San Martiño Dumiense
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Bispo de Dumio e Braga, persoeiro destacado na época máis brillante do Reino Suevo de Galicia.
[editar] Labor político
Chega a Galicia no ano 550, e é o máximo impulsor do esplendor cultural e político do Reino Suevo. Moi próximo ao rei suevo Teodomiro, anímao ao goberno do reino apoiándose na xerarquía eclesial galaica. Os concilios de Braga son a máxima expresión desa concepción do goberno, que busca a lexitimidade no apoio da Igrexa galaicoromana. Tratábase dunha actitude de reafirmación política fronte ao arrianismo do reino visigodo de España.
Contribúe á vertebración do territorio a estructura parroquial reflectida na súa obra Parroquiale suevum. A desconcentración de funcións combinada cunha estructura xerárquica de poder que converxe nos bispados da estabilidade e prosperidade ao conxunto do Galliciense Regnum.
[editar] Labor relixioso-cultural
Trae a Galicia a sabeduría cristiá oriental a través da traducción das Sentencias dos Pais de Exipto. Loita contra os costumes e crenzas dos galaicos de raíz prerromana ou céltica. (De correctione rusticorum).
Redactou breves Tratados dirixidos ao rei suevo Miro con títulos como: Fórmula da vida honesta; Rexeitamento da xactancia; Sobre a soberbia e Exhortación á Humildade. Tamén exerceu un liderazgo moral sobre os bispos do reino suevo escribindo un opúsculo sobre a xenreira destinado a o bispo Vitimiro de Ourense.
Organizou o monacato galego, ata entón de perfil eremítico propio do priscilianismo, que xa agromaba na Ribeira Sacra. Da súa época é o mosteiro de San Pedro de Rochas en Esgos. Un mosteiro troglodita que pervive semiabandonado. Pretende transformar este primeiro ascetismo de orixe priscilianista nun monacato culto e conectado coa sociedade do seu tempo. O exemplo desta idea será o mosteiro de Dumio. A súa actividade deixou pegada en Mondoñedo.
[editar] Pervivencia
O seu labor tivo continuidade no reino visigodo de España. Isidoro de Sevilla ou Gregorio de Tours, mestres de visigodos e francos respectivamente, así como os Concilios de Toledo, considerárono, xa daquela santo, doutor e pai de Igrexa. Cando o reis visigodos se converten ao cristianismo romano imitan o seu modelo.