Έλβα (νήσος)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η νήσος Έλβα (Ιταλ. Elba, Λατ. Ilva) είναι το μεγαλύτερο νησί του Τοσκανικού Αρχιπελάγους και το τρίτο μεγαλύτερο στην Ιταλία μετά τη Σικελία και τη Σαρδηνία.

Το νησί έχει πληθυσμό 30.000, έκταση 224 τετρ. χλμ. και ακτογραμμή μήκους 147 χλμ. Το μεγαλύτερο αστικό κέντρο είναι το Μαγγατζίνι. To τοπίο είναι άγριο με πολλούς λόφους και χαμηλά όρη. Το ψηλότερο σημείο είναι η κορυφή του όρους Καπάνε με υψόμετρο 1.018 μέτρα και βρίσκεται στη δυτική πλευρά του νησιού. Απέχει περίπου 10 χλμ. από την ηπειρωτική Ιταλία. Μπορεί κανείς να πάει στο νησί είτε με πλοίο, με ταξίδι περίπου μίας ώρας, είτε αεροπορικώς.

[Επεξεργασία] Ιστορία

Το νησί είναι γνωστό απο την αρχαιότητα για τα πλούσια κοιτάσματα σιδήρου. Τα πρώτα ορυχεία φτιάχτηκαν απο τους Ετρούσκους και αργότερα απο τους Ρωμαίους. Μετά την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας έπεσε θύμα επιδρομών απο διάφορα βαρβαρικά φύλα και Σαρακηνούς.

Από τις αρχές του 11ου αιώνα υπήρξε υπο την κυριαρχία Βενετών και Μεδίκων έως το 1603 οπότε και καταλήφθηκε από τον Φίλλιπο Β' της Ισπανίας. Το 1802 βρέθηκε υπό Γαλλική κυριαρχία και είδε μεγάλη οικονομική άνθιση.

Μετά από την αναγκαστική παραίτησή του ο Ναπολέων Βοναπάρτης εξορίστηκε στο νησί όπου και έμεινε για 9 μήνες και 21 μέρες μέχρι την δραπέτευση του την 26 Φεβρουαρίου, 1815. Κατά την περίοδο αυτή του δόθηκε το αξίωμα του αυτοκράτορα της νήσου με προσωπική φρουρά 600 ανδρών.

Το 1860 η νήσος ενώθηκε με το Βασίλειο της Ιταλίας.

Πιο πρόσφατα έχει γίνει γνωστή για το κρασί της, επίσης είναι δημοφιλές τουριστικό θέρετρο.