دعاء ندبه
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
یکی از تکالیف و آداب شیعیان در عصر غیبت، ناله کردن و ندبه نمودن و تاسف خوردن به غیبت امامشان است، و از جمله دعاهایی که برای این آه و ناله مناسب میدانند دعای «ندبه» است.
این دعا مشتمل بر عقائد حقّه و تأسف بر غیبت امام دوازدهم است که از جعفر پسر محمد نقل گردیده و به خواندن آن در چهار عید:
- جمعه
- فطر
- قربان
- غدیر
توصیّه شدهاست.
فقیهان شیعه توصیه میکنند که این دعا را شیعیان به طور دسته جمعی در هر روز جمعه با کمال تضرّع و زاری و ناله و سوگواری و با نهایت حزن و اندوه بخوانند و اشک بریزند و بر غیبت امام غائبشان توجه نمایند. (۱)
«محمد باقر مجلسی»، این دعا را در «بحارالانوار» نقل کردهاست.(۲)
[ویرایش] منابع
- «آخرین امید»، ص ۴۰۲ و ۴۰۵
- «بحارالانوار»، ج ۱۰۲ و ص ۱۰۴