Lögmál Newtons

Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu

Lögmál Newtons eru þrjú eðlisfræðilögmál um krafta og áhrif þeirra á hluti og um hluti á hreyfingu, sett fram af Isaac Newton í höfuðriti sínu Principia árið 1687. Lögmálin eru grundvöllur að klassískri aflfræði og eru yfirleitt sett fram með eftirfarandi hætti:

1. lögmál - Tregða Allir hlutir halda óbreyttum hraða og stefnu, nema á þá verki ytri kraftar, sem samalagt eyða ekki hver öðrum.

2. lögmál - Kraftur og hröðun Kraftur er jafn tímabreytingu skriðþunga, sem jafngildir margfeldi massa og hröðunar, þ.e. F = ma.

3. lögmál - Átak og gagntak Sérhver kraftur, sem verkar á hlut, á sér gagnkraft, sem hefur sömu stærð, en öfuga stefnu.

Gilda almennt fyrir stórsæja hluti, en afstæðiskenningin sýndi að þörf væri aðlögunar fyrir smásæja hluti á hraða sem nálgast ljóshraða.