Amaltea, lúa
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Amaltea é a terceira das lúas coñecidas de Xúpiter. Descoberta o 9 de setembro de 1892 por Edward Emerson Barnard. Amaltea foi a última lúa en ser descoberta por observación visual directa. Recibe o nome en honra de Amaltea, a ninfa que alimentou a Zeus co seu leite.
O nome non foi formalmente adoptado pola IAU ata 1975, aínda que era a denominación que recibía informalmente dende había décadas por suxestión de Camille Flammarion, xunto co nome de Xúpiter V. Orbita a 181.300 km do planeta e ten un diámetro de 189 km
Non se debe confundir co asteroide 113 Amaltea.
[editar] Características Físicas
Amaltea é o obxecto máis vermello do sistema solar, mesmo máis que Marte. A súa cor vermella débese, aparentemente, ao sulfuro dos volcáns de Io. Pequenas zonas de cor verde aparecen nas inclinacións principais de Amaltea, pero descoñécese a orixe destas manchas.
A forma de Amaltea é irregular, con dimensións de 270 × 168 × 150 km. A súa superficie está inzada de cráteres, algúns moi grandes en comparanza co grandor do satélite. O cráter máis longo, Pan, mide 100 km de diámetro e 8 km de profundidade. Amaltea ten dúas montañas coñecidas, Mons Lyctas e Mons Ida, con 20 km de altura.
A súa composición é máis semellante á dun asteroide que á un satélite.
[editar] Mitoloxía
Na mitoloxía grega, Amaltea era a cabra ou ninfa que deu de mamar ó deus Zeus.
[editar] Ciencia ficción
- O relato Jupiter V (1951) de Arthur C. Clarke acontece en Amaltea.
- O camiño a Amaltea (en ruso, "Путь на Амальтею") é unha historia escrita por Boris e Arkady Strugatsky en 1959.