Pórtico da Gloria
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
O Pórtico da Gloria da Catedral de Santiago de Compostela é un portico do románico realizado polo Mestre Mateo e o seu obradoiro entre 1168 e 1188.
A estrutura arquitectónica do pórtico consiste en tres plantas superpostas: a cripta que simboliza o mundo terreal, o pórtico propiamente dito, que constituía a porta de entrada occidental á catedral e que permaneceu aberto ao exterior durante a Idade Media e no que se representaba a Xerusalén Celeste, e a última planta era a tribuna, que por medio de rosetóns posibilitaba que estivera iluminada todo o día. Representando a elevación do humano ao divino.
[editar] Iconografía
O Pórtico da Gloria está constituído por tres arcos, o central é o maior. No tímpano central, baseado no Libro de San Xoán, represéntase a Cristo en Maxestade coas mans amosando as chagas, rodease polo Tretamorfos, as imaxes dos evanxelistas e anxos que levan os instrumentos da paixón de Xesús. Na arquivolta represéntanse, sentados, os 24 anciáns da apocalipse, cada un leva un instrumento musical ou unha copa.
No arco esquerdo represéntase os xustos que agardan a chegada do Salvador e no da dereita represéntase o Xuízo Final. Nos ángulos figuran os catro anxos do apocalipse.