نهج‌البلاغه

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

نهج‌البلاغه مجموعه‌ای از خطبه‌ها، نامه‌ها و اندرزها(حکمت‌ها)ی منتسب به علی ابن ابی طالب، امام اول شیعیان است.

گردآورندهٔ نهج‌البلاغه، ابوالحسن محمد بن حسین موسوی معروف به ((سید رضی)) و ((شریف رضی)) است. نهج البلاغه عنوانی است که سید رضی برای منتخبی از خطبه‌ها و مواعظ، نامه‌ها و عهدنامه‌ها، و کلمات کوتاه و قصار علی پسر ابوطالب برگزیده‌است. مطالب این کتاب از جمله شیواترین متون عربی محسوب می‌شود.

[ویرایش] مآخذ و مدارک نهج البلاغه

در کتاب (منهاج البراعه فی شرح نهج البلاغه) اثر - آیت الله حسن حسن زاده آملی - که در پنج جلد تدوین و تنظیم شد بسیاری از مدارک نقل نهج البلاغه از جوامع روایی و کتاب‌ها جمع آوری شده‌است.

علامه امینی در جلد چهارم کتاب (الغدیر) ۸۱ شرح نهج البلاغه را معرفی کرده‌است.

اولین گردآورنده کلمات قصار علی(ع) ابوعثمان عمروبن بحر جاحظ صاحب (بیان و تبیین) متوفی ۲۵۵ ه.ق می‌باشد. وی صد کلمه از کلمات قصار امیرالمؤمنین (ع) را انتخاب کرده و آن را (مطلوب کل طالب من کلام امیرالمومنین علی بن ابی طالب) نامیده‌است.


[ویرایش] پیوند به بیرون

[ویرایش] منبع

انسان کامل از دیدگاه نهج البلاغه- آیت الله حسن حسن زاده آملی

این نوشتار از پروژهٔ اسلام، ناقص است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.
زبان‌های دیگر