هزوارش
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
هزوارش یا زوارش در نوشتههای پارسی میانه به واژگانی میگویند که به زبان آرامی نوشته میشد ولی خواننده به جای آنها برابر پهلوی آن واژه را به کار میبرد. برای نمونه ملکا نوشته میشد و شاه خوانده میگشت.
[ویرایش] واژهشناسی
هزوارش از ریشه مصدر uzvârtan یا izvârtan به معنای بیان کردن، شرح دادن، تفسیر کردن است و اوزوارش یا هزوارش اسم مصدر آن و به معنای شرح،تفسیر،توضیح و بیان است.
[ویرایش] منبع
- ابراهیم پورداوود؛آناهیتا