دمسافرۍ،پردېسۍ اوبې وطنۍ په هکله

From Wikipedia


اخر به ورك شم له وطنه ***** د لېلا سترګو راته جوړ كړل فسادونه

ارمان ارمان خپله وطنه ***** د خپل وطن جامې مې ولوېدې له تنه

ارمان به ډېر راپسې وكړې ***** بيا به وطن راپسې ګورې نه به يمه

اشنا د بل وطن سړى دى ***** په تش دېدن بى زړګى ولى ښه كومه

اور دې راپوې كړ ته لاړې ***** چې ته راځې زه به د خاورو ډېرى يمه

بېلتونه وسوځې ايره شې ***** چې د وصال سيلۍ دې يوسي په ملكونه

ته د غماز نه ګيله من يې ***** زه د بېلتون د لاسه ورك له ملكه يمه

پاس بنګله كې فرياد خېژي ***** يا رنځوران دي يا ميئن له ملكه ځينه

پر لوړه وخېژه څار وكړه ***** چې د پردېسو كډې چېرته اړوينه

په ژړا مه راپسې ژاړه ***** زه مسافر يم د دعا تمه لرمه

په هغه وخت كې ژړا راغله ***** چې مسافر وطن ته تله زه پاتې شومه

جانان چې ځي په مخ دې ښه شي ***** زړه يې زما په زلفو بند دى رابه شينه

جانانه ستا په بېلتانه كې ***** په ملكو ګرځم ځمكه ځاى نه راكوينه

خاونده بيا دې پسرلى كړ ***** ماته رخصت راكړه چې خپل وطن ته ځمه

خاونده ما خو داسې نه ويل ***** چې مسافر شم څوك دې خير نه راكوينه

چې مسافر په كاڼو ولې ***** جنۍ لمن به دې خداى نه زرغونوينه

دا خو دا ستا د يارۍ ټس دى ***** چې په زېړي مازيګر كډې بارومه

د پښتنو وطن ته راشه ***** چې دې زرغون شي د زړګي سوي داغونه

د غم پوځونه راپسې شوه ***** د بېلتانه تاج مې په سر له ملكه ځمه

د لوى لارې مسافره ***** په دېدن موړ شوې كه مخ بيا درواړمه

د مسافر يار زنكدن دى ***** مخ يې وطن ته كړئ چې سايې وخېژينه

د نيمې شپې سندرې خوند كا ***** څوك به ميئن وي څوك به ورك له ملكه وينه

راځه وطن ته راروان شه ***** نور مې د زړه په بېلتانه مه ږده داغونه

راكړى ګل دې بېرته واخله ***** زه د هجران په سفر ځم مړاوى به شينه

زړګيه مه ورپسې ژاړه ***** جانان به تل مسافر نه وي رابه شينه

زلفې مې تاو كړې كږې نه شوې ***** د مسافر اشنا په سر دې خير وينه

زما د لېرې وطن ياره ***** چېرې په خيال كې دې راځم كه هېر دې كړمه

زما د ليرې وطن ياره ***** رنګ مې دې هېر دى په نامه دې ناسته يمه

زما د ليرې وطن ياره ***** رب دې سپوږمۍ كړه چې بشر دې ووينمه

زما د ليرې وطن ياره ***** ته به تر ما پورې راځې كه هېر دې كړمه

زما مسافري به بل څه وي ***** د وطن غم مې په زړه مالګې دوړوينه

زما نه پاتې شوې وطنه ***** لكه مرغۍ په بوټي شپې درته كومه

سبا به كاڼي بوټي ژاړي ***** چې يو اشنا له بله اخلي رخصتونه

سبا وطن ته روانېږم ***** د خپل وطن ياران مې ډېر ياد شوي دينه

سپرلى به بيا په وطن راشي ***** جونه به كېږدي په اوربل كې سره ګلونه

سپوږمۍ په غره راپورته كېږه ***** كه مسافر په سيند كډېږي غرق به شينه

سپوږمۍ سر وهه راخېژه ***** زما لالى د لويو غرو مزل كوينه

سر لاندې غټه تيږه كېږده ***** پردى وطن دى په كې نه شته بالښتونه

ښه دې چې غم دې راسره دى ***** چې په سفر كې دم په غم غلطومه

كلى پرېږده خوا كې مې كېنه ***** دوه ورځې ژوند دى په خندا يې تېرونه

كلى وطن راته سور اور شو ***** نور به د دښتو ميرو عمر تېرومه

كه مسافر شي بيا به راشي ***** د تورو خاورو مسافر كله راځينه

ګل مې په لاس كې مړاوى كېږي ***** پردى وطن دى زه يې چاته ونيسمه

ما د كوچي د عمره ځار كړې ***** د سبايي اور يې بلېږي دوى ترې ځينه

مسافر تلې درجګه نه شوم ***** په زړه مړه وم ما ويل تل به دېدن وينه

مسافري په بې غمۍ كړه ***** زه پښتنه يم په نامه دې ناسته يمه

مسافري دې ډېره وكړه ***** راځه راځه روزي به خداى رارسوينه

مسافري دې روزي مه شه ***** زه دې په سپينه خوله ويده پرېيښې يمه

مسافري سخته خواري ده ***** باران به اوري څوك به ځاى نه وركوينه

نجلۍ كه ټوكى د بخمل دى ***** يار يې نيستمن دى په ژړا له ملكه ځينه

نن مې د يار په لور سفر دى ***** خدايه كه لنډ كړې دا د ځمكې تنابونه

يو وار دې لاس په لاس كې راكه ***** دا لاس نيوى به دې تر ډېره يادومه



ميرويس ناصري