Λέανδρος Παλαμάς
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ο Λέανδρος Παλαμάς (1891-1959) ήταν ποιητής.
Γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν γιος του μεγάλου ποιητή Κωστή Παλαμά, γόνου της αρχοντικής Μεσολογγίτικης οικογένειας των Παλαμάδων και της Μαρίας Βάλβη, πιθανόν συγγενής με την Μεσολογγίτικη οικογένεια των πολιτικών και νομικών. Σπούδασε οικονομικές και εμπορικές επιστήμες στο Λονδίνο και στην Ελβετία και σε νεαρή ηλικία ασχολήθηκε με την ποίηση εκδίδοντας την ποιητική συλλογή «Τα πρώτα τραγούδια» (1907). Εκτός απο την ποίηση καταπιάστηκε και με την συγγραφή βιβλίων μεταξύ των οποίων Τα τραγούδια του Λοριάνου (1912), Η Φοινικιά (1912), Ο ποιητής Ι. Ν. Γρυπάρης (Δοκίμιο 1920) και Ίων Δραγούμης (Κριτικό δοκίμιο, 1921). Επίσης μετέφρασε στην ελληνική ξένα ποιήματα και θεατρικά έργα ενώ επιμελήθηκε διάφορες ποιητικές εκδόσεις του πατέρα του. Είχε διοριστεί στην εθνική τράπεζα.
Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος περιγράφει τον Λέανδρο ως εγωιστή και τον κατακρίνει για το λιγοστό ενδιαφέρον προς τον πατέρα του την ημέρα του θανάτου του αναφέροντας χαρακτηριστικά: «Ο Λέανδρος, ένας ασυνεννόητος εγωιστής, ενας απο τους αντιπαθέστερους ιδιότροπους που μπορεί να φανταστεί κανείς ήρθε να δεί τον πατέρα του στις τρείς το απόγευμα, δώδεκα ώρες αφού έκλεισε τα μάτια του». Η στάση του στην κηδεία του πατέρα του εξόργισε αρκετούς απο τους φίλους του Κωστή Παλαμά αφού δεν επέτρεψε να πραγματοποιηθεί καμία εθνική εκδήλωση επειδή οι Ιταλοί δεν θα του δίνανε διαβατήριο για να φύγει.
Απεβίωσε το 1959.