Santo Antón de Padua
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Santo Antón de Padua (1195 - 13 de xuño de 1231) é un santo da igrexa católica romana, festexado o día 13 de xuño. Foi un dos Doutores da Igrexa.
Naceu en Lisboa, nunha familia nobre, aprendeu as disciplinas de Agustiño antes de entrar nos franciscanos. Foi de misioneiro a Marrocos pero tivo que ser repatriado en 1221 por problemas de saúde. Viviu un ano nunha cova. Aprendeu e ensinou teoloxía en Italia, principalmente en Boloña, despois estableceuse no sur de Francia. Fundou un mosteiro en Brive, onde fixo numerosas conversións. De volta en Italia, sobre o 1227, foi enviado a Padua. Foi canonizado polo papa Gregorio IX un ano despois da súa morte.
O culto a Santo Antón de Padua espállase sobre todo nos século XV e XVI. Convírtese no santo patrón de Portugal, dende onde os exploradores o deron a coñecer ó mundo enteiro. É tamén o patrón dos mariñeiros, dos náufragos e dos prisioneiros.
A partir do século XVII, santo Antón de Padua é igualmente invocado para atopar os obxectos perdidos, despois para recuperar a saúde, e ó final, para que se cumpra un desexo. A idea de invocar a santo Antón para atopar obxectos perdidos ven do feito de que un ladrón que lle roubara os seus comentarios sobre os salmos viuse obrigado a devolverllos.
Numerosos episodios sobrenaturais sonlle atribuídos, como ter durante unha noite o Neno Xesús no colo.
Representacións artísticas :
Na Idade Media, as representacións de Santo Antón de Padua son bastante raras, pero vólvense correntes a partir do século XIV. As máis das igrexas contan hoxe cunha estatua deste santo. É xeralmente representado como un home vestido co hábito franciscano atado por un corel de tres nós.
Represéntase a miúdo predicando ás xentes ou ós peixes, en discusión con San Francisco, guerreando cos malvados, poñendo no seu sitio a perna dun home que a cortara en signo de penitencia, facendo axeonllarse unha burra diante da Sagrada Forma para convencer a un xudeu que dubidaba da presencia de Deus nesta oblea, ou aínda asistindo á aparición da Virxe e do Neno Xesús (sentado ou de pé sobre un libro).
Os seus principais atributos son o hábito franciscano, o Neno Xesús, una burra, un libro, peixes, un corazón en chamas...