Pappír

Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu

Pappír er þunnt, flatt efni, framleitt með samþjöppun trefja. Trefjarnar eru venjulega náttúrulegar og byggðar á sellulósa. Efnið er venjulega úr mjúkviði, en eins er hægt að nota aðrar grænmetistrefjar, svo sem bómull, lín eða hamp.

[breyta] Saga

Orðið pappír kemur frá egypska orðinu papýrus sem var efnið sem Egyptar til fornanotuðu til að skrifa á. Papýrus var byrjað að nota strax um 3000 árum fyrir Krist og einnig stuttu seinna í Grikklandi og Róm. Lengra í norðri notuðu menn kinda- eða kálfskinn, enda gat papýrus ekki vaxið í norrænu loftslagi. Í Kína skjalfestu menn gögn á bambus, sem var illmeðfærilegt og þungt. Einnig notuðu menn stundum silki en það var venjulega álitið of dýrt. Flest þessara efna voru fágæt og dýr.

Kínverjar fundu upp nýja aðferð við pappírsgerð árið 105 eftir Krist en lúrðu á aðferðunum eins og ormar á gulli. Það var því ekki fyrr en um 600 eK að upplýsingarnar bárust út.

Pappír var lúsusvara í gegn um aldirnar, allt þar til gufuknúnar pappírsgerðarvélar komu fram á 19 öld sem gátu gert pappír úr viði. Nú gegnir pappír síminnkandi hlutverki í amstri hversdagsleikans þar sem flest er orðið stafrænt. Þó má gera ráðfyrir að heimurinn verði seint alfarið pappírslaus, enda jafnast ekkert á við að finna lyktina af marglesinni bók.