Bobby Charlton
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Bobby Charlton | |||
---|---|---|---|
Nome completo: | Robert Charlton | ||
Alcume: | Bobby | ||
Data de nacemento: | 11 de outubro de 1937 | ||
Lugar de nacemento: | Ashington, Inglaterra | ||
Data de falecemento: | |||
Lugar de falecemento: | , | ||
Nacionalidade: | ![]() |
||
Clube actual: | retirado | ||
Posición: | Mediocampista, Estremo, Dianteiro | ||
Altura: | metros | ||
Partidos internacionais: | 106 | ||
Goles: | 49 (selección) | ||
Ano do debut: | 1954 | ||
Clube do debut: | Manchester United | ||
Ano do retiro: | 1975 | ||
Clube do retiro: | Preston North End F.C. |
Sir Robert "Bobby" Charlton, CBE (nado o 11 de outubro de 1937 en Ashington, Northumberland) é un ex-futbolista galardoado con Balón de Ouro en 1966, o mesmo ano que foi campión do mundo e que era coñecido pola súa chegada ao remate dende o mediocampo e os seus abriantes disparos lonxanos.
Comezou a xogar no primeiro equipo do United en 1956 e nas dúas tempadas seguintes conseguíu facerse cun posto no once inicial. Nesa época, sobrevivíu ao Desastre aéreo de Múnic de 1958.
Despois de axudar ó United a gaña-la liga en 1965, conseguiu ao ano seguinte ser campión coa selección inglesa, no mundial desputado neste meso país. En 1968 gaña a Copa de Europa, anotando dous goles na final. Deixa o United en 1973 para facerse cargo coma adestrador-xogador do Preston North End, cargo no que fica só un ano.
É o máximo anotador tanto da selección coma do United, e tamén é xogador que máis encontros disputou co clube.
En 1984, e despois de ser manager do Wigan Athletic F.C. por un tempo, volve ó clube da súa vida, o Manchester United, coma un dos asesores deportivos do equipo, cargo que mantén ata o día de hoxe.
Índice |
[editar] Os comezos
Un dos seus tíos, o central do Newcastle United Jackie Milburn era futbolista profesional, mais a súa primeira adestradora foi a súa nai Cissie. O seu irmán maior Jack traballaba nas minas e tentaba entrar na policía antes de facerse futbolista.
O 9 de febreiro de 1953, un representante do Manchester United, Joe Armstrong viuno xogar nas escolas de East Northumberland. Chrlton asinou co United, rexeitando ofertas doutros clubes.
Charlton converteuse nun dos famosos Busby Babes, un cadro de xoves talentos que emerxeron das categorías inferiores do clube nos anos 40,50 e 60, un plan a longo prazo concebido por Sir Matt Busby para reconstruí-lo equipo tra-la Segunda Guerra Mundial. O seu debut co primeiro equipo prodúcese contra o Charlton Athletic en outubro de 1956. Neses intres andaba a face-lo servizo militar en Shrewsbury xunto cun compañeiro de equipo Duncan Edwards. Os dous xogadores libraban o fin de semana para poder desputa-los encontros do equipo.
[editar] Entrando no primeiro equipo
Charlton participou en 14 encontros co United naquela primeira tempada. Gañaron o título de liga, mais perderon na final da FA Cup contra o Aston Villa, quedando así a piques de alcanza-lo dobrete.
Na tempada seguinte Charlton xa era un fixo nas aliñacións do equipo, e ese ano chegaron ás semifinales da Copa de Europa, onde perderon co Real Madrid. Deste xeito o United comezou a facerse un nome en Europa. Hai que lembrar que naqueles tempos ningún equipo inglés lograra a vitoria final nunha competición europea de clubes.
[editar] O Desastre aéreo de Múnic
ver Desastre aéreo de Múnic
O aeroplano que levaba ós xogadores e ó cadro técnico do United dende o Aeroporto de Zemun a Manchester parou na cidade de Múnic para repostar. O tempo foi empeorando, e para cando a repostaxe xa rematara e chamaron aos pasaxeiros para que subiran ó avión unha forte treboada de neve impediu que o avión despegara por dúas veces. Os pasaxeiros tiveron que desembarcar de novo mentres se arranxanba un pequeno problema técnico.
Apenas dez minutos máis tarde, chamaban de novo para subir ó avión e uns cantos pasaxeiros estaban inquedos. Tommy Taylor e David Pegg pedíronlles a Charlton e a Dennis Viollet troca-los asentos, xa que aqueles sentíanse máis seguros indo na parte de atrás do avión.
O avión fixo unha nova tentativa de despegue, mais foi dar contra unha casa preto da pista, onde rachou unha á. A parte traseira do avión tamén se viu afectada a acabou por rachar tamén. Unha parte da cola e a á saíron despedidas e bateron contra unha árbore e unha cabana deslizándose en xiros pola neve ata que se detiveron. O avión quedou partido pola metade. Charlton, que estaba con cinto de seguridade no seu asento, saíu despedido cara a fóra.
Charlton sufriu cortes na testa en un severo shock, polo que estivo unha semana no hospital. Sete dos seus compañeiros pereceran no accidente, incluidos Taylor e Pegg. O capitán Roger Byrne tamén morreu xunto con Mark Jones, Billy Whelan, Eddie Colman e Geoff Bent. Duncan Edwards tamén faleceu pouco despois a cusas das súas feridas. En total o sinistro cobrouse 23 vidas.
O propio Charlton foi o primeiro supervivinte en deixa-lo hostpital. Voltou a Manchester o 14 de febreiro de 1958, oito días logo do accidente. Durante un tempo estivo recuperándose cun equipo de xuvenís. Tiña só 20 anos e había unha grande expectación por saber se participaría na reconstrucción do clube.
Lóxicamente nestas circunstacias, o United foi eliminado na Copa de Europa polo AC Milan en semifinais, e comezaron a perder posicións na liga. De calquera xeito si chegaron á final de FA Cup, e ese mesmo día foi cando Busby voltou ó traballo. Venceron por 2-0 ao Bolton Wanderers.
[editar] Heroe do Manchester United e de Inglaterra
Charlton foi chamado para xogar coa selección por vez primeira para un encontro contra a Escocia no estadio de Hampden Park.
Neste encontro Inglaterra gaña por 4-0 e Charlton anota o seu primeiro gol coa camisola de Inglaterra, unha fermosa voela tras un centro do estremo esquerdo Tom Finney.
Así, foi escollido para desputa-lo Mundial de 1958 en Suecia, mais non xogou nin un só minuto. Houbo moitas críticas ao adestrador por este motivo, xa que aínda por riba a actuación inglesa na cometición foi bastante pobre.
Charlton empezaba por aqueles tempos a coller fama de gran goleador e de autor de fermosos goles. En 1959 fai dous hattricks nas vitorias contra Estados Unidos e México por 8-1 e 8-0 respectivamente.
En 1962 pariticpa no Mundial de Chile onde a pesares da súa boa actuación os ingleses caeron en cuartos de final contra o Brasil
De volta ao fútbol de clubes, o United gaña a FA Cup en 1963 e a liga en dúas ocasións 1965 e 1967, e no medio, en 1966 é galardoado co Balón de Ouro, premio ao mellor xogador europeo do ano
Agora a selección era adestrada por Alf Ramsey, que fixo un equipo en torno a Charlton, que xogaba de medio atancante con liberdade para chegar á meta contraria. No mundial que estaba a piques de xogarse, agardábase que destacara coma un dos mellores futbolistas do mundo.
[editar] O éxito de 1966
O encontro de apertura do torneo, contra Uruguai, foi o 69 para Charlton con Inglaterra e rematou cun empate a cero. A continuación enfrontáronse con México e eiquí Bobby Charlton anotou un dos goles máis famosos da súa carreira.
Colleu o balón no medio no círculo central do estadio de Wembley e fixo un recorte para desfacerse un xogador mexicano. Así conseguiu abrir un espazo libre cara adiante, avanzou uns pasos e dende uns 35 metros lanzou un fortísimo disparo que rematou na escadra esquerda da meta mexicana; o resultado final foi de 2-0. Contra a Francia obtiveron tamén un 2-0 e Inglaterra clasificábase para os cuartos de final.
Eiquí enfrontáronse á Arxentina, vencendo por 1-0.
Nas semifinais o rival é Portugal, encabezados pola súa estrela Eusebio. Cun gol de Charlton e outro de Geoff Hurst aseguran o pase á final contra a RFA.
Segundo as crónicas foi un grandísimo encontro aínda que dúas das estrelas de ámbolos conxuntos marcábanse un ó outro - Charlton e Beckenbauer - e a súa participación foi menor do que se agardaba. Inglaterra levouse o encontro na prórroga cun polémico gol de Hurst, o 3-2, no que o balón rebotou no longueiro e na liña de gol, saíndo despois da meta. Naqueles intres o colexiado, tras consulta-lo xuíz de liña, deu validez ao gol. Diversos planos das cámaras que estaban a filma-lo encontro demostraron tempo despois que o balón non traspasou completamente a liña. Hurst asinaría o seu terceiro gol do encontro no derradeiro minuto, facendo un hattrick e poñendo no marcador un resultado final de 4-2 para Inglaterra.
O irmán maior Bobby, Jack Charlton tamén participou nese encontro, sendo un dos centrais xunto a Bobby Moore.
[editar] Gloria Europea
O seguinte encontro internacional foi o seu número 75, one Inglaterra derrotou a Irlanda do Norte. Estaba só a dous de se-lo segundo xogador máis veces internacional coa selección do seu país.
En 1968, o manchester United chega á final da Copa de Europa, dez anos despois do Desastre de Múnic. o seu rival era o Benfica. Por vez primeira unha escadra inglesa chegaba tan lonxe na competición. O encontro rematou cun 4-1 favorable ao United, con dous goles de Charlton, no que se houbo de xogar unha prórroga. El mesmo, coma capitán levantaría o trofeo.
Semanas despois racha o record de goles coa selección, que tiña Jimmy Greaves con 44, anotando o seu 45 tanto nun amistos contra a Suecia
Ese mesmo ano, na Eurocopa chegarían ata semifinais, caendo fronte a Iugoslavia.
En 1969, é premiado ca OBE polos seus servizos ao fútbol
[editar] Mundial 1970 e Retiro do Fútbol
A inglaterra comezou o torneo con dúas vitorias e unha memorable derrota contra o Brasil no grupo. Charlton desputou os tres encontros, mais foi susbstituido contra Checoslovaquia para darlle repouso cara os cuartos de final.
Eiquí enfrontáronse á Alemaña Federal. Os xermanos, desta volta, tomaron cumprida venganza da derrota que sufriron catro anos antes, e tra-la prórroga, fixéronse co encontro grazas a un gol de Gerd Muller, que puxo o definitivo 3-2 no marcador. Charlton xogara o seu derradeiro encontro coa selección cun record de 106 encontros e 49 goles. Co paso dos anos Bobby Moore e Peter Shilton superaríano en número de encontros internacionais mais o seu record de goles fica ata o día de hoxe.
O Manchester United estaba a grandes dificultades a comezos dos anos 70, loitando contra o descenso na liga, e con problemas no vestiario, xa que o propio Charlton e outras estrelas da escadra coma George Best e Denis Law non se falaban. Finalmente ao remate da tempada 1972-73, Charlton abandoa o clube, deixando para a historia 752 encontros desputados e 247 goles, marca que aínda segue sen superarse ata o día de hoxe.
[editar] Despois do Fútbol
Charlton converteuse en adestrador-xogador do Preston North End en 1973, contando coa axuda do seu compañeiro no United e na selección Nobby Stiles, tamén coma adestrador-xogador. A única tempada que estivo alí non foi foi moi exitosa, e decidiu retirarse. De tódolos xeito ese mesmo ano foi premiado coa CBE.
Nesta nova etapa, adicouse ós negocios en varias áreas, coma viaxes, xoiería e tamén abríu escolas de fútbol no Reino Unido, E.U.A., Canadá, Australia e China. En 1984 invitárono a unirse ó equipo de directores técnicos do United, posto no que segue ata hoxe.
Recibiu o título de cabaleiro en 1994 e foi unos dos xogadores incluidos no English Football Hall of Fame cando éste se inagurou no ano 2002. Acerca disto comentou “Estou moi orgulloso de estar no "National Football Museum’s Hall of Fame". É unha grande honra. Se te fixas nos nomes incluídos, teño que dicir que non podo discutir ningún. Todos don grandes xogadores e persoas e estou encantado de ter xogado con eles”. Tamén é presidente de honra do National Football Museum, unha organización da que dixo “Non son quen de maxinar un museo mellor”.
[editar] Miscelánea
Coñeceu á súa muller Norma nunha pista de xeo en Manchester no ano 1959 e casaron dous anos despois. Teñen dúas fillas - Suzanne e Andrea - a primeira das cales fai espazos de predición do tempo na BBC.
[editar] Referenzas
"Manchester United: The Betrayal of a Legend" por Crick, Michael e Smith, David. Editado por Pan Books en 1990.
[editar] Ligazóns externas
(todas en inglés)