Doutrina Hallstein
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
A Doutrina Hallstein, en honra de Walter Hallstein, era a doutrina que rexía na política exterior da República Federal Alemá, ou RFA, (tamén denominada Alemaña Occidental) entre 1955 e 1969.
Consonte esta doutrina, a RFA tiña o dereito exclusivo de representar internacionalmente a nación alemá, e exceptuando a Unión Soviética, a RFA non estabelecía nen mantiña relacións diplomàticas con nengún estado que recoñecese a soberanía da República Democràtica alemá, RDA, tamén chamada Alemaña Oriental. Tal doutrina é directamente comparábel con a política de Unha soa China da República popular chinesa a respeito de Taiwan.
O primeiro país ao que se aplicou esta medida foi Iugoslavia en 1957.
A Alemaña Oriental tentou evitar estas medidas abrindo relacións diplomáticas con os países da órbita soviètica e con os estados recentemente decolonizados do Terceiro Mundo.
A doutrina non foi nunca demasiado popular, nen sequer entre os aliados occidentais da RFA, sendo finalmente abandonada con a adopción da Ostpolitik polo Chanceler Willy Brandt, que finalmente levou ao mútuo recoñecemento entre ambas dúas Alemañas.