Επιτροπή για μια Εργατική Διεθνή - CWI

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Πιθανή παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων

Το περιεχόμενο που υπήρχε στο παρόν άρθρο πιθανώς παραβιάζει δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας και προέρχεται από το:

www.xekinima.org/archive/

Αν σκοπεύετε να επεξεργαστείτε το άρθρο, παρακαλούμε να το κάνετε χρησιμοποιώντας τον ακόλουθο σύνδεσμο σε μία προσωρινή σελίδα.
Σημείωση: Η επεξεργασία και τροποποίηση του αρχικού κειμένου δεν αρκεί για την αποφυγή παραβίασης πνευματικών δικαιωμάτων αλλά είναι προτιμότερο να γραφτεί το άρθρο από την αρχή. Στην περίπτωση επιβεβαίωσης ότι παραβιάζονται πνευματικά δικαιώματα θα διαγραφεί κάθε κείμενο που βασίστηκε στο αρχικό, όσο και αν έχει αλλάξει.

Ένας διαχειριστής θα αναλάβει τη μετακίνηση του νέου άρθρου που θα επεξεργαστείτε από την προσωρινή σελίδα στον τίτλο του παρόντος άρθρου.

  1. Παρακαλούμε μην επεξεργάζεστε προσωρινά το παρόν άρθρο.
  2. Αν είστε ο κάτοχος των πνευματικών δικαιωμάτων του κειμένου και επιθυμείτε τη δημοσίευσή του (ή αν έχετε εξασφαλίσει άδεια για τη χρήση του) στη Βικιπαίδεια υπό την Άδεια Ελεύθερης Τεκμηρίωσης GNU, παρακαλούμε ενημερώστε σχετικά τη Βικιπαίδεια με ένα email στο info-el@wikimedia.org.
  3. Μην προσπαθήσετε να προσθέσετε ξανά το ίδιο κείμενο σε επόμενες εκδόσεις του άρθρου γιατί θα αφαιρεθεί αμέσως.
  4. Αν επιθυμείτε να επεξεργαστείτε το άρθρο με αυτό τον τίτλο πριν την διευθέτηση του ζητήματος σχετικά με το καθεστώς των πνευματικών δικαιωμάτων, γράψτε ένα νέο άρθρο (χωρίς χρήση του προβληματικού κειμένου) στην προσωρινή σελίδα και ενημερώστε σχετικά στη σελίδα συζήτησης του άρθρου.
  5. Εφόσον δεν υπάρχει άδεια χρήσης του κειμένου, το παρόν άρθρο θα διαγραφεί δέκα ημέρες μετά την τοποθέτηση αυτής της σήμανσης. Αν κάποιος χρήστης έχει γράψει ένα νέο άρθρο, τότε αυτό θα μεταφερθεί στην παρούσα σελίδα.

Η Επιτροπή για μια Εργατική Διεθνή - CWI (Committee for a Workers' International) είναι ένα διεθνές δίκτυο τροτσκιστικών οργανώσεων. Στους κόλπους της συμμετέχουν πάνω από 40 τέτοιες οργανώσεις ανά τον κόσμο κάνοντας την τη δεύτερη μεγαλύτερη διεθνή οργάνωση μετά την Hνωμένη Γραμματεία της Τέταρτης Διεθνούς (USFI).

Πίνακας περιεχομένων

[Επεξεργασία] Ιστορία

[Επεξεργασία] Οι ιδεολογικές αιτίες που επιβάλανε τη δημιουργία της

Τον Απρίλη του 1974 μια μικρή ομάδα συντρόφων από μερικές ευρωπαϊκές χώρες (βασικά: Βρετανία, Ιρλανδία, Γερμανία και Σουηδία) συναντήθηκε στο Λονδίνο και προχώρησε στη συγκρό-τηση της Επιτροπής για τη δημιουργία μιας μαζικής Εργατικής Διεθνούς Οργάνωσης-CWI. 10 χρόνια πριν η ηγεσία της βασικής τροτσκιστικής οργάνωσης της εποχής εκείνης, της Ενιαίας Γραμματείας της Τέταρτης Διεθνούς, (USFI) είχε αποφασίσει να αρνηθεί να αναγνωρίζει σαν κανονικό μέλος (παρά μόνο σαν παρατηρητές) το μέχρι τότε βρετανικό τμήμα της. Αυτό ισοδυναμούσε με διαγραφή του μικρού τότε βρετανικού τμήματος, που δεν είχε, ουσιαστικά, παρά μια μικρή βάση μερικών δεκάδων μελών, στο Λίβερπουλ, με πολύ καλές ρίζες όμως μέσα στην εργατική τάξη. Η διαγραφή του βρετανικού τμήματος, που έγινε γνωστό και διεθνώς μέσα από τον τίτλο της εφημερίδας τους «Μίλιταντ» («Μαχητής») ήταν η κορύφωση μιας πολιτικής διαμάχης που κράτησε όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Στην εποχή που συζητάμε οι διασπάσεις από τις οποίες πέρασε ο τροτσκιστικός χώρος είναι πολλές. Η μεγάλη τους πλειοψηφία καταλήγει στα «αζήτητα πολιτικά αντικείμενα», και βρίσκεται στο περιθώριο της κοινωνίας. Η CWI όμως έμελλε, τριάντα χρόνια μετά τη δημιουργία της να καθιερωθεί σαν μια από τις τρεις πιο γνωστές Τροτσκιστικές οργανώσεις /προσπάθειες διεθνώς. Οι άλλες δύο είναι η Ενιαία Γραμματεία της Τέταρτης Διεθνούς - USFI, που ήδη αναφέραμε και η Διεθνής Σοσιαλιστική Τάση - IST, το αντίστοιχο του ελληνικού ΣΕΚ, γνωστοί και σαν «κρατικοκαπιταλιστές». Η CWI σήμερα λειτουργεί, δρα και παρεμβαίνει σε 41 χώρες στον πλανήτη, σε όλες τις ηπείρους. Σε ένα αντίστοιχο αριθμό χωρών δρα και η USFI.

[Επεξεργασία] Διεθνισμός και Διεθνής Οργάνωση

Το να ξεκινήσει μια μικρή ομάδα μαρξιστών από το Λίβερπουλ την πάλη για τη δημιουργία μιας μαζικής διεθνούς οργάνωσης των εργαζομένων που να έχει στόχο την κοινωνική επανάσταση, την ανατροπή του καπιταλισμού και το σοσιαλισμό διεθνώς, ακούεται μεγαλεπήβολο έως και εξωπραγματικό.

Στην πραγματικότητα το μόνο που έκανε η πρώτη ομάδα που συγκρότησε την CWI, ήταν να είναι συνεπείς προς τις ιδέες του μαρξισμού.

Γιατί, ο μαρξισμός από την πρώτη στιγμή που έκανε τα πρώτα του βήματα σαν ρεύμα μέσα στο εργατικό κίνημα σκεφτόταν σαν διεθνές ρεύμα κι επιδίωκε το κτίσιμο μιας διεθνούς οργάνωσης. Η κατανόηση από τη μεριά του Μαρξ και του Ένγκελς πως ο καπιταλισμός θα συνέθλιβε όλα τα εθνικά εμπόδια και σύνορα για να κάνει πραγματικότητα αυτό που σήμερα είναι γνωστό σε όλους σαν «παγκοσμιοποίηση» του καπιταλισμού, επέβαλλε τη δημιουργία μιας διεθνούς /παγκόσμιας οργάνωσης των εργαζομένων. Το θηρίο δε θα μπορούσε να νικηθεί σε μόνιμη βάση στο εθνικό επίπεδο!(1) O σοσιαλισμός ή κομμουνισμός(2) δε θα μπορούσε να κτιστεί στο επίπεδο ενός εθνικού κράτους!

Αυτά ήταν μερικά από τα θεμελιακά συμπεράσματα στα οποία κατέληξε ο Μαρξ από τη δεκαετία του 1840. Το κτίσιμο μιας διεθνούς οργάνωσης, μαζικής, εργατικής, επαναστατικής, ήταν το πρώτο καθήκον το οποίο πρόκυπτε για τους νεαρούς τότε Μάρξ και Ένγκελς.

Έτσι η πρώτη εργατική διεθνής οργάνωση (γνωστή σαν 1η Διεθνής) δημιουργήθηκε με το Μαρξ σε πρωταγωνιστικό ρόλο, το 1864. Η 1η Διεθνής διαλύθηκε μετά την ήττα της Παρισινής Κομμούνας το 1871. Η δεύτερη μεγάλη προσπάθεια γίνεται προς το τέλος της δεκαετίας του 1880 με τον Ένγκελς, τον στενό φίλο και συνεργάτη του Μαρξ, σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Η 2η Διεθνής, γνωστή και σαν Σοσιαλιστική Διεθνής, δημιουργείται το 1889. Όμως διαλύθηκε μέσα στη δίνη του 1ου παγκοσμίου πολέμου. Η πλειοψηφία των ηγετών των Σοσιαλιστικών Κομμάτων, το 1914, αντί να κινητοποιήσουν τις μάζες για να αποτρέψουν τον πόλεμο και να ανατρέψουν τον καπιταλισμό, όπως ρητά αναφερόταν στο πρόγραμμά τους, στράφηκαν στον «πατριωτισμό» και υποστήριξαν το καθένα τη δική του καπιταλιστική κυβέρνηση στον πόλεμο. Μεγάλοι επαναστάτες της εποχής, γνωστοί ήδη σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, όπως ο Λένιν ο Τρότσκι η Ρόζα Λούξεμπουργκ ο Κάρλ Λήμπνεχτ κλπ, διαχώρισαν τότε τη θέση τους από τη 2η Διεθνή και ξεκίνησαν μια νέα διεθνιστική προσπάθεια. Μετά τη νίκη της Οκτωβριανής επανάστασης του ’17 οι Μπολσεβίκοι παίρνουν την πρωτοβουλία για τη δημιουργία της 3ης Διεθνούς, γνωστής και σαν Κομμουνιστικής Διεθνούς-το 1919. Η κυριαρχία όμως του σταλινισμού στη Σοβιετική Ένωση οδηγεί και στον εκφυλισμό της Κομμουνιστικής Διεθνούς την οποία ο Στάλιν διαλύει και επίσημα το 1943.

Παρακολουθώντας την πορεία εκφυλισμού της λεγόμενης Κομμουνιστικής Διεθνούς ο Τρότσκι και οι υποστηρικτές του που είχαν διωχθεί από τα «κομμουνιστικά» - τώρα πια σταλινικά - κόμματα διεθνώς, παίρνουν την πρωτοβουλία για την τέταρτη προσπάθεια για να κτιστεί (επιτέλους) η μαζική επαναστατική διεθνής που οι Μαρξ και Ένγκελς είχαν οραματιστεί και για την οποία είχαν παλέψει από την αρχή. Αυτή είναι γνωστή σαν η 4η Διεθνής, της οποίας το πρώτο, ιδρυτικό συνέδριο συγκαλείται το 1938 (η πρόταση είχε αρχικά τεθεί από τον Τρότσκι το 1933).

[Επεξεργασία] Η 4η Διεθνής

Η 4η Διεθνής δεν μπόρεσε ποτέ να μετατραπεί σε μια μαζική δύναμη μάχης του εργατικού κινήματος. Οι εξελίξεις μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ήταν εντελώς διαφορετικές απ’ αυτές που περιμένανε οι τροτσκιστές εκείνης της εποχής, και διαφορετικές απ’ αυτές που είχε προβλέψει ο Τρότσκι πριν τη δολοφονία του από τον Στάλιν το 1940(3).

Η 4η διεθνής περίμενε μέσα από το β’ παγκόσμιο πόλεμο εξελίξεις ανάλογες με αυτές που ακολούθησαν τον α’ παγκόσμιο πόλεμο: δηλαδή επαναστατικές εκρήξεις στις εμπόλεμες χώρες και μαζικοποίηση των τμημάτων της 4ης Διεθνούς.

Επαναστατικές εκρήξεις και μεγάλα κινήματα πράγματι λαμβάνουν χώρα: η Ελλάδα, η Ιταλία, η Γαλλία, η Βρετανία αποτελούν μερικά από τα παραδείγματα. Όμως πέρα απ’ αυτά δημιουργείται μια καινούργια πραγματικότητα η οποία ήταν απρόβλεπτη: ο σταλινισμός, το βάρβαρο, μονοκομματικό, προσωπολατρικό καθεστώς της ΕΣΣΔ δυναμώνει και επεκτείνεται. Τα ρωσικά στρατεύματα καταλαμβάνουν μεγάλες εκτάσεις της ευρωπαϊκής ηπείρου ενώ από το ‘49 και μετά ο αγροτικός στρατός του Μάο παίρνει την εξουσία και η Κίνα κτίζει ένα καθεστώς καθ εικόνα και ομοίωση του σταλινισμού στην ΕΣΣΔ.

Στον καπιταλιστικό /ιμπεριαλιστικό κόσμο πέφτει πανικός. Το σχέδιο Μάρσαλ αποτελεί μια προσπάθεια των ΗΠΑ να βοηθήσουν τη Δυτική Ευρώπη να «σταθεί στα πόδια της» προσφέροντας αφειδώς οικονομική βοήθεια στις ευρωπαϊκές καπιταλιστικές οικονομίες. Οι αστικές τάξεις καταλαβαίνουν πως χρειάζεται μια πολιτική λιγότερο επιθετική ενάντια στα λαϊκά στρώματα και τις εργατικές τάξεις και στρέφονται από την «ελευθερία των αγορών» στον κρατικό παρεμβατισμό (ο Κεϋνσιανισμός γίνεται η κυρίαρχη οικονομική πολιτική). Για πρώτη φορά σε πολλές χώρες, εκλέγονται στις κυβερνήσεις εργατικά/σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Τα οποία βέβαια, καθόλου δεν ανταποκρίνονται στις διαθέσεις των εργατικών στρωμάτων που ζητούν σοσιαλισμό, αλλά κάτω από την πίεση της κοινωνίας προχωρούν σε μεγάλες κρατικές δαπάνες, στην Παιδεία, την Υγεία, τις συντάξεις, τα επιδόματα κλπ. Για πρώτη φορά στην ιστορία δημιουργείται η εντύπωση πως πραγματικά είναι δυνατό, οι ρεφορμιστές, (τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα που υπόσχονται αλλαγή της κοινωνίας με σταδιακές μεταρρυθμίσεις) να αλλάξουν ριζικά τη ζωή των εργατικών μαζών.

Όλα αυτά συνιστούν μια νέα φάση για διεθνώς. Ο καπιταλισμός μπαίνει σε μια περίοδο (κρατά περίπου 20 χρόνια) δυναμικής ανάπτυξης. Η ανεργία στις βιομηχανικές χώρες της Δύσης στην ουσία εξαλείφεται, το κράτος πρόνοιας γίνεται για πρώτη φορά στην ιστορία πραγματικότητα. Ο σταλινισμός και ο ρεφορμισμός, τα δύο βασικά ρεύματα στο εργατικό κίνημα δεν αποδυναμώνονται, αντίθετα ενισχύονται, και μάλιστα πέρα από κάθε πρόβλεψη. Ο τροτσκισμός, σαν ρεύμα, δεν μπορεί να μαζικοποιηθεί γιατί οι αντικειμενικές συνθήκες δεν ευνοούν. Δεν υπάρχει το κενό στην αριστερά που να επιτρέπει τη γοργή μαζικοποίηση ενός επαναστατικού ρεύματος.

Οι επικεφαλής της 4ης Διεθνούς μετά το θάνατο του Τρότσκι βρίσκονται λοιπόν αντιμέτωποι με εντελώς καινούργια φαινόμενα και ζητήματα τα οποία όμως δεν μπορούν να ερμηνεύσουν. Δεν έχουν ούτε το θεωρητικό κεφάλαιο ούτε την εμπειρία του Τρότσκι κι έτσι η 4η Διεθνής αρχίζει να παραδέρνει από το ένα αδιέξοδο στο άλλο. Η περιθωριοποίηση των δυνάμεων του τροτσκισμού δημιουργεί τις προϋποθέσεις για ατέρμονες διαμάχες που οδηγούν σε αντίστοιχες διασπάσεις κι έτσι δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για το σημερινό κατακερματισμό του χώρου.


Σημειώσεις:

(1) Ο Στάλιν αργότερα, μετά το θάνατο του Λένιν, θα ανακάλυπτε τη θεωρία του «σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα». Ήταν ένα από τα πρώτα βήματα του στην κατεύθυνση της εγκατάλειψης όλων των βασικών ιδεών του Μάρξ και των Μπολσεβίκων.

(2) Ο «κομμουνισμός» δεν έχει καμία σχέση με το βάρβαρο δικτατορικό σταλινικό καθεστώς που επικρατούσε στη Σοβιετική Ένωση, μέχρι την κατάρρευσή του το 1990. Για τους μαρξιστές, ιστορικά, «σοσιαλισμός» ή «κομμουνισμός» αναφέρονται στο ίδιο κοινωνικό σύστημα, στο οποίο ο καπιταλισμός έχει ανατραπεί και η εξουσία έχει περάσει στα εργατικά και λαϊκά στρώματα. Ο κομμουνισμός είναι απλά ο σοσιαλισμός που έχει ωριμάσει και βρίσκεται στην πιο εξελιγμένη του φάση.

(3) Ο Τρότσκι δολοφονήθηκε από πράκτορα των μυστικών υπηρεσιών του Στάλιν ο οποίος διείσδυσε στις γραμμές του τροτσκιστικού κινήματος και δολοφόνησε τον Τρότσκι μέσα στο γραφείο του στο Μεξικό όπου ζούσε εξόριστος.


Για τις διαφορές με τις άλλες δύο μαζικές διεθνής οργανώσεις USFI και IST βλέπε: [1]


[Επεξεργασία] Η περίοδος του εισοδισμού

1973 - 1975

Το 1973 ο παγκόσμιος καπιταλισμός γνώρισε τη μεγαλύτερη διεθνή οικονομική κρίση από την εποχή του β’ παγκόσμιου πολέμου.

Είναι το τέλος της μεγάλης περιόδου της μεταπολεμικής ανάπτυξης που ξεκίνησε από τις αρχές της δεκαετίας του ’50. Για δύο περίπου δεκαετίες οι εργαζόμενοι στις ανεπτυγμένες χώρες, απολάμβαναν συνθήκες πλήρους απασχόλησης (η ανεργία ήταν στο 2-3%) και μονιμότητα στις θέσεις εργασίας, απολάμβαναν ένα διαρκώς ανερχόμενο βιοτικό επίπεδο, το μέλλον για τη νέα γενιά φαινόταν εξασφαλισμένο, ενώ για πρώτη φορά στην ιστορία εμφανίστηκε το κράτος πρόνοιας (ή κοινωνικό κράτος) το οποίο μεριμνούσε για την εξασφάλιση δωρεάν παιδείας, δωρεάν υγείας, φτηνής εργατικής κατοικίας και εκτεταμένων κοινωνικών παροχών (ανεργιακά επιδόματα, επιδόματα για όλων των ειδών τις ειδικές ανάγκες, συντάξεις κλπ).

Η ύφεση του 1973 δεν ήταν μια συνηθισμένη κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι μια καμπή στην οποία ο καπιταλισμός περνά από μια εποχή ανάπτυξης, στην οποία η ζωή και οι συνθήκες εργασίας στις ανεπτυγμένες χώρες διαρκώς καλυτερεύουν, σε μια εποχή κρίσης, που το καπιταλιστικό σύστημα όχι μόνο αδυνατεί να συνεχίσει να προσφέρει παροχές αλλά ξεκινά την αντίστροφη διαδικασία του να παίρνει σιγά-σιγά πίσω όλα όσα παραχώρησε στην προηγούμενη περίοδο.

Η εποχή στην οποία αναφερόμαστε, οι αρχές της δεκαετίας του ‘70, είναι μια εποχή μαζικής ριζοσπαστικοποίησης και αμφισβήτησης. Έχει ήδη προηγηθεί ο Μάης του ’68 στη Γαλλία που από τη μια συγκλόνισε τη φοιτητική νεολαία σ’ όλο τον κόσμο, κι από την άλλη με τη γενική απεργία των Γάλλων εργατών έδειξε πως η κοινωνική επανάσταση παρέμεινε επίκαιρη και στις πιο ανεπτυγμένες βιομηχανικές χώρες. Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να νικήσουν στο Βιετνάμ παρά την απίστευτη βαρβαρότητά τους και το κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ φουντώνει απ’ άκρη σ’ άκρη στον πλανήτη. Παράλληλα, στις ΗΠΑ το κίνημα των Μαύρων για ίσα δικαιώματα δυναμώνει. Η αποικιακή επανάσταση, η εξέγερση δηλαδή των αποικιακών χωρών ενάντια στους αποικιοκράτες (Αγκόλα, Μοζαμβίκη, Ροδεσία/Ζιμπάπουε, Λάος, Καμπότζη, κλπ) συγκλονίζει τον τρίτο κόσμο, και αντανακλάται και στις ανεπτυγμένες χώρες. Η Μέση Ανατολή, με αφορμή το Παλαιστινιακό, αλλά σε συνδυασμό με τους αγώνες για αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστές, είναι στις φλόγες. Σ’ όλα αυτά, από το ‘74 και μετά προστίθενται και οι εκρηκτικές εξελίξεις στη Νότια Ευρώπη: στην Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία έχουμε ανατροπή των δικτατοριών που δημιουργούν συνθήκες κοινωνικής έκρηξης. Στην Πορτογαλία η ανατροπή των στρατιωτικών συνοδεύεται από ένα μεγάλο κίνημα που επιβάλλει την εθνικοποίηση του 70% της οικονομίας ο πορτογαλικός καπιταλισμός θεωρείται τελειωμένος.

Είναι μια εποχή επαναστατικής αναζήτησης. Και σ΄ αυτή τη συγκυρία συγκροτείται η CWI - τον Απρίλη του 1974.

Δουλειά στα μαζικά κόμματα

Ο βασικός κορμός των δυνάμεων που έχουν πάρει την απόφαση για τη συγκρότηση της CWI προέρχεται από το βρετανικό τμήμα το οποίο έχει ήδη διανύσει περίπου μια δεκαετία ζωής. Μαζί μ’ αυτούς οι πρώτες ομάδες (ή ακόμα και μονάδες - οι αριθμοί είναι πολύ μικροί) συντρόφων από την Ιρλανδία, τη Γερμανία, τη Σουηδία και μερικές άλλες χώρες.

Στην συντριπτική τους πλειοψηφία αυτές οι δυνάμεις δρουν, παρεμβαίνουν και λειτουργούν μέσα στα αριστερά-σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της εποχής. Είναι η εποχή της τακτικής του «εισοδισμού» μιας πολύ σημαντικής περιόδου στη ζωή της CWI. Μια περίοδο που μπορεί να πει κανείς ότι κράτησε περισσότερο απ’ ότι φανταζόντουσαν οι αρχικοί εμπνευστές της. Για την οποία η CWI δέχτηκε σημαντική (συχνά κακόβουλη και ενίοτε βρώμικη) κριτική από οργανώσεις της υπόλοιπης αριστεράς, καθώς η δουλειά της μέσα στα ρεφορμιστικά κόμματα (Σοσιαλδημοκρατικά, Σοσιαλιστικά, Εργατικά) «ερμηνεύτηκε» από τους αντιπάλους της σαν υποχώρηση στο ρεφορμισμό (οπορτουνισμός).

Η ουσία πάντως είναι πως η εποχή του εισοδισμού επέτρεψε στη CWI να κάνει μεγάλα βήματα στην καθιέρωση της σαν μια σημαντική δύναμη, να γίνει μια από τις πιο γνωστές οργανώσεις στο χώρο του τροτσκισμού διεθνώς. Αυτό έγινε μέσα από την παρέμβαση των δυνάμεων της CWI στους αγώνες του μαζικού κινήματος, αγώνες ιστορικούς, με επαναστατικά ξεσπάσματα σχεδόν παντού, οι οποίοι περνούσαν κατά κανόνα μέσα από τα μαζικά κόμματα της ρεφορμιστικής αριστεράς («σοσιαλδημοκρατικά», «σοσιαλιστικά» και «εργατικά» κόμματα) που τότε είχαν εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά από ότι σήμερα.

Τα επόμενα χρόνια μέχρι το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80 είναι χρόνια ραγδαίας ανάπτυξης της CWI, είναι ταυτόχρονα χρόνια στη διάρκεια των οποίων μια νέα γενιά επαναστατών στελεχών χτίζεται και ατσαλώνεται μέσα από τους ταξικούς αγώνες του μαζικού κινήματος.

Εισοδισμός

Η «τακτική του εισοδισμού» είναι μια αρκετά παρεξηγημένη τακτική. Επί της ουσίας έχει να κάνει με την είσοδο των επαναστατών μέσα σε υπάρχοντα μαζικά κόμματα της εργατικής τάξης μέσα από τα οποία παλεύουν για τη διάδοση των δικών τους, μαρξιστικών, ιδεών.

Στόχος της τακτικής του εισοδισμού δεν είναι να πειστούν οι ηγέτες των μαζικών αυτών κομμάτων για την ορθότητα των μαρξιστικών ιδεών. Καθόλου. Τέτοιες αυταπάτες είναι καταστροφικό αν υπάρχουν. Ο βασικός σκοπός που εξυπηρετείται με την τακτική του εισοδισμού είναι το να αποκαλύψουν οι μαρξιστές στα μάτια των πιο αγνών και ανιδιοτελών αγωνιστών της βάσης αυτών των κομμάτων, πως οι ηγέτες τους είναι σοσιαλιστές μόνο στα λόγια πως στην πράξη δουλεύουν, σε τελευταία ανάλυση, για τη διάσωση του καπιταλιστικού συστήματος. Και στη συνέχεια να πείσουν τους πιο μαχητικούς και ταξικούς αγωνιστές να ενταχθούν στην επαναστατική οργάνωση, με τελικό στόχο τη δημιουργία νέων μαζικών κομμάτων της αριστεράς, επαναστατικών.

Βασική προϋπόθεση για την υιοθέτηση της τακτικής του εισοδισμού είναι να υπάρχουν σοβαρές ευκαιρίες για τη διάδοση των μαρξιστικών ιδεών, και για την ανάπτυξη των δικών τους δυνάμεων μέσα στα κόμματα αυτά της αριστεράς. Και αυτή ήταν, πράγματι, η εικόνα των ρεφορμιστικών (ή σοσιαλδημοκρατικών) κομμάτων στην περίοδο που συζητάμε. (Στη δεκαετία που ακολούθησε, του ’80, αυτή ήταν η κατάσταση ήταν χαρακτηριστική και μερικών «Κομμουνιστικών» Κομμάτων)


Περισσότερα για την περίοδο του εισοδισμού βλέπε: [2]



[Επεξεργασία] Από το 1990 και μετά

Την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης την είχε προβλέψει και την είχε τεκμηριώσει θεωρητικά μόνο ένας πολιτικός στοχαστής, ο Λέων Τρότσκι.

Η ορθότητα της πρόβλεψης όμως αποτελούσε "μικρή παρηγοριά" μπροστά στις αρνητικές συνέπειες για το διεθνές εργατικό κίνημα που θα είχε η καπιταλιστική παλινόρθωση στο ανατολικό μπλοκ.

Για την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές αυτό αποτελούσε μια τεράστια επιτυχία η οποία τους επέτρεπε να μπουν στην επίθεση ενάντια στο εργατικό κίνημα και τους λαούς του τρίτου κόσμου διεθνώς. Για το εργατικό κίνημα θα σήμαινε μια φάση ηττών και υποχώρησης, μια κλιμάκωση των επιθέσεων που είχε αρχίσει να δέχεται από τη δεκαετία του '80, θα σήμαινε την "απογείωση" του νεοφιλελευθερισμού.

Η παραδοσιακή αριστερά έχασε κυριολεκτικά τον μπούσουλα της. Τα ΚΚ περάσανε από διασπάσεις και η συντριπτική τους πλειψηφεία κινήθηκε προς τα δεξιά. Η σοσιαλδημοκρατία (ΣΔ) εγκατέλειψε κάθε αριστερή παράδοση και πολιτική, και τα κόμματα της μπήκαν ολοκληρωτικά στην υπηρεσία του κεφαλαίου.

Το εργατικό κίνημα διεθνώς μπήκε σε μια φάση ιδεολογικής και πολιτικής σύγχυσης. Οι ιδέες του Μαρξισμού δέχτηκαν πλήγμα καθώς η προπαγάνδα των αστών τις ταύτιζε με το σοβιετικό καθεστώς. Οι εργαζόμενοι νιώθανε πως ο εχθρός, το κεφάλαιο και ο ιμπεριαλισμός, "παίζανε μονότερμα". Είδανε τις ηγεσίες τους, τα κόμματα της αριστεράς και τα συνδικάτα, να τα ξεπουλούν όλα κια να υποτάσσονται στο νεοφιλελευθερισμό. Η απογοήτευση ήταν μεγάλη, το πολιτικό αδιέξοδο τεράστιο, το "τίποτα δε γίνεται" έγινε μονόδρομος για πολλούς.

[Επεξεργασία] Αντίκτυπος στη CWI

Η δεκαετία του '90 ξεκίνησε αρνητικά για τη CWI από τη πρώτη στιγμή. Προτού ξεκαθαρίσουν καλά - καλά οι συνέπειες των εξελίξεων στις σταλινικές χώρες προέκυψε το ζήτημα της τακτικής που αφορούσε τον "εισοδισμό" στα ΣΔ κόμματα.

Όπως εξηγήθηκε παραπάνω η κυρίαρχη τακτική τη δεκαετία του '70 (αλλά όχι η μοναδική) για τα τμήματα της CWI ήταν ο "εισοδισμός", δηλαδή η δουλειά μέσα στα κόμματα της εργατικής τάξης και του μαζικού κινήματος, κύρια ΣΔ αλλά σε κάποιες περιπτώσεις και Κομμουνιστικά, με στόχο το κέρδισμα ανιδιοτελών, ταξικών αγωνιστών στις ιδέες του επαναστατικού μαρξισμού.

Από τις αρχές της δεκαετίας του '80 μια σειρά από παράγοντες αρχίζουν να διαφοροποιούν αυτήν την εικόνα. Τα ρεφορμιστικά (Σοσιαλιστικά, Σοσιαλδημοκρατικά, Εργατικά) κόμματα σε μια σειρά από χώρες αναλαμβάνουν για πρώτη φορα στην ιστορία τους τη διακυβέρνηση. Τέτοια παραδείγματα, όπως το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα, ήταν τα Σοσιαλιστικά Κόμματα στη Γαλλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία και αλλού. Στις αρχές της δεκαετίας του '80 σχεδόν σε όλη την Ευρώπη κυριαρχούσαν οι "σοσιαλιστές".

Αυτή η εξέλιξη αποκάλυπτε στις πλατιές μάζες για πρώτη φορά τον χρεοκοπημένο χαρακτήρα ηγετών όπως ο Παπανδρέου, ο Μιτεράν, ο Γκονζάλες κλπ, και η σχέση που είχε αναπτυχθεί μέχρι τότε ανάμεσα σε αυτές τις ηγεσίες και το μαζικό κίνημα άρχισε να αλλάζει δραστικά. Οι ταξικοί αγωνιστές άρχισαν να εγκαταλείπουν τα κόμματα αυτά μαζικά, αγανακτισμένοι απο τη μια και απογοητευμένοι από υην άλλη.

Ανταποκρινόμενα στην αλλαγή της σχέσης των κομμάτων αυτών με την πρωτοπορία του κινήματος και ειδικά της νέας γενιάς, τα τμήματα της CWI στις διάφορες χώρες διαφοροποιούσαν ανάλογα την τα­κτική τους κι άρχισαν να αποστασιοποιούνται απότα ρεφορμιστικά κόμματα. Άρχισαν όλο και περισ­σότερο να δίνουν έμφαση στην ανεξάρτητη δουλειά, με δικές τους ανεξάρτητες πρωτοβουλίες και εκ­στρατείες μειώνοντας όλο και περισσότερο (μέχρι και μηδενίζοντας) το χρόνο που αφιέρωναν στο ε­σωτερικό των κομμάτων αυτών. Η ανάπτυξη και ενί­σχυση των οργανώσεων της CWI προερχόταν όλοκαι περισσότερο από την ανεξάρτητη δουλειά ενώ η σχέση με τα παραδοσιακά κόμματα περιοριζό­ταν όλο και περισσότερο σε μια απλή ψήφο, κι αυτή συχνά με προϋποθέσεις.

Λίγο πριν την είσοδο της δεκαετίας του '90 το ζήτημα αυτό, της τακτικής, έφτασε σε πλήρη ωρί­μανση, και από τους συvτρόφoυς του Σκοτσέζικου τμήματος μπήκε η πρόταση της ανεξάρτητης καθό­δου δικών μας υποψηφίων στις εκλογές.

[Επεξεργασία] Σύγκρουση για την τακτική - 1990

Η πρόταση των Σκοτσέζων συντρόφων δεν προήλθε τυχαία. Οι σύντροφοι είχαν μπει μπροστά στον αγώνα του πολ ταξ ο οποίος ξεκίνησε από τη Σκοτία και ο οποίος είχε τεράστια απήχηση στον πληθυ­σμό, με τους δικούς μας σ. μπροστά. Με βάση αυ­τή τη νέα σχέση με το μαζικό κίνημα οι σ. νοιώθανε πως τώρα πια μπορούσαν να απευθυνθούν άμεσα στην εργατική τάξη και να ζητήσουν τη ψήφο τους. Κατανοούσαν πως η τακτική του «εισοδισμού» είχε εξαντλήσει ότι ήταν να δώσει, πως τώρα πια είχαμε αρκετές δυνάμεις στη Σκοτία για να μιλήσουμε α­πευθείας στο μαζικό κίνημα και να πούμε: «ξεχά­στε το Εργατικό Κόμμα εδώ κτίζουμε κάτι καινούρ­γιο, πραγματικά δικό σας, σοσιαλιστικό και ταξι­κό, στηρίξτε εμάς»

Η τακτική των Σκοτσέζων συντρόφων ήταν απόλυτα σωστή. Και η μεγάλη πλειψηφία της Διεθνούς συμφώνησε με αυτό που ονομάστηκε «Σκοτσέζικη στροφή».Όμως μια δυναμική μειοψηφία δια­φώνησε, και επικεφαλής αυτής της μειοψηφίας τέ­θηκε ο Τέντ Γκραντ ο γηραιότερος και με ιδιαίτερο κύρος από τα ιδρυτικά στελέχη της CWI.

Η μειοψηφία στις γραμμές της CWI είχε αναγά­γει τη δουλειά μέσα στα εργατικά κόμματα ή τον προσανατολισμό σ' αυτά σε ζήτημα αρχής. Λέγα­νε πως η πλειοψηφία είχε χάσει τα ταξικά της χα­ρακτηριστικά και μετεξελισσόταν σε μια σεκταρι­στική οργάνωση. Στη συνέχεια για να δικαιολογή­σουν την αδυναμία τους να πείσουν την πλειοψηφία«ανακάλυψαν» πως δεν υπήρχε δημοκρατία, έτσι η πολιτική συζήτηση εκφυλίστηκε και η Διεθνής ο­δηγήθηκε στη διάσπαση.

Η τάση αυτή, που διεθνώς ονομάζεται Επιτρο­πή για μια Μαρξιστική Διεθνή, είναι σήμερα βαθιά «βυθισμένη» στα ΣΔ (ή αντίστοιχα) κόμματα και προσδοκά την εμφάνιση σ' αυτά «αριστερών πτε­ρύγων» που να αποτελέσουν τη βάση για τα νέα επαναστατικά κόμματα του μέλλοντος. Στην Ελλά­δα η τάση αυτή εκπροσωπείται από τη Σοσιαλιστι­κή Έκφραση, η οποία μέχρι και σήμερα παραμένειστο ΠΑΣΟΚ...

[Επεξεργασία] Ανεξάρτητη στροφή

Η CWI προχώρησε και ολοκλήρωσε την στρο­φή που ξεκίνησε απ' τους Σκοτσέζους συν­τρόφους στην τακτική. Τα χρόνια που ακο­λούθησαν οδήγησαν στην πλήρη δεξιά στροφή των ρεφορμιστικών κομμάτων, σε βαθμό που η CWI υιοθέτησε τον όρο «αστικοποίηση». Αυτό σήμαινε την ολοκληρωτική τους υποταγή στις ανάγκες του κεφαλαίου και στο νεοφιλελευθερισμό. Και συνο­δευόταν από την αποξένωσή τους από οτιδήποτε ριζοσπαστικό, ταξικό και μαχητικό στο εργατικό κίνημα. Συνοδευόταν επίσης από την αλλαγή της εσωτερικής τους σύνθεσης καθώς κατακλύσθηκαν από τεχνοκράτες, μικροαστούς και καριερίστες της πολιτικής. Οι μάζες εξακολουθούν σε μεγάλο βαθ­μό να τα ψηφίζουν, χωρίς όμως αυταπάτες, αλλά για να εμποδίσουν την επιστροφή κομμάτων που θεωρούν χειρότερα, πιο αvτιδραστικά. Κι αυτό όμως περιορίζεται με την πάροδο του χρόνου. Σύντομα, έτσι, για το σύνολο της CWI υιοθετή­θηκε το σύνθημα του χτισίματος «νέων εργατικών κομμάτων» ή «νέων κομμάτων της αριστεράς», που να μπουν επικεφαλής των αγώνων του εργατικού κινήματος.


[Επεξεργασία] Η CWI στους αγώνες της δεκαετίας του '90

Το χτίσιμο των δυνάμεων των μαρξιστών περ­νάει μέσα από τη συμμετοχή στους αγώνες του κινήματος.

Οι αγώνες στην αρχή της δεκαετίας είναι κατ' αρχήν αγώνες αμυντικοί - οι εργαζόμενοι προσπα­θούν να προστατεύσουν τις κατακτήσεις και το βιοτικό τους επίπεδο ενάντια στις επιθέσεις.

Ένα δεύτερο χαρακτηριστικό της περιόδου αυτής είναι ότι οι αγώνες έχουν πολύ συχνά έναν «επιμέρους» χαρακτήρα, δεν αφορούν δηλαδή μεγάλες κοινωνικές αλλαγές, αλλά το νοσοκομείο της περιοχής, τους πολιτικούς πρόσφυγες κτλ. Αυτό το δεύτερο χαρακτηριστικό έχει να κάνει με το γεγονός πως πολλοί αγωνιστές νοιώθουν πως δεν μπορούν να τα βάλουν με το σύ­στημα συνολικά, οπότε στρέφονται στην πάλη για «μικρά» και συγκεκριμένα ζητήματα, στα οποία νοιώθουν πως μπορεί να έχουν κάποια αποτελέ­σματα.

Μετά το μέσο της δεκαετίας η εικόνα αυτή αλ­λάζει σταδιακά, καθώς το καπιταλιστικό σύστημα δείχνει πως δεν μπορεί να αποφύγει τις κρίσεις τους πολέμους κλπ. Και στο τέλος της δεκαετίας η εικό­να αυτή θα αλλάξει ριζικά, καθώς το κίνημα ενά­ντια στην παγκοσμιοποίηση αποκτά έντονα επιθε­τικά χαρακτηριστικά, ζητά συνολική αλλαγή πολι­τικής, κινητoπoιεί εκατομμύρια, θέτει το ζήτημα νέ­ων πολιτικών σχηματισμών της αριστεράς και έχει ένα πρωτόγνωρο - για μαζικό κίνημα - διεθνισμό.

Οι οργανώσεις της CWI μπαίνουν μαχητικά σε αυτές τις μάχες, είτε είναι μικρές είτε μεγάλες. Με­ρικά ενδεικτικά παραδείγματα που δείχνουν πώς η CWI μπήκε στη δεκαετία του '90 με μικρές δυνά­μεις αλλά βγήκε σημαντικά ενισχυμένη είναι η Ιρ­λανδία, η Σουηδία και η Νιγηρία.


[Επεξεργασία] Η CWI σήμερα

Σήμερα η CWI παρεμβαίνει σε παραπάνω από 40 χώρες και σε όλες τις ηπείρους. Έχει το μεγαλύτερο αριθμό εκλεγμένων συνδικαλιστών που είχε ποτέ. Και ενώ στη δεκαετία του '80 στη μόνη χώρα που έιχε εκλεγμένους συμβούλους ήταν η Βρετανία σήμερα υπάρχουν δημοτικοί σύμβουλου εκλεγμένοι στο 20 - 25% των τμημάτων της CWI.

To κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση ε­πέτρεψε την παρέμβαση των μελών και στε­λεχών της CWI σε δεκάδες χώρες σ' όλες τις ηπείρους. Στην παρέμβαση σ' αυτό το κίνημα η CWI δια­τηρεί μια διαφορετική στάση απ' ότι η μεγάλη πλειο­ψηφία των υπόλοιπων οργανώσεων της εξωκοινο­βουλευτικής αριστεράς που παρεμβαίνουν σ' αυτό. Το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση δεν είναι ένα ταξικό, εργατικό κίνημα, είναι ένα κίνημα κατά κύριο λόγο νεολαιίστικο, με τους επικεφαλής του να ανήκουν στο χώρο των ριζοσπαστών μικροα­στών διανοούμενων και με την «αριστερή» ΣΔ να παίζει σημαντικό ρόλο στην ύπαρξή του. Ένα κομ­μάτι της αριστεράς αναλαμβάνει για τον εαυτό του το ρόλο του να πιέσει και να σπρώξει αυτούς τους ηγέτες, διανοούμενους και συνδικαλιστές, προς τ' αριστερά. Η CWI δεν ενδιαφέρεται ούτε συμφωνεί μ' αυτό το ρόλο. Θεωρεί πως μέσα στο κίνημα αυτό και στα Φόρουμ τα οποία συγκροτεί, υπάρχει μια αριστερή και μια δεξιά πτέρυγα. Η CWI δεν ενδια­φέρεται να πιέσει τη δεξιά πτέρυγα να κινηθεί προς τα αριστερά, ούτε να την πείσει να δείξει ένα πιο αρι­στερό πρόσωπο. Την ενδιαφέρει να αποκαλύψει την υποκρισία της δεξιάς πτέρυγας και πάνω σ' αυτή τη βάση να συσπειρωθεί η αριστερή πτέρυγα η ο­ποία να κινηθεί στην κατεύθυνση της δημιουργίας νέων πολιτικών σχηματισμών της αριστεράς.

Η CWI υποστηρίζει τη δημιουργία νέων σχη­ματισμών της αριστεράς, με την πλατύτερη έννοια, στο διάστημα το οποίο διανύουμε. Ο τελικός, στρατηγικός στόχος είναι το χτίσιμο ενός μαζικού επαναστατικού κόμματος. Όμως αυ­τό χρειάζεται χρόνο. Στο ενδιάμεσο τι γίνεται; Η CWI υποστηρίζει τη συσπείρωση των διαφόρων κομμα­τιών του εργατικού κινήματος και της αριστεράς που δεν είναι διατεθειμένα να συμβιβαστούν και να ενσωμα­τωθούν, για το κτίσιμο νέων πολιτικών φορέων της αρι­στεράς, ώστε να διευκολυνθούν οι μάχες του κινήμα­τος.

Η βασική θέση της CWI είναι πως την ίδια στιγμή που υποστηρίζουμε τη δημιουργία νέων σχηματισμών της αριστεράς, απορρίπτουμε τα νερωμένα προγράμ­ματα στο όνομα μιας απατηλής ενότητας και απαιτού­με την υιοθέτηση του σοσιαλιστικού προγράμματος σαν απαραίτητη προϋπόθεση για να επενδύσουμε σοβαρά στο μέλλον τέτοιων σχηματισμών. Και βέβαια θεωρούμε την ανεξαρτησία των οργανώσεων μας, δηλαδή τη δυνατότητα να μιλάμε και να δρού­με ανεξάρτητα από το κοινό σχήμα στο οποίο συμμετέ­χουμε, αδιαπραγμάτευτη.


[Επεξεργασία] Λίστα Τμημάτων της CWI

  • Australia - Socialist Party (Australia)|Socialist Party ([3])
  • Austria - Sozialistische LinksPartei (Socialist Left Party, [4])
  • Belarus - Socialist Resistance of Belarus
  • Belgium - (Flemish) Linkse Socialistische Partij (Socialist Left Party) / (French) Mouvement pour une Alternative Socialiste (Movement for a Socialist Alternative) [5]
  • Bolivia - Alternativa Socialista Revolucionaria (Revolutionary Socialist Alternative)
  • Brazil - Socialismo Revolucionario (Revolutionary Socialism[6])
  • Canada - Socialist Alternative (Canada)|Socialist Alternative
  • Chile - Socialismo Revolucionario (Chile)|Socialismo Revolucionario
  • China - China Worker (News and Analysis of Workers Struggles in China) ([7])
  • Cyprus - CWI Cyprus
  • Czech Republic - Socialistická alternativa Budoucnost (Socialist Alternative the Future)
  • Denmark - Socialistisk Modstand
  • England & Wales - Socialist Party of England and Wales ([8])
  • France - Gauche Révolutionnaire (CWI)|Gauche Révolutionnaire (Revolutionary Left) ([9])
  • Germany - Socialist Alternative (Germany)|Sozialistische Alternative (Socialist Alternative) ([10])
  • Greece - Xekinima - Socialist Internationalist Organisation ([11])
  • Ireland - Socialist Party (Ireland)|Socialist Party ([12])
  • India - Dudiyora Horaata (New Socialist Alternative[13])
  • Israel- Ma'avak Sotzialisti (Socialist Struggle) ([14])
  • Italy - Lotta per il Socialismo (Struggle for Socialism)
  • Japan - Kokusai Rentai
  • Kashmir - CWI Kashmir
  • Kazakhstan - Socialist Resistance of Kazakhstan ([15])
  • Moldova - Activitatea Socialista
  • Netherlands - Offensief ([16])
  • New Zealand - Socialist Alternative (New Zealand)|Socialist Alternative
  • Nigeria - Democratic Socialist Movement (Nigeria)|Democratic Socialist Movement ([17])
  • Pakistan - Socialist Movement Pakistan
  • Poland - Grupa na rzecz Partii Robotniczej (Group for a Workers Party)
  • Portugal - Socialist Alternative (Portugal)|Alternativa Socialista (Socialist Alternative)
  • Russia - Sotsialisticheskoye Soprotivleniye (Socialist Resistance[18])
  • Scotland - International Socialists (Scotland), CWI platform in Solidarity (Scotland) ([19])
  • Spain - Manifiesto (CWI)|Manifiesto (Manifesto)
  • Sri Lanka - United Socialist Party (Sri Lanka)|United Socialist Party
  • South Africa - Democratic Socialist Movement (South Africa)|Democratic Socialist Movement
  • Sweden - Rättvisepartiet Socialisterna (Socialist Justice Party) ([20])
  • Ukraine - Robitnichi Sprotiv (Workers Resistance)
  • United States - Socialist Alternative (US)|Socialist Alternative ([21])
  • Venezuela - Socialismo Revolucionario (Revolutionary Socialism)

[Επεξεργασία] External links