Lufta e Kosovës në Gjocaj e Jasiq

Nga Wikipedia, Enciklopedia e Lirë

Artikulli është i bazuar në ngjarjen e 28 korrikut të vitit 1998. Kjo ngjarje pikrisht shenon edhe më deshmoret e parë te brigades 138. Ngjarja e shkruar më posht është plotesisht e sakt, ku mund të argumentohet edhe më fakte dhe dëshmi të pa tundshme. Ky artikull do të mund të jap një pasqyrim edhe më të qart të veprimtaris së uçk-ës në krye me Komandantin Legjendar Agim Ramadani si dhe të djemve të këtyre viseve që dhan jetën për tokën e mëmdheut dhe asnjeher nuk u degjua për ta.

Agim Ramadani hyri në Kosovë në qershor të vitit 1998. Agimi së bashku me Rrustem Berishen dhe një grup prej tre ushtarësh u vendos në fshatin Jasiq dhe Gjocaj. Jasiq dhe Gjocaj janë fshatra malore që shtrihen në pjesën perendimore të Junikut, aty shënon edhe fillimin e vargmaleve me alpet Shqipëtare që lidhet me majen më të lartë Gjeravicen në Jug, ndërsa ne veriperëndim me majen e Shkelzenit (përtej kufifirt Shqipëtaro-Shqipëtar). Ndërsa Brigada 131 që kishte hyrë në krye me Tahir Zemen dhe Sali Qekun vazhduan rrugën për tu vendosur më von në Prapaqan (Komuna e Deçanit). Agimi dhe Rrustemi në këto dy fshatra gjetën djem që kishin dhën sprovën për luftë. Si rast i veçant ishte mbrojtja e Junikut dhe vënja nën kontroll e Junikut nga Ushtria Çlrimtare e Kosovës. Si dhe shum luftime të zhvilluara nga këta djem. Por vlen të theksohet se mungonte një organizim ushtarak. Këtë organizim e sjell pa dyshim Agim Ramadani dhe Rrustem Berisha. Agimi çdo dit merrej me: stërvitje, inspektime të pikave që mbanin djemt e këtyre fshatrave. Duke u gjendur çdo dite pran tyre dhe duke e njohur çdo ditë e më shumë terenin, Agimi arriti që me këta djem të krijojë njësinë speciale "Kobrat". Një nga ngjarjet më të rëndësishme të kësaj periudhe është ndodh më 28 Korrik 1998. Ku forcat speciale të SAITIT të Nishit hyn në Zharre të fshatit Gjocaj dhe me njësi të blinduara. Në një numër rreth 250-300 ushtarë dhe paramilitarë serb. Forcat serbe u ndeshën për herë të parë me njësitet e UÇK-ës rreth orës 8-9 të mëngjesit. Njësit vëzhguese Serbe duke vëzhguar dhe duke dhën kordinatat afrohen afër pikës së Gunocit(mbi fshatin Gjocaj) aty nga pjestarët e UÇK-ës plagosen në përleshjen disa ushtarë serb. Serbet lën pas dokumente të rëndësishme. Pika tjetër në fshatin Gjocaj që quhej pika e Kumarecit ku gjindeshin grupi tjeter i UÇK-ës. Pa humbur koh duke siguruar bazën me disa ushtarë të pjekur, për arsye se pika ishte si çati për Junikun dhe për mbrojtjen e popullsis civile nga masakrimet. Grupi nga Kumareci ndërmer një kundër sulm duke u futur me katër ushtar mu në mes të lendinës së quajtur Zharre. Ku forcat Serbe ishin të bindura nga pervoja e më hershme se askush nuk kundersulmon dhe endeshin lirshëm. Ndërsa grupi tjetër prej pesë ushtarëve futet në pjesën e prapme të Zharrës, për të bllokuar rrugën që furnizonte forcat Serbe. Në anën tjetër njësiti i UÇK-ës i pozicionuar në Gunoc kishte lëshuar pozicionin dhe ishte futur në afërsi të forcav Serbe. Kështu që granatimi më armë të rënda bie. Ushtarët e UÇK-ës rreth orës 2 pas dite arritën që të paralizonin artilerin Serbe. Avancimi i forcave Serbe për të thyer rezistencen e shqiptarve në këto male u ndal. Ushtarët Shqipëtar që pjesa më e madhe ishin nga fshati Gjocaj e Jasiq të ndihmuar nga disa djem të: Gacaferrit, Maqedoni dhe në keto forca kishte edhe nga Tropoja. Kishin filluar të bënin luftë në afërsi. Njësiti nga Gunoci ishte pozicionuar afer. Kurse nga prap dhe mu në mes të lendinës po sulmonin fuqishem ushtaret shqiptar sa të lihej përshtypja se ishin një mi e jo vëtëm një grup i vogël. Të ndihmuar edhe nga mesi dhe pjesa përball që sulmonin pa ndërpërer. Mbërëmja afrohej kurse forcave serbe ju kishte ndërpërer furnizimi. Të plagosurit Serb qanin dhe shanin. Të gjith luftëtarët Shqiptarë ndegjonin këtë edhe pse deri në këtë kohe nga mengjezi, nga bombardimet e pa kontrolluara kishin vdekur edhe dy persona njëri në fshatin Gjocaj(Mus Ali Ganija) dhe një në Jasiq. Kurse nga ushtaret Shqiptar kishte rënë: Arif Gjoci, Shkelzen Gacaferri. Zhkelzeni dhe Arifi u vran duke ju vën nga pas ushtareve të plagosur Serbë që po terhiqeshin dhe u vran në luftime të afërta. Ndërsa rënd në doren e djatht ishte plagosur i riu Qerim Gjoci(kishte humbur doren e djathtë në perleshje në afërsi me forcat Serbe) dhe plagë të leht kishte marr Arif Maloki(Gjocaj)(gjat kryerjës se një aksioni të sukësesëshem me Xhem Ganin po ashtu nga fshati Gjocaj dhe një herit edhe komandat i uçk-es për fshatin Gjocaj mu në mes të lendines se Zharrës dhe duke len dy ushtarak serb të vrar në këtë grup ishin poashtu Ibrahim Jasiqi vellau i deshmorit Avdyl Jasiqi si dhe nje Malsor nga Tropoja me emerin Sokol). Pas rënjës së territ ushtaret Shqiptar me jehonen e maleve që buqiste nga detonimet e fuqishme dhe nga bresherit e pa ndalshme, vazhdonin kunërsulmin si rrug e vetëme për të mbrojtur familjet nga masakrimet. Sa deshmitaret që e kan parë këtë nga rrafshi, konkretisht nga Juniku. Tregojn se plumbat ne mbëremje shiheshin sikur të ishte shi që bi pa ndërpërer. Luftimet vazhdojn deri në mës natë rreth orës 12-01 pm/am. Ushtaret Shqiptar që kishin hyrë në mes të forcav Serbe asnjëri nuk dinte për grupin tjëtër por një mrekulli qëndronte, sepse çdo njëri nga grupet kishte dal fitimtar. Grupi që kishte zën pozitën për të bllokuar furnizimin e forcav Serbe, sulmonte nga prapa jo vëtëm që mbronte. Forcat Serbe pas humbjevë të mëdha filluan të tërhiqen duke lën edhe ushtaret e vetë në pozicione. Në këtë bete shum pak të njohur nga mediat dhe njerzit por shum e fuqishme në realitet. Fuqin e kësaj bete e forcon fakti i mbetjes së kater eprorve serb në këtë bete, me doemos ja vlen të ceket mbetja e një majori të lart serb nga pushka e deshmorit të Kombit Avdyl Ali Jasiqit. Bashkë më të mbesin edhe dokumente që tregonin deshmi dhe fakte për përdorimin e drogës, përdorimin e ingjeksioneve si dhe nënqmimi që u behej Shqiptarve. Forcat Serbe lan pas armë dhe ushtar të vetë të vrarë. Nga Grupi që kishtë sulmuar nga pas dhe mbrojtur mund të identifikoj këta përsona: Shemën dhe Sabrin nga Shkupi, Ismet Malokun dhe Miftar Ganija(djalosh 17 vjeçar që luftoi pa u dallaur nga mosha)nga fshati Gjocaj dhe Avdyl Ali Jasiqi. Nga ky grup që mbrote rrugen e Zharres ishin ndare tre me dy që të fusnin rrugen në gërshër. Pasi forcat Serbe versulën të gjithë për mbi ta. Zhivillohet një luftim aq i afërt ku Sabriu nga Shkupi dhe Avdyl Jasiqi kalojn në pjesën e poshtme të kroi i Zharres. Ku dëshmori i kombit Avdyl Jasiqi merr një plag ne gishtin e këmbës dhe kjo ishte plaga e dytë. Plagen e parë e kishte marrë në kokë dy jav me par ne kufi gjat furnizimit për uçk-ën, më të ishte edhe Qamil Jasiqi. Avdyli Akoma e mbante të lidhur me vasha por po thuajse në fundë të betejës së fituar mbeti i vdekur nga një min, kurse sabriu mbetët i plagosur dhe vazhdon të qëndroj për mbi Batush për rreth 14 dit pa ngrën e pa pirë. Ushtria çlirimtare në atë kohe e kishte lajmruar si te mbetur në betejën e Zharres. Kështu kjo bete e fituar ishte sukses i Komandat Agimit dhe pas kësaj beteje që la pas shum të vrar dhe të plagosur Agimi bashk me Rrustem Berishen qendruan dhe u lidhen edhe me tej më djemet e kësaj ane ku edhe vazhduan luften dhe pergaditjet gjer në fund të çlirimit përfundimtar të atëdheut duke shkaktuar edhe më teje dëme dhe duke qen i pari që pas 50 viteve të hek kufirin shqiptaro- Shqiptar. Kjo bete e cekur daton edhe fillimin e betejav të mëdha gjë që fillon edhe më dëshmoret e pare të brigadës 138 qe pas rënies se komandat Agimit. Brigada 138 merr emerin e ti.