Federica Montseny

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Federica Montseny Mañé, nada en Madrid o 12 de febreiro de 1905 e morta o 14 de xaneiro de 1994 en Toulouse. Anarquista española, foi ministra durante a II República e primeira muller ministra da Europa Occidental.

Era filla dos tamén anarquistas Juan Montseny e Teresa Mañé, coñecidos polos seudónimos de Federico Urales e Soledad Gustavo respectivamente, quen editaban A Revista Branca (La Revista Blanca), publicación destacada dentro do pensamento libertario español durante o primer terzo do século XX.

Índice

[editar] Primeiros anos

Comezou a escribir e en 1921, con só 16 anos, publica a súa primeira novela curta, titulada Horas Tráxicas. En 1923 comeza a colaborar en Solidaridade Obreira e na Revista Branca ata 1936. A súa primeira novela longa, A Vitoria, editase en 1925.

En 1930 únese a Germinal Esgleas, tamén anarcosindicalista, sendo pais de tres fillos: Vida (1933), Germinal (1938) e Blanca (1942).

[editar] Activismo anarcosindicalista

En 1931 afíliase á CNT onde nos anos seguintes acadará gran protagonismo grazas ás suas dotes de gran oradora entre outras razóns. En 1932 leva a cabo unha xira propagandística por Andalucía que logo proseguiría por toda España e ó ano seguinte participa en París nun mitin de protesta sobre a represión en Casas Viejas.

Sen embargo, o seu máximo protagonismo acádao en 1936, cando interven no Congreso de Zaragoza da CNT colaborando na ponencia sobre comunismo libertario e formando parte dos oradores do mitin de clausura. Co estoupido da guerra pasa a formar parte do comité peninsular da FAI e no nacional da CNT. En novembro deste mesmo ano é nomeada ministra de Sanidade e Asistencia Social do goberno da República, cargo que acepta a pesar do seu declarado antigubernamentalismo e as dúbidas iniciais. Convértese así na primeira muller ministra de España e a Europa Occidental, pois noutras zonas de Europa xa o foran Alexandra Kollontai (Rusia) e Miina Sillanpää (Finlandia). Os seus outros correlixionarios no goberno de Largo Caballero foron Juan García Oliver (Xustiza), Juan Peiró (Industria) e Juan López (Comercio).

[editar] Labor no goberno

A súa efectiva labor no gobierno veuse limitada pola escasa duración do seu mandato que non chegou a acodar un semestre (novembro de 1936 - mediados de maio de 1937). Pero nese curto espacio de tempo planeou lugares de acollida para a infancia, comedores para embarazadas, liberatorios de prostitución, unha lista de profesións a exercer por minúsválidos e o primer proxecto de Lei do aborto en España. Dos lugares para a infancia, en nada semellantes aos deprimentes orfanatos existentes por entón, só púidose abrir un preto de Valencia. Tampouco houbo tempo de que chegase a funcionar mais dun dos comedores para embarazadas nos que velabase por unha completa alimentación. Ningún dos seus outros proxectos chegou a executarse, e así o seu proxecto de lei do aborto, á que opuxéronse outros ministros do goberno, quedou arrumbado trala súa saída do goberno debido aos sucesos de maio de 1937.

[editar] O exilio

Como outros miles de españois, co final da Guerra Civil hóubose de exiliar a Francia, onde foi perseguida pola policía nazi e franquista, que pediu a súa extradición, denegada polas autoridades francesas, vivindo en liberdade vixiada ata a liberación de Francia en 1944. Instalada en Toulouse seguiu traballando polas súas ideas, publicando e dirixindo xornais anarquistas como CNT e Espoir e realizando viaxes por Suecia, México, Canadá, Inglaterra e Italia.

Coa chegada da democracia a España en 1977 regresou e continuou co seu activismo en pro da CNT, onde gozou dun enorme prestixio ata a súa morte.

[editar] Obras escritas

  • A muller, problema do home (1932).
  • Anselmo Lorenzo (1938).
  • Cen días da vida dunha muller (1949).
  • O éxodo. Pasión e morte de españois no exilio (1969).
  • Crónicas da CNT (1974).
  • O anarquismo (1974).
  • O éxodo anarquista (1977).
  • Os meus primeiros corenta anos (1987).