Прыказка
Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі.
Пры́казка — гэта агульнавядомае кароткае выслоўе з павучальным сэнсам. Па форме і функцыі гэты тып ўстойлівай адзінкі аналагічны сказу: ён валодае сэнсавай, структурнай і інтанацыйнай завершанасцю. Прыклад: Адной рукой і вузла не завяжаш.
Вывучэннем прыказак з лiнгвiстычных пазiцый займаецца фразеалогія.
Прыказка – гэта „фальклорны мікратэкст“ [1]: у ім філасофскі змест спалучаецца з дасканаласцю формы, якая адшліфоўвалася даволі часта на працягу стагоддзяў. Яе кампаненты часта звязваюцца ўнутранай рыфмай: Сем разоў адмервай, а раз адрэзвай.
Прыказкі свабодна ўключаюцца ў тэкст, так як іх выкарыстанне не абумоўлена заканамернасцямі лексіка-граматычнай спалучальнасці са словамі свабоднага ўжывання. Нават дыскурсіўная залежнасць прыказак меншая ў параўнанні з прымаўкамі.
[рэдагаваць] Літаратура
- ↑ [Михневич 2002: 94] Mихневич А.Е. Идиоматика // Белорусский и другие славянские языки: семантика и прагматика: Материалы Междунар. конференции Вторые Супруновские чтения (28–29 сент. 2001 г., Минск) / В авт. редакции. – Мн.: БГУ, 2002. – С. 89–95.