Coloso de Rodas
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
O Coloso de Rodas foi unha estatua de Helios, Deus do Sol, contruída entre o ano 292 a.C. e o 280 a.C., polo escultor Chares. A estatua tiña 30 metros de altura (similar ao da actual Estatua da Liberdade), 70 toneladas de peso e estaba integramente feita de bronce. O Coloso de Rodas tornouse unha das Sete marabillas do mundo.
Unha embarcación que chegase á illa grega de Rodas, no Mediterráneo, por volta do 280 a.C., pasaría obrigatoriamente entre as pernas da enorme estatua de Apolo (Helio, para os romanos), deus do Sol e protector do lugar. É que o Coloso de Rodas, como foi chamada a sétima marabilla do mundo, tiña un pé fincado en cada marxe do canal que daba acceso ao porto. Con 30 metros de altura, toda de bronce e oca, a estatua comezou a ser esculpida en 292 a.C., polo escultor Chares, de Lindus, unha das cidades da illa, que a concluiu doce anos despois. Contase que o pobo de Rodas mandou construir o monumento para conmemorar a retirada das tropas do rei macedonio Demetrio Poliorcetes, que promovera longo cerco á illa na tentativa de conquistala. Demetrio era fillo do xeneral Antígono, que após a morte de Alexandre o Grande, herdou unha parte do imperio grego. O material empregado na escultura foi obtido a partir da fundición dos armamentos que os macedonios ali abandonaran. A estatua ficou en pé por apenas 55 anos, cando un terremoto a tirou no fondo da baía de Rodas onde ficou esquecida até a chegada dos árabes, no século VII. Estes, entón, quebrárona e vendérona como un obxecto inútil. Para ter unha idea do volume do material, foron necesarios novecentos camelos para transportalo. Esa, que foi considerada unha obra marabillosa, levou a Chares a suicidarse, despois de tela terminado, desgostado co pouco recoñecemento público ao monumento.