Μακαριώτατος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Μακαριώτατος

Τίτλος των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων αλλά και Θρησκευτικός. Απονέμονταν ως ευχητικός της μακαριότητας δηλαδή της πλήρους ευδαιμονίας, της ευτυχίας και γενικά του άνευ οχλήσεων βίου.

Ως θρησκευτικός απονέμονταν αρχικά στους Πατριάρχες Ιεροσολύμων, Αντιοχείας και Αλεξανδρείας, ως και στον Αρχιεπίσκόπο Κύπρου, μεταγενέστερα στον Αθηνών, Σερβίας και Ρουμανίας. O Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, κατά ιστορικό προνόμιο, προσφωνείται Παναγιώτατος, στα όρια της επαρχίας του.


Σημ: Κατά την Καινή Διαθήκη η απόλυτη μακαριότης (μακαριότητα) είναι ιδιότητα του Θεού, αλλά και ο άνθρωπος μπορεί να απολαμβάνει αυτής εφόσον ζεί κατά τη θεία θέληση, και αφού στον παρόντα βίο η μακαριότης δεν είναι πλήρης επιτυγχάνεται στη μέλλουσα ζωή ως ανταμοιβή επί των δίκαιων και αγαθών ανθρώπων όπως διατύπωσε ο Χριστός στην "επί του Όρους ομιλία" και που ο ευαγγελιστής Ματθαίος απεκάλεσε "Μακαρισμούς", επειδή οι λόγοι αυτοί άρχιζαν με τη λέξη "Μακάριοι".