Biblia

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

A Biblia é o libro que o cristianismo trata como dictado por Deus.

Libro do Xenesis nunha Biblia de 1723

A palabra Biblia vén do grego (lingua en que foi escrito o Novo Testamento) "tà Biblia" - ou sexa, libros sagrados. O plural xustificase, xa que a Biblia non é un libro somente, mais unha biblioteca composta de 66 libros, sendo que 39 pertencen ao Antigo Testamento e 27 ao Novo Testamento.

A Biblia aprobada pola Igrexa Católica contén 73 libros, isto é, 7 libros a máis que as Biblias non católicas. Eses son os ditos libros Deuterocanónicos, que, segundo unha perspectiva non católica, se chaman apócrifos. Os libros deuterocanónicos son os seguintes: Tobías, Xudit, I Macabeos, II Macabeos, Sabedoría, Eclesiastés (ou Sirácida) e Baruc. Posúe, ademais, adicións nos libros de Ester e Daniel.


Os cristáns consideran que estes homes escreberon a Biblia inspirados por Deus e por iso consideran que a Biblia é a Escritura Sagrada. Sen embargo, non todos os cristiáns consideran que a Biblia debe ser interpretada de forma literal, e moitos consideran que moitos dos textos da Biblia son textos metafóricos ou que son textos datados que facían sentido no tempo en que foron escritos, mais foron perdendo actualidade.

Alguns cristáns consideran que a Biblia é a Palabra de Deus, polo tanto ela é máis do que apenas un libro, é a vontade de Deus escrita para a humanidade. Para eses cristáns nela, e apenas nela, atópanse as respostas para os problemas da humanidade.

Os non crentes ven a Biblia como un libro común, con certa importancia histórica e que en certa forma reflecte a cultura do pobo que os escrebeu.

Sendo tamén un dos libros máis lidos, investigados e publicados en toda historia da humanidade, boa parte das linguas e dialetos existentes xa foron alcanzados polas súas traducións.

Índice

[editar] As linguas bíblicas

Foron utilizadas tres linguas diferentes na escrita dos diversos libros da Biblia: o hebreo, o grego e o aramaico. En hebraico foi escrito todo o Antigo Testamento, con excepción dos libros chamados deuterocanónicos, e de algúns capítulos do libro de Daniel, que foron redixidos en aramaico. En grego, alén dos xa referidos libros deuterocanónicos do Antigo Testamento, foi escrito todo o Novo Testamento. O hebraico utilizado na Biblia non é todo igual. Atopamos nalguns libros o hebraico clásico (Ex. libros de Samuel e Reis), noutros un hebraico máis rudimentar e noutros aínda, nomeadamente os últimos a seren escritos, un hebraico elaborado, con termos novos e influencia doutras linguas circunviciñas. O grego do Novo Testamento, a pesar das diferenzas de estilo entre os libros, corresponde ao chamado grego Koiné, istó é, o grego común falado entón máis ou menos en todo o oriente do Imperio Romano.

[editar] As versións da Biblia

A pesar da antigüidade dos libros bíblicos, os manuscritos máis antigos que posuímos datan a maior parte dos séculos III-IV. Tales manuscritos son o resultado do traballo de copistas que, durante séculos, foron facendo copias dos textos, de modo a seren transmitidos ás xeracións seguintes. Transmitido por un traballo desta natureza o texto bíblico, como é óbvio, está suxeito a erros e modificacións, involuntarios ou voluntarios, dos copistas, o que se traduce na coexistencia, para un mesmo trecho bíblico, de varias versións que, aínda que non afecten grandemente o contido, suscitan diversas leituras e interpretacións dun mesmo texto.

A grande fonte hebraica para o Antigo Testamento é o chamado Texto Masorético. Tratase do texto hebraico fixado ao longo dos séculos por escolas de copistas, chamados Masoretas, que tiñan como particularidade un escrúpulo rigoroso na fidelidade da copia ao orixinal. O traballo dos masoretas, de copia e tamén de vocalización do texto hebraico (que non ten vogais, e que, por ese motivo, ao tornarse lingua morta, necesitou das indicar por meo de sinais), prolongouse ata ao séc. VIII d.C. Pola grande seriedade deste traballo, e por ter sido feito ao longo de séculos, o Texto Masorético (abreviatura: TM) é considerado a fonte máis autorizada para o texto hebraico bíblico orixinal.

No entanto, outras versións do Antigo Testamento teñen importancia, e permiten suprir as deficiencias do testo Masorético. É o caso do Pentateuco Samaritano (os samaritanos eran unha comunidade étnica e relixiosa separada dos xudeus, que tiñan culto e templo proprios, e que só aceitaban como libros sagrados os do Pentateuco), e principalmente a chamada versión dos Setenta.

A Biblia dos Setenta, ou Septuaginta (abreviatura: LXX), designa a tradución grega do Antigo Testamento, elaborada entre os séculos IV e II a.C., probabelmente no Exipto. O seu nome debese á lenda que refería ter sido esa tradución un resultado milagroso do traballo de 70 sabios. A versión dos LXX é a máis antiga versión do Antigo Testamento que coñecemos. A súa grande importancia provén tamén do feito de ter sido esa a versión da Biblia utilizada entre os cristáns, desde o inicio, e a que é citada na grande parte do Novo Testamento.

Da versión dos LXX fan parte, alén dos libros da Biblia Hebraica, os deuterocanónicos (aceptados pola Igrexa Católica, mais non por xudeus nen protestantes), e alguns apócrifos (non aceites como sagrados por nengunha das relixións ou Igrexas).

O Novo Testamento, escrito en grego, atopase en moitos manuscritos, que presentan moitas variantes. Diferentemente do Antigo Testamento, non hai para o Novo Testamento unha versión a que se poida chamar, por así dicir, normativa. Hai con todo alguns manuscritos máis importantes, polas súa antiguidade ou credibilidade, e que son o alicerce da Crítica Textual.

Outra versión con importancia é a chamada Vulgata, ou sexa, a tradución latina de san Xerónimo, elaborada no séc. IV-V, e que foi utilizada durante moitos séculos polas Igrexas Cristiás do occidente.

[editar] Libros da Biblia

A Biblia é un conxunto de escritos antigos. Foi composta ao longo dun período de preto de 1500 anos. No entanto, exexetas cristáns diverxen cada vez máis sobre a autoría e a datación das obras. Ela tería comezado a ser escrita por volta de 1500 a.C. e recebido o último retoque nos textos en 100 d.C., sendo o cánone fixado en definitivo ben posteriormente (existen teorías controversas) e a división en capítulos e versículo que coñecemos hoxe debe ter surxido en 1550 ou 1600 d.C.


[editar] Antigo Testamento

Ver artigo principal Antigo Testamento

[editar] Pentateuco

Xénese - Éxodo - Levítico - Números - Deuteronomio

[editar] Libros Históricos

Xosué - Xuíces - Rut - I Samuel - II Samuel - I Reis - II Reis - I Crónicas - II Crónicas - Esdras - Nehemías - Ester

[editar] Libros Poéticos e Sapienciais

Xob - Salmos - Proverbios - Eclesiastés - Cantar dos Cantares

[editar] Libros Proféticos

Isaías - Xeremías - Lamentacións - Ezequiel - Daniel - Oseas - Xoel - Amós - Abdadías - Xonás - Miqueas - Nahúm - Habacuc - Sofonías - Axeo - Zacarías - Malaquías

[editar] Novo Testamento

Ver artigo principal: Novo Testamento.

[editar] Evanxeos Sinópticos, Cartas Paulinas

Mateo - Marcos - Lucas - Xoán - Os Feitos dos Apóstolos - Romanos - I Corintios - II Corintios - Gálatas - Efesios - Filipenses - Colosenses - I Tesalonicenses - II Tesalonicenses - I Timoteo - II Timoteo - Tito - Filémon - Hebreos - Santiago - I Pedro - II Pedro - I Xoán - II Xoán - III Xoán - Xudas - Apocalipse

[editar] Deuterocanonicos

[editar] Libros apócrifos (ou pseudoepígrafos)

Tobías - Xudit - I Macabeos - II Macabeos - Sabedoría - Eclesiastés - Baruc - Adicións en Ester - Adicións en Daniel

[editar] Inspiración divina

Na segunda epístola do apóstolo Paulo a Timoteo, (Capítulo 3 e versículo 16) atopase a afirmación de que a Biblia tería sido inspirada por Deus.

Os asuntos narrados na Biblia parecen ser xeralmente ligados a datas e a personaxes históricos. Hai, sen embargo, personaxes cuxa real existencia e/ou atos practicados depende da fé proferida por cada un (un grupo de cristáns e movimentos relixiosos non cren hoxe en día en Adán e Eva).

A Biblia é un texto, por riba de todo, doutrinal. A pesar de se asumir como un texto que revela directamente o coñecimento de Deus para os homes, o que é totalmente contrario á visión científica e experimental, algunhas persoas pretenden demostrar a validade das escrituras por unha pretensa exactitude científica. Os textos bíblicos serviron para "refutar" os dados da experiencia e as teorías científicas de científicos como Galileo Galilei e Charles Darwin.

A interpretación da Biblia varía de relixión para relixión, de grupo para grupo, e de leitor para leitor. Por iso, encanto que para alguns movimentos relixiosos e persoas en particular, o relato do Xenesis sobre a criación é aceitábel ou mesmo verdadeiro - habendo mesmo unha crítica acérrima aos dados empíricos que fundamentan a teoría da evolución -, para outros, o relato é apenas un poema que acentúa o papel de Deus como criador, que non debe ser lido de forma literal mais, apenas, metafórica e adaptada ao contexto histórico en que foi escrito. A Igrexa católica, por exemplo, aceita hoxe a teoría da evolución, propondo unha interpretación metafórica do texto bíblico. Da mesma forma, hai quen defenda que o relato da "paraxe" do sol, xa referida, no libro dos Xuíces debese a un hebraísmo - unha figura de estilo do hebraico que non é traduzíbel para outras linguas, ou que o ataque da Igrexa católica á teoría heliocéntrica de Copérnico e Galileu se debe apenas ao erro de interpretación da hierarquía católica.

[editar] Ver tamén

  • Pergamiños do Mar Morto
  • Códice Sinaiticus

[editar] Ligazóns Externas


Wikiquote logo
Citas no Wikiquote sobre:
[[q:{{{1}}}|{{{1}}}]]
Outras linguas