Филмска теорија

Од Википедија, слободна енциклопедија

Филмската теорија се обидува да развие прецизни систематски концепти што се аплицираат на изучувањата на филмот и киното како уметност. Класичната филмска теорија нуди структурна рамка за обраќање кон класичните предмети на техника, наратив, код, слика, жанр, субјективност, и авторство. Поновите анализи им даваат простор на психоаналитичката филмска теорија, структуралистичката филмска теорија, феминистичката филмска теорија, и теориите на документарците, новите медиуми, и третото кино. Види исто така филмска критика.

[уреди] Историја

Класичната филмска теорија добива облик за време на тивкиот филм. Таа се појавува од делата на режисери како Сергеј Ејзенштајн, Лев Кулешов, Џига Вертов, Пол Рота и филмски критичари како Рудолф Арнхајм, Бела Балаз и Зигфрид Кракоер. Филмската теорија во овој период не е академска дисциплина.

Во 60-те, академиците почнуваат со обиди да осигураат академска респектабилност конструирајќи филмски теории т.е. воведувајќи концепти од етаблирани дициплини како психоанализа, литературни студии и лингвистика.

Во 70-те, британскиот журнал „Екран“ е многу влијателен.

[уреди] Специфични теории и стилови на филм

  • Апарат теорија
  • Уметнички филм
  • Авторска теорија
  • Феминистичка филмска теорија
  • Формалистичка филмска теорија
  • Жанровска теорија
  • Филм ноар
  • Германски експресионизам
  • Хорор филм
  • Италијански неореализам
  • Марксистичка филмска теорија
  • Психоаналитичка филмска теорија
  • Структуралистичка филмска теорија
Други јазици