อะลิฟ
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
อักษรอาหรับ | ||||||
ﺍ | ﺏ | ﺕ | ﺙ | ﺝ | ﺡ | ﺥ |
ﺩ | ﺫ | ﺭ | ﺯ | ﺱ | ﺵ | ﺹ |
ﺽ | ﻁ | ﻅ | ﻉ | ﻍ | ﻑ | ﻕ |
ﻙ | ﻝ | ﻡ | ﻥ | هـ | ﻭ | ﻱ |
ประวัติอักษรอาหรับ· เครื่องหมายการออกเสียง · ฟัตฮะหฺ · กัสเราะหฺ · ء · ฎ็อมมะหฺ · เลขอาหรับ |
อะลิฟ (ا) เป็นอักษรตัวแรกของอักษรอาหรับ ตรงกับอักษรฮีบรู “อเลฟ” อักษรกรีก “แอลฟา” และอักษรละติน “A” พัฒนามาจากอักษรฟินิเชียน ʾāleph ซึ่งมาจากอักษรคานาอันไนต์ ʾalp “วัว”
อักษรนี้ในภาษาอาหรับ ใช้แทนเสียง /อ/ หรือเสียงสระอา เพื่อแสดงว่าอะลิฟนั้น แทนเสียงพยัญชนะหรือสระ จึงเพิ่ม ฮัมซะหฺ (ء)ขึ้นมา ฮัมซะหฺ ไม่ถือว่าเป็นตัวอักษรเท่ากับอักษรอื่นๆ มักจะใช้คู่กับตัวพาคือ วาว (و )และยาอุที่ไม่มีจุดข้างล่าง (ی) และอะลิฟ (ا) อะลิฟใช้คู่กับฮัมซะหฺ เมื่อเป็นพยางค์แรกของคำ และประสมสระเสียงสั้น โดยอยู่ข้างบน (أ) เมื่อเป็นเสียงสระอะ หรืออุ และอยู่ข้างล่าง (إ ) เมื่อเป็นเสียงสระอิ ถ้าเป็นสระเสียงยาวจะไม่แสดงฮัมซะหฺ
อะลิฟ มัดดะ (ʾalif madda)ใช้ในกรณีที่อะลิฟ 2 ตัวเขียนติดกัน (เสียงอา) จะเขียนอะลิฟในรูป (آ) เช่น القرآن (อัลกุรอาน)
อะลิฟ มักอูระ (ʾalif maqṣūra) รูปร่างเหมือนตัวยาอุที่ไม่มีจุดข้างล่าง (ی) ใช้เฉพาะตำแหน่งท้ายคำเท่านั้น ใช้แทนเสียงสระอา เช่นเดียวกับ อะลิฟ
ในคำทับศัพท์จะแทนอะลิฟด้วย อ์ เมื่อเป็นตัวสะกด