Choque de terminación

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Posición do Voyager 1 e 2 na súa chegada ao choque de terminación (2005)
Posición do Voyager 1 e 2 na súa chegada ao choque de terminación (2005)

En astronomía o choque de terminación designa o límite externo do Sistema Solar, no cal finaliza a influencia do Sol. Nel, o vento solar choca co gas interestelar, o que causa compresión, calefacción e un cambio no campo magnético. O choque de terminación está situado a 100 unidades astronómicas do Sol, se ben os seus bordos flutúan debido ás flutuacións da actividade solar.

O choque prodúcese porque as partículas do vento solar emítense a unha velocidade de 400 km/s, mentres que a velocidade do son é de 50 km/s (dependendo da densidade). O medio interestelar, ainda que ten unha densidade moi baixa, ten unha presión constante asociada. A presión do vento solar diminúe co cadrado da distnacia á estrela; segundo se afasta do sol, a presión do medio interestelar logra enlentecer o vento solar por baixo da velocidade do son, o que ocasiona unha onda de choque.

A mediados de 2002 a sonda espacial Voyager 1 detectou feixes de partículas procedentes dunha onda de choque próxima e a finais de 2004 alcanzou a fonte; a Voyager 2 chegará ao choque de terminación en 2008.

O limite externo do choque de terminación denomínase heliopausa e nela rematan o vento solar e o Sistema Solar.