اصالت علت موقعی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
اصالت علت موقعی (occasionalism) یک نظریه فلسفی درباره علیت است. مطابق این دیدگاه، ماده (و ذهن) علل واقعی رویدادها نیستند. همه رویدادها به وسیله قدرت برتر پدید آمده اند. تعاقب دایمی علت و معلول از این رو است که هر گاه علت واقع می شود، معد و زمینه ساز معلول است و معلول در آن ظرف به وسیله قدرت برتر ایجاد می شود.
یکی از انگیزه های این دیدگاه پایبندی به دوگانه انگاری در مسأله ذهن و بدن است. بنابر دوگانه انگاری رابطه علی دو طرفه میان ذهن و بدن قابل تبیین نیست؛ اصالت علت موقعی برای گریز از این اشکال هیچ یک از ذهن و بدن را علت واقعی قلمداد نمی کند.