بیومواد

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

بیومَتریال، بیوماده یا ماده زیستی به ماده‌ای با منشا مصنوعی یا طبیعی گفته می‌شود، که به منظور بهبود، درمان، التیام و یا جایگزینی بافت موجودات زنده به کار می‌‌رود.

بطور کلی بیومواد باید دارای خصوصیات زیر باشند:

  • از نظر شیمیایی خنثی باشند.
  • اثر سوء بر بافت‌های مجاور نداشته باشند.
  • طول عمر آنها زیاد باشد.
  • استحکام خستگی بالا داشته باشند.
  • بر فرآیندهای متابولیسم آزاد بدن تأثیر مخرب نداشته باشند.

عوامل فوق «فاکتورهای سازگاری زیستی» نامیده می‌شوند.

پروتزهایی که در بدن کاشته می‌شوند، بسته به نوع واکنش بدن، به ۴ نوع زیر تقسیم می‌شوند:

  1. سمی

اگر ماده سمی باشد، بافت‌های اطراف آن از بین می‌روند.

  1. خنثی

اگر ماده غیر سمی و از لحاظ بیولوژیکی غیرفعال باشد، بافت الیافی با ضخامت متغیر بین بافت پایه و پروتز تشکیل می‌شود.

از آنجایی که این بافت هیچ‌گونه پیوند فیزیکی-شیمیایی با اجزای مجاور ندارد، به راحتی حرکت کرده و سبب رها شدن پروتز می‌شود.

  1. بیواکتیو

اگر ماده غیر سمی و از لحاظ بیولوژیکی فعال باشد، در سطح مشترک بافت پایه و پروتز پیوند تشکیل می‌شود.

  1. قابل جذب

اگر ماده غیر سمی و قابل انحلال باشد، بافت‌های اطراف به تدریج جایگزین آن می‌شوند.

[ویرایش] منابع

  • Hench, L.L., Wilson, J., An introduction to bioceramics, Advanced series in ceramics, Vol.1, World Scientific, 1993.


[ویرایش] جستارهای وابسته

  • بیوسرامیک
زبان‌های دیگر