New Deal

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

O New Deal ("Novo Pacto" ou Acordo) foi o proxecto lexislativo de política económica posto en práctica polo Presidente estadounidense Franklin D. Roosevelt entre 1933 e 1940 para rescatar aos EUA da Gran Depresión. Baseouse na presunción de que esta depresión fora causada pola inestabilidade inherente do mercado, e que a intervención do goberno era necesaria para racionalizar e estabilizar a economía.

Índice

[editar] Axuda, recuperación e reforma

O New Deal ten tres compoñentes: axuda directa, recuperación económica e reforma financeira.

A Axuda foi o esforzo inmediato para socorrer a un terzo da poboación que fora alcanzada de cheo pola depresión. Roosevelt expandiu o programa de socorro da Federal Emergency Relief Administration (FERA) de Hoover, e engadiu o Civilian Conservation Corps (CCC), Public Works Administration (PWA), e o Works Progress Administration (WPA) que comezou en 1935. Ese mesmo ano foron engadidos a seguridade social e os programas e axudas de desemprego. Igualmente establecéronse programas diferentes de axuda á América rural, tales como o Resettlement Administration (RA) e a Farm Security Administration (FSA).

A Recuperación tiña como obxectivo restaurar a economía ós niveis dos anos anteriores á depresión. (Isto non significaba necesariamente o ano 1929, que moitos economistas consideraban unha burbulla inchada artificialmente.) Isto implicaba "pump priming" (deficit spending), caída do gold standard, esforzos para reflotar os prezos agrícolas que estaban baixos de máis, e esforzos para acrecentar o comercio exterior. Os máis dos esforzos do New Deal para axudara a América das corporacións foi canalizada a través do programa Hoover, a Reconstruction Finance Corporation (RFC).

A Reforma estaba baseada na asunción de que a depresión fora causada pola inestabilidade inherente do mercado e na de que a intervención do goberno fora necesaria para rationalizar e estabilizar a economía, e para equilibrar os intereses dos agricultores, comerciantes e traballadores. Isto incluía a National Recovery Administration (1933), a regulación de Wall Street (SEC, 1933), a Agricultural Adjustment Act, programas agrícolas (1933 e posteriores), seguros de depósitos bancarios (Federal Deposit Insurance Corporation 1933) e a Wagner Act animando os sindicatos de traballadores (1935). Non houbo grandes programas programas anti-trust. Roosevelt dixo que el se opoñía ó socialismo (no senso de propiedade estatal dos medios de produción), e só un programa importante, o Tennessee Valley Authority (1933), implicaba a propiedade estatal dos medios de produción.

Se o New Deal tivo éxito en acadar os tres Rs, e en particular se o programa debería servir de modelo para a acción gobernamental segue sendo un tema de debate polémico. O New Deal tamén se usa para describir a New Deal Coalition que Roosevelt creou para apoiar os seus programas de acción, incluído o Partido Demócrata, sindicatos de traballadores, minorías ou etnias europeas e afroamericanas, e grupos de agricultores. En 1934, a Corte Suprema comezou a declarar inconstitucionais partes importantes do New Deal. Isto decidiu a Roosevelt a propoñer a Court-packing Bill en 1937. Aínda que a lei fracasou, a era Lochner acabaría en breve cando a Supreme Court Justice Owen Roberts cambiase o seu voto en varios casos críticos do New Deal, e Roosevelt tivo a oportunidade de nomear novos xuíces ó se retiraren os xuíces da old Lochner court. En 1942, a Corte Suprema abandora case completamente o seu "activismo xudicial" de tirar abaixo leis do congreso, tal e como denunciaban os apoios do New Deal. A Corte Suprema sentenciou en Wickard v. Filburn que a Cláusula de Comercio cubría case toda a regulación que permitía a necesaria expansión do poder federal para tornar o New Deal "constitucional".

[editar] As Orixes do New Deal

No 29 de outubro, 1929, o estalido do NYSE, mais coñecido como o "Martes Negro", reflexou un cambio hacia unha tendencia mundial de crise. No 1929-1933, o desemprego dos Estados Unidos explotou dende o 3 porcento, ata o 25 porcento, mentras que a actividade manufactureira descendeu ata chegar a representar nada máis que un tercio da actividade anterior.

Despois de aceptar a nominación do Partido Demócrata dos Estados Unidos para a presidencia, no 2 de xullo, 1932, Franklin D. Roosevelt prometeu un "novo pacto para a xente americana" ("a new deal for the American people"), unha frase que representa o lema para a súa administración e a multitude dos asuntos de carácter doméstico nos que se ten que traballar. Namentras, as demáis economías do mundo incrementan a recuperación da postguerra, continuando políticas de proteccionismo, como o Reino Unido que adopta medidas de intervención na economía planificada. A recuperación da economía co Nazismo de Alemania consíguese a través de investimentos na defensa, e programas de obras públicas. Na Italia de Mussolini, os controis económicos do seu estado foron moi fortes. Os observadores internacionais comezan a mirar ós programas masivos de planificación da economía como os da Unión Soviética como un sistema a "proba de depresións", e unha solución á crise.

A diferenza doutros moitos líderes nos anos trinta, Roosevelt non comeza un plan ideolóxico único. O seu "New Deal" será moitas veces contradictorio, pragmático, e ademáis experimental. O que moitos consideran incoherencia no New Deal, será unha mezcla de varias ideoloxías que nese tempo competían xuntas.

O New Deal vaise asi debuxando seguindo ás experiencias dos seus líderes, e reflexando así as súas ideas. As influencias nos programas de Roosevelt teñen a súa orixe no ambiente que él respira nos primeiros tempos da súa xuventude política, mentras servía na administración Wilson, e outras responsabilidades nos anos vinte. O New Deal toma prestada a oposición ó monopolio e acada a dirección da regulación da economía polo estado dende as ideas desa era progresista. Tamén inflúe a desaparición das vellas nocións de que a pobreza é un fallo das opcións morais do individuo, xa que se considera máis un producto das impersoais forzas económicas. As súas ideas acerca do gasto do goberno collen forma nos esforzos da administración Wilson de aumentar o gasto da Primeira Guerra Mundial. Ademáis os New Dealers teñen en conta os experimentos politicos dos anos vinte e os seus esforzos de harmonizar a economía creando relacións cooperativas sumándo os seus elementos constituintes.

O New Deal constitúese en moitos programas de goberno diferentes. O seu éxito foi diverso, pero acadou suficiente éxito para establece-lo como o episodio máis importante do século vinte na creación da burocracia federal moderna.

[editar] Os Primeiros Cen días

A exuberante personalidade pública de Roosevelt, transportada ca súa declaración de que "a única cousa a que lle temos que ter medo, é o medo", e as súas "charlas domésticas" na radio fixo moito soamente para axudar a restaurar a confianza da nación.
A exuberante personalidade pública de Roosevelt, transportada ca súa declaración de que "a única cousa a que lle temos que ter medo, é o medo", e as súas "charlas domésticas" na radio fixo moito soamente para axudar a restaurar a confianza da nación.

Despois de acada-la decisiva victoria nas Eleccións presidenciales de 1932, e co seu partido barrendo as eleccións ó Congreso dos Estados Unidos por toda-la nación, o novo presidente empezou cunha gran influencia sobre este mesmo Congreso. Polo tanto, unha larga lista das maiores iniciativas do New Deal (reformar o mercado de valores, axudas ós desempleados, e as reformas do sistema bancario) tomaron forma durante os Primeiros Cen dias da administración.

[editar] As "Vacacións dos Bancos" e a Lei de Emerxencia Bancaria (Emergency Banking Act)

No comezo do mandato da administración, tomáronse unha serie de medidas sinxelas de apoio ao sistema das inestables actividades bancarias. Con unha crise bancaria asomando, alguns observadores preguntabanse se a administración tomaría medidas radicais, tales como a nacionalización do sistema bancario (unha resposta a Gran Depresión a través de gran parte do mundo).

No seu lugar, no 6 de marzo, dous días despois de escomezar o seu mandato, o presidente publicou unha orde que cerraba todo-los bancos de EUA por catro días ata que o Congreso puidese reunirse nunha sesión especial. Demostrando que o gobierno federal camiñaba no centro do rpoblema para parar o patrón alarmante das catastrofes bancarias, a acción creou un sentido xeral de reconstrucción. (anteriormente, moitos estados xa cerraran os seus bancos antes do 6 de marzo.)

Tres días despois, Roosevelt envía ó Congreso a Lei de Emerxencia Bancaria, esbozado en gran parte polos funcionarios designados por Hoover. O pago aportou ó Departamento de Facenda os requisitos de reservas iniciados, e un urxente desaloxo de fondos das institucions federais con grandes fallas. O Congreso aprobou o pago no prazo de catro horas da sua introducción. Tres cuartas partes dos bancos no Sistema de Reserva Federal abriron de novo nos tres días seguintes, e dous mil millons de dólares de moeda "amontonada" e o ouro fluiu novamente nun mes as suas arcas, estabilizando así o sistema de actividades bancarias.

[editar] A Lei de Economía (The Economy Act)

Na mesmísima mañan seguinte, e despois da Lei de Emerxencia Bancaria, Roosevelt envía ó Congreso a Lei de Economía. Sen unha medida decisiva, a nación tería acumulado un défict dun billón de dólares americanos. A lei propuxo equilibrar o presuposto federal, reducindo os salarios dos empregados do goberno, e cortando as pensións dos veteranos ata nun 15 por cento. Esta media estivo orientada a apaciguar aos halcons do deficit que proclamaban que o novo presidente era un conservador fiscalmete falando. Seguindo o quie xa fixera a proposta dos bancos, aceptouse no Congreso case de súpeto, a persar das acaloradas protestas dos membros de esquerdas nesta cámara.

Durante os primeros cen días, os New Dealers non aceptaron o gasto público como un vehículo para a expansión económica. A maioria dos economistas rechazaron o gasto deficitario, e favoreceron os presupostos equilibrados. De feito, durante a campaña contra o presidente Hoover, Roosevelt atacou ó presidente por entrar en déficit, e prometeu equilibra-lo orzamento se resultaba elexido.

[editar] Lei de axustamento agrícola (The Agricultural Adjustment Act)

Os primeiros cen días produciron un programa federal para protexer ós labregos das incertidumbres da depresión, ca axuda dos subsidios e controis da producción. O programa comezou ca Lei de axustamento agrícola, creando a Administracion do Axustamento Agrícola (AAA), aprobado no congreso en Maio de 1993.

As distintas actuacións reflexan os desexos dos líderes de varias organizacións agricolas, e do secretario de agricultura de Roosvelt, Henry A. Wallace. A AAA implementou unha provisión para a reducción dos cultivos coñecidos como o sistema de "asignación domésica". Durante esta medida, os productores de millo, algodón, establos, productos, porcos, arroz, tabaco, e trigo teñen marcados uns limites na colleita. A AAA vai pagar subsidios por deixar as terras sen cultivar, con fondos procedentes dun novo imposto no procesado de alimentos. Os precios agrícolas debían ser subvencionados ata o punto da paridade.

O aspecto máis polémico contra-deflaccionista das reduccións da colleita era a destrucción masiva da producción, e do gando que o mesmo tempo impide a moitas familias acada-lo alimento. A medida inclúe a matanza de aproximadamente seis millóns de porcos. O goberno induciu a escasez, traendo unha demanda máis alta, e aumentando as rentas agrícolas dunha forma perceptible nos primeiros 3 anos de goberno co novo reparto. A AAA estableceu un papel federal importante e duradeiro no plateamento no sector económico agrícola.

[editar] Outras iniciativas

Xa cedo no primeiro mandato de Roosevelt, a administración lanzou una nova axencia reguladora federal para supervisar o mercado de valores, a SEC. Outra axencia, a Corporación Federal de Seguros para os Depósitos, creada para reforma-lo sistema bancario, proveendo un novo seguro para os depósitos bancarios.

A administración tamén lanzou unha serie de medidas de reconstrucción e axencias de benestar para trasnferirlle cartos aos parados. Entre estos plans financiados polo goberno estan o Corpo Civil de Conservacion (CCC), a Administración Civil de Traballos (CWA), e a Administración Federal de Reconstrucción (FERA)

No 1933, a administración tamén escomezou a Autoridade do Val do Tennessee (TVA), un proxecto levando a planificación do terreo a niveles sen precedentes para levar as inundacións polo seu rego, e xerar electrididade na rexión máis pobre do Val do Tennessee, no Sur dos Estados Unidos.

Nunha medida que acadou un apoio popular sustancial, Roosevelt nos seus primeiros dias respaldou una iniciativa para legaliza-la manofactura e venta de cerveza, unha medida intermedia ata a cancelación da Lei Seca, para a cal, unha enmienda constitucional (a vixésima primeira) estaba xa en proceso.

[editar] A Lei de Recuperamento da Industria Nacional (The National Industrial Recovery Act NRA)

[editar] Negocios, Emprego, e Cooperación do Goberno

As accións e medidas dos "primeiros cen días" eran en gran parte substitutos. Houbo programas máis comprensivos do goberno seguiron máis adiante na administración Roosevelt, deseñada en gran parte para ocuparse da deflacción.

Nos ásperos tres anos entre o desplome do mercado de accións no 1929, e os primeiros cen días de goberno, a economía estivo sufrindo un ciclo de deflacción. Como resposta, a Cámara de Comercio, antes e agora a principal voz dos negocios organizados, impulsou as administracións Hoover e Roosevelt a adoptar un esquema contra-deflacionista que permitiría que as asociacións comerciais cooperaran en prezos estables dentro das súas industrias. As administracións eran receptivas a algunha destas ofertas, a pesar das lexislacións relativas da competencia existentes, que prohibiron tales prácticas.

A administración de Roosevelt, constituída de reformadores que aspiraban a forxar os elementos da sociedade nunha unidade cooperativa (unha reacción ao espectro mundia de "loita de clases"), foi bastante favorable á idea da cooperación entre productores. Desesperadas pola salvación, moitas industrias incluso expresaron un interés por facer que o goberno acade e faga cumplir tales acordos comerciales dos asociados no campo dos prezos e a producción. Pero a administración insistíu nas disposicións complementarias que íanse ocupar tamén doutros problemas económicos. Moitas, despois de todo, recordando que nos anos 20 os salarios medraron nunha cantidade que representaba unha fracción do incremento da productividade, recordando que os costes de producción caían mentras os salarios medraban lentamente e os precios mantíñanse constantes.

A administración Roosevelt, baixo a crecente presión para que acadase medídas que aliviasen o desemprego, e alarmado do aumento da militancia dos sindicatos, e as presións políticas dos desafíos radicais, como Huey Long, Padre Charles E. Coughlin, e incluso o |Partido Comunista, tivo que insistor que os salarios dos traballadores medrasen a par dos precios. Contra este contexto, o producto de todos estes impulsos e presións fio a Lei de Recuperamento Nacional (NIRA), a medida máis importante dos primeros cen días, que o Congreso aprobou en xunio do 1933.

Garantiuse ós traballadores o dereito de estipular convenios colectivos, e axudou a unha maior unión dirixindo iniciativas cas mais importantes industrias do país. E respondendo ó clamor do mundo empresarial para os acordos comerciais anti-inflaccionistas, a NIRA establece a mas importante, pero en última instacnia, menos acertada, a nova axencia federal coñecida como Administración Nacional da Recuperación (NRA), que procurou estabilizar os precios e salarios co cooperamento de "autoridades de códigos", implicando ao goberno, negocios e emprego.

No caso de que minguase o poder adquisitivo do consumidor, e por tanto derrotando as iniciativas da NIRA, a administración creou a Administración de Obras Públicas (PWA), un importante programa de gásto público deseádo para aliviar o desemprego, e transferir fondos a certos beneficiarios.

O novo programa foi declarado nos seus inicios coma milagro. De feito, tiña algo para cada un. Mentres os líderes dos negocios declarábano coma o principio dunha nova era na cooperación entre goberno e industria, os líderes sindicais declararona coma a súa Carta Magna.

[editar] The NRA "Blue Eagle" campaign

No centro da NIRA estaba a Administración Nacional da Recuperación (National Recovery Administration, NRA), dirixida polo xeneral anterior Hugh Johnson. Johnson invitou a cada establecimento de negocio da nación a acollerse a un plan de choque denominado "código de cobertura" (blanket code): un salario mínimo de entre 20 e 40 centavos por hora, unha xornada semanal máxima de 35 a 40 horas, e a abolición do traballo infantil. Johnson e Roosevelt afirmaron que o "código de cobertura" levantaría o poder de compra ó por menor e aumentaría o emprego.

Para mobiliza-la axuda política para o NRA, e as administracions do "código de cobertura", Johnson lanzou a campaña do "Águia azul do NRA". As "águias azuis" debían ser expostas nos establecimientos comerciais polos empleadores que aceptaron as provisions do código de cobertura. As bandeiras azuis do águia, cartafos, e as pegatinas, co lema "facémo-la nosa parte" chegou a ser rápidamente visible nas tendas e lugares de traballo a través do país.

Mentres tanto, Johnson necesitaba un apoio público extraordinario e a axuda corporativa que lle aporte bastante forza ao negociar os tratados cos negocios e co traballo. A cooperación demostrou ser una gran carga; unha firma podía, despois de todo, non facer caso de tales códigos na procura de avantaxes competitivos. No corto prazo, xenerouse bastante axuda entre os sectores dominantes da sociedade. Incluso así pois, Johnson gañou acordos en casi cada industria importante en la nación.

Estas, e outras primeiras inciativas, crearon un apoio popular total para a administración Roosevelt pararon o rapido desmembramento do sistema financiero. Pero non pararon, e nin sequera repercutiron na Gran Depresión.

[editar] O New Deal durante o segundo mandato de Roosevelt

[editar] Logros e Fallas Lexislativas

Na primavera do 1935, en resposta aos reveses da Corte de Xustiza, un novo escepticismo no Congreso, e o clamor popular cada vez maior para unha acción máis dramática, a administración propuxo o endoso de varias iniciativas importantes. A Lei Nacional das Relacións Laborais (National Labor Relations Act) do 5 de xullo, tamén coñecida como a Lei Wagner, restablece e consolida as proteccións para a colectividade na NIRA orixinal (agora mesmo declarada inconstitucional). Os novos programas de reconstrucción, dos cales o máis prominentes era a Administración para o Progreso do Traballo (Works Progress Administration, WPA), crearon centenares de miles de traballos para os parados, que non crearon riqueza para o pais no seu conxunto, pero axudou o movemento da riqueza. Pero o logro máis importante de 1935, e quizáis o máis importante de todo o New Deal foi a Lei da Seguridade Social (Social Security Act) do 14 de agosto, que estableceu un sistema de proteccion contra a terceira idade, un seguro de desemprego, e as avantaxes do benestar para os grupos protexidos como os rapaces e os descapacitados dependentes, establecendo un marco para o actual sistema de benestar nos EUA.

Roosevelt, sen embargo, marcado polos triunfos do seu primeiro mandato, colocase no 1937 nunha posición de control do goberno para afirmar a súa autoridade, con formas que provocaron unha potente oposición. Nos primeiro de ano, pediulle ó Congreso que expandira o número de competencias da Corte Suprema, para permitirlle designar a membros afíns as súas ideas, e polo tanto, inclina-lo equilibrio ideolóxico da Corte. Por unha banda, a oferta tivo éxito, o Xuíz Owen Roberts, certamente en resposta á ameaza, cambiou a súa postura, e comezou a votar para manter as novas medidas do reparto, creando con eficacia unha maioría liberal no West Coast Hotel Co. v. Parrish e no National Labor Relations Board v. Jones & Laughlin Steel Corporation, e chamou a este cambio un "interruptor a iempo que aforrou nove". Pero "o plan del embalaxe da Corte," como era coñecido, ocasionou un daño político duradeiro a Roosevelt e finalmente foi rechazado polo Congreso en xulio. Case que o mesmo tempo, a administración propuxo un plan para reorganizar a rama do Executivo de maneira que aumentaría perceptiblemente p control do Presidente sobre a burocrácia. Polo tanto, o plan de "Embalaxe da Corte" de reorganización executiva gañou a oposición dos que temeron unha "dictadura de Roosevelt", e fallou no Congreso; una versión recortada da reforma finalmente gañou o pase no 1939.

[editar] Conclusións históricas

Os historiadores de esquerdas e dereitas están polo xeral en desacordo co segundo mandato de Roosevelt. Pola dereita houbo moitos ataques a "dictadura executiva" do FDR dendo os 1930s. Historiadores coma John T. Flynn, por exemplo, denunciou o FDR como socialista e despótico no mito de Roosevelt (1956). Pola outra banda, mentras alguns historiadores denuncian a natureza "revolucionaria" do New Deal coma un fenómeno conservador, e incluso reaccionario.

Neses tempos, algunhas das novas políticas do New Deal foron recoñecidas polos seus partidarios como mínimo, inconstitucionais, pero importantes e necesarias para a saúde do país. En 1931, o embaixador dos EUA na Alemaña, William Dodd, deu un discurso en Berlín no que describiu o New Deal da seguinte maneira: "non foi unha revolucion como a xente axeita a pensar. Foi unha expansion dos poderes gubernamentais máis alá das garantías constitucionais; e case tódolos homes por todas partes esperan que o presidente poida ter éxito." Unha morea de historiadores máis recentes basearon a súa análise do New Deal no axeitado desas accións.

Dende os anos sesenta, os historiadores da "Nova Esquerda", estiveron máis a carón dos críticos máis asperos co New Deal (para unha lista de traballos relevantes, vea a lista das lecturas recomendadas no final do artigo.). Barton J. Bernstein, nun ensayo de 1968, compilou unha crónica de oportunidades perdidas e respostas inadecuadas aos problemas. Bernstein argumenta que o New Deal puido sava-lo capitalismo de si mesmo, pero fallou, e en moitos casos dañou, a quen debería de axudar. Paul K. Conkin en O New Deal (1967) acusou aou goberno dos anos trinta polas súas políticas de abandono dos granxeiros marxinais, polo seu fallo a instaurar reformas fiscais progresivas dabondo, e unha xenerosidade excesiva a negocios selectos. Howard Zinn, nun ensaio en 1966, criticou o New Deal na labor de traballar activamente para preservar na realidade os peores males do capitalismo.

Aínda máis, moito dos traballos mais recentes sobre o New Deal estiveron menos interesados na cuestión de se o New Deal foi "conservador" ou un fenómeno "revolucionario" que nas cuestions das trabas dentro das cal funcionaba. O sociólogo e político Theda Skocpol, unha serie influinte de artículos, acentuou a aplicación da "capacidade do estado" como unha actuación normalmente lisiada. As ideas ambiciosas do proxecto fracasaron a cotío, e segun esta historiadora, pola ausencia de burocracia ca capacidade necesaria, e a maestria para administrala. Outros traballos recentes acadan outras trabas que o New Deal encontrou, como que o Congreso e certos segmentos da población continuaron fortes cas desconfianzas conservadoras no goberno. Asi alguns eruditos falan de que o New Deal no foi sinxelamente un producto dos seus soportes liberais, pero tamén un producto das presións dos seus opositores conservadores.

[editar] O New Deal e o "Estado Intermediario"

[editar] Goberno, emprego, e arbitraxe dos negocios

A pesar do triste record na axuda dos granxeiros marxinais e os americanos africans, entre outros, contrastando ca sua xenerosidade a cotío mimando a certos intereses dos negocios; o efecto do New Deal foi elevar e consolidar os novos grupos de interés para permitirlles competir, co goberno federal desenvolvendose coma un eficaz árbitro entre tódo-los elementos e clases da sociedade, actuando coma unha forza que podería mediar cando fose necesario para axudar a algúns grupos e para limitar a enerxía doutros. O cabo dos anos trinta, os negocios dos EUA encontraronse a si mesmos competindo pola influencia cos crecentes movementos sindicais, chegando á movilizacion total e accións militantes; cunha economia agrícola organizada, debido as décadas de organización agraria e a axitación que datan das asociacións agrícolas, e a formación do Partido Populista no final do século XIX; e con consumidores despertos. O New Deal acadou esto creando unha serie de institucións do estado que magníficamente, e permanentemente, ampliaron o papel do goberno federal na vida dos EUA. O goberno agora confióuselle a tarefa de proporcionar polo menos a axuda mínima dos pobres e parados; a protexer os dereitos dos sindicatos; a estabilizar o sistema de actividades bancarias; a cobertura da xente con ingresos baixos; a regula-los mercados financieiros; o subsidio da producción agrícola; e a facer moitas outras cousas que non foran previamente responsabilidades federais.

Deste xeito, quizais a herdanza máis forte do New Deal, noutras palabras, foi facer do goberno federal un protector dos grupos de interese e un supervisor da competición entre eles. Coma resultado do New Deal, a vida política e económica dos EUA chegou a ser moito máis competitiva que antes, cos traballadores, os labregos, os consumidores, e outros capaces de presionar cas súas demandas ó goberno de maneiras sóamente dispoñibles ó mundo corporativo. Polo tanto, a descripción que a cotío úsase co goberno do New Deal foi a de "estado de corredores", un estado que manexaba as demandas e competencias de numerosos grupos.

As asuncións liberais que o New Deal actuaba coma se fose o enemígo dos intereses dos negocios provados esta sendo desafiada. Despois de todo, en moitos casos, os novos pulos do New Deal foron pensados para realzar a posición os emprendedores privados, especialmente das súas preocupaciñons de excedente de inflacciñon, poñendo ocasionamente en perigo algunas das metas liberais da reforma que alguns funcionarios da administraciñon emprenderon. O New Deal tamén realzou as posicións dalguns grupos que previamente perxudicaba, pero non fixo moito ou nada para moitos outros, especialmente negros, labregos a renta, e pobros urbans.

Así, non transformou o capitalismo americano de ningunha maneira xenuina e radical. Excepto no campo das relacions do emprego, seguía habendo enerxía corporativa case como libre da regulación ou do control do gobierno durante o 1945 como fora no 1933. Pero o New Deal creou os cimientos do estado de ben estar americano, cos seis moitos programas de reconstrucción, e por riba de todo, a través do sistema da Seguridade Social. Os inhibidos conservadores New Dealers traídos a esta tarefa, aseguraronse de que o sistema de benestar fose limitado. Incluso os New Dealers máis progresistas foron algo sospechosos co poder federal, as ventaxas expansivas do benestar, o os enormes gastos do goberno.

[editar] O "Estado Intermediario" e os intereses marxinais

O New Deal mellorou a posición de grupos previamente perxudicados que acadan enerxía dabondo e o golpe necesario de acadar a axuda do goberno, pero fixo pouco por axudar a otros grupos máis necesitados. O AAA, por exemplo, leou a mendicidade a millares de afroamericans, granxeiros arrendatarios e xornaleiros no Profundo Sur, onde os propietarios das terras dificilmente necesitaros dos seus servicios baixo un sistema que pagaba por crecer menos. Na imaxe pódese ver unha casa dun xornaleiro de Texas nos anos 30.
O New Deal mellorou a posición de grupos previamente perxudicados que acadan enerxía dabondo e o golpe necesario de acadar a axuda do goberno, pero fixo pouco por axudar a otros grupos máis necesitados. O AAA, por exemplo, leou a mendicidade a millares de afroamericans, granxeiros arrendatarios e xornaleiros no Profundo Sur, onde os propietarios das terras dificilmente necesitaros dos seus servicios baixo un sistema que pagaba por crecer menos. Na imaxe pódese ver unha casa dun xornaleiro de Texas nos anos 30.

O "estado intermediario" do New Deal ofrecería unha axuda demasiado débil ca asistencia ós grupos con menos influencia, ou unha axuda non visible dabondo para despertar unha extensa axuda pública.

O grupo máis notorio que recibe moita menos influencia ca outras no Estado Intermediario foron os afroamericanos. A administración de Roosevelt non considerou ós negros americanos como grupo de interese potente, capaz de desafiar seriamente ás forzas discriminatorias contra él. Mentras que a administración de Roosevelt, a diferencia do anterior presidente demócrata Woodrow Wilson que non aumentou a presión discriminatoria contra os Afroamericanos, él no goberno fixo relativamente pouco para axudar a levanta-la situación social dos Afroamericanos.

Para darlle crédito a súa administración, Roosevelt designou un número sen precedente de Afroamericanos nas posicións de segundo nivel, se cadra debido á influencia da súa esposa, Eleanor, decididamente en contra da discriminación. E o Afroamericano beneficiouse significativamente, aunque de todavía de maneira limitada, dos programas de reconstruccón do New Deal, debido en gran medida polos esforzos de Harold L. Ickes, quen intentouse asegurar que no seu programa non se excluíse ós negros. Como consecuencia de todo isto, preto do 1936, a extensa maioría votaría Demócrata. Esto marcou un ríxido cambio xa que no 1932, unha extensa maioría votara republicano. Deste xeito, o New Deal establece unha nova alianza política entre os Afroamericanos e os Demócratas, que logrou sobrevivir ata os nosos días.

Pola outra banda, sen pensar nos Afroamericanos como un grupo de intereses critico, pensou que outras materias eran moito mais acuciantes que a discriminacion racial. Sen querer perder nunca o apoio dos Democratas do Sur, declinou o seu respaldo a lexislación para declarar o lichamento ilegal, mentas que, dunha forma hipócrita, denunciaba o linchamento en público nos seus discursos.

Estivo en contra de prohibir o "imposto de votación". A parte desta medida, rexeitou usa-las axencias de reconstrucción para desafiar ós patrones locais da discriminación; o NRA tolerou prácticas extendidas de pagarlle ós negros menos cós brancos. Os Afroamericanos foron excluídos en gran parte do emprego no TVA; o FHA rexeitou proporcionar hipotecas ós negros que se movían nas vecindades brancas; e o AAA foi ineficaz na protección dos intereses dos xornaleiros negros e labregos arrendatarios.

Sen embargo, o New Deal puxo os cimientos para o "Estado Intermediario" que veráse ampliado unha xeración máis adiante, sobor de todo a través do traballo do seguinte movemento liberal das dereitas civís de reformar a Gran Sociedade de abraza-los grupos marxinais na nova coalición do Ne Deal, especialmente as minorías raciais e étnicas.

[editar] O New Deal e a recuperación económica

[editar] O New Deal e a economía Keynesiana

Escomezando os anos 30, o economista inglés John Maynard Keynes escribiu a A Teoría Xeral da Ocupación, o Xuro e o Diñeiro, no que aboga por programas de déficit no traballo público como maneira de recupera-la economía británica da depresión. Aínda que nunca mencionou a política fiscal na Teoría Xeral, e pola outra banda, apoiaba a necesidade de socializar as inversións, Keynes levou acabo unha revolución teórica, máis que unha revolución política. Para manter a xente completamente empregada, os gobernos necesitaría entrar en déficit cando a economía recúa, porque o sector provado non fai os investimentos necesarios, según Keynes.

A visita de Keynes á Casa Branca, no 1934 para impulsar a Roosevelt a entrar en déficit foi unha debacle. Un Roosevelt abafado queixouse ao Secretario de Emprego, Frances Perkins, "deixou un complicado xogo de figuras... mais ben é un matemático que un economista político". Keynes, frustrado tamén co encontro, comentou máis tarde ao secretario Perkins, que "supuxen que o Presidente era máis educado, economicamente falando"

E mentres a Depresión alumeaba, Roosevelt intentou obras públicas, subsidios para o agro, e outros instrumentos para recomezar a economía, pero nunca desistíu de balancear o presuposto. O desemprego continuou sendo alto nos anos do New Deal, posiblemente como resultado deste achegamento.

[editar] A Recesión do 1937 e a recuperación

A administración de Roosevelt comezou un novo asalto no segundo mandato, que xogou o seu papel nunha nova inmersiñon na Gran Depresión, comezando no maio de 1937 e continuando no xunio do 1938, deixando o desemprego no 14,3% no 1937, e crecendo ata o 19.0% no 1938 (nos EUA as estatísticas mensuais nos aparecen ata o 1948). A administración reaccionou cunha campaña retórica contra o poder dos monopolios, que foi tachada como a causa desta nova inmersión. O presidente designou unha nova dirección agresiva da división da competencia no Departamento de Xustiza, que alguns economistas culparon por agravar ainda máis a saúde da economía. Este esforzo perdeu a sua eficacia unha vez que a Segunda Guerra Mundial escomeza, e colócase como o novo problema. As demáis respostas da administración para chegar as causas da Gran Depresión no 1937 tivo moitos máis resultados tanxibles.

Facendo caso omiso das protestas do Departamento de Facenda e respondendo as medidas pedidas polos novos economistas conversos ao Keynesianismo na súa administración, Roosevelt emprendeu unha nova tentativa para acadar o antídoto da depresión, abandoando os seus esforzos de balancear e axustar o presuposto e lanzando un programa para investir 5 mil millóns de dólares na primaveira de 1938, nun esforzo de aumentar o poder adquisitivo da población. En 1938, Roosevelt abraza definitivamente o programa do "matemático" británico, Keynes.

Cando poucos norteamericanos estaban aínda enterados das ideas de John Maynard Keynes, o economista que pronto transformaría o pensamento económico en todo o mundo. Roosevelt explicou o seu programa nunha conferencia na que argumentou que o goberno "cree nunha melloría económica", facendo "incrementar o poder adquisitivo da nación". Este cambio na política da administración marcaba un punto importantísimo a teoría económica de Keynes, dandolle a necesaria lexitimidade. Aínda que os New Dealers non a realizaron nese momento, a administración axudou para establecer a base das novas políticas fiscales federais, que aporta un pulo ó goberno nos anos de postguerra.

[editar] A Segunda Guerra Mundial e a Gran Depresión

A Gran Depresión, sen embargo, continuou ata que os EUA entraron na Segunda Guerra Mundial; Roosevelt, despois de que a guerra estalase en Europa e Asia, tiña entón poucas opcións. Baixo circunstancias especiais da movilización da guerra, o gasto masivo da economía parecía alzar a actuación económica, que gañou o apoio incluso dos republicanos. Estos acontecimentos magnificaron o papel do goberno federal nos resultados da economía nacional. No 1929, os gastos federaos acadaban un 3 por cento do PIB. Entre 1933 e 1939, o gasto federal triplícase, e critícase que Roosevelt esta transformando América nun estado socialista. Sen embargo, a pesar de co novo reparto era, de lonxe, máis pequeno que o esforzo da guerra. No primeiro ano de paz no 1946, o gasto federal todavía ascendeu a 62 mil millóns de dólares, o 30 por cento do PIB. Os tempos de guerra e otras medidas podían proporcionar unha saída enorme de fondos. Entre 1939 e 1944 (o pico da producción nos tempos de guerra), o gasto da nación case dóblase. Esto, xunto co reclutamento e a morte dos soldados, significou a caída do desemprego do 14 por ciento en 1940 ata menos do 2 por ciento en 1943, e a man de obra creceu en dez millons. A economía da guerra non se baseaba na empresa libre, se non que era o resultado da sectorizaciñon do gasto do goberno, e o seu financiamento.

Na opinión de moitos economistas, foi o gasto deficitario da Segunda Guerra Mundia, non o New Deal, o que finalmente rematou a crisoe da Gran Depresion. Nin sequera o New Deal cambiou sustancialmente a distribución de poder dentro do capitalismo dos EUA, e solo tivo un pequeno impacto na distribución da riqueza entre a población.

[editar] O Legado do New Deal

O New Deal de Roosevelt influiu máis tarde en programas como a Gran Sociedade de LBJ.
O New Deal de Roosevelt influiu máis tarde en programas como a Gran Sociedade de LBJ.

O New Deal non cesou a depresión, pero axudou a previr que a economía seguise a decaer máis aínda creando funcións de regulamento do goberno federal de xeito que axudaron a estabilizar áreas problemáticas anteriores da economía: o mercado de valores, o sistema bancario, e outros. Produciu unha nova coalición politica que sostivo o Partido Demócrata como o partido maioritario na política nacional por máis dunha xeneración despois do seu propio fin.

Tamén comezando a fundación da era da postguerra, Roosevelt e o New Deal axudou a incrementa-lo poder do goberno federal na súa totalidade. Roosevelt estableceu tamén a presidencia coma centro preeminente de autoridade dentro do goberno federal. Creando un enorme arseal de proteccións para os distintos grupos de cidadáns, os granxeiros, e o resto da xente que sufriu a crise, permitíndolles enfrontar o enorme poder das corporacións, a administración de Roosevelt xenerou un sistemas de ideas, coñecidas depois como o liberalismo New Deal, que perdurou como unha fonte de inspiración e controversia por decadas e que axudou a darlle forma ó seguinte gran experimento de reformas liberais, o movemento dos dereitos civís e a Gran Sociedade dos anos sesenta.

[editar] Unha lista dos programas do New Deal

A "sopa de letras" dos programas no New Deal incluindo TVA, CCC, WPA, FDIC, SEC e NRA.
A "sopa de letras" dos programas no New Deal incluindo TVA, CCC, WPA, FDIC, SEC e NRA.

O New Deal constituíu unha lista de programas inmenso, calificado coma "sopa de letras" polos seus detractores. Estas son as actuacións do New Deal, a maioria aprobadas nos primeiros cen días da administración FDR:

  • United States bank holiday, 1933: Peche de todo-los bancos ate que estivesen certificados polos reguladores federales.
  • Abandono do estándar do Ouro, 1933: Permite mais cartos en circulación para crear unha inflacción controlada.
  • Civilian Conservation Corps (CCC), 1933: Empleo a xóvenes adultos para levar a cabo traballos sen cualificacion para o goberno federal.
  • Tennessee Valley Authority (TVA), 1933:A construcción dunha serie de encoros no Río Tennessee
  • Federal Emergency Relief Administration (FERA), 1933: Axudas de comida, e otro tipos de axuda para os parados.
  • Agricultural Adjustment Act (AAA), 1933: Pagos aos agricultores para non cultivar
  • National Recovery Act (NRA), 1933: Creou estandares para a regularizacion dos Sindicatos
  • Civil Works Administration (CWA), 1933: Deu traballo temporal a millons de desempleados.
  • Public Works Administration (PWA), 1933: Empleou xente cualificada de media idade en traballos publicos con un gasto de 4 billons de dólares.
  • Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC) / Glass-Steagall Act: Asegura os depositos nos bancos para devolve-la confianza no sistema bancario.
  • Securities Act of 1933, created the SEC, 1933: Codificou os estandares para a venta e compra de accións, facendo que o risco sexa debidamente coñecido.
  • Indian Reorganization Act, 1934
  • Social Security Act (SSA), 1935: provided financial assistance to: elderly, handicapped, delinquent, unemployed; paid for by employee and employer payroll contributions
  • Works Progress Administration (WPA), 1935: unha reiteraciñon da PWA, creando traballo util para traballadores cualificados
  • National Labor Relations Act (NLRA) / Lei Wagner, 1935: Garantiu o dereito dos Sindicatoss de existir
  • Judicial Reorganization Bill, 1937: FDR requiriu o poder para recusar a cada novo xuiz da Corte Suprema maior de 70 anos; non foi aprobada
  • Fair Labor Standards Act (FLSA), 1938: Estableceu a xornada laboral de 40 horas semanales, e un salario mínimo de 40 centavos/hora.

[editar] Personalidades Relacionadas

[editar] Vexase Tamén

[editar] Referencias e Lecturas

  • Bernstein, Barton J. "The New Deal: The Conservative Achievements of Liberal Reform." In Barton J. Bernstein, ed., Towards a New Past: Dissenting Essays in American History, pp. 263-88. (New York: Knopf, 1968).
  • Bernstein, David E., Only One Place of Redress: African Americans, Labor Regulations and the Supreme Court from Reconstruction to the New Deal (Durham: Duke University Press, 2001)
  • Irving Bernstein Turbulent Years (Boston: Houghton Mifflin, 1970).
  • Brinkley, Alan
    • Voices of Protest: Huey Long, Father Coughlin, and the Great Depression. (New York: Knopf, 1982).
    • "The New Deal and Southern Politics." In James C. Cobb and Michael V. Namarato, eds., The New Deal and the South, pp. 97-116. (Oxford: University of Mississippi Press, 1984).
    • "The New Deal and the Idea of the State." In Steve Fraser and Gary Gerstle, eds., The Rise and Fall of the New Deal Order, pp. 85-121. (Princeton, N.J.: Princeton University Press, 1989).
  • Conkin, Paul K. The New Deal. (Arlington Heights, Ill.: AHM, 1967).
  • Gordon, Colin. New Deals: Business, Labor, and Politics, 1920-1935 (New York: Cambridge University Press, 1994)
  • Hayek, Friedrich A. Road to Serfdom, Institute of Economic Affairs, London (1999)
  • Hofstadter, Richard. The Age of Reform: From Bryan to FDR. New York: Knoft, 1955.
  • Kennedy, David M. Freedom From Fear: The American People in Depression and War, 1929-1945. New York: Oxford UP, 1999.
  • Leuchtenberg, William E. Franklin D. Roosevelt and the New Deal, 1932-1940. (Harper & Row: New York, 1963).
  • Rothbard, Murray. America's Great Depression. Princeton, NJ, 1963.
  • Sitkoff, Harvard. A New Deal for Blacks: The Emergence of Civil Rights as a National Issue-The Depression Decade. (New York: Oxford University Press, 1978).
  • Schlesinger, Arthur M. Jr., The Age of Roosevelt, 3 vols, (1957-1960).
  • Skocpol, Theda, and Kenneth Finegold. "State Capacity and Economic Intervention in the Early New Deal." Political Science Quarterly 97 (1982): 255-78.
  • Storrs, Landon. Civilizing Capitalism: The National Consumer's League, Women's Activism, and labor Standards in the New Deal Era (Chapel Hill: UNC Press, 2000)
  • Zinn, Howard, ed. New Deal Thought. (Indianapolis, Ind.: Bobbs-Merrill, 1966).