بشار پسر برد
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
بَشّار پسر بُرد (به عربی: بَشّار بن بُرد) (۹۵ - ۱۶۷ (قمری) یا ۱۶۸ برابر با ۷۱۴ - ۷۸۴ (میلادی)) شاعر ایرانی دورههای امویان و عباسیان بود. وی به زبان عربی شعر میسرود و در این کار درخشندگی بسیاری داشت و سرآمد هماوردان خویش در این زمینه همچون فرزدق بود. وی کور مادرزاد بود.
پدر بشار از ایرانیان تخارستان بود که به دست عربها به بند کشیده شده و به بصره اورده شده بود. بشار در نزدیکی همین شهر زاده شد. وی نابینا از مادر زاده شد. از کودکی به سرودن شعر به زبان عربی پرداخت و پس از چندی به شعوبیه پیوست. او همچنین با خاندان برمکیان درپیوند بود.
بشار باورهای زرتشتی داشت و شیفته ایرانیگری و دشمن سرسخت عرب بود. از همین روی به فرمان المهدی خلیفه عباسی و به گناه زندیقی در برابر دیدگان مردم وی را آن اندازه تازیانه زدند تا جان سپرد.
دشمنانش به ویژه جاحظ پس از مرگ او را با ویژگیهایی چون زشتروی و درشتخوی و درشتاندام و دیوانه یاد کردند.
[ویرایش] منبع
- افتخارزاده، محمودرضا. شعوبیه، ناسیونالیسم ایرانی، تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی، ۱۳۷۶.
- ویکیپدیای عربی،نسخه ۲۸ ژوئیه ۲۰۰۶
[ویرایش] پیوند به بیرون
- قصایدی از بشار، در وبگاه Adab.com ((عربی))