Asocio de Sovetiaj Esperantistoj

El Vikipedio

Asocio de Sovetiaj Esperantistoj (ASE) estis la unua postmilita oficiala tutlanda Esperanto-organizaĵo en Sovet-Unio, kiu funkciis de 1979 ĝis 1989 sub gvido de senŝanĝa prezidanto profesoro pri lingvoscienco Magomet Isajev.

En Moskvo, en la strato Vozdviĵenka, No 14, troviĝas Rusia Centro de Internacia Scienca kaj Kultura Kunlaboro. Tio estas la nova nomo por la eksa Unio de Sovetiaj Societoj por Amikeco kaj Kulturaj Ligoj kun Eksterlando (konata sub la rusa mallongigo SSOD), en kies kadro en 1962 estis kreita Esperanto-komisiono, frukto de la Ĥruŝĉova degelo. La ĉefaj direktoj de ĝia laboro estis turistaj grupoj kaj kelkpersonaj delegacioj al Universalaj Kongresoj de Esperanto (unuafoje en 1963, Sofio), soci-politikaj kaj beletraj libretoj kaj almanakoj Por la paco, Esperanto-suplementoj al la gazeto Moscow News. Sed la komisiono estis malproksima de la esperantistaro, ne interesiĝis pri ĝiaj zorgoj kaj bezonoj.

SEJM plurfoje faris provojn oficialigi la movadon, sed ne trovis komprenon "supre"; ankaŭ SSOD tion tre kontraŭis. Sed kiam la agado de esperantistoj iĝis videbla, "supre" oni maltrankviliĝis kaj decidis krei por ĝi kadron. Rezulte, Centra Komitato de Komunista partio komisiis al SSOD, Komsomolo (junkomunista organizaĵo) kaj Profesiaj Sindikatoj fondi Asocion de Sovetiaj Esperantistoj (ASE), iom helpi ĝin, sed precipe kontroli.

Kaj jen la 14-an de marto 1979 en la luksa palaco "Domo de Amikeco kun Alilandaj Popoloj" (strato Vozdviĵenka, No 16) okazis fonda konferenco de ASE, kie estis donitaj grandaj promesoj. Tamen reale ĉio estis tute modesta: la eldona agado de SSOD ĉesis, turistaj grupoj kaj eĉ delegacioj al Universalaj Kongresoj ekde 1984 ne plu estis sendataj (krom en 1987), la interkonsentita aliĝo al Universala Esperanto-Asocio (UEA) ne okazis, la deklarita jura memstareco de ASE restis surpapera, la enlandaj bezonoj de esperantistoj estis malatentataj. Vere utila frukto de ASE estis ĝia Informa bulteno sub redakto de Nikolao Zubkov, sed ankaŭ ĝi aperadis kun malfruo. Komsomolo kaj sindikatoj tuj deflankiĝis, sed SSOD penis gvidi la esperantistojn per sia kutima komanda-burokratisma stilo. Anstataŭ zorgi pri amikeco kaj kulturaj ligoj helpe de Esperanto, ĝi elserĉadis "politike nematurajn personojn" enlande kaj "ideologian sabotadon" eksterlande. Ĝi penis enigi en la turistajn grupojn al Esperanto-kongresoj precipe komunistojn kaj komsomolanojn. Al tio aldoniĝis nekompetenteco kaj eĉ kontraŭesperantistaj agoj de la altrudataj respondecaj sekretarioj de ASE. Kompreneble, inter esperantistoj, kiuj kutimis al demokratio, kreskis malkontento. Kaj intertempe en la landon venis la perestrojko (renovigo de la socio). Vivi malnovstile iĝis neeble. La 24-an de januaro 1989 la tutlanda konferenco de esperantistoj decidis pri malfondo de ASE kaj rekreo de la memstara SEU (Sovetrespublikara Esperantista Unio).

[redaktu] Eksteraj ligoj


Por tiu ĉi artikolo estas uzitaj materialoj el la libro Vojaĝo en Esperanto-lando de Boris Kolker kun afabla permeso de la aŭtoro.
Aliaj lingvoj