سيندی شرمن
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
سيندی شرمن از مطرح ترين عکاسان پست مدرن است.او با مجموعه کاری با عنوان "عکسهای بدون عنوان فيلم " ( untitled film still ) در اواخر سال ۱۹۷۷ خود را به عنوان عکاسی جدی مطرح کرد.اين مجموعه از عکسهايی سياه و سفيد تشکيل شده است که در آنها شرمن خود در هيات زنان دهه ۵۰-۶۰ ظاهر شده است.او در واقع بازيگر عکسهای خود است و نبايد تصور کرد که اين عکسها سلف پرتره های او محسوب ميشوند زيرا شرمن خود با بازسازی شخصيت ها و فضاها نسلی از زنان را به نمايش ميگذارد که تحت تاثير سينمای هاليوود و تبليغات تلويزيونی به موجوداتی مسخ شده بدل شده اند که صرفا باعث حض بصری مردان ميشوند.
شرمن در سال ۱۹۵۴ در نیوجرسی آمريکا متولد شد.در حومه لانگ آيلند بزرگ شد و وارد دانشگاه ايالتی شهر بوفالوی ايالت نيويورک شد جايی که ابتدا نقاشی را آموخت.نقطه عطف زندگی شرمن را ميتوان در آشناييش با رابرت لانگو دانشجوی نقاشی دانست.آندو شيفته يکديگر شدند و لانگو بود که شرمن را با هنر معاصر آشنا کرد.در سال ۱۹۷۵ هنگامی که هنوز در دانشگاه تحصيل ميکرد با مجموعه ای شامل ۵ عکس بدون عنوان که او در آنها چهره اش را با گريم تغيير داده بود در نقش دلقک و دختر کوچولو ظاهر شد اين عکسها گويی مقدمه ای بر کارهای بعدی او تحت عنوان عکسهای بدون عنوان فيلم بودند.
عکس های بدون عنوان فيلم (۱۹۷۷ـ۸۰)
اين مجموعه را شرمن پس از فارغ التحصيلی از دانشگاه در نيويورک عکاسی کرد.بایافتن مغازه ای که لباس های دست دوم را به قيمتی ارزان ميفروخت شرمن ترغيب شد تا با گريم های مختلف شخصيت های دلخواه خود را خلق کند.'از آنجايی که شخصيت های شرمن در اين مجمومه مشخص نيستند بيننده آزاد است تا روايت شخصی خود را برای اين زنان بنويسد.شرمن همکاری بيننده را در تکميل مفهوم عکس به کمک اشاره به حالت های عمدی اندام ترغيب ميکند ـ انگار که شخصی ديگر در حال خيره شدن به اوست.حضور ويژگی چشم چرانانه گونه در اين تصاوير و رابطه های فيلمی شان موجب ميشوند تا آنها را بعنوان تحليل روانکاوانه از مقاله لورا مالوی ۱۹۷۵ با نام لذت های بصری سينمای روايی بشناسيم.مالوی تصوير زنان روی پرده را بعنوان موضوع نگاه خيره و کنترل کننده مرد و هدف شهوت مردانه توصيف ميکند.هوس آميخته با نوستالژی بر قدرت فريبندگی اين عکسها ميافزايد.کشش نسبت به آن زنی که به تصوير کشيده شده است همينطور آرزو برای بودن بجای آن زن و بودن در آن مقطع زمانی خاص با همديگر همزمان ميشوند.با در نظر گرفتن منبع الهام اين مجموعه بيشک قدرتمند بودن اين ترکيب غير قابل اجتناب است.' ۱
' گرچه کارهای شرمن را در حوزه عکاسی دسته بندی ميکنندو بخاطر حالت و جلوه شان نيز تا حدودی به عکس بودنشان متکی اند اما عکاسی رسانه او نيست.به بيان دقيق تر عکاسی وسيله است برای غايت ها و اهداف هنر مندانه او.رسانه او خود اوست.اما منظور اين نيست که او موضوع خويش است چرا که اين عکسها صرفا در معنايی تقليل يافته ازخود او هستند.آنها در اين مورد اند که او به مثابه رسانه بازنمايی متعلق به خودش چهره خود را بدن خود را لباس خود را و محيط خود را برای ارائه و نمايش به کلی تغيير داده است.او خودش را به کار ميگيرد تا نوعی توهم را به انجام برساند و کمک عمده ای که عکاسی به اين کار ميکند برخاسته از معانی ضمنی اش در مفام مستند نگار است.' ۲
۱.از مقاله"فيلمها هيولا نمايی ها و نقابها" ـ امادا کروز ـبتی آواکيان حرفه هنرمند ۲
۲.از مقاله "سيندی شرمن" ـ آرتور دانتو ـ فرشيد آذرنگ حرفه هنرمند ۲