Eiríkur af Pommern
Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu
Eiríkur af Pommern (f. 1382 – d. 4. apríl 1459) varð konungsarfi í Kalmarsambandinu þegar Margrét Valdimarsdóttir mikla ættleiddi hann árið 1389 eftir lát Ólafs sonar hennar. Hann hét upphaflega Bugislav og var sonur Vratislavs af Pommern og Maríu af Mecklenburg, eina eftirlifandi barnabarns Valdimars atterdag.
Ríkisár Eiríks af Pommern einkenndust öðru fremur af átökum við greifana í Holsetalandi um yfirráð yfir Suður-Jótlandi. Árið 1422 bannaði hann Hansakaupmönnum að versla milliliðalaust í Danmörku og 1429 kom hann á Eyrarsundstollinum sem átti eftir að verða aðaltekjulind danskra konunga fram á miðja 19. öld. Afskiptasemi hans í Suður-Jótlandi leiddi þó ekki til neins, en íþyngdi efnahag ríkisins sem leiddi til þess að aðallinn í Svíþjóð og Danmörku varð honum andsnúinn. Að lokum fór Eiríkur af Pommern í eins konar konunglegt verkfall og flutti til Visby á Gotlandi 1439. 1440 var hann settur af og frændi hans, Kristófer af Bæjaralandi, tók við konungdómi í ríkjunum þremur. Eiríki var við það tækifæri boðið að vera áfram konungur Noregs, en er sagður hafa svarað því til að betra væri að vera sjóræningjaforingi á Gotlandi en konungur í Noregi.
Kristófer af Bæjaralandi lést 1448 og við tók Kristján I. Eiríkur af Pommern lét honum þá Visby eftir í skiptum fyrir leyfi til að snúa aftur til Pommern.
Fyrirrennari: Margrét Valdimarsdóttir mikla |
Konungur Danmerkur 1412-1439 |
Eftirmaður: Kristófer af Bæjaralandi |
Konungur Noregs 1389-1442 |
||
Konungur Svíþjóðar 1396-1439 |