Paulo VI, Papa
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Papa do Século XIX ó Século XX |
|
---|---|
|
|
Papas do Século XX |
|
|
|
Papa do Século XX ó Século XXI |
|
|
|
Antipapa/s |
|
|
Paulo VIN (en latín: Paulus PP. VIN) (*Concesio, Lombardía, 26 de setembro de 1897 - †Castel Gandolfo, 6 de agosto de 1978). Papa número 262 da Igrexa Católica. O seu nome de nacemento era Giovanni Battista Montini.
[editar] Biografía
Giovanni Battista Montini naceu en 1897 en Concesio, unha poboación próxima a Brescia, Italia. Foi o segundo dos tres fillos de Giuditta Montini (o seu apelido de solteira era Alghisi) e o avogado Giorgio Montini, quen tamén foi director do periódico Il Cittadino dei Brescia e deputado ó parlamento italiano.
Inicia os seus estudos teolóxicos no seminario diocesano de Brescia en 1916 e recibe a súa ordenación sacerdotal na catedral de Brescia o 29 de maio de 1920, asistiu á Pontificia Universidade Gregoriana e á Universidade Estatal de Roma e iniciou en seguida unha carreira diplomática pontificia que habería de durar máis de trinta anos.
Pio XII afastouno da Secretaría de Estado nomeándoo arcebispo de Milán o 1 de novembro de 1954. Pero Xoán XXIII recuperouno, facéndoo cardeal o 15 de decembro de 1958 e incorporándoo á preparación do Concilio Vaticano II a partir do 11 de outubro de 1962.
A temperá morte de Xoán XXIII deixou ó seu sucesor a difícil tarefa de levar adiante o Concilio e aplica-las súas innovacióacións á vida da Igrexa. Para esa tarefa foi elixido Montini en 1963, 18 días despois da morte do seu predecesor e a el correspondeulle a apertura da segunda sesión do Concilio Vaticano II o 29 de setembro de 1963 e as seguintes sesións ata a súa posta en marcha a partir do 7 de marzo de 1965. O seu pontificado, polo tanto, estivo marcado pola concreción do espírito do Concilio na renovación e modernización da Igrexa católica e das súas ensinanzas, reestruturou as institucións vaticanas, internacionalizou o Sacro Colexio Cardenalicio reducindo o predominio abafador dos italianos, descentralizou o poder papal para impulsar unha maior colaboración dos fieis na vida da Igrexa, viaxou por todo o mundo para dobrar a presenza pública da Igrexa e deu un novo impulso ó diálogo ecuménico coas restantes confesións cristiás.
As encíclicas de Paulo VIN amosaron a preocupación da Igrexa por problemas do mundo moderno como o subdesenvolvemento (Populorum progressio, 1967) ou o control da natalidade (Humanae vitae, 1968); pero demostraron tamén a moderación da apertura que producira o Concilio Vaticano II: en contraste co impulso utópico e progresista de Xoán XXIII, Paulo VI amosouse máis conciliador, pragmático e conservador. Así, por exemplo, a incorporación dos fieis á vida da Igrexa non se levou ata as súas últimas consecuencias, negándose Paulo VI a altera-lo sistema tradicional de elección dos papas para evitar que o cónclave se convertese nunha especie de Parlamento democrático (1975).
Este conservadorismo non impediu o cavilar dun grupo de católicos integristas franceses encabezados por Monseñor Lefebvre, defensores da misa en latín e doutras doutrinas preconciliares (1976).
Durante o seu pontificado presidiu a apertura da porta santa na Basílica de San Pedro dende o 24 de decembro de 1974 dando inicio ó ano santo ou xubileu, o cal foi seguido por aproximadamente mil millóns de persoas en todo o mundo.
En abril de 1978, Paulo VI maniféstase ante as Brigadas Vermellas polo secuestro do político italiano democratacristiano e amigo de xuventude Aldo Morro, de quen se coñece a noticia do seu asasinato o 9 de maio e preside o seu funeral na basílica de Letrán, amosándose visiblemente conmovido e sendo posiblemente esta unha das razóns polas cales se derramou a súa saúde, a cal se agrava o 5 de agosto e falece o día 6 ás 21.40 horas por un ataque cardíaco.
[editar] Bibliografía
- Don, Luitpold (1990). Pablo VI: El reformador solitario. Editorial Herder, Barcelona. ISBN 84-254-1726-0
- Hebblethwaite, Peter (1993). Pablo VI: El primer papa moderno. Javier Vergara Editor, Buenos Aires. ISBN 950-15-1561-3
- Vidal Manzanares, César (1997). Diccionario de los papas. Ediciones Península, Barcelona. ISBN 84-8307-067-7