Batalla de Inglaterra
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
A Batalla de Inglaterra foi unha das batallas máis importantes da Segunda Guerra Mundial, librada entre as forzas aéreas do Reino Unido (RAF) e a Alemaña nazi (Luftwaffe) nos ceos de Gran Bretaña durante 1940 e 1941. Segundo os historiadores británicos, comeza o 10 de xullo de 1940 e remata o 31 de outubro de 1940, mentres que os alemáns din que durou dende agosto de 1940 ata maio de 1941; dependendo de que se considera batalla. Non obstante, os combates aéreos alcanzaron o seu cumio dende agosto ata outubro de 1940, onde sucederon as loitas decisivas.
Índice |
[editar] Situación
Trala rendición de Francia e a evacuación de Dunquerque de forzas anglofrancesa, a guerra na Europa continental rematara, e só quedaba o Reino Unido para facer fronte ó Eixe. A Alemaña nazi quería chegar a un armisticio cos británicos, e había nas illas unha certa tendencia a non arrisca-la soberanía nunha longa guerra contra o aparentemente invencible réxime nazi, sobre todo polo recordo da I Guerra Mundial. Mais Winston Churchill, primeiro ministro británico, negouse tallantemente a chegar a unha paz que permitise a Alemaña asoballar a Inglaterra en calquera momento, e as preparacións da invasión de Gran Bretaña comenzaron no estado maior alemán.
Para invadir Gran Bretaña, Alemaña tiña que asegura-los mares destruíndo a inmensa flota do Imperio Británico, e para destruí-la flota primeiro tiña que asegurarse a superioridade aérea, e polo tanto aniquilar ás forzas aéreas e as industrias que as nutrían de avións. Alemaña tamén quería bombardear obxectivos estratéxicos para así mina-la moral do pobo británico, seguindo as teorías de "bombardeo estratéxico" que puxera en práctica durante a Guerra Civil Española e a invasión de Polonia.
O mariscal do aire da Luftwaffe, Hermann Göring, chamou ó plan de ataque Adlerangriff ("Ataque de aguia"), que comezaría o 11 de agosto de 1940. Antes, dende o 10 de xullo que citan as fontes británicas, os alemáns porían a proba a capacidade da RAF no Canal da Mancha.
[editar] Organización dos exércitos
[editar] Luftwaffe
As forzas aéreas alemás, que estaban baixo o mando de Hermann Göring, organizouse en tres frotas:
- Luftflotte 2: dirixida polo mariscal de campo Albert Kesselring, e situada en Holanda, Bélxica e o norte de Francia.
- Luftflotte 3: comandada polo mariscal de campo Hugo Sperrle e con base en Normandía e Bretaña.
- Luftflotte 5: ao mando do generaloberst Hans-Jurgen Stumpft, baseada en Noruega.
Cada Luftflotte organizábase en Geschwader (ás) de 100 avións e estás dividíanse nun Stab (plana maior) e tres Gruppen (grupos) con 30 avións cada un. Á súa vez cada Gruppen tiña un Stabschwarm (plana maior de vóo) e tres Staffen (escadróns).
A finais de xuño de 1940 as tres frotas dispoñían de 1.215 bombardeiros (na súa maior parte He 111, Do 17 e Ju 88), 280 bombardeiros en picado Ju 87 Stuka, 755 cazas Bf 109, 225 cazas de longo alcance Bf 110 e 70 avións de recoñecemento, baseados en 53 aeródromos.
[editar] RAF
O Mando de Caza da RAF, baixo o mando do Mariscal en xefe do Aire sir Hugh Downing, estaba organizada en tres Grupos, pero debido a que a area de 11º Grupo era demasiado ampla e estaba situada moi preto das forzas alemás do norte de Francia, Downing decidiu crear un cuarto Grupo, o 10º.
- 10º Grupo: dirixido polo vicemariscal do aire sir Christopher Quintin-Brand, cubría a metade suroccidental de Inglaterra.
- 11º Grupo: mandada polo mariscal do aire Keith Park cubría a metade suroriental de Inglaterra.
- 12º Grupo: baixo o mando do mariscal do aire Trafford Leigh-Mallory, cubría a costa oriental, os Midlands e o País de Gales.
- 13º Grupo: dirixida polo vicemariscal do aire Richard Saul, cubría o norte de [Inglaterra]] e Escocia.
O Mando de Caza estaba composta por 36 escadróns equipados con 450 Hurricane, 250 Spitfire, un poucos Blenheim e dous escadróns de Defiant.
Os Grupos dividíanse en sectores e cada un deles tiña a súa propia sala de operacións e un aeródromo de sector como base principal. Dispoñían tamén doutros aeródromos usados para dispersar os avións e como pistas alternativas no caso de que o principal fose danado seriamente.