اسماعیل فصیح
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
اسماعیل فَصیح (اسفند ۱۳۱۳-) در تهران تولد یافت. پس از تحصیلات عالی در آمریکا به ایران برگشت و از سال 1342 درشرکت ملی نفت ایران در مناطق نفت خیز جنوب به کار پرداخت و در سال 1359 با سمت استادیار دانشکده نفت آبادان بازنشسته گردید.
فصیح اکنون در تهران به سر می برد و گهگاه در بخش برنامه های آموزشی زبان تخصصی و گزارش نویسی صنعت نفت خدمت می کند.
[ویرایش] آثار
- شراب خام (۱۳۴۷)
- دل کور (۱۳۵۱)
- داستان جاوید (۱۳۵۹)
- ثریا در اغما (۱۳۶۳) ترجمه انگلیس در لندن (۱۹۸۵)، ترجمه عربی در قاهره (۱۹۹۷)
- درد سیاوش (۱۳۶۴)
- زمستان ۶۲ (۱۳۶۶) ترجمه آلمانی (۱۹۸۸)،
- شهباز و جغدان (۱۳۶۹)
- فرار فروهر (۱۳۷۲)
- باده کهن (۱۳۷۳)
- اسیر زمان (۱۳۷۳)
- پناه بر حافظ (۱۳۷۵)
- کشته عشق (۱۳۷۶)
- طشت خون (۱۳۷۶)
- بازگشت به درخونگاه (۱۳۷۷)
- کمدی تراژدی پارس (۱۳۷۷)
- لاله برافروخت (۱۳۷۷)
- نامهای به دنیا (۱۳۷۹)
- در انتظار (۱۳۷۹)
- گردابی چنین حایل (۱۳۸۱)
[ویرایش] مجموعه داستانها
- خاک آشنا (۱۳۴۹)
- دیدار در هند (۱۳۵۳)
- عقد و داستانهای دیگر (۱۳۵۷)
- برگزیده داستانها (۱۳۶۶)
- نمادهای مشوش (۱۳۶۹).
[ویرایش] ترجمهها
- وضعیت آخر
- بازیها
- ماندن در وضعیت آخر
- استادان داستان
- رستمنامه
- خودشناسی به روش یونگ
- تحلیل رفتار متقابل در رواندرمانی