Toon van den Heever
vanuit Wikipedia, die vrye ensiklopedie.
Haelwit gestapelde wolke
Die haelwit gestapelde wolke,
Paleis deur die winde gebou!
Hoe sou ek hul heimnis vertolke
En saggies dit fluister vir jou?
Verguld steek die domme nog witter
Af teen die velde van blou,
Soos jou oë, en perlemoer skitter
Soos dou.
Sal ek fluister? Ons ryk in die weste
Word van sieraad ontbloot;
Die winde verstrooi nou ons veste -
Selfs wysheid moet dood;
Maar wyl lippe op lippe kan bewe,
Bied my jou mond, Lief, bied nou
Eer ons gloed, eer ons hartstog begewe,
Soos paleise deur winde gebou.
Berusting
Die orrel van God
Waar newelstelsels wêreld word,
Waar keisers en kwepers ryp en val,
Waar die voorhoof van kranse bepêrel word
Met valle en kleure, oweral,
Selfs waar Armageddon sy kake rek
En volkere weg uit die wêreld spu,
Is wet, en van uit sy druipende muil
Klink 'n ysere simfonie.
En dood en lewe - dis alles reg,
En liefde is wet: en ek voel tevree,
Want wie sal ons twis met God besleg?
En alles ruis in die ritme mee.
Dit donder langs die sterrebaan
En sonnestelsels antwoord weer,
Dit ruis in die seepad van die maan
En lispel oor die meer.
In die Hoëveld
In die Hoëveld, waar dit oop is en die hemel wyd daarbo,
Waar kuddes waaigras huppel oor die veld,
Waar 'n mens nog vry kan asemhaal en aan 'n God kan glo,
Staan my huisie, wat ek moes verlaat vir geld.
En as ek in die gange van die myn hier sit en droom
Van die winde op die Hoëveld, ruim en vry,
Dan hoor ek die geklinkel van my spore, saal en toom,
Sawens as ek bees of skaap toe ry.
Op die Hoëveld, waar dit wyd is, waar jy baie ver kan sien,
(Die ylblou bring 'n knop dan in jou keel)
Staan my huisie nog en wag vir my, wag al 'n jaar of tien,
Waar die bokkies op die leigrafstene speel.
Maar as die tering kwaai word en ek hoor die laaste fluit,
Dan sweef ek na die Hoëveld op die wind
Ek soek dan in die maanlig al die mooiste plekkies uit
Waar ek kleiosse gemaak het as 'n kind.
Die lof van Christoferus
Tussen geel, goor blomkoolkoppe,
Onder knoffel, prei en slaai,
Half-verlepte aspersietoppe
En kaas waaroor die vlieë draai;
Uit 'n vuil nes van 'n kraampie
In 'n Genoaanse straat
Het 'n sletwyf jou met raampie
Vir honderd lire aan my gelaat.
Jou sirkel was gesalf met botter,
Spaghetti 't aan jou baard gekleef;
Jou kleed was vlieë-vuil: ja, vrotter
Kon niemand lyk - jou staf was skeef.
Maar nou? Hoe seën ek jou vermomming,
Want anders het 'k jou nooit gekry;
Jou luister stem my tot verstomming
en byna wil 'k jou wierook wy!
Hoe straal jou silwer deur die emalje
So hemelsblou, granaatpit-rooi,
Hoe glinster nou jou kleed. Kanalje,
Wat daardie sneeu kon laat verdooi!
Geen gore geure meer vir jou nie,
Jy asem slegs die skoonste lug,
Want pryk jy nie waar jy al's oorskou nie,
My vliegtuig maak geen enk'le vlug!
Jy presideer oor instrumente,
Maar van hul almal staan jy bo;
In daardie warboel van patente
Is dit slegs jou wat 'k altyd glo.
Ek sou wierook bring ... maar die portrette
Daar teen die muur kyk dreigend neer
En my voorvaderlike wette
Laat my jou skaars met 'n lied vereer.