آواز افشاری

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

منسوب به ایل افشار از طوایف ترک ایرانی از متعلقات چهارگانهٔ دستگاه شور (افشاری ، ابوعطا ، دشتی ، بیات ترک) است که به افشاری مشهور است.

گام افشاری به سه گاه نزدیک تر از شور است. در افشاری درجهٔ چهارم دستگاه شور نت شاهد و درجهٔ دوم آن نت ایست و درجهٔ پنجم نت متغییر محسوب می‌گردد.

افشاری را مملو از شکایات و غم و اندوه دانسته‌اند. الحان و نغمات (گوشه‌های) افشاری بعد از درآمدهای مختلف عبارتند از: کرشمه ، جامه دران ، بسته نگار ، قرایی ، مثنوی پیچ ، نهیب(نحیب) ، عراق (برومند ، صبا) ، حصار(کریمی) ، مسیحی (موسی معروفی) ، تخت طاقدیس و صدری (صبا) ، قره باغی (کسایی) ، آقا حسینقلی (صلحی) و شاه ختایی (شر-مو).

میان قطعاتی که در موسیقی ایرانی ، مطابق سبک معمول ساخته شده روی تنیک افشاری کمتر فرود آمده‌اند ؛ بلکه همیشه روی تنیک شور رفته‌اند. البته فرود بر تنیک افشاری یک قرارداد معمول نیست.

فواصل افشاری: دوم بزرگ ، سوم نیم بزرگ ، چهارم و پنجم درست ، ششم نیم بزرگ ، هفتم کوچک و هنگام است.

[ویرایش] منبع

  • ستایشگر ، مهدی. واژه نامهٔ موسیقی ایران زمین ، جلد اوّل