Federico Blume

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Traballo en progreso: Este artigo é, polo de agora, só un esbozo. Traballa nel e contribúe a que a Galipedia mellore e medre.

O enxeñeiro Federico Blume Othon considerado o pioneiro da navegazón submarina no Perú e en Sudamérica, naceu en 1831 na illa de Santo Tomás, naquelas Antillas danesas. O seu pai era alemán, e a súa nai, venezolana de Cumaná. Chamábase María Manuela Othon y Alcalá, e era prima irmá do Mariscal Antonio José de Sucre, o vencedor na batalla de Ayacucho (9 decembro de 1824).

Federico Blume estudou enxeñería na Escola Industrial de Berlín e no lnstituto Politécnico de Hannover; con todo, non exerceu a súa profesión en Alemaña, senón en Venezuela, os Estados Unidos, Porto Rico e Cuba.

En 1855 viaxou a Perú, e o seu próximo parentesco con Sucre facilitoulle o seu nomeamento como enxeñeiro­ do Estado peruano; polo que desde entón fixou definitivamente a súa residencia en Perú.

Federico Blume traballou de forma activa no trazado e a construción dos ferrocarrís peruanos; con todo, sendo un gran entusiasta .dos temas mariños e con motiva, da guerra entre Perú e España, que cesaría tralo bombardeo do Callao pola flota española dirixida por Casto Méndez Núñez (1866), proxectou e comprobou teoricamente a construción dun submarino, propoñendo devandito proxecto ao Goberno peruano. Pero, debido á retirada española, nada se fixo neste sentido e Blume desistiu temporalmente nos seus empeños de construír un submarino para a Armada peruana.

En 1879, Perú entabóu unha infortunada guerra contra Chile e para a que non estaba debidamente preparado desde o punto de vista naval. Naquel entón, Federico Blume era dono e operador do ferrocarril de Paita, e decidiu entón construír o seu submarino utilizando os seus propios talleres e sen contar co a axuda do Goberno peruano, aínda que lle tivo ao tanto dos seus plans.

O submarino de Blume, (nomeado Toro) foi probado navegando pola superficie e mergullado. Os oficiais da Armada peruana consideraron que a proba tivera uns resultados moi satisfactorios e deron fé da demostración. Pero, malia que este submarino pasara as probas con éxito, recibiu pouco crédito salvo en Perú, grazas aos informes do investigador norteamericano Stewart, e nos Estados Unidos.

Como resultado da demostración, o xeneral Mendiburu, ministro de Guerra e de Mariña, ordenou que o submarino fose remolcado ata o Callao polo capitán de navío don Ezequiel Otoya co fin de que fose probado novamente co maior secreto.

Finalizadas as probas con éxito, decidiuse modificalo mediante a instalación dun equipo motriz activado por aire comprimido e unha ventilación similar á dos snorkels que logo utilizaron os alemáns na II guerra mundial. O xeneral Mendiburu, asesorado por mariños da súa confianza, quixo equipalo ofensivamente cun torpedo; con todo, Blume opúxose, xa que o deseñou especialmente para que transportase unha mina hidrostática capaz de adherirse ao costado ou debaixo do casco dun buque inimigo.

O submarino quedou preparado para o seu emprego na guerra, pero ao vencer Chile a Perú os seus equipos foron inutilizados e a continuación foi afundido. Logo foi reflotado polo inimigo e levado a Chile, onde se perde definitivamente o seu rastro.

Tal como sinala Jorge Navarro, captúraa do buque Huáscar no combate de Angamos (1879), ao norte de Antofagasta, e a perda doutras unidades da Armada peruana, forzou a Perú a pasar á defensiva e para combater á Armada chilena procedeuse ao uso da minas e outros artefactos explosivos como armas ofensivas. Don Federico Blume contou co eficaz asesoramento do oficial peruano don Bernabé Carrasco, así como doutros oficiais e civís peruanos, como o señor Cadros, para deseñar minas e outros artefactos moi sutís e eficaces cos que os peruanos lograron destruír unidades da Mariña de Guerra de Chile, como o Loa e a corveta Covadonga, e tamén foron equipadas lanchas torpedeiras con torpedos adquiridos en Inglaterra.

A mina que máis nos interesa é a hidrostática, que consistía en dúas envases de forma cilíndrica cargados con dinamita e articulados por dúas balanciñas o suficientemente arqueados como para poder axustarse á curvatura das pranchas do pantoque dos buques daquela época. Un dispositivo eléctrico, activado con baterías, detonaba as cargas ás que estaba unido mediante cables. A mina adheríase temporalmente ao casco do buque debido á propia flotabilidade que se lle daba. É moi posible que esta clase de mina deseñada por Blume fose a que se empregou para afundir ao acoirazando Maine.