خارشتر

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

خارشُتُر (نام علمی Alhagi maurorum) گیاهی است پایا از خانواده پروانه‌داران (Papilionaceae یا Fabaceae) و یکی از بنشن‌ها بشمار می‌رود. نام دیگر آن علف ترنجبین است.

میوه این خانواده ناشکوفا است. بوته‌های آن نیمه‌درختچه‌ای و نیمه‌چوبی است که تا ارتفاع ۵۰ تا ۱۵۰ متر می‌رسد. ساقه‌های آن سبزرنگ با خارهای تیز نوک‌زرد است. [1] ادرارآور و ضد سیاه‌سرفه و تب و لرز است.[2] کاسبرگ آن بدون کرک، زنگ‌مانند و با پنج دندانه مثلثلی کوتاه نوک تیز است. دانه‌های آن در درون نیامک پهلوی هم قرار دارند.[3]

خارشتر از نظر پزشکی سنتی دارای طبع سرد است و برای رفع صفرا و سنگ کلیه و مثانه مؤثر است. [4]. خارشتر یکی از علوفه های خوراکی برای دامها بویژه بزها است.[5] این گیاه مقاوم به سرما و دارای ریشه عمیق است و به آب کمی نیاز دارد. خارشتر برای گیاهانی مانند غلات و چغندر به عنوان علف هرز بشمار می‌آید.

ریشه‌های خارشتر گاه تا ژرفای ۵ تا ۷ متر هم می‌رسد. میوه‌ آن را ترنجبین (تَراَنگَبین) می‌نامند که به معنی عسل تر است. این گیاه در شوره‌زارهای ایران، عربستان، صحرای سینا، سوریه و هند و پاکستان تا ارتفاع ۴۰۰ متری از سطح دریا می‌روید.[6]

فهرست مندرجات

[ویرایش] گونه‌ها

  • A. canescens
  • A. graecorum
  • A. kirghisorum
  • A. maurorum نام دیگر Alhagi persarum (خارشتر ایرانی)[7]


[ویرایش] نام‌های علمی و انگلیسی

واژه Alhagi در زبان‌های اروپایی از عربی الحاجی گرفته شده‌است. برای گونه اصلی خارشتر یعنی Alhagi maurorum سه نام علمی دیگر بکار می‌رود یعنی:[8]

  • Alhagi mannifera Jaub. & Spach
  • Alhagi graecorum Boiss
  • Alhagi tournefortii Heldr

نام‌های گوناگون خارشتر در زبان انگلیسی عبارتند از: (معنای واژگانی آنها درون دوکمان آمده‌است)

  • Camelthorn (خار شتر)
  • Manna Tree (درخت انگبین)
  • Persian Manna Plant (گیاه انگبین ایرانی)

[ویرایش] پانویس

[ویرایش] منابع

[ویرایش] جستارهای وابسته

خاکشیر

زبان‌های دیگر