Oskar Klein
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Oskar Klein (15 de setembro de 1894 - 5 de febreiro de 1977) foi un físico teórico sueco.
Naceu en Danderyd, ás aforas de Estocolmo, fillo dun rabino, o Dr. Gottlieb Klein, e de Antonie (Toni) Levy. Foi discípulo de Svante Arrhenius no Instituo Nobel, e seguiu os pasos de Jean-Baptiste Perrin en Francia cando estalou a I Guerra Mundial, convertíndose en militar.
A partires de 1917 traballou uns poucos anos con Niels Bohr en Copenhague e obtivo o seu doctorado na universidade de estocolmo no 1921. No 1923 pasou a ser profesor na Universidade de Micihigan en Ann Arbor, trasladándose alí coa sú muller Gerda Koch (con quen casara había poco) dende Dinamarca. Klein voltou a Copenhague no 1925, pasando algún tempo con Paul Ehrenfest en Leiden, depois do que foi docente na Universidade de Lund no 1926, e no 1930 aceptou a oferta da cátedra de física na Universidade de Estocolmo, ostentada por Ivar Fredholm ata a súa morte no 1927; Klein retirouse como profesor emérito no 1962. Foi galardoado coa medalla Max Planck no 1959.
Klein ten acreditado a idea, parte da teoría Kaluza-Klein, que dimensións extra poden ser físicamente reais, pero curvadas en bucles moi pequenos, unha idea esencial da teoría de cordas / Teoría M.
Durante a Segunda Guerra Mundial axudou a grupos xudeus a escapar de Alemaña.
A Lectura Memorial Oskar Klein, mantida de xeito anual na Universidade de Estocolmo, foi establecida na súa honra.
[editar] Ver asemade
- Ecuación de Klein-Gordon
- Fórmula de Klein-Nishina
- Fluído de Klein
- Modelo Alfvén-Klein
- Paradoxo de Klein
- Física