طلحه

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

طَلحه پسر عبیدالله از اصحاب پیامبر اسلام بود که ۲۸ سال پیش از هجرت متولد شد.

طلحه در غزوات زیادی در زمان پیامبر از جمله احد و تبوک شرکت داشت. وی یکی از افراد ششگانه‌ ی شوراست که توسط عمر خلیفه دوم مسلمانان تشکیل شد و برگزیدهٔ آنان حق خلافت پس از عمر پسر خطاب را بر عهده داشت.

پس از کشته شدن عثمان مردم علی را به خلافت برگزیدند.علی اعلام کرد که باید اصحاب پیامبر با او بیعت کنند.طلحه اعلام کرد هر کسی را که مسلمانان اانتخاب کنند قبول دارد.ولی علی اعلام کرد که طلحه ،زبیر و اصحاب دیگر باید باشند تا خلیفه گری را قبول کند.از این رو مالک اشتر پیش آنان رفت و موضوع را با آنها در میان گذاشت. بنابر این طلحه و زبیر به همراه مالک به آنجا رفته و طلحه اولین کسی بود که با علی بیعت کرد. ولی مدتی پس از آن، به علت اینکه بر دلایلی علی با حکومت وی و زبیر بر کوفه و بصره مخالفت کرد بر علیه وی شورش کرده و به عایشه دختر ابابکر پیوستند. با تحریک مروان پسر حکم بصره را فتح کرده و به جنگ با علی پرداختند. طلحه در جنگ جمل جنگید و سر انجام در این نبرد کشته شد.