Надворешна меморија
Од Википедија, слободна енциклопедија
Надворешни мемории Со цел да се зачуваат податоците откако персоналниот компјутер ќе се исклучи од напојување, се користат надворешни мемории на кои се запишуваат во логички целини наречени датотеки. Секоја датотека има единствено име. Датотеките можат да се запишуваат на надворешните мемории и по потреба да се повикуваат (вчитуваат) во RAM-меморијата на компјутерот.
Било каква да е надворешната меморија, таа се сместува во посебни единици за читање и запишување.
Најчести надворешни мемории се: магнетна дискета (анг. floppy disk, diskette), магнетен диск (анг. hard disk), компакт диск (анг. Compact Disk - CD), дигитален видео диск (анг. Digital Video Disk - DVD), магнетно оптички диск, магнетна лента, флеш мемории (анг. flash drive (USB)) и во најново време BlueRay диск и HD DVD (соодветен превод нема, бидејќи тие сеуште не се пуштени во комерцијална употреба).
Основните карактеристики на надворешните мемории се:
Капацитетот на надворешните мемории (исто како и на внатрешната) претставува големина на меморијата изразена во килобајти - KB, мегабајти – MB и гигабајти - GB.
Просечното време на пристап до податоците е времето потребно да се најде бараниот податок и да се пренесе во внатрешната меморија. Тоа време се изразува во милисекунди.
Начинот на пристап до податоците на надворешните мемории може да биде директен (магнетни дискови и дискети) или секвенцијален (магнетни ленти, компакт дискови, оптички дискови). Мемориите се поделени на мемориски целини и секоја има единствена адреса. Кај мемориите со директен пристап, механизмот на единицата овозможува директен пристап до секоја мемориска целина. Кај мемориите со секвенцијален пристап до податоците се доаѓа со минување низ сите мемориски целини до местото каде што се наоѓаат бараните податоци, бидејќи мемориските целини се наоѓаат на континуирани патеки.