Convento de San Paio de Antealtares

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

San Paio de Antealtares é un convento de monxas beneditinas de clausura situado nas proximidades da catedral de Santiago de Compostela.

O primeiro mosteiro foi fundado por volta do 830 por Afonso II o Casto e ocupáronno unha ducia de monxes bieitos. En 1077, o abade Faxildo e o bispo Diogo Peláez chegaron, na Concordia de Antealtares, a un acordo sobre o novo emprazamento do mosteiro, que se situaba diante dos tres altares, na honra do Salvador, de San Pedro e de San Xoán. Neste mosteiro disque compuxo o bispo San Pedro de Mezonzo o himno "Salve Regina". Nos anos de decadencia, os monxes bieitos abandonáronno case en ruínas (derrubouse en 1256) e instaláronse en San Martiño Pinario. En 1495, Gómez de Marzoa creou nel un colexio para estudantes pobres. En 1499 foi ocupado por unha comunidade de monxas bieitas de clausura, que nel permanece até hoxe.

A construción da igrexa, encetada en 1700, durou nove anos e débeselle a Frei Gabriel de Casas. A fachada é sinxela pero monumental e mostra a San Paio mártir. A planta é de cruz grega e está recoberta con bóvedas de canón con casetóns. A cúpula elévase sobre pechinas moi decoradas e remata nunha lanterna que ilumina o interior. O retablo maior é obra de Francisco Castro Canseco e nel aparecen tres santos, San Bieito, San Plácido e San Mauro e tres santas, Santa Escolástica, Santa Xertrudis e Santa Francisca Romana, conducindo a imaxe de San Paio, arrodeado por Santiago e San Fernando. O conxunto complétase cunha Asunción da Virxe, acompañada polos apóstolos Pedro e Paulo. O órgao, construído en 1782 polo mestre Alberto de la Peña, foi restaurado recentemente.

Do mosteiro primitivo só se conservan uns capiteis e unha ara de mármore branco. O actual comezouse a construir no século XVI e rematouse só en 1793. A fachada que dá á Praza da Quintana, do ano 1600, é sobria e utiliza exclusivamente liñas rectas. A fachada que dá á Vía Sacra, obra de Melchor de Velasco, presenta unha portada enmarcada nun arco de medio punto baixo un friso de triglifos e metopas entre dúas columnas dóricas. Na parte superior sitúase un frontón curvo partido cun escudo imperial.

Desde a igrexa pódese acceder ao Museo de Arte Sacro de Antealtares, inaugurado en 1873 e que ofrece unha colección de obxectos litúrxicos.