بادنجان

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

بادمجان با نام علمی (Solanum melongena L) گیاهی است از خانواده سولاناسه (Solanaceae) بادنجان انگلیسی:Eggplant

نام‌های دیگر: بادمجان، مغد، وغد، پاتنگان, انب , حیصل , حدق

   بادنجان
بادنجان

فهرست مندرجات

[ویرایش] شرح

بادنجان گیاهی یک ساله از تیره باد مجانیان که اصلش از هندوستان است . میوه اش درشت و بیضوی و دراز اندام یا گرد که به رنگ بنفش متمایل به سیاه و سفید و گاهی زرد و قرمز دیده می‌شود, ولی میوه خوراکی آن همیشه بنفش سیاه رنگ است.

[ویرایش] ترکیبات شیمیایی

   بادنجان
بادنجان

بادنجان حاوی مواد پروتیدی ، مواد لیپیدی، عناصر معدنی، اینولین, مقدار کمی اسانس, ماده رزین به نام گزانتواسترون, گلو سیدها، سولانین- اس ،اسید اولئیک ، اسید لینولئیک ، اسید پا لمی تیک ،استآریک اسید , اسید آراشیدیک ، ویتامین‌ها و املاح می‌باشد. همچنین دارای حدود یک درصد الکالوئیدی است که منبع تولید کننده کورتیزون و هورمون‌های جنسی است. املاح و ویتامین‌های بادنجان عبارتند از: فسفر، منیزیم، کلسیم، پتاسیم، گوگرد، سدیم، کلر، آهن، منگنز، روی، مس، ید، و ویتامین های(آ ,ب۱, ب۲, ث, پ پ) است به مقدار کم است. میوه نارس گیاه ، طعم تلخ و نمکی دارد.

قسمت‌های مورد استفاده دارویی بادنجان ریشه و شاخه‌های خشک شده و برگ‌ها و گرد دم میوه آن است .

[ویرایش] خواص و اثرات دارویی

بادنجان بر اساس نظر حکمای طب سنتی گرم و خشک و خیلی خشک است. و دارای خواص کم کننده التهاب و ورم، مدر، ملین, مسکن درد سر, اشتهاآور ، مقوی معده، باز کننده انسداد و گرفتگی‌های مجاری عروق، نرم کننده و رفع کننده کم خونی است. همه قسمت‌های بادنجان اثر قابض و بند آورنده خون دارد.

بادنجان در موارد درمان احتلام در شب و خونریزی‌های روده‌ای و سایر خونریزی‌ها، سرما خوردگی, زکام, تنگی نفس به کار می‌رود. و به علت داشتن آهن در موارد کم خونی و رفع آن مصرف می‌شود. و اگر با روغن سرخ شود کمی لینت دارد و با سرکه قابض و مدر است و مسکن دردهای گرم است. و بادنجان خوشبو کننده عرق بدن است و بد بویی زیر بغل و کنج ران را بر طرف می‌کند.

بادنجان بسیار مدر و خنک کننده بوده و تحریکات عصبی را تسکین می‌دهد. این ماده غذایی اثر بسیار خوبی بر روی کلیه‌ها، امعاء و احشاء و غدد معدی- روده‌ای، کبد و لوزالمعده دارد و برای رفع کم خونی بسیار مفید است . به ویژه اگر به صورت خام خورده شود.

بادنجان نارس دارای ماده‌ای سمی به نام سولانین است و می‌گویند که شیر حیوانی که از آن می‌خورد هم مسموم است. برای مبتلایان به سنگ‌های ادراری می‌توانند مفید باشد چون باعث به حرکت در آمدن سنگ و در نهایت دفع آن می‌شود. البته فراموش نکنید که راه افتادن سنگ همان و درد وحشتناک پهلو همان!

در طب سنتی از تخم بادنجان به عنوان دارویی مفید برای زکام(سرما خوردگی) یاد شده‌است. بادنجان برای مبتلایان به پیسی(ویتیلیگو) مفید است، در این مورد بادنجان را همراه با پوستش در آب پخته سپس کوبیده و صاف نمایند و حاصل صاف شده را با روغن زیتون آنقدر بجوشانید تا آب بادنجان بخار شده فقط روغن باقی بماند. از این محصول روزی یک یا چند مرتبه بر محل بمالید. تا یک سال رنگ پوست طبیعی خواهد شد.

در استعمال خارجی اثر دادن آن بر روی عضو ملتهب مفید واقع می‌شود. همچنین برگ بادنجان به صورت ضماد نرم کننده جهت رفع سوختگی‌ها، آبسه، و بواسیر مورد استفاده می‌شود. خوردن کلاهک نیز ضد بواسیر است. اگر بادنجان را سوزانیده و خاکستر آن را با سرکه خمیر کنند و به زگیل مالند زگیل کنده می‌شود. افرادی که دچار یبوست ، سوء هضم و بواسیر نباید از بادنجان زیاد استفاده کنند.(دانه بادنجان ایجاد یبوست و سوء هضم می‌نماید) . بادنجان در بیماری کبد و طحال انسداد ایجاد می‌کند. و مصرف زیاد آن درجه قلیایی بدن را افزایش می‌دهد. خوردن بادنجان به تنهایی ممکن است سبب درد پهلو، زهار، و بواسیر و درد چشم سوداوی شود به این دلیل باید آن را با گوشت و روغن و گاهی سرکه طبخ و مصرف نمود. اگر میوه بادنجان را بصورت خام پس از پوست کندن روی آتش سرخ کنند و تناول نمایند دارای اثر مسکن و آرام کننده دارد.


[ویرایش] منبع

  • سبزی درمانی، نویسنده آریا فلاحتگر لیش، انتشارات نیلوفرانه، چاپ سوم، تیراژ ۵۰۰۰ نسخه


[ویرایش] فهرست سبزیجات


[ویرایش] جستارهای وابسته