Πεπτωκότες (Χριστιανισμός)
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Πεπτωκότες ονόμαζαν στην αρχαία εκκλησία τους αποστατημένους Χριστιανούς, κατά τους διωγμούς την περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Οι «πεπτωκότες» αρνούνταν να δώσουν ομολογία πίστης και προτιμούσαν να αποφύγουν το μαρτύριο. Υπήρχαν διαφόρων ειδών «πεπτωκότες», όπως αυτοί που θυσιάσαν στα είδωλα, αυτοί που απλώς αποκύρηξαν την πίστη τους με εξασφάλιση κάποιου λίβελλου(libellatici) τελέσεως θυσιών σε είδωλα παρότι δεν θυσίασαν, σε αυτούς που παρέδιδαν ιερά βιβλία ή αυτούς που πλήρωναν χωρίς να χρειαστεί να δώσουν ομολογία, αποφεύγοντας τη δοκιμασία. Οι πεπτωκότες ιδίως κατά τον 3ο αιώνα αποτέλεσαν αιτία για διαμάχες και σχίσματα στην Αρχαία Χριστιανική εκκλησία εξαιτίας του τρόπου που έπρεπε να επανέλθουν στους κόλπους της, μετά την «πτώση». Αρχικά η πρώτη αποστολική εκλησία κρατούσε αυστηρή στάση, αφού ζητούσε μετάνοια εως την «επιθανάτια κλίνη» όπου και ο Χριστός θα αποφάσιζε για την ψυχή του μετανοούντα. Οι πεπτωκότες κατά κύριο λόγο απαγορευόταν να συμμετέχουν στη Θεία Ευχαριστία. Με τα χρονια και με τη αύξηση των πεπτωκότων η εκκλησία στο σύνολό της υιοθέτησε μια πιο διαλλακτική στάση που αρχικά έγινε αιτία συγκρούσεων και σχισμάτων, ιδίως στη Δύση. Αργότερα η ονομασία πήρε την έννοια αυτών που αποχώρησαν από την εκκλησία ή έχασαν την πίστη τους και αποφάσισαν να επιστρέψουν.
[Επεξεργασία] Πηγές
- Βλάσιος Φειδάς, Εκκλησιαστική ιστορία, Eκδόσεις Διήγηση, Αθήνα, 2003