Αυνανισμός
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ο αυνανισμός είναι η διέγερση των γεννητικών οργάνων από το ίδιο το άτομο με στόχο την πρόκληση οργασμού και αυτοϊκανοποίηση της γενετήσιας ορμής και ηδονής χωρίς συνουσία με άλλο άτομο. Εκτός από τους ανθρώπους, ο αυνανισμός απαντά και σε μεγάλο αριθμό ειδών των ζωικού βασιλείου.
Πίνακας περιεχομένων |
[Επεξεργασία] Προέλευση του όρου
Η λέξη προέρχεται από το όνομα του βιβλικού προσώπου Αυνάν, απογόνου του Ιακώβ μέσω του Ιούδα. Ο Αυνάν δεν αυτοϊκανοποιούνταν με τη σημερινή έννοια του όρου αλλά —παραβαίνοντας την υποχρέωση που είχε αναλάβει συνάπτοντας ανδραδελφικό γάμο— είχε διακεκομμένη συνουσία (λατινικά: coitus interruptus) με τη γυναίκα του (και χήρα του αδελφού του, ο οποίος ονομαζόταν Ηρ). Ο Αυνάν δεν επιθυμούσε να αποκτήσει απόγονο που θα συνέχιζε την οικογενειακή γραμμή του νεκρού αδελφού του αλλά απέβλεπε στην απόκτηση της κληρονομιάς των πρωτοτοκίων του. (Γένεση 38:2-10)[1]
[Επεξεργασία] Η πράξη
Ο αυνανισμός αποτελεί σεξουαλική πράξη τόσο των ανδρών όσο και των γυναικών, η οποία εκδηλώνεται για πρώτη φορά συνήθως κατά την περίοδο της εφηβείας του ατόμου, χωρίς όμως να περιορίζεται σε αυτήν την ηλικία. Ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων αυνανίζεται και μετά την ενηλικίωση, ενώ έρευνες σε βρέφη και νήπια έχουν αποδείξει ότι η άντληση ευχαρίστησης από την επαφή με τα γεννητικά όργανα συναντάται ήδη από αυτές τις ηλικίες.
[Επεξεργασία] Αντιλήψεις για τον αυνανισμό
Ο αυνανισμός είναι ταμπού για τους περισσότερους ανθρώπους. Σε παλαιότερες εποχές θεωρούνταν επιβλαβής για τη σωματική ή την ψυχική υγεία του ατόμου. Σήμερα όμως η επιστήμη δεν τον συνδέει πλέον με κανενός είδους παρενέργειες σωματικές ή ψυχικές, εκτός από τις περιπτώσεις όπου η πράξη γίνεται με υπερβολική συχνότητα ή υποκαθιστά τη φυσιολογική σεξουαλική ζωή. Χρησιμοποιήθηκε από ψυχαναλυτές κατά το 19ο αι. για τη «θεραπεία» της υστερίας στις γυναίκες. Τα επόμενα χρόνια επικράτησε η αντίληψη ότι κατά τον αυνανισμό αφαιρείται ουσία από το μυελό των οστών, ενώ σήμερα μία τέτοια αντίληψη θεωρείται άτοπη και απόλυτα αναληθής από τους επιστήμονες.
[Επεξεργασία] Διογένης ο κυνικός
Μία ηθικώς θεώρηση του αυνανισμού έγινε από τον Έλληνα φιλόσοφο Διογένη τον Κυνικό, όπως μας την παραδίδει ο Διογένης Λαέρτιος. Ο Διογένης απέδιδε την επινόηση του αυνανισμού στον θεό Ερμή, ο οποίος και λυπήθηκε τον γιο του Πάνα που κυνηγούσε την Ηχώ αλλά φάνηκε ανίκανος να την σαγηνεύσει, και έτσι του έμαθε το τέχνασμα του αυνανισμού για να ανακουφίζεται. Ο Παν με την σειρά του δίδαξε αυτήν την πρακτική στους νεαρούς βοσκούς οι οποίοι την διέδωσαν. Ο ίδιος ο Διογένης συχνά αυνανιζόταν δημοσίως μπροστά στο πλήθος που μαζευόταν γύρω από το πιθάρι του. Όταν κάποτε ένας παριστάμενος τον ερώτησε εάν δεν ντρέπεται, αυτός του απάντησε «μακάρι να μπορούσα να ανακουφίσω και την πείνα μου, τρίβοντας την κοιλιά μου».[2]
[Επεξεργασία] Ορθόδοξη Εκκλησία
Επίσημη ονομασία του όρου σύμφωνα με την Ορθόδοξη Εκκλησία είναι «η κατά μόνας αμαρτία», θεωρώντας την έτσι σαφώς ως αμαρτία.
Σύμφωνα με το Εκκλησιαστικό Δίκαιο της Ορθόδοξης εκκλησίας, αν ένας κληρικός προκαλέσει την έκκριση του σπέρματός του μέσω αυνανισμού, τιμωρείται με αργία από τα καθήκοντά του για ένα έτος. Αναμένεται να διακόψει αυτή τη συνήθεια· αν την ασκεί κατ' εξακολούθηση, τότε καθαιρείται. Αν ο αυνανιζόμενος είναι λαϊκός ή μοναχός, τότε τιμωρείται με απλό αφορισμό σαράντα ημερών, τις οποίες θα πρέπει να περάσει με ξηροφαγία και εκατό γονυκλισίες ημερησίως. Διπλάσια ως προς τις ημέρες του αφορισμού και της ξηροφαγίας, αλλά ίδια ως προς τον αριθμό των γονυκλισιών, είναι η τιμωρία εκείνου που συμμετείχε σε αμοιβαίο αυνανισμό («διπλήν εργαζόμενος την μαλακίαν»).[3].
Αντίθετα, κατά τον π. Φιλόθεο Φάρο[4], σύμφωνα με την Ορθόδοξη Παράδοση και την γνήσια Ορθόδοξη Πατερική διδασκαλία, σημασία δεν έχει η πράξη όσο το κίνητρο· η πράξη συνιστά αμαρτία εάν και καθ' όσον κίνητρο έχει όχι την αγάπη, αλλά την ικανοποίηση του εγωισμού. Έτσι, ο αυνανισμός θεωρείται εκκλησιαστικά αμαρτία στο μέτρο πού βρίσκει εφαρμογή η γραφή του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου (κεφ ε', στιχ. 28) "Πάς ο βλέπων γυναίκα προς το επιθυμήσαι αυτήν, ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού", δηλαδή στο επίπεδο της σκέψης και της φαντασίωσης του κάθε ανθρώπου κατά τη διάρκεια της πράξης, προς ικανοποίησιν του εγωισμού.
[Επεξεργασία] Δυτικοευρωπαϊκός Διαφωτισμός
Σύμφωνα με τον καθηγητή Ιστορίας στο Πανεπιστήµιο του Berkeley στην Καλιφόρνια Thomas W. Laqueur[5], τόσο στον αρχαίο, όσο και στον εβραϊκό και στον χριστιανικό κόσμο, ελάχιστο ενδιαφέρον είχε η θρησκευτική και ηθική διδασκαλία για τον αυνανισμό. Το «κατά µόνας βίτσιο» ή «µόλυνση» ή «σεξουαλική κατάχρηση του εαυτού», όπως ονοµάστηκε, γεννήθηκε γύρω στο 1712. Ο αυνανισµός, σύμφωνα πάντα με τον Λακέρ, υπήρξε, ως κακό, δηµιούργηµα του ∆ιαφωτισµού και όχι της παραδοσιακής θρησκευτικής ηθικής. Ο αυνανισμός δεν ανησύχησε τους συντηρητικούς, οι οποίοι τον θεωρούσαν για αιώνες ένα από τα πολλά σαρκικά αµαρτήµατα και όχι βεβαίως το σημαντικότερο· αντίθετα, εκείνοι που πρώτοι ανησύχησαν για τον αυνανισμό και τον δαιμονοποίησαν, πρώτα ηθικώς και κατόπιν ιατρικώς, ήταν οι προοδευτικοί διαφωτιστές, οι οποίοι αντιµετώπιζαν μεν θετικά τη σεξουαλική απόλαυση, όµως προσπαθούσαν να δηµιουργήσουν µια ηθική φιλοσοφία µε επίκεντρο το αυτεξούσιο, κάτι στο οποίο, κατά την αντίληψή τους, ο αυνανισμός ήταν αντίθετος.
[Επεξεργασία] Λέξεις και εκφράσεις
Στα ελληνικά, όπως και σε άλλες γλώσσες, υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός λέξεων που περιγράφουν την πράξη του αυνανισμού όπως και γενικότερα τις εκφάνσεις της σεξουαλικότητας του ατόμου και τα γεννητικά όργανα και των δύο φύλων.
- Η λέξη αυνανισμός έχει μία επίσημη χροιά και απαντά σε επιστημονικά κείμενα. Παράλληλη χρήση έχει και η λέξη αυτοϊκανοποίηση.
- Μία λόγια και περιφραστική έκφραση είναι η προσφιλής κατά μόνας διέγερση ή ηδονή ή απασχόληση με το τελευταίο να είναι περισσότερο ειρωνικό.
- Στην καθομιλουμένη γλώσσα επικρατεί ο όρος μαλακία που σημαίνει επίσης και «ανοησία».
- Τέλος, στην αργκό ως εντολή διακοπής του όρου έχει σημειωθεί, εύθυμα, η λέξη ξεκαλούπωνε![εκκρεμεί παραπομπή]
[Επεξεργασία] Δείτε επίσης
[Επεξεργασία] Υποσημειώσεις
- ↑ Ενόραση στις Γραφές, Τόμος 2, σελ. 555, Β. & Φ. Ε. Σκοπιά, 1989, στην αγγλική.
- ↑ (1998) Ν. Μ. Σκουτερόπουλος Οι Αρχαίοι Κυνικοί. Αθήνα: Εκδόσεις Γνώση, 299-301.
- ↑ Σύστημα του Εκκλησιαστικού Δικαίου κατά την εν Ελλάδι ισχύν αυτού, Τομ. 3ος, «Το Ποινικόν Δίκαιον της Εκκλησίας», Παναγιώτης Παναγιωτάκος, Αθήνα, 1962, σ. 585-622, όπως εμφανίζεται στον ιστότοπο του «Ιού».
- ↑ Φάρος, π. Φιλόθεος (2001). Έρωτος Φύσις. Αθήνα: Αρμός.
- ↑ Thomas W. Laqueur, «Οι κατά μόνας ηδονές: Πολιτισμική ιστορία του αυνανισμού», (στα Ελληνικά) εκδ. Νεφέλη, 2006