Queimada

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

A queimada é unha bebida alcohólica galega inventada a mediados do século XX. O seu consumo está rodeado de tradicións. Mentres se elabora pronúnciase un conxuro para protexer contra "maleficios" e para manter os espíritos e demais seres malvados alonxados de quen a bebe.

Queimada en preparación
Agrandado
Queimada en preparación
Conxuro
Agrandado
Conxuro

Índice

[editar] Tradición

O ritual da preparación está dirixido a alonxar os maus espíritos que, segundo a tradición asexan os homes e mulleres para tentar maldecilos, ben sexa por diversión, por vinganza ou por calquer outro motivo. Calquer ocasión é boa para realizar unha queimada: unha festa, reunións familiares ou de amigos. Tras a cea, na escuridade da noite (que é un dos mellores momentos para realizala), os comensais reúnense arredor do pote no que se elabora, preferibelmente coas luces apagadas, para animar os corazóns e estreitar os lazos de amizade. Un deles encárgase de darlle o toque final mentres pronuncia o conxuro erguendo un cazo no líquido en chamas e deixándoo caer pouco a pouco no recipiente.

[editar] Ingredientes

Os ingredientes principais son a augardente e o zucre, aos que normalmente se lles engade a tona dun limón ou laranxa, uns poucos graos de café sen moer. Hai quen bota tamén trozos de mazá, uvas ou algún outro ingrediente. Os seus ingredientes principais son o aguardente e o zucre ós que xeralmente se lle vota: corteza de limón o laranxa, unhos poucos grans de café sen moer. A mestura podese añadir trozos de manzá, uvas o algún outro ingrediente, os cales añadense de forma independente segundo a tradición da zona.

[editar] Preparación

Nun pote de barro cocido (hainos especiais para a queimada) bótase a augardente en proporción duns 120 gramos de azúcar por cada litro de augardente e os demais ingredientes.

Nun recipiente máis pequeno (normalmente o cazo co que se remove) a parte cóllese unha pequena cantidade de queimada, sen limón nen café, e préndeselle lume. Cando esté ardendo métese o cazo no recipiente grande até que se estenda por toda a superficie. A continuación reméxese lentamente, deixando que suban as lapas do alcohol e creando cascatas con elas. Reméxese até que se consume o alcohol e a queimada se apaga por si soa, normalmente rematando polos bordos, que non se apagan. É cara o final deste proceso que se recita o esconxuro.

A queimada sérvese quente, incluindo todos os ingredientes.

[editar] Conxuro ou Esconxuro

Mouchos, coruxas, sapos e bruxas.

Demos, trasgos e diaños,

espritos das nevoadas veigas.

Corvos, pintigas e meigas:

feitizos das manciñeiras.

Podres cañotas furadas,

fogar dos vermes e alimañas.

Lume das Santas Compañas,

mal de ollo, negros meigallos,

cheiro dos mortos, tronos e raios.

Oubeo do can, pregón da morte;

fuciño do sátiro e pe do coello.

Pecadora lingua da mala muller

casada cun home vello.

Averno de Satán e Belcebú,

lume dos cadavres ardentes,

corpos mutilados dos indecentes,

peidos dos infernales cús,

muxido da mar embravecida.

Barriga inútil da muller solteira,

falar dos gatos que andan á xaneira,

guedella porca da cabra mal parida.

Con este fol levantarei

as chamas deste lume

que asemella ao do Inferno,

e fuxirán as bruxas

a cabalo das súas escobas,

indose bañar na praia

das areas gordas.

¡Oide, oide! os ruxidos

que dan as que non poden

deixar de queimarse no augardente

quedando así purificadas.

E cando este brebaxe

baixe polas nosas gorxas,

quedaremos libres dos males

da nosa alma e de todo embruxamento.

Forzas do ar, terra, mar e lume,

a vós fago esta chamada:

si é verdade que tendes máis poder

que a humana xente,

eiquí e agora, facede cós espritos

dos amigos que están fóra,

participen con nós desta Queimada.

Outras linguas