معناشناسی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

زبان‌شناسی
زبان‌شناسی نظری
آواشناسی
واج‌شناسی
واژه‌شناسی
نحو
معناشناسی
معناشناسی واژگانی
سبک‌شناسی
تجویز و توصیف
کاربردشناسی
زبانشناسی کاربردی
جامعه‌شناسی زبان
زبان‌شناسی شناخت
زبان‌شناسی تاریخی
گونه‌شناسی زبان
دستور گشتاری
ریشه‌شناسی

معناشناسی (Semantics)، دانش بررسی و مطالعۀ معانی در زبان‌ها است.

زبان‌شناسی نوین پژوهش پیرامون خواص مربوط به معانی را به شیوه‌های عینی و سیستماتیک دنبال نموده، و در این راه دامنۀ وسیعی از زبان‌ها و بیان‌ها را در نظر می‌گیرد. بدین ترتیب، گوناگونی و ابعاد شیوه‌های زبان‌شناسانه بیشتر و وسیع‌تر از روش‌هایی‌ست که منطقیون و فلاسفه با تمرکز بر دامنۀ محدودتری از جملات در درون یک زبان واحد به‌کار‌گرفته‌اند.

بطورکلی بررسی ارتباط میان واژه و معنا را معناشناسی می‌گویند.

فهرست مندرجات

[ویرایش] معناشناسی و منطق

در منطق نیز بررسی ارتباط میان نمادها و آنچه نمادها نشان می‌‌دهند را معناشناسی می‌‌نامند.

خوب است در آغاز به این نکته اشاره کنیم که در معناشناسی، میانِ واژه و فرهنگواژه (lexeme) تفاوت وجود دارد. واژه را که همه می‌‌شناسیم و در بخش‌های پیش نیز به آن اشاره شده است. اما فرهنگواژه یا واژه قاموسی شامل بنِ واژه، واژه کامل، و یا یک اصطلاح (idiom) است و بطور کلی واحد و یکان فرهنگ نویسی بشمار می‌رود. بنابراین، «سگ»، «شادمانی»، «سر و کله زدن»، هرسه، فرهنگواژه هستند.

[ویرایش] پیوندهای بیرونی

[ویرایش] منابع