ادبیات توده
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
ادبیات توده یا ادبیات عامیانه به آن دسته از ادبیات گفته میشود که بیشتر به گونه شفاهی از نسلهای پیشین سینهبهسینه به زمان ما رسیده است و در میان توده مردم رواج دارد. ادبیات تودگانه در زبان پارسی به گونههای زیادی نمود یافته است از جمله:
- مثلها
- متلکها
- معماها
- لغزها
- چیستان
- دوبیتیها
- فهلویات
- تقلید از زبان جانوران
- ترانهها
- آوازها
- قصهها
- متل-راز
- حکایات راجع به جانوران
- افسانهها (برای نمونه گوهر شبچراغ، جابلقا و جابلسا)
- تئاتر و نمایشهای توده: (تقلید، پهلوان کچل، خیمه شب بازی، تعزیه)
- تصنیفهای عامیانه
- کتابهای تفریحی توده (نمونه: رمز حمزه حسین کرد، امیرارسلان، چهل طوطی، اسکندر نامه، شنگلو منگل، خاله سوسکه، خسرو و دیوزاد، کلثوم ننه، بهرام و گلندام، عاق والدین و جزاینها)
- رمانهای پهلوانی
- طومارهایی که در قهوه خانه میخوانند.
- نقالی و شاهنامهخوانی
- مرثیه در مرگ اشخاص سرشناس
- اشعاری که به مناسبت عید نوروز خوانده میشود.