P-39 Airacobra

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Bell P-39 Airacobra
P-39F-1-BE
Tipo Caza
Fabricante Bell Aircraft Corporation
Primeiro vóo abril de 1939


O Bell P-39 Airacobra foi un caza estadounidense da Segunda Guerra Mundial. Foi un avión novidoso que levaba o motor detrás da cabina do piloto (no centro de gravidade do avión), coa intención de mellorar a súa axilidade. Este feito deixaba a proa libre para a instalación dun canón de 37 mm e montar un tren de aterraxe en triciclo. Sen embargo o resultado non foi moi satisfactorio. O seu prototipo voou por primeira vez en abril de 1939 e entrou en servizo en 1941. Foi usado tamén por Gran Bretaña e a Unión Soviética.

[editar] Especificacións

  • Tipo: monopraza de interceptación e cazabombardeo Bell P-39D Airacobra
  • Planta motriz: un Allison V-1710-35 de 1.150 hp de potencia
  • Envergadura: 10,36 m
  • Lonxitude: 9,19 m
  • Peso máximo en despegue: 3.720 Kg
  • Velocidade máxima: 350 millas/h
  • Alcance operacional: 800 millas
  • Armamento: un canón de 37 mm, dúas ametralladoras de 12,7 mm e catro de 7,62 e capacidade para unha bomba de 227 kg baixo a fuselaxe