ایاد علاوی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
ایاد علاوی نخست وزیر سابق عراق و رهبر جنبش وفاق ملی در سال ۱۹۴۵ از پدری شیعه مذهب بغدادی و مادری شیعه مذهب لبنانی به دنیا آمد.
ایاد علاوی که پس از سرنگونی رژیم صدام حسین در سال ۲۰۰۳ از سوی نیروهای امریکایی به عنوان یکی از اعضای ۲۵ گانه «مجلس الحکم» شورای حکومت انتقالی عراق انتخاب شده بود، در تاریخ ۲۸ ژوئن به سمت نخست وزیر و اولین رئیس دولت عراق پس از صدام حسین برگزیده شد و قدرت را از پل برمر حاکم امریکایی عراق تحویل گرفت و تا هنگام پیروزی ائتلاف عراق یگانه در انتخابات پارلمانی و معرفی ابراهیم جعفری به عنوان نخست وزیر جدید عراق این سمت را بر عهده داشت.
[ویرایش] زندگی
علاوی مدتها عضو حزب بعث بود و در سال ۱۹۷۸ در انگلیس مورد سوءقصد عوامل اطلاعاتی عراق قرار گرفت. او در هنگام اقامت برای ادامه تحصیل در انگلستان ارتباط نزدیکی با سیا و ام آی ۶ سازمانهای اطلاعاتی امریکا و انگلیس داشت و در سال ۱۹۹۰ جنبش وفاق ملی عراق را بنیان نهاد، جریانی میانه رو و مخالف حکومت عراق که بسیاری از بعثیون سابق به آن پیوستند. علاوی سه سال نیز در اردن زندگی کرد و با کشورهای مصر، اردن و امارات ارتباط نزدیکی دارد.
جنبش [[الوفاق الوطنی]] به رهبری او هم اکنون حدود ۱۰٪ کرسیهای پارلمان عراق را در اختیار دارد.
[ویرایش] خط مشی
شیعه بودن و بعثی بودن او موجب شده تا به نوعی سمبل اتحاد شیعه و سنی در عراق باشد و اکثر جریانات قومی مذهبی و سیاسی مخالفت جدی با او نداشته باشند. علاوی در هنگام پایان جنگ از معدود افرادی بود که با اقدام نیروهای ائتلاف در انحلال حزب بعث و ارتش عراق مخالف بود و آن را باعث افزایش هرج و مرج میدانست. اعتراض شدید او به حمله نظامی گسترده ارتش امریکا به فلوجه نیز موجب افزایش محبوبیت او در بین مردم عراق شد.
[ویرایش] منبع
ماهنامه چشم انداز ایران، پاییز۱۳۸۳