گتیر

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

گتير فيلسوفی ست که در فلسفه قرن بيستم تحولی غير منتظره ايجاد کرد. از زمان افلاطون تا قرن بيستم، فيلسوفان سه شرط را برای داشتن شناخت از يک گزاره لازم می دانستند:

۱. گزاره صحيح باشد.

۲. فرد به درستی گزاره معتقد باشد.

۳. فرد درباره درستی گزاره مدرک داشته باشد.

افلاطون قرنها پيش اين سه شرط را به عنوان سه شرط لازم و کافی برای شناخت مطرح کرد و ساليان متمادی فلاسفه اين سه شرط را برای شناخت، لازم و کافی می دانستند تا اين که گتير در قرن بيستم مطرح کرد که اگرچه اين سه شرط برای شناخت، لازم است اما کافی نيست.

منبع:

سایت فلسفه [[1]]