Jethro Tull

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Atención: Este artigo precisa un traballo de revisión.

Por favor vexa a lista de Artigos con problemas e mellóreo de acordo coas indicacións que aparecen nesa páxina. Cando os problemas se resolvan retire esta mensaxe e borre a páxina da lista de artigos con problemas, pero por favor non quite esta mensaxe ata que estea todo solucionado.

Índice

[editar] As orixes (1964-1968)

As orixes de JETHRO TULL remontanse a mediados dos anos 60, cando tres individuos que respondían ós nomes de IAN ANDERSON, JEFFREY HAMMOND HAMMOND e JOHN EVANS decidiron formar unha banda de rock chamada THE BLADES. o seu debut foi en 1963, no Blackpool’s Holy Family Youth Club, comprendendo a formación ós seguintes músicos: ANDERSON á guitarra, HAMMOND ó baixo, EVANS á batería e MICHAEL STEPHENS, ex-guitarrista do grupo THE ATLANTICS. O repertorio da banda basabase en temas blues inspirados por xente coma SONNY TERRY, HOWLING WOLF, BROWNIE McGHEE, GRAHAM BOND e outros músicos norteamericanos e británicos do mesmo estilo musical. Con esta formación e repertorio estiveron actuando unha tempada, ata que comezaron a sucederse os cambios no seo da banda, que rematouse estabilizando coa inclusión de BARRIEMORE BARLOW á batería e o trasvase de JOHN EVANS ós teclados, que era o instrumento que dende un principio máis lle gustaba. Así chegouse ó primeiro cambio de nombre na banda (aínda que non sería o último, coma posteriormente veremos), pasando a chamarse en 1965 THE JOHN EVAN BAND, e incluindo no seu seo a un verdadeiro rosario de músicos: os mesmos que formaron THE BLADES menos MICHAEL STEPHENS, que decidiu abandoar o grupo, e a inclusión de DEREK WARD ó baixo, JIM DOOLIN á trompeta, MARTIN SKYRME ó saxofón e CHRIS RILEY á guitarra. Durante os seguintes dous anos, 1966 e 1967, o grupo tocou nos clubes máis prestixiosos do Norte de Gran Bretaña, entre os que destacaron o Twisted Wheel Chain e The Cavern, en Liverpool. Os temas que desenrrolaban eran unha mistura de blues, jazz e soul. Un novo cambio de nome produxose neste período: pasaron a chamarse THE JOHN EVAN’S SMASH, co conseguinte cambio na formación: JEFFREY HAMMOND, DEREK WARD, JIM DOOLIN, MARTIN SKYRME e CHRIS RILEY foron sustituidos por CHICK MURRAY á guitarra, TONY WILKINSON ó saxofón barítono, NEIL VALENTINE ó saxofón tenor e GLENN CORNICK ó baixo. Nembargantes, esta formación só durou un ano, xa que en novembro de 1967 produxose a gran estampida e só quedaron no grupo IAN ANDERSON e GLENN CORNICK, polo que tiveron que reclutar a dous novos músicos. Éstos serían o batería CLIVE BUNKER e o guitarrista MICK ABRAHAMS, ambos procedentes do grupo McGREGOR’S ENGINE. Con estos catro compoñentes comezou un periplo de dous meses durante os cales actuaron en diversos locais británicos, entre eles o mítico Marquee e no que sucederonse os cambios de nome: NAVY BLUE, BAG OF BLUES, IAN HENDERSON’S BAG O’ BLUES e moitos outros, producto do espantosamente mal que tocaban. Parece ser que o constante cambio de nome era o único que permitialles poder actuar nun local máis dunha vez, xa que coñeciendolles xamáis poderian facer polo pouco que gustaban. Nembargantes, xusto daquela sucedeu un feito que máis tarde revelariase como crucial para o futuro de JETHRO TULL e para a historia da música en xeral: TERRY ELLIS e CHRIS WRIGHT deciden formar unha compañía de discos á que poñerían por nome CHRYSALIS RECORDS. Dita compañía sería nun principio subsidiaria da todopoderosa ISLAND e enfocou o seu traballo á promoción de grupos con sons innovadores, polo que a través do productor DEREK LAWRENCE deciden fichar ós nosos protagonistas e colocarlle o ridículo nome de CANDY COLOURED RAIN, o cal non se produxo finalmente gracias a que un empleado de CHRYSALIS que estudiara historia suxeriu o de JETHRO TULL, que non é outra cousa que o nome dun agricultor, granxeiro e escritor inglés nado en Basildon en 1674, ó que se lle atribue en 1701 a invención e perfeccionamento da máquina de arar e diversos experimentos cos sistemas de sembra. A pesar de todo, o primeiro traballo oficial de JETHRO TULL na industria discográfica non saldría baixo o selo CHRYSALIS, senon que o faría para METRO GOLDWYN-MAYER. Tratabase dun single que incluía na súa cara A o tema "Aeroplane", composto por LEN BARNARD e IAN ANDERSON e pola cara B "Sunshine day", composto por MICK ABRAHAMS. Dito single foi publicado en febreiro de 1968 e distribuido baixo o nome de JETHRO TOE, seguramente debido a un erro de imprenta. En calquer caso, a repercusión deste traballo foi mínima, xa que apenas tivo promoción e tampouco atraeu o interés da crítica e do público.

[editar] Os duros comezos (1968-1970)

Tra-la intentona de alcanzar o éxito, o grupo, esta vez xa baixo o nome de JETHRO TULL, comezou unha extensa xira de actuacións durante o verán de 1968 en diversos clubes británicos, volvendo ó Marquee, esta vez xa de forma máis estable e gañandose o beneplácito do público. Este feito foi fundamental para o posterior triunfo do grupo, xa que a base de traballalo nas actuacións en directo conseguiron atraer a atención de gran cantidad de persoas que asistían anonadadas ás incríbles loucuras de ANDERSON coa súa flauta sobre o escenario e á enerxía que desprendía a banda tocando en vivo. Desta maneira, chegou por fin o salto á fama de JETHRO TULL: sería no Sunbury Jazz and blues Festival, onde a crítica quedou literalmente sorprendida da popularidade do grupo, debida sobre todo a que a gente que os virá tocar en directo polos diversos locais concentrarase alí para velos, polo que casi todo o público asistente era xa fan de JETHRO. Evidentemente, o seguinte paso estaba a punto de darse: a grabación dun Lp, algo que xa viñase xestando e que se consumou en octubro de 1968, cando "This was" sae á venta. Este primeiro disco levalles a realizar numerosos concertos, entre eles unhas sesións de radio para á BBC nas que demostran que o seu directo é demoledor. O single escollido foi "A song for Jeffrey", dedicado a JEFFREY HAMMOND HAMMOND e a cara B de dito single tamén tiña que estar dedicada a alguén, polo que o tema incluido foi "One for John Gee", como agradecemento a JOHN GEE, manager do Club Marquee en Londres e primeira persoa que confiou no éxito do grupo. A pesar da ansiedade coa que se esperaba o primeiro disco de JETHRO TULL e das boas críticas recibidas por éste, o primeiro single non tivo demasiado éxito entre o gran público. Nembargantes, o seguinte sí que alcanzou boas posicións nas listas británicas. Este segundo single foi "Love story", tema que non aparece en "This was", composto tamén por IAN ANDERSON e cheo de potencia, que se publicaría en decembro de 1968.

Pronto comezaron as desavenencias entre as dos principais figuras de JETHRO TULL: ANDERSON e ABRAHAMS. Éste decide abandoar o grupo, oficialmente porque existían desavenencias no relativo á orientación musical do mesmo. Non obstante, a razón ben poido ser o carisma de IAN ANDERSON ó frente do grupo e a súa desbordante creatividade musical, que apuntaba xa dende un principio a direccións máis diversas que as de unha mera banda de blues-rock. Esto poñía en duda o liderazgo de MICK ABRAHAMS (liderazgo que persoalmente dudo que existise nunca) e o final non puido ser outro que o que xa coñecemos: o guitarrista marchouse e formou a súa propia banda, BLOODWYN PIG, coa que xamáis pasou de ser un artista de segunda fila. Inxusto, pero real como a vida mesma: MICK ABRAHAMS deixará pasar a súa oportunidade de alcanzar a fama e a inmortalidade artística. O peor, sen embargo, foi que a marcha do guitarrista deixaba un oco en JETHRO TULL que tiña que ser ocupado pronto, xa que o seu primeiro tour polos Estados Unidos estaba á volta da esquina. Comeza así unha frenética carreira por incorporar a un bo guitarrista. O primeiro en probar coa banda foi TOMMY IOMI, o coñecido guitarrista de BLACK SABBATH, que só estivo dez días con JETHRO TULL, xa que a súa técnica non convencía a ANDERSON. Tras él chegou DAVY O’LIST, que aínda estivo menos tempo con eles: catro días, pero que posteriormente sería mundialmente coñecido como o guitarrista da banda NICE. Por fin chegou o que sería guitarrista definitivo de JETHRO TULL: refirome, lóxicamente, a MARTIN LANCELOT BARRE, que dende a súa mesma chegada ó grupo converteriase na peza máis importante do mesmo, a excepción, claro está, do señor ANDERSON. Dicir que MARTIN BARRE é máis que un guitarrista aceptable, pero o certo é que a súa valía non sempre forá recoñécida pola prensa especializada, demasiado acostumada a que un guitarrista sexa o líder dunha banda de rock, ou ós sós enrevesados, tecnicistas e interminables de "héroes" da guitarra (ex: Jimi Hendrix, Jimmy Page,Jeff Beck...), pero o destacable de BARRE e a súa compenetración con IAN ANDERSON.


Entramos en 1969, ano que foi moi importante para JETHRO TULL, xa que na primaveira do mesmo comezaron a súa primeira xira por Estados Unidos, nun principio coma teloneiros de LED ZEPPELIN ou FLEETWOOD MAC. A repercusión dos concertos que a banda ofreceu en USA foi enorme, ata o punto de que son invitados a grabar en varios estudios musicais daquel país. Ditas grabacións foron moi fructíferas, xa que dunha delas surxiu unha das mellores cancións xamáis composta na historia de JETHRO TULL: "Living in the past", grabada nos Estudios Vantone de New Jersey. Éste foi o primeiro single de JETHRO que alcanzou o éxito, chegando incluso a facelos aparecer na televisión, concretamente no programa "Top of the pops". Este éxito, unido á publicación do seu segundo traballo, "Stand up", consolidou a JETHRO TULL coma unha das mellores bandas do momento. Gravado nos Estudios Morgan de Londres, "Stand up" alcanza rápidamente o número 1 das listas británicas e fai o propio noutros países europeos, chegando a ser disco de ouro, o primeiro que a banda consegue. Neste álbum aprecianse xa as características básicas do son típico do grupo, como poden ser a forma de tocar a frauta por parte de ANDERSON, as alternancias entre as partes suaves e fortes en moitas das cancións e a clara influencia da música medieval no son de JETHRO TULL. Aquí aparecen instrumentos coma a balalaika ou a mandolina, que xunto á xa típica frauta (tocada en dous dos temas por MARTIN BARRE) contribuen a dotar ós temas dun ambente folk do que a banda xamáis desprenderiase, por moito que en ocasións o señor ANDERSON declarase que odia a música folk. Pero non só aprecianse neste traballo influencias da música folk, senon que tamén podemos observar coma o rock duro aparece en temas coma "A new day yesterday", "Nothing is easy" e nas partes máis fortes doutros cortes do disco. Igualmente, a influencia da música clásica queda patente nada máis escoitar "Bourée", que é unha adaptación dunha composición de J. S. BACH. Todo isto supón que o grupo alónxese un pouco do son blues e jazz que caracterizou o seu primeiro traballo.

Ó éxito de "Stand up" seguiu a edición de dous novos singles igualmente triunfantes: el primeiro deles estaba formado por "Sweet dream" na cara A e "17" na cara B e publicouse en setembro de 1969. Nel apreciasen toques de orquesta que, se ben non eran rigurosamente unha primicia (o tema "Reasons for waiting", de "Stand up" xa tíña unha parte de orquesta arreglada por DAVID PALMER), sí que consolidan a vertente sinfónica do son de JETHRO TULL. De feito, moitos dos seus seguintes discos incluiron extensas partes con arreglos de orquesta. O outro single foi "Witch’s promise"/"Teacher", no que aparecen por primeira vez os xeniais toques de piano por parte de JOHN EVANS, que deste modo regresaba xunto cos seus colegas de toda a vida. Este disco saíu á venta en decembro de 1969, coma preludio do seu seguinte álbum, o terceiro na historia do grupo, que se publicou en febreiro de 1970 e titulouse "Benefit". A saida á venta do Lp coincidiu coa segunda xira de JETHRO TULL polos Estados Unidos, esta vez coma estrelas absolutas. Existen algunhas testemuñas de dita xira, sobre todo da actuación do grupo no Carnegie Hall de Nova Iork, onde ofreceron un dos seus mellores concertos que se recordan e onde moi probablemente comenzouse a forxar o halo de lenda que agora envolve á banda. Neste concerto grabaronse dous temas que posteriormente formarían parte do álbum "Living in the past". Nembargantes, o mellor aínda estaba por chegar.

Centrándonos no álbum "Benefit", hai que dicir que é un dos seus discos menos influenciados polo folk e, polo contrario, máis cercano ó rock clásico co apoio dos teclados e, sobre todo, piano. Nembargantes, ahí estaba o xenio innovador e inquedo de IAN ANDERSON para dar o seu toque especial ós temas e conseguir que soasen novamente diferentes ó que o público estaba acostumado. Esta cualidad non estaba ó alcance de moitos outros líderes de bandas de primeira categoría. JIMI HENDRIX declarou en varias ocasións ser fan de JETHRO TULL, e incluso chegou a coincidir có grupo nun memorable concerto: Isla de Wight, un dos eventos máis emblemáticos do rock dos 70. Alí estiveron a crema e tona do rock mundial, xente coma BOB DYLAN, FREE, THE DOORS, EMERSON LAKE & PALMER, JOAN BAEZ, TEN YEARS AFTER, THE WHO e un longo etcétera e, por suposto, JETHRO TULL. Este festival celebrouse en agosto de 1970, dous meses despois da aparición dun novo single da banda, incluindo os temas "Wond’ring again" e "Just trying to be". A pesar de que casi tódolos compañeiros de cartel tíñan máis experiencia e tabóas no negocio, JETHRO foi o único grupo que tocou máis de tres horas seguidas a petición do público.

[editar] O seu cénit creativo (1970-1973)

Tra-la frenética actividade que envolveu á banda no 1970 produxose a segunda baixaa: GLENN CORNICK, o baixista, decidiu iniciar unha carreira musical en solitario formando o seu propio grupo: WILD TURKEY, que tería un éxito discreto no panorama musical underground británico. Así, a finais de 1970 produxose o segundo relevo na banda. Dito cambio trouxo de novo a un vello coñecido: JEFFREY HAMMOND-HAMMOND, que ocupou o posto de baixista vacante. Desta forma entrou JETHRO TULL en 1971, ano que resultaría crucial para a sá carreira. En xaneiro publicase o primeiro dos dous grandes discos do grupo na súa longa traxectoria: "Aqualung", álbum extraordinario, digno dos mellores calificativos. Calquera que siga con atención a evolución da banda dende os seus inicios darase conta do exponente de madurez que supón este disco. É a primeira obra de JETHRO TULL que pode considerarse en certo modo "conceptual", ó abordar o tema da relixión dende un punto de vista crítico e irónico, se ben ANDERSON nunca quiso burlarse da relixión en sí mesma, senon das imposicións ás que o ser human está sometido por ela, incluso antes de ter uso de razón. De calquer forma, o estilo base do disco é o rock duro, coma pode apreciarse nos temas máis importantes do mismo: "Aqualung", "Cross-eyed Mary", "Locomotive breath" ou "Wind up"; non obstante, seguen tendo un peso específico moi importante as influencias folk e clásicas, e non tanto o jazz ou o blues. Ditas influencias aprecianse nas partes acústicas de cancións coma "My God", "Cheap day return", "Slipstream", "Mother goose", "Wond’ring aloud" ou "Up to me". A frauta de ANDERSON soa mellor que nunca, con solos tremendos e belísimos acompañamentos misturados con partes moito máis enérxicas e furiosas. Mención aparte merece o solo de flauta e voces de "My God", no que se fai patente unha vez máis a influencia da música clásica e barroca nas composicións deste xenial músico. Parte dos temas que aparecen neste maxistral disco xa foran tocados en directo, en especial "My God" e "Locomotive breath", polo que cando pusose á venda, os fans arrasaron nas tendas de discos. Tal era a expectación levantada por "Aqualung". Os resultados foron evidentes: máis de 5 millóns de copias vendidas, disco de ouro, multiplatino e numerosos premios e loubanzas por parte da crítica especializada. A pesar de todo, o disco non alcanzou o primeiro lugar nas listas de vendas, anque sí chegou ó nº 4 en Gran Bretaña e ó nº 7 nos Estados Unidos, sendo o primeiro álbum do grupo que conseguiu entrar no "Top ten" deste país. Todo isto e moito máis é "Aqualung", disco polémico e xenial, censurado en España, onde non se puido publicar ata 1975 e, aínda así, có cambio de "Locomotive breath" por "Glory row" nun dos exemplos máis incoherentes e esperpénticos do que é a censura no mundo do rock, ó prohibirse a aparición de "Locomotive breath" coma tema do disco "Aqualung" pero, nembargantes, permitirse coma tema do disco "Living in the past", que se publicou en 1972. ¿Alguén entende que poderosas razóns puideron ter os censores españois daqueles tempos para permitir que un mesmo tema poidese aparecer nun disco e non noutro ó mesmo tempo?. ¿Quizáis en realidade todo era unha rabieta contra o grupo e a crítica por haber encumiado un disco tan "perigoso" para a relixión?. O tempo puxo cada cosa no seu sitio e na actualidade non hai problemas para disfrutar de "Aqualung" na súa totalidade, sen censura nin cortes, anque coma veremos a continuación, non foi éste o único disco de JETHRO TULL que sufriu as iras da censura no noso estado.

En marzo de 1971 produxose a terceira deserción no seo do grupo: CLIVE BUNKER quería casarse e cambiar de aires musicais, polo que uniuse a ROBIN TROWER, FRANKIE MILLER e JAMES DEWAR para formar o grupo JUDE, de nula relevancia na música moderna. O seu posto ocupouno outro vello amigo dos tempos de THE BLADES: BARRIEMORE BARLOW. Desta forma, IAN ANDERSON convertiuse no único membro de JETHRO TULL que quedaba do cuarteto inicial que gravou "This was". A formación do grupo quedaba, pois, da seguinte forma: ANDERSON á voz, guitarras acústicas e frauta, BARRE coma guitarrista, JOHN EVANS ós teclados e pianos, JEFFREY HAMMOND ó baixo e o mencionado BARLOW á batería. Nembargantes, existía unha sexta persoa que anque non era membro fixo do grupo, sí que comezaba a adquirir importancia polas súas numerosas e importantes colaboracións: referimonos a DAVID PALMER, que dende a sús intervención nun dos temas de "Stand up" seguiuse prodigando aportando os seus coñecementos da música clásica para realizar diversos arranxos orquestales nalgunhas cancións do grupo. Esta formación é considerada por moitos críticos coma a mellor e máis productiva de toda a historia de JETHRO TULL. o debut de BARRIEMORE BARLOW produxose en maio de 1971, cando a banda gravou nos Sound Techniques Studios de Londres o EP "Life’s a long song", que incluía cinco temas: o que daba título ó disco, "Dr. Bogenbroom", "Up the pool", "For later" e "Nursie". Por estas datas comezan unha xira por todo o mundo que lles encumiaría coma uno dos mellores grupos en directo. Público e crítica sucumbiron á enerxía, calidade e maestría de JETHRO TULL sobre un escenario, así coma ó seu inigualable show escénico, froito da fantasía e das tabóas dos seus compoñentes. A pesar de que a imaxen do grupo sempre foi e segue sendo a de IAN ANDERSON tocando a súa frauta sobre unha soa perna, o certo é que o potencial en directo da banda nutriase en non pouca medida poas ideas dos seus membros, que desenrrolaban os seus propios "numeritos" en directo. Estes pequenos detalles teñen gran importancia cando un grupo de rock presentase ante os seus fans, sobre todo á hora de crear un clima propicio para á asimilación das súas cancións, pero tamén para conseguir "teatralizar" a música que neses momentos desenrrolase e transmitir á audiencia algo que non se pode percibir a través do disco: a imaxen e o dinamismo dunha auténtica banda de rock. Nisto, JETHRO TULL eran e seguen sendo uns auténticos mestros. Moitos grupos posteriores imitaron ata a saciedad os trucos de ANDERSON sobre o escenario, así coma diversos efectos utilizados por él nos concertos. Na xira do 71 comezaron escoitarse en vivo certos fragmentos do que sería o seu próximo disco, os cales revelaban que a calidade e éxito de "Aqualung" non ian ser flor dun día, senon que terían continuidade. Víase vir outra obra maestra, coma así terminaría sendo.

O ano 1972 trouxo consigo a resposta ós anhelos dos fans de JETHRO TULL: a obra definitiva do grupo. Tras "Aqualung" situouse o listón moi alto para o novo disco, e a pesar da dificultade ANDERSON e os seus compañeiros consiguirono. En abril do 72 publicase "Thick as a brick". Nada máis publicarse, moitos profesionais da radio situarono coma o segundo mellor disco da historia da música moderna, por detrás do "Sgt. Pepper’s lonely hearts club band" de THE BEATLES (Para gustos hai cores¡¡¡¡¡¡,eu non comparto esta idea). En seguida alcanzou o número 1 nas listas de Estados Unidos, algo que a banda merecíase e víña perseguindo durante moito tempo. Posiblemente a resaca de "Aqualung" tivese moito que ver en tal logro, xa que moitoos fans norteamericanos comezaron a darse conta do potencial de JETHRO a partir deste disco, polo que esperaban con verdaderas ansias a súa nova obra. "Thick as a brick" é o primeiro Lp do grupo no que non encontramos temas separados, senon unha única canción que dura todo o disco, sen pausas ou interrupcións de ningún tipo, tan só o tempo que se tarda en cambiar de cara o álbum. Isto xa resultaba novedoso por sí só, anque non era o único novo na música da banda. Así, podemos encontrar múltiples facetas novedosas, coma pode ser o formato do disco, en forma de periódico desplegable con numerosas páxinas nas que aparecen noticias de todo tipo, chenas de sarcasmo e humor e, sobre todo, de intelixencia, moita intelixencia. Xunto a este aspecto "visual" encontramos signos evidentes de mestría musical nos 40 minutos de duración de "Thick as a brick": o son do grupo é moito máis elaborado, os arranxos comenzan a ser extremadamente difíciles. Os cambios rítmicos, melódicos, etc., sucedense sen parar, aportando cada un deles unha nova perspectiva do que estamos escoitando. A conxunción entre os miembros da banda resulta aplastante. Moitos dudaron de que "Thick as a brick" poidese executarse en directo de forma adecuada, tal era o grado de dificultade instrumental do disco, pero equivocabanse, xa que a banda ofrecerá parte do que aparece no álbum nos seus conciertos de 1971. "Thick as a brick" levou á banda ó cumio da popularidade e creatividade, anque as letras do disco aparecen asinadas por un tal Gerald Bostock, en realidade IAN ANDERSON preferiu utilizar dito seudónimo e a truculenta historia dun niño prodixio de oito anos que gaña un concurso de poesía e logo é descalificado por deixar embarazada a unha nena de catorce, coma un elemento máis de crítica social e imaxinación creativa, por suposto, coma un reclamo para crear interés e incluso polémica entre os seus fans. Nembargantes, todo queda moi claro se se consulta á Sociedade de Autores Británica, xa que "Thick as a brick" aparece coma unha composición enteramente de ANDERSON na súa letra e na súa música. Os concertos de presentación de "Thick as a brick" por todo o mundo estiveron cheos de mestría, poderío instrumental e vocal, así coma dun forte tratamento escénico, producto seguramente da influencia que en ANDERSON tiveron diversos shows televisivos coma o Flying Circus de Monty Python.

O seguinte disco de JETHRO TULL publicaríase no mesmo ano que "Thick as a brick", anque non se trataba dun disco enteiramente novo, senon dunha recopilación de singles non publicados en ningún disco, temas extraídos dos seus anteriores traballos, algunhas cancións novas e partes en directo dalgúns dos seus concertos. Estamonos referindo a "Living in the past", editado en xullo de 1972 en Gran Bretaña e en octubro dese mesmo ano en Estados Unidos. O álbum foi un acerto por parte do grupo, xa que moitos fans perderanse no seu momento moitos dos singles que JETHRO publicaran entre Lp e Lp, polo que esta era una magnífica oportunidade para facerse con eles sen ter que recurrir ó mercado de segunda man, coa propina adicional de que, ó tratarse dun disco dobre, ofrecía unha boa perspectiva do que o grupo fora capaz de ofrecer en directo mediante unha das catro caras dos discos, que era enteiramente en directo, así coma o regalo adicional dalgún que outro tema novo.

[editar] O bienio conflitivo (1973-1974)

1973 foi un ano bastante negativo para a banda, anque visto dende a perspectiva actual quizáis resulte incomprensible todo o que sucedeu, se guiamonos por puntos de vista musicais. O certo é que xullo de dito ano viu a publicación de "A passion play", novo álbum de JETHRO TULL e séptimo ata a data. A xestación deste disco xa estivo chea de dificultades dende o mesmo momento en que se gravaron os temas en estudio. Nun principio ía ser un Lp dobre, con temas independentes, e para iso o grupo trasladouse ós famosos estudios Chateau D’Herouville, cerca de París, onde gravaron as voces e partes instrumentais básicas para tres das caras de dito disco dobre, pero problemas técnicos có estudio de gravación e o desagrado de ANDERSON polo que se estaba gravando fixeron que se paralizase o proceso e se retrasase a publicación do disco, de maneira que IAN ANDERSON decidiiu aproveitar parte do gravado e desechar a outra parte. Deste modo, chegouse á decisión final, que foi a de desenrrolar un disco seguindo os pasos de "Thick as a brick", cun só tema en todo o álbum (se exceptuamos a historia que aparece na mitade do disco). Novamente aparecían arranxos enrevesados, letras incomprensibles, orixinalidade a raudales e un maior acercamento ó mundo do teatro a través dunha historia referente á vida despois da morte. O espectáculo foi presentado oficialmente no Wembley Empire Pool Arena de Londres, ante 8.000 persoas, antes de que o disco vise a luz e diante da prensa e a crítica, que arremeten sen piedade contra él, ofendendo profundamente a ANDERSON. Éste decide anular os concertos previstos para a presentación do disco e romper as súas relacións coa crítica británica. Nembargantes, "A passion play" alcanzaría o nº 1 nas listas dos Estados Unidos debido ó entusiasmo dos fans do grupo, mentras que en Gran Bretaña o empeño da prensa por desprestixiar ó grupo non tivo todo o efecto deseado e logrou alcanzar o posto 13 no top 20. Non obstante, vendo que JETHRO TULL tíña máis éxito nos USA que nas illas británicas, IAN ANDERSON e o seu grupo trasladanse a Norteamérica, onde estableceránse durante unha boa tempada, aducindo problemas coa crítica británica e a forte presión fiscal á que se vían sometidos. As verdadeiras razóns poidieron ser outras, como veremos no apartado de "citas", en palabras do propio ANDERSON.


Durante o período de tempo no que JETHRO TULL mantiveronse inactivos, os fans comezaron a mostrar certa preocupación, xa que non lles chegaban noticias sobre a banda, algo ó que non acostumaban, posto que o grupo sempre fora portada das revistas especializadas e foco de atención de tódalas miradas. Ó mesmo tempo, outras bandas coma LED ZEPPELIN, ROLLING STONES, THE WHO ou PINK FLOYD tomaron o relevo coma mellores grupos do momento, relegando a JETHRO a unha posición secundaria gracias a Lp’s tan xeniais coma "The dark side of the moon", "Houses of the holy" e outros. O grupo de ANDERSON pagaría moi caro ese período de inactividade e a súa enemistade coa crítica británica, daquela moi influinte na do resto de Europa, ata o punto de que JETHRO TULL xamáis volverían ós postos de privilexio que alcanzarán con anterioridade, a pesar de que durante os anos seguintes publicaronse álbumes extraordinarios. Polo contrario, a enorme masa de seguidores que o grupo tíña ó longo e ancho do planeta seguiron sendolles fieis e conseguiron manter a JETHRO nos primeiros postos da música rock durante o resto da súa carreira.


A comezos de 1974 aparecen as primeiras noticias referentes á banda, que falaban dun novo proxecto de IAN enfocado hacia o cine. En realidade tratabase de realizar unha película coa música do grupo xunto a unha orquesta sinfónica completa. O guión da película estaba xa escrito e trataba sobre a historia alegórica dunha rapaza que morre nun accidente e as súas experiencias no máis alá. Por desgracia, o tema non resultou atractivo para os productores da película, que propuxeron a ANDERSON que lles cedese o control artístico do proxecto. O líder de JETHRO TULL negouse, polo que todo quedou cancelado ó retirarse os productores da película e non poder encontrar financiación para o mesmo. Afortunadamente, o que sí levouse a cabo foi a realización dun novo álbum, o título sería "War child". Este novo traballo retomaba o formato típico de temas individuais e de corta duración, en aras da facilidade para elexirlos á hora de tocar en directo. A pesar de que o disco tíña un alto nivel de calidade, non é un dos mellores do grupo, razón pola cal resulta extraño que a crítica acollese o álbum con entusiasmo, quizáis nunha estratexia de "reconciliación" coa banda, reconciliación que non se produxo na súa totalidade, xa que JETHRO TULL convertiríase dende entón en obxetivo fácil do desprecio de calquer crítico malintencionado e ansioso por buscar polémica. En calquer caso, o certo é que "War child" é un dos discos menos coherentes do grupo, nos que o son apartase bastante das bases asentadas cos seus anteriores álbumes, se exceptuamos o controvertido "A passion play". En ámbolos dous discos, IAN ANDERSON extende o seu virtuosismo coma multiinstrumentista ó saxofón, se ben o abandonaría posteriormente por razóns desconocidas. Con todo, o mellor de "War child" foron, sen dubida, os seus concertos en directo, dos cales escribiuse no seu momento que forón os mellores de toda a historia da banda, cheos de efectos visuais e sonoros, cun son impecable e unhas actuacións dos músicos moi dinámicas. Nestos concertos interverían catro rapazas formando unha sección de corda e espidas de cintura para arriba. Respondían ós nomes de ELIZABETH EDWARDS, RITA EDDOWES e HELEN, todas ó violín, e KATHARINE THULBORN ó violonchelo. Tamén participarían no seguinte disco da banda en estudio. Nembargantes, as actuacións de JETHRO TULL en España, en 1974 (ano no que viñeron por primeira vez ó noso estado), non contaban có espectáculo dos hermosos senos das catro señoritas debido, ¡cómo non!, a problemas de censura. Así pois, as catro tiveron que actuar ben cubertas, como mandan os santos cánones.


"War child" publicouse en octubro de 1974, en mitade dunha xigantesca xira que o grupo realizou polos Estados Unidos, Xapón, Australia, Europa, etc. Alcanzou o nº 2 nas listas dos Estados Unidos e o nº 14 nas de Gran Bretaña, uns resultados similares ós de "A passion play", o "disco maldito" do grupo que, despois de todo, non era un álbum para nada malo. Embriagados polo éxito dos seus concertos, cada vez máis fans acudían ós lugares nos que actuaban JETHRO TULL para admirar as loucuras de ANDERSON sobre o escenario, a perfecta conxunción e posta en escena da banda, o seu impecable son e, sobre todo, a magnificiencia dun grupo que dende facía varios años pertencía á élite do rock. Como datos máis significativos, podese dicir que na actuación dea banda no Forum de Los Angeles vironlles en directo máis de cen mil personas e que en Estados Unidos conseguiron que máis dun millón de enloquecidos fans asistisen ós seus concertos. O grupo afrontaba con esperanza e orgullo o seu resurxir como banda punteira non só a nivel musical, senon tamén a nivel de popularidade, todo iso gracias, por suposto, á incuestionable lealtade dos seus seguidores.

Durante este mesmo ano, IAN ANDERSON aínda tivo tempo para producir un dos mellores discos do grupo de folk-rock STEELEYE SPAN. Referimonos ó impresionante "Now we are six", no que se adivina fácilmente a mano de ANDERSON en cada unha das cancións, todas elas de altísima calidade, pero sobre todo no son do grupo, e en especial da sección rítmica de baixo e batería.

[editar] O retorno triunfal (1975-1976)

Recén estreado o ano 1975, IAN ANDERSON consegue un dos seus obxetivos máis perseguidos: ter estudio de gravación propio para a banda. Tratase nada máis e nada menos que dos míticos Maison Rouge Studios, que ademáis dun estudio fixo dispoñían de outro móvil. Nada mellor para estrenalos que embarcarse na gravación dun novo disco, así que durante os dous primeiros meses do ano concentranse en gravar os temas para o seu próximo álbum, que saldría á venda en marzo có nome de "Minstrel in the gallery", a pesar de que nun principio íse titular "Tears in the eyes of the minstrel" (lágrimas nos ollos do xuglar). Un cambio de última hora, seguramente para acortar o nome e facelo máis accesible ó público en xeral, foi o responsable do título dun dos mellores discos de JETHRO TULL en toda a súa carreira. O público, aínda recentes os memorables concertos ós que asistitran, recibiu o Lp con frenesí, levándoo ó nº 7 nos Estados Unidos e ó nº 20 en Gran Bretaña, resultados que poden parecer peores que os dos seus antecesores, pero que non o son tanto se temos en conta que a banda non actuou en directo ese ano para promocionar o seu disco. Así pois, considerando esta falta de potenciación comercial, será máis fácil darse conta da magnitude de "Minstrel in the gallery", que ó longo dos anos seguintes convertiuse no disco máis vendido de JETHRO TULL tras "Aqualung" e "Thick as a brick". A razón deste éxito de vendas hai que buscala directamente no contido do Lp, que non é outro que un montón de cancións de altísima calidade musical, conxugando extraordinariamente a faceta acústica e medieval do grupo coa súa vertente máis rockera, de forma que hai temas que se aproximan en varias das súas partes moito ó rock duro. Referimonos, concretamente, á introducción da guitarra eléctrica de MARTIN BARRE no tema que da título ó disco, a poderosa parte rápida de "Cold wind to Valhalla" e as partes de guitarra eléctrica de "Black satin dancer". Esta enerxía contrasta coa delicadeza e fraxilidade de dous belísimas pezas: "Requiem", quizáis o tema máis precioso composto por ANDERSON e "One white duck", outra canción chena de dulzura e exquisitez. A faceta máis barroca e sinfónica de JETHRO TULL tamén estaba presente en "Minstrel in the gallery", concretamente na longa suite "Baker street muse", que se subdividía á súa vez en catro partes e que recuperaba en certo modo o espíritu da súa obra máis clásica e elaborada: "Thick as a brick". Igualmente, contribue a potenciar esta faceta a inclusión do cuarteto de corda femenino xa mencionado anteriormente cando falabamos da xira de "War child".

Pese ó indudable nivel de calidade alcanzado polo disco, o certo é que IAN ANDERSON sempre manifestou non estar moi ledo có excesivo nivel de introspección do mesmo, quexouse repetidamente do que él chamaba "atmósfera festiva" durante a grabación do vinilo.

O ano 1976 presentase para o grupo cunha despedida: a de JEFFREY HAMMOND-HAMMOND, que decide colgar o seu baixo e dedicarse á pintura. Isto supón un duro golpe para todos, xa que JEFFREY era un vello amigo dende os primeiros días nos que JETHRO TULL comezou as súas andanzas, e incluso dende moito antes, tal e como xa referimos nas primeiras líñas desta biografía. Comenzou a tarea de sustituir a un home que non só aportaba ó grupo o seu bo facer có baixo, senon unha importantísima imaxen en directo, chea de dinamismo e humor, que quedaría presente para sempre na memoria dos fans que poideron desfrutar do directo de JETHRO entre 1971 e 1975, quizáis a época máis productiva do grupo en toda a súa carreira.

Non se demoraría moito o relevo na banda, posto que nos plans máis inmediatos estaba a gravación dun novo disco e unha extensa xira mundial. O elexido foi JOHN GLASCOCK, un baixista moi técnico e versátil que traballara xa có grupo CARMEN, e ó que incluso o mesmiño RITCHIE BLACKMORE pretendía para o seu grupo RAINBOW. ANDERSON coñecía a GLASCOCK dende facía un ano, non só polo feito de que o seu grupo CARMEN fosen teloneiros de JETHRO TULL na xira de "War Child", senon tamén pola mediación da vocalista de dito grupo, ANGELA ALLEN, amiga persoal de IAN, e principal valedora de GLASCOCK, ata o punto de recomendarlle persoalmente ó líder dos TULL a súa contratación para o grupo, unha vez disoltos CARMEN. A pesar de que a música deste peculiar grupo era un flamenco-rock bastante extraño e pouco tíñan que ver có que facían JETHRO TULL, o certo é que JOHN GLASCOCK demostraría pronto ser unha excelente adquisición para a banda, compenetrándose de inmediato cós demáis músicos e aportando un ar fresco e renovador coa súa mestría ó baixo e a súa capacidade para facer coros.

Paralelamente, e no mesmo mes de xuño dese año, publicaríase "M.U. - The best of Jethro Tull", primeiro disco recopilatorio do grupo, que contiña un acertado repaso ó mellor da súa discografía. Ahí estaban "Aqualung", un fragmento de "Thick as a brick", "Locomotive breath", "Nothing is easy" e un tema inédito titulado "Rainbow blues" de gran beleza e armonía, no que aparece por última vez JEFFREY e no que se poden escoitar uns magníficos arranxos de corda por parte dun músico que estaba a punto de convertirse en membro fixo da banda: DAVID PALMER. Os resultados obtidos polo disco non forón demasiado exitosos, seguramente debido á proximidade do seu lanzamento en relación co seu predecesor. O certo é que chegou ó nº 13 nos Estados Unidos e ó 44 en Gran Bretaña, vendendo máis de medio millón de discos inicialmente. Pouco máis podese dicir deste álbum, salvo quizáis a anécdota de que as siglas M.U. fan referencia á Musicians Union, é dicir, ó sindicato de músicos británicos.

[editar] A época Folk (1977-1978)

A principios de 1977 publicase o novo disco de Jethro Tull titulado Songs from the Wood e que veu precedido polo éxito alcanzado polo Ep "Solstice bells", que se publicou en decembro de 1976 cun tema do "Songs from the wood" ("Ring out solstice bells") e dous temas inéditos: "Pan dance" e "March the mad scientist", ambos compostos por ANDERSON en 1974. Unha das moitas novedades que podemos encontrar en "Songs from the wood" é a ampliación do grupo, que pasa de ter cinco membros a seis, coa incorporación de DAVID PALMER coma teclista e facedor dos arranxos de forma fixa. O seu labor instrumental iría encamiñada a traballar cós sintetizadores, instrumentos que JOHN EVAN endexamáis conseguiu dominar adecuadamente. Outra das sorpresas é a orientación musical do grupo, que se encamiña hacia derroteiros moito máis medievais e folklóricos. Así demostrase en tódolos temas do disco, sobre todo en "The whistler", "Velvet green", "Jack-in-the-green" e "Cup of wonder", todos eles dunha calidade extraordinaria. Por outro lado, advirtese unha irrupción moito máis potente dos riffs guitarrísticos orientados hacia o hard rock en moitos dos temas do disco, pero sobre todo en "Hunting girl", "Pibroch (cap in hand)" e "Fire at midnight".

A aparición do álbum vería acompañada con outra aparición, esta vez do grupo, no programa "Top of the pops", que capturou unha nova fornada de fans para a banda, tendo en conta do impacto que dita actuación tivo entre a audiencia. Unha magnífica forma de celebrar os seus dez anos de existencia. "Songs from the wood" alcanzou o posto nº 8 nos Estados Unidos e o 13 en Gran Bretaña, todo producto das excelencias musicais do disco e, por suposto, do impresionante tour mundial que arrasou os Estados Unidos, Europa e, por primeira vez en tres anos, Gran Bretaña. Tal acontecemento merecieu o interés da BBC, que retransmitiu unha hora completa de JETHRO TULL en concerto por televisión e radio simultáneamente, o cal aínda supo a pouco á súa extensa lexión de fans. Verdaderamente, "Songs from the wood" é unha das pezas clave na carreira do grupo e un dos seus mellores álbumes, quizáis o mellor tras "Aqualung", "Thick as a brick" e "Bursting out". A conxunción entre os sons medievais e hard rockeiros alcanza neste traballo cotas insuperables de beleza e armonía, convertindose nun referente definitivo no resto dos anos de existencia do grupo. Ninguén conseguira xamáis facer soar de forma tan compenetrada mandolinas, laúdes, frautas, silbatos e xilófonos con guitarras eléctricas, baterías e sintetizadores. "Songs from the wood" é un referente obrigatorio para todo o que desee coñecer o mellor rock progresivo de influencia folk xamáis realizado. Os arranxos que ANDERSON diseña para o disco son dunha complexidade incríble, qiuzáis do máis complicado que se poda encontrar no mundo do rock xunto a outros grupos coma YES ou GENESIS, auténticas obras de arte. Para finalizar con este disco, sinalar que o single elexido foi "The whistler" e que apareceu cun tema inédito na súa cara B: "Strip cartoon", composto en 1976 por IAN ANDERSON e gravado no Ridge Farm Studio de Surrey, en Inglaterra.

O ano cerrase para o grupo cun novo disco recopilatorio titulado "Repeat-The best of Jethro Tull vol. II" que resulta ser un fracaso comercial, xa que só chegou ó nº 94 nos Estados Unidos e non alcanzou o top 50 de Gran Bretaña. Era quizáis demasiado pedir ós fans que respondesen favorablemente ante a segunda recopilación de temas do grupo en menos de dous anos. A pesar do seu fracaso, "Repeat..." ten un tema moi interesante, como é "Glory row", unha canción que pertence á época de "War child" e que foi rexeitada para dito disco, pero que agora aparecía neste recopilatorio coma reclamo comercial, posto que só aparecera con anterioridade en España, estado no que a censura sustituiu "Locomotive breath", do disco "Aqualung", por este tema, coma xa expliquei no seu momento.