گلیکوژن
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
دید کلی:
پلیساکاریدها ، پلیمر منوساکاریدها هستند. از نظر تنوع در ساختمان ممکن آنها ، بخصوص در اندازه زنجیر و انشعاب ، قابل مقایسه با پلیمرهای آلکنی هستند، ولی طبیعت در ساختن چنین پلیمرهایی بسیار محافظهکار است. سه تا از فراوانترین پلی ساکاریدها ، سلولز ، نشاسته و گیلکوژن می باشند که از منومر گلوکز مشتق شدهاند
[ویرایش] گلیکوژن ، منبع انرژی
پلیساکاریدی با ساختمان مشابه با آمیلوپکتین ولی با شاخههای بیشتر (یکی به ازای هر واحد گلوکزی) و با ابعاد بزرگتر (با وزن مولکولی به بزرگی یکصد میلیون) ، گلیکوژن است. این ترکیب از نظر بیولوژیکی مهم است، زیرا یکی از پلیساکاریدهای اصلی برای ذخیره انرژی در انسان و حیوانات است و نیز به دلیل اینکه در دسترسترین منبع گلوکز بین وعدههای غذا و در مواقع فعالیت فیزیکی (سختکاری) میباشد، از اهمیت زیادی برخوردار است.
[ویرایش] مراحل تبدیل گلیکوژن به گلوکز
روشی که سلولها از این ذخیره انرژی استفاده میکنند، داستان جالبی در بیو شیمی است. آنزیم خاصی به نام فسفریلاز ، ابتدا گلیکوژن را به مشتقی از گلوکز D-α- گلوکوپیرانوزیل 1- فسفات تبدیل مینماید. این تبدیل ، در یکی از محلهای غیر کاهنده گروههای قندی مولکول گلیکوژن صورت میگیرد و مرحله به مرحله پیش میرود (یک مولکول در هر مرتبه).
بدلیل اینکه گلیکوژن بسیار شاخهدار است، تعداد زیادی گروه انتهایی وجود دارد که آنزیم میتواند آنها را گاز بگیرد و مطمئن باشد که در زمان نیاز به انرژی زیاد ، مقدار کافی گلوکز به سرعت آماده میشود