سیستم رانش
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
در بسیاری از شناورها و انواع وسائل نقلیه دریایی نظیرکشتیها، زیر دریاییها و نیر انواع ربات زیرآبی، یک موتور نظیر توربین گازی یا دیزلی و یا در اکثر رباتهای زیردریایی انواع الکتروموتورها، پروانههایی را از طریق اتصال یه یک محور انتقال قدرت به کار میاندازد تا نیروی پیشران لازم برای حرکت وسیله مربوطه فراهم شود. در اغلب رباتهای زیرآبی از پیشرانهای الکتریکی برای ایجاد نیروی رانش استفاده میشود.
[ویرایش] انواع سیستمهای رانش
سیستمهای رانش در انواع وسائل نقلیه سطحی و زیرسطحی دریایی را به دو دسته تقسیم میکنند : هیدرولیکی و الکتریکی. عموما به دلیل وزن بالا و بازدهی نسبتا کم، از سیستمهای هیدرولیکی در وسائلی که کمتر از 250 کیلوگرم وزن دارند، مانند برخی از انواع رباتهای زیرآبی استفاده نمیشود. در شناورهای بزرگتر و یا ربات زیرآبی سنگینتر استفاده از این نوع سیستمها به دلیل سادگی، تنوع، اطمینانپذیری و نویز الکتریکی پایین توجیهپذیر است. نوع کاربرد ربات در انتخاب سیستم رانشی مهم و تعیینکننده است. به عنوان مثال در رباتهایی که کاربردهای نظامی دارند و در کاربردهایی مانند کشف مین به کار میروند و نیر رباتهایی که جهت مطالعهی جانداران آبی به کار ميروند و کاهش مزاحمت برای آبزیان در آنها مهم است، کاهش نویز عامل تعیین کننده است و موتورهای هیدرولیک اغلب مورد استفاده قرار میگیرند. اغلب در رباتهای کوچک برای هر پروانه از الکتروموتور جداگانهای استفاده میشود ولی در صورت لزوم میتوان چند خروجی از موتور و توسط چرخدنده در نظر گرفت. با استفاده از منحنی عملکرد باید اندازه و محل مناسب موتورهای رانشی را به گونهای انتخاب نمود که سرعت مورد نظر تولید گردد. محل قرارگیری پروانهها نیز باید با توجه به اثر آن بر تعادل و پایداری سیستم و نیز تاثیر سرعت جریان آب بر سرعت خروجی پروانهها تعیین گردد.پروانهها انواع و ابعاد متنوعی دارند. برخی به صورت الکتریکی و بعضی به شکل الکتروهیدرولیکی راهاندازی میشوند. در اغلب موارد در خروجی پروانهها نازلی تعبیه میکنند تا کارایی و بازدهی پروانه و موتور افزایش یابد.
رده:رباتیک