Βικιπαίδεια:Κριτική άρθρων/Κριτική άρθρων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Σ' Α Ν Α Ζ Η Τ Η Σ Η Τ Ω Ν Α Κ Ρ Ω Ν

Σύν Θεώ!

Η περίπτωση τού Ι. Συκουτρή απεκάλυψε τήν ύπαρξη υπολανθανόντων κοινών στοιχείων μεταξύ τής Κύπρου καί τής νήσου τού Ικάρου. Συνεπώς, η αναζήτησή τους πρέπει νά γίνη αντιληπτή ως "υποχρέωση", γιά τήν βελτίωση τού κοινού υπαρξιακού τους οπλοστασίου. Η άποψη γιά τήν συγγενική σχέση μεταξύ τής Κύπρου καί τής νήσου τού Ικάρου δέν είναι αυθαίρετη, αλλά προκύπτει από πολλά ...σημάδια! Πρωτίστως, από μία αδιαφανή αίσθηση: Παρά τό δεδομένο γεωγραφικό της στίγμα, τίς έγκριτες χαρτογραφίσεις καί τίς δορυφορικές φωτογραφικές επιβεβαιώσεις, η Κύπρος αποτελεί ένα γνήσιο αιγαιοπελαγίτικο στολίδι! Βεβαίως, η παραδοξολογία απαιτεί εξηγήσεις καί κατ' επέκταση ένα, από κοινού, διανοητικό ταξίδι, γιά τ' οποῖο, πρό πάντων, απαιτείται (η κατάντια μας) ...γλωσσική σύμβαση! Η ορολογία "τό νησί" δέν είναι αποδεκτή, γιατί χάνεται η θηλυκή ιδιότητα τής κάθε νήσου, μέ τήν οποία σημειώνεται η επικυριαρχία τής γονιμότητας. Η αναγκαιότητα γιά σταθερή αναφορά στήν θηλυκή, τήν καρποφόρα ιδιότητα, μας δεσμεύει στήν προγονική ορολογία. Τά ουδέτερα εξακολουθοῦν ν' αποπνέουν αγονία, στειρότητα! Γιά τό δέ τοπωνύμιο Ικαρία δέν γίνεται λόγος. Αποτελεί ξενόφερτο (αθηναϊκό) νεωτερισμό καί, πρό πάντων, γραμματολογικά λαθεμένο: Θηλυκό, ἐνώ ξεκινάει μέ Ικ.. Μέ τήν εξαναγωγή μας από τά λιμνάζοντα νερά του "δεδομένου", παρατηρούμε ότι πάντοτε η Κύπρος κατείχε μία ξεχωριστή θέση στήν θρησκευτική συνείδηση τών προγόνων μας. Από τό λυκαυγές τού ελληνισμού η Κύπρος εθεωρήθη ως η θεοτόκος νήσος τής Αφροδίτης! Στούς ευσεβείς εκείνους χρόνους, μία τέτοια τιμή δέν εκχωρείτο τυχαίως καί τήν απολάμβαναν ΜΟΝΟ αι αιγαιοπελαγίτικες νήσοι: Η Κρήτη μέ τήν γέννηση τού Διός, η Λήμνος μέ τήν γέννηση τού Ηφαίστου κι' η νήσος τού Ικάρου μέ τήν γέννηση τού Διονύσου . Αναμφίβολα, μέ τήν αποδοχή τής Κύπρου ως θεομήτορος τής Αφροδίτης, η νήσος επολιτογραφήθη ως αιγαιοπελαγίτις! Δέν είναι δυνατόν οι τότε Έλληνες ν' απέδωσαν τήν ανάδυση μίας τόσο σπουδαίας θεότητας σ' ένα ξένο πρός αυτούς τόπο. Μή λησμονούμε ότι στήν θρησκευτική τους συνείδηση ο Ερωτισμός αποτελούσε τήν κινητήριο δύναμη, διά μέσου τής οποίας επραγματοποιείτο η, κατ' έτος, καρποφορία τής γής, ο επισιτισμός τους, η, κατ' έτος, ανανέωση τού, προσωρινού, δικαιώματος τού ζήν! Πολύ αργότερα, μέ τήν επικράτηση τής αστικής αντίληψης, η Αφροδίτη εξέπεσε σέ ηδονιστικό σύμβολο. Οι ευσεβείς θεράποντες τής γής τήν αντιλαμβάνοντο ως τήν κινητήριο δύναμη τού αέναου κύκλου τής Ζωής. Δίχως τό ερωτικό σμίξιμο (μέ τήν βροχή) τού νεφεληγερέτη Διός, η μητέρα Γή απομένει στέρφα. Γιά τόν λόγο αυτό η Γή κι' η Θάλασσα είναι θηλυκού γένους, ενώ ο Ουρανός αρσενικού. Ο Ορίζοντας (τό σημείο επαφής τού Ουρανού μέ τήν Θάλασσα ή τήν Γή) αποτελεί τήν απόλυτη ερωτική πράξη! Τόν σταθερό πόλο έλξεως παντός ανθρωπίνου βλέμματος, διά τού οποίου προοιωνίζεται η συνέχεια τής Ζωής! Ο διαρκής θρίαμβος τής Αφροδίτης! Βεβαίως, Σήμερα τά πράγματα είναι απόμακρα, ασαφή καί δυσνόητα. Αλλά, άν κι' οι αρχαίες πεθαμένες θρησκείες δέν αναβιώνουν, απομένει όμως η ιερότητα τών τόπων Τούτο επιβεβαιώνεται κι' από τήν διαρκή ιερότητα τής κάθε θεομήτορος νήσου! Είναι απόλυτα διαβεβαιωμένο οτι η πλειονότητα τών επισκεπτών τους αισθάνεται μία ιδιαίτερη έλξη όταν πατάει τό έδαφός τους. Η σαγήνη, τήν οποία αισθάνονται δέν είναι τυχαία ούτε έχει σχέση μέ τίς επί μέρους "ομορφιές" τού φυσικού περιβάλλοντος. Η ιερότητα τής γής, τού χώματος, προκαλεί τήν αίσθηση τής μητρικής προστασίας καί ξεσέρνει τόν επισκέπτη πρός τά "πίσω", πρός τήν, πρό πολλού, χαμένη, παιδική αθωότητα. Η αναγέννηση τής "λησμονημένης" αυτής αίσθησης είναι απρόσμενη καί συγκλονιστική, μ' αποτέλεσμα ενώ σαγηνεύει τούς πολλούς, σ' άλλους νά προκαλεί φόβο καί τάσεις φυγής. Βέβαια, η ιερότητα τών θεοτόκων τόπων δέν αφήνει άγγικτους καί τούς ντόπιους, τούς μόνιμους κατοίκους. Τά κουζουλά μυαλά τους, αι ιδιαιτερότητές τους, αι έμμονες αντιλήψεις τους καί γενικώς η κατά περίπτωση μοναδικότητά τους, αποτελούν τό τίμημα τής διαβίωσης τους στούς ιερούς τόπους. Κι' όμως, αυτοί οι παράφρονες θιασώτες τής ξερολιθιάς καί τού βράχου, οι ένθερμοι εραστές τών μετέωρων αναβαθμίδων (πεζούλες), οι ακατανόητα κουζουλοί τών γκρεμνών, οι απροσάρμοστοι κι΄ άξεστοι χωριάτες τών βουνοκορφών αποτελούν τούς ουσιαστικούς θεματοφύλακες τών ιερών καί τών οσίων τού Έθνους. Σ' αυτούς τούς νεραϊδοπαρμένους αναζητούσε τό DNA τού Ελληνικού Πολιτισμού ο Ι. Συκουτρής! Κατά συνέπεια, θ' αποτελέση βαρύτατο έγκλημα, άρδευμα θανάτου, εάν η ιερότητα αυτών τών τόπων χαθή. Κατόπιν όλων αυτών, κρίνεται, επιεικώς, ως αφελής κι' ο επισκέπτης, ο οποίος, ενώ ευρίσκεται σέ μία θεοτόκο νήσο, στρέφει τήν πλάτη πρός τήν θεομήτορα ενδοχώρα γή κι' απολαμβάνει τήν δροσιά καί τήν θέα τής ...θάλασσας! Τίς αιγαιοπελαγίτικες καταβολές τής Κύπρου εγγυάται κι' η Κουμανδαρία. Η παρασκευή της από λιαστούς βότρυες αποτελεί μία καθαρά αιγαιοπελαγίτικη πρακτική, μέ τήν οποία υπογραμμίζεται τόσο η αρχαιότητα τών δεσμών όσο κι' η κοινή θρησκευτική αντίληψη. Η εμμονή τών λιαστών βοτρύων περιγράφει τήν ιστορική συμβολή τής αμπελουργίας στήν ζωή καί τήν ύπαρξη τών αιγαιοπελαγιτών. Κοινής συμπεριφοράς, ως πρός τίς αιγαιοπελαγίτικες νήσους, έτυχε η Κύπρος κι' όταν αι τότε "υπερδυνάμεις", διά λόγους πολιτικής σκοπιμότητας, απεφάσισαν νά "μεταστεγάσουν" τίς τοπικές θεότητες, από τίς θεογεννήτρες νήσους στόν ...αρρενωπό Όλυμπον! Η "μεταδημότευση" πρέπει ν' αρχισε λίγο μετά τό 1654 π.Χ. καί νά ολοκληρώθη περί τό 1000 π.Χ. κατά τήν άνθιση τού Ιωνικού Πολιτισμού. Τήν ίδια περίοδο, αρχίζει κι' αδελφοποίηση τής Κύπρου μέ τήν νήσο τού Ικάρου, όταν άρχισαν νά "επισκέπτονται" καί τίς δύο ...δύο αδέλφια! Ο Υλάτης Απόλλων τήν Κύπρον κι' η Ταυροπόλος Άρτεμις τήν νήσο τού Ικάρου. Μέ τό πέρασμα τού Χρόνου, απ' αυτές τίς "επισκέψεις" προέκυψαν δύο ναοί! Αι απρόσμενες επισκέψεις δύο αστικών θεοτήτων σέ δύο καθαρά αγροτικούς τόπους, προκαλεί πολλά ερωτήματα. Η εξευγενισμένη θεότητα τού Απόλλωνος, αποτελούσε τ' αντίπαλο αστικό (η Δήμητρα αποτελούσε τό γεωργικό) δέος πρός τόν Διόνυσο καί τήν αμπελοκαλλιέργεια. Στήν Κύπρον όμως, επαρουσιάσθη ως ...προστάτης τών δασών! Επίσης, εντύπωση προκαλεί κι' η μαρτυρία τού Στράβωνος, συμφώνως μέ τήν οποία, καί μόνο τ' άγγιγμα τού απολλωνίου ειδώλου, αποτελούσε σοβαρό έγκλημα μέ ποινή θανάτου! Η χαοτική απόσταση, μεταξύ τής πράξεως καί τής ποινής, πολλαπλασιάζει τά ερωτήματα. N' αλληλοσκοτώνωντο οι τότε Κύπριοι γιά μία τόσο ευτελή αιτία καί μάλιστα χάριν μίας ξενόφερτης θεότητας; Παρόμοια ερωτήματα ανακύπτουν καί γιά τήν παρουσία τής Ταυροπόλου αδελφής του στήν νήσο τού Ικάρου. "Φυτοφάγος" θεότητα, σ' ένα τόπο όπου ελατρεύετο ένα φυτό; Εκείνους τούς παλαιούς χρόνους ο Διόνυσος δέν ήταν αντιληπτός ως ο προστάτης τής Αμπέλου καί τού Οίνου, αλλά ως αυτή τούτη η Άμπελος κι' αυτός τούτος ο Οίνος. Σαφής ο στίχος τού Ευριπίδη: Αυτός (ο Διόνυσος), θεός όντας, σπονδή γιά τούς θεούς γίνεται. Συνεπώς, ποίοι καί γιατί εκατασκεύασαν ένα ιερό τής Ταυροπόλου στήν γενέτειρα τού Διονύσου; Τέλος, δέν πρέπει νά διαφύγη τό γεγονός ότι τόσο ο προστάτης τών δασών στήν Κύπρον όσο κι' η προστάτιδα τής αγρίας Φύσεως αδελφή του στήν νήσο τού Ικάρου έτυχαν παραθαλασσίων ναών! Οι προστάτες τών δασών καί τής αγρίας Φύσεως σέ παρά θίν' αλός τόπους; Αυτές αποτελούν τίς, πρός αναζήση, άκρες. Ως σταθερός μπούσουλας πλεύσης, η γνωμοδότηση τού μεγάλου θρησκειολόγου M. Nilsson : ...όπου βρίσκονται αυτά τά επίθετα (τού Απόλλωνος), δηλώνουν τήν αποστολική δραστηριότητα τών Δελφών καί τής Δήλου. Τό ταξίδι γιά τίς δύο νήσους τών θησαυρών έχει εκκινήσει! Δ. ΜΗΛΙΑΔΗΣ