مناره

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

مِناره برجی مدور است که یکی از اجزاء معماری ایرانی و دیگر کشورهای اسلامی است و بیشتر در معماری مسجدها بکار می‌رود.

مناره ها سه کاربرد اصلی دارند:

  • میل راهنما: برای راهنمایی کاروانها در مسیر جاده ها و نشان دادن مکانهای اصلی بافت شهری.
  • اذان گویی و خبر رسانی: مکانی برای گفتن اذان.
  • مناره سمبل پیروزی: این نوع مناره ها را از جمجمه سر انسانها و حیوانات می ساختند.

مناره‌ها از چهار جزء اصلی تشکیل شده‌اند:

  • ساقه: در ایران در مناره های پیش از اسلام اغلب مربعی شکل و در دوران اسلامی به شکل استوانه یا مخروطی ساخته می شده.
  • سرپوش: مربع و هشت گوش که مهمترین بخش مناره است.
  • رأس: سایبان که به اشکال مختلف ساخته می شود.

[ویرایش] منابع

بر پایه داده‌هایی از عسل‌جون و کتاب معماری ایران دوره اسلامی[محمد یوسف کیانی]

این نوشتار ناقص است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.