Ío (satélite)

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Ío

Imaxe ampliada
Descobrimento
Descoberto por S. Marius
G. Galilei
Descoberto en 1610
Características orbitais
Raio Medio 421,600 km
Excentricidade 0.041
Período de revolución 1d 18h 27.6n
Inclinación 0.040°
É un Satélite natural de Xúpiter
Características físicas
Diámetro ecuatorial 3632 km
Área superficial 41,000,000 km2
Masa 8.94×1022 kg
Densidade media 3.55 g/cm3
Aceleración gravítica
á superficie
1.81 m/s2
Gravidade na superficie (Terra = 1) 0.1847
Período de rotación 1d 18h 27.6n
Inclinación axial °
Albedo 0.61
Temperatura
á superficie
min med max
K 130 K 2000 K
Características atmosféricas
Presión atmosférica Vestixios kPa
Dióxido de xofre %

Ío é un dos satélites, descobertos por Galileo Galilei nas súas observacións, de Xúpiter, co recén criado telescopio. Recibe o seu nombre de Ío procedente da mitoloxía grega. Tratase dun dos catro maiores satélites de Xupiter, os cais tamén se chaman galileanos, en homenaxe ao seu descobridor.

[editar] Características físicas

A diferencia da maior parte das lúas do Sistema Solar, Ío podería ter unha composición química similar á dos planetas telúricos, principalmente compostos de rochas de silicatos. Datos recentes provintes da misión Galileo indican que pode ter un núcleo de ferro cun radio duns 900 km.

Cando a sonda Voyager 1 enviou as primeiras imáxes de Ío en 1979, os científicos esperaban atopar numerosos cráteres, proporcionando datos sobre a idade do satélite. Contrariamente á expectativas, Ío non tiña prácticamente cráteres. A lúa ten unha actividade volcánica tan intensa que borrou por completo as sinais de cráteres de impactos pasados na súa superficie. Ademáis dos volcáns, a superficie conta coa presenza de montañas non volcánicas, lagos de xofre fundido, caldeiras volcánicas de varios kilómetros de profundidade e fluxos extensos de varios centos de kilómetros de longo, compostos por material fluido moi pouco viscoso (posiblemente algún tipo de composto de xofre fundido e silicatos). O xofre e os seus compostos adquiren unha gran variedade de cores, responsables da apariencia superficial do satélite.

Interior de Ío
Interior de Ío

Ío podería ter unha fina atmósfera composta de dióxido de xofre e algúns outros gases. A diferencia dos demáis satélites galileanos, carece casi por completo de auga. Esto é debido probablemente a que na formación dos satélites galileanos Xúpiter estaba tan quente que non permitiu condensar os elementos máis volátiles na rexión cercana ao planeta. Sen embargo, estos volátiles sí puideron condensarse máis lonxe, dando lugar aos demáis satélites, que amosan unha importante presencia de xeo.

En canto ao interior do satélite pode intuirse a súa composición estudiando a súa densidade, que é aproximadamente 3,5 g/cm³. A densidade de ferro é de aproximadamente 5, e a de silicato é 3.

[editar] Actividade Volcánica

Volcáns de Ío observados pola sonda Galileo
Volcáns de Ío observados pola sonda Galileo

Ío é o corpo do Sistema Solar con maior actividade volcánica. Os volcáns de Ío, a diferencia dos terrestres, expulsan dióxido de xofre. A enerxía necesaria para manter esta actividade volcánica proven da disipación a través de efectos de mareas producidos por Xúpiter, Europa e Ganímedes, dado que as tres lúas se atopan en resoancia orbital. Algunhas das erupcións de Ío emiten material a máis de 300 km de altura. A baixa gravedade do satélite permite que parte deste material sexa permanentemente expulsado da lúa, distribuíndose nun anel de material que cobre a súa órbita.

[editar] Ver Tamén

Sistema Solar

Image:Solar System XXVII.png

Sol · Mercurio · Venus · Terra · Marte · Ceres · Xúpiter · Saturno · Urano · Neptuno · Plutón · Eris

Cinto de asteroides | Cinto de Kuiper | Nube de Oort