چچن/ترجمه

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

الگو:نهاد فدرال روسیه


""جمهوری چچن"" الگو:IPA2 الگو:زبان روسی Čečenskaja Respublika؛ چچن: Нохчийн Республика/Noxçiyn Respublika) یا بصورت غیر رسمی ""چچن"" الگو:IPA (روسی: Чечня́ Čečnja؛ چچن: Нохчийчоь/Noxçiyçö) گاهی اوقات با عناوین "ایچکریا""، ""چچنیا""، ""چچن نیا"" یا ""نوخچین""، نهاد فدرال روسیه (یک جمهوری) بحساب می آید. این کشور در نواحی کوهستانی کوهستانهای قفقاز شمالی در منطقه فدرال جنوبی واقع شده است. مرز های این کشور از شمال غرب به استاروپل کرای، از شمال شرق و شرق به داجستان، از جنوب به گرجستان و از غرب به جمهوری های اینگاشتیا و اوسشیا شمالی ختم می گردد.

در دوران فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در سال 1991، دولت این جمهوری بعنوان ""جمهوری چچن ایچکریا"" اعلام استقلال نمود. تا سال 2006 استقلال این کشور توسط هیچ دولتی برسمیت شناخته نشده بود. تنها دولت غیر مقبول افغانی طالبان در ژانویه سال 2000، [1] و قبل از اخراج توسط ایالات متحده، چچن را برسمیت شناخت.

جهت آشنائی با ریشه نام، بخش "مردم چچن" را ببینید. در سال 2006، رئیس جمهور الو الخان اف پیشنهاد تغییر نام رسمی جمهوری به "نوخچین" ( یا "نوخچیین") را داد که یک آوا نویسی از این نام به زبان چچنی می باشد. [2].


فهرست مندرجات

[ویرایش] تاریخچه

نوشتار اصلی را بخوانید: تاریخ چچن


[ویرایش] تاریخ ابتدائی

در ازمنه باستان دامنه های شمالی کوه های قفقاز محل زندگی اقوام چرکسیان در غرب و اقوام آوارز در شرق بود. در بین این دو منطقه زیگیان نواحی ریکس را اشغال کرده بودند که تقریبا منطقه ای است که امروزه در شمال آن اوسنشیا، بالکار، اینگاش و جمهوری چچن قرار دارد. چچن منطقه ای در شمال قفقاز است که در طول تاریخ دائما در حال نبرد با دول خارجی بوده است. این نبرد ها ابتدا از ترک های عثمانی در قرن 15 آغاز گردید. نهایتا چچن به اسلام روی آورده و تنش با ترک ها رو به کاهش گذارد؛ بهرحال در گیری ها با همسایگان مسیحی مانند گرجی ها و قزاق ها، همچنین با بودائیان از کالمیک ها شدت یافت. در سال 1577، سپاه قزاق تررک روسی توسط قزاق های آزاد ساکن مناطق ولگا بسوی رودخانه تررک، در مناطق پست چچن شکل گرفت. در سال 1783، روسیه و پادشاهی گرجی کارتل – کاختی (که در اثر تاخت و تاز ترکان و پارسیان تخریب شده بود) پیمان جیورگی وسک را امضاء نمودند که بر طبق آن کارتل – کاختی تحت حفاظت روسیه قرار گرفت. بمنظور صیانت از کانال های ارتباطی با گرجستان و دیگر مناطق ترانس قفقاز، امپراطوری روسیه شروع به گسترش نفوذ خود بر کوه های قفقاز نمود. ریشه های مقاومت کنونی در مقابل حاکمیت روسیه در قرن 18 و سال های (1791 – 1785) قرار دارد که نتیجه گسترش نفوذ روسیه بر مناطقی که قبلا تحت نفوذ ترکیه و ایران بود، قلمداد می گردد. (همچنین ببینید جنگ های روسیه – ترکیه و جنگ روسیه – ایران در سال های 13-1804). این مقاومت تحت رهبری منصور آشورما – یک شیخ نقشبندی (صوفی) – با حمایت متزلزل قبایل قزاق شمالی (تغییر رویه چند باره خان های قبیله ها در یک سال امری غیر عادی محسوب نمی شود) انجام می شود. منصور امید داشت که بتواند یک ایالت اسلامی ترانس قفقاز تحت قوانین شریعت ایجاد نماید ولی نهایتا هم بدلیل مقاومت روسی و هم مخالفت بسیاری از مردم چچن(که خیلی از آنها در آن زمان هنوز اسلام نیاورده بودند) موفق به انجام چنین هدفی نگردید. پرچم نهضت او بعد ها توسط امام شمیل از آور کسی که از سال 1834 تا 1859 بر علیه روسیه جنگید، برافراشته شد.


[ویرایش] حاکمیت شوروی

در هر زمانی که حکومت روسیه با بلاتکلیفی داخلی روبرو می شد، آتش شورش چچن بعنوان صفتی مشخص، شعله ور می گشت. شورش های چچن در دوران جنگ روسیه – ترکیه ("همچنین ببینید" جنگ روسیه – ترکیه، سال های 1878 – 1877)، انقلاب سال 1905 روسیه، انقلاب سال 1917 روسیه، جنگ داخلی روسیه و اشتراکی سازی بالا گرفتند. در زمان حاکمیت شوروی و در اواخر دهه 1930، چچن با اینگاشیتیا متحد شده و جمهموری خود مختار چچن – اینگاشیتیا را تشکیل دادند.


تصویر:705159 گروزنی 300. جی پی جی اگرچه چچن مجدد در دهه 1940 به تقابل با روسیه پرداخت، ولی نتیجه آن تبعید مردم چچن به کززاخ اس اس آر (بعدا به قزاقستان تغییر نام داد) و سیبری در زمان جنگ جهانی دوم بود. [3]. استدلال استالین و برخی دیگر آن بود که این عمل بمنظور جلوگیری مردم چچن از کمک به آلمان، در زمان جنگ جهانی دوم لازم، بوده است. اگرچه جبهه آلمان هیچگاه به مرز های چچن نرسید، یک حرکت پارتیزان فعال تهدید به



تجمیع قدرت دفاعی شوروی در قفقاز نمود. ( والنتین پیکول نویسنده شاخص در نوشتار تاریخی خود با نام بربروسا اینگونه ادعا می نماید که در سال 1942 و در حالیکه شهر گروزنی خود را برای محاصره آماده می نمود، کلیه هواپیما های بمب افکن پایگاه جبهه قفقاز بجای رویاروئی با آلمان محاصره استالینگراد اجبارا جهت سرکوب شورشیان چچن اعزام گشتند. همچنین پرتاب محموله های سری آلمان در چچن و استراق سمع تبادلات رادیوئی آلمان با شورشیان چچن امری عادی بحساب می آمد. پس از سال 1956 و در طی دوران زدودن استالین گرائی تحت حکومت نیکیتا خروشچف، به مردم چچن اجازه برگشت به سرزمین خود داده شد.

سیاست های روسیه گرائی در چچن پس از سال 1956 و از طریق تخصص در زبان روسی که در بسیاری از زمینه های زندگی و پیشرفت در سیستم شوروی امری لازم بحساب می آمد، ادامه یافت.

با فرو پاشی قریب الوقوع اتحاد جماهیر شوروی در سال 1990، یک تحرک مستقل که در ابتدا با نام گنگره ملی چچن شناخته شد، شکل گرفت. این تحرک با مخالفت بسیار شدید بوریس یلتسین رئیس فدراسیون روسیه مواجه شد. دلایل او برای این مخالفت عبارت بودند از: (1) چچن از هویت مستقلی در داخل اتحاد جماهیر شوروی برخوردار نیست -؛ هویتی که بالتیک، آسیای مرکزی و دیگر ایالات قفقازی از آن برخوردار بودند -؛ بلکه جزئی از جمهوری سوسیالیست فدرال جماهیر شوروی بوده و بر طبق قانون اساسی شوروی این کشور حق انتزاع ندارد؛ (2) در صورت اعطای چنین حقی به چچن، امکان پیوستن سایر گروه های نژادی داخل روسیه، مانند تاتار ها به چچنی ها و درخواست انتزاع از فدراسیون روسیه متصور خواهد گردید؛ و (3) چچن از لحاظ موقعیت استراتژیک بر ساختار های نفتی مسلط بوده و از اینرو امکان در مخاطره قرار دادن اقتصاد کشور و کنترل آن بر منابع نفتی را دارا می باشد.


[ویرایش] اولین جنگ چچن

نوشتار اصلی را بخوانید: اولین جنگ چچن

اولین جنگ چچن زمانی رخ داد که نیرو های روسی برای جلوگیری از انتزاع چچن وارد یک جنگ دو ساله از سال 1994 تا 1996 گردیدند. علیرغم بهره گیری از نیروی انسانی نظامی پر قدرت، تسلیحات و پشتیبانی هوائی، نیرو های روسی بدلیل حملات بیشمار رعد آسا و موفق رزمنده چچن، قادر به کنترل موثر مناطق کوهستانی نگردیدند. تضعیف روحیه گسترده نیرو های روسی در منطقه باعث شد که در سال 1996، بوریس یلتسین رئیس جمهور روسیه اعلام آتش بس نموده و در همان سال یک پیمان صلح را امضاء نماید.

جنگ یک شکست تحقیر آمیز برای روسیه و علیرغم پیروزی، یک فاجعه برای چچنی ها بود. تخمین های محافظه کارانه تلفات نظامی روسیه را 7500 نفر بعلاوه 4000 نفر جنگجوی چچنی و بیش از 35000 غیر نظامی برآورد می کنند – که در کل عدد 46500 کشته را رقم میزند. دیگر تخمین ها این تعداد را بین 80000 تا 100000 نفر اعلام می کنند. [4]


[ویرایش] دومین جنگ چچن

نوشتار اصلی را بخوانید: دومین جنگ چچن

دومین جنگ چچن عبارت بود از یک عملیات نظامی که توسط روس ها در سال 1999 آغاز و به تصرف مجدد چچن انجامید که بدنبال اولین جنگ چچن، بطور موجز استقلال غیر رسمی خود را بعنوان جمهوری چچن ایچکریا اعلام نموده بود. اگرچه نبرد های عملی تا به امروز ادامه یافته اند، عملیات نظامی و سیاسی روسیه در استقرار رژیم هوادار مسکو و حذف اکثر رهبران تجزیه طلب شامل رئیس جمهور اسبق [[]] و رهبران نظامی شاخص، موفق بوده اند.


[ویرایش] نقش روسیه در چچن

چچن از نظر تجزیه طلبان آن بعنوان یک جمهوری مستقل و از نظر طرفداران دولت فدرال یک جمهوری فدرال می باشد. قانون اساسی محلی این کشور در تاریخ 2 آوریل سال 2003 و پس از

برگزاری یک رفراندم کلی در این کشور که در مورخه 23 مارس سال 2003 برگزار گردید، رسمیت یافت. برگزاری این رفراندم با استاندارد های بین المللی بسیار تفاوت داشت. رسمیت اعلام شده بیشتر حد واقعی بنظر می رسد. [5]. کنترل تیپ ها یا اقوام محلی بروی برخی چچنی ها علیرغم وجود ساختار های له و علیه روسیه وجو داشته و دارد.


تصویر:چچن و قفقاز. پی ان جی


از سال 1990، جمهوری چچن شاهد درگیری های قانونی، نظامی و مدنی بین جنبش های تجزیه طلب و مقامات طرفدار روسیه بوده است.

انگیزه های روس ها و چچنی ها در این درگیری ها بسیار پیچیده است. بطور اصولی، مشکل روسیه در چچن مربوط به ترس آن از استقلال چچن و آن است که در این صورت مناطق بیشتری از جا شده و به از هم پاشیدگی روسیه انجامد. منافع اقتصادی نیز عامل دیگر این نگرانی است: همچنین خصومت دو جانبه دو ملت، دیگر عامل درگیری های دراز مدت بین روسیه و چچن بحساب می آید الگو:واقعیت.


در داخل چچن گروه های مختلفی وجود دارند که علت جنگ شان با روسیه به عوامل مختلف سیاسی، اقتصادی و / یا انگیزه های عقیدتی برمی گردد. اساس برخی از این عوامل ناشی از نفرت و آرزوی گرفتن انتقام از اعمال نظامی و سیاسی گذشته روسیه در منطقه است. بدترین اعمال از این دست، عمل تبعید اجباری کل مردم کشور به سیبری در دهه 1940 است که نتیجه آن مرگ یک چهارم جمعیت کشور بود. ترکیب این انگیزه ها باعثی بر ایجاد دوره های خشونت و نفرت گردید که اغلب آتش درگیری های محلی را شعله ور ساخته و فرهنگ نظامی گری که افراد کشور مایل به بسیج شدن تحت لوای یک رهبر می نماید را رواج داده است. از دیگر عوامل موثر در درگیری های طولانی مدت می توان از بیکاری و فقر نام برد.


احمد کدیروف رهبر نظامی تجزیه طلب سابق که از نظر اکثر تجزیه طلبان یک خائن شناخته می شد، در تاریخ 5 اکتبر سال 2003 با 83% آرای یک انتخابات که توسط ناظران بین المللی کنترل گردید، به ریاست جمهوری رسید. موارد تقلب در انتخابات و ارعاب رای دهندگان توسط سربازان روس و عدم شمول گروه های تجزیه طلب در انتخابات ازجمله تخلفات انتخاباتی بود که بعد ها توسط ناظران او اس سی دی مطرح گردید. رودنیک دادایف رئیس شورای امنیت چچن و آناتولی پوپوف نخست وزیر می باشد. در تاریخ 9 می سال 2004، کدیروف در استادیوم فوتبال گروزنی و در اثر انفجار یک مین زمینی که در زیر قسمت افراد عالی رتبه کار گذاشته شده و در سکوی سان رژه یادبود جنگ جهانی دوم منفجر گردید، کشته شد. پس از این حادثه، سرگئی آبراموف بعنوان سرپرست اجرائی نخست وزیری منصوب شد. بهر حال، در سال 2005 و بدنبال یک سانحه رانندگی در مسکو، سرگئی آبراموف از ادامه عملکرد بعنوان نخست وزیر ناتوان گردید. پس از این سانحه رمزان کدیروف (پسر احمد کدیروف) عهده دار امور اجرائی نخست وزیری شده و در تاریخ 1 مارس سال 2006 آبراموف از مقام خود بعنوان نخست وزیر استعفا نمود. آبراموف به خبرگزاری ایتار تاس گفت: " شرط من برای استعفا آن بود که رمزان کدیروف رهبری دولت چچن را برعهده بگیرد. زیرا من صمیمانه اعتقاد دارم که این تصمیمی صحیح است."


بسیاری اعتقاد دارند که رمزان کدیروف در صورت عدم منع، به ادامه راه پدر خود می پرداخت - ؛ سن او هم اکنون در دهه بیست سالگی است و این در حالیست که بر طبق قانون اساسی سن رئیس جمهور می باید 30 سال یا بیشتر باشد. همچنین بنا بر اظهار بسیاری از منتقدان، او ثروتمندترین و قدرتمند ترین مرد جمهوری بحساب می آید که دلیل این امر نیز تسلط او بر گروه شبه نظامی خصوصی گسترده معروف به "کدیروفسکی" می باشد. این گروه شبه نظامی-؛ که اصلیت آن در نیرو های امنیتی پدر وی بوده است -؛ توسط سازمان های حقوق بشر مانند ناظران حقوق بشر، متهم به کشتار و آدم ربائی می باشد.


در تاریخ 29 اوت سال 2004 یک انتخابات ریاست جمهوری جدید برگزار شد. بنا به اظهار کمیسیون انتخاباتی چچن، الو الخان اف وزیر سابق کشور چچن توانست 74% در صد آراء را بخود اختصاص دهد. میزان شرکت کنندگان 2/85% در صد بود. بسیاری از ناظران مانند وزارت امور خارجه امریکا، فدراسیون بین المللی حقوق بشر هلسینکی و همچنین گروه های مخالف با طرح مسائلی از جمله عدم صلاحیت رقیب مطرح یعنی مالک سعدولی اف از لحاظ فنی، صحت انتخابات را مورد سوال قرار دادند. وضعیت رای گیری نیز از جمله موارد زیر سوال بود، ولی هیچ شکایت رسمی واصل نشد. این انتخابات توسط ناظران بین المللی مانند کشورهای مستقل مشترک المنافع و لیگ عرب مورد نظارت قرار گرفت؛ علیرغم دعوت از ناظران غربی، این ناظران به نشان اعتراض به بی نظمی های سابق از شرکت در امر نظارت انتخابات امتناع ورزیدند.


در حال حاضر علاوه بر دولت مورد نظر روسیه، یک دولت جدائی طلب دیگر که توسط هیچ کشوری برسمیت شناخته نشده است نیز وجود دارد (اگر چه به اعضای این دولت توسط کشور های اروپائی، عرب و همچنین ایالات متحده پناهندگی سیاسی اعطاء شده است). این دولت جدائی طلب توسط گرجستان برسمیت شناخته شد. (زمانیکه رئیس جمهور گرجستان زوییاد گامساخوردیا و رئیس جمهور چچن دزوخار دودایف بودند. در سال 1999 دولت طالبان در افغانستان چچن مستقل را به رسمیت شناخته و در مورخه 16 ژانویه سال 2000 سفارتخانه این کشور را در کابل افتتاح نمود. این برسمیت شناسی با سقوط طالبان در سال 2001 متوقف شد. اصلان ماسخادوف رئیس جمهور این حکومت مستقل و الیاس اخمادوف که سخنگوی ماسخادوف بود، بعنوان وزیر امور خارجه آن فعالیت می نمود. درحال حاضر، الیاس اخمادوف بعنوان پناهنده سیاسی در ایالات متحده بسر می برد. اصلان ماسخادوف در یک انتخابات که با نظارت بین المللی و در سال 1997 انجام شد، برای یک دوره 4 ساله به ریاست جمهوری برگزیده گردیده و پس از امضاء و توافق روسیه دوره کار خود را آغاز نمود. او در سال 2001 با صدور فرمانی دوره ریاست جمهوری خود را یکسال دیگر تمدید کرد؛ او بدلیل منع گروه های جدائی طلب از شرکت در انتخابات از سوی روسیه، از شرکت در انتخابات سال 2003 باز مانده و روسیه او را به شرکت در اقدامات تروریستی در داخل خاک خود متهم ساخت. ماسخادوف در آستانه آغاز جنگ دوم چچن، گروزنی را ترک و بسمت مناطق تحت کنترل جدائی طلبان در جنوب، عزیمت نمود. رئیس جمهور ماسخادوف در تاثیر گذاری بر شماری از رهبران نظامی که کنترلی شایان بر مناطق چچن داشتند ناکام مانده و نتیجتا قدرتش را از دست داد. او حمله نیرو های شورشی به بسلان را تقبیح نموده و در عین حال سعی داشت فاصله خود از شامیل باسایف رهبر اسلامی منطقه و شخصی که مسئولیت حملات را برعهده گرفته بود، حفظ نماید. او در تاریخ 8 مارس سال 2005 توسط نیرو های روسی بقتل رسید. قتل ماسخادوف توسط نیرو های روسی بطور گسترده مورد انتقاد قرار گرفت. زیرا دیگر هیچ رهبر "میانه رو" از گروه های جدائی طلب و بمنظور ادامه مذاکره با روسیه باقی نمانده بود.


بلافاصله پس از برگزاری انتخابات سال 1997، اخمد زاکایف معاون نخست وزیر و وزیر امور خارجه دولت ماسخادوف بعنوان رئیس جمهور تعیین گردید. او هم اکنون در انگلستان و تحت پناهندگی سیاسی این کشور زندگی می کند. او بهمراه دیگر افراد نزدیک به عبدالخلیم سعدولی اف که بدنبال مرگ ماسخادوف بعنوان جانشینان او بقدرت رسیدند، باسایف را کنار گذاردند. بهرحال بر طبق گزارشات واصله، باسایف مخالفت را کنار گذاشته و بعنوان یکی از هواداران سعدولی اف در آمده است. سعدولی اف قبلا یک قاضی نسبتا ناشناس اسلامی بود که در یک برنامه اسلامی در تلویزیون چچن، مجری گری می کرد. نقش او بعنوان یک شورشی نیز نامشخص بود که باعث شد روسیه و دیگران اینطور تصور کنند که انتخاب وی باعث ادامه نهضت باسایف خواهد گردید - ؛ با وجود سعدولی اف بعنوان فرد شاخص - ؛ و قحط الرجال رهبران شاخص که در ترکیب نیرو های جدائی طلب چچن باقی مانده بودند. در تاریخ 17 ژوئن سال 2006 گزارش شد که نیرو های مخصوص روسیه در طی یک تهاجم، عبدالخلیم سعدولی اف را در شهر آرگان بقتل رساندند. بگزارش نیویورک تایمز، کانال های تلویزیون روسیه تصاویر مدهشی از یک جسد را نشان دادند که بنظر میرسید متعلق به سعدولی اف باشد. همچنین یک وب سایت مرتبط با شورشیان چچن بنام کاوکاز سنتر نیز خبر مرگ وی را تایید و از او بعنوان یک شهید یاد نمود. پس از سعدولی اف، دوکا عمراف بعنوان جانشین وی انتخاب شد. در تاریخ 10 ژوئیه سال 2006، اف اس بی اعلام نمود که نیرو های امنیتی با انفجار یک کامیون بمب گذاری شده در نزدیکی کاروان حامل جدائی طلبان در شهر اینگاشتیا، باسایف و حدود 12 جدائی طلب دیگر را بقتل رساندند. جدائی طلبان چچن این خبر را تکذیب و اعلام نمودند که باسایف در اثر یک سانحه انفجار کامیون حامل مواد منفجره که بطور تصادفی اتفاق افتاده کشته شده است.



[ویرایش] بخش های حکومتی

نوشتار اصلی را بخوانید: بخش های حکومتی چچن


[ویرایش] جغرافیا

با قرار گرفتن در بخش شرقی شمال قفقاز، چچن تقریبا از همه سو به منطقه فدرال روسیه محدود می گردد. مرز های این کشور در غرب به اوسیتیا و اینگاشتیا، در شمال به استاوروپل کاری، در شرق به داجستان و در جنوب به گرجستان ختم می گردد. پایتخت این کشور شهر گروزنی می باشد.

  • منطقه: 19300 کیلومتر مربع
  • مرز ها:
    • داخل روسیه
      • داجستان
      • اینگاشتیا
      • شمال اوسیتیا - آلانیا
      • استاوروپل کاری
    • خارجی:
      • گرجستان

""رود خانه ها:""

  • تررک
  • سانزا
  • رود آرگان


[ویرایش] مناطق زمانی

تصویر:آر تی زد2.پی ان جی

چچن بروی منطقه زمانی مسکو (ام اس کی / ام اس دی) واقع شده است. یو تی سی +0300 &nbsp؛ (ام اس کی) / + 0400 &nbsp؛ (ام اس دی). >سبک بخش = " پاک: چپ"< >/بخش<


[ویرایش] اقتصاد

[ویرایش] از سال 2003

در طی سال های جنگ، اقتصاد چچن سقوط نمود. تولید ناخالص داخلی، چنانچه مطمئن محاسبه شده باشد، تنها بمیزان کسری از سطح قبل از جنگ رسید. مشکلات اقتصاد چچن بر اقتصاد جمهوری فدرال روسیه نیز تاثیر داشت – در دهه 1990 شماری از تبهکاری های مالی از طریق موسسات مالی چچن انجام گردیدند. از سوی دیگر چچن بیشترین نرخ عملیات انجام شده مالی در داخل فدراسیون روسیه به دلار امریکا بجای روبل روسیه را داشته است. موارد زیادی از چاپ اسکناس های دلار تقلبی نیز در این کشور بچشم خورد. در سال 1994، جدائی طلبان قصد معرفی ارزی تازه با نام ناهار را داشتند که این اقدام با اشغالگری مجدد چچن توسط سربازان روس در خلال جنگ اول چچن ناکام ماند.

بعنوان یکي از اثرات جنگ، تقریبا 80% پتانسیل های اقتصادی چچن نابود گردید. تنها بخش اقتصادی که تا بحال بازسازی گردیده صنعت نفت است. تولید نفت این کشور در سال 2003 میلادی حدود سالیانه 5/1 میلیون تن متر (معادل سی هزار بشکه در روز) تخمین زده شد که از بالاترین سطح تولید یعنی 4 میلیون تن متر دهه 1980 بسیار پایین تر بود. تولید سال 2003 چچن معادل 6/0% کل تولید نفت در روسیه برآورد گردید. سطح بیکاری در این کشور بالا بوده و بین 60 و 70 درصد در نوسان است. علیرغم پیشرفت های اقتصادی، هنوز هم اموری مانند قاچاق و معامله تهاتری بخش قابل ملاحظه ای از اقتصاد چچن را در بر می گیرد. .[6]

بنابر گزارش دولت روسیه، از سال 2000 میلادی، بیش از دو میلیارد دلار صرف بازسازی اقتصاد چچن گردیده است. بهرحال بنابر گزارش آژانس مرکزی کنترل اقتصاد روسیه (" شیوتنایا پالاتا")، بیش از 350 میلیون دلار صرف این امر نگردیده است.

از سال 2006 شرکت مگافون (موبی کام – کاوکاز) با 300000 مشترک، تنها شرکت فعال در زمینه تلفن همراه در چچن می باشد. این در حالی است که شرکت های ام تی اس و ویمپل کام نیز مجوز های لازم را اخذ کرده اند. >مرجع< رمزان کدیرف در جنگ تعرفه ها با شرکت مگافون به پیروزی رسید (کامرسنت) >/مرجع<


[ویرایش] سر شماری جمعیت

نوشتار اصلی را بخوانید: مردم چچن

بر اساس تخمین های سال 2004، چچن دارای جمعیتی بالغ بر 1/1 میلیون نفر می باشد. بر اساس گزارشات سال 2002 سرشماری، جمعیت چچنی ها بالغ بر &nbsp؛ 1031647 نفر بوده و 5/93% جمعیت این جمهوری را تشکیل می دهند. گروه های دیگر شامل روس ها (40645 نفر یا 7/3%)، کامیکس ها (8883 نفر یا 8/0%)، و گروه های جمعیتی کوچکتر که هر کدام کمتر از 5/0% کل جمعیت را تشکیل می دهند، می گردد.


دین اکثر چچنی ها اسلام و مذهب آن ها سنی می باشد. این کشور در دوره بین قرون 16 تا 19 به دین روی آورد. پس از خاتمه دوران شوروی سابق، روس های نژادی حدود 23% جمعیت (269000 نفر در سال 1989) را تشکیل می دادند. بخاطر وجود جنایات گسترده و تسویه نژادی انجام شده توسط دولت دزوخار دادایف ، بخش عمده جمعیت غیر چچن (و همینطور بسیاری از چچنی ها) در طول دهه 1990 از کشور فرار نمودند.>مرجع< سوکولوف – میتریچ، دیمیتری."Забытый геноцид". ایزویستیا. اصلاح در تاریخ 17 ژوئیه سال 2002. >/مرجع<


زبان های مورد استفاده در این جمهوری عبارتند از چچن و روسی. زبان چچن متعلق به وایناخ یا خانواده زبانشناسی قفقازی شمال – مرکزی بوده که در عین حال شامل اینگاش و بتسب نیز می باشد. برخی از روشنفکران جایگاهی گسترده تر برای این خانواده زبانی در نظر گرفته و آن را در خانواده خانواده اصلی زبانی ایبریائی – قفقازی جای می دهند.


  • ""جمعیت"": 1103686 (2002) – اعداد مناقشه آمیز هستند
    • "شهری": 373177 (8/33%)
    • "روستائی": 730509 (2/66%)
    • "مرد": 532724 (3/48%)
    • "زن": 570962 (7/51%)
  • "سن متوسط": 7/22%
    • " شهری ": 8/22%
    • " روستائی ": 7/22%
    • " مرد ": 6/21%
    • " زن ": 9/23%
  • ""تعداد خانوار"": 195304 (با 1069600 نفر جمعیت)
    • "شهری": 65741 (با 365577 نفر جمعیت)
    • "روستائی": 129563 (با 704023 نفر جمعیت)


[ویرایش] همچنین ببینید

  • لیست حرکت های طرفدار خود مختاری و جدائی طلب
  • جنگ چچن
  • مردم چچن
  • موسیقی چچنی
  • آنا پلیتکوفسکایا
  • کریس جیانو


[ویرایش] مراجع

>/مراجع<

[ویرایش] پیوند (لینک)های خارجی

[ویرایش] نقشه ها و جغرافیای چچن

  • [7]یو تی: نقشه های چچن
  • [8]نقشه های مکان نگاری چچن

[ویرایش] وب سایت های غربی و مستقل روسی

  • Caucasian Knot یادبود
  • [ [http://www.jamestown.org/publications_view.php?publication_id=1 Chechnya Weekly (مقالات و تحلیل ها) بنیاد جیمز تاون
  • [9] ناظر پراگ، گروه حقوق بشرچک درگیری های چچن را تحت پوشش قرار خواهد داد
  • [10] اخبار میانه رو چچن در لیست نامه بزبان انگلیسی
  • [11] پروفایل چچن بروی بی بی سی

[ویرایش] وب سایت های گروه های جدائی طلب و هواداران آنها

  • [12]وزارت امور خارجه جمهوری چچن
  • [13] سایت دو زبانه اخبار جمهوری چچن چچن پرس
  • KC, وب سایت مولداوی اودوگوف کاوکاز سنتر
  • Chechen Republic Onlineجمهوری چچن آنلاین
  • [14]سرویس اخبار رئیس جمهوری چچن (بزبان روسی)
  • [15]کمیتت ولنی کاکاز، یک سازمان حمایتی لهستانی


[ویرایش] وب سایت های طرفداران فدرالیسم


[ویرایش] سایت های نظامی روسیه

  • [18]جنگ در چچن 1999
  • [19]نیروی هوائی روسیه در چچن


[ویرایش] مقالات=

*http://web.archive.org/web/20041010191212/http://www.chechenpress.info/english/news/200   4/08/30/02.shtml نظرات یک گروه از سیاستمداران بالتیک در خصوص انتخابات ریاست جمهوری چچن]

[ویرایش] خواندنی های بیشتر

  • خاسان بایف. " سوگند: یک جراح زیر آتش". شابک 8-1404-8027-0
  • ویاچسلاو میرونوف. Ya byl na etoy voyne. (من در جنگ شرکت داشته ام) بیب لایون – روسکایا کنیگا، 2001 بخش از ترجمه در آدرس اینترنتی

[24] موجود است.



  • ماتیو ایوانگلیستا، "جنگ های چچن: " آیا روسیه راه اتحاد جماهیر شوروی را در پیش خواهد گرفت؟". شابک

3-2499-8157-0

  • روی کنراد. " چند روز..." قابل دسترسی بروی سایت

[25]

  • اولگا اولیکر، "جنگ های روسیه و چچن 2000-1994: درس هائی از نبرد خیابانی" شابک 3-2998-8330-0 (یک تحلیل اسراتژیکی و تاکتیکی جنگ های چچن.)
  • چارلوتا گال اند توماس دی وال، " چچن: یک جنگ با پیروزی کوچک" شابک 7-35075-330-0
  • پل جی. دکتر مورفی. " شیران اسلام: روسیه و ترور چچن" شابک 7-830-57488-1
  • آناتول لیوون. "سنگ قبر اقتدار روسیه" شابک 1-07881-300-0
  • جان دی. دانلوپ. " تقابلات روسیه با چچن: ریشه های درگیری های جدائی طلبانه" شابک 1-63619-521-0
  • پل خلبنیکوف. Razgovor s varvarom " (مصاحبه با بربریت) شابک 1-057-89935-5. قابل دسترسی کلی بروی سایت

[26]

  • ماری بنینگ سون بروکس اپ. " موانع شمال قفقاز: روس ها بسمت سرزمین مسلمانان پیشروی می نمایند." شابک 1-069-85065-1
  • آنا پلیت کوفسکایا. "یک گوشه کوچک از جهنم: برداشت هائی از چچن" شابک 0-67432-226-0
  • کریس برد. "گرفتن یک تاتار: یادداشت هائی از قفقاز"" [شابک 5-6506-7195-0]
  • کارلوتا گال، توماس دی وال، "چچن: فاجعه در قفقاز" [شابک 5-3132-8147-0]
  • یوان بورناشتاین و مارک ریبوسکی، " یازده روز جهنمی: داستان حقیقی از ربوده شدن من، ترور، شکنجه نجات تاریخی اف بی آی و کا گ ب" آتور هاوس، 2004 . شابک 3-9302-4184-1


الگو:زیر مجموعه های روسیه


چچن

الگو:لینک فرانسه

انتها: چچن