Historia urbana de Osaka
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
A chaira pola que se extende a cidade actual de Osaka atopábase inundada ao comezo da nosa era por unha pechada bahía coñecida coma Lago Kawachi [1], entupido co tempo por recheos. A súa cercanía e ser saída natural ao mar da rexión de Nara, onde comezou a historia imperial xaponesa, fixo que dende o século V ao VII, na área se atopen rexistros da época dos túmulos (kofun, grandes tumbas imperiais)[2], palacios subsidiarios, templos budistas (tras a súa introdución en 538), e mesmo a capitalidade intermitente do imperio de Yamato xunto a persistencia duhna zona portuaria (Naniwa-zu).
Foi na cercanía desta última onde o emperador Kotoku decidiu fundar no 645 a cidade de Naniwa e trasladar a corte ao palacio imperial que mandou construir. É o comezo do esplendor da primeira Osaka como porto importante de relación coa China dos Tang. Durou ata o 745 cando, co traslado definitivo da corte a Nara e pouco despois a Heian (Kyoto) comezou unha decadencia que se prolongou ata o século XV.
En 1496, Rennyo, o líder da secta budista Ikko dos Jodo Shinahu, buscando un lugar de retiro, constrúe unha pequena ermita no lugar que chama Ozaka (longa pendente ou costa). Resultan ser as ruínas do antigo palacio imperial de Naniwa. Cos anos, engrandeceráse e fortificaráse ata conformar o importante templo Ishiyama Hongan-ji[3], base da revolta (Ikko-ikki) contra o poder feudal da época, sofocada tra lo seu asedio e destrucción por Oda Nobunaga (1570-80).
A súa vez, en 1583, Toyotomi Hideyoshi toma posesión do lugar para construírense o séu castelo (1598)[4], primeiro Castelo de Osaka e berce da cidade moderna[5].
A partires de 1603, o establecemento do shogunato en Edo por Ieyasu Tokugawa levóu a unha inevitable confrontación co poder dos Toyotomi. En 1614 producíuse o asedio e caída do castelo[6]. Os Tokugawa iniciaron a súa reconstrucción que pretenderon superara en todo ao anterior (1620-9)[7]. Asemade, reconstruíron a cidade que, privada de calquera poder político, medróu coma porto comercial e centro industrial de primeira orde ata o presente. A riqueza producida favorecéu tamén que por moito tempo fora o corazón cultural do país.