آخرالزمان

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

Image:Merge-arrows.svg

پیشنهاد شده است که این مقاله یا بخش با آخر الزمان ادغام گردد. (بحث).

آخرالزمان در دیدگاه مسلمانان دوره نبوت پیامبر اسلام تا ظهور امام زمان است و شیعیان بخصوص دوران غیبت کبری را آخرالزمان می‌خوانند.[نیاز به ذکر منبع]

[ویرایش] حوادث و علایم قبل و در زمان آخرالزمان

علمای مذهب شیعه معتقدند که مجموعه‌ای از اتفاقات نظیر حمله مغول که در احادیث پیش‌گویی شده است.[نیاز به ذکر منبع]

که از میان این حوادث فقط پنج مورد به طور قطع با ظهور مهدی ارتباط دارد.

۱ - خروج سفيانى (بنا به اعتقاد شیعه: سفيانى، يكى از طاغوتهاى مقدّس مآب از نسل ابوسفيان است و در شام به دست سپاه مهدى شكست خورده و كشته مى شود).

۲ - كشته شدن سيّدِ حسنى (بنا به اعتقاد شیعه: جوان خوش صورت از آل امام حسن با سپاهش به حمايت از امام مهدی برمى خيزد و سرانجام، کشته می‌شود).

۳ - اختلاف بنى عبّاس در رياست دنيا.

۴ - گرفتن خورشيد در نيمه ماه رمضان .

۵ - گرفتن ماه در آخر آن ماه، برخلاف عادت (و نظم فلكى).

۶ - فرو رفتن زمين بيداء (زمين بين مكّه و مدينه).

۷ - فرو رفتن زمين در نقطه اى از مشرق و مغرب .

۸ - توقّف خورشيد، هنگام اوّل ظهر تا وسط وقت عصر.

۹ - طلوع خورشيد از مغرب .

۱۰ - كشتن « نفس زكيّه » در پشت كوفه همراه هفتاد نفر از یارانش .

۱۱ - سر بريدن يك مرد هاشمى بين حجرالاسود و مقام ابراهيم .

۱۲ - ويران شدن ديوار مسجد كوفه .

۱۳ - به اهتزاز درآمدن پرچمهاى سياه از جانب خراسان .

۱۴ - خروج يمانى (بنا به اعتقاد شیعه: يمانى از مردان نيك و طرفدار امام زمان است ) كه به حمايت از مهدی ، با سپاه خود برمى خيزد.

۱۵ - ظهور مغربى در مصر و حكومت او بر مردم شام .

۱۶ - فرود تركها به جزيره .

۱۷ - ورود روميان به رمله .

۱۸ - طلوع ستاره درخشان در سمت مشرق كه همچون ماه مى درخشد سپس دو جانب آن خم گردد كه نزديك شود كه آن دو جانب به همديگر متّصل شوند.

۱۹ - پديد آمدن سرخى در آسمان كه در فضا پراكنده گردد.

۲۰ - آتشى در طول مشرق، آشكار شود و سه روز يا هفت روز در آسمانى باقى بماند.

۲۱ - آزادی عرب از اسارت خود را و حكومت عرب بر شهرها و كشورها.

۲۲ - بيرون رفتن عرب از تحت نفوذ سلطان عجم .

۲۳ - كشتن امير مصر، توسّط مردم مصر.

۲۴ - خراب شدن شام .

۲۵ - كشمكش سه گروه در شام.

۲۶ - ورود دو گروه قيس و عرب به كشور مصر.

۲۷ - به اهتزاز درآمدن پرچمهاى قبيله « كنده » در خراسان .

۲۸ - آمدن اسبهايى از جانب مغرب، تا اينكه در كنار حيره (نزديك كوفه ) بسته شوند.

۲۹ - برافراشته شدن پرچمهاى سياه از جانب مشرق به سوى حيره .

۳۰ - طغيان آب فرات، به طورى كه سرازير كوچه هاى كوفه گردد.

۳۱ - خروج شصت دروغگو كه همه آنان ادّعاى نبوت مى كنند.

۳۲ - خروج دوازده نفر از نژاد ابوطالب كه همه آنان ادّعاى امامت براى خود دارند.

۳۳ - سوزاندن مردى بلند مقام از شيعيان بنى عبّاس بين سرزمين جلولاء (واقع در هفت فرسخى خانقين) و سرزمين خانقين .

۳۴ - بستن پلى نزديك محله كرخ بغداد.

۳۵ - برخاستن باد سياهى در بغداد، در آغاز روز.

۳۶ - زلزله شديد در بغداد.

۳۷ - فرو رفتن بيشتر شهر بغداد در زمين بر اثر زلزله .

۳۸ - ترس عمومى كه عراق و بغداد را فراگيرد.

۳۹ - مرگهاى سريع و عمومى در بغداد.

۴۰ - كم شدن اموال و انسانها و محصول كشاورزى .

۴۱ - پيدايش ملخ در فصل خود و در غير فصل خود تا آنجا كه زراعتها و غلاّت را از بين ببرد.

۴۲ - كم شدن غلاّت و محصولات گياهى .

۴۳ - اختلاف و كشمكش در ميان دو صنف از عجم و خونريزى بسيار بين آنان .

۴۴ - بيرون آمدن بردگان از زير فرمان اربابان و كشتن اربابان .

۴۵ - مسخ شدن جمعى از بدعتگذاران، به صورت ميمون و خوك .

۴۶ - پيروزى بردگان بر شهرهاى اربابان .

۴۷ - نداى (غيرعادى ) از آسمان بر همه جهان به طورى كه هركسى در هر زبانى باشد آن ندا را به زبان خودش مى شنود.

۴۸ - پيدايش صورت و سينه انسان در قرص خورشيد.

۴۹ - مردگانى زنده از قبرها بيرون آيند و به دنيا بازگردند و به ديد و بازديد با همديگر بپردازند.

۵۰ - در پايان همه، ۲۴ بار، باران پى در پى مى آيد و زمين خشك را پس از مرگش، زنده و سبز و خرّم مى كند و به دنبال آن بركتهاى زمين بروز مى نمايد و در دسترس قرار مى گيرد.


[ویرایش] منبع

  • علامه حلی. نگاهى بر زندگى دوازده امام . ترجمهٔ محمد محمدى اشتهاردى
زبان‌های دیگر