Χαλκηδόνα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η Χαλκηδόνα (Χαλκηδών) ήταν αρχαία παραθαλάσσια πόλη της Βιθυνίας, στη Μικρά Ασία, σχεδόν απέναντι από την πόλη του Βυζαντίου.

Κτίσθηκε το 675 π.Χ. ως αποικία των Μεγαρέων, 18 χρόνια πριν κτιστεϊ το Βυζάντιο και αναπτύχθηκε πολύ γρήγορα λόγω του πανελλαδικά φημισμένου εκεί Μαντείου του Απόλλωνα. Κατακτήθηκε από τους Πέρσες επί Δαρείου και έπαιξε σημαντικό ρόλο στον μετέπειτα Πελοποννησιακό πόλεμο όπου η πόλη ταλαντεύτηκε πολλές φορές μεταξύ Αθήνας και Σπάρτης, στις συμμαχίες που σημάδεψαν την αρχαία Ελλάδα, για να περιέλθει τελικά σε παρακμή όταν μετά την ίδρυση της Νικομήδειας και τον θάνατο του Βασιλέως της Νικομήδη το 74 π.Χ. κατελήφθει από τους Ρωμαίους από τους οποίους την απέσπασε για λίγο καιρό ο Μιθριδάτης. Το 133 π.Χ. έγινε μέρος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από τον Άτταλο Γ΄ της Περγάμου. Επί Αυτοκράτορα Διοκλητιανού στη πόλη αυτή μαρτύρησε η Αγία Ευφημία. Μετά όμως την επικράτηση του Χριστιανισμού η Χαλκηδόνα υπέστει πολλές επιδρομές εκ μέρους των βαρβάρων. Το 616 καταλήφθηκε από τους Πέρσες και το 667 από τους Άραβες]]. Το 451 έγινε στην πόλη η Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος, η μέχρι σήμερα λεγόμενη «Οικουμενική Σύνοδος της Χαλκηδόνας» και το 507 η τοπική σύνοδος. Υπέστη αλλεπάλληλες επιθέσεις βαρβάρων μέχρι την κατάκτησή της από τους Οθωμανούς Τούρκους.

Σήμερα η περιοχή της παλιάς Χαλκηδόνας ονομάζεται Καντίκιοϊ (Kadıköy) και είναι ακριβό προάστιο της Κωνσταντινούπολης. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο διατηρεί μέχρι σήμερα τη Μητρόπολη Χαλκηδόνος. Από την αρχαία ιστορία της πόλεως τίποτα δεν υφίσταται εκτός από τμήμα παραλιακού τείχους και κάποιους τάφους που βρέθηκαν σε ανασκαφές οικοδομών και της σιδηροδρομικής γραμμής.