Emilio Castelar
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Emilio Castelar y Ripoll Cádiz, 1832 - San Pedro de Pinatar, Murcia, 1899). Político e escritor español, último presidente da Primeira República Española.
Pertence a unha familia de raizame liberal perseguida pola represión absolutista. Completa o bachillerato en Alacante e trasládase posteriormente a Madrid para estudar Filosofía e Dereito. Desde moi novo demostra as súas inquietudes políticas e asombra polos seus dotes de orador hábil e elocuente, reveladas por primeira vez en 1854 no mitin electoral celebrado no Teatro Real despois do ropio xornal, La Democracia, fundado en 1863, provocan a expulsión da súa cátedra en 1865. Un ano máis tarde terá que fuxir a Francia ao ser descuberto como un dos implicados no pronunciamento do cuartel de San Gil (coñecido pola, rebelión dos sarxentos).
Comeza entón un azaroso exilio de dous anos (entre 1866 e 1868) que, pese ao sufrimento que lle provoca o arredamento da súa patria, Castelar cualifica de "gran escola". Durante este tempo tivo ocasión de percorrer varios países europeos (Francia, Suiza, Italia, Inglaterra, Alemania) e de coñecer a importantes estadistas, políticos, pensadores e escritores (Victor Hugo, Gambetta, Julio Simon). Ademais, colaborou como corresponsal nos principais xornais de Latinoamérica. El Siglo (Montevideo), El Monitor Republicano (México), La Nación (Bos Aires), La Raza Latina(...). Estas colaboracións axudáronlle a equilibrar o seu maltreito economico.
[editar] A Revolución Gloriosa
O triunfo da Revolución de 1868 (A Gloriosa), de signo progresista, permitiulle regresar a España. A partir de entón, participou máis activamente en política: tomando como modelo as leis democráticas de Norteamérica, quixo impulsar unha reforma dos gobernos monárquicos. En 1869 foi elixido Deputado a Cortes (primeiro, por Zaragoza e por Lérida; máis tarde, por Valencia e polo distrito de Aracena): entón foi cando demostrou verdaderamente os seus dotes como orador parlamentario, con intervencións que se recordaban como memorables: unha das máis coñecidas foi a polémica que mantivo co Canónigo Manterola (abril de 1869), en defensa da separación entre Igrexa e Estado, e da necesidade de poñer fin ao poder temporal do Papado.
Entre 1870 e 1873 durante o reinado de Amadeo de Saboya Castelar mantívose na oposición. En 1872 publicáronse os seus Recuerdos de Italia, libro de viaxes no que recolle moitas das súas impresións da época en que viviu exiliado en Roma. E ao ano seguinte, ademais dunha recopilación dos seus discursos, unha Vida de Lord Byron.
[editar] Da primeira República à Restauración
Proclamada a Primeira Repúplica en 1873 é nomeado ministro de Estado no Goberno presidido por Estanislao Figueras participando na elaboración das leis que suprimían as ordéns militares, os titulos nobiliarios e a abolición da esclavitud. Ese mesmo ano logo da retirada de Nicolás Salmerón Alonso, asume o poder como cuarto e último Presidente da República e ten que facer fronte á rebelion cantonalista, á sublevación dos carlistas e á insurrección declarada en Cuba.
As Cortes obrigárono a dimitir o 2 de xaneiro de 1874. Unhas horas máis tarde, entraba o xeneral Pavía no Congreso. Esto foi o final da efémera primeira República española.
Durante a Restauración alfonsina, afastado progresivamente do republicanismo federal e do radical, formará o PRP (Partido Republicano Posibilista). A súa voz deixárase oír nas Cortes en contra da inxustiza das quintas e a favor do servizo militar obrigatorio, a liberdade de cultos e o sufraxio universal.
En 1893 acabará integrándose na política dinástica dentro do liberalismo sagastino e nos últimos anos da súa vida, apartado xa da política, dedicarase a continuar os seus estudos históricos e literarios ata a data da súa morte, producida en Murcia, en San Pedro de Pinatar, sen chegar a ver o século XX.
Predecesor: Nicolás Salmerón Alonso |
Presidente Primeira República Española 1873 - 1874 |
Sucesor: Francisco Serrano Domínguez |