Celibato
El Vikipedio
Celibato estas needzeco ĉefa pastra pro ideologiaj, religiaj aŭ konsciaj kialoj. Katolika Pastra celibato elformiĝis en la 3-4-a jarcento. Ĝis tiam la kristanaj pastroj rajtis geedziĝi. Poste aperis la bezono je la pastra virgeco kio iĝis tradicio. La skriba devigo je sen-geedzeca vivo aperis nur en 1022, laŭ ordeno de papo Benedikto la 7-a en interkonsento de imperiestro Henriko la 2-a.
La celibato restis devo en la rom-katolika eklezio por ĉiuj pastroj, en la ortodoksa kaj orient-katolikaj eklezioj nur por altrangaj pastroj (episkopoj).
Tiu strikta kutimo kaŭzas ofte deflankiĝon de la viroj, malofte aperas la pedofilio, kiu forte damaĝas la katolikan eklezion. Kelkaj katolikaj pastroj, paroĥestroj en provinco evitas (pli ofte en la pasinto) tion per senedzina kaŝ-kunvivo kun t.n. helpistinoj, purigistinoj de la paroĥejo. En Brazilo, ĝis la 19-a jarcento, ofte, post oficiala riproĉo, la episkopoj mem estis baptopatroj de filoj de la pastroj.
Laŭ brazila legendo, umikino de pastro fariĝas senkapa mulino.