Literatura islandesa
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
A partir do século XII comezáronse a pór por escrito as composicións da literatura oral. Debido á insularidade de Islandia, esta produción escrita conservouse inalterada até que no século XVI apareceu un movemento de eruditos que se interesou pola consolidación deste acervo. Grazas a isto, as literaturas nórdicas antigas (literaturas norrenas) puideron conservar moito do seu carácter.
No século XIII florecían os escaldos, os poetas que actuaban nas cortes feudais, moitos dos cales emigraron cara outros países escandinavos. A primeira metade deste século foi de esplendor cultural. Naceu unha literatura en prosa consistente en sagas, narrativas derivadas de feitos históricos. É a época de Snorri Sturluson, o maior erudito islandés antigo, que escribiu unha historia dos reis de Noruega, a Heimskringla e unha historia da poesía escáldica, a Edda.
Islandia foi dominada polos noruegueses e no século XV iniciouse a súa decadencia cultural. O único poeta foi o bispo católico J. Arason. Coa Reforma reanudouse a tradición lingüística islandesa. Destaca a tradución da Biblia de O. Gottskálksson e G. Thorlálksson. Ironicamente, o interese pola literatura antiga provocou que nos séculos XVII e XVIII se fosen levando os documentos máis importantes para bibliotecas dinamarquesas e suecas. O pastor protestante H. Pétursson compuxo poesía relixiosa.
O Romantismo islandés naceu en Copenhague entre estudantes que formularon o problema da identidade nacional e se agruparon arredor da revista Fjölnir e entre os que destacaban B. Thórarensen e J. Hallgrímsson. Durante os séculos XIX e XX déronse dúas correntes, unha verista, interesada polas tradicións locais e comprometidos na representación da dura realidade diaria, como G. Pálssson e Th. Gjallandi e outra espiritualista e simbolista, como E. Benediktsson e S. G. Stephansson.
Entre os autores recentes destacan os novelistas H.K. Laxness, Premio Nobel de Literatura en 1955, e G. Gunnarson.