منوچهر اقبال
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
منوچهر اقبال پزشک و استاد و رئیس دانشگاه تهران و یک دوره نخستوزیر ایران بود.
او فرزند حاج مقبلالسلطنه خراسانی معروف به «اقبالالتولیه» بود و در ۲۰ مهرماه سال ۱۲۸۸ شمسی در کاشمر متولد شد. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در مشهد و دارالفنون تهران به پایان برد و برای تکمیل تحصیلات به فرانسه رفت و در رشته پزشکی دکترا گرفته و به ایران بازگشت.
دکتر اقبال پس از بازگشت به ایران سالهای ۱۳۱۲ تا ۱۳۲۰ دارای مشاغل پزشکی از جمله ریاست اداره بهداری شهرداری مشهد، ریاست بخش بیماریهای عفونی بیمارستان رازی، دانشیاری و استادی دانشکده پزشکی دانشگاه تهران بود.
دکتر اقبال در جوانی در حزب اراده ملی سیدضیا و حزب دموکرات قوامالسلطنه عضو شد و کار سیاسی خود را با معاونت وزارت بهداری در کابینه اول قوام (سال۱۳۲۱) آغاز کرد و سپس در کابینههای قوام، عبدالحسین هژیر، محمد ساعد و علی منصور به وزارت فرهنگ، راه، بهداری و کشور رسید. با روی کار آمدن سپهبد رزمآرا به استانداری آذربایجان رسید و ریاست دانشگاه تبریز را عهده دار شد.
دکتر اقبال در سال ۱۳۳۱ به اروپا رفت و پس از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ به ایران بازگشت و سناتور انتصابی تهران شد و سپس به وزارت دربار رسید.
دکتر اقبال در ۱۵ فروردین ۱۳۳۶ به نخستوزیری منصوب شد و تا شهریور ۱۳۳۹ این سمت را داشت. در دوران نخستوزیری او حزب ملیون به رهبری او و حزب مردم به رهبری امیراسدالله علم تشکیل شد.
انتخابات دوره بیستم مجلس شورای ملی در دوران نخست وزیری اقبال انجام گرفت. بعد از اعتراضاتی که از شوی احزاب و مردم شد، شاه این انتخابات را مردود اعلام کرد و دکتر منوچهر اقبال از سمت خود استعفاء داد.
دکتر اقبال پس از نخستوزیری به ریاست دانشگاه تهران منصوب شد. دانشجویان در تظاهراتی اتومبیلش را آتش کشیدند. پس از این اقبال از ایران خارج شد. در سال ۱۳۴۲ که به ایران بازگشت به سمت مدیرعامل شرکت ملی نفت ایران منصوب شد و تا پایان حیات خود در این سمت باقی ماند.
گفته میشد از سران فراماسونری ایران و مورد حمایت زیاد اشرف پهلوی و دربار بود.
او در سال ۱۳۵۶ درگذشت.