همام تبریزی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
محمد پسر فریدون همام تبریزی (۷۱۴-۶۳۶ ق.) شاعر سده هشتم هجری در ایران است. او در غزل از خود توانائی بسیار نشان داده.
همام شدیدا دوستدار سعدی شیرازی بوده و با او مکاتبه داشته و بنا بر برخی یادداشت ها، هنگامی که سعدی به آذربایجان سفر کرده، با همام نیز دیدار داشته. شماری از غزلیات او بر مبنای غزلهائی از سعدی، بر همان وزن و قافیه و ردیف ساخته شدهاند.
[ویرایش] همام و زبان آذری
همام تبریزی به زبان بومی آنزمان تبریز و آذربایجان یعنی زبان آذری نیز اشعار و ابیاتی دارد از جمله:
- ملمعی از «همام تبریزی» به فارسی و آذری:
(فقیه، ص ۱۹۶؛ انصافپور، ص ۷۱ و ۷۲)
بدیذم چشم مستت رفتم اژ دست | کوام و آذر دلی کویا بتی مست | |
دلام خود رفت و میدانم که روژی | به مهرت هم بشی خوش کیانم اژ دست | |
به آب زندگی ای خوش عبارت | لوانت لاود جمن دیل و کیان بست | |
دمی بر عاشق خود مهربان شو | کزی سر مهرورزی کست و نی کست | |
به عشقات گر همام از جان برآیذ | مواژش کان بوان بمرت وارست | |
کرم خا و ابری بشم بوینی | به بویت خته بام ژاهنام سرمست |
- غزلی از «همام تبریزی» با این مطلع:
خیالی بود و خوابی وصل یاران | شب مهتاب و فصل نوبهاران |
که بیت آخرمقطع آن به زبان آذری است:
(کارنگ، ص ۱۳).
وهار و ول و دیم یار خوش بی | اوی یاران مَه ول بی مَه وهاران |
[ویرایش] منابع
درباره همام و زبان آذری از زبان ایرانی آذری [1]