Γυμνάσιον Σμύρνης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο Αθλητικός Σύλλογος "Γυμνάσιον" Σμύρνης ιδρύθηκε το 1893 από μέλη του Ορφέα Σμύρνης. Το 1898 ενώθηκε ξανά με τον Ορφέα και αποτέλεσαν τον Πανιώνιο.

[Επεξεργασία] Ιστορία

Το 1890 είχε ιδρυθεί στη Σμύρνη ο Μουσικός και Γυμναστικός Σύλλογος "Ορφεύς". Όμως, λίγο μετά την ίδρυση του συλλόγου ξέσπασε διαμάχη σχετικά με το χαρακτήρα του. Το 1893 όσα μέλη του Ορφέα επιθυμούσαν να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στις αθλητικές δραστηριότητες, αποχώρησαν. Ίδρυσαν τον Αθλητικό Σύλλογο "Γυμνάσιον" κι έθεσαν ως αποκλειστικό στόχο «την ανάπτυξιν και διάδοσιν του γυμναστικού αισθήματος παρά τη νεολαία». Ίδρυσαν γυμναστήριο, διοργάνωσαν πεζοπορικές εκδρομές και από το 1896 άρχισαν να τελούν δημόσιους αγώνες στο στάδιο του Μπουρνόβα, προαστίου της Σμύρνης, οι οποίοι από τις εφημερίδες της πόλης "βαφτίστηκαν" Πανιώνιοι Αγώνες. Οι αθλητές του σωματείου είχαν πλήρη αθλητικό εξοπλισμό: φανέλες, σορτσάκια, παπούτσια με καρφιά κλπ, γεγονός που προξενούσε εντύπωση, όταν μετέβαιναν για αγώνες σε άλλες πόλεις, όπως στην Τήνο το 1895. Το Γυμνάσιον Σμύρνης υπήρξε ένα από το 28 ιδρυτικά σωματεία του ΣΕΓΑΣ (τότε ΣΕΑΓΣ), στις 12 Ιανουαρίου 1897.
Σπουδαίοι αθλητές του Γυμνασίου υπήρξαν οι: Ιω. Κονταξόπουλος (δίζυγο), Χρ. Χριστογιαννόπουλος (τριπλούν) και Ιω. Λαζαρόπουλος (σπρίντερ 400 μ.), που νίκησαν στα «Τήνια» (1895) και στους Πανιώνιους Αγώνες, ο Σαμοθράκης (μίλι), ο Ευαγγελινίδης (ύψος) και ο Κάραλης (880 γιάρδες), νικητές στους Α΄ Πανιώνιους Αγώνες (1896). Στην Α΄ Ολυμπιάδα (1896) το Γυμνάσιο εκπροσωπήθηκε από τον κολυμβητή Γρηγοριάδη (500 μ. ελεύθ.) και τον ποδηλάτη Λομβάρδο (12 χλμ σε στίβο).
Το Γυμνάσιο διοργάνωσε δύο φορές τους Πανιώνιους Αγώνες το 1896 μόνο του και το 1898 από κοινού με τον Ορφέα. Ήδη είχαν αποκατασταθεί οι σχέσεις των δύο ομογάλακτων σωματείων, αφού οι αθλητές τους συχνά ταξίδευαν μαζί ως εκπρόσωποι της Σμύρνης σε διάφορες αθλητικές εκδηλώσεις. Τον Οκτώβριο του 1898 τα δυο σωματεία αποφάσισαν να ξαναενωθούν, ιδρύοντας τον Πανιώνιο Γ.Σ. Σμύρνης.

[Επεξεργασία] Πηγή

Πέτρου Λινάρδου, Η Σμύρνη του Πανιωνίου.