ولوالجی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

ولوالجی، ابوعبدالله محمد بن صالح، از شاعران دورهٔ سامانی است.

از ولوالجی اشعار زیادی باقی نمانده است و آنچه نقل شده است در تذکره‌های مختلف بوده است. اما منوچهری از او به عنوان یکی از استادان کهن یاد می‌کند.

فهرست مندرجات

[ویرایش] زادگاه

زادگاه والوالجی شهر والوالج است، که وروالیز و ورجان هم خوانده می‌شود و در استان بدخشان نزدیک بلخ بوده است. به همین دلیل او را بدخشانی نیز می‌خوانند. والواج در واقع بین بلخ در استان بدخشان و تالقان در استان تخار در افغانستان است.

[ویرایش] اشعار

[ویرایش] شکر در میان دو گل

سیم دندانک و بـَس‌دانک و خندانک و شوخ که جهان آنک بر ما لب او زنــدان کرد
لب او بینی گویی که کسی زیر عقیق یا میان دو گل اندر، شکری پنهان کرد

[ویرایش] زلف و رخسار

جعد بر ســیمین پیشــانیش، گویی که مگر لشکر زنگ همی غارت بغداد کند
و آن سیه زلف برآن عارض، گویی که همی به پَـر ِ زاغ کسی آتش را باد کند

[ویرایش] منابع

  • پیشگامان شعر پارسی. دبیرسیاقی، محمد. تهران: انتشارات فراکلین، ۲۵۳۶.
  • معین، محمد. «جلد ششم، اعلام حرف و». فرهنگ فارسی. چاپ ششم، تهران: انتشارات امیرکبیر، ۱۳۶۳.