بهشت
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
بهشت یا پردیس مفهومی است که در اغلب مذاهبِ معتقد به زندگانی پس از مرگ و یا آخرت وجود دارد. فرهنگ فارسی معین بهشت را جایی خوش آب و هوا و فراخ و پُر از نعمت و آراسته میداند که نیکوکاران پس از مرگ، در آن جاودانه میشوند.[۱] به طور کلی و بر اساس آموزههای مذهبی بهشت جایگاه نهایی هر انسانی است که در آن جا به اندازه اعمال نیکش از مواهب آن برخوردار خواهد شد. مذاهب مختلف تعریفهای متفاوتی از این مفهوم به دست دادهاند.
[ویرایش] بهشت از دیدگاه اسلام
- نوشتار اصلی را ببینید: جنت
در نظر قرآن، مؤمنان و صالحان سرانجام به جایی ابدی به نام جنت میروند و زندگی پر نعمت و خوشی را در پیش میگیرند بنا بر آیات قرآن این وعده الهی قطعی است.[۲]
قرآن از دو بهشت نام برده: یکی در عالم برزخ که موقت است و دیگری در آن جهان که جاودان است.[۳]
بهشت درجات و مراتبی دارد و برخی از آنها بر دیگری برتری دارند. نعمتهای بهشتی نیز بسته به درجات بهشتیان، گوناگونی دارند[۴].
[ویرایش] بهشت از دیدگاه آئین بهائی
بهائیان معتقدند که روح انسان پس از صعود به عالم بالا؛ مجرد از زمان و مکان به ترقیات کمالی و نه مکانی خود ادامه میدهد.بهشت در ان عالم، رضای خداوند از انسان است. زمانی که فردی به موجب دستورات مظهر ظهور الهی (پیامبران) عمل کند و سبب ارتقاء روحانی خود شود، موفق به کسب رضای الهی خواهد شد. این رضایت حق از انسان، بهشت است. در واقع فردی که در این عالم موفق به کسب کمالات الهیه شده باشد. [۵]
[ویرایش] منابع
- ↑ فرهنگ فارسی معین
- ↑ سوره مریم، آیه ۶۱
- ↑ سوره الرحمن، آیه ۴۶
- ↑ نهج البلاغه، خطبه ۸۴
- ↑ حیات بعد از مرگ، تالیف هوشنگ گهرریز، نشر آپريل 2003، نشر بديع لندن، لندن انگلستان، صفحه 104 و 105