Batalla de Salamina

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Os gregos aproveitaron a maior axilidade e capacidade da súa flota composta por trirremes para abordar ós persas. Unha vez abordados, sucumbiron pola superior infantería grega.
Agrandado
Os gregos aproveitaron a maior axilidade e capacidade da súa flota composta por trirremes para abordar ós persas. Unha vez abordados, sucumbiron pola superior infantería grega.

Combate naval acontecido en setembro do ano 480 antes de Cristo, no golfo de Salamina, que enfrontou ás flotas de Grecia e de Persia, durante as Guerras médicas.


Índice

[editar] Trasfondo histórico

Trala batalla das Termópilas, o exército persa avanzaba por Beocia e o Ática sen oposición. A súa chegada a Atenas era inminente, polo que os líderes gregos decidiron que o mellor sería evacuar a cidade. Os evacuados de Atenas refuxiáronse na illa de Salamina, cercana ó Pireo, porto que Atenas utilizaba para o comercio marítimo.

O oráculo de Delfos foi consultado, e deu a seguinte profecía: a victoria grega pasa pola construción dunha muralla de madeira. Esta muralla de madeira foi interpretada por Temístocles, o maior mandatario da república ateniense, coma unha formación de barcos.

Mentres que a maioría dos líderes gregos consideraban que o mellor era facer caso á interpretación de Temístocles, os espartanos, con Eurybiades crían que o mellor era presentar batalla en Corinto para ter espazo para replegarse en caso de derrota. Sen embargo, foron convencidos por Temístocles para loitar en Salamina.

Durante a discusión dos líderes gregos, Atenas era destruída tras ser saqueada polas recén entradas tropas persas, que tomaron este ataque como unha revancha polas derrotas sufridas anteriormente.

[editar] Movementos previos á batalla

Aínda con tódolos gregos en unidos en Salamina, as súas forzas eran moi inferiores que as persas, aínda estando estas diezmadas tralas tormentas do Mar Exeo e combates contra gregos: unhas 350 naves (a maioría trirremes) fronte a unhas 1500 naves persas, chamadas xuncos, nas que ían embarcados, según Herodoto, 85000 e 300000 homes respectivamente.

Temístocles sabía que a simple unión dos gregos non vencería ós persas, así que enviou un esclavo ó campamento de Xerxes para a enganalo. A mensaxe que levaba o esclavo era a mentira de que os gregos non estaban unidos en canto ó emplazamento onde debían presentar batalla, e que moitos, temerosos, fuxirían antes de chegar a flota persa. Ademáis, díxolle que, si Xerxes ordenaba o ataque, as naves atenieses (a maio parte da flota grega) volveríanse e atacarían ós demáis gregos.

Xerxes creu o engaño de Temístocles, polo que cercou a saída da illa de Salamina. A opinión dos seus conselleiros estaba dividida en canto qué deber facer agora que a illa estaba cercada. O seu xeneral Mardonio prefiría iniciar un ataque fronte as posicións gregas, mentres que Artemisia I de Caria, aliada dos persas, cría que as pesadas naves persas se desenvolverían mal nas recortadas costas de Salamina, polo que aconsellou a Xerxes que esperase a que os gregos quedasen sen provisións e se rendisen. Xerxes fixo caso ó consello de Mardonio.

É curioso sinalar que esta raíña de Halicarnaso, Artemisia, foi a primeira muller almirante da historia, e que mandou nunha flota de 400 navíos na batalla que estaba a punto de comezar.

Xerxes, o emperador persa, estaba seguro da victoria do seu país, polo cal ansiaba contemplar a batalla. Por elo, mandou construír un trono no alto dun monte dunha illa cercana a Salamina, desde onde podía ver o desenvolvemento da batalla.


[editar] Desenvolvemento da batalla

A inmensa flota persa levou anclas durante a noite, momento no que o esclavo de Temístocles lle dixera que os gregos comezarían a fuxida, esperando sorprendelos. Os persas entraron no golfo de Salamina, quedando confusos de non ver fuxir ós gregos.

Agora ben, ó tempo que os persas avanzaban, os gregos retirábanse progresivamente cara o interior do golfo de Salamina. Os pesados barcos persas acabaron atrapados nas estrecheces do golfo, e nese momento os gregos avanzaron ca súa flota cara á dos persas, envolvéndoa. Os persas intentaron retirarse, pero foi en van ó non poder avanzar por ser tan grande a densidade de barcos que había.

Os mariñeiros persas, apenas sen armados, foron blanco fácil dos abordaxes gregos, pois os seus soldados eran hóplitas armados fortemente. A densidade de barcos persas permitiu que os soldados gregos avanzasen sen maiores problemas de barco en barco, e cando as formacións de xuncos persas estaban dispersas, os gregos abatían cos seus barcos fácilmente contra eles, hundindo e capturando unha gran cantidade de navíos.


[editar] Resultado

A batalla rematou así cunha resonada victoria grega. Xerxes voltou a Persia, coñecedor da irreductibilidade dos gregos, quenes lle deran unha lección, ó igual que ó seu pai Darío O Grande. Mardonio quedou de administrador dos territorios conquistados en Grecia, pero foi derrotado na batalla de Platea e pechou o soño dos emperadores persas de conquistar Grecia.

A batalla foi estudiada por algúns sabios posteriores, coma Herodoto ou Esquilo, que lle deron un sentido de loita da liberdade contra o despotismo dos reis de oriente.


[editar] Véxase tamén