اصحاب کهف

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

در داستان‌های اسلامی اصحاب کهف عده‌ای خداپرست بودند که در زمانهٔ پادشاهی کافر با نام دقیانوس زندگی می‌کردند و ایمان خود را مخفی نگاه می‌داشتند. اینان سرانجام از جبر حاکم روزگار به ستوه آمده همراه سگ خود به غاری رفتند. چون به غار رسیدند. خواب ایشان را در ربود پس حدود سیصد سال به خواب اندر همی بودند. و سگ ایشان بر در غار چنان بود که گویی بیدار است. پس از سیصدسال چون برخاستند خود پنداشتند که چند ساعتی بیش نخفته‌اندی. چون به شهر شُدند همه چیز را دیگرگونه یافتند. سرانجام به غار بازگشته و دیگری اثری از ایشان یافت نشد. داستان ایشان نسبتاً به‌تفصیل در قرآن آمده‌است. (۱)

در سنت شیعه در بعضی روایات مرتبط با امام زمان شیعیان آمده‌است که «اصحاب کهف» از یاران وی در آخر الزّمان و هنگام خروج خواهند بود.(۲)

[ویرایش] منابع

  1. برای آگاهی بیشتر ر.ک به «تفسیر نمونه»، ج ۱۲، ص ۳۵۲
  2. «المجالس السنیه»، ج ۵، ص ۷۱۰