Megalitismo en Galicia
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Para comprender mellor os caracteres xerais deste fenómeno tan estendido, consulte o artigo megalitismo.
Galiza, o norte de Portugal até o Douro, Asturias e o occidente de León e Zamora formaban parte dunha mesma zona megalítica, con arquitecturas, enxovais, unha organización social e un sistema de crenzas que hoxe estimamos relativamente homoxéneos. O megalitismo atlántico peninsular caracterízase pola abundancia de xacementos, máis de cinco mil só en Galiza, e revela a existencia dunha poboación numerosa e moi dispersa. O fenómeno tumular galego dátase entre o VI milenio antes de Cristo e o 2000 a.C.
Os monumentos máis abundantes e característicos son as antas ou dolmens, estruturas funerarias cunha cámara principal e ás veces un corredor, construídas con varias laxes fincadas e cobertas por outra ou outras. No interior da cámara acostuman aparecer gravuras ou pinturas de función simbólica.
As antas estaban parcial ou totalmente cobertas de terra, formando unha mámoa. As mámoas teñen planta circular ou ovalada, vense na paisaxes como montes de terra suaves parecidos a mamas (de onde collen o nome) e son, polo xeral, visíbeis a longa distancia. A función destes túmulos é a de enterramento colectivo, xa que os mortos ian acompañados dun enxoval consistente en alimentos, armas, útiles, adornos e ídolos. Estes enxovais son pouco abondosos hoxe en día, en parte debido ao expolio secular ao que foron submetidas as mámoas.
Estes túmulos distribúense uniformemente por todo o territorio e aparecen tanto a escasos metros da costa como nas altas montañas orientais. Son máis frecuentes na metade occidental e especialmente nos cumios das serras de superficies chas (como na Serra do Barbanza) e en chairas situadas a media altura, nunca en pendentes escarpadas. As mámoas adoitan aparecer en conxuntos, formando necrópoles tumulares.

As antas máis antigas eran poligonais simples e as cámaras eran de pequeno tamaño (12 m de diámetro por 1 m de altura). A mediados do IV milenio apareceu o corredor de entrada, as cámaras fixéronse algo maiores e comezaron a gravarse ou pintarse as lousas. As mámoas do último período (2500-2000 a.C.) son de tamaño reducido (entre 6 a 12 m de diámetro e menos de 1 m de altura). Son sartegos de forma cadrada ou rectangular e cunha única tampa como cuberta.
[editar] Ligazóns externas
- http://www.pangalaica.com/megalitismo/ O megalitismo na Galiza