Montanaru
Dae Wikipedia, s'entziclopedia lìbera.
(Dèsulu, 1878-1957). Poeta.
[edit] Biografia
Su nùmene beru suo est Antioco Casula.
At fatu sas iscolas elementares in Desulu a pustis est andadu a istare a Casteddu e, pro fagher su Litzeu, a Lanusè. Ma sa famìlia non lu podiat poderare a sos istùdios e l'est tocadu de torrare a domo sua pro azuare su babu in su traballu.
At fatu sa gherra in Àfrica in su 1896 e gràtzias a custa esperièntzia cumponet innos patriòticos e cantos de gherra. A 18 annos intrat in sos carabineri.
In su 1904 publicat Boghes de Barbagia, suta de su pseudònimu de Montanaru. In su 1909 dassat s'Arma e devenit diretore de s'ufìtziu postale e insinnante elementare in bidda sua. In su 1922 publicat Cantigos d'Ennarghentu. Cumbintu defensore de su balore de sa limba sarda e de s'importu de s'insinnnamentu suo in sas iscolas, at rapresentadu s'ìsula in su primu cungressu nazionale de sos dialetos de Itàlia in su 1925. Intre su 1926 e su 1927 at proadu s'esperièntzia de sa presone, cun s'acusa de tenner ligàmenes cun sos bandidos de sa Barbàzia. In su 1933 at publicadu Cantos de sa solitudine. Finida sa gherra s'est iscritu a su Partidu Sardu de Atzione. In su 1949 at bìnchidu su Cuncursu nazionale de poesia dialetale, cun sa cantzone S'olia. In su 1950 at publicadu Sa lantia. In su 1953 l'at faladu una paralis. At a morrer duos annos a pustis. In su 1978 essit sa regorta pòstuma Sas ultimas canzones. Cantigos de amargura.