شهرستان کنگان

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

کَنگان (به لهجه محلی: کَنگون) یکی از شهرستان‌های استان بوشهر و در جنوب ایران واقع است.

شهرستان کنگان از شهر بندر کنگان شامل ۲ بخش و ۵ دهستان و ۱۷۵ آبادی است.

فهرست مندرجات

[ویرایش] محدوده کَنگان

از شمال به شهرستان مُهر در استان فارس، از جنوب خلیج فارس، از مغرب بندر بوشهر مرکز استان بوشهر، واز سمت مشرق به عوینات محدود می‌گردد.

[ویرایش] پیشینه تاریخی

دیرینگی بافت‌ تاریخی‌ کَنگان به‌ دوره‌ی‌ حکومت‌ اعراب برمی‌ گردد، شهر کَنگون در دوران گذشته پایگاه‌ حکم قبیله بنی خالد النصوریین (قسمت غربی) بوده که در سده نهم هجری از صحرای نجد به (الیعیمیة) در شمال قطیف در عربستان سعودی می‌روند و پس از مدتی به زباره می‌روند واز آنجا نیز به بر فارس مهاجرت می‌کنند. در ابتداء امر در جایی بنام «کلاتو» مستقر شدند وبعد از مدتی به «کَنگون» نقل مکان کردند. در این هجرت دو گروه بنامهای «آل بوسفر» و «آل مره» به همراه داشتند. بعد از استقرار در «کنگان» شروع به ساختن خانه وآشیانه نمودند، خانه‌هایی قدیمی وجود دارد که از سنگ و کاهگل وگچ ساخته شده‌است.

[ویرایش] جمعیت

آمار دقیقی از جمعیت شهر کنگان در حال حاظر در دست نیست، ولی آنچه مسلم است سکان پیشین کنگان از نژاد عرب بوده‌اند، ولی به مرور ایام اقوام دیگری نیز از سایر نقاط ایران به کنگان آمده‌اند از مناطق دشتستان، تنگسیر، آبادان ،اسیر و دزفول نیز آمده‌اند.

[ویرایش] بخش‌ها

  • شهرستان کنگان شامل ۲ بخش به نامهای زیر است:


[ویرایش] دهستانها

[ویرایش] روستاها


 
روستاهای بخش مرکزی شهرستان کنگان استان استان بوشهر ایران

اختر | ابنود | بیدخون | برک | بندر کنگان| بنک | حاله نابند | عسلویه| عوینات | طاهری| میلوه |

[ویرایش] دهستانها

[ویرایش] روستاها


 
روستاهای بخش جم شهرستان کنگان استان استان بوشهر ایران

بزبار | بندوه | بساتین | بوعسكر | جم | چاه مبارک | ریز | سواحل | شیرینو | صفیه | كنار خيمه | مروع | نخل تقی |


[ویرایش] منابع

  • الوحیدی الخنجی، حسین بن علی بن احمد، «تاریخ لنجه» ، چاپ دوم، دبی: دار الأمة للنشر والتوزیع، ۱۹۸۸ میلادی به (عربی).
  • محمد صدیق ، عبدالرزاق، «صهوة الفارس فی تاریخ عرب فارس» ، چاپ اول ، شارجه: چاپ خانه المعارف، ۱۹۹۳ میلادی به (عربی).
  • العصیمی ، محمد بن دخیل، «عرب فارس» ، چاپ اول، دمام (عربستان سعودی): انتشاراتی الشاطیء الحدیثة، ۱۴۱۸ هجری قمری به (عربی).
  • اطلس گیتاشناسی استان‌های ایران، تهران: ۱۳۸۳خ.


استان بوشهر

استان بوشهر

مرکز بوشهر
شهرستان‌ها بندر بوشهر | بندر دیر | بندر دیلم | بندر کنگان | بندر گناوه | تنگستان | جم | دشتستان | دشتی
شهرها

آب‌پخش | آبدان | امام حسن | اهرم | برازجان | بردخون | بندر دیر | بندر دیلم | بندر ریگ | بندر کنگان | بندر گناوه | بوشهر | جم | چغادک | خارک | خورموج | دالکی | دلوار | سعدآباد | شبانکاره | کاکی | وحدتیه |

اماکن دیدنی

آب‌انبار قوام | آتشکده خورموج | دژ برازجان | سیراف | سینیز | شهر باستانی ریشهر | غار چهل‌خانه | کاخ هخامنشی بردک‌سیاه | مدرسه سعادت مظفری | موزه رئیسعلی دلواری | موزه مردم‌شناسی بوشهر