Música Moderna

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Índice

[editar] A evolución da música clásica

Esgotada no século XX a creatividade da chamada xenericamente música clásica logo do escaso éxito da música dodecafónica e o nulo empatismo dos creadores musicais a partir do posromanticismo, a modernidade na música ten a súa relevancia máis salientable no que atinxe á música popular.

Fronte á música tradicional, ou fronte á música clásica, e paralelamente cos avances tecnolóxicos que permiten a electrificación e o rexistro de sons, ao longo do século XX a música experimentou unha profunda transformación, paralelamente á súa chamada "democratización".

En primeiro lugar, a invención do gramófono e a posibilidade de comercialización da música, para ser escoitada privadamente, levou ao público música proveñente doutros lugares distantes xeográficamente, permitindo que a música se convertise nun auténtico obxecto de consumo.

A partir da Segunda Guerra Mundial e conxuntamente coa aplicación da electricidade aos instrumentos e medios tanto de produción como de reprodución musicais, a música popular afroamericana influíu, desde o blues e o Jazz a un tipo de música diferente, axeitada para o disfrute das xeneracións máis novas. Xeneracións que comezaban a coñecer o ocio e que desexaban procurar evasións aos problemas que xurdiran da posguerra. Ese pulo pronto conseguiu crear ao seu arredor unha industria que logo do éxito mediático e popular de estrelas coma Elvis Presley ou The Beatles non dubidou en apostar por cantas novas alternativas aparecesen. A xuventude, por primeira vez, era a destinataria do mercado.

Ese desenvolvemento industrial da música e a explosión sociocultural dos anos 60 non só permitiu así convertir a música nun obxecto de consumo habitual, senón que tamén fixo posible que a propia xente, a xente nova, participase no proceso de creación e produción musical, sen necesidade de estudios ou preparación especiais, e sen a necesidade de se axustar a cánons ou regras, pois precisamente tratábase de afastarse de elas.

[editar] Os medios

Tres son os instrumentos que máis axudaron á evolución da música moderna ata os nosos días: a guitarra, a batería e os teclados.

[editar] O uso da guitarra eléctrica

O primeiro instrumento musical que pode chamarse "moderno" é a guitarra eléctrica (finais dos anos corenta), que permitiu que os guitarristas se incorporaran ás banda de Jazz poideran ser escoitadas nidiamente nela como parte da sección rítmica. Charlie Christian convertiu a guitarra nun instrumento solista dentro da banda de Jazz, o que supuxo un paso importante para a modernización do seu son e unha nova consideración do instrumento. O sonido da guitarra eléctrica foi incorporado tamén aos grupos de música country (Bill Carson), e aínda que o único que se pretendía era amplificar o sonido, pronto os guitarristas se decataron de que con eses medios podían facer música distinta. Así, para eliminar o ruido de masa que producían os micrófonos de bobina única que levaban as guitarras eléctricas, Seth Lover inventou a finais dos anos cincoenta o micrófono (pick up ou pastilla) de dobre bobinado, chamado humbucker. Este novo receptor de sonido producía unha saturación (overdrive) da etapa de previo do amplificador a lámparas, que se ben era un efecto indesexado, xa a mediados dos anos sesenta músicos como Eric Clapton ou Jeff Beck souberon aproveitar ese tipo de son para as suas interpretacións. Pronto ese efecto indesexado convertiuse nun efecto buscado e así a saturación ou distorsión da guitarra e o amplificador deu paso á música rock.

A finais dos anos sesenta Jimi Hendrix extendeu e puxo de moda o uso de efectos de son, tan próximos á psicodelia.

[editar] O uso da percusión

A batería xa fora utilizada polas primeiras bandas de Jazz, como base principal da sección rítmica, xunto co contrabaixo. O ritmo esaxeradamente marcado daquel xénero músical transmitiuse adquirindo cada vez máis importancia ata a música que se fai nos nosos días.

[editar] O uso dos teclados

Pronto a electrificación chegou tamén ao piano e ao órgano. Nos anos sesenta o máis importante piano eléctrico foi o desenvolvido pola fábrica Fender, denominado "Rhodes" e o más importante órgano eléctrico foi o deseñado pola empresa "Hammond". A final da dita década, Robert Moog, un inventor que xa levaba anos desenvolvendo as súas ideas neste eido, deseñou o sintetizador e conseguiu chamar a atención de músicos agora xa lexendarios coma Roger Waters (Pink Floyd) que utilizaron os seus instrumentos e imprimiron o seu timbre e sabor á súa música.


[editar] Os estilos

[editar] A nova música popular

Sería inacabable unha relación de estilos musicais que se puideran englobar no concepto de música moderna, se é que o dito concepto realmente existe. Pódese, iso si, falar de pioneiros e de figuras salientables que puxaron por que a música salise das estructuras tradicionais. Inicialmente a música mantiña as formas tradicionais das cancións que proveñían dos Lieder na súa duración, mantendo tamén a estrutura de divisións, tempo e compases tradicionais (por exemplo, a sonata, como no tema "And I Love Her" de The Beatles), pero pronto naceu outra visión formal (O album "concepto", como "Sergeant Peppers" do mesmo grupo), e incluso música que non estaba concebida para ser interpretada senón simplemente para ser grabada e reproducida.

O nacemento e desenvolvemento de Rock deu lugar a unha enorme variedade de estilos e secuelas, co incorporación de armonías non occidentales, incorporación de novos instrumentos, etc., todo isto arredor dunha sucesión de tendencias e grandes familias de estilos musicais, o Rock'n'roll, o Pop, o Rock, o Punk, o AOR, o Tecno, a posmodernidade, o Grunge, a New Wave, etc. Por suposto, é común a todos eses estilos a influenza da cultura anglosaxona, de xeito tal que os demais países lles deron cadansúa impronta ou xeito de entendelo, producindo un obxecto de consumo máis ben interno e sen proxección salientable, agás excepcións, e co visto e prace dunha industria xa moi globalizada.

Non se pode esquecer a figuras coma Frank Zappa e outros músicos experimentais, moitos deles, como o propio Zappa, sumamente prolíficos, que se ben non foron ben considerados pola industria e o grande público, as suas aportacións foron imprescindibles para a evolución da música.

[editar] A modernización da música tradicional

Encomiables e, ás veces, fructíferos son os esforzos das comunidades con cultura propia en manter e conservar os seus signos de identidade, e entre eles, o folclore musical. En moitas ocasións se incorporan á interpretación as novas tecnoloxías, mais tamén se mixturan distintos estilos e se engaden elementos propios doutras culturas ou xéneros, principalmente o Jazz ou a música étnica.

[editar] A era dixital

Non hai un só instrumento musical que non poida ser emulado por un ordenador case ata a perfección. Isto significa que moitos dos instrumentos que escoitamos nas grabacións actuais son instrumentos virtuais, ou máis ben, sonidos xerados e reproducidos por modernos programas. Na maioría dos casos é absolutamente imposible distinguir se un piano ou unha batería son reais ou virtuais.

Quizais o único instrumento que aínda non puido ser emulado sexa a guitarra, ... e a voz humana. Non obstante tanto un como outro son procesados e "axudados" cos programas de edición como Pro Tools, Guitar Rig etc. Non existe unha soa grabación que non utilice eses modernos sistemas de procesamento de efectos e edición, salvo que a "pureza" sexa buscada de propósito, cousa realmente inusual. Ademais, co abaratamento da tecnoloxía, calquera rapaz pode ter na casa centos e centos de sons distintos, ou facer que a súa guitarra eléctrica sone coma a dos seus heroes. Por poucos centos de euros pódense adquirir multiefectos coma o POD de Line 6, ou a GT6 de Boss.


Además da producción do son, a grabación do mesmo mediante ordenadores é algo totalmente habitual cos programas secuenciadores, que permiten a grabación sucesiva e xa non necesariamente simultánea de pistas, sen límite de número. Lonxe quedan aquelas pioneiras grabacións de dezaséis e vintecatro pistas dos anos sesenta dos estudios Abbey Road.

A mixtura das diferentes tecnoloxías permitiron, por exemplo, construir instrumentos que poidan almacenar sons e mostras (samples), de xeito que premendo un botón se poida emular toda clase de sons e modificarlos en tempo real; interconectar instrumentos (tecnoloxía MIDI); ou mesmo que permitan a un usuario non cualificado inventar sons xamais antes escoitados polo ser humán.

O importante, outra vez, como no caso do invento da guitarra eléctrica, é que as novas tecnoloxías axudan a que a música se desenvolva e a que os seus creadores procuren novas tendencias e novos camiños.