ابوسلیک گرگانی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
ابوسَلیک گُرگانی از پیشگامان سرایش شعر به زبان پارسی دری بود. او همدوره با عمرو لیث صفاری بود. شعر زیر از اوست:
خون خود را گر بریزی بر زمین | به که آب روی ریزی در کنار | |
بتپرستنده به از مردمپرست | پند گیر و کاربند و گوش دار |
[ویرایش] منبع
- صفا، ذبیحالله. تاریخ ادبیات ایران (جلد اول). چاپ بیستم، تهران: ققنوس، ۱۳۸۱، ISBN 964-311-013-3، ۵۷.