Φρειδερίκος Β' Χοενστάουφεν
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
O Φρειδερίκος ο 2ος Χοχενστάουφεν (1194 - 1250) ήταν βασιλεύς της Σικελίας κατά την περίοδο 1198 - 1250 και Αυτοκράτωρ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το 1220 - 1250. Υιός και διάδοχος του Γερμανού Αυτοκράτορα Ερρίκου του 6ου και της Κωνστάντζας της Σικελίας (κόρης του βασιλιά Ρογήρου 2ου).
Πίνακας περιεχομένων |
[Επεξεργασία] Φωτισμένος μονάρχης
Ο πλέον φωτισμένος μεσαιωνικός μονάρχης στην δυτική Ευρώπη, αντιτάχτηκε σκληρά στο θρησκευτικό κατεστημένο της εποχής του και αφορίστηκε πολλαπλώς απο δύο συνεχόμενους Πάπες. Μεγάλος προστάτης των γραμμάτων και των τεχνών, υψηλότατης διάνοιας, μιλούσε 9 γλώσσες και απεκλήθη «θαύμα του κόσμου». Παράλληλα δυσφημίσθη τόσο πολύ από τους Πάπες λόγω των αφορισμών του, ώστε να δημιουργηθεί η εντύπωση στην εποχή του ότι είναι ο Αντίχριστος. Ίδρυσε το 1224 το Πανεπιστήμιο της Νάπολης, το πρώτο Πανεπιστήμιο της Ευρώπης ανεξάρτητο από το θεολογικό κατεστημένο.
Μεγαλύτερη είναι η προσφορά του στο νομοθετικό τομέα με αποκορύφωμα την έκδοση των Liber Augustalis (1831) που αποτελούσε την βάση της Σικελικής νομοθεσίας ως το 1819. Στο «Έδικτο του Σαλέρνο» εμφανίζεται ως ο πρώτος μεγάλος ηγεμόνας που κάνει επίσημο διαχωρισμό ανάμεσα στην ιατρική και την φαρμακευτική επιστήμη, ώστε να μην μπορεί ο γιατρός να επιτελέσει την εργασία εμπορίας φαρμάκων όπως συνέβαινε έως τότε. Αγαπούσε τα εξωτικά ζώα, ιδιαίτερα τα πουλιά, είχε μεγάλη αγάπη στα γεράκια και ήταν κάτοχος κινητού ζωολογικού κήπου.
[Επεξεργασία] Βασιλιάς των Ιεροσολύμων
Εξελέγη αυτοκράτωρ το 1220 με την υπόσχεση να πραγματοποιήσει Σταυροφορία στους Αγίους Τόπους. Οι καθυστερήσεις λόγω εσωτερικών προβλημάτων ως το 1225 έφεραν την οργή του Πάπα. Τότε παντρεύτηκε την κόρη του έκπτωτου βασιλιά Ιωάννη Βρυέννιου Γιολάνδα, και απέκτησε δικαιώματα στο θρόνο των Ιεροσολύμων, αφού ο έκπτωτος πεθερός του μετέφερε τα δικαιώματά του στη Λατινική αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης. Νέες καθυστερήσεις ως το 1227, πιθανώς λόγω δολοφονικής επιδημίας, όπως ο ίδιος ισχυρίστηκε, στο στόλο του, έγιναν αιτία για αφορισμό από τον Πάπα. Ο ίδιος εκστράτευσε την επόμενη χρονιά (1228) και με την βοήθεια του Άραβα σουλτάνου της Αιγύπτου Al - Kamil κατέλαβε τα Ιεροσόλυμα και τον θρόνο. Στην στέψη του στις 18 Μαρτίου 1229 δεν παραβρέθηκε κανένας επίσημος αντιπρόσωπος της Καθολικής Εκκλησίας, ούτε καν ο Λατίνος Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης λόρδος Γεράλδος της Λωζάνης. Αμέσως συνάντησε αντίσταση από τους βαρώνους, ενώ τα Ιεροσόλυμα έπεσαν σε Αραβικά χέρια οριστικά το 1244.
[Επεξεργασία] Εχθρικές σχέσεις με δύο διαδοχικούς πάπες
Η εχθρότητα του Πάπα Γρηγόριου του 9ου απέναντί του ήταν έντονη, αλλά βελτιώθηκε προσωρινά το 1230. Ο ίδιος επέστρεψε στη Σικελία το 1231 και μετά από καταστολή της Λομβαρδικής επανάστασης (1237), συνάντησε νέα έντονη εχθρότητα από τον Πάπα και άρχισε δυναμικά να καταλαμβάνει όλες τις Ιταλικές πόλεις, με στόχο να καταλάβει τη Ρώμη και να τον ανατρέψει. Την περίοδο αυτή κτίστηκαν με εντολή του πολλά κάστρα σε διάφορες ιταλικές πόλεις, όπως το Μέλφι. Ενώ μετά από ασταμάτητους θριάμβους ήταν έτοιμος να ανατρέψει τον Πάπα Γρηγόριο, ο τελευταίος πέθανε το 1240 και ο ίδιος ματαίωσε τα σχέδια του.
Οι σχέσεις του με τον νέο Πάπα Ιννοκέντιο τον 4ο ήταν αρχικά καλές, με συγκατάθεση του ίδιου του αυτοκράτορα. Ο Ιννοκέντιος του ζήτησε να ελευθερώσει τους αιχμαλώτους επισκόπους και να επανέλθει στον δρόμο της εκκλησίας και δέχτηκε. Αργότερα, λόγω τοπικής εξέγερσης του ανισσόροπου Ρανιέρι, επίσκοπου του Βιτέρμπο, αντιστράφηκε το καλό κλίμα και ο Φρειδερίκος αρνήθηκε να απελευθερώσει τους αιχμαλώτους και να τηρήσει τις υποσχέσεις του. Ο Ιννοκέντιος ο 4ος, τον Ιούλιο 1245, ενώ είχε αποπλεύσει στη Γαλλία φοβούμενος τον ισχυρό αυτοκρατορικό στρατό, κατέφθασε στη Λυών. Εκεί, ύστερα απο συμβούλιο ενός μήνα, αφόρησε τον Φρειδερίκο 2ο με τις χειρότερες κατάρες, καλώντας τον Ερρίκο Rasp, μαγδράβο από την Θουριγγία να καταλάβει τον αυτοκρατορικό θρόνο. Ο Ερρίκος στάθηκε ανίκανος να καταπολεμήσει τον Κονράδο, γιό του Φρειδερίκου του 2ου στη Γερμανία πέθανε το 1247. Νέος υποψήφιος αυτοκρατορικός μνηστήρας έγινε ο Γουλιέλμος ο 2ος, κόμης της Ολλανδίας.
Ενώ όλα πήγαιναν καλά για τον Φρειδερίκο, μιά εξέγερση της Λομβαρδικής Πάρμας έφερε το οριστικό του τέλος. Οι επαναστάτες, εκμεταλλευόμενοι μιά απουσία του (Δεκέμβριος 1248), επιτέθηκαν και έσφαξαν το στρατόπεδο του, ρημάζοντας όλους τους αυτοκρατορικούς θησαυρούς. Ο ίδιος, άρρωστος και απογοητευμένος, πέθανε σε δύο χρόνια (Δεκέμβριος 1250) απο δυσεντέρεια.