حق ریشه

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

درحقوق ایران عقدی بنام مزارعه وجود دارد این درماده ۵۱۸ قانون مدنی ایران تعریف شده‌است دراین عقدچون زارع ریشه کشت خودرابااذن واجازه مالک درزمین ایجادنموده‌است وازطرفی مطابق قاعده فقهی-(حقوقی الزع لزارع ولو کان غاصب) ، ریشه موجود درزمین متعلق به زارع است حتی بعداز اتمام عقد مزارعه ، ریشه حقی رابرای زارع درزمین مالک ایجاد مینماید که اصطلاحاًبدان حق ریشه می‌گویند ماده ۵۱۸ قانون مدنی - مزارعه عقدی است که بموجب آن احدازطرفین زمینی رابرای مدت معینی بطرف دیگرمی دهد که آنرازراعت کرده وحاصل راتقسیم کنند