Класицизам
Од Википедија, слободна енциклопедија
Во втората половина на 17 век, во Франција се појавува класицизмот во услови на апсолутистичка монархија, кога Франција била најнапредната и најугледната држава во Европа. Името на овој уметнички правец произлегува од значењето на латинскиот збор classicus, кој се однесува на граѓаните од прв ред во античките времиња. Подоцна, со ова име се означуваат важните писатели од антиката, потоа писателите што се угледале на нив или оние кои според квалитетот на творештвото се изделуваат како водечки во една национална литература.
Додека во барокот се согледува своевидно враќање на средновековната идеологија, класицизмот означува повеќе сличности со ренесансата поради заедничката љубов кон антиката и кон нејзиниот естетски идеал. Класицизмот како свој поглед на светот го прифаќа рационализмот од философијата. Граѓанството, во услови на феудален поредок немало никакви политички права. Но, економската моќ била во негови раце, па уште во закрилата на барокот, претставниците на граѓанството се всушност креаторите на својата национална литература. Од составот на граѓанството се изделува големиот дел од читателите, а најважните писатели на тоа време се негови деца. Граѓанските претставници вклучени во повисоката администрација добивале и племство, благороднички титули, со што се воспоставила врската со "вистинските" благородници. Интелектуално, благородниците биле на пониско стапало, поради сопствената самобендисаност и негрижата за образованието. Писателот од 17 век се движи по книжевните салони, ги чита своите дела во нив и се соочува со реакцијата на своите слушатели. Лошата страна во таквиот контакт писател-читател се состои во тоа што писателот предвидувајќи го вкусот на публиката, честопати се поведувал и приспособувал кон него.