Imperio Ruso
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
|
|||
Lemas nacionais: C нaми Boг (ruso: ‘Deus con nós’) 1721-1825 Самодержа́вие, правосла́вие и наро́дность (en ruso: ‘Autocracia, Ortodoxia e Caracter nacional’) 1825-1917 |
|||
Himno Nacional: Deus salve ao Zar |
|||
Lingua oficial | Ruso de facto | ||
Capital | San Petersburgo | ||
Poboación da capital | 1.546.000 (1938) | ||
Forma de Goberno | Monarquía Absoluta | ||
Ano de fundación | 1721 | ||
Maior cidade | San Petersburgo | ||
Área - Total - Fronteiras - Costas - % Auga |
1º maior 23.850.000 km² 30.000 km² 25.000 km 0.6% |
||
Poboación - Total - Densidade |
128,200,000 1897 est 5.8/km² (1900) |
||
Moeda | Rublo (RUB) | ||
Horario - Horario de inverno - Horario de verán |
CEST (UTC+2 a +12) CEST (UTC +3 a -1) |
O termo Rusia Imperial é empregado para referirse ao período de tempo da Historia de Rusia que vai dende a expansión iniciada por Pedro I de Rusia (dende o Mar Báltico até o Océano Pacífico), até o reinado de Nicolás I de Rusia, o último Zar, e o inicio da Revolución Rusa en 1917. O Estado ruso foi oficialmente nomeado imperio dende 1721 até 1917.
A capital do imperio foi San Petersburgo (despois de 1914 rebautizada como Petrogrado). Ao final do século XIX o tamaño do imperio era cercano aos 22.400.000 km2. Dacordo con censo de 1867 a súa poboación acadaba os 128.200.000 persoas, nembargantes, a maioría deles (93,4 millóns) vivían na Rusia europea. Máis de 100 grupos étnicos vivían xuntos no Imperio. A adición ao actual territorio de Rusia, en 1917 o Imperio ruso incluía territorio dos estados bálticos, Bielorrusia, parte de Polonia, Moldova, o Cáucaso, Finlandia, a maioría da Asia Central e unha parte de Turquía. Entre 1732 e 1867 o Imperio Ruso tamén incluía Alaska, ao outro lado do Estreito de Bering.
En 1914 o Imperio estaba dividido en 81 provincias (Óblasti) y 20 rexións (guberniyas). Vasalos e protectorados do imperio incluían o Emirato de Bujara, o Janato de Jiva e despois de 1914 Tuva.
O Imperio ruso era una monarquía hereditaria liderada por un emperador autocrático (zar) dende a dinastía Romanov. O cristianismo ortodoxo foi a relixión oficial do imperio e era controlado polo monarca a través do Sagrado Concilio. Os habitantes do Imperio foron divididos en estratos (clases) tales como dvoryanstvo (nobleza), o clero, comerciantes, cosacos, e campesiños. Os nativos de Siberia e Asia central foron oficialmente rexistrados como o estrato chamado inorodsty (estranxeiros).
O seu escudo de armas foi o gran escudo do Imperio Ruso, e o himno nacional, foi "Deus salve ao zar" (Боже, Царя храни)
Despois de derrocar á monarquia zarista durante a Revolución de Febreiro en 1917, Rusia foi declarada República baixo un goberno provisional.
Índice |
[editar] Etimoloxía
O territorio controlado pola dinastía Romanov en Europa oriental até o século XVII chamábase Moscovia. Antes da proclamación do Imperio ruso en 1721, chamábase popularmente Rusia (s.XVII en ruso Русія ou Росія), aparentemente de influencia do grego Ρωσια (Rosia), a nación eslava que existía antes da chegada dos mongloes, a Rus de Kiev Русь). Mentres a etnia rusa sempre considerou "Rus" un nome para eles e a sua nación, modernos intelectuais Ucrainos debaten pola exactitude do termo. Ao identificarse coa grafía moderna Россия (con c doble) foi oficial dende 1713 (e non se distinguía entre и e і, atualmente éo, e o ruso é o que non ten i, e o ucraíno si)
[editar] Emperadores
[editar] Historia
[editar] Pedro o grande e o Gran Impero Ruso
Pedro I de Rusia, o fillo do segundo matrimonio do zar Alexis I, foi o primeiro en ser relegado ao rango político. Como varias faccións da Corte loitaron para controlar o trono, Alexis foi sucedido polo fillo do seu primeiro matrimonio, Fiodor III, un rapaz enfermizo que morreu en 1682. Como resultado da Revolta de Estreltsy, Pedro foi coroado co-zar co seu medio irmán Iván I, pero a media irmá de Pedro Sofía, mantivo o verdadeiro poder. Ela reinou mentras o mozo Pedro xogaba a xogos de guerra e cabalgaba no Cuartel Alemán de Moscova. Estas experiencias levárono a un interés pola práctica militar en de ocidente, particularmente a enxeñería, artillería, navegación e construcción de barcos. En 1691, empregando tropas que el entrenara durante os seus xogos de guerra, planeou como destronar a Sofía. Cando Iván I morreu en 1696, Pedro converteuse no único zar.
A guerra dominou a maior parte do reinado de Pedro. Ao principio Pedro intentou asegurar as fronteiras do sur dos Tártaros e o Imperio Otomano. As suas Campañas de Azov fallaron inicialmente, pero, despois de embarcarse coa súa nova armada deseñada por el mesmo, Pedro puido capturar o tan importante forte de Azov en 1696. Para continuar coa sua guerra contra o Imperio Otomano, Pedro viaxoyu por Europa para buscar aliados. Foi o primeiro zar en facer esa viaxe. Pedro visitou Brandemburgo, os Países Baixos (nos cales ao ver a súa bandeira inspirouse para facer a súa), Reino Unido, e o Sacro Imperio Romano Xermánico, durante a súa chamda Gran Embaixada. Pedro aprendeu moito e enlistou a centos de especialistas técnicos. A embaixada foi curta polo intento de Sofía de desvancalo do trono, cunha revolta que foi aplastada por Pedro e os seus seguidores. Como resultado, este tiña centos de participantes moortos ou torturados, e públicamente espuxo os seus corpos para advertir aos demáis, polo cal foi chamado "raro".
Pedro fracasou na súa coalición europea contra o Imperio Otomano, pero durante as súas viaxes encontrou interés por comezar unha guerra contra Suecia, ao ser unha forte poctencia de poder no norte de Europa. Vendo unha oportunidade en entrar no Mar Báltico, Pedro fixo a paz co Imperio Otomano en 1700 e despois a Batalla de Narva, onde atacou aos suecos en .Narva, no Golfo de Finlandia. Aínda que o xoven rei Carlos XIII, probou as súas tropas, as cales acabaron co exército de Pedro. Afortunadamente para Pedro, Carlos non seguiu a súa vitoria cunha contra-ofensiva, xa que comezou as guerras na Mancomunidade polaco-lituana.
Este descuido permitiulle a Pedro formar un novo exército, combinando as fortalezas do seu coas de occidente. Cando os líderes se enfrontaron outra vez en Poltava en 1709, Pedro derrotou a Carlos. Cando éste último escapou ao territorio otomano, Pedro volveu a entrar en guerra co Imperio. O zar conincidiu en voltar ao porto de Azov aos otomanos en 1711. A Gran Guerra do Norte, que en esencia foi a Batalla de Poltava, continuou até 1721, cando os suecos decidiron firmar o Tratado de Nystad. O tratado permitiu reter os territorios obtidos por Rusia: Livonia, Estonia, e Ingría. Mediante esra expansión territorial, Pedro adquiriu un enlace directo con Europa Occidental. Despois en celebración, Pedro asumiu o papel de "Emperador" (императoр) e Zar do Gran Imperio Ruso, que foi proclamado en 1721.
Pedro conseguiu as expansión de Rusia e a súa transformación en Imperio, baixo certas iniciativas maiores. Estableceu as forzas navais rusas, reorganizou o exército mediante o sistema europeo, organizou racionalmente o goberno e mobilizou o financiamento para os recursos humanos. Baixo o poder de Pedro, o exército que se reclutou baixo condicións de traballo para toda a vida, incluindo aos oficiais da realeza, os cales participaban en traballos da administración civil e militar. En 1722 Pedro introduciu a Taboa de Rangos que determinaba a posición ou estatus da persoa no seu servizo ao Zar, xa fora plebeo ou nobreza. Até a xente máis común aparecía na táboa automáticamente.
A reorganización de Pedro na estrutura gubernamental non puido ser menos minuciosa. Reemplazou aos prizaki (burócratas) con un corpo colexiado e creou un senado para coordinar as políticas do goberno. As reformas de Pedro no goberno local tiveron poucos logros, pero os seus cambios permitiron ao goberno local recolectar impostos e a manter a orde. Como parte das reformas do goberno, a Igrexa Ortodoxa foi parcialmente incorporada á estrutura administrativa do estado. Pedro aboliu o Patriarcado e reemplazouno por un corpo colectivo, o Sínodo Sagrado, dirixido por un oficial gubernamental.
Pedro triplicou os ingresos da tesourería estatal cunha cantidade moderada de impostos. Impuxo a capitación, ou sondaxe de impostos, en todas as persoas a excepción dos cregos en nobres. Tamén gravou con impostos o alcohol, sal, e incluso por levar barba. Para proporcionar armas e uniformes para os seus soldados, desenvolveu industrias metalúrxicas e téxtiles.
Pedro quería equipar a Rusia con moderna tecnoloxía, institucións e ideas. Dotou dunha edicación occidental a todos os nobres, introduciu as escolas naturais para ensinar a escritura rusa e aritmética básica, estableceu unha casa imprenta e fundou a Academia Rusa das Ciencias, a cal foi inaugirada xusto antes da súa morte en 1725 e converteuse nun dos principais institutos de cultura da Rusia Imperial. Tamén recomendou que os rusos adquirisen roupa, gustos pola arte e costumes de occidente. O resultado foi unha profunda greta cultural entre a nobreza e as masas. A mellor ilustración da occidentalización de Pedro, foi a súa ruptura coas vellas tradicións e os seus métodos occidentais na arquitectura, que o levaron á construción da nova capital, Petrogrado, en 1703. Situada na terra nova, conseguida na guerra con Suecia, na cal foi axudada polo reino de Dinamarca-Noruega, a Mancomunidade polaco.litana e o Reino de Saxonia, no Golfo de Finlandia. Aínda que Petrogrado asumiu a súa occidentalización, ésta foi forzada, polo cal non puido demostrar a súa individualidade, que Pedro tanto admiraba.
[editar] A era das revolucións en palacio
Pedro cambiou as regras de sucesión ao trono despois de exiliar ao seu fillo, Alexis, que se opuxo ás reformas do seu pai e presentouse como figura de grupos antirreformistas. Unha nova lei expedida por Pedro I proporcionaba ao zar a decisión de elixir ao seu sucesor, pero Pedro non o fixo antes da súa morte en 1725. Nas décadas que seguiron, a ausencia de regras para a sucesión deixou á monarquía aberta en intrigas, complots e varios golpes de estado. Endiante, o factor crucial para obter o trono foi apoiado pola garda de elite do pazo en Petrogrado.
Despois da morte de Pedro, a súa dona, Catalina I, tomou o trono. Pero cando ela morreu en 1727, o neto de Pedro, Pedro II, foi coroado Zar. En 1730 Pedro II caeu enfermo da viruela, e Ana, filla de Iván V, que foi co-zar con Pedro, ascendeu ao trono. O Supremo Consello Imperial que colocou a Ana no torno, impúxolle moitas condicións. Na súa loita contra esas condicións, Ana tivo que apoiar aos nobres que temían que a oligarquía reinara sobre a autocracia. Así o principio da autocracia reciviu gran apoio nese caótico conflito ao trono.

Ana morreu en 1740, e o seu xoven bisneto foi proclamado zar como Iván VI. Despois de varios golpes de estado, foi reemplazado pola segunda filla de Pedro, (r. 1741 - 1762). Durante o reinado de Isabel, que foi moito máis efectivo que o dos seu preceptores inmediatos, prodúxose a "occidentalización" da cultura rusa. Entre os eventos culturais máis destacados atópase a fundación da Universidade de Moscova en 1755 e a Academia das Artes finas en 1757 e a aparición do primeiro científico e escolar ruso, Mijail Lomonosov.
Durante o reinado dos sucesores de Pedro, Rusia tivo un rol en Europa moito máis importante. Dende 1726 a 1761, Rusia foi un aliado do Imperio Austríaco contra o Imperio Otomano ao cal Francia usualmente apoiou. Na guerra de sucesión polaca, Rusia e Austria bloquearon ao candidato ao trono polaco. Nunha Serie de Guerras Ruso-Turcas, Rusia adquiriu o porto de Azov. O alcance máis grande que Rusia tivo con Europa foi na Guerra dos Sete Anos (1756 - 1763), a cal tivo lugar en tres continetes, entre Francia, o Imperio Británico e os numerosos aliados dos dous bandos. En esta guerra, Rusia continuou a súa alianza con Austria, pero Austria cambiou a unha alianza con Francia en contra de Prusia. En 1760 as forzas rusas (como se acostuma na historia) estaban ás portas de Berlín. Afortunadamente para Prusia, Isabel morreu en 1762, e o seu sucesor, Pedro III, aliou a Rusia con Prusia pola súa devoción ao rei prusiano Federoco o Grande.
Pedro III tivo un reinado curto e impopular. Aínda que foi neto de Pedro O grande, o seu pai foi duque de Holstein-Gottorp, polo cal Pedro foi criado nunha familia luterana e os rusos considerábano estranxeiro. Facendo caso omiso disto e sen ocultar o seu concepto de Rusia, creou un gran resentimento na realización dos grande ensaios militares prusianos na milicia rusa, atacando á Igrexa Ortodoxa Rusa, e privando a Rusia dunha gran vitoria que cambiaría a historia de Rusia e de todo o mundo, establecendo unha repentina alianza con Prusia. Facendo uso do seu descontento e temendo a súa propia posición, a dona de Pedro III, Catalina, depuxo ao seu dono nun golpe de estado e o seu amante, Alexis Orlov matouno, e por defecto en xuño de 1762 Catalina a grande converteuse en Zarina.
[editar] Expedicións oceánicas
Pedro I deixou a flota rusa aos seus descendentes, pero, de Catalina I a Pedro III, ningún dos emperadores compartiu o gran amor de Pedro cara o mar. Nas décadas que seguiron á súa morte en 1725, aos sucesores de Pedro parecíalles inconcebible que unha exibición de buques de guerra era a mellor maneira de demostrar o poder e a estatura de Rusia en todo o mundo. Nin era prudente xulgar para manter algún propósito inmediato, a flota de Pedro de trinta carabelas e os centenares de naves complementarias; o custo de gardar tal forza a flote esgotaría as caixas do estado. Aínda máis incrible era o plan de Pedro para aumentar a flota, para así realizar o seu desexo de crear unha armada para o extenso mar. A Gran Guerra do Norte, que durou vinte e un anos, servira xa para esgotar os recursos da Facenda Rusa. Por conseguinte, houbo un período na reducción de gastos na flota que segiu á morte de Pedro, e outro marcado pola reducción na construcción de naves e na diminución no numero de mariñeiros e oficiales. A escola náutica e a Academia Marítima, polo contrario, continuaron prosperando. Os seus estudantes e graduados preserváronse realizando as tradicións da navegación rusa.
Dende 1716 a 1719 os rusos navegaron nunha grande Caravela o tramo que vai dende o Mar de Ojotsk até Kamchakta, no territorio que xa fora explorado por Vladimir Atlasov a finais do século XVII. Os graduados de 1720 da academia marítima, o navegador xeodésico Ivan Yevreinov e Fiodor Luzhin, exploraron e trazaron as catorce Illas Kuriles.
A información que trouxeron convirtiuse na base para a expedición ben coñecida do Capitán Comodoro Vitus Bering. No inverno xeado de 1724, Bering alcanzou Kamchakta por terra e en vela. O obxectivo principal dos navegantes rusos era atopar un paso de Rusia cara a India e a China através do océano Ártico. De 1728 a 1729 Bering navegou através do Pacífico do norte no San Gabriel (barco de Bering). Entumecido polo frío vento polar, o San Gabriel e o seu equipo pasaron polo estreito que separaba Asia e América, o que máis tarde se denominaría Estreito de Bering.
A expedición de Bering explorou a ruta entre o océano Pacífico e o Mar de Ojotsk descubrindo as Illas Kuriles e rexistrando a cartografía das costas de Kamchakta. No comezo do ano 1741 dous barcos, o San Pedro e o San Pablo, sairon do tranquilo porto de Petravlosk nas Illas Privilof. A expedición, capitaneada por Bering, tivo un incidente ao regresar a porto, ao estrelarse cerca das Illas de Komandorskiye. Nestas illas Bering caeu enfermo e morreu. Nembragantes, como consecuencia da viaxe a costa do noroeste americano fora moi ben explorada, por iso Rusia se fixo co poder de Alaska, que en 1867 sería vendida a Estados Unidos.
Coas exploracións e as conquistas elaborouse o primeiro mapa do Imperio Ruso no ano 1745.
[editar] O Imperio baixo Catalina II
A extensión imperial ofrecida no reinado de Catalina II, trouxo ao imperio enormes territorios novos no sur e no oeste; e a consolidación interna despois da Guerra de Crimea co Imperio Otomano en 1768. Polo Tratado de Kuchuk-Kainarji en 1774 Rusia adquiriu conexión co Mar Negro, e os Tártaros de Crimea convertéronse nun estado independente aos otomanos. En 1783 Catalina anexionou Crimea, axudando a consolidar a guerra Ruso Turca (1777 - 1778), chegando Rusia ao suroeste, ampliándoa até o Dniester. Os termos do tratado baixaron as metas do proxecto "grego" reputado por Catalina -a expulsión dos otomanos de Europa e a renovación do Imperio Romano de Oriente baixo o control ruso. O Imperio Otomano foi sempre unha ameaza para Rusia, nembargantes, tivo que tolerar a influencia rusa sobre os Balcáns.
A extensión territorial que ía cara o oeste deu lugar a repartción de Polonia. Como Polonia chegou a ser cada vez mási débil no século XVIII, cada un dos seus veciños -Rusia, Prusia e Austria- intentaron colocar a o seu propio candidato no trono polaco. En 1772 os tres chegaron a un acordo para levar a cabo unha repartición do territorio polaco, polo carl Rusia reciviu as partes que comprenden a actual Bielorrusia e Livonia. Despois da repartición, Rusia iniciou un programa extenso de reformas, que incluiu unha constitución democrática, o cal alarmou ás faccións reaccionarias. Empregando o perigo do radicalismo, as mesmas tres potencias aboliron a constitución de 1793, polo que Polonia volveu a ver reducido o seu territorio. Esta vez Rusia obtivo a maior parte de Bielorrusia e parte de Ucraína. A partición de 1793 deu lugar a unha sublevación dos movementos anti-rusos e anti-prusianos en Polonia, que terminou cunha terceira repartición en 1795. Consecuentemente Polonia desapareceu do marco político internacional.
Ainda que se integrou parte do territorio de Polonia ao imperio, isto tamén creou novas dificultades. Ao perder a Polonia como estado intermediario, Rusia tivo que compartir as fronteiras con Prusia e Austria. Ademáis o Imperio chegou a ser o máis heteroxéneo ao absorber unha grande cantidade de étnias, tales como os ucraínos, bielorrusos en xudeus. Os ucraínos e bielorrusos, que traballaban sobre todo como servos, cambiaron pouco baixo o poder ruso. Os polacos católicos resistíanse a perder a súa independencia, polo que foron un pobo difícil para ser controlado, efectuando varias sublevacións contra a ocupación. Rusia eliminara aos xudíos de gran parte do imperio en 1742. Un decreto do 3 de xaneiro de 1792, inciou formalmente a Ashkenazi, que obligou aos xudíos a vivir soamente na parte occidental do imperio, de tal maneira que se fixou a etapa para o Antisemitismo e a discriminación en períodos máis ultimos. No mesmo tempo, Rusia permitiu a autonomía de Ucraína, dos territorios bálticos e de varias áreas cosacas. Co seu énfase nun imperio uniformemente admunistrado, Catalina presaxiou a política de Rusificación que nos últimos anos se viñera facendo da man dos seus antecesores, e que se continuaría facendo en xeneracións vindeiras.
Os historiadores discutiron a sinceridade de Catalina como monarca aclarada, pero poucos duvidan de que ela creu no activismo do goberno, dirixindo e explotando os recursos do imperio facendo a administración máis eficaz. Inicialmente, Catalina procurou racionalizar procedementos do goberno con lei. En 1767 creou a Comisión Lexislativa, debuxada de nobres, señores de pobo e outros, para codificar as leis de Rusia. Aínda que a comisión non formulou un novo código da lei, a Instrucción á Comisión de Catalina introdiciu a algúns rusos o pensamento político e legal occidental.
Durante 1768 - 1774 na guerra co Imperio Otomano, Rusia experimentou unha axitación social importante, a sublevación de Pugachev. En 1773 un cosaco do Don Iemelián Ivánovich Pugachev declarado como o zar re-inesperado Pedro III. Outros cosacos e traballadores indusriais dos Montes Urais, así como os campesiños que esperaban fuxir da servidume, ensamblaron toda a revelión. A preocupación de Rusia coa guerra permitiu a Pugachev tomar o control de gran parte do Volga, pero o exército regular machacou a revelión en 1774.
A sublevación de Pugachev alentou a determinación de Catalina para reorganizar a administración provincial rusa. En 1775 dividiu Rusia en provincias e distritos segundo unha estatística de poboación. Ela entón, deu a cada provincia unha ampliada administrativa, unha policía e un órgano xudicial. Os nobres deixaron de servir no goberno central , xa que moitos de les reciviron papeis significativos para administrar gobernos provinciais.
Catalina tamén intentou organizar a sociedade en grupos sociais ben definidos, ou estados. En 1785 publicou cartas aos nobres e donos de pobo. As cartas á nobreza confirmaron a liberación dos nobres do servizo obrigatorio e deulles dereitos que non igualan á autocracia que podían infrinxir. A carta ás cidades probou a ser complicada e en última estancia menos acertada que a publicada para os nobres.
A "occidentalización" de Rusia continuou durante o reinado de Catalina. Un aumento no número de libros e periódicos levou adiante discusións intelectuais e a critica social da Aclaración rusa. En 1790 Alexandre Nicolaevich Radichev publicou o seu libro A viaxe de San Petersburgo a Moscova, un ateque feroz contra o sistema de servidume e a autocracia. Catalina, sustada xa pola Revolución francesa, fixo arrestar a Radichev e foi enviado a Siberia. Radichev gañou máis adiante o recoñecemento como o pai do radicalismo ruso.
Catalina levou a moitas das políticas de Pedro o grande a fruición e fixo no século XIX a fundación do Imperio. Mandou construir o Pazo Pavlovsk para o seu fillo Pablo, que está considerado Patrimonio da Humanidade. Rusia converteuse nunha potencia enerxética, diplomática e militar, capaz de facer fronte aos seus veciños europeos. A organización da sociedade e do sistema de gobero, seguia sen cambios, até que en 1861 se aprobou a emancipación dos servos. Catalina deu un empuxe cara o sru, incluindo un establecemento en Odesa como porto ruso no Mar Negro, que serviría como base para o comercio ruso do gran durante o século XIX.
A pesar de tales realizacións, o Imperio continuaba con problemas fundamentais. A sociedade seguia baseada nun sistema de servidume, e a economía, aínda que crecía a un nivel aceptable, non era sufiecienta para afrontar o desenvolvemento industrial como o que estaban sufrindo outros países europeos.
A extensión territorial e a incorporación a Rusia de centos de non-rusos no imperio, fixaron a etapa para o problema das nacionalidades.
Durante o século XIX, a poboación de Rusia, os recursos, a diplomacia internacional e as forzas militares fixerono un dos países máis influintes do mundo. O seu poder internacional permitiulle desempeñar un papel fundamental nos asuntsos de Europa. Este papel debuxou ao imperio dentro dunha serie de guerras contra Napoleón, que tiñan consecuencias de grande embergadura para Rusia e para o resto de Europa. Despois dun período de aclaración, Rusia sentiu ben a un opositor activo das tendencias da liberalización en Europa central e occidental.
Internamente, a poboación rusa crecera de forma diversa con cada adquisición territorial. A poboación incluía Luteranos, Fineses, bálticos, Alemáns, Estonios e algo de Lituanos, Católicos, Polacos, Ortodoxos Bieorrusos Ucraínos, musulmáns,, gregos ortodoxos, Sakartvelos e membros da Igrexa Católica Armenia.
Como a influencia occidental e a oposición á autocracia aumentaban no Imperio, o réxime creou a policía secreta e aumentou a censura para deter a aquelas persoas que avogaban plo cambio. O réime seguía confiando a súa economía nun réxime de servos, pero a debilidade de Rusia ante o resto de Europa levouna á Guerra de Crimea, unha guerra entre Rusia e toda Europa, que calquera outro país perdería moito antes.
[editar] Guerra e paz en Rusia (1796-1825)
Catalina II morreu en 1796, e o seu fillo Pablo (r. 1796-1801) sucedeuna. Dolorosamente enterado de que a sua nai queria nomear ao seu fillo Alexandre como zar, Pablo instituiu unha primoxenitura na liña masculina como a base para a sucesión. Sería unha das reformas que durarían do breve reinado de Pablo. El tamén sostivo a Compañía Ruso-Americana, a cal levou a Rusia a adquirir Alaska. Pablo era xeneroso pero volátil, a sua xenerosidade cara os seus servos causoulle moitos inimigos.
Como poder europeo, Rusia non podía fuxir das guerras que implicaban á Francia napoleónica. Pablo converteuse nun opositor firme de Francia, e Rusia, xunto co Reino Unido e o Austria na Segunda Coalición entablaron unha guerra contra Francia. Entre 1798-1799 as tropas rusas realizaron brillantes campañas na República Cisalpina e en Suíza. A axuda de Pablo á Orde de Malta, enfureceu a moitos dos membros da sua corte. Xunto con políticos liberais descubriu a enorme corrupción que había na Facenda, o que fixo que fora asasinado en 1801.
O novo zar, Alexandre I (r. 1801-1825), tomou o trono como resultado do asasinato do seu pai, no cal se rumoreou que estaba implicado. Preparado para o trono pola sua avoa Catalina, na ilustración e no arte, Alexandre tamén tiña uha inclinación cara o romanticismo e o misticismo relixioso, particularmente no último período do seu reinado.
O foco primario de Alexandre non estaba na política doméstica, senon en asuntos exteriores, e particularmente en Napoleón. Temendo as ambicións expansionistas e o crecemento de Napoleón, Alexandre continuou coa política de unión entre Gran Bretaña e Austria contra o emperador francés. Napoleón derrotou aos rusos e aos austríacos na batalla de Austerlitz en 1805 e derrotou aos rusos na batalla de Friedland en 1807. Alexandre foi forzado a demandar a paz, e coa firma do Tratado de Tilsit en 1807, faise aliado de Napoleón. Rusia perdeu pouco territorio baixo o tratado, e Alexandre fixo uso da sua alianza con Napoleón para extender os seus dominios. Grazas a Guerra Finlandesa gañou o Gran Ducado de Finlandia e Suecia en 1809, e adquiriu Besarabia do Imperio Otomano como resultado da Guerra Ruso-Turca de 1086 a 1812.
A alianza Ruso-francesa foise desfacendo gradualmente. Napoleón foi gañando interese nos puntos estratéxicos de Rusia no Bósforo e no Bardanelos. Ao mesmo tempo, Alexndre viu como o Gran Ducado de Varsovia quedaba controlado polo Imperio francés. O requisito de ensamblar o Bloqueo Continental de Framcia contra Gran Bretaña era unha interrupción seria do comercio ruso, e en 1810 Alexandre negou a obligación.

En xuño de 1812 Napoleón invadiu Rusia con 600.000 tropas, unha forza regular más grande que todo o exército regular ruso. Napoleón esperaba inflixir unha derrota importante para os rusos e a forza de Alexandre para demandar a paz. A resistencia Rusa obstinada, os membros da cal declararon a guerra patriótica, combinada co inverno ruso e a política chamuscada da terra levou a Napoleón a unha derrota desastrosa: menos de 30.000 das suas tropas volveron á súa patria.
Despois de vencer aos franceses, o exército rusos perseguiu aos franceses até as portas de París.
Despois de que os aliados derrotaran a Napoleón, Alexandre foi coñecido como o salvador de Europa, e el desempeñou un papel moi importante para a creación dun novo mapa de Europa no Congreso de Viena en 1815. No mesmo ano, baixo a influencia do misticismo relixioso, Alexandre iniciou a creación da Santa Alianza, que protexía a todos aqueles monarcas que estaban baixo os principios cristianos. Máis pragmática foi, en 1814, a coalición entre Rusia, Gran Bretaña, Imperio Austríaco e Prusia, que formaron a Sexta Coalición (ou Cuádruple Alianza). Os aliados crearon un sistema internacional para manter o status quo territorial a previr o resurximento da Francia expansionista. A Cuádruple Alianza, confirmada por un numero de conferencias internacionais, asegurou a influencia de Rusia en Europa.
No mesmo tempo, Rusia continuou a súa expansión. O Congreso de Viena deu lugar ao Congreso de Polonia á cal Alexandre concedeu unha constitución. Así Alexandre faise monarca constitucional de Polonia, mentras que segue sendo o zar autocrático de Rusia. El era tamán o monarca limitado de Finlandia, a cal fora anexionada en 1809 e era estado autónomo concedido. Rusia en 1813 gañou a área de Bakú, no Cáucaso a expensas de Persia.
Os historiadores están convencidos de que os movementos revolucionarios se deron de forma máis potente durante o reinado de Alexandre, por motivo de todos aqueles que perseguiran a Napoleón por Europa, e na súa volta levaran a Rusia as ideas revolucionarias, os dereitos humanos o goberno representativo e a democrácia. A occidentalización intelectual que fora fomentada no século XVIII por un estado paternalista autocrático, ahora incluiu a oposición á autocracia, as demandas para o goberno representativo as chamadas á abolición da servidume e, nalgúns casos, defensa du derrocamento revolucionario do goberno. Os oficiais eran insensatos, particularmente porque Alexandre concedera unha constitución a Polonia, mentras que Rusia permanecía sen ela. Varias organizacións clandestinas preparábanse para unha sublevación, cando en 1825 Alexandre morreu de forma inesperada. Despois da súa morte, había confusión sobre quen o sucedería, porque o seguinte na liña sucesoria, Constantino Pavlovich abandonara o seu dereito ao trono.
Un grupo de oficiais que ordenaban a cerca de 3.000 homes rexeitou xurar a lealtade ao novo zar, o irmán de Alexandre I, Nocolás I proclamou a súa lealtade a unha proposta de constitución para Rusia. Os acontecementos revolucionarios, movementos decembristas, foron fácilmente sufocados por Nicolás, e os participantes que quedaban vivos foron exiliados a Siberia.
[editar] Rusia baixo Nicolás I

Nicolás I Pavlovich (Николай I Павлович, 6 de xullo de 1796 - 2 de marzo de 1855) foi o emperador de Rusia dende 1825 até a súa morte en 1855.
Nicolás careceu totalmente da grandeza espiritual do seu irmán; el viu o seu papel simplemente como un autócrata paternal que gobernaba a súa xente por calquera medio necesario. Experimentado o trauma da Revolta decembrista, Nicolás estaba determinado para refrenar a sociedade rusa. A policía secreta, a suposta terceira sección, creou unha rede enorme de espías e informadores. O goberno exercitou a censura e a educación excesiva dos controis, o publicar, e todas as manifestacións da vida pública. En 1833 o ministro de educación, Sergey Uvarov, ideou un programa de "Autocracia, Ortodoxia e Carácter Nacional" como o principio de guia do réxime. A xente debía de mostrar a súa lealtade cara o Zar, as tradicións da Igrexa Ortodoxa Rusa, e, dunha maneira vaga, a nación rusa. Estos principios non gañaron a axuda da poboación senon que polo contrario conducida pola represión e a supresión das nacionalidades aos non rusos e o resto das relixións.
A pesar das represións deste período, Rusia experimentou un florecemento na litaratura e nas artes. Através dos traballos de numerosos escritores, a literatura rusa acadou un grao de recoñecemento que se extendeu a todo o mundo. O ballet tomou raiz en Rusia, a pesar de ser importado de Francia. Tamén acadaron gran importancia as composicións de música clásica.
[editar] Desenvolvemento económico
Os séculos XIX e XX forn tempos de crise no imperio. Non só a tecnoloxía e a industria se desenvolveron máis rápido en occidente, senon tamén novos, dinámicos e competitivos persoeiros no tetatro mundial: Otto von Bismarck unificou o Imperio alemán en 1860, a Guerra Civil Estadounidense, convertiu a EE.UU na terceira potencia mundial, e o Imperio xaponés resurxiu tras a Revolución Meiji. Ainda que Rusia se estaba expandendo xigantescamente cara Asia central, non podía xenerar suficiente cápital para soster o avance tecnolóxico e industrial característico dun país desenvolvido.
En la ultima mitad del siglo XIX, la economía rusa se desarrolló más lento que como lo hizo en las demás potencias del mundo. La población de Rusia era sustancialmente mayor a la de los países desarrollados de oeste, pero la vasta mayoría vivía en comunidades rurales, con poca tecnología y primitiva agricultura. La industria en general, tuvo una participación mayor que en occidente, pero en sectores específicos se desarrollaba con una iniciativa primitiva, alguna de esta extranjera. Entre 1850 y 1900, la población rusa se duplicó, pero se mantuvo estrictamente rural hasta el siglo XX. La población de Rusia entre 1850 y 1910 tuvo la mayor tasa de natalidad de todos los grandes poderes y naciones en desarrollo, con excepción de Estados Unidos.