مجلس نمایندگان ایالات متحده آمریکا
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
بر اساس قانون اساسی ایالات متحده آمریکا تعداد نمایندگان مجلس نمایندگان ایالات متحده آمریکا ، ۴۳۵ نفراست که هردو سال یکبار انتخابات می شوند و انتخاب مجدد آنان نامحدود است . درمجلس نمایندگان علاوه بر ۴۳۵ نماینده منتخب ۵۰ ایالت ، نمایندگانی نیز از سرزمین های ماور البحار شامل پرتوریکو، ساموآ، گوام و جزایرورجین و همچنین بخش کلمبیا ـ واشنگتن دی سی ـ بدون حق رای حضور دارند. ریاست مجلس نمایندگان یا "سخنگوی مجلس " را ارشد ترین عضو حزب اکثریت بر عهده دارد. وی از اختیارات گسترده از جمله تعیین دستور جلسات مجلس، تعیین مدت زمان بحث و یاخارج کردن موضوعی از دستور کار بر خوردار است. هر گاه حزب رئیس جمهور و حزب اکثریت مجلس نمایندگان یکی نباشد، سخنگوی مجلس نمایندگان علاوه بر وظایف قانونی خویش ، نقش رهبر اپوزسیون را نیز ایفا می کند .
در مجلس نمایندگان، علاوه بر سخنگوی مجلس، رهبران احزاب اکثریت واقلیت ازنقش و جایگاه مهمی برخوردار هستند. رهبر حزب اکثریت همان سخنگوی مجلس است و برای اداره فعالیت های حزبی در داخل مجلس فرد دیگری به غیر از سخنگوی مجلس انتخاب می شود که ریاست انجمن حزبی را برعهده می گیرد . وی وظیفه دارد در هنگام رای گیری در مجلس ، میان اعضاء حزب هماهنگی ایجاد نماید و آراء آنان را شمارش کند.
رهبر اقلیت و رئیس انجمن حزبی حزب اقلیت یک فرد است که نقش رهبر اپوزیسیون مجلس را ایفا می کند. در هنگام تنظیم برنامه های مجلس نمایندگان، رهبران اکثریت و اقلیت با یکدیگر مذاکره می کنند و از آنجا که انضباط حزبی در مجالس قانونگذاری ایالات متحده وجود ندارد، مذاکره میان رهبران دو حزب اقلیت واکثریت در خصوص تصویب اهمیت می یابد.
[ویرایش] شرط عضویت در مجلس نمایندگان
حداقل ۲۵ سال سن
دارا بودن حداقل ۷ سال تابعیت ایالات متحده آمریکا
سکونت در ایالت مورد نظر در زمان برپایی انتخابات (بر اساس عرف ونه اصول قانون اساسی، هر نامزد باید درحوزه انتخابیه مورد نظر در زمان برپایی انتخابات سکونت داشته باشد.)