خبازی نیشابوری
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
خَبّازیِ نیشابوری (درگذشته ۳۴۲ ق.) از شاعران ایرانی روزگار سامانیان و از معاصران کسایی، دقیقی، شهید بلخی و ابوالمؤید بلخی بوده است. از اشعار او اثر کمی به جا مانده است.
در عروضی سمرقندی و عوفی و هدایت از او یاد شده.
نمونه چامهها:
میبینی آندو زلف که یادش همی برد | گویی که عاشق است که هیچش قرار نیست | |
یا نی که دست حاجب سالار لشکر است | از دور مینماید که امروز بار نیست |
[ویرایش] منابع
بر پایه دادههایی در آفتاب