Frouseira

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

A FROUSEIRA

A fortaleza (hoxe, cumio) da Frouseira érguese roqueira cara ó ceo, cada vez máis, a case cincocentos metros ao nivel do mar. A vista dende alí é sobrecolledora. Pertenceu á mitra mindoniense e probablemente foi un dos bens que Pardo de Cela recibeu como dote de boda ao casarse coa sobriña do bispo, D. Enrique de Castro, filla do conde de Lemos. Alí, dende principios do 1481 ata case a súa morte, decembro do 1483, Pero Pardo defendeuse bravamente contra as tropas dos Reis Católicos, capitaneadas por Luis de Mudarra e comandadas por Fernando de Acuña, quen dixo ao ano e medio de estar en Galiza que “harto tenía que hacer porque tenía cercado a Pedro Pardo en Peña Frouseira”, é dicir, o propio Gobernador estaba farto de pelexar na Frouseira. Sábese ademáis por testemuño de Luis de Mudarra que morreu moita xente no cerco. A verdade é que a Frouseira pola súa situación xeográfica é prácticamente inexpugnable, de aí que as tropas castelás non foran capaces de conquistala e derrotar a Pardo de Cela, polo que os dirixentes urdiron a trama da traición e unha vez traicionada, non deixan pedra sobre pedra, somente quedan aqueles restos que nin o tempo nunca será capaz de borrar. Por un romance soupemos o nome do traidor que non foi outro que Roi Cofano do Valedouro
    “Destes fora Capitán
    o Cofano do Valedouro
    Que ainda anque fora un mouro
    Non me deran mais afán”.
Estes dous feitos, a defensa e a traición, anidaron e mancaron no corazón do pobo e deron pé a que poetas, bardos e rapsodas os foran cantando e recitando por feiras e mercados. Sábese tamén que nada máis ser degolado O Mariscal escribeuse un “cantar” ou chamado tamén “pranto” da Frouseira, no que xa se mitifica a punta roqueira debido a esa loita rexa que fixeron nela O Mariscal e os seus criados
    “A min chaman toda Mira
    Senora do gran tesouro,
    Por estrela esclarecida,
    Gajo neste Valedouro”,
Onde a Frouseira pasa a ser “admirada, estrela clara e señora do gran tesouro” por todos. E acto seguido, o cantar recolle a traición
    “De min a triste Frouseyra
    Que por treyçon foy vendida
    Derribada na ribeyra
    Ca jamais se veo vencida”,
esto é, xa entón se deron conta os poetas que a pesar de ser destruida e derribada “jamais se veo vencida”; a Frouseira dende entón pasou a ser un símbolo.