رابط برنامه‌نویسی کاربردی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

رابط برنامه‌نویسی کاربردی (به انگلیسی: Application Programming Interface) با مخفف API به هر مجموعه رابط برنامه‌نویسی (مثلاً یک مجموعه تابع) که برای استفاده از یک کتابخانه یا فایل یا کیت توسعه نرم‌افزار یا سیستم عامل در اختیار کاربر آن قرار داده می‌شود. برای مثال مایکروسافت برای APIهای ویندوز مرجع‌هایی استاندارد دارد که با استفاده از آنها برنامه‌نویسان می‌توانند از قابلیت‌ها و سرویس‌های سیستم عامل در توسعه و نوشتن برنامه کاربردی خود استفاده کنند.

[ویرایش] چند نمونه

  • Win32 API
  • Windows MAPI
  • DirectX
زبان‌های دیگر