لوبيا

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

   لوبيا
لوبيا

لوبیا بیش از چهار قرن است که لوبیا در سراسر جهان مصرف می‌شود. وپیش از آن برای دنیای متمدن ناشناخته بود. درسال ۱۵۳۳ میلادی لوبیا به نام مکزیکی اولیه اش «ایاکوک» از آمریکا به اروپا آورده شد واز آنجا به سایر نقاط عالم راه یافت واکنون همه ساله ملیونها طن به مصرف می‌رسد ویکی از مواد غذایی نسبتاً ارزان وفراوان است.

[ویرایش] خواص

لوبیا از ۲۲ درصد پروتئین ، ۶۲ درصد مواد نشاسته‌ای ، ۲ درصد مواد چربی تشکیل شده ویکی از مقوی ترین حبوبات (بقولات) روی زمین است. وچون مواد پروتینی وباصطلاح «گوشتی» آن خیلی زیاد است، عده‌ای از دانشمندان آن را (گوشت فقراء) هم نامیده‌اند. زیرا بخوبی می‌تواند جای خالی گوشت را در یک برنامهٔ غذایی پرکند وهمان مواد لازم در گوشت را به بدن برساند. لوبیا برای بعضی از مردم که دارای معده ضعیف هستند غذای ثقیل وسنگینی به شمار می‌رود وممکن است به دشواری هضم شود. اما اگر چند روزی آن را در آب خیس کنند و هنگامی که لوبیا می‌خواهد جوانه بزند آنرا به پزند، هم زودنر پخته می‌شود وهم سریعتر هضم وجذب می‌گردد. ضمناً این لوبیای تازه جوانه زده، دارای ویتامین‌های گوناگون هم خواهد بود که مهمترین آنها عبارتند از انواع ویتامین «ب» ویتامین «ث» ویتامین «د». بنا براین فواید چنین لوبیایی خیلی بیش از لوبیای خیس نشده وجوانه نزده می‌باشد. لوبیا برای مبتلایان به رماتیسم ، نقرص ، فشارخون وبیماریهای کلیوی غذای مطلوبی به شمار می‌رود. اما اشخاص چاق ومبتلایان به بیماری قند (سکری) وکسانی که اورهٔ خونشان بیشتر از حد طبیعی است باید در مصرف آن احتیاط کنند واز لوبیای سبز استفاده نمایند.


[ویرایش] منبع

  • دکتر: جایلورد هاوزر ، ترجمه: احمد قدامه ، (الغذاء یَصنَع المعجزات ) ، دار النفائس للطباعة والنشر والتوزیع، بیروت ، لبنان، چاپ چهارده هم سال ۲۰۰۶ میلادی به (عربی).