Τάγματα Ασφαλείας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Τα Τάγματα Ασφαλείας (Τ.Α.) ήταν στρατιωτικές ομάδες που έδρασαν στην Ελλάδα κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, σε ρόλο υποστηρικτικό των γερμανικών δυνάμεων κατοχής.

[Επεξεργασία] Δημιουργία και Δράση

Δημιουργήθηκαν από την κατοχική κυβέρνηση του Ιωάννη Ράλλη με νόμο που πέρασε στις 7 Απριλίου 1943.

Η επάνδρωσή τους γινόταν με αξιωματικούς του στρατού, με υποχρεωτική κλήτευση νέων σειρών και αποστράτων αξιωματικών. Ως ενδυμασία χρησιμοποιούσαν τη στολή των μακεδονομάχων. Η συνολική τους δύναμη ανήλθε σε περίπου 22.000 άνδρες, κατανεμημένους σε 9 'ευζωνικά' και 22 'εθελοντικά' τάγματα με επικεφαλής τον αντιστράτηγο των SS Βάλτερ Σιμάνα.

Η δράση των Τ.Α. ήταν κατά βάση αντι-εαμική και αντικομμουνιστική. Αν και έγινε προσπάθεια να εξαπλωθούν σε ολόκληρη τη χώρα, κύριοι χώροι δράσης τους ήταν η ανατολική Στερεά Ελλάδα και η Πελοπόννησος. Κατά την αποχώρηση των Γερμανικών δυνάμεων από την Ελλάδα, τα Τάγματα ασφαλείας ανέλαβαν αποστολές απασχόλησης των ανταρτικών δυνάμεων, ώστε ο γερμανικός στρατός να αποχωρήσει με ασφάλεια από την Ελλάδα.

[Επεξεργασία] Σχέσεις με τον πληθυσμό

Οι στόχοι και οι μέθοδοί των ταγμάτων ασφαλείας προκάλεσαν την αποστροφή μερίδας του λαού, από την οποία χρησιμοποιήθηκαν οι όροι γερμανοτσολιάδες, ταγματαλήτες και ράλληδες. Μετά την απελευθέρωση κάποια από τα μέλη τους καταδικάσθηκαν και φυλακίσθηκαν. Ίδια τύχη είχε και ο εμπνευστής τους Ιωάννης Ράλλης, ο οποίος κρίθηκε ένοχος εσχάτης προδοσίας και πέθανε το 1946 στη φυλακή. Παρ' όλα αυτά, εν μέσω της σύγκρουσης μεταξύ των εαμογενών και των αστικών κομμάτων για την κατάληψη της εξουσίας (Εμφύλιος 1946-1949), οι δεύτεροι στρατολόγησαν μέλη ή ολόκληρες ομάδες των Τ.Α. στις τάξεις τους, αμνηστεύοντας παράλληλα πολλούς από τους καταδικασμένους. Μολονότι τελικά τα πρώην μέλη των Τ.Α. βρέθηκαν στην πλευρά των νικητών μετά τον εμφύλιο πόλεμο, ουδέποτε κατάφεραν να κερδίσουν αισθήματα συμπάθειας ή έστω ουδετερότητας. Μέχρι και σήμερα ο χαρακτηρισμός ταγματασφαλίτης είναι στη λαϊκή κουλτούρα ύβρις, συνώνυμη της προδοσίας και του δοσιλογισμού.

[Επεξεργασία] Βιβλιογραφία

  • Βουρνάς Τάσος, Ιστορία της Νεώτερης και Σύγχρονης Ελλάδας, τόμοι Γ (ISBN:960-600-526-7) και Δ (ISBN:960-600-527-5) (Πατάκης, 2005)
  • Δουατζής Γιάννης, Οι Ταγματασφαλίτες (Αφοί Τολίδη, 1983)
  • Μαζάουερ Μαρκ, Στην Ελλάδα του Χίτλερ (Πατάκης, 1993)
Άλλες γλώσσες