Beboŝultrotuko

El Vikipedio

Patrino kun infano (Tajvano, 1875)
Pligrandigu
Patrino kun infano (Tajvano, 1875)

Beboŝultrotuko estas tuko kiu ebligas porton de bebo kontraŭ la korpo dum longa tempo sen malhelpo de la movebleco.

Enhavo

[redaktu] Historio

Beboj estis kaj estas portataj sur ĉiuj kontinentoj. Ĝis antaŭ 200 jaroj oni ankoraŭ portis bebojn en Eŭropo, sed ĉefe ĉe malriĉuloj. Ekde la 19-a jarcento oni fabrikis beboĉarumojn.

[redaktu] Avantaĝoj kaj malavantaĝoj

Bebo en ŝultrotuko
Pligrandigu
Bebo en ŝultrotuko

Portante bebon en ŝultrotuko, la movebleco nur iomete malpligrandiĝas. Ambaŭ manoj estas liberaj kaj ŝtuparoj aŭ publikaj transportiloj facile uzeblaj. Tiel la ŝultrotuko respondas al la bezono de la bebo senti alian korpon kaj al tiu de la portanto povi facile movi. Bebo konstante spertas movon, ĝi facile ekdormas kaj ne facile vekiĝas eĉ se okazas laŭta bruo aŭ subita movo, ĉar tuj ĝi denove retrovas kutiman medion. La bebo spertas ne timon vekiĝante, ĉar ĝi ne estas sola. Samtempe danke al la konstanta movo bebo trejnas sian ekvilibrosenson.

Ŝultrotuko estas malpli peza kaj volumena ol ĉarumo, kaj multe pli facile transportebla. Necesas eklerni facile kaj rapide entukigi la bebon, sed post kelkaj tagoj tio estos eĉ pli rapide ol enĉarumigi ĝin.

Vestado de bebo ne necesas kiam oni eliras la domon, sufiĉas granda survestaĵo de la portanto por kovri ĝin, eble aldonu ĉapon kaj ŝtrumpetojn.

Multaj gepatroj raportas, ke portado trankviligas bebojn. Tio korespondas al esploro de D-ro Urs A. Hunziker de la Infanhospitalo de Zürich (Svisio), kiu evidentigis ke portataj beboj signife malpli ploris ol neportataj beboj el kompargrupo.

Kiam portado ne plaĉas al bebo, tiam la kaŭzo povas esti timo de la portanto aŭ malbona ligmaniero de la ŝultrotuko. Se tio okazas, antaŭ ol formeti la ŝultrotukon, petu fakan helpon.

[redaktu] Medicina vidpunkto

D-ro Bernhard Hassenstein nomis la homan suĉinfanon portato (Hassenstein, Kirkilionis 1992). Fakte homaj naskitoj - kiel ankaŭ simiidoj - havas kroĉreflekson (Moro-reflekson) kaj kaptreflekson (Palmar-reflekson). Kiam oni levas bebon, ĝi instinktive prenas posicion por esti portata.

Biologiistoj tial nomas homojn aktivaj portatoj, kvankam homaj suĉinfanoj ne povas sole alkroĉiĝi al portanto, sed devas esti portataj kiel pasivaj portatoj.

Biologie ne eblas konfirmi opiniojn, laŭ kiuj portado povas damaĝi la vertebraron. Ankaŭ el kuracista vidpunkto ekzistas neniu kaŭzo ne porti sanajn bebojn ekde la unua tago kaj dum longaj periodoj. Espleroj de D-ro Evelin Kirkilionis montris ke portataj infanoj ne montris pli da vertebrarproblemoj ol neportataj infanoj. Kontraŭe, portado povas eĉ helpi bonan kreskon de la vertebraro kaj malhelpi koksoproblemojn. Dokumentitaj kazoj pruvas, ke sen iu medicina helpilo, nur post portado en ŝultrotukoj tiuj koksoproblemoj eĉ malaperis (Kirkilionis, 1999).

[redaktu] Elekto kaj uzo de ŝultrotukoj

Atentu la teksaĵon, ĝi devas esti fleksebla, sed tamen firma. Zorgu ankaŭ pri la koloraĵo, kaze ke bebo suĉu la tukon.

Ŝultrotukoj ekzistas en multaj longecoj. Mallongaj tukoj praktikas, sed ne ebligas ĉiujn porteblecojn (oni povas porti bebon kuŝantan kaj infanon sur kokso). Longaj tukoj (5 ĝis 6 metrojn longaj) ebligas ĉiujn porteblecojn: antaŭ la torso, sur la dorso, sur la kokso, ... kaj ankaŭ eblas uzi tiun tukojn kiel ekzemple hamako.

Gravas porti infanon (en ŝultrotuko aŭ en aliaj portiloj) ĉiam vizaĝe al la korpo de la portanto. Nur tiel, la infana dorso estas bone subtenata (kaj se temas pri knabo, ne ekzistas danĝero por la testikoj).

Kutime beboŝultrotukoj estas liverataj kun detalaj liginstruoj kaj eblas trovi ekzemplojn en la reto, tamen estas preferinde sekvi kurson aŭ almenaŭ esti helpata de spertaj gepatroj.

[redaktu] Aliaj beboportiloj

Ekzistas multegaj variaj beboportiloj, tamen plej ofte ili ne facile adapteblas je la korpo de la bebo.

[redaktu] Literaturo

[redaktu] germane

  • Bernhard Hassenstein, Evelin Kirkilionis: Der menschliche Säugling, Nesthocker oder Tragling?. In: Wissenschaft und Fortschritt 42/1992
  • Anne Manns, Anne Christine Schrader: Ins Leben Tragen. Verlag für Wissenschaft und Bildung, Berlin 1995, ISBN 3-86135-570-1
  • Evelin Kirkilionis: Ein Baby will getragen sein. Kösel-Verlag, München 1999 ISBN 3-466-34408-5
  • Jean Liedloff: Auf der Suche nach dem verlorenen Glück. ISBN 3-406-45724-X
  • ÖKO-TEST Jahrbuch Kleinkinder für 2005, auch http://www.oekotest.de/cgi/ot/otgs.cgi?doc=34632

[redaktu] Eksteraj ligoj

Pligrandigu
Pligrandigu