حق وتو

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

حق وتو در شورای امنیت سازمان ملل به معنی آن است که هریک از پنج عضو دائم این شورا اگر با تصمیمی از تصمیم‌های این شورا مخالفت کنند، آن تصمیم رد خواهد شد، صرف‌نظر از این که اکثریت اعضا به آن رای موافق داده باشند یا خیر. رای ممتنع به معنای رای مخالف نیست و وتو به شمار نمی‌رود.

اعطای حق وتو به اعضای دائم شورای امنیت، که کشورهای پیروز جنگ جهانی دوم بودند برای حفاظت از منافع آنان بود.

در سال‌های اخیر کوشش‌هائی برای لغو حق وتو یا گسترش آن به اعضای جدیدی که به شورای امنیت خواهند پیوست صورت گرفته است. این کوشش‌ها هنوز به جایی نرسیده است.

[ویرایش] کاربرد

کاربرد حق وتو را می‌توان به دو دوره تقسیم کرد:

  • دوره ۱۹۴۶-۱۹۷۲، که درآن اتحاد شوروی بیشترین سود را از این قدرت برد.
  • دوره ۱۹۷۲ تا کنون، که آمریکا بیشترین تعداد وتو را داشته است.

از زمان برداشتن دیوار برلین (در سال ۱۹۸۹) تا پایان سال ۲۰۰۴ میلادی، ۱۹ بار وتو صورت گرفته است که از آن میان:

  • آمریکا ۱۳ با وتو کرده است (۱۱ بار برای اسرائیل، ۱ بار در مورد بوسنی و ۱ بار در مورد پاناما).
  • روسیه ۳ بار وتو کرده است (۲ بار در مورد قبرس و ۱ بار در مورد بوسنی).
  • چین دو بار وتو کرده است (در مورد مقدونیه).
  • در یک مورد نیز آمریکا، انگلیس و فرانسه حق وتوی خود را در مورد پاناما به‌کار بردند.
زبان‌های دیگر