Fenomenoloxía

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

A fenomenoloxía (do grego phenomena, "cousas que aparecen" + logos, "coñecemento") é un método filosófico que enfatiza a neutralidade descriptiva do receptor na determinación dos significados obxectivos dos fenómenos.

A fenomenoloxía deriva do pensamento do filósofo alemán Edmund Husserl (1859-1938), quen afirmaba que o obxecto propio do coñecemento filosófico non son os obxectos do mundo perceptíbeis polos sentidos e,supostamente, externos á conciencia, senón os contidos a priori que aparecen dados en xeral nunha consciencia. Así, o método esixe un exame detido dos estados e procesos mentais e intelectuais. Usando este método, Husserl pensaba que sería posíbel revelar a natureza subxacente da consciencia e dos fenómenos e facelo de maneira atemporal e ahistórica, establecendo unha teoría trans-subxectiva da comprensión. Isto implica que a mente humana, entendida universalmente e non particularmente, é o lugar onde os significados obxectivos adquiren realidade.

Outro fenomenólogo destacado foi Max Scheler (1874-1928) quen, na obra O formalismo na étida e a ética material dos valores, puxo o método fenomenolóxico ó servicio da ética proporcionando unha teoría descriptiva dos diferentes valores de enorme inflencia na ética contemporánea.

Os conceptos da fenomenoloxía foron desenvolvidos desde comezos do século XX por Martin Heidegger, orixen da filosofía existencial e Hans-Georg Gadamer, creador da Hermenéutica filosófica, na Alemaña e por Maurice Merleau-Ponty na Francia.

[editar] Na literatura

A focaxe crítica fenomenolóxica envolve a investigación da natureza subxacente e da esencia dunha obra estudada e, en consecuencia, o acceso en certa maneira á consciencia do autor.

Unha versión diferente, e talvez máis "vulgar", é a exploración da personalidade única que hai por detrás dunha obra literaria. O crítico fenomenolóxico precisa vaciar primeiro a súa mente de todos os preconceitos sobre o autor e o texto. Unha vez logrado, o crítico debe atinxir un estado moi receptivo e sensíbel que lel permita compartir o modo de consciencia do autor. Este estado da mente ten sido descrito como "consciencia da consciencia de outro".

O teórico polonés Roman Ingarden ten elaborado as ideas de Husserl en A obra de arte literaria (1931) e A cognición da obra de arte literaria (1937). Influenciou aos críticos alemáns Wolfgang Iser e Hans Robert Jauss. Esta influencia é especialmente clara na teoría do lector-resposta de Iser e na teoría da recepción de Jauss. Ténselle denominado "crítica fenomenolóxica" ao traballo da Escola de Xenebra de crítica. Son tamén moi evidentes as influencias no post-estruturalismo.

[editar] Ver tamén

  • Hermenéutica