Convento de San Francisco
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
San Francisco de Val de Deus é un mosteiro franciscano fundado a comezos do século XIII en Santiago de Compostela.
Di a lenda que San Francisco de Asís, en peregrinación a Compostela en 1214, hospedouse cun carboeiro chamado Cotolai na súa choza do Monte Pedroso. Encomendoulle a este construir un mosteiro pero cando lle replicou que non tiña recursos, mostroulle un tesouro perto da ermida de San Paio do Monte que lle permitiría levar a cabo a obra. Val de Deus era un terreo propiedade do mosteiro beneditino de San Martiño Pinario, que o cedeu en troques dunha cesta de peixe anual, que se seguiu entregando até fins do século XVIII. O convento primitivo veuse abaixo a comezos do XVIII e non fican del máis que cinco arcos apuntados que se conservan no claustro pincipal e o sepulcro de Cotolai. Estes arcos estaban na Sala Capitular, na que Carlos V celebrou cortes en 1520. A reconstrución encetouse en 1742, e non foi sen problemas, xa que os viciños (especialmente os monxes de San Martiño) queixábanse da magnitude da obra, que lles restaba luz e ventilación. A disputa saldouse rebaixando a altura da igrexa franciscana.
O convento foi declarado Monumento Histórico-Artístico en 1986. Hoxe viven nel uns 20 franciscanos. Parte é unha hospedaría (70 cuartos) e restaurante; un dos claustros pódese usar para banquetes. Outra parte alberga o Museo da Terra Santa, e outra máis ofrece actividades sociais diversas.
A fachada da igrexa, construída no XVIII por Simón Rodríguez, imponse no contorno polo seu tamaño. A parte inferior é barroca e a superior neoclásica e consta de tres corpos e tres rúas. Na central destacan catro columnas dóricas que flanquean unha imaxe de San Francisco (obra de José Antonio Mauro Ferreiro Suárez). O segundo corpo está dominado por un enorme ventanal flanqueado por columnas xónicas, sobre as que se apoia un frontón triangular. As rúas laterais soportan os dous campanarios.
O adro atópase varios metros por debaixo do nível da rúa nun extremo, e diante del, a res desta, érguese un monumento a San Francisco realizado por Francisco Asorey en 1926.
O interior do templo é tamén sobrio, se ben monumental. A planta é de cruz latina con tres naves. A central está coberta por unha bóveda de canón con cúpula de media laranxa nas pechinas. Ás naves latrais ábrense quince retablos, a maioría realizados por Frei José Rodríguez, o mesmo que o retablo central. Este último consta de tres corpos. No inferior, San Domingos de Guzmán, fundador da Orde dos Predicadores, e San Boaventura, primeiro cardeal da Orde Franciscana, acompañan unha imaxe da Virxe. No segundo, unha talla de San Francisco, obra de Ferreiro Suárez ten a seu carón un escudo da Orde de San Francisco e outro coa Cruz da Terra Santa e as Cinco Chagas do santo. No corpo superior hai outra talla de Santa Clara e no centro un libro aberto.
O claustro principal do mosteiro é obra de Ginés Martínez e consta de dous andares, que se abren cara o interior mediante pilastras toscanas que sosteñen arcos de medio punto o inferior e mediante pilastras máis estreitas e xanelas con arcos de medio punto o superior.