سید کاظم رشتی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
سید کاظم بن قاسم حسینی رشتی (۱۲۱۲-۱۲۵۹ ه.) دومین رهبر شیخیه و جانشین شیخ احمد احسائی بود.
اجداد او از اشراف سادات حسینی مدینه بودند و دو نسل بود که ایرانی شده بودند. جدش سید احمد بعلت شیوع طاعون از مدینه به رشت رفت.
او در جوانی به یزد رفت و به شیخ احمد احسائی پیوست و سپس به کربلا رهسپار شد و تا پایان عمر در آن شهر به تدریس و ترویج مکتب شیخیه مشغول بود. بالغ بر یکصد و پنجاه جلد کتاب و رساله نوشت که بیشتر رمزگونه و نامفهوم است. وی در اصطلاح شیخیه ملقب به «سید نبیل» است.
او در کربلا مورد توجه علمای عصر خود گردید، محمود آلوسی مفتی بغداد صاحب «مقامات آلوسیه» درباره سید کاظم گوید: اگر سید در زمانی میزیست که ممکن بود نبی مرسل و پیغمبری باشد من اول من آمن بودم، زیرا شرایط لازم به اخلاق و علم کثیر و عمل به سجایای معنوی در شخص او موجود است.
از جمله شاگردان سید، حاج محمد کریمخان کرمانی و سید علی محمد شیرازی، معروف به «باب» است.
نوشتهاند نحیب پاشا حاکم عثمانی به او قهوهای مسموم خوراند و سید در ذیحجه سال ۱۲۵۹ ه. درگذشت و در جوار قبر امام حسین مدفون شد.
[ویرایش] آثار
- «شرح القصیده» در شرح قصیده لامیه پاشا عبدالباقی افندی عمری موصلی والی عراق. این کتاب در سال ۱۲۷۰ ه. در تهران به طبع رسیده است.
[ویرایش] منبع
مشکور، محمدجواد، فرهنگ فرق اسلامی