برج آزادی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
برج آزادی نماد شهر تهران است که در سال ۱۳۴۹ توسط معمار ایرانی بهائی حسین امانت[1] که در آن زمان یک دانشجوی ۲۶ ساله بود به یادبود جشنهای ۲۵۰۰ ساله شاهنشاهی ایران طراحی و ساختهشد. این برج که به نام برج شهیاد معروف بود هم اکنون به آزادی معروف گردیدهاست.البته نام میدان تغییر کرده و حتی در تارنمای شهرداری تهران هم از نام برج شهیاد استفاده شدهاست. در مراسم آغاز به کار این برج زیبا که در سمت غرب شهر تهران قرار دارد شهبانو فرح و شاهنشاه آرامهر نیز حضور داشتند. و برای نخستین بار منشور کورش بزرگ (نخستین نوشته حقوق بشر) در این مکان پرده برداری شد. این اثر تاریخی که حدود ۲۵۵۰ سال پیش و توسط کورش بزرگ ساخته شد هم اکنون در موزه بریتانیا قرار دارد. حسین امانت امروز در ونکوورکانادا زندگی میکند.
برج آزادی در ایران، نمونهای از نماد و نشانههای شهری به طراحی و اجرای حسین امانت است که معماری شاخص آن تلفیق طاقهای معماری قبل و بعد از اسلام و تبدیل آن به نمادی زیبا به لحاظ معماری است. در این طرح معمار حتی به جزئیات اجرای بنا و نحوه چیدمان سنگهای نماد دقت وافری مبذول داشته تا در نهایت جز جز اجزا به کل واحدی بدل گردند.[2]
[ویرایش] تاریخچه
تاریخچه برج آزادی به سال ۱۳۴۵ شمسی بر میگردد. در این سال طرح یک نماد معرف ایران بین معماران ایرانی به مسابقه گذاشته میشود و در نهایت طرح مهندس حسین امانت، بیست و شش ساله و فارغالتحصیل دانشگاه تهران برنده و برای ساخت انتخاب میشود. عملیات بنا برج آزادی در یازدهم آبان ۱۳۴۸ شمسی آغاز میشود و پس از بیست و هشت ماه کار، در ۲۴ دیماه ۱۳۵۰ با نام برج شهیاد به بهره برداری میرسید. معماری برج آزادی تلفیقی از معماری دوران هخامنشی، ساسانی و اسلامی است. این بنای سه طبقه چهار آسانسور و دو راه پله و ۲۸۶ پلکان دارد. در محوطه زیرین آزادی چندین سالن نمایش، نگار خانه، کتابخانه، موزه و ... قرار دارد . طول این بنا ۶۳ متر، ارتفاع آن از سطح زمین ۴۵ و ارتفاع از کف موزه ۵ متر است .[3]