کارت هوشمند
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
Expression error: Unrecognised punctuation character "�"
كارت هاي هوشمند از نظر اندازه و شكل ظاهري، شبيه به كارتهاي مغناطيسي معمولي هستند. ولي درون اين كارت ها كاملا با كارت هاي معمولي متفاوت است. كارت هاي مغناطيسي معمولي يك تكه پلاستيك ساده هستند با يك نوار مغناطيسي؛ در حالي كه كارت هاي هوشمند درون خود يك ريز پردازنده دارند. اين ريزپردازنده معمولا در زير يك اتصال طلايي در يك طرف كارت قرار دارد. اين ريز پردازنده در كارت هاي هوشمند در حقيقت جايگزين نوار مغناطيسي در كارت هاي معمولي شده است. اطلاعاتي را كه روي نوار مغناطيسي كارت هاي معمولي وجود دارد مي توان به راحتي خواند، روي آن نوشت، آن را حذف كرد و يا تغيير داد. به علت وجود همين مشكل نوار مغناطيسي محل خوبي براي نگهداري اطلاعات نيست. به همين دليل هم براي استفاده از چنين كارت هايي نياز به طراحي شبكه هاي كامپيوتري گسترده، براي تاييد صحت و دريافت و پردازش اطلاعات وجود دارد. كارت هوشمند بدون نياز به چنين امكاناتي به دليل امنيت خود مي تواند اطلاعات را در خود ذخيره كرده تا در صورت لزوم در محل هاي مختلف بتوان از اين اطلاعات بدون نياز به اتصال به شبكه استفاده كرد.
ريز پردازنده در كارت هوشمند براي امنيت مورد استفاده قرار مي گيرد. در واقع كارت هوشمند يك كامپيوتر كوچك است كه با كامپيوتري كه به دستگاه كارت خوان متصل است ارتباط برقرار مي كند. تا ريزپردازنده كارت، از معتبر بودن دسترسي به كارت مطمئن نشود، به كارت خوان اجازه دسترسي نمي دهد. پس از صدور مجوز دسترسي، كارت خوان مي تواند همانند يك ديسك با كارت كه داراي يك RAM است كار كند؛ اطلاعات را خوانده، پردازش و تغيير دهيد. كارت هاي هوشمند مي توانند تا 8 كليو بايت RAM (حافظه با دسترسي تصادفي براي خواندن و نوشتن اطلاعات)، 364 كيلو بايت ROM (حافظه فقط خواندني)، 256 كيلوبايت PROM (حافظه فقط خواندني قابل برنامه ريزي) و يك ريزپردازنده 16 بيتي داشته باشند. كارت هشمند همچنين از يك واسط سريال براي نقل و انتقال اطلاعات استفاده كرده و انرژي خود را هم از يك منبع بيروني (مثلا دستگاه كارت خوان) تامين مي كند. ريز پردازنده هم براي انجام يك مجموعه عمليات محدود همانند رمزنگاري مورد استفاده قرار مي گيرد.
كارت هاي هوشمند مي توانند براي كارت هاي اعتباري، كارت پول ها، سيستم هاي امنيتي كامپيوتري، سيستم هاي تشخيص هويت دولتي و بسياري موارد ديگر مورد استفاده قرار گيرند.
كارت هاي هوشمند بدون تماس
كارت هوشمند كه شبيه به يك كامپيوتر ساده و كوچك است كه مي تواند از طريق دستگاه كارت خوان و اتصال طلايي خود ارتباط برقرار كند، تا بتوان به اطلاعاتي كه درون حافظه اين كارت قرار دارد دسترسي پيدا كرد. از آنجايي كه اين كارت ها داراي يك ريز پردازنده هستند و اين ريز پردازنده به دسترسي به حافظه كارت نظارت مي كند، مي توان به امنيت اطلاعات درون كارت اطمينان داشت و اطلاعات مهم را در آن ذخيره كرد. اين كارت ها كه در سال 1970 عرضه شدند مشكل امنيت را كه در دسترسي به كارت هاي معمولي مغناطيسي وجود داشت، برطرف كردند. ولي اين نوع كارت هاي هوشمند هم همانند كارت هاي معمولي مغناطيسي نياز به قرار گرفتن در دستگاه براي خوانده شدن اطلاعات دارند.
نسل جديد كارت هاي هوشمند، كارت هاي هوشمند بدون تماس (Contactless) هستند. اين كارت ها بدون تماس و با تكنولوژي القاء Radio Frequency Identification با دستگاه كارت خوان ارتباط برقرار مي كنند. فقط كافي است اين كارت در نزديكي دستگاه قرار گيرد. اين نوع كارت در مواقعي كه نياز به برقراري ارتباط سريع و حتي بدون دخالت دست وجود دارد، كاربرد بسياري دارد. براي مثال براي ورود يك به اتاق، كارت مكن است در جيب يا كيف شخص باشد و از همان محل و بدون نياز به خارج كردن با دستگاه كارت خوان ارتباط برقرار كرده و مجاز بودن ورود بررسي شده و در باز شود. همچنين در بسياري از سيستم هاي حمل و نقل عمومي در دنيا به دليل حجم زياد مسافران و به خاطر سريع تر شدن چك كردن بليط از اين نوع كارت ها استفاده مي شود. هم اكنون كارت هاي اعتباري متروي تهران هم از نوع كارت هوشمند بدون تماس هستند.
از نظر فاصله مجاز براي برقراري ارتباط چند نوع كارت هوشمند وجود دارد. در دو نوع از آن ها ( نوع A و B) كه استاندارد هم شده اند، حداكثر فاصله مجاز براي برقراري ارتباط 10 سانتي متر است. اين فاصله كه به اين دليل است كه سيستم ( براي مثال كم كردن پول از كارت مترو) به صورت ناخواسته (مثلا گذشتن از كنار ورودي مترو) عمل نكند. همچنين در يك نوع ديگر حداكثر فاصله مجاز براي برقراري ارتباط 50 سانتي متر در نظر گرفته شده است.