Ιωνικός

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η αρχή...

Η Νίκαια υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους αιμοδότες του ελληνικού ποδοσφαίρου, βγάζοντας πολλούς μεγάλους ποδοσφαιριστές. Η ΑΕ Νικαίας, μάλιστα, συμμετείχε στο πρώτο πρωτάθλημα της ενοποιημένης Α' Εθνικής Κατηγορίας το 1959, χωρίς όμως συνέχεια. Ολοι οι μεγάλοι παίκτες έφευγαν από τα σωματεία της Νίκαιας για τις μεγάλες ομάδες του ΠΟΚ, κυρίως τον Ολυμπιακό, με αποτέλεσμα οι ομάδες της Κοκκινιάς να μένουν μακριά από διακρίσεις.


Η Ιωνικάρα ιδρύθηκε το 1965, από την ένωση των δύο λαοφιλέστερων σωματείων της περιοχής, της ΑΕ Νικαίας και του Αρη Πειραιά. Οι ελπίδες για διάκριση της ομάδας όμως δεν έγιναν πραγματικότητα, κυρίως λόγω της ατυχίας της να γειτονεύει με τον Ολυμπιακό, ο οποίος φρόντιζε πάντα να μένει ο Ιωνικός μακριά από την Α' Εθνική. Εκείνες τις εποχές τα έσοδα των ομάδων προέρχονταν αποκλειστικά από τα εισιτήρια κι έτσι ο Ιωνικός στην Α' Εθνική θα ήταν ζημιά για τους γάβρους.

Πολλές φορές η ομάδα έφτασε στην πηγή, αλλά δεν ήπιε νερό. Σα να μην έφταναν όλα αυτά, δοκίμασε δύο φορές και την πικρή γεύση της Ερασιτεχνικής Κατηγορίας. Παρόλα αυτά όμως, ο κόσμος δεν την άφησε μόνη. Κάθε Κυριακή κατέκλυζε το γήπεδο, δημιουργώντας κολασμένη ατμόσφαιρα για κάθε αντίπαλο. Το 1973 σε παιχνίδι με τον ΠΑΣ Γιάννενα, οι εξέδρες χωρούσαν 2.000 άτομα, αλλά όλοι οι χώροι του γηπέδου είχαν κατακλυστεί από 10.000 κόσμο.

Το ασανσέρ σταμάτησε με τον υποβιβασμό της ομάδας μας από τη Β' Εθνική το 1982 και την δημιουργία Γ' Εθνικής το 1983. Ο Ιωνικός πρωταγωνιστεί στο Νότιο Ομιλο και λίγες αγωνιστικές πριν το φινάλε φιλοξενεί στη Νεάπολη τον Αθηναϊκό στο μεγάλο ντέρμπι κορυφής. Ομως, 9.000 Ιωνικοί παρακολουθούν την αγαπημένη τους ομάδα υπό καταρρακτώδη βροχή να χάνει με 0-1 και πλέον η άνοδος περνάει από τα Μέγαρα, στο παιχνίδι της τελευταίας αγωνιστικής με τον Βύζα. Η εθνική οδός γίνεται μπλε και περισσότερος από 4.000 κόσμος πηγαίνει να πανηγυρίσει την άνοδο στη Β' Εθνική. Το ημίχρονο κλείνει με τον Ιωνικό να προηγείται 2-0 και τα πανηγύρια αρχίζουν. Ομως, στο δεύτερο ημίχρονο η ομάδα τρώει τρία αστεία γκολ και η άνοδος μένει όνειρο. Η ομάδα επιστρέφει στη Νίκαια και πολιορκείται έξω από το ΙΑ Αστυνομικό Τμήμα Πειραιά από 2.000 εξαγριωμένους Ιωνικούς μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.

Την επόμενη χρονιά το μήνυμα ελήφθη και η ομάδα πηγαίνει φουλ για άνοδο. Τις τελευταίες αγωνιστικές καθαρίζει 4-0 τον Θρίαμβο στο ντέρμπι κορυφής και η άνοδος είναι πραγματικότητα. Ο Ιωνικός επιστρέφει πανηγυρικά στη Β' Εθνική. Το καλοκαίρι του 84 γίνονται εκτεταμένες εργασίες στο γήπεδο της Νεάπολης. Γκρεμίζονται τα παλιά αποδυτήρια και στη θέση τους κτίζεται η Θ6, παράλληλα με τις θύρες 3, 4 και 7 κι έτσι η χωρητικότητά του ανέρχεται πλέον σε 8.000 θέσεις. Το γήπεδο αποκτάει τη σημερινή του μορφή, αν και ο αγωνιστικός χώρος παραμένει ξερός. Ο πυρήνας των φανατικών οπαδών του Ιωνικού εγκαθίσταται στο πέταλο της Θύρας 3.

Τα πρώτα χρόνια στην Α' Εθνική...

Τα τέσσερα πρώτα χρόνια στη Β' Εθνική η ομάδα είναι μέτρια. Δεν κινδυνεύει άμεσα να υποβιβαστεί, αλλά είναι μόνιμα κολλημένη κάτω από τη μέση του βαθμολογικού πίνακα. Και ξαφνικά, το 1989 γίνεται το "μπαμ". Ο Ιωνικός πραγματοποιεί τρελλή πορεία και χτυπάει άνοδο, αφήνοντας πίσω του μεγάλες ομάδες της κατηγορίας. Την τελευταία αγωνιστική, φιλοξενεί, όπως παλιότερα, τον Αθηναϊκό στη Νεάπολη και χρειάζεται μόνο νίκη για να ανέβει. Το γήπεδο είναι πίτα, η νίκη έρχεται εύκολα 3-1 και στη λήξη ο αγωνιστικός χώρος πλημμυρίζει χιλιάδες Ιωνικούς που στήνουν τρελό χορό για την άνοδο. Τα πανηγύρια απλώνονται από την Αμφιάλη μέχρι την πλατεία Μέμου, όπου έγινε το παραδοσιακό μάδημα της κότας.

Μετά την άνοδο εμφανίστηκαν τα πρώτα προβλήματα. Ο Δημήτρης Μελισσανίδης, που οδήγησε την ομάδα στην Α' Εθνική, αποχωρεί απροειδοποίητα από την προεδρία της ομάδας, και δεν βρίσκεται κανείς να διαθέσει 50 εκατομμύρια για τη μετατροπή του σωματείου σε ΠΑΕ. Εκεί εμφανίζεται ο Κανελλάκης, ο οποίος σαν σύμβουλος αρχικά διαθέτει το μεγαλύτερο μέρος του ποσού και η ομάδα ξεπερνά το σκόπελο.

Ο πρώτος χρόνος ήταν δύσκολος. Φεύγει ο αρχισκόρερ του Ιωνικού, ο Κώστας Κωττάκης, αποκτούνται πολλά νέα πρόσωπα, αλλά η ομάδα δεν μπορεί να βρει τη χημεία της. Τις πρώτες αγωνιστικές ο Ιωνικός παίζει γηπεδούχος στο Αιγάλεω, γιατί η Νεάπολη έχει κλείσει για να τοποθετηθεί χορτοτάπητας. Η απειρία στην Α' Εθνική είναι εμφανής. Η ομάδα έχει το πάθος που της μεταδίδουν οι φλογισμένες εξέδρες, αλλά δεν μπορεί να βρει το δρόμο της. Το τέλος του πρώτου γύρου βρίσκει τον Ιωνικό στην ουρά της βαθμολογίας και ο κίνδυνος υποβιβασμού είναι άμεσος. Ο Κανελλάκης έρχεται πιο κοντά στην ομάδα και στο β' γύρο ο Ιωνικός με πορεία πρωταθλητισμού καταφέρνει να γλυτώσει τον υποβιβασμό.

Η επόμενη αγωνιστική περίοδος (90-91) δεν είναι το ίδιο τυχερή. Αν και τίποτα δεν προμήνυε τα άσχημα μαντάτα, κατά τη διάρκεια του πρωταθλήματος γίνονται όργια. Η Παναχαϊκή εκμεταλλευόμενη τα άρθρα των εφημερίδων που μιλούσαν από την προηγούμενη χρονιά για τα "Κανελλάκια", καταγγέλει απόπειρα δωροδοκίας από τον Ιωνικό, ο οποίος τιμωρείται με -5 βαθμούς. Ο λαός βράζει, έρχεται αναστάτωση στην ομάδα. Η ποινή πέφτει στο εφετείο, αλλά η ζημιά έχει ήδη γίνει. Ολες οι ομάδες που κινδύνευαν συσπειρώνονται και χτυπούν τον Ιωνικό με κάθε μέσο. Την τελευταία αγωνιστική ο Ιωνικός παίζει τη σωτηρία του στη Λάρισα και ο βασικός αντίπαλός του, ο Πανσερραϊκός με τον ΠΑΟΚ. Του φτάνει και η ισοπαλία για να σωθεί, αν ο ΠΑΟΚ κερδίσει. Κι όμως! Οι ΠΑΟΚτζήδες στις εξέδρες γίνονται... Σερραίοι και φωνάζουν "ΠΑΟΚ σώσε τον Πανσερραϊκό", ενώ οι Λαρισαίοι έχουν ταμπουρωθεί στην περιοχή τους να κρατήσουν με νύχια και με δόντια την ισοπαλία. Τελικά, ο ΠΑΟΚ κάθεται να χάσει στο 90 από τις Σέρρες με 3-2, η ισοπαλία διατηρείται στη Λάρισα και ο Ιωνικός βρίσκεται στη Β' Εθνική. Ο λαός του Ιωνικού που είχε πάει στη Λάρισα με κάθε μέσο ξεσπάει για την κατάφωρη αδικία και γίνονται εκτεταμένα επεισόδια.

Β' Εθνική για μια χρονιά και άνοδος καπάκι. Για να μη χαλάσει το γούρι, τα πανηγύρια έγιναν ξανά στη Μέμου, με επίκεντρο τη Space.

Το 1993 η ομάδα πάλι χαροπαλεύει και την τελευταία αγωνιστική ζητάει μόνο νίκη στο Ηράκλειο, με τον αδιάφορο ΟΦΗ. Τα κρητικάκια στις εξέδρες και τον αγωνιστικό χώρο, όμως, κάνουν σαν να παίζουν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Ιωνικός έχει την ευκαιρία να κρατηθεί στην κατηγορία, κερδίζοντας πέναλτι στο 88. Ομως, ο Αναστόπουλος μαζί με το πέναλτι, χάνει και τη σωτηρία. Κανένας δεν θα ξεχάσει ποτέ τους φιλάθλους και τους παίκτες του ΟΦΗ να πανηγυρίζουν σαν τρελλοί στη λήξη. Ο καιρός έχει βέβαια γυρίσματα, γι' αυτό τους τρελλάναμε στην πεντάρα και την εφτάρα αργότερα.

Αυτός ο υποβιβασμός ήταν και ο τελευταίος. Ο Κανελλάκης έχει μάθει από τα παθήματά του και οργανώνεται σωστά. Φέρνει προπονητή τον Μπόνεφ, ενισχύει την ομάδα διώχνοντας τους ξοφλημένους του Ολυμπιακού και η ομάδα ανεβαίνει με περίπατο στην Α' Εθνική.

Η καταξίωση...

Το 1995 ο στόχος της σωτηρίας επιτυγχάνεται και από την επόμενη χρονιά χτίζονται από τον Ολεγκ Μπλαχίν γερά θεμέλια. Εμφυτεύει στην ομάδα το πνεύμα του νικητή, απαλλάσσοντάς την από τη νοοτροπία του μικρομεσαίου. Ο Ιωνικός γίνεται η ομάδα που ξέρουμε μέχρι σήμερα. Το 1996 έρχεται η έβδομη θέση και την επόμενη χρονιά η ομάδα δείχνει τα δόντια της. Πραγματοποιεί εκπληκτικό ξεκίνημα, οδηγώντας τη βαθμολογία μέχρι τη 10η αγωνιστική, αλλά έρχεται το καταστροφικό ντέρμπι κορυφής με τον Ολυμπιακό και η τιμωρία τριών αγωνιστικών της Νεάπολης, στερεί από την ομάδα την πηγή δύναμής της. Οταν τελειώνει η εξορία, ο Ιωνικός έχει βγει εκτός στόχων. Τερματίζει πέμπτος, αλλά τη θέση του στην Ευρώπη παίρνουν οι γοργοπόδαροι Πανιώνιοι, οι οποίοι αν και τερμάτισαν στον πάτο της βαθμολογίας βγαίνουν Ευρώπη μέσω του Κυπέλλου.

Το 1998 έρχεται ένας άγνωστος στην Ελλάδα προπονητής, ο Σέρτζιο Μαρκαριάν. Αντίθετα από τον Γκμοχ, ξεκινάει χαλαρά την ομάδα, αλλά μετά το Δεκέμβρη φουλάρει και τσακίζει όλες τις ομάδες που βρίσκονται στο δρόμο της. Εχοντας μια από τις καλύτερες επιθέσεις του πρωταθλήματος, φιλοδωρεί τους αντιπάλους της με τριάρες και τεσσάρες και τερματίζει ξανά στην πέμπτη θέση. Αυτή τη φορά η Νίκαια πανηγυρίζει την ιστορική έξοδο του Ιωνικού στα σαλόνια της Ευρώπης.

Κι ενώ όλοι προετοιμάζονται πυρετωδώς για την Ευρώπη, ο Κανελλάκης προχωράει στο απόλυτο ξενέρωμα του κόσμου. Διώχνει από την ομάδα τον πρωτομάστορα της εκπληκτικής πορείας της περασμένης χρονιάς, τον Σέρτζιο Μαρκαριάν και δύο βασικότατους παίκτες που αγαπήθηκαν από τον κόσμο, τον Μήτσο Κλάεβιτς και τον Βαγγέλη Πουρλιοτόπουλο. Το κερασάκι στην τούρτα έρχεται με την πρόσληψη του Πολυχρονίου και τον ερχομό στην ομάδα ανίκανων ξένων ποδοσφαιριστών, που θα αναπλήρωναν τα κενά.

Η ζημιά έχει γίνει και η ομάδα παραπαίει στα φιλικά του καλοκαιριού και στους αγώνες κυπέλλου, απογοητεύοντας ακόμη περισσότερο τον κόσμο. Τελικά έρχεται το ιστορικό παιχνίδι με τη Ναντ στο αχανές Ολυμπιακό Στάδιο (!). Στο πρώτο ημίχρονο ο Ιωνικός πάει καλά, έχει δοκάρι και διατηρείται το 0-0. Στο δεύτερο, η πλήρης κατάρρευση. Η Ναντ κάνει ό,τι θέλει, πετυχαίνει τρία γκολ και το μόνο που καταφέρνει ο Ιωνικός είναι να μειώσει σε 3-1. Το δεύτερο παιχνίδι στο Μποζουά, η ομάδα κάνει πολύ καλή εμφάνιση, χτυπά στα ίσια τη νίκη, αλλά τελικά ηττάται με 1-0.

Απομακρύνεται ο Πολυχρονίου, αλλά και με Γέμελο η ομάδα δεν πάει καλά και τερματίζει 11η (!).

Το μόνο θετικό είναι ότι ο Ιωνικός δίνει το παρών σε Τελικό Κυπέλλου Ελλάδας για πρώτη φορά στην ιστορία του. Η Δημοτική Αρχή υπόσχεται τη μίσθωση 50 πούλμαν για τη μεταφορά του κύριου όγκου του λαού του Ιωνικού στο Στάδιο. 3.000 κόσμος συγκεντρώνεται στην πλατεία Σπάθας περιμένοντας μάταια τα πούλμαν και τελικά με συντονισμένες προσπάθειες του Συνδέσμου και της Αστυνομίας ναυλώνεται συρμός του Ηλεκτρικού που μεταφέρει τον κόσμο στο Μαρούσι. 5.000 Ιωνικοί κερδίζουν τη μάχη της εξέδρας από τους 20.000 ΑΕΚτζήδες, αλλά το αποτέλεσμα όπως διαμορφώθηκε στο τελευταίο δεκάλεπτο του αγώνα (0-3) είναι απογοητευτικό.

Δυστυχώς, η κατρακύλα που ξεκίνησε μετά την έξοδο στην Ευρώπη, συνεχίστηκε και τα επόμενα δύο χρόνια. Κάθε μήνα έρχονται καραβιές με ξένους που δεν θα έπαιζαν ούτε στην Γ' Πειραιά. Ο κόσμος απομακρύνεται, οι εξέδρες αδειάζουν.

Την περίοδο 2002-2003, ο Ιωνικός φτάνει στο χείλος της καταστροφής. Αν και τερματίζει προτελευταίος, πηγαίνει τελικά στο μπαράζ του Βόλου με αντίπαλο τον Απόλλωνα Καλαμαριάς, μιας και από τα Γιάννενα αφαιρέθηκαν βαθμοί λόγω χρεών. Την ύστατη εκείνη ώρα, ο κόσμος γίνεται μια γροθιά. Η εθνική οδός γεμίζει σημαίες του Ιωνικού και ο Βόλος μετατρέπεται σε Νεάπολη. Οι παίκτες παρασυρόμενοι από το πάθος του κόσμου, κερδίζουν την Καλαμαριά 2-1 και παραμένουν στην Α' Εθνική.

Στις 21 Απριλίου 2004, ο Ιωνικός έζησε την πιο τραγική στιγμή της ιστορίας του. Ο επί 14 χρόνια πρόεδρός του, ο Νίκος Κανελλάκης, έφυγε από τη ζωή προδομένος από την καρδιά του σε ηλικία μόλις 53 ετών. Στην κηδεία του τον συνόδεψαν εκατοντάδες φίλαθλοι του Ιωνικού και σύσσωμη η ομάδα, ενώ το φέρετρο ήταν σκεπασμένο με την σημαία του Ιωνικού.