سکو
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
سَکّو (سکوب هم نوشتهاند) به انواعی از سطحهای تخت بلندتر از زمین گفته میشود که برای مقاصد گوناگون مانند اجرای نمایش، سوار شدن به قطار، پرتاب موشک، قرار دادن مجسمه یا جنگافزار شلیکی بر روی آن و دیگر کاربردها استفاده می شود. سکوها را معمولاً سنگی، چوبی، سیمانی یا فلزی میسازند.
در قدیم این واژه بیشتر به بلندیهای تختی که بیشتر از سنگ در دوطرف کوچهها یا میان باغها و زیر درختان پربرگ برای استراحت در زیر سایه ساخته میشد اطلاق میگشت. در این معنی به آن تختگاه هم میگفتند. امروزه نیز سکوهایی سنگی در بوستانها (پارکها) ساخته و نصب میشود تا کار نیمکت را انجام دهد.
در گفتار امروزی گاه اصطلاحاً به محل، نهاد یا مفهومی که چند نهاد یا عنصر کوچکتر میتوانند به آن دسترسی داشته باشند و آن محل یا مفهوم قابل دید برای همه آن اجزاء باشد سکو گفته می شود.
[ویرایش] سکوهای نمایشی
منظور از ساخت سکوهای نمایشی اینست که موضوع مورد نمایش از جایگاه تماشاگران به خوبی قابل رویت باشد. سکوهای نمایشی را اغلب صحنه هم میگویند.
در نمایشهای تعزیه در ایران معمولاً در تکیهها سکویی در وسط برپا میکردند با دو رديف پلکان دو يا سه تائی در طرفين سکو و گذرگاهی محيط بر سکو به عنوان جای اسبتازی و جنگ و جدال. در تکیههای بزرگ مانند تکیه دولت در تهران، سواران میتوانستند از يک مدخل وارد محوطه زير سکو بشوند، دوری بزنند و از مدخل ديگر خارج شوند. [1]
[ویرایش] انواع سکوها
- سکوی قطار
- سکوی مجسمه
- سکوی اعدام
- سکوی خطابه
- سکوی پرش
- سکوی پرتاب
- سکوی نفتی
- سکوی حفاری
- سکوی توپ
- سکوی پدافند
- سکوی فرود بالگرد
- سکوی نمایش
- سکوی قهرمانی
- سکوی نرمافزاری و سختافزاری
[ویرایش] منابع
یکی از منابع: توضیحات آنندراج در سرواژه «سکو» در لغتنامه دهخدا.