San Martiño Pinario
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
San Martiño Pinario é un mosteiro beneditino fundado no século X en Santiago de Compostela.
Este mosteiro está situado frente á fachada da Acibecharía da Catedral de Santiago de Compostela e ocupa 22.000m2. A igrexa primitiva foi consagrada en 1109 polo bispo Xelmírez, mais non é moito o que fica daquela época, xa que foi reedificado completamente a partir do século XVI. Mézclanse nel elementos renacentistas, barrocos e neoclásicos.
A igrexa, rematada en 1652, é obra de Mateo López y González de Araújo e ábrese á praza que leva o nome do mosteiro, que baixa cara ela. A fachada ten estrutura de retablo e mostra as figuras da Virxe co neno e varios santos abades beneditinos. O Pai Eterno preside o frontón triangular. San Martiño culmina o conxunto no alto do mesmo na súa representación máis clásica: a cabalo e partindo a súa capa para abrigar a un mendigo. A planta da igrexa ten unha só nave lonxitudinal, coberta con bóveda de canón con falsos casetóns. á nave ábrense seis capelas laterais que comunican entre si e teñen o mesmo tipo de bóveda que a nave. O cruceiro ilumínase por meio dunha cúpula de meia laranxa. A sillaría do coro, barroca, é obra de Mateo de Prado e o retablo do altar maior de Fernando de Casas Novoa e de Miguel de Romay. É un retablo bifronte, coa cara posterior de madeira pulida.
O mosteiro conta con dous claustros construídos, o máis grande en 1636 por Bartolomé Fernández Lechuga (o autor do cruceiro da igrexa), e continuado por José de Peña de Toro e Fernando de Casas y Novoa, quen rematou en 1743.
A fachada principal oriéntase cara o sul e ten diante uns xardíns que constitúen a Praza da Inmaculada. Foi deseñada por Gabriel de las Casas e nela catro grandes columnas dóricas soportan un entablamento con pináculos. Sobre a porta hai unha imaxe de San Bieito, un grande escudo de España e San Martín a cabalo no alto.
No interior acumúlanse pezas de moito valor, coleccións de orfebrería, pinturas, obxectos sacros, etc. Pódense visitar o oratorio de San Filipe Neri, a sancristía, a botica, a capela das reliquias e o claustro procesional.
Na actualidade funciona como Seminario Maior, residencia de estudantes e sede universitaria.