Illa de Tambo

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Illa de Tambo vista dende Marín, co faro da punta de Tenlo en primeiro termo
Illa de Tambo vista dende Marín, co faro da punta de Tenlo en primeiro termo

Atópase no fondo da ría de Pontevedra, pertencendo o concello de Poio do que esta separado por una canle de 1,1 km pero de pouca profundidade.

A súa superficie é de 1,5 km2, cunha altura máxima de 80m, aínda que toda a súa parte central sobrepada os 50 metros de altitude. O seu perímetro acada os 4Km.

No século XII a illa de Tambo pertencía á raíña Dona Urraca e foi donada ao mosteiro de San Xoán de Poio . Os veciños de Combarro usaron a illa durante séculos, onde traballaban as súas terras e celebraban romerías. En 1759 a capela existente na illa, cuxa construcción orixinal data do século VI, foi víctima do saqueo do corsario Francis Drake, o cal arroxou a figura de Santa María de Gracia ao mar.

En 1846, coa desamortización de Mendizábal, quítaselle aos monxes de Poio e anos despois é mercada polo ministro de Xustiza, Montero Ríos. Nese mesmo século contrúese un lazareto na illa, que entre os anos 1865 e 1879 foi usado para poñer en cuarentena aos mariñeiros que chegaban ao porto de Marín con enfermidades. Debido ás protestas dos cidadáns de Pontevedra, o lazareto foi trasladado á illa de San Simón, na ría de Vigo, e en 1889 a illa convertiríase en penitenciaría militar.

Coa creación da Escola Naval Militar en Marín, en 1943 a illa militarízase e pasa a ser utilizada como arsenal.

  Referencias relacionadas con Galicia

Outras linguas