Душанов законик

Од Википедија, слободна енциклопедија

Призренски препис на Душановиот законик, XV век, Народен музеј, Белград
Зголеми
Призренски препис на Душановиот законик, XV век, Народен музеј, Белград

Душановиот законик (во старите ракописи се нарекува Закон Благовјернаго Цара Душана), покрај Номоканонот на св. Сава, е најзначаен закон на феудална Србија, донесен на соборот на црковните великодостојници и властелини во Скопје на 21 мај 1349 год., а дополнет на соборот во Серез во 1354 год. Законот бил усвоен со цел да се осигура владетелскиот статус и бенефициите на властелата, да обезбеди мерки за држење на меропаси и других себри; и да ја зацврсти власта во освоените области создавајки единствена балканска држава.


Законикот се состои од 135 до 201 член (во зависност од верзијата на зачуваниот манускрипт).

Првите 38 членови се посветени на црквата, потоа следат одредби кои се однесуваат на бенефициите на властелата и слободните луѓе и нивните должности, потоа одредби кои говорат за обврските на зависното население. Во продолжение следуваат одредби за судството и правото на судиите, за казните за различните врсти на кривични и други престапи.

Стефан Душан
Зголеми
Стефан Душан

При составувањето на законикот, како извори послужиле: Одредбите од византиското право, т.н. Василики и разни српски повелби и договори. Во Законикот се наоѓаат и два византиски правни документи: скратена Синтагмата на Матија и Законикот на царот Јустинијан I (Јустинијановиот кодекс)

Некои преписи на Душановиот законик започнуваат со зборовите: "Законик на пречесниот и христољубивиот македонски цар Стефан, владетел српски, бугарски, унгарско-влашки, далматиниски, арбанашки, и на многу други региони и земји". Вака гласат загрепскиот (хрватскиот), раваничкиот (српскиот) и софискиот (бугарскиот) препис на Душановиот законик.

Царот Душан се прогласил за македонски цар, бидејќи во средновековието постоело правило според кое некој да се прогласи за цар морало да ја земе круната на некое царство кое веќе претходно постоело. Стефан Душан ја земал круната од средновековното македонско царство на царот Самуил и со тоа се прогласил за македонски цар. Прогласувајќи се за владетел на балканските народи царот Душан ја истакнал претензијата на легитимно владеење со поданиците на Византиското царство.

Оригиналот на Душановиот законик не е зачуван, но денес постојат околу 20 преписи меѓу кои се загребскиот, призренскиот, струшкиот и софискиот.


Содржина

[уреди] Литература

  • Т. Зигелъ, Законикъ Стефана Душана. С. Петербургъ 1870
  • Стојан Новаковић, Законик Стефана Душана цара српског 1349. и 1354, Београд 1878.
  • Т.Флоринский, Памятники законодатльной дъятельности Душана Царя Сербовъ и Грековъ. Киевъ 1888.
  • А. В. Соловјев, Законодавство Стефана Душана цара Срба и Грка, Скопље, 1928.
  • А. В. Соловјев, Законик цара Стефана Душана 1349. и 1354. године, Београд, 1929, 1980.
  • А. В. Соловјев, Изабрани споменици спрског права од 12. to 15. века 1926.
  • Т. Тарановски, Историја српског права у немањићској држави, I, II, III, IV Београд, 1931.
  • Н. Радојчић, Душанов законик, Београд, 1953.
  • Д. Богданивић, Душаново законодавство, Београд
  • Б. Марковић, Душанов законик, Београд, 1986.

[уреди] Понови изданија на Душановиот законик

  • Законик цара Стефана Душана, Београд, 1975.
  • Законик цара Стефана Душана (Струшки и Атонски рукопис) књига 1, Београд, 1975.
  • Законик цара Стефана Душана (Студенички, Хиландарски, Ходошки и Бистрички рукопис) књига 2, Београд, 1981.
  • Законик цара Стефана Душана (Барањски, Призренски, Сисатовачки, Раковачки, Раванички и Софијски рукопис) књига 3, Београд, 1997.

[уреди] Видете уште

  • Стефан Душан

[уреди] Надворешни врски

Други јазици