Mega Drive
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Este artigo necesita tradución, a súa axuda é benvida. Se o artigo non se traduce ao Galego no prazo de trinta días, pasará á lista de páxinas para borrar.
A Sega Mega Drive/Sega Genesis foi unha videoconsola de 16-bit posta á venda por Sega en Xapón (1988), Europa (1990) e ó resto do mundo coma Mega Drive. Debutou baixo o nome de "Genesis" en Norteamérica (1989), xa que Sega non se veu capaz de protexer os dereitos legais sobre o nome Mega Drive nese territorio.
[editar] Historia
[editar] Desenvolvemento
Pese a que Sega Master System probase o éxito en Sudamérica i Europa, non conseguiu chama-la atención nos mercados norteamericanos ou xaponeses, onde a finais dos oitenta estaban dominados por Nintendo, cunha porcentaxe de mercado do 95% e 92% respectivamente. Coa esperanza de incrementar drásticamente a súa cota, Sega propoñeuse crear unha nova máquina que sería como mínimo tan poderosa coma o resto do hardwarse máis impresionante do mercado, o Commodore de 16-bit de Amiga e os ordenadores domésticos da Atari ST.
Desde que os xogos arcade de System 16 que Sega estaba fabricando eran moi populares, Hayao Nakayama, daquela xefe executivo de Sega, decidiu facer o novo sistema de 16-bit. O deseño final resultou un éxito e encaixaba ben cos tres novos xogos arcade; a Mega-Tech, Mega Play, e o System C. Claquera xogo arcade feito para estes sistemas podería fácil e rápidamente funcionar na nova videoconsola (un proceso coñecido coma porting).
O primeiro nome que Sega pensou para a nova videoconsola foi MK-1601, mais decidiu utilizar o nome de "Sega Mega Drive". "Mega" tiña a connotación de superioridade, e "Drive" tiña a de velocidade e poder. Foron con ese nome nas versións da consola en Xapón, Europa, Asia, Australia e Brasil. O nome nos Estados Unidos trocouse polo de Genesis debido a unha disputa pola marca rexistrada, mentres que nas versións en Corea do Sur foi chamada Super Gam*Boy (삼성수퍼겜보이) e Super Aladdin Boy (traducido de 수퍼알라딘보이; esta foi a versión coreana da Mega Drive 2). Esas consolas foron autorizadas e distribuidas por Samsung.
[editar] A posta á venda en Xapón
Mega Drive foi posta á venda en Xapón o 29 de outubro, 1988 co prezo de 21,000 iens, case un ano despois que a primeira consola clasificada popularmente coma de 16-bit machine, a NEC PC Engine. Aínda que isto causou nun primer momento poucas vendas, a Mega Drive pronto eclipsou en popularidade a esta nova consola.
[editar] A posta á venda en Europa
A posta á venda foi o 30 de novembro, 1990 no Reino Unido, co prezo de 189.99 libras. O primeiro envío do Reino Unido de 30,000 unidades foi vendido ós detallistas Comet, Dixons, Rumbelows e Toys R Us (Foulger, 2000).
[editar] A posta á venda en Norteamérica e desenvolvemento adicional
Sega anunciou a data para a posta á venda en Norteamérica en 1987, poñendo énfase en que era a primeira consola de 16-bit verdadeira. As vendas de USA comezaron o 9 de xaneiro, 1989 en Nova York e Los Angeles cun prezo estimado de 200 dólares na súa saída. Foi posta á venda no resto de Norteamérica o 15 de setembro co prezo rebaixado lixeiramente a 190$.
Inicialmente Genesis competiu contra a de 8-bit NES, sobre a que tiña mellores gráficos e son. Nembargantes, era unha loita ardua sobre a omnipresenza de Nintendo nas casas dos consumidores e o amplo catálogo de xogos xa dispoñibres. Nun esforzo por facerse cun tipo de consumidor propio, Sega decidiu centrarse nos consumidores un pouco máis vellos, en concreto xoves na derradeira adolescencia e preto dos anos vinte que dispoñerían de maiores ingresos, e que estarían ansiosos por títulos con maior contido adulto e/o profundidade no xogo. Como tal, Sega pubricou títulos tales coma Altered Beaste as Phantasy Star series. Pese a que a NES e Nintendo seguían a ser unha ameaza inminente para a cota de mercado de Sega, postraron á teóricamente competitiva TurboGrafx 16 system nunha relativa obscuridade, grazas en parte á pobre campaña de marketing da NEC en Norteamérica.
Eventualmente, a principal competencia da Genesis convertiuse na Nintendo's 16-bit SNES, sobre a que tivo un bo comezo en termos de usabilidade e número de xogos, invertindo o problema que a Sega tivera que facer fronte contra a NES. Genesis seguiu mantendo unha boa base composta principalmente de xogos multixogador e de deportes. A posta á venda de Sonic the Hedgehog en 1991 ameazou con esgolar dende aquela a posición número un de Nintendo nos Estados Unidos. Sonic foi pubricada para remprazar a mascota orixinal, Alex Kidd, e provir o compoñente asasino que Sega precisaba. Esto provocou a que podería ser chamada a maior guerra de consolas na historia de Norteamérica, polo menos á partir de agora.
Polo 1992, Sega estaba a disfrutar dunha posición forte no mercado, copando un 55% de cota de mercado en Norteamérica. Facendo cara á unha lixeira recesión nas vendas e unha pequena perda de cota de mercado fronte á SNES, Sega volveu mirar a Sonic para rexuvenece-las vendas. A pubricación do gran anticipado Sonic the Hedgehog 2, coincidindo cunha agresiva campaña de publicidade que estimulou a Nintendo fronte unhas pobres vendas de Genesis, reposicionou a Sega no mercado cun soprendente 65%.
En menos dun ano, no 1993, Sega puxo á venda unha versión redeseñada da consola cun novo prezo máis reducido. Consolidando o sistema de chip interno nun máis reducido, cunha praca-nai unificada, Sega reduciu radicalmente o tamaño do sistema e baixou os costes da producción pola simprificación do proceso de montaxe e reducindo o número de circuitos que cada unidade precisaba.
Aparte da posta á venda dos extras Sega CD e 32X para a Genesis/Mega Drive, o último gran anuncio de Sega veu en forma dunha asociación coa Time Warner nos USA para ofrecer un servizo de subscrición chamado Sega Channel, o cal permitiría ós susriptores baixarse xogos cunhas bases mes a mes.
[editar] A baixada na cota de mercado
Os fiascos da Sega CD e 32X, unha falta de publicidade efectiva, e as rifas entre Sega Amércia e Sega Xapón tocaron á compañía. Polo 1994, a cota de mercado de Sega caera do 65% ó 35%, e os anunciamentos de novas e máis poderosas consolas tales coma Saturn, Playstation, e N64 sinalaron que a era dos 16-bit estaba a piques de pechar. O interés na Genesis sufriu profundamente coma un resultado, compoñendo as súas xa pobres vendas. En 1996, menos dun ano despois do debú da súa consola Saturn, Sega axiña tomaron parte no final da era dos 16-bit interrompendo a producción da Genesis e os seus accesorios.
[editar] Rexurdimento da populariedade en Norteamérica
Nestes derradeiros anos, Genesis experimentou unha especie de renacemento debido en gran parte ó mercado negro de cartuchos sen licencia (por exemplo, a saída ó mercado da Wisdom Tree) e a descarga de ROMs, nos que se pode xogar por medio de emuladores tales coma Gens. Tamén existe unha tendencia cara a programación caseira sobre a Genesis empregando PCs personais.
No 2000, xurdiu unha moda cara os enchufa-e-xoga (plug-and-play en inglés) dos xogos na televisión, e Radica sacara unha licencia, contendo á medias a versión Sega da Sega Genesis para o mercado norteamericano chamado Play TV Legends Sega Genesis, que contén seis xogos populares nunha plataforma Genesis. Non ten ranura para os cartuchos, e desta maneira hai unha consola específica. De todos modos Benjamin Heckendorn, famoso polo Atari, probara que de feito é posíbel conectar un cartucho á ranura con un pouco de soldadura.
[editar] Variacións na Mega Drive e Genesis
[editar] Sega Mega Drive (Xapón)
- Axustes en xaponés.
- Auriculares.
- Porto AUX sinalado A/V OUT.
- 9-pin EXT. porto.
- Soporta a Sega Mega-CD e a Sega Super 32X.
- Ten un compartimento pechado para o cartucho.
- Remate negro brillante.
- No molde circular, no púrpura está o texto "AV Intelligent Terminal High Grade Multipurpose Use". Baixo o círculo hai un cadrado púrpura coa luz vermella de encendido indicando LED.
- Ranuras de ventilación á esquerda.
- "Mega Drive" está escrito en branco na parte baixa á dereita da consola á esquerda do logo de Sega.
- Os botóns de borrado e comezo (reset e start) no mando son azuis.
[editar] Sega Mega Drive (Europa, Australia, e Nova Zelanda)
- Convertida para mostrar unha sinal PAL 50-Hz.
- Axustes en inglés.
- Incapaz de reproducir xogos da Mega Drive xaponesa debido á forma dos cartuchos e a consola. Por outra parte, vendéronse adaptadores para xogar cos xogos xaponeses no modelo europeo.
- O compartimento pechado foi eliminado
- O texto "High Definition Graphics · Stereo Sound" está localizado detrás da ranura do cartucho (só atopado nos modelos máis novos).
- Os botóns de borrado e comezo (reset e start) no mando son brancos.
- O número de modelo 1600-05 (modelo orixinal), 1601-05 (segunda variación sen o texto "High Definition Graphics - Stereo Sound" ou no porto EXT)
[editar] Sega Mega Drive (Asia)
Esta consola é unha variante da Mega Drive europea e a miúdo é confundida coa versión xaponesa.
- Ningún texto ó redor do círculo.
- O logo de "16-Bit" é máis grande.
- Os botóns de borrado e comezo no mando son azuis.
- Idéntica a versión europea coa saída PAL.
- Logotipo xaponés e empaquetado que semella á versión xaponesa.
- Os xogos están empaquetados coma os europeos coa mesma etiqueta. De todos modos, os cartuchos teñen a forma coma os xogos da Mega Drive de Xapón.
[editar] Sega Genesis (Norteamérica)
- Auriculares.
- Porto AUX sinalado A/V OUT.
- 9-pin EXT. porto.
- Soporta a Sega Mega-CD e a Sega Super 32X.
- Remate negro brillante.
- Ranuras de ventilación á esquerda.
- Os botóns de borrado e comezo no mando son grises.
- "Sega Genesis" está escrito en branco na parte superior baixo a ranura do cartucho.
- Número de modelo MK-1601.
[editar] Sega Mega Drive 2 (Xapón)
- Nova forma cadrada.
- Sen auriculares.
- Unha saída especial para gráficos e son.
- Solapas vermellas na saída do cartucho.
- O texto "High Grade Multi Purpose Intelligent Terminal" está localizado tra-la ranura do cartucho.
- Empaquetado cun controlador medio de seis botóns.
- Ningún indicador LED.
[editar] Sega Mega Drive 2 (Europa, Australia, and Nova Zelanda)
- Nova forma cadrada.
- Sen auriculares.
- O porto A/V está conectado á unha multi-saída especial para gráficos e son (con anterioridade, só se empregaba son mono, xa que o son estéreo viña dos auriculares).
- Botón interruptor de acendido.
- Saída da enerxía máis pequena e adaptador AC diferente.
- Porto RF eliminado.
- Autoacendido RF Lead incluido.
- Número de modelo MK-1631-50.
[editar] Sega Genesis (Norteamérica, segundo modelo)
Nota: Este modelo non foi chamado oficialmente "Genesis 2".
- Nova forma cadrada.
- Sen auriculares.
- Unha multi-saída especial para gráficos e son.
- Ningún indicador LED.
- "Genesis" escrito nun cadrado sobre a ranura do cartucho.
- Número de modelo MK-1631
[editar] Sega Genesis 3 (Norteamérica)
- Anunciado no 1997 coma a versión económica da Sega Genesis.
- Producida por Majesco.
- Posta á venda no 1998 coma "Genesis 3" só en Norteamérica.
- O prezo de venda era de 50 dólares.
- Debido a falta dun porto de expansión, incapaz de conectar coa Sega CD.
- Número de modelo MK-1641.
[editar] Outras variacións da Mega Drive e da Genesis
[editar] The Wondermega/X'eye
Wondermega (chamado X'eye en Norteamérica), é unha combinación da Mega Drive e Mega-CD vendida por Victor (coñecido coma JVC fora de Xapón) que nunca saiu á venda en Europa.
- Mellores vantaxes de son.
- Porto MIDI.
- Dous entradas para micrófonos.
- S-video fora.
- Empaquetado cun CD chamado Game Garden que contiña Flicky (xogo de preguntas) e Pyramid (xogo de puzzle.) O CD é compatible co CDG (CD e gráficos) permitindo xogadores desde o CD.
- Unha versión xaponesa contiña un xogo de plataforma chamado 'Wonderdog' por Core.
- Soportaba o "Wonder CD" que permitía crear música e conectar a mecanismos MIDI.
- Soportaba un teclado musical chamado "Piano Player" que che permitía crear música e aprender a usa-lo teclado.
- Máis tarde se lle deu unha forma máis suave e curvada. Algún dos artículos extra foron eliminados e os mandos foron reconvertidos con infravermellos.
[editar] Sega Multi-Mega/CDX
Sega Multi-Mega (chamada CDX en Norteamérica) é unha Mega Drive/Genesis e Mega-CD/Sega integradas con máis capacidades que tamén funcionan coma un CD portátil dirixida a un mercado máis pudente. O prezo no Reino Unido foi de 350 libras esterlinas.
- Ningunha pantalla para agregar.
- Podía funcionar coma un CD portátil. Os controles do CD están situados na parte frontal da consola. Unha Pantalla de cristal líquido (LCD) na parte traseira amosaba o número de canción. Un porto extra estaba para unha equipación estéreo.
- A potencia constaba de dous baterías 2 AA cando se empregaba coma lector de CD. A unidade debía ser alimentada por un adaptador AC para xogar.
[editar] A Mega-Tech e a Mega Play
A Mega-Tech era unha máquina arcade que dispoñía de dez xogos da Mega Drive ou Master System intercambiables nun compartimento semellante ao Nintendo PlayChoice-10.
- Posto á venda nun primeiramente en 1989 con algúns dos mellores títulos do momento tales coma Thunder Force II, Altered Beast, Tetris, Last Battle, Space Harrier II, e Golden Axe.
- Os xogos podían ser trocados en calquera intre e máis títulos coma Sonic the Hedgehog, estaban disponibles. Os xogos eran idénticos ós do seu homólogo non-arcade e tódolos códigos de acceso eran funcionais.
- Os xogos foron suministrados por un cartucho da Mega Drive coa forma xaponesa, aínda que un pouco máis pesada. As etiquetas eran prateadas e vermellas e só tiñan o texto "Mega-Tech" impreso nelas. Estos cartuchos non son compatibles cunhas Mega Drive/Genesis normais debido á información extra que conteñen para arrincar o segundo monitor, e as diferenzas na distancia no extremo do conector, número de PINS, as estructuras de interruptores e terminais e o espazo.
- Unha segunda pantalla, máis pequena con nove pulgadas, está situada na parte superior do compartimento. Mostraba as instruccións de cada un dos xogos.
- O usuario paga por certa cantidade de tempo. Cando o tempo estaba a piques de rematar a pantalla verde producía unhas ráfagas de luz verde para avisa-lo usuario de que era preciso meter máis cartos para continua-lo xogo.
A Mega Play foi outro sistema arcade como Mega-Tech, mais esta só tiña capacidade para catro cartuchos e non podía reproducir xogos Master System. Os cartuchos tiñan a forma semellante ós xaponeses para a Mega Drive, aínda que incompatibles coa Mega Drive do consumidor medio ou os sistemas Mega-Tech.
[editar] A Mega Jet e a Genesis Nomad
A tecnoloxía orixinal detrás da Genesis Nomad baséase na Mega Jet, que era una versión semi-portátil da Mega Drive que dispoñía Japan Airlines para o entretenemento durante os voos. Ao aparato faltáballe unha pantalla propia pero se podían empregar cartuchos da Mega Drive cando se encaixaban a un monitor pequeno que tiñan os voos da Japan Airlines. A unidade dispoñía dun mando direccional á esquerda e seis botóns á dereita, semellante ó deseño do controlador do xogo.
Unha versión para o consumidor da Mega Jet foi posta á venda por Sega Xapón o 10 de marzo de 1994 co prezo de 123 dólares. Era esencialmente a mesma unidade que se empregaba nos voos JAL, o que significaba que carecía de pantalla e non podía ser acendida cun adaptador AC. Non se fixeron máis extras ou avances. Sega puxo en práctica en outubro de 1995 a Genesis Nomad para o mercado norteamericano, esencialmente a Mega Jet cunha pantalla de cristal (LCD) de 3.25 pulgadas, unha batería suxeita a parte traseira do sistema portando seis pilas AA facéndoa compretamente portátil e non sendo simplemente un sistema Genesis pequeno. Ademáis dos outros avances da Mega Jet, añadiuse un conector A/V na parte superior permitindo ós usuarios xogar nunha pantalla de televisión cun cable A/V diferente. Unha característica interesante era a habilidade de que un xogador podía usa-la pantalla do televisor mentres o outro podía velo na do Nomad. O mando direccional na unidade controlaba tódolos xogos dun xogador e un porto na parte baixa permitía a un segundo conector ser enchufado para dous. Isto significaba que a Nomad podía ser tanto un sistema compreto para a casa coma un sistema portátil cunha librería xa existente dos xogos dispoñibles.
Mentres a Nomad gañou puntos de cara a resolución de pantalla e extras aínda quedaban algúns problemas. A 32X e a Sega CD non eran compatibles coa unidade e a Sega's Power Base Converter, empregada para xogar os Sega Master System na Genesis/Mega Drive, era tamén incompatible. No papel, a Nomad era a mellor portátil en cuestións de cores. Tiña cor compreto, luz traseira e aturaba ó redor de 600 títulos na súa biblioteca ademáis de ser un sistema funcional para o fogar. Aínda que o prezo descendera de $179 a $79.99, as queixas vertidas sobre o excesivo do mesmo fixeron que este portátil non gañase apoio dabondo para continuar.
[editar] LaserActive pioneiro co módulo da Genesis/Mega
LaserActive foi o nome que se lle deu ao reproductor Pioneer's CLD-A100 LaserDisc. O xogador era tanto o Laserdisc e o reproductor de CD fora da caixa, mentres o extra de módulos agregados fabricados por Sega e NEC poderían facer a unidade para xogar tamén. O módulo Sega PAC-S1, posto á venda co prezo de 39,000 iens, permitía ós xogadores xogar coa Mega Drive, a Mega-CD e Mega LD. Os xogos da Mega LD foron pensados nun primer momento coma a seguinte evolución nos xogos, principalmente polo almacenaxe masivo dos Laserdiscs; foron impresos indicando que os xogos poderían ser máis longos que antes e incluían animacións compretas de video e son surround, tódalas ferramentas que convirtiron os sistemas DVD-ROM modernos.
Un módulo NEC, PAC-N1, deulle á unidade a capcidade de reproducir xogos Turbografx 16. O extra de calquiera módulo tamén facía a unidade compatible cos controis da Sega e da NEC. Un módulo máis tardío sacado á venda por Pioneer, permitía unha función compreta coma máquina de Karaoke.
Máis tarde Pioneer deseñaría lentes 3D para o sistema (Kit GOL-1. As lentes precisaban un adaptador para encaixar antes de que poidesen funcionar co reproductor, mais cada adaptador podría soportar un par das lentes, permitindo a dous usuarios xogar simultáneamente en 3D.
O LaserActive upor desgraza non sobreviviu moito tempo. O seu alto prezo e o desinterés xeral do mercado no Laserdisc fixeron este sistema difícil de vender.
[editar] A Teradrive
A Teradrive era unha 80286 PC fabricada por IBM cunha Mega Drive integrada. Só foi sacada á venda en Xapón. Había tres modelos dispoñibles variando dos 148,000 iens ós 248,000. Só o modelo máis alto de gama levaba un disco duro incorporado. Había tamén un monitor especial vendido por separado, onde se podía reproducir señais de video de 15kHz RGB desde a Mega Drive e unha saída de 31kHz VGA do disco duro do PC, ámbolos dous desde o conector VGA. O sistema contiña tamén video NTSC e auriculares estéreo RCA para a conexión á televisión. Adicionalmente, os xogos da Mega Drive poderían ser xogados ó mesmo tempo que o PC era usado e era posible que a Mega Drive e o Pc interactuasen entre sí tal como demostra o programa Puzzle Construction. Tamén era posible para os programas da Mega Drive ser reproducidos desde o PC.
[editar] A Mega PC
A Mega PC foi un sistema producido por Amstrad baixo a licencia de Sega con Mega Drive e IBM-compatible PC en un. Era semellante en concepto á Teradrive, pero foi un proxecto sen parentesco algún con ela.
- A sección do PC empregraba un Intel i386SX cunha velocidade de 25 MHz. Tiña 1 MB de RAM e unha velocidade de 40 MB no disco duro.
- Posto á venda en Europa e Australia nos anos 1992-1993.
- Cor crema, cunha tapa cambiable no fronte para trocar entre os modos de Mega Drive e PC.
- A saída da sección da Mega Drive era só dispoñible a través do conector VGA ó monitor(15kHz/31kHz).
- Pese a que a sección do PC estaba sempre en marcha cando o sistema estaba acendido, o programa da Mega Drive non podía ser empregado ó mesmo tempo co PC debido a que o sistema tiña só unha saída de vídeo.
- Podía ser empregado coa Mega CD cun conector especial só dispoñible en Amstrad.
- A maior parte do hardware da Mega Drive estaba contido nunha tarxeta 8-bit ISA, cun son compatible AdLib no mesmo porto.
- A Mega Plus era unha versión actualizada da Mega PC. Empregaba a Intel i486 con 33 MHz e 4 MB de RAM.
[editar] Miscelánea
- Algunhas máquinas MSX postas á venda só en países árabes por unha empresa chamada Universal, podía reproducir xogos da Mega Drive.
- O A330 MSX tiña unha ranura para o cartucho na parte superior da máquina. Tiña "Painting" (pintando), "Calendar" (calendario), "Arabic Writing" (escritura árabe), e "English Writing" (escritua inglesa) coma os seus programas.
- O AX990 tiñan 50 programas. Son algo semellante a unha multitarexta non oficial ou outros programas MSX.
[editar] Especificacións técnicas
[editar] CPU
Main processor: 16-bit Motorola 68000 (or equivalent)
- Runs at 7.61 MHz in PAL consoles, 7.67 MHz in NTSC consoles
Secondary processor: 8-bit Zilog Z80 (or equivalent)
- Runs at 3.55 MHz in PAL consoles, 3.58 MHz in NTSC consoles
- Used as main CPU in Master System compatibility mode.
Contrary to popular belief, Model MK-1631 (Mega Drive/Genesis 2) does have a Z80 CPU. Depending on the board revision, the system has either a Zilog Z84C00 or a Custom Sega 315-5676 or similar. Since the Z80 is used for sound production by many games it is a necessary component.
The idea that the redesigned machine has no Z80 came from reports of incompatibility between those models and the Power Base Converter, which provides Sega Master System compatibility, but the true prohibiting factor is the shape of the device. The redesigned cartridge port is too far forward on the system to connect a Power Base Converter without first removing its plastic housing.
[editar] Memory
Boot ROM: 2 KB
- Known as the "Trademark Security System" (TMSS)
- When console is started, it checks the game for certain code given to licensed developers
- Unlicensed games without the code are thus locked out
- If a game is properly licensed, the ROM will display "Produced by or under license from Sega Enterprises Ltd."
- Boot ROM is not present on earlier versions of the Mega Drive and Genesis
- Some earlier games not designed for the TMSS may not work in later consoles
Main RAM: 64 KB
- Part of M68000 address space
Video RAM: 64 KB
- Cannot be accessed directly by CPU, must be read and written via VDP (Video Display Processor - see below)
Secondary RAM: 8 KB
- Part of Z80 address space
- Used as main RAM in Master System compatibility mode
Cartridge memory area: up to 4 MB (32 Megabits)
- Part of M68000 address space
- Game cartridges larger than 4 MB must use bank switching
[editar] Graphics
The Mega Drive has a dedicated VDP (Video Display Processor) for playfield and sprite control. This is an improved version of the Sega Master System VDP, which in turn is derived from the Texas_Instruments_TMS9918.
Planes: 4 (2 scrolling playfields, 1 sprite plane, 1 'window' plane)
Sprites: Up to 80 on-screen, depending on display mode
Palette: 512 colours
On-screen colors: 64 × 9-bit words of color RAM, allowing 61 on-screen colors (up to 1536 using raster effects and Shadow/Hilight mode)
Pixel resolution: Up to 320×240 (40×30 cells) for PAL, and up to 320×224 (40×28 cells) for NTSC
- Interlaced modes can provide double the vertical resolution (i.e. 320×448 for NTSC, 320x480 for PAL). Used in Sonic 2 for two-player split screen
[editar] Sound
Main sound chip: Yamaha YM2612
- Six FM channels, four operators each
- Programmable low-frequency oscillator and stereo panning
- Sixth optionally used for 8-bit digital audio
Secondary sound chip: Texas Instruments SN76489
- Four-channel PSG (Programmable Sound Generator)
- Three square wave channels, one white noise channel
- Programmable tone/noise and attenuation
- Used for Master System compatability mode
[editar] Inputs and outputs
RF output: connects to TV antenna input
- Exists on original model European and Asian Mega Drive and North American Genesis only
- Other models must use external RF modulator which plugs into A/V output
A/V output: DIN connector with composite video, RGB, and audio outputs
- Mega Drive has 8-pin socket (same as Master System), supports mono audio only
- Mega Drive 2, Multimega, and other models have 9-pin mini DIN socket with both mono and stereo audio, and s-video
Power input: requires 9-10 volts DC, 0.85-1.2 A depending on model
Headphone output: Amplified 3.5-mm stereo jack on front of console with volume control
- Exists only on original model Mega Drive and Genesis units
- Also suitable for passive speakers
"EXT" port: 9-pin D socket for Meganet modem connection
- exists on all Japanese and Asian Mega Drive 1 units, and on early European Mega Drive 1 units
Control pad inputs: 2 × 9-pin D connectors on front of console
Expansion port: Edge connector on bottom right hand side of console for Sega Mega-CD connection
[editar] Miscellaneous
Signal/Noise Ratio: 14 dB
The EXT port on the original Genesis/Mega Drive console is used with a modem peripheral that was only released in the Japanese market. The port operates identically to the two joystick ports, but has a female DB9 connector instead of a male DB9 one.
The Stereo Headphone port on the front of the first model was either used for stereo headphones or speakers and/or used for mixing stereo sound for the Sega CD.
The Expansion port most often used with the Sega CD was also used for the Sega Genesis 7 Cart Demo Unit in stores.
Some emulation software can save game music to a format known as GYM. It works by recording the operation of the sound system to a destination file (the .gym file). The internal state of the emulator's sound chip code is sampled 60 times per second, and dumped to the file. While initially popular due to the lack of any serious competition the format does not offer a high fidelity reproduction of the original sound output, tends to produce very large files and was difficult to produce for PAL titles given the simplifications necessary for emulators at the time. The more-complete VGM format has now grown to replace it, which is capable of logging changes at up to 44100Hz, meaning that most sound may be accurately reproduced.
[editar] Trivia
The cartridge header checking was added to later versions of the original machine and all versions of the Mega Drive/Genesis 2 and 3 consoles. This did not affect compatibility with officially licensed games. However, some unlicensed games were missing the header information and would not run.
There has never been a Game Gear adapter/converter, due to the fact that the hardware is incompatible in multiple ways that cannot be easily remedied without extensive additional hardware in a cartridge.
The Power Base Converter does not contain any part of the Sega Master System hardware to support games. The Mega Drive/Genesis hardware is overwhelmingly backwards compatible with the SMS with the exception of a Master System cartridge slot and "PAUSE" button. Third-party Master System cartridge adapters are simply rewirings of the cartridge port with no additional logic.
The compatibility is implemented in two ways; the VDP contains an implementation of the Master System VDP "Mode 4" display capability. The bus controller chip (later integrated with the I/O chip into a single multi-purpose ASIC) can put either the Z80 or 68000 in primary control of the system.
The Majesco Genesis 3 (single-chip and two-chip versions) retains the Mode 4 support but has the Master System compatability removed from the bus controller logic. This renders the Power Base Converter or any other adapter useless. 68000 software can still enable and use Mode 4, however.
One of the 68000 instructions, TAS, is intended for semaphore communication in multiprocessor machines and locks the 68000 bus during memory access. The Sega hardware did not support this unusual bus cycle and ignored the write-back phase. One game, Disney's Gargoyles, uses the TAS instructions and expects it not to write to memory and as a result it works on original Sega machines but not the Majesco Genesis 3 which has correct support for TAS.