Φεστιβάλ των Καννών
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Το Φεστιβάλ των Καννών (γαλλικά: Festival international du film de Cannes ή Festival de Cannes) είναι ένας από τους σημαντικότερους διεθνείς διαγωνισμούς κινηματογράφου, που διεξάγεται στις Κάννες της Γαλλίας, μία φορά το χρόνο.
Πίνακας περιεχομένων |
[Επεξεργασία] Ιστορία
Το Φεστιβάλ διοργανώθηκε για πρώτη φορά το Σεπτέμβριο του 1939, με προεδρεύοντα τον Λουί Λυμιέρ. Η μόνη ταινία που παρουσιάστηκε στην πρώτη διοργάνωση ήταν η Παναγία των Παρισίων του William Dieterle, καθώς συνέπεσε χρονικά με το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου πολέμου και την κήρυξη πολέμου της Γαλλίας στη Γερμανία. Η πρώτη ολοκληρωμένη διοργάνωση του Φεστιβάλ έγινε το 1946. Ο θεσμός ματαιώθηκε το 1948 και το 1950, λόγω οικονομικών προβλημάτων, ενώ από το 1951, ο χρόνος διοργάνωσής του μετατοπίστηκε στην περίοδο της Άνοιξης. Το 1968, το Φεστιβάλ ξεκίνησε στις 10 Μαΐου αλλά διακόπηκε στις 19 Μαΐου, κατά την περίοδο της φοιτητικής εξέγερσης του Μάη του '68 και μετά από παρέμβαση φοιτητών απειλώντας τη διεξαγωγή της διοργάνωσης.
[Επεξεργασία] Συμμετοχές
Το Φεστιβάλ των Καννών περιλαμβάνει διαφορετικές κατηγορίες συμμετοχής:
- Διαγωνιστικό τμήμα, το κύριο και περισσότερο προβεβλημένο πρόγραμμα της διοργάνωσης, που περιλαμβάνει το διαγωνισμό ταινιών μεγάλου και μικρού μήκους.
- Εκτός συναγωνισμού, τμήμα που περιλαμβάνει προβολές ταινιών που δεν διαγωνίζονται για τα βραβεία του φεστιβάλ.
- Un Certain Regard, τμήμα που που καθιερώθηκε από το 1978 και αφορά ταινίες νέων σκηνοθετών.
- Cinéfondation, διαγωνιστικό τμήμα που καθιερώθηκε από το 1998, για ταινίες μικρού μήκους σπουδαστών.
[Επεξεργασία] Κριτική επιτροπή
Η επιτροπή που κρίνει τις διαγωνιζόμενες ταινίες δεν έχει σταθερή σύνθεση αλλά επιλέγεται κάθε χρόνο. Αποτελείται από ένα προεδρεύων μέλος και άλλες προσωπικότητες του κινηματογράφου, συνήθως ηθοποιούς και σκηνοθέτες. Για κάθε κατηγορία συμμετοχής, η απονομή των βραβείων αποφασίζεται και από διαφορετική κριτική επιτροπή.
[Επεξεργασία] Βραβεία
Η επιτροπή του φεστιβάλ καθορίζει σε ποιές ταινίες, θα απονεμηθούν τα βραβεία, κατά τη διάρκεια ειδικής τελετής λήξης. Τα βραβεία που απονέμονται στις συμμετοχές του διαγωνιστικού τμήματος, είναι:
- Χρυσός Φοίνικας (Palme d'Or), βραβείο για την καλύτερη ταινία
- Μεγάλο Βραβείο (Grand Prix), βραβείο για την πιο πρωτότυπη ταινία
- Βραβείο Γυναικείου ρόλου
- Βραβείο Ανδρικού ρόλου
- Βραβείο Σκηνοθεσίας
- Βραβείο Σεναρίου
- Βραβείο Επιτροπής
Για ταινίες μικρού μήκους έχουν καθιερωθεί επίσης τα αντίστοιχα βραβεία Χρυσού Φοίνικα και Επιτροπής ενώ από το 1978 απονέμεται επιπλέον, το βραβείο της Χρυσής Κάμερας (Caméra d'or) για την καλύτερη ταινία πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη.
[Επεξεργασία] Ταινίες που διακρίθηκαν
[Επεξεργασία] Μέγα Βραβείο 1939-54
Χρονιά | Ταινία | Σκηνοθέτης |
---|---|---|
1939 | Union Pacific (Αυτός ο Χρυσός Φοίνικας απονεμήθηκε αναδρομικά στο Φεστιβάλ του 2002 . Το πρώτο Φεστιβάλ αναμενόταν να ξεκινήσει το 1939, αναβλήθηκε όμως εξαιτίας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου) | Σέσιλ ντε Μιλ |
1946 | Μαρτύριο (Hets) | Αλφ Σιόμπεργκ |
Το Χαμένο Σαββατοκύριακο' | Μπίλι Ουάιλντερ | |
Κόκκινα Λιβάδια (De røde enge) | Μπόντιλ Ίψεν και Λάου Λάουριτσεν | |
Neecha Nagar | Τσέταν Άναντ | |
Σύντομη Αναμέτρηση | Ντέιβιντ Λιν | |
Πορτρέτο της Μαρίας (María Candelaria) | Emilio Fernández | |
Σημείο Καμπής (Великий перелом, Velikiy perelom) | Φρίντριχ Μάρκοβιτς Έρμλερ | |
La symphonie pastorale | Ζαν Ντελανουά | |
Τελευταία Ευκαιρία (Die Letzte Chance) | Λέοπολντ Λίντμπεργκ | |
Άνθρωποι χωρίς φτερά (Muži bez křídel) | Φράντισεκ Καπ | |
Ρώμη, Ανοχύρωτη Πόλη (Roma, città aperta) | Ρομπέρτο Ροσελίνι | |
1947 | Δεν έγινε απονομή του Χρυσού Φοίνικα | |
1948 | Δε διεξήχθη | |
1949 | Ο Τρίτος Άνθρωπος | Κάρολ Ριντ |
1950 | Δε διεξήχθη | |
1951 | Δεσποινίς Τζούλι (Fröken Julie) | Αλφ Σιόμπεργκ |
Θαύμα στο Μιλάνο (Miracolo a Milano) | Βιτόριο ντε Σίκα | |
1952 | Οθέλλος | Όρσον Ουέλς |
Ελπίδα Αξίας Δύο Λεπτών (Due soldi di speranza) | Ρενάτο Καστελάνι | |
1953 | Ο Μισθός του Φόβου (Le salaire de la peur) | Ανρί Ζορζ Κλουζό |
1954 | Πύλη της Κολάσεως (地獄門, Jigokumon) | Τεϊνοσούκε Κινουγκάσα |
[Επεξεργασία] Χρυσός Φοίνικας 1955-1963
Χρονιά | Ταινία | Σκηνοθέτης |
---|---|---|
1955 | Marty | Ντέλμπερτ Μαν |
1956 | Ο Κόσμος της Σιωπής (Le monde du silence) | Ζακ Ιβ Κουστό και Λουί Μαλ |
1957 | Φιλική Πειθώ | Γουίλιαμ Γουάιλερ |
1958 | Οι Γερανοί Πετούν (Летят журавли, Letyat zhuravli) | Μιχαήλ Καλατόζοφ |
1959 | Μαύρος Ορφέας (Orfeu Negro) | Μαρσέλ Καμί |
1960 | Γλυκιά Ζωή | Φεντερίκο Φελίνι |
1961 | Η Μακρά Απουσία (Une aussi longue absence) | Ανρί Κολπί |
Βιριδιάνα | Λουίς Μπουνιουέλ | |
1962 | O Pagador de Promessas | Ανσέλμο Ντουάρτε |
1963 | Ο Γατόπαρδος (Il Gattopardo) | Λουκίνο Βισκόντι |
[Επεξεργασία] Μέγα Βραβείο του Φεστιβάλ Διεθνών Ταινιών (1964-1974)
Χρονιά | Ταινία | Σκηνοθέτης |
---|---|---|
1964 | Οι Ομπρέλες του Χερβούργου (Les Parapluies de Cherbourg) | Ζακ Ντεμί |
1965 | Το Κόλπο…και Πώς Να το Αποκτήσετε | Ρίτσαρντ Λέστερ |
1966 | Ένας Άνδρας και Μια Γυναίκα (Un homme et une femme) | Κλοντ Λελούς |
Τα Πουλιά, οι Μέλισσες και οι Ιταλοί (Signore and signori) | Πιέτρο Γκέρμι | |
1967 | Blowup | Μικελάντζελο Αντονιόνι |
1968 | αναβλήθηκε εξαιτίας των γεγονότων του Γαλλικού Μάη του 1968 | |
1969 | Αν…… | Λίντσεϊ Άντερσον |
1970 | M*A*S*H | Ρόμπερτ Όλτμαν |
1971 | The Go-Between' | Τζόζεφ Λόουζι |
1972 | Η Εργατική Τάξη Πάει στον Παράδεισο (La classe operaia va in paradiso) | Έλιο Πέτρι |
Υπόθεση Ματέι (Il Caso Mattei) | Φραντσέσκο Ρόσι | |
1973 | Το Μίσθαρνο Όργανο | Άλαν Μπρίτζες |
Το Σκιάχτρο | Τζέρι Σάτσμπεργκ | |
1974 | Η Συζήτηση | Φράνσις Φορντ Κόπολα |
[Επεξεργασία] Χρυσός Φοίνικας (1975-σήμερα)
1975 | Χρονικό του Έτους της Φωτιάς (Chronique des années de braise) | Μοχάμεντ Λαχντάρ- Αμινά |
1976 | Ο Ταξιτζής | Μάρτιν Σκορτσέζε |
1977 | Padre Padrone | Πάολο και Βιτόριο Ταβιάνι |
1978 | Το Δέντρο των Ξύλινων Παπουτσιών (L'Albero degli zoccoli) | Ερνάνο Όλμι |
1979 | Αποκάλυψη Τώρα | Φράνσις Φορντ Κόπολα |
Το Τενεκεδένιο Τύμπανο (Die Blechtrommel) | Φόλκερ Σλέντορφ | |
1980 | Όλη αυτή η Τζαζ | Μπομπ Φος |
Καγκεμούσα (影武者) | Ακίρα Κουροσάβα | |
1981 | Ο Σιδερένιος Άνθρωπος (Człowiek z żelaza) | Αντρέι Βάιντα |
1982 | Ο Αγνοούμενος | Κώστας Γαβράς |
Yol | Γιλμάζ Γκιουνέι και Σερίφ Γκιορέν | |
1983 | Η Μπαλάντα του Ναραγιάμα(楢山節考, Narayama bushiko) | Σοχέι Ιμαμούρα |
1984 | Παρίσι, Τέξας | Βιμ Βέντερς |
1985 | Όταν ο Πατέρας Έλειπε Για Δουλειές (Otac na službenom putu) | Εμίρ Κουστουρίτσα |
1986 | Η Αποστολή | Ρολάν Ζοφέ |
1987 | Κάτω από τον Ήλιο του Σατανά (Sous le soleil de Satan) | Μορίς Πιαλά |
1988 | Πελέ, Ο Κατακτητής (Pelle erobreren) | Μπιλ Όγκαστ |
1989 | Σεξ, ψέματα και βιντεοταινίες | Στίβεν Σόντερμπεργκ |
1990 | 'Άγριος στην Καρδιά | Ντέιβιντ Λιντς |
1991 | Barton Fink | Τζόελ και Ίθαν Κοέν |
1992 | Οι Καλύτερες Προθέσεις (Den goda viljan) | Μπιλ Όγκαστ |
1993 | Αντίο, Παλλακίδα μου (霸王別姬, Bàwáng Bié Jī) | Τσεν Κάιγκε |
Το Πιάνο | Τζέιν Κάμπιον | |
1994 | Pulp Fiction | Κουέντιν Ταραντίνο |
1995 | Underground (Подземље, Podzemlje) | Εμίρ Κουστουρίτσα |
1996 | Μυστικά και Ψέματα | Μάικ Λι |
1997 | Γεύση από Κεράσι (طعم گيلاس, Ta'm-e gīlās) | Αμπάς Κιαροστάμι |
Το Χέλι' | Σοχέι Ιμαμούρα | |
1998 | Μια αιωνιότητα και μια μέρα | Θόδωρος Αγγελόπουλος |
1999 | Ροζέτα | Λικ και Ζαν Πιερ Νταρντέν |
2000 | Χορευτής στο Σκοτάδι | Λαρς φον Τρίερ |
2001 | Το Δωμάτιο του Γιου (La stanza del figlio) | Νάνι Μορέτι |
2002 | Ο Πιανίστας | Ρομάν Πολάνσκι |
2003 | Ελέφαντας | Γκας Βαν Σαντ |
2004 | Φαρενάιτ 9/11 | Μάικλ Μουρ |
2005 | L'Enfant | Λικ και Ζαν Πιερ Νταρντέν |
2006 | Ο Άνεμος Που Κουνά το Κριθάρι | Κεν Λόουτς |
2007 | 4 Μήνες, 3 Εβδομάδες και 2 Ημέρες (4 luni, 3 săptămâni şi 2 zile) | Κριστιάν Μουντζίου |
[Επεξεργασία] Εξωτερικοί σύνδεσμοι