Urge Overkill
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Urge Overkill é unha banda de rock formada en 1986 en Chicago por Nash Kato (voz e guitarra) e Eddie "King" Roeser (voz e baixo). Despois dalgún tempo, o baterista Blackie Onassis completou a formación dunha das bandas que máis destacaron na escena independente estadounidense de principios dos anos 90.
[editar] Biografía
A historia da banda comeza en 1986 cando Nash Kato coñece a Eddie "King" Roeser na faculdade en Chicago, e xunto ao baterista Jack "The Jaguar" Watt formam Urge Overkill (nome tirado dunha canción da banda funk Parliament Funkadelic). No mesmo ano, a banda lanza o seu primeiro EP, Strange, I..., pola discográfica Touch & Go, que foi producido por un aínda descoñecido Steve Albini (que tamén era colega de faculdade dos de Nash e Eddie).
Despois dalgún tempo tocando xuntos, en 1989 é lanzado Jesus Urge Superstar, tamén producido por Albini. Nun principio os discos non chamaron moito a atención. Na época a banda parecía estar aínda por desenvolver unha identidade propia e as súas cancións seguían un patrón común entre o punk das bandas da Touch & Go que dominaban a escena de Chicago, sen destacar entre elas. As cousas comezaron a mudar cando saíu o terceiro rexistro de Urge Overkill, Americruiser, en 1990, producido por Butch Vig. Kato e Roeser amosaban sinais de que estaban madurando como compositores, con melodías máis accesibles, explorando unha vocación máis pop da banda. Un dos resultados foi o éxito "Ticket to LA" a primeira canción de Urge Overkill que destacou nas College Radios estadounidenses.
Nesa época, o baterista Blackie Onassis xúntase ao trío e axuda a desenvolver a estética da banda, tanto visual como musicalmente, cunha mestura de influencias do rock de arena dos anos 70 (Stones, Cheap Trick, Raspberries) e o punk. A estrea do "novo" Urge Overkill foi co álbum SuperSonic Storybook, de 1991, aclamado pola crítica. En pouco tempo, Urge Overkill convertíase nunha da maiores promesas da escena alterativa estadounidesnse, baseado no éxito de SuperSonic Storybook e polas incesantes xiras da banda, que incluiron os concertos como teloneiros na histórica xira do álbum Nevermind de Nirvana.
En 1992, a banda decide conmemorar o éxito co lanzamento dun novo EP, Stull, que contiña "Girl, You'll Be a Woman Soon", versión de Neil Diamond e "Goodbye to Guyville".
A banda asina coa Geffen en 1992, mesmo faltando un disco por ser lanzado polo contrato coa Touch & Go. A previsible mudanza para unha grande discográfica irritou a todos na Touch & Go, particularmente ao produtor Steve Albini, que atacou publicamente á banda en varias entrevistas. Saturation, o primeiro disco por unha grande discográfica, foi lanzado en 1993, coa produción dos Butcher Brothers. O disco tiña todo para ser un hit, tiña unha producción ben coidada, cun son limpo e melodias doadas, unha repetición da fórmula que fixo de Nevermind un clásico, só que cunha sonoridade máis encamiñada cara o hard rock.