Tomé de Aquino

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Tomé de Aquino
Tomé de Aquino

Tomé de Aquino (1225 - 7 de marzo de 1274), frade dominico de orixe napolitana. Fillo dos condes de Aquino, estudou na Universidade de Nápoles. Posteriormente foi mestre na Universidade de París por dúas ocasións, primeiro entre 1256 e 1259 e despois entre 1269 e 1272.

Trasladado definitivamene a Nápoles, morreu no ano 1274 durante unha viaxe cara Lyon para formar parte nun Concilio convocado polo Papa. Entre os escritos filosóficos de Tomé de Aquino merecen destacarse numerosos comentarios ás obras de Aristóteles, así como os opúsculos O ente e a esencia e Sobre a unidade do entendemento en contra dos averroistas. Canto á súa produción teolóxica, as obras máis importantes para a filosofía son a Suma teolóxica, as Cuestións disputadas e Suma contra xentís.

[editar] Pensamento filosófico

A filosofía tomista caracterízase por harmonizar os dogmas da relixión cristiá coas principais teses filosóficas de Aristóteles, nunha época na que este último era visto como o principal inimigo intelectual do cristianismo. Perdidas desde a época do Imperio Romano, as obras aristotélicas foron redescubertas no século XII, resultando especialmente significativo para a súa transmisión o labor de Domingo Gundisalvo na Escola de Tradutores de Toledo. Neste senso son especialmente relevantes os intentos de Tomé de Aquino de oporse ós comentarios sobre Aristóteles feitos polo filósofo árabe de orixe español Averroes (1126-1198), explicando teses claramente opostas á Revelación cristiá.

A metafísica tomista destaca por introducir a distinción entre esencia e existencia, base conceptual sobre a que lexitimar unha xerarquización dos entes existentes, desde a primacía de Deus, ente supremo e transcendente, ata os seres inanimados, pasando polos anxos, os humanos e o resto dos seres vivos. A separación fundamental entre Deus e o resto dos entes estriba en que o primeiro ten a existencia como propiedade constititutiva da esencia divina, mentres que o resto recibe, en diversos grados, a existencia de Deus a través dun acto creador.

Desde o punto de vista da Teoloxía filosófica tamén son destacables as cinco probas tomistas da existencia de Deus, nas que pretende demostrar racionalmente a súa existencia partindo de feitos observables por calquera ser humano. Coñécense co nome de probas a posteriori para diferencialas das probas meramente racionais propostas anteriormente no S. XI polo monxe Anselmo de Canterbury.

En ética e política desenvolveu a distinción entre lei natural e lei positiva, sendo a primeira a base obxectiva na que enraizar todo código moral humano concreto (elimínase asi o relativismo moral) e toda lei civil positiva. No caso de conflito entre a autoridade civil e a autoridade da Igrexa, debería prevalecer o criterio desta última, pois ocúpase do ben da alma, superior, segundo Tomé, ó ben corporal (asunto do poder civil).

[editar] Véxase tamén

Escolástica