Queimada
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
A queimada é unha bebida alcohólica galega inventada arredor do século XII. O seu consumo está rodeado de tradicións. Mentres se elabora pronúnciase un conxuro para protexer contra meigallos e para manter os espíritos e demais seres malvados alonxados de quen a bebe.
Índice |
[editar] Tradición
O ritual da preparación está dirixido a alonxar os malos espíritos e as meigas que, segundo a tradición, asexan os homes e mulleres para tentar maldicilos, ben sexa por diversión, por vinganza ou por calquera outro motivo. Calquera ocasión é boa para realizar unha queimada: unha festa, reunións familiares ou de amigos. Tras a cea, na escuridade da noite (que é un dos mellores momentos para realizala), os comensais reúnense arredor do pote no que se elabora, preferibelmente coas luces apagadas, para animar os corazóns e estreitar os lazos de amizade. Un deles encárgase de darlle o toque final erguendo cun cazo o líquido en chamas e deixándoo caer pouco a pouco no recipiente mentres pronuncia o conxuro, o que crea un ambiente moi especial.
[editar] Ingredientes
Os ingredientes principais son a augardente e o azucre, aos que normalmente se lles engade a tona dun limón ou laranxa, uns poucos grans de café sen moer. Hai quen bota tamén anacos de mazá, uvas ou algún outro ingrediente. Os seus ingredientes principais son o augardente e o azucre ós que xeralmente se lles bota: casca de limón ou laranxa, unhos poucos grans de café sen moer. Á mestura pódenselle engadir cachos de mazá, uvas ou algún outro ingrediente, os cales se engaden de forma independente segundo a tradición da zona.
[editar] Preparación
Nun pote de barro cocido (hainos especiais para a queimada) bótanse a augardente e o azucre na proporción duns 120 gramos deste por litro daquela, os demais ingredientes e se remexe.
Nun recipiente máis pequeno (normalmente o cazo co que se remove) cóllese á parte unha pequena cantidade de queimada, sen limón nin café, móllanse os bordos do cucharón coa bebida e préndeselle lume. Cando esté ardendo métese o cazo no recipiente grande ata que se estenda por toda a superficie. A continuación reméxese lentamente, deixando que suban as lapas do alcohol e creando cascatas con elas. Reméxese ata que se consume o alcohol e a queimada se apaga por si soa, normalmente rematando polos bordos, que non se apagan. É cara ó final deste proceso cando se recita o esconxuro.
A queimada sérvese quente, incluindo todos os ingredientes.
[editar] Conxuro ou Esconxuro
Mouchos, curuxas, sapos e bruxas.
Demos, trasgos e diaños,
espíritos das neboadas veigas.
Corvos, píntegas e meigas:
feitizos das menciñeiras.
Podres cañotas furadas,
fogar dos vermes e alimañas.
Lume das Santas Compañas,
mal de ollo, negros meigallos,
cheiro dos mortos, tronos e raios.
Ouveo do can, pregón da morte;
fuciño do sátiro e pé do coello.
Pecadora lingua da mala muller
casada cun home vello.
Averno de satán e belcebú,
lume dos cadáveres ardentes,
corpos mutilados dos indecentes,
peidos dos infernais cus,
bramido da mar embravecida.
Barriga inútil da muller solteira,
falar dos gatos que andan á xaneira,
guedella porca da cabra mal parida.
Con este fol levantarei
as chamas deste lume
que asemella ao do Inferno,
e fuxirán as bruxas
a cabalo das súas vasoiras,
índose bañar na praia
das areas gordas.
¡Oíde, oíde! os ruxidos
que dan as que non poden
deixar de queimarse no augardente
quedando así purificadas.
E cando este beberaxe
baixe polas nosas gorxas,
quedaremos libres dos males
da nosa alma e de todo embruxamento.
Forzas do ar, terra, mar e lume,
a vós fago esta chamada:
se é verdade que tendes máis poder
que a humana xente,
eiquí e agora, facede que os espíritos
dos amigos que están fóra,
participen con nós desta Queimada.