حسن وثوق
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
حسن وثوق (وثوقالدوله) (۱۲۹۲ ه. ق. - بهمن ۱۳۲۹ ه. ش.) چند دوره نخستوزیر ایران بود.
فرزند میرزا ابراهیم معتمدالسلطنه و نوه پسری قوام آشتیانی است. علوم ادبی را از میرزا احمد گلپایگانی و فلسفه را نزد میرزا هاشم رشتی اشکوری و میرزا ابوالحسن جلوه آموخت.
وثوق در دوره اول و دوم مجلس شورایملی به نمایندگی انتخاب شد و از سال ۱۳۲۷ قمری تا اوایل سلطنت رضا شاه شانزده بار عهدهدار وزارتخانههای مالیه (دارایی)، خارجه، عدلیه (دادگستری)، داخله (کشور) و معارف (فرهنگ) گردید و در سال ۱۳۳۵ قمری به نخستوزیری منصوب شد.
در جریان کوشش برای تصویب قرارداد ۱۹۱۹ متهم به دریافت رشوه از دولت انگلیس شد. پس از موفق نشدن در تصویب قرارداد ۱۹۱۹ به اروپا رفت. در دوره رضاشاه بخشی از پولی را که برای قرارداد گرفته بود از او پس گرفتند.
او در ۱۳۱۴ مدتی رئیس فرهنگستان ایران بود. از او دیوان شعری هم باقی مانده است و در شعر «وثوق» تخلص میکرد. از معروفترین بیتهای او:
چون بد آید هر چه آید بد شود | یک بلا ده گردد و ده صد شود |
همچنین:
شهری و دیاری که دران همنفسی نیست | گر لندن و پاریس بود جز قفسی نیست |
وی برادر احمد قوام (قوامالسلطنه) بود.
[ویرایش] منابع
- دیوان وثوق، به کوشش ایرج افشار
- غنی، سیروس، برافتادن قاجار و برآمدن رضاشاه
- سخنوران نامی معاصر ایران