Wilhelm von Humboldt
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Friedrich Wilhelm Christian Karl Ferdinand Freiherr von Humboldt (22 de xuño de 1767 en Potsdam - 8 de abril de 1835 en Tegel) foi un lingüista, funcionario, diplomático e filósofo alemán. Despois de realizar estudios científicos, así como de grego e de francés, recibe unha introdución á filosofía e á administración. Durante tres semestres estudia filoloxía e ciencias en Göttingen con Lichtenberg e le a Kant.
É irmán de Alexander von Humboldt. En calidade de Ministro prusiano de Educación (1809-1810), reformou profundamente o sistema escolar, baseándose nas ideas de Johann Heinrich Pestalozzi — enviou aos profesores prusianos a estudar os seus métodos a Suíza. Como un dos grandes reformistas liberais xunto con Stein e Hardenberg, tivo unha acción determinante no seo do goberno ata 1819, ano no que se retira debido á súa oposición ás ideas reaccionarias que predominaban.
Como funcionario, estará ata 1819 ao servizo do Estado Prusiano, especialmente como diplomático en Francia, o que lle dará a oportunidade de estudar a lingua basca, e con tal motivo descubre con cento cincuenta anos de adianto os principios da descrición lingüística moderna: o estudo das linguas en sincronía, o estudo descriptivo e non prescriptivo, a importancia do corpus e dos informadores así como a importancia de categorías gramaticais que describen precisamente os fenómenos propios á lingua estudiada, o que o leva a rexeitar a pertinencia da gramática latina para unha lingua como o basco.
O interés de Humboldt céntrase principalmente na tipoloxía, de onde a vontade de describir o maior número de linguas posibles, a fin de descubrir os universais lingüísticos. El sérvese da categorización en linguas con flexión (ruso, alemán, latín), linguas aglutinantes (turco, húngaro) e linguas illantes (chinés). Dos seus traballos presérvanse especialmente a súa filosofía da lingua, destacada por Ernst Cassirer na súa filosofía das formas simbólicas, pero tamén máis xeralmente e máis vagamente, o que se deu en chamar hipótese humboldtiana, que se une á hipótese Sapir-Whorf, que pretende que as categorías da lingua falada predeterminan as nosas categorías de pensamento.
En 1834, bautiza a familia das linguas austronesias, que se extenden pola Illa de Pascua, malaio-polinesia en Über die Kawi-Sprache auf der Insel Java (1836-39, publicación póstuma). O kavi é unha lingua literaria antiga falada en Xava. Esta obra é considerada desde entón como exemplar en materia lingüística.
Humboldt é obxecto hoxe en día dun redescubrimento e dunha reavaliación dos seus prolíficos e innovadores traballos de lingüística. Pódense ler publicacións basicamente en alemán neste enderezo: http://www-gewi.kfunigraz.ac.at/humboldt/ así como os traballos de Trabant, en especial a súa edición L'introduction à l'œuvre sur le Kavi.
Introducíu en 1836, o concepto de lingua aglutinante.
Fundou a Universidade Humboldt en Berlín — o que fai del un visionario en materia de investigación e de pedagoxía, capaz de comprender por qué é necesario confrontar as disciplinas para facer avanzar o saber sen prexuízos. Era amigo de Goethe e de Friedrich von Schiller.
[editar] Castelo de Tegel
En posesión da familia Humboldt desde o fin do século XVIII, o castelo de Tegel, onde morreu, é tamén chamado Humboldt Schlösschen, tanto máis canto que ainda está habitado polos seus descendente.
Antigo pavillon de caza dos Grandes Electores, o castelo foi restaurado por Schinkel para as necesidades de Wilhelm von Humboldt. De inspiración clásica, o edificio presenta catro torres angulares adornadas de releves de Rauch inspirados nas oito divinidades da Torre dos Ventos de Atenas.
Schinkel concebiu tamén os apartamentosles do castelo preservando a harmonía clásica do conxunto: a maior parte do mobiliario da época eran pezas de colección que Wilhelm von Humbolt trouxo da súa estancia en Roma.