من لایحضره الطبیب (کتاب)

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

من لایحضره الطبیب کتابی از محمد زکریای رازی که در زمینه پزشکی نوشته شده‌است.

نام دیگر کتاب «طب الفقراء» است و رازی آن را برای کسانی که به طبیب دسترسی ندارند، تالیف کرده‌است. آن را در برابر کتاب طب الملوکی که برای شاهان نگاشته شده‌است، دانسته‌اند و این بیان‌گر توجه خاص رازی به فقرا و بیماران ناتوان است. ابن‌ابی اصیبعه می‌گوید: منظور از این کتاب توضیح امراض و ذکر علت آن‌ها است و اینکه امراض را با داروهای موجود در هر مکان ممکن است معالجه کرد.[۱] استقبال از این کتاب موجب شد ابن بابویه ملقب به صدوق از بزرگان شیعه کتابی به نام «من لایحضره الفقیه» تالیف کند. کتاب در سی و شش باب است که تقریبا عموم بیماری‌های وقت را در بر گرفته‌است. رازی در مقدمه کتاب می‌گوید: «مردی دانشمند جلیل‌القدری برای خیر و صلاح مردم از من خواست که رسالهٔ مختصری درباب درمان بیماری‌ با غذا و آشامیدنی‌های موجود در هر مکان که دسترسی به طبیب نیست تالیف کنم. من نیز مسئول او را اجابت و کتاب «من لایحضره الطبیب» را تالیف کردم.»[۲] اولین طبیبی که کتاب «من لایحضره الطبیب» را نوشت، عیسی‌بن ماسه از پزشکان قبل از رازی بوده‌است.

[ویرایش] پانویس

  1. محمود نجم‌آبادی، صفحهٔ ۷۲
  2. نجم‌آبادی صفحهٔ ۷۳

[ویرایش] جستارهای وابسته

[ویرایش] منابع

  • نجم‌آبادی، محمود. محمد زکریای رازیتهران: انتشارات دانشگاه رازی، ۲۵۳۵شاهنشاهی.


آثار اصلی محمد زکریای رازی
پزشکی: الحاویالکناش المنصوریالمرشدمن لایحضره الطبیب • القراباذین الکبیر • القراباذین الصغیر • کتاب الجدری و الحصبه • القولنج • اوجاع المفاصل • دفع مضار الاغذیهالابدال • کلام الفروق بین الامراض • برء الساء • فی الفصد
کیمیا: المدخل التعلیمی
دیگر آثار: سمع الکیان