آنتونیو ویوالدی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

'آنتونیو لوچو ویوالدی'
تصویری ناشناخته از آنتونیو ویوالدی
زمینه فعالیت آهنگساز،ویلنیست
تولد 4 مارس، 1678 (میلادی)
ونیز، جمهوری ونیز
مرگ ۲۸ جولای ۱۷41 (میلادی)
وین، اتریش

آنتونیو لوچو ویوالدی(Antonio Lucio Vivaldi تولد ۴ مارس ۱۶۷۸-وفات ۲۸(یا ۲۷)۱۷۰۴)مشهور به il prete rosso(کشیش مو قرمز) کشیشی ونیزی،یکی از مشهور ترین آهنگسازان دوران باروک و ویلنیستی چیره دست بود.

فهرست مندرجات

[ویرایش] زندگینامه

[ویرایش] دوران جوانی

آنتونیو لوچیو ویوالدی در ۴ مارس ۱۶۷۸ در ونیز پایتخت جمهوری ونیز به دنیا آمد. او به دلیل خطری که تهدید به مردنش می‌کرد توسط یک قابله و در خانه اش غسل تعمید داده شد که البته دلیل این خطر معین نشده‌است اما احتمالا ضعف جسمانی کودک و یا زمین لرزه‌ای که در آن روز باعث لرزش شهر شده بود علت این غسل غیر رسمی بود و غسل رسمی ویوالدی تا دو ماه پس از تولدش انجام نشد.پدرش جوانی باتیستا تا قبل از آنکه به عنوان یک ویلنیست حرفه‌ای شناخته شود،به آرایشگری می‌پرداخت.او ابتدا نواختن ویلن را به پسرش آموخت و سپس همراه او در سراسر ونیز به کنسرت دادن پرداخت.جوانی باتیستا یکی از اعضای Sovvegno dei musicisti di Santa Cecilia که می‌توان گفت اتحادیه‌ای برای موسیقیدانان و آهنگسازان محسوب می‌شد،بود.رییس این انجمن جوانی لگرنتزی maestro di cappella در بازیلیکای سن مارکو و یکی از آهنگسازان اولیه دوران باروک بود و ازاین رو احتمال دارد که آنتونیوی جوان اولین درس‌های کمپوزیسون خود را از او گرفته باشد.این احتمال می‌رود که پدر ویوالدی نیز خود یک آهنگساز بوده باشد: در ۱۶۸۸ اپرایی تحت عنوان la fedelta sfortuna توسط شخصی به نام جوانی باتیستا روسی(Giovanni Battista Rossi) نوشته شده بود و این همان نامی است که پدر ویوالدی در انجمن موسیقیدانان سنتا چچیلیا بکار می‌برد(او به دلیل رنگ قرمز موهایش که یکی از مشخصه‌های این خانواده بود از کلمه rosso (قرمز) استفاده می‌کرد).

ویوالدی از یک بیماری که او آن را سفت شدن چانه می‌نامید رنج می‌برد هرچند که این مشکل او را از ویلن نواختن و آهنگسازی باز نداشت.ویوالدی در ۱۵ سالگی(۱۶۹۳) شروع به یادگیری درس‌های کشیشی کرد.در ۱۷۰۳، در ۲۵ سالگی رسما به جامه کشیشان در آمد و از چندی پس از آن به «کشیش قرمز» نامی که احتمالا به دلیل رنگ موه‌هایش به او اطلاق می‌شد، مشهور شد.

مدت کوتاهی بعد، در ۱۷۰۴ او به دلیل وضع نامناسب سلامتی اش از شرکت در جشن مَس مقدس انصراف داد و در اواخر سال ۱۷۰۶ از مقام کشیشی استعفا داد.

[ویرایش] در پرورشگاه اوسپداله دلا پیتا

ویوالدی در 1 دسامبر 1703 به سمت استادی ویلن پرورشگاهی در ونیز که Ospedale della pietà نام داشت، برگزیده شد. هدف این موسسه دادن سرپناه و تعلیم و تربیت به کودکان یتیم و بی سرپرست بود. پسران در این یتیم خانه پیشه ای را می آموختند و در 15 سالگی مجبور به ترک آنجا بودند. دختران تحت آموزش های موسیقایی قرار می گرفتند که مستعدترین آن ها به عضویت ارکستر و گروه کر مشهور این پرورشگاه درمی آمدند.

ویوالدی بسیاری از کنسرتوها، کانتات ها و قطعات مذهبی خود را برای کودکان این پرورشگاه تصنیف کرده است. او در 1701 علاوه بر آموزش ویلن وظیفه آموختن ویولا آلینگلزه را نیز عهده دار شد.

روابط ویوالدی با هيئت مدیره اوسپداله اغلب تیره و تار بود. این هيئت مدیره وظیفه داشت هر سال یک رای گیری جهت مشخص شدن باقی ماندن یا نماندن یک معلم در سمت خود، برگزار می کرد. به ندرت اتفاق می افتاد که هيئت مدیره به طور متفق القول رای مثبت به ویوالدی بدهد که سرانجام او در 1709شغل خود را به خاطر 7 رای مخالف در برابر 6 رای موافق از دست داد. اما پس از یک سال او از طرف اوسپداله دوباره فراخوانده شد؛ قطعا هيئت مدیره اوسپداله در این مدت به ارزش ویوالدی پی برده بود. او در 1713 مسئول فعالیت های موسیقایی موسسه شد.

در خلال این سال ها بود که ویوالدی بسیاری از قطعات خود را که شامل بسیاری از اپراها و کنسرتوهای او می شود، نوشت. در 1705 اولین مجموعه کارهایش را منتشر ساخت: اپوس 1 او که متشکل است از 12 سونات برای 2 ویلن و باسو کونتینوئو. در 1709 مجموعه دوم او (اپوس 2) که 12 سونات برای ویلن و باسو کونتینوئو بود منتشر گشت. مجموعه 12 کنسرتو برای یک، دو و چهار ویلن و زهی هایش (اپوس 3) را که با نام لسترو آرمونیکو (l'Estro Armonico) در آمستردام در 1711 انتشار داد، موفقیتی در کل اروپا برای او محسوب می شد و در 1714 بود که کلکسیون کنسرتوهای ویلن سولو و زهی ها(اپوس 4) که لا استراواگانتزا (La Stravaganza) نام داشت، چاپ شد.

ویوالدی در فوریه 1711 همراه با پدرش به برشا، جایی که مجموعه استابات ماتر او اجرا شد، عزیمت کرد. به نظر می رسد که این قطعه با عجله نوشته شده باشد: بخش زهی قطعه ساده است، موسیقی سه بخش اول در سه بخش بعدی تکرار شده است؛ با این حال این اثر از محتوای موسیقایی خوبی برخوردار بوده و از اولین شاهکارهای ویوالدی محسوب می شود.

او در 1718 شروع به مسافرت کرد. با وجود مسافرت های متعدد ویوالدی، پیتا از وی درخواست کرد که هر ماه دو کنسرتو برای ارکستر پرورشگاه بسازد و با آن ها تمرین کند. اسناد پیتا نشان می دهد که او بین سال های 1723 تا 1729، 140 کنسرتو تصنیف نموده است.

[ویرایش] مدیر اپرا

اپرا در ونیز در اوایل قرن هجدهم عام ترین نوع موسیقی و سودآور ترین آن ها برای آهنگسازان بود. در این شهر سالن های اپرای زیادی برای نمایش عمومی وجود داشت. ویوالدی فعالیت خود را در زمینه اپرا اینگونه شروع کرد: اپرای نخست او با عنوان ottone in villa در ونیز اجرا نشد بلکه در 1713 در ویچنتزا به نمایش گذاشته شد. در آن سال ویوالدی به ونیز رفت و مدیر اپرای تئاتر سنت آنجلو شد یعنی همان جایی که اپرای Orlando finto pazzo خود را به اجرا گذاشت؛ هرچند که این اپرا مورد استقبال عمومی قرار نگرفت تا آنجا که ویوالدی مجبور شد پس از دو هفته اجرای آن را متوقف کند و به جای آن، یکی دیگر از اپراهایش را که در گذشته اجرا شده بود به نمایش بگذارد. او در1715 Nerone fatto Cesare ( که هم اکنون گم شده است ) را عرضه کرد. موسیقی آن را هفت آهنگساز تنظیم کرده بودند که ویوالدی با تصنیف یازده آریا این گروه را رهبری می کرد؛ در آن زمان این اپرا موفقیت زیادی را برای او به همراه آورد. ویوالدی در فصل بعدی تصمیم گرفت اپرای Arsilida regina di ponto را که به طور کامل خودش نوشته بود را اجرا کند.

[ویرایش] منابع

  • Gianfranco Formichetti, Venezia e il prete col violino. Vita di Antonio Vivaldi, Bompiani (2006), ISBN 88-452-5640-5.
  • Karl Heller, Antonio Vivaldi: The Red Priest of Venice, Amadeus Press (1997), ISBN 1-57467-015-8
  • Walter Kolneder, Antonio Vivaldi: Documents of His Life and Works, C F Peters Corp (1983), ISBN 3-7959-0338-6
  • Eleanor Selfridge-Field (1994). Venetian Instrumental Music, from Gabrieli to Vivaldi. New York, Dover Publications. ISBN 0-486-28151-5.
  • Michael Talbot: "Antonio Vivaldi", Grove Music Online, ed. L. Macy (Accessed August 26, 2006), (subscription access)