Casa Grande de Lentille

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Casa grande de Lentille
Casa grande de Lentille

[editar] Situación

Pazo situado na parroquia de San Lourenzo da Pena no concello de Cenlle.

O pazo aséntase sobre zona moi rochosa, sendo os propios penedos parte da cimentación da casa e no ángulo leste da construción, baixo a solaina, aséntanse grandes penedos confundíndose co deseño do edificio.

[editar] Descrición

Na actualidade ten planta en forma de U, coas cruxías laterias de distinta lonxitude. A planta actual é froito de modificacións feitas en distintas épocas, malia iso aínda se pode ver o uso de material nobre e ben labrado indicativo das primeiras construcións en contraposición coas mais modernas engadidas ou enxertadas nos corpos máis antigos. Exemplo disto son as ventás con montante, en correspondecia co ancho daquelas.

A fachada principal actual é a que mira ao sueste, cun murallón de peche de reducida lonxitude, con portada e ameas. Sobre da portada de entrada vese o oco que orixinalmente ocupaba o escudo de armas.

O piso mais alto ten tres xanelas, cos seus respectivos montantes, e un balcón de cemento e de feitura moderna.

A fachada norleste comeza cunha solaina que se apoia nun só piar de sección cadrada, feito de bos perpiaños e continúa cun lenzo de parede construído en perpiaño basto, con catro vans no seu piso superior.

A fachada noroeste ten vans e unha porta que comunica a cociña coa leira.

Traspasado a portada atopámonos no patio exterior. As tres alas percórreas interiormente unha solaina interior, en forma de U, que dá ao patio seguindo a disposición das cruxías. Apoiase sobre arquerías sostidas por piares, canzorros e pequenas ménsulas que sobresaen nos sobrazos dos arcos. Toda a solaina cobrese con tellado, prolongación do da casa, sobre un gran beirado de madeira que se apoia en esveltas columnas de pedra pseudodóricas ou capiteis-zapata.

Na planta baixa, dende os arcos acédese aos habitáculos dedicados ao servizo e usos agrícolas, e a través da propia solaina acédese a planta alta dedicada a habitación e uso señorial, cunha serie de salóns intercomunicados entre si, como é habitual na maioria dos pazos.

A cuberta do edificio é a catro augas en tella que se une ao propio edificio mediante cornixa moldurada. Tres chemineas de distinta tipoloxía levántanse sobre o tellado. A da cocilacon seis remates piramidais, a central de sección circular rematada cunha pequena cúpula con respiradeiros e artístico pináculo de peaña, pirámide e bóla.

No interior destaca pola súa conservación a cociña, con lareira e campá pequena de pedra que descansa sobre unha grosa columna con capitel e plinto moldurados, e colocada en ángulo. A cociña conserva o forno e o pavimento enlousado. O oratorio estivo situado nun dos salóns, que sigue existindo nunha parede encastrado baixo arco de medio punto peraltado un pequeno e artístico de madeira.

Como edificios secundarios sinalar a bodega e unha fonte en construción abovedada de pedra.

[editar] Bibliografía

  • Rivera Rodríguez, María Teresa. "Pazos Ourensanos" . 2000 . Edilesa. Obra Social de Caixanova..