Queimada
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
A queimada é unha bebida alcohólica galega inventada a mediados do século XX. O seu consumo está rodeado de tradicións. Mentres se elabora pronúnciase un conxuro para protexer contra "maleficios" e para manter os espíritos e demais seres malvados alonxados de quen a bebe.
Índice |
[editar] Tradición
O ritual da preparación está dirixido a alonxar os maus espíritos que, segundo a tradición asexan os homes e mulleres para tentar maldecilos, ben sexa por diversión, por vinganza ou por calquer outro motivo. Calquer ocasión é boa para realizar unha queimada: unha festa, reunións familiares ou de amigos. Tras a cea, na escuridade da noite (que é un dos mellores momentos para realizala), os comensais reúnense arredor do pote no que se elabora, preferibelmente coas luces apagadas, para animar os corazóns e estreitar os lazos de amizade. Un deles encárgase de darlle o toque final mentres pronuncia o conxuro erguendo un cazo no líquido en chamas e deixándoo caer pouco a pouco no recipiente.
[editar] Ingredientes
Os ingredientes principais son a augardente e o zucre, aos que normalmente se lles engade a tona dun limón ou laranxa, uns poucos graos de café sen moer. Hai quen bota tamén trozos de mazá, uvas ou algún outro ingrediente. Os seus ingredientes principais son o aguardente e o zucre ós que xeralmente se lle vota: corteza de limón o laranxa, unhos poucos grans de café sen moer. A mestura podese añadir trozos de manzá, uvas o algún outro ingrediente, os cales añadense de forma independente segundo a tradición da zona.
[editar] Preparación
Nun pote de barro cocido (hainos especiais para a queimada) bótase a augardente en proporción duns 120 gramos de azúcar por cada litro de augardente e os demais ingredientes.
Nun recipiente máis pequeno (normalmente o cazo co que se remove) a parte cóllese unha pequena cantidade de queimada, sen limón nen café, e préndeselle lume. Cando esté ardendo métese o cazo no recipiente grande até que se estenda por toda a superficie. A continuación reméxese lentamente, deixando que suban as lapas do alcohol e creando cascatas con elas. Reméxese até que se consume o alcohol e a queimada se apaga por si soa, normalmente rematando polos bordos, que non se apagan. É cara o final deste proceso que se recita o esconxuro.
A queimada sérvese quente, incluindo todos os ingredientes.
[editar] Conxuro ou Esconxuro
Mouchos, coruxas, sapos e bruxas.
Demos, trasgos e diaños,
espritos das nevoadas veigas.
Corvos, pintigas e meigas:
feitizos das manciñeiras.
Podres cañotas furadas,
fogar dos vermes e alimañas.
Lume das Santas Compañas,
mal de ollo, negros meigallos,
cheiro dos mortos, tronos e raios.
Oubeo do can, pregón da morte;
fuciño do sátiro e pe do coello.
Pecadora lingua da mala muller
casada cun home vello.
Averno de Satán e Belcebú,
lume dos cadavres ardentes,
corpos mutilados dos indecentes,
peidos dos infernales cús,
muxido da mar embravecida.
Barriga inútil da muller solteira,
falar dos gatos que andan á xaneira,
guedella porca da cabra mal parida.
Con este fol levantarei
as chamas deste lume
que asemella ao do Inferno,
e fuxirán as bruxas
a cabalo das súas escobas,
indose bañar na praia
das areas gordas.
¡Oide, oide! os ruxidos
que dan as que non poden
deixar de queimarse no augardente
quedando así purificadas.
E cando este brebaxe
baixe polas nosas gorxas,
quedaremos libres dos males
da nosa alma e de todo embruxamento.
Forzas do ar, terra, mar e lume,
a vós fago esta chamada:
si é verdade que tendes máis poder
que a humana xente,
eiquí e agora, facede cós espritos
dos amigos que están fóra,
participen con nós desta Queimada.