Ода да радасьці

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі.

Ода да радасьці (Ode "An die Freude" па-нямецку) ёсьць гімнам, які ў 1785 годзе напісаў нямецкі паэт Фрыдрых Шылер, асабліва вядомая дзякуючы музычнай рэалізацыі Бэтховэна, у апошняй чацьвёртай частцы 9-й сымфоніі.

У 1972 годзе "Ода да радасьці" была абвешчаная гімнам Эўрапейскага Зьвязу. Афіцыйную аранжыроўку напісаў Гербэрт фон Караян.

У 2003 годзе Эўрапейскі Зьвяз вырашыў, што афіцыйным гімнам зьяўляецца толькі мэлёдыя Бэтховэна, бяз словаў на нямецкай мове, каб не парушаць роўнасьць розных моваў Эўразьвязу.

Па-нямецку
(Арыгінал)
O Freunde, nicht diese Töne!
Sondern laßt uns angenehmere
anstimmen und freudenvollere.
Freude!
Freude, schöner Götterfunken
Tochter aus Elysium,
Wir betreten feuertrunken,
Himmlische, dein Heiligtum!
Deine Zauber binden wieder
Was die Mode streng geteilt;
Alle Menschen werden Brüder,
(Schiller's original:
Was der Mode Schwert geteilt;
Bettler werden Fürstenbrüder,)
Wo dein sanfter Flügel weilt.
Wem der große Wurf gelungen,
Eines Freundes Freund zu sein;
Wer ein holdes Weib errungen,
Mische seinen Jubel ein!
Ja, wer auch nur eine Seele
Sein nennt auf dem Erdenrund!
Und wer's nie gekonnt, der stehle
Weinend sich aus diesem Bund!
Freude trinken alle Wesen
An den Brüsten der Natur;
Alle Guten, all Bösen
Folgen ihrer Rosenspur.
Küsse gab sie uns und Reben,
Einen Freund, geprüft im Tod;
Wollust ward dem Wurm gegeben,
und der Cherub steht vor Gott.
Froh, wie seine Sonnen fliegen
Durch des Himmels prächt'gen Plan,
Laufet, Brüder, eure Bahn,
Freudig, wie ein Held zum Siegen.
Seid umschlungen, Millionen!
Diesen Kuß der ganzen Welt!
Brüder, über'm Sternenzelt
Muß ein lieber Vater wohnen.
Ihr stürzt nieder, Millionen?
Ahnest du den Schöpfer, Welt?
Such' ihn über'm Sternenzelt!
Über Sternen muß er wohnen.
Па-беларуску
(Пераклад: Кацярына Тычына)
Радасьць, іскрай Божай зьзяеш,
Ты дзіця Элізыўма.
Нас узносіш і вітаеш
Там, дзе гора й зла няма.
Твае чары аб'яднаюць
Кроенае модай злой.
Людзі ўсе братамі стануць,
Як адчуюць подых твой.
Той, каму ў жыцьці пашчасьціць
Верным сябрам сябру стаць,
Ці ў жанчыны сэрца трапіць,
Будзе радасьць падзяляць.
Так і той, хто чалавекам
Годна зваўся на Зямлі,
Не шкадуе, бо навекі
У сэрцы радасьць запаліў.
Радасьць поўніць усё жывое,
Што ў прыродзе існуе.
Ўсё - і добрае , і злое -
Па сьлядох ідзе яе.
Пацалункаў, сяброў мілых,
Радасьць шмат дала ўсім.
Перад зьмеем стаў юрлівы,
А прад Богам - херувім.
Па-беларуску
(Пераклад: Алега Лойкі)
Радасьць - iскраў божых зьзяньне,
Элiсейскiх нiў уток,
Святасьцi нябёс сяганьне,
Боскасьцi сьвятой глыток.
I зноў чары твае ўрочаць,
Што суровай модзе ў тон,
I братамi людзi крочаць
Пад крыло тваё ў палон.
Абяртайцеся ж, мiльёны,
Цалаваць увесь белсьвет!
Брацьцi, звыш усiх плянет
Бацька наш жыве любёны!..
Каб удачу велiч ксцiла,
Сябар сябра выручай,
А даб'ешся ласкi мiлай, -
Радасьцi лучы ручай!
Ну, а на зямным на крузе
Ймеш душу сваёй назваць,
Ды без водгуку, той вузел,
Плачучы, а мусiш рваць.
Велiч - велiчнай кароне,
Прысягайце ж пекнаце,
Што мiж ясных зор цьвiце,
Дзе Нязнаны сам на троне!..
Радасць п'е ж усё, што iсна
У прыроды на грудзях,
I дабрак i ненавiсьнiк
Следам ружаў бяры шлях.
Вусны вуснам i кялiхам,
I выпрабаваным тым,
Хто, хоць збыты чарвячыхам,
Будзе ў Бога - херувiм.
Ў вiр штурхаюць вас, мiльёны?
Прадчуваеш, сьвет, Тварца?
Дык шукай звыш зор вянца,
Па-над зормi трон ягоны!
Радасьць, ты - пяром сьвятым,
У прыроды - вечным кветам,
Колца велiчнае ты,
Што ў гадзiннiку сусьвету,
Кветкi ўсе ў цябе каймою,
Сонцы ўсе, што ў небе ёсьць,
Небасхiлы, што гурмою,
Сэнс якiх - не наш шчэ госьць.
Сонцам цешся да зьнямогi,
Што ў блакiце - пышны пан
I вядзе, браты, наш стан,
Як герой, да перамогi.
Высьмее дасьледчык горка
Зман, што праўду ўсiм крадзе,
Да крутых дабра пагоркаў
Праз пакуты шлях вядзе.
Веры сонечнай вяршынi,
Каб сьцягам лунаць мiж гор,
А праз клопату цясьнiны
Бачыць вам анёлаў хор.
Мужна вам цярпець, мiльёны!
Лепшы выпакутваць свет!
Там, вышэй, чым зораў квет,
Бог вялiкi вытча плёны.
Боскага - не дакупiцца,
Гожасьць - гожаму бязь меж;
Хочуць сум, бяда зьявiцца,
Радасьцю i iх усьцеш.
Хай разьвяжуцца са злосьцю,
Блiзячы ёй саракi,
Не аплакваюць ёй косьцi,
Не спагадваюць вякi.
Вiнавайства кнiга, чэзьнi!
Сонечней, вячысты сьвет!
Там, вышэй, чым зораў квет,
Бог пачэснае спачэсьнiць.
Радасьць пенiцца ў бакале,
Залацiнак порсткi рух,
Дух зьмiрыўшы канiбальлi,
Двойчы гераiчнiць дух.
Зрушцеся ж, хто родны, блiзкi,
Чаркi поўныя - у круг,
Бiце аж да неба, пырскi,
Каб лагоднеў добры дух!
Тым, хто хвалiць зор вытокi,
Серафiма гiмны з кiм,
Келiх гэты, добрым iм,
Што над кветам зор высока!
Дух гартуй у цяжкiх муках,
Плач нявiннага сьцiшы,
Прысягай не з-пад прынукi,
Супраць праўды не грашы,
Думным, гордым будзь прад тронам,
Ахвяруючыся ўсiм
Каранованым каронай
Без iлжы мiж лет i зiм!
Круг сьвяты, самкнi ўсiх нас,
Паклянемся ж вiном гэтым,
Што нам верным запаветам,
Паклянемся ў зорны час!