Ελληνοτουρκικός πόλεμος (1919-1922)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Έχει προταθεί αυτό το άρθρο ή τμήμα αυτού του άρθρου, να συγχωνευθεί με το Μικρασιατική εκστρατεία. (Σχολιάστε)
Αν πρόκειται να γίνει συγχώνευση σελίδων με μεγάλο ιστορικό, μην την κάνετε χειροκίνητα με «Αντιγραφή και Επικόλληση», αλλά ζητήστε την από τους διαχειριστές, προκειμένου να συγχωνευθεί και το ιστορικό των δύο σελίδων.


Ο Ελληνο-Τουρκικός πόλεμος του 1919-1922, γνωστός και ως Πόλεμος της Μικράς Ασίας, και στην Τουρκία αποτελεί κομμάτι του Τούρκικου πολέμου της Ανεξαρτησίας, ήταν ένας πόλεμος μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας που ξεκίνησε στην αρχή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.

Πίνακας περιεχομένων

[Επεξεργασία] Η κατάσταση στο Αιγαίο

Η αιτία για την έναρξη του πολέμου ήταν οι μυστικές συμφωνίες των Δυτικών δυνάμεων για να διαμελύσουν την Οθωμανική αυτοκρατορία μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Συγκεκριμένα, η Αγγλία υποσχέθηκε στους Έλληνες εδαφικές προεκτάσεις εις βάρος των Τούρκων αν συμμαχούσαν με τους Συμμάχους στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα εδάφη που υποσχέθηκαν οι Άγγλοι ήταν η Ίμβρος, η Τένεδος και τα μικρασιατικά παράλια.

Αυτή την περίοδο, ο Μουσταφά Κεμάλ, στρατιωτικός και ηγέτης μίας ομάδας επαναστατών, ίδρυσε το Τούρκικο Εθνικό Κίνημα στην Μικρά Ασία. Οι επαναστάτες θέλησαν να ελευθερώσουν τα μέρη που είχαν παραδωθεί στην Ελλάδα με την απραξία της Υψηλής Πύλης.


[Επεξεργασία] Κείμενο επικεφαλίδας

[Επεξεργασία] Άφιξη Ελληνικών στρατευμάτων

Στις 15 Μαΐου 1919 ελληνικά στρατεύματα φτάσαν στη Σμύρνη και κατέλαβαν την πόλη και τις γύρω περιοχές, με την κάλυψη του Ελληνικού, Γαλλικού και Βρετανικού ναυτικού. Ταυτόχρονα οι Έλληνες είχαν κατακτήσει και την Ανατολική Θράκη.

Έλληνες και Αρμένιοι της Σμύρνης υποδέχτηκαν τους Έλληνες ως σωτήρες. Οι Τούρκοι, έβλεπαν τους Έλληνες ως κατακτητές στον τόπο τους. Το μεγαλύτρο μέρος του Τούρκικου στρατού στην περιοχή παραδώθηκε στα συμμαχικά στρατεύματα ή κατέφυγε στην ύπαιθρο. Οι Δυτικές δυνάμεις συνέχισαν την κατάκτηση των γύρω περιοχών με σκοπό να ενισχύσουν την θέση τους στην περιοχή της Σμύρνης. Σταδιακά, η Ελλάδα είχε κατακτήσει το μεγαλύτερο μέρος των παραλίων της Μικράς Ασίας.

[Επεξεργασία] Ελληνική επέκταση

Τον Οκτώβριο του 1920, ο Ελληνικός στρατός προχώρησε στην Ανατολική Μικρά Ασία με την στήριξη πάντα των Δυτικών οι οποίοι θέλαν την Τούρκικη κυβέρνηση να υπογράψει την Συνθήκη των Σεβρών. Οι επιχειρήσεις αν και ξεκίνησαν από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, συνεχίστηκαν από τον Δημήτριο Γούναρη, αφού το κόμμα του Βενιζέλου έχασε τις εκλογές. Ο Γούναρης έκανε στρατηγούς του Ελληνικού στρατού, άσχετους και άπειρους μοναρχιστές με τον Βασιλιά Κωνσταντίνο να έχει τον πλήρη έλεγχο των στρατευμάτων στο Ιζμίρ. Οι ελληνικές δυνάμεις είχαν μία αποστολή. Να νικήσουν τον στρατό του Ατατούρκ και να τον αναγκάσουν σε διαπραγματεύσες.

Η πρώτη ήττα για τους έλληνες ήρθε στην πρώτη μάχη του Ινονού στις 11 Ιανουαρίου 1921. Αυτό ανάγκασε την Δύση να επισπέυσει τον διπλωματικό διάλογο, φοβούμενη ότι ίσως οι Τούρκοι αντεπιτεθούν. Παρ'όλο που έφτασαν κοντά σε συμφωνία, η Ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε να υπογράψει συνθήκη πιστεύοντας ότι μπορούσαν να κατακτήσουν ακόμη περισσότερα εδάφη. Η δεύτερη μάχη του Ινονού, ξεκίνησε στις 27 Μαρτίου και έληξε σε θριαμβευτική νίκη των Τούρκικων δυνάμεων. Οι Βρετανοί, αν και ήταν με το μέρος της Ελλάδος, αρνήθηκαν να συνεχίσουν την στρατιωτική στήριξη, για να μην προκαλέσουν την Γαλλική κυβέρνηση. Η Τουρκία έλαβε σημαντική στρατιωτική βοήθεια από τους Ρώσους.

Ο Ελληνικός στρατός συνέχισε να προχωράει μέχρι και 100 χλμ. έξω από την Άγκυρα. Εκεί, ο Ατατούρκ με τον στρατό του υπερασπίστηκε την πρωτεύουσα, πλέον, όχι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά της Τούρκικης Δημοκρατίας. Παρ'όλο που και οι δύο πλευρές ταλαιπωρήθηκαν από την μάχη, οι έλληνες πρώτοι οπισθωχώρησαν. Μέσα σε λίγες εβδομάδες, ο Ελληνικός στρατός είχε μόνο την Σμύρνη υπό την κατοχή του.

Ο στρατός του Ατατούρκ έφτασε στην Σμύρνη, την οποία και κατέλαβε. Ο ελληνικός στρατός και πλυθησμός έπρεπε να φύγει από την Σμύρνη για να σωθεί. Κατά την έξοδο των Ελλήνων και Αρμενιών πήρε φωτιά η πόλη. Μέχρις σήμερα δεν είναι γνωστό, ποιά πλευρά άρχησε την πυρκαϊά. Για αντίποινα, ο Τούρκικος στρατός αντιμετώπισε βίαια τον άμαχο Χριστιανικό πλυθησμό της Σμύρνης.