غیبت صغری

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

این دوره از مرگ امام حسن پسر علی (عسکری) در سال ۲۶۰ ه.ق. آغاز شده و تا سال ۳۲۹ ه.ق. به طول انجامیده‌است. در این دوره چهار نفر نائب خاص امام زمان بوده‌اند و شیعیان از طریق آنها با امام در ارتباط بوده و مسائل خود را طرح می‌کرده‌اند. این چهار نائب عبارت‌اند از:


عثمان بن سعید عَمری محمد بن عثمان عَمری حسین بن روح نوبختی علی بن محمد سمری [نیاز به ذکر منبع] در خصوص پایان غیبت صغری شیخ طوسی در کتاب «غیبت» می‌نویسد: علی بن محمد سیمری پیش از مرگش توقیعی که از مهدی صادر شده بود، به این عبارت برای مردم خواند:

«بسم الله الرحمن الرحیم. ای علی بن محمد سمری خداوند پاداش برادرانت را در مرگ تو بزرگ گرداند. چه که تو تا شش روز دیگر خواهی مرد. پس به هیچ کس به عنوان جانشین خود وصیت منما، که غیبت کامل واقع شده‌است. من آشکار نمی‌شوم، مگر پس از اجازه پروردگار عالم و این بعد از گذشت زمانها و قساوت دلها و پر شدن زمین از ستم خواهد بود. به زودی در میان شیعیان کسانی پیدا می‌شوند که ادعا می‌کنند مرا دیده‌اند. دروغگوست و افترا می‌بندد و لا حول و لا قوة الا بالله العلی العظیم.»

غیبت صغری امام زمان (عج) از دو جهت محدود بود:

  • جهت زمانی
از نظر زمانی، بیش از هفتاد سال به طول نینجامید، یعنی از سال 260 تا 329 هجری قمری.
  • جهت شعاعی
از نظر شعاعی نیز، این غیبت، غیبتی همه جانبه نبود، و شعاع و دامنه آن محدود بود. یعنی در طول این مدّت، اگر چه امام از نظرها پنهان بود، ولیکن این غیبت پنهانی نسبت به همه کس نبود، بلکه کسانی بودند که به صورت پنهانی با امام در تماس بودند. اینان نائبان خاصّ امام بودند، کارهای مردم رامی گذرانیدند، نامه ها و سؤالات مردم را به نزد امام می بردند- یا می فرستادند – و پاسخ امام را به مردم می رساندند. [نیاز به ذکر منبع]

[ویرایش] منابع