استاد سعدالدين شپون

From Wikipedia

سعدالدين شپون
سعدالدين شپون

استاد سعدالدين شپون د پښتو داستاني اثارو يو بې جوړې او نوښت ګر ليکوال دي . خوږ نثر او د څيری کښنې توان دوی له ډيرو معاصرو کيسه ليکوالو بېلوي . او په دې ډول ښاغلی شپون بېل سبک خپلوي .

د ښاغلي شپون له لوری د کندز د خان اباد سيمې انځورونه ښايي په اوسني پښتو داستاني اثارو کې بې جوړې وي .

دوی تر اوسه درې ناولونه شين ټاغی ، ګټيالی او د سمڅې ياران او د لنډو کيسو يوه ټولګه د بنګي غاړه خپره کړې ده.

استاد ګڼې نورې لنډې کيسې هم ليکلي دي .

استاد شپون څه باندې اووه لسيزې پخوا د افغانستان د کندز په ولايت کې زيږيدلى دى . دوى په دې وروستيو کې خپل ژوند ليک هم خپور کړ چې (( وو نه وو يو شپون وو )) نوميږي .


[سمادول] د استاد شپون د شعر يوه بېلګه

مور
د ګـلـو به محــشــر وه خو که ورېځــې لږ سخــي وای
کــه ستا د ټيکــري پيڅکی وای زما به هم مستــي وای
د تــا د لاس ســـابـــه وای چـې بـې تـبـې مـې خـوړلی
د تــا د مينـې اور وای مــورې زه ورکــې ستـــي وای
مــاښــام مــې د کــټــوۍ نــه د شــودو څــوکـې څـټلی
سـهـار مې د مټکـۍ په ترشخـون کوچو سبنــاري وای
دردونـــــه کـــړاوونــــــه مــې کــرۍ ورځــې ګـاللـی
خـو شپه ستا په زنګون مې سرکېښـوای دلازاري وای
نه پوهې، نه قلم وای نه مکتب، نه ليک او لوست وای
تا لاس په سر راکښلی ما خپل زړه درته سپړلی
سړه د ژمي شپه وای د نغري خوږلن ته ناست وای
په ورو ورو په مزو دې افسانې راته کولای
په ونو په اغزو مې مخ او پښې زخمي زخمي وای
د تا په جادوګرو ګوتو ټولې رغېدلای
ديوان وای ښاپېرۍ وای ملوکه وای بدرو وای
د تا د ښکلي غږ نه د اسرار زوږ راتللای
زه لاړم چې د سره ښامار علاج چېرته پېدا کړم
زه لاړم چې په ټوله دُنيا وکړم ننواتی
دنيا ته ګرېوان وشلوم بېلګې ورته ښکاره کړم
دا داړې د ښامار دي نه شکرې نه نباتې
که زه ئې درنه ګوډ کړم او زما سره يو نشوې
قسم په ذوالجلال دی که به يو شی ورنه پاتې
ای خلقه سره ښامار ته خړکی افغان پېدا دی
تاريخ کې دي راغلي چې به روس خوري دلته ماتی
ادې! يو نيم مليون مې په وطن کې شهيدان دي
په هر کاله کې وير دی او په هر کلي کې ساندې
مليون شپږ شلې نه دي چې په ګوتو شي شمارلی
يو نيم مليون لس لکهه دي پنځه لکهه پرې باندې
يو نيم مليون خاټول که د بقوا په دشته شنه شي
دا ډاګ به شين چکن شي زرغونه رڼا به کاندي
ای مورې زړې مورې ما خو نه وليدې مورې
ته لاړې درنه پاتې شو بېکس ستا نازولی
اي مورې دُنيا اور وه زه دې پرېښودم يوازې
اوس ګرځم اسکېرلی، کړېدلی او ترټلی
ای مورې په زړه پورې ای درنې پښتنې مورې
د تا د جنازې کټ نورو يوړو هديرې ته
خبر شوم چې بمونو مو کوډل کړل دړې وړې
او تا پناه وروړې وه د بل کلي دېرې ته
خبر شوم چې زما فوټو دې هر چا ته ښودلې
ځوی ګی مې راروان دی خلقه دې بلې پېرې ته
د کلي خلقو وېل چې ده بوډۍ لېونۍ شوې
زڼا ته تور تم وايي سپين سبا تورې تيارې ته
چې سه دې ورکوله زما نوم دې يادولو
تا وې چې آخري ديدن د ځوی شو رانه پاتې
ادې خو مجبوري وه، بې دردي وه بې واقي وه
دې سره ښامار په ډېرو کړې ښايسته مېنې ميراتې
ما وې د تا په قبر به ډيوې روښانومه
ما وې چې دا ببر سر به په شنختې درته ږدمه
ما وې چې ستا کفن به په تودو اوښکو پرېولمه
ما وې چې د جمعې شپه ستا مزار کې تېرومه
ما وې ستا د جامو سره د زړه خواله کومه
چې تا قدم پرې ايښی وي هغه ځای ښکلومه
ادې خو قسمت بله را وکړه
په يو ساده دُنيا کې ته د خاورو مېلمنه شوې
او زه د دُنيا بل سر کې دُعا درته کوم