محمدعلی جمالزاده

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

سید محمدعلی جمالزاده (متولد ۲۰ مرداد ۱۲۷۰ در اصفهان، درگذشت ۱۷ آبان ۱۳۷۶ در ژنو). نویسنده، ادیب و روشنفکر ایرانی.

محمدعلی جمالزاده را همراه با صادق هدایت و بزرگ علوی سه بنیانگذار اصلی ادبیات داستانی معاصر فارسی می‌دانند. داستان کوتاه «فارسی شکر است» را که در کتاب یکی بود یکی نبود او چاپ شده‌است، عموماً به عنوان نخستین داستان کوتاه فارسی به شیوهٔ غربی می‌شمارند. این داستان پس از هزار سال از نثرنویسی فارسی نقطه عطفی برای آن به شمار می‌رفت. به علاوه، مقدمهٔ جمالزاده بر کتاب یکی بود یکی نبود، سند ادبی مهم و در واقع بیانیه نثر معاصر فارسی است. در این مقدمه جمالزاده مواکداً بیان می‌کند که کاربرد ادبیات مدرن نخست بازتاب فرهنگ عامه و سپس انعکاس مسائل و واقعیتهای اجتماعی است.

[ویرایش] آثار

برخی از آثار او عبارتند از:

  1. «دارالمجانین»، «سرگذشت عمو حسینعلی» در سال ۱۳۲۱ (۱۹۴۲)
  2. «سروته یک کرباس» ۱۳۲۳ (۱۹۴۴)
  3. «قلتشن دیوان» ۱۳۲۵ (۱۹۴۶)
  4. «صحرای محشر»
  5. «هزار پیشه» ۱۳۲۶ (۱۹۴۷)
  6. «معصومه شیرازی» ۱۳۳۳ (۱۹۵۴)
  7. «تلخ و شیرین» ۱۳۳۴ (۱۹۵۵)
  8. «شاهکار»۱۳۳۷ (۱۹۵۸)
  9. «کهنه و نو»
  10. « قصه قصه‌ها»
  11. «قصه‌های کوتاه قنبرعلی» ۱۳۳۸ (۱۹۵۹)
  12. « هفت کشور»
  13. «غیر از خدا هیچکس نبود» ۱۳۴۰ (۱۹۶۱)
  14. «شورآباد» ۱۳۴۱ (۱۹۶۲)
  15. «خاک و آدم »
  16. «صندوقچه اسرار» ۱۳۴۲ (۱۹۶۳)
  17. «آسمان و ریسمان» ۱۳۴۳ (۱۹۶۴)
  18. «مرکب محو» ۱۳۴۴ (۱۹۶۵)،«قصه‌های کوتاه برای بچه‌های ریشدار» ۱۳۵۲ (۱۹۷۳)
  19. «قصه ما به سر رسید» ۱۳۵۷ (۱۹۷۸)[1]

[ویرایش] پانویس

[ویرایش] پیوند به بیرون


این نوشتار دربارهٔ زندگی‌نامهٔ افراد، ناقص است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.
زبان‌های دیگر