Mahoma - محمد

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

 Minatura persa representando o profeta Mahoma ascendendo no Burak ao Ceo, unha viaxe coñecida como Mirax
Minatura persa representando o profeta Mahoma ascendendo no Burak ao Ceo, unha viaxe coñecida como Mirax

Mahoma ou Mahomé é a transliteración en galego do nome propio árabe محمد (Muhammad).

Mahoma foi un líder relixioso e político árabe. O seu nome completo é: Muhammad Bin Abdullah Bin Abdul Mutalib Bin Hachim Bin Abd Manaf Bin Kusay.

Naceu no 570 d.C. na cidade da Meca e faleceu o 8 de xuño de 632 en Medina (ambas as dúas cidades fican na actual Arabia Saudita). Segundo a relixión islámica, Mahoma é o máis recente e último profeta do Deus de Abraham.

Aos 40 anos de idade, segundo a tradición do Islamismo, foille confiada por Deus (a través do Anxo Gabriel) a Mensaxe do islam na forma do Corán. Tamén segundo a doutrina musulmá, Mahoma foi precedido no seu papel de profeta por Xesús, Moisés, David, Xacob, Isaac, Ismael e Abraham. Como figura política, el unificou varias tribos árabes, o que permitiu as conquistas árabes daquilo que viría ser un imperio islámico que se estendeu ata a Europa.

Usualmente, cando un musulmán se refere a Mahoma, Xesús ou outro dos seus profetas, inmediatamente despois do nome di ou escribe "(que a Paz e Benzón de Deus estean sobre el)" ou expresión equivalente noutra lingua (frecuentemente árabe), ou incluso usa a sigla desa expresión (en árabe é "SWAS").

Os musulmáns non o consideran un ser divino senón un ser humano; con todo, el é visto como un dos máis perfectos entre os seres humanos.

Mahoma foi analfabeto. O propio Corán así o di (Surah 7.157-8). A xeneralidade dos teólogos confirmao, mais tamén hai quen o refuta. Mahoma tivo 9 esposas, ou 12 se incluímos as escravas.


Índice

[editar] Xuventude

Nado (posibelmente o 20 de abril do 570) pouco despois da morte do pai Abd Allah, Mahoma pertenceu a aquilo que hoxe clasificaríamos como unha familia de clase media. Inicialmente ficou a cargo do seu avó paterno Abd al-Muttalib, un antigo líder do prestixioso clan Hashim (que era parte da tribo dos Quraysh). Aparentemente debido a que o clima de Meca tiña unha reputación de ser pouco saudábel, a familia de Mahoma entregouno aos coidados dunha ama de leite chamada Halima, dunha tribo nómade, e pasou algún tempo no deserto (aparentemente esta práctica era corrente nas clases medias e altas).

Á idade de seis anos, Mahoma perdeu a súa nai Amina. Cando aos oito perdeu a seu avó Abd al-Muttalib, Mahoma pasou ao coidado do seu tío Abu Talib, o novo líder do clan Hashim da tribo dos Quraysh - o máis poderoso da Meca.

A Meca era nesta altura unha cidade-estado no deserto, cuxo principal monumento era a Kaaba (Ka'aba), supostamente construída por Abraham, o antepasado de árabes e xudeus (e dos cristiáns). A maior parte dos habitantes de Meca adoraban ídolos. A pesar de que a cidade non posuía recursos naturais, funcionaba como un centro comercial, visitada por moitos comerciantes estranxeiros.

Como é consensualmente recoñecido, Mahoma desempeñou un papel moi activo na vida cívica desta cidade. Seu tio Zubair fundou a orde de cabalaría coñecida como a Hilf al-fudul, que atendía os oprimidos da cidade, habitantes locais e visitantes estranxeiros, sendo Mahoma un membro entusiasta.

Mahoma axudou na resolución de disputas, e tornouse coñecido como Al-Ameen ("o confiábel") debido á súa reputación sen máculas nestas mediacións. Como exemplo, cando a Kaaba sofreu danos despois dunha inundación, e os líderes da Meca querian receber todos a honra de resolver o problema, foi Mahoma o nomeado para resolvelo. Mahoma propuxo que estendesen un lenzo branco no chan, que colocasen a Pedra Negra (tamén coñecida como Haxar el Aswad) no medio e pediu aos líderes tribais que a transportasen ao seu debido local, segurando os cantos do lenzo. Chegados ao debido local, o mesmo Mahoma tratou de a colocar na posición debida.

Na súa adolescencia, Mahoma comezou a acompañar a seu tio nas viaxes comerciais pola Siria. Deste xeito tornouse unha persoa viaxada, familiar cos costumes de terras estranxeiras.

[editar] Primeiro Casamento

Por volta de 595, nunha viaxe comercial, Mahoma coñeceu Khadixah, unha viúva rica de 40 anos de idade. O xove Mahoma (na altura 25 anos de idade) impresionou Khadixah de tal forma que ela propuxo o casamento. O casamento foi un punto de viraxe na vida de Mahoma. De acordo cos costumes árabes, os fillos máis novos non recibían ningunha herdanza, sexa dos pais ou dos avós. Con este casamento, Mahoma viuse subitamente señor dunha grande fortuna. A sira rexista que deu á luz 6 fillos de Mahoma. A pesar de Mahoma non ter crianzas das súas futuras mulleres, el tivo un fillo dunha súa escrava copta (un pobo exípcio) María (Miriam). Este fillo, chamado Ibrahim, morreu na infancia.

[editar] Anos seguintes

Mahoma casou con preto de outras dez mulleres nos seus anos seguintes, todas ela viúvas, excepto Aisha. Varias destas mulleres foron feitas viúvas e tomadas como trofeo por Mahoma e os seus seguidores no decurso das súas incursións guerreiras.

Unha das mulleres máis importantes foi Aisha, (عائشة) que tiña seis anos de idade na altura do seu noivado, e segundo os rexistros, nove anos de idade cando o casamento foi consumado; isto pode talvez ser explicado polo costume árabe de contraer o casamento despois da primeira menstruación. É posibel que el teña concedido a liberdade á rapaza súa escrava Mirian, e a teña tomado como esposa. Porén, os primeiros biógrafos musulmáns non deixan moi claro se ela viviu con el como muller libre ou como escrava concubina.

[editar] Fundación do Islam

Mahoma tivo a certa altura un punto de reflexión e tomou o hábito de pasar noites nunha caverna próxima de Meca, en meditación e pensamento. Por volta do ano 610, encanto meditaba, Mahoma afirmou ter a visión do anxo Gabriel e ouviu unha voz dicendolle "Ti es o mensaxeiro de Deus." Desde este momento ata á súa morte, Mahoma terá alegadamente recebido frecuentes revelacións. Por veces, como a tradición o di, ao reciber estas mensaxes, Mahoma terá transpirado e entrado en estado de transo. Esta visión do anxo Gabriel terá perturbado a Mahoma, mais a súa muller Khadixa reconfortouno.

Por volta de 613 DC Mahoma comezou a pregar en público. Ao proclamar a súa mensaxe publicamente, Mahoma gañou seguidores, incluindo os fillos e irmáns do home máis rico da Meca. A relixión que el pregou tornouse coñecida como o Islam (submisión á vontade de Deus). Quer o Corán e os diceres de Mahoma indican que Mahoma viu desde cedo o Islam como unha relixión universal e non meramente da comunidade árabe.

Á medida que os seus seguidores crecian, el tornábase unha ameaza para as tribos locais, especialmente a Quraysh, a súa propria tribo, que tiña a responsabilidade polo cuidado da Kaaba, que nesta altura hospedaba varios millares de ídolos que os árabes nesta altura adoraban como deuses.

[editar] Rexeición

Cando Mahoma pregou perante este panteón, el tornouse moi impopular cos gobernantes, e os seus seguidores foron alvos de ataques repetidos ás súas persoas e propriedades. De acordo cos relatos, alguns dos habitantes de Meca lanzaron ataques vigorosos e brutais contra esta nova relixión: forzaron persoas a deitarse sobre area ardente, colocaron enormes pedras sobre os seus peitos, derramaron ferro derretido sobre eles. Moitos terán morrido, mais a fe prevaleceu. Esta persecución non atinxiu inicialmente o proprio Mahoma, polo simples motivo de que a súa familia detiña moita influencia. Porén, estas circunstancias tornaranse intolerábeis e Mahoma aconsellou alguns dos seus seguidores a iren para a Abisinia.

Os habitantes de Meca tentaron aliciar Mahoma a deixar a súa misión relixiosa oferecendolle poder político. Á medida que os seguidores de Mahoma aumentaron, os seus opoñentes tentaron demovélo a deixar ou alterar a súa relixión. Ofereceranlle unha boa parte do comercio e o casamento con mulleres dalgunhas das familias máis ricas, mais el rexeitou todas estas ofrendas. Os habitantes de Meca acabaron por exixir que Abu Talib entregase o seu sobriño Mahoma para execución. Unha vez que el recusou, a oposición exerceu presión comercial contra a tribo de Mahoma e os seus apoiantes. Houbo tamén unha tentativa de asasinato. Despois da morte do seu tio e de Khadixa, o proprio clan de Mahoma retiroulle a protección. Sofreu entón insultos, foi apedrexado e tirado contra espiños e lixo; mais, non o mataron.

[editar] Héxira - a emigración de Meca para Medina

En 622, despois da persecución aos seus seguidores se ter tornado maior e de teren decidido asasinalo, Mahoma e os seus seguidores deixaron Meca con dirección a Medina. Aí chegados, converterían moitos apoiantes. Esta "Héxira" ou emigración (que se costuma traducir tamén por voo) marca o inicio do calendario islámico.

Os habitantes de Medina esperaron que Mahoma os unise e evitase incidentes tais como a guerra civil de Medina de 618, na cal moitas vidas se tiñan perdido. Un documento coñecido como a Constitución de Medina (622-623) estableceu a confederazón entre os seguidores de Mahoma de Meca e os clans árabes viciños. Medina e os seus subúrbios tornaranse despois de a ratificación do tratado, nun estado de coligación, con Medina como Capital e Mahoma como "presidente". A autoridade pasou para as mans de Mahoma e os seus seguidores polo que se pode dicir que Medina se tornou entón na capital do Islam. Para expandir a zona de paz e de seguranza, o profeta comezou a facer acordos semellantes con outras tribos á volta do "seu estado".

[editar] Medina

A tribo quraish, en resposta á fuga de Mahoma para Medina, formou unha alianza con outras tribos politeístas en Meca, para molestar os musulmanos en Medina e en Meca. Eles tamén ameazaron de morte os musulmanos que quixesen regresar a Meca. En Medina, cos musulmanos baixo alerta, alguns emigrantes musulmanos de Meca iniciaron ataques militares contra caravanas de Meca a camiño da Siria, afectando a economía de Meca.

Por volta desta altura, Mahoma mudou a dirección da Qibla de Xerusalén para Meca. En marzo de 624 Mahoma liderou unha tropa de asalto de preto de 300 homes a unha caravana vinda de Meca, liderada por Abu Sufyan, o líder do clan Umayyah. A caravana conseguiu escapar mais Abu Xahl, o líder do clan Makhzun, que tiña previamente oposto Mahoma e organizado un boicot contra o clan Hashim de Mahoma, detiña o comando dunha forza de preto de 800 homes e quería ensinar a Mahoma unha lección.

A 15 de Marzo de 624, próximo dun lugar chamado Badr, as dúas forzas coliden. A pesar de seren apenas 300 contra 800 na batalla, os musulmanos tiveron éxito, matando polo menos 45 naturais de Meca, incluindo Abu Xahl, e tomando 70 prisioneiros; con apenas 14 baixas musulmás. Para os musulmanos, isto pareceu como unha proba da profecia de Mahoma, e Mahoma e os musulmanos festexaron. Seguindo esta vitoria, os musulmanos expeliron un clan xudeu hostil, os banu Cainuqa, que tiñan violado un pacto de non agresión e tiveron escaramuzas menores antes da seguinte grande batalla en Uhud. Virtualmente todos os habitantes de Medina converteranse e Mahoma tornouse o gobernador de feito da cidade.

Varias importantes alianzas polo casamento ocorreron nesta altura. Das fillas de Mahoma, Fátima casou con Alí (sería máis tarde o cuarto califa) e Umn Kulthun casou con Uthman (o terceiro califa).

O proprio Mahoma, xa casado con Aisha (casamento cando ela tiña 6 anos de idade, consumado cando ela atinxiu os 9), filla de Abu Bakr (o primeiro califa) casou entón con Hafsah, a filla de Umar (o segundo califa). A 21 de Marzo de 625, Abu Sufyan, en busca de vinganza, entrou en Medina con 3.000 homes. Na mañá do 23 de marzo comezou a loita. A batalla non produciu un vencedor ou perdedor óbvios, a pesar dos de Meca clamaren a vitoria. Nos dous anos seguintes, ambos os lados preparanse para un encontro decisivo.

En abril de 627, Abu Sufyan liderou unha gran confederazón de 10.000 homes contra Medina. Os xudeus de Medina acordaran no tratado de Medina participar na protección de Medina; mais, a tribo xudaica de Banu Qurayza non participou nos combates. En vez diso, acordaron con Abu Sufyan o ataque aos musulmanos desde a retaguarda despois de el ter entrado na cidade.

Algunhas persoas entre os proprios musulmanos fixeron tamén tais acordos baixo a lideranza de Abd Allah ibn Ubayy: relatos posteriores referense a eles como "aqueles que profesan crenzas e opinións que non se teñen" (ou "un que se pasa por pio", munafiqum).

Entre as grandes forzas de Abu Sufyan e as forzas de Banu Qurayza - que consistian de todos os seus homes en idade de loitar - e as forzas dos munafiqun, os musulmanos terian atopado o masacre se Abu Sufyan tivese triunfado. O Islam podería ter deixado de existir.

Para os traidores dentro de Medina debe ter parecido unha surpresa cando a forza de 10.000 homes de Abu Sufyan fallou en atravesar unha trincheira cavada á volta de Medina por orde de Mahoma, tal como o escriba persa Salman e-Farsi lle tiña suxerido. Despois da retirada de Abu Sufyan e as súas forzas, os musulmanos dirixiron a súa atención para os grupos que cometeran traición ao acordo de Medina. Os munafiqum desmoronaranse rapidamente, e o seu líder Abd Allah ibn Ubayy prometeu alianza con Mahoma. Os musulmanos cercaron entón o Banu Qurayza, que tiña conspirado contra eles. Eles tiñan tido a oportunidade de escoller Mahoma como árbitro, mais en vez diso, os Banu Qurayza escolleron Saad ibn Muadh, o líder dos seus antigos aliados os Aus.

Saad sofrira unha ferida letal na batalla contra as forzas de Abu Sufyan e ordenou a execución das forzas activas da tribo, consistindo de todos os seus homes adultos. El permitiu ás mulleres non-combatentes e ás crianzas iveren como escravos para o resto da vida, como era tradición do tempo. Máis tarde, comentadores argumentaron que o punimento de Banu Qurayza era conforme aos ditames da Bíblia hebrea sobre a guerra; non obstante, as fontes orixinais da sirah non mencionan isto.

Por volta de 627 Mahoma tiña unido Medina baixo o Islam, co privilexio de protección para os xudeus e cristiáns que vivian alí. Un nova relixión xurdira. Os beduínos, despois dun período de batallas e negociacións, tornaranse aliados de Mahoma e aceitaron a súa relixión. Despois de moito contacto coa cidade e cos musulmanos, alguns converteranse gradualmente. Por esta altura, as revelacións que supostamente tiñan visitado Mahoma, chegaron ao fín. El regresou entón a Meca para tomar pose da Kaaba.

[editar] Meca

Mahoma colocou os cidadáns de Meca sobre presión económica, destinada primeiramente a gañar a adesión deles ao Islam. En Marzo de 628, el partiu para a "peregrinación" a Meca, con 1600 militares que o acompañaban. Os naturais de Meca puxeron travo ao avanzo destas forzas nos limites do seu territorio, en al-Hudaybiyah. Alguns días despois, os de Meca fixeron un tratado con Mahoma. Con negociación e o consentimento dos máis vellos da Quraysh, el fixo unha peregrinación á Kaaba, desarmado. As hostilidades irian ter un fín e os musulmanos irian conseguir a permisión para facer a peregrinación a Meca no próximo ano. O casamento de Mahoma con Habiba, filla de Abu Sufyan (antigo inimigo de Mahoma) cimentou aínda máis o tratado.

Despois de un certo período, o acordo extinguiuse e a guerra rebentou. En novembro de 629, aliados de Meca atacaron un aliado de Mahoma, o que levou Mahoma a romper o tratado de al-Hudaybiyah. Despois de planeamento secreto, Mahoma marchou sobre Meca en xaneiro de 630 con 10.000 combatentes. Non houbo derramamento de sangue. Abu Sufyan e outros líderes de Meca submeteranse formalmente. Mahoma prometeu unha amnistía xeral (con algunhas persoas especificamente excluidas). A pesar de el non os ter forzado, moitos habitantes de Meca converteranse ao islam. En Meca, Mahoma destruiu os ídolos na Kaaba e en outros pequenos santuarios.

[editar] Unificación da Arabia

Despois de a héxira (en inglés: hixrah) Mahoma comezou a establecer alianzas con tribos nómades. Á medida que a súa forza e influencia creceu, Mahoma insistiu que as tribos potencialmente aliadas se tornasen musulmás.

Cando estaba en Meca, Mahoma foi informado de que había unha grande concentrazón de tribos hostis e el partiu para as defrontar. A batalla tivo lugar en Hunain, e os inimigos foron derrotados. Alguns viron agora Mahoma como o home máis poderoso da Arabia e a maioría da tribos enviou delegacións para Medina, en busca dunha alianza. Antes da súa morte, rebelións ocorreron nunha ou dúas partes da Arabia mais o estado islámico tiña forza suficiente para lidar con elas.

Mahoma foi para Medina (na altura coñecida como "Yathrib") onde el foi convidado a tornarse un intermediario na disputa entre as dúas tribos rivais de Medina (os Aws e Khasrax). El organizou un sistema social, fixo colecta de impostos, organizou a defensa da cidade contra numerosas incursións de Meca e outros lugares, e contraiu varios acordos comerciais. Mahoma construiu mesquitas e estableceu unha cultura relixiosa baseada no respeito por outras relixións e a súa liberdade de práctica relixiosa.

[editar] Morte e legado

Image:Mesquita do profeta en medina.jpg
Mesquita do Profeta, en Medina; nela fica a tumba onde Mahoma foi enterrado

Pouco antes da súa morte, Mahoma dirixiuse pola última vez aos seus seguidores naquilo que ficou coñecido como o sermón final do profeta. A súa morte en Xuño de 632 en Medina, coa idade de 63, deu orixe a unha grande crise entre os seus seguidores. Na verdade, esta disputa acabou por orixinar a división do Islam entre as seitas sunita e xiita. Os siitas acreditan que o profeta designou Alí ibn Abu Talib como seu sucesor, neste sermón público na súa última hax, nun lugar chamado Ghadir Khon, encanto que os sunitas discordan disto.