الحاوی (کتاب)
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
کتاب الحاوی، کتابی از محمد زکریای رازی در بارهٔ پزشکی که به نامهای «جامع الکبیر» و «المعادی» و «الجامع الحاضر لصناعته الطب» نیز خوانده میشود.
این کتاب ۱۵ سال وقت رازی را گرفت و خود او میگوید که سوی چشمش را نیز با خود برد. برگردان لاتین این کتاب در واتیکان، ۱۵ جلد شده است به همراه کتاب قانون مهمترین کتاب پزشکی اروپا تا نزدیک سده بیستم بوده است.این کتاب یک دوره کامل علم طب تا دوران رازی است که در آن رازی گفتهها و عقاید دیگر پزشکان را نگاشته و همراه با شرح بیماریها درباره آنها اظهار نظر کرده است. الحاوی شامل تجارب شخصی و بالینی رازی است در مدت طبابت در بغداد و ری به جمع آن همت گماشته است. این کتاب دائرةالمعارف طبی است که در آن از کلیه شاخههای طب و اصول تداوی و بهداشت و بیماریشناسی و داروشناسی بحث شده است. ابن ابی اصیبعه در کتاب خود نگاشته است که «کتاب حاوی از مهمترین و بزرگترین کتب طب است، به جهت آنکه در آن جمیع امراض و درمان بیماریها چه از متقدمین و چه از متاخرین تا زمان رازی را شامل است و در آن هر موضوعی را که از گویندهای نقل کرده است نامش را ذکر کرده است»[۱].
[ویرایش] پانویس
- ↑ محمود نجمآبادی، صفحهٔ ۵۵
[ویرایش] جستارهای وابسته
[ویرایش] منبع
- نجمآبادی، محمود. محمد زکریا رازی. تهران: انتشارات دانشگاه رازی، ۲۵۳۵شاهنشاهی.
آثار اصلی محمد زکریای رازی |
---|
پزشکی: الحاوی • الکناش المنصوری • المرشد • من لایحضره الطبیب • القراباذین الکبیر • القراباذین الصغیر • کتاب الجدری و الحصبه • القولنج • اوجاع المفاصل • دفع مضار الاغذیه • الابدال • کلام الفروق بین الامراض • برء الساء • فی الفصد
|