محمدکاظم کاظمی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

عکسی از محمدکاظم کاظمی
عکسی از محمدکاظم کاظمی

محمدکاظم کاظمی شاعر (چامه‌سرا)ی افغانی، سال ۱۳۴۶ در شهرهرات چهره به جهان گشود.سال ١٣۵۴ به کابل کوچ کرد و ۱۲ سال در کابل درس خواند. سال ۱۳۶۳ به ایران آمد و در کارشناسی خود را رشته‌ی مهندسی راه‌وساختمان از دانشگاه مشهد گرفت. از سال ۱۳۶۵ به فعالیت‌های ادبی خود افزود و آن را در دههٔ هفتاد ادامه داد. وی با سرودن مثنوی «بازگشت» در فروردین ۱۳۷۰ به شعر افغان درخششی تازه داد.

[ویرایش] نمونه شعر

  • بخشی از چامه‌ی بازگشت :
غروب در نفس گرم جاده خواهم رفت‌ پياده آمده‌ بودم‌، پياده خواهم رفت‌
طلسم غربتم امشب شكسته خواهدشد و سفره‌ای كه تهی ‌بود، بسته خواهدشد
و در حوالی شبهای عيد، همسايه‌ صدای گريه نخواهی شنيد، همسايه
همان غريبه كه قلك نداشت‌، خواهد رفت‌ و كودكی كه عروسك نداشت‌، خواهد رفت
منم تمام افق را به رنج گرديده منم كه هر كه مرا ديده‌، در گذر ديده
منم كه نانی اگر داشتم‌، از آجر بود و سفره‌ام ـ كه نبود ـ از گرسنگی پر بود
به هرچه آينه‌، تصويری از شكست من است‌ به سنگ‌ سنگ بناها، نشان دست من است
اگر به لطف و اگر قهر، می ‌شناسندم مام مردم اين شهر، می ‌شناسندم
من ايستادم‌، اگر پشت آسمان خم شد نماز خواندم‌، اگر دهر ابن ‌ملجم شد


  • چامه‌ای (شعری) دیگر:

آدمي پرنده نيست‌
تا به هر كران كه پركشد، براي او وطن شود
سرنوشت برگ دارد آدمي‌
برگ‌، وقتي از بلندِ شاخه‌اش جدا شود،
پايمال عابران كوچه‌ها شو

[ویرایش] منابع


[ویرایش] پیوند به بیرون