ایرج میرزا
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
ایرج میرزا (زادهٔ .۱۲۹۱ه. ق ./ ۱۸۷۴ م. درگذشتهٔ .۱۳۴۳ ه. ق /.۱۹۲۴ م .) ملقب به «جلالالممالک»، شاعر ایرانی اواخر دوره قاجار و اوایل دوره پهلوی بود.
او فرزند صدرالشعرا غلامحسین میرزا و نواده فتحعلی شاه قاجار بود. در فارسی و عربی و فرانسوی مهارت داشت و روسی و ترکی نیز میدانست و خط را خوب مینوشت. تحصیلاتش در مدرسه دارالفنون تبریز صورت گرفت و در نوزدهسالگی هنگام ولیعهدی مظفر الدین میرزای قاجار لقب «صدرالشعرا» یافت. لیکن بزودی از شاعری دربار کناره گرفت و به خدمات دولتی مختلفی پرداخت که از میان آنان خدمت در وزارت فرهنگ (معارف آنزمان) از همه پرارزشتر بود.
شعر ایرج ساده و روان و دربرگیرنده واژگان و گفتارهای عامیانه است.
آگاهی او از ادبیات ملل گوناگون و تأثری که از محیط متغیر و انقلابی روزگار خود پذیرفته بود موجب شد که وی سبک قدیم را که در آن توانا بود رها کند و خود سبکی ویژه پدید آورد. درین سبک اندیشههای نو و مضامینی که گاه از ادبیات خارجی اقتباس شده و گاه مخلوق اندیشه شاعرست و نیز مسایل گوناگون اجتماعی و هزلیات و شوخیهای نیش دار و ریشخندها و تمثیلاتی که شاعر از غالب آنها نتایج اجتماعی را در نظر دارد بزبانی بسیار ساده و گاه نزدیک بزبان مخاطب بیان شده است.
[ویرایش] آثار
- دیوان شعر
- مثنویهای «زهره و منوچهر»
- مثنوی «عارفنامه»
- «ادبیات ایرج».
- ترجمه "رومئو و ژولیت"
[ویرایش] منابع
- معین، محمد، فرهنگ فارسی انتشارات امیرکبیر جلد پنج
- از صبا تا نیما (جلد یکم)، یحیی آرینپور، تهران، انتشارات زوار، ۱۳۷۵.