بابافغانی شیرازی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
بابافغانی شیرازی یکی شاعران پارسیگوی سده نهم هجری بوده است.
او در دوره پس از جامی شعر میگفت و پیشگام حرکتی نو در چامهسرایی پارسی شد.شعرهای وی در سبک هندی سراییده شده اند. وی ابتدا به سکّاکی تخلص می کرد و سپس نام فغانی را برای خویش برگزید. در حدود سی سالگی عزم سفر به شیراز کرد و به خدمت جامی درآمد و سپس به تبریز رفت و حدود 17 سال در آنجا ساکن شد. سپس به شیراز بازگشت ولی در اواخر عمر پس از توبه از شرابخواری، در مشهد ساکن شد. دیوان وی شامل قصیده، غزل، ترکیب بند، ترجیع بند و رباعی است.