Skelfiskeitrun

Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu

Skelfiskeitrun er heiti á fjórum eitrunareinkennum sem koma einkum til vegna neyslu á samlokum (kræklingum, kúskeljum, ostrum og hörpuskel). Þessir skelfiskar eru síarar, þ.e. þeir sía fæðuna úr sjónum, og því safnast fyrir í þeim eitur sem framleitt er af svifþörungum eins og svipuþörungum og kísilþörungum. Vegna þessa er neysla á skelfiski varasöm þegar mikið er um sviflægan þörungablóma sem við Ísland gerist einkum þegar sjórinn hlýnar á vorin. Mælingar hafa sýnt að magn hættulegra þörunga getur verið yfir viðmiðunarmörkum frá mars allt fram í lok desember á vissum stöðum.

Einkenni skelfiskeitrunar eru ferns konar:

  • PSP-eitrun eða lömunareitrun sem veldur lömun og jafnvel dauða.
  • NSP-eitrun eða taugaeitrun sem veldur maga- og garnakvefi og öndunarerfiðleikum.
  • DSP-eitrun eða niðurgangseitrun sem veldur meltingartruflunum.
  • ASP-eitrun eða óminniseitrun sem veldur minnisleysi.

Af þessum fjórum tegundum eitrunar er PSP-eitrun langskæðust þar sem hún getur leitt til bráðadauða.

[breyta] Tenglar

Á öðrum tungumálum