آموزش و بهسازی سرمایههای انسانی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
مطالعات انجام شده در مدیریت استراتژیک منابع و یا سرمایههای انسانی حاکی از آن است که سرمایه گذاری در آموزش و توسعه همه جانبه سرمایههای انسانی تضمین کننده افزایش بهره وری، سودآوری و شان و منزلت اجتماعی سازمانی است. مفهوم آموزش و بهسازی سرمایههای انسانی (Human Capitals Training and Development) و نگرش راهبری به رفع نیازهای آموزشی و توسعه کارکنان از سال های آغازین مدیریت علمی و صنعتی آغاز و تا امروز ادامه یافته و در سال های اخیر به نقش و اهمیت آن افزوده شده است زیرا در میان تمام دادههای به سازمان اعم از منابع مالی، اطلاعات، تکنولوژی و مواد اولیه، این نیرو های انسانی هستند که به عنوان ارزشمندترین منبع و دارایی های سازمانی، نقش عمده و موثری را در تبدیل داده ها(Inputs) به ستانده ها(Outputs) به عهده دارد.همه صاحبنظران به ویژه در حوزه مدیریت استراتژیک منابع انسانی معتقدن که در صورت نیاز میتوان از کشورهای دیگر جهان سرمایه را به صورت وام تهیه نمود و یا به خرید تکنولوژی و مواد اولیه از آنها پرداخت. اما در خصوص سرمایههای انسانی نمیتوان همانند منابع مالی، تکنولوژی و مواد اولیه عمل کرد.
منظور از آموزش کارکنان کلیه مساعی و کوششهایی است که در جهت ارتقای سطح دانش و آگاهی، مهارتهای فنی، حرفهای و شغلی و همچنین ایجاد رفتار مطلوب در کارکنان یک سازمان به عمل میآید و آنان را آماده انجام وظایف و مسوولیتهای شغلی خود مینماید. برخی صاحبنظران این رشته کوشیدهاند بین تعلیم و تربیت و آموزش و پرورش(Education) با کارورزی(Training) تفاوتهایی قایل شوند. به نظر آنان آموزش و تربیت که در دبستان، دبیرستان و حتی در سالهای اول دانشگاه تا سطح لیسانس انجام میپذیرد، دارای حوزه عمل و دامنه وسیع و هدفهای گستردهای است که به وسیله آن میتوان کودکان را برای رفتن به دبستان و از آنجا برای رفتن به دبیرستان و سپس برای ورود به دانشگاه برای ورود به جامعه جهت خدمت آماده نمود. ولی آموزش یا کارورزی دارای حوزه عمل و اهداف محدودتر و مشخص تری است که اغلب افراد را برای انجام کار و یا وظایف خاصی آماده میسازد. به همین علت است که این صاحبنظران، آموزش و پرورش دارای گرایش موضوعی است و به عبارت دیگر موضوع گرا(Subject Oriented) است، یعنی به موضوعاتی از قبیل فارسی، حساب، هندسه، جبر و... میپردازد. در حالی که آموزش و کارورزی به دنبال حل مشکل بوده و یا مشکل گرا(Problem Oriented) است و اغلب برای حل مسایل و مشکلات کاری کارکنان از آن استفاده میشود و جنبههای کاربردی و عملی در آن مطرح است.
آموزش کارکنان عبارت است از انجام یک سلسله عملیات مرتب، منظم، پشت سر هم، پیوسته و با هدف و یا اهداف مشخص و معین که به منظور:
-
- الف- ایجاد و یا ارتقای سطح دانش و آگاهی کارکنان
- ب- ایجاد و یا ارتقای سطح مهارتهای شغلی کارکنان
- ج- ایجاد رفتار مطلوب و متناسب با ارزشهای پایدار جامعه که در کارکنان بکار گرفته میشود.
به طور خلاصه و با توجه به تعریف فوق پی خواهیم برد که آموزش کارکنان معنی وسیع و گستردهای پیدا میکند و تنها مفهوم کار ورزی و یا تمرین عملی در یک زمینه به خصوص را در بر نمیگیرد. بلکه دامنه آن به قدری وسیع و گسترده میشود که از فراگیری یک حرفه و فن ساده شروع میشود و به احاطه کامل بر علوم و فنون بسیار پیچیده، ورزیدگی در امور سرپرستی و مدیریت در سازمانهای دولتی، صنعتی و بازرگانی و همچنین به چگونگی رفتار و برخوردهای مناسب در مقابل مسایل اسانی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی بسط مییابد.
[ویرایش] منابع
- ابطحی، سید حسین(1383)،کتاب «آموزش و بهسازی سرمایههای انسانی»، انتشارات موسسه فرهنگی کتاب لانیز