دعاء ندبه

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

یکی از تکالیف و آداب شیعیان در عصر غیبت، ناله کردن و ندبه نمودن و تاسف خوردن به غیبت امامشان است، و از جمله دعاهایی که برای این آه و ناله مناسب می‌دانند دعای «ندبه» است.

این دعا مشتمل بر عقائد حقّه و تأسف بر غیبت امام دوازدهم است که از جعفر پسر محمد نقل گردیده و به خواندن آن در چهار عید:

  • جمعه
  • فطر
  • قربان
  • غدیر

توصیّه شده‌است.

فقیهان شیعه توصیه می‌کنند که این دعا را شیعیان به طور دسته جمعی در هر روز جمعه با کمال تضرّع و زاری و ناله و سوگواری و با نهایت حزن و اندوه بخوانند و اشک بریزند و بر غیبت امام غائبشان توجه نمایند. (۱)

«محمد باقر مجلسی»، این دعا را در «بحارالانوار» نقل کرده‌است.(۲)

[ویرایش] منابع

  1. «آخرین امید»، ص ۴۰۲ و ۴۰۵
  2. «بحارالانوار»، ج ۱۰۲ و ص ۱۰۴