У снягах драмае вясна

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі.

Гэтая старонка — кандыдатура на выдаленьне, таму што: артыкул не для Вікіпэдыі.

Калі Вы ня згодны(ая) з гэтым, калі ласка, абгрунтуйце сваю думку ў раздзеле «абмеркаваньне» старонкі, ці ў Вікіпэдыя:Кандыдатуры на выдаленьне.

Гэтая аповесьць зь вельмі прыгожай назвай напісана ў 1957 г.Пачынаецца яна такімі радкамі: "Завязку гэтай маленькай і даволі сумнай гісторыі трэба шукаць у тых снягах, што даўно сплылі весняй вадою ў раку, а потым, з ракою, у сіняе мора. " Гісорыя гэта здарылася з маладым студэнтам Уладзіславам Берасневічам. Гэта быў вельмі разумны малады чалавек, адзін з найлепшых на факультэце. Ён старана вучыўся і быў першы кандыдат на залічэньне ў асьпірантуру. Уладіслаў меў выдатныя чалавечыя якасьці, як шчырасьць, сумленнасьць,дабрыня,працавітсьць, ахвярнасьць. І вось аднойчы зь ім сталася найлепшае на сьвеце-ён закахаўся ў добрую дзеўчыну Алёну... Яны ўдвох былі бязьмерна шчаслівы і захлыналіся сваімі пачуцьцямі адзін да аднаго.Здавалася шчасьце зараз выльецца за края. Была найцудоўнейшая пара студэнцтва, калі наперадзе ўсё жыцьцё. Але, як вядома, за шчасьцем прыходзіць гора. Гэта гора для іх учыніў Маркіч-камсамольскі сакратар курса. Гэта быў чалавек нахабны, подлы і злы. Па характару- эгаіст, кар'ерыст, прыстасаванец. Калі Уладзік быў дзейным, працавітым, дык у Маркіча было ўсё на словах. Ён умеў красамоўна прамаўляць на сходах,нічога пры гэтым не выконваючы , а сам ён быў "сьлізкі. як яго язык". Маркіч паклаў глаз на Алёнку. Вырашыўшы дамагчыся яе , ён чыніць закаханым перашкоды. На адным з сходаў ён абвінаваціў Уладзіка ў нацыяналізме, антыкамунізме і г.п і прапанаваў выключыць яго з камсамола. Насамрэч, Уладзік верыў у камуністычную ідэю, але не мог трываць, калі ў камсамоле "кіруюць" маркічы, калі ёсьць такія настаўнікі, як Холадаў, калі ўсё на словах...Ён шчыра хацеў зрабіць жыцьцё лепшым ( гэта жаданьне кожнага сумленнага чаавека, а маркічы ставяць яго ў віну!)і адкрыта , ўслых разважаў над гэтым. Ён ня быў нацыяналістам, але сапраўдным патрыётам. Бернасевіч любіў свой народ і клапаціўся аб ім. У Маркіча атрымалася ня ўсё, зякуючы дапамозе сапраўдных сяброў Янкі і Паўлюка, слабавольнага Сяляўкі, у якога хапіла мужнасьці не падстаўляць чалавека, які выратаваў яму жыцьцё, і сказаць праўду, ды настаўнікаў, якія ведалі сапраўднага Уладзіка і заступіліся за яго. Абышлося тым, што зрабілі вымову. Імя было заплявана, а асьпірантура зьнікала.Але Маркіч не здаваўся, жадаючы канчатковай ягонай паразы. Ён здолеў наплясьці ўсім пра Уладзіка, задурыць голаву Алёнцы. І вось, акрамя, сапраўдных сябрукоў, Берасневіча ніхто не заўважае на факультэце, а яго каханая ходзіць з Маркічам і перастае зь ім размаўляць і зьвяртаць увагу, як і іншыя ! Была такая страшная думка-самагубства, але Уладзік знаходзіць мужнасьць змагацца далей. Ён зьязджае ў вёску працаваць настаўнікам, завочна вучыцца ў універсітэце. Цераз чатыры гады яны спаткаюцца з Алёнкай. Сустрэча мусіць несьці добрае выйсьце з гэтай сумнай гісторыі. Героеў чакае шчаслівы лёс... Відавочна, што Караткевіч пісаў гэты твор сумуючы і згадваючы свае студэнцкія годы ў Кіеве.Караткевіч-сапраўдны мастак чалавечага жыцьця й пачуцьцяў. Вельмі важную праблему ён паказаў- маркічаўшчыну. У тыя часы ў камуністычнай ўладзе паўсюль былі маркічы. У думках Берасневіча шмат ў чым выяўляюцца недахопы ўлады. Мабыць таму гэты цудоўны твор так доўга не друкавалі.Асобнай кніжкай ён выйшаў толькі ў часы Перабудовы.