فارسی‌سرایان تاجیکستان

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

زبان فارسی طی سده‌های طولانی تنها زبان ادبی و فرهنگی آسیای میانه بود. با تسخیر آن مناطق بدست روس‌ها زبان فارسی در ورارود (ماوراء‌النهر) بسیار محدود شد و از سال 1924 تنها در جمهوری تازه‌بنیاد تاجیکستان و با نامگذاری تازهٔ «زبان تاجیکی» به حیات ادبی خود ادامه داد. فارسی (حالا با نام تاجیکی) در تاجیکستان زبان رسمی ماند ولی در جمهوری‌های دیگر مانند ازبکستان از صحنه دولتی و رسمی بیرون رانده شد و پس از فروپاشی شوروی و استقلال آن جمهوری‌ها فشار دولتی برای محدودیت فارسی بیش از اندازه زیاد شد. در ازبکستان که پیرامون 7 میلیون فارسی‌زبان ساکنند بتازگی همه کتاب‌های فارسی («تاجیکی») به آتش کشیده شده‌اند [1] و همه انجمن‌های ادبی فارسی‌زبان تعطیل و سرکوب شده‌اند.

در اینجا فهرستی از شاعران فارسی‌زبان کشور تاجیکستان (که فارسی زبان رسمی‌ آن است) می‌آید:

  • اسکندر ختلانی
  • اسیری‌ خجندی‌ (درگذشت 1916 م)
  • بازار صابر (زادهٔ 1938 م)
  • باقی رحیم زاده
  • خیرالدین خیراندیش
  • دولت رحمانیان
  • رحمت نذری
  • رستم وهاب نیا
  • زلفیه‌ عطایی
  • سلیم شاه حلیم شاه
  • صدرالدین عینی‌ (درگذشت 1954 م)
  • عبدالله رهنما
  • عبدالله قادری
  • عسکر حکیم‌ (زادهٔ 1946 م)
  • عطا میر خواجه
  • فرزانه خجندی
  • کمال نصرالله
  • گلرخسار صفی‌اوا (زادهٔ 1947 م)
  • لایق‌ شیرعلی‌ (1941 - 2000 م)
  • مؤ‌من‌ قناعت‌ (زادهٔ 1932 م)
  • محمد علی جنیدی (سیاووش)
  • محمد علی عجمی
  • نظام قاسم


[ویرایش] جستارهای وابسته


[ویرایش] پیوند به بیرون

این نوشتار ناقص است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.