عبدالمطلب

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

عبدالمطلب (128ق‌ه-47ق‌ه): اسمش در اصل، شِیبه بود (به معنی پیر، به خاطر این كه زالی داشت و موی سرش سفید بود). اما چون در چند ماهگی یتیم شد و عمویش مطلب او را بزرگ كرد، عبدالمطلب لقب گرفت. بعدها خودش همین كار را برای پیامبر كرد. او بزرگ قریش بود. چاه زمزم را كه مدت ها پوشیده و پنهان بود، پیدا كرد. ده پسر داشت. در واقعه حمله سپاه ابرهه به مكه، به مردم دستور داد به كوه ها بروید و نگران خانه كعبه نباشید. خانه خدایی دارد.