Escultura

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

A Venus de Milo no museo do Louvre en París.
A Venus de Milo no museo do Louvre en París.
Busto de Aristóteles.
Busto de Aristóteles.

Denominase escultura unha forma de expresión artistica en tres dimensións, retirando ou xuntando materia ou ben dando forma a un obxecto, sexa cal fore a súa dimensión ou material usado.

Existen fundamentalemente tres maneiras de abordar a creación dunha obra tridimensional, o modelado, a talla e o ensamblado.

  • O modelado : o método consiste en engadir ou retirar materia arredor dun ou varios centros que se tornarán "a alma" da escultura. Esta técnica de modelado aplicase nos materiais ditos "plásticos", é dicer susceptíbeles de se deformar de xeito reversíbel baixo o efecto de forzas mínimas (arxila, cera, escaiola e outras pastas diversas). En todo momento, a materia pode ser retirada ou engadida, os trasacordos están autorizados (ata un cero punto, porén). A elasticidade dos materiais permite rexistrar as impresións máis fuxidías cunha total liberdade. A limitación principal do material reside na súa resistencia con frecuencia abondo feble. O secado lento da escultura é a etapa seguinte para a arxila e la escaiola, o enfriado para a cera e a cocción para a arxila seca.
  • A talla : hai dúas técnicas fundamentais para traballar deste xeito : a talla directa, ou desbastado, e a talla de posta a punto.
  • O ensamblado : e a técnica que consiste en unir pezas diversas dun mesmo ou distintos materiais.


[editar] Materiais

Tradicionalmente, os materiais utilizados na escultura son polo xeral de orixe mineral, a pedra (mármore, granito ou pedra da grá, caliza, xade), a arxila (caolín, barro), pasta Fimo, que se secan nun forno ou as arxilas que secan ao aire libre en 24 h., mais poden tamén ser metais (bronce, ferro, aceiro, aluminio, estaño, etc.) ou mesmo de orixe animal como o marfín ou vexetal como a madeira, e aínda certas froitas, legumes ou cucurbitáceass (a calabaza de Halloween). A escultura moderna e contemporanea utiliza tamén o téxtil (de feito utilizado desde o século XVI), o vidro, o sal, a area ( cfr. os castelos de area), o xelo, a auga, os cristais líquidos e outros materiais fabricados polo ser humano, de xeito que non importa moito cal sexa o obxecto empregado.

A escultura pode permanecer núa ou ser pintada (como as imaxes do Pórtico da Gloria con coloración hoxe practicamente desaparecida, como despareceran os da fchada do Obradoiro ) ou patinada.

Nos seus últimos escritos, Joan Miró afirmou aínda que no futuro, se podería imaxinar esculturas que utilizasen os gases como material. Facendolle eco, Louis Leygue, no seu discurso de recepción en honra de [[Nicolas Schöffer], como membroAcademia "des Beaux-Arts", definía así a escultura :

«A escultura pode realizarse consonte tres procedementos : o que consiste en despoxar de materia un bloque compacto, esoutro que consiste en modelar unha materia mol para crear formas, e en fin aqueloutro que consiste en fabricar o que un queira realizar. »


[editar] Formas

Lapita loitando con centauro. Metopa Sur 31, Partenón, circa 447-433 a. J.-C.
Lapita loitando con centauro. Metopa Sur 31, Partenón, circa 447-433 a. J.-C.
Temple de Denderah. Cleopatra e seu fillo Cesarión
Temple de Denderah. Cleopatra e seu fillo Cesarión

Distinguense dúas grandes categorías de esculturas : o relevo e o vulto redondo.

  • O relevo : é a escultura que permanece ligada a un fondo sólido, mais parte de ela se destaca ou sobresae dese fondo. Segundo o grao de proxección das figuras a respeito do fondo, os relevos son cualificados distintamente : le relevo esmagado (stacciato relievo) : o relevo moi feble. O contornos das figuras son apenas apreciabeles (p.ex.: certos relevos asirios).
    • O baixo-relevo (do italiano basso-relievo) : a proxección dunha figura por encima da superficie de fondo é inferior á metade do seu espesor. Diferenciase ás veces o semi-relevo (mezzo-relievo) : o avance da figura ao exterior con respeito ao fondo é igual ou lixeiramente superior àá metade do seu espesor.
    • O alto-relevo (italiano: alto-relievo)) : as formas son case completas en volume, porén permanecen aínda ligadas a un fondo. Algunhas partes (membros, cabeza) poden estar completamente libres.
  • A Entalladura' : relevo no que o obxecto está inciso no espesor da superficie de traballo. Esta técnica foi usada polos exipcios, de onde vén que ás veces se denomine "relevo exipcio", pero, en realidade, xa se utilizara no Paleolítico Superior.
  • O vulto redondo : tratase dunha escultura concebida de xeito que pode ser observada desde todos los lados. Ou desde case todos os lados : o vulto redondo repousa sobre o chan e con frecuencia está colocado nun nicho.

Lembrese a un Michelangelo a xogar con estes dous principios, executando estatuas nas que as persoaxes emerxen do bloque de mármore, mais non completamente.


[editar] Outras formas

Algunhas formas comúns de esculturas occidentais son:

  • O busto, representación de unha persoa desde o torso para arriba.
  • A escultura ecuestre, mostra unha persoa significada da cabalo.
  • Fonte ou chamariz: a escultura está deseñada con auga móbil.
  • Xoiaría, calquer tipo de ornamento persoal realizado con pedras ou metais preciosos ou incluso materiais máis pobres.
  • Móbil, material susceptíbel de moverse ou ser movido (material cinético).
  • Instalación(inglés: Site-Specific Art),forma tridimensional complexa, ligada dun xeito permanente a un espazo aberto ou pechado, no que poden incluírse elementos como o tempo, iluminación, son, mass-media e compoñentes cinéticos
  • Estatua
Image:Ri10.gif
Rickey, Catro Cuarto-esquinas en visión cuarteada, 1969

Ata certo punto a maioría da arte pública é escultura.