Νικόλαος Δημητρακόπουλος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο Νικόλαος Δημητρακόπουλος (28 Ιανουαρίου 1864 - 1921 21 Δεκεμβρίου) ήταν πολιτικός και νομομαθής.

Γεννήθηκε στην Καρύταινα και σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Αρχικά εργάστηκε ως δικηγόρος στην Αθήνα και το 1906 έθεσε υποψηφιότητα για βουλευτής στην Αρκαδία, όπου απέτυχε να εκλεγεί. Το 1909 του προτάθηκε υπουργικό αξίωμα, το οποίο αρνήθηκε επειδή δεν είχε εκλεγεί απο τον λαό.

Στις 8 Αυγούστου 1910 εκλέχτηκε βουλευτής Αρκαδίας και συμμετείχε ως υπουργός δικαιοσύνης στην πρώτη κυβέρνηση Βενιζέλου. Το 1912 αποχώρησε απο το «κόμμα των Φιλελευθέρων» και ίδρυσε το «Προοδευτικό κόμμα». Το 1916, ο Βασιλιάς του έδωσε εντολή να σχηματίσει κυβέρνηση, αλλά δήλωσε αδυναμία και κατέθεσε την πρόταση. Στις εκλογές του 1920 δεν έλαβε μέρος λόγω αρρώστιας αλλά το κόμμα του κατάφερε νε εκλέξει 14 βουλευτές.

Ο Νικόλαος Δημητρακόπουλος ξεχώρισε για την ρητορική του δεινότητα και για το νομοθετικό του έργο κατα τη διάρκεια της παραμονής του στο υπουργείο δικαιοσύνης. Με δικές του ενέργειες ιδρύθηκε το ανώτατο δικαστικό συμβούλιο, αύξησε τους δικαστικούς μισθούς για να ενισχύσει την αμεροληψία τους, καθιέρωσε τη δικαστική μονιμότητα, έδωσε έμφαση στους νόμους περι προστασίας των εκλογών κ.α. Παρ'ολο που δεν ήταν καθηγητής νομικής, αν και του είχε προταθεί η θέση, το επιστημονικό του έργο είναι σημαντικο, με κυριότερο το Νομικαί Ενασχολήσεις (4 τόμοι), στο οποίο αναφέρονται όλες οι αγορεύσεις του στη Βουλή απο την περίοδο 1915-1916 και αφορούν θέματα αστικού, ποινικού και δημοσίου δικαίου. Εκτός απο το επιστημονικά έγραψε και διάφορα άλλα όπως: Πολεμικά Απομνημονεύματα (1898), Θεοκρισία παρά τοις Έλλησιν, Πολιτικά κ.α.

Απεβίωσε στις 21 Δεκεμβρίου 1921 στη Βιέννη.