Faro da Estaca de Bares

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

O Faro da Estaca de Bares é un faro localizado na Estaca de Bares a 101 metros de altura na entrada da ría do Barqueiro. É o último faro da costa coruñesa setentrional de toda a peninsula. Esta emprazado nunha meseta chamada Ventureiro, sobre un montículo que se prolonga na chamada « punta da Estaca de Bares » da que recibe o nome a que é a fronteira imaxinada onde mesturan as suas augas o Atlántico e o Cantábrico.

A torre ten unha altura de 33 metros, a luz do faro acada un alcance de 25 millas náuticas e está en funcionamento desde o 1 de setembro de 1850. Nun principio prestaban servizo tres torreiros. En 1939 instalouse un radiofaro.

Desde 1993 depende da Autoridade Portuaria de Ferrol-San Cibrao

[editar] Cronoloxía histórica

Os seus antecedentes históricos comenzan no 1846 cando D. Pedro Juan de Zulueta, residente en Londres, e o Ministro Plenipontenciario de Inglaterra envian unha proposición a administración española solicitando o establecimento de dous novos faros, un en Fisterra e outro en cabo Ortegal. Consultada a opinion de mariñeiros e prácticos, encóntrase preferible para o segundo a localización prevista para un faro de primeiro orde na Estaca de Bares, e ordénase a confección de ámbolos dous proxectos. Realizados polo enseñeiro Félix Huegón, comenzan os traballos no mes de decembro do 1849, cun continuo e forte temporal.

O seu costo será de 131 830 reais. Nos meses de xuño e xullo seguinte, 1850 colocouse o aparato, e despois de haberse acendido para face-las probas necesarias, comenzou a alumear definitivamente o 1 de setembro do mesmo ano, con aparencia de luz branca xiratoria con eclipses de minuto en minuto.

Estaba servido por tres torreiros, primeiro ou maior, segundo e terceiro. Tiña unha lámpada mecánica Sauttler de tipo reloxería, composta de catro partes: a maquinária, o depósito do aceite, o corpo da bomba e os tubos de ascensión a o acendedor, éste era de cinco mechas e utilizou como cmbustible o aceite de oliva, a parafina e o petróleo. Funcionou ata o 20 de agosto do 1905. Agás a modificación do carro circular realizada no 1861, segundo un proxecto de Lucio del Valle para minorar os desgastes das pistas de rodamento, apenas si tivo outras reformas.

O plan Xeral de Obras Públicas do 1939 aprobaría a súa electrificación e a instalación dun radiofaro e dunha sirena, o que suporía tamén un cambio substancial na habitabilidade e no aspect externo.

O 16 de setembro do 1948 entrou en servicio unha nova máquina de reloxería, co que aumentou a sua velocidade para dar aparencia de luz variada por destelos cada 10 segundos. O proxecto data do 18 de maio de 1949 e a súa execución ten como resultado o aspecto que ten hoxe.

Coa adopción do faro, no 1993 pola Autoridade Portuaria de Ferrol -San Cibrao, instalouse un equipo luminoso completamente novo. Tamén foi monitorizado o faro na súa totalidade para ser supervisado dende o Centro de Control sito no porto de Ferrol. No ano 1998 elimínase o radiofaro circula LB 100 e se instala unha estaciόn de DGPS que se encontra funcionando na actualidade.