕๐๖.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ตำรายาเกร็ด - ๒๕๑๓.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ตำรายาแผนฯ - ๒๕๐๖.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ตำรายาไทย - ๒๔๘๕.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ตำราโอสถนารายณ์ - ๒๔๖๐.pdf]] | {{tq|02}} |- |} ==การเมือง การปกครอง== {| class="wikitable" |- ! ดัชนี/ไฟล์ ! สถานะ |- | [[ดัชนี:๒๗ รัฐบาล - ดำริห์ ปัทมะศิริ - ๒๕๐๓.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:การประชุมปรึกษาราชการแผ่นดินใน ร ๕ - ๒๕๐๙.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:พระเจ้ากรุงสยาม - ส ธรรมยศ.pdf]] | {{tq|01}} |- |} ; ดูเพิ่ม * [[สถานีย่อย:คณะรัฐมนตรีไทย/คณะที่ 60]] * [[ผู้สร้างสรรค์:ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร]] * [[สถานีย่อย:ส่วนราชการในพระองค์]] * [[สถานีย่อย:สำนักงานทรัพย์สินพระมหากษัตริย์]] * [[สถานีย่อย:ความผิดต่อองค์พระมหากษัตริย์]] ==การศึกษา== {| class="wikitable" |- ! ดัชนี/ไฟล์ ! สถานะ |- | [[:ไฟล์:การประชุมว่าด้วยการศึกษา - ศธ - ๒๔๙๙.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:การศึกษาหลังเปลี่ยนแปลงการปกครอง - ศธ - ๒๔๙๙.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ประวัติการศึกษา - ดำรง - ๒๔๘๐.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:พัฒนาสังคม - ปกรณ์ อังศุสิงห์ - ๒๕๐๘.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:วงการศึกษา - กสศ - ๒๕๑๓.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:เอกสารจัดการศึกษา ร ๕ - ๒๕๑๑.pdf]] | {{tq|02}} |- |} ==เกษตรกรรม== {| class="wikitable" |- ! ดัชนี/ไฟล์ ! สถานะ |- | [[:ไฟล์:องุ่น - เจริญ สมานวนกิจ - ๒๕๐๘.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ไม้ ตปท - โต โกเมศ - ๒๔๘๓.pdf]] | {{tq|02}} |- |} ==คณิตศาสตร์== {| class="wikitable" |- ! ดัชนี/ไฟล์ ! สถานะ |- | [[:ไฟล์:คณิต ป ๔ - ประสงค์ ประสงค์จรรยา - ๒๕๐๓.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:คณิตทั่วไป - มธ - ๒๕๐๗.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ครูลูกคิด - ฮ้งกุย สุวรรณโชติ - ๒๔๙๓.pdf]] | {{tq|02}} |- |} ==ความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ== {| class="wikitable" |- ! ดัชนี/ไฟล์ ! สถานะ |- | [[:ไฟล์:ประชาชาติทั้งมวล - ครุชชอฟ - ๒๕๐๒.pdf]] | {{tq|02}} |- |} ; ดูเพิ่ม * [[สถานีย่อย:อินโดจีนฝรั่งเศส]] ==ชีวประวัติ== {| class="wikitable" |- ! ดัชนี/ไฟล์ ! สถานะ |- | [[:ไฟล์:ประชวรโสมนัส - ๒๕๑๐.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ประวัติดำรง - ๒๔๘๗.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:ประวัติบุคคลสำคัญ - ดำรง - ๒๔๙๓.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[:ไฟล์:ประวัติ - ปิติ วาทยะกร - ๒๕๑๒.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:ประวัติฯ ศรีสุริยวงศฯ - ดำรง - ๒๕๑๒.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ประวัติสา - กุหลาบ - ๒๔๔๓.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:ประวัติสุนทรภู่ - ดำรงราชานุภาพ - ๒๔๗๐.djvu]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:ประวัติสุนทรภู่ - ดำรงราชานุภาพ - ๒๔๗๔.djvu]] | {{tq|01}} |- | [[:ไฟล์:ประวัติสุนทรภู่ - ดำรงราชานุภาพ - ๒๔๘๕.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ประวัติสุนทรภู่ - ดำรงราชานุภาพ - ๒๕๑๑.djvu]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:พระประวัติสมเด็จพระนเรศวรฯ - ดำรง - ๒๔๙๓.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[:ไฟล์:หลวงสิทธิฯ กับโรตารี - ๒๕๐๖.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:สกุลเก่า (๐๔) ๒๔๘๑.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:สังหารโหด - สันทัดกรณีย์, พูนศักดิ์ ศักดานุวัฒน์ - ๒๕๐๘.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[:ไฟล์:อนุสรณ์ฉ่ำ ทองคำวรรณ - ๒๕๑๒.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:อภินิหารฯ - ปวเรศ - ๒๔๖๖.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[:ไฟล์:อภินิหารบรรพบุรุษ - ๒๔๗๓.pdf]] | {{tq|02}} |- |} ==ดนตรี== {| class="wikitable" |- ! ดัชนี/ไฟล์ ! สถานะ |- | [[:ไฟล์:ดนตรี - ปิติ วาทยะกร - ๒๔๙๗.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ดนตรีขับร้อง - ปิติ วาทยะกร - ๒๔๙๙.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ดุริยางค์สากล - ปิติ วาทยะกร - ๒๔๗๖.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ดุริยางค์สากล - ปิติ วาทยะกร - ๒๔๙๗.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ดูงาน - ปิติ วาทยะกร - ๒๔๘๐.pdf]] | {{tq|02}} |- |} ==ประเพณี== {| class="wikitable" |- ! ดัชนี/ไฟล์ ! สถานะ |- | [[:ไฟล์:เกล็ดมอญ - ๒๔๙๖.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:นิพนธ์ - สถิตยธำรง - ๒๔๗๗.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ประเพณี - สฐกศ - ๒๔๙๖.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ประเพณี - สฐกศ - ๒๔๙๘.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ปาฐกถาโฆษณา - ๒๔๗๘.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ลอยกระทง - สฐกศ - ๒๕๐๐ a.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:สงกรานต์ - จุลจอม - ๒๕๒๑.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:สงกรานต์ - สฐกศ - ๒๕๐๐.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:หลายรส - ๒๕๑๒.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:อนุสรณ์ป๋วย สาททอง - ๒๕๑๓.pdf]] | {{tq|02}} |- |} ; ดูเพิ่ม * [[:หมวดหมู่:ดัชนีลัทธิธรรมเนียมต่าง ๆ]] ==ประวัติศาสตร์ทั่วไป== {| class="wikitable" |- ! ดัชนี/ไฟล์ ! สถานะ |- | [[:ไฟล์:กรุงเก่า - พร เดชะคุปต์ - ๒๕๐๒.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:การปกครองลาวและเขมรของฝรั่งเศส - มท - ๒๔๘๓.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:คติของฝรั่งเข้ามาเมืองไทย - ดำรงราชานุภาพ - ๒๔๙๒.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:คหก กรุงเก่า - ๒๔๕๗ a.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:คหก ขุนหลวงฯ - ๒๔๕๙.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:คหก ทัพฮ่อ - ๒๔๗๔.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[:ไฟล์:จมห ความทรงจำฯ - ๒๔๕๙.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:จมห ไต่สวนนายกุหลาบฯ - ๒๔๗๒.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:จมห ประพาสลำพูนฯ - ๒๕๐๗.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:จมห ปราบขบถเวียงจันทน์ - ๒๔๖๙.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:จมห เปิดรถไฟ - ๒๔๗๖.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:จมห รับพระยาเศวตกุญชร - ๒๔๗๐.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:จมห เลียบมณฑลฝ่ายเหนือ - ๒๔๗๐.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:จมห เลียบมณฑลฝ่ายเหนือ - ๒๕๑๐.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[:ไฟล์:จมห วันวลิต - สง่า กาญนาคพันธุ์ - ๒๔๗๗.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:จมห โหร - ๒๔๖๔.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:จามเทวีวงศ์ - ๒๔๗๓.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:จารึกพ่อขุนรามฯ - วิจิตรวาทการ - ๒๔๗๗.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:จีน - เสฐียรโกเศศ - ๒๕๑๒.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:จุลยุทธการวงศ์ ผูก ๒ (๒๔๖๓).pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:จุลยุทธการวงศ์ ผูก ๒ (๒๔๗๕).pdf]] | {{tq|25}} |- | [[:ไฟล์:ตำนานเมือง - รถ - ๒๔๘๑.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ตำนานเมืองนคร - ๒๔๙๑.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:ทำเนียบนาม (๓) - ๒๔๖๕.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ที่ระลึกฯ เจ้าทิพวัน กฤดากร - ๒๔๙๘.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ไทยสถาปนากษัตริย์เขมร - สนร - ๒๕๐๕.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:นิทานโบราณคดี - ดำรงราชานุภาพ - ๒๔๘๗.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:ใบบอกทัพฮ่อ - ๒๔๗๕.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ประชุมจดหมายเหตุ สมัยอยุธยา (ภาค ๑) - ๒๕๑๐.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[:ไฟล์:ประชุมจารึก (ภาค ๑) - ๒๔๖๗.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:ประชุมจารึก (ภาค ๑) - ๒๔๗๗.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:ประชุมจารึก (ภาค ๒) - ๒๔๗๒.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:พงศาวดาร - ปรมานุชิตฯ - เล่ม ๑ - ๒๔๘๕.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:พงศาวดาร - ปรมานุชิตฯ - เล่ม ๒ - ๒๔๘๕.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:พงศาวดาร - ปรมานุชิตฯ - เล่ม ๓ - ๒๔๘๕.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:พงศาวดาร - ปลีก - ๒๕๓๙.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:พงศาวดาร - ศธ (๑) - ๒๔๔๔.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:พงศาวดาร - ศธ (๒) - ๒๔๔๔.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:พงศาวดาร - ศธ (๓) - ๒๔๔๔.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:พงศาวดาร (จาด) - ๒๕๐๒.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:พงศาวดาร (หัตถเลขา) - ๒๔๕๗.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:พงศาวดารกรุงรัตนโกสินทร์ รัชกาลที่ ๑ - ๒๔๔๔.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:พงศาวดารกรุงรัตนโกสินทร์ รัชกาลที่ ๒ - ๒๔๕๙.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:พงศาวดารกรุงรัตนโกสินทร์ รัชกาลที่ ๓ - ๒๔๗๗.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:พงศาวดารกรุงรัตนโกสินทร์ รัชกาลที่ ๔ - ๒๔๗๗.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:พงศาวดารกรุงรัตนโกสินทร์ รัชกาลที่ ๕ - ๒๔๙๓ (๑).pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:พงศาวดารกรุงรัตนโกสินทร์ รัชกาลที่ ๕ - ๒๔๙๓ (๒).pdf]] | {{tq|01}} |- | [[:ไฟล์:พงศาวดารโยนก - แช่ม บุนนาค - ๒๔๗๙.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:พงศาวดารล้านช้าง - วงศ์ บุญ-หลง - ๒๔๘๔.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:พงศาวดารล้านช้าง - วงศ์ บุญ-หลง - ๒๕๐๐.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:พงศาวดารเหนือ - ๒๔๑๒.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:พงศาวดารเหนือ - ๒๔๗๔.pdf]] | {{tq|50}} |- | [[ดัชนี:พงศาวดารเหนือ - ๒๕๐๑.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:พระราชพงศาวดารกรุงธนบุรีสังเขป.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๒ (๒๔๕๕) b.pdf]] | {{tq|1}} |- | [[ดัชนี:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๓ (๒๔๕๕) b.pdf]] | {{tq|1}} |- | [[ดัชนี:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา เล่ม ๒ ตอน ๑ (๒๔๙๕).pdf]] | {{tq|1}} |- | [[ดัชนี:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา เล่ม ๒ ตอน ๒ (๒๔๙๕).pdf]] | {{tq|1}} |- | [[ดัชนี:พระราชพงษาวดารฯ ฉบับหลวงประเสริฐฯ - ๒๔๕๐.pdf]] | {{tq|50}} |- | [[ดัชนี:พระราชพงสาวดารฯ ฉบับหลวงประเสิด - ๒๔๘๖.pdf]] | {{tq|50}} |- | [[:ไฟล์:ยศเจ้า - ดำรง - ๒๔๗๒.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ราชสาส์นไปเมืองจีน - ๒๕๐๗.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ราชสาส์นไปอังกฤษ - ๒๕๐๒.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:ราชพงศฯ กพช - ๒๔๖๐.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ราชพงศฯ เขมร - ๒๔๑๒.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ราชพงศฯ เขมร - ๒๔๔๕.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:เลิกทาสในรัชกาลที่ ๕ - ศก - ๒๔๘๗.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:สังคีติยวงศ์ - พนรัตน์ - ๒๔๖๖ a.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[:ไฟล์:สยามกู้ - แซร์ - ๒๔๗๒.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:แสดงบรรยายพงฯ สยาม - ดำรง - ๒๔๖๗.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:อธิบายเบ็ดเตล็ดฯ พงศาวดารฯ - ดำรง - ๒๔๖๙.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:อธิบายเรื่องธงไทย - ดำรง - ๒๔๗๖.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[:ไฟล์:อยุธยา - พร เดชะคุปต์ - ๒๕๐๔.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:เอกสารสำคัญ (๒๔๘๔).pdf]] | {{tq|01}} |- |} ; ดูเพิ่ม * [[:หมวดหมู่:ดัชนีบันทึกเรื่องความรู้ต่าง ๆ]] * [[:หมวดหมู่:ดัชนีประชุมพงศาวดาร]] * [[:หมวดหมู่:ดัชนีสาส์นสมเด็จ]] * [[ผู้สร้างสรรค์:สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ]] * [[สถานีย่อย:ประวัติศาสตร์ไทย]] ==ปรัชญา== {| class="wikitable" |- ! ดัชนี/ไฟล์ ! สถานะ |- | [[:ไฟล์:กายคฤหะ - ดำรง - ๒๔๙๓.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ปรัชญาชาวไร่ - ศุภสวัสดิ์ฯ สวัสดิวัตน์ - ๒๕๐๖ a.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ปัญหาปรัชญา - ๒๕๑๒.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ปารมิตา - เสถียร โพธินันทะ - ๒๔๙๙.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:มาธยมิก - ๒๕๐๙.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:มิตรภาพ - อรตต - ๒๔๗๐.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:สยามใหม่ - จำกัด พลางกูร - ๒๔๗๙.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:โสเครทิสความตาย - ๒๕๐๕.pdf]] | {{tq|02}} |- |} ==ภาพยนตร์== {| class="wikitable" |- ! ดัชนี/ไฟล์ ! สถานะ |- | [[:ไฟล์:ภาพยนตร์ไทย - สมชาย พุ่มสอาด - ๒๕๑๔.pdf]] | {{tq|02}} |- |} ==ภาษา== {| class="wikitable" |- ! ดัชนี/ไฟล์ ! สถานะ |- | [[:ไฟล์:กกา - จิตร สุทัศน์ - ๒๔๔๙.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:กกา - ๒๔๙๙.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:คปม ของคำสยาม - จิตร ภูมิศักดิ์ - ๒๕๒๔.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:เครื่องหมายวรรคตอน (๒๔๗๔).pdf]] | {{tq|01}} |- | [[:ไฟล์:จินดา - ๒๔๘๕.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:นิติสาร - น้อย อาจารยางกูร - ๒๕๐๓.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:นิพนธ์ - สุมนชาติ สวัสดิกุล - ๒๕๐๗.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:เบ็ดเตล็ด - สฐกศ นคปท - ๒๔๘๔.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:โบราณ วิธีสอน - ๒๕๐๒.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:ปก สนร (๒๔๘๕-๐๖-๒๒).pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ปก สนร (๒๔๘๖-๐๘-๒๔).pdf]] | {{tq|01}} |- | [[:ไฟล์:ปกีรณำ - น้อย อาจารยางกูร - ๒๔๗๓.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:ประชุมภาษิตเขมร - ๒๔๖๗.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[:ไฟล์:ประเภทวรรณคดี - สนิท ศตะกูรมะ - ๒๔๙๒.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:พูดซ้อนคำ - นมส - ๒๔๘๒.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ภาพภาษิต - ๒๔๘๑.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ภาษาต่าง ๆ - แช่ม บุนนาค - ๒๔๖๒.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:มูลบท - น้อย อาจารยางกูร - ๒๕๐๑.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:ระเบียบตัวหนังสือไทย ๒๔๘๕.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[:ไฟล์:เรื่องสั้น - สฐกศ - ๒๔๙๘.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:เรื่องสั้น - สฐกศ - ๒๕๐๐.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:วินิจฉัยนาม - ดำรง - 1939.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[:ไฟล์:ไวพจน์ - น้อย อาจารยางกูร - ๒๕๐๓.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:หัดอ่านไทย - สังข์ พุกกะเวส - ๒๕๑๑.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:หลักภาษาไทย อักขรวิธี วจีวิภาค วากยสัมพันธ์ ฉันทลักษณะ.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[:ไฟล์:อนันต - น้อย อาจารยางกูร - ๒๔๔๕.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:อักษรไทย - เซเดส์ - ๒๔๖๙.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:อักษรไทย - ทองสืบ ศุภะมาร์ค - ๒๕๑๕.pdf]] | {{tq|02}} |- |} ==ภูมิศาสตร์== {| class="wikitable" |- ! ดัชนี/ไฟล์ ! สถานะ |- | [[:ไฟล์:ประจวบ - กฆ - ๒๔๙๓.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:สภาพและความเป็นอยู่ของน่าน - กปส - ๒๔๙๓.pdf]] | {{tq|25}} |- |} ==วรรณกรรม== ===ร้อยกรอง=== {| class="wikitable" |- ! ดัชนี/ไฟล์ ! สถานะ |- | [[:ไฟล์:กากี - หน - ๒๕๐๓.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:กากี - ไม่ปรากฏผู้สร้างสรรค์ - ๒๔๙๒.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:กาพย์ห่อโคลงเห่เรือ - ๒๔๕๑.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[:ไฟล์:เงาะป่า - จุลจอม - ๒๔๖๖.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:เตลงพ่าย - ปรมานุชิต - ๒๔๗๐.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[:ไฟล์:นรินทร์ - อิน - ๒๕๑๒.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:นิราศหนองคาย - ทิม สุขยางค์ - ๒๔๙๘.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[:ไฟล์:บทประพันธ์บางเรื่อง - สนั่น เทพหัสดิน - ๒๔๘๖.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:บทประพันธ์ - บุญมี โกศิน - ๒๕๑๐.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:บทละครนอก - ฉิม - ๒๔๖๕.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ประชุมกาพย์เห่เรือ - ๒๔๖๐.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:ประชุมกาพย์เห่เรือ - ๒๔๖๔.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:ประชุมนิราศ (๑) - ๒๔๘๑.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ประชุมนิราศ (๒) - ๒๔๖๖.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:พระร่วง - วชิราวุธ - ๒๔๖๗.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:พระร่วง (รำ) - วชิราวุธ - ๒๔๙๐.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:พระร่วง (พูด) - วชิราวุธ - มปป.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:พระร่วง (ตัวละคร) - วชิราวุธ - มปป.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:พระลอ - ๒๔๕๘.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:พระลอ - ๒๔๙๖.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[:ไฟล์:พระสมุท - วิไชยชาญ - ๒๔๗๓.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:พรรณ สัตว - น้อย อาจารยางกูร - ๒๔๗๑.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:เพชรพวง ศรีวิชัย ราชคฤห์ - หน - ๒๕๐๗.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:เพชรมงกุฎ - หน - ๒๕๑๐.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:เพลงยาวว่าความ - ๒๔๕๙.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:ยวนพ่าย - ๒๔๖๕.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[:ไฟล์:ระบำตลก - จุลจอม - ๒๔๗๘.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:รามเกียรติ์ (๒๔๘๔).pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ลิลิตรัฐนิยม (๒๔๘๕).pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:โลกนิติ จำแลง - วชิราวุธ - ๒๕๐๔.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:โลกนิติ สมบูรณ์ - ๒๕๐๙.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:วรรณกรรมต่างเรื่อง - ๒๕๐๕.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[:ไฟล์:เวสสันดร - ๒๕๐๗.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:สมบัติอมรินทร์ - หน - ๒๕๐๖.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:สรรพลี้หวน.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:หม่อมเป็ดสวรรค์ และพระอาการประชวรฯ - ๒๕๐๗.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[:ไฟล์:เห่กล่อม - สุนทรภู่ - ๒๔๖๘.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:เห่เรือ - ๒๔๕๕.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:อนิรุท - ๒๕๐๓.pdf]] | {{tq|02}} |- |} ; ดูเพิ่ม * [[สถานีย่อย:กากี]] * [[สถานีย่อย:ขุนช้างขุนแผน]] ===ร้อยแก้ว=== {| class="wikitable" |- ! ดัชนี/ไฟล์ ! สถานะ |- | [[:ไฟล์:กามนิต เสฐียรโกเศศ และ นาคะประทีป.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ความนึก - นมส - ๒๔๖๙.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:ฉวยอำนาจ.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[:ไฟล์:เชกสเปียร์ - นคปท พธนพ - ๒๔๖๗.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ซ้องกั๋ง - ๒๕๑๔ (๑).pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ซ้องกั๋ง - ๒๕๑๔ (๒).pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ซิยินกุ้ย - ๒๕๑๑.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ซุยถัง (๑) - ๒๕๑๐.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ซุยถัง (๒) - ๒๕๑๐.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ซุยถัง (๓) - ๒๕๑๐.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ซุยถัง (๔) - ๒๕๑๐.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ซุยถัง (๕) - ๒๕๑๐.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ซุยถัง (๖) - ๒๕๑๐.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:ไซอิ๋ว (๑) - ๒๔๔๙.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ไซอิ๋ว (๑.๑) - ๒๔๔๙.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ไซอิ๋ว (๒) - ๒๔๕๐.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ไซอิ๋ว (๓) - ๒๔๕๑.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ไซอิ๋ว (๔) - ๒๔๕๒.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[:ไฟล์:ไซ่ฮั่น - ๒๕๐๘.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:ตำนานฯ สามก๊ก - ดำรง - ๒๔๗๑ b.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ทองอิน - วชิราวุธ - ๒๕๐๗.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[:ไฟล์:นิทานไทย - ชัยศรี ศรีอมร - ๒๕๑๒.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:บ่อเกิดรามเกียรติ์ - วชิราวุธ - ๒๔๕๖.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:บ้วนฮ่วยเหลา (๑) - ๒๕๑๓.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:บ้วนฮ่วยเหลา (๒) - ๒๕๑๓.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:บูเช็กเทียน - ๒๕๒๒.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:ปกรณัม (๑) - ๒๔๖๕.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ปกรณัม (๒) - ๒๔๖๖.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ปกรณัม (๓) - ๒๔๖๗.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ปกรณัม (๔) - ๒๔๖๗.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ปกรณัม (๕) - ๒๔๖๙.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ประชุมหนังสือเก่า (๑) - ๒๔๕๙.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ประชุมหนังสือเก่า (๒) - ๒๔๕๙.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[:ไฟล์:เปาบุ้นจิ้น - ๒๕๐๙.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:เปาเล่งถู - ๒๕๓๘.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:เปิดกรุผีไทย (เหม เวชกร).pdf]] | {{tq|25}} |- | [[:ไฟล์:โป๊ยเซียน - ตัน เซี่ยมหมิน - ๒๔๗๔.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:แผลเก่า (ไม้ เมืองเดิม, ๒๕๕๔).pdf]] | {{tq|25}} |- | [[:ไฟล์:ภาพนาง - เหม เวชกร - ๒๕๐๗.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:ภูตผีปีศาจของไทย (เหม เวชกร).pdf]] | {{tq|25}} |- | [[:ไฟล์:รวมเรื่องสั้น - ๒๕๐๗.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:ราชาธิราช - ๒๔๓๒.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[:ไฟล์:รำลึก - นงเยาว์ วัฒนโกเมร - ๒๕๑๒.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:เลียดก๊กเอ๋า - ๒๔๕๘.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:วิญญาณยังอยู่ - ๒๕๐๗.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:วิญญาณยังอยู่ - ๒๕๑๐.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:วิญญาณยังอยู่ - ๒๕๑๔.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:เวตาล - นมส - ๒๔๘๒.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[:ไฟล์:ส้วยถัง (๑) - ๒๕๐๙.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ส้วยถัง (๒) - ๒๕๐๙.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:สามก๊ก - ๒๔๔๙.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:สุปัสสี - น้อย อาจารยางกูร - ๒๔๖๗.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:เสาปัก - ๒๔๒๔.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:โหงวโฮ้ว - มปป.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:โหงวโฮ้ว - ๒๕๑๓.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:อนุสรณ์พันธุ์ปรีชา ทวีวงศ์ - ๒๕๑๓.pdf]] | {{tq|02}} |- |} ==วารสาร== {| class="wikitable" |- ! ดัชนี/ไฟล์ ! สถานะ |- | [[ดัชนี:BKK Rec vol 1a.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:BKK Rec vol 1b.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:BKK Rec vol 2a.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:BKK Rec vol 2b.pdf]] | {{tq|25}} |- |} ==ศาสนา ความเชื่อ พิธีกรรม== ===กฎหมาย คดีความ เอกสารทางการ=== {| class="wikitable" |- ! ดัชนี/ไฟล์ ! สถานะ |- | [[ดัชนี:ถลก สงฆ์ (๑) - ๒๔๕๖.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ประกาศสังฆาณัติ - ๒๕๑๒.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:อธิกรณ์ (๑) ๒๔๙๒.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:อธิกรณ์ (๒) ๒๔๙๒.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:อธิกรณ์ (๓) ๒๔๙๒.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:อธิกรณ์ (๔) ๒๔๙๒.pdf]] | {{tq|01}} |- |} ===คาถา บทสวด คัมภีร์=== {| class="wikitable" |- ! ดัชนี/ไฟล์ ! สถานะ |- | [[ดัชนี:ครื้มเรือนอนุสรณ์ - ๒๕๐๘.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[:ไฟล์:คันถวงศ์ - ๒๕๐๙.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:คำนมัสการคุณานุคุณ - ๒๔๖๘.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:คำสวดกุศลวิธี - ๒๔๖๘.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ถวายพรพระ กับคำย่อความฎีกาพาหุง - ๒๕๐๖.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[:ไฟล์:ทิพมนตร์ - ๒๕๑๖.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:ประชุมคำสวดนมัสการ - ๒๔๗๑.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[:ไฟล์:ปริตร ๗ - ๒๕๑๐.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ปริตร - ทอ - ๒๕๑๒.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ปริตร มหาราช - ๒๕๑๐.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:สมุจจัย - ๒๔๔๙-๖๐.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:สวดมนต์ ๑๒ ตำนานฯ - ๒๔๙๙.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:สวดมนต์แปล - ๒๔๕๖.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[:ไฟล์:สวดมนตร์หลวง - ๒๔๖๔.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:อนุโมทนาวิธี - ๒๔๖๘.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:อนุสรณ์บุญเรือง บรรณปัญญา - ๒๕๑๔.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:New Testament - Jones - 1850.pdf]] | {{tq|01}} |- |} ===ประวัติศาสตร์=== {| class="wikitable" |- ! ดัชนี/ไฟล์ ! สถานะ |- | [[:ไฟล์:กรุสมบัติราชบูรณะ - ๒๕๐๒.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:ตำนานคณะสงฆ์ - ดำรง - ๒๔๖๖.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[:ไฟล์:ตำนานธาตุเมืองนคร - ๒๕๐๓.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:ตำนานพระแก้วฯ - ๒๔๖๕.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ตำนานพระแก้วฯ - ๒๔๗๘.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ตำนานพระธาตุจอมทอง - ๒๔๙๕.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ตำนานพระธาตุสุเทพ - ๒๔๗๒.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ตำนานพระธาตุสุเทพ - ๒๔๘๓.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ตำนานพระปริตรและพระปริตร - ๒๕๐๙.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:ตำนานพระพุทธรูปฯ - ๒๔๗๕.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ตำนานพระพุทธรูปฯ - ดำรง - ๒๔๖๘.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[:ไฟล์:ตำนานพิธีตรุษ - ดำรง - ๒๔๘๔.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ตำนานพราหมณ์เมืองนคร - ๒๔๗๓.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:ประชุมตำนานพระธาตุ - ๒๕๑๓.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ประดิษฐานพระสงฆ์ - ดำรง - ๒๔๕๙.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[:ไฟล์:ประวัติศาสนา - แช่ม บุนนาค - ๒๔๗๖.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ผนวช - ๒๔๙๙.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:พาราณสี - ๒๕๐๒.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:มูลเหตุแห่งการสร้างวัดฯ - ดำรง - ๒๔๗๑.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:รัตนพิมพวงศ์ - ๒๔๕๕.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:สังคีติยวงศ์ - พนรัตน์ - ๒๔๖๖ a.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:อธิบายเครื่องบูชา - ดำรง - ๒๔๗๓.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[:ไฟล์:อารามหลวง - คลี่ สุทัศน์ - ๒๔๗๓.pdf]] | {{tq|02}} |- |} ===พิธีกรรม=== {| class="wikitable" |- ! ดัชนี/ไฟล์ ! สถานะ |- | [[:ไฟล์:ตำราแบบธรรมเนียมฯ - ๒๔๙๓.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:ตำราไสยศาสตร์ (อนันต์ คุณานุรักษ์, ๒๕๐๘).pdf]] | {{tq|25}} |- | [[ดัชนี:ระเบียบไหว้พระสวดมนต์ - ๒๔๗๓.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ราชธรรมเนียมลาว - ทองพูล ครีจักร - ๒๔๗๙.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[:ไฟล์:ราชนิติ - ๒๔๑๔.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ราชนิติ - ๒๔๔๔.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ราชนิติ - ๒๔๖๓.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ราชนิติ - ๒๔๖๕.pdf]] | {{tq|02}} |- |} ===วรรณกรรม=== {| class="wikitable" |- ! ดัชนี/ไฟล์ ! สถานะ |- | [[ดัชนี:ไตรภูมิ - ๒๔๕๕.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ทศชาติ - ชินวร (๑) - ๒๔๘๑.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ทศชาติ - ชินวร (๒) - ๒๔๘๑.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:เทวกำเนิด - สรวง ศรีเพ็ญ - ๒๕๐๒.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ผีสางเทวดา (เสฐียรโกเศศ, 2495).pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ปฐมสมโพธิ์ - ปรมานุชิต - ๒๔๗๘.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ปฐมสมโพธิ์ - เหม เวชกร - ๒๕๑๔.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ปฐมสมโพธิ์ธรรมยุต - ๒๔๗๒.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ปฐมสมโพธิ์มหายาน - ๒๔๗๖.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:ผีลานนา - แก้วมงคล ชัยสุริยันต์ - ๒๔๘๖.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:พระเป็นเจ้าของพราหมณ์ - วชิราวุธ - ๒๕๐๓.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[:ไฟล์:พุทธาวตาโร - แสง สาลิตุล - ๒๔๖๖.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:อนาคตวงศ์ - ๒๕๑๔.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:อำนาจผีแลผีหลอก (ศรีเสาวภางค์, 2432).pdf]] | {{tq|01}} |- |} ===ดูเพิ่ม=== * [[:mul:สฺยามรฏฺฐสฺส_เตปิฏกํ|สฺยามรฏฺฐสฺส เตปิฏกํ (พระไตรปิฎกสยามรัฐ)]] ที่วิกิซอร์ซพหุภาษา * [[:หมวดหมู่:ดัชนีปัญญาสชาดก]] * [[สถานีย่อย:กฎหมายคณะสงฆ์ไทย]] ==ศิลปะ== {| class="wikitable" |- ! ดัชนี/ไฟล์ ! สถานะ |- | [[:ไฟล์:ตู้รดน้ำ - ศิลป์ พีระศรี - ๒๕๐๓.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ทฤษฎีสี - ศิลป์ พีระศรี - ๒๔๘๖ a.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ศิลป - ศิลป์ พีระศรี - ๒๕๐๖ a.pdf]] | {{tq|02}} |- |} ==เศรษฐศาสตร์== {| class="wikitable" |- ! ดัชนี/ไฟล์ ! สถานะ |- | [[ดัชนี:ทรัพยศาสตร์ เล่ม 1.pdf]] | {{tq|25}} |- |} ==สารานุกรม อักขรานุกรม ฯลฯ== {| class="wikitable" |- ! ดัชนี/ไฟล์ ! สถานะ |- | [[ดัชนี:เรื่องจังหวัดต่าง ๆ - ๒๔๙๑.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[ดัชนี:เรื่องห้ามไม่ให้เจ้าไปเมืองสุพรรณ กับอักขรานุกรมฯ สุพรรณฯ - ดำรงฯ, ราชบัณฑิตยฯ - ๒๔๙๑.pdf]] | {{tq|25}} |- | [[:ไฟล์:สารานุกรม - รถ (๐๑) - ๒๔๙๘.pdf]] | {{tq|02}} |- |} ==โหราศาสตร์== {| class="wikitable" |- ! ดัชนี/ไฟล์ ! สถานะ |- | [[:ไฟล์:กาลจักรจรวิภาค - วุฒิ วิเศษจินดา - ๒๔๙๘.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:คัมภีร์ควรรู้ - ๒๕๐๖.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:จักรทีปนี - ปรมานุชิต - ๒๔๖๙.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ฤกษ์งามยามดี - อุรคินทร์ วิริยะบูรณะ - ๒๕๐๙.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:สอบศักราช - ดำรง - ๒๕๑๖.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:สะเดาะเคราะห์ - สาย ปลีหะจินดา - ๒๕๐๒.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:อธิกมาส - บริรักษ์ ติตติรานนท์ - ๒๔๙๙.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:อนุสรณ์สุรางค์ศรี โศภางค์ - ๒๕๐๗.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[ดัชนี:อาถรรพ์ - ประจวบ ภัททะปัญโญ - ๒๔๙๘.pdf]] | {{tq|25}} |- |} ==อาหาร== {| class="wikitable" |- ! ดัชนี/ไฟล์ ! สถานะ |- | [[:ไฟล์:กับข้าว - กลีบ มหิธร - ๒๕๐๔.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:กับข้าววรรณคดี - ๒๕๑๐.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ของหวานแบบใหม่ - สอษ - ๒๕๐๕.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ตำรับอาหาร - สมฤทธิ์ สุวรรณบล - ๒๕๐๓.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ตำรับอาหาร.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ตำราอาหาร - เครือมาศวิมล ทองแถม - ๒๔๘๓.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ที่ระลึกสำนวย จันทน์หอมไกล - ๒๕๑๓.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ที่ระลึกเต็ม โกมลเปลิน - ๒๕๐๓.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:อนุสรณ์สอน บุนนาค - ๒๕๐๙.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:อนุสรณ์เสียง สวรรคทัต - ๒๕๐๙.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:อาหาร - อนงค์ ภูมิรัตน - ๒๔๙๖.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:อาหารฝรั่งแปลก - อภัย อิศรภักดี - ๒๕๑๒.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:อาหารมัง - ช้อย เหมะจันทร - ๒๕๑๓.pdf]] | {{tq|02}} |- |} ==อื่น ๆ== {| class="wikitable" |- ! ดัชนี/ไฟล์ ! สถานะ |- | [[ดัชนี:โกศ - นริศ - 1939.pdf]] | {{tq|01}} |- | [[:ไฟล์:เครื่องหอม - ๒๔๗๕.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:ประทุษร้ายต่อผู้ร้าย - สาตร สุทธเสถียร - ๒๔๗๑.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:พงศาวดารอินเดีย - ๒๔๕๒.pdf]] | {{tq|02}} |- | [[:ไฟล์:แม่น้ำมูล - แช่ม บุนนาค - 1904.pdf]] | {{tq|02}} |- |} [[หมวดหมู่:โครงการความร่วมมือในวิกิซอร์ซ]] oxg65ehyoqri4mnc6iyaey4ig2odxvj 250 44763 189871 141266 2022-08-22T13:56:56Z Venise12mai1834 8884 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Bitterschoko" /></noinclude>[[File:Seal of Prince Bhanurangsi.svg|180px|center|ตราของกรมพระยาภาณุพันธุวงศ์วรเดช]] {{ก|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา|บ=font-size:140%}} {{สกอ|sp|10|sp|20|d|4|sp|5|lzt|20|sp|5|d|4|sp|20|sp|10}} {{ก|สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้าภาณุรังษีสว่างวงศ์}} {{ก|กรมพระยาภาณุพันธุวงศ์วรเดช}} {{ก|พิมพ์ขึ้นเปนส่วนพระกุศลทานมัยในงานพระศพ}} {{ก|พระเจ้าบรมวงศ์เธอ (ชั้น ๓) กรมหลวงวรเสฐสุดา}} {{ก|พระอรรคชายาเธอ พระองค์เจ้าอุบลรัตนนารีนาค}} {{ก|กรมขุนอรรควรราชกัญญา}} {{ก|สมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอ เจ้าฟ้าจันทราสรัทวาร}} {{ก|กรมขุนพิจิตรเจษฎจันทร์}} {{ก|สมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอ เจ้าฟ้าเยาวมาลย์นฤมล}} {{ก|กรมขุนสวรรคโลกย์ลักษณวดี}} {{สกอ|sp|10|sp|20|d|4|sp|5|lzt|20|sp|5|d|4|sp|20|sp|10}}<noinclude></noinclude> mmh9rjkd0tfqolcv74d2ndudcq5z8kw 189872 189871 2022-08-22T13:57:25Z Venise12mai1834 8884 /* ตรวจสอบแล้ว */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="Venise12mai1834" /></noinclude>[[File:Seal of Prince Bhanurangsi.svg|180px|center|ตราของกรมพระยาภาณุพันธุวงศ์วรเดช]] {{ก|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา|บ=font-size:140%}} {{สกอ|sp|10|sp|20|d|4|sp|5|lzt|20|sp|5|d|4|sp|20|sp|10}} {{ก|สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้าภาณุรังษีสว่างวงศ์}} {{ก|กรมพระยาภาณุพันธุวงศ์วรเดช}} {{ก|พิมพ์ขึ้นเปนส่วนพระกุศลทานมัยในงานพระศพ}} {{ก|พระเจ้าบรมวงศ์เธอ (ชั้น ๓) กรมหลวงวรเสฐสุดา}} {{ก|พระอรรคชายาเธอ พระองค์เจ้าอุบลรัตนนารีนาค}} {{ก|กรมขุนอรรควรราชกัญญา}} {{ก|สมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอ เจ้าฟ้าจันทราสรัทวาร}} {{ก|กรมขุนพิจิตรเจษฎจันทร์}} {{ก|สมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอ เจ้าฟ้าเยาวมาลย์นฤมล}} {{ก|กรมขุนสวรรคโลกย์ลักษณวดี}} {{สกอ|sp|10|sp|20|d|4|sp|5|lzt|20|sp|5|d|4|sp|20|sp|10}}<noinclude></noinclude> pkvp77fqgl3e53difgpgx4dc33cq9xj 0 44803 189917 141397 2022-08-22T14:41:54Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = {{พห|ภ1}} | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = {{พห|ผ|27|อาทิตยวงษ์}} | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = {{พห|ผ3|26}} | ถัดไป = | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" include="324"/> aqe7q0h2tatg0zdlwqj4ofm24sjvgee 0 44804 189916 141396 2022-08-22T14:41:22Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = {{พห|ภ1}} | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = {{พห|ผ|26|บรมราชาที่ 2 (พระเชษฐาธิราช)}} | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = {{พห|ผ3|25}} | ถัดไป = {{พห|ผ3|27}} | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" from="320" fromsection="320-2" to="323"/> prkk0ompc881o2cn2349xlph0qob3d4 0 44805 189915 141462 2022-08-22T14:40:26Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = {{พห|ภ1}} | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = {{พห|ผ|25|บรมราชาที่ 1 (ทรงธรรม)}} | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = {{พห|ผ3|24}} | ถัดไป = {{พห|ผ3|26}} | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" from="317" fromsection="317-2" to="320" tosection="320-1"/> 36r159i60ie6cm8bhy30ghfmnhdh19w 0 44806 189914 141399 2022-08-22T14:39:41Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = {{พห|ภ1}} | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = {{พห|ผ|24|สรรเพชญ์ที่ 4 (เจ้าฟ้าศรีเสาวภาคย์)}} | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = {{พห|ผ3|23}} | ถัดไป = {{พห|ผ3|25}} | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" from="316" fromsection="316-2" to="317" tosection="317-1"/> mv9wm2shsrnspf2fgm4c3x8xg9aqjb6 0 44809 189886 141415 2022-08-22T14:12:56Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = {{พห|ภ1}} | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = {{พห|ผ|1|รามาธิบดีที่ 1}} | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[../สารบานเรื่อง/]] | ถัดไป = [[../แผ่นดินที่ 2/]] | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" from="60" to="61"/> ttpi0rm6g2w86m83xo6rjj2l30lz94t 189894 189886 2022-08-22T14:22:19Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = {{พห|ภ1}} | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = {{พห|ผ|1|รามาธิบดีที่ 1}} | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[../สารบานเรื่อง/]] | ถัดไป = {{พห|ผ3|2}} | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" from="60" to="61"/> q4ybqb3qbfp7fzdq39ziir33z11lr2k 0 44810 189887 141417 2022-08-22T14:14:27Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = {{พห|ภ1}} | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = {{พห|ผ|2|ราเมศวร (ครั้งที่ 1)}} | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[../แผ่นดินที่ 1/]] | ถัดไป = [[../แผ่นดินที่ 3/]] | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" include="62" onlysection="62-1"/> j3yn24wl37utpnlaiv3hv9mr9j0j3ip 189895 189887 2022-08-22T14:22:47Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = {{พห|ภ1}} | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = {{พห|ผ|2|ราเมศวร (ครั้งที่ 1)}} | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = {{พห|ผ3|1}} | ถัดไป = {{พห|ผ3|3}} | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" include="62" onlysection="62-1"/> aiz2zu5jmsxh73mf35hqoh9gznfox4d 0 44811 189888 141419 2022-08-22T14:15:16Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = {{พห|ภ1}} | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = {{พห|ผ|3|บรมราชาธิราชที่ 1}} | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[../แผ่นดินที่ 2/]] | ถัดไป = [[../แผ่นดินที่ 4/]] | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" from="62" fromsection="62-2" to="63" tosection="63-1"/> fotp6sxd9wtwfr9b8und0xmosp4nxco 189897 189888 2022-08-22T14:23:46Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = {{พห|ภ1}} | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = {{พห|ผ|3|บรมราชาธิราชที่ 1}} | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = {{พห|ผ3|2}} | ถัดไป = {{พห|ผ3|4}} | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" from="62" fromsection="62-2" to="63" tosection="63-1"/> pvbajpl3cfbp600kwvzll5annmrgsxv 0 44812 189889 141420 2022-08-22T14:18:15Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = {{พห|ภ1}} | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = {{พห|ผ|4|เจ้าทองจันทร์}} | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[../แผ่นดินที่ 3/]] | ถัดไป = [[../แผ่นดินที่ 5/]] | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" include="63" onlysection="63-2"/> bnkd0hnkdbyquowhv5mpmtyg2neh5r0 189898 189889 2022-08-22T14:24:17Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = {{พห|ภ1}} | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = {{พห|ผ|4|เจ้าทองจันทร์}} | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = {{พห|ผ3|3}} | ถัดไป = {{พห|ผ3|5}} | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" include="63" onlysection="63-2"/> nzq4yoixw5lbjrnzo4nl831ng0frhv9 0 44813 189890 141424 2022-08-22T14:19:14Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = {{พห|ภ1}} | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = {{พห|ผ|5|ราเมศวร (ครั้งที่ 2)}} | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[../แผ่นดินที่ 4/]] | ถัดไป = [[../แผ่นดินที่ 6/]] | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" from="63" fromsection="63-3" to="66" tosection="66-1"/> 1hawaihl7zx0pyj2l78f4asixu5qh3h 189899 189890 2022-08-22T14:24:33Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = {{พห|ภ1}} | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = {{พห|ผ|5|ราเมศวร (ครั้งที่ 2)}} | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = {{พห|ผ3|4}} | ถัดไป = {{พห|ผ3|6}} | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" from="63" fromsection="63-3" to="66" tosection="66-1"/> 2moov1anahivnwztumxrp8c7zpnqp1u 0 44814 189891 141426 2022-08-22T14:19:52Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = {{พห|ภ1}} | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = {{พห|ผ|6|เจ้ารามราชาธิราช}} | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[../แผ่นดินที่ 5/]] | ถัดไป = [[../แผ่นดินที่ 7/]] | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" include="66" onlysection="66-2"/> 8d1r6517agg9xywnseun2qhe31xqw2a 189900 189891 2022-08-22T14:24:51Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = {{พห|ภ1}} | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = {{พห|ผ|6|เจ้ารามราชาธิราช}} | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = {{พห|ผ3|5}} | ถัดไป = {{พห|ผ3|7}} | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" include="66" onlysection="66-2"/> jak0ump7berh8nzx3z9x0hw2xw5pyya 0 44815 189901 141429 2022-08-22T14:25:30Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = {{พห|ภ1}} | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = {{พห|ผ|7|อินทราชาธิราชที่ 1}} | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = {{พห|ผ3|6}} | ถัดไป = {{พห|ผ3|8}} | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" from="66" fromsection="66-3" to="67" tosection="67-1"/> lhzb42me9k34hrsp4cpgfpvk5wpk3ui 0 44816 189902 141431 2022-08-22T14:26:04Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = {{พห|ภ1}} | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = {{พห|ผ|8|บรมราชาธิราชที่ 2}} | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = {{พห|ผ3|7}} | ถัดไป = {{พห|ผ3|9}} | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" from="67" fromsection="67-2" to="68"/> 9rthfdfx4yggbdabbjc3cvll78427z8 0 44817 189903 141434 2022-08-22T14:26:39Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = {{พห|ภ1}} | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = {{พห|ผ|9|บรมไตรโลกนารถ}} | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = {{พห|ผ3|8}} | ถัดไป = {{พห|ผ3|10}} | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" from="69" to="70" tosection="70-1"/> 84xwk6sxuuspy3anpgsgbocho5ityqb 0 44818 189904 141436 2022-08-22T14:27:17Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = {{พห|ภ1}} | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = {{พห|ผ|10|อินทราชาที่ 2}} | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = {{พห|ผ3|9}} | ถัดไป = {{พห|ผ3|11}} | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" from="70" fromsection="70-2" to="71"/> eriw402swcna5nolftwner24keei11v 0 44819 189905 141440 2022-08-22T14:27:47Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = {{พห|ภ1}} | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = {{พห|ผ|11|รามาธิบดีที่ 2}} | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = {{พห|ผ3|10}} | ถัดไป = {{พห|ผ3|12}} | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" from="72" to="73" tosection="73-1"/> 7vw93kmht5wy314l8v8a1j3wwriqv8c 0 44820 189906 141441 2022-08-22T14:28:16Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = {{พห|ภ1}} | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = {{พห|ผ|12|บรมราชามหาพุทธางกูร}} | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = {{พห|ผ3|11}} | ถัดไป = {{พห|ผ3|13}} | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" include="73" onlysection="73-2"/> fd9d3cxlb76xsdbmmv8ahmehqh08668 0 44821 189907 141445 2022-08-22T14:28:44Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = {{พห|ภ1}} | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = {{พห|ผ|13|รัฏฐาธิราชกุมาร}} | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = {{พห|ผ3|12}} | ถัดไป = {{พห|ผ3|14}} | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" include="74" onlysection="74-1"/> 7mfrzu2c37iccyhzugzjqoj5f0d6dze 0 44822 189908 141449 2022-08-22T14:29:17Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = {{พห|ภ1}} | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = {{พห|ผ|14|ไชยราชาธิราช}} | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = {{พห|ผ3|13}} | ถัดไป = {{พห|ผ3|15}} | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" from="74" fromsection="74-2" to="76" tosection="76-1"/> ek3o6wzhuoz4em0dqlqmohx7vnd0kvn 0 44823 189909 141450 2022-08-22T14:32:16Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = {{พห|ภ1}} | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = {{พห|ผ|15|ยอดฟ้า}} | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = {{พห|ผ3|14}} | ถัดไป = {{พห|ผ3|16}} | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" from="76" fromsection="76-2" to="77"/> a8po9ctv3j4gg7ndd0wuvf3t0nvlgd4 252 44828 189853 181582 2022-08-22T13:10:31Z Venise12mai1834 8884 proofread-index text/x-wiki {{:MediaWiki:Proofreadpage_index_template |ประเภท=หนังสือ |ชื่อ=[[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา]] |ภาษา=th |เล่ม=[[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 2|ภาค 2]] |ผู้สร้างสรรค์={{ลผส|พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว}}; {{ลผส|พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหลวงวงศาธิราชสนิท}} |ผู้แปล= |บรรณาธิการ={{ลผส|พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระดำรงราชานุภาพ}} |ผู้วาดภาพประกอบ= |สถานศึกษา= |ผู้เผยแพร่={{ลผส|สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้าภาณุรังษีสว่างวงศ์ กรมพระยาภาณุพันธุวงศ์วรเดช}} |สถานที่=กรุงเทพฯ |ปี=2455 |รหัส= |ISBN= |OCLC= |LCCN= |BNF_ARK= |ARC= |จากวารสาร= |ที่มา=pdf |ภาพ=1 |ความคืบหน้า=C |การผสานหน้า=no |วันที่ตรวจสอบเนื้อหาเสร็จสมบูรณ์= |หน้า=<pagelist /> |ชุดเล่ม={{ชุดเล่ม พระราชพงศาวดาร ฉบับพระราชหัตถเลขา}} |จำนวน= |หมายเหตุ= |Width= |Css= |Header={{ก|{{{pagenum}}}}} |Footer= }} [[หมวดหมู่:ดัชนีประวัติศาสตร์]] jubrr3s7bxanlqqmeh71okg6yjvh16l 252 44829 189854 181583 2022-08-22T13:11:01Z Venise12mai1834 8884 proofread-index text/x-wiki {{:MediaWiki:Proofreadpage_index_template |ประเภท=หนังสือ |ชื่อ=[[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา]] |ภาษา=th |เล่ม=[[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2455)/ภาค 3|ภาค 3]] |ผู้สร้างสรรค์={{ลผส|พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว}}; {{ลผส|พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหลวงวงศาธิราชสนิท}} |ผู้แปล= |บรรณาธิการ={{ลผส|พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระดำรงราชานุภาพ}} |ผู้วาดภาพประกอบ= |สถานศึกษา= |ผู้เผยแพร่={{ลผส|สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้าภาณุรังษีสว่างวงศ์ กรมพระยาภาณุพันธุวงศ์วรเดช}} |สถานที่=กรุงเทพฯ |ปี=2455 |รหัส= |ISBN= |OCLC= |LCCN= |BNF_ARK= |ARC= |จากวารสาร= |ที่มา=pdf |ภาพ=1 |ความคืบหน้า=C |การผสานหน้า=no |วันที่ตรวจสอบเนื้อหาเสร็จสมบูรณ์= |หน้า=<pagelist /> |ชุดเล่ม={{ชุดเล่ม พระราชพงศาวดาร ฉบับพระราชหัตถเลขา}} |จำนวน= |หมายเหตุ= |Width= |Css= |Header={{ก|{{{pagenum}}}}} |Footer= }} [[หมวดหมู่:ดัชนีประวัติศาสตร์]] ly2qjbshw7pzuql6r3ahwi61y83avue 252 44830 189858 181585 2022-08-22T13:13:35Z Venise12mai1834 8884 proofread-index text/x-wiki {{:MediaWiki:Proofreadpage_index_template |ประเภท=หนังสือ |ชื่อ=[[พระราชพงศาวดาร ฉบับพระราชหัตถเลขา (2495)|พระราชพงศาวดาร ฉบับพระราชหัตถเลขา]] |ภาษา=th |เล่ม=[[พระราชพงศาวดาร ฉบับพระราชหัตถเลขา (2495)/ตอน 2|เล่ม 2 ตอน 2]] |ผู้สร้างสรรค์={{ลผส|พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว}}; {{ลผส|พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหลวงวงศาธิราชสนิท}} |ผู้แปล= |บรรณาธิการ={{ลผส|สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ}} |ผู้วาดภาพประกอบ= |สถานศึกษา= |ผู้เผยแพร่={{ลสย|โอเดียนสโตร์}} จัดพิมพ์, {{ลสย|โรงพิมพ์อักษรนิติ}} พิมพ์, {{ลผส|หน่อย อัศวรักษ์}} ผู้พิมพ์โฆษณา |สถานที่=พระนคร |ปี=2495 |รหัส= |ISBN= |OCLC= |LCCN= |BNF_ARK= |ARC= |จากวารสาร= |ที่มา=pdf |ภาพ=1 |ความคืบหน้า=C |การผสานหน้า=no |วันที่ตรวจสอบเนื้อหาเสร็จสมบูรณ์= |หน้า=<pagelist /> |ชุดเล่ม={{ชุดเล่ม พระราชพงศาวดาร ฉบับพระราชหัตถเลขา}} |จำนวน= |หมายเหตุ= |Width= |Css= |Header={{หว|{{{pagenum}}}|แผ่นดินสมเด็จพระ|}} |Footer= }} [[หมวดหมู่:ดัชนีประวัติศาสตร์]] 615ok1vt5lanuriyhfulwt3n8ib3dvc 252 44831 189856 181584 2022-08-22T13:12:19Z Venise12mai1834 8884 proofread-index text/x-wiki {{:MediaWiki:Proofreadpage_index_template |ประเภท=หนังสือ |ชื่อ=[[พระราชพงศาวดาร ฉบับพระราชหัตถเลขา (2495)|พระราชพงศาวดาร ฉบับพระราชหัตถเลขา]] |ภาษา=th |เล่ม=[[พระราชพงศาวดาร ฉบับพระราชหัตถเลขา (2495)/ตอน 1|เล่ม 2 ตอน 1]] |ผู้สร้างสรรค์={{ลผส|พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว}}; {{ลผส|พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหลวงวงศาธิราชสนิท}} |ผู้แปล= |บรรณาธิการ={{ลผส|สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ}} |ผู้วาดภาพประกอบ= |สถานศึกษา= |ผู้เผยแพร่={{ลสย|โอเดียนสโตร์}} จัดพิมพ์, {{ลสย|โรงพิมพ์อักษรนิติ}} พิมพ์, {{ลผส|หน่อย อัศวรักษ์}} ผู้พิมพ์โฆษณา |สถานที่=พระนคร |ปี=2495 |รหัส= |ISBN= |OCLC= |LCCN= |BNF_ARK= |ARC= |จากวารสาร= |ที่มา=pdf |ภาพ=1 |ความคืบหน้า=C |การผสานหน้า=no |วันที่ตรวจสอบเนื้อหาเสร็จสมบูรณ์= |หน้า=<pagelist /> |ชุดเล่ม={{ชุดเล่ม พระราชพงศาวดาร ฉบับพระราชหัตถเลขา}} |จำนวน= |หมายเหตุ= |Width= |Css= |Header={{หว|{{{pagenum}}}|แผ่นดินสมเด็จพระ|}} |Footer= }} [[หมวดหมู่:ดัชนีประวัติศาสตร์]] b22vcmc9hvuhnlq8f2jli76e1rv0o2x 0 44861 189912 141631 2022-08-22T14:34:19Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = {{พห|ภ1}} | ปี = 2455 | ผู้สร้างสรรค์ = | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = {{พห|ผ|18|มหินทราธิราช ครั้งที่ 1}} | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = {{พห|ผ3|17}} | ถัดไป = {{พห|ผ3|19}} | หมายเหตุ = }} <pages index="พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf" from="125" fromsection="125-2" to="131" tosection="131-1"/> n6jvrwtv0nip9s7j5abat0sfc3n2q51 252 50300 189855 157287 2022-08-22T13:11:41Z Venise12mai1834 8884 proofread-index text/x-wiki {{:MediaWiki:Proofreadpage_index_template |ประเภท=หนังสือ |ชื่อ=[[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา]] |ภาษา=th |เล่ม= |ผู้สร้างสรรค์=(1, 3, 5, 6) {{ลผส|พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระดำรงราชานุภาพ}}<br>(4) {{ลผส|พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว}}; {{ลผส|พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหลวงวงศาธิราชสนิท}} |ผู้แปล= |บรรณาธิการ= |ผู้วาดภาพประกอบ= |สถานศึกษา= |ผู้เผยแพร่={{ลสย|โบราณคดีสโมสร}} เผยแพร่; {{ลสย|โรงพิมพ์ไทย}} พิมพ์ |สถานที่=พระนคร |ปี=2457 |รหัส= |ISBN= |OCLC= |LCCN= |BNF_ARK= |ARC= |จากวารสาร= |ที่มา=pdf |ภาพ=1 |ความคืบหน้า=C |การผสานหน้า=no |วันที่ตรวจสอบเนื้อหาเสร็จสมบูรณ์= |หน้า=<pagelist 1to770 = thai 1to2 = - 3 = 1 7 = 1 39 = 1 770 = - /> ; ดัชนี 2455 ([[ดัชนี:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf|1]], [[ดัชนี:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๒ (๒๔๕๕) b.pdf|2]], [[ดัชนี:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๓ (๒๔๕๕) b.pdf|3]]) – [[ดัชนี:พงศาวดาร (หัตถเลขา) - ๒๔๕๗.pdf|2457]] – 2495 ([[ดัชนี:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา เล่ม ๒ ตอน ๑ (๒๔๙๕).pdf|1]], [[ดัชนี:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา เล่ม ๒ ตอน ๒ (๒๔๙๕).pdf|2]]) |ชุดเล่ม={{ชุดเล่ม พระราชพงศาวดาร ฉบับพระราชหัตถเลขา}} |จำนวน= |หมายเหตุ=# [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/คำนำ|คำนำ]] (น. 1) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/สารบานเรื่อง|สารบานเรื่อง]] (น. 1) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 1|อธิบายเบื้องต้น]] ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 1/ตอน 1|ตำนานหนังสือพระราชพงษาวดาร]] (น. 1) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 1/ตอน 2|อธิบายเหตุการณ์เมื่อก่อนสร้างกรุงศรีอยุทธยา]] (น. 35) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2|พระราชพงษาวดาร]] ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดิน 1|สมเด็จพระรามาธิบดีที่ 1]] (น. 113) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดิน 2|สมเด็จพระราเมศวร (ครั้งที่ 1)]] (น. 115) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดิน 3|สมเด็จพระบรมราชาธิราชที่ 1]] (น. 115) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดิน 4|สมเด็จพระเจ้าทองจันทร์]] (น. 117) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดิน 5|สมเด็จพระราเมศวร (ครั้งที่ 2)]] (น. 117) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดิน 6|สมเด็จพระเจ้ารามราชาธิราช]] (น. 120) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดิน 7|สมเด็จพระอินทราชาธิราชที่ 1]] (น. 120) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดิน 8|สมเด็จพระบรมราชาธิราชที่ 2]] (น. 121) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดิน 9|สมเด็จพระบรมไตรโลกนารถ]] (น. 123) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดิน 10|สมเด็จพระอินทราชาธิราชที่ 2]] (น. 125) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดิน 11|สมเด็จพระรามาธิบดีที่ 2]] (น. 127) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดิน 12|สมเด็จพระบรมราชามหาพุทธางกูร]] (น. 129) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดิน 13|สมเด็จพระรัฏฐาธิราชกุมาร]] (น. 129) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดิน 14|สมเด็จพระไชยราชาธิราช]] (น. 129) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดิน 15|สมเด็จพระแก้วฟ้า]] (น. 131) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดิน 16|ขุนวรวงษาธิราช]] (น. 133) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดิน 17|สมเด็จพระมหาจักรพรรดิราชาธิราช (ครั้งที่ 1)]] (น. 138) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดิน 18|สมเด็จพระมหินทราธิราช (ครั้งที่ 1)]] (น. 184) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดิน 19|สมเด็จพระมหาจักรพรรดิราชาธิราช (ครั้งที่ 2)]] (น. 190) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดิน 20|สมเด็จพระมหินทราธิราช (ครั้งที่ 2)]] (น. 199) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดิน 21|สมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ 1 (พระมหาธรรมราชา)]] (น. 214) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดิน 22|สมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ 2 (พระนเรศวรมหาราช)]] (น. 267) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดิน 23|สมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ 3 (พระเอกาทศรฐ)]] (น. 368) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดิน 24|สมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ 4 (เจ้าฟ้าศรีเสาวภาคย์)]] (น. 385) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3|อธิบายเรื่องในพระราชพงษาวดาร]] ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 1|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระรามาธิบดีที่ 1]] (น. 387) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 2|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระบรมราชาธิราชที่ 1]] (น. 414) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 3|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระราเมศวร]] (น. 432) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 4|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระอินทราชาธิราชที่ 1]] (น. 441) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 5|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระบรมราชาธิราชที่ 2]] (น. 446) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 6|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระบรมไตรโลกนาถ]] (น. 454) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 7|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระอินทราชาธิราชที่ 2]] (น. 485) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 8|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระรามาธิบดีที่ 2]] (น. 491) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 9|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระบรมราชาหน่อพุทธางกูรแลพระรัฏฐาธิราชกุมาร]] (น. 528) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 10|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระไชยราชาธิราช]] (น. 531) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 11|อธิบายเรื่องในสมัยขุนวรวงษาธิราช]] (น. 541) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 12|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระมหาจักรพรรดิแลสมเด็จพระมหินทราธิราช]] (น. 545) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 13|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระมหาธรรมราชาธิราช]] (น. 588) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 14|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระนเรศวรมหาราช]] (น. 632) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 15|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระเอกาทศรฐ]] (น. 693) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/แจ้งความ|แจ้งความ]] (น. 730) |Width= |Css= |Header={{ก|{{{pagenum}}}}} |Footer= }} [[หมวดหมู่:ดัชนีประวัติศาสตร์]] rs4fifjneadwuva7golf622dlul4vwy 189863 189855 2022-08-22T13:30:12Z Venise12mai1834 8884 proofread-index text/x-wiki {{:MediaWiki:Proofreadpage_index_template |ประเภท=หนังสือ |ชื่อ=[[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา]] |ภาษา=th |เล่ม= |ผู้สร้างสรรค์=(1, 3, 5, 6) {{ลผส|พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระดำรงราชานุภาพ}}<br>(4) {{ลผส|พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว}}; {{ลผส|พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหลวงวงศาธิราชสนิท}} |ผู้แปล= |บรรณาธิการ= |ผู้วาดภาพประกอบ= |สถานศึกษา= |ผู้เผยแพร่={{ลสย|โบราณคดีสโมสร}} เผยแพร่; {{ลสย|โรงพิมพ์ไทย}} พิมพ์ |สถานที่=พระนคร |ปี=2457 |รหัส= |ISBN= |OCLC= |LCCN= |BNF_ARK= |ARC= |จากวารสาร= |ที่มา=pdf |ภาพ=1 |ความคืบหน้า=C |การผสานหน้า=no |วันที่ตรวจสอบเนื้อหาเสร็จสมบูรณ์= |หน้า=<pagelist 1to770 = thai 1to2 = - 3 = 1 7 = 1 39 = 1 770 = - /> ; ดัชนี 2455 ([[ดัชนี:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf|1]], [[ดัชนี:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๒ (๒๔๕๕) b.pdf|2]], [[ดัชนี:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๓ (๒๔๕๕) b.pdf|3]]) – [[ดัชนี:พงศาวดาร (หัตถเลขา) - ๒๔๕๗.pdf|2457]] – 2495 ([[ดัชนี:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา เล่ม ๒ ตอน ๑ (๒๔๙๕).pdf|1]], [[ดัชนี:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา เล่ม ๒ ตอน ๒ (๒๔๙๕).pdf|2]]) |ชุดเล่ม={{ชุดเล่ม พระราชพงศาวดาร ฉบับพระราชหัตถเลขา}} |จำนวน= |หมายเหตุ=# [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/คำนำ|คำนำ]] (น. 1) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/สารบานเรื่อง|สารบานเรื่อง]] (น. 1) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 1|อธิบายเบื้องต้น]] ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 1/ตอน 1|ตำนานหนังสือพระราชพงษาวดาร]] (น. 1) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 1/ตอน 2|อธิบายเหตุการณ์เมื่อก่อนสร้างกรุงศรีอยุทธยา]] (น. 35) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2|พระราชพงษาวดาร]] ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 1|สมเด็จพระรามาธิบดีที่ 1]] (น. 113) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 2|สมเด็จพระราเมศวร (ครั้งที่ 1)]] (น. 115) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 3|สมเด็จพระบรมราชาธิราชที่ 1]] (น. 115) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 4|สมเด็จพระเจ้าทองจันทร์]] (น. 117) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 5|สมเด็จพระราเมศวร (ครั้งที่ 2)]] (น. 117) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 6|สมเด็จพระเจ้ารามราชาธิราช]] (น. 120) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 7|สมเด็จพระอินทราชาธิราชที่ 1]] (น. 120) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 8|สมเด็จพระบรมราชาธิราชที่ 2]] (น. 121) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 9|สมเด็จพระบรมไตรโลกนารถ]] (น. 123) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 10|สมเด็จพระอินทราชาธิราชที่ 2]] (น. 125) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 11|สมเด็จพระรามาธิบดีที่ 2]] (น. 127) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 12|สมเด็จพระบรมราชามหาพุทธางกูร]] (น. 129) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 13|สมเด็จพระรัฏฐาธิราชกุมาร]] (น. 129) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 14|สมเด็จพระไชยราชาธิราช]] (น. 129) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 15|สมเด็จพระแก้วฟ้า]] (น. 131) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 16|ขุนวรวงษาธิราช]] (น. 133) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 17|สมเด็จพระมหาจักรพรรดิราชาธิราช (ครั้งที่ 1)]] (น. 138) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 18|สมเด็จพระมหินทราธิราช (ครั้งที่ 1)]] (น. 184) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 19|สมเด็จพระมหาจักรพรรดิราชาธิราช (ครั้งที่ 2)]] (น. 190) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 20|สมเด็จพระมหินทราธิราช (ครั้งที่ 2)]] (น. 199) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 21|สมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ 1 (พระมหาธรรมราชา)]] (น. 214) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 22|สมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ 2 (พระนเรศวรมหาราช)]] (น. 267) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 23|สมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ 3 (พระเอกาทศรฐ)]] (น. 368) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 24|สมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ 4 (เจ้าฟ้าศรีเสาวภาคย์)]] (น. 385) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3|อธิบายเรื่องในพระราชพงษาวดาร]] ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 1|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระรามาธิบดีที่ 1]] (น. 387) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 2|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระบรมราชาธิราชที่ 1]] (น. 414) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 3|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระราเมศวร]] (น. 432) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 4|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระอินทราชาธิราชที่ 1]] (น. 441) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 5|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระบรมราชาธิราชที่ 2]] (น. 446) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 6|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระบรมไตรโลกนาถ]] (น. 454) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 7|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระอินทราชาธิราชที่ 2]] (น. 485) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 8|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระรามาธิบดีที่ 2]] (น. 491) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 9|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระบรมราชาหน่อพุทธางกูรแลพระรัฏฐาธิราชกุมาร]] (น. 528) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 10|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระไชยราชาธิราช]] (น. 531) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 11|อธิบายเรื่องในสมัยขุนวรวงษาธิราช]] (น. 541) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 12|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระมหาจักรพรรดิแลสมเด็จพระมหินทราธิราช]] (น. 545) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 13|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระมหาธรรมราชาธิราช]] (น. 588) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 14|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระนเรศวรมหาราช]] (น. 632) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 15|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระเอกาทศรฐ]] (น. 693) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/แจ้งความ|แจ้งความ]] (น. 730) |Width= |Css= |Header={{ก|{{{pagenum}}}}} |Footer= }} [[หมวดหมู่:ดัชนีประวัติศาสตร์]] krifrqhop2neiw2ku95d93dy7q770qc 189864 189863 2022-08-22T13:31:27Z Venise12mai1834 8884 proofread-index text/x-wiki {{:MediaWiki:Proofreadpage_index_template |ประเภท=หนังสือ |ชื่อ=[[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)|พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา]] |ภาษา=th |เล่ม= |ผู้สร้างสรรค์={{ลผส|พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระดำรงราชานุภาพ}}<br>{{ลผส|พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว}}<br>{{ลผส|พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหลวงวงศาธิราชสนิท}} |ผู้แปล= |บรรณาธิการ= |ผู้วาดภาพประกอบ= |สถานศึกษา= |ผู้เผยแพร่={{ลสย|โบราณคดีสโมสร}} เผยแพร่; {{ลสย|โรงพิมพ์ไทย}} พิมพ์ |สถานที่=พระนคร |ปี=2457 |รหัส= |ISBN= |OCLC= |LCCN= |BNF_ARK= |ARC= |จากวารสาร= |ที่มา=pdf |ภาพ=1 |ความคืบหน้า=C |การผสานหน้า=no |วันที่ตรวจสอบเนื้อหาเสร็จสมบูรณ์= |หน้า=<pagelist 1to770 = thai 1to2 = - 3 = 1 7 = 1 39 = 1 770 = - /> |ชุดเล่ม={{ชุดเล่ม พระราชพงศาวดาร ฉบับพระราชหัตถเลขา}} |จำนวน= |หมายเหตุ=# [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/คำนำ|คำนำ]] (น. 1) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/สารบานเรื่อง|สารบานเรื่อง]] (น. 1) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 1|อธิบายเบื้องต้น]] ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 1/ตอน 1|ตำนานหนังสือพระราชพงษาวดาร]] (น. 1) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 1/ตอน 2|อธิบายเหตุการณ์เมื่อก่อนสร้างกรุงศรีอยุทธยา]] (น. 35) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2|พระราชพงษาวดาร]] ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 1|สมเด็จพระรามาธิบดีที่ 1]] (น. 113) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 2|สมเด็จพระราเมศวร (ครั้งที่ 1)]] (น. 115) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 3|สมเด็จพระบรมราชาธิราชที่ 1]] (น. 115) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 4|สมเด็จพระเจ้าทองจันทร์]] (น. 117) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 5|สมเด็จพระราเมศวร (ครั้งที่ 2)]] (น. 117) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 6|สมเด็จพระเจ้ารามราชาธิราช]] (น. 120) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 7|สมเด็จพระอินทราชาธิราชที่ 1]] (น. 120) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 8|สมเด็จพระบรมราชาธิราชที่ 2]] (น. 121) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 9|สมเด็จพระบรมไตรโลกนารถ]] (น. 123) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 10|สมเด็จพระอินทราชาธิราชที่ 2]] (น. 125) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 11|สมเด็จพระรามาธิบดีที่ 2]] (น. 127) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 12|สมเด็จพระบรมราชามหาพุทธางกูร]] (น. 129) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 13|สมเด็จพระรัฏฐาธิราชกุมาร]] (น. 129) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 14|สมเด็จพระไชยราชาธิราช]] (น. 129) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 15|สมเด็จพระแก้วฟ้า]] (น. 131) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 16|ขุนวรวงษาธิราช]] (น. 133) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 17|สมเด็จพระมหาจักรพรรดิราชาธิราช (ครั้งที่ 1)]] (น. 138) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 18|สมเด็จพระมหินทราธิราช (ครั้งที่ 1)]] (น. 184) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 19|สมเด็จพระมหาจักรพรรดิราชาธิราช (ครั้งที่ 2)]] (น. 190) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 20|สมเด็จพระมหินทราธิราช (ครั้งที่ 2)]] (น. 199) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 21|สมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ 1 (พระมหาธรรมราชา)]] (น. 214) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 22|สมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ 2 (พระนเรศวรมหาราช)]] (น. 267) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 23|สมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ 3 (พระเอกาทศรฐ)]] (น. 368) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 2/แผ่นดินที่ 24|สมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ 4 (เจ้าฟ้าศรีเสาวภาคย์)]] (น. 385) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3|อธิบายเรื่องในพระราชพงษาวดาร]] ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 1|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระรามาธิบดีที่ 1]] (น. 387) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 2|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระบรมราชาธิราชที่ 1]] (น. 414) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 3|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระราเมศวร]] (น. 432) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 4|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระอินทราชาธิราชที่ 1]] (น. 441) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 5|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระบรมราชาธิราชที่ 2]] (น. 446) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 6|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระบรมไตรโลกนาถ]] (น. 454) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 7|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระอินทราชาธิราชที่ 2]] (น. 485) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 8|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระรามาธิบดีที่ 2]] (น. 491) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 9|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระบรมราชาหน่อพุทธางกูรแลพระรัฏฐาธิราชกุมาร]] (น. 528) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 10|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระไชยราชาธิราช]] (น. 531) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 11|อธิบายเรื่องในสมัยขุนวรวงษาธิราช]] (น. 541) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 12|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระมหาจักรพรรดิแลสมเด็จพระมหินทราธิราช]] (น. 545) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 13|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระมหาธรรมราชาธิราช]] (น. 588) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 14|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระนเรศวรมหาราช]] (น. 632) ## [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/ส่วน 3/ตอน 15|อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระเอกาทศรฐ]] (น. 693) # [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (2457)/แจ้งความ|แจ้งความ]] (น. 730) |Width= |Css= |Header={{ก|{{{pagenum}}}}} |Footer= }} [[หมวดหมู่:ดัชนีประวัติศาสตร์]] 640jcnc0ybg0ibvhme91iujdsonucph 100 52948 189948 187607 2022-08-23T11:05:57Z Miwako Sato 4619 wikitext text/x-wiki {{สำหรับ|กฎหมายเอกชนระหว่างประเทศ|สถานีย่อย:กฎหมายระหว่างประเทศ#คดีบุคคล}} {{portal header | title = {{PAGENAME}} | class = k | subclass1 = a | subclass2 = | portal = | commonscat = Private law | notes = }} [[File:The First Steps 1889.jpg|thumb|"ก้าวแรก" โดย Georgios Jakobides ค.ศ. 1889]] ==ทั่วไป== * {{ลปง|เล็กเชอร์กฎหมาย|พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหลวงราชบุรีดิเรกฤทธิ์|2502}} {{ลฟใน|เล็กเชอร์ - รพี - ๒๕๐๒.pdf}} ==ครอบครัว== * {{ลปง|กฎหมายแพ่งและพาณิชย์ว่าด้วยครอบครัว|พระยาพลางกูรธรรมพิจัย (เผดิม พลางกูร)|2477}} {{ลฟใน|ครอบครัว - เผดิม พลางกูร - ๒๔๗๗.pdf}} * '''[[สถานีย่อย:กฎหมายลักษณะผัวเมีย]]''' ==ทรัพย์สิน== * {{ลปง|คำบรรยายประมวลกฎหมายที่ดิน|แสวง เปี่ยมศรี|2503}} {{ลฟใน|ที่ดิน - แสวง เปี่ยมศรี - ๒๕๐๓.pdf}} * {{ลปง|คำอธิบายกฎหมายว่าด้วยที่ดิน|พระสุธรรมวินิจฉัย (ใหญ่ วินิจฉัยกุล)|2456}} {{ลฟใน|ที่ดิน - ใหญ่ วินิจฉัยกุล - ๒๔๕๖.pdf}} * {{ลปง|คำอธิบายการออกใบเหยียบย่ำที่ดิน|กระทรวงมหาดไทย|2466}} {{ลฟใน|ใบเหยียบย่ำ - มท - ๒๔๖๖.pdf}} * {{ลปง|คำอธิบายลักษณที่ดิน|พระยาพิจารณาปฤชามาตย์ (สุหร่าย วัชราภัย)|2462}} {{ลฟใน|ที่ดิน - สุหร่าย วัชราภัย - ๒๔๖๒.pdf}} * {{ลปง|คำอธิบายกฎหมายลักษณที่ดิน|หลวงวรวาทวินิจฉัย (สวัสดิ์ สาริกะภูติ)|2457}} {{ลฟใน|ที่ดิน - สวัสดิ์ สาริกะภูติ - ๒๔๕๗.pdf}} * {{ลปง|ว่าด้วยที่ดิน|พระเจ้าลูกยาเธอ กรมหมื่นราชบุรีดิเรกฤทธิ์|2443}} {{ลฟใน|ที่ดิน - รพี - ๒๔๔๓.pdf}} * {{ลปง|เรื่องจับจองที่ดิน|พระเจ้าพี่ยาเธอ กรมหลวงราชบุรีดิเรกฤทธิ์|2460}} {{ลฟใน|ที่ดิน - รพี - ๒๔๖๐ a.pdf}} * {{ลปง|เรื่องจับจองที่ดิน (เพิ่มเติม)|พระเจ้าพี่ยาเธอ กรมหลวงราชบุรีดิเรกฤทธิ์|2460}} {{ลฟใน|ที่ดิน - รพี - ๒๔๖๐ b.pdf}} ==มรดก== * {{ลปง|กฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ว่าด้วยมฤดก|พระยาพลางกูรธรรมพิจัย (เผดิม พลางกูร)|2477}} {{ลฟใน|มรดก - เผดิม พลางกูร - ๒๔๗๗.pdf}} * {{ลปง|กฎหมายมฤดก|พระยารามบัณฑิตสิทธิเศรณี (เซี้ยง สุวงศ์)|2472}} {{ลฟใน|มรดก - เซี้ยง - ๒๔๗๒.pdf}} * {{ลปง|กฎหมายลักษณมรดก (2455)|พระยารามบัณฑิตสิทธิเศรณี (เซี้ยง สุวงศ์)|2455||กฎหมายลักษณมรดก}} {{ลฟใน|มรดก - เซี้ยง - ๒๔๕๕.pdf}} * {{ลปง|กฎหมายลักษณมรดก (2456)|พระยารามบัณฑิตสิทธิเศรณี (เซี้ยง สุวงศ์)|2456||กฎหมายลักษณมรดก}} {{ลฟใน|มรดก - เซี้ยง - ๒๔๕๖.pdf}} * {{ลปง|คำอธิบายลักษณมรฎก|พระยาพิจารณาปฤชามาตย์ (สุหร่าย วัชราภัย)|248}} {{ลฟใน|มรดก - สุหร่าย วัชราภัย - ๒๔๖๘.pdf}} * {{ลปง|ลักษณผัวเมียกับลักษณมรดกโดยย่อ|หลวงพิศลยสารนิติ (ปุ่น ปูรณโชติ)|2457}} {{ลฟใน|ผัวเมีย มรดก - ปุ่น ปูรณโชติ - ๒๔๕๗.pdf}} ==หนี้== * {{ลปง|หลักกฎหมายประทุษฐร้ายส่วนแพ่ง|ขุนหลวงพระไกรสี (เทียม)|2450}} {{ลฟใน|ประทุษร้ายส่วนแพ่ง - เทียม - ๒๔๕๐.pdf}} * {{ลปง|หลักกฎหมายสัญญา| นายไชยขรรค์ (เทียม)|2445}} {{ลฟใน|สัญญา - เทียม - ๒๔๔๕.pdf}} ===เอกเทศสัญญา=== * {{ลปง|กฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ว่าด้วยการประกันด้วยบุคคลและทรัพย์ (ลอว์สัน)|เค. เอ. ลอว์สัน|2482|แสดง=กฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ว่าด้วยการประกันด้วยบุคคลและทรัพย์}} {{ลฟใน|ค้ำประกัน จำนอง จำนำ - ลอว์สัน - ๒๔๘๒.pdf}} * {{ลปง|กฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ว่าด้วยการประกันด้วยบุคคลและทรัพย์ (สุทธิอรรถนฤมนตร์, 2477)|พระสุทธิอรรถนฤมนตร์ (สุธ เลขยานนท์)|2477|แสดง=กฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ว่าด้วยการประกันด้วยบุคคลและทรัพย์}} {{ลฟใน|ค้ำประกัน จำนอง จำนำ - สุธ เลขยานนท์ - ๒๔๗๗.pdf}} * {{ลปง|กฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ว่าด้วยการประกันด้วยบุคคลและทรัพย์ (สุทธิอรรถนฤมนตร์, 2480)|พระสุทธิอรรถนฤมนตร์ (สุธ เลขยานนท์)|2480|แสดง=กฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ว่าด้วยการประกันด้วยบุคคลและทรัพย์}} {{ลฟใน|ค้ำประกัน จำนอง จำนำ - สุธ เลขยานนท์ - ๒๔๗๙.pdf}} * {{ลปง|กฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ว่าด้วยตั๋วเงิน|หลวงธรรมนูญวุฒิกร (ประวัติ ปัตตพงศ์)|2482}} {{ลฟใน|ตั๋วเงิน - ประวัติ ปัตตพงศ์ - ๒๔๘๐.pdf}} * {{ลปง|กฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ว่าด้วยประกันภัย|หลวงธรรมนูญวุฒิกร (ประวัติ ปัตตพงศ์)|2482}} {{ลฟใน|ประกันภัย - ประวัติ ปัตตพงศ์ - ๒๔๘๐.pdf}} * {{ลปง|กฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ว่าด้วยยืมฯ (ประเสริฐมนูกิจ)|หลวงประเสริฐมนูกิจ (ประเสริฐ ศิริสัมพันธ์)|2482|แสดง=กฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ว่าด้วยยืม, ฝากทรัพย์, เก็บของในคลังสินค้า, ปราณีประนอม, การพะนันและขันต่อ}} {{ลฟใน|ยืม ฝาก เก็บ ประนอม พนัน - ประเสริฐ ศิริสัมพันธ์ - ๒๔๘๒.pdf}} * {{ลปง|กฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ว่าด้วยยืมฯ (วิเทศจรรยารักษ์)|หลวงวิเทศจรรยารักษ์ (บุญรอด จุลเนตร)|2493|แสดง=กฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ว่าด้วยยืม, ฝากทรัพย์, เก็บของในคลังสินค้า, ปราณีประนอม, การพะนันและขันต่อ}} {{ลฟใน|ยืม ฝาก เก็บ ประนอม พนัน - บุญรอด จุลเนตร - ๒๔๙๓.pdf}} [[หมวดหมู่:สถานีย่อยกฎหมาย]] [[หมวดหมู่:สถานีย่อย]] m73mtqpw4kkb8xthzuckqzginkvbtvx 2 53949 189923 189696 2022-08-22T15:03:45Z Thastp 9008 /* VIII. การผลิตมูลค่าส่วนเกิน */ wikitext text/x-wiki [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร]] == VIII. การผลิตมูลค่าส่วนเกิน == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 9|VIII. การผลิตมูลค่าส่วนเกิน]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = VIII. การผลิตมูลค่าส่วนเกิน | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 8|VII. พลังที่ใช้แรงงาน]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 10|IX. มูลค่าของแรงงาน]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = {{ตรคป|Now suppose that the average amount of the daily necessaries of a labouring man require six hours of average labour for their production. Suppose, moreover, six hours of average labour to be also realized in a quantity of gold equal to 3s. Then 3s. would be the Price, or the monetary expression of the Daily Value of that man's Labouring Power. If he worked daily six hours he would daily produce a value sufficient to buy the average amount of his daily necessaries, or to maintain himself as a labouring man. |ทีนี้สมมุติว่าปริมาณของสิ่งจำเป็นที่คนใช้แรงงานต้องการต่อวันนั้นต้องใช้แรงงานโดยเฉลี่ยปริมาณหกชั่วโมงเพื่อผลิตมัน สมมุติอีกว่า แรงงานโดยเฉลี่ยหกชั่วโมงนี้ยังกลายเป็นจริงด้วยในทองคำปริมาณเท่ากับสามชิลลิง แล้วอย่างนั้นสามชิลลิงจึงเป็นราคา หรือการแสดงออกในรูปเงินตราของมูลค่าต่อวันของพลังที่ใช้แรงงานของคน ๆ นั้น หากเขาทำงานหกชั่วโมงต่อวัน เขาจะสามารถผลิตมูลค่าที่เพียงพอแต่ละวันต่อการซื้อสิ่งจำเป็นประจำวันปริมาณโดยเฉลี่ยแต่ละวันของเขาได้ หรือต่อการบำรุงรักษาตนเองให้คงเป็นผู้ใช้แรงงาน}} {{ตรคป|But our man is a wages labourer. He must, therefore, sell his labouring power to a capitalist. If he sells it at 3s. daily, or 18s. weekly, he sells it at its value. Suppose him to be a spinner. If he works six hours daily he will add to the cotton a value of 3s. daily. This value, daily added by him, would be an exact equivalent for the wages, or the price of his labouring power, received daily. But in that case no surplus value or surplus produce whatever would go to the capitalist. Here, then, we come to the rub. |แต่คนของเราคนนี้เป็นผู้ใช้แรงงานรับจ้าง เขาจึงต้องขายพลังแรงงานของเขาให้กับนายทุน หากเขาขายไปที่ราคาสามชิลลิงต่อวัน หรือสิบแปดชิลลิงต่ออาทิตย์ เขากำลังขายมันไปที่มูลค่าของมัน สมมุติให้เขาเป็นช่างทอ หากเขาทำงานหกชั่วโมงต่อวัน เขาจะเพิ่มมูลค่าเท่ากับสามชิลลิงให้กับฝ้าย มูลค่านี้ซึ่งเขาเพิ่มเข้าไปรายวัน จะเป็นมูลค่าเท่ากับค่าจ้างของเขา หรือราคาของพลังที่ใช้แรงงานของเขา ที่เขาจะได้รายวัน แต่ในกรณีนั้นก็จะไม่มีมูลค่าส่วนเกินหรือผลผลิตส่วนเกินใด ๆ ที่นายทุนจะได้เลย ที่นี่เองที่เราหยุดชะงัก}} {{ตรคป|In buying the labouring power of the workman, and paying its value, the capitalist, like every other purchaser, has acquired the right to consume or use the commodity bought. You consume or use the labouring power of a man by making him work, as you consume or use a machine by making it run. By paying the daily or weekly value of the labouring power of the workman, the capitalist has, therefore, acquired the right to use or make that labouring power work during the whole day or week. The working day or the working week has, of course, certain limits, but those we shall afterwards look more closely at. |ในการที่นายทุนซื้อพลังที่ใช้แรงงานของคนงาน และจ่ายทีมูลค่าของมัน เช่นเดียวกับผู้ซื้อของอื่น ๆ เขาได้รับสิทธิที่จะบริโภคหรือใช้สอยสินค้าโภคภัณฑ์ที่เขาซื้อมา คุณบริโภคหรือใช้สอยพลังที่ใช้แรงงานของคน ๆ หนึ่งโดยการให้เขาทำงาน เช่นเดียวกับที่คุณบริโภคหรือใช้งานเครื่องจักรด้วยการเดินเครื่องมัน นายทุนซึ่งจ่ายมูลค่ารายวันหรือรายสัปดาห์ของพลังที่ใช้แรงงานของคนงานจึงได้รับสิทธิที่จะใช้หรือให้พลังที่ใช้แรงงานนั้นทำงานในช่วงวันหรือสัปดาห์ วันทำงานหรือส้ปดาห์ทำงานนั้น แน่นอนว่ามีข้อจำกัดเท่าหนึ่ง แต่สิ่งเหล่านั้นเราต้องพิจารณใกล้ขึ้นอีกนิดในครั้งถัดไป}} {{ตรคป|For the present I want to turn your attention to one decisive point. |ในปัจจุบัน ผมอยากให้คุณสนใจมาที่ประเด็นที่เด็ดขาดข้อหนึ่งนี้}} {{ตรคป|The value of the labouring power is determined by the quantity of labour necessary to maintain or reproduce it, but the use of that labouring power is only limited by the active energies and physical strength of the labourer. The daily or weekly value of the labouring power is quite distinct from the daily or weekly exercise of that power, the same as the food a horse wants and the time it can carry the horseman are quite distinct. The quantity of labour by which the value of the workman's labouring power is limited to the quantity of labour which his labouring power is apt to perform. Take the example of our spinner. We have seen that, to daily reproduce his labouring power, he must daily reproduce a value of three shillings, which he will do by working six hours daily. But this does not disable him from working ten or twelve or more hours a day. But by paying the daily or weekly value of the spinner's labouring power, the capitalist has acquired the right of using that labouring power during the whole day or week. He will, therefore, make him work say, daily, twelve hours. Over and above the six hours required to replace his wages, or the value of his labouring power, he will, therefore, have to work six other hours, which I shall call hours of surplus labour, which surplus labour will realize itself in a surplus value and a surplus produce. If our spinner, for example, by his daily labour of six hours, added three shillings' value to the cotton, a value forming an exact equivalent to his wages, he will, in twelve hours, add six shillings' worth to the cotton, and produce a proportional surplus of yarn. As he has sold his labouring power to the capitalist, the whole value of produce created by him belongs to the capitalist, the owner pro tem. of his labouring power. By advancing three shillings, the capitalist will, therefore, realize a value of six shillings, because, advancing a value in which six hours of labour are crystallized, he will receive in return a value in which twelve hours of labour are crystallized. By repeating this same process daily, the capitalist will daily advance three shillings and daily pocket six shillings, one-half of which will go to pay wages anew, and the other half of which will form surplus value, for which the capitalist pays no equivalent. It is this sort of exchange between capital and labour upon which capitalistic production, or the wages system, is founded, and which must constantly result in reproducing the working man as a working man, and the capitalist as a capitalist.|มูลค่าของพลังที่ใช้แรงงานนั้นถูกกำหนดโดยปริมาณของแรงงานอันจำเป็นในการบำรุงรักษาและผลิตมันซ้ำ แต่การใช้พลังที่ใช้แรงงานนั้นถูกจำกัดไว้เท่าที่พลังงานกัมมันต์และพละกำลังทางกายภาพที่ผู้ใช้แรงงานมี มูลค่ารายวันหรือรายสัปดาห์ของพลังที่ใช้แรงงานนั้นค่อนข้างแตกต่างจากการปฏิบัติใช้พลังนั้นในแต่ละวันหรือแต่ละสัปดาห์ เช่นเดียวกับที่อาหารที่ม้าต้องการกับเวลาที่มันสามารถให้คนขี่ม้าขี่มันได้นั้นต่างกันพอสมควร ปริมาณของแรงงานซึ่งจำกัดมูลค่าของพลังที่ใช้แรงงานของคนงานนั้น คือปริมาณของแรงงานที่พลังที่ใช้แรงงานของเขาพึงกระทำได้ ยกตัวอย่างเช่นช่างทอของเรา เราพบแล้วว่าเพื่อผลิตซ้ำพลังที่ใช้แรงงานของเขาในแต่ละวัน เขาต้องผลิตมูลค่าอย่างน้อยสามชิลลิงต่อวัน ซึ่งเขากระทำได้โดยการทำงานหกชั่วโมงแต่วัน แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะทำงานต่อเป็นสิบหรือสิบสองชั่วโมงไม่ได้ แต่เมื่อนายทุนได้จ่ายมูลค่ารายวันหรือรายสัปดาห์ของพลังที่ใช้แรงงานของช่างทอแล้ว เขาได้รับสิทธิในการใช้สอยพลังที่ใช้แรงงานนั้นทั้งวันหรือทั้งสัปดาห์ เขาจึงจะให้เขาทำงานสิบสองชั่วโมงต่อวัน มากกว่าหกชั่วโมงที่เพียงพอแล้วเพื่อแทนที่ค่าจ้างของเขา หรือมูลค่าของพลังที่ใช้แรงงานของเขา ดังนั้นเขาจึงต้องทำงานต่อไปอีกหกชั่วโมง ซึ่งผมขอเรียกว่าชั่วโมงแรงงานส่วนเกิน โดยแรงงานส่วนเกินนี้จะกลายร่างเป็นมูลค่าส่วนเกินและผลผลิตส่วนเกิน หากช่างทอของเราทำงานหกชั่วโมงต่อวันเป็นต้น ได้เพิ่มมูลค่าสามชิลลิงให้กับฝ้ายแล้ว ซึ่งเป็นมูลค่าที่เท่ากันอย่างแม่นยำกับค่าจ้างของเขา ในสิบสองชั่วโมงเขาจึงได้เพิ่มมูลค่าหกชิลลิงเขาไปในฝ้าย และผลิตไหมออกมาเป็นส่วนเกินตามสัดส่วน ในเมื่อเขาขายพลังที่ใช้แรงงานของเขาให้กับนายทุน มูลค่าของผลผลิตทั้งหมดที่เขาสร้างขึ้นมาจะเป็นของนายทุน ซึ่งเป็นเจ้าของชั่วคราวของพลังที่ใช้แรงงานของเขา และจากการจ่ายไปสามชิลลิง นายทุนจึงได้สร้างมูลค่าขึ้นหกชิลลิง เพราะด้วยการจ่ายมูลค่าตกผลึกของแรงงานปริมาณหกชั่วโมง เขาได้กลับมาเป็นมูลค่าตกผลึกเท่ากับแรงงานปริมาณสิบสองชั่วโมง นายทุนซึ่งดำเนินการเช่นเดิมเช่นนี้ซ้ำไปทุก ๆ วันก็จะจ่ายเงินไปสามชิลลิงและเก็บเข้ากระเป๋าหกชิลลิงในทุก ๆ วัน ครึ่งหนึ่งถูกนำไปจ่ายค่าจ้างอีกรอบ และอีกครึ่งจะก่อรูปเป็นมูลค่าส่วนเกิน ซึ่งนายทุนไม่ต้องเอาไปจ่ายอะไรที่เท่ากันเลย การแลกเปลี่ยนแบบนี้ระหว่างทุนกับแรงงานคือรากฐานซึ่งก่อตั้งระบบการผลิตแบบทุนนิยม หรือระบบค่าจ้าง และจำส่งผลให้เกิดการผลิตคนที่ทำงานเป็นคนที่ทำงาน และนายทุนเป็นนายทุนอยู่เป็นนิจ}} {{ตรคป|The rate of surplus value, all other circumstances remaining the same, will depend on the proportion between that necessary to reproduce the value of the labouring power and the surplus time or surplus labour performed for the capitalist. It will, therefore, depend on the ratio in which the working day is prolonged over and above that extent, by working which the working man would only reproduce the value of his labouring power, or replace his wages.|หากพฤติการณ์ทั้งหมดคงตัวเหมือนเดิม อัตราของมูลค่าส่วนเกินนั้นจะขึ้นอยู่กับอัตราสัดส่วนระหว่างเท่าที่จำเป็นต้องผลิตซ้ำมูลค่าของพลังที่ใช้แรงงาน และเวลาหรือแรงงานส่วนเกินซึ่งได้กระทำไปให้กับนายทุน ดังนั้นมันจึงขึ้นอยู่กับว่าวันทำงานวันหนึ่งนั้นยาวนานไปมากกว่าและเหนือกว่าขีดนั้นในอัตราส่วนเท่าไหร่ ขีดเส้นนั้นซึ่งคนทำงานต้องทำงานเพื่อผลิตซ้ำมูลค่าของพลังที่ใช้แรงงานของเขา หรือเพื่อแทนที่เท่าค่าจ้างของเขา}} == IX. มูลค่าของแรงงาน == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 10|IX. มูลค่าของแรงงาน]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 9|VIII. การผลิตมูลค่าส่วนเกิน]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 11|X. กำไรถูกสร้างขึ้นด้วยการขายโภคภัณฑ์ที่มูลค่าของมัน]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = We must now return to the expression, "''Value, or Price of Labour.''" We have seen that, in fact, it is only the value of the labouring power, measured by the values of commodities necessary for its maintenance. But since the workman receives his wages after his labour is performed, and knows, moreover, that what he actually gives to the capitalist is his labour, the value or price of his labouring power necessarily appears to him as the price or value of his labour itself. If the price of his labouring power is three shillings, in which six hours of labour are realized, and if he works twelve hours, he necessarily considers these three shillings as the value or price of twelve hours of labour, although these twelve hours of labour realize themselves in a value of six shillings. A double consequence flows from this. Firstly. The value or price of the labouring power takes the semblance of the price or value of labour itself, although, strictly speaking, value and price of labour are senseless terms. Secondly. Although one part only of the workman's daily labour is paid, while the other part is unpaid, and while that unpaid or surplus labour constitutes exactly the fund out of which surplus value or profit is formed, it seems as if the aggregate labour was paid labour. This false appearance distinguishes wages labour from other historical forms of labour. On the basis of the wages system even the unpaid labour seems to be paid labour. With the slave, on the contrary, even that part of his labour which is paid appears to be unpaid. Of course, in order to work the slave must live, and one part of his working day goes to replace the value of his own maintenance. But since no bargain is struck between him and his master, and no acts of selling and buying are going on between the two parties, all his labour seems to be given away for nothing. Take, on the other hand, the peasant serf, such as he, I might say, until yesterday existed in the whole East of Europe. This peasant worked, for example, three days for himself on his own field or the held allotted to him, and the three subsequent days he performed compulsory and gratuitous labour on the estate of his lord. Here, then, the paid and unpaid parts of labour were sensibly separated, separated in time and space, and our Liberals overflowed with moral indignation at the preposterous notion of making a man work for nothing. In point of fact, however, whether a man works three days of the week for himself on his own field and three days for nothing on the estate of his lord, or whether he works in the factory or the workshop six hours daily for himself and six for his employer, comes to the same, although in the latter case the paid and unpaid portions of labour are inseparably mixed up with each other, and the nature of the whole transaction is completely masked by the intervention of a contract and the pay received at the end of the week. The gratuitous labour appears to be voluntarily given in the one instance, and to be compulsory in the other. That makes all the difference. In using the word "value of labour," I shall only use it as a popular slang term for "value of labouring power." == X. กำไรถูกสร้างขึ้นด้วยการขายโภคภัณฑ์ที่มูลค่าของมัน == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 11|X. กำไรถูกสร้างขึ้นด้วยการขายโภคภัณฑ์ที่มูลค่าของมัน]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 10|IX. มูลค่าของแรงงาน]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 12|XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = Suppose an average hour of labour to be realized in a value equal to sixpence, or twelve average hours of labour to be realized in six shillings. Suppose, further, the value of labour to be three shillings or the produce of six hours' labour. If, then, in the raw material, machinery, and so forth, used up in a commodity, twenty-four hours of average labour were realized, its value would amount to twelve shillings. If, moreover, the workman employed by the capitalist added twelve hours of labour to those means of production, these twelve hours would be realized in an additional value of six shillings. The total value of the product would, therefore, amount to thirty-six hours of realized labour, and be equal to eighteen shillings. But as the value of labour, or the wages paid to the workman, would be three shillings only, no equivalent would have been paid by the capitalist for the six hours of surplus labour worked by the workman, and realized in the value of the commodity. By selling this commodity at its value for eighteen shillings, the capitalist would, therefore, realize a value of three shillings, for which he had paid no equivalent. These three shillings would constitute the surplus value or profit pocketed by him. The capitalist would consequently realize the profit of three shillings, not by selling his commodity at a price over and above its value, but by selling it at its real value. The value of a commodity is determined by the total quantity of labour contained in it. But part of that quantity of labour is realized in a value, for which an equivalent has been paid in the form of wages; part of it is realized in a value for which no equivalent has been paid. Part of the labour contained in the commodity is paid labour; part is unpaid labour. By selling, therefore, the commodity at its value, that is, as the crystallization of the total quantity of labour bestowed upon it, the capitalist must necessarily sell it at a profit. He sells not only what has cost him an equivalent, but he sells also what has cost him nothing, although it has cost his workman labour. The cost of the commodity to the capitalist and its real cost are different things. I repeat, therefore, that normal and average profits are made by selling commodities not above, but at their real values. == XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 12|XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 11|X. กำไรถูกสร้างขึ้นด้วยการขายโภคภัณฑ์ที่มูลค่าของมัน]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 13|XII. ความสัมพันธ์โดยทั่วไปของกำไร ค่าจ้าง และราคา]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = The surplus value, or that part of the total value of the commodity in which the surplus labour or unpaid labour of the working man is realized, I call Profit. The whole of that profit is not pocketed by the employing capitalist. The monopoly of land enables the landlord to take one part of that surplus value, under the name of rent, whether the land is used for agriculture, buildings or railways, or for any other productive purpose. On the other hand, the very fact that the possession of the instruments of labour enables the employing capitalist to produce a surplus value, or, what comes to the same, to appropriate to himself a certain amount of unpaid labour, enables the owner of the means of labour, which he lends wholly or partly to the employing capitalist -- enables, in one word, the money-lending capitalist to claim for himself under the name of interest another part of that surplus value, so that there remains to the employing capitalist as such only what is called industrial or commercial profit. By what laws this division of the total amount of surplus value amongst the three categories of people is regulated is a question quite foreign to our subject. This much, however, results from what has been stated. Rent, Interest, and Industrial Profit are only different names for different parts of the surplus value of the commodity, or the unpaid labour enclosed in it, and they are equally derived from this source, and from this source alone. They are not derived from land as such or from capital as such, but land and capital enable their owners to get their respective shares out of the surplus value extracted by the employing capitalist from the labourer. For the labourer himself it is a matter of subordinate importance whether that surplus value, the result of his surplus labour, or unpaid labour, is altogether pocketed by the employing capitalist, or whether the latter is obliged to pay portions of it, under the name of rent and interest, away to third parties. Suppose the employing capitalist to use only his own capital and to be his own landlord, then the whole surplus value would go into his pocket. It is the employing capitalist who immediately extracts from the labourer this surplus value, whatever part of it he may ultimately be able to keep for himself. Upon this relation, therefore, between the employing capitalist and the wages labourer the whole wages system and the whole present system of production hinge. Some of the citizens who took part in our debate were, therefore, wrong in trying to mince matters, and to treat this fundamental relation between the employing capitalist and the working man as a secondary question, although they were right in stating that, under given circumstances, a rise of prices might affect in very unequal degrees the employing capitalist, the landlord, the moneyed capitalist, and, if you please, the tax gatherer. Another consequence follows from what has been stated. That part of the value of the commodity which represents only the value of the raw materials, the machinery, in one word, no revenue at all, but replaces only capital. But, apart from this, it is false that the other part of the value of the commodity which forms revenue, or may be spent in the form of wages, profits, rent, interest, is constituted by the value of wages, the value of rent, the value of profits, and so forth. We shall, in the first instance, discard wages, and only treat industrial profits, interest, and rent. We have just seen that the surplus value contained in the commodity or that part of its value in which unpaid labour is realized, resolves itself into different fractions, bearing three different names. But it would be quite the reverse of the truth to say that its value is composed of, or formed by, the addition of the independent values of these three constituents. If one hour of labour realizes itself in a value of sixpence, if the working day of the labourer comprises twelve hours, if half of this time is unpaid labour, that surplus labour will add to the commodity a surplus value of three shillings, that is, of value for which no equivalent has been paid. This surplus value of three shillings constitutes the whole fund which the employing capitalist may divide, in whatever proportions, with the landlord and the money-lender. The value of these three shillings constitutes the limit of the value they have to divide amongst them. But it is not the employing capitalist who adds to the value of the commodity an arbitrary value for his profit, to which another value is added for the landlord, and so forth, so that the addition of these arbitrarily fixed values would constitute the total value. You see, therefore, the fallacy of the popular notion, which confounds the decomposition of a given value into three parts, with the formation of that value by the addition of three independent values, thus converting the aggregate value, from which rent, profit, and interest are derived, into an arbitrary magnitude. If the total profit realized by a capitalist be equal to £100, we call this sum, considered as absolute magnitude, the amount of profit. But if we calculate the ratio which those £100 bear to the capital advanced, we call this relative magnitude. It is evident that this rate of profit may be expressed in a double way. Suppose £100 to be the capital advanced in wages. If the surplus value created is also £100 -- and this would show us that half the working day of the labourer consists of unpaid labour -- and if we measured this profit by the value of the capital advanced in wages, we should say that the rate of profit amounted to one hundred per cent., because the value advanced would be one hundred and the value realized would be two hundred. If, on the other hand, we should not only consider the capital advanced in wages, but the total capital advanced, say, for example, £500, of which £400 represented the value of raw materials, machinery, and so forth, we should say that the rate of profit amounted only to twenty per cent., because the profit of one hundred would be but the fifth part of the total capital advanced. The first mode of expressing the rate of profit is the only one which shows you the real ratio between paid and unpaid labour, the real degree of the exploitation (you must allow me this French word) of labour. The other mode of expression is that in common use, and is, indeed, appropriate for certain purposes. At all events, it is very useful for concealing the degree in which the capitalist extracts gratuitous labour from the workman. In the remarks I have still to make I shall use the word Profit for the whole amount of the surplus value extracted by the capitalist without any regard to the division of that surplus value between different parties, and in using the words Rate of Profit, I shall always measure profits by the value of the capital advanced in wages. == XII. ความสัมพันธ์โดยทั่วไปของกำไร ค่าจ้าง และราคา == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 13|XII. ความสัมพันธ์โดยทั่วไปของกำไร ค่าจ้าง และราคา]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 12|XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 14|XIII. กรณีหลักของความพยายามในการเพิ่มค่าจ้างหรือการต่อต้านการลดต่ำลงของมัน]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = Deduct from the value of a commodity the value replacing the value of the raw materials and other means of production used upon it, that is to say, deduct the value representing the past labour contained in it, and the remainder of its value will resolve into the quantity of labour added by the working man last employed. If that working man works twelve hours daily, if twelve hours of average labour crystallize themselves in an amount of gold equal to six shillings, this additional value of six shillings is the only value his labour will have created. This given value, determined by the time of his labour, is the only fund from which both he and the capitalist have to draw their respective shares or dividends, the only value to be divided into wages and profits. It is evident that this value itself will not be altered by the variable proportions in which it may be divided amongst the two parties. There will also be nothing changed if in the place of one working man you put the whole working population, twelve million working days, for example, instead of one. Since the capitalist and workman have only to divide this limited value, that is, the value measured by the total labour of the working man, the more the one gets the less will the other get, and vice versa. Whenever a quantity is given, one part of it will increase inversely as the other decreases. If the wages change, profits will change in an opposite direction. If wages fall profits will rise; and if wages rise, profits will fall. If the working man, on our former supposition, gets shillings, equal to one-half of the value he has created, or if his whole working day consists half of paid, half of unpaid labour, the rate of profit will be 100 per cent., because the capitalist would also get three shillings. If the working man receives only two shillings, or works only one third of the whole day for himself, the capitalist will get four shillings, and the rate of profit will be 200 per cent. If the working man receives four shillings, the capitalist will only receive two, and the rate of profit would sink to 50 per cent., but all these variations will not affect the value of the commodity. A general rise of wages would, therefore, result in a fall of the general rate of profit, but not affect values. But although the values of commodities, which must ultimately regulate their market prices, are exclusively determined by the total quantities of labour fixed in them, and not by the division of that quantity into paid and unpaid labour, it by no means follows that the values of the single commodities, or lots of commodities, produced during twelve hours, for example, will remain constant. The number or mass of commodities produced in a given time of labour, or by a given quantity of labour, depends unon the productive power of the labour employed, and upon its extent or length. With one degree of the productive power of spinning labour, for example, a working day of twelve hours may produce twelve pounds of yarn, with a lesser degree of productive power only two pounds. If then twelve hours' average labour were realized in the value of six shillings in the one case, the twelve pounds of yarn would cost six shillings, in the other case the two pounds of yarn would also cost six shillings. One pound of yarn would, therefore, cost sixpence in the one case, and three shillings in the other. This difference of price would result from the difference in the productive powers of the labour employed. One hour of labour would be realized in one pound of yarn with the greater productive power, while with the smaller productive power, six hours of labour would be realized in one pound of yarn. The price of a pound of yarn would, in the one instance, be only sixpence, although wages were relatively high and the rate of profit low, it would be three shillings in the other instance, although wages were low and the rate of profit high. This would be so because the price of the pound of yarn is regulated by the total amount of labour worked up in it, and not by the proportional division of that total amount into paid and unpaid labour. The fact I have before mentioned that high-priced labour may produce cheap, and low-priced labour may produce dear commodities, loses, therefore, its paradoxical appearance. It is only the expression of the general law that the value of a commodity is regulated by the quantity of labour worked up in it, and that the quantity of labour worked up in it depends altogether upon the productive powers of the labour employed, and will, therefore, vary with every variation in the productivity of labour. == XIII. กรณีหลักของความพยายามในการเพิ่มค่าจ้างหรือการต่อต้านการลดต่ำลงของมัน == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 14|XIII. กรณีหลักของความพยายามในการเพิ่มค่าจ้างหรือการต่อต้านการลดต่ำลงของมัน]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 13|XII. ความสัมพันธ์โดยทั่วไปของกำไร ค่าจ้าง และราคา]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 15|XIV. การต่อสู้ระหว่างทุนกับแรงงานและผลลัพธ์ของมัน]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = Let us now seriously consider the main cases in which a rise of wages is attempted or a reduction of wages resisted. 1. We have seen that the value of the labouring power, or in more popular parlance, the value of labour, is determined by the value of necessaries, or the quantity of labour required to produce them. If, then, in a given country the value of the daily average necessaries of the labourer represented six hours of labour expressed in three shillings, the labourer would have to work six hours daily to produce an equivalent for his daily maintenance. If the whole working day was twelve hours, the capitalist would pay him the value of his labour by paying him three shillings. Half the working day would be unpaid labour, and the rate of profit would amount to 100 per cent. But now suppose that, consequent upon a decrease of productivity, more labour should be wanted to produce, say, the same amount of agricultural produce, 60 that the price of the average daily necessaries should rise from three to four shillings. In that case the value of labour would rise by one-third, or 331/3 per cent. Eight hours of the working day would be required to produce an equivalent for the daily maintenance of the labourer, according to his old standard of living. The surplus labour would therefore sink from six hours to four, and the rate of profit from 100 to 50 per cent. But in insisting upon a rise of wages, the labourer would only insist upon getting the increased value of his labour, like every other seller of a commodity, who, the costs of his commodities having increased, tries to get its increased value paid. If wages did not rise, or not sufficiently rise, to compensate for the increased values of necessaries, the price of labour would sink below the value of labour, and the labourer's standard of life would deteriorate. But a change might also take place in an opposite direction. By virtue of the increased productivity of labour, the same amount of the average daily necessaries might sink from three to two shillings, or only four hours out of the working day, instead of six, be wanted to reproduce an equivalent for the value of the daily necessaries. The working man would now be able to buy with two shillings as many necessaries as he did before with three shillings. Indeed, the value of labour would have sunk, but that diminished value would command the same amount of commodities as before. Then profits would rise from three to four shillings, and the rate of profit from 100 to 200 per cent. Although the labourer's absolute standard of life would have remained the same, his relative wages, and therewith his relative social position, as compared with that of the capitalist, would have been lowered. If the working man should resist that reduction of relative wages, he would only try to get some share in the increased productive powers of his own labour, and to maintain his former relative position in the social scale. Thus, after the abolition of the Corn Laws, and in flagrant violation of the most solemn pledges given during the anti-Corn Law agitation, the English factory lords generally reduced wages ten per cent. The resistance of the workmen was at first baffled, but, consequent upon circumstances I cannot now enter upon, the ten per cent. lost were afterwards regained. 2. The values of necessaries, and consequently the value of labour, might remain the same, but a change might occur in their money prices, consequent upon a previous change in the value of money. By the discovery of more fertile mines and so forth, two ounces of gold might, for example, cost no more labour to produce than one ounce did before. The value of gold would then be depreciated by one-half, or fifty per cent. As the values of all other commodities would then be expressed in twice their former money prices, so also the same with the value of labour. Twelve hours of labour, formerly expressed in six shillings, would now be expressed in twelve shillings. If the working man's wages should remain three shillings, instead of rising to six shillings, the money price of his labour would only be equal to half the value of his labour, and his standard of life would fearfully deteriorate. This would also happen in a greater or lesser degree if his wages should rise, but not proportionately to the fall in the value of gold. In such a case nothing would have been changed, either in the productive powers of labour, or in supply and demand, or in values. Nothing could have changed except the money names of those values. To say that in such a case the workman ought not to insist upon a proportionate rise of wages, is to say that he must be content to be paid with names, instead of with things. All past history proves that whenever such a depreciation of money occurs, the capitalists are on the alert to seize this opportunity for defrauding the workman. A very large school of political economists assert that, consequent upon the new discoveries of gold lands, the better working of silver mines, and the cheaper supply of quicksilver, the value of precious metals has been again depreciated. This would explain the general and simultaneous attempts on the Continent at a rise of wages. 3. We have till now supposed that the working day has given limits. The working day, however, has, by itself, no constant limits. It is the constant tendency of capital to stretch it to its utmost physically possible length, because in the same degree surplus labour, and consequently the profit resulting therefrom, will be increased. The more capital succeeds in prolonging the working day, the greater the amount of other people's labour it will appropriate. During the seventeenth and even the first two-thirds of the eighteenth century a ten hours working day was the normal working day all over England. During the anti-Jacobin war, which was in fact a war waged by the British barons against the British working masses, capital celebrated its bacchanalia, and prolonged the working day from ten to twelve, fourteen, eighteen hours. Malthus, by no means a man whom you would suspect of a maudlin sentimentalism, declared in a pamphlet, published about 1815, that if this sort of thing was to go on the life of the nation would be attacked at its very source. A few years before the general introduction of the newly-invented machinery, about 1765, a pamphlet appeared in England under the title, An Essay on Trade. The anonymous author, an avowed enemy of the working classes, declaims on the necessity of expanding the limits of the working day. Amongst other means to this end, he proposes working houses, which, he says, ought to be "Houses of Terror." And what is the length of the working day he prescribes for these "Houses of Terror"? Twelve hours, the very same time which in 1832 was declared by capitalists, political economists, and ministers to be not only the existing but the necessary time of labour for a child under twelve years. By selling his labouring power, and he must do so under the present system, the working man makes over to the capitalist the consumption of that power, but within certain rational limits. He sells his labouring power in order to maintain it, apart from its natural wear and tear, but not to destroy it. In selling his labouring power at its daily or weekly value, it is understood that in one day or one week that labouring power shall not be submitted to two days' or two weeks' waste or wear and tear. Take a machine worth £1,000. If it is used up in ten years it will add to the value of the commodities in whose production it assists £100 yearly. If it be used up in five years it would add £200 yearly, or the value of its annual wear and tear is in inverse ratio to the time in which it is consumed. But this distinguishes the working man from the machine. Machinery does not wear out exactly in the same ratio in which it is used. Man, on the contrary, decays in a greater ratio than would be visible from the mere numerical addition of work. In their attempts at reducing the working day to its former rational dimensions, or, where they cannot enforce a legal fixation of a normal working day, at checking overwork by a rise of wages, a rise not only in proportion to the surplus time exacted, but in a greater proportion, working men fulfil only a duty to themselves and their race. They only set limits to the tyrannical usurpations of capital. Time is the room of human development. A man who has no free time to dispose of, whose whole lifetime, apart from the mere physical interruptions by sleep, meals, and so forth, is absorbed by his labour for the capitalist, is less than a beast of burden. He is a mere machine for producing Foreign Wealth, broken in body and brutalized in mind. Yet the whole history of modern industry shows that capital, if not checked, will recklessly and ruthlessly work to cast down the whole working class to this utmost state of degradation. In prolonging the working day the capitalist may pay higher wages and still lower the value of labour, if the rise of wages does not correspond to the greater amount of labour extracted, and the quicker decay of the labouring power thus caused. This may be done in another way. Your middle-class statisticians will tell you, for instance, that the average wages of factory families in Lancashire have risen. They forget that instead of the labour of the man, the head of the family, his wife and perhaps three or four children are now thrown under the Juggernaut wheels of capital, and that the rise of the aggregate wages does not correspond to the aggregate surplus labour extracted from the family. Even with given limits of the working day, such as they now exist in all branches of industry subjected to the factory laws, a rise of wages may become necessary, if only to keep up the old standard value of labour. By increasing the intensity of labour, a man may be made to expend as much vital force in one hour as he formerly did in two. This has, to a certain degree, been effected in the trades, placed under the Factory Acts, by the acceleration of machinery, and the greater number of working machines which a single individual has now to superintend. If the increase in the intensity of labour or the mass of labour spent in an hour keeps some fair proportion to the decrease in the extent of the working day, the working man will still be the winner. If this limit is overshot, he loses in one form what he has gained in another, and ten hours of labour may then become as ruinous as twelve hours were before. In checking this tendency of capital, by struggling for a rise of wages corresponding to the rising intensity of labour, the working man only resists the depreciation of his labour and the deterioration of his race. 4. All of you know that, from reasons I have not now to explain, capitalistic production moves through certain periodical cycles. It moves through a state of quiescence, growing animation, prosperity, overtrade, crisis, and stagnation. The market prices of commodities, and the market rates of profit, follow these phases, now sinking below their averages, now rising above them. Considering the whole cycle, you will find that one deviation of the market price is being compensated by the other, and that, taking the average of the cycle, the market prices of commodities are regulated by their values. Well! During the phase of sinking market prices and the phases of crisis and stagnation, the working man, if not thrown out of employment altogether, is sure to have his wages lowered. Not to be defrauded, he must, even with such a fall of market prices, debate with the capitalist in what proportional degree a fall of wages has become necessary. If, during the phases of prosperity, when extra profits are made, he did not battle for a rise of wages, he would, taking the average of one industrial cycle, not even receive his average wages, or the value of his labour. It is the utmost height of folly to demand that while his wages are necessarily affected by the adverse phases of the cycle, he should exclude himself from compensation during the prosperous phases of the cycle. Generally, the values of all commodities are only realized by the compensation of the continuously changing market prices, springing from the continuous fluctuations of demand and supply. On the basis of the present system labour is only a commodity like others. It must, therefore, pass through the same fluctuations to fetch an average price corresponding to its value. It would be absurd to treat it on the one hand as a commodity, and to want on the other hand to exempt it from the laws which regulate the prices of commodities. The slave receives a permanent and fixed amount of maintenance; the wages labourer does not. He must try to get a rise of wages in the one instance, if only to compensate for a fall of wages in the other. If he resigned himself to accept the will, the dictates of the capitalist as a permanent economical law, he would share in all the miseries of the slave, without the security of the slave. 5. In all the cases I have considered, and they form ninety-nine out of a hundred, you have seen that a struggle for a rise of wages follows only in the track of previous changes, and is the necessary offspring of previous changes in the amount of production, the productive powers of labour, the value of labour, the value of money, the extent or the intensity of labour extracted, the fluctuations of market prices, dependent upon the fluctuations of demand and supply, and consistent with the different phases of the industrial cycle; in one word, as reactions of labour against the previous action of capital. By treating the struggle for a rise of wages independently of all these circumstances, by looking only upon the changes of wages, and overlooking all the other changes from which they emanate, you proceed from a false premise in order to arrive at false conclusions. == XIV. การต่อสู้ระหว่างทุนกับแรงงานและผลลัพธ์ของมัน == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 15|XIV. การต่อสู้ระหว่างทุนกับแรงงานและผลลัพธ์ของมัน]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 14|XIII. กรณีหลักของความพยายามในการเพิ่มค่าจ้างหรือการต่อต้านการลดต่ำลงของมัน]] | ถัดไป = | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = 1. Having shown that the periodical resistance on the part of the working men against a reduction of wages, and their periodical attempts at getting a rise of wages, are inseparable from the wages system, and dictated by the very fact of labour being assimilated to commodities, and therefore subject to the laws regulating the general movement of prices; having, furthermore, shown that a general rise of wages would result in a fall in the general rate of profit, but not affect the average prices of commodities, or their values, the question now ultimately arises, how far, in this incessant struggle between capital and labour, the latter is likely to prove successful. I might answer by a generalization, and say that, as with all other commodities, so with labour, its market price will, in the long run, adapt itself to its value; that, therefore, despite all the ups and downs, and do what he may, the working man will, on an average, only receive the value of his labour which resolves into the value of his labouring power, which is determined by the value of the necessaries required for its maintenance and reproduction, which value of necessaries finally is regulated by the quantity of labour wanted to produce them. But there are some peculiar features which distinguish the value of the labouring power, or value of labour, from the value of all other commodities. The value of the labouring power is formed by two elements -- the one merely physical, the other historical or social. Its ultimate limit is determined by the physical element, that is to say, to maintain and reproduce itself, to perpetuate its physical existence, the working class must receive the necessaries absolutely indispensable for living and multiplying. The value of those indispensable necessaries forms, therefore, the ultimate limit of the value of labour. On the other hand, the length of the working day is also limited by ultimate, although very elastic boundaries. Its ultimate limit is given by the physical force of the labouring man. If the daily exhaustion of his vital forces exceeds a certain degree, it cannot be exerted anew, day by day. However, as I said, this limit is very elastic. A quick succession of unhealthy and short-lived generations will keep the labour market as well supplied as a series of vigorous and long-lived generations. Besides this mere physical element, the value of labour is in every country determined by a traditional standard of life. It is not mere physical life, but it is the satisfaction of certain wants springing from the social conditions in which people are placed and reared up. The English standard of life may be reduced to the Irish standard; the standard of life of a German peasant to that of a Livonian peasant. The important part which historical tradition and social habitude play in this respect, you may learn from Mr. Thornton's work on Over-population, where he shows that the average wages in different agricultural districts of England still nowadays differ more or less according to the more or less favourable circumstances under which the districts have emerged from the state of serfdom. This historical or social element, entering into the value of labour, may be expanded, or contracted, or altogether extinguished, so that nothing remains but the physical limit. During the time of the anti-Jacobin war, undertaken, as the incorrigible tax-eater and sinecurist, old George Rose, used to say, to save the comforts of our holy religion from the inroads of the French infidels, the honest English farmers, so tenderly handled in a former chapter of ours, depressed the wages of the agricultural labourers even beneath that mere physical minimum, but made up by Poor Laws the remainder necessary for the physical perpetuation of the race. This was a glorious way to convert the wages labourer into a slave, and Shakespeare's proud yeoman into a pauper. By comparing the standard wages or values of labour in different countries, and by comparing them in different historical epochs of the same country, you will find that the value of labour itself is not a fixed but a variable magnitude, even supposing the values of all other commodities to remain constant. A similar comparison would prove that not only the market rates of profit change, but its average rates. But as to profits, there exists no law which determines their minimum. We cannot say what is the ultimate limit of their decrease. And why cannot we fix that limit? Because although we can fix the minimum of wages, we cannot fix their maximum. We can only say that, the limits of the working day being given, the maximum of profit corresponds to the physical minimum of wages; and that wages being given, the maximum of profit corresponds to such a prolongation of the working day as is compatible with the physical force of the labourer. The maximum of profit is, therefore, limited by the physical minimum of wages and the physical maximum of the working day. It is evident that between the two limits of this maximum rate of profit an immense scale of variations is possible. The fixation of its actual degree is only settled by the continuous struggle between capital and labour, the capitalist constantly tending to reduce wages to their physical minimum, and to extend the working day to its physical maximum, while the working man constantly presses in the opposite direction. The matter resolves itself into a question of the respective powers of the combatants. 2. As to the limitation of the working day in England, as in all other countries, it has never been settled except by legislative interference. Without the working men's continuous pressure from without, that interference would never have taken place. But at all events, the result was not to be attained by private settlement between the working men and the capitalists. This very necessity of general political action affords the proof that in its merely economic action capital is the stronger side. As to the limits of the value of labour, its actual settlement always depends upon supply and demand, I mean the demand for labour on the part of capital, and the supply of labour by the working men. In colonial countries the law of supply and demand favours the working man. Hence the relatively high standard of wages in the United States. Capital may there try its utmost. It cannot prevent the labour market from being continuously emptied by the continuous conversion of wages labourers into independent, self-sustaining peasants. The position of a wages labourer is for a very large part of the American people but a probational state, which they are sure to leave within a longer or shorter term. To mend this colonial state of things, the paternal British Government accepted for some time what is called the modern colonization theory, which consists in putting an artificial high price upon colonial land, in order to prevent the too quick conversion of the wages labourer into the independent peasant. But let us now come to old civilized countries, in which capital domineers over the whole process of production. Take, for example, the rise in England of agricultural wages from 1849 to 1859. What was its consequence? The farmers could not, as our friend Weston would have advised them, raise the value of wheat, nor even its market prices. They had, on the contrary, to submit to their fall. But during these eleven years they introduced machinery of all sorts, adopted more scientific methods, converted part of arable land into pasture, increased the size of farms, and with this the scale of production, and by these and other processes diminishing the demand for labour by increasing its productive power, made the agricultural population again relatively redundant. This is the general method in which a reaction, quicker or slower, of capital against a rise of wages takes place in old, settled countries. Ricardo has justly remarked that machinery is in constant competition with labour, and can often be only introduced when the price of labour has reached a certain height, but the appliance of machinery is but one of the many methods for increasing the productive powers of labour. This very same development which makes common labour relatively redundant simplifies on the other hand skilled labour, and thus depreciates it. The same law obtains in another form. With the development of the productive powers of labour the accumulation of capital will be accelerated, even despite a relatively high rate of wages. Hence, one might infer, as Adam Smith, in whose days modern industry was still in its infancy, did infer, that the accelerated accumulation of capital must turn the balance in favour of the working man, by securing a growing demand for his labour. From this same standpoint many contemporary writers have wondered that English capital having grown in the last twenty years so much quicker than English population, wages should not have been more enhanced. But simultaneously with the process of accumulation there takes place a progressive change in the composition of capital. That part of the aggregate capital which consists of fixed capital, machinery, raw materials, means of production in all possible forms, progressively increases as compared with the other part of capital, which is laid out in wages or in the purchase of labour. This law has been stated in a more or less accurate manner by Mr. Barton, Ricardo, Sismondi, Professor Richard Jones, Professor Ramsay, Cherbuliez, and others. If the proportion of these two elements of capital was originally one to one, it will, in the progress of industry, become five to one, and so forth. If of a total capital of 600, 300 is laid out in instruments, raw materials, and so forth, and 300 in wages, the total capital wants only to be doubled to create a demand for 600 working men instead of for 300. But if of a capital of 600, 500 is laid out in machinery, materials, and so forth, and 100 only in wages, the same capital must increase from 600 to 3,600 in order to create a demand for 600 workmen instead of 300. In the progress of industry the demand for labour keeps, therefore, no pace with the accumulation of capital. It will still increase in a constantly diminishing ratio as compared with the increase of capital. These few hints will suffice to show that the very development of modern industry must progressively turn the scale in favour of the capitalist against the working man, and that consequently the general tendency of capitalistic production is not to raise, but to sink the average standard of wages, or to push the value of labour more or less to its minimum limit. Such being the tendency of things in this system, is this saying that the working class ought to renounce their resistance against the encroachments of capital, and abandon their attempts at making the best of the occasional chances for the temporary improvement? If they did, they would be degraded to one level mass of broken wretches past salvation. I think I have shown that their struggles for the standard of wages are incidents inseparable from the whole wages system, that in 99 cases out of 100 their efforts at raising wages are only efforts at maintaining the given value of labour, and that the necessity of debating their price with the capitalist is inherent in their condition of having to sell themselves as commodities. By cowardly giving way in their every-day conflict with capital, they would certainly disqualify themselves for the initiating of any larger movement. At the same time, and quite apart from the general servitude involved in the wages system, the working class ought not to exaggerate to themselves the ultimate working of these every-day struggles. They ought not to forget that they are fighting with effects, but not with the causes of those effects; that they are retarding the downward movement, but not changing its direction; that they are applying palliatives, not curing the malady. They ought, therefore, not to be exclusively absorbed in these unavoidable guerilla fights incessantly springing up from the never-ceasing encroachments of capital or changes of the market. They ought to understand that, with all the miseries it imposes upon them, the present system simultaneously engenders the material conditions and the social forms necessary for an economical reconstruction of society. Instead of the conservative motto, "A fair day's wage for a fair day's work!" they ought to inscribe on their banner the revolutionary watchword, "Abolition of the wages system!" After this very long and, I fear, tedious exposition which I was obliged to enter into to do some justice to the subject matter, I shall conclude by proposing the following resolutions: Firstly. A general rise in the rate of wages would result in a fall of the general rate of profit, but, broadly speaking, not affect the prices of commodities. Secondly. The general tendency of capitalist production is not to raise, but to sink the average standard of wages. Thirdly. Trades Unions work well as centres of resistance against the encroachments of capital. They fail partially from an injudicious use of their power. They fail generally from limiting themselves to a guerilla war against the effects of the existing system, instead of simultaneously trying to change it, instead of using their organized forces as a lever for the final emancipation of the working class, that is to say, the ultimate abolition of the wages system. cyhp6xh22olak5yxptv6lgmc7h9hiqf 189931 189923 2022-08-22T15:11:29Z Thastp 9008 /* VIII. การผลิตมูลค่าส่วนเกิน */ wikitext text/x-wiki [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร]] == IX. มูลค่าของแรงงาน == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 10|IX. มูลค่าของแรงงาน]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 9|VIII. การผลิตมูลค่าส่วนเกิน]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 11|X. กำไรถูกสร้างขึ้นด้วยการขายโภคภัณฑ์ที่มูลค่าของมัน]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = We must now return to the expression, "''Value, or Price of Labour.''" We have seen that, in fact, it is only the value of the labouring power, measured by the values of commodities necessary for its maintenance. But since the workman receives his wages after his labour is performed, and knows, moreover, that what he actually gives to the capitalist is his labour, the value or price of his labouring power necessarily appears to him as the price or value of his labour itself. If the price of his labouring power is three shillings, in which six hours of labour are realized, and if he works twelve hours, he necessarily considers these three shillings as the value or price of twelve hours of labour, although these twelve hours of labour realize themselves in a value of six shillings. A double consequence flows from this. Firstly. The value or price of the labouring power takes the semblance of the price or value of labour itself, although, strictly speaking, value and price of labour are senseless terms. Secondly. Although one part only of the workman's daily labour is paid, while the other part is unpaid, and while that unpaid or surplus labour constitutes exactly the fund out of which surplus value or profit is formed, it seems as if the aggregate labour was paid labour. This false appearance distinguishes wages labour from other historical forms of labour. On the basis of the wages system even the unpaid labour seems to be paid labour. With the slave, on the contrary, even that part of his labour which is paid appears to be unpaid. Of course, in order to work the slave must live, and one part of his working day goes to replace the value of his own maintenance. But since no bargain is struck between him and his master, and no acts of selling and buying are going on between the two parties, all his labour seems to be given away for nothing. Take, on the other hand, the peasant serf, such as he, I might say, until yesterday existed in the whole East of Europe. This peasant worked, for example, three days for himself on his own field or the held allotted to him, and the three subsequent days he performed compulsory and gratuitous labour on the estate of his lord. Here, then, the paid and unpaid parts of labour were sensibly separated, separated in time and space, and our Liberals overflowed with moral indignation at the preposterous notion of making a man work for nothing. In point of fact, however, whether a man works three days of the week for himself on his own field and three days for nothing on the estate of his lord, or whether he works in the factory or the workshop six hours daily for himself and six for his employer, comes to the same, although in the latter case the paid and unpaid portions of labour are inseparably mixed up with each other, and the nature of the whole transaction is completely masked by the intervention of a contract and the pay received at the end of the week. The gratuitous labour appears to be voluntarily given in the one instance, and to be compulsory in the other. That makes all the difference. In using the word "value of labour," I shall only use it as a popular slang term for "value of labouring power." == X. กำไรถูกสร้างขึ้นด้วยการขายโภคภัณฑ์ที่มูลค่าของมัน == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 11|X. กำไรถูกสร้างขึ้นด้วยการขายโภคภัณฑ์ที่มูลค่าของมัน]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 10|IX. มูลค่าของแรงงาน]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 12|XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = Suppose an average hour of labour to be realized in a value equal to sixpence, or twelve average hours of labour to be realized in six shillings. Suppose, further, the value of labour to be three shillings or the produce of six hours' labour. If, then, in the raw material, machinery, and so forth, used up in a commodity, twenty-four hours of average labour were realized, its value would amount to twelve shillings. If, moreover, the workman employed by the capitalist added twelve hours of labour to those means of production, these twelve hours would be realized in an additional value of six shillings. The total value of the product would, therefore, amount to thirty-six hours of realized labour, and be equal to eighteen shillings. But as the value of labour, or the wages paid to the workman, would be three shillings only, no equivalent would have been paid by the capitalist for the six hours of surplus labour worked by the workman, and realized in the value of the commodity. By selling this commodity at its value for eighteen shillings, the capitalist would, therefore, realize a value of three shillings, for which he had paid no equivalent. These three shillings would constitute the surplus value or profit pocketed by him. The capitalist would consequently realize the profit of three shillings, not by selling his commodity at a price over and above its value, but by selling it at its real value. The value of a commodity is determined by the total quantity of labour contained in it. But part of that quantity of labour is realized in a value, for which an equivalent has been paid in the form of wages; part of it is realized in a value for which no equivalent has been paid. Part of the labour contained in the commodity is paid labour; part is unpaid labour. By selling, therefore, the commodity at its value, that is, as the crystallization of the total quantity of labour bestowed upon it, the capitalist must necessarily sell it at a profit. He sells not only what has cost him an equivalent, but he sells also what has cost him nothing, although it has cost his workman labour. The cost of the commodity to the capitalist and its real cost are different things. I repeat, therefore, that normal and average profits are made by selling commodities not above, but at their real values. == XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 12|XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 11|X. กำไรถูกสร้างขึ้นด้วยการขายโภคภัณฑ์ที่มูลค่าของมัน]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 13|XII. ความสัมพันธ์โดยทั่วไปของกำไร ค่าจ้าง และราคา]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = The surplus value, or that part of the total value of the commodity in which the surplus labour or unpaid labour of the working man is realized, I call Profit. The whole of that profit is not pocketed by the employing capitalist. The monopoly of land enables the landlord to take one part of that surplus value, under the name of rent, whether the land is used for agriculture, buildings or railways, or for any other productive purpose. On the other hand, the very fact that the possession of the instruments of labour enables the employing capitalist to produce a surplus value, or, what comes to the same, to appropriate to himself a certain amount of unpaid labour, enables the owner of the means of labour, which he lends wholly or partly to the employing capitalist -- enables, in one word, the money-lending capitalist to claim for himself under the name of interest another part of that surplus value, so that there remains to the employing capitalist as such only what is called industrial or commercial profit. By what laws this division of the total amount of surplus value amongst the three categories of people is regulated is a question quite foreign to our subject. This much, however, results from what has been stated. Rent, Interest, and Industrial Profit are only different names for different parts of the surplus value of the commodity, or the unpaid labour enclosed in it, and they are equally derived from this source, and from this source alone. They are not derived from land as such or from capital as such, but land and capital enable their owners to get their respective shares out of the surplus value extracted by the employing capitalist from the labourer. For the labourer himself it is a matter of subordinate importance whether that surplus value, the result of his surplus labour, or unpaid labour, is altogether pocketed by the employing capitalist, or whether the latter is obliged to pay portions of it, under the name of rent and interest, away to third parties. Suppose the employing capitalist to use only his own capital and to be his own landlord, then the whole surplus value would go into his pocket. It is the employing capitalist who immediately extracts from the labourer this surplus value, whatever part of it he may ultimately be able to keep for himself. Upon this relation, therefore, between the employing capitalist and the wages labourer the whole wages system and the whole present system of production hinge. Some of the citizens who took part in our debate were, therefore, wrong in trying to mince matters, and to treat this fundamental relation between the employing capitalist and the working man as a secondary question, although they were right in stating that, under given circumstances, a rise of prices might affect in very unequal degrees the employing capitalist, the landlord, the moneyed capitalist, and, if you please, the tax gatherer. Another consequence follows from what has been stated. That part of the value of the commodity which represents only the value of the raw materials, the machinery, in one word, no revenue at all, but replaces only capital. But, apart from this, it is false that the other part of the value of the commodity which forms revenue, or may be spent in the form of wages, profits, rent, interest, is constituted by the value of wages, the value of rent, the value of profits, and so forth. We shall, in the first instance, discard wages, and only treat industrial profits, interest, and rent. We have just seen that the surplus value contained in the commodity or that part of its value in which unpaid labour is realized, resolves itself into different fractions, bearing three different names. But it would be quite the reverse of the truth to say that its value is composed of, or formed by, the addition of the independent values of these three constituents. If one hour of labour realizes itself in a value of sixpence, if the working day of the labourer comprises twelve hours, if half of this time is unpaid labour, that surplus labour will add to the commodity a surplus value of three shillings, that is, of value for which no equivalent has been paid. This surplus value of three shillings constitutes the whole fund which the employing capitalist may divide, in whatever proportions, with the landlord and the money-lender. The value of these three shillings constitutes the limit of the value they have to divide amongst them. But it is not the employing capitalist who adds to the value of the commodity an arbitrary value for his profit, to which another value is added for the landlord, and so forth, so that the addition of these arbitrarily fixed values would constitute the total value. You see, therefore, the fallacy of the popular notion, which confounds the decomposition of a given value into three parts, with the formation of that value by the addition of three independent values, thus converting the aggregate value, from which rent, profit, and interest are derived, into an arbitrary magnitude. If the total profit realized by a capitalist be equal to £100, we call this sum, considered as absolute magnitude, the amount of profit. But if we calculate the ratio which those £100 bear to the capital advanced, we call this relative magnitude. It is evident that this rate of profit may be expressed in a double way. Suppose £100 to be the capital advanced in wages. If the surplus value created is also £100 -- and this would show us that half the working day of the labourer consists of unpaid labour -- and if we measured this profit by the value of the capital advanced in wages, we should say that the rate of profit amounted to one hundred per cent., because the value advanced would be one hundred and the value realized would be two hundred. If, on the other hand, we should not only consider the capital advanced in wages, but the total capital advanced, say, for example, £500, of which £400 represented the value of raw materials, machinery, and so forth, we should say that the rate of profit amounted only to twenty per cent., because the profit of one hundred would be but the fifth part of the total capital advanced. The first mode of expressing the rate of profit is the only one which shows you the real ratio between paid and unpaid labour, the real degree of the exploitation (you must allow me this French word) of labour. The other mode of expression is that in common use, and is, indeed, appropriate for certain purposes. At all events, it is very useful for concealing the degree in which the capitalist extracts gratuitous labour from the workman. In the remarks I have still to make I shall use the word Profit for the whole amount of the surplus value extracted by the capitalist without any regard to the division of that surplus value between different parties, and in using the words Rate of Profit, I shall always measure profits by the value of the capital advanced in wages. == XII. ความสัมพันธ์โดยทั่วไปของกำไร ค่าจ้าง และราคา == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 13|XII. ความสัมพันธ์โดยทั่วไปของกำไร ค่าจ้าง และราคา]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 12|XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 14|XIII. กรณีหลักของความพยายามในการเพิ่มค่าจ้างหรือการต่อต้านการลดต่ำลงของมัน]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = Deduct from the value of a commodity the value replacing the value of the raw materials and other means of production used upon it, that is to say, deduct the value representing the past labour contained in it, and the remainder of its value will resolve into the quantity of labour added by the working man last employed. If that working man works twelve hours daily, if twelve hours of average labour crystallize themselves in an amount of gold equal to six shillings, this additional value of six shillings is the only value his labour will have created. This given value, determined by the time of his labour, is the only fund from which both he and the capitalist have to draw their respective shares or dividends, the only value to be divided into wages and profits. It is evident that this value itself will not be altered by the variable proportions in which it may be divided amongst the two parties. There will also be nothing changed if in the place of one working man you put the whole working population, twelve million working days, for example, instead of one. Since the capitalist and workman have only to divide this limited value, that is, the value measured by the total labour of the working man, the more the one gets the less will the other get, and vice versa. Whenever a quantity is given, one part of it will increase inversely as the other decreases. If the wages change, profits will change in an opposite direction. If wages fall profits will rise; and if wages rise, profits will fall. If the working man, on our former supposition, gets shillings, equal to one-half of the value he has created, or if his whole working day consists half of paid, half of unpaid labour, the rate of profit will be 100 per cent., because the capitalist would also get three shillings. If the working man receives only two shillings, or works only one third of the whole day for himself, the capitalist will get four shillings, and the rate of profit will be 200 per cent. If the working man receives four shillings, the capitalist will only receive two, and the rate of profit would sink to 50 per cent., but all these variations will not affect the value of the commodity. A general rise of wages would, therefore, result in a fall of the general rate of profit, but not affect values. But although the values of commodities, which must ultimately regulate their market prices, are exclusively determined by the total quantities of labour fixed in them, and not by the division of that quantity into paid and unpaid labour, it by no means follows that the values of the single commodities, or lots of commodities, produced during twelve hours, for example, will remain constant. The number or mass of commodities produced in a given time of labour, or by a given quantity of labour, depends unon the productive power of the labour employed, and upon its extent or length. With one degree of the productive power of spinning labour, for example, a working day of twelve hours may produce twelve pounds of yarn, with a lesser degree of productive power only two pounds. If then twelve hours' average labour were realized in the value of six shillings in the one case, the twelve pounds of yarn would cost six shillings, in the other case the two pounds of yarn would also cost six shillings. One pound of yarn would, therefore, cost sixpence in the one case, and three shillings in the other. This difference of price would result from the difference in the productive powers of the labour employed. One hour of labour would be realized in one pound of yarn with the greater productive power, while with the smaller productive power, six hours of labour would be realized in one pound of yarn. The price of a pound of yarn would, in the one instance, be only sixpence, although wages were relatively high and the rate of profit low, it would be three shillings in the other instance, although wages were low and the rate of profit high. This would be so because the price of the pound of yarn is regulated by the total amount of labour worked up in it, and not by the proportional division of that total amount into paid and unpaid labour. The fact I have before mentioned that high-priced labour may produce cheap, and low-priced labour may produce dear commodities, loses, therefore, its paradoxical appearance. It is only the expression of the general law that the value of a commodity is regulated by the quantity of labour worked up in it, and that the quantity of labour worked up in it depends altogether upon the productive powers of the labour employed, and will, therefore, vary with every variation in the productivity of labour. == XIII. กรณีหลักของความพยายามในการเพิ่มค่าจ้างหรือการต่อต้านการลดต่ำลงของมัน == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 14|XIII. กรณีหลักของความพยายามในการเพิ่มค่าจ้างหรือการต่อต้านการลดต่ำลงของมัน]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 13|XII. ความสัมพันธ์โดยทั่วไปของกำไร ค่าจ้าง และราคา]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 15|XIV. การต่อสู้ระหว่างทุนกับแรงงานและผลลัพธ์ของมัน]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = Let us now seriously consider the main cases in which a rise of wages is attempted or a reduction of wages resisted. 1. We have seen that the value of the labouring power, or in more popular parlance, the value of labour, is determined by the value of necessaries, or the quantity of labour required to produce them. If, then, in a given country the value of the daily average necessaries of the labourer represented six hours of labour expressed in three shillings, the labourer would have to work six hours daily to produce an equivalent for his daily maintenance. If the whole working day was twelve hours, the capitalist would pay him the value of his labour by paying him three shillings. Half the working day would be unpaid labour, and the rate of profit would amount to 100 per cent. But now suppose that, consequent upon a decrease of productivity, more labour should be wanted to produce, say, the same amount of agricultural produce, 60 that the price of the average daily necessaries should rise from three to four shillings. In that case the value of labour would rise by one-third, or 331/3 per cent. Eight hours of the working day would be required to produce an equivalent for the daily maintenance of the labourer, according to his old standard of living. The surplus labour would therefore sink from six hours to four, and the rate of profit from 100 to 50 per cent. But in insisting upon a rise of wages, the labourer would only insist upon getting the increased value of his labour, like every other seller of a commodity, who, the costs of his commodities having increased, tries to get its increased value paid. If wages did not rise, or not sufficiently rise, to compensate for the increased values of necessaries, the price of labour would sink below the value of labour, and the labourer's standard of life would deteriorate. But a change might also take place in an opposite direction. By virtue of the increased productivity of labour, the same amount of the average daily necessaries might sink from three to two shillings, or only four hours out of the working day, instead of six, be wanted to reproduce an equivalent for the value of the daily necessaries. The working man would now be able to buy with two shillings as many necessaries as he did before with three shillings. Indeed, the value of labour would have sunk, but that diminished value would command the same amount of commodities as before. Then profits would rise from three to four shillings, and the rate of profit from 100 to 200 per cent. Although the labourer's absolute standard of life would have remained the same, his relative wages, and therewith his relative social position, as compared with that of the capitalist, would have been lowered. If the working man should resist that reduction of relative wages, he would only try to get some share in the increased productive powers of his own labour, and to maintain his former relative position in the social scale. Thus, after the abolition of the Corn Laws, and in flagrant violation of the most solemn pledges given during the anti-Corn Law agitation, the English factory lords generally reduced wages ten per cent. The resistance of the workmen was at first baffled, but, consequent upon circumstances I cannot now enter upon, the ten per cent. lost were afterwards regained. 2. The values of necessaries, and consequently the value of labour, might remain the same, but a change might occur in their money prices, consequent upon a previous change in the value of money. By the discovery of more fertile mines and so forth, two ounces of gold might, for example, cost no more labour to produce than one ounce did before. The value of gold would then be depreciated by one-half, or fifty per cent. As the values of all other commodities would then be expressed in twice their former money prices, so also the same with the value of labour. Twelve hours of labour, formerly expressed in six shillings, would now be expressed in twelve shillings. If the working man's wages should remain three shillings, instead of rising to six shillings, the money price of his labour would only be equal to half the value of his labour, and his standard of life would fearfully deteriorate. This would also happen in a greater or lesser degree if his wages should rise, but not proportionately to the fall in the value of gold. In such a case nothing would have been changed, either in the productive powers of labour, or in supply and demand, or in values. Nothing could have changed except the money names of those values. To say that in such a case the workman ought not to insist upon a proportionate rise of wages, is to say that he must be content to be paid with names, instead of with things. All past history proves that whenever such a depreciation of money occurs, the capitalists are on the alert to seize this opportunity for defrauding the workman. A very large school of political economists assert that, consequent upon the new discoveries of gold lands, the better working of silver mines, and the cheaper supply of quicksilver, the value of precious metals has been again depreciated. This would explain the general and simultaneous attempts on the Continent at a rise of wages. 3. We have till now supposed that the working day has given limits. The working day, however, has, by itself, no constant limits. It is the constant tendency of capital to stretch it to its utmost physically possible length, because in the same degree surplus labour, and consequently the profit resulting therefrom, will be increased. The more capital succeeds in prolonging the working day, the greater the amount of other people's labour it will appropriate. During the seventeenth and even the first two-thirds of the eighteenth century a ten hours working day was the normal working day all over England. During the anti-Jacobin war, which was in fact a war waged by the British barons against the British working masses, capital celebrated its bacchanalia, and prolonged the working day from ten to twelve, fourteen, eighteen hours. Malthus, by no means a man whom you would suspect of a maudlin sentimentalism, declared in a pamphlet, published about 1815, that if this sort of thing was to go on the life of the nation would be attacked at its very source. A few years before the general introduction of the newly-invented machinery, about 1765, a pamphlet appeared in England under the title, An Essay on Trade. The anonymous author, an avowed enemy of the working classes, declaims on the necessity of expanding the limits of the working day. Amongst other means to this end, he proposes working houses, which, he says, ought to be "Houses of Terror." And what is the length of the working day he prescribes for these "Houses of Terror"? Twelve hours, the very same time which in 1832 was declared by capitalists, political economists, and ministers to be not only the existing but the necessary time of labour for a child under twelve years. By selling his labouring power, and he must do so under the present system, the working man makes over to the capitalist the consumption of that power, but within certain rational limits. He sells his labouring power in order to maintain it, apart from its natural wear and tear, but not to destroy it. In selling his labouring power at its daily or weekly value, it is understood that in one day or one week that labouring power shall not be submitted to two days' or two weeks' waste or wear and tear. Take a machine worth £1,000. If it is used up in ten years it will add to the value of the commodities in whose production it assists £100 yearly. If it be used up in five years it would add £200 yearly, or the value of its annual wear and tear is in inverse ratio to the time in which it is consumed. But this distinguishes the working man from the machine. Machinery does not wear out exactly in the same ratio in which it is used. Man, on the contrary, decays in a greater ratio than would be visible from the mere numerical addition of work. In their attempts at reducing the working day to its former rational dimensions, or, where they cannot enforce a legal fixation of a normal working day, at checking overwork by a rise of wages, a rise not only in proportion to the surplus time exacted, but in a greater proportion, working men fulfil only a duty to themselves and their race. They only set limits to the tyrannical usurpations of capital. Time is the room of human development. A man who has no free time to dispose of, whose whole lifetime, apart from the mere physical interruptions by sleep, meals, and so forth, is absorbed by his labour for the capitalist, is less than a beast of burden. He is a mere machine for producing Foreign Wealth, broken in body and brutalized in mind. Yet the whole history of modern industry shows that capital, if not checked, will recklessly and ruthlessly work to cast down the whole working class to this utmost state of degradation. In prolonging the working day the capitalist may pay higher wages and still lower the value of labour, if the rise of wages does not correspond to the greater amount of labour extracted, and the quicker decay of the labouring power thus caused. This may be done in another way. Your middle-class statisticians will tell you, for instance, that the average wages of factory families in Lancashire have risen. They forget that instead of the labour of the man, the head of the family, his wife and perhaps three or four children are now thrown under the Juggernaut wheels of capital, and that the rise of the aggregate wages does not correspond to the aggregate surplus labour extracted from the family. Even with given limits of the working day, such as they now exist in all branches of industry subjected to the factory laws, a rise of wages may become necessary, if only to keep up the old standard value of labour. By increasing the intensity of labour, a man may be made to expend as much vital force in one hour as he formerly did in two. This has, to a certain degree, been effected in the trades, placed under the Factory Acts, by the acceleration of machinery, and the greater number of working machines which a single individual has now to superintend. If the increase in the intensity of labour or the mass of labour spent in an hour keeps some fair proportion to the decrease in the extent of the working day, the working man will still be the winner. If this limit is overshot, he loses in one form what he has gained in another, and ten hours of labour may then become as ruinous as twelve hours were before. In checking this tendency of capital, by struggling for a rise of wages corresponding to the rising intensity of labour, the working man only resists the depreciation of his labour and the deterioration of his race. 4. All of you know that, from reasons I have not now to explain, capitalistic production moves through certain periodical cycles. It moves through a state of quiescence, growing animation, prosperity, overtrade, crisis, and stagnation. The market prices of commodities, and the market rates of profit, follow these phases, now sinking below their averages, now rising above them. Considering the whole cycle, you will find that one deviation of the market price is being compensated by the other, and that, taking the average of the cycle, the market prices of commodities are regulated by their values. Well! During the phase of sinking market prices and the phases of crisis and stagnation, the working man, if not thrown out of employment altogether, is sure to have his wages lowered. Not to be defrauded, he must, even with such a fall of market prices, debate with the capitalist in what proportional degree a fall of wages has become necessary. If, during the phases of prosperity, when extra profits are made, he did not battle for a rise of wages, he would, taking the average of one industrial cycle, not even receive his average wages, or the value of his labour. It is the utmost height of folly to demand that while his wages are necessarily affected by the adverse phases of the cycle, he should exclude himself from compensation during the prosperous phases of the cycle. Generally, the values of all commodities are only realized by the compensation of the continuously changing market prices, springing from the continuous fluctuations of demand and supply. On the basis of the present system labour is only a commodity like others. It must, therefore, pass through the same fluctuations to fetch an average price corresponding to its value. It would be absurd to treat it on the one hand as a commodity, and to want on the other hand to exempt it from the laws which regulate the prices of commodities. The slave receives a permanent and fixed amount of maintenance; the wages labourer does not. He must try to get a rise of wages in the one instance, if only to compensate for a fall of wages in the other. If he resigned himself to accept the will, the dictates of the capitalist as a permanent economical law, he would share in all the miseries of the slave, without the security of the slave. 5. In all the cases I have considered, and they form ninety-nine out of a hundred, you have seen that a struggle for a rise of wages follows only in the track of previous changes, and is the necessary offspring of previous changes in the amount of production, the productive powers of labour, the value of labour, the value of money, the extent or the intensity of labour extracted, the fluctuations of market prices, dependent upon the fluctuations of demand and supply, and consistent with the different phases of the industrial cycle; in one word, as reactions of labour against the previous action of capital. By treating the struggle for a rise of wages independently of all these circumstances, by looking only upon the changes of wages, and overlooking all the other changes from which they emanate, you proceed from a false premise in order to arrive at false conclusions. == XIV. การต่อสู้ระหว่างทุนกับแรงงานและผลลัพธ์ของมัน == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 15|XIV. การต่อสู้ระหว่างทุนกับแรงงานและผลลัพธ์ของมัน]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 14|XIII. กรณีหลักของความพยายามในการเพิ่มค่าจ้างหรือการต่อต้านการลดต่ำลงของมัน]] | ถัดไป = | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = 1. Having shown that the periodical resistance on the part of the working men against a reduction of wages, and their periodical attempts at getting a rise of wages, are inseparable from the wages system, and dictated by the very fact of labour being assimilated to commodities, and therefore subject to the laws regulating the general movement of prices; having, furthermore, shown that a general rise of wages would result in a fall in the general rate of profit, but not affect the average prices of commodities, or their values, the question now ultimately arises, how far, in this incessant struggle between capital and labour, the latter is likely to prove successful. I might answer by a generalization, and say that, as with all other commodities, so with labour, its market price will, in the long run, adapt itself to its value; that, therefore, despite all the ups and downs, and do what he may, the working man will, on an average, only receive the value of his labour which resolves into the value of his labouring power, which is determined by the value of the necessaries required for its maintenance and reproduction, which value of necessaries finally is regulated by the quantity of labour wanted to produce them. But there are some peculiar features which distinguish the value of the labouring power, or value of labour, from the value of all other commodities. The value of the labouring power is formed by two elements -- the one merely physical, the other historical or social. Its ultimate limit is determined by the physical element, that is to say, to maintain and reproduce itself, to perpetuate its physical existence, the working class must receive the necessaries absolutely indispensable for living and multiplying. The value of those indispensable necessaries forms, therefore, the ultimate limit of the value of labour. On the other hand, the length of the working day is also limited by ultimate, although very elastic boundaries. Its ultimate limit is given by the physical force of the labouring man. If the daily exhaustion of his vital forces exceeds a certain degree, it cannot be exerted anew, day by day. However, as I said, this limit is very elastic. A quick succession of unhealthy and short-lived generations will keep the labour market as well supplied as a series of vigorous and long-lived generations. Besides this mere physical element, the value of labour is in every country determined by a traditional standard of life. It is not mere physical life, but it is the satisfaction of certain wants springing from the social conditions in which people are placed and reared up. The English standard of life may be reduced to the Irish standard; the standard of life of a German peasant to that of a Livonian peasant. The important part which historical tradition and social habitude play in this respect, you may learn from Mr. Thornton's work on Over-population, where he shows that the average wages in different agricultural districts of England still nowadays differ more or less according to the more or less favourable circumstances under which the districts have emerged from the state of serfdom. This historical or social element, entering into the value of labour, may be expanded, or contracted, or altogether extinguished, so that nothing remains but the physical limit. During the time of the anti-Jacobin war, undertaken, as the incorrigible tax-eater and sinecurist, old George Rose, used to say, to save the comforts of our holy religion from the inroads of the French infidels, the honest English farmers, so tenderly handled in a former chapter of ours, depressed the wages of the agricultural labourers even beneath that mere physical minimum, but made up by Poor Laws the remainder necessary for the physical perpetuation of the race. This was a glorious way to convert the wages labourer into a slave, and Shakespeare's proud yeoman into a pauper. By comparing the standard wages or values of labour in different countries, and by comparing them in different historical epochs of the same country, you will find that the value of labour itself is not a fixed but a variable magnitude, even supposing the values of all other commodities to remain constant. A similar comparison would prove that not only the market rates of profit change, but its average rates. But as to profits, there exists no law which determines their minimum. We cannot say what is the ultimate limit of their decrease. And why cannot we fix that limit? Because although we can fix the minimum of wages, we cannot fix their maximum. We can only say that, the limits of the working day being given, the maximum of profit corresponds to the physical minimum of wages; and that wages being given, the maximum of profit corresponds to such a prolongation of the working day as is compatible with the physical force of the labourer. The maximum of profit is, therefore, limited by the physical minimum of wages and the physical maximum of the working day. It is evident that between the two limits of this maximum rate of profit an immense scale of variations is possible. The fixation of its actual degree is only settled by the continuous struggle between capital and labour, the capitalist constantly tending to reduce wages to their physical minimum, and to extend the working day to its physical maximum, while the working man constantly presses in the opposite direction. The matter resolves itself into a question of the respective powers of the combatants. 2. As to the limitation of the working day in England, as in all other countries, it has never been settled except by legislative interference. Without the working men's continuous pressure from without, that interference would never have taken place. But at all events, the result was not to be attained by private settlement between the working men and the capitalists. This very necessity of general political action affords the proof that in its merely economic action capital is the stronger side. As to the limits of the value of labour, its actual settlement always depends upon supply and demand, I mean the demand for labour on the part of capital, and the supply of labour by the working men. In colonial countries the law of supply and demand favours the working man. Hence the relatively high standard of wages in the United States. Capital may there try its utmost. It cannot prevent the labour market from being continuously emptied by the continuous conversion of wages labourers into independent, self-sustaining peasants. The position of a wages labourer is for a very large part of the American people but a probational state, which they are sure to leave within a longer or shorter term. To mend this colonial state of things, the paternal British Government accepted for some time what is called the modern colonization theory, which consists in putting an artificial high price upon colonial land, in order to prevent the too quick conversion of the wages labourer into the independent peasant. But let us now come to old civilized countries, in which capital domineers over the whole process of production. Take, for example, the rise in England of agricultural wages from 1849 to 1859. What was its consequence? The farmers could not, as our friend Weston would have advised them, raise the value of wheat, nor even its market prices. They had, on the contrary, to submit to their fall. But during these eleven years they introduced machinery of all sorts, adopted more scientific methods, converted part of arable land into pasture, increased the size of farms, and with this the scale of production, and by these and other processes diminishing the demand for labour by increasing its productive power, made the agricultural population again relatively redundant. This is the general method in which a reaction, quicker or slower, of capital against a rise of wages takes place in old, settled countries. Ricardo has justly remarked that machinery is in constant competition with labour, and can often be only introduced when the price of labour has reached a certain height, but the appliance of machinery is but one of the many methods for increasing the productive powers of labour. This very same development which makes common labour relatively redundant simplifies on the other hand skilled labour, and thus depreciates it. The same law obtains in another form. With the development of the productive powers of labour the accumulation of capital will be accelerated, even despite a relatively high rate of wages. Hence, one might infer, as Adam Smith, in whose days modern industry was still in its infancy, did infer, that the accelerated accumulation of capital must turn the balance in favour of the working man, by securing a growing demand for his labour. From this same standpoint many contemporary writers have wondered that English capital having grown in the last twenty years so much quicker than English population, wages should not have been more enhanced. But simultaneously with the process of accumulation there takes place a progressive change in the composition of capital. That part of the aggregate capital which consists of fixed capital, machinery, raw materials, means of production in all possible forms, progressively increases as compared with the other part of capital, which is laid out in wages or in the purchase of labour. This law has been stated in a more or less accurate manner by Mr. Barton, Ricardo, Sismondi, Professor Richard Jones, Professor Ramsay, Cherbuliez, and others. If the proportion of these two elements of capital was originally one to one, it will, in the progress of industry, become five to one, and so forth. If of a total capital of 600, 300 is laid out in instruments, raw materials, and so forth, and 300 in wages, the total capital wants only to be doubled to create a demand for 600 working men instead of for 300. But if of a capital of 600, 500 is laid out in machinery, materials, and so forth, and 100 only in wages, the same capital must increase from 600 to 3,600 in order to create a demand for 600 workmen instead of 300. In the progress of industry the demand for labour keeps, therefore, no pace with the accumulation of capital. It will still increase in a constantly diminishing ratio as compared with the increase of capital. These few hints will suffice to show that the very development of modern industry must progressively turn the scale in favour of the capitalist against the working man, and that consequently the general tendency of capitalistic production is not to raise, but to sink the average standard of wages, or to push the value of labour more or less to its minimum limit. Such being the tendency of things in this system, is this saying that the working class ought to renounce their resistance against the encroachments of capital, and abandon their attempts at making the best of the occasional chances for the temporary improvement? If they did, they would be degraded to one level mass of broken wretches past salvation. I think I have shown that their struggles for the standard of wages are incidents inseparable from the whole wages system, that in 99 cases out of 100 their efforts at raising wages are only efforts at maintaining the given value of labour, and that the necessity of debating their price with the capitalist is inherent in their condition of having to sell themselves as commodities. By cowardly giving way in their every-day conflict with capital, they would certainly disqualify themselves for the initiating of any larger movement. At the same time, and quite apart from the general servitude involved in the wages system, the working class ought not to exaggerate to themselves the ultimate working of these every-day struggles. They ought not to forget that they are fighting with effects, but not with the causes of those effects; that they are retarding the downward movement, but not changing its direction; that they are applying palliatives, not curing the malady. They ought, therefore, not to be exclusively absorbed in these unavoidable guerilla fights incessantly springing up from the never-ceasing encroachments of capital or changes of the market. They ought to understand that, with all the miseries it imposes upon them, the present system simultaneously engenders the material conditions and the social forms necessary for an economical reconstruction of society. Instead of the conservative motto, "A fair day's wage for a fair day's work!" they ought to inscribe on their banner the revolutionary watchword, "Abolition of the wages system!" After this very long and, I fear, tedious exposition which I was obliged to enter into to do some justice to the subject matter, I shall conclude by proposing the following resolutions: Firstly. A general rise in the rate of wages would result in a fall of the general rate of profit, but, broadly speaking, not affect the prices of commodities. Secondly. The general tendency of capitalist production is not to raise, but to sink the average standard of wages. Thirdly. Trades Unions work well as centres of resistance against the encroachments of capital. They fail partially from an injudicious use of their power. They fail generally from limiting themselves to a guerilla war against the effects of the existing system, instead of simultaneously trying to change it, instead of using their organized forces as a lever for the final emancipation of the working class, that is to say, the ultimate abolition of the wages system. 1y4lx6tz7so0qmhvcapzz3vpi8dfjai 189932 189931 2022-08-22T15:11:49Z Thastp 9008 /* IX. มูลค่าของแรงงาน */ wikitext text/x-wiki [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร]] == IX. มูลค่าของแรงงาน == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 10|IX. มูลค่าของแรงงาน]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = IX. มูลค่าของแรงงาน | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 9|VIII. การผลิตมูลค่าส่วนเกิน]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 11|X. กำไรถูกสร้างขึ้นด้วยการขายโภคภัณฑ์ที่มูลค่าของมัน]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = We must now return to the expression, "''Value, or Price of Labour.''" We have seen that, in fact, it is only the value of the labouring power, measured by the values of commodities necessary for its maintenance. But since the workman receives his wages after his labour is performed, and knows, moreover, that what he actually gives to the capitalist is his labour, the value or price of his labouring power necessarily appears to him as the price or value of his labour itself. If the price of his labouring power is three shillings, in which six hours of labour are realized, and if he works twelve hours, he necessarily considers these three shillings as the value or price of twelve hours of labour, although these twelve hours of labour realize themselves in a value of six shillings. A double consequence flows from this. Firstly. The value or price of the labouring power takes the semblance of the price or value of labour itself, although, strictly speaking, value and price of labour are senseless terms. Secondly. Although one part only of the workman's daily labour is paid, while the other part is unpaid, and while that unpaid or surplus labour constitutes exactly the fund out of which surplus value or profit is formed, it seems as if the aggregate labour was paid labour. This false appearance distinguishes wages labour from other historical forms of labour. On the basis of the wages system even the unpaid labour seems to be paid labour. With the slave, on the contrary, even that part of his labour which is paid appears to be unpaid. Of course, in order to work the slave must live, and one part of his working day goes to replace the value of his own maintenance. But since no bargain is struck between him and his master, and no acts of selling and buying are going on between the two parties, all his labour seems to be given away for nothing. Take, on the other hand, the peasant serf, such as he, I might say, until yesterday existed in the whole East of Europe. This peasant worked, for example, three days for himself on his own field or the held allotted to him, and the three subsequent days he performed compulsory and gratuitous labour on the estate of his lord. Here, then, the paid and unpaid parts of labour were sensibly separated, separated in time and space, and our Liberals overflowed with moral indignation at the preposterous notion of making a man work for nothing. In point of fact, however, whether a man works three days of the week for himself on his own field and three days for nothing on the estate of his lord, or whether he works in the factory or the workshop six hours daily for himself and six for his employer, comes to the same, although in the latter case the paid and unpaid portions of labour are inseparably mixed up with each other, and the nature of the whole transaction is completely masked by the intervention of a contract and the pay received at the end of the week. The gratuitous labour appears to be voluntarily given in the one instance, and to be compulsory in the other. That makes all the difference. In using the word "value of labour," I shall only use it as a popular slang term for "value of labouring power." == X. กำไรถูกสร้างขึ้นด้วยการขายโภคภัณฑ์ที่มูลค่าของมัน == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 11|X. กำไรถูกสร้างขึ้นด้วยการขายโภคภัณฑ์ที่มูลค่าของมัน]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 10|IX. มูลค่าของแรงงาน]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 12|XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = Suppose an average hour of labour to be realized in a value equal to sixpence, or twelve average hours of labour to be realized in six shillings. Suppose, further, the value of labour to be three shillings or the produce of six hours' labour. If, then, in the raw material, machinery, and so forth, used up in a commodity, twenty-four hours of average labour were realized, its value would amount to twelve shillings. If, moreover, the workman employed by the capitalist added twelve hours of labour to those means of production, these twelve hours would be realized in an additional value of six shillings. The total value of the product would, therefore, amount to thirty-six hours of realized labour, and be equal to eighteen shillings. But as the value of labour, or the wages paid to the workman, would be three shillings only, no equivalent would have been paid by the capitalist for the six hours of surplus labour worked by the workman, and realized in the value of the commodity. By selling this commodity at its value for eighteen shillings, the capitalist would, therefore, realize a value of three shillings, for which he had paid no equivalent. These three shillings would constitute the surplus value or profit pocketed by him. The capitalist would consequently realize the profit of three shillings, not by selling his commodity at a price over and above its value, but by selling it at its real value. The value of a commodity is determined by the total quantity of labour contained in it. But part of that quantity of labour is realized in a value, for which an equivalent has been paid in the form of wages; part of it is realized in a value for which no equivalent has been paid. Part of the labour contained in the commodity is paid labour; part is unpaid labour. By selling, therefore, the commodity at its value, that is, as the crystallization of the total quantity of labour bestowed upon it, the capitalist must necessarily sell it at a profit. He sells not only what has cost him an equivalent, but he sells also what has cost him nothing, although it has cost his workman labour. The cost of the commodity to the capitalist and its real cost are different things. I repeat, therefore, that normal and average profits are made by selling commodities not above, but at their real values. == XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 12|XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 11|X. กำไรถูกสร้างขึ้นด้วยการขายโภคภัณฑ์ที่มูลค่าของมัน]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 13|XII. ความสัมพันธ์โดยทั่วไปของกำไร ค่าจ้าง และราคา]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = The surplus value, or that part of the total value of the commodity in which the surplus labour or unpaid labour of the working man is realized, I call Profit. The whole of that profit is not pocketed by the employing capitalist. The monopoly of land enables the landlord to take one part of that surplus value, under the name of rent, whether the land is used for agriculture, buildings or railways, or for any other productive purpose. On the other hand, the very fact that the possession of the instruments of labour enables the employing capitalist to produce a surplus value, or, what comes to the same, to appropriate to himself a certain amount of unpaid labour, enables the owner of the means of labour, which he lends wholly or partly to the employing capitalist -- enables, in one word, the money-lending capitalist to claim for himself under the name of interest another part of that surplus value, so that there remains to the employing capitalist as such only what is called industrial or commercial profit. By what laws this division of the total amount of surplus value amongst the three categories of people is regulated is a question quite foreign to our subject. This much, however, results from what has been stated. Rent, Interest, and Industrial Profit are only different names for different parts of the surplus value of the commodity, or the unpaid labour enclosed in it, and they are equally derived from this source, and from this source alone. They are not derived from land as such or from capital as such, but land and capital enable their owners to get their respective shares out of the surplus value extracted by the employing capitalist from the labourer. For the labourer himself it is a matter of subordinate importance whether that surplus value, the result of his surplus labour, or unpaid labour, is altogether pocketed by the employing capitalist, or whether the latter is obliged to pay portions of it, under the name of rent and interest, away to third parties. Suppose the employing capitalist to use only his own capital and to be his own landlord, then the whole surplus value would go into his pocket. It is the employing capitalist who immediately extracts from the labourer this surplus value, whatever part of it he may ultimately be able to keep for himself. Upon this relation, therefore, between the employing capitalist and the wages labourer the whole wages system and the whole present system of production hinge. Some of the citizens who took part in our debate were, therefore, wrong in trying to mince matters, and to treat this fundamental relation between the employing capitalist and the working man as a secondary question, although they were right in stating that, under given circumstances, a rise of prices might affect in very unequal degrees the employing capitalist, the landlord, the moneyed capitalist, and, if you please, the tax gatherer. Another consequence follows from what has been stated. That part of the value of the commodity which represents only the value of the raw materials, the machinery, in one word, no revenue at all, but replaces only capital. But, apart from this, it is false that the other part of the value of the commodity which forms revenue, or may be spent in the form of wages, profits, rent, interest, is constituted by the value of wages, the value of rent, the value of profits, and so forth. We shall, in the first instance, discard wages, and only treat industrial profits, interest, and rent. We have just seen that the surplus value contained in the commodity or that part of its value in which unpaid labour is realized, resolves itself into different fractions, bearing three different names. But it would be quite the reverse of the truth to say that its value is composed of, or formed by, the addition of the independent values of these three constituents. If one hour of labour realizes itself in a value of sixpence, if the working day of the labourer comprises twelve hours, if half of this time is unpaid labour, that surplus labour will add to the commodity a surplus value of three shillings, that is, of value for which no equivalent has been paid. This surplus value of three shillings constitutes the whole fund which the employing capitalist may divide, in whatever proportions, with the landlord and the money-lender. The value of these three shillings constitutes the limit of the value they have to divide amongst them. But it is not the employing capitalist who adds to the value of the commodity an arbitrary value for his profit, to which another value is added for the landlord, and so forth, so that the addition of these arbitrarily fixed values would constitute the total value. You see, therefore, the fallacy of the popular notion, which confounds the decomposition of a given value into three parts, with the formation of that value by the addition of three independent values, thus converting the aggregate value, from which rent, profit, and interest are derived, into an arbitrary magnitude. If the total profit realized by a capitalist be equal to £100, we call this sum, considered as absolute magnitude, the amount of profit. But if we calculate the ratio which those £100 bear to the capital advanced, we call this relative magnitude. It is evident that this rate of profit may be expressed in a double way. Suppose £100 to be the capital advanced in wages. If the surplus value created is also £100 -- and this would show us that half the working day of the labourer consists of unpaid labour -- and if we measured this profit by the value of the capital advanced in wages, we should say that the rate of profit amounted to one hundred per cent., because the value advanced would be one hundred and the value realized would be two hundred. If, on the other hand, we should not only consider the capital advanced in wages, but the total capital advanced, say, for example, £500, of which £400 represented the value of raw materials, machinery, and so forth, we should say that the rate of profit amounted only to twenty per cent., because the profit of one hundred would be but the fifth part of the total capital advanced. The first mode of expressing the rate of profit is the only one which shows you the real ratio between paid and unpaid labour, the real degree of the exploitation (you must allow me this French word) of labour. The other mode of expression is that in common use, and is, indeed, appropriate for certain purposes. At all events, it is very useful for concealing the degree in which the capitalist extracts gratuitous labour from the workman. In the remarks I have still to make I shall use the word Profit for the whole amount of the surplus value extracted by the capitalist without any regard to the division of that surplus value between different parties, and in using the words Rate of Profit, I shall always measure profits by the value of the capital advanced in wages. == XII. ความสัมพันธ์โดยทั่วไปของกำไร ค่าจ้าง และราคา == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 13|XII. ความสัมพันธ์โดยทั่วไปของกำไร ค่าจ้าง และราคา]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 12|XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 14|XIII. กรณีหลักของความพยายามในการเพิ่มค่าจ้างหรือการต่อต้านการลดต่ำลงของมัน]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = Deduct from the value of a commodity the value replacing the value of the raw materials and other means of production used upon it, that is to say, deduct the value representing the past labour contained in it, and the remainder of its value will resolve into the quantity of labour added by the working man last employed. If that working man works twelve hours daily, if twelve hours of average labour crystallize themselves in an amount of gold equal to six shillings, this additional value of six shillings is the only value his labour will have created. This given value, determined by the time of his labour, is the only fund from which both he and the capitalist have to draw their respective shares or dividends, the only value to be divided into wages and profits. It is evident that this value itself will not be altered by the variable proportions in which it may be divided amongst the two parties. There will also be nothing changed if in the place of one working man you put the whole working population, twelve million working days, for example, instead of one. Since the capitalist and workman have only to divide this limited value, that is, the value measured by the total labour of the working man, the more the one gets the less will the other get, and vice versa. Whenever a quantity is given, one part of it will increase inversely as the other decreases. If the wages change, profits will change in an opposite direction. If wages fall profits will rise; and if wages rise, profits will fall. If the working man, on our former supposition, gets shillings, equal to one-half of the value he has created, or if his whole working day consists half of paid, half of unpaid labour, the rate of profit will be 100 per cent., because the capitalist would also get three shillings. If the working man receives only two shillings, or works only one third of the whole day for himself, the capitalist will get four shillings, and the rate of profit will be 200 per cent. If the working man receives four shillings, the capitalist will only receive two, and the rate of profit would sink to 50 per cent., but all these variations will not affect the value of the commodity. A general rise of wages would, therefore, result in a fall of the general rate of profit, but not affect values. But although the values of commodities, which must ultimately regulate their market prices, are exclusively determined by the total quantities of labour fixed in them, and not by the division of that quantity into paid and unpaid labour, it by no means follows that the values of the single commodities, or lots of commodities, produced during twelve hours, for example, will remain constant. The number or mass of commodities produced in a given time of labour, or by a given quantity of labour, depends unon the productive power of the labour employed, and upon its extent or length. With one degree of the productive power of spinning labour, for example, a working day of twelve hours may produce twelve pounds of yarn, with a lesser degree of productive power only two pounds. If then twelve hours' average labour were realized in the value of six shillings in the one case, the twelve pounds of yarn would cost six shillings, in the other case the two pounds of yarn would also cost six shillings. One pound of yarn would, therefore, cost sixpence in the one case, and three shillings in the other. This difference of price would result from the difference in the productive powers of the labour employed. One hour of labour would be realized in one pound of yarn with the greater productive power, while with the smaller productive power, six hours of labour would be realized in one pound of yarn. The price of a pound of yarn would, in the one instance, be only sixpence, although wages were relatively high and the rate of profit low, it would be three shillings in the other instance, although wages were low and the rate of profit high. This would be so because the price of the pound of yarn is regulated by the total amount of labour worked up in it, and not by the proportional division of that total amount into paid and unpaid labour. The fact I have before mentioned that high-priced labour may produce cheap, and low-priced labour may produce dear commodities, loses, therefore, its paradoxical appearance. It is only the expression of the general law that the value of a commodity is regulated by the quantity of labour worked up in it, and that the quantity of labour worked up in it depends altogether upon the productive powers of the labour employed, and will, therefore, vary with every variation in the productivity of labour. == XIII. กรณีหลักของความพยายามในการเพิ่มค่าจ้างหรือการต่อต้านการลดต่ำลงของมัน == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 14|XIII. กรณีหลักของความพยายามในการเพิ่มค่าจ้างหรือการต่อต้านการลดต่ำลงของมัน]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 13|XII. ความสัมพันธ์โดยทั่วไปของกำไร ค่าจ้าง และราคา]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 15|XIV. การต่อสู้ระหว่างทุนกับแรงงานและผลลัพธ์ของมัน]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = Let us now seriously consider the main cases in which a rise of wages is attempted or a reduction of wages resisted. 1. We have seen that the value of the labouring power, or in more popular parlance, the value of labour, is determined by the value of necessaries, or the quantity of labour required to produce them. If, then, in a given country the value of the daily average necessaries of the labourer represented six hours of labour expressed in three shillings, the labourer would have to work six hours daily to produce an equivalent for his daily maintenance. If the whole working day was twelve hours, the capitalist would pay him the value of his labour by paying him three shillings. Half the working day would be unpaid labour, and the rate of profit would amount to 100 per cent. But now suppose that, consequent upon a decrease of productivity, more labour should be wanted to produce, say, the same amount of agricultural produce, 60 that the price of the average daily necessaries should rise from three to four shillings. In that case the value of labour would rise by one-third, or 331/3 per cent. Eight hours of the working day would be required to produce an equivalent for the daily maintenance of the labourer, according to his old standard of living. The surplus labour would therefore sink from six hours to four, and the rate of profit from 100 to 50 per cent. But in insisting upon a rise of wages, the labourer would only insist upon getting the increased value of his labour, like every other seller of a commodity, who, the costs of his commodities having increased, tries to get its increased value paid. If wages did not rise, or not sufficiently rise, to compensate for the increased values of necessaries, the price of labour would sink below the value of labour, and the labourer's standard of life would deteriorate. But a change might also take place in an opposite direction. By virtue of the increased productivity of labour, the same amount of the average daily necessaries might sink from three to two shillings, or only four hours out of the working day, instead of six, be wanted to reproduce an equivalent for the value of the daily necessaries. The working man would now be able to buy with two shillings as many necessaries as he did before with three shillings. Indeed, the value of labour would have sunk, but that diminished value would command the same amount of commodities as before. Then profits would rise from three to four shillings, and the rate of profit from 100 to 200 per cent. Although the labourer's absolute standard of life would have remained the same, his relative wages, and therewith his relative social position, as compared with that of the capitalist, would have been lowered. If the working man should resist that reduction of relative wages, he would only try to get some share in the increased productive powers of his own labour, and to maintain his former relative position in the social scale. Thus, after the abolition of the Corn Laws, and in flagrant violation of the most solemn pledges given during the anti-Corn Law agitation, the English factory lords generally reduced wages ten per cent. The resistance of the workmen was at first baffled, but, consequent upon circumstances I cannot now enter upon, the ten per cent. lost were afterwards regained. 2. The values of necessaries, and consequently the value of labour, might remain the same, but a change might occur in their money prices, consequent upon a previous change in the value of money. By the discovery of more fertile mines and so forth, two ounces of gold might, for example, cost no more labour to produce than one ounce did before. The value of gold would then be depreciated by one-half, or fifty per cent. As the values of all other commodities would then be expressed in twice their former money prices, so also the same with the value of labour. Twelve hours of labour, formerly expressed in six shillings, would now be expressed in twelve shillings. If the working man's wages should remain three shillings, instead of rising to six shillings, the money price of his labour would only be equal to half the value of his labour, and his standard of life would fearfully deteriorate. This would also happen in a greater or lesser degree if his wages should rise, but not proportionately to the fall in the value of gold. In such a case nothing would have been changed, either in the productive powers of labour, or in supply and demand, or in values. Nothing could have changed except the money names of those values. To say that in such a case the workman ought not to insist upon a proportionate rise of wages, is to say that he must be content to be paid with names, instead of with things. All past history proves that whenever such a depreciation of money occurs, the capitalists are on the alert to seize this opportunity for defrauding the workman. A very large school of political economists assert that, consequent upon the new discoveries of gold lands, the better working of silver mines, and the cheaper supply of quicksilver, the value of precious metals has been again depreciated. This would explain the general and simultaneous attempts on the Continent at a rise of wages. 3. We have till now supposed that the working day has given limits. The working day, however, has, by itself, no constant limits. It is the constant tendency of capital to stretch it to its utmost physically possible length, because in the same degree surplus labour, and consequently the profit resulting therefrom, will be increased. The more capital succeeds in prolonging the working day, the greater the amount of other people's labour it will appropriate. During the seventeenth and even the first two-thirds of the eighteenth century a ten hours working day was the normal working day all over England. During the anti-Jacobin war, which was in fact a war waged by the British barons against the British working masses, capital celebrated its bacchanalia, and prolonged the working day from ten to twelve, fourteen, eighteen hours. Malthus, by no means a man whom you would suspect of a maudlin sentimentalism, declared in a pamphlet, published about 1815, that if this sort of thing was to go on the life of the nation would be attacked at its very source. A few years before the general introduction of the newly-invented machinery, about 1765, a pamphlet appeared in England under the title, An Essay on Trade. The anonymous author, an avowed enemy of the working classes, declaims on the necessity of expanding the limits of the working day. Amongst other means to this end, he proposes working houses, which, he says, ought to be "Houses of Terror." And what is the length of the working day he prescribes for these "Houses of Terror"? Twelve hours, the very same time which in 1832 was declared by capitalists, political economists, and ministers to be not only the existing but the necessary time of labour for a child under twelve years. By selling his labouring power, and he must do so under the present system, the working man makes over to the capitalist the consumption of that power, but within certain rational limits. He sells his labouring power in order to maintain it, apart from its natural wear and tear, but not to destroy it. In selling his labouring power at its daily or weekly value, it is understood that in one day or one week that labouring power shall not be submitted to two days' or two weeks' waste or wear and tear. Take a machine worth £1,000. If it is used up in ten years it will add to the value of the commodities in whose production it assists £100 yearly. If it be used up in five years it would add £200 yearly, or the value of its annual wear and tear is in inverse ratio to the time in which it is consumed. But this distinguishes the working man from the machine. Machinery does not wear out exactly in the same ratio in which it is used. Man, on the contrary, decays in a greater ratio than would be visible from the mere numerical addition of work. In their attempts at reducing the working day to its former rational dimensions, or, where they cannot enforce a legal fixation of a normal working day, at checking overwork by a rise of wages, a rise not only in proportion to the surplus time exacted, but in a greater proportion, working men fulfil only a duty to themselves and their race. They only set limits to the tyrannical usurpations of capital. Time is the room of human development. A man who has no free time to dispose of, whose whole lifetime, apart from the mere physical interruptions by sleep, meals, and so forth, is absorbed by his labour for the capitalist, is less than a beast of burden. He is a mere machine for producing Foreign Wealth, broken in body and brutalized in mind. Yet the whole history of modern industry shows that capital, if not checked, will recklessly and ruthlessly work to cast down the whole working class to this utmost state of degradation. In prolonging the working day the capitalist may pay higher wages and still lower the value of labour, if the rise of wages does not correspond to the greater amount of labour extracted, and the quicker decay of the labouring power thus caused. This may be done in another way. Your middle-class statisticians will tell you, for instance, that the average wages of factory families in Lancashire have risen. They forget that instead of the labour of the man, the head of the family, his wife and perhaps three or four children are now thrown under the Juggernaut wheels of capital, and that the rise of the aggregate wages does not correspond to the aggregate surplus labour extracted from the family. Even with given limits of the working day, such as they now exist in all branches of industry subjected to the factory laws, a rise of wages may become necessary, if only to keep up the old standard value of labour. By increasing the intensity of labour, a man may be made to expend as much vital force in one hour as he formerly did in two. This has, to a certain degree, been effected in the trades, placed under the Factory Acts, by the acceleration of machinery, and the greater number of working machines which a single individual has now to superintend. If the increase in the intensity of labour or the mass of labour spent in an hour keeps some fair proportion to the decrease in the extent of the working day, the working man will still be the winner. If this limit is overshot, he loses in one form what he has gained in another, and ten hours of labour may then become as ruinous as twelve hours were before. In checking this tendency of capital, by struggling for a rise of wages corresponding to the rising intensity of labour, the working man only resists the depreciation of his labour and the deterioration of his race. 4. All of you know that, from reasons I have not now to explain, capitalistic production moves through certain periodical cycles. It moves through a state of quiescence, growing animation, prosperity, overtrade, crisis, and stagnation. The market prices of commodities, and the market rates of profit, follow these phases, now sinking below their averages, now rising above them. Considering the whole cycle, you will find that one deviation of the market price is being compensated by the other, and that, taking the average of the cycle, the market prices of commodities are regulated by their values. Well! During the phase of sinking market prices and the phases of crisis and stagnation, the working man, if not thrown out of employment altogether, is sure to have his wages lowered. Not to be defrauded, he must, even with such a fall of market prices, debate with the capitalist in what proportional degree a fall of wages has become necessary. If, during the phases of prosperity, when extra profits are made, he did not battle for a rise of wages, he would, taking the average of one industrial cycle, not even receive his average wages, or the value of his labour. It is the utmost height of folly to demand that while his wages are necessarily affected by the adverse phases of the cycle, he should exclude himself from compensation during the prosperous phases of the cycle. Generally, the values of all commodities are only realized by the compensation of the continuously changing market prices, springing from the continuous fluctuations of demand and supply. On the basis of the present system labour is only a commodity like others. It must, therefore, pass through the same fluctuations to fetch an average price corresponding to its value. It would be absurd to treat it on the one hand as a commodity, and to want on the other hand to exempt it from the laws which regulate the prices of commodities. The slave receives a permanent and fixed amount of maintenance; the wages labourer does not. He must try to get a rise of wages in the one instance, if only to compensate for a fall of wages in the other. If he resigned himself to accept the will, the dictates of the capitalist as a permanent economical law, he would share in all the miseries of the slave, without the security of the slave. 5. In all the cases I have considered, and they form ninety-nine out of a hundred, you have seen that a struggle for a rise of wages follows only in the track of previous changes, and is the necessary offspring of previous changes in the amount of production, the productive powers of labour, the value of labour, the value of money, the extent or the intensity of labour extracted, the fluctuations of market prices, dependent upon the fluctuations of demand and supply, and consistent with the different phases of the industrial cycle; in one word, as reactions of labour against the previous action of capital. By treating the struggle for a rise of wages independently of all these circumstances, by looking only upon the changes of wages, and overlooking all the other changes from which they emanate, you proceed from a false premise in order to arrive at false conclusions. == XIV. การต่อสู้ระหว่างทุนกับแรงงานและผลลัพธ์ของมัน == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 15|XIV. การต่อสู้ระหว่างทุนกับแรงงานและผลลัพธ์ของมัน]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 14|XIII. กรณีหลักของความพยายามในการเพิ่มค่าจ้างหรือการต่อต้านการลดต่ำลงของมัน]] | ถัดไป = | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = 1. Having shown that the periodical resistance on the part of the working men against a reduction of wages, and their periodical attempts at getting a rise of wages, are inseparable from the wages system, and dictated by the very fact of labour being assimilated to commodities, and therefore subject to the laws regulating the general movement of prices; having, furthermore, shown that a general rise of wages would result in a fall in the general rate of profit, but not affect the average prices of commodities, or their values, the question now ultimately arises, how far, in this incessant struggle between capital and labour, the latter is likely to prove successful. I might answer by a generalization, and say that, as with all other commodities, so with labour, its market price will, in the long run, adapt itself to its value; that, therefore, despite all the ups and downs, and do what he may, the working man will, on an average, only receive the value of his labour which resolves into the value of his labouring power, which is determined by the value of the necessaries required for its maintenance and reproduction, which value of necessaries finally is regulated by the quantity of labour wanted to produce them. But there are some peculiar features which distinguish the value of the labouring power, or value of labour, from the value of all other commodities. The value of the labouring power is formed by two elements -- the one merely physical, the other historical or social. Its ultimate limit is determined by the physical element, that is to say, to maintain and reproduce itself, to perpetuate its physical existence, the working class must receive the necessaries absolutely indispensable for living and multiplying. The value of those indispensable necessaries forms, therefore, the ultimate limit of the value of labour. On the other hand, the length of the working day is also limited by ultimate, although very elastic boundaries. Its ultimate limit is given by the physical force of the labouring man. If the daily exhaustion of his vital forces exceeds a certain degree, it cannot be exerted anew, day by day. However, as I said, this limit is very elastic. A quick succession of unhealthy and short-lived generations will keep the labour market as well supplied as a series of vigorous and long-lived generations. Besides this mere physical element, the value of labour is in every country determined by a traditional standard of life. It is not mere physical life, but it is the satisfaction of certain wants springing from the social conditions in which people are placed and reared up. The English standard of life may be reduced to the Irish standard; the standard of life of a German peasant to that of a Livonian peasant. The important part which historical tradition and social habitude play in this respect, you may learn from Mr. Thornton's work on Over-population, where he shows that the average wages in different agricultural districts of England still nowadays differ more or less according to the more or less favourable circumstances under which the districts have emerged from the state of serfdom. This historical or social element, entering into the value of labour, may be expanded, or contracted, or altogether extinguished, so that nothing remains but the physical limit. During the time of the anti-Jacobin war, undertaken, as the incorrigible tax-eater and sinecurist, old George Rose, used to say, to save the comforts of our holy religion from the inroads of the French infidels, the honest English farmers, so tenderly handled in a former chapter of ours, depressed the wages of the agricultural labourers even beneath that mere physical minimum, but made up by Poor Laws the remainder necessary for the physical perpetuation of the race. This was a glorious way to convert the wages labourer into a slave, and Shakespeare's proud yeoman into a pauper. By comparing the standard wages or values of labour in different countries, and by comparing them in different historical epochs of the same country, you will find that the value of labour itself is not a fixed but a variable magnitude, even supposing the values of all other commodities to remain constant. A similar comparison would prove that not only the market rates of profit change, but its average rates. But as to profits, there exists no law which determines their minimum. We cannot say what is the ultimate limit of their decrease. And why cannot we fix that limit? Because although we can fix the minimum of wages, we cannot fix their maximum. We can only say that, the limits of the working day being given, the maximum of profit corresponds to the physical minimum of wages; and that wages being given, the maximum of profit corresponds to such a prolongation of the working day as is compatible with the physical force of the labourer. The maximum of profit is, therefore, limited by the physical minimum of wages and the physical maximum of the working day. It is evident that between the two limits of this maximum rate of profit an immense scale of variations is possible. The fixation of its actual degree is only settled by the continuous struggle between capital and labour, the capitalist constantly tending to reduce wages to their physical minimum, and to extend the working day to its physical maximum, while the working man constantly presses in the opposite direction. The matter resolves itself into a question of the respective powers of the combatants. 2. As to the limitation of the working day in England, as in all other countries, it has never been settled except by legislative interference. Without the working men's continuous pressure from without, that interference would never have taken place. But at all events, the result was not to be attained by private settlement between the working men and the capitalists. This very necessity of general political action affords the proof that in its merely economic action capital is the stronger side. As to the limits of the value of labour, its actual settlement always depends upon supply and demand, I mean the demand for labour on the part of capital, and the supply of labour by the working men. In colonial countries the law of supply and demand favours the working man. Hence the relatively high standard of wages in the United States. Capital may there try its utmost. It cannot prevent the labour market from being continuously emptied by the continuous conversion of wages labourers into independent, self-sustaining peasants. The position of a wages labourer is for a very large part of the American people but a probational state, which they are sure to leave within a longer or shorter term. To mend this colonial state of things, the paternal British Government accepted for some time what is called the modern colonization theory, which consists in putting an artificial high price upon colonial land, in order to prevent the too quick conversion of the wages labourer into the independent peasant. But let us now come to old civilized countries, in which capital domineers over the whole process of production. Take, for example, the rise in England of agricultural wages from 1849 to 1859. What was its consequence? The farmers could not, as our friend Weston would have advised them, raise the value of wheat, nor even its market prices. They had, on the contrary, to submit to their fall. But during these eleven years they introduced machinery of all sorts, adopted more scientific methods, converted part of arable land into pasture, increased the size of farms, and with this the scale of production, and by these and other processes diminishing the demand for labour by increasing its productive power, made the agricultural population again relatively redundant. This is the general method in which a reaction, quicker or slower, of capital against a rise of wages takes place in old, settled countries. Ricardo has justly remarked that machinery is in constant competition with labour, and can often be only introduced when the price of labour has reached a certain height, but the appliance of machinery is but one of the many methods for increasing the productive powers of labour. This very same development which makes common labour relatively redundant simplifies on the other hand skilled labour, and thus depreciates it. The same law obtains in another form. With the development of the productive powers of labour the accumulation of capital will be accelerated, even despite a relatively high rate of wages. Hence, one might infer, as Adam Smith, in whose days modern industry was still in its infancy, did infer, that the accelerated accumulation of capital must turn the balance in favour of the working man, by securing a growing demand for his labour. From this same standpoint many contemporary writers have wondered that English capital having grown in the last twenty years so much quicker than English population, wages should not have been more enhanced. But simultaneously with the process of accumulation there takes place a progressive change in the composition of capital. That part of the aggregate capital which consists of fixed capital, machinery, raw materials, means of production in all possible forms, progressively increases as compared with the other part of capital, which is laid out in wages or in the purchase of labour. This law has been stated in a more or less accurate manner by Mr. Barton, Ricardo, Sismondi, Professor Richard Jones, Professor Ramsay, Cherbuliez, and others. If the proportion of these two elements of capital was originally one to one, it will, in the progress of industry, become five to one, and so forth. If of a total capital of 600, 300 is laid out in instruments, raw materials, and so forth, and 300 in wages, the total capital wants only to be doubled to create a demand for 600 working men instead of for 300. But if of a capital of 600, 500 is laid out in machinery, materials, and so forth, and 100 only in wages, the same capital must increase from 600 to 3,600 in order to create a demand for 600 workmen instead of 300. In the progress of industry the demand for labour keeps, therefore, no pace with the accumulation of capital. It will still increase in a constantly diminishing ratio as compared with the increase of capital. These few hints will suffice to show that the very development of modern industry must progressively turn the scale in favour of the capitalist against the working man, and that consequently the general tendency of capitalistic production is not to raise, but to sink the average standard of wages, or to push the value of labour more or less to its minimum limit. Such being the tendency of things in this system, is this saying that the working class ought to renounce their resistance against the encroachments of capital, and abandon their attempts at making the best of the occasional chances for the temporary improvement? If they did, they would be degraded to one level mass of broken wretches past salvation. I think I have shown that their struggles for the standard of wages are incidents inseparable from the whole wages system, that in 99 cases out of 100 their efforts at raising wages are only efforts at maintaining the given value of labour, and that the necessity of debating their price with the capitalist is inherent in their condition of having to sell themselves as commodities. By cowardly giving way in their every-day conflict with capital, they would certainly disqualify themselves for the initiating of any larger movement. At the same time, and quite apart from the general servitude involved in the wages system, the working class ought not to exaggerate to themselves the ultimate working of these every-day struggles. They ought not to forget that they are fighting with effects, but not with the causes of those effects; that they are retarding the downward movement, but not changing its direction; that they are applying palliatives, not curing the malady. They ought, therefore, not to be exclusively absorbed in these unavoidable guerilla fights incessantly springing up from the never-ceasing encroachments of capital or changes of the market. They ought to understand that, with all the miseries it imposes upon them, the present system simultaneously engenders the material conditions and the social forms necessary for an economical reconstruction of society. Instead of the conservative motto, "A fair day's wage for a fair day's work!" they ought to inscribe on their banner the revolutionary watchword, "Abolition of the wages system!" After this very long and, I fear, tedious exposition which I was obliged to enter into to do some justice to the subject matter, I shall conclude by proposing the following resolutions: Firstly. A general rise in the rate of wages would result in a fall of the general rate of profit, but, broadly speaking, not affect the prices of commodities. Secondly. The general tendency of capitalist production is not to raise, but to sink the average standard of wages. Thirdly. Trades Unions work well as centres of resistance against the encroachments of capital. They fail partially from an injudicious use of their power. They fail generally from limiting themselves to a guerilla war against the effects of the existing system, instead of simultaneously trying to change it, instead of using their organized forces as a lever for the final emancipation of the working class, that is to say, the ultimate abolition of the wages system. ctzg7x8juzv0wnsmj2ijwjwnptbld5e 189933 189932 2022-08-22T15:12:56Z Thastp 9008 /* IX. มูลค่าของแรงงาน */ wikitext text/x-wiki [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร]] == IX. มูลค่าของแรงงาน == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 10|IX. มูลค่าของแรงงาน]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = IX. มูลค่าของแรงงาน | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 9|VIII. การผลิตมูลค่าส่วนเกิน]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 11|X. กำไรถูกสร้างขึ้นด้วยการขายโภคภัณฑ์ที่มูลค่าของมัน]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = {{ตรคป|We must now return to the expression, "''Value, or Price of Labour.''" |}} {{ตรคป|We have seen that, in fact, it is only the value of the labouring power, measured by the values of commodities necessary for its maintenance. But since the workman receives his wages after his labour is performed, and knows, moreover, that what he actually gives to the capitalist is his labour, the value or price of his labouring power necessarily appears to him as the price or value of his labour itself. If the price of his labouring power is three shillings, in which six hours of labour are realized, and if he works twelve hours, he necessarily considers these three shillings as the value or price of twelve hours of labour, although these twelve hours of labour realize themselves in a value of six shillings. A double consequence flows from this. |}} {{ตรคป|Firstly. The value or price of the labouring power takes the semblance of the price or value of labour itself, although, strictly speaking, value and price of labour are senseless terms. |}} {{ตรคป|Secondly. Although one part only of the workman's daily labour is paid, while the other part is unpaid, and while that unpaid or surplus labour constitutes exactly the fund out of which surplus value or profit is formed, it seems as if the aggregate labour was paid labour. |}} {{ตรคป|This false appearance distinguishes wages labour from other historical forms of labour. On the basis of the wages system even the unpaid labour seems to be paid labour. With the slave, on the contrary, even that part of his labour which is paid appears to be unpaid. Of course, in order to work the slave must live, and one part of his working day goes to replace the value of his own maintenance. But since no bargain is struck between him and his master, and no acts of selling and buying are going on between the two parties, all his labour seems to be given away for nothing. |}} {{ตรคป|Take, on the other hand, the peasant serf, such as he, I might say, until yesterday existed in the whole East of Europe. This peasant worked, for example, three days for himself on his own field or the held allotted to him, and the three subsequent days he performed compulsory and gratuitous labour on the estate of his lord. Here, then, the paid and unpaid parts of labour were sensibly separated, separated in time and space, and our Liberals overflowed with moral indignation at the preposterous notion of making a man work for nothing. |}} {{ตรคป|In point of fact, however, whether a man works three days of the week for himself on his own field and three days for nothing on the estate of his lord, or whether he works in the factory or the workshop six hours daily for himself and six for his employer, comes to the same, although in the latter case the paid and unpaid portions of labour are inseparably mixed up with each other, and the nature of the whole transaction is completely masked by the intervention of a contract and the pay received at the end of the week. The gratuitous labour appears to be voluntarily given in the one instance, and to be compulsory in the other. That makes all the difference. |}} {{ตรคป|In using the word "value of labour," I shall only use it as a popular slang term for "value of labouring power."|}} == X. กำไรถูกสร้างขึ้นด้วยการขายโภคภัณฑ์ที่มูลค่าของมัน == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 11|X. กำไรถูกสร้างขึ้นด้วยการขายโภคภัณฑ์ที่มูลค่าของมัน]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 10|IX. มูลค่าของแรงงาน]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 12|XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = Suppose an average hour of labour to be realized in a value equal to sixpence, or twelve average hours of labour to be realized in six shillings. Suppose, further, the value of labour to be three shillings or the produce of six hours' labour. If, then, in the raw material, machinery, and so forth, used up in a commodity, twenty-four hours of average labour were realized, its value would amount to twelve shillings. If, moreover, the workman employed by the capitalist added twelve hours of labour to those means of production, these twelve hours would be realized in an additional value of six shillings. The total value of the product would, therefore, amount to thirty-six hours of realized labour, and be equal to eighteen shillings. But as the value of labour, or the wages paid to the workman, would be three shillings only, no equivalent would have been paid by the capitalist for the six hours of surplus labour worked by the workman, and realized in the value of the commodity. By selling this commodity at its value for eighteen shillings, the capitalist would, therefore, realize a value of three shillings, for which he had paid no equivalent. These three shillings would constitute the surplus value or profit pocketed by him. The capitalist would consequently realize the profit of three shillings, not by selling his commodity at a price over and above its value, but by selling it at its real value. The value of a commodity is determined by the total quantity of labour contained in it. But part of that quantity of labour is realized in a value, for which an equivalent has been paid in the form of wages; part of it is realized in a value for which no equivalent has been paid. Part of the labour contained in the commodity is paid labour; part is unpaid labour. By selling, therefore, the commodity at its value, that is, as the crystallization of the total quantity of labour bestowed upon it, the capitalist must necessarily sell it at a profit. He sells not only what has cost him an equivalent, but he sells also what has cost him nothing, although it has cost his workman labour. The cost of the commodity to the capitalist and its real cost are different things. I repeat, therefore, that normal and average profits are made by selling commodities not above, but at their real values. == XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 12|XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 11|X. กำไรถูกสร้างขึ้นด้วยการขายโภคภัณฑ์ที่มูลค่าของมัน]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 13|XII. ความสัมพันธ์โดยทั่วไปของกำไร ค่าจ้าง และราคา]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = The surplus value, or that part of the total value of the commodity in which the surplus labour or unpaid labour of the working man is realized, I call Profit. The whole of that profit is not pocketed by the employing capitalist. The monopoly of land enables the landlord to take one part of that surplus value, under the name of rent, whether the land is used for agriculture, buildings or railways, or for any other productive purpose. On the other hand, the very fact that the possession of the instruments of labour enables the employing capitalist to produce a surplus value, or, what comes to the same, to appropriate to himself a certain amount of unpaid labour, enables the owner of the means of labour, which he lends wholly or partly to the employing capitalist -- enables, in one word, the money-lending capitalist to claim for himself under the name of interest another part of that surplus value, so that there remains to the employing capitalist as such only what is called industrial or commercial profit. By what laws this division of the total amount of surplus value amongst the three categories of people is regulated is a question quite foreign to our subject. This much, however, results from what has been stated. Rent, Interest, and Industrial Profit are only different names for different parts of the surplus value of the commodity, or the unpaid labour enclosed in it, and they are equally derived from this source, and from this source alone. They are not derived from land as such or from capital as such, but land and capital enable their owners to get their respective shares out of the surplus value extracted by the employing capitalist from the labourer. For the labourer himself it is a matter of subordinate importance whether that surplus value, the result of his surplus labour, or unpaid labour, is altogether pocketed by the employing capitalist, or whether the latter is obliged to pay portions of it, under the name of rent and interest, away to third parties. Suppose the employing capitalist to use only his own capital and to be his own landlord, then the whole surplus value would go into his pocket. It is the employing capitalist who immediately extracts from the labourer this surplus value, whatever part of it he may ultimately be able to keep for himself. Upon this relation, therefore, between the employing capitalist and the wages labourer the whole wages system and the whole present system of production hinge. Some of the citizens who took part in our debate were, therefore, wrong in trying to mince matters, and to treat this fundamental relation between the employing capitalist and the working man as a secondary question, although they were right in stating that, under given circumstances, a rise of prices might affect in very unequal degrees the employing capitalist, the landlord, the moneyed capitalist, and, if you please, the tax gatherer. Another consequence follows from what has been stated. That part of the value of the commodity which represents only the value of the raw materials, the machinery, in one word, no revenue at all, but replaces only capital. But, apart from this, it is false that the other part of the value of the commodity which forms revenue, or may be spent in the form of wages, profits, rent, interest, is constituted by the value of wages, the value of rent, the value of profits, and so forth. We shall, in the first instance, discard wages, and only treat industrial profits, interest, and rent. We have just seen that the surplus value contained in the commodity or that part of its value in which unpaid labour is realized, resolves itself into different fractions, bearing three different names. But it would be quite the reverse of the truth to say that its value is composed of, or formed by, the addition of the independent values of these three constituents. If one hour of labour realizes itself in a value of sixpence, if the working day of the labourer comprises twelve hours, if half of this time is unpaid labour, that surplus labour will add to the commodity a surplus value of three shillings, that is, of value for which no equivalent has been paid. This surplus value of three shillings constitutes the whole fund which the employing capitalist may divide, in whatever proportions, with the landlord and the money-lender. The value of these three shillings constitutes the limit of the value they have to divide amongst them. But it is not the employing capitalist who adds to the value of the commodity an arbitrary value for his profit, to which another value is added for the landlord, and so forth, so that the addition of these arbitrarily fixed values would constitute the total value. You see, therefore, the fallacy of the popular notion, which confounds the decomposition of a given value into three parts, with the formation of that value by the addition of three independent values, thus converting the aggregate value, from which rent, profit, and interest are derived, into an arbitrary magnitude. If the total profit realized by a capitalist be equal to £100, we call this sum, considered as absolute magnitude, the amount of profit. But if we calculate the ratio which those £100 bear to the capital advanced, we call this relative magnitude. It is evident that this rate of profit may be expressed in a double way. Suppose £100 to be the capital advanced in wages. If the surplus value created is also £100 -- and this would show us that half the working day of the labourer consists of unpaid labour -- and if we measured this profit by the value of the capital advanced in wages, we should say that the rate of profit amounted to one hundred per cent., because the value advanced would be one hundred and the value realized would be two hundred. If, on the other hand, we should not only consider the capital advanced in wages, but the total capital advanced, say, for example, £500, of which £400 represented the value of raw materials, machinery, and so forth, we should say that the rate of profit amounted only to twenty per cent., because the profit of one hundred would be but the fifth part of the total capital advanced. The first mode of expressing the rate of profit is the only one which shows you the real ratio between paid and unpaid labour, the real degree of the exploitation (you must allow me this French word) of labour. The other mode of expression is that in common use, and is, indeed, appropriate for certain purposes. At all events, it is very useful for concealing the degree in which the capitalist extracts gratuitous labour from the workman. In the remarks I have still to make I shall use the word Profit for the whole amount of the surplus value extracted by the capitalist without any regard to the division of that surplus value between different parties, and in using the words Rate of Profit, I shall always measure profits by the value of the capital advanced in wages. == XII. ความสัมพันธ์โดยทั่วไปของกำไร ค่าจ้าง และราคา == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 13|XII. ความสัมพันธ์โดยทั่วไปของกำไร ค่าจ้าง และราคา]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 12|XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 14|XIII. กรณีหลักของความพยายามในการเพิ่มค่าจ้างหรือการต่อต้านการลดต่ำลงของมัน]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = Deduct from the value of a commodity the value replacing the value of the raw materials and other means of production used upon it, that is to say, deduct the value representing the past labour contained in it, and the remainder of its value will resolve into the quantity of labour added by the working man last employed. If that working man works twelve hours daily, if twelve hours of average labour crystallize themselves in an amount of gold equal to six shillings, this additional value of six shillings is the only value his labour will have created. This given value, determined by the time of his labour, is the only fund from which both he and the capitalist have to draw their respective shares or dividends, the only value to be divided into wages and profits. It is evident that this value itself will not be altered by the variable proportions in which it may be divided amongst the two parties. There will also be nothing changed if in the place of one working man you put the whole working population, twelve million working days, for example, instead of one. Since the capitalist and workman have only to divide this limited value, that is, the value measured by the total labour of the working man, the more the one gets the less will the other get, and vice versa. Whenever a quantity is given, one part of it will increase inversely as the other decreases. If the wages change, profits will change in an opposite direction. If wages fall profits will rise; and if wages rise, profits will fall. If the working man, on our former supposition, gets shillings, equal to one-half of the value he has created, or if his whole working day consists half of paid, half of unpaid labour, the rate of profit will be 100 per cent., because the capitalist would also get three shillings. If the working man receives only two shillings, or works only one third of the whole day for himself, the capitalist will get four shillings, and the rate of profit will be 200 per cent. If the working man receives four shillings, the capitalist will only receive two, and the rate of profit would sink to 50 per cent., but all these variations will not affect the value of the commodity. A general rise of wages would, therefore, result in a fall of the general rate of profit, but not affect values. But although the values of commodities, which must ultimately regulate their market prices, are exclusively determined by the total quantities of labour fixed in them, and not by the division of that quantity into paid and unpaid labour, it by no means follows that the values of the single commodities, or lots of commodities, produced during twelve hours, for example, will remain constant. The number or mass of commodities produced in a given time of labour, or by a given quantity of labour, depends unon the productive power of the labour employed, and upon its extent or length. With one degree of the productive power of spinning labour, for example, a working day of twelve hours may produce twelve pounds of yarn, with a lesser degree of productive power only two pounds. If then twelve hours' average labour were realized in the value of six shillings in the one case, the twelve pounds of yarn would cost six shillings, in the other case the two pounds of yarn would also cost six shillings. One pound of yarn would, therefore, cost sixpence in the one case, and three shillings in the other. This difference of price would result from the difference in the productive powers of the labour employed. One hour of labour would be realized in one pound of yarn with the greater productive power, while with the smaller productive power, six hours of labour would be realized in one pound of yarn. The price of a pound of yarn would, in the one instance, be only sixpence, although wages were relatively high and the rate of profit low, it would be three shillings in the other instance, although wages were low and the rate of profit high. This would be so because the price of the pound of yarn is regulated by the total amount of labour worked up in it, and not by the proportional division of that total amount into paid and unpaid labour. The fact I have before mentioned that high-priced labour may produce cheap, and low-priced labour may produce dear commodities, loses, therefore, its paradoxical appearance. It is only the expression of the general law that the value of a commodity is regulated by the quantity of labour worked up in it, and that the quantity of labour worked up in it depends altogether upon the productive powers of the labour employed, and will, therefore, vary with every variation in the productivity of labour. == XIII. กรณีหลักของความพยายามในการเพิ่มค่าจ้างหรือการต่อต้านการลดต่ำลงของมัน == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 14|XIII. กรณีหลักของความพยายามในการเพิ่มค่าจ้างหรือการต่อต้านการลดต่ำลงของมัน]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 13|XII. ความสัมพันธ์โดยทั่วไปของกำไร ค่าจ้าง และราคา]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 15|XIV. การต่อสู้ระหว่างทุนกับแรงงานและผลลัพธ์ของมัน]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = Let us now seriously consider the main cases in which a rise of wages is attempted or a reduction of wages resisted. 1. We have seen that the value of the labouring power, or in more popular parlance, the value of labour, is determined by the value of necessaries, or the quantity of labour required to produce them. If, then, in a given country the value of the daily average necessaries of the labourer represented six hours of labour expressed in three shillings, the labourer would have to work six hours daily to produce an equivalent for his daily maintenance. If the whole working day was twelve hours, the capitalist would pay him the value of his labour by paying him three shillings. Half the working day would be unpaid labour, and the rate of profit would amount to 100 per cent. But now suppose that, consequent upon a decrease of productivity, more labour should be wanted to produce, say, the same amount of agricultural produce, 60 that the price of the average daily necessaries should rise from three to four shillings. In that case the value of labour would rise by one-third, or 331/3 per cent. Eight hours of the working day would be required to produce an equivalent for the daily maintenance of the labourer, according to his old standard of living. The surplus labour would therefore sink from six hours to four, and the rate of profit from 100 to 50 per cent. But in insisting upon a rise of wages, the labourer would only insist upon getting the increased value of his labour, like every other seller of a commodity, who, the costs of his commodities having increased, tries to get its increased value paid. If wages did not rise, or not sufficiently rise, to compensate for the increased values of necessaries, the price of labour would sink below the value of labour, and the labourer's standard of life would deteriorate. But a change might also take place in an opposite direction. By virtue of the increased productivity of labour, the same amount of the average daily necessaries might sink from three to two shillings, or only four hours out of the working day, instead of six, be wanted to reproduce an equivalent for the value of the daily necessaries. The working man would now be able to buy with two shillings as many necessaries as he did before with three shillings. Indeed, the value of labour would have sunk, but that diminished value would command the same amount of commodities as before. Then profits would rise from three to four shillings, and the rate of profit from 100 to 200 per cent. Although the labourer's absolute standard of life would have remained the same, his relative wages, and therewith his relative social position, as compared with that of the capitalist, would have been lowered. If the working man should resist that reduction of relative wages, he would only try to get some share in the increased productive powers of his own labour, and to maintain his former relative position in the social scale. Thus, after the abolition of the Corn Laws, and in flagrant violation of the most solemn pledges given during the anti-Corn Law agitation, the English factory lords generally reduced wages ten per cent. The resistance of the workmen was at first baffled, but, consequent upon circumstances I cannot now enter upon, the ten per cent. lost were afterwards regained. 2. The values of necessaries, and consequently the value of labour, might remain the same, but a change might occur in their money prices, consequent upon a previous change in the value of money. By the discovery of more fertile mines and so forth, two ounces of gold might, for example, cost no more labour to produce than one ounce did before. The value of gold would then be depreciated by one-half, or fifty per cent. As the values of all other commodities would then be expressed in twice their former money prices, so also the same with the value of labour. Twelve hours of labour, formerly expressed in six shillings, would now be expressed in twelve shillings. If the working man's wages should remain three shillings, instead of rising to six shillings, the money price of his labour would only be equal to half the value of his labour, and his standard of life would fearfully deteriorate. This would also happen in a greater or lesser degree if his wages should rise, but not proportionately to the fall in the value of gold. In such a case nothing would have been changed, either in the productive powers of labour, or in supply and demand, or in values. Nothing could have changed except the money names of those values. To say that in such a case the workman ought not to insist upon a proportionate rise of wages, is to say that he must be content to be paid with names, instead of with things. All past history proves that whenever such a depreciation of money occurs, the capitalists are on the alert to seize this opportunity for defrauding the workman. A very large school of political economists assert that, consequent upon the new discoveries of gold lands, the better working of silver mines, and the cheaper supply of quicksilver, the value of precious metals has been again depreciated. This would explain the general and simultaneous attempts on the Continent at a rise of wages. 3. We have till now supposed that the working day has given limits. The working day, however, has, by itself, no constant limits. It is the constant tendency of capital to stretch it to its utmost physically possible length, because in the same degree surplus labour, and consequently the profit resulting therefrom, will be increased. The more capital succeeds in prolonging the working day, the greater the amount of other people's labour it will appropriate. During the seventeenth and even the first two-thirds of the eighteenth century a ten hours working day was the normal working day all over England. During the anti-Jacobin war, which was in fact a war waged by the British barons against the British working masses, capital celebrated its bacchanalia, and prolonged the working day from ten to twelve, fourteen, eighteen hours. Malthus, by no means a man whom you would suspect of a maudlin sentimentalism, declared in a pamphlet, published about 1815, that if this sort of thing was to go on the life of the nation would be attacked at its very source. A few years before the general introduction of the newly-invented machinery, about 1765, a pamphlet appeared in England under the title, An Essay on Trade. The anonymous author, an avowed enemy of the working classes, declaims on the necessity of expanding the limits of the working day. Amongst other means to this end, he proposes working houses, which, he says, ought to be "Houses of Terror." And what is the length of the working day he prescribes for these "Houses of Terror"? Twelve hours, the very same time which in 1832 was declared by capitalists, political economists, and ministers to be not only the existing but the necessary time of labour for a child under twelve years. By selling his labouring power, and he must do so under the present system, the working man makes over to the capitalist the consumption of that power, but within certain rational limits. He sells his labouring power in order to maintain it, apart from its natural wear and tear, but not to destroy it. In selling his labouring power at its daily or weekly value, it is understood that in one day or one week that labouring power shall not be submitted to two days' or two weeks' waste or wear and tear. Take a machine worth £1,000. If it is used up in ten years it will add to the value of the commodities in whose production it assists £100 yearly. If it be used up in five years it would add £200 yearly, or the value of its annual wear and tear is in inverse ratio to the time in which it is consumed. But this distinguishes the working man from the machine. Machinery does not wear out exactly in the same ratio in which it is used. Man, on the contrary, decays in a greater ratio than would be visible from the mere numerical addition of work. In their attempts at reducing the working day to its former rational dimensions, or, where they cannot enforce a legal fixation of a normal working day, at checking overwork by a rise of wages, a rise not only in proportion to the surplus time exacted, but in a greater proportion, working men fulfil only a duty to themselves and their race. They only set limits to the tyrannical usurpations of capital. Time is the room of human development. A man who has no free time to dispose of, whose whole lifetime, apart from the mere physical interruptions by sleep, meals, and so forth, is absorbed by his labour for the capitalist, is less than a beast of burden. He is a mere machine for producing Foreign Wealth, broken in body and brutalized in mind. Yet the whole history of modern industry shows that capital, if not checked, will recklessly and ruthlessly work to cast down the whole working class to this utmost state of degradation. In prolonging the working day the capitalist may pay higher wages and still lower the value of labour, if the rise of wages does not correspond to the greater amount of labour extracted, and the quicker decay of the labouring power thus caused. This may be done in another way. Your middle-class statisticians will tell you, for instance, that the average wages of factory families in Lancashire have risen. They forget that instead of the labour of the man, the head of the family, his wife and perhaps three or four children are now thrown under the Juggernaut wheels of capital, and that the rise of the aggregate wages does not correspond to the aggregate surplus labour extracted from the family. Even with given limits of the working day, such as they now exist in all branches of industry subjected to the factory laws, a rise of wages may become necessary, if only to keep up the old standard value of labour. By increasing the intensity of labour, a man may be made to expend as much vital force in one hour as he formerly did in two. This has, to a certain degree, been effected in the trades, placed under the Factory Acts, by the acceleration of machinery, and the greater number of working machines which a single individual has now to superintend. If the increase in the intensity of labour or the mass of labour spent in an hour keeps some fair proportion to the decrease in the extent of the working day, the working man will still be the winner. If this limit is overshot, he loses in one form what he has gained in another, and ten hours of labour may then become as ruinous as twelve hours were before. In checking this tendency of capital, by struggling for a rise of wages corresponding to the rising intensity of labour, the working man only resists the depreciation of his labour and the deterioration of his race. 4. All of you know that, from reasons I have not now to explain, capitalistic production moves through certain periodical cycles. It moves through a state of quiescence, growing animation, prosperity, overtrade, crisis, and stagnation. The market prices of commodities, and the market rates of profit, follow these phases, now sinking below their averages, now rising above them. Considering the whole cycle, you will find that one deviation of the market price is being compensated by the other, and that, taking the average of the cycle, the market prices of commodities are regulated by their values. Well! During the phase of sinking market prices and the phases of crisis and stagnation, the working man, if not thrown out of employment altogether, is sure to have his wages lowered. Not to be defrauded, he must, even with such a fall of market prices, debate with the capitalist in what proportional degree a fall of wages has become necessary. If, during the phases of prosperity, when extra profits are made, he did not battle for a rise of wages, he would, taking the average of one industrial cycle, not even receive his average wages, or the value of his labour. It is the utmost height of folly to demand that while his wages are necessarily affected by the adverse phases of the cycle, he should exclude himself from compensation during the prosperous phases of the cycle. Generally, the values of all commodities are only realized by the compensation of the continuously changing market prices, springing from the continuous fluctuations of demand and supply. On the basis of the present system labour is only a commodity like others. It must, therefore, pass through the same fluctuations to fetch an average price corresponding to its value. It would be absurd to treat it on the one hand as a commodity, and to want on the other hand to exempt it from the laws which regulate the prices of commodities. The slave receives a permanent and fixed amount of maintenance; the wages labourer does not. He must try to get a rise of wages in the one instance, if only to compensate for a fall of wages in the other. If he resigned himself to accept the will, the dictates of the capitalist as a permanent economical law, he would share in all the miseries of the slave, without the security of the slave. 5. In all the cases I have considered, and they form ninety-nine out of a hundred, you have seen that a struggle for a rise of wages follows only in the track of previous changes, and is the necessary offspring of previous changes in the amount of production, the productive powers of labour, the value of labour, the value of money, the extent or the intensity of labour extracted, the fluctuations of market prices, dependent upon the fluctuations of demand and supply, and consistent with the different phases of the industrial cycle; in one word, as reactions of labour against the previous action of capital. By treating the struggle for a rise of wages independently of all these circumstances, by looking only upon the changes of wages, and overlooking all the other changes from which they emanate, you proceed from a false premise in order to arrive at false conclusions. == XIV. การต่อสู้ระหว่างทุนกับแรงงานและผลลัพธ์ของมัน == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 15|XIV. การต่อสู้ระหว่างทุนกับแรงงานและผลลัพธ์ของมัน]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 14|XIII. กรณีหลักของความพยายามในการเพิ่มค่าจ้างหรือการต่อต้านการลดต่ำลงของมัน]] | ถัดไป = | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = 1. Having shown that the periodical resistance on the part of the working men against a reduction of wages, and their periodical attempts at getting a rise of wages, are inseparable from the wages system, and dictated by the very fact of labour being assimilated to commodities, and therefore subject to the laws regulating the general movement of prices; having, furthermore, shown that a general rise of wages would result in a fall in the general rate of profit, but not affect the average prices of commodities, or their values, the question now ultimately arises, how far, in this incessant struggle between capital and labour, the latter is likely to prove successful. I might answer by a generalization, and say that, as with all other commodities, so with labour, its market price will, in the long run, adapt itself to its value; that, therefore, despite all the ups and downs, and do what he may, the working man will, on an average, only receive the value of his labour which resolves into the value of his labouring power, which is determined by the value of the necessaries required for its maintenance and reproduction, which value of necessaries finally is regulated by the quantity of labour wanted to produce them. But there are some peculiar features which distinguish the value of the labouring power, or value of labour, from the value of all other commodities. The value of the labouring power is formed by two elements -- the one merely physical, the other historical or social. Its ultimate limit is determined by the physical element, that is to say, to maintain and reproduce itself, to perpetuate its physical existence, the working class must receive the necessaries absolutely indispensable for living and multiplying. The value of those indispensable necessaries forms, therefore, the ultimate limit of the value of labour. On the other hand, the length of the working day is also limited by ultimate, although very elastic boundaries. Its ultimate limit is given by the physical force of the labouring man. If the daily exhaustion of his vital forces exceeds a certain degree, it cannot be exerted anew, day by day. However, as I said, this limit is very elastic. A quick succession of unhealthy and short-lived generations will keep the labour market as well supplied as a series of vigorous and long-lived generations. Besides this mere physical element, the value of labour is in every country determined by a traditional standard of life. It is not mere physical life, but it is the satisfaction of certain wants springing from the social conditions in which people are placed and reared up. The English standard of life may be reduced to the Irish standard; the standard of life of a German peasant to that of a Livonian peasant. The important part which historical tradition and social habitude play in this respect, you may learn from Mr. Thornton's work on Over-population, where he shows that the average wages in different agricultural districts of England still nowadays differ more or less according to the more or less favourable circumstances under which the districts have emerged from the state of serfdom. This historical or social element, entering into the value of labour, may be expanded, or contracted, or altogether extinguished, so that nothing remains but the physical limit. During the time of the anti-Jacobin war, undertaken, as the incorrigible tax-eater and sinecurist, old George Rose, used to say, to save the comforts of our holy religion from the inroads of the French infidels, the honest English farmers, so tenderly handled in a former chapter of ours, depressed the wages of the agricultural labourers even beneath that mere physical minimum, but made up by Poor Laws the remainder necessary for the physical perpetuation of the race. This was a glorious way to convert the wages labourer into a slave, and Shakespeare's proud yeoman into a pauper. By comparing the standard wages or values of labour in different countries, and by comparing them in different historical epochs of the same country, you will find that the value of labour itself is not a fixed but a variable magnitude, even supposing the values of all other commodities to remain constant. A similar comparison would prove that not only the market rates of profit change, but its average rates. But as to profits, there exists no law which determines their minimum. We cannot say what is the ultimate limit of their decrease. And why cannot we fix that limit? Because although we can fix the minimum of wages, we cannot fix their maximum. We can only say that, the limits of the working day being given, the maximum of profit corresponds to the physical minimum of wages; and that wages being given, the maximum of profit corresponds to such a prolongation of the working day as is compatible with the physical force of the labourer. The maximum of profit is, therefore, limited by the physical minimum of wages and the physical maximum of the working day. It is evident that between the two limits of this maximum rate of profit an immense scale of variations is possible. The fixation of its actual degree is only settled by the continuous struggle between capital and labour, the capitalist constantly tending to reduce wages to their physical minimum, and to extend the working day to its physical maximum, while the working man constantly presses in the opposite direction. The matter resolves itself into a question of the respective powers of the combatants. 2. As to the limitation of the working day in England, as in all other countries, it has never been settled except by legislative interference. Without the working men's continuous pressure from without, that interference would never have taken place. But at all events, the result was not to be attained by private settlement between the working men and the capitalists. This very necessity of general political action affords the proof that in its merely economic action capital is the stronger side. As to the limits of the value of labour, its actual settlement always depends upon supply and demand, I mean the demand for labour on the part of capital, and the supply of labour by the working men. In colonial countries the law of supply and demand favours the working man. Hence the relatively high standard of wages in the United States. Capital may there try its utmost. It cannot prevent the labour market from being continuously emptied by the continuous conversion of wages labourers into independent, self-sustaining peasants. The position of a wages labourer is for a very large part of the American people but a probational state, which they are sure to leave within a longer or shorter term. To mend this colonial state of things, the paternal British Government accepted for some time what is called the modern colonization theory, which consists in putting an artificial high price upon colonial land, in order to prevent the too quick conversion of the wages labourer into the independent peasant. But let us now come to old civilized countries, in which capital domineers over the whole process of production. Take, for example, the rise in England of agricultural wages from 1849 to 1859. What was its consequence? The farmers could not, as our friend Weston would have advised them, raise the value of wheat, nor even its market prices. They had, on the contrary, to submit to their fall. But during these eleven years they introduced machinery of all sorts, adopted more scientific methods, converted part of arable land into pasture, increased the size of farms, and with this the scale of production, and by these and other processes diminishing the demand for labour by increasing its productive power, made the agricultural population again relatively redundant. This is the general method in which a reaction, quicker or slower, of capital against a rise of wages takes place in old, settled countries. Ricardo has justly remarked that machinery is in constant competition with labour, and can often be only introduced when the price of labour has reached a certain height, but the appliance of machinery is but one of the many methods for increasing the productive powers of labour. This very same development which makes common labour relatively redundant simplifies on the other hand skilled labour, and thus depreciates it. The same law obtains in another form. With the development of the productive powers of labour the accumulation of capital will be accelerated, even despite a relatively high rate of wages. Hence, one might infer, as Adam Smith, in whose days modern industry was still in its infancy, did infer, that the accelerated accumulation of capital must turn the balance in favour of the working man, by securing a growing demand for his labour. From this same standpoint many contemporary writers have wondered that English capital having grown in the last twenty years so much quicker than English population, wages should not have been more enhanced. But simultaneously with the process of accumulation there takes place a progressive change in the composition of capital. That part of the aggregate capital which consists of fixed capital, machinery, raw materials, means of production in all possible forms, progressively increases as compared with the other part of capital, which is laid out in wages or in the purchase of labour. This law has been stated in a more or less accurate manner by Mr. Barton, Ricardo, Sismondi, Professor Richard Jones, Professor Ramsay, Cherbuliez, and others. If the proportion of these two elements of capital was originally one to one, it will, in the progress of industry, become five to one, and so forth. If of a total capital of 600, 300 is laid out in instruments, raw materials, and so forth, and 300 in wages, the total capital wants only to be doubled to create a demand for 600 working men instead of for 300. But if of a capital of 600, 500 is laid out in machinery, materials, and so forth, and 100 only in wages, the same capital must increase from 600 to 3,600 in order to create a demand for 600 workmen instead of 300. In the progress of industry the demand for labour keeps, therefore, no pace with the accumulation of capital. It will still increase in a constantly diminishing ratio as compared with the increase of capital. These few hints will suffice to show that the very development of modern industry must progressively turn the scale in favour of the capitalist against the working man, and that consequently the general tendency of capitalistic production is not to raise, but to sink the average standard of wages, or to push the value of labour more or less to its minimum limit. Such being the tendency of things in this system, is this saying that the working class ought to renounce their resistance against the encroachments of capital, and abandon their attempts at making the best of the occasional chances for the temporary improvement? If they did, they would be degraded to one level mass of broken wretches past salvation. I think I have shown that their struggles for the standard of wages are incidents inseparable from the whole wages system, that in 99 cases out of 100 their efforts at raising wages are only efforts at maintaining the given value of labour, and that the necessity of debating their price with the capitalist is inherent in their condition of having to sell themselves as commodities. By cowardly giving way in their every-day conflict with capital, they would certainly disqualify themselves for the initiating of any larger movement. At the same time, and quite apart from the general servitude involved in the wages system, the working class ought not to exaggerate to themselves the ultimate working of these every-day struggles. They ought not to forget that they are fighting with effects, but not with the causes of those effects; that they are retarding the downward movement, but not changing its direction; that they are applying palliatives, not curing the malady. They ought, therefore, not to be exclusively absorbed in these unavoidable guerilla fights incessantly springing up from the never-ceasing encroachments of capital or changes of the market. They ought to understand that, with all the miseries it imposes upon them, the present system simultaneously engenders the material conditions and the social forms necessary for an economical reconstruction of society. Instead of the conservative motto, "A fair day's wage for a fair day's work!" they ought to inscribe on their banner the revolutionary watchword, "Abolition of the wages system!" After this very long and, I fear, tedious exposition which I was obliged to enter into to do some justice to the subject matter, I shall conclude by proposing the following resolutions: Firstly. A general rise in the rate of wages would result in a fall of the general rate of profit, but, broadly speaking, not affect the prices of commodities. Secondly. The general tendency of capitalist production is not to raise, but to sink the average standard of wages. Thirdly. Trades Unions work well as centres of resistance against the encroachments of capital. They fail partially from an injudicious use of their power. They fail generally from limiting themselves to a guerilla war against the effects of the existing system, instead of simultaneously trying to change it, instead of using their organized forces as a lever for the final emancipation of the working class, that is to say, the ultimate abolition of the wages system. ff6yatv1exxlhleouiy3tf6bk2rabjv 189935 189933 2022-08-22T15:13:26Z Thastp 9008 /* X. กำไรถูกสร้างขึ้นด้วยการขายโภคภัณฑ์ที่มูลค่าของมัน */ wikitext text/x-wiki [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร]] == IX. มูลค่าของแรงงาน == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 10|IX. มูลค่าของแรงงาน]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = IX. มูลค่าของแรงงาน | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 9|VIII. การผลิตมูลค่าส่วนเกิน]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 11|X. กำไรถูกสร้างขึ้นด้วยการขายโภคภัณฑ์ที่มูลค่าของมัน]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = {{ตรคป|We must now return to the expression, "''Value, or Price of Labour.''" |}} {{ตรคป|We have seen that, in fact, it is only the value of the labouring power, measured by the values of commodities necessary for its maintenance. But since the workman receives his wages after his labour is performed, and knows, moreover, that what he actually gives to the capitalist is his labour, the value or price of his labouring power necessarily appears to him as the price or value of his labour itself. If the price of his labouring power is three shillings, in which six hours of labour are realized, and if he works twelve hours, he necessarily considers these three shillings as the value or price of twelve hours of labour, although these twelve hours of labour realize themselves in a value of six shillings. A double consequence flows from this. |}} {{ตรคป|Firstly. The value or price of the labouring power takes the semblance of the price or value of labour itself, although, strictly speaking, value and price of labour are senseless terms. |}} {{ตรคป|Secondly. Although one part only of the workman's daily labour is paid, while the other part is unpaid, and while that unpaid or surplus labour constitutes exactly the fund out of which surplus value or profit is formed, it seems as if the aggregate labour was paid labour. |}} {{ตรคป|This false appearance distinguishes wages labour from other historical forms of labour. On the basis of the wages system even the unpaid labour seems to be paid labour. With the slave, on the contrary, even that part of his labour which is paid appears to be unpaid. Of course, in order to work the slave must live, and one part of his working day goes to replace the value of his own maintenance. But since no bargain is struck between him and his master, and no acts of selling and buying are going on between the two parties, all his labour seems to be given away for nothing. |}} {{ตรคป|Take, on the other hand, the peasant serf, such as he, I might say, until yesterday existed in the whole East of Europe. This peasant worked, for example, three days for himself on his own field or the held allotted to him, and the three subsequent days he performed compulsory and gratuitous labour on the estate of his lord. Here, then, the paid and unpaid parts of labour were sensibly separated, separated in time and space, and our Liberals overflowed with moral indignation at the preposterous notion of making a man work for nothing. |}} {{ตรคป|In point of fact, however, whether a man works three days of the week for himself on his own field and three days for nothing on the estate of his lord, or whether he works in the factory or the workshop six hours daily for himself and six for his employer, comes to the same, although in the latter case the paid and unpaid portions of labour are inseparably mixed up with each other, and the nature of the whole transaction is completely masked by the intervention of a contract and the pay received at the end of the week. The gratuitous labour appears to be voluntarily given in the one instance, and to be compulsory in the other. That makes all the difference. |}} {{ตรคป|In using the word "value of labour," I shall only use it as a popular slang term for "value of labouring power."|}} == X. กำไรถูกสร้างขึ้นด้วยการขายโภคภัณฑ์ที่มูลค่าของมัน == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 11|X. กำไรถูกสร้างขึ้นด้วยการขายโภคภัณฑ์ที่มูลค่าของมัน]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 10|IX. มูลค่าของแรงงาน]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 12|XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = {{ตรคป|Suppose an average hour of labour to be realized in a value equal to sixpence, or twelve average hours of labour to be realized in six shillings. Suppose, further, the value of labour to be three shillings or the produce of six hours' labour. If, then, in the raw material, machinery, and so forth, used up in a commodity, twenty-four hours of average labour were realized, its value would amount to twelve shillings. If, moreover, the workman employed by the capitalist added twelve hours of labour to those means of production, these twelve hours would be realized in an additional value of six shillings. The total value of the product would, therefore, amount to thirty-six hours of realized labour, and be equal to eighteen shillings. But as the value of labour, or the wages paid to the workman, would be three shillings only, no equivalent would have been paid by the capitalist for the six hours of surplus labour worked by the workman, and realized in the value of the commodity. By selling this commodity at its value for eighteen shillings, the capitalist would, therefore, realize a value of three shillings, for which he had paid no equivalent. These three shillings would constitute the surplus value or profit pocketed by him. The capitalist would consequently realize the profit of three shillings, not by selling his commodity at a price over and above its value, but by selling it at its real value. |}} {{ตรคป|The value of a commodity is determined by the total quantity of labour contained in it. But part of that quantity of labour is realized in a value, for which an equivalent has been paid in the form of wages; part of it is realized in a value for which no equivalent has been paid. Part of the labour contained in the commodity is paid labour; part is unpaid labour. By selling, therefore, the commodity at its value, that is, as the crystallization of the total quantity of labour bestowed upon it, the capitalist must necessarily sell it at a profit. He sells not only what has cost him an equivalent, but he sells also what has cost him nothing, although it has cost his workman labour. The cost of the commodity to the capitalist and its real cost are different things. I repeat, therefore, that normal and average profits are made by selling commodities not above, but at their real values.|}} == XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 12|XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 11|X. กำไรถูกสร้างขึ้นด้วยการขายโภคภัณฑ์ที่มูลค่าของมัน]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 13|XII. ความสัมพันธ์โดยทั่วไปของกำไร ค่าจ้าง และราคา]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = The surplus value, or that part of the total value of the commodity in which the surplus labour or unpaid labour of the working man is realized, I call Profit. The whole of that profit is not pocketed by the employing capitalist. The monopoly of land enables the landlord to take one part of that surplus value, under the name of rent, whether the land is used for agriculture, buildings or railways, or for any other productive purpose. On the other hand, the very fact that the possession of the instruments of labour enables the employing capitalist to produce a surplus value, or, what comes to the same, to appropriate to himself a certain amount of unpaid labour, enables the owner of the means of labour, which he lends wholly or partly to the employing capitalist -- enables, in one word, the money-lending capitalist to claim for himself under the name of interest another part of that surplus value, so that there remains to the employing capitalist as such only what is called industrial or commercial profit. By what laws this division of the total amount of surplus value amongst the three categories of people is regulated is a question quite foreign to our subject. This much, however, results from what has been stated. Rent, Interest, and Industrial Profit are only different names for different parts of the surplus value of the commodity, or the unpaid labour enclosed in it, and they are equally derived from this source, and from this source alone. They are not derived from land as such or from capital as such, but land and capital enable their owners to get their respective shares out of the surplus value extracted by the employing capitalist from the labourer. For the labourer himself it is a matter of subordinate importance whether that surplus value, the result of his surplus labour, or unpaid labour, is altogether pocketed by the employing capitalist, or whether the latter is obliged to pay portions of it, under the name of rent and interest, away to third parties. Suppose the employing capitalist to use only his own capital and to be his own landlord, then the whole surplus value would go into his pocket. It is the employing capitalist who immediately extracts from the labourer this surplus value, whatever part of it he may ultimately be able to keep for himself. Upon this relation, therefore, between the employing capitalist and the wages labourer the whole wages system and the whole present system of production hinge. Some of the citizens who took part in our debate were, therefore, wrong in trying to mince matters, and to treat this fundamental relation between the employing capitalist and the working man as a secondary question, although they were right in stating that, under given circumstances, a rise of prices might affect in very unequal degrees the employing capitalist, the landlord, the moneyed capitalist, and, if you please, the tax gatherer. Another consequence follows from what has been stated. That part of the value of the commodity which represents only the value of the raw materials, the machinery, in one word, no revenue at all, but replaces only capital. But, apart from this, it is false that the other part of the value of the commodity which forms revenue, or may be spent in the form of wages, profits, rent, interest, is constituted by the value of wages, the value of rent, the value of profits, and so forth. We shall, in the first instance, discard wages, and only treat industrial profits, interest, and rent. We have just seen that the surplus value contained in the commodity or that part of its value in which unpaid labour is realized, resolves itself into different fractions, bearing three different names. But it would be quite the reverse of the truth to say that its value is composed of, or formed by, the addition of the independent values of these three constituents. If one hour of labour realizes itself in a value of sixpence, if the working day of the labourer comprises twelve hours, if half of this time is unpaid labour, that surplus labour will add to the commodity a surplus value of three shillings, that is, of value for which no equivalent has been paid. This surplus value of three shillings constitutes the whole fund which the employing capitalist may divide, in whatever proportions, with the landlord and the money-lender. The value of these three shillings constitutes the limit of the value they have to divide amongst them. But it is not the employing capitalist who adds to the value of the commodity an arbitrary value for his profit, to which another value is added for the landlord, and so forth, so that the addition of these arbitrarily fixed values would constitute the total value. You see, therefore, the fallacy of the popular notion, which confounds the decomposition of a given value into three parts, with the formation of that value by the addition of three independent values, thus converting the aggregate value, from which rent, profit, and interest are derived, into an arbitrary magnitude. If the total profit realized by a capitalist be equal to £100, we call this sum, considered as absolute magnitude, the amount of profit. But if we calculate the ratio which those £100 bear to the capital advanced, we call this relative magnitude. It is evident that this rate of profit may be expressed in a double way. Suppose £100 to be the capital advanced in wages. If the surplus value created is also £100 -- and this would show us that half the working day of the labourer consists of unpaid labour -- and if we measured this profit by the value of the capital advanced in wages, we should say that the rate of profit amounted to one hundred per cent., because the value advanced would be one hundred and the value realized would be two hundred. If, on the other hand, we should not only consider the capital advanced in wages, but the total capital advanced, say, for example, £500, of which £400 represented the value of raw materials, machinery, and so forth, we should say that the rate of profit amounted only to twenty per cent., because the profit of one hundred would be but the fifth part of the total capital advanced. The first mode of expressing the rate of profit is the only one which shows you the real ratio between paid and unpaid labour, the real degree of the exploitation (you must allow me this French word) of labour. The other mode of expression is that in common use, and is, indeed, appropriate for certain purposes. At all events, it is very useful for concealing the degree in which the capitalist extracts gratuitous labour from the workman. In the remarks I have still to make I shall use the word Profit for the whole amount of the surplus value extracted by the capitalist without any regard to the division of that surplus value between different parties, and in using the words Rate of Profit, I shall always measure profits by the value of the capital advanced in wages. == XII. ความสัมพันธ์โดยทั่วไปของกำไร ค่าจ้าง และราคา == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 13|XII. ความสัมพันธ์โดยทั่วไปของกำไร ค่าจ้าง และราคา]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 12|XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 14|XIII. กรณีหลักของความพยายามในการเพิ่มค่าจ้างหรือการต่อต้านการลดต่ำลงของมัน]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = Deduct from the value of a commodity the value replacing the value of the raw materials and other means of production used upon it, that is to say, deduct the value representing the past labour contained in it, and the remainder of its value will resolve into the quantity of labour added by the working man last employed. If that working man works twelve hours daily, if twelve hours of average labour crystallize themselves in an amount of gold equal to six shillings, this additional value of six shillings is the only value his labour will have created. This given value, determined by the time of his labour, is the only fund from which both he and the capitalist have to draw their respective shares or dividends, the only value to be divided into wages and profits. It is evident that this value itself will not be altered by the variable proportions in which it may be divided amongst the two parties. There will also be nothing changed if in the place of one working man you put the whole working population, twelve million working days, for example, instead of one. Since the capitalist and workman have only to divide this limited value, that is, the value measured by the total labour of the working man, the more the one gets the less will the other get, and vice versa. Whenever a quantity is given, one part of it will increase inversely as the other decreases. If the wages change, profits will change in an opposite direction. If wages fall profits will rise; and if wages rise, profits will fall. If the working man, on our former supposition, gets shillings, equal to one-half of the value he has created, or if his whole working day consists half of paid, half of unpaid labour, the rate of profit will be 100 per cent., because the capitalist would also get three shillings. If the working man receives only two shillings, or works only one third of the whole day for himself, the capitalist will get four shillings, and the rate of profit will be 200 per cent. If the working man receives four shillings, the capitalist will only receive two, and the rate of profit would sink to 50 per cent., but all these variations will not affect the value of the commodity. A general rise of wages would, therefore, result in a fall of the general rate of profit, but not affect values. But although the values of commodities, which must ultimately regulate their market prices, are exclusively determined by the total quantities of labour fixed in them, and not by the division of that quantity into paid and unpaid labour, it by no means follows that the values of the single commodities, or lots of commodities, produced during twelve hours, for example, will remain constant. The number or mass of commodities produced in a given time of labour, or by a given quantity of labour, depends unon the productive power of the labour employed, and upon its extent or length. With one degree of the productive power of spinning labour, for example, a working day of twelve hours may produce twelve pounds of yarn, with a lesser degree of productive power only two pounds. If then twelve hours' average labour were realized in the value of six shillings in the one case, the twelve pounds of yarn would cost six shillings, in the other case the two pounds of yarn would also cost six shillings. One pound of yarn would, therefore, cost sixpence in the one case, and three shillings in the other. This difference of price would result from the difference in the productive powers of the labour employed. One hour of labour would be realized in one pound of yarn with the greater productive power, while with the smaller productive power, six hours of labour would be realized in one pound of yarn. The price of a pound of yarn would, in the one instance, be only sixpence, although wages were relatively high and the rate of profit low, it would be three shillings in the other instance, although wages were low and the rate of profit high. This would be so because the price of the pound of yarn is regulated by the total amount of labour worked up in it, and not by the proportional division of that total amount into paid and unpaid labour. The fact I have before mentioned that high-priced labour may produce cheap, and low-priced labour may produce dear commodities, loses, therefore, its paradoxical appearance. It is only the expression of the general law that the value of a commodity is regulated by the quantity of labour worked up in it, and that the quantity of labour worked up in it depends altogether upon the productive powers of the labour employed, and will, therefore, vary with every variation in the productivity of labour. == XIII. กรณีหลักของความพยายามในการเพิ่มค่าจ้างหรือการต่อต้านการลดต่ำลงของมัน == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 14|XIII. กรณีหลักของความพยายามในการเพิ่มค่าจ้างหรือการต่อต้านการลดต่ำลงของมัน]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 13|XII. ความสัมพันธ์โดยทั่วไปของกำไร ค่าจ้าง และราคา]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 15|XIV. การต่อสู้ระหว่างทุนกับแรงงานและผลลัพธ์ของมัน]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = Let us now seriously consider the main cases in which a rise of wages is attempted or a reduction of wages resisted. 1. We have seen that the value of the labouring power, or in more popular parlance, the value of labour, is determined by the value of necessaries, or the quantity of labour required to produce them. If, then, in a given country the value of the daily average necessaries of the labourer represented six hours of labour expressed in three shillings, the labourer would have to work six hours daily to produce an equivalent for his daily maintenance. If the whole working day was twelve hours, the capitalist would pay him the value of his labour by paying him three shillings. Half the working day would be unpaid labour, and the rate of profit would amount to 100 per cent. But now suppose that, consequent upon a decrease of productivity, more labour should be wanted to produce, say, the same amount of agricultural produce, 60 that the price of the average daily necessaries should rise from three to four shillings. In that case the value of labour would rise by one-third, or 331/3 per cent. Eight hours of the working day would be required to produce an equivalent for the daily maintenance of the labourer, according to his old standard of living. The surplus labour would therefore sink from six hours to four, and the rate of profit from 100 to 50 per cent. But in insisting upon a rise of wages, the labourer would only insist upon getting the increased value of his labour, like every other seller of a commodity, who, the costs of his commodities having increased, tries to get its increased value paid. If wages did not rise, or not sufficiently rise, to compensate for the increased values of necessaries, the price of labour would sink below the value of labour, and the labourer's standard of life would deteriorate. But a change might also take place in an opposite direction. By virtue of the increased productivity of labour, the same amount of the average daily necessaries might sink from three to two shillings, or only four hours out of the working day, instead of six, be wanted to reproduce an equivalent for the value of the daily necessaries. The working man would now be able to buy with two shillings as many necessaries as he did before with three shillings. Indeed, the value of labour would have sunk, but that diminished value would command the same amount of commodities as before. Then profits would rise from three to four shillings, and the rate of profit from 100 to 200 per cent. Although the labourer's absolute standard of life would have remained the same, his relative wages, and therewith his relative social position, as compared with that of the capitalist, would have been lowered. If the working man should resist that reduction of relative wages, he would only try to get some share in the increased productive powers of his own labour, and to maintain his former relative position in the social scale. Thus, after the abolition of the Corn Laws, and in flagrant violation of the most solemn pledges given during the anti-Corn Law agitation, the English factory lords generally reduced wages ten per cent. The resistance of the workmen was at first baffled, but, consequent upon circumstances I cannot now enter upon, the ten per cent. lost were afterwards regained. 2. The values of necessaries, and consequently the value of labour, might remain the same, but a change might occur in their money prices, consequent upon a previous change in the value of money. By the discovery of more fertile mines and so forth, two ounces of gold might, for example, cost no more labour to produce than one ounce did before. The value of gold would then be depreciated by one-half, or fifty per cent. As the values of all other commodities would then be expressed in twice their former money prices, so also the same with the value of labour. Twelve hours of labour, formerly expressed in six shillings, would now be expressed in twelve shillings. If the working man's wages should remain three shillings, instead of rising to six shillings, the money price of his labour would only be equal to half the value of his labour, and his standard of life would fearfully deteriorate. This would also happen in a greater or lesser degree if his wages should rise, but not proportionately to the fall in the value of gold. In such a case nothing would have been changed, either in the productive powers of labour, or in supply and demand, or in values. Nothing could have changed except the money names of those values. To say that in such a case the workman ought not to insist upon a proportionate rise of wages, is to say that he must be content to be paid with names, instead of with things. All past history proves that whenever such a depreciation of money occurs, the capitalists are on the alert to seize this opportunity for defrauding the workman. A very large school of political economists assert that, consequent upon the new discoveries of gold lands, the better working of silver mines, and the cheaper supply of quicksilver, the value of precious metals has been again depreciated. This would explain the general and simultaneous attempts on the Continent at a rise of wages. 3. We have till now supposed that the working day has given limits. The working day, however, has, by itself, no constant limits. It is the constant tendency of capital to stretch it to its utmost physically possible length, because in the same degree surplus labour, and consequently the profit resulting therefrom, will be increased. The more capital succeeds in prolonging the working day, the greater the amount of other people's labour it will appropriate. During the seventeenth and even the first two-thirds of the eighteenth century a ten hours working day was the normal working day all over England. During the anti-Jacobin war, which was in fact a war waged by the British barons against the British working masses, capital celebrated its bacchanalia, and prolonged the working day from ten to twelve, fourteen, eighteen hours. Malthus, by no means a man whom you would suspect of a maudlin sentimentalism, declared in a pamphlet, published about 1815, that if this sort of thing was to go on the life of the nation would be attacked at its very source. A few years before the general introduction of the newly-invented machinery, about 1765, a pamphlet appeared in England under the title, An Essay on Trade. The anonymous author, an avowed enemy of the working classes, declaims on the necessity of expanding the limits of the working day. Amongst other means to this end, he proposes working houses, which, he says, ought to be "Houses of Terror." And what is the length of the working day he prescribes for these "Houses of Terror"? Twelve hours, the very same time which in 1832 was declared by capitalists, political economists, and ministers to be not only the existing but the necessary time of labour for a child under twelve years. By selling his labouring power, and he must do so under the present system, the working man makes over to the capitalist the consumption of that power, but within certain rational limits. He sells his labouring power in order to maintain it, apart from its natural wear and tear, but not to destroy it. In selling his labouring power at its daily or weekly value, it is understood that in one day or one week that labouring power shall not be submitted to two days' or two weeks' waste or wear and tear. Take a machine worth £1,000. If it is used up in ten years it will add to the value of the commodities in whose production it assists £100 yearly. If it be used up in five years it would add £200 yearly, or the value of its annual wear and tear is in inverse ratio to the time in which it is consumed. But this distinguishes the working man from the machine. Machinery does not wear out exactly in the same ratio in which it is used. Man, on the contrary, decays in a greater ratio than would be visible from the mere numerical addition of work. In their attempts at reducing the working day to its former rational dimensions, or, where they cannot enforce a legal fixation of a normal working day, at checking overwork by a rise of wages, a rise not only in proportion to the surplus time exacted, but in a greater proportion, working men fulfil only a duty to themselves and their race. They only set limits to the tyrannical usurpations of capital. Time is the room of human development. A man who has no free time to dispose of, whose whole lifetime, apart from the mere physical interruptions by sleep, meals, and so forth, is absorbed by his labour for the capitalist, is less than a beast of burden. He is a mere machine for producing Foreign Wealth, broken in body and brutalized in mind. Yet the whole history of modern industry shows that capital, if not checked, will recklessly and ruthlessly work to cast down the whole working class to this utmost state of degradation. In prolonging the working day the capitalist may pay higher wages and still lower the value of labour, if the rise of wages does not correspond to the greater amount of labour extracted, and the quicker decay of the labouring power thus caused. This may be done in another way. Your middle-class statisticians will tell you, for instance, that the average wages of factory families in Lancashire have risen. They forget that instead of the labour of the man, the head of the family, his wife and perhaps three or four children are now thrown under the Juggernaut wheels of capital, and that the rise of the aggregate wages does not correspond to the aggregate surplus labour extracted from the family. Even with given limits of the working day, such as they now exist in all branches of industry subjected to the factory laws, a rise of wages may become necessary, if only to keep up the old standard value of labour. By increasing the intensity of labour, a man may be made to expend as much vital force in one hour as he formerly did in two. This has, to a certain degree, been effected in the trades, placed under the Factory Acts, by the acceleration of machinery, and the greater number of working machines which a single individual has now to superintend. If the increase in the intensity of labour or the mass of labour spent in an hour keeps some fair proportion to the decrease in the extent of the working day, the working man will still be the winner. If this limit is overshot, he loses in one form what he has gained in another, and ten hours of labour may then become as ruinous as twelve hours were before. In checking this tendency of capital, by struggling for a rise of wages corresponding to the rising intensity of labour, the working man only resists the depreciation of his labour and the deterioration of his race. 4. All of you know that, from reasons I have not now to explain, capitalistic production moves through certain periodical cycles. It moves through a state of quiescence, growing animation, prosperity, overtrade, crisis, and stagnation. The market prices of commodities, and the market rates of profit, follow these phases, now sinking below their averages, now rising above them. Considering the whole cycle, you will find that one deviation of the market price is being compensated by the other, and that, taking the average of the cycle, the market prices of commodities are regulated by their values. Well! During the phase of sinking market prices and the phases of crisis and stagnation, the working man, if not thrown out of employment altogether, is sure to have his wages lowered. Not to be defrauded, he must, even with such a fall of market prices, debate with the capitalist in what proportional degree a fall of wages has become necessary. If, during the phases of prosperity, when extra profits are made, he did not battle for a rise of wages, he would, taking the average of one industrial cycle, not even receive his average wages, or the value of his labour. It is the utmost height of folly to demand that while his wages are necessarily affected by the adverse phases of the cycle, he should exclude himself from compensation during the prosperous phases of the cycle. Generally, the values of all commodities are only realized by the compensation of the continuously changing market prices, springing from the continuous fluctuations of demand and supply. On the basis of the present system labour is only a commodity like others. It must, therefore, pass through the same fluctuations to fetch an average price corresponding to its value. It would be absurd to treat it on the one hand as a commodity, and to want on the other hand to exempt it from the laws which regulate the prices of commodities. The slave receives a permanent and fixed amount of maintenance; the wages labourer does not. He must try to get a rise of wages in the one instance, if only to compensate for a fall of wages in the other. If he resigned himself to accept the will, the dictates of the capitalist as a permanent economical law, he would share in all the miseries of the slave, without the security of the slave. 5. In all the cases I have considered, and they form ninety-nine out of a hundred, you have seen that a struggle for a rise of wages follows only in the track of previous changes, and is the necessary offspring of previous changes in the amount of production, the productive powers of labour, the value of labour, the value of money, the extent or the intensity of labour extracted, the fluctuations of market prices, dependent upon the fluctuations of demand and supply, and consistent with the different phases of the industrial cycle; in one word, as reactions of labour against the previous action of capital. By treating the struggle for a rise of wages independently of all these circumstances, by looking only upon the changes of wages, and overlooking all the other changes from which they emanate, you proceed from a false premise in order to arrive at false conclusions. == XIV. การต่อสู้ระหว่างทุนกับแรงงานและผลลัพธ์ของมัน == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 15|XIV. การต่อสู้ระหว่างทุนกับแรงงานและผลลัพธ์ของมัน]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 14|XIII. กรณีหลักของความพยายามในการเพิ่มค่าจ้างหรือการต่อต้านการลดต่ำลงของมัน]] | ถัดไป = | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = 1. Having shown that the periodical resistance on the part of the working men against a reduction of wages, and their periodical attempts at getting a rise of wages, are inseparable from the wages system, and dictated by the very fact of labour being assimilated to commodities, and therefore subject to the laws regulating the general movement of prices; having, furthermore, shown that a general rise of wages would result in a fall in the general rate of profit, but not affect the average prices of commodities, or their values, the question now ultimately arises, how far, in this incessant struggle between capital and labour, the latter is likely to prove successful. I might answer by a generalization, and say that, as with all other commodities, so with labour, its market price will, in the long run, adapt itself to its value; that, therefore, despite all the ups and downs, and do what he may, the working man will, on an average, only receive the value of his labour which resolves into the value of his labouring power, which is determined by the value of the necessaries required for its maintenance and reproduction, which value of necessaries finally is regulated by the quantity of labour wanted to produce them. But there are some peculiar features which distinguish the value of the labouring power, or value of labour, from the value of all other commodities. The value of the labouring power is formed by two elements -- the one merely physical, the other historical or social. Its ultimate limit is determined by the physical element, that is to say, to maintain and reproduce itself, to perpetuate its physical existence, the working class must receive the necessaries absolutely indispensable for living and multiplying. The value of those indispensable necessaries forms, therefore, the ultimate limit of the value of labour. On the other hand, the length of the working day is also limited by ultimate, although very elastic boundaries. Its ultimate limit is given by the physical force of the labouring man. If the daily exhaustion of his vital forces exceeds a certain degree, it cannot be exerted anew, day by day. However, as I said, this limit is very elastic. A quick succession of unhealthy and short-lived generations will keep the labour market as well supplied as a series of vigorous and long-lived generations. Besides this mere physical element, the value of labour is in every country determined by a traditional standard of life. It is not mere physical life, but it is the satisfaction of certain wants springing from the social conditions in which people are placed and reared up. The English standard of life may be reduced to the Irish standard; the standard of life of a German peasant to that of a Livonian peasant. The important part which historical tradition and social habitude play in this respect, you may learn from Mr. Thornton's work on Over-population, where he shows that the average wages in different agricultural districts of England still nowadays differ more or less according to the more or less favourable circumstances under which the districts have emerged from the state of serfdom. This historical or social element, entering into the value of labour, may be expanded, or contracted, or altogether extinguished, so that nothing remains but the physical limit. During the time of the anti-Jacobin war, undertaken, as the incorrigible tax-eater and sinecurist, old George Rose, used to say, to save the comforts of our holy religion from the inroads of the French infidels, the honest English farmers, so tenderly handled in a former chapter of ours, depressed the wages of the agricultural labourers even beneath that mere physical minimum, but made up by Poor Laws the remainder necessary for the physical perpetuation of the race. This was a glorious way to convert the wages labourer into a slave, and Shakespeare's proud yeoman into a pauper. By comparing the standard wages or values of labour in different countries, and by comparing them in different historical epochs of the same country, you will find that the value of labour itself is not a fixed but a variable magnitude, even supposing the values of all other commodities to remain constant. A similar comparison would prove that not only the market rates of profit change, but its average rates. But as to profits, there exists no law which determines their minimum. We cannot say what is the ultimate limit of their decrease. And why cannot we fix that limit? Because although we can fix the minimum of wages, we cannot fix their maximum. We can only say that, the limits of the working day being given, the maximum of profit corresponds to the physical minimum of wages; and that wages being given, the maximum of profit corresponds to such a prolongation of the working day as is compatible with the physical force of the labourer. The maximum of profit is, therefore, limited by the physical minimum of wages and the physical maximum of the working day. It is evident that between the two limits of this maximum rate of profit an immense scale of variations is possible. The fixation of its actual degree is only settled by the continuous struggle between capital and labour, the capitalist constantly tending to reduce wages to their physical minimum, and to extend the working day to its physical maximum, while the working man constantly presses in the opposite direction. The matter resolves itself into a question of the respective powers of the combatants. 2. As to the limitation of the working day in England, as in all other countries, it has never been settled except by legislative interference. Without the working men's continuous pressure from without, that interference would never have taken place. But at all events, the result was not to be attained by private settlement between the working men and the capitalists. This very necessity of general political action affords the proof that in its merely economic action capital is the stronger side. As to the limits of the value of labour, its actual settlement always depends upon supply and demand, I mean the demand for labour on the part of capital, and the supply of labour by the working men. In colonial countries the law of supply and demand favours the working man. Hence the relatively high standard of wages in the United States. Capital may there try its utmost. It cannot prevent the labour market from being continuously emptied by the continuous conversion of wages labourers into independent, self-sustaining peasants. The position of a wages labourer is for a very large part of the American people but a probational state, which they are sure to leave within a longer or shorter term. To mend this colonial state of things, the paternal British Government accepted for some time what is called the modern colonization theory, which consists in putting an artificial high price upon colonial land, in order to prevent the too quick conversion of the wages labourer into the independent peasant. But let us now come to old civilized countries, in which capital domineers over the whole process of production. Take, for example, the rise in England of agricultural wages from 1849 to 1859. What was its consequence? The farmers could not, as our friend Weston would have advised them, raise the value of wheat, nor even its market prices. They had, on the contrary, to submit to their fall. But during these eleven years they introduced machinery of all sorts, adopted more scientific methods, converted part of arable land into pasture, increased the size of farms, and with this the scale of production, and by these and other processes diminishing the demand for labour by increasing its productive power, made the agricultural population again relatively redundant. This is the general method in which a reaction, quicker or slower, of capital against a rise of wages takes place in old, settled countries. Ricardo has justly remarked that machinery is in constant competition with labour, and can often be only introduced when the price of labour has reached a certain height, but the appliance of machinery is but one of the many methods for increasing the productive powers of labour. This very same development which makes common labour relatively redundant simplifies on the other hand skilled labour, and thus depreciates it. The same law obtains in another form. With the development of the productive powers of labour the accumulation of capital will be accelerated, even despite a relatively high rate of wages. Hence, one might infer, as Adam Smith, in whose days modern industry was still in its infancy, did infer, that the accelerated accumulation of capital must turn the balance in favour of the working man, by securing a growing demand for his labour. From this same standpoint many contemporary writers have wondered that English capital having grown in the last twenty years so much quicker than English population, wages should not have been more enhanced. But simultaneously with the process of accumulation there takes place a progressive change in the composition of capital. That part of the aggregate capital which consists of fixed capital, machinery, raw materials, means of production in all possible forms, progressively increases as compared with the other part of capital, which is laid out in wages or in the purchase of labour. This law has been stated in a more or less accurate manner by Mr. Barton, Ricardo, Sismondi, Professor Richard Jones, Professor Ramsay, Cherbuliez, and others. If the proportion of these two elements of capital was originally one to one, it will, in the progress of industry, become five to one, and so forth. If of a total capital of 600, 300 is laid out in instruments, raw materials, and so forth, and 300 in wages, the total capital wants only to be doubled to create a demand for 600 working men instead of for 300. But if of a capital of 600, 500 is laid out in machinery, materials, and so forth, and 100 only in wages, the same capital must increase from 600 to 3,600 in order to create a demand for 600 workmen instead of 300. In the progress of industry the demand for labour keeps, therefore, no pace with the accumulation of capital. It will still increase in a constantly diminishing ratio as compared with the increase of capital. These few hints will suffice to show that the very development of modern industry must progressively turn the scale in favour of the capitalist against the working man, and that consequently the general tendency of capitalistic production is not to raise, but to sink the average standard of wages, or to push the value of labour more or less to its minimum limit. Such being the tendency of things in this system, is this saying that the working class ought to renounce their resistance against the encroachments of capital, and abandon their attempts at making the best of the occasional chances for the temporary improvement? If they did, they would be degraded to one level mass of broken wretches past salvation. I think I have shown that their struggles for the standard of wages are incidents inseparable from the whole wages system, that in 99 cases out of 100 their efforts at raising wages are only efforts at maintaining the given value of labour, and that the necessity of debating their price with the capitalist is inherent in their condition of having to sell themselves as commodities. By cowardly giving way in their every-day conflict with capital, they would certainly disqualify themselves for the initiating of any larger movement. At the same time, and quite apart from the general servitude involved in the wages system, the working class ought not to exaggerate to themselves the ultimate working of these every-day struggles. They ought not to forget that they are fighting with effects, but not with the causes of those effects; that they are retarding the downward movement, but not changing its direction; that they are applying palliatives, not curing the malady. They ought, therefore, not to be exclusively absorbed in these unavoidable guerilla fights incessantly springing up from the never-ceasing encroachments of capital or changes of the market. They ought to understand that, with all the miseries it imposes upon them, the present system simultaneously engenders the material conditions and the social forms necessary for an economical reconstruction of society. Instead of the conservative motto, "A fair day's wage for a fair day's work!" they ought to inscribe on their banner the revolutionary watchword, "Abolition of the wages system!" After this very long and, I fear, tedious exposition which I was obliged to enter into to do some justice to the subject matter, I shall conclude by proposing the following resolutions: Firstly. A general rise in the rate of wages would result in a fall of the general rate of profit, but, broadly speaking, not affect the prices of commodities. Secondly. The general tendency of capitalist production is not to raise, but to sink the average standard of wages. Thirdly. Trades Unions work well as centres of resistance against the encroachments of capital. They fail partially from an injudicious use of their power. They fail generally from limiting themselves to a guerilla war against the effects of the existing system, instead of simultaneously trying to change it, instead of using their organized forces as a lever for the final emancipation of the working class, that is to say, the ultimate abolition of the wages system. 024ji8iiplyluikkjzdzdx77npl2hjc 189936 189935 2022-08-22T15:14:43Z Thastp 9008 /* XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป */ wikitext text/x-wiki [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร]] == IX. มูลค่าของแรงงาน == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 10|IX. มูลค่าของแรงงาน]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = IX. มูลค่าของแรงงาน | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 9|VIII. การผลิตมูลค่าส่วนเกิน]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 11|X. กำไรถูกสร้างขึ้นด้วยการขายโภคภัณฑ์ที่มูลค่าของมัน]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = {{ตรคป|We must now return to the expression, "''Value, or Price of Labour.''" |}} {{ตรคป|We have seen that, in fact, it is only the value of the labouring power, measured by the values of commodities necessary for its maintenance. But since the workman receives his wages after his labour is performed, and knows, moreover, that what he actually gives to the capitalist is his labour, the value or price of his labouring power necessarily appears to him as the price or value of his labour itself. If the price of his labouring power is three shillings, in which six hours of labour are realized, and if he works twelve hours, he necessarily considers these three shillings as the value or price of twelve hours of labour, although these twelve hours of labour realize themselves in a value of six shillings. A double consequence flows from this. |}} {{ตรคป|Firstly. The value or price of the labouring power takes the semblance of the price or value of labour itself, although, strictly speaking, value and price of labour are senseless terms. |}} {{ตรคป|Secondly. Although one part only of the workman's daily labour is paid, while the other part is unpaid, and while that unpaid or surplus labour constitutes exactly the fund out of which surplus value or profit is formed, it seems as if the aggregate labour was paid labour. |}} {{ตรคป|This false appearance distinguishes wages labour from other historical forms of labour. On the basis of the wages system even the unpaid labour seems to be paid labour. With the slave, on the contrary, even that part of his labour which is paid appears to be unpaid. Of course, in order to work the slave must live, and one part of his working day goes to replace the value of his own maintenance. But since no bargain is struck between him and his master, and no acts of selling and buying are going on between the two parties, all his labour seems to be given away for nothing. |}} {{ตรคป|Take, on the other hand, the peasant serf, such as he, I might say, until yesterday existed in the whole East of Europe. This peasant worked, for example, three days for himself on his own field or the held allotted to him, and the three subsequent days he performed compulsory and gratuitous labour on the estate of his lord. Here, then, the paid and unpaid parts of labour were sensibly separated, separated in time and space, and our Liberals overflowed with moral indignation at the preposterous notion of making a man work for nothing. |}} {{ตรคป|In point of fact, however, whether a man works three days of the week for himself on his own field and three days for nothing on the estate of his lord, or whether he works in the factory or the workshop six hours daily for himself and six for his employer, comes to the same, although in the latter case the paid and unpaid portions of labour are inseparably mixed up with each other, and the nature of the whole transaction is completely masked by the intervention of a contract and the pay received at the end of the week. The gratuitous labour appears to be voluntarily given in the one instance, and to be compulsory in the other. That makes all the difference. |}} {{ตรคป|In using the word "value of labour," I shall only use it as a popular slang term for "value of labouring power."|}} == X. กำไรถูกสร้างขึ้นด้วยการขายโภคภัณฑ์ที่มูลค่าของมัน == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 11|X. กำไรถูกสร้างขึ้นด้วยการขายโภคภัณฑ์ที่มูลค่าของมัน]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 10|IX. มูลค่าของแรงงาน]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 12|XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = {{ตรคป|Suppose an average hour of labour to be realized in a value equal to sixpence, or twelve average hours of labour to be realized in six shillings. Suppose, further, the value of labour to be three shillings or the produce of six hours' labour. If, then, in the raw material, machinery, and so forth, used up in a commodity, twenty-four hours of average labour were realized, its value would amount to twelve shillings. If, moreover, the workman employed by the capitalist added twelve hours of labour to those means of production, these twelve hours would be realized in an additional value of six shillings. The total value of the product would, therefore, amount to thirty-six hours of realized labour, and be equal to eighteen shillings. But as the value of labour, or the wages paid to the workman, would be three shillings only, no equivalent would have been paid by the capitalist for the six hours of surplus labour worked by the workman, and realized in the value of the commodity. By selling this commodity at its value for eighteen shillings, the capitalist would, therefore, realize a value of three shillings, for which he had paid no equivalent. These three shillings would constitute the surplus value or profit pocketed by him. The capitalist would consequently realize the profit of three shillings, not by selling his commodity at a price over and above its value, but by selling it at its real value. |}} {{ตรคป|The value of a commodity is determined by the total quantity of labour contained in it. But part of that quantity of labour is realized in a value, for which an equivalent has been paid in the form of wages; part of it is realized in a value for which no equivalent has been paid. Part of the labour contained in the commodity is paid labour; part is unpaid labour. By selling, therefore, the commodity at its value, that is, as the crystallization of the total quantity of labour bestowed upon it, the capitalist must necessarily sell it at a profit. He sells not only what has cost him an equivalent, but he sells also what has cost him nothing, although it has cost his workman labour. The cost of the commodity to the capitalist and its real cost are different things. I repeat, therefore, that normal and average profits are made by selling commodities not above, but at their real values.|}} == XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 12|XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 11|X. กำไรถูกสร้างขึ้นด้วยการขายโภคภัณฑ์ที่มูลค่าของมัน]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 13|XII. ความสัมพันธ์โดยทั่วไปของกำไร ค่าจ้าง และราคา]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = {{ตรคป|The surplus value, or that part of the total value of the commodity in which the surplus labour or unpaid labour of the working man is realized, I call Profit. The whole of that profit is not pocketed by the employing capitalist. The monopoly of land enables the landlord to take one part of that surplus value, under the name of rent, whether the land is used for agriculture, buildings or railways, or for any other productive purpose. On the other hand, the very fact that the possession of the instruments of labour enables the employing capitalist to produce a surplus value, or, what comes to the same, to appropriate to himself a certain amount of unpaid labour, enables the owner of the means of labour, which he lends wholly or partly to the employing capitalist -- enables, in one word, the money-lending capitalist to claim for himself under the name of interest another part of that surplus value, so that there remains to the employing capitalist as such only what is called industrial or commercial profit. |}} {{ตรคป|By what laws this division of the total amount of surplus value amongst the three categories of people is regulated is a question quite foreign to our subject. This much, however, results from what has been stated. |}} {{ตรคป|Rent, Interest, and Industrial Profit are only different names for different parts of the surplus value of the commodity, or the unpaid labour enclosed in it, and they are equally derived from this source, and from this source alone. They are not derived from land as such or from capital as such, but land and capital enable their owners to get their respective shares out of the surplus value extracted by the employing capitalist from the labourer. For the labourer himself it is a matter of subordinate importance whether that surplus value, the result of his surplus labour, or unpaid labour, is altogether pocketed by the employing capitalist, or whether the latter is obliged to pay portions of it, under the name of rent and interest, away to third parties. Suppose the employing capitalist to use only his own capital and to be his own landlord, then the whole surplus value would go into his pocket. |}} {{ตรคป|It is the employing capitalist who immediately extracts from the labourer this surplus value, whatever part of it he may ultimately be able to keep for himself. Upon this relation, therefore, between the employing capitalist and the wages labourer the whole wages system and the whole present system of production hinge. Some of the citizens who took part in our debate were, therefore, wrong in trying to mince matters, and to treat this fundamental relation between the employing capitalist and the working man as a secondary question, although they were right in stating that, under given circumstances, a rise of prices might affect in very unequal degrees the employing capitalist, the landlord, the moneyed capitalist, and, if you please, the tax gatherer. |}} {{ตรคป|Another consequence follows from what has been stated. |}} {{ตรคป|That part of the value of the commodity which represents only the value of the raw materials, the machinery, in one word, no revenue at all, but replaces only capital. But, apart from this, it is false that the other part of the value of the commodity which forms revenue, or may be spent in the form of wages, profits, rent, interest, is constituted by the value of wages, the value of rent, the value of profits, and so forth. We shall, in the first instance, discard wages, and only treat industrial profits, interest, and rent. We have just seen that the surplus value contained in the commodity or that part of its value in which unpaid labour is realized, resolves itself into different fractions, bearing three different names. But it would be quite the reverse of the truth to say that its value is composed of, or formed by, the addition of the independent values of these three constituents. |}} {{ตรคป|If one hour of labour realizes itself in a value of sixpence, if the working day of the labourer comprises twelve hours, if half of this time is unpaid labour, that surplus labour will add to the commodity a surplus value of three shillings, that is, of value for which no equivalent has been paid. This surplus value of three shillings constitutes the whole fund which the employing capitalist may divide, in whatever proportions, with the landlord and the money-lender. The value of these three shillings constitutes the limit of the value they have to divide amongst them. But it is not the employing capitalist who adds to the value of the commodity an arbitrary value for his profit, to which another value is added for the landlord, and so forth, so that the addition of these arbitrarily fixed values would constitute the total value. You see, therefore, the fallacy of the popular notion, which confounds the decomposition of a given value into three parts, with the formation of that value by the addition of three independent values, thus converting the aggregate value, from which rent, profit, and interest are derived, into an arbitrary magnitude. |}} {{ตรคป|If the total profit realized by a capitalist be equal to £100, we call this sum, considered as absolute magnitude, the amount of profit. But if we calculate the ratio which those £100 bear to the capital advanced, we call this relative magnitude. It is evident that this rate of profit may be expressed in a double way. |}} {{ตรคป|Suppose £100 to be the capital advanced in wages. If the surplus value created is also £100 -- and this would show us that half the working day of the labourer consists of unpaid labour -- and if we measured this profit by the value of the capital advanced in wages, we should say that the rate of profit amounted to one hundred per cent., because the value advanced would be one hundred and the value realized would be two hundred. |}} {{ตรคป|If, on the other hand, we should not only consider the capital advanced in wages, but the total capital advanced, say, for example, £500, of which £400 represented the value of raw materials, machinery, and so forth, we should say that the rate of profit amounted only to twenty per cent., because the profit of one hundred would be but the fifth part of the total capital advanced. |}} {{ตรคป|The first mode of expressing the rate of profit is the only one which shows you the real ratio between paid and unpaid labour, the real degree of the exploitation (you must allow me this French word) of labour. The other mode of expression is that in common use, and is, indeed, appropriate for certain purposes. At all events, it is very useful for concealing the degree in which the capitalist extracts gratuitous labour from the workman. |}} {{ตรคป|In the remarks I have still to make I shall use the word Profit for the whole amount of the surplus value extracted by the capitalist without any regard to the division of that surplus value between different parties, and in using the words Rate of Profit, I shall always measure profits by the value of the capital advanced in wages.|}} == XII. ความสัมพันธ์โดยทั่วไปของกำไร ค่าจ้าง และราคา == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 13|XII. ความสัมพันธ์โดยทั่วไปของกำไร ค่าจ้าง และราคา]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 12|XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 14|XIII. กรณีหลักของความพยายามในการเพิ่มค่าจ้างหรือการต่อต้านการลดต่ำลงของมัน]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = Deduct from the value of a commodity the value replacing the value of the raw materials and other means of production used upon it, that is to say, deduct the value representing the past labour contained in it, and the remainder of its value will resolve into the quantity of labour added by the working man last employed. If that working man works twelve hours daily, if twelve hours of average labour crystallize themselves in an amount of gold equal to six shillings, this additional value of six shillings is the only value his labour will have created. This given value, determined by the time of his labour, is the only fund from which both he and the capitalist have to draw their respective shares or dividends, the only value to be divided into wages and profits. It is evident that this value itself will not be altered by the variable proportions in which it may be divided amongst the two parties. There will also be nothing changed if in the place of one working man you put the whole working population, twelve million working days, for example, instead of one. Since the capitalist and workman have only to divide this limited value, that is, the value measured by the total labour of the working man, the more the one gets the less will the other get, and vice versa. Whenever a quantity is given, one part of it will increase inversely as the other decreases. If the wages change, profits will change in an opposite direction. If wages fall profits will rise; and if wages rise, profits will fall. If the working man, on our former supposition, gets shillings, equal to one-half of the value he has created, or if his whole working day consists half of paid, half of unpaid labour, the rate of profit will be 100 per cent., because the capitalist would also get three shillings. If the working man receives only two shillings, or works only one third of the whole day for himself, the capitalist will get four shillings, and the rate of profit will be 200 per cent. If the working man receives four shillings, the capitalist will only receive two, and the rate of profit would sink to 50 per cent., but all these variations will not affect the value of the commodity. A general rise of wages would, therefore, result in a fall of the general rate of profit, but not affect values. But although the values of commodities, which must ultimately regulate their market prices, are exclusively determined by the total quantities of labour fixed in them, and not by the division of that quantity into paid and unpaid labour, it by no means follows that the values of the single commodities, or lots of commodities, produced during twelve hours, for example, will remain constant. The number or mass of commodities produced in a given time of labour, or by a given quantity of labour, depends unon the productive power of the labour employed, and upon its extent or length. With one degree of the productive power of spinning labour, for example, a working day of twelve hours may produce twelve pounds of yarn, with a lesser degree of productive power only two pounds. If then twelve hours' average labour were realized in the value of six shillings in the one case, the twelve pounds of yarn would cost six shillings, in the other case the two pounds of yarn would also cost six shillings. One pound of yarn would, therefore, cost sixpence in the one case, and three shillings in the other. This difference of price would result from the difference in the productive powers of the labour employed. One hour of labour would be realized in one pound of yarn with the greater productive power, while with the smaller productive power, six hours of labour would be realized in one pound of yarn. The price of a pound of yarn would, in the one instance, be only sixpence, although wages were relatively high and the rate of profit low, it would be three shillings in the other instance, although wages were low and the rate of profit high. This would be so because the price of the pound of yarn is regulated by the total amount of labour worked up in it, and not by the proportional division of that total amount into paid and unpaid labour. The fact I have before mentioned that high-priced labour may produce cheap, and low-priced labour may produce dear commodities, loses, therefore, its paradoxical appearance. It is only the expression of the general law that the value of a commodity is regulated by the quantity of labour worked up in it, and that the quantity of labour worked up in it depends altogether upon the productive powers of the labour employed, and will, therefore, vary with every variation in the productivity of labour. == XIII. กรณีหลักของความพยายามในการเพิ่มค่าจ้างหรือการต่อต้านการลดต่ำลงของมัน == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 14|XIII. กรณีหลักของความพยายามในการเพิ่มค่าจ้างหรือการต่อต้านการลดต่ำลงของมัน]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 13|XII. ความสัมพันธ์โดยทั่วไปของกำไร ค่าจ้าง และราคา]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 15|XIV. การต่อสู้ระหว่างทุนกับแรงงานและผลลัพธ์ของมัน]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = Let us now seriously consider the main cases in which a rise of wages is attempted or a reduction of wages resisted. 1. We have seen that the value of the labouring power, or in more popular parlance, the value of labour, is determined by the value of necessaries, or the quantity of labour required to produce them. If, then, in a given country the value of the daily average necessaries of the labourer represented six hours of labour expressed in three shillings, the labourer would have to work six hours daily to produce an equivalent for his daily maintenance. If the whole working day was twelve hours, the capitalist would pay him the value of his labour by paying him three shillings. Half the working day would be unpaid labour, and the rate of profit would amount to 100 per cent. But now suppose that, consequent upon a decrease of productivity, more labour should be wanted to produce, say, the same amount of agricultural produce, 60 that the price of the average daily necessaries should rise from three to four shillings. In that case the value of labour would rise by one-third, or 331/3 per cent. Eight hours of the working day would be required to produce an equivalent for the daily maintenance of the labourer, according to his old standard of living. The surplus labour would therefore sink from six hours to four, and the rate of profit from 100 to 50 per cent. But in insisting upon a rise of wages, the labourer would only insist upon getting the increased value of his labour, like every other seller of a commodity, who, the costs of his commodities having increased, tries to get its increased value paid. If wages did not rise, or not sufficiently rise, to compensate for the increased values of necessaries, the price of labour would sink below the value of labour, and the labourer's standard of life would deteriorate. But a change might also take place in an opposite direction. By virtue of the increased productivity of labour, the same amount of the average daily necessaries might sink from three to two shillings, or only four hours out of the working day, instead of six, be wanted to reproduce an equivalent for the value of the daily necessaries. The working man would now be able to buy with two shillings as many necessaries as he did before with three shillings. Indeed, the value of labour would have sunk, but that diminished value would command the same amount of commodities as before. Then profits would rise from three to four shillings, and the rate of profit from 100 to 200 per cent. Although the labourer's absolute standard of life would have remained the same, his relative wages, and therewith his relative social position, as compared with that of the capitalist, would have been lowered. If the working man should resist that reduction of relative wages, he would only try to get some share in the increased productive powers of his own labour, and to maintain his former relative position in the social scale. Thus, after the abolition of the Corn Laws, and in flagrant violation of the most solemn pledges given during the anti-Corn Law agitation, the English factory lords generally reduced wages ten per cent. The resistance of the workmen was at first baffled, but, consequent upon circumstances I cannot now enter upon, the ten per cent. lost were afterwards regained. 2. The values of necessaries, and consequently the value of labour, might remain the same, but a change might occur in their money prices, consequent upon a previous change in the value of money. By the discovery of more fertile mines and so forth, two ounces of gold might, for example, cost no more labour to produce than one ounce did before. The value of gold would then be depreciated by one-half, or fifty per cent. As the values of all other commodities would then be expressed in twice their former money prices, so also the same with the value of labour. Twelve hours of labour, formerly expressed in six shillings, would now be expressed in twelve shillings. If the working man's wages should remain three shillings, instead of rising to six shillings, the money price of his labour would only be equal to half the value of his labour, and his standard of life would fearfully deteriorate. This would also happen in a greater or lesser degree if his wages should rise, but not proportionately to the fall in the value of gold. In such a case nothing would have been changed, either in the productive powers of labour, or in supply and demand, or in values. Nothing could have changed except the money names of those values. To say that in such a case the workman ought not to insist upon a proportionate rise of wages, is to say that he must be content to be paid with names, instead of with things. All past history proves that whenever such a depreciation of money occurs, the capitalists are on the alert to seize this opportunity for defrauding the workman. A very large school of political economists assert that, consequent upon the new discoveries of gold lands, the better working of silver mines, and the cheaper supply of quicksilver, the value of precious metals has been again depreciated. This would explain the general and simultaneous attempts on the Continent at a rise of wages. 3. We have till now supposed that the working day has given limits. The working day, however, has, by itself, no constant limits. It is the constant tendency of capital to stretch it to its utmost physically possible length, because in the same degree surplus labour, and consequently the profit resulting therefrom, will be increased. The more capital succeeds in prolonging the working day, the greater the amount of other people's labour it will appropriate. During the seventeenth and even the first two-thirds of the eighteenth century a ten hours working day was the normal working day all over England. During the anti-Jacobin war, which was in fact a war waged by the British barons against the British working masses, capital celebrated its bacchanalia, and prolonged the working day from ten to twelve, fourteen, eighteen hours. Malthus, by no means a man whom you would suspect of a maudlin sentimentalism, declared in a pamphlet, published about 1815, that if this sort of thing was to go on the life of the nation would be attacked at its very source. A few years before the general introduction of the newly-invented machinery, about 1765, a pamphlet appeared in England under the title, An Essay on Trade. The anonymous author, an avowed enemy of the working classes, declaims on the necessity of expanding the limits of the working day. Amongst other means to this end, he proposes working houses, which, he says, ought to be "Houses of Terror." And what is the length of the working day he prescribes for these "Houses of Terror"? Twelve hours, the very same time which in 1832 was declared by capitalists, political economists, and ministers to be not only the existing but the necessary time of labour for a child under twelve years. By selling his labouring power, and he must do so under the present system, the working man makes over to the capitalist the consumption of that power, but within certain rational limits. He sells his labouring power in order to maintain it, apart from its natural wear and tear, but not to destroy it. In selling his labouring power at its daily or weekly value, it is understood that in one day or one week that labouring power shall not be submitted to two days' or two weeks' waste or wear and tear. Take a machine worth £1,000. If it is used up in ten years it will add to the value of the commodities in whose production it assists £100 yearly. If it be used up in five years it would add £200 yearly, or the value of its annual wear and tear is in inverse ratio to the time in which it is consumed. But this distinguishes the working man from the machine. Machinery does not wear out exactly in the same ratio in which it is used. Man, on the contrary, decays in a greater ratio than would be visible from the mere numerical addition of work. In their attempts at reducing the working day to its former rational dimensions, or, where they cannot enforce a legal fixation of a normal working day, at checking overwork by a rise of wages, a rise not only in proportion to the surplus time exacted, but in a greater proportion, working men fulfil only a duty to themselves and their race. They only set limits to the tyrannical usurpations of capital. Time is the room of human development. A man who has no free time to dispose of, whose whole lifetime, apart from the mere physical interruptions by sleep, meals, and so forth, is absorbed by his labour for the capitalist, is less than a beast of burden. He is a mere machine for producing Foreign Wealth, broken in body and brutalized in mind. Yet the whole history of modern industry shows that capital, if not checked, will recklessly and ruthlessly work to cast down the whole working class to this utmost state of degradation. In prolonging the working day the capitalist may pay higher wages and still lower the value of labour, if the rise of wages does not correspond to the greater amount of labour extracted, and the quicker decay of the labouring power thus caused. This may be done in another way. Your middle-class statisticians will tell you, for instance, that the average wages of factory families in Lancashire have risen. They forget that instead of the labour of the man, the head of the family, his wife and perhaps three or four children are now thrown under the Juggernaut wheels of capital, and that the rise of the aggregate wages does not correspond to the aggregate surplus labour extracted from the family. Even with given limits of the working day, such as they now exist in all branches of industry subjected to the factory laws, a rise of wages may become necessary, if only to keep up the old standard value of labour. By increasing the intensity of labour, a man may be made to expend as much vital force in one hour as he formerly did in two. This has, to a certain degree, been effected in the trades, placed under the Factory Acts, by the acceleration of machinery, and the greater number of working machines which a single individual has now to superintend. If the increase in the intensity of labour or the mass of labour spent in an hour keeps some fair proportion to the decrease in the extent of the working day, the working man will still be the winner. If this limit is overshot, he loses in one form what he has gained in another, and ten hours of labour may then become as ruinous as twelve hours were before. In checking this tendency of capital, by struggling for a rise of wages corresponding to the rising intensity of labour, the working man only resists the depreciation of his labour and the deterioration of his race. 4. All of you know that, from reasons I have not now to explain, capitalistic production moves through certain periodical cycles. It moves through a state of quiescence, growing animation, prosperity, overtrade, crisis, and stagnation. The market prices of commodities, and the market rates of profit, follow these phases, now sinking below their averages, now rising above them. Considering the whole cycle, you will find that one deviation of the market price is being compensated by the other, and that, taking the average of the cycle, the market prices of commodities are regulated by their values. Well! During the phase of sinking market prices and the phases of crisis and stagnation, the working man, if not thrown out of employment altogether, is sure to have his wages lowered. Not to be defrauded, he must, even with such a fall of market prices, debate with the capitalist in what proportional degree a fall of wages has become necessary. If, during the phases of prosperity, when extra profits are made, he did not battle for a rise of wages, he would, taking the average of one industrial cycle, not even receive his average wages, or the value of his labour. It is the utmost height of folly to demand that while his wages are necessarily affected by the adverse phases of the cycle, he should exclude himself from compensation during the prosperous phases of the cycle. Generally, the values of all commodities are only realized by the compensation of the continuously changing market prices, springing from the continuous fluctuations of demand and supply. On the basis of the present system labour is only a commodity like others. It must, therefore, pass through the same fluctuations to fetch an average price corresponding to its value. It would be absurd to treat it on the one hand as a commodity, and to want on the other hand to exempt it from the laws which regulate the prices of commodities. The slave receives a permanent and fixed amount of maintenance; the wages labourer does not. He must try to get a rise of wages in the one instance, if only to compensate for a fall of wages in the other. If he resigned himself to accept the will, the dictates of the capitalist as a permanent economical law, he would share in all the miseries of the slave, without the security of the slave. 5. In all the cases I have considered, and they form ninety-nine out of a hundred, you have seen that a struggle for a rise of wages follows only in the track of previous changes, and is the necessary offspring of previous changes in the amount of production, the productive powers of labour, the value of labour, the value of money, the extent or the intensity of labour extracted, the fluctuations of market prices, dependent upon the fluctuations of demand and supply, and consistent with the different phases of the industrial cycle; in one word, as reactions of labour against the previous action of capital. By treating the struggle for a rise of wages independently of all these circumstances, by looking only upon the changes of wages, and overlooking all the other changes from which they emanate, you proceed from a false premise in order to arrive at false conclusions. == XIV. การต่อสู้ระหว่างทุนกับแรงงานและผลลัพธ์ของมัน == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 15|XIV. การต่อสู้ระหว่างทุนกับแรงงานและผลลัพธ์ของมัน]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 14|XIII. กรณีหลักของความพยายามในการเพิ่มค่าจ้างหรือการต่อต้านการลดต่ำลงของมัน]] | ถัดไป = | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = 1. Having shown that the periodical resistance on the part of the working men against a reduction of wages, and their periodical attempts at getting a rise of wages, are inseparable from the wages system, and dictated by the very fact of labour being assimilated to commodities, and therefore subject to the laws regulating the general movement of prices; having, furthermore, shown that a general rise of wages would result in a fall in the general rate of profit, but not affect the average prices of commodities, or their values, the question now ultimately arises, how far, in this incessant struggle between capital and labour, the latter is likely to prove successful. I might answer by a generalization, and say that, as with all other commodities, so with labour, its market price will, in the long run, adapt itself to its value; that, therefore, despite all the ups and downs, and do what he may, the working man will, on an average, only receive the value of his labour which resolves into the value of his labouring power, which is determined by the value of the necessaries required for its maintenance and reproduction, which value of necessaries finally is regulated by the quantity of labour wanted to produce them. But there are some peculiar features which distinguish the value of the labouring power, or value of labour, from the value of all other commodities. The value of the labouring power is formed by two elements -- the one merely physical, the other historical or social. Its ultimate limit is determined by the physical element, that is to say, to maintain and reproduce itself, to perpetuate its physical existence, the working class must receive the necessaries absolutely indispensable for living and multiplying. The value of those indispensable necessaries forms, therefore, the ultimate limit of the value of labour. On the other hand, the length of the working day is also limited by ultimate, although very elastic boundaries. Its ultimate limit is given by the physical force of the labouring man. If the daily exhaustion of his vital forces exceeds a certain degree, it cannot be exerted anew, day by day. However, as I said, this limit is very elastic. A quick succession of unhealthy and short-lived generations will keep the labour market as well supplied as a series of vigorous and long-lived generations. Besides this mere physical element, the value of labour is in every country determined by a traditional standard of life. It is not mere physical life, but it is the satisfaction of certain wants springing from the social conditions in which people are placed and reared up. The English standard of life may be reduced to the Irish standard; the standard of life of a German peasant to that of a Livonian peasant. The important part which historical tradition and social habitude play in this respect, you may learn from Mr. Thornton's work on Over-population, where he shows that the average wages in different agricultural districts of England still nowadays differ more or less according to the more or less favourable circumstances under which the districts have emerged from the state of serfdom. This historical or social element, entering into the value of labour, may be expanded, or contracted, or altogether extinguished, so that nothing remains but the physical limit. During the time of the anti-Jacobin war, undertaken, as the incorrigible tax-eater and sinecurist, old George Rose, used to say, to save the comforts of our holy religion from the inroads of the French infidels, the honest English farmers, so tenderly handled in a former chapter of ours, depressed the wages of the agricultural labourers even beneath that mere physical minimum, but made up by Poor Laws the remainder necessary for the physical perpetuation of the race. This was a glorious way to convert the wages labourer into a slave, and Shakespeare's proud yeoman into a pauper. By comparing the standard wages or values of labour in different countries, and by comparing them in different historical epochs of the same country, you will find that the value of labour itself is not a fixed but a variable magnitude, even supposing the values of all other commodities to remain constant. A similar comparison would prove that not only the market rates of profit change, but its average rates. But as to profits, there exists no law which determines their minimum. We cannot say what is the ultimate limit of their decrease. And why cannot we fix that limit? Because although we can fix the minimum of wages, we cannot fix their maximum. We can only say that, the limits of the working day being given, the maximum of profit corresponds to the physical minimum of wages; and that wages being given, the maximum of profit corresponds to such a prolongation of the working day as is compatible with the physical force of the labourer. The maximum of profit is, therefore, limited by the physical minimum of wages and the physical maximum of the working day. It is evident that between the two limits of this maximum rate of profit an immense scale of variations is possible. The fixation of its actual degree is only settled by the continuous struggle between capital and labour, the capitalist constantly tending to reduce wages to their physical minimum, and to extend the working day to its physical maximum, while the working man constantly presses in the opposite direction. The matter resolves itself into a question of the respective powers of the combatants. 2. As to the limitation of the working day in England, as in all other countries, it has never been settled except by legislative interference. Without the working men's continuous pressure from without, that interference would never have taken place. But at all events, the result was not to be attained by private settlement between the working men and the capitalists. This very necessity of general political action affords the proof that in its merely economic action capital is the stronger side. As to the limits of the value of labour, its actual settlement always depends upon supply and demand, I mean the demand for labour on the part of capital, and the supply of labour by the working men. In colonial countries the law of supply and demand favours the working man. Hence the relatively high standard of wages in the United States. Capital may there try its utmost. It cannot prevent the labour market from being continuously emptied by the continuous conversion of wages labourers into independent, self-sustaining peasants. The position of a wages labourer is for a very large part of the American people but a probational state, which they are sure to leave within a longer or shorter term. To mend this colonial state of things, the paternal British Government accepted for some time what is called the modern colonization theory, which consists in putting an artificial high price upon colonial land, in order to prevent the too quick conversion of the wages labourer into the independent peasant. But let us now come to old civilized countries, in which capital domineers over the whole process of production. Take, for example, the rise in England of agricultural wages from 1849 to 1859. What was its consequence? The farmers could not, as our friend Weston would have advised them, raise the value of wheat, nor even its market prices. They had, on the contrary, to submit to their fall. But during these eleven years they introduced machinery of all sorts, adopted more scientific methods, converted part of arable land into pasture, increased the size of farms, and with this the scale of production, and by these and other processes diminishing the demand for labour by increasing its productive power, made the agricultural population again relatively redundant. This is the general method in which a reaction, quicker or slower, of capital against a rise of wages takes place in old, settled countries. Ricardo has justly remarked that machinery is in constant competition with labour, and can often be only introduced when the price of labour has reached a certain height, but the appliance of machinery is but one of the many methods for increasing the productive powers of labour. This very same development which makes common labour relatively redundant simplifies on the other hand skilled labour, and thus depreciates it. The same law obtains in another form. With the development of the productive powers of labour the accumulation of capital will be accelerated, even despite a relatively high rate of wages. Hence, one might infer, as Adam Smith, in whose days modern industry was still in its infancy, did infer, that the accelerated accumulation of capital must turn the balance in favour of the working man, by securing a growing demand for his labour. From this same standpoint many contemporary writers have wondered that English capital having grown in the last twenty years so much quicker than English population, wages should not have been more enhanced. But simultaneously with the process of accumulation there takes place a progressive change in the composition of capital. That part of the aggregate capital which consists of fixed capital, machinery, raw materials, means of production in all possible forms, progressively increases as compared with the other part of capital, which is laid out in wages or in the purchase of labour. This law has been stated in a more or less accurate manner by Mr. Barton, Ricardo, Sismondi, Professor Richard Jones, Professor Ramsay, Cherbuliez, and others. If the proportion of these two elements of capital was originally one to one, it will, in the progress of industry, become five to one, and so forth. If of a total capital of 600, 300 is laid out in instruments, raw materials, and so forth, and 300 in wages, the total capital wants only to be doubled to create a demand for 600 working men instead of for 300. But if of a capital of 600, 500 is laid out in machinery, materials, and so forth, and 100 only in wages, the same capital must increase from 600 to 3,600 in order to create a demand for 600 workmen instead of 300. In the progress of industry the demand for labour keeps, therefore, no pace with the accumulation of capital. It will still increase in a constantly diminishing ratio as compared with the increase of capital. These few hints will suffice to show that the very development of modern industry must progressively turn the scale in favour of the capitalist against the working man, and that consequently the general tendency of capitalistic production is not to raise, but to sink the average standard of wages, or to push the value of labour more or less to its minimum limit. Such being the tendency of things in this system, is this saying that the working class ought to renounce their resistance against the encroachments of capital, and abandon their attempts at making the best of the occasional chances for the temporary improvement? If they did, they would be degraded to one level mass of broken wretches past salvation. I think I have shown that their struggles for the standard of wages are incidents inseparable from the whole wages system, that in 99 cases out of 100 their efforts at raising wages are only efforts at maintaining the given value of labour, and that the necessity of debating their price with the capitalist is inherent in their condition of having to sell themselves as commodities. By cowardly giving way in their every-day conflict with capital, they would certainly disqualify themselves for the initiating of any larger movement. At the same time, and quite apart from the general servitude involved in the wages system, the working class ought not to exaggerate to themselves the ultimate working of these every-day struggles. They ought not to forget that they are fighting with effects, but not with the causes of those effects; that they are retarding the downward movement, but not changing its direction; that they are applying palliatives, not curing the malady. They ought, therefore, not to be exclusively absorbed in these unavoidable guerilla fights incessantly springing up from the never-ceasing encroachments of capital or changes of the market. They ought to understand that, with all the miseries it imposes upon them, the present system simultaneously engenders the material conditions and the social forms necessary for an economical reconstruction of society. Instead of the conservative motto, "A fair day's wage for a fair day's work!" they ought to inscribe on their banner the revolutionary watchword, "Abolition of the wages system!" After this very long and, I fear, tedious exposition which I was obliged to enter into to do some justice to the subject matter, I shall conclude by proposing the following resolutions: Firstly. A general rise in the rate of wages would result in a fall of the general rate of profit, but, broadly speaking, not affect the prices of commodities. Secondly. The general tendency of capitalist production is not to raise, but to sink the average standard of wages. Thirdly. Trades Unions work well as centres of resistance against the encroachments of capital. They fail partially from an injudicious use of their power. They fail generally from limiting themselves to a guerilla war against the effects of the existing system, instead of simultaneously trying to change it, instead of using their organized forces as a lever for the final emancipation of the working class, that is to say, the ultimate abolition of the wages system. db0kopmr67u6tlj7wmwyyt8zyseh63x 189938 189936 2022-08-22T15:15:24Z Thastp 9008 /* XII. ความสัมพันธ์โดยทั่วไปของกำไร ค่าจ้าง และราคา */ wikitext text/x-wiki [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร]] == IX. มูลค่าของแรงงาน == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 10|IX. มูลค่าของแรงงาน]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = IX. มูลค่าของแรงงาน | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 9|VIII. การผลิตมูลค่าส่วนเกิน]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 11|X. กำไรถูกสร้างขึ้นด้วยการขายโภคภัณฑ์ที่มูลค่าของมัน]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = {{ตรคป|We must now return to the expression, "''Value, or Price of Labour.''" |}} {{ตรคป|We have seen that, in fact, it is only the value of the labouring power, measured by the values of commodities necessary for its maintenance. But since the workman receives his wages after his labour is performed, and knows, moreover, that what he actually gives to the capitalist is his labour, the value or price of his labouring power necessarily appears to him as the price or value of his labour itself. If the price of his labouring power is three shillings, in which six hours of labour are realized, and if he works twelve hours, he necessarily considers these three shillings as the value or price of twelve hours of labour, although these twelve hours of labour realize themselves in a value of six shillings. A double consequence flows from this. |}} {{ตรคป|Firstly. The value or price of the labouring power takes the semblance of the price or value of labour itself, although, strictly speaking, value and price of labour are senseless terms. |}} {{ตรคป|Secondly. Although one part only of the workman's daily labour is paid, while the other part is unpaid, and while that unpaid or surplus labour constitutes exactly the fund out of which surplus value or profit is formed, it seems as if the aggregate labour was paid labour. |}} {{ตรคป|This false appearance distinguishes wages labour from other historical forms of labour. On the basis of the wages system even the unpaid labour seems to be paid labour. With the slave, on the contrary, even that part of his labour which is paid appears to be unpaid. Of course, in order to work the slave must live, and one part of his working day goes to replace the value of his own maintenance. But since no bargain is struck between him and his master, and no acts of selling and buying are going on between the two parties, all his labour seems to be given away for nothing. |}} {{ตรคป|Take, on the other hand, the peasant serf, such as he, I might say, until yesterday existed in the whole East of Europe. This peasant worked, for example, three days for himself on his own field or the held allotted to him, and the three subsequent days he performed compulsory and gratuitous labour on the estate of his lord. Here, then, the paid and unpaid parts of labour were sensibly separated, separated in time and space, and our Liberals overflowed with moral indignation at the preposterous notion of making a man work for nothing. |}} {{ตรคป|In point of fact, however, whether a man works three days of the week for himself on his own field and three days for nothing on the estate of his lord, or whether he works in the factory or the workshop six hours daily for himself and six for his employer, comes to the same, although in the latter case the paid and unpaid portions of labour are inseparably mixed up with each other, and the nature of the whole transaction is completely masked by the intervention of a contract and the pay received at the end of the week. The gratuitous labour appears to be voluntarily given in the one instance, and to be compulsory in the other. That makes all the difference. |}} {{ตรคป|In using the word "value of labour," I shall only use it as a popular slang term for "value of labouring power."|}} == X. กำไรถูกสร้างขึ้นด้วยการขายโภคภัณฑ์ที่มูลค่าของมัน == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 11|X. กำไรถูกสร้างขึ้นด้วยการขายโภคภัณฑ์ที่มูลค่าของมัน]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 10|IX. มูลค่าของแรงงาน]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 12|XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = {{ตรคป|Suppose an average hour of labour to be realized in a value equal to sixpence, or twelve average hours of labour to be realized in six shillings. Suppose, further, the value of labour to be three shillings or the produce of six hours' labour. If, then, in the raw material, machinery, and so forth, used up in a commodity, twenty-four hours of average labour were realized, its value would amount to twelve shillings. If, moreover, the workman employed by the capitalist added twelve hours of labour to those means of production, these twelve hours would be realized in an additional value of six shillings. The total value of the product would, therefore, amount to thirty-six hours of realized labour, and be equal to eighteen shillings. But as the value of labour, or the wages paid to the workman, would be three shillings only, no equivalent would have been paid by the capitalist for the six hours of surplus labour worked by the workman, and realized in the value of the commodity. By selling this commodity at its value for eighteen shillings, the capitalist would, therefore, realize a value of three shillings, for which he had paid no equivalent. These three shillings would constitute the surplus value or profit pocketed by him. The capitalist would consequently realize the profit of three shillings, not by selling his commodity at a price over and above its value, but by selling it at its real value. |}} {{ตรคป|The value of a commodity is determined by the total quantity of labour contained in it. But part of that quantity of labour is realized in a value, for which an equivalent has been paid in the form of wages; part of it is realized in a value for which no equivalent has been paid. Part of the labour contained in the commodity is paid labour; part is unpaid labour. By selling, therefore, the commodity at its value, that is, as the crystallization of the total quantity of labour bestowed upon it, the capitalist must necessarily sell it at a profit. He sells not only what has cost him an equivalent, but he sells also what has cost him nothing, although it has cost his workman labour. The cost of the commodity to the capitalist and its real cost are different things. I repeat, therefore, that normal and average profits are made by selling commodities not above, but at their real values.|}} == XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 12|XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 11|X. กำไรถูกสร้างขึ้นด้วยการขายโภคภัณฑ์ที่มูลค่าของมัน]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 13|XII. ความสัมพันธ์โดยทั่วไปของกำไร ค่าจ้าง และราคา]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = {{ตรคป|The surplus value, or that part of the total value of the commodity in which the surplus labour or unpaid labour of the working man is realized, I call Profit. The whole of that profit is not pocketed by the employing capitalist. The monopoly of land enables the landlord to take one part of that surplus value, under the name of rent, whether the land is used for agriculture, buildings or railways, or for any other productive purpose. On the other hand, the very fact that the possession of the instruments of labour enables the employing capitalist to produce a surplus value, or, what comes to the same, to appropriate to himself a certain amount of unpaid labour, enables the owner of the means of labour, which he lends wholly or partly to the employing capitalist -- enables, in one word, the money-lending capitalist to claim for himself under the name of interest another part of that surplus value, so that there remains to the employing capitalist as such only what is called industrial or commercial profit. |}} {{ตรคป|By what laws this division of the total amount of surplus value amongst the three categories of people is regulated is a question quite foreign to our subject. This much, however, results from what has been stated. |}} {{ตรคป|Rent, Interest, and Industrial Profit are only different names for different parts of the surplus value of the commodity, or the unpaid labour enclosed in it, and they are equally derived from this source, and from this source alone. They are not derived from land as such or from capital as such, but land and capital enable their owners to get their respective shares out of the surplus value extracted by the employing capitalist from the labourer. For the labourer himself it is a matter of subordinate importance whether that surplus value, the result of his surplus labour, or unpaid labour, is altogether pocketed by the employing capitalist, or whether the latter is obliged to pay portions of it, under the name of rent and interest, away to third parties. Suppose the employing capitalist to use only his own capital and to be his own landlord, then the whole surplus value would go into his pocket. |}} {{ตรคป|It is the employing capitalist who immediately extracts from the labourer this surplus value, whatever part of it he may ultimately be able to keep for himself. Upon this relation, therefore, between the employing capitalist and the wages labourer the whole wages system and the whole present system of production hinge. Some of the citizens who took part in our debate were, therefore, wrong in trying to mince matters, and to treat this fundamental relation between the employing capitalist and the working man as a secondary question, although they were right in stating that, under given circumstances, a rise of prices might affect in very unequal degrees the employing capitalist, the landlord, the moneyed capitalist, and, if you please, the tax gatherer. |}} {{ตรคป|Another consequence follows from what has been stated. |}} {{ตรคป|That part of the value of the commodity which represents only the value of the raw materials, the machinery, in one word, no revenue at all, but replaces only capital. But, apart from this, it is false that the other part of the value of the commodity which forms revenue, or may be spent in the form of wages, profits, rent, interest, is constituted by the value of wages, the value of rent, the value of profits, and so forth. We shall, in the first instance, discard wages, and only treat industrial profits, interest, and rent. We have just seen that the surplus value contained in the commodity or that part of its value in which unpaid labour is realized, resolves itself into different fractions, bearing three different names. But it would be quite the reverse of the truth to say that its value is composed of, or formed by, the addition of the independent values of these three constituents. |}} {{ตรคป|If one hour of labour realizes itself in a value of sixpence, if the working day of the labourer comprises twelve hours, if half of this time is unpaid labour, that surplus labour will add to the commodity a surplus value of three shillings, that is, of value for which no equivalent has been paid. This surplus value of three shillings constitutes the whole fund which the employing capitalist may divide, in whatever proportions, with the landlord and the money-lender. The value of these three shillings constitutes the limit of the value they have to divide amongst them. But it is not the employing capitalist who adds to the value of the commodity an arbitrary value for his profit, to which another value is added for the landlord, and so forth, so that the addition of these arbitrarily fixed values would constitute the total value. You see, therefore, the fallacy of the popular notion, which confounds the decomposition of a given value into three parts, with the formation of that value by the addition of three independent values, thus converting the aggregate value, from which rent, profit, and interest are derived, into an arbitrary magnitude. |}} {{ตรคป|If the total profit realized by a capitalist be equal to £100, we call this sum, considered as absolute magnitude, the amount of profit. But if we calculate the ratio which those £100 bear to the capital advanced, we call this relative magnitude. It is evident that this rate of profit may be expressed in a double way. |}} {{ตรคป|Suppose £100 to be the capital advanced in wages. If the surplus value created is also £100 -- and this would show us that half the working day of the labourer consists of unpaid labour -- and if we measured this profit by the value of the capital advanced in wages, we should say that the rate of profit amounted to one hundred per cent., because the value advanced would be one hundred and the value realized would be two hundred. |}} {{ตรคป|If, on the other hand, we should not only consider the capital advanced in wages, but the total capital advanced, say, for example, £500, of which £400 represented the value of raw materials, machinery, and so forth, we should say that the rate of profit amounted only to twenty per cent., because the profit of one hundred would be but the fifth part of the total capital advanced. |}} {{ตรคป|The first mode of expressing the rate of profit is the only one which shows you the real ratio between paid and unpaid labour, the real degree of the exploitation (you must allow me this French word) of labour. The other mode of expression is that in common use, and is, indeed, appropriate for certain purposes. At all events, it is very useful for concealing the degree in which the capitalist extracts gratuitous labour from the workman. |}} {{ตรคป|In the remarks I have still to make I shall use the word Profit for the whole amount of the surplus value extracted by the capitalist without any regard to the division of that surplus value between different parties, and in using the words Rate of Profit, I shall always measure profits by the value of the capital advanced in wages.|}} == XII. ความสัมพันธ์โดยทั่วไปของกำไร ค่าจ้าง และราคา == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 13|XII. ความสัมพันธ์โดยทั่วไปของกำไร ค่าจ้าง และราคา]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = XII. ความสัมพันธ์โดยทั่วไปของกำไร ค่าจ้าง และราคา | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 12|XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 14|XIII. กรณีหลักของความพยายามในการเพิ่มค่าจ้างหรือการต่อต้านการลดต่ำลงของมัน]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = {{ตรคป|Deduct from the value of a commodity the value replacing the value of the raw materials and other means of production used upon it, that is to say, deduct the value representing the past labour contained in it, and the remainder of its value will resolve into the quantity of labour added by the working man last employed. If that working man works twelve hours daily, if twelve hours of average labour crystallize themselves in an amount of gold equal to six shillings, this additional value of six shillings is the only value his labour will have created. This given value, determined by the time of his labour, is the only fund from which both he and the capitalist have to draw their respective shares or dividends, the only value to be divided into wages and profits. It is evident that this value itself will not be altered by the variable proportions in which it may be divided amongst the two parties. There will also be nothing changed if in the place of one working man you put the whole working population, twelve million working days, for example, instead of one. |}} {{ตรคป|Since the capitalist and workman have only to divide this limited value, that is, the value measured by the total labour of the working man, the more the one gets the less will the other get, and vice versa. Whenever a quantity is given, one part of it will increase inversely as the other decreases. If the wages change, profits will change in an opposite direction. If wages fall profits will rise; and if wages rise, profits will fall. If the working man, on our former supposition, gets shillings, equal to one-half of the value he has created, or if his whole working day consists half of paid, half of unpaid labour, the rate of profit will be 100 per cent., because the capitalist would also get three shillings. If the working man receives only two shillings, or works only one third of the whole day for himself, the capitalist will get four shillings, and the rate of profit will be 200 per cent. If the working man receives four shillings, the capitalist will only receive two, and the rate of profit would sink to 50 per cent., but all these variations will not affect the value of the commodity. A general rise of wages would, therefore, result in a fall of the general rate of profit, but not affect values. |}} {{ตรคป|But although the values of commodities, which must ultimately regulate their market prices, are exclusively determined by the total quantities of labour fixed in them, and not by the division of that quantity into paid and unpaid labour, it by no means follows that the values of the single commodities, or lots of commodities, produced during twelve hours, for example, will remain constant. The number or mass of commodities produced in a given time of labour, or by a given quantity of labour, depends unon the productive power of the labour employed, and upon its extent or length. With one degree of the productive power of spinning labour, for example, a working day of twelve hours may produce twelve pounds of yarn, with a lesser degree of productive power only two pounds. If then twelve hours' average labour were realized in the value of six shillings in the one case, the twelve pounds of yarn would cost six shillings, in the other case the two pounds of yarn would also cost six shillings. One pound of yarn would, therefore, cost sixpence in the one case, and three shillings in the other. This difference of price would result from the difference in the productive powers of the labour employed. One hour of labour would be realized in one pound of yarn with the greater productive power, while with the smaller productive power, six hours of labour would be realized in one pound of yarn. The price of a pound of yarn would, in the one instance, be only sixpence, although wages were relatively high and the rate of profit low, it would be three shillings in the other instance, although wages were low and the rate of profit high. This would be so because the price of the pound of yarn is regulated by the total amount of labour worked up in it, and not by the proportional division of that total amount into paid and unpaid labour. The fact I have before mentioned that high-priced labour may produce cheap, and low-priced labour may produce dear commodities, loses, therefore, its paradoxical appearance. It is only the expression of the general law that the value of a commodity is regulated by the quantity of labour worked up in it, and that the quantity of labour worked up in it depends altogether upon the productive powers of the labour employed, and will, therefore, vary with every variation in the productivity of labour.|}} == XIII. กรณีหลักของความพยายามในการเพิ่มค่าจ้างหรือการต่อต้านการลดต่ำลงของมัน == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 14|XIII. กรณีหลักของความพยายามในการเพิ่มค่าจ้างหรือการต่อต้านการลดต่ำลงของมัน]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 13|XII. ความสัมพันธ์โดยทั่วไปของกำไร ค่าจ้าง และราคา]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 15|XIV. การต่อสู้ระหว่างทุนกับแรงงานและผลลัพธ์ของมัน]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = Let us now seriously consider the main cases in which a rise of wages is attempted or a reduction of wages resisted. 1. We have seen that the value of the labouring power, or in more popular parlance, the value of labour, is determined by the value of necessaries, or the quantity of labour required to produce them. If, then, in a given country the value of the daily average necessaries of the labourer represented six hours of labour expressed in three shillings, the labourer would have to work six hours daily to produce an equivalent for his daily maintenance. If the whole working day was twelve hours, the capitalist would pay him the value of his labour by paying him three shillings. Half the working day would be unpaid labour, and the rate of profit would amount to 100 per cent. But now suppose that, consequent upon a decrease of productivity, more labour should be wanted to produce, say, the same amount of agricultural produce, 60 that the price of the average daily necessaries should rise from three to four shillings. In that case the value of labour would rise by one-third, or 331/3 per cent. Eight hours of the working day would be required to produce an equivalent for the daily maintenance of the labourer, according to his old standard of living. The surplus labour would therefore sink from six hours to four, and the rate of profit from 100 to 50 per cent. But in insisting upon a rise of wages, the labourer would only insist upon getting the increased value of his labour, like every other seller of a commodity, who, the costs of his commodities having increased, tries to get its increased value paid. If wages did not rise, or not sufficiently rise, to compensate for the increased values of necessaries, the price of labour would sink below the value of labour, and the labourer's standard of life would deteriorate. But a change might also take place in an opposite direction. By virtue of the increased productivity of labour, the same amount of the average daily necessaries might sink from three to two shillings, or only four hours out of the working day, instead of six, be wanted to reproduce an equivalent for the value of the daily necessaries. The working man would now be able to buy with two shillings as many necessaries as he did before with three shillings. Indeed, the value of labour would have sunk, but that diminished value would command the same amount of commodities as before. Then profits would rise from three to four shillings, and the rate of profit from 100 to 200 per cent. Although the labourer's absolute standard of life would have remained the same, his relative wages, and therewith his relative social position, as compared with that of the capitalist, would have been lowered. If the working man should resist that reduction of relative wages, he would only try to get some share in the increased productive powers of his own labour, and to maintain his former relative position in the social scale. Thus, after the abolition of the Corn Laws, and in flagrant violation of the most solemn pledges given during the anti-Corn Law agitation, the English factory lords generally reduced wages ten per cent. The resistance of the workmen was at first baffled, but, consequent upon circumstances I cannot now enter upon, the ten per cent. lost were afterwards regained. 2. The values of necessaries, and consequently the value of labour, might remain the same, but a change might occur in their money prices, consequent upon a previous change in the value of money. By the discovery of more fertile mines and so forth, two ounces of gold might, for example, cost no more labour to produce than one ounce did before. The value of gold would then be depreciated by one-half, or fifty per cent. As the values of all other commodities would then be expressed in twice their former money prices, so also the same with the value of labour. Twelve hours of labour, formerly expressed in six shillings, would now be expressed in twelve shillings. If the working man's wages should remain three shillings, instead of rising to six shillings, the money price of his labour would only be equal to half the value of his labour, and his standard of life would fearfully deteriorate. This would also happen in a greater or lesser degree if his wages should rise, but not proportionately to the fall in the value of gold. In such a case nothing would have been changed, either in the productive powers of labour, or in supply and demand, or in values. Nothing could have changed except the money names of those values. To say that in such a case the workman ought not to insist upon a proportionate rise of wages, is to say that he must be content to be paid with names, instead of with things. All past history proves that whenever such a depreciation of money occurs, the capitalists are on the alert to seize this opportunity for defrauding the workman. A very large school of political economists assert that, consequent upon the new discoveries of gold lands, the better working of silver mines, and the cheaper supply of quicksilver, the value of precious metals has been again depreciated. This would explain the general and simultaneous attempts on the Continent at a rise of wages. 3. We have till now supposed that the working day has given limits. The working day, however, has, by itself, no constant limits. It is the constant tendency of capital to stretch it to its utmost physically possible length, because in the same degree surplus labour, and consequently the profit resulting therefrom, will be increased. The more capital succeeds in prolonging the working day, the greater the amount of other people's labour it will appropriate. During the seventeenth and even the first two-thirds of the eighteenth century a ten hours working day was the normal working day all over England. During the anti-Jacobin war, which was in fact a war waged by the British barons against the British working masses, capital celebrated its bacchanalia, and prolonged the working day from ten to twelve, fourteen, eighteen hours. Malthus, by no means a man whom you would suspect of a maudlin sentimentalism, declared in a pamphlet, published about 1815, that if this sort of thing was to go on the life of the nation would be attacked at its very source. A few years before the general introduction of the newly-invented machinery, about 1765, a pamphlet appeared in England under the title, An Essay on Trade. The anonymous author, an avowed enemy of the working classes, declaims on the necessity of expanding the limits of the working day. Amongst other means to this end, he proposes working houses, which, he says, ought to be "Houses of Terror." And what is the length of the working day he prescribes for these "Houses of Terror"? Twelve hours, the very same time which in 1832 was declared by capitalists, political economists, and ministers to be not only the existing but the necessary time of labour for a child under twelve years. By selling his labouring power, and he must do so under the present system, the working man makes over to the capitalist the consumption of that power, but within certain rational limits. He sells his labouring power in order to maintain it, apart from its natural wear and tear, but not to destroy it. In selling his labouring power at its daily or weekly value, it is understood that in one day or one week that labouring power shall not be submitted to two days' or two weeks' waste or wear and tear. Take a machine worth £1,000. If it is used up in ten years it will add to the value of the commodities in whose production it assists £100 yearly. If it be used up in five years it would add £200 yearly, or the value of its annual wear and tear is in inverse ratio to the time in which it is consumed. But this distinguishes the working man from the machine. Machinery does not wear out exactly in the same ratio in which it is used. Man, on the contrary, decays in a greater ratio than would be visible from the mere numerical addition of work. In their attempts at reducing the working day to its former rational dimensions, or, where they cannot enforce a legal fixation of a normal working day, at checking overwork by a rise of wages, a rise not only in proportion to the surplus time exacted, but in a greater proportion, working men fulfil only a duty to themselves and their race. They only set limits to the tyrannical usurpations of capital. Time is the room of human development. A man who has no free time to dispose of, whose whole lifetime, apart from the mere physical interruptions by sleep, meals, and so forth, is absorbed by his labour for the capitalist, is less than a beast of burden. He is a mere machine for producing Foreign Wealth, broken in body and brutalized in mind. Yet the whole history of modern industry shows that capital, if not checked, will recklessly and ruthlessly work to cast down the whole working class to this utmost state of degradation. In prolonging the working day the capitalist may pay higher wages and still lower the value of labour, if the rise of wages does not correspond to the greater amount of labour extracted, and the quicker decay of the labouring power thus caused. This may be done in another way. Your middle-class statisticians will tell you, for instance, that the average wages of factory families in Lancashire have risen. They forget that instead of the labour of the man, the head of the family, his wife and perhaps three or four children are now thrown under the Juggernaut wheels of capital, and that the rise of the aggregate wages does not correspond to the aggregate surplus labour extracted from the family. Even with given limits of the working day, such as they now exist in all branches of industry subjected to the factory laws, a rise of wages may become necessary, if only to keep up the old standard value of labour. By increasing the intensity of labour, a man may be made to expend as much vital force in one hour as he formerly did in two. This has, to a certain degree, been effected in the trades, placed under the Factory Acts, by the acceleration of machinery, and the greater number of working machines which a single individual has now to superintend. If the increase in the intensity of labour or the mass of labour spent in an hour keeps some fair proportion to the decrease in the extent of the working day, the working man will still be the winner. If this limit is overshot, he loses in one form what he has gained in another, and ten hours of labour may then become as ruinous as twelve hours were before. In checking this tendency of capital, by struggling for a rise of wages corresponding to the rising intensity of labour, the working man only resists the depreciation of his labour and the deterioration of his race. 4. All of you know that, from reasons I have not now to explain, capitalistic production moves through certain periodical cycles. It moves through a state of quiescence, growing animation, prosperity, overtrade, crisis, and stagnation. The market prices of commodities, and the market rates of profit, follow these phases, now sinking below their averages, now rising above them. Considering the whole cycle, you will find that one deviation of the market price is being compensated by the other, and that, taking the average of the cycle, the market prices of commodities are regulated by their values. Well! During the phase of sinking market prices and the phases of crisis and stagnation, the working man, if not thrown out of employment altogether, is sure to have his wages lowered. Not to be defrauded, he must, even with such a fall of market prices, debate with the capitalist in what proportional degree a fall of wages has become necessary. If, during the phases of prosperity, when extra profits are made, he did not battle for a rise of wages, he would, taking the average of one industrial cycle, not even receive his average wages, or the value of his labour. It is the utmost height of folly to demand that while his wages are necessarily affected by the adverse phases of the cycle, he should exclude himself from compensation during the prosperous phases of the cycle. Generally, the values of all commodities are only realized by the compensation of the continuously changing market prices, springing from the continuous fluctuations of demand and supply. On the basis of the present system labour is only a commodity like others. It must, therefore, pass through the same fluctuations to fetch an average price corresponding to its value. It would be absurd to treat it on the one hand as a commodity, and to want on the other hand to exempt it from the laws which regulate the prices of commodities. The slave receives a permanent and fixed amount of maintenance; the wages labourer does not. He must try to get a rise of wages in the one instance, if only to compensate for a fall of wages in the other. If he resigned himself to accept the will, the dictates of the capitalist as a permanent economical law, he would share in all the miseries of the slave, without the security of the slave. 5. In all the cases I have considered, and they form ninety-nine out of a hundred, you have seen that a struggle for a rise of wages follows only in the track of previous changes, and is the necessary offspring of previous changes in the amount of production, the productive powers of labour, the value of labour, the value of money, the extent or the intensity of labour extracted, the fluctuations of market prices, dependent upon the fluctuations of demand and supply, and consistent with the different phases of the industrial cycle; in one word, as reactions of labour against the previous action of capital. By treating the struggle for a rise of wages independently of all these circumstances, by looking only upon the changes of wages, and overlooking all the other changes from which they emanate, you proceed from a false premise in order to arrive at false conclusions. == XIV. การต่อสู้ระหว่างทุนกับแรงงานและผลลัพธ์ของมัน == [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 15|XIV. การต่อสู้ระหว่างทุนกับแรงงานและผลลัพธ์ของมัน]] หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 14|XIII. กรณีหลักของความพยายามในการเพิ่มค่าจ้างหรือการต่อต้านการลดต่ำลงของมัน]] | ถัดไป = | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = 1. Having shown that the periodical resistance on the part of the working men against a reduction of wages, and their periodical attempts at getting a rise of wages, are inseparable from the wages system, and dictated by the very fact of labour being assimilated to commodities, and therefore subject to the laws regulating the general movement of prices; having, furthermore, shown that a general rise of wages would result in a fall in the general rate of profit, but not affect the average prices of commodities, or their values, the question now ultimately arises, how far, in this incessant struggle between capital and labour, the latter is likely to prove successful. I might answer by a generalization, and say that, as with all other commodities, so with labour, its market price will, in the long run, adapt itself to its value; that, therefore, despite all the ups and downs, and do what he may, the working man will, on an average, only receive the value of his labour which resolves into the value of his labouring power, which is determined by the value of the necessaries required for its maintenance and reproduction, which value of necessaries finally is regulated by the quantity of labour wanted to produce them. But there are some peculiar features which distinguish the value of the labouring power, or value of labour, from the value of all other commodities. The value of the labouring power is formed by two elements -- the one merely physical, the other historical or social. Its ultimate limit is determined by the physical element, that is to say, to maintain and reproduce itself, to perpetuate its physical existence, the working class must receive the necessaries absolutely indispensable for living and multiplying. The value of those indispensable necessaries forms, therefore, the ultimate limit of the value of labour. On the other hand, the length of the working day is also limited by ultimate, although very elastic boundaries. Its ultimate limit is given by the physical force of the labouring man. If the daily exhaustion of his vital forces exceeds a certain degree, it cannot be exerted anew, day by day. However, as I said, this limit is very elastic. A quick succession of unhealthy and short-lived generations will keep the labour market as well supplied as a series of vigorous and long-lived generations. Besides this mere physical element, the value of labour is in every country determined by a traditional standard of life. It is not mere physical life, but it is the satisfaction of certain wants springing from the social conditions in which people are placed and reared up. The English standard of life may be reduced to the Irish standard; the standard of life of a German peasant to that of a Livonian peasant. The important part which historical tradition and social habitude play in this respect, you may learn from Mr. Thornton's work on Over-population, where he shows that the average wages in different agricultural districts of England still nowadays differ more or less according to the more or less favourable circumstances under which the districts have emerged from the state of serfdom. This historical or social element, entering into the value of labour, may be expanded, or contracted, or altogether extinguished, so that nothing remains but the physical limit. During the time of the anti-Jacobin war, undertaken, as the incorrigible tax-eater and sinecurist, old George Rose, used to say, to save the comforts of our holy religion from the inroads of the French infidels, the honest English farmers, so tenderly handled in a former chapter of ours, depressed the wages of the agricultural labourers even beneath that mere physical minimum, but made up by Poor Laws the remainder necessary for the physical perpetuation of the race. This was a glorious way to convert the wages labourer into a slave, and Shakespeare's proud yeoman into a pauper. By comparing the standard wages or values of labour in different countries, and by comparing them in different historical epochs of the same country, you will find that the value of labour itself is not a fixed but a variable magnitude, even supposing the values of all other commodities to remain constant. A similar comparison would prove that not only the market rates of profit change, but its average rates. But as to profits, there exists no law which determines their minimum. We cannot say what is the ultimate limit of their decrease. And why cannot we fix that limit? Because although we can fix the minimum of wages, we cannot fix their maximum. We can only say that, the limits of the working day being given, the maximum of profit corresponds to the physical minimum of wages; and that wages being given, the maximum of profit corresponds to such a prolongation of the working day as is compatible with the physical force of the labourer. The maximum of profit is, therefore, limited by the physical minimum of wages and the physical maximum of the working day. It is evident that between the two limits of this maximum rate of profit an immense scale of variations is possible. The fixation of its actual degree is only settled by the continuous struggle between capital and labour, the capitalist constantly tending to reduce wages to their physical minimum, and to extend the working day to its physical maximum, while the working man constantly presses in the opposite direction. The matter resolves itself into a question of the respective powers of the combatants. 2. As to the limitation of the working day in England, as in all other countries, it has never been settled except by legislative interference. Without the working men's continuous pressure from without, that interference would never have taken place. But at all events, the result was not to be attained by private settlement between the working men and the capitalists. This very necessity of general political action affords the proof that in its merely economic action capital is the stronger side. As to the limits of the value of labour, its actual settlement always depends upon supply and demand, I mean the demand for labour on the part of capital, and the supply of labour by the working men. In colonial countries the law of supply and demand favours the working man. Hence the relatively high standard of wages in the United States. Capital may there try its utmost. It cannot prevent the labour market from being continuously emptied by the continuous conversion of wages labourers into independent, self-sustaining peasants. The position of a wages labourer is for a very large part of the American people but a probational state, which they are sure to leave within a longer or shorter term. To mend this colonial state of things, the paternal British Government accepted for some time what is called the modern colonization theory, which consists in putting an artificial high price upon colonial land, in order to prevent the too quick conversion of the wages labourer into the independent peasant. But let us now come to old civilized countries, in which capital domineers over the whole process of production. Take, for example, the rise in England of agricultural wages from 1849 to 1859. What was its consequence? The farmers could not, as our friend Weston would have advised them, raise the value of wheat, nor even its market prices. They had, on the contrary, to submit to their fall. But during these eleven years they introduced machinery of all sorts, adopted more scientific methods, converted part of arable land into pasture, increased the size of farms, and with this the scale of production, and by these and other processes diminishing the demand for labour by increasing its productive power, made the agricultural population again relatively redundant. This is the general method in which a reaction, quicker or slower, of capital against a rise of wages takes place in old, settled countries. Ricardo has justly remarked that machinery is in constant competition with labour, and can often be only introduced when the price of labour has reached a certain height, but the appliance of machinery is but one of the many methods for increasing the productive powers of labour. This very same development which makes common labour relatively redundant simplifies on the other hand skilled labour, and thus depreciates it. The same law obtains in another form. With the development of the productive powers of labour the accumulation of capital will be accelerated, even despite a relatively high rate of wages. Hence, one might infer, as Adam Smith, in whose days modern industry was still in its infancy, did infer, that the accelerated accumulation of capital must turn the balance in favour of the working man, by securing a growing demand for his labour. From this same standpoint many contemporary writers have wondered that English capital having grown in the last twenty years so much quicker than English population, wages should not have been more enhanced. But simultaneously with the process of accumulation there takes place a progressive change in the composition of capital. That part of the aggregate capital which consists of fixed capital, machinery, raw materials, means of production in all possible forms, progressively increases as compared with the other part of capital, which is laid out in wages or in the purchase of labour. This law has been stated in a more or less accurate manner by Mr. Barton, Ricardo, Sismondi, Professor Richard Jones, Professor Ramsay, Cherbuliez, and others. If the proportion of these two elements of capital was originally one to one, it will, in the progress of industry, become five to one, and so forth. If of a total capital of 600, 300 is laid out in instruments, raw materials, and so forth, and 300 in wages, the total capital wants only to be doubled to create a demand for 600 working men instead of for 300. But if of a capital of 600, 500 is laid out in machinery, materials, and so forth, and 100 only in wages, the same capital must increase from 600 to 3,600 in order to create a demand for 600 workmen instead of 300. In the progress of industry the demand for labour keeps, therefore, no pace with the accumulation of capital. It will still increase in a constantly diminishing ratio as compared with the increase of capital. These few hints will suffice to show that the very development of modern industry must progressively turn the scale in favour of the capitalist against the working man, and that consequently the general tendency of capitalistic production is not to raise, but to sink the average standard of wages, or to push the value of labour more or less to its minimum limit. Such being the tendency of things in this system, is this saying that the working class ought to renounce their resistance against the encroachments of capital, and abandon their attempts at making the best of the occasional chances for the temporary improvement? If they did, they would be degraded to one level mass of broken wretches past salvation. I think I have shown that their struggles for the standard of wages are incidents inseparable from the whole wages system, that in 99 cases out of 100 their efforts at raising wages are only efforts at maintaining the given value of labour, and that the necessity of debating their price with the capitalist is inherent in their condition of having to sell themselves as commodities. By cowardly giving way in their every-day conflict with capital, they would certainly disqualify themselves for the initiating of any larger movement. At the same time, and quite apart from the general servitude involved in the wages system, the working class ought not to exaggerate to themselves the ultimate working of these every-day struggles. They ought not to forget that they are fighting with effects, but not with the causes of those effects; that they are retarding the downward movement, but not changing its direction; that they are applying palliatives, not curing the malady. They ought, therefore, not to be exclusively absorbed in these unavoidable guerilla fights incessantly springing up from the never-ceasing encroachments of capital or changes of the market. They ought to understand that, with all the miseries it imposes upon them, the present system simultaneously engenders the material conditions and the social forms necessary for an economical reconstruction of society. Instead of the conservative motto, "A fair day's wage for a fair day's work!" they ought to inscribe on their banner the revolutionary watchword, "Abolition of the wages system!" After this very long and, I fear, tedious exposition which I was obliged to enter into to do some justice to the subject matter, I shall conclude by proposing the following resolutions: Firstly. A general rise in the rate of wages would result in a fall of the general rate of profit, but, broadly speaking, not affect the prices of commodities. Secondly. The general tendency of capitalist production is not to raise, but to sink the average standard of wages. Thirdly. Trades Unions work well as centres of resistance against the encroachments of capital. They fail partially from an injudicious use of their power. They fail generally from limiting themselves to a guerilla war against the effects of the existing system, instead of simultaneously trying to change it, instead of using their organized forces as a lever for the final emancipation of the working class, that is to say, the ultimate abolition of the wages system. 4mi793quwk5ikc2thawrufhsrr1g07r 100 54212 189949 170728 2022-08-23T11:06:24Z Miwako Sato 4619 wikitext text/x-wiki {{portal header | title = {{PAGENAME}} | class = k | subclass1 = p | subclass2 = t | parent = กฎหมายครอบครัวไทย | reviewed = | portal = | shortcut = | notes = }} <!-- [[File:038 Ramakien Murals (9151247956).jpg|thumb|จิตรกรรมฝาผนังวัดพระแก้ว แสดงการสมรสตามประเพณี (ระหว่างพระรามกับนางสีดา)]] --> ==การประกาศใช้== * {{ลปงย|ประมวลกฎหมายรัชกาลที่ 1/เล่ม 2/เรื่อง 1||พ.ศ. 2481|ประมวลกฎหมายรัชกาลที่ 1/เล่ม 2||พระไอยการลักษณผัวเมีย|ประมวลกฎหมายรัชกาลที่ 1 เล่ม 2}} {{ลฟใน|ประมวลกฎหมาย รัชกาลที่ ๑ (๒) - ๒๔๘๑.pdf}} ==การแก้ไขเพิ่มเติม== * {{ลปงย|ประชุมกฎหมายประจำศก/เล่ม 7/ภาค 3/เรื่อง 10||พ.ศ. 2478|ประชุมกฎหมายประจำศก/เล่ม 7||ประกาศพระราชบัญญัติลักภา ลงวันขึ้น 1 ค่ำ เดือนยี่ จ.ศ. 1227 (พ.ศ. 2408)|ประชุมกฎหมายประจำศก เล่ม 7}} * {{ลปงย|ประชุมกฎหมายประจำศก/เล่ม 7/ภาค 5/เรื่อง 8||พ.ศ. 2478|ประชุมกฎหมายประจำศก/เล่ม 7||ประกาศพระราชบัญญัติผัวขายเมีย ลงวันแรม 12 ค่ำ เดือน 4 จ.ศ. 1229 (พ.ศ. 2410)|ประชุมกฎหมายประจำศก เล่ม 7}} * {{ลปงย|ประชุมกฎหมายประจำศก/เล่ม 8/ภาค 1/เรื่อง 1||พ.ศ. 2478|ประชุมกฎหมายประจำศก/เล่ม 8||ประกาศพระราชบัญญัติลักภา ลงวันขึ้น 7 ค่ำ เดือน 7 จ.ศ. 1230 (พ.ศ. 2411)|ประชุมกฎหมายประจำศก เล่ม 8}} * [[ประกาศ เรื่อง สินสอดแลของมั่นในระหว่างผัวเมีย ลงวันที่ 21 มิถุนายน ร.ศ. 119]] (พ.ศ. 2443) * [[พระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติมกฎหมายลักษณะผัวเมีย พุทธศักราช 2473]] {{ลฟใน|พรบ แก้ กม ผัวเมีย ๒๔๗๓.pdf}} * [[ประกาศงดการใช้พระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติมกฎหมายลักษณะผัวเมีย พุทธศักราช 2473 ไว้พลางก่อน]] ลงวันที่ 18 พฤศจิกายน พ.ศ. 2474 ==การยกเลิก== * '''[[สถานีย่อย:ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์/บรรพ 5]]''' (พ.ศ. 2478) ==คำอธิบาย== * {{ลปง|กฎหมายผัวเมีย|เซี้ยง|พ.ศ. 2456}} {{ลฟใน|ผัวเมีย - เซี้ยง - ๒๔๕๖.pdf}} * {{ลปง|คำอธิบายกฎหมายลักษณะผัวเมีย|พระยาวินัยสุนทร (วิม พลกุล)|พ.ศ. 2472}} {{ลฟใน|ผัวเมีย - วิม พลกุล - ๒๔๗๒.pdf}} * {{ลปง|คำอธิบายลักษณผัวเมีย|พระยาพิจารณาปฤชามาตย์ (สุหร่าย วัชราภัย)|พ.ศ. 2461}} {{ลฟใน|ผัวเมีย - สุหร่าย วัชราภัย - ๒๔๖๑.pdf}} * {{ลปง|ลักษณผัวเมียกับลักษณมรดกโดยย่อ|หลวงพิศลยสารนิติ (ปุ่น ปูรณโชติ)|2457}} {{ลฟใน|ผัวเมีย มรดก - ปุ่น ปูรณโชติ - ๒๔๕๗.pdf}} * {{ลปง|ว่าด้วยผัวเมีย|พระเจ้าลูกยาเธอ กรมหมื่นราชบุรีดิเรกฤทธิ์|พ.ศ. 2442}} {{ลฟใน|ผัวเมีย - รพี - ๒๔๔๒.pdf}} ==ดูเพิ่ม== * '''[[สถานีย่อย:กฎหมายตราสามดวง]]''' * '''[[สถานีย่อย:ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์]]''' [[หมวดหมู่:สถานีย่อย]] [[หมวดหมู่:สถานีย่อยกฎหมายไทย]] lzksxjqh9wb2fywbeov59zbznf94wyw 102 54464 189951 187446 2022-08-23T11:10:22Z Miwako Sato 4619 wikitext text/x-wiki {{ผู้สร้างสรรค์ | ชื่อต้น = พระยา | ชื่อท้าย = พิจารณาปฤชามาตย์ (สุหร่าย วัชราภัย) | ชื่อย่อ = พ | เรียงชื่อ = yes | ศักราช = พ.ศ. | ปีเกิด = 2412 | ปีตาย = 2470 | รูป = | บรรยายรูป = {{PAGENAME}} | ตั้งตรง = | อธิบาย = ตุลาการชาวสยาม }} ==งาน== * {{ลปง|คำอธิบายลักษณที่ดิน||2462}} {{ลฟใน|ที่ดิน - สุหร่าย วัชราภัย - ๒๔๖๒.pdf}} * {{ลปง|คำอธิบายลักษณผัวเมีย||2461}} {{ลฟใน|ผัวเมีย - สุหร่าย วัชราภัย - ๒๔๖๑.pdf}} * {{ลปง|คำอธิบายลักษณมรฎก|พระยาพิจารณาปฤชามาตย์ (สุหร่าย วัชราภัย)|248}} {{ลฟใน|มรดก - สุหร่าย วัชราภัย - ๒๔๖๘.pdf}} ==งานที่เกี่ยวข้อง== * {{ลปง|ประชุมพงศาวดาร/ภาคที่ 49|ราชบัณฑิตยสภา|2471|แสดง=ประชุมพงศาวดาร ภาคที่ 49}} {{ลฟใน|ประชุมพงศาวดาร (ภาค ๔๙) - ๒๔๗๑.pdf}} {{ลมท}} [[หมวดหมู่:ผู้สร้างสรรค์ที่เป็นชาวไทย]] [[หมวดหมู่:นักกฎหมาย]] [[หมวดหมู่:ขุนนาง]] [[หมวดหมู่:ตุลาการ]] 01sfusgqx3isb6cpn1oxb6irm8adx70 189952 189951 2022-08-23T11:10:34Z Miwako Sato 4619 wikitext text/x-wiki {{ผู้สร้างสรรค์ | ชื่อต้น = พระยา | ชื่อท้าย = พิจารณาปฤชามาตย์ (สุหร่าย วัชราภัย) | ชื่อย่อ = พ | เรียงชื่อ = yes | ศักราช = พ.ศ. | ปีเกิด = 2412 | ปีตาย = 2470 | รูป = | บรรยายรูป = {{PAGENAME}} | ตั้งตรง = | อธิบาย = ตุลาการชาวสยาม }} ==งาน== * {{ลปง|คำอธิบายลักษณที่ดิน||2462}} {{ลฟใน|ที่ดิน - สุหร่าย วัชราภัย - ๒๔๖๒.pdf}} * {{ลปง|คำอธิบายลักษณผัวเมีย||2461}} {{ลฟใน|ผัวเมีย - สุหร่าย วัชราภัย - ๒๔๖๑.pdf}} * {{ลปง|คำอธิบายลักษณมรฎก||248}} {{ลฟใน|มรดก - สุหร่าย วัชราภัย - ๒๔๖๘.pdf}} ==งานที่เกี่ยวข้อง== * {{ลปง|ประชุมพงศาวดาร/ภาคที่ 49|ราชบัณฑิตยสภา|2471|แสดง=ประชุมพงศาวดาร ภาคที่ 49}} {{ลฟใน|ประชุมพงศาวดาร (ภาค ๔๙) - ๒๔๗๑.pdf}} {{ลมท}} [[หมวดหมู่:ผู้สร้างสรรค์ที่เป็นชาวไทย]] [[หมวดหมู่:นักกฎหมาย]] [[หมวดหมู่:ขุนนาง]] [[หมวดหมู่:ตุลาการ]] e2uh0a9oruse76y7pixju4mp5zyxlju 102 55349 189953 187479 2022-08-23T11:11:06Z Miwako Sato 4619 wikitext text/x-wiki {{ผู้สร้างสรรค์ | ชื่อต้น = พระยา | ชื่อท้าย = รามบัณฑิตสิทธิเศรณี (เซี้ยง สุวงศ์) | ชื่อย่อ = ร | เรียงชื่อ = yes | ศักราช = พ.ศ. | ปีเกิด = 2431 | ปีตาย = 2475 | รูป = | บรรยายรูป = {{PAGENAME}} | ตั้งตรง = | อธิบาย = นักกฎหมาย เนติบัณฑิต และตุลาการชาวสยาม }} ==งาน== * {{ลปง|กฎหมายผัวเมีย||2456}} {{ลฟใน|ผัวเมีย - เซี้ยง - ๒๔๕๖.pdf}} * {{ลปง|กฎหมายมฤดก||2472}} {{ลฟใน|มรดก - เซี้ยง - ๒๔๗๒.pdf}} * {{ลปง|กฎหมายลักษณมรดก (2455)||2455|แสดง=กฎหมายลักษณมรดก}} {{ลฟใน|มรดก - เซี้ยง - ๒๔๕๕.pdf}} * {{ลปง|กฎหมายลักษณมรดก (2456)||2456|แสดง=กฎหมายลักษณมรดก}} {{ลฟใน|มรดก - เซี้ยง - ๒๔๕๖.pdf}} * {{ลปงย|การลาดตระเวนในสงครามสนามเพลาะ กับการค้าทางทะเลในเวลาสงคราม/เรื่อง 2||2476|การลาดตระเวนในสงครามสนามเพลาะ กับการค้าทางทะเลในเวลาสงคราม||การลาดตระเวนในสงครามสนามเพลาะ}} {{ลฟใน|สงครามสนามเพลาะ - ๒๔๗๖.pdf}} {{ลมท}} [[หมวดหมู่:ผู้สร้างสรรค์ที่เป็นชาวไทย]] [[หมวดหมู่:ขุนนาง]] [[หมวดหมู่:นักกฎหมาย]] [[หมวดหมู่:ตุลาการ]] qgq51uz3dn4p7frzl95u912d1h5grne 3 57743 189849 2022-08-22T12:58:47Z New user message 1899 เพิ่ม[[Template:Welcome|สารต้อนรับ]]ในหน้าคุยของผู้ใช้ใหม่ wikitext text/x-wiki {{Template:Welcome|realName=|name=Nuanstory}} -- [[ผู้ใช้:New user message|New user message]] ([[คุยกับผู้ใช้:New user message|คุย]]) 19:58, 22 สิงหาคม 2565 (+07) mv5guvzchmv8j0c27xkkmsotjhq7a2u 10 57744 189850 2022-08-22T13:06:53Z Venise12mai1834 8884 สร้างหน้าด้วย "* [[ดัชนี:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf|1]] – [[ดัชนี:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๒ (๒๔๕๕) b.pdf|2]] – ดัชนี:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๓ (..." wikitext text/x-wiki * [[ดัชนี:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf|1]] – [[ดัชนี:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๒ (๒๔๕๕) b.pdf|2]] – [[ดัชนี:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๓ (๒๔๕๕) b.pdf|3]] * [[ดัชนี:พงศาวดาร (หัตถเลขา) - ๒๔๕๗.pdf|1]] – 2 ([[ดัชนี:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา เล่ม ๒ ตอน ๑ (๒๔๙๕).pdf|ก]], [[ดัชนี:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา เล่ม ๒ ตอน ๑ (๒๔๙๕).pdf|ข]])<noinclude>{{documentation}}</noinclude> n1ljy5t7h3ro1xxgrtcixq5p7dkjn2r 189857 189850 2022-08-22T13:12:51Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki * [[ดัชนี:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf|1]] – [[ดัชนี:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๒ (๒๔๕๕) b.pdf|2]] – [[ดัชนี:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๓ (๒๔๕๕) b.pdf|3]] * [[ดัชนี:พงศาวดาร (หัตถเลขา) - ๒๔๕๗.pdf|1]] – 2 ([[ดัชนี:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา เล่ม ๒ ตอน ๑ (๒๔๙๕).pdf|ก]], [[ดัชนี:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา เล่ม ๒ ตอน ๒ (๒๔๙๕).pdf|ข]])<noinclude>{{documentation}}</noinclude> g4r1qfiv1qopoph3h03bf6dk3w5xhg1 189940 189857 2022-08-22T15:16:43Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{รมมจ|[[ดัชนี:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf|1]] – [[ดัชนี:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๒ (๒๔๕๕) b.pdf|2]] – [[ดัชนี:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๓ (๒๔๕๕) b.pdf|3]] |[[ดัชนี:พงศาวดาร (หัตถเลขา) - ๒๔๕๗.pdf|1]] – 2 ([[ดัชนี:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา เล่ม ๒ ตอน ๑ (๒๔๙๕).pdf|ก]], [[ดัชนี:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา เล่ม ๒ ตอน ๒ (๒๔๙๕).pdf|ข]])}}<noinclude>{{documentation}}</noinclude> 9hd9gufa9yxt2gi4j5ucktc79y7st09 189946 189940 2022-08-22T15:52:46Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{รมมจ|[[ดัชนี:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf|1]] – [[ดัชนี:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๒ (๒๔๕๕) b.pdf|2]] – [[ดัชนี:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๓ (๒๔๕๕) b.pdf|3]] |[[ดัชนี:พงศาวดาร (หัตถเลขา) - ๒๔๕๗.pdf|1]] – [[ดัชนี:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา เล่ม ๒ ตอน ๑ (๒๔๙๕).pdf|2.1]] – [[ดัชนี:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา เล่ม ๒ ตอน ๒ (๒๔๙๕).pdf|2.2]]}}<noinclude>{{documentation}}</noinclude> s18psjoa8p08jxtneh4vj08p0yr58hj 10 57745 189851 2022-08-22T13:08:52Z Venise12mai1834 8884 สร้างหน้าด้วย "ใช้แสดงเล่มต่าง ๆ ของพระราชพงศาวดาร ฉบับพระราชหัตถเลขา ในหน้าดัชนี โดยใส่โค้ดดังนี้ไว้ในช่อง "ชุดเล่ม" <pre>{{ชุดเล่ม พระราชพงศาวดาร ฉบับพระราชหัตถเลขา}}</pre> หมวดหมู่:..." wikitext text/x-wiki ใช้แสดงเล่มต่าง ๆ ของพระราชพงศาวดาร ฉบับพระราชหัตถเลขา ในหน้าดัชนี โดยใส่โค้ดดังนี้ไว้ในช่อง "ชุดเล่ม" <pre>{{ชุดเล่ม พระราชพงศาวดาร ฉบับพระราชหัตถเลขา}}</pre> [[หมวดหมู่:แม่แบบนำทาง]] e8ph8vn0o5jwb3vyl4hb3l9h35h7lrd 0 57746 189867 2022-08-22T13:47:00Z Venise12mai1834 8884 Venise12mai1834 ย้ายหน้า [[พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา]] ไปยัง [[พระราชพงศาวดาร ฉบับพระราชหัตถเลขา]] ทับหน้าเปลี่ยนทาง: เนื่องจากมีหลายฉบับ wikitext text/x-wiki #เปลี่ยนทาง [[พระราชพงศาวดาร ฉบับพระราชหัตถเลขา]] pa6jktwxvqneee5uriv303s506p2y98 114 57747 189925 2022-08-22T15:05:16Z Thastp 9008 สร้างงานแปล บทที่ 9 ของ ค่าจ้าง ราคา และกำไร wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = VIII. การผลิตมูลค่าส่วนเกิน | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 8|VII. พลังที่ใช้แรงงาน]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 10|IX. มูลค่าของแรงงาน]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = }} {{ตรคป|Now suppose that the average amount of the daily necessaries of a labouring man require six hours of average labour for their production. Suppose, moreover, six hours of average labour to be also realized in a quantity of gold equal to 3s. Then 3s. would be the Price, or the monetary expression of the Daily Value of that man's Labouring Power. If he worked daily six hours he would daily produce a value sufficient to buy the average amount of his daily necessaries, or to maintain himself as a labouring man. |ทีนี้สมมุติว่าปริมาณของสิ่งจำเป็นที่คนใช้แรงงานต้องการต่อวันนั้นต้องใช้แรงงานโดยเฉลี่ยปริมาณหกชั่วโมงเพื่อผลิตมัน สมมุติอีกว่า แรงงานโดยเฉลี่ยหกชั่วโมงนี้ยังกลายเป็นจริงด้วยในทองคำปริมาณเท่ากับสามชิลลิง แล้วอย่างนั้นสามชิลลิงจึงเป็นราคา หรือการแสดงออกในรูปเงินตราของมูลค่าต่อวันของพลังที่ใช้แรงงานของคน ๆ นั้น หากเขาทำงานหกชั่วโมงต่อวัน เขาจะสามารถผลิตมูลค่าที่เพียงพอแต่ละวันต่อการซื้อสิ่งจำเป็นประจำวันปริมาณโดยเฉลี่ยแต่ละวันของเขาได้ หรือต่อการบำรุงรักษาตนเองให้คงเป็นผู้ใช้แรงงาน}} {{ตรคป|But our man is a wages labourer. He must, therefore, sell his labouring power to a capitalist. If he sells it at 3s. daily, or 18s. weekly, he sells it at its value. Suppose him to be a spinner. If he works six hours daily he will add to the cotton a value of 3s. daily. This value, daily added by him, would be an exact equivalent for the wages, or the price of his labouring power, received daily. But in that case no surplus value or surplus produce whatever would go to the capitalist. Here, then, we come to the rub. |แต่คนของเราคนนี้เป็นผู้ใช้แรงงานรับจ้าง เขาจึงต้องขายพลังแรงงานของเขาให้กับนายทุน หากเขาขายไปที่ราคาสามชิลลิงต่อวัน หรือสิบแปดชิลลิงต่ออาทิตย์ เขากำลังขายมันไปที่มูลค่าของมัน สมมุติให้เขาเป็นช่างทอ หากเขาทำงานหกชั่วโมงต่อวัน เขาจะเพิ่มมูลค่าเท่ากับสามชิลลิงให้กับฝ้าย มูลค่านี้ซึ่งเขาเพิ่มเข้าไปรายวัน จะเป็นมูลค่าเท่ากับค่าจ้างของเขา หรือราคาของพลังที่ใช้แรงงานของเขา ที่เขาจะได้รายวัน แต่ในกรณีนั้นก็จะไม่มีมูลค่าส่วนเกินหรือผลผลิตส่วนเกินใด ๆ ที่นายทุนจะได้เลย ที่นี่เองที่เราหยุดชะงัก}} {{ตรคป|In buying the labouring power of the workman, and paying its value, the capitalist, like every other purchaser, has acquired the right to consume or use the commodity bought. You consume or use the labouring power of a man by making him work, as you consume or use a machine by making it run. By paying the daily or weekly value of the labouring power of the workman, the capitalist has, therefore, acquired the right to use or make that labouring power work during the whole day or week. The working day or the working week has, of course, certain limits, but those we shall afterwards look more closely at. |ในการที่นายทุนซื้อพลังที่ใช้แรงงานของคนงาน และจ่ายทีมูลค่าของมัน เช่นเดียวกับผู้ซื้อของอื่น ๆ เขาได้รับสิทธิที่จะบริโภคหรือใช้สอยสินค้าโภคภัณฑ์ที่เขาซื้อมา คุณบริโภคหรือใช้สอยพลังที่ใช้แรงงานของคน ๆ หนึ่งโดยการให้เขาทำงาน เช่นเดียวกับที่คุณบริโภคหรือใช้งานเครื่องจักรด้วยการเดินเครื่องมัน นายทุนซึ่งจ่ายมูลค่ารายวันหรือรายสัปดาห์ของพลังที่ใช้แรงงานของคนงานจึงได้รับสิทธิที่จะใช้หรือให้พลังที่ใช้แรงงานนั้นทำงานในช่วงวันหรือสัปดาห์ วันทำงานหรือส้ปดาห์ทำงานนั้น แน่นอนว่ามีข้อจำกัดเท่าหนึ่ง แต่สิ่งเหล่านั้นเราต้องพิจารณใกล้ขึ้นอีกนิดในครั้งถัดไป}} {{ตรคป|For the present I want to turn your attention to one decisive point. |ในปัจจุบัน ผมอยากให้คุณสนใจมาที่ประเด็นที่เด็ดขาดข้อหนึ่งนี้}} {{ตรคป|The value of the labouring power is determined by the quantity of labour necessary to maintain or reproduce it, but the use of that labouring power is only limited by the active energies and physical strength of the labourer. The daily or weekly value of the labouring power is quite distinct from the daily or weekly exercise of that power, the same as the food a horse wants and the time it can carry the horseman are quite distinct. The quantity of labour by which the value of the workman's labouring power is limited to the quantity of labour which his labouring power is apt to perform. Take the example of our spinner. We have seen that, to daily reproduce his labouring power, he must daily reproduce a value of three shillings, which he will do by working six hours daily. But this does not disable him from working ten or twelve or more hours a day. But by paying the daily or weekly value of the spinner's labouring power, the capitalist has acquired the right of using that labouring power during the whole day or week. He will, therefore, make him work say, daily, twelve hours. Over and above the six hours required to replace his wages, or the value of his labouring power, he will, therefore, have to work six other hours, which I shall call hours of surplus labour, which surplus labour will realize itself in a surplus value and a surplus produce. If our spinner, for example, by his daily labour of six hours, added three shillings' value to the cotton, a value forming an exact equivalent to his wages, he will, in twelve hours, add six shillings' worth to the cotton, and produce a proportional surplus of yarn. As he has sold his labouring power to the capitalist, the whole value of produce created by him belongs to the capitalist, the owner pro tem. of his labouring power. By advancing three shillings, the capitalist will, therefore, realize a value of six shillings, because, advancing a value in which six hours of labour are crystallized, he will receive in return a value in which twelve hours of labour are crystallized. By repeating this same process daily, the capitalist will daily advance three shillings and daily pocket six shillings, one-half of which will go to pay wages anew, and the other half of which will form surplus value, for which the capitalist pays no equivalent. It is this sort of exchange between capital and labour upon which capitalistic production, or the wages system, is founded, and which must constantly result in reproducing the working man as a working man, and the capitalist as a capitalist.|มูลค่าของพลังที่ใช้แรงงานนั้นถูกกำหนดโดยปริมาณของแรงงานอันจำเป็นในการบำรุงรักษาและผลิตมันซ้ำ แต่การใช้พลังที่ใช้แรงงานนั้นถูกจำกัดไว้เท่าที่พลังงานกัมมันต์และพละกำลังทางกายภาพที่ผู้ใช้แรงงานมี มูลค่ารายวันหรือรายสัปดาห์ของพลังที่ใช้แรงงานนั้นค่อนข้างแตกต่างจากการปฏิบัติใช้พลังนั้นในแต่ละวันหรือแต่ละสัปดาห์ เช่นเดียวกับที่อาหารที่ม้าต้องการกับเวลาที่มันสามารถให้คนขี่ม้าขี่มันได้นั้นต่างกันพอสมควร ปริมาณของแรงงานซึ่งจำกัดมูลค่าของพลังที่ใช้แรงงานของคนงานนั้น คือปริมาณของแรงงานที่พลังที่ใช้แรงงานของเขาพึงกระทำได้ ยกตัวอย่างเช่นช่างทอของเรา เราพบแล้วว่าเพื่อผลิตซ้ำพลังที่ใช้แรงงานของเขาในแต่ละวัน เขาต้องผลิตมูลค่าอย่างน้อยสามชิลลิงต่อวัน ซึ่งเขากระทำได้โดยการทำงานหกชั่วโมงแต่วัน แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะทำงานต่อเป็นสิบหรือสิบสองชั่วโมงไม่ได้ แต่เมื่อนายทุนได้จ่ายมูลค่ารายวันหรือรายสัปดาห์ของพลังที่ใช้แรงงานของช่างทอแล้ว เขาได้รับสิทธิในการใช้สอยพลังที่ใช้แรงงานนั้นทั้งวันหรือทั้งสัปดาห์ เขาจึงจะให้เขาทำงานสิบสองชั่วโมงต่อวัน มากกว่าหกชั่วโมงที่เพียงพอแล้วเพื่อแทนที่ค่าจ้างของเขา หรือมูลค่าของพลังที่ใช้แรงงานของเขา ดังนั้นเขาจึงต้องทำงานต่อไปอีกหกชั่วโมง ซึ่งผมขอเรียกว่าชั่วโมงแรงงานส่วนเกิน โดยแรงงานส่วนเกินนี้จะกลายร่างเป็นมูลค่าส่วนเกินและผลผลิตส่วนเกิน หากช่างทอของเราทำงานหกชั่วโมงต่อวันเป็นต้น ได้เพิ่มมูลค่าสามชิลลิงให้กับฝ้ายแล้ว ซึ่งเป็นมูลค่าที่เท่ากันอย่างแม่นยำกับค่าจ้างของเขา ในสิบสองชั่วโมงเขาจึงได้เพิ่มมูลค่าหกชิลลิงเขาไปในฝ้าย และผลิตไหมออกมาเป็นส่วนเกินตามสัดส่วน ในเมื่อเขาขายพลังที่ใช้แรงงานของเขาให้กับนายทุน มูลค่าของผลผลิตทั้งหมดที่เขาสร้างขึ้นมาจะเป็นของนายทุน ซึ่งเป็นเจ้าของชั่วคราวของพลังที่ใช้แรงงานของเขา และจากการจ่ายไปสามชิลลิง นายทุนจึงได้สร้างมูลค่าขึ้นหกชิลลิง เพราะด้วยการจ่ายมูลค่าตกผลึกของแรงงานปริมาณหกชั่วโมง เขาได้กลับมาเป็นมูลค่าตกผลึกเท่ากับแรงงานปริมาณสิบสองชั่วโมง นายทุนซึ่งดำเนินการเช่นเดิมเช่นนี้ซ้ำไปทุก ๆ วันก็จะจ่ายเงินไปสามชิลลิงและเก็บเข้ากระเป๋าหกชิลลิงในทุก ๆ วัน ครึ่งหนึ่งถูกนำไปจ่ายค่าจ้างอีกรอบ และอีกครึ่งจะก่อรูปเป็นมูลค่าส่วนเกิน ซึ่งนายทุนไม่ต้องเอาไปจ่ายอะไรที่เท่ากันเลย การแลกเปลี่ยนแบบนี้ระหว่างทุนกับแรงงานคือรากฐานซึ่งก่อตั้งระบบการผลิตแบบทุนนิยม หรือระบบค่าจ้าง และจำส่งผลให้เกิดการผลิตคนที่ทำงานเป็นคนที่ทำงาน และนายทุนเป็นนายทุนอยู่เป็นนิจ}} {{ตรคป|The rate of surplus value, all other circumstances remaining the same, will depend on the proportion between that necessary to reproduce the value of the labouring power and the surplus time or surplus labour performed for the capitalist. It will, therefore, depend on the ratio in which the working day is prolonged over and above that extent, by working which the working man would only reproduce the value of his labouring power, or replace his wages.|หากพฤติการณ์ทั้งหมดคงตัวเหมือนเดิม อัตราของมูลค่าส่วนเกินนั้นจะขึ้นอยู่กับอัตราสัดส่วนระหว่างเท่าที่จำเป็นต้องผลิตซ้ำมูลค่าของพลังที่ใช้แรงงาน และเวลาหรือแรงงานส่วนเกินซึ่งได้กระทำไปให้กับนายทุน ดังนั้นมันจึงขึ้นอยู่กับว่าวันทำงานวันหนึ่งนั้นยาวนานไปมากกว่าและเหนือกว่าขีดนั้นในอัตราส่วนเท่าไหร่ ขีดเส้นนั้นซึ่งคนทำงานต้องทำงานเพื่อผลิตซ้ำมูลค่าของพลังที่ใช้แรงงานของเขา หรือเพื่อแทนที่เท่าค่าจ้างของเขา}} pkbsygbzalxutnc1vbq0pbd7gdalroa 189926 189925 2022-08-22T15:06:34Z Thastp 9008 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = VIII. การผลิตมูลค่าส่วนเกิน | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 8|VII. พลังที่ใช้แรงงาน]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 10|IX. มูลค่าของแรงงาน]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = }} {{ตรคป|Now suppose that the average amount of the daily necessaries of a labouring man require six hours of average labour for their production. Suppose, moreover, six hours of average labour to be also realized in a quantity of gold equal to 3s. Then 3s. would be the Price, or the monetary expression of the Daily Value of that man's Labouring Power. If he worked daily six hours he would daily produce a value sufficient to buy the average amount of his daily necessaries, or to maintain himself as a labouring man. |ทีนี้สมมุติว่าปริมาณของสิ่งจำเป็นที่คนใช้แรงงานต้องการต่อวันนั้นต้องใช้แรงงานโดยเฉลี่ยปริมาณหกชั่วโมงเพื่อผลิตมัน สมมุติอีกว่า แรงงานโดยเฉลี่ยหกชั่วโมงนี้ยังกลายเป็นจริงด้วยในทองคำปริมาณเท่ากับสามชิลลิง แล้วอย่างนั้นสามชิลลิงจึงเป็นราคา หรือการแสดงออกในรูปเงินตราของมูลค่าต่อวันของพลังที่ใช้แรงงานของคน ๆ นั้น หากเขาทำงานหกชั่วโมงต่อวัน เขาจะสามารถผลิตมูลค่าที่เพียงพอแต่ละวันต่อการซื้อสิ่งจำเป็นประจำวันปริมาณโดยเฉลี่ยแต่ละวันของเขาได้ หรือต่อการบำรุงรักษาตนเองให้คงเป็นผู้ใช้แรงงาน}} {{ตรคป|But our man is a wages labourer. He must, therefore, sell his labouring power to a capitalist. If he sells it at 3s. daily, or 18s. weekly, he sells it at its value. Suppose him to be a spinner. If he works six hours daily he will add to the cotton a value of 3s. daily. This value, daily added by him, would be an exact equivalent for the wages, or the price of his labouring power, received daily. But in that case no surplus value or surplus produce whatever would go to the capitalist. Here, then, we come to the rub. |แต่คนของเราคนนี้เป็นผู้ใช้แรงงานรับจ้าง เขาจึงต้องขายพลังแรงงานของเขาให้กับนายทุน หากเขาขายไปที่ราคาสามชิลลิงต่อวัน หรือสิบแปดชิลลิงต่ออาทิตย์ เขากำลังขายมันไปที่มูลค่าของมัน สมมุติให้เขาเป็นช่างทอ หากเขาทำงานหกชั่วโมงต่อวัน เขาจะเพิ่มมูลค่าเท่ากับสามชิลลิงให้กับฝ้าย มูลค่านี้ซึ่งเขาเพิ่มเข้าไปรายวัน จะเป็นมูลค่าเท่ากับค่าจ้างของเขา หรือราคาของพลังที่ใช้แรงงานของเขา ที่เขาจะได้รายวัน แต่ในกรณีนั้นก็จะไม่มีมูลค่าส่วนเกินหรือผลผลิตส่วนเกินใด ๆ ที่นายทุนจะได้เลย ที่นี่เองที่เราหยุดชะงัก}} {{ตรคป|In buying the labouring power of the workman, and paying its value, the capitalist, like every other purchaser, has acquired the right to consume or use the commodity bought. You consume or use the labouring power of a man by making him work, as you consume or use a machine by making it run. By paying the daily or weekly value of the labouring power of the workman, the capitalist has, therefore, acquired the right to use or make that labouring power work during the whole day or week. The working day or the working week has, of course, certain limits, but those we shall afterwards look more closely at. |ในการที่นายทุนซื้อพลังที่ใช้แรงงานของคนงาน และจ่ายที่มูลค่าของมัน เช่นเดียวกับผู้ซื้อของอื่น ๆ เขาได้รับสิทธิที่จะบริโภคหรือใช้สอยสินค้าโภคภัณฑ์ที่เขาซื้อมา คุณบริโภคหรือใช้สอยพลังที่ใช้แรงงานของคน ๆ หนึ่งโดยการให้เขาทำงาน เช่นเดียวกับที่คุณบริโภคหรือใช้งานเครื่องจักรด้วยการเดินเครื่องมัน นายทุนซึ่งจ่ายมูลค่ารายวันหรือรายสัปดาห์ของพลังที่ใช้แรงงานของคนงานจึงได้รับสิทธิที่จะใช้หรือให้พลังที่ใช้แรงงานนั้นทำงานในช่วงวันหรือสัปดาห์ วันทำงานหรือส้ปดาห์ทำงานนั้น แน่นอนว่ามีข้อจำกัดเท่าหนึ่ง แต่สิ่งเหล่านั้นเราต้องพิจารณใกล้ขึ้นอีกนิดในครั้งถัดไป}} {{ตรคป|For the present I want to turn your attention to one decisive point. |ในปัจจุบัน ผมอยากให้คุณสนใจมาที่ประเด็นที่เด็ดขาดข้อหนึ่งนี้}} {{ตรคป|The value of the labouring power is determined by the quantity of labour necessary to maintain or reproduce it, but the use of that labouring power is only limited by the active energies and physical strength of the labourer. The daily or weekly value of the labouring power is quite distinct from the daily or weekly exercise of that power, the same as the food a horse wants and the time it can carry the horseman are quite distinct. The quantity of labour by which the value of the workman's labouring power is limited to the quantity of labour which his labouring power is apt to perform. Take the example of our spinner. We have seen that, to daily reproduce his labouring power, he must daily reproduce a value of three shillings, which he will do by working six hours daily. But this does not disable him from working ten or twelve or more hours a day. But by paying the daily or weekly value of the spinner's labouring power, the capitalist has acquired the right of using that labouring power during the whole day or week. He will, therefore, make him work say, daily, twelve hours. Over and above the six hours required to replace his wages, or the value of his labouring power, he will, therefore, have to work six other hours, which I shall call hours of surplus labour, which surplus labour will realize itself in a surplus value and a surplus produce. If our spinner, for example, by his daily labour of six hours, added three shillings' value to the cotton, a value forming an exact equivalent to his wages, he will, in twelve hours, add six shillings' worth to the cotton, and produce a proportional surplus of yarn. As he has sold his labouring power to the capitalist, the whole value of produce created by him belongs to the capitalist, the owner pro tem. of his labouring power. By advancing three shillings, the capitalist will, therefore, realize a value of six shillings, because, advancing a value in which six hours of labour are crystallized, he will receive in return a value in which twelve hours of labour are crystallized. By repeating this same process daily, the capitalist will daily advance three shillings and daily pocket six shillings, one-half of which will go to pay wages anew, and the other half of which will form surplus value, for which the capitalist pays no equivalent. It is this sort of exchange between capital and labour upon which capitalistic production, or the wages system, is founded, and which must constantly result in reproducing the working man as a working man, and the capitalist as a capitalist.|มูลค่าของพลังที่ใช้แรงงานนั้นถูกกำหนดโดยปริมาณของแรงงานอันจำเป็นในการบำรุงรักษาและผลิตมันซ้ำ แต่การใช้พลังที่ใช้แรงงานนั้นถูกจำกัดไว้เท่าที่พลังงานกัมมันต์และพละกำลังทางกายภาพที่ผู้ใช้แรงงานมี มูลค่ารายวันหรือรายสัปดาห์ของพลังที่ใช้แรงงานนั้นค่อนข้างแตกต่างจากการปฏิบัติใช้พลังนั้นในแต่ละวันหรือแต่ละสัปดาห์ เช่นเดียวกับที่อาหารที่ม้าต้องการกับเวลาที่มันสามารถให้คนขี่ม้าขี่มันได้นั้นต่างกันพอสมควร ปริมาณของแรงงานซึ่งจำกัดมูลค่าของพลังที่ใช้แรงงานของคนงานนั้น คือปริมาณของแรงงานที่พลังที่ใช้แรงงานของเขาพึงกระทำได้ ยกตัวอย่างเช่นช่างทอของเรา เราพบแล้วว่าเพื่อผลิตซ้ำพลังที่ใช้แรงงานของเขาในแต่ละวัน เขาต้องผลิตมูลค่าอย่างน้อยสามชิลลิงต่อวัน ซึ่งเขากระทำได้โดยการทำงานหกชั่วโมงแต่วัน แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะทำงานต่อเป็นสิบหรือสิบสองชั่วโมงไม่ได้ แต่เมื่อนายทุนได้จ่ายมูลค่ารายวันหรือรายสัปดาห์ของพลังที่ใช้แรงงานของช่างทอแล้ว เขาได้รับสิทธิในการใช้สอยพลังที่ใช้แรงงานนั้นทั้งวันหรือทั้งสัปดาห์ เขาจึงจะให้เขาทำงานสิบสองชั่วโมงต่อวัน มากกว่าหกชั่วโมงที่เพียงพอแล้วเพื่อแทนที่ค่าจ้างของเขา หรือมูลค่าของพลังที่ใช้แรงงานของเขา ดังนั้นเขาจึงต้องทำงานต่อไปอีกหกชั่วโมง ซึ่งผมขอเรียกว่าชั่วโมงแรงงานส่วนเกิน โดยแรงงานส่วนเกินนี้จะกลายร่างเป็นมูลค่าส่วนเกินและผลผลิตส่วนเกิน หากช่างทอของเราทำงานหกชั่วโมงต่อวันเป็นต้น ได้เพิ่มมูลค่าสามชิลลิงให้กับฝ้ายแล้ว ซึ่งเป็นมูลค่าที่เท่ากันอย่างแม่นยำกับค่าจ้างของเขา ในสิบสองชั่วโมงเขาจึงได้เพิ่มมูลค่าหกชิลลิงเขาไปในฝ้าย และผลิตไหมออกมาเป็นส่วนเกินตามสัดส่วน ในเมื่อเขาขายพลังที่ใช้แรงงานของเขาให้กับนายทุน มูลค่าของผลผลิตทั้งหมดที่เขาสร้างขึ้นมาจะเป็นของนายทุน ซึ่งเป็นเจ้าของชั่วคราวของพลังที่ใช้แรงงานของเขา และจากการจ่ายไปสามชิลลิง นายทุนจึงได้สร้างมูลค่าขึ้นหกชิลลิง เพราะด้วยการจ่ายมูลค่าตกผลึกของแรงงานปริมาณหกชั่วโมง เขาได้กลับมาเป็นมูลค่าตกผลึกเท่ากับแรงงานปริมาณสิบสองชั่วโมง นายทุนซึ่งดำเนินการเช่นเดิมเช่นนี้ซ้ำไปทุก ๆ วันก็จะจ่ายเงินไปสามชิลลิงและเก็บเข้ากระเป๋าหกชิลลิงในทุก ๆ วัน ครึ่งหนึ่งถูกนำไปจ่ายค่าจ้างอีกรอบ และอีกครึ่งจะก่อรูปเป็นมูลค่าส่วนเกิน ซึ่งนายทุนไม่ต้องเอาไปจ่ายอะไรที่เท่ากันเลย การแลกเปลี่ยนแบบนี้ระหว่างทุนกับแรงงานคือรากฐานซึ่งก่อตั้งระบบการผลิตแบบทุนนิยม หรือระบบค่าจ้าง และจำส่งผลให้เกิดการผลิตคนที่ทำงานเป็นคนที่ทำงาน และนายทุนเป็นนายทุนอยู่เป็นนิจ}} {{ตรคป|The rate of surplus value, all other circumstances remaining the same, will depend on the proportion between that necessary to reproduce the value of the labouring power and the surplus time or surplus labour performed for the capitalist. It will, therefore, depend on the ratio in which the working day is prolonged over and above that extent, by working which the working man would only reproduce the value of his labouring power, or replace his wages.|หากพฤติการณ์ทั้งหมดคงตัวเหมือนเดิม อัตราของมูลค่าส่วนเกินนั้นจะขึ้นอยู่กับอัตราสัดส่วนระหว่างเท่าที่จำเป็นต้องผลิตซ้ำมูลค่าของพลังที่ใช้แรงงาน และเวลาหรือแรงงานส่วนเกินซึ่งได้กระทำไปให้กับนายทุน ดังนั้นมันจึงขึ้นอยู่กับว่าวันทำงานวันหนึ่งนั้นยาวนานไปมากกว่าและเหนือกว่าขีดนั้นในอัตราส่วนเท่าไหร่ ขีดเส้นนั้นซึ่งคนทำงานต้องทำงานเพื่อผลิตซ้ำมูลค่าของพลังที่ใช้แรงงานของเขา หรือเพื่อแทนที่เท่าค่าจ้างของเขา}} 0bvz5i7xifgbt10u6hcv6ed1yyr9fcs 189927 189926 2022-08-22T15:07:18Z Thastp 9008 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = VIII. การผลิตมูลค่าส่วนเกิน | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 8|VII. พลังที่ใช้แรงงาน]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 10|IX. มูลค่าของแรงงาน]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = }} {{ตรคป|Now suppose that the average amount of the daily necessaries of a labouring man require six hours of average labour for their production. Suppose, moreover, six hours of average labour to be also realized in a quantity of gold equal to 3s. Then 3s. would be the Price, or the monetary expression of the Daily Value of that man's Labouring Power. If he worked daily six hours he would daily produce a value sufficient to buy the average amount of his daily necessaries, or to maintain himself as a labouring man. |ทีนี้สมมุติว่าปริมาณของสิ่งจำเป็นที่คนใช้แรงงานต้องการต่อวันนั้นต้องใช้แรงงานโดยเฉลี่ยปริมาณหกชั่วโมงเพื่อผลิตมัน สมมุติอีกว่า แรงงานโดยเฉลี่ยหกชั่วโมงนี้ยังกลายเป็นจริงด้วยในทองคำปริมาณเท่ากับสามชิลลิง แล้วอย่างนั้นสามชิลลิงจึงเป็นราคา หรือการแสดงออกในรูปเงินตราของมูลค่าต่อวันของพลังที่ใช้แรงงานของคน ๆ นั้น หากเขาทำงานหกชั่วโมงต่อวัน เขาจะสามารถผลิตมูลค่าที่เพียงพอแต่ละวันต่อการซื้อสิ่งจำเป็นประจำวันปริมาณโดยเฉลี่ยแต่ละวันของเขาได้ หรือต่อการบำรุงรักษาตนเองให้คงเป็นผู้ใช้แรงงาน}} {{ตรคป|But our man is a wages labourer. He must, therefore, sell his labouring power to a capitalist. If he sells it at 3s. daily, or 18s. weekly, he sells it at its value. Suppose him to be a spinner. If he works six hours daily he will add to the cotton a value of 3s. daily. This value, daily added by him, would be an exact equivalent for the wages, or the price of his labouring power, received daily. But in that case no surplus value or surplus produce whatever would go to the capitalist. Here, then, we come to the rub. |แต่คนของเราคนนี้เป็นผู้ใช้แรงงานรับจ้าง เขาจึงต้องขายพลังแรงงานของเขาให้กับนายทุน หากเขาขายไปที่ราคาสามชิลลิงต่อวัน หรือสิบแปดชิลลิงต่ออาทิตย์ เขากำลังขายมันไปที่มูลค่าของมัน สมมุติให้เขาเป็นช่างทอ หากเขาทำงานหกชั่วโมงต่อวัน เขาจะเพิ่มมูลค่าเท่ากับสามชิลลิงให้กับฝ้าย มูลค่านี้ซึ่งเขาเพิ่มเข้าไปรายวัน จะเป็นมูลค่าเท่ากับค่าจ้างของเขา หรือราคาของพลังที่ใช้แรงงานของเขา ที่เขาจะได้รายวัน แต่ในกรณีนั้นก็จะไม่มีมูลค่าส่วนเกินหรือผลผลิตส่วนเกินใด ๆ ที่นายทุนจะได้เลย ที่นี่เองที่เราหยุดชะงัก}} {{ตรคป|In buying the labouring power of the workman, and paying its value, the capitalist, like every other purchaser, has acquired the right to consume or use the commodity bought. You consume or use the labouring power of a man by making him work, as you consume or use a machine by making it run. By paying the daily or weekly value of the labouring power of the workman, the capitalist has, therefore, acquired the right to use or make that labouring power work during the whole day or week. The working day or the working week has, of course, certain limits, but those we shall afterwards look more closely at. |ในการที่นายทุนซื้อพลังที่ใช้แรงงานของคนงาน และจ่ายที่มูลค่าของมัน เช่นเดียวกับผู้ซื้อของอื่น ๆ เขาได้รับสิทธิที่จะบริโภคหรือใช้สอยสินค้าโภคภัณฑ์ที่เขาซื้อมา คุณบริโภคหรือใช้สอยพลังที่ใช้แรงงานของคน ๆ หนึ่งโดยการให้เขาทำงาน เช่นเดียวกับที่คุณบริโภคหรือใช้งานเครื่องจักรด้วยการเดินเครื่องมัน นายทุนซึ่งจ่ายมูลค่ารายวันหรือรายสัปดาห์ของพลังที่ใช้แรงงานของคนงานจึงได้รับสิทธิที่จะใช้หรือให้พลังที่ใช้แรงงานนั้นทำงานในช่วงวันหรือสัปดาห์ วันทำงานหรือสัปดาห์ทำงานนั้น แน่นอนว่ามีข้อจำกัดเท่าหนึ่ง แต่สิ่งเหล่านั้นเราต้องพิจารณใกล้ขึ้นอีกนิดในครั้งถัดไป}} {{ตรคป|For the present I want to turn your attention to one decisive point. |ในปัจจุบัน ผมอยากให้คุณสนใจมาที่ประเด็นที่เด็ดขาดข้อหนึ่งนี้}} {{ตรคป|The value of the labouring power is determined by the quantity of labour necessary to maintain or reproduce it, but the use of that labouring power is only limited by the active energies and physical strength of the labourer. The daily or weekly value of the labouring power is quite distinct from the daily or weekly exercise of that power, the same as the food a horse wants and the time it can carry the horseman are quite distinct. The quantity of labour by which the value of the workman's labouring power is limited to the quantity of labour which his labouring power is apt to perform. Take the example of our spinner. We have seen that, to daily reproduce his labouring power, he must daily reproduce a value of three shillings, which he will do by working six hours daily. But this does not disable him from working ten or twelve or more hours a day. But by paying the daily or weekly value of the spinner's labouring power, the capitalist has acquired the right of using that labouring power during the whole day or week. He will, therefore, make him work say, daily, twelve hours. Over and above the six hours required to replace his wages, or the value of his labouring power, he will, therefore, have to work six other hours, which I shall call hours of surplus labour, which surplus labour will realize itself in a surplus value and a surplus produce. If our spinner, for example, by his daily labour of six hours, added three shillings' value to the cotton, a value forming an exact equivalent to his wages, he will, in twelve hours, add six shillings' worth to the cotton, and produce a proportional surplus of yarn. As he has sold his labouring power to the capitalist, the whole value of produce created by him belongs to the capitalist, the owner pro tem. of his labouring power. By advancing three shillings, the capitalist will, therefore, realize a value of six shillings, because, advancing a value in which six hours of labour are crystallized, he will receive in return a value in which twelve hours of labour are crystallized. By repeating this same process daily, the capitalist will daily advance three shillings and daily pocket six shillings, one-half of which will go to pay wages anew, and the other half of which will form surplus value, for which the capitalist pays no equivalent. It is this sort of exchange between capital and labour upon which capitalistic production, or the wages system, is founded, and which must constantly result in reproducing the working man as a working man, and the capitalist as a capitalist.|มูลค่าของพลังที่ใช้แรงงานนั้นถูกกำหนดโดยปริมาณของแรงงานอันจำเป็นในการบำรุงรักษาและผลิตมันซ้ำ แต่การใช้พลังที่ใช้แรงงานนั้นถูกจำกัดไว้เท่าที่พลังงานกัมมันต์และพละกำลังทางกายภาพที่ผู้ใช้แรงงานมี มูลค่ารายวันหรือรายสัปดาห์ของพลังที่ใช้แรงงานนั้นค่อนข้างแตกต่างจากการปฏิบัติใช้พลังนั้นในแต่ละวันหรือแต่ละสัปดาห์ เช่นเดียวกับที่อาหารที่ม้าต้องการกับเวลาที่มันสามารถให้คนขี่ม้าขี่มันได้นั้นต่างกันพอสมควร ปริมาณของแรงงานซึ่งจำกัดมูลค่าของพลังที่ใช้แรงงานของคนงานนั้น คือปริมาณของแรงงานที่พลังที่ใช้แรงงานของเขาพึงกระทำได้ ยกตัวอย่างเช่นช่างทอของเรา เราพบแล้วว่าเพื่อผลิตซ้ำพลังที่ใช้แรงงานของเขาในแต่ละวัน เขาต้องผลิตมูลค่าอย่างน้อยสามชิลลิงต่อวัน ซึ่งเขากระทำได้โดยการทำงานหกชั่วโมงแต่วัน แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะทำงานต่อเป็นสิบหรือสิบสองชั่วโมงไม่ได้ แต่เมื่อนายทุนได้จ่ายมูลค่ารายวันหรือรายสัปดาห์ของพลังที่ใช้แรงงานของช่างทอแล้ว เขาได้รับสิทธิในการใช้สอยพลังที่ใช้แรงงานนั้นทั้งวันหรือทั้งสัปดาห์ เขาจึงจะให้เขาทำงานสิบสองชั่วโมงต่อวัน มากกว่าหกชั่วโมงที่เพียงพอแล้วเพื่อแทนที่ค่าจ้างของเขา หรือมูลค่าของพลังที่ใช้แรงงานของเขา ดังนั้นเขาจึงต้องทำงานต่อไปอีกหกชั่วโมง ซึ่งผมขอเรียกว่าชั่วโมงแรงงานส่วนเกิน โดยแรงงานส่วนเกินนี้จะกลายร่างเป็นมูลค่าส่วนเกินและผลผลิตส่วนเกิน หากช่างทอของเราทำงานหกชั่วโมงต่อวันเป็นต้น ได้เพิ่มมูลค่าสามชิลลิงให้กับฝ้ายแล้ว ซึ่งเป็นมูลค่าที่เท่ากันอย่างแม่นยำกับค่าจ้างของเขา ในสิบสองชั่วโมงเขาจึงได้เพิ่มมูลค่าหกชิลลิงเขาไปในฝ้าย และผลิตไหมออกมาเป็นส่วนเกินตามสัดส่วน ในเมื่อเขาขายพลังที่ใช้แรงงานของเขาให้กับนายทุน มูลค่าของผลผลิตทั้งหมดที่เขาสร้างขึ้นมาจะเป็นของนายทุน ซึ่งเป็นเจ้าของชั่วคราวของพลังที่ใช้แรงงานของเขา และจากการจ่ายไปสามชิลลิง นายทุนจึงได้สร้างมูลค่าขึ้นหกชิลลิง เพราะด้วยการจ่ายมูลค่าตกผลึกของแรงงานปริมาณหกชั่วโมง เขาได้กลับมาเป็นมูลค่าตกผลึกเท่ากับแรงงานปริมาณสิบสองชั่วโมง นายทุนซึ่งดำเนินการเช่นเดิมเช่นนี้ซ้ำไปทุก ๆ วันก็จะจ่ายเงินไปสามชิลลิงและเก็บเข้ากระเป๋าหกชิลลิงในทุก ๆ วัน ครึ่งหนึ่งถูกนำไปจ่ายค่าจ้างอีกรอบ และอีกครึ่งจะก่อรูปเป็นมูลค่าส่วนเกิน ซึ่งนายทุนไม่ต้องเอาไปจ่ายอะไรที่เท่ากันเลย การแลกเปลี่ยนแบบนี้ระหว่างทุนกับแรงงานคือรากฐานซึ่งก่อตั้งระบบการผลิตแบบทุนนิยม หรือระบบค่าจ้าง และจำส่งผลให้เกิดการผลิตคนที่ทำงานเป็นคนที่ทำงาน และนายทุนเป็นนายทุนอยู่เป็นนิจ}} {{ตรคป|The rate of surplus value, all other circumstances remaining the same, will depend on the proportion between that necessary to reproduce the value of the labouring power and the surplus time or surplus labour performed for the capitalist. It will, therefore, depend on the ratio in which the working day is prolonged over and above that extent, by working which the working man would only reproduce the value of his labouring power, or replace his wages.|หากพฤติการณ์ทั้งหมดคงตัวเหมือนเดิม อัตราของมูลค่าส่วนเกินนั้นจะขึ้นอยู่กับอัตราสัดส่วนระหว่างเท่าที่จำเป็นต้องผลิตซ้ำมูลค่าของพลังที่ใช้แรงงาน และเวลาหรือแรงงานส่วนเกินซึ่งได้กระทำไปให้กับนายทุน ดังนั้นมันจึงขึ้นอยู่กับว่าวันทำงานวันหนึ่งนั้นยาวนานไปมากกว่าและเหนือกว่าขีดนั้นในอัตราส่วนเท่าไหร่ ขีดเส้นนั้นซึ่งคนทำงานต้องทำงานเพื่อผลิตซ้ำมูลค่าของพลังที่ใช้แรงงานของเขา หรือเพื่อแทนที่เท่าค่าจ้างของเขา}} lzs1fsdls1b6sa9dofo8bgldvct178g 189928 189927 2022-08-22T15:07:48Z Thastp 9008 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = VIII. การผลิตมูลค่าส่วนเกิน | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 8|VII. พลังที่ใช้แรงงาน]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 10|IX. มูลค่าของแรงงาน]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = }} {{ตรคป|Now suppose that the average amount of the daily necessaries of a labouring man require six hours of average labour for their production. Suppose, moreover, six hours of average labour to be also realized in a quantity of gold equal to 3s. Then 3s. would be the Price, or the monetary expression of the Daily Value of that man's Labouring Power. If he worked daily six hours he would daily produce a value sufficient to buy the average amount of his daily necessaries, or to maintain himself as a labouring man. |ทีนี้สมมุติว่าปริมาณของสิ่งจำเป็นที่คนใช้แรงงานต้องการต่อวันนั้นต้องใช้แรงงานโดยเฉลี่ยปริมาณหกชั่วโมงเพื่อผลิตมัน สมมุติอีกว่า แรงงานโดยเฉลี่ยหกชั่วโมงนี้ยังกลายเป็นจริงด้วยในทองคำปริมาณเท่ากับสามชิลลิง แล้วอย่างนั้นสามชิลลิงจึงเป็นราคา หรือการแสดงออกในรูปเงินตราของมูลค่าต่อวันของพลังที่ใช้แรงงานของคน ๆ นั้น หากเขาทำงานหกชั่วโมงต่อวัน เขาจะสามารถผลิตมูลค่าที่เพียงพอแต่ละวันต่อการซื้อสิ่งจำเป็นประจำวันปริมาณโดยเฉลี่ยแต่ละวันของเขาได้ หรือต่อการบำรุงรักษาตนเองให้คงเป็นผู้ใช้แรงงาน}} {{ตรคป|But our man is a wages labourer. He must, therefore, sell his labouring power to a capitalist. If he sells it at 3s. daily, or 18s. weekly, he sells it at its value. Suppose him to be a spinner. If he works six hours daily he will add to the cotton a value of 3s. daily. This value, daily added by him, would be an exact equivalent for the wages, or the price of his labouring power, received daily. But in that case no surplus value or surplus produce whatever would go to the capitalist. Here, then, we come to the rub. |แต่คนของเราคนนี้เป็นผู้ใช้แรงงานรับจ้าง เขาจึงต้องขายพลังแรงงานของเขาให้กับนายทุน หากเขาขายไปที่ราคาสามชิลลิงต่อวัน หรือสิบแปดชิลลิงต่ออาทิตย์ เขากำลังขายมันไปที่มูลค่าของมัน สมมุติให้เขาเป็นช่างทอ หากเขาทำงานหกชั่วโมงต่อวัน เขาจะเพิ่มมูลค่าเท่ากับสามชิลลิงให้กับฝ้าย มูลค่านี้ซึ่งเขาเพิ่มเข้าไปรายวัน จะเป็นมูลค่าเท่ากับค่าจ้างของเขา หรือราคาของพลังที่ใช้แรงงานของเขา ที่เขาจะได้รายวัน แต่ในกรณีนั้นก็จะไม่มีมูลค่าส่วนเกินหรือผลผลิตส่วนเกินใด ๆ ที่นายทุนจะได้เลย ที่นี่เองที่เราหยุดชะงัก}} {{ตรคป|In buying the labouring power of the workman, and paying its value, the capitalist, like every other purchaser, has acquired the right to consume or use the commodity bought. You consume or use the labouring power of a man by making him work, as you consume or use a machine by making it run. By paying the daily or weekly value of the labouring power of the workman, the capitalist has, therefore, acquired the right to use or make that labouring power work during the whole day or week. The working day or the working week has, of course, certain limits, but those we shall afterwards look more closely at. |ในการที่นายทุนซื้อพลังที่ใช้แรงงานของคนงาน และจ่ายที่มูลค่าของมัน เช่นเดียวกับผู้ซื้อของอื่น ๆ เขาได้รับสิทธิที่จะบริโภคหรือใช้สอยสินค้าโภคภัณฑ์ที่เขาซื้อมา คุณบริโภคหรือใช้สอยพลังที่ใช้แรงงานของคน ๆ หนึ่งโดยการให้เขาทำงาน เช่นเดียวกับที่คุณบริโภคหรือใช้งานเครื่องจักรด้วยการเดินเครื่องมัน นายทุนซึ่งจ่ายมูลค่ารายวันหรือรายสัปดาห์ของพลังที่ใช้แรงงานของคนงานจึงได้รับสิทธิที่จะใช้หรือให้พลังที่ใช้แรงงานนั้นทำงานในช่วงวันหรือสัปดาห์ วันทำงานหรือสัปดาห์ทำงานนั้น แน่นอนว่ามีข้อจำกัดเท่าหนึ่ง แต่สิ่งเหล่านั้นเราต้องพิจารณาใกล้ขึ้นอีกนิดในครั้งถัดไป}} {{ตรคป|For the present I want to turn your attention to one decisive point. |ในปัจจุบัน ผมอยากให้คุณสนใจมาที่ประเด็นที่เด็ดขาดข้อหนึ่งนี้}} {{ตรคป|The value of the labouring power is determined by the quantity of labour necessary to maintain or reproduce it, but the use of that labouring power is only limited by the active energies and physical strength of the labourer. The daily or weekly value of the labouring power is quite distinct from the daily or weekly exercise of that power, the same as the food a horse wants and the time it can carry the horseman are quite distinct. The quantity of labour by which the value of the workman's labouring power is limited to the quantity of labour which his labouring power is apt to perform. Take the example of our spinner. We have seen that, to daily reproduce his labouring power, he must daily reproduce a value of three shillings, which he will do by working six hours daily. But this does not disable him from working ten or twelve or more hours a day. But by paying the daily or weekly value of the spinner's labouring power, the capitalist has acquired the right of using that labouring power during the whole day or week. He will, therefore, make him work say, daily, twelve hours. Over and above the six hours required to replace his wages, or the value of his labouring power, he will, therefore, have to work six other hours, which I shall call hours of surplus labour, which surplus labour will realize itself in a surplus value and a surplus produce. If our spinner, for example, by his daily labour of six hours, added three shillings' value to the cotton, a value forming an exact equivalent to his wages, he will, in twelve hours, add six shillings' worth to the cotton, and produce a proportional surplus of yarn. As he has sold his labouring power to the capitalist, the whole value of produce created by him belongs to the capitalist, the owner pro tem. of his labouring power. By advancing three shillings, the capitalist will, therefore, realize a value of six shillings, because, advancing a value in which six hours of labour are crystallized, he will receive in return a value in which twelve hours of labour are crystallized. By repeating this same process daily, the capitalist will daily advance three shillings and daily pocket six shillings, one-half of which will go to pay wages anew, and the other half of which will form surplus value, for which the capitalist pays no equivalent. It is this sort of exchange between capital and labour upon which capitalistic production, or the wages system, is founded, and which must constantly result in reproducing the working man as a working man, and the capitalist as a capitalist.|มูลค่าของพลังที่ใช้แรงงานนั้นถูกกำหนดโดยปริมาณของแรงงานอันจำเป็นในการบำรุงรักษาและผลิตมันซ้ำ แต่การใช้พลังที่ใช้แรงงานนั้นถูกจำกัดไว้เท่าที่พลังงานกัมมันต์และพละกำลังทางกายภาพที่ผู้ใช้แรงงานมี มูลค่ารายวันหรือรายสัปดาห์ของพลังที่ใช้แรงงานนั้นค่อนข้างแตกต่างจากการปฏิบัติใช้พลังนั้นในแต่ละวันหรือแต่ละสัปดาห์ เช่นเดียวกับที่อาหารที่ม้าต้องการกับเวลาที่มันสามารถให้คนขี่ม้าขี่มันได้นั้นต่างกันพอสมควร ปริมาณของแรงงานซึ่งจำกัดมูลค่าของพลังที่ใช้แรงงานของคนงานนั้น คือปริมาณของแรงงานที่พลังที่ใช้แรงงานของเขาพึงกระทำได้ ยกตัวอย่างเช่นช่างทอของเรา เราพบแล้วว่าเพื่อผลิตซ้ำพลังที่ใช้แรงงานของเขาในแต่ละวัน เขาต้องผลิตมูลค่าอย่างน้อยสามชิลลิงต่อวัน ซึ่งเขากระทำได้โดยการทำงานหกชั่วโมงแต่วัน แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะทำงานต่อเป็นสิบหรือสิบสองชั่วโมงไม่ได้ แต่เมื่อนายทุนได้จ่ายมูลค่ารายวันหรือรายสัปดาห์ของพลังที่ใช้แรงงานของช่างทอแล้ว เขาได้รับสิทธิในการใช้สอยพลังที่ใช้แรงงานนั้นทั้งวันหรือทั้งสัปดาห์ เขาจึงจะให้เขาทำงานสิบสองชั่วโมงต่อวัน มากกว่าหกชั่วโมงที่เพียงพอแล้วเพื่อแทนที่ค่าจ้างของเขา หรือมูลค่าของพลังที่ใช้แรงงานของเขา ดังนั้นเขาจึงต้องทำงานต่อไปอีกหกชั่วโมง ซึ่งผมขอเรียกว่าชั่วโมงแรงงานส่วนเกิน โดยแรงงานส่วนเกินนี้จะกลายร่างเป็นมูลค่าส่วนเกินและผลผลิตส่วนเกิน หากช่างทอของเราทำงานหกชั่วโมงต่อวันเป็นต้น ได้เพิ่มมูลค่าสามชิลลิงให้กับฝ้ายแล้ว ซึ่งเป็นมูลค่าที่เท่ากันอย่างแม่นยำกับค่าจ้างของเขา ในสิบสองชั่วโมงเขาจึงได้เพิ่มมูลค่าหกชิลลิงเขาไปในฝ้าย และผลิตไหมออกมาเป็นส่วนเกินตามสัดส่วน ในเมื่อเขาขายพลังที่ใช้แรงงานของเขาให้กับนายทุน มูลค่าของผลผลิตทั้งหมดที่เขาสร้างขึ้นมาจะเป็นของนายทุน ซึ่งเป็นเจ้าของชั่วคราวของพลังที่ใช้แรงงานของเขา และจากการจ่ายไปสามชิลลิง นายทุนจึงได้สร้างมูลค่าขึ้นหกชิลลิง เพราะด้วยการจ่ายมูลค่าตกผลึกของแรงงานปริมาณหกชั่วโมง เขาได้กลับมาเป็นมูลค่าตกผลึกเท่ากับแรงงานปริมาณสิบสองชั่วโมง นายทุนซึ่งดำเนินการเช่นเดิมเช่นนี้ซ้ำไปทุก ๆ วันก็จะจ่ายเงินไปสามชิลลิงและเก็บเข้ากระเป๋าหกชิลลิงในทุก ๆ วัน ครึ่งหนึ่งถูกนำไปจ่ายค่าจ้างอีกรอบ และอีกครึ่งจะก่อรูปเป็นมูลค่าส่วนเกิน ซึ่งนายทุนไม่ต้องเอาไปจ่ายอะไรที่เท่ากันเลย การแลกเปลี่ยนแบบนี้ระหว่างทุนกับแรงงานคือรากฐานซึ่งก่อตั้งระบบการผลิตแบบทุนนิยม หรือระบบค่าจ้าง และจำส่งผลให้เกิดการผลิตคนที่ทำงานเป็นคนที่ทำงาน และนายทุนเป็นนายทุนอยู่เป็นนิจ}} {{ตรคป|The rate of surplus value, all other circumstances remaining the same, will depend on the proportion between that necessary to reproduce the value of the labouring power and the surplus time or surplus labour performed for the capitalist. It will, therefore, depend on the ratio in which the working day is prolonged over and above that extent, by working which the working man would only reproduce the value of his labouring power, or replace his wages.|หากพฤติการณ์ทั้งหมดคงตัวเหมือนเดิม อัตราของมูลค่าส่วนเกินนั้นจะขึ้นอยู่กับอัตราสัดส่วนระหว่างเท่าที่จำเป็นต้องผลิตซ้ำมูลค่าของพลังที่ใช้แรงงาน และเวลาหรือแรงงานส่วนเกินซึ่งได้กระทำไปให้กับนายทุน ดังนั้นมันจึงขึ้นอยู่กับว่าวันทำงานวันหนึ่งนั้นยาวนานไปมากกว่าและเหนือกว่าขีดนั้นในอัตราส่วนเท่าไหร่ ขีดเส้นนั้นซึ่งคนทำงานต้องทำงานเพื่อผลิตซ้ำมูลค่าของพลังที่ใช้แรงงานของเขา หรือเพื่อแทนที่เท่าค่าจ้างของเขา}} 8yodutux11jeyi1ngtjwxjqh5zaoqmf 189929 189928 2022-08-22T15:11:07Z Thastp 9008 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่องงานแปล <!-- ข้อมูลหลัก --> | ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร | ศักราช = ค.ศ. | ปี = 1865 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit | ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์ | บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง | ส่วน = VIII. การผลิตมูลค่าส่วนเกิน | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 8|VII. พลังที่ใช้แรงงาน]] | ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 10|IX. มูลค่าของแรงงาน]] | หมายเหตุ = <!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --> | หมวดหมู่ = | แก้กำกวม = | รุ่น = | สถานีย่อย = | ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = | วิกิพีเดีย = | คอมมอนส์ = | หมวดหมู่คอมมอนส์ = | วิกิคำคม = | วิกิข่าว = | วิกิพจนานุกรม = | วิกิตำรา = | วิกิห้องสมุด = | วิกิสนเทศ = | วิกิท่องเที่ยว = | วิกิวิทยาลัย = | วิกิสปีชีส์ = | เมทา = }} {{ตรคป|Now suppose that the average amount of the daily necessaries of a labouring man require six hours of average labour for their production. Suppose, moreover, six hours of average labour to be also realized in a quantity of gold equal to 3s. Then 3s. would be the Price, or the monetary expression of the Daily Value of that man's Labouring Power. If he worked daily six hours he would daily produce a value sufficient to buy the average amount of his daily necessaries, or to maintain himself as a labouring man. |ทีนี้สมมุติว่าปริมาณของสิ่งจำเป็นที่คนใช้แรงงานต้องการต่อวันนั้นต้องใช้แรงงานโดยเฉลี่ยปริมาณหกชั่วโมงเพื่อผลิตมัน สมมุติอีกว่า แรงงานโดยเฉลี่ยหกชั่วโมงนี้ยังกลายเป็นจริงด้วยในทองคำปริมาณเท่ากับสามชิลลิง แล้วอย่างนั้นสามชิลลิงจึงเป็นราคา หรือการแสดงออกในรูปเงินตราของมูลค่าต่อวันของพลังที่ใช้แรงงานของคน ๆ นั้น หากเขาทำงานหกชั่วโมงต่อวัน เขาจะสามารถผลิตมูลค่าที่เพียงพอแต่ละวันต่อการซื้อสิ่งจำเป็นประจำวันปริมาณโดยเฉลี่ยแต่ละวันของเขาได้ หรือต่อการบำรุงรักษาตนเองให้คงเป็นผู้ใช้แรงงาน}} {{ตรคป|But our man is a wages labourer. He must, therefore, sell his labouring power to a capitalist. If he sells it at 3s. daily, or 18s. weekly, he sells it at its value. Suppose him to be a spinner. If he works six hours daily he will add to the cotton a value of 3s. daily. This value, daily added by him, would be an exact equivalent for the wages, or the price of his labouring power, received daily. But in that case no surplus value or surplus produce whatever would go to the capitalist. Here, then, we come to the rub. |แต่คนของเราคนนี้เป็นผู้ใช้แรงงานรับจ้าง เขาจึงต้องขายพลังแรงงานของเขาให้กับนายทุน หากเขาขายไปที่ราคาสามชิลลิงต่อวัน หรือสิบแปดชิลลิงต่ออาทิตย์ เขากำลังขายมันไปที่มูลค่าของมัน สมมุติให้เขาเป็นช่างทอ หากเขาทำงานหกชั่วโมงต่อวัน เขาจะเพิ่มมูลค่าเท่ากับสามชิลลิงให้กับฝ้าย มูลค่านี้ซึ่งเขาเพิ่มเข้าไปรายวัน จะเป็นมูลค่าเท่ากับค่าจ้างของเขา หรือราคาของพลังที่ใช้แรงงานของเขา ที่เขาจะได้รายวัน แต่ในกรณีนั้นก็จะไม่มีมูลค่าส่วนเกินหรือผลผลิตส่วนเกินใด ๆ ที่นายทุนจะได้เลย ที่นี่เองที่เราหยุดชะงัก}} {{ตรคป|In buying the labouring power of the workman, and paying its value, the capitalist, like every other purchaser, has acquired the right to consume or use the commodity bought. You consume or use the labouring power of a man by making him work, as you consume or use a machine by making it run. By paying the daily or weekly value of the labouring power of the workman, the capitalist has, therefore, acquired the right to use or make that labouring power work during the whole day or week. The working day or the working week has, of course, certain limits, but those we shall afterwards look more closely at. |ในการที่นายทุนซื้อพลังที่ใช้แรงงานของคนงาน และจ่ายที่มูลค่าของมัน เช่นเดียวกับผู้ซื้อของอื่น ๆ เขาได้รับสิทธิที่จะบริโภคหรือใช้สอยสินค้าโภคภัณฑ์ที่เขาซื้อมา คุณบริโภคหรือใช้สอยพลังที่ใช้แรงงานของคน ๆ หนึ่งโดยการให้เขาทำงาน เช่นเดียวกับที่คุณบริโภคหรือใช้งานเครื่องจักรด้วยการเดินเครื่องมัน นายทุนซึ่งจ่ายมูลค่ารายวันหรือรายสัปดาห์ของพลังที่ใช้แรงงานของคนงานจึงได้รับสิทธิที่จะใช้หรือให้พลังที่ใช้แรงงานนั้นทำงานในช่วงวันหรือสัปดาห์ วันทำงานหรือสัปดาห์ทำงานนั้น แน่นอนว่ามีข้อจำกัดเท่าหนึ่ง แต่สิ่งเหล่านั้นเราต้องพิจารณาใกล้ขึ้นอีกนิดในครั้งถัดไป}} {{ตรคป|For the present I want to turn your attention to one decisive point. |ในปัจจุบัน ผมอยากให้คุณสนใจมาที่ประเด็นที่เด็ดขาดข้อหนึ่งนี้}} {{ตรคป|The value of the labouring power is determined by the quantity of labour necessary to maintain or reproduce it, but the use of that labouring power is only limited by the active energies and physical strength of the labourer. The daily or weekly value of the labouring power is quite distinct from the daily or weekly exercise of that power, the same as the food a horse wants and the time it can carry the horseman are quite distinct. The quantity of labour by which the value of the workman's labouring power is limited to the quantity of labour which his labouring power is apt to perform. Take the example of our spinner. We have seen that, to daily reproduce his labouring power, he must daily reproduce a value of three shillings, which he will do by working six hours daily. But this does not disable him from working ten or twelve or more hours a day. But by paying the daily or weekly value of the spinner's labouring power, the capitalist has acquired the right of using that labouring power during the whole day or week. He will, therefore, make him work say, daily, twelve hours. Over and above the six hours required to replace his wages, or the value of his labouring power, he will, therefore, have to work six other hours, which I shall call hours of surplus labour, which surplus labour will realize itself in a surplus value and a surplus produce. If our spinner, for example, by his daily labour of six hours, added three shillings' value to the cotton, a value forming an exact equivalent to his wages, he will, in twelve hours, add six shillings' worth to the cotton, and produce a proportional surplus of yarn. As he has sold his labouring power to the capitalist, the whole value of produce created by him belongs to the capitalist, the owner pro tem. of his labouring power. By advancing three shillings, the capitalist will, therefore, realize a value of six shillings, because, advancing a value in which six hours of labour are crystallized, he will receive in return a value in which twelve hours of labour are crystallized. By repeating this same process daily, the capitalist will daily advance three shillings and daily pocket six shillings, one-half of which will go to pay wages anew, and the other half of which will form surplus value, for which the capitalist pays no equivalent. It is this sort of exchange between capital and labour upon which capitalistic production, or the wages system, is founded, and which must constantly result in reproducing the working man as a working man, and the capitalist as a capitalist.|มูลค่าของพลังที่ใช้แรงงานนั้นถูกกำหนดโดยปริมาณของแรงงานอันจำเป็นในการบำรุงรักษาและผลิตมันซ้ำ แต่การใช้พลังที่ใช้แรงงานนั้นถูกจำกัดไว้เท่าที่พลังงานกัมมันต์และพละกำลังทางกายภาพที่ผู้ใช้แรงงานมี มูลค่ารายวันหรือรายสัปดาห์ของพลังที่ใช้แรงงานนั้นค่อนข้างแตกต่างจากการปฏิบัติใช้พลังนั้นในแต่ละวันหรือแต่ละสัปดาห์ เช่นเดียวกับที่อาหารที่ม้าต้องการกับเวลาที่มันสามารถให้คนขี่ม้าขี่มันได้นั้นต่างกันพอสมควร ปริมาณของแรงงานซึ่งจำกัดมูลค่าของพลังที่ใช้แรงงานของคนงานนั้น คือปริมาณของแรงงานที่พลังที่ใช้แรงงานของเขาพึงกระทำได้ ยกตัวอย่างเช่นช่างทอของเรา เราพบแล้วว่าเพื่อผลิตซ้ำพลังที่ใช้แรงงานของเขาในแต่ละวัน เขาต้องผลิตมูลค่าอย่างน้อยสามชิลลิงต่อวัน ซึ่งเขากระทำได้โดยการทำงานหกชั่วโมงในแต่ละวัน แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะทำงานต่อเป็นสิบหรือสิบสองชั่วโมงไม่ได้ แต่เมื่อนายทุนได้จ่ายมูลค่ารายวันหรือรายสัปดาห์ของพลังที่ใช้แรงงานของช่างทอแล้ว เขาได้รับสิทธิในการใช้สอยพลังที่ใช้แรงงานนั้นทั้งวันหรือทั้งสัปดาห์ เขาจึงจะให้เขาทำงานสิบสองชั่วโมงต่อวัน มากกว่าหกชั่วโมงที่เพียงพอแล้วเพื่อแทนที่ค่าจ้างของเขา หรือมูลค่าของพลังที่ใช้แรงงานของเขา ดังนั้นเขาจึงต้องทำงานต่อไปอีกหกชั่วโมง ซึ่งผมขอเรียกว่าชั่วโมงแรงงานส่วนเกิน โดยแรงงานส่วนเกินนี้จะกลายร่างเป็นมูลค่าส่วนเกินและผลผลิตส่วนเกิน หากช่างทอของเราทำงานหกชั่วโมงต่อวันเป็นต้น ได้เพิ่มมูลค่าสามชิลลิงให้กับฝ้ายแล้ว ซึ่งเป็นมูลค่าที่เท่ากันอย่างแม่นยำกับค่าจ้างของเขา ในสิบสองชั่วโมงเขาจึงได้เพิ่มมูลค่าหกชิลลิงเขาไปในฝ้าย และผลิตไหมออกมาเป็นส่วนเกินตามสัดส่วน ในเมื่อเขาขายพลังที่ใช้แรงงานของเขาให้กับนายทุน มูลค่าของผลผลิตทั้งหมดที่เขาสร้างขึ้นมาจะเป็นของนายทุน ซึ่งเป็นเจ้าของชั่วคราวของพลังที่ใช้แรงงานของเขา และจากการจ่ายไปสามชิลลิง นายทุนจึงได้สร้างมูลค่าขึ้นหกชิลลิง เพราะด้วยการจ่ายมูลค่าตกผลึกของแรงงานปริมาณหกชั่วโมง เขาได้กลับมาเป็นมูลค่าตกผลึกเท่ากับแรงงานปริมาณสิบสองชั่วโมง นายทุนซึ่งดำเนินการเช่นเดิมเช่นนี้ซ้ำไปทุก ๆ วันก็จะจ่ายเงินไปสามชิลลิงและเก็บเข้ากระเป๋าหกชิลลิงในทุก ๆ วัน ครึ่งหนึ่งถูกนำไปจ่ายค่าจ้างอีกรอบ และอีกครึ่งจะก่อรูปเป็นมูลค่าส่วนเกิน ซึ่งนายทุนไม่ต้องเอาไปจ่ายอะไรที่เท่ากันเลย การแลกเปลี่ยนแบบนี้ระหว่างทุนกับแรงงานคือรากฐานซึ่งก่อตั้งระบบการผลิตแบบทุนนิยม หรือระบบค่าจ้าง และจำส่งผลให้เกิดการผลิตคนที่ทำงานเป็นคนที่ทำงาน และนายทุนเป็นนายทุนอยู่เป็นนิจ}} {{ตรคป|The rate of surplus value, all other circumstances remaining the same, will depend on the proportion between that necessary to reproduce the value of the labouring power and the surplus time or surplus labour performed for the capitalist. It will, therefore, depend on the ratio in which the working day is prolonged over and above that extent, by working which the working man would only reproduce the value of his labouring power, or replace his wages.|หากพฤติการณ์ทั้งหมดคงตัวเหมือนเดิม อัตราของมูลค่าส่วนเกินนั้นจะขึ้นอยู่กับอัตราสัดส่วนระหว่างเท่าที่จำเป็นต้องผลิตซ้ำมูลค่าของพลังที่ใช้แรงงาน และเวลาหรือแรงงานส่วนเกินซึ่งได้กระทำไปให้กับนายทุน ดังนั้นมันจึงขึ้นอยู่กับว่าวันทำงานวันหนึ่งนั้นยาวนานไปมากกว่าและเหนือกว่าขีดนั้นในอัตราส่วนเท่าไหร่ ขีดเส้นนั้นซึ่งคนทำงานต้องทำงานเพื่อผลิตซ้ำมูลค่าของพลังที่ใช้แรงงานของเขา หรือเพื่อแทนที่เท่าค่าจ้างของเขา}} diklymr6frhk9lm6rijzkl9nymvstap 3 57748 189947 2022-08-23T04:38:57Z New user message 1899 เพิ่ม[[Template:Welcome|สารต้อนรับ]]ในหน้าคุยของผู้ใช้ใหม่ wikitext text/x-wiki {{Template:Welcome|realName=|name=Warerit44}} -- [[ผู้ใช้:New user message|New user message]] ([[คุยกับผู้ใช้:New user message|คุย]]) 11:38, 23 สิงหาคม 2565 (+07) rtdfn7xptbpikks8n96sjjb7vjm4xma 102 57749 189954 2022-08-23T11:15:25Z Miwako Sato 4619 สร้างหน้าด้วย "{{ผู้สร้างสรรค์ | ชื่อต้น = พระ | ชื่อท้าย = อินทวิทุรวิบุลประชาบดี (ปุ่น ปูรณโชติ) | ชื่อย่อ = อ | เรียงชื่อ = yes | ศักราช = พ.ศ. | ปีเกิด = ? | ปีตาย = ? | รูป = | บรรยายรูป = {{PAGENAME}} | ตั้งตรง = | อ..." wikitext text/x-wiki {{ผู้สร้างสรรค์ | ชื่อต้น = พระ | ชื่อท้าย = อินทวิทุรวิบุลประชาบดี (ปุ่น ปูรณโชติ) | ชื่อย่อ = อ | เรียงชื่อ = yes | ศักราช = พ.ศ. | ปีเกิด = ? | ปีตาย = ? | รูป = | บรรยายรูป = {{PAGENAME}} | ตั้งตรง = | อธิบาย = ตุลาการชาวสยาม ไม่ทราบวันเกิดวันตาย ปฏิบัติงานใน พ.ศ. 2461<ref>{{cite journal|url=http://www.ratchakitcha.soc.go.th/DATA/PDF/2461/D/3007.PDF|title=พระราชทานเครื่องราชอิศริยาภรณ์|date=2461-02-02|journal=ราชกิจจานุเบกษา|volume=35|page=3008}}</ref> บรรดาศักดิ์เดิมว่า หลวงพิศลยสารนิติ }} ==งาน== * {{ลปง|ลักษณผัวเมียกับลักษณมรดกโดยย่อ||2457}} {{ลฟใน|ผัวเมีย มรดก - ปุ่น ปูรณโชติ - ๒๔๕๗.pdf}} ==อ้างอิง== {{รกออ}} {{ลมท}} [[หมวดหมู่:ผู้สร้างสรรค์ที่เป็นชาวไทย]] [[หมวดหมู่:ขุนนาง]] [[หมวดหมู่:ตุลาการ]] 2yh75l63tzrxvhrpvsmkz8q8heu7j91 102 57750 189955 2022-08-23T11:16:33Z Miwako Sato 4619 เปลี่ยนทางหน้าไปยัง [[ผู้สร้างสรรค์:พระอินทวิทุรวิบุลประชาบดี (ปุ่น ปูรณโชติ)]] wikitext text/x-wiki #REDIRECT [[ผู้สร้างสรรค์:พระอินทวิทุรวิบุลประชาบดี (ปุ่น ปูรณโชติ)]] gtngh2rk5fo5tg8dldk0sdp8gm0nr9k 102 57751 189956 2022-08-23T11:20:01Z Miwako Sato 4619 สร้างหน้าด้วย "{{ผู้สร้างสรรค์ | ชื่อต้น = พระ | ชื่อท้าย = พลางกูรธรรมพิจัย (เผดิม พลางกูร) | ชื่อย่อ = พ | เรียงชื่อ = yes | ศักราช = พ.ศ. | ปีเกิด = ? | ปีตาย = ? | รูป = | บรรยายรูป = {{PAGENAME}} | ตั้งตรง = | อธิบาย =..." wikitext text/x-wiki {{ผู้สร้างสรรค์ | ชื่อต้น = พระ | ชื่อท้าย = พลางกูรธรรมพิจัย (เผดิม พลางกูร) | ชื่อย่อ = พ | เรียงชื่อ = yes | ศักราช = พ.ศ. | ปีเกิด = ? | ปีตาย = ? | รูป = | บรรยายรูป = {{PAGENAME}} | ตั้งตรง = | อธิบาย = ตุลาการชาวสยาม ไม่ทราบวันเกิดวันตาย ปฏิบัติงานใน พ.ศ. 2483<ref>{{cite journal|url=http://www.ratchakitcha.soc.go.th/DATA/PDF/2483/D/1897_1.PDF|title=แจ้งความสำนักนายกรัฐมนตรี เรื่อง พระราชทานเครื่องราชอิสสริยาภรณ์ ลงวันที่ 19 กันยายน พุทธศักราช 2483|date=2483-10-01|journal=ราชกิจจานุเบกษา|volume=57|page=1899}}</ref> }} ==งาน== * {{ลปง|กฎหมายแพ่งและพาณิชย์ว่าด้วยครอบครัว||2477}} {{ลฟใน|ครอบครัว - เผดิม พลางกูร - ๒๔๗๗.pdf}} * {{ลปง|กฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ว่าด้วยมฤดก||2477}} {{ลฟใน|มรดก - เผดิม พลางกูร - ๒๔๗๗.pdf}} ==อ้างอิง== {{รกออ}} {{ลมท}} [[หมวดหมู่:ผู้สร้างสรรค์ที่เป็นชาวไทย]] [[หมวดหมู่:ขุนนาง]] [[หมวดหมู่:ตุลาการ]] l0cppb5tgol7pe6q7uv1j0naiqeqw5r