زبانهای ترکی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
زبانهای ترکی یا ترکیتبار که در منطقه وسیعی از اروپای شرقی تا شمال سیبری تکلم میشوند گروه زبانهایی هستند که با وجود وسعت فراگیرشان و فاصلههای جغرافیایی و علیرغم گویشهای متفاوت باز قابل درک بین گویشوران اعضای گروه زبانی خود هستند. این گروه خود جزوی از زبانهای التصاقی آلتایی بشمار میآیند. این زبانها از رشتهکوههای آلتائی در آسیای مرکزی به مناطق گوناکون جهان پخش شدهاند.
از خصوصیات زبانهای التصاقی استفاده از پسوندهای مشخص برای تغییر حالات دستوری استفاده میشود به این ترتیب مصدر و ریشه اسم یا فعل بدون تغیر میماند و پسوندها میتوانند مفاهیم و زمانهای لازم را به طور دقیق به مصدر اضافه نمایند.
زبان ترکی استانبولی بیشترین متکلم را در بین این گروه داراست، و در ترکیه و کشورهای بالکان اروپا استفاده میشود. این زبان نزدیکترین عضو گروه به ترکی آذربایجانی و ترکمنی است. زبانهای ازبکی، تاتاری، ترکمنی، قرقیزی و قزاقی نیز در این مجموعه بزرگتر گروه زبانهای ترکی قرار دارند و در ناحیه شرقی ترکی ترکستان چین و چاووشی و یاکوتی (رایج در سیبری) میباشند.
زیر شاخه شرقی زبانهای آلتایی شامل زبانهای کرهای، منچوری و مغولی است. گروهی زبان زاپنی را نیز عضوی از زبانهای آلتایی میدانند در حالیکه این زبان به مدت طولانی در انزوا تکامل یافته و لزوما عضو گروه زبانی همجوار نیست.