بخش‌های کردنشین ایران

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

بخش‌‌های کردنشین ایران به مناطقی در شمال غربی، غرب و شمال شرقی ایران گفته می‌شود که‌ عمدتاً کردنشین هستند.

این منطقه از شمالی‌ترین نواحی استان آذربایجان غربی شروع می‌‌شود و با در بر گرفتن نیمۀ مرزی و غربی این استان، دیگر استان‌های مرزی غرب ایران یعنی استان کردستان، کرمانشاه و ایلام را شامل می‌‌شود. البته برخی نیز قسمت‌هایی از استان لرستان را نیز جزو مناطق کردنشین شمرده اند.

در استان خراسان شمالی و قسمت‌هایی از خراسان رضوی نیز مناطقی وجود دارند که (بخشی از) مردم در آن مناطق به زبان کردی صحبت می‌کنند که‌ از این میان می‌توان به‌ مناطق: اسفراین، بجنورد، شیروان، قوچان، درگز، چناران و باجگیران اشاره‌ نمود. مردم کردتبار این مناطق بنا به روایت تاریخ، در زمان نادرشاه افشار از منطقه غرب دریاچه‌ اورمیه به این نواحی برای محافظت از قلمرو نادرشاه کوچ داده شدند و بنا به روایتی دیگر شاه عباس آنان را به خاطر تضعیف سرکشی خان‌های کرمانجی و استفاده از آنان در مقابله با حملات بی امان ازبکان به خراسان بزرگ کوچاند. (منبع: حرکت تاریخی کرد به خراسان)

[ویرایش] جستارهای وابسته‌

[ویرایش] پیوند به بیرون

[1]


این نوشتار ناقص است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.