Almanzor

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Almanzor, ou Abu Amir Muhamad "Al-Mansur bi-Allah", (Torrox 938 - 10 de agosto de 1002) foi un xeneral do califato de Córdoba e o virtual gobernante de Al-Andalus durante a segunda metade do século X.

Almanzor era membro dunha familia arabe de orixen iemení, con posesións perto de Alxeciras. Trasladouse moi xoven a Córdoba pra estudar xurisprudencia e literatura. Iniciou a sua carreira política como secretario do qadí Ibn al-Salim. As súas capacidades leváronno a ser nomeado administrador da sultana Subh, de orixe navarra, e despois tutor de Hisam. A morte prematura do califa Al-Hakam II puxo no poder ao seu sucesor Hisam, con só 11 anos.

Almanzor é nomeado entón visir e tutor do xoven califa, o que o leva a se enfrontar con Al-Mushafí, verdadeiro director da política palaciega. Co apoio do seu sogro, o xeneral Galib, consegue que o califa lle otorgue pubicamente os poderes absolutos do goberno, ao nomealo hajib, ou mordomo do pazo, que viña a ser como primeiro ministro, adicándose o califa á vida piadosa. Estamos no ano 978 e despois se desfacía do seu sogro Galib, traendo tropas dende África, pra sustituilas polas de Galib, e instauralas como garda persoal. Tras este enfrontamento, ao seu retorno a Córdoba foille dado o titulo de Al-Mansur bi-Allah ("O Vitorioso pola Graza de Deus"), de onde procede o nome de Almanzor, como se coñeceu no mundo cristián.

Puxo en marcha un programa de reformas tanto na administración civil como na militar, rematando coa organización tribal do exército, que era causa de continuos conflitos, e dispersando en diferentes unidades os membros máis destacados das familias. Expulsou aos mercenarios eslavos que chegaran a se converter nunha caste privilexiada na corte cordobesa, o que lle achegou unha enorme popularidade.

Entre os anos 978 e 1002 levou a cabo 57 expedicións sen ser vencido, de aí o titulo de Al-Mansur (O vitorioso) con que pasaría á historia. Así, asolou Salamanca (977), venceu ás tropas unidas de Ramiro III de León, García Fernández de Castela e Sancho II de Navarra en Gormaz, Langa e Estercuel. Saqueou Barcelona no 985, arrasou Coimbra, León e Zamora (987 e 988), Osma no ano 990 e castigou Astorga no 997. Pero a sua xesta máis importante foi o saqueo de Santiago de Compostela o 10 de agosto de 997, onde respectou somente o sepulcro do Apóstolo, e obrigou aos cautivos cristiáns a levar as campás da Catedral e máis as súas portas até Córdoba. Cinco anos despois, nunha expedición contra San Millán de la Cogolla, caeu enfermo e morreu en Medinaceli.

Pouco antes construíra un novo pazo en Cordoba, a onde trasladou a administración, chamado Madinat al-Zahira, e o seu fillo e sucesor, Abd al-Malik, foi quen de rematalo. Co seu segundo fillo, coñecido como Sanchuelo, extinguíuse a dinastía de gobernantes e sucesores de Almanzor.