Baanhoff verstonn

Uß de Wikipedia för Ripuarisch Shprooche.

Hee di Sigg_is_op Kölsch
(mieh kölsche Sigge)
unn jeshrivve wii_mer_t_shprish
(mieh Sigge jeshrivve wii_mer_t_shprish)


Wammer säät „Ich kann he nuur Baanhoff vershtonn“ oder „Ich hann versöök met dämm ze redde, ävver dä Tünneß vershteijt jo blooß Baanhoff“ da heijß dat eijentlish, dat do eijner övverhoup jaa_nix vershtannde hätt. Aus Schluss_am_Engg. Jaa kej_Verständijung mööschlisch.

Mer nimmp aan, dat dat vun do her kütt, datt ene Frembde, dä am Baanhoff annjekumme eß, sijj_esu jraad dat Schild „Baanhoff“ noch merrke jekunnt hätt. Dann iß hä in de Stadt errin — un hätt sish_tüürlisch verloufe. Jez steijt_e irrjendwo em Veedel eröm, fröösh narr_em Wääsh, ävver et einzijje wo hä sish draan erinnere kann, dat eß dat „Baanhoff“ Schild. Jez ißß_e ävver so schlau, datt_e dä Lück ne schööne Daach wünnsch, en singer Sprooch, verschteijt sisch, di he keijne Minsch versheijt, sish entschulldish, singe Naame säät, un wo hä her kütt, un verzällt wie hä he hinjekumme eß, un wat hä förr_ene lange Wääch jeloufe eß un dat hä üvver dreij ruude Ammpelle moot, wie et Wedder hück eß un ene schööne Jrooß vunn dä Schwiejemutte. Wat saren die Lück em Veedel? „Isch verschtonn nuur Baanhoff“

Jou.

[Änndere] Ußßerdämm

  • Esu äänlish: La Pääd, la Fott, la Finster
  • Mieh Sprösh