Fernando María Castiella

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Personalidades en progreso: Este artigo relacionado coa historia é, polo de agora, só un esbozo. Traballa nel e contribúe a que a Galipedia mellore e medre.

Fernando María Castiella y Maíz , naceu en Bilbao e falecido en Madrid (1907 - 1976). Estudou o doutorado en Leis na Universidade de Madrid e logo trasladouse a Paris, Cambridge e Xenebra para ampliar os seus estudos.

Desempeñou importantes cargos. Foi vicepresidente da Confederación Nacional de Estudantes Católicos e Catedrático de Dereito Internacional Público. Máis tarde, traballou no diario "O Debate", onde dirixiu a sección de política exterior. Cando se iniciou a guerra civil en 1936 logrou escapar de Madrid, onde se atopaba naquel momento, e alcanzar a zona nacional para ingresar neste bando.

Foi Catedrático de Dereito na Universidade de Madrid, membro do Tribunal da Haxa (1939) e embaixador no Perú e o Vaticano (1951-56), diplomático e ministro de Asuntos Exteriores español (1956 - 1969), durante a ditadura franquista.

No seu labor distinguiuse polos seus esforzos de negociación co Reino Unido, sobre a cuestión de Xibraltar, unha constante na súa xestión, con resultados infrutuosos. Así como pola vontade de terminar co isolacionismo do Réxime. Nesa liña, consegue a integración de España na OCDE e no Fondo Monetario Internacional, quedando a UE como meta inalcanzable.

E é que Castiella varía limitadamente a política exterior española, non chegando a atopar as reformas tendentes á súa democratización. En 1941 compartiu o Premio Nacional de Literatura con José María de Areilza pola súa obra Reivindicaciones de España.

Outras linguas