عقده اودیپ
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
عقده ادیپ COMPLEXE D'OEDIPE
نظریه ی عقده ی ادیپ یکی از مهمترین و اساسیترین مبحث در روانکاوی فروید است یعنی نظریه ی روانکاوی (پسیکانالیز) است. فروید این نظریه را با رجوع به نمایشنامه ی سوفکل بنام «ادیپ شهریار» گسترش میدهد. ولی غالبا فکر میکنند که فروید این نظریه را به شکل نظریه از اسطوره شناسان برگرفته است. ولی اینطور نیست. و حتی این نظریه از سوفکل هم به عاریت گرفته نشده است. و باید دانست که فروید از آثار ادبی برای اثبات نظریاتش استفاده میکرده است و از طرف دیگر نویسندگان را متحد خوبی برای روانکاوی میدانسته است.
افسانه ی اودیپ
افسانه ی یونانی چنین حکایت میکند که پادشاه تبThèbe لائیوس Laïos ندایی غیبی از جانب خدایان بر او نازل میشود و هشدار میدهد که از همسر او یوکاست Jocaste پسری بدنیا خواهد آمد که او را خواهد کشت و با همسر او ازدواج خواهد کرد.زمانیکه پسرش بدنیا آمد، لائیوس بیاد آن ندای غیبی افتاد. پس پاشنه ی فرزندش را با میخ سوراخ کرد و او را به یکی از خدمتکاران سپرد تا او را روی کوهCithéron سیترون رها کند.ولی خدمتکار بفرمان عمل نمیکند و اودیپ را به چوپانی میسپارد و او کودک را نزد پولیب Polybe پادشاه کورنت Corinthe میبرد و او همسرش مروپ Mérope که فرزندی نداشتند او را همچون کودک خود بزرگ کردند و او را به علت زخمی که بر پایش وارد شده بود اودیپ نامیدند.بزبان یونانیOidipous به معنی ی پای ورم کرده است.(ناتمام، دنباله دارد)