زیگموند فروید
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
زیگموند فروید (Sigmund Freud) پایه گذار علم روانشناسی نوین زادهٔ شهر پریبور در جمهوری چک کنونی و امپراتوری اتریش پیشین (۷ می ۱۸۵۶ - ۲۳ سپتامبر ۱۹۳۹)، در ابتدا یک متخصص اعصاب بود. وی مدرسهٔ روانکاوی را بر مبنای نظریاتش بنیان گذاشت، که بسیاری از رفتارهای انسان تحت تأثیر انگیزههای ضمیر ناخودآگاه است؛ که افکار و خاطرات بخصوص ضمیر ناخودآگاه، بویژه از نوع جنسی و پرخاشگرانه، ریشهٔ اختلالات روانی هستند، و اینگونه اختلالات روانی میتوانند با تبدیل افکار و خاطرات ناخودآگاه به آگاهی از طریق معالجات روانکاوانه، درمان شوند. برخی از کتابهای وی به فارسی ترجمه شدهاند. از جمله آنها میتوان به کتاب تمدن و گله مندان از آن اشاره کرد که تحت عنوان "فرهنگ و ناخوشایندیهای آن" توسط امید مهرگان از آلمانی به فارسی برگردانده شده است. وی یک یهودی اشکنازی بود.با روی کار آمدن نازیها وی در ۱۹۳۸ اتریش را ترک کرد و به انگلستان رفت و در همانجا هم به دلیل مصرف بیرویه سیگار مرد.
[ویرایش] آثار
- توتم وتابو (۱۹۱۳)
- روانشناسی گروه و تحلیل من (۱۹۲۱)
- تمدن و گلهمندان از آن (۱۹۳۰)
- بررسی رفتارهای جنسی
- آسیب شناسی زندگی روزمره
- وقتی فرويد بر روی نيمكت روان كاوی قرار میگيرد
[ویرایش] جستارهای وابسته
- فرافکنی
- نقد روانشناختی
[ویرایش] منبع
- نقد ادبی نوشته حمیدرضا شایگانفر ، انتشارات دستان