کاراکاس/ترجمه

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

الگو:Coor title dm الگو:باکس اطلاعات شهرها

کاراکاس [(تلفظ)براساس الفبای آوانگار بین‌المللی (IPA) [ka'ɾakas] پایتخت کشور ونزوئلاست. این شهر در شمال این کشور در امتداد پستی و بلندی‌های دره کوهستانی تنگ واقع در رشته‌کوه ساحلی ونزوئلا (کوردیلرا دلا کوستا) واقع شده‌است. دره دارای هوایی بهاری است و منطقه شهری دره کاراکاس دارای ارتفاعی حدود 2,500 و 3,000 پا (760 و 910 متر) از سطح دریاست. این دره در مجاورت دریای کارائیب واقع است، و توسط رشته کوه پرشیب (سرو ال آویلا) که با ارتفاعی بیش از 7400 پا (2200 متر) در امتداد جنوبی تپه‌ها و رشته‌کوه‌ها واقع شده از ساحل جدا می‌شود. در سال 2005 برآورد جمعیت این مرکز تاریخی کاراکاس، که به نام ناحیه لیبرتادور شهرت دارد، 1/2 میلیون نفر بوده است.

[۱]. در همان سال، برآورد جمعیت منطقه پایتختی رسمی [۲] 3/3 میلیون نفر بود. [۳]. "ناحیه پایتخت" نام منطقه اصلی کاراکاس است، که بخشی از ایالت میراندا را پوشش می‌دهد. جمعیت کاراکاس (جمعیت‌نگاری شهری) (کاراکاس بزرگ، از جمله شهرهای همجوار ناحیه پایتخت) حدودا 7/4 میلیون نفر است. [۴]

فهرست مندرجات

[ویرایش] تاریخچه

[[Image:Casadellibertador.jpg|thumb|left|290px|Casa del Libertador (خانه سیمون بولیوار در کاراکاس) بیش از پانصد سال پیش، ساکنان این منطقه را قبایل بومی صلح‌طلب تشکیل می‌دادند و در آن زمان کاراکاسی وجود نداشت. سالها بعد و در سال 1562، فرانکو فاجاردو، یک مهاجرنشین اسپانیایی مزرعه‌ای در این ناحیه بنا نهاد. اقامت فاجاردو در این دره چندان دوام نیاورد، و بومیانی که به سرزمین پر از گل خود بازگشتند وی را از این منطقه بیرون راندند. این آخرین طغیان بومیان بود، چرا که در 25 ژوئیه 1567 دیگو د لوسادا، کاپیتان اسپانیایی بنای شهر سنت جیمز بزرگ|سانتیاگو دلئون دکاراکاس را بنا نهاد، و منطقه بومی‌نشین کاتوچاکائو تحت نفوذ مهاجرنشینان تبدیل به شهر جدید کاراکاس شد.

کشت کاکائو منجر به رشد بیش از پیش شهر شد که تبدیل به مرکز استان ونزوئلا شد. در سال 1577، کاراکاس همچنان به رشد افقی خود ادامه داد؛ علفزار تازه با خانه‌هایی که در آن ساخته شده بود، به همراه حیاط‌ها و راهروهای آن ... این فضایی بود که شهر به همراه ارکیده‌های دورگه و پنجره‌های آهنین نصب شده بر پس زمینه پارچه و خزه و خواب نیمروزه در طول سال‌های تجارت قهوه و کاکائو داشت.

تلاش خوزه ماریا اسپانا و مانوئل خوال برای بر پا کردن انقلاب و کسب استقلال در 13 ژوئیه 1797 سرکوب شد.اما عقاید ورای انقلاب فرانسه و جنگ‌های استقلال آمریکا مردم را برانگیخت، و در 5 ژوئیه 1811 اعلامیه استقلال در کاراکاس امضا شد.این شهر محل تولد دو تن از مهمترین شخصیت‌های آمریکای لاتین بود:فرانچسکو د میراندا و ""ال لیبرتادور"" سیمون بولیوار.زلزله‌ای در 26 مارس 1812 کاراکاس را تخریب کرد و مقامات شهر این زلزله را مجازات الهی برای عصیان در برابر پادشاهی اسپانیا در حین جنگ استقلال ونزوئلا قلمداد کردند. این دره تبدیل به گورستانی شد، و جنگ تا 24 ژوئن 1821 یعنی زمانی که بولیوار در کارابوبو پیروزی سرنوشت‌سازی بر سلطنت‌طلبان به دست آورد ادامه یافت. با رشد مستمر اقتصاد ونزوئلای نفت‌خیز در قرن بیستم، کاراکاس تبدیل به یکی از مراکز اقتصادی مهم آمریکای لاتین شد، و نیز این شهر تبدیل به مرکز اصلی روابط اروپا و آمریکای جنوبی شد. در طول دهه 50 کاراکاس برنامه مدرنیزاسیون گسترده‌ای را آغاز کرد که این برنامه در طول دهه‌های 60 و 70 نیز ادامه یافت. در این دوره کارلوس رائول ویلانوئوا، معمار نوگرا بنای یونیورسیداد سنترال د ونزوئلا را بنا نهاد که این بنا در حال حاضر توسط یونسکو یکی از آثار ملی ونزوئلا نامگذاری شده است. ویلانوئوا نیز به ال سیلنسیو پیوست و چندین منطقه مسکونی کارگری ( 23 دی انرو، سیمون رودریگز) و نیز نواحی مسکونی طبقه متوسط جدیدی (بلو مونته، لوس پالوس گرندز، چوائو، کافه تال، و غیره) در این دره احداث شد و مرزهای آن را به سمت شرق و جنوب شرقی گسترش داد؛ بزرگراهی که کاراکاس را به فرودگاه اصلی کشور (مایکوئشیا) و بندر اصلی کشور (لا گوئایرا) متصل می‌کرد و دارای تونل‌ها و پلهای بسیاری بود، به همراه دیگر آزادراه‌های داخل شهر، و ساختمان‌های دولتی (مرکز سیمون بولیوار) نیز از دیگر عوامل مهم تحول شهر به شمار می‌رفت. در 17 اکتبر 2004، یکی از برجهای مجموعه پارک مرکزی آتش گرفت. تغییر در ساختار اقتصادی کشور، که اکنون وابسته به نفت است، و رشد سریع کاراکاس این شهر را تبدیل به عامل جذب جوامع روستایی کرد که این جوامع با مهاجرت بدون برنامه خود به شهر اقدام به ساخت مناطق فقیرنشین در اطراف دره کاراکاس کردند. امروزه در سال 2006 بر اساس آمار رسمی دست کم نیمی از جمعیت شهر در مناطق فقیرنشین ساکنند.

منبع: "تاریخچه و موقعیت جغرافیایی دره"، نوشته "موریس ویسنتال"، مقاله‌ای برگرفته از کتاب "کاراکاس"، تاریخ انتشار 1981.

[ویرایش] پرچم

[[Image:Petare2004-8b.jpg|thumb|right|290px| [[خیابانی باریک در شهر مستعمراتی پتاره. پرچم کاراکاس متشکل از زمینه قرمز به همراه نشان شهر است که از آغاز دهه 1980 به کار رفته است. زمینه قرمز، که یادآور رنگ غالب رعیت سلطنتی در کاراکاس استعماری، نماد خون مردم کاراکاس که در راه استقلال ریخته شده و نیز بالاترین آرمان‌های ملت ونزوئلاست. طرح اولیه پرچم کاراکاس در دهه 1980 طراحی شد و متشکل از پارچه‌ای قرمز بود که دارای نشانی بود که در آن زمان ایجاد شده و همچنان مورد استفاده قرار می‌گیرد. این پرچم همچنان در شهر نصب است. بعدها در سال 1994، ظاهرا در نتیجه تغییر در مقامات شهری، تصمیم بر آن شد که نشان کاراکاس را که قدری اندازه آن بزرگتر شده بود در مرکز زمینه قرار دهند، این ترکیب جدید همچنان نیز حفظ شده است.

[ویرایش] نشان

نشان شهر کاراکاس توسط شهرداری لیبرتادور طراحی شد، این شهرداری برای متمایز کردن خود و نیز شهرداری مرکزی شهر نقش شیر، و نیز صلیب سنت جیمز را در این نشان طراحی کرد. به صورت نمادین، کاراکاس نماینده نشان مرکز جمهوری است.

[ویرایش] سرود

سرود شهر "مارچا کاراکاس" نام دارد که ساخته "پیرو پزوتی د ماتیس" به همراه اشعار خوزه انریکه سارابیا است، که بر اساس موافقت‌نامه‌ای که در 28 مارس 1984 به تایید شورای شهر رسید اشعار به عنوان بخش اصلی و جدایی‌ناپذیر سرود به آن افزوده شد. شجاعت مردم کاراکاس، و نیز یادبود شهر بام‌های قرمز الهام‌بخش سرود است.

[ویرایش] قانون و دولت

کاراکاس دارای پنج منطقه شهرداری است: باروتا، ال هاتیلو، چاکائو، لیبرتادور، و سوکر. به موجب قانون اساسی ونزوئلا شهرداری‌ها باید به دو بخش اجرایی و قانون‌گذاری تقسیم می‌شود. شهدار ریاست بخش اجرایی شهرداری را بر عهده دارد و این در حالی است که بخش قانونگذاری شهرداری توسط شورای شهر اداره می‌شود. در 8 مارس 2000 یعنی یک سال پس از تصویب قانون اساسی جدید ونزوئلا در روزنامه رسمی شماره 36,906 اعلام شد که منطقه شهری کاراکاس بزرگ ایجاد خواهد شد، و اینکه برخی از اختیارات شهرداری‌های مناطق به "شهدار آلکادیا"، که در شهرداری لیبرتادور واقع شده تفویض خواهد شد.

[ویرایش] موقعیت جغرافیایی

الگو:Sectstub کاراکاس در دره‌ای واقع شده، و توسعه شهر در قرن اخیر منجر به گسترش شهر تا کوهستان‌های مجاور شده است. منبع اصلی آب کاراکاس رودخانه گوایر است، که در داخل شهر جریان دارد. کوه سرو ال آویلا در بخش شمالی شهر واقع شده است.

[ویرایش] وضعیت اقتصادی

الگو:Sectstub کاراکاس به عنوان پایتخت ونزوئلا، دارای شرکت‌های خدماتی، بانکها، فروشگاهها و دیگر مراکز است. 100 درصد این مراکز خدماتی هستند، به استثنای برخی صنایع که در حومه مادرشهری آن احداث شده‌اند، بورس اوراق بهادار کاراکاس نیز از دیگر مراکز مهم اقتصادی کاراکاس است، این مرکز درخواست خرید را مطرح کرده و اجازه فروش ابزار مورد نیاز برای مذاکرات خود در بازار سهام را صادر می‌کند. شرکت نفت ونزوئلا (PDVSA) که بزرگترین شرکت کشور است نیز در کاراکاس واقع شده است، این شرکت مسئول انجام مذاکرات تمامی موافقت‌نامه‌های بین‌المللی برای توزیع و صادرات نفت به سایر کشورهای جهان است.

[ویرایش] جمعیت‌نگاری

جمعیت کاراکاس 3,276,000 نفر است، که این رقم شامل مناطق حومه شهر، همچون پتاره، که دارای جمعیتی حدود 1,500,000 نفر است نمی‌باشد.

ترکیب نژادها و فرهنگ‌های مختلف در طول تاریخ کاراکاس همواره در ایم شهر مشهود بوده است. پیش از این، در دوران استعمار، اسپانیایی‌ها با بومیان سرخ‌پوست و پس از آن با سیاه‌پوستانی که برای کار در مزارع کاکائو و قهوه به این منطقه آمدند در هم آمیختند، بنابراین، امروزه می‌توان هرگونه ترکیبی از آمیزش این نژادها را در شهر شاهد بود.

پس از دوران استعمار، یعنی زمانی که ونزوئلا استقلال یافته بود و زمانی که نفت کشف و استخراج شد، شهر در حال رشد شاهد نوع دیگری از مهاجرت بود. اروپائیان. فرانسویان تلفن را با خود به ونزوئلا آوردند (به همین دلیل است که مردم این کشور همانند فرانسویان در هنگام پاسخ گفتن به تلفن از لفظ "الو" استفاده می‌کنند) و هلندیان (شل پترولیوم) نیز برای استخراج نفت پا به این منطقه گذاشتند.

پس از آن، به دلیل وقوع جنگ دوم جهانی و نظام‌های دیکتاتوری قدیم اروپا و نیز استخراج بیشتر نفت، هزاران مهاجر از اسپانیا (خصوصا گالیسیا و جزایر قناری)، پرتغال (خصوصا جزیره مادیرا)، ایتالیا و دیگر کشورهایی نظیر ترکیه و لبنان برای آغاز زندگی جدید در شهر جدیدی که در آستانه انفجار بود، پا به کاراکاس گذاشتند. مهاجرت اروپائیان در طول دهه‌های 60 و 70 بیشتر چشمگیر بود. اما چند سال بعد، در طول دهه‌های 80 و 90، کاراکاس نوع جدیدی از مهاجران را پذیرفت، این بار مهاجران از کشورهای همسایه نظیر کلمبیا؛ اکوادور؛ پرو؛ بولیوی؛ ترینیداد و توباکو؛ هائیتی بودند، که با حضور خود در کاراکاس نوع جمعیت‌شناختی جدیدی را وارد منطقه کردند.

خوشبختانه، به دلیل نفوذ کهنه اسپانیا، ترکیب نژادها و فرهنگ‌ها مساله‌ای رایج در شهر کاراکاس بوده است. بنابراین، به راحتی می‌توان در این شهر افرادی با موی بور و چشمانی سیاه و نیز افرادی سیاه با موی بور و چشمان آبی یافت. با این وجود، بافت جمعیتی رایج "مولاتو" (سیاه+سفید)، "مستیزو" (سفید پوست+بومیان سرخ‌پوست)، و "کریولو" (ترکیبی از هر سه نژاد) است.

امروزه، به دلیل رشد صنعت نفت، و نیز سیاست‌های مهاجرتی جدید، کاراکاس پذیرای مهاجرانی از کوبا، چین، کشورهای عربی همچون عراق و نیز کشور ایران است. مهاجرت جدید بیشتر ناشی از اتحادی است که هوگو چاوز رئیس‌جمهوری کنونی ونزوئلا با این کشورها ایجاد کرده است.

همانطور که می‌بینید، بسیاری از مردم به شهر کاراکاس پا گذاشته‌اند اما متاسفانه رشد شهر به صورتی بی‌برنامه و بدون کنترل بوده است. هیچگونه برنامه‌ریزی جمعیت‌شناختی تا کنون در شهر انجام نشده است، به همین دلیل هنوز می‌توان مناطق و محلاتی را در کاراکاس یافت که فاقد سیستم‌های برق و آب‌رسانی هستند، نیازی به ذکر دیگر خدمات همچون مدرسه، بیمارستان، پاسگاه پلیس، اداره آتش‌نشانی و غیره نیست. بنابراین، بسیاری از مناطق حومه و محلات شهر همچون مناطق بی‌قانونی هستند که در آن جرم و ناامنی شب و روز بیداد می‌کند. کاراکاس، همچون دیگر شهرهای آمریکای لاتین، از بهترین نمونه‌های "توسعه بدون برنامه و حمایتی" است، که در نتیجه شهری جدید، و ثروتمند اما همزمان مبتلا به بی‌قانونی و فقر فزاینده ایجاد می‌شود.

کاملا طبیعی است که در کاراکاس ساختمانی 60 طبقه و باشکوه و دارای آخرین فناوری روز را در کنار خانه‌های فقیر‌نشین، سست و خطرناک مشاهده کرد.

[ویرایش] مناطق دیدنی

 Ciudad Universitaria de Caracasکتابخانه‌ اصلی .
Ciudad Universitaria de Caracasکتابخانه‌ اصلی .

[ویرایش] دانشگاه سیوداد

نوشتار اصلی را بخوانید: دانشگاه سیوداد کاراکاس

ساختمان اصلی دانشگاه مرکزی ونزوئلا، که توسط معمار مشهور کارلوس رائول ویلانوئوا طراحی شده و یونسکو در سال 2000 آن را میراث جهانی خوانده است، یکی از شاهکارهای هنر معماری تلقی می‌شود. بیش از 28 هنرمند از مکتب هنری پیشرو معاصر در اجرای این پروژه شرکت داشتند. از جمله آنان می‌توان هانس آرپ، الکساندر کالدر، فرناند لگر، ویکتور واسارلی، به همراه فرانچسکو ناروائز، آلخاندرو اوترو و اوسوالدو ویگاس از ونزوئلا نام برد.

[ویرایش] کپیتولیو فدرال

کپیتولیو فدرال یک بلوک کامل شهر را به خود اختصاص داده است، و با گنبدهای طلایی و نیز سنگفرش‌های نئوکلاسیک خود، ممکن است حتی بزرگتر نیز به نظر برسد. ساخت این بنا در دهه 1870 و توسط آنتونیو گوزمان بلانکو انجام شد، و بیشتر شهرت آن به خاطر سالن الیپتیکو، یعنی یک سالن بیضی شکل است که دارای گنبدها و دیوارهای پوشیده از نقاشی‌های دیواری است که بزرگان کشور را به تصویر کشیده است.

در صورتی که در سالروز استقلال ونزوئلا به این محل وارد شوید، خواهید توانست قانون استقلال 1811 را که بر روی پایه مجسمه نگاشته شده و تنها در این روز به نمایش عمومی در می‌آید مشاهده کنید. راهروهای گرداگرد سالن پوشیده از تصاویر جنگ‌های استقلال ونزوئلاست.

[ویرایش] پارک دل استه

این بنا توسط روبرتو برل مارکس معمار برزیلی طراحی شده است. این منطقه بهشت سبزی در مرکز شهر است، که در آن فعالیت‌های متعددی می‌توان انجام داد. حیوانات اهلی نیز در بخش باغ وحش این پارک به نمایش گذاشته شده‌اند. نسخه‌ای از کشتی مشهور کریستف کلمب با نام لا سانتا ماریا در بخش جنوبی پارک به تصویر کشیده شده است.

[ویرایش] مجتمع فرهنگی ترزا کارنو

[[Image:Teatro_Teresa_Carreño.jpg|thumb|right|290px| [[مجتمع فرهنگی ترزا کارنو

الگو:مجتمع فرهنگی ترزا کارنو

مجتمع فرهنگی ترزا کارنو، یا تئاتر ترزا کارنو، یکی از مهمترین سالن‌های تئاتر شهر کاراکاس و ونزوئلاست، که در آن کنسرت‌های نمادین و مردم‌پسند، اپرا، رقص باله و تئاتر برگزار می‌شود. این سالن در ناحیه فرهنگی شهر و در نزدیکی بنای موزه، پارک کائوبوس و آتنی کاراکاس واقع شده است. این مجتمع به دو بخش تقسیم می‌شود: "خوزه فیلیکس ریباس" و "ریو ریان". این بنا در زمینی به مساحت 22 هزار متر مربع احداث شده است. نام این سالن برگرفته از نام ترسا کارنو پیانیست مشهور است.

[ویرایش] کاسا ناتال د بولیوار

در کاراکاس آسمان‌خراش‌ها ممکن است به خوبی به چشم بخورد، اما در بازسازی خانه‌ای که سیمون بولیوار در 24 ژوئیه 1783 در آن به دنیا آمد ممکن است چیزی بیش از رنگ و بوی استعمار اولیه به چشم بخورد. نمایشگاه‌های سلاح، پرچم و یونیفرم در این موزه به تصویر کشیده شده است.

بیشتر فضای داخلی این ساختمان مربوط به دوران استعمار را تصاویر عظیمی از صحنه‌های نبرد اشغال کرده است، اما در موزه بولیوار وسایل شخصی وی بیشتر به چشم می‌خورد. افتخار این مکان در تابوتی نهفته است که در آن بقایای بولیوار از کلمبیا به ونزوئلا بازگردانده شد؛ خاکستر بولیوار اکنون در زیارتگاه ملی نگهداری می‌شود.

مراسم تشییع جنازه بولیوار 12 سال پس از مرگ وی در ایگلسیا د سانفرانچسکو یعنی چند ساختمان در غرب همین مکان برگزار شد و در همین مکان بود که وی در سال 1813 به نام سیمون بولیوار ال لیبرتادور نامیده شد. تلالو زیارتگاه‌های کلیسای این محل چشم‌ها را خیره کرده و گرچه گوزمن بلانکو این کلیسا را مدرن کرده است اما کلیسا همچنان بخش اعظم معماری استعماری درونی خود را حفظ کرده است.

[ویرایش] موزه هنر دوران استعمار

باغ‌های گرداگرد این موزه نیز به اندازه دورن آن اغواگر است. این موزه در یک خانه بزرگ و با شکوه ییلاقی که به کوئینتا آنائوکو شهرت دارد، و توسط فضای سبز زیبایی احاطه شده احداث شده است. درون خانه اتاق‌هایی که با وسواس تمام مرمت شده قرار دارد، این اتاق‌ها از آثار هنری، مبلمان و لوازم و بسیاری دیگر از صنایع دستی که با دقت خاصی گزینش شده انباشته شده است.

کوئینتا در زمان ساخت خود یعنی در سال 1797، در خارج از شهر تاریخی واقع بود، اما امروزه این خانه تبدیل به واحه‌ای شده است که در دل نواحی حومه سن برنادینو واقع است. چنانچه صبح یکشنبه به این مکان قدم بگذارید ممکن است با کنسرتی مواجه شوید که در اتاق‌هایی که زمانی اصطبل این ساختمان بوده برگزار می‌شود.

[ویرایش] زیارتگاه ملی

 (Panteón Nacional)معبد ملی
(Panteón Nacional)معبد ملی

الگو:زیارتگاه ملی مقدس‌ترین بنا در ونزوئلا از شمال پلازا بولیوار پنج ساختمان با این بنا فاصله دارد، این بنا در حاشیه شمالی شهر واقع شده است. این بنا که سابقا کلیسا بوده است، در سال 1874 توسط آنتونیو گوزمان بلانکو به عنوان قبرستان بزرگان ونزوئلا در نظر گرفته شد. کل صحن مرکزی کلیسا وقف بولیوار شده، و در قربانگاه نیز تابوت برنزی این قهرمان قرار گرفته است و این در حالی است که افرادی که از شهرت کمتری برخوردارند در راهروها دفن شده‌اند. گنبد زیارتگاه ملی پوشیده از نقاشی‌های متعلق به دهه 1930 است که تصاویری از زندگی بولیوار را ترسیم می‌کند و چلچراغ بزرگ نیز که در بالای سر می‌درخشد در سال 1883 به مناسبت صدمین سالگرد تولد وی در این مکان نصب شده است. تعویض نگهبانان که روزانه چند بار و طی مراسمی خاص انجام می‌شود نیز از دیگر صحنه‌های دیدنی این موزه است.

[ویرایش] پارک مرکزی

 فقیرنشین شمال غرب کاراکاس
فقیرنشین شمال غرب کاراکاس
 Banesco ساختمان
Banesco ساختمان
نوشتار اصلی را بخوانید: مجموعه پارک مرکزی

در پرسه‌ای کوتاه در شرق پلازا بولیوار به پارک مرکزی می‌رسیم، این مجموعه بتونی مرکب از پنج سطح مسکونی دارای معماری یوحنایی است، که دارای دو برج 53 طبقه هشت ضلعی است که یکی از آنها پس از آنکه در جریان آتش‌سوزی در 17 اکتبر 2004 متحمل خسارات زیادی شد در حال حاضر در حال بازسازی است.

پارک مرکزی کانون فرهنگی و هنری کاراکاس است، در این بنا موزه، سالن سینما، مجموعه فرهنگی ترسا کارنو، و زیارتگاه کاراکاس و شرکت تئاتر راجاتابلا که از محبوبیت بسیاری نیز برخوردار است واقع شده است. میرادور د لاتوره اوسته، که در طبقه 52 واقع شده دارای چشم‌اندازی 360 درجه‌‌ای از شهر است.

[ویرایش] پلازا بولیوار

پلازا بولیوار که آکنده از برگ است در کانون شهر قدیمی قرار گرفته و مجسمه یادبود سیمون بولیوار نیز در مرکز آن نصب شده است. ساختمان‌های جدید و بلند بیشتر چشم‌انداز یادگار دوران استعمار محله اصلی کاراکاس را به خود اختصاص داده است. اما این منطقه زنده و با طراوت همچنان دارای مناطق دیدنی مهمی است.

طبقه همکف موزه کاراکاس نمایانگر تاریخ محلی است، و نیز دارای مدل‌های مهمی از شهر به نحوی که در اوایل قرن نوزدهم و دهه 1930 شکل گرفته است. برای پی بردن به میزان رشد این شهر، تنها کافی است نگاهی به نقشه‌ای که قدمت آن به سال 1578 بازمی‌گردد و در حیاط مرکزی بنا قرار گرفته بیندازید.

[ویرایش] ال هاتیلو

نوشتار اصلی را بخوانید: شهرداری ال هاتیلو

ال هاتیلو یکی از شهرک‌های یادگار دوران استعمار است که در حومه جنوب شرقی کاراکاس در منطقه شهری‌ای به همین نام واقع شده است. این شهرک کوچک، که یکی از معدود مناطق ونزوئلاست که در آن وضعیت مربوط به دوران استعمار حفظ شده است، تصویری از کاراکاس چند قرن پیش به دست می‌دهد. ال هاتیلو نیز مانند هر شهر دیگری در ونزوئلا، دارای پلازا بولیوار خاص خود است که تندیس سیمون بولیوار|ال لیبراتور در وسط آن قرار گرفته است. این شهرک دارای یک کلسیای کاتولیک رم و بسیاری ساختمان‌های دیگر مربوط به دوران مهاجرنشینی نیز هست که به خوبی حفظ شده‌اند. حتی شهرداری، بانکها، و کتاب فروشی‌ها نیز در این محله ظاهر مربوط به دوران استعمار خود را حفظ کرده‌اند، و دارای پنجره‌های خاص آن دوران، درهای تمام چوبی و پشت بام‌های دارای سفال‌های قرمز هستند.

بخش مربوط به دوران استعمار شهرداری ال هاتیلو تنها بخش اندکی از تمام زمین را نشان می‌دهد. دیگر بخش‌های شهرداری ال هاتیلو محلات مسکونی و تجاری معمولی از جمله محلاتی همچون لا بویرا، اوریپوتو و لالاگونیتا هستند.

[ویرایش] سرو ال آویلا

Pico Oriental of the Cerro El Ávila
Pico Oriental of the Cerro El Ávila

الگو:سرو ال آویلا سرو ال آویلا ("کوه ال آویلا") (ووآرایرا رپانو)، کوهی واقع در شمال مرکزی ونزوئلاست، این کوه در جوار کاراکاس واقع شده و آن را از دریای کارائیب جدا می‌کند، از این کوه به عنوان ریه نباتی کاراکاس یاد می‌شود، و یکی از مناطق دیدنی شهر محسوب می‌شود. در سال 1958 این کوه "پارک ملی ال آویلا" نام گرفت.

[ویرایش] لاس مرسدس

نوشتار اصلی را بخوانید: لاس مرسدس

افرادی که خواهان آشنایی با مهمترین منطقه تجاری و مادرشهری کاراکاس هستند، باید به لاس مرسدس بروند، این منطقه دارای برخی از بهترین رستوران‌های شهر که دارای متخصصان تغذیه هستند، و نیز میخانه‌ها، بارها و استخرهای متعددی است. این منطقه وعده‌گاه محبوب جوانان کاراکاس و دارای برخی از برترین مغازه‌ها، و مجتمع‌های تجاری کاراکاس است.

[ویرایش] محله آلتامیرا

نوشتار اصلی را بخوانید: آلتامیرا (کاراکاس)

آلتامیرا محله‌ای است که در منطقه شهرداری چاکائو، میراندا|چاکائو از شهرداری کاراکاس واقع شده است، این محله دارای ایستگاه متروی خاص خود، هتلها و رستوران‌های متعدد، و یکی از مراکز تجاری مهم شهر است، خیابان فرانچسکو د میراندا (یکی از خیابان‌های اصلی کاراکاس) و دیستیبیودور آلتامیرا (یک خروجی متراکم بزرگراه) هر دو در آلتامیرا واقع شده‌اند.

[ویرایش] کلیسای جامع کاراکاس

کلیسای جامع کاراکاس در یکی از زوایای پلازا بولیوار واقع شده و پس از زمان ساخت آن در سال 1594 بارها تخریب و تبدیل به ویرانه‌ای شده است، والدین سیمون بولیوار در کنار قربانگاه‌های دست ساز این کلیسا دفن شده‌اند، این کلیسا دارای آثار هنری باشکوهی، همچون "رستاخیز" اثر پیتر پل روبنز، "بازنمایی مریم مقدس" اثر موریلو، و شام آخر، و اثر ناتمام آرتورو میشلنا نقاش ونزوئلایی است.

تصویر:Santa rosalia de palermo church.png
Santa Rosalía de Palermo Church in El Hatillo
Plaza Francia in Chacao Municipality
Plaza Francia in Chacao Municipality
 واقع در کاراکاس Plaza Bolívar مجمسه سیمون بولیوار در قصر
واقع در کاراکاس Plaza Bolívar مجمسه سیمون بولیوار در قصر

[ویرایش] اماکن مذهبی

  • کلیسای جامع کاراکاس
  • Basílica Menor de Santa Capilla
  • Sinagoga Tiferet Israel en Maripérez
  • Mezquita Ibrahim Al-Ibrahim
  • Iglesia San Francisco
  • Iglesia Santa Rosalía de Palermo
  • Basílica Santa Teresa
  • Iglesia Rumana Ortodoxa de San Constantino y Santa Elena
  • Iglesia Nuestra Señora de Altagracia

[ویرایش] مناطق دیدنی و پارکها

  • پلازا اولیری
  • پلازا ونزوئلا/پاسئو کولون
  • پلازا بولیوار
  • پلازا فرانسیکا (کاراکاس)
  • پلازا لاایندیا
  • پلازا د لوس موسئوس
  • پلازا لاکاستلانا
  • پلازا آندرس الوی بلانکو
  • پلازا ال ونزوئلانو
  • پارک دل است "رومولو بتانکورت"
  • پارک دل اوسته: "جوویتو ویلالبا
  • پارک لوس کائوبوس
  • پارک لوس کوروس
  • پارک آریستاید روجاس
  • پارک وینیسیو آدامز
  • پارک آروفلو
  • پارک کوئوا دل ایندیو
  • پارک جانورشناسی د کاریکوئائو
  • پارک جانورشناسی ال پینار
  • پارک مانوئل سان
  • پارک ماراکائیبو
  • پارک سانز
  • پارک جانورشناسی د کونتاکتو "اکسپانزو"
  • جاردین بوتانیکو د کاراکاس
  • Jardines de las Universidades: Simón Bolívar y Central de Venezuela
  • Paseo Los Próceres
  • Paseo El Calvario
  • پارک ملی ال آویلا
  • Cerro el Volcán
  • پارک ملی ماکارائو
  • Zona de Protección del Litoral Central
  • Zona de Protección del Área Metropolitana de Caracas
  • Zona de Protección “El Algodonal”

[ویرایش] دانشکده‌ها و دانشگاه‌ها

الگو:Sectstub کاراکاس محل برخی از برترین دانشگاه‌های ونزوئلاست، که از جمله آنها می‌توان از دانشگاه مرکزی ونزوئلا، دانشگاه سیمون بولیوار، دانشگاه کاتولیک اندروس بلو، دانشگاه شهر، دانشگاه خوزه مناریا وارگاس و چندین دانشگاه دیگر نام برد.

[ویرایش] ورزش

برجسته‌ترین تیم‌های فوتبال و بیسبال در کاراکاس قرار دارند. مرکز چندین ورزش دیگر نیز شهر کاراکاس است. تیم‌های بیسبال تیبورونز د لا گوایرا و لئونز دل کاراکاس "ورزشگاه المپیک د لا UCV" متعلق به دانشگاه مرکزی ونزوئلا را که دارای گنجایش 25,000 نفر است در اختیار دارند. نویگنتس دل ماگالانز، نیز یکی دیگر از تیم‌های بیسبال شهر کارکاس است، این تیم به والنسیا، کارابوبو منتقل شد، اما به ویژه به خاطر رقابت این تیم با تیم محلی این تیم محبوبیت زیادی در پایتخت دارد.

شهر کاراکاس دارای دو ورزشگاه فوتبال است:

  • ورزشگاه المپیک کاراکاس|ورزشگاه المپیک د لا UCV، با گنجایشی معادل 30,000 تماشاچی است (اما ظرفیت این ورزشگاه برای جام کوپا آمریکا در سال 2007 به 40,000 نفر در حال افزایش است).
  • ورزشگاه بریگیدو ایریارته، دارای گنجایش 12,000 تماشاچی است (که از قدیم در اختیار باشگاه فوتبال کاراکاس و دپورتیوو ایتالچاکائو بوده است). باشگاه فوتبال کاراکاس ورزشگاه اختصاصی خود با نام "کوکودریلوس اسپرت پارک" را در اوت 2005 افتتاح خواهد کرد.

از آنجایی که کاراکاس پایتخت ونزوئلاست، موسسه ملی ورزش، کمیته المپیک ونزوئلا و نیز بسیاری دیگر از باشگاه‌ها و فدراسیون‌های ملی نیز در آن واقع شده است.

[ویرایش] تیم‌های ورزشی

  • بیسبال: Leones del Caracas B.B.C.
  • فوتبال: "باشگاه فوتبال کاراکاس، باشگاه فوتبال استرلا روجا، دیپورتیوو ایتالیا"
  • بسکتبال: Cocodrilos del Caracas B.C.

[ویرایش] فرهنگ

کاراکاس پایتخت فرهنگی ونزوئلاست، و دارای رستوران‌ها، سالن‌های نمایش، موزه‌ها، و مراکز خرید متعدد است. این شهر همچنین محل استقرار مهاجرانی از مناطقی همچون اسپانیا، ایتالیا، پرتغال، خاورمیانه، آلمان، چین، و کشورهای آمریکای لاتین است.

[ویرایش] موزه‌ها و سالن‌های نمایش

  • موزه دل ترنسپورت گیلرمو خوزه شائل
  • موزه دل تکلادو
  • موزه ساکرو د کاراکاس
Museo de los Niños*
Museo de Ciencias Naturales*
  • موزه تاریخ نظامی
Cinemateca Nacional*

Museo de Arte Colonial: Quinta de Anauco*

Galería de Arte Nacional*
  • موزه هنرهای معاصر کاراکاس (MACC)، که دارای یکی از مهمترین گنجینه‌های هنری آمریکای جنوبی است.
  • موزه جاکوبو بورخس
  • موزه هنری د بلاس (کاراکاس)
  • موزه آلخاندرو اوترو
  • آتنئو د کاراکاس
  • Museo Arturo Michelena
  • موزه سمعی بصری
  • Museo de la Estampa y el Diseño Carlos Cruz-Diez
  • موزه هنرهای مردمی د پتاره
  • موزه آلخاندرو اوترو
  • گالری کونتینی، گالری بین‌المللی نقاشی (آمریکا و اروپا)
  • مرکز هنری استانیکا
  • Ciudad Universitaria de Caracas [1]
  • Cuadra Bolivariana
    • Casa natal del Libertador Simón Bolívar
    • موزه بولیوار
  • مجتمع فرهنگی ترسا کارنو [2]
  • تئاتر شهر
  • تئاتر ملی
* Centro de Estudios Latinoamericanos Rómulo Gallegos  (CELARG)
* Poliedro de Caracas [3]

[ویرایش] افراد سرشناس

کاراکاس زادگاه بسیاری از سیاستمداران و هنرمندانی بوده است که تاریخ و فرهنگ کشور خود را رقم زده‌اند:

  • سیمون بولیوار
  • سیمون رودریگز
  • آندرس بلو
  • مانوئل بلوم
  • لوئیسا کاسرس د آریسمندی
  • ترسا کارنو
  • رومولو خالخوس
  • کارلوس کروز دیز
  • پدرو خوال اسکاندون
  • آنتونیو گوزمان بلانکو
  • فرانچسکو د میراندا
  • آرماندو رورون
  • تیتو سالاس
  • فرمین تورو
  • مارتین توواری تووار
  • آرتورو اوسلار پیتری
  • خوزه آنخل لاماس
  • خووان آنتونیو پرز بونالده

[ویرایش] تفریحات

شهر کاراکاس دارای دو ورزشگاه فوتبال اصلی است: ورزشگاه المپیک با ظرفیت 35,000 تماشاچی و ورزشگاه استادیو بریگیدو ایریارتل، با گنجایش 25,000 تماشاچی، که مرکز باشگاه فوتبال کاراکاس و نیز ایتالچاکائو است. تیم‌های بیسبال تیبرنز د لا گوایرا و لئونز دل کاراکاس نیز در ورزشگاه مشترک خود در ورزشگاه دانشگاه با گنجایش 33,000 نفر بازی می‌کنند.

  • کاراکاس میزبان بازی‌های قاره آمریکا در سال 1983 بود

[ویرایش] حمل و نقل

Metrobus feeder bus
Metrobus feeder bus
  • متروی کاراکاس از سال 1983 فعال بوده و ایمن‌ترین و سریعترین راه ممکن برای جابجایی در شهر بوده است. متروی کاراکاس به خاطر کارکرد و تمیزی آن مایه فخر این شهر است. متروی کاراکاس که دارای چهار خط و بیش از 40 ایستگاه است، بخش عمده‌ای از شهر را پوشش می‌دهد. این مترو دارای سیستم بلیط یکپارچه است، که مسیر "مترو" را به سیستم اتوبوسرانی متروی کاراکاس که با کیفیتی همانند مترو در نواحی حضور دارد متصل می‌کند. ساعات کار مترو از پنج و نیم بامداد تا یازده شب است.
  • اتوبوس‌ها مهمترین وسیله حمل و نقل عمومی هستند. کاراکاس دارای دو سیستم اتوبوسرانی است: سیستم سنتی و متروباس. سیستم سنتی دارای انواع مختلف اتوبوس است، که توسط شرکت‌های مختلف مدیریت می‌شوند:
  • اتوبوس؛ اتوبوس‌های بزرگ
  • اتوبوس‌های متوسط
  • مینی‌بوس، وانت یا مینی‌وانت
  • در نزدیکی مایکتیا فرودگاه بین‌المللی سیمون بولیوار، در فاصله 13 کیلومتری مرکز کاراکاس واقع است، این فرودگاه مهمترین فرودگاه از مجموع 12 فرودگاه بین‌المللی ونزوئلاست.

[ویرایش] خیابان‌های اصلی

 در شبThe Francisco Fajardo بزرگراه
در شبThe Francisco Fajardo بزرگراه
  • خیابان بولیوار (طولانی‌ترین خیابان ونزوئلا)
  • خیابان سیمون بولیوار (جنوب شرقی شهر)
  • خیابان یونیورسیداد
  • خیابان بارالت
  • خیابان سوکره
  • خیابان اوردانتا
  • خیابان آندرس بلو
  • خیابان لکونا
  • خیابان پانتئون
  • خیابان لیبرتادور
  • خیابان فرانچسکو د میراندا (طولانی‌ترین خیابان کاراکاس)
  • خیابان پائز
  • خیابان اوهیگینز
  • خیابان سن مارتین
  • خیابان تهران
  • خیابان آکاسیاس
  • خیابان لاس پالماس
  • خیابان آبراهام لینکلن (بلوار سبانا گرانده)
  • خیابان فرانچسکو سولانو
  • خیابان کاسانووا
  • خیابان بین‌المللی ال وله
  • خیابان فوئرزاس آرماداس
  • خیابان نوئوا گرانادا
  • خیابان پرزیدنته مدینا (همچنین به آن: [خیابان ویکتوریا نیز گفته می‌شود)
  • خیابان روزولت
  • خیابان اصلی ال سمنتریو
  • پاسئو لوس ایلاسترس
  • خیابان لاس آکاسیاس
  • پاسئو لوس پروسرس
  • خیابان ریو دو ژانیرو
  • خیابان اصلی لاس مرسدس
  • خیابان ال روزال ونزوئلا
  • خیابان تاماناکو
  • خیابان بین‌المللی سانتا مونیکا-کامبرز د کرومو
  • بلوار ال کافتال
  • خیابان سانز Prin {} cipal avenue of Caurimare*
  • خیابان چهارم لوس پالوس گرندز
  • خیابان سن خووان بوسکو
  • خیابان لوئیس روچه
  • خیابان سوکه از لاس داس کامینوس
  • خیابان لوس کاستانوی لوس کوروس
  • خیابان رومولو خالخوس
  • خیابان اصلی ماکاراکووی
  • خیابان لا خوایریتا (گورستان شرق)

[ویرایش] مناطق

Caracas Districts
Northwest Catia • 23 de Enero • Propatria • Lomas de Urdaneta • Casalta El Atlántico • Caño Amarillo • Los Magallanes de Catia • Alta Vista • Ruperto Lugo • Lídice • Gramoven • Manicomio
Center El Silencio • Capitolio • La Hoyada • Altagracia • La Pastora • Cotiza • Quita Crespo • Guaicaipuro • La Candelaria|- Southwest Artigas • Vista Alegre • Bella Vista • Colinas de Vista Alegre • La Yaguara • Zona Industrial de La Yaguara • El Algodonal • Carapa • Antímano • Washington • Las Fuentes • El Paraíso • El Pinar • La Paz • El Paraíso • Montalbán • Juan Pablo II • La Vega • Las Adjuntas • Caricuao • Mamera
Centereastern El Conde • Parque Central • San Agustín del Sur • San Agustín del Norte • Simón Rodríguez • Maripérez •La Colina • Las Palmas • Las Lomas • San Rafael • Los Caobos • Quebrada Honda • San Bernardino • La Campiña • La Florida • Alta Florida • Chapellín • Los Cedros • El Bosque • Chacaíto • Sabana Grande • Bello Monte
South Cementerio • Los Carmenes • Los Castaños • Prado de Maria • La Bandera • Las Acacias • Colinas de las Acacias • Los Rosales • Valle Abajo • Los Chaguaramos • Ciudad Universitaria • Santa Mónica • Colinas de Santa Mónica • Colinas de Bello Monte • Cumbres de Curumo • El Valle • Los Jardines de El Valle • Coche • Delgado Chalbaud • La Rinconada
Eastern Country Club • El Pedregal • San Marino • Campo Alegre • Chacao • Bello Campo • El Rosal • El Retiro • Las Mercedes • Tamanaco • Chuao • Altamira • Los Palos Grandes • La Castellana • La Floresta • Santa Eduvigis • Sebucán • La Carlota • Santa Cecilia • Campo Claro • Los Ruices • Montecristo • Los Chorros • Los Dos Caminos • Boleíta • Los Cortijos • La California • Horizonte • El Marqués • La Urbina • El Llanito • Macaracuay • La Guairita • Caurimare • El Cafetal • San Román • Santa Rosa • San Luis • Santa Sofía • Santa Paula • Santa Inés • Los Pomelos • Palo Verde • Petare
Southeastern Valle Arriba • Santa Fe • Los Campitos • Prados del Este • Alto Prado • El Peñón • Baruta • Piedra Azul • La Trinidad • La Tahona • Monterrey • Las Minas • Cerro Verde • Los Naranjos • La Boyera • Alto Hatillo • El Hatillo • Los Geranios • La Lagunita • El Placer • El Guayabao • El Volcán • La Unión • Sartanejas •

[ویرایش] منظره

Caracas and the Francisco Fajardo Highway
Caracas and the Francisco Fajardo Highway

[ویرایش] منابع

[ویرایش] همچنین رجوع شود به

  • گروه رهبری آب و هوایی شهرهای بزرگ

[ویرایش] لینک‌های بیرونی

الگو:کاراکاس

الگو:MunicipiosCaracas

الگو:تقسیم بندی سیاسی ونزوئلا

الگو:شهرهای میزبان بازی‌های قاره آمریکا

دسته:پایتخت‌های آمریکای جنوبی دسته: کاراکاس دسته:شهرهای ونزوئلا دسته: شهرهای میزبان بازی‌های قاره آمریکا دسته:شهرهایی که به نام قدیسین مسیحی نام‌گذاری شده‌اند