ภาษาญี่ปุ่น
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ภาษาญี่ปุ่น (日本語 นิฮงโงะ) | ||
---|---|---|
พูดใน: | ญี่ปุ่น เกาะฮาวาย บราซิล กวม เกาะมาร์แชลล์ ปาเลา ไต้หวัน | |
จำนวนคนพูดทั้งหมด: | 127 ล้าน | |
อันดับ: | 9 | |
ตระกูลของภาษา: | Japonic ภาษาญี่ปุ่น |
|
ระบบการเขียน: | ฮิระงะนะ คะตะคะนะ คันจิ โรมะจิ | |
สถานะทางการ | ||
ภาษาราชการของ: | ประเทศญี่ปุ่น (ในทางปฏิบัติ) และ อังกาอูร์ (ปาเลา) | |
องค์กรควบคุม: | รัฐบาลญี่ปุ่น | |
รหัสภาษา | ||
ISO 639-1: | ja | |
ISO 639-2: | jpn | |
ISO/DIS 639-3: | jpn | |
หมายเหตุ: หน้านี้อาจจะมีตัวอักษรหรือสัญลักษณ์ IPA ในลักษณะยูนิโคด |
ภาษาญี่ปุ่น (日本語, นิฮงโงะฟังเสียง ) เป็นภาษาราชการ ในประเทศญี่ปุ่น ปัจจุบันมีผู้ใช้ภาษาญี่ปุ่นทั่วโลกราว 130 ล้านคน นอกเหนือจากประเทศญี่ปุ่นแล้ว รัฐอังกาอูร์ สาธารณรัฐปาเลา ได้กำหนดให้ภาษาญี่ปุ่นเป็นภาษาราชการภาษาหนึ่ง นอกจากนี้ภาษาญี่ปุ่นยังถูกใช้ในหมู่ชาวญี่ปุ่นที่ย้ายไปอยู่นอกประเทศ นักวิจัยญี่ปุ่น และนักธุรกิจต่าง ๆ
สารบัญ |
[แก้] ตัวอักษร
ตัวอักษรในภาษาญี่ปุ่นสามารถจำแนกออกเป็นสองกลุ่ม คือ ตัวอักษรที่ใช้แทนเสียง ซี่งได้แก่ ฮิระงะนะ และ คะตะคะนะกับ ตัวอักษรที่แสดงความหมาย ที่เรียกว่า คันจิ โดยใช้ร่วมกับตัวเลขอารบิก และตัวอักษรโรมัน ซึ่งจะมีความหลากหลายมากกว่าภาษาที่ใช้ในประเทศใกล้เคียง เช่น ภาษาจีนซึ่งใช้ตัวอักษรจีน เป็นหลัก ส่วนภาษาเกาหลีก็จะใช้อักษรฮันกุลเป็นหลัก
อย่างไรก็ดี เนื่องจากตัวคันจิซึ่งญี่ปุ่นรับมาจากภาษาจีนนั้นมีจำนวนมาก และบางครั้งมีการใช้ตัวอักษรที่คนส่วนใหญ่ไม่รู้จัก รัฐบาลโดยกระทรวงศึกษาธิการจึงได้กำหนดมาตรฐานของตัวคันจิ ซึ่งเรียกว่า โจโยคันจิ ประกอบด้วยตัวอักษร 1,945 ตัว เป็นตัวคันจิที่คนญี่ปุ่นทั่วไปรู้จัก โดยไม่จำเป็นต้องเขียนคำอ่านกำกับ
[แก้] ไวยากรณ์
โครงสร้างประโยคในภาษาญี่ปุ่นพื้นฐานประกอบด้วย ประธาน + กรรม + กริยา โดยแต่ละส่วนจะมีคำช่วยที่ใช้เชื่อมแต่ละส่วนเข้าด้วยกัน ดังจะได้เห็นจากไวยากรณ์พื้นฐานดังต่อไปนี้
[แก้] รูปประโยคบอกเล่าพื้นฐาน
คำนาม 1 + は + คำนาม 2 + です。 |
มีความหมายว่าคำนาม 1 นั้นคือ คำนาม 2 ตัวอย่างเช่น
わたしは ソムチャイです。 | ฉันชื่อสมชาย |
わたしは タイ人(じん)です。 | ฉันเป็นคนไทย |
ในโครงสร้างประโยคนี้ใช้ は เป็นคำช่วยใช้ชี้หัวข้อเรื่องที่กำลังจะพูด ในที่นี้คือ "ฉัน" ประโยคบอกเล่าสามารถเปลี่ยนให้เป็นประโยคคำถามเพื่อถามว่าใช่หรือไม่ โดยการเติม か ลงท้ายประโยค เวลาพูดให้ออกเสียงสูงท้ายประโยค ตัวอย่างเช่น
あなたは 日本人(にほんじん)ですか? | คุณเป็นคนญี่ปุ่นใช่หรือไม่ |
- いいえ、中国人(ちゅうごくじん)です。 | ไม่ใช่, เป็นคนจีน |
คำศัพท์
わたし | ฉัน |
あなた | คุณ |
タイ人 | คนไทย |
日本人 | คนญี่ปุ่น |
アメリカ人 | คนอเมริกัน |
中国人 | คนจีน |
はい | ใช่ |
いいえ | ไม่ใช่ |
ประธาน + は + กรรม + を+ กริยา |
มีความหมายว่า ประธานกระทำกริยากับกรรม ตัวอย่างเช่น
わたしは ごはんを 食(た)べます。 | ฉันกินข้าว |
かれは 本(ほん)を 読(よ)みます。 | เขาอ่านหนังสือ |
ในโครงสร้างประโยคนี้ จะเห็นว่าเราใช้คำช่วย を ต่อท้ายคำที่ทำหน้าที่เป็นกรรมของประโยค
คำศัพท์
ごはん | ข้าว |
本 | หนังสือ |
食べます | กิน |
読みます | อ่าน |
かれ | เขา(ผู้ชาย) |
かのじょ | เขา(ผู้หญิง) |
[แก้] กริยารูปอดีต และปฏิเสธ
ในภาษาญี่ปุ่นนั้นจะมีการผันรูปของกริยา ไปตามเวลาเช่นเดียวกับภาษาอังกฤษ นอกจากนั้นในประโยคปฏิเสธจะมีการผันกริยาเพื่อแสดงความหมายว่า "ไม่" อีกด้วย หลักการผันกริยามีดังนี้
รูปปัจจุบัน บอกเล่า | รูปอดีต บอกเล่า | รูปปัจจุบัน ปฏิเสธ | รูปอดีต ปฏิเสธ |
ーます | ーました | ーません | ーませんでした |
食(た)べます | 食べました | 食べません | 食べませんでした |
飲(の)みます | 飲みました | 飲みません | 飲みませんでした |
見(み)ます | 見ました | 見ません | 見ませんでした |
きょう テレビを 見ます。 | วันนี้จะดูโทรทัศน์ |
きのう テレビを 見ました。 | เมื่อวานดูโทรทัศน์ |
きょう テレビを 見ません。 | วันนี้จะไม่ดูโทรทัศน์ |
きのう テレビを 見ませんでした。 | เมื่อวานไม่ได้ดูโทรทัศน์ |
คำศัพท์
見ます | ดู |
テレビ | โทรทัศน์ |
きょう | วันนี้ |
きのう | เมื่อวาน |
あさって | วันมะรืน |
[แก้] สำเนียงท้องถิ่น
ภาษาญี่ปุ่นมีสำเนียงท้องถิ่นมากมายดั่งเช่นประเทศอื่นๆในโลก โดยสามารถแบ่งออกเป็นใหญ่ๆได้ 3 ประเภท คือ
- แบบโตเกียว หรือ โตเกียวชิกิ(東京式) สำเนียงทางการ ซึ่งพูดกันในฝั่งตะวันออก หรือ ฮิงาชินิฮ่ง(東日本)ของญี่ปุ่น
- แบบเคฮัง หรือ เคฮังชิกิ(京阪式) ซึ่งพูดกันในฝั่งตะวันตก หรือ นิชินิฮ่ง(西日本) และ
- แบบคิวชู ซึ่งบางครั้งจะยุบรวมกับแบบเคฮัง เนื่องจากเป็นเป็นส่วนหนึ่งของนิชินิฮ่ง
ในปัจจุบันประเทศญี่ปุ่นมิได้แบ่งว่าสำเนียงแบบโตเกียวเป็นสำเนียงกลางอย่างเป็นทางการ เนื่องจากนโยบายของประเทศที่ว่าต้องการอนุรักษ์สำเนียงต่างๆไว้ เช่น การผสมผสานสำเนียงภาษาของแต่ละท้องถิ่นเข้าไปในสื่อและรายการโทรทัศน์ของญี่ปุ่น ดังนี้ จึงทำให้คนญี่ปุ่น เมื่อเดินทางไปยังถิ่นภูมิภาคอื่น ก็ยังคงพูดภาษาของถิ่นตนเองดังเดิม โดยไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนเป็นพูดภาษากลาง
เหล่านี้สามารถเห็นได้ชัดในนักแสดงชาวภูมิภาคคันไซญี่ปุ่น ซึ่งส่วนมากเป็นนักแสดงตลก เมื่อเดินทางไปทำงานที่โตเกียว พวกเขาก็ยังคงพูดภาษาถิ่นคันไซของพวกเขาอยู่ดั่งเดิม โดยไม่มีการเปลี่ยนแปลง จึงให้เกิดรสนิยมหนึ่งเคียงคู่ขึ้นมา คือ ถ้านึกถึงดาราตลกญี่ปุ่น ก็จะนึกถึงคนที่จะพูดสำเนียงคันไซ(โดยเฉพาะแบบโอซากา) อีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เกิดสิ่งเช่นนี้คือน่าจะเป็นการออกเสียงของสำเนียงคันไซ ซึ่งฟังดูไม่ลื่นไม่ไพเราะเหมือนถิ่นอื่น กลับกันถ้าแบบนักแสดงละคร หรือดารานักร้อง พวกเขาจะไม่ค่อยจะนิยมคนที่พูดคันไซเลย
สำเนียงญี่ปุ่นสามารถแบ่งออกได้เป็นดังนี้
[แก้] ญี่ปุ่นตะวันตก
- สำเนียงฮอกไกโด
- สำเนียงโทโฮะกุ หรือ สำเนียงภาคอีสานของญี่ปุน (ได้รับอิทธิพลทั่งแบบตะวันตกและแบบตะวันออก)
- สำเนียงคันโต
- สำเนียงโทไกโทซัง หรือ สำเนียงนิชิคันโต(คันโตตะวันตก)
- สำเนียงฮัจจิโจว
[แก้] ญี่ปุ่นตะวันตก
- สำเนียงโฮะกุริกุ
- สำเนียงโทไกโทซัง
- สำเนียงคิงกิ หรือ สำเนียงคันไซ (สำเนียงที่นิยมกันในหมู่ดาราตลกญี่ปุ่น)
- สำเนียงจูโงะกุ
- สำเนียงอุงบะกุ
- สำเนียงชิโกะกุ
- สำเนียงคิวชู หรือ สำเนียงแบบคิวชู
[แก้] ดูเพิ่ม
[แก้] แหล่งข้อมูลอื่น
- เว็บของคนที่ชอบในภาษาญี่ปุ่น เว็บภาษาญี่ปุ่นที่ดีที่สุด(ชื่อเว็บ)
- รู้จักญี่ปุ่น เว็บไซต์แนะนำการเรียนภาษาญี่ปุ่น]
ภาษาญี่ปุ่น เป็นบทความเกี่ยวกับ ภาษา หรือ ตัวอักษร ที่ยังไม่สมบูรณ์ ต้องการตรวจสอบ เพิ่มเนื้อหา หรือเพิ่มแหล่งอ้างอิง คุณสามารถช่วยเพิ่มเติมหรือแก้ไข เพื่อให้สมบูรณ์มากขึ้น |