Batalo de Hastings

El Vikipedio

La Batalo de Hastings okazis la 14-an de oktobro 1066 kaj estis la unua milita sukceso de la normandoj konkerantaj Anglion. Sub la gvidado de la duko Vilhelmo la normanda armeo venkis la anglosaksojn kaj ties reĝon Harold.

Enhavo

[redaktu] Antaŭpreparo

Postulante la tronon de Anglio, Vilhelmo, duko de Normandio, alteriĝas ĉe Pevensey la 28-an de septembro 1066. En lia armeo troviĝas multaj nobeloj sed ankaŭ pli simplaj homoj, ĉar Vilhelmo promesis terojn al la venkontoj.

La militistoj de Vilhelmo estis ne nur normandoj, sed ankaŭ bretonoj, flandroj, frankoj kaj eĉ ĝermanoj.

Vilhelmo atendas la rezulton de la nordaj bataloj inter du aliaj tronopostulintoj: Harold Godwinson, grafo de Wessex, proklamita reĝo, kaj Harold Hardraada, reĝo de Norvegio.

En Stamford Bridge venkis Harold, kiu la 2-an de oktobro ekscias pri la surteriĝo de la normandoj. Urĝe li kunigis plejmulte da mitlitistoj. La 11-an de oktobro li foriras el Londono, la 13-an oni avertas Vilhelmon pri la alproksimiĝo de Harold.

La 14-an de oktobro 1066 la du armeoj ekmoviĝas kaj la saksoj instaliĝas sur la monteto de Santlache, kiun la normandoj poste nomos Senlac kaj kiu certe estas la nuna turista urbo Battle, 6 mejlojn norde de Hastings, for de la marbordo.

[redaktu] Disvolviĝo

La batalo ekas per duelo de pafarkistoj, kie la normandoj estis pli multnombraj, sed malavantaĝitaj pro malalta pozicio. Post tio la piedmarŝantoj atakas.

Pro malefiko de tiu atako Vilhelmo unuafoje sendas sian kavalerion. La saksoj, ekipitaj per danaj hakiloj kaj longaj ŝildoj rezistas kaj la normandoj devige retiriĝas.

Vilhelmo ekrajdas al la batalkampo por eviti retiriĝon kaj fuĝon de siaj militistoj. Tiam lia ĉevalo falas kaj tuj ekas mesaĝo "La duko mortis!". Vilhelmo forprenas sian kaskon por ke la militistoj rekonu lin.

Je la maldekstra flanko la bretonoj mergiĝas sub saksona kontraŭatako, kiam la kavalerio de Vilhelmo venas helpe.

Je la fino de tiu sturmo multaj militistoj de ambaŭ armeoj kuŝas mortintaj sur la kampo. Harold perdis siajn du fratojn Gyrth kaj Lewine. Post mallonga paŭzo la armeoj reprepariĝas.

Je la dekstra flanko nova sturmo ekas kontraŭ la saksa homa muro. Poste la normandaj simulas retiriĝon por devigi la saksoj eliri el siaj vicoj. Tiuj kiuj eliris la vicojn, tuj poste estis masakritaj de la kavalerio normanda.

Tiun agadon sukcese ripetis la normandoj kiu troviĝas je la centro. Tamen la saksaj viktimoj estas ĉefe kampuloj, la elitotrupoj ne malfortiĝas.

Vilhelmo denove atakigas siajn pafarkistojn organizitaj en du grupoj. Unu grupo restos malsupre de la deklivo dum la dua alproksimiĝas kiel eble plej proksime al la saksoj. La unua grupo unue pafas, devigante la saksoj leviĝi siajn ŝildojn por protekti sin kaj ebligante al la dua grupo de pafarkistoj pafadon al la malŝirmitaj saksoj. Tiun agadon oni ripetas plurfoje. Harold ricevas sagon en sia okulo.

Vilhelmo sendas la kavalerion, el kiu 4 viroj, Eustache la 2-a de Boulogne, Hugues de Montfort, Hugues de Ponthieu kaj Gautier Giffard sukcesas alveni ĝis Harold kaj mortigi lin.

Kvankam daŭre alvenas helpotrupoj de saksaj kampuloj sur la batalkampo la venko estas tiu de la normandoj.

[redaktu] Rezulto

Oni ne scias la ekzaktan nombron, sed el la ĉirkaŭ 7000 ĝis 8000 batalantoj de ĉiu armeo, mortis almenaŭ 2000 de la normandoj kaj certe pli ol 2000 de la saksaj militistoj.

Vilhelmo gajnis la kromnomon la Konkerinto kaj la tronon de Anglio.

Sur la batalejo Vilhelmo konstruigis la monaĥejon Battle Abbey (abatejo de la batalo) por memorigi pri la mortintoj de la batalo. Ĉirkaŭ la abatejo kreiĝis iom post iom la urbeto Battle. La ruinoj de la abatejoj estas nun sentegmenta muzeo pri la batalo de Hastings.


[redaktu] Literaturo

  • Kelly DeVries: The Norwegian Invasion of England in 1066 (Woodbridge, Boydell Press 1999).
  • Sten Körner: The Battle of Hastings, England, and Europe 1035 – 1066, (Lund, Skanska Centraltryckeriet, 1964).
  • Stephen Morillo (ed.): The Battle of Hastings, sources and interpretation, (Woodbridge, The Boydell Press, 1996).
  • Ian W. Walker: Harold, The last Anglo- Saxon King, (Sutton, Stroud 1997).

[redaktu] Internaj ligiloj

[redaktu] Eksteraj ligiloj