Ingmar Bergman

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Ingmar Bergman
Ingmar Bergman

Ingmar Bergman (Uppsala, 14 de xullo de 1918) é un grande director e dramaturgo sueco. É considerado unha das personalidades máis eminentes da cinematografía mundial.

Bergman, fillo dun pastor luterano, Erik, e de Karin Akerblom, viviu a súa infancia seguindo os desprazamentos do seu pai, por quen foi educado consonte os conceptos luteranos de "pecato, confesión, castigo, perdón e gracia", temas que logo serán recorrentes nos seus filmes.

Índice

[editar] Biografía

[editar] Orige e primeiras experiencias

Nado en Uppsala nun un convento protestante, o su pai, Erik, era un pastor luterano duro e severo de fortísima personalidade, que lle impartiu unha educación que o marcou con pegadas que se atopan con frecuencia nas súas películas: a figura do pai aparecerá en tres filmes: Fanny e Alexander (1982), Con as mellores intencións (1992) e Conversacións Privadas (1996). Novo aínda, contra a vontade dos proxenitores, que querían que fose sacerdote, marchou para Estocolmo 1936.

Logo de realizar os estudos superiores e o servicio militar, inscrebeuse na Universidade de Estocolmo, onde frecuentou un curso de Historia da Literatura (a súa tese versará sobre o dramaturgo Johan August Strindberg), iniciándose ao tempo no teatro estudiantil e escrebendo textos para algúns dramas. Como axudante de director, comeza tamén a a traballar no Teatro da Ópera.

[editar] Os primeiros filmes e o teatro

No 1943 Bergman casou con Else Fischer, bailarina e coreógrafa (con quen terá unha filla, a futura escritora Lena). É nesta época cando un seu manuscrito, Hets (Tormento, 1944) foi adquirido por Filmindustri e pasado a filme, sob a dirección de Alf Sjoberg, con Bergman como asistente de dirección.

Poucos meses despois desta primeira experiencia cinematográfica, foille proposto dirixir un filme sobre a comedia "A besta mai" de Leck Fischer. A pesar de que a película, lanzada despois con o título Crise (1946), non tivera éxito, o produtor independente Lorens Marmsted ofreceríalle unha nova oportunidade; en 1946 xurde así Chove sobre o noso amor. Nese mesmo ano decide trasladarse a Goteborg, onde é nomeado director xefe do teatro da cidade. Debuta con "Calígula" de Albert Camus e pon en escena moitos dos seus dramas.

Grazas a confianza de Marmsted, Bergman puido realizar outros dous filmes: A Terra do desexo e Musica na escuridade (1947). A atención suscitada por este último traballo, anima a Svensk Filmindustri a encargarlle unha posta en escena ("A furia do pecado e Eva", dirixida por Gustaf Molander) e un filme (Cidade Portuaria (1948)), mais o fracaso que recolle a película leva a un novo corte dos fondos.

Foi de novo mercé á axuda de Lorens Marmstedt que Bergman realizará Prisión (1949), primeira obra importante na súa carreira. Entre mentres sepárase da súa muller Else, casando con Ellen Lundstrom; en 1951 inicia relacións con a xornalista Gun Hagberg que acabará por ser a nova esposa e que lle dará unha filla.

[editar] Os primeiros éxitos

No 1950 Bergman acada o éxito con Un verán de amor, que continúa en 1952 con Segredos de muller. No 1953 Monica e o desexo provoca un escándalo , a causa da atrevida sensualidade da actriz Harriet Andersson, naquela altura unha moza vintena, e con a cal Bergman manteu relacións. Tornaráse con 9 filmes unha das actrices preferidas de Bergman despois de Bibi Andersson (11 filmes). Logo realiza as películas Unha labarada de amor, (1953), e Unha lección de amor, (1954), dúas comedias sobre situacións sentimentais e humanas, con a Andersson como protagonista.

No 1953 comeza a traballar no Stadsteater (Teatro cidadán) de Malmö, no que coñece un grupo de actores que acadarán presencia fixa nos seus filmes: Gunnel Lindblom, Max von Sydow, Ingrid Thulin, e Bibi Andersson. No 1955 realiza Soños de muller, unha comedia mediocre, e Sorrisos dunha noite de verán, o seu primeiro éxito de alcance europeo, que resultará premiado no Festival di Cannes.

[editar] O éxito internacional

En 1956 Bergman termina O sétimo selo cque obtén varios galardóns, entre outros o premio especial do Festival de Cannes; logo o Oso de Ouro no Festival de Berlín e o premio da crítica no Festival de Venecia por O posto de fresas. Logo No umbral da vida e O rostro reciben o premio como mellor dirección en Cannes e Venecia, mentres en 1960 O manancial da doncela válelle obter o seu primeiro Oscar.

No 1959 casa por cuarta vez, con a pianista Kabi Laretei. Nestes anos traballo tamén na neonata televisión sueca, realizando: Venetianskan, (1958), Rabies (1959), e Ovader (1960). En 1961 é director do teatro dramático de Estocolmo e realiza Como nun spello, primeiro capítulo dunha discutida triloxía relixiosa: o filme recibe un Oscar como mellor película estranxeira.

Sigue con Luces de inverno (1962), que é premiado en Berlín e Viena; Ett Dromspel (1963), filme para TV, e O silencio (1963), un dos seus traballos que provocaron máis escándalo. No 1964, afectado por unha grave depresion, escrebe Persoa e inicia relacións con a actriz norueguesa Liv Ullman, con a que ten a Lynn (1966).

No 1965 realizará a miniserie telvisiva Don Juan, e outras rodaxes para TV, mais pouco exitosas porque son profundamente dramáticas, tal "Daniel", episodio do telefilme Estímulación (1967).

A un rítmo dun filme por ano, serán realizados A hora do lobo (1966), case un filme de terror; o telefilm O rito (1967); a película de guerra Vergoña (1968), e o grotesco Paixón (1969).

Terminado o amor por Liv Ullman, en 1974, casa de novo con Ingrid von Rosen no 1975, con a que formou matrimonio ata a morte de ela en 1995: terán un fillo, Daniel, que seguirá os seus pasos facendo carreira artística (director), como os seus sete medio irmáns (moitos dos cales son actores).

[editar] Os anos 1970

No 1971 realiza A adultera, que resulta un fiasco clamoroso, póndoo en dificultades económicas, que se resolverán mercé o inesperado éxito mundial de Gritos e susurros (1972), obra que gaña numerosos premios. No ano seguinte roda Escenas dun matrimonio, nado como teleserie e transformado despois nun filme de case tres horas. Grava logo o telefilme Misántropos (1974), inspirado na obra de Molière; o dramma psicolóxico A imaxe no espello (1976) e a película de terror O ovo da serpe (1977).

Nese mesmo ano sofre unha crise por problemas con Facenda e ten que ser internado nun hospital psiquiátrico. Retírase a illa de Faro, onde permanecerá moitos anos. Dedícase con exclusividade ao cine, realizando Sinfonía de outono (1978), con Ingrid Bergman. Para a televisión alemá produce 'Un mundo de marionetas (1980).

[editar] Os últimos anos

No 2000 rodou para TV The Image Maker (O realizador de imaxes), que recolle a historia de Victor Sjöström, o grande mestre sueco, ambientada en 1921, cando debe rodar un dos seus filmes máis famosos A carreta fantasma.

Proseguíu a súa actividade teatral, con unha A frauta máxica mozartiana, obra única na súa filmografía, cunha forte óptica fascinante.

En 2002, publica o volume "Immaxes", con fotografías da sua infancia.

En 2003 rodou Zarabanda, seguido de Escenas dun matrimonio, financiada por catro televisións europeas, gravada en formato dixital. Dela Bergman comentou: "Este é o meu derradeiro filme".

Escreveu na sua autobiografía, titulada " A lanterna magica": "En realidade, eu vivo sempre nos meus soños, e de cando en vez fago unha visita ao mundo real".

O 20 de xaneiro de 2005 Bergman recibiu o Premio Federico Fellini pola súa saliencia cinematográfica.

[editar] Filmografía

  • Crise (1946) (Kris)
  • Chove sobre o noso amor (1946) (Det regnar på vår kärlek)
  • Un barco para a India (1947) (Skepp till India land)
  • Musica na escuridade (1948) (Musik i mörker)
  • Cidade Portuaria (1948) (Hamnstad)
  • Prison (1949) (Fängelse)
  • Sede / Three Strange Loves (1949) (Törst)
  • This Can't Happen Here (1950) (Sånt händer inte här)
  • To Joy (1950) (Till glädje)
  • Summer Interlude (1951) (Sommarlek)
  • Segretos de muller (1952) (Kvinnors väntan)
  • (1953) (Gycklarnas afton)
  • Un verán con Mónica (1953) (Sommaren med Monika)
  • Unha lección de amor (1954) (En lektion i kärlek)
  • Soños (1955) (Kvinnodröm)
  • Sorrisos dunha noite de verán (1955) (Sommarnattens leende)
  • O sétimo selo (1957) (Det sjunde inseglet)
  • Fresas salvaxes (1957) (Smultronstället)
  • O Mago / The Face (1958) (Ansiktet )
  • Brink of Life (1958) (Nära livet)
  • O ollo do demo (1960) (Djävulens öga)
  • O manancial da doncela (1960) (Jungfrukällan) (gaña Academy Award for Best Foreign Language Film)
  • A través dun cristal afumado (1961) (Såsom i en spegel) (gaña Academy Award for Best Foreign Language Film)
  • Luz de inverno (1963) (Nattvardsgästerna)
  • O silencio (1963) (Tystnaden)
  • Todas as mulleres (1964) (För att inte tala om alla dessa kvinnor)
  • Persoa (1966)
  • A hora do lobo (1967) (Vargtimmen)
  • Vergoña (1968) (Skammen)
  • O rito (1968) (Riten) (TV)
  • A Paixón de Ana (1969) (En passion)
  • O toque (1971) (Beröringen)
  • Gritos e susurros (1973) (Viskningar och rop) (gaña Academy Award for Best Cinematography)
  • Escenas dun matrimonio (1973) (Scener ur ett äktenskap)
  • A frauta máxica (1975) (Trollflöjten),
  • Cara a cara (1976) (Ansikte mot ansikte)
  • O ovo da serpe (1977) (Das Schlangenei)
  • Sonata de outono (1978) (Höstsonaten)
  • Marionetas (1980) (Aus dem Leben der Marionetten)
  • Fanny e Alexander (1982) (Fanny och Alexander) (gaña 4 Academy Awards, incluído 1 da Best Foreign Language Film)
  • O rostro de Karin (1984) (Karins ansikte) (TV)
  • After the Rehearsal (1984) (Efter repetitionen)
  • Diante dun pallaso (1997) (Larmar och gör sig till) (TV)
  • Zarabanda Saraband (2003) (TV)