Serra de San Mamede
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
A Serra de San Mamede, forma xunto coa Serra de Queixa, a Serra do Fial das Corzas e os Montes do Invernadoiro o espazo natural máis completo da alta montaña galega, o gran macizo ourensán. É un área protexida ca cualificación de Lugar de Importancia Comunitaria (LIC) integrante da Rede Natura 2000 e en proceso cualificación como Parque Natural. Pertence aos concellos de Montederramo (ao norte e leste), Baños de Molgas e Maceda (ao oeste) e Vilar de Barrio (ao sul). O punto máis alto é a chamada Fonte do Santo, a 1.714 metros de altitude, onde se atopa unha capela na honra do santo que da nome a serra e onde se celebra unha romería na segunda semana do mes de agosto.
Na cara leste a vexetación é propia dun clima continental de alta montaña, a chamada rexión eurosiberiana galega. Atopamos no noso camiño vexetación de monte baixo, queirugas, cerquiños, uces brancas, arandos, cancireixos e máis bosques de coníferas resultado da repoboación forestal. Por outra banda, dirixindo a nosa mirada cara o oeste, baixando pois ao val de Maceda, aparecen carballos, castiñeiros e bidueiros.
Ata o ano 2004 mantívose unha reserva de cervos e corzos nun cercado da parte oeste que hoxe existe e non está a ser empregada. Preto deste cercado se atopa a zona chamada As Corcerizas, onde dende hai tres anos se instalou o centro de educación medio ambiental do mesmo nome. Este paraxe da cara oeste da serra chamábase O Caudillo ata hai catro anos, por ser construído coa intención de ser unha residencia de verán do ditador Francisco Franco que nunca chegou a ser empregada como tal.
A Serra de San Mamede está repartida entre as moitas parroquias de cada un dos catro concellos que a forman. Así, as aldeas presentes na serra empregan os seus montes comunais repartidos por todo o territorio como lugar de pasto para o gando, maioritariamente vacún, e como zonas productoras de madeira.
Repartidos por toda a serra, aínda que somente son doados de divisar no inverno, pódense atopar corzos, cervos, xabaríns e lobos, ademais de coellos e lebres, claros indicadores das rexións da Galiza interior. Tamén hai ampla variedade de aves, reptís e anfibios. En canto as aves, cómpre destacar a existencia de máis de cen especies, entre as que temos a charrela (perdix perdix), somorgullos, martiño peixeiro, lavandeiras e un bó número de aguias e falcóns.