فریدون توللی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
فریدون توللی (۱۲۹۸، شیراز-۱۳۶۴، تهران) شاعر ایرانی بود.
فریدون توللی در شیراز به دنیا آمد. پس از پایان دورهً آموزش های دبستانی و دبیرستانی در این شهـر، وارد دانشگـاه تهران شد و در سال ۱۳۲۰ در رشته باستانشناسی دانـشکـدهً ادبیات این دانـشگـاه فارغ التحصیل گـردید. سپس به کار باستان شناسی روی آورد و تا مرداد ۱۳۳۲ چندی رئیس ادارهً باستان شناسی استان فارس بود. توللی، پس از شهـریور ۱۳۲۰ وارد فعالیتهای سیاسی شد و به نوشتن مقالات سیاسی در نشریات حزب توده و مجموعه سیاسی طنزآمیزی با نام «التفاصیل» پـرداخت. توللی پس از کودتای ۲۸ مرداد از فعالیتهای سیاسی دست شست و در کتابخانهً دانشگاه پهلوی شیراز به کار مشغول شد. توللی بر اثر آشـنایی با نیما در شعر به شیوهً جدید گرایش یافت و به یکی از پیشروان آن تبدیل شد. دفـترهای شعـر «رهـا» و «نافه» او محـصول هـمین دوران است. وی بعـدها به مخالفت با فرم آزاد نیمایی پرداخت و مجموعهای از غـزل و قـصیده به شیوهً قـدیم را با نام «پـویه» منتشر کرد.
توللی با زبان فرانسه آشنایی داشت و اشعـاری از شاعـران فرانسهزبان را به فارسی برگـردانده است.
شعـر توللی عـمدتا شعـری عاشقانه، رمانـتیک و احساساتی است: با تصاویر، واژه ها و ترکیب های فریـبندهً خوشاهـنگ، که با بـیان شاعـرانهً احساسات فردی، بـیش از هـر چـیز از کامجویی های جسمانی سخن می گوید. و توفیق وی در شاعـری، به سبب هـمین شعـرهاست. توللی در سرودن شعـر عاشقانه به شیوه نو، روزگاری پـیشرو و نظریه پرداز بوده است و در این زمینه سهـم بزرگـی دارد.