Χρήστης:Diu/ΚεμάλΑτ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Μουσταφά Kεμάλ
Μουσταφά Kεμάλ
Η ουδετερότητα αυτού του άρθρου αμφισβητείται.
Παρακαλούμε δείτε τη σχετική συζήτηση στη σελίδα συζήτησης του άρθρου.

Ο Κεμάλ Ατατίουρκ¹ γνωστότερος στους Έλληνες ως Ατατούρκ ή Μουσταφά Κεμάλ Πασάς ή ακόμη Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ² (Mustafa Kemal Atatürk, Θεσσαλονίκη 1881 - Κωνσταντινούπολη 10 Νοεμβρίου 1938) υπήρξε Τούρκος στρατιωτικός και πολιτικός. Για πολλούς η μορφή του θεωρείται από τις κυρίαρχες του 20ου αιώνα και μάλιστα ως ηγέτη ισάξιο με τους Ουιν. Τσόρτσιλ και του Σάρλ ντε Γκώλ, παραβλέποντας ύποπτα βεβαίως τον διαμελισμό της άλλοτε κραταιάς και υπερήφανης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τον εδαφικό περιορισμό της υπό το νέο πολιτειακό όνομα της Χώρας, που συνέβει επί των ημερών του.
Αν και συνυπεύθυνος δυστυχών γεγονότων, όπως η γενοκτονία των Αρμενίων, και των Ποντίων Ελλήνων σε μαζική ίσως κλίμακα, είναι δύσκολο να μην παραδεχθεί κανείς ότι υπήρξε χαρισματικός ηγέτης κάνοντας ότι μπορούσε για να διασώσει ότι ήταν δυνατόν, από την εδαφική συρρίκνωση στην τελική δημιουργία και οργάνωση της σημερινής Τουρκίας.

(¹) Το τουρκικό γράμμα ü προφέρεται ως ένα φωνήεν μεταξύ ι και ου, (ίου) μη χωριζόμενο.
(²) Το πλήρες όνομα μετά την καθιέρωση, στη Τουρκία, επιθέτου (οικογενειακού ονόματος) το 1935.

Πίνακας περιεχομένων

[Επεξεργασία] Νεανικά χρόνια

Ο Μουσταφά Κεμάλ γεννήθηκε στις 12 Μαρτίου 1881 στη κατεχόμενη τότε από τους οθωμανούς Θεσσαλονίκη. Το όνομά του ήταν Μουσταφάς. Πατέρας του ήταν ο Αλβανός μουσουλμάνος Αλή Ριζά ή Ριζί, τελωνειακός υπάλληλος, που πέθανε όταν ο Μουσταφά ήταν σε μικρή ηλικία, και μητέρα του η Ζουμπεϊντέ Χανίμ. Τελειώνοντας το μουσουλμανικό ιεροδιδασκαλείο, σε ηλικία 12 ετών εισήλθε στην κατώτερη τότε στρατιωτική σχολή της Θεσσαλονίκης, όπου εκεί απέκτησε το παρωνύμιο Κεμάλ (δηλ. «ωριμότητα και τελειότητα»), επειδή λέγεται πως ήταν άριστος στα Μαθηματικά και στη συνέχεια φοίτησε στη Στρατιωτική Σχολή του Μοναστηρίου, (σήμερα Μπίτολα - ΠΓΔΜ), για να καταλήξει το 1889 στην Αυτοκρατορική Στρατιωτική Σχολή της Κωνσταντινούπολης από την οποία εξήλθε το 1904 με τον βαθμό του υπολοχαγού.
Σε ηλικία 24 ετών ο Μουσταφά Κεμάλ πλέον, προήχθη στο βαθμό του λοχαγού και παράλληλα άρχισε να εκδίδει –παράνομα- μία μικρή εφημερίδα που απευθύνεται στους συμμαθητές του από την Στρατιωτική Ακαδημία αναφερόμενος στις φιλελεύθερες ιδέες της εποχής. Θεωρούμενος τότε ως αντίθετος με το Σουλτανικό καθεστώς μετατέθηκε ως ημιεξορία στη Δαμασκό. Εκεί ίδρυσε το πολιτικό γραφείο «Βατάν» (=πατρίς) για την πολιτική και στρατιωτική οργάνωση της περιοχής. Υπηρετώντας για λίγο καιρό στην Ιόππη, όταν έμαθε πως στη Θεσσαλονίκη άρχισε να εκδηλώνεται μια κίνηση των Νεοτούρκων, ήλθε κρυφά στη Θεσσαλονίκη, όπου οργανώθηκε και έλαβε ενεργό μέρος¹ στην κίνηση αυτών προς εγκαθίδρυση συνταγματικών ελευθεριών στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, όπως απολάμβανε ήδη από 50ετίας και η Ελλάδα.
Ακολούθως φέρεται να επέστρεψε στην Ιόππη, και στη συνέχεια ως λοχαγός να επανέρχεται και να τοποθετείται επίσημα στη Θεσσαλονίκη (1907). Στη συνέχεια κατά τον Ιταλοτουρκικό πόλεμο (της Τρίπολης (Λιβύης) 1911 ο Κεμάλ συμμετείχε στην οργάνωση της άμυνας των εντοπίων πληθυσμών και παρά την ήττα που υπέστει η Οθωμανική Αυτοκρατορία στην Λιβύη, και κυρίως στο Τομπρούκ , το 1912, ο Κεμάλ προβιβάσθηκε σε Ταγματάρχη.,
Στις αρχές του Βαλκανοτουρκικού πολέμου ο Κεμάλ βρισκόταν ακόμη στη Β. Αφρική. Όμως κατά τον Β΄ Βαλκανικό πόλεμο συμμετείχε ως επιτελάρχης του Σώματος Στρατού της Καλλίπολης. Μετά την Βουλγαρο-τουρκική ειρήνη προάχθηκε στο βαθμό του αντισυνταγματάρχη και διορίσθηκε στρατιωτικός ακόλουθος στη Σόφια.
Κατά την εκστρατεία των Δαρδανελίων ή εκστρατεία της Καλλίπολης των Ανταντικών Συμμάχων, ο Κεμάλ ζήτησε τότε ν΄ αναλάβει την διοίκηση της άμυνας της Ραιδεστού διά των εκεί τουρκικών δυνάμεων, όπου και ανέλαβε προαχθείς σε συνταγματάρχη. Στον Πόλεμο αυτόν της Καλλίπολης, που αποδείχθηκε τουλάχιστον επιχειρησιακά η πλέον ανόητη ανάπτυξη των συμμαχικών δυνάμεων και κατά θέση και κατά χρόνο, γεγονός που είχε προβλέψει ο Ιωάννης Μεταξάς και κατάφερε ν΄ αποτρέψει τον Βασιλέα Κωνσταντίνο και τον, ασθμαίνοντα τότε για συμμετοχή της Ελλάδας σ΄ εκείνο τον πόλεμο, Πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, ο Κεμάλ επέδειξε εξαιρετικές στρατιωτικές αρετές, καταφέρνοντας να αποκρούσει δύο φορές καίριες επιθέσεις των Άγγλων, επιφέροντας αντίθετα μεγάλες απώλειες των Συμμάχων (Αύγουστος 1915). Τότε ο τουρκικός τύπος τον ονόμασε «Σωτήρα της Ισταμπούλ».
Από Φεβρουάριο μέχρι Δεκέμβριο 1915, οι Σύμμαχοι στην Καλλίπολη είχαν 145.000 νεκρούς και τραυματίες.

Το 1917 , ως διοικητής του 2ου Αυτοκρατορικού Σώματος, νικά τους ήδη ανοργάνωτους από την επανάσταση, Ρώσους, στο μέτωπο του Καυκάσου, και ανακόπτει την προέλαση κάποιας Ρωσικής στρατιωτικής δύναμης αποσπώντας τις περιοχές Μπίτλις και Μους, οπότε και η Οθωμανική κυβέρνηση τον προάγει σε υποστράτηγο (πασάς).
Το 1918 μετατίθεται στη Συρία , ως Διοικητής του 7ου Σώματος της Βαγδάτης. Κατά την τελευταία περίοδο της αντίστασης εκείνης προς τους Συμμάχους συνόδευσε τον τότε διάδοχο του θρόνου Μεχμέτ στη Γερμανία και παρακολούθησε από του γερμανικού στρατηγείου τις εχθροπραξίες στην κυρίως Ευρώπη.
Τέλος ανατέθηκε στον Κεμάλ η διοίκηση της Στρατιάς "Γκιλντιρίμ" (=κεραυνός) επικεφαλής της οποίας προσπάθησε να οργανώσει τουλάχιστον την υποχώρηση της, έναντι της άτακτης φυγής που σημείωνε υπό των Βρετανικών, και Αραβικών δυνάμεων προσβολής της, που είχε ξεκινήσει από τα εδάφη της Παλαιστίνης, αναλαμβάνοντας και τη διοίκηση ολόκληρου του ΝΑ μετώπου, χωρίς όμως καμία επιτυχία. Σ΄ εκείνη την υποχώρηση μόλις και που ο ίδιος διέφυγε την αιχμαλωσία.

  • (¹) Περιέργως στα γεγονότα εκείνα δεν αναφέρεται το όνομα του Κεμάλ μεταξύ των πρωταγωνιστών των επεισοδίων του κινήματος του νεοτουρκικού κομιτάτου "Ενώσεως και Προόδου " κατά του Σουλτάνου Χαμίτ. Όμως οι βιογραφίες μετά το 1923 αποδίδουν ιδιαίτερη σημασία στη συμμετοχή του Κεμάλ στα γεγονότα εκείνα προσθέτοντας ότι στα ληφθέντα στη συνέχεια σουλτανικά μέτρα διέφυγε της σύλληψης και επέστρεψε κρυφά στην Ιόππη.
  • Στο σημείο αυτό κρίνεται μάλλον αναγκαία η ανάλυση του χαρακτήρα του Κεμάλ όπως αυτή είχε διαμορφωθεί πριν την ευρύτερη δράση του.

[Επεξεργασία] Ο Χαρακτήρας του

Από τη νεαρή του ηλικία λέγεται πως είχε τάσεις απομονωτισμού. Σπάνια έκανε φιλίες με άλλα παιδιά, προτιμώντας να παίζει πάντα μόνος του. Όσο μεγάλωνε γινόταν περισσότερο εσωστρεφής και ανεξάρτητος. Στο δεύτερο σχολείο που φοίτησε είχε άσχημη διαγωγή, ήταν ισχυρογνώμων, εγωιστής και δύστροπος, απέναντι στους συμμαθητές του και είχε καταντήσει αντιπαθής.
Στη Στρατιωτική Σχολή ήταν πολύ καλός μαθητής αλλά εξίσου αντιπαθής. Από τη φύση του ευέξαπτος και απομονωμένος, δεν έκανε ούτε εδώ φίλους και όμως ήθελε πάντα να τον υπολογίζουν. Απολάμβανε να διδάσκει και να διοικεί την τάξη του. Ήταν ζηλιάρης και η ζήλια του αυτή κατέληξε σε μια κακεντρεχή απέχθεια προς κάθε άλλο νεαρό, που ήταν καλύτερος από εκείνον.
Φανταζόταν τον εαυτό του σαν ηγέτη μιας εξεγέρσεως, επαναστάτη χωρίς σεβασμό σε τίποτε το όσιο και ιερό, να ανατρέπει το κατεστημένο, να σώζει και να εκκαθαρίζει τη χώρα. Εβλεπε τον εαυτό του πάντα στο κέντρο, Αρχηγό, Διοικητή στον οποίο θα έπρεπε να πειθαρχούν και σέβονταν οι πάντες. Οι φανταστικές του επαναστάσεις ήταν γεμάτες εκδίκηση και θηριωδία.
Σε όλες του τις ενέργειες παρουσίαζε πρωτοφανή δραστηριότητα. Ήταν άνθρωπος προικισμένος με ισχυρή διορατικότητα, πανούργος και αδίστακτος. Η εσωτερική δύναμή του, τον έκανε να διακριθεί στα πεδία των μαχών ως στρατιωτικός ηγέτης, αλλά κυρίως με βάθρο αυτό να επιβληθεί στο λαό και να διακριθεί ως πολιτικός ηγέτης, συντρίβοντας όποιον αντιστεκόταν.
Άνοιξε τον δρόμο του ανάμεσα σε ποταμούς αίματος για να γίνει δικτάτορας της Τουρκίας. Συνέτριψε, έριξε, εξαφάνισε όλους εκείνους που του εναντιώθηκαν. Κρέμασε τους συντρόφους του, οι οποίοι τον βοήθησαν στην επικράτησή του και οι οποίοι πολέμησαν με αυτόν σε κοινούς αγώνες.

[Επεξεργασία] Επαναστατική δράση

Η ευρύτερη δράση του Κεμάλ αρχίζει αμέσως μετά την ανακωχή του Μούδρου (17/30 Οκτωβρίου 1918).
Ο Κεμάλ επιστρέφοντας στην Κωνσταντινούπολη σχεδόν καταδιωκόμενος από τους Συμμάχους μετά την κατάρρευση του ΝΑ. Μετώπου, μη δυνάμενος να κρατήσει ούτε μια σθεναρή αντίσταση, ο Σουλτάνος τον τοποθέτησε δυσμενώς σε μη μάχιμη υπηρεσία. Τότε ο Κεμάλ βλέποντας να χάνεται το γόητρό του, τέθηκε επικεφαλής μερίδας στρατιωτικών που αντιδρούσαν δημόσια στην εκτέλεση των όρων της παραπάνω ανακωχής. Οι Άγγλοι που κατείχαν εν τω μεταξύ την Κωνσταντινούπολη, με τον στόλο τους αγκυροβολημένο μπροστά στο λιμένα, στην αρχή επεδίωξαν να ματαιώσουν τα σχέδια του Κεμάλ, τελικά όμως έφθασαν στο σημείο να τον συλλάβουν.


  • Επειδή διαπιστώθηκε απόκρυψη, ηθελημένη ή όχι, κάποιων στοιχείων και παράλληλα καταχώρηση αυθαιρεσιών, το κείμενο από το σημείο αυτό και κάτω βρίσκεται στο στάδιο διασταύρωσης ιστορικών πηγών..

Μετά την ανακωχή του Μούδρου επειδή ερχόταν συνεχώς σε προστριβές με τους Βρετανούς, ο σουλτάνος τον τοποθέτησε δυσμενώς σε μη μάχιμη θέση του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας. Φθάνοντας ο Κεμάλ στην Κων/λη , βρήκε το Συμμαχικό Στόλο αγκυροβολημένο στο λιμάνι της .Παράλληλα άρχισε να γίνεται δέκτης πληροφοριών σχετικά με μυστική συμφωνία ανάμεσα στις Συμμαχικές Δυνάμεις με σκοπό το διαμελισμό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Αμέσως αρχίζει να οργανώνει τους οπαδούς της εθνικιστικής ιδέας και τους ενάντιους στην παθητική θέση της Σουλτανικής Αυλής. Ο Σουλτάνος Βαχιδεδίν , θέλοντας να τον απομακρύνει από την Κων/λη , αφού ανησυχούσε για την ταχύτατη διάδοση των φιλελεύθερων απόψεών του και να εξευμενίσει τους Βρετανούς, τον διορίζει διοικητή του 9ου ΣΣ, στις ανατολικές επαρχίες της Μ. Ασίας, για να ολοκληρώσει την αποστράτευση και αφοπλισμό του τουρκικού στρατού. Ο Κεμάλ όμως δέχθηκε τη θέση για τους δικούς του λόγους, δηλαδή για να δημιουργήσει ένα πυρήνα αντίστασης εναντίον του διαμελισμού των ανατολικών επαρχιών. Το 1919 έφθασε στην Σαμψούντα και παράς τις διαταγές που είχε, άρχισε να δημιουργεί νέο στρατό-εθνικιστικό-. Αμέσως μετά , συγκάλεσε μία εθνοσυνέλευση στο Ερζερούμ (Ιούλ. 1919) και στη συνέχεια μία δεύτερη στη Σεβάστεια (Σεπ. 1919) . Εκεί θέτει την αρχή της εδαφικής ακεραιότητας των περιοχών που ως επί το πλείστον κατοικούνται από τους Τούρκους και οραματίζεται μία λαϊκή κυβέρνηση , η οποία θα αναλάβει να εφαρμόσει αυτή την αρχή. Σε λιγότερο από ένα χρόνο, στις 23 Απρ 1920, συνέρχεται σε μία κωμόπολη της στέπας, σε μία περιοχή δύσβατη και άγρια, στην Άγκυρα, η Μεγάλη Εθνοσυνέλευση, η οποία ανακηρύσσεται αντιπροσωπευτική του έθνους και του εκχωρεί τις εξουσίες της. Ο Κεμάλ , στις 10 Φεβ 1920, κατανικά τους Γάλλους στο Μαράς. Τον Μαρ 1920 οι Ρώσοι επιστρέφουν τα εδάφη που είχαν καταλάβει από το 1878, Κάρς, Αρνταχάν, Αρτβίν και αναγνωρίζουν το νέο κεμαλικό Τουρκικό κράτος. Αυτό αποθαρρύνει τους Κούρδους να ξεκινήσουν απελευθερωτικό αγώνα και τον Απρ 1920 ενισχύουν το στρατό του Κεμάλ. Τον Δεκ 1920 υπογράφει συνθήκη ειρήνης με τη νέα Σοβιετική Δημοκρατία της Αρμενίας (Συνθήκη Γκιούμρου). Τον Ιαν 1921 καταστέλλει εξέγερση του Τούρκου Ετέμ Πασά και των αδελφών του , στην Περιοχή Τσετίς. Τον Φεβ 1921 το νέο Τουρκικό κράτος του Κεμάλ, αναγνωρίζεται με σύναψη συμφωνίας και από τρίτο κράτος, την Γεωργία. Τον Μαρ 1921 ο Κεμάλ βγαίνει νικητής σε εμφύλια σύγκρουση μεταξύ του στρατού του και του αντικεμαλικού κινήματος των Κιρκασίων, που εξόπλισε η κυβέρνηση της Κων/λης του πρωθυπουργού Δαμάτ Φερίτ. Τον Απρ 1921 συνθηκολογούν οι Ιταλοί και επιστρέφουν την Αττάλεια και το Ικόνιο στον Κεμάλ. Υπό την απειλή των όπλων παίρνει από την Συρία, την Αλεξανδρέττα. Τον Οκτ 1921 υπογράφει συνθήκη ειρήνης με την Γαλλία, η οποία ανακαλεί τα στρατεύματά της από τη ζώνη κατοχής της Κιλικίας και παραδίδει στις Τουρκικές εθνικιστικές δυνάμεις το σύνολο του πολεμικού υλικού, ενώ αργότερα τις εφοδιάζει με όπλα, πυρομαχικά , ακόμη και αεροπλάνα. Σε αντιστάθμισμα ο Κεμάλ επέτρεψε την είσοδο στην Τουρκία μεγάλων οικονομικών γαλλικών συγκροτημάτων. Η Γαλλία ανέλαβε την κατασκευή 2.077 μέτρων σιδηροδρομικού δικτύου, και την άδεια επένδυσης 42.000.000 γαλ. φράγκων στα ορυχεία της Τουρκίας και περίπου 80.000.000 γαλ. φράγκων σε λιμάνια και προκυμαίες. Με ανάλογες οικονομικές συμφωνίες παραχωρεί το 13,68% του συνόλου της συμμετοχής στις βιομηχανικές δραστηριότητες της Τουρκίας στη Βρετανία και το 32,77% στη Γερμανία, οι οποίες τάσσονται στο πλευρό του διαβλέποντας τα τεράστια οικονομικά οφέλη. Μοναδικός του αντίπαλος πια , οι Έλληνες, τους οποίους νικά τον Αυγ. 1922. Το ίδιο έτος οι Βρετανοί του παραδίδουν την Κων/λη και το Τσανάκ Καλέ, ενώ ο τελευταίος σουλτάνος Βαχιδεδίν, διαφεύγει στο εξωτερικό. Στις 29 Οκτ 1923, η εθνοσυνέλευση της Άγκυρας, κήρυξε πολίτευμα της χώρας τη δημοκρατία, με πρόεδρο ,εκλεγμένο παμψηφεί, τον Κεμάλ.

4. Η πολιτική του δράση α. Από το 1923 μέχρι το 1938, έτος του θανάτου του, αγωνίσθηκε για την ανόρθωση του τουρκικού κράτους και εδραίωσε τις μεταρρυθμίσεις, με τις οποίες προσπάθησε να εισαγάγει τη νέα Τουρκία στο χώρο των πολιτισμένων κρατών.Στη βίαιη αυτή επαναστατική μετατροπή της τουρκικής κοινωνίας, ο Ατατούρκ είχε σαν ιδεολογικό υπόβαθρο τις έξι γνωστές αρχές του: (1) Εθνικισμός= εθνική υπερηφάνεια, εθνικό κράτος, εθνική ομοιογένεια (2) Σεκουλαρισμός= χωρισμός θρησκείας και κράτους, λαϊκό κράτος (3) Ρεπουμπλικανισμός= Συνταγματική Δημοκρατία (4) Ποπουλισμός= ισότητα των πολιτών, ενεργοποίηση του λαού (5) Ριζοσπαστισμός= δομικές αλλαγές, ριζοσπαστικές διαδικασίες μετασχηματισμού κοινωνίας και κράτους. (6) Κρατισμός= συγκέντρωση της οικονομίας στα χέρια του κράτους. β. Ανάμεσα στα νέα μέτρα που πήρε και τα θεσμοθέτησε στο τουρκικό σύνταγμα, ήταν: (1) Αναγνώρισε την ισότητα ανδρών και γυναικών. Οι τουρκάλες αποκτούν δικαίωμα ψήφου πριν από τις γαλλίδες. (2) Αναγνώρισε τα εργατικά δικαιώματα. (3) Διαχώρισε τη θρησκεία από το κράτος. (4) Καταργεί την πολυγαμία, τα χαρέμια, την αποπομπή των γυναικών και την ανισότητα στην κληρονομιά. (5) Απαγόρευσε την κυκλοφορία με την παραδοσιακή τουρκική φορεσιά (φερετζέδες) και αμφίεση. Έκλεισε όλα τα μοναστήρια και τα θρησκευτικά τάγματα (δερβίσηδες κλπ). (6) Το 1928 ξεκίνησε την γλωσσική μεταρρύθμιση και απαγόρευσε τη χρήση του αραβικού αλφαβήτου, υπέρ του λατινικού. Παράλληλα άρχισε προσπάθεια κάθαρσης της τουρκικής γλώσσας ,ένα είδος εκτουρκισμού αυτής, με αντικατάσταση των πολυάριθμων αραβοπερσικών λέξεων που μέχρι εκείνη τη στιγμή χρησιμοποιούνταν. (7) Το 1934 επέτρεψε την εκλογή γυναικών στα δημόσια αξιώματα. (8) Το 1933 έκανε υποχρεωτική τη χρήση οικογενειακού ονόματος (επιθέτου) (9) Υποστήριξε την ανάπτυξη του θεάτρου ,της όπερας και του κινηματογράφου. (10) Κατάργησε τα θρησκευτικά δικαστήρια των καδήδων και αντικατάστησε το νόμο της σαρίας με ένα εμπορικό κώδικα (γερμανικό), ένα αστικό κώδικα (ελβετικό) και ένα ποινικό κώδικα (ιταλικό). (11) Κρατικοποίησε όλες τις ξένες εταιρείες και επιχειρήσεις που είχαν εγκατασταθεί στην Τουρκία γ. Ως πολιτικό του όχημα, είχε το ιδρυθέν από τον ίδιο Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα. Τα δύο αντιπολιτευόμενα κόμματα δηλ. το προοδευτικό Δημοκρατικό Κόμμα και το Ελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα , τα διέλυσε το 1930, με αποτέλεσμα στην Τουρκική Βουλή να υπάρχει μόνο το δικό του κόμμα.

           Αγαπημένες του φράσεις:

«Η ειρήνη με τον συμπολίτη, φέρνει την παγκόσμια ειρήνη» «Δεν υπάρχει γραμμή άμυνας. Υπάρχει χώρος άμυνας και περιοχή άμυνας. Και αυτή η περιοχή είναι όλη η Τουρκία.» «Η διατήρηση της οθωμανικής αυτοκρατορίας προκαλεί αναμφίβολα το μεγαλύτερο κακό στο τουρκικό έθνος» «Η επιστήμη είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για τη ζωή». Το όνομα ΑΤΑΤΟΥΡΚ (πατέρας των Τούρκων) του δόθηκε στην εθνική συνέλευση του1934. Πέθανε στις 10 Νοε 1938 στην Κων/λη, στα ανάκτορα του Ντολμάμπαχτσέ. Στην μοναχική του πορεία ,ένα πολύ σύντομο διάλειμμα αποτέλεσε ο γάμος του το 1922, με την Λατιφέ χανίμ, την μορφωμένη κόρη μιας πλούσιας οικογένειας της Σμύρνης.


ΚΕΦΑΛΑΙΟ «Β» ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ

1. Ως στρατιωτικός α. Δημιούργησε τον σύγχρονο τακτικό Τουρκικό στρατό, αποκόβοντάς τον ριζικά από τις Οθωμανικές τακτικές και παραδόσεις. β. Επέτυχε και τους δυο ΑΝΣΚ που είχε θέσει, δηλαδή την απελευθέρωση του εδαφικού χώρου που ως επί το πλείστον κατοικούν Τούρκοι (Ασιατική Τουρκία και Αν. Θράκη). γ. Επανέφερε την Τουρκική υπερηφάνεια σε ένα καταρρακωμένο και ηττοπαθές έθνος.

2. Ως πολιτικός α. Είναι ο ιδρυτής της σύγχρονης Τουρκικής Δημοκρατίας και του θρησκευτικά και εθνικά καθαρού Τουρκικού κράτους. β. Απογαλάκτισε το Τουρκικό έθνος από την παρακμασμένη Σουλτανική Αυλή της Κων/λης, γ. Απαίτησε και πέτυχε ο βασικός σκοπός της Δημοκρατίας της Τουρκίας να είναι ο συνδυασμός του μουσουλμανικού και του ευρωπαϊκού στοιχείου. δ. Το μεταρρυθμιστικό του έργο επηρέασε βαθύτατα τους στρατιωτικούς, τους υπαλλήλους της δημόσιας διοίκησης, τις εύπορες αστικές τάξεις (εμπόρων κλπ) και τους κατοίκους των μεγάλων πόλεων. Αντίθετα η φτωχολογιά και ο λαός της Ανατολίας, φυτοζωούσε μέσα σε συνθήκες μιας αγροτικής εκμετάλλευσης μεσαιωνικού τύπου. α. Σε ότι αφορά τις σχέσεις του με την Ελλάδα, μετά την Μικρασιατική καταστροφή πρωτοστάτησε σε μια πολιτική φιλίας και καλής γειτονίας, μέχρι τον θάνατό του από κίρρωση του ήπατος , σε ηλικία 58 ετών.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ Ολοκληρώνοντας την αναφορά μου , πιστεύω ότι έγινε κατανοητή η ηγετική μορφή του Κεμάλ στην σύγχρονη Τουρκική Ιστορία και ίσως στην Παγκόσμια.



Ο Μουσταφά Kεμάλ (1881-1938), ο επονομαζόμενος Ατατούρκ (στα τουρκικά: «Πατέρας των Τούρκων») θεωρείται από τους Τούρκους ο διαμορφωτής και ανανεωτής της σύγχρονης Τουρκίας και για αυτήν ακριβώς την προσφορά του ονομάστηκε «Πατέρας των Τούρκων».

[Επεξεργασία] Βιογραφία

[Επεξεργασία] 1919-1923

Επεκτείνετε αυτό το σημείο.

Τον Μάιο του 1919, μετά την ταπεινωτική ήττα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Κεμάλ πήγε στην Σαμψούντα του Πόντου με διαταγή του σουλτάνου να αναλάβει την διοίκηση της 3ης Στρατιάς στο Ερζερούμ. Όμως, με την άφιξή του στην Σαμψούντα, ο Κεμάλ αγνόησε την διαταγή του σουλτάνου και άρχισε να οργανώνει στρατό κατά του σουλτάνου και κατά των Ελλήνων, που είχαν ήδη καταλάβει την Ανατολική Θράκη και την Σμύρνη. Ο Σουλτάνος διέταξε την σύλληψη του Κεμάλ, αλλά ο τελευταίος διοργάνωσε την Μεγάλη Εθνοσυνέλευση των Τούρκων, η οποία και τον εξέλεξε ως τον πρώτο της πρόεδρο (23 Απριλίου 1920). Το κίνημα του Κεμάλ άρχισε να παίρνει μεγάλες διαστάσεις, ενώ η οθωμανική κυβέρνηση της Κωνσταντινούπολης άρχισε να μπαίνει στο περιθώριο των εξελίξεων. Κατά τα δύο επόμενα χρόνια, ο Κεμάλ υπέγραψε συμφωνίες ανακωχής και συνεργασίας πρώτα με τους Σοβιετικούς Ρώσους και κατόπιν με τους Γάλλους, που κατείχαν τον Λίβανο και την Συρία. Αντίθετα, οι Βρετανοί, αγνοώντας παντελώς την Άγκυρα, υπέγραψαν με την οθωμανική κυβέρνηση της Κωνσταντινούπολης την Συνθήκη των Σεβρών.

Έχοντας εξασφαλίσει τα νώτα του, ο Κεμάλ μετέφερε την έδρα του εθνικού αγώνα στην Άγκυρα, την οποία ως θέση έβρισκε ότι εξυπηρετούσε καλύτερα τους σκοπούς του. Στο μεταξύ κατά τις γενικές εκλογές για την οθωμανική βουλή στην Κωνσταντινούπολη, οι υποστηρικτές του Κεμάλ κέρδισαν την απόλυτη πλειοψηφία και πέτυχαν να αποδεχθεί η βουλή ως δική της απόφαση τις αρχές του Εθνικού Συμβολαίου. Πέτυχαν επίσης να ακυρωθεί το προηγούμενο διάταγμα της κυβέρνησης για την αποπομπή του Κεμάλ από το στράτευμα.

Επεκτείνετε αυτό το σημείο.

[Επεξεργασία] Βλέπε επίσης