فرافکنی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
فرافکنی مبحثی است در روانشناسی که اول بار زیگموند فروید آن را مطرح کرد. فرافکنی یعنی نسبت دادن ناآگاهانه اعمال، عیبها و امیال ناپسند خود به دیگران که در واقع ساز و کاری دفاعی محسوب می شود. آلفرد آدلر شاگرد فروید و از جمله نخستین منتقدان این نظر است.
[ویرایش] منبع
- نقد ادبی نوشته حمیدرضا شایگانفر ، انتشارات دستان