لباب الالباب
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
لُبابالاَلباب (تألیفشده در حدود ۶۱۸ ق.[1]) نام نخستین کتاب زندگینامه تألیفشده به زبان فارسی است.[2] این کتاب نوشته نورالدین محمد عوفی بخاری است. در این کتاب زندگینامه سخنوران ایرانی آورده شده و پیشرو این سبک در ادبیات فارسی بوده است.
این کتاب به شرح حال شاعران نامدار ایرانی و نقد آثار آنان میپردازد. نقدهای این کتاب اغلب مبهم است و همه نویسندگان و شاعران ایرانی را تحسین میکند.
لبابالالباب به دو جلد قابل بخش است. جلد نخست درباره بلندپايگان سخنور و جلد دوم زندگینامه تمام سخنورانی كه عوفی توانسته است از دوره طاهریان تا زمان خوارزمشاهیان آثاری از آنها بيابد.[3]
اسلوب انشاء آن بر سیاق کتابهای عربی یتیمةالدهر ثعالبی و دمیةالقصر باخَرزی و آهنگین و پرآرایه نوشته شده است.
عوفی این کتاب را پس از نقل مکان به هندوستان در آنجا و به نام یکی از وزیران هند نوشت. این کتاب همچنان مورد توجه تذکرهنویسان بوده و تذکره مجمعالفصحاء نیز بر پایه آن تألیف گردیده است.
[ویرایش] منابع
- طباطبائی، محیط، نخستین کانون شعر فارسی دری در ایران، در گوهر، نامه تحقیقی درباره ادبیات و هنر و تاریخ و فرهنگ ایران، نشریه بنیاد نیکوکاری نوریانی، تهران: سال پنجم-شماره اول فروردینماه ۲۵۳۶ (شماره مسلسل ۴۹)، ص۱۱.
- جلالالدین کزازی: نخستین زندگینامه مدون فارسی
- نقد ادبی نوشته حمیدرضا شایگانفر ، انتشارات دستان