Toon van den Heever

vanuit Wikipedia, die vrye ensiklopedie.



Haelwit gestapelde wolke


Die haelwit gestapelde wolke,

Paleis deur die winde gebou!

Hoe sou ek hul heimnis vertolke

En saggies dit fluister vir jou?

Verguld steek die domme nog witter

Af teen die velde van blou,

Soos jou oë, en perlemoer skitter

Soos dou.

Sal ek fluister? Ons ryk in die weste

Word van sieraad ontbloot;

Die winde verstrooi nou ons veste -

Selfs wysheid moet dood;

Maar wyl lippe op lippe kan bewe,

Bied my jou mond, Lief, bied nou

Eer ons gloed, eer ons hartstog begewe,

Soos paleise deur winde gebou.


Berusting

Die orrel van God


Waar newelstelsels wêreld word,

Waar keisers en kwepers ryp en val,

Waar die voorhoof van kranse bepêrel word

Met valle en kleure, oweral,

Selfs waar Armageddon sy kake rek

En volkere weg uit die wêreld spu,

Is wet, en van uit sy druipende muil

Klink 'n ysere simfonie.

En dood en lewe - dis alles reg,

En liefde is wet: en ek voel tevree,

Want wie sal ons twis met God besleg?

En alles ruis in die ritme mee.

Dit donder langs die sterrebaan

En sonnestelsels antwoord weer,

Dit ruis in die seepad van die maan

En lispel oor die meer.


In die Hoëveld


In die Hoëveld, waar dit oop is en die hemel wyd daarbo,

Waar kuddes waaigras huppel oor die veld,

Waar 'n mens nog vry kan asemhaal en aan 'n God kan glo,

Staan my huisie, wat ek moes verlaat vir geld.

En as ek in die gange van die myn hier sit en droom

Van die winde op die Hoëveld, ruim en vry,

Dan hoor ek die geklinkel van my spore, saal en toom,

Sawens as ek bees of skaap toe ry.

Op die Hoëveld, waar dit wyd is, waar jy baie ver kan sien,

(Die ylblou bring 'n knop dan in jou keel)

Staan my huisie nog en wag vir my, wag al 'n jaar of tien,

Waar die bokkies op die leigrafstene speel.

Maar as die tering kwaai word en ek hoor die laaste fluit,

Dan sweef ek na die Hoëveld op die wind

Ek soek dan in die maanlig al die mooiste plekkies uit

Waar ek kleiosse gemaak het as 'n kind.


Die lof van Christoferus


Tussen geel, goor blomkoolkoppe,

Onder knoffel, prei en slaai,

Half-verlepte aspersietoppe

En kaas waaroor die vlieë draai;

Uit 'n vuil nes van 'n kraampie

In 'n Genoaanse straat

Het 'n sletwyf jou met raampie

Vir honderd lire aan my gelaat.

Jou sirkel was gesalf met botter,

Spaghetti 't aan jou baard gekleef;

Jou kleed was vlieë-vuil: ja, vrotter

Kon niemand lyk - jou staf was skeef.

Maar nou? Hoe seën ek jou vermomming,

Want anders het 'k jou nooit gekry;

Jou luister stem my tot verstomming

en byna wil 'k jou wierook wy!

Hoe straal jou silwer deur die emalje

So hemelsblou, granaatpit-rooi,

Hoe glinster nou jou kleed. Kanalje,

Wat daardie sneeu kon laat verdooi!

Geen gore geure meer vir jou nie,

Jy asem slegs die skoonste lug,

Want pryk jy nie waar jy al's oorskou nie,

My vliegtuig maak geen enk'le vlug!

Jy presideer oor instrumente,

Maar van hul almal staan jy bo;

In daardie warboel van patente

Is dit slegs jou wat 'k altyd glo.

Ek sou wierook bring ... maar die portrette

Daar teen die muur kyk dreigend neer

En my voorvaderlike wette

Laat my jou skaars met 'n lied vereer.