Iris, Identificación biométrica

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

O escaneo do iris é un dos métodos máis precisos de identificación biométrica. Usando unha pequena cámara, o sistema examina a anatomía do iris. O método aproveita os pequenos detalles que distinguen os iris das distintas persoas. Os iris de dous xemelgos son diferentes, e tamén existen diferencias entre o ollo esquerdo e o dereito dun mesmo individuo.

Índice

[editar] Proceso

O proceso de recoñecemento iniciase coa adquisición dunha fotografía do iris, obtida utilizando iluminación infra-vermella. Aínda que a luz visible pode ser utilizada para iluminar o ollo, os íris de pigmentación escura revelan maiores detalles baixo a iluminación infra-vermella. A fotografía resultante é analizada empregando algoritmos que localizan o íris e extraen a información necesaria para crear unha mostra biométrica.

Posteriormente, tomarase unha nova fotografía cada vez que o usuario do sistema necesite ser autenticado. O sistema buscará a mostra almacenada durante a fase de rexistro que coincida coa que acabamos de obter, e determinará a identidade da persoa


[editar] Fiabilidade

O iris contén moita máis información que unha pegada dactilar.

Segundo o fabricante LG, as probabilidades de atopar dous iris iguais, é de unha entre 1078, o que faría prácticamente imposible que dúas persoas distintas tivesen iris iguais. [1]

O aeroporto de King Abdul Aziz, en Arabia Saudí, realizou unha proba en febreiro do 2002 para verificar a fiabilidade do sistema. Escolleron a 20.000 pasaxeiros e rexistraronos no sistema. Cando se procedeu a identificalos, soamente ocurriron 17 falsos rechazos, e ningún falso positivo. [2]

[editar] Facilidade de uso e aceptación

Un escaneo do iris pode ser levado a cabo a distancias que van dende os 10 ate os 60 centimetros, dependendo do dispositivo, polo tanto non ten porque ser un método de identificación biométrica invasivo.

O sistema de recoñecemento do iris non debe ser confundido co sistema baseado no escaneo da retina, outro sistema biométrico anterior, baseado no rexistro do fondo capilar da retina. Ó contrario do recoñecemento de iris, o escaneo de retina require que o ollo do suxeito sexa iluminado intensamente, o que fai que está vella tecnoloxía sexa considerada moito máis invasiva.

O recoñecemento de iris non implica o uso de luces brillantes, nin o contacto directo, nin tampouco o uso de tecnoloxía laser. Simplemente se trata dunha fotografía dixital, que será procesada para convertila nun patrón con información sobre os detalles do iris do individuo. A fotografía non quedaría almacenada no sistema, si non un conxunto de bytes xa procesados.

O feito de que os sistemas de recoñecemento de iris non precisen de contacto físico é unha avantaxe comparativa con respecto a outros sistemas biométricos, como os que usan a xeometría da man ou a pegada dactilar, non só pola comodidade que representa. Ademáis, permite que se utilice en entornos onde os usuarios teñen as máns suxas, ou necesitan usar guantes, por exemplo. Nos sistemas de identificación por iris, o usuario nen sequera tería que preocuparse de quitar os anteollos ou as lentes de contacto.

[editar] Prevención de ataques

O iris é unha das características biométricas máis difíciles de roubar. Un iris fora do seu corpo nunca podería enganar ó sistema de identificación. Despois da morte, o iris perde rápidamente a súa textura, e non pasaría a proba de autenticidade. De feito, unha das técnicas empregadas na ciencia forense para determinar a hora da morte dunha persoa consiste en analizar o iris, por ser unha das partes do corpo que máis rápido se deteriora.

Ademáis, os sistemas de identificación expoñen ao ollo a distintos graos de luminosidade, para detectar que o ollo está vivo, e tentar evitar posibles fraudes con fotografías. Sen embargo, hai quen afirma que non é tan dificil enganar a algúns sistemas existentes no mercado. En novembro do 2002, a revista alemana C'T publicou un artigo no que afirmaban ter enganado a un sistema de identificación por iris, simplemente empregando unha fotografía de alta resolución, con un burato no medio. Os investigadores puxeron detras da foto a súa propia pupila, para simular que o iris estaba vivo. [3]

[editar] Permanencia

Segundo os fabricantes de sistema de recoñecemento de iris, trátase da única característica biométrica que pode ser utilizada dende ós dez meses de vida, e permanece estable durante o resto da vida.

A necesidade de voltar a rexistrar a mostra que identifica a un individuo tería lugar únicamente en circunstancias moi especiais, como algunhas enfermidades oculares pouco frecuentes, ou tras algúns tipos de operacións quirúrxicas no ollo.

[editar] Tempo de espera

Para rexistrar a mostra inicial, nunca serán necesarios máis de dous minutos. Durante o uso diario do sistema, os tempos de resposta oscilan entre o segundo e os catro segundos, dependendo do dispostivo empregado.

O xeito no que están deseñados os sistemas de recoñecemento fai que o tempo de identificación non dependa do número de usuarios rexistrados, o que convirte ó escaneo de iris nun sistema axeitado para traballar con bases de datos moi grandes. Un estudo realizado no 2001 polo UK's National Physical Laboratory afirmaba que o sistema de recoñecemento por iris é capaz de recoñecer case 20 veces máis mostras por minuto que o seu competidor máis cercano [4].

[editar] Custo

Os sistemas de identificación baseados no iris siguen sendo dos máis caros de entre todos os sistemas de identificación biométrica.

Un sistema empresarial básico costaría, cando menos, uns 10.000 euros. Nese prezo estaría incluido o servidor para almacenar os datos, o software, e un escáner de iris para situar nunha parede.

Pero poden atoparse sistemas aínda máis modestos, para uso doméstico, a partir de 700-800 euros. Neste caso o único que iría incluido sería a cámara e o software.

[editar] Universalidade

Son poucas as persoas que non teñen cando menos un ollo, e polo tanto, a identificación por iris é un sistema bastante universal.

En canto ao uso da tecnoloxía por parte de persoas cegas ou con deficiencias visuais, foron moi poucas as probas realizadas ate o momento. Parece ser que en moitos casos, estas persoas poderían usar o sistema, con distintos graos de dificultade.

[editar] Exemplos de uso

  • Fronteiras Estanse usando actualmente (2006), sistemas de recoñecemento de iris en aduanas de países como Canada, Holanda, Singapur ou os Emiratos Arabes Unidos.
  • Aeroportos como o JFK nos EEUU ou o Narita en Xapón, xa están usando en maior ou menor medida o recoñecemento por iris.
  • Centros de datos O centro de datos de British Telecom, un dos máis prestixiosos do mundo, con capacidade para 12.000 servidores, e 300 empregados, decididiu implantar un sistema de identificación baseado no iris, despois dos atentados do 11S.
  • Hospitais O acceso aos datos médicos dos pacientes soamente pode ser realizado tras identificarse no sistema usando o iris, en algúns hospitais de Washington, D.C., Pennsylvania e Alabama.
  • Campos de refuxiados En outubro do 2002, o Alto Comisionado para os Refuxiados das Nacións Unidas comezou a usar o recoñecemento de iris para rexistrar ós refuxiados afganos en Peshawar, Pakistan. No proceso de repatriación, cada refuxiado recibiu un paquete de axuda básico, e o sistema de identificación por iris foi o que axudou a evitar fraudes. Garantizouse que a axuda foi repartida de forma equitativa entre toda a poboación, impedindo que a mesma persoa accedese varias veces ao paquete de axuda.
  • Prisións como a de Lancaster, na que o persoal penintenciario e as visitas obteñen acceso utilizando o seu iris, dende maio do 2001.
  • Caixeiros automáticos No Reino Unido fai anos que se están probando caixeiros automáticos capaces de recoñecer o iris dos usuarios.
  • CHILD Project O proxecto CHILD (Children's Identification and Location Database) parte da Nation's Missing Children Organization (NMCO), unha asociación estadounidense que loita contra o problema dos nenos desaparecidos. O proxecto está implantado, ou en proceso de implantación, en boa parte dos estados dos EEUU, e usa o iris como método de identificación biométrica.
  • Verificación da identidade dunha persoa da que temos a fotografía. Como foi o caso da famosa chica afgana, portada da National Geographic, que foi recoñecida 18 anos máis tarde, e á que se lle aplicou o algoritmo IrisCode de John Daugmann para verificar que se trataba da mesma persoa.
  • Nos xogos olímpicos de inverno de Nagano, usaronse escanners de iris para identificar aos participantes da proba de biatlón no momento de recibir os seus rifles.

[editar] Referencias

Outras linguas