San Rosendo
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
(907-977). Fundador e Abade do Mosteiro de San Salvador de Celanova. Bispo de Mondoñedo. Figura política sobranceira na Galicia do século X.
[editar] Figura relixiosa
Cun carisma espiritoal recoñecido deu un pulo decisivo ao monacato no noroeste peninsular, no marco da expansión benedictina en Europa. A súa impronta notouse no mosteiro de Caaveiro no de Lourenzá e no de Portomarín. Fundou o Mosteiro de San Salvador de Celanova espello dos mosteiros galegos e dinamizador da cultura e o desenvolvemento dos reinos cristiáns no umbral do ano mil.
Tras un fecundo mandato na diócese de Mondoñedo, decidiu abdicar para retirarse ao mosteiro da súa fundación. Foi ponderado polo seu carácter paternal e a súa solicitude cara os febles e desvalidos. Morto en olor de santidade, foi recoñecido moi cedo como santo polo pobo galego e a Orde Benedictina, antes da súa canonización por Roma.
[editar] Líder político
Fillo de Gutier Menéndez e Ildaura Ériz. Foi a máxima figura da familia galaica emparentada cos reis de León dende os tempos de Ordoño II e a princesa galega Elvira Menéndez. Como tal exerceu de árbitro político nas loitas entre Ordoño IV e Sancho I, ámbolos dous coroados en Santiago de Compostela. Os reis galaico-leoneses confiáronlle o goberno dunha terra axitada pola rebelión e a conspiración. Liderou á nobreza galega na súa loita contra a invasión dos normandos de Gunderedo (968)
Sancho I nomeuno administrador apostólico da diócese Iria-Santiago de Compostela. Cargo que exerceu ata o envelenamento do rei polos nobres galaico-portugueses. A partir dese momento retirouse a Celanova ata a súa morte no ano 977.