L7

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Traballo en progreso: Este artigo é, polo de agora, só un esbozo. Traballa nel e contribúe a que a Galipedia mellore e medre.

[editar] Biografía

A idea de formar L7 surxíu en 1985 cando Suzi Gardner coñeceu a Donita Sparks en Los Angeles. En 1986, despois de moitos ensaios, a idea da banda fíxose mais seria cando Jennifer Finch (que vivía en San Francisco) converteuse na baixista do recén formado L7. A partir daí a banda pasa a facer varios concertos en clubes da cidade, con Suzi e Donita nas voces e guitarras, Jennifer no baixo e o baterista Roy Koutsky completando a formación.

Non pasou moito tempo ata conseguir nm contrato, que acaba sendo asinado coa Epitaph para o lanzamento do seu primeiro disco. O álbum, autotitulado L7 é lanzado en 1988 coa produción de Brett Guertzitz, e a banda embárcase na súa primeira xira nacional, abrindo para Bad Religion.

Despois dun tempo cambiando de bateristas, en 1988, Demetra "Dee" Plakas xúntase á banda. Xa en 1989 L7 assina coa Sub Pop e fai a súa segunda xira nacional. desta vez ao lado da banda Catt Butt. O primeiro lanzamento pola Sub Pop surxe en 1990, o disco Smell the Magic. Despois da súa primeira xira en Europa (abrindo concertos para Nirvana), e de varios concertos nos Estados Unidos, L7 comeza a chamar a atención das grandes discográficas. En 1991 a banda asina coa Slash Records e no ano seguinte é lanzado Bricks are Heavy. Co novo disco, L7 mostrou que non perdera a súa agresividade e a súa pegada despois de asinar cunha discográfica grande, consolidando o seu estilo contando cunha producción máis traballada. Brick are Heavy foi producido por Butch Vig.

A repercusión do novo álbum foi extraordinaria, vendendo centenas de millares de copias en todo o mundo, levado principalmente polo éxito de "Pretend We're Dead", a canción máis tranquila e pop do disco, ata hoxe a canción máis coñecida de L7.

O resto de 1992 e 1993 estivo ocupadísimo na carreira da banda, con dúas extensas xiras nos Estados Unidos, outras dúas en Europa (unha delas abrindo para Faith no More), concertos en Xapón e Australia, actuacións en programas como o de David Letterman nos Estados Unidos, e concertos en grandes festivais, como o de Reading en Inglaterra e o Hollywood Rock no Rio en São Paulo.

[editar] Discografía

  • L7 1990 (Epitaph)
  • Smell The Magic 1991 (Sub Pop)
  • Bricks Are Heavy 1992 (Slash / Warner)
  • Hungry For Stink 1994 (Slash / Warner)
  • The Beauty Process: Triple Platinum 1997 (Slash / Warner)
  • Slap-Happy 1999 (Wax Tadpole)