Alexandre o Grande
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Alexandre III (356 a.C. – 323 a.C.), coñecido como Alexandre o Grande, Alexandre de Macedonia ou Alexandre Magno (Μέγας Ἀλέξανδρος), foi rei de Macedonia (336 - 323 a.C.) e un dos máis exitosos comandantes do mundo antigo, tanto que foi considerado por moitos o maior xenio militar da historia.
Índice |
[editar] Biografía
[editar] Vida temperá
Fillo de Filipo de Macedonia e de Olimpia de Epiro. A súa nai espallou o rumor de que era fillo de Zeus quen a fecundou en forma de serpe, Filipo nunca desmentiu a lenda. Aos trece anos Alexandre marcha do seu fogar para ser educado por Aristóteles durante tres anos. Pouco despois, o seu pai casa con outra muller que queda embaraza poñendo en perigo a sucesión de Alexandre. Olimpia exiliase na súa terra natal, e a relación de Alexandre co seu pai comeza a empeorar ata que finalmente pouco máis tarde segue a súa nai ao exilio, pero finalmente o seu pai perdoao e volta á casa. Por aquel entón, Filipo estaba realizando varias campañas militares e asocia a Alexandre ás tarefas do goberno ao nomealo rexente (340 a.C.). No 338 a.C. dirixiu a cabalaría macedónica na batalla de Queronea. No ano 336 a.C. Filipo foi asasinado por Pausanias, un capitán da súa garda, que foi executado no acto. Descoñécense os verdadeiros motivos do asasinato, algúns historiadores pensan que Pausanias era amante de Filipo (que segundo o costume tiña varios amantes, tanto homes coma mulleres), outros que foi Olimpia a que estivo detrás, o certo é que foi Alexandre o máis beneficiado desta morte posto que subiu ao trono con só vinte anos.
[editar] Campañas e conquistas
Tras a morte de Filipo, toda a Grecia sublevouse, Alexandre demostrou as súas habelencias militares ao facer fronte á rebelión, na que conquistou e destruíu Tebas. No ano 334 a.C. comeza a campaña para conquistar Asia, proxecto que seu pai non pudo levar a cabo. Cun exército de 32.000 soldados a pé e 5.000 cabaleiros, vence os persas na batalla de Gránico, chega a Troia onde rende homenaxe ao seu heroe Aquiles. No ano 334 a.C. vence novamente os persas na batalla de Isos, e Dario III, rei dos persas tivo que fuxir. Alexandre prosegue a súa campaña dirinxíndose a Exipto. Conquista facilmente as cidades fenicias, agás Tiro onde ten lugar un largo asedio. Tras a rendición da cidade, Alexandre mostrou a súa crueldade matando miles de homes e facendo un gran número de escravos. Chega finalmente a Exipto onde se fai nomear faraón (332 a.C.) e no ano seguinte derrota definitivamente a Darío na batalla de Gaugamela e asume o título de Emperador Persa. Dario foxe novamente, pero os seus nobres, que temían a persecución de Alexandre, asasínano. Alexandre, furioso, decide render homenaxe ao seu rival e perseguir os traidores. No 327 a.C. pasa o val do Indo para conquistar a India. O indios fan frente a Alexandre cun gran exército no que se incluen elefantes, pero Alexandre demostra novamente o seu xenio militar ao vencelo de forma aplastante. Impresionado polo valor do rei indio, delvólvelle a súa coroa. Alexandre quere continuar pero os seus homes néganse a avanzar máis, tras unha década de campaña están cansos e queren voltar ás súas casas. Alexandre regresa a Babilonia, onde instala a súa capital.
[editar] Morte
Ao voltar a Babilonia Alexandre celebra unha gran festa onde, supostamente debido aos excesos, enferma e, tras 11 días de agonía, morre. A causa da morte de Alexandre segue sendo un misterio, os historiadores deron diversas teorías: febre tifoidea, malaria, envelenamentos... A desaparición do corpo de Alexandre no século IV da nosa era fai imposible saber a verdade. Alexandre morreu sen nomear un herdeiro, tras a súa morte os seus xenerais loitaron polo control do Imperio que quedou dividido en catro partes.
[editar] Personalidade e vida privada de Alexandre
Son moitos os aspectos da personalidade de Alexandre que foron (e aínda son) discutidos. Alexandre, ademais de polo seu xenio militar indiscutible, destacaba pola súa crueldade frente aos seus inimigos (crueldade, por outra parte, bastante corrente na súa época). O seu lema era renderse ou morrer. Aínda así, Alexandre mostruose benévolo con aquelas cidades que se renderon sen opoñer resistencia. Outro dos aspectos negativos de Alexandre era a súa afección á bebida, incluso durante unha festa, afectado polos excesos, matou o seu amigo Clito, o último dos xenerais de Filipo.
Estes feitos e mais a súa suposta homosexualidade (da que se falara máis adiante) deu lugar á lenda negra de Alexandre, presentado como un megalómano, borracho e cruel, pero Alexandre tamén tivo moitos aspectos positivos. Educado por Aristoteles, Alexandre foi protector das artes e as letras, fundou varias cidades ás que lles puso o nome de Alexandría, a máis famosa delas é, sen dúbida, a de Exipto, que tivo a maior biblioteca da antigüidade. Tamén respetou tanto a relixión como os costumes dos lugares conquistados e difundiu a cultura helénica por eles. Alexandre intentou o seu pobo cos pobos coquistados, tal vez porque se deu conta de que para que o seu imperio perdurase era necesario que estivera unido. Mandou a varios dos seus oficiais, a pesar das súas protestas, desposarse con mulleres asiáticas e el mesmo deu exemplo casando con tres princesas, tamén incluiu soldados persas no seu exército. Para algúns historiadores, estas medidas, xunto co seu egoncentrismo, foron a causa do suposto evelenamento que acabou coa súa vida.
[editar] Homosexualidade
Hoxe en día, os historiadores coinciden en que Alexandre tivo tanto amantes masculinos como femeninos, a pesar das protestas de algúns macedonios que consideran a homosexualidade de Alexandre como unha difamación contra o seu heroe nacional. Débese ter en conta que na época de Alexandre o concepto de homsexualidade era moi diferente ao actual, era normal que os homes tiveran tanto amantes masculinos como femeninos, xa que se consideraba que un home se sentía atraido pola beleza, ora masculina ora femenina. Parece case seguro que o seu amigo Hefestión, a quen coñecía desde a infancia, foi tamén o seu amante segundo afirman varios historiadores antigos, outros afirman que tivo ademais varios amantes adolescentes. Chegouse a insinuar que Alexandre practicamente non sentía desexo coas mulleres, mais é dificil de crer dado que, á parte de ter concubinas, Alexandre casou tres veces: con Roxana de Bactria, Statira, filla de Darío III e Parysatis, filla de Ochus, ademais foi pai de polo menos dous nenos; Heracles, fillo dunha concubina, e Alexandre IV de Macedonia fillo de Rosana.