چگالش بوز-اینشتین

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

توزیع سرعتی ذره‌ها، اندازه‌گیری شده برای چگالش بوز-‌اینشتین، پنجمین حالت ماده، دو نمودار سمت راستی برای دماهای بسیار پایین است که در آنها، بوزون‌ها در پایین‌ترین حالت کوانتومی متمرکز می‌شوند.
توزیع سرعتی ذره‌ها، اندازه‌گیری شده برای چگالش بوز-‌اینشتین، پنجمین حالت ماده، دو نمودار سمت راستی برای دماهای بسیار پایین است که در آنها، بوزون‌ها در پایین‌ترین حالت کوانتومی متمرکز می‌شوند.

ممکن است، یک حالت کوانتومی (اصولا در دماهای پایین)، توسط تعدادی ماکروسکوپی از بوزون‌ها اشغال شود که به این استحاله فازی، چگالش بوز-اینشتین می‌گویند. فاز پنجم ماده با نام ماده چگال بوز-اینشتین (Bose–Einstein condensate) که در سال ۱۹۹۵ مشاهده شد، در اثر سرد شدن ذراتی به نام بوزون ها (Bosons) تا دماهایی بسیار پایین پدید می‌آید. بوزون‌های سرد در هم فرومیروند و ابر ذره‌هایی که رفتاری بیشتر شبیه یک موج دارد تا ذره‌های معمولی شکل میگیرد. ماده چگال بوز-اینشتین شکننده است و سرعت عبور نور در آن بسیار کم است.

سال ۲۰۰۱ ، ولفگانگ کترله، جایزه نوبل فیزیک را به خاطر نشان دادن آزمایشی این پدیده از آن خود کرد.