عثمان بن سعید
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
ابو عمر، عثمان بن سعید اسدی عمروی (عمری) اولین نایب امام زمان. از یاران و شاگردان مورد وثوق امام هادی و امام حسن عسکری. او از قبیله بنی اسد بود و چون در سامرا زندگی می کرد به او عسکری هم می گفتند. در محافل شیعه به او «سمّان» و «زیّات» (به معنی روغن فروش) هم می گفتند. به خاطر اختفاء امر نیابت و استتار فعالیت های سیاسی، روغن فروشی می کرد، و اموال و نامه ها را با ظرف روغن بین امام و شیعیان جاجا می کرد.[۱]امام حسن عسکری چون نام طولانی او را شنید، گفت:
کنیه ابن عثمان و ابو عمرو در یک مرد جمع نمی شود. |
و لذا دستور داد که کنیه او را که «ابو عمرو» باشد بر هم بزنند و وی را «عمری» نامیدند. [۲]
روزی احمد بن اسحاق نزد امام هادی رسید و پرسید: من گاهی نزد شما حاضرم و گاهی در محضرتان نیستم و غایب. در غیاب شما سخن چه کسی را بپذیرم و فرمان ببرم؟ امام گفت:
این ابو عمرو، فردی امین و مورد اعتماد من است.آنچه به شما می گوید از جانب من می گوید وآنچه به شا می رساند از جانب من می رساند. |
وهمین سوال را از امام حسن عسکری پرسید و همان جواب را گرفت.
در جای دیگر امام حسن عسکری نزد ۴۰ تن از شیعیان گفتند:
گواه باشید که عثمان بن سعید وکیل من است، و پسر محمد نیز، وکیل پسرم مهدی خواهد بود.[۳] |
پس از در گذشت امام حسن عسکری، ظاهراً، عثمان بن سعید امام حسن عسکری را غسل داد و کفن کرد و حنوط نمود و به خاک سپرد.[۴][۵]
در این زمان که غیبت صغری هم آغاز گردید، عثمان بن سعید از سوی امام زمان(حجت بن حسن) به عنوان نخستین نایب خاص وی ، منصوب گشت و واسطه میان امام و شیعیان شد. رحلت او را بین سال ۲۶۰ هجری تا ۲۶۷ هجری ذکر کرده اند. هنگامی که وی در گذشت، جسدش را در جانب غربی بغداد در شارع المیدان، که نزدیک دروازه قبلی قرار داشت، به خاک سپردند و قبر در خود قبله مسجد است. [۶]
[ویرایش] منابع
- ↑ الغیبه، شیخ طوسی، مکتبة نینوی الحدیثه، صفحه ۲۱۴
- ↑ بحارالانوار، علامه مجلسی، جلد ۵۱، صفحه ۳۴۶
- ↑ الغیبه، شیخ طوسی، مکتبة نینوی الحدیثه، صفحه ۲۱۶
- ↑ بحارالانوار، علامه مجلسی، جلد ۵۱، صفحه ۳۴۴
- ↑ الغیبه، شیخ طوسی، مکتبة نینوی الحدیثه، صفحه ۲۱۶
- ↑ آخرین امید، ص ۸۰
نواب خاص ( اربعه ) |
عثمان بن سعید | محمد بن عثمان | حسین بن روح | علی بن محمد سمری |