احمد احسائی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
احمد بن زینالدین احسائی (۱۱۶۶-۱۲۴۲ ق.)، معروف به «شیخ احمد احسایی»، بنیانگذار مکتب شیخیه-امامیه بود.
او در منطقه احساء به دنیا آمد که از مراکز قدیمى تشیّع بوده است و امروز یکی از ایالتهای شرق عربستان سعودی بر ساحل غربى خلیج فارس است.
پس از آموختن قرآن نزد پدرش ادبیات عرب و مقدمات علوم دینى را در احساء فرا گرفت. در سال ۱۱۸۶ به کربلا و نجف رفت و در درس آقا محمدباقر وحید بهبهانى، سید على طباطبایى، میرزا مهدى شهرستانى، سید مهدى بحرالعلوم و شیخ جعفر کاشفالغطاء حاضر میشد. تحصیلات او وسیع بود و از چند تن از استادانش اجازه اجتهاد گرفت.
مدتی در بصره اقامت کرد و سپس دوباره به کربلا و نجف و از آنجا به قصد زیارت امام رضا به ایران رفت. در راه مشهد مدتی در یزد ماند و به دعوت عدهای از مردم یزد پس از بازگشت از مشهد در یزد اقامت کرد و شهرتی بدست آورد.
فتحعلى شاه او را به تهران دعوت کرد اما او این درخواست را نپذیرفت. یه دعوت شاهزاده محمدعلى میرزا دولتشاه حاکم کرمانشاه چندی در آنجا ماند. سفرهایى به قصد حج و زیارت عتبات انجام داد. پس از مرگ دولتشاه، در سال ۱۲۳۷ ق. عازم مشهد شد و مدتی در قزوین توقف کرد.
در همین زمان بود که با مخالفت برخى از جمله ملا محمدتقى برغانى، معروف به شهید ثالث، روبرو شد که دیدگاههایش را غلوآمیز میدانستند، گرچه حاج محمدابراهیم کلباسى آراى احسایى را در چارچوب عقاید امامیه تلقى مىکرد. بالاخره چندتن از علما ضد او فتوا دادند.
احسایى پس از بالا گرفتن مخالفتها از کربلا به مکه رفت و سپس از راه مکه بسوی احساء میرفت که در نزدیکى مدینه در سال ۱۲۴۱ ق. درگذشت و در قبرستان بقیع به خاک سپرده شد.
سید کاظم رشتی از شاگردان وی و ادامه دهنده راه وی بود.
[ویرایش] آثار
- شرح الزیارة الجامعة الکبیرة
- جوامعالکلم
- حیاةالنفس فى حظیرة القدس
- شرح العرشیه
- شرح المشاعر
- العصمة و الرجعة
- الفوائد
- مجموعة الرسائل
- مختصر الرسالة الحیدریة فى فقه الصلوات الیومیة