Antônio Frederico de Castro Alves

El Vikipedio

Castro Alves (1847-1871), la Poeto de l' Sklavoj, brazila poeto.
Castro Alves (1847-1871), la Poeto de l' Sklavoj, brazila poeto.

Antônio Frederico de CASTRO ALVES [antonjŭ frederiku djkastrŭ vjz] (naskiĝis en la 14-a de marto, 1847, en Muritiba, Bahio, kaj mortis en la 6-a de julio, 1871, en Salvadoro de Bahio) estis grava brazila poeto, la Poeto de l' Sklavoj, konsiderata la plej granda figuro de la tria romantikisma generacio el Brazilo. Kun Gonçalves Dias (1823-1864) li dividas la honoron de supera reprezentanto de la brazila romantikismo. Castro Alves estas patrono de la Seĝo 7 de la Brazila Beletristika Akademio, kiel elektis la seĝa fondinto Valentim Magalhães (1859-1903).

Enhavo

[redaktu] Vivo

Antônio Frederico de Castro Alves naskiĝis la 14-an de marto 1847, en la bieno "Fazenda das Cabeceiras" (esperante, Bieno de la Riverfontareoj), ĉe la regiono tiam nomata Curralinho, nuntempe Castro Alves. Tiu bieno apartenis al la poeto-familio, tre tradicia kaj potenca en la tiama provinco, nuna ŝtato Bahio. Castro Alves estis la dua filo de la kuracisto Antônio José Alves, poste profesoro ĉe la Medicina Fakultato de Salvadoro, kaj de Clélia Brasília da Silva Castro, mortinta kiam la poeto estis 12 jaraĝa. Lia patrina avo estis unu el la herooj de la lukto por la sendependiĝo de Brazilo, Majoro José Antônio da Silva Castro, komandanto de la fama Bataliono de Konuroj (konuro).

Ĉirkaŭe 1853, la familio de Castro Alves, tiam 6 jaraĝa, moviĝis al la ĉefurbo de Bahio, Salvadoro, kaj li enmatrikuliĝis en la lernejon de Abílio César Borges, estonta Barono de Macaúbas, kie estis kolego de Rui Barbosa kaj jam montris fruan kaj pasian inklinon al poezio. En 1862, havante 15 jarojn, li moviĝis al Recifo, kie finis la mezgradan kurson kaj, post dufoje esti malaprobita, enmatrikuliĝis en la Juran Fakultaton de tiu urbo en 1864. En 1865 li kompletigis la unuan jaron de sia kurso kun Tobias Barreto kaj rapide integriĝis al la akademia belliteratura vivo, kiam estis admirata pro siaj versoj, pli zorgante pri ili kaj siaj amoj, ol siaj studoj.

En 1866 li perdis sian patron kaj iam post pasie ekamis la aktorinon Eugênia Câmara, kiu ludis gravan rolon en lia liriko kaj vivo. Tiutempe Castro Alves eniris grande inspiratan fazon kaj konsciis sian rolon kiel socia poeto. Li verkis la dramon "Gonzaga" kaj, en 1868, moviĝis al San-Paŭlo kun sia amatino, kiam enmatrikuliĝis en la tria jaro de la Jura Falkultato de tiu urbo, por daŭri sian kurson, denove estante en la sama klaso de Rui Barbosa. Jarfine lia dramo estis sukcesege ludita, sed lia spirito senkoraĝiĝis pro la rompo kun Eugênia Câmara.

En 1869, dum ĉasado, lia maldekstra piedo estis akcidente trapafita. Li forlasis San-Paŭlon kaj vojaĝis al Rio-de-Ĵanejro por flegi sian piedon, sed ĝi devis esti amputita. En la sama jaro Castro Alves revenis al Bahio kaj en 1870 li akiris tuberkulozon, tiam restante en parenca bieno por kuraciĝi kaj daŭrigante la verkadon de inspiroplenaj poemoj. En novembro, estis publikita lia unua libro, "Espumas flutuantes" (Flosantaj ŝaŭmoj), la nura publikita dum vivo, kaj ĉi tiu verko estis bone ricevita de gelegantoj. Ankoraŭ en 1870, en iu bieno, kie li ripozis, Castro Alves kompletigis la verkon tiaman titolitan "A cascata de Paulo Afonso", postmorte publikita, en 1876, kiel "A cachoreira de Paulo Afonso".

De tiam, malgraŭ la malbonfarto, li verkis iujn el liaj pli belaj versoj, inspiritaj de lasta amo, kiu estis platona, por la kantistino Agnese Murri. Castro Alves forpasis en 1871, nur 24-jara, sen fini la plej granda faro, kiun proponis al si mem, la poemo "Os escravos", poeziaro pri la temo sklaveco. La verko "A cachoeira de Paulo Afonso" estas parto de "Os escravos", kiel diris klarigo de la poeto: "daŭrigo de la poemo 'Os escravos', sub titolo de 'Manuscritos de Stênio'".

Castro Alves estis homo kaj poeto plena de revoj. Same kiel plej inspiritaj amversojn, lia liro aŭdigis flamajn kriegojn por la abolicio de sklaveco en Brazilo. Brile li vivis sian epokon: unuflanke arda lirikisto kaj aliflanke socia poeto. Prave li ricevis la alnomon Poeto de l' Sklavoj.

[redaktu] Kronologio

  • 1847: la 14-an de marto naskiĝas Antônio Frederico de Castro Alves, en Muritiba, Bahio, filo de D-ro Antônio José Alves kaj Clélia Brasília da Silva Castro kaj nepo de Majoro José Antônio da Silva Castro.
  • 1853: lia familio moviĝas al Salvadoro, ĉefurbo de Bahio. Castro Alves enmatrikuliĝis en la lernejon de Abílio César Borges, estonta Barono de Macaúbas, kaj iĝis kolego de Rui Barbosa.
  • 1859: mortas lia patrino Clélia Brasília da Silva Castro, kiam Castro Alves estis 12 jaraĝa.
  • 1862: Castro Alves moviĝas al Recifo, ĉefurbo de Pernambuko, kie finas la mezgradan kurson.
  • 1864: li sukcesas enmatrikuliĝi en la Juran Fakultaton de Recifo.
  • 1865: li kompletigis sian unuan jaron de kurso kaj konas la estontan verkiston Tobias Barreto. Oni komencas admiri lin kiel poeto.
  • 1866: mortas lia patro D-ro Antônio José Alves, kiam la poeto estis 19 jaraĝa. Castro Alves ekamas la aktorinon Eugênia Câmara.
  • 1868: li moviĝas al San-Paŭlo kun Eugênia Câmara kaj daŭras sian kurson ĉe la Jura Fakultato de tiu urbo. Tiutempe lia dramo "Gonzaga" jam estas verkita. Li rekontas Rui Barbosa ĉe la jura kurso. Jarfine "Gonzaga" estas sukcesege ludita. Castro Alves rompas kun Eugênia Câmara.
  • 1869: lia maldekstra piedo estas akcidente trapafita dum ĉaso. Li forlasis San-Paŭlon kaj vojaĝis al Rio-de-Ĵanejro por flegi la piedon, sed ĝi estis amputita. Castro Alves revenis al Bahio.
  • 1870: li akiras tuberkulozon kaj serĉas en la bahia internlando, en parenca bieno, kuracadon por sia pulmomalsano. En novembro, estis publikita lia unua libro, "Espumas flutuantes", la nura publikita dum vivo. La verko estas bone ricevita de gelegantoj.
  • 1871: la 6-an de julio, nur 24-jara, mortis Castro Alves, la Poeto de l' Sklavoj.

[redaktu] En Esperanto

  • Elektitaj poemoj (1959)

[redaktu] Eksteraj ligiloj

Aliaj lingvoj