Στιγμιαίος καφές
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
O στιγμιαίος καφές σε σκόνη, είναι το προϊόν του καφέ το οποίο με λίγο ζεστό νερό διαλύεται τέλεια απελευθερώνοντας και όλο το άρωμα που περικλείει.
Εφευρέθηκε το 1901 από τον Ιάπωνα Sartori Kato, επιστήμονα που δούλευε στο Σικάγο των ΗΠΑ. Στις 1 Απριλίου 1938 ο στιγμιαίος καφές λανσαρίστηκε από την ελβετική εταιρία Nestlé με το εμπορικό όνομα Nescafé, παράγωγο των λέξεων Nestlé και Café.
Από τότε ο στιγμιαίος καφές εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο με δύο ποικιλίες, τον "κανονικό" και τον "χωρίς καφεΐνη". Το 1965 επιτεύχθηκε και μια νέα μέθοδος παρασκευής της σκόνης στιγμιαίου καφέ, το "ψυχρό στέγνωμα" (lyophilisation) η οποία συντέλεσε στην βελτίωση της ποιότητας.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ο στιγμιαίος καφές εμφανίστηκε και με ποικιλία διάφορων γεύσεων (περίπου 100 σε όλο τον κόσμο) ανάλογα με τις προτιμήσεις των κατοίκων κάθε χώρας, οι οποίες δημιουργούνται με την ανάμειξη διάφορων ποικιλιών καφέ και διαφορετικού χρόνου καβουρδίσματος.
Η διάδοση του στιγμιαίου καφέ οφείλεται κυρίως στο πλεονέκτημα της απλότητας με την οποία μπορεί να παρασκευαστεί από τον καταναλωτή σε σχέση με τους άλλους τύπους καφέ. Ο στιγμιαίος καφές πωλείται σε σκόνη ή κόκκους αεροστεγώς συσκευασμένος σε γυάλινα βαζάκια ή μεταλλικά κουτιά, με τις οδηγίες παρασκευής συνήθως τυπωμένες στην συσκευασία. Η σκόνη ή οι κόκκοι προτιμήθηκαν από τους παραγωγούς και τους καταναλωτές για την ευκολία με την οποία διαλύονται στο ζεστό νερό και για το έλεγχο που επιτυγχάνεται στην ποσότητα που θα χρησιμοποιηθεί. Μεγάλη ποσότητα παράγει δυνατό καφέ, ενώ μικρότερη ελαφρύ καφέ.