قرارداد اینترنتی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
نشانی پروتکل اینترنت (IP address) شمارهای یکتا است برای مشخص کردن هر رابط شبکه (معمولاً رایانه) که به شبکه مبتنی بر IP وصل میشود.نسخه شماره ۴ این شماره دارای چهار بخش است که با علامت نقطه جدا شدهاند. برای نمونه 207.142.131.236 یک نشانی پروتکل اینترنت است و یک رابط شبکه (معمولاً رایانه) را در شبکه اینترنت مشخص میکند. پیامهائی که دیگر رایانهها برای این رایانه میفرستند با این شماره همراه است و رابطهای سر راه آن را مانند «نشانی گیرنده» در نامههای پستی تعبیر میکنند تا بالاخره پیام به رابط شبکه رایانه مورد نظر برسد.
IP مخفف اینترنت پروتکل است و در واقع مانند سایر پروتکلها یک زبان مشترک بین کامپیوترها برای برقراری ارتباط است. IP نسخه ۴ به صورت ۳۲ بیتی بوده و بطور کلی در چهار بخش نوشته میشود که هر بخش شامل عددی بین صفر و ۲۵۵ است.
اصولاً در سیستم IP دهی به مشترکان، IPها به صورت تعدادی که توانی از عدد ۲ باشد (۲، ۴، ۸، ۱۶، ۳۲، ۶۴ و ۱۲۸) دسته بندی میشوند. لازم به ذکراست که در هر دسته IP اختصاص داده شده به مشترک IPهای اول و اخر بر اساس استاندارد معمولا غیر قابل استفاده است و از باقیمانده IPها میتوان در شبکه محصور شده استفاده کرد. به عنوان مثال در یک کلاس هشتتایی , حداکثر شش آدرس IP قابل استفاده است.