Queimada

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

A queimada é unha bebida alcohólica galega inventada arredor do século XII. O seu consumo está rodeado de tradicións. Mentres se elabora pronúnciase un conxuro para protexer contra meigallos e para manter os espíritos e demais seres malvados alonxados de quen a bebe.

Queimada en preparación
Queimada en preparación
Conxuro
Conxuro

Índice

[editar] Tradición

O ritual da preparación está dirixido a alonxar os malos espíritos e as meigas que, segundo a tradición, asexan os homes e mulleres para tentar maldicilos, ben sexa por diversión, por vinganza ou por calquera outro motivo. Calquera ocasión é boa para realizar unha queimada: unha festa, reunións familiares ou de amigos. Tras a cea, na escuridade da noite (que é un dos mellores momentos para realizala), os comensais reúnense arredor do pote no que se elabora, preferibelmente coas luces apagadas, para animar os corazóns e estreitar os lazos de amizade. Un deles encárgase de darlle o toque final erguendo cun cazo o líquido en chamas e deixándoo caer pouco a pouco no recipiente mentres pronuncia o conxuro, o que crea un ambiente moi especial.

[editar] Ingredientes

Os ingredientes principais son a augardente e o azucre, aos que normalmente se lles engade a tona dun limón ou laranxa, uns poucos grans de café sen moer. Hai quen bota tamén anacos de mazá, uvas ou algún outro ingrediente. Os seus ingredientes principais son o augardente e o azucre ós que xeralmente se lles bota: casca de limón ou laranxa, unhos poucos grans de café sen moer. Á mestura pódenselle engadir cachos de mazá, uvas ou algún outro ingrediente, os cales se engaden de forma independente segundo a tradición da zona.

[editar] Preparación

Nun pote de barro cocido (hainos especiais para a queimada) bótanse a augardente e o azucre na proporción duns 120 gramos deste por litro daquela, os demais ingredientes e se remexe.

Nun recipiente máis pequeno (normalmente o cazo co que se remove) cóllese á parte unha pequena cantidade de queimada, sen limón nin café, móllanse os bordos do cucharón coa bebida e préndeselle lume. Cando esté ardendo métese o cazo no recipiente grande ata que se estenda por toda a superficie. A continuación reméxese lentamente, deixando que suban as lapas do alcohol e creando cascatas con elas. Reméxese ata que se consume o alcohol e a queimada se apaga por si soa, normalmente rematando polos bordos, que non se apagan. É cara ó final deste proceso cando se recita o esconxuro.

A queimada sérvese quente, incluindo todos os ingredientes.

[editar] Conxuro ou Esconxuro

Mouchos, curuxas, sapos e bruxas.

Demos, trasgos e diaños,

espíritos das neboadas veigas.

Corvos, píntegas e meigas:

feitizos das menciñeiras.

Podres cañotas furadas,

fogar dos vermes e alimañas.

Lume das Santas Compañas,

mal de ollo, negros meigallos,

cheiro dos mortos, tronos e raios.

Ouveo do can, pregón da morte;

fuciño do sátiro e pé do coello.

Pecadora lingua da mala muller

casada cun home vello.

Averno de satán e belcebú,

lume dos cadáveres ardentes,

corpos mutilados dos indecentes,

peidos dos infernais cus,

bramido da mar embravecida.

Barriga inútil da muller solteira,

falar dos gatos que andan á xaneira,

guedella porca da cabra mal parida.

Con este fol levantarei

as chamas deste lume

que asemella ao do Inferno,

e fuxirán as bruxas

a cabalo das súas vasoiras,

índose bañar na praia

das areas gordas.

¡Oíde, oíde! os ruxidos

que dan as que non poden

deixar de queimarse no augardente

quedando así purificadas.

E cando este beberaxe

baixe polas nosas gorxas,

quedaremos libres dos males

da nosa alma e de todo embruxamento.

Forzas do ar, terra, mar e lume,

a vós fago esta chamada:

se é verdade que tendes máis poder

que a humana xente,

eiquí e agora, facede que os espíritos

dos amigos que están fóra,

participen con nós desta Queimada.

Outras linguas