وینگ ‌چون

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

وینگ چون یکی از مشهورترین سبک‌های سیستم شائولین کونگ فو است. این روش رزمی در دهه ۱۷۷۰ ابداع شد. مطابق روایت‌هایی که درباره ریشه اصلی این سبک نقل می‌شود، یکی از راهبه‌های معبد شائولین به نام نگ مویی نقشی کلیدی در طراحی این سبک و آموزش آن به زنی جوان به نام وینگ چون (به معنی بهار زیبا) داشته‌است و به همین جهت به هنر نگ مویی نیز معروف است. همچنین بنیانگذار وینگ چون در ایران سی فو کامران پیرنیا می باشد.


[ویرایش] پیوند به بیرون