Γεώργιος Στρέιτ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο Γέωργιος Στρέιτ (1868-1948) ήταν νομομαθής και πολιτικός.

Γεννήθηκε στην Πάτρα και ήταν γιός του νομομαθούς Στέφανου Στρέιτ και της Βικτωρίας Λόντου. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και στην Γερμανία και σύντομα έγινε διδάκτορας της νομικής στην Λειψία με την εναίσημο διατριβή Περί αντιστάσεως κατα της Αρχής. Το 1893 διορίστηκε υφηγητής του Διεθνούς Δικαίου στην νομική σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών και το 1898 έγινε καθηγητής. Εργάστηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών ως σύμβουλος & διευθυντής του και το 1910 διορίστηκε πρεσβευτής της Ελλάδας στην Βιέννη. Το 1914 χρημάτισε υπουργός εξωτερικών ενώ το 1926 αναγορεύτηκε Ακαδημαϊκός.

Είχε εκδόσει πολλά νομικά έργα όπως «Περί ιδιωτικού διεθνούς δικαίου. Εισαγωγή» (1895), «Σύστημα του ιδιωτικού διεθνούς δικαίου» (1906) καθώς και διάφορες μελέτες όπως «υπόθεσις Ζάππα» (1894), «Η θέσις των μεγάλων δυνάμεων απο απόψεως διεθνούς δικαίου» (1898), «Περί θέσεως της Καθολικής Εκκλησίας εν Ελλάδι» (1905), «Η εν Χάγη συνδιάσκεψις της ειρήνης» (1908), «η ναυτική συνδιάσκεψις της ειρήνης» (1908), «η ναυτική συνδιάσεψις του Λονδίνου» (1910) κ.α.

Απεβίωσε το 1948.