رصدخانه
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
ستاره شناسان اکثر مطالعات مفصل فضایی خود را از طریق رصدخانهها انجام میدهند. محل رصدخانه یکی از مهمترین خصوصیات آن است زیرا تلسکوپها باید دور از نور شهرها مستقر شوند تا نور ضعیف ستارگان تحت شعاع قرار نگیرد. رصدخانهها اغلب در کنار اقیانوس ساخته میشوند، زیرا هوای آنجا ثابتتر است و ستارگان کمتر سوسو میزنند، در نتیجه تصاویر شفافتری بدست میآیند.
در آنجا تلسکوپها، نوری را که از سیارهها، ستارگان و کهکشانهای دور دست میرسد، جمع میکنند. رصدخانه، ساختمان ویژهای به شکل گنبد دارد تا تلسکوپها را از باد، باران و برف حفظ کند. در گنبد رصدخانه دریچهای هست که از راه آن، تلسکوپ را متوجه آسمان میکنند. در یک رصدخانه بزرگ، چندین تلسکوپ بکار گرفته میشود، تا هر کدام به شیوهای مخصوص مورد استفاده اخترشناسان قرار گیرند.
[ویرایش] شرایط یک رصدخانه
رصدخانههای مهم بر فراز کوهها بنا میشوند تا از مزاحمت ابرها به دور باشند. در کوهستان، روشنایی شهر و خیابانهای آن نیز به حداقل میرسد. گاهی اختر شناسان برای رسیدن به تلسکوپهای خود، هزاران کیلومتر راه طی میکنند. یک رصدخانه جدید علاوه بر اخترشناس، به اشخاص دیگری برای کار با کامپیوترها، ساختن تجهیزات و راه اندازی تلسکوپها نیاز دارد. کار با کامپیوترها نه تنها در نشانه روی خودکار تلسکوپ به طرف اجرام آسمانی بلکه در محاسبات بسیار مشکل به اخترشناس کمک میکنند.