The Last Drive
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Οι Last Drive είναι γκαράζ μπάντα απ' την Αθήνα. Ανήκαν στο ρεύμα της αναβίωσης του γκαράζ, ενώ στη δεκαετία του '90 στράφηκαν και προς το stoner rock. Θεωρούνται το σημαντικότερο ελληνικό συγκρότημα της δεκαετίας του '80 κι ένα απ' τα σημαντικότερα της ελληνικής ροκ ιστορίας.
Πίνακας περιεχομένων |
[Επεξεργασία] Η ιστορία τους
[Επεξεργασία] 1983-1986
Ξεκίνησαν να παίζουν σαν Last Drive στα τέλη του 1983 κι εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στο "Ροντέο" στις 27 Δεκέμβρη 1983. Τις πρώτες τους εμφανίσεις τις πραγματοποίησαν ως τρίο - Alex K. (τραγούδι, μπάσο) Nick (κιθάρα) Chris B.I. (ντραμς).[1], με εξαίρεση την πρώτη, όπου στο σχήμα συμπεριλαμβανόταν και ο P.E.P.P. Ένα χρόνο μετά την απόχώρηση του P.E.P.P, για να φτιάξει το δικό του συγκρότημα (Psychotic Cockroaches) το σχήμα συμπληρώθηκε με το Γιώργο "B. George Bop" Καρανικόλα στην κιθάρα. (ο οποίος έπαιζε μέχρι τότε στους Be Bop Jungle).
Το γκρουπ έπαιζε κατά βάση γκαράζ με ροκαμπίλλυ και σερφ επιρροές. Τη μουσική τους την ονόμαζαν οι ίδιοι Trash Rockabilly. Οι πρώτες τους διασκευές ήταν από fifties, ενώ αργότερα από τα sixties και seventies. Σύμφωνα με τους ίδιους[2], αυτό έγινε επειδή οι επιρροές τους δεν ήταν τόσο από συγκεκριμένα συγκροτήματα, όσο από ένα συγκεκριμένο πνεύμα μουσικής, που διέκρινε και το rockabilly και το garage punk και το seventies punk. Άρχισαν εμφανίσεις στα undergound στέκια της εποχής, ενώ κάποια από τα μέλη έπαιξαν με τους Blue Light στο πρώτο τους live στον "Πήγασο". Το 1985 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους επτάϊντσο σιγνκλ, Midnite Hop, ενώ είχαν ένα κομμάτι και στην κασέττα της Δικαίωμα Διάβασης "Live στο Κύτταρο". Το ΕΡ περιείχε δύο συνθέσεις του Alex - "Poison", "Right by my Side" και μια του George - " Midnight Hop".
[Επεξεργασία] 1986-1990
Το 1986 κυκλοφόρησε το πρώτο τους LP Underworld Shakedown, κάνοντας αρκετή αίσθηση τόσο για το περιεχόμενό του όσο και για την παραγωγή (των ίδιων των Drive) που ήταν σε ασυνήθιστα ψηλό επίπεδο για τα δεδομένα της ανεξάρτητης σκηνής της εποχής. Κάνουν πολλά live στην Αθήνα και άλλες πόλεις. Οι Last Drive ανοίγουν την συναυλία των Watermelon Men (Αθήνα, φθινόπωρο 1987) και στο τέλος του show, ανεβαίνει στη σκηνή ο Mike Blood, τραγουδιστής των αυστραλών Lime Spiders και τους συνοδεύει σε τρεις διασκευές - "You 're gonna miss me", "Have love will travel" και "Five years ahead of my time". Την Άνοιξη του 1987 κάνουν την πρώτη περιοδεία στο εξωτερικό, σε Γερμανία, Ιταλία, Ολλανδία και Γαλλία. Παίζουν μαζί με τους Fuzztones, τους Creeps, τους Stomachmouths, τους Dizzy Satellites και άλλους. Μετά τη τουρνέ ο Nick "Pop Mind" αποχώρησε και αντικαταστάθηκε από τον P.E.P.P. Το 1988, κυκλοφόρησε το Heatwave, δίσκος που τους καθιέρωσε και στη γκαράζ σκηνή της Ευρώπης, επανακυκλοφορώντας (με διαφορετικό εξώφυλλο) από τη γερμανική εταιρία Music Maniac. Η επιτυχία τους αυτή τους έφερε στη Γερμανία όπου συμμετείχαν στο φεστιβάλ "Berlin Independence Days", ηχογραφώντας παράλληλα και το EP Time[3]. Παράλληλα ο ήχος του γκρουπ αρχίζει και αλλάζει, γίνεται πιο σκληρός και σπιντάτος και μετατοπίζεται προς το stoner rock και τη νεοψυχεδέλεια, χωρίς όμως να απαρνιέται τις γκαράζ ρίζες του. Ο Πωλ Κάτλερ των Dream Syndicate έγινε ο παραγωγός για τα δυο επόμενα albums.
[Επεξεργασία] 1990-1995
Το Blood Nirvana, που κυκλοφόρησε το 1990, σηματοδότησε την αλλαγή στον ήχο τους, απογοητεύοντας όμως και τους σκληροπυρηνικούς γκαραζάδες και τελειώνοντας τη συνεργασία τους με τη Music Maniac. Αρχίζουν να γνωρίζουν πλατύτερη επιτυχία και τον ίδιο χρόνο ανακηρύσσονται μπάντα της χρονιάς από τους αναγνώστες του περιοδικού Ποπ & Ροκ. Παίζουν με τους Wipers, τους Jesus & Mary Chain, τους Gun Club και περιοδεύουν τη Γερμανία μαζί με τους Dead Moon. Το 1992 κυκλοφορεί το F*head Entropy. Είναι η πιο ώριμη δουλειά τους και με το νέο τους ήχο παίρνουν μέρος στην τότε έκρηξη της ελληνικής σκηνής. Ακολουθεί περιοδεία στην Ισπανία. Στις 23/12/93 οι Last Drive γιορτάζουν τα δέκα χρόνια τους με ένα Live στο West Club. Το 1994 τελειώνει η συνεργασία τους με τη Hitch Hyke, υπογράφουν με μεγάλη εταιρία και κυλοφορούν το Subliminal, άλμπουμ που ήταν και το τελευταίο τους. Τον επόμενο χρόνο ο Καρανικόλας αφήνει το συγκρότημα και σε μερικούς μήνες οι Last Drive διαλύονται μετά από δώδεκα χρόνια στο δρόμο, έχοντας κάνει φανατικούς φίλους στην Ελλάδα και το εξωτερικό, αξέχαστα live και δημιουργώντας ένα θρύλο που θα ζήλευαν τα περισσότερα ελληνικά συγκροτήματα.
[Επεξεργασία] Μετά τους Last Drive
Ο Γιώργος Καρανικόλας δημιούργησε τους Blackmail, που έπαιζαν νεοψυχεδέλεια και σε γενικές γραμμές συνέχισαν από εκεί που σταμάτησαν οι Drive. Παλιότερα, το 1986, ο Καρανικόλας είχε κυκλοφορήσει το EP "Το Φως Και Η Σκιά Του" (12" EP, 1986, Wipe Out, WOR 4) με τη συνεργασία (εκτελεστικά) 2 ακόμα μελών των Last Drive. (Alex K. και Chris B.I)
Ο Αλέξης Καλοφωλιάς μαζί με το Θάνο Αμοργινό δημιούργησαν τους Earthbound το 1998, στα live των οποίων μερικές φορές συμμετέχουν και κάποια απ' τα υπόλοιπα πρώην μέλη. Έγραψαν μαζί και την μουσική για την ταινία Σώσε με του Στράτου Τζίτζη. Ο Θάνος Αμοργινός γράφει μουσική και για το θέατρο, ενώ συμμετείχε (συμμετέχει?) και στο συγκρότημα Space Cakes (Αθήνα).
Ο Χρήστος Μιχαλάτος για ένα διάστημα έπαιξε στην ροκαμπίλλυ μπάντα The Speedballs.
Το Φλεβάρη του 2007 οι Last Drive ανακοίνωσαν την επανασύνδεσή τους για τρεις συναυλίες στην Αθήνα και μια στη Θεσσαλονίκη, το Μάϊο του ίδιου χρόνου. Τον Απρίλη του 2007 επανακυκλοφόρησε το πρώτο τους δισκάκι ("Midnight Hop") από τη Blind Bastard Records, ενώ εμφανίστηκαν και στο Open Air fest τον Ιούλιο.
[Επεξεργασία] Μέλη
- Αλέξης Καλοφωλιάς (Alex K.) - Μπάσσο, φωνή
- Γιώργος Καρανικόλας (B.George Bop) - Κιθάρα, φωνή
- Χρήστος Μιχαλάτος (Chris B.I.) - Τύμπανα
- Θάνος Αμοργινός (T.H. Lime) - Κιθάρα
- Πάνος Κασιάρης (P.PEP) - Κιθάρα
- Nick "Pop Mind" - Κιθάρα
[Επεξεργασία] Δισκογραφία
[Επεξεργασία] Ελλάδα
Singles/EP's
- Midnite Hop (7" EP, Art Nouveau 1985, Metronome, 883140-7)
- Time (12" EP, Hitch Hyke 1989)
- Overloaded (7" single sided promo, Hitch Hyke 1991)
LP's
- Underwolrd Shakedown (Hitch Hyke 1986, LIFT 002)
- Heatwave (Hitch Hyke 1988)
- Blood Nirvana (Hitch Hyke 1990)
- F*Head Entropy (Hitch Hyke 1992)
- Subliminal (BMG 1994)
Συμμετοχές
- Live στο Κύτταρο (Δικαίωμα Διάβασης 1985)
- Bird Dance Beat / Surfin' Bird στο Straight to HELLas - ημιπειρατική live κασέτα (LazyDog 1989, Lazy05)
- I Was A Teenage Zombie (σε συνεργασία με τους Fleshtones σαν "The Pleasure Hustlers") στο Time Bomb: The Fleshtones present the Big Bang Theory, (Hitch Hyke 1989)
- May This Bullet στο The Thing Magazine Compilation CD Volume 1
- Chain Train / Gone Gone Gone στο Rock Fm - Ρόδον Live - Various Artists (MΒΙ 1991)
- Jailbird / Outlaw στο Local Heroes '95 - Various Artists, (Ποπ & Ροκ 1995)
- Overloaded / Misirlou στο Local Heroes II - Various Artists, (Ποπ & Ροκ 2003, CD POP 2003)
Ανέκδοτες Ηχογραφήσεις
- Train of Pain
[Επεξεργασία] Κυκλοφορίες στο εξωτερικό
Singles/EP's
- Blue Moon / Every Night / Sidewalk Stroll (7", Voxx, 1987, 3305)
LP's
- Heatwave (LP, Music Maniac 1988, MMLP 017)
- Their Story So Far (Underworld Shakedown + Heatwave) (CD, Music Maniac 1989, MMCD 019)
- Blood Nirvana (Romilar D 1991)
- Blood Nirvana (LP/CD, Music Maniac 1991, MMLP/CD 039)
- Blood Nirvana (CD, Restless 1992, bonus "Time Has Come Today" alternative mix - Cassette, Restless 72536)
Συμμετοχές
- Every Night (Battle of the Garages Vol. 4, Voxx 1986, VXS 20004)
- Valley of Death (The sounds of now, Dionysus 1987, ID 123305)
- I love Cindy (The secret team, Voxx 1988, VXS200.039)
- Hell to pay (Music Maniac Gimmick Comp., Music Maniac 1989, 2xLP, MMLP 023 )
- Black Limo (The monster dance hall favorites vol. 3, Munster 1990, MR 003 )
- Overloaded (It's a Restless World, Restless 1991)
- The End Inc. (Larsen/Zine Comp. 1993)
- Outlaw (Enclosed Please Find... Your Invitation To Suicide: A Tribute to the Songs of Martin Rev & Alan Vega, Double LP, Munster 1994, 2xLP, MR 040 (Outlaw))
[Επεξεργασία] Reviews
- Human Grape, Mushrooms, Last Drive, ΑΛΦΑΒΙΛ, Φθινόπωρο 1987 - Live review (Γιάννης Πλόχωρας)[4]
[…] Ε, το να περιμένεις από τους Last Drive να σε ξελασπώσουν ή άντε να σε ταρακουνήσουν μετά απ' όλη την ταλαιπωρία που υπέστης, μάλλον είσαι λάθος. Έτσι, δεν με άγγιξαν οι Last Drive, αν και ως συνήθως ήταν πολύ - πολύ καλοί - ή μήπως άρχισαν να με κουράζουν μια και δεν είδα και δεν άκουσα τίποτα που να μην το 'χα ξαναδεί ή ματακούσει; - πάντως ο κόσμος που απόμεινε χόρεψε και ξέδωσε μαζί τους ως τις δύο το πρωί. Και καλά έκανε. […]
- "Underworld Shakedown", Δισκοκριτική (TY)[5]
Some excellent '60's surf/psych stuff, generally really rockin' and with top notch production. More energetic and less derivative than many bands of this nature, especially surprising considering their country of origin
- "Underworld Shakedown", Δισκοκριτική (Lindsay Hutton)[6]
Once again isolation weaves a wild amalgam and the sheer unlikeness of the collective ingredients pays a sizeable dividend. Sorta temptation pays triple. It all sounds Greek to you? Well damnit that’s where these guys strut their stuff. Check out their lycanthropic version of Blue Moon and y'll get the bug, or if you 're lucky, somethin' a lot worse.
- "Blue Moon" Voxx 7", Δισκοκριτική (Lindsay Hutton)[7]
Now available as a 331/3 single - the ultimate version that reduces the Mary Chain to mush. A 45 rpm version would required for the ol' jukebox however.
- "Heatwave", Δισκοκριτική (Μπάμπης Αργυρίου)[8]
Ωραίο δισκάκι μα την αλήθεια!
"Heatwave", Δισκοκριτική (Μπάμπης Αργυρίου)
Έλεγα πως μου άρεσε το νέο Last Drive. Κι ας είναι παρατραβηγμένη η εκτέλεση του "It’s All Over Now Baby Blue". (μισώ τα κομμάτια που συνεχίζονται ενώ έχω τελειώσει τον καφέ μου). Κι ας είναι το "Heatwave '88" το χαμένο κομμάτι από το λατρεμένο Rollin Through the Night του Evan Johns. Κι ας φέρνουν κατά Libido Blume στο "Whisper her Name" (με την ευκαιρία ο Zaremba που ευθύνεται για την παραγωγή δεν έκανε την νύχτα μέρα όπως ο Langford στους Libido[9][10]). Τελικά οι L.D. έμαθαν κάτι από την παρατεταμένη ακρόαση του τελευταίου Ραμονόδισκου. Έγραψαν τραγούδια (τραγουδάρες μερικές φορές αλλά μην τους το πείτε και εφησυχάσουν) με ψυχή. Σφρίγος, ορμή, σαν το "Baby it's Real" ας πούμε, ή το "Blue City Shore" και το "Gone" x3. Και δεν μίλησα ακόμα για το "Joe Espositoe's Gun" και το "Love Cindy"…
- Deja Voodoo, Last Drive w/ Peter Zaremba, ΡΟΔΟΝ, 1/4/1988 - Live review (Λάμπρος "Σκουζ")[11]
[…] Το ίδιο βράδυ, από την ίδια σκηνή περνούν οι Last Drive που άνοιξαν στο φουλ όποιο διακόπτη δεν έχει ανοιχτεί μέχρι εκεί: φώτα, ενισχυτές, κέφια κλπ. Ο Αλέξης διοχετεύει το φοβερό κέφι του στο μπάσο και το μικρόφωνο, ενώ ο Χρήστος, λες και όντως ζει his last drive αφού δεν του φτάνει να στέκεται όρθιος πίσω από τα ντράμς χτυπώντας τα μανιακά, αλλά ανεβαίνει και πάνω σε αυτά. Κάποιος άλλος τύπος που τριγυρνά εκεί γύρω, ο Peter Zaremba από τους Νεοϋορκέζους Fleshtones, μυρίζεται γιορτή και φυσικά δεν μπορεί να διανοηθεί τον εαυτό του έξω από την σκηνή. Ανεβαίνει στη σκηνή και μ' εκείνες τις θρυλικές πια χαρακτηριστικές κινήσεις των χεριών του, που μας έκαναν να ανταποκριθούμε στο ίδιο χορό του και με εκείνα τα θρυλικά πια χαρακτηριστικά του τραγούδια που είναι κατάλληλα για παντού και πάντοτε, έδωσε το σύνθημα για μια Ηλεκτρική Γιορτή. Φύγαμε ενώ τα πιο ανοιχτά μας χαμόγελα είχαν κολλήσει για τα καλά στα πρόσωπα μας… […]
- Creeps, Last Drive - Live Review (Σ. Τσιρογιάννης)[12]
[…] Πρώτοι λοιπόν οι Last Drive και η συναυλία αρχίζει. Ο Αλέξης (μπάσο, φωνή) στην κυριολεξία να τα δίνει όλα πάνω στην σκηνή, για συμπαράσταση μαζί του και ο ντράμερ, ενώ οι κιθαρίστες με την κρύα στάση τους έδιναν μια μέτρια εμφάνιση σα γκρουπ. Δεν νοείται να παίζεις r'n'r και να μην υπάρχει νεύρο, να μην υπάρχει σφίξιμο μυών. Δεν αρκεί να παίζεις καλά τα ακόρντα και τα σόλα στην κιθάρα, και πέρα απ' αυτό τίποτα. Το r'n'r πρέπει να το ζεις, η εκφραστικότητα είναι αυτή που σε καθορίζει πάνω στην σκηνή, κι αυτή ήταν που δεν υπήρχε σε κανέναν από τους δύο κιθαρίστες. Πίστευα πως η απουσία τους από τον χώρο των συναυλιών, θα έφερνε την παρουσία τους πιο δυναμική και πιο δεμένη. Μαζί μ' όλα αυτά, ο άσχημος ήχος τους, δυσαρέστησε και απογοήτευσε αρκετούς εκείνο το βράδυ στο Ρόδον.[…]
- Live review (Δημήτρης)[13]
[…] Last Drive και ξερό ψωμί. Μπορεί να μην είναι τέλειοι αλλά ενθουσιάζουν πάντα με το πάθος και τη μουσική τους […]
- "Blood Nirvana", Δισκοκριτική (Δημήτρης Καζής)[14]
Κατ' αρχήν, δηλώνω γραπτά ότι δεν έχω κανένα απολύτως προσωπικό πρόβλημα ή κόλλημα απέναντι σε κανέναν. Δεν με πείραξε το ότι οι Last Drive κάνανε πετυχημένες περιοδείες στο εξωτερικό (αν και ποτέ δεν κατάλαβα πως το κατάφερε ένα τόσο κακό live group) ούτε το ότι συμμετείχαν σε συλλογές του εξωτερικού, ούτε το ότι τους είδα σε σελίδες περιοδικών όπως το "Κλικ" και το "Max". Ακόμη, δηλώνω ότι οι δύο πρώτοι δίσκοι τους μου άρεσαν (για το "Heatwave", που με είχε ενθουσιάσει, το είχα γράψει στο τεύχος 16). Γιατί κάνω όλο αυτό τον πρόλογο; Μα, γιατί ακούγονται από διάφορους μαλακίες του στυλ "Το Rollin' Under έχει πρόβλημα με τους Last Drive" ή "το Rollin' Under θάβει για να θάψει" Όλα αυτά μας πειράζουν, γι' αυτό ξεκαθαρίζω την θέση μου. Και τώρα πάμε στο θέμα μας: ΟΙ Last Drive έχουν κάποιο ταλέντο να φτιάχνουν απλά και όμορφα τραγουδάκια. Από κει και πέρα όμως, μπαίνουν διάφορες παράμετροι, όπως "στυλ", "αισθητική" κτλ και δίνουν στα τραγούδια τους την τελική τους μορφή. Εδώ λοιπόν κυριαρχεί η "σκουπιδοαισθητική". Τρας, θρας, γκαράζ, μέταλ και δεν συμμαζεύεται. Ο Paul B. Cutler είναι κολλημένος μ' αυτά, και βρήκε γόνιμο έδαφος. Έχει υποτάξει τελείως το group στα βίτσια του, και αυτό δεν τους τιμά καθόλου. Ο άνθρωπος βέβαια έδειξε ότι διαθέτει κάποια στάνταρ, θάβοντας τη φωνή, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Το Blood Nirvana λοιπόν είναι ένας δίσκος φτιαγμένος για να αρέσει στους κολλημένους με τα είδη που προαναφέραμε. Και καθώς δεν είμαι κολλημένος, φυσικά και δεν μου άρεσε. Μουσικά, υπάρχει η σπίθα (όχι πάντα, το "Holy War" π.χ. είναι ότι πιο ρηχό έχω ακούσει μέσα στο '90), αλλά την πνίγει το στυλ. Στιχουργικά, ανέμπνευστος γεμάτος από γελοία ροκ κλισέ. Το μόνο πράγμα στο οποίο αυτός ο δίσκος είναι ο καλύτερος των Last Drive είναι το εξώφυλλο. Πολύ όμορφο αλήθεια, αλλά δείχνει την επεκτατική τους διάθεση στο χώρο του metal. Και αν σκεφτείς ότι δήλωσαν: "η metal σκηνή είναι η μόνη υγιής σκηνή σήμερα", και ακόμα ότι "υπάρχει κάτι πολύ ιδιαίτερο στα παιδιά που παίζουν metal σε σχέση με άλλους μουσικούς: Είναι πολύ αφοσιωμένοι…" καταλήγεις αβίαστα στο ότι μυρίστηκαν το χρήμα που υπάρχει στο metal και τους άρεσε. Δικαίωμα του καθενός να διαλέγει το ακροατήριο του. Εγώ, λέω να πηγαίνω σιγά σιγά…
- "F*head entropy", Δισκοκριτική (Ελίνα Σβύρου)[15]
Δύο χρόνια μετά το τρίτο τους άλμπουμ Blood Nirvana, οι Last Drive επιστρέφουν δισκογραφικά με το "F*head Entropy" (ίσως για να διχάσουν ακόμα περισσότερο…) Με μεγάλη ανυπομονησία περίμενα να πάρω στα χέρια μου αυτό το άλμπουμ, κομμάτια από το οποίο είχα ήδη ακούσει σε κάποιες συναυλίες τους. Ήδη από τις συναυλίες, μου είχαν αρέσει ιδιαίτερα τα "Shot With Crystal Balls In My Hands", "Sinner", "Jailbird" και "Killhead Therapy". Ακούγοντας τα ξανά, από το promo tape αυτή τη φορά, η αρχική μου γνώμη επιβεβαιώθηκε και με το παραπάνω μάλιστα. Στο "Shot with…" που ανοίγει το άλμπουμ, κύριο ρόλο παίζει το μπάσο του Αλέξη, ενώ ηχητικά το κομμάτι κινείται στα στάνταρντς του Blood Nirvana. Τα "Sinner", και "Jailbird", έχουν καταπληκτικές εισαγωγές και κάποιες αναφορές στην Heatwave και Blood Nirvana (κυρίως) περίοδο. Όσο για το "Killhead Therapy" τα πολλά λόγια είναι φτώχια΄ να πω όμως εδώ, ότι στα live μου άρεσε πιο πολύ, ακόμα κι αν είχαν γίνει κάποια λάθη, γιατί ακουγόταν πολύ πιο άγριο και δυναμικό. Μετά από αυτά τα τέσσερα. Ξεχώρισα τα "8ball", "King Of Jokers", "Novocaine Rush", "13" και "May This Bullet", με το φοβερό ανατολίτικο σόλο. Το "8ball" αποτελεί ειδική περίπτωση στο άλμπουμ: ο Paul Cuttler είχε την ιδέα να ηχογραφήσει ένα πάρτι - που έγινε στο στούντιο, εν αγνοία των παρευρισκομένων και μιξάρισε φωνές, γέλια, σφυρίγματα, κραυγές κλπ στο ρυθμό του τραγουδιού. Way to go Paul!! Στο άλμπουμ αυτό υπάρχουν κι άλλες πολύ καλές ιδέες, όπως η πολύ ταιριαστή αλλαγή σ' ένα σημείο του "Shot with…" όπου τα vocals του Αλέξη συνεχίζει η "φωνή" της κιθάρας του Γιώργου, καθώς και η fuzzy παραμόρφωση της φωνής του Αλέξη στο "King Of Jokers". ΟΜΩΣ, βρέθηκα στην πολύ δυσάρεστη θέση να μην μου αρέσει καθόλου το απλοϊκότατο "The End", ενώ το "Offshore" να μ' αφήνει μάλλον αδιάφορη. Και λεω "πολύ δυσάρεστη θέση" γιατί κάτι παρόμοιο δεν είχε ξανασυμβεί στο άκουσμα των προηγούμενων δίσκων των Drive. Επίσης, έχοντας πλέον ακούσει το άλμπουμ πολλές φορές, το "μεταλλικό" στοιχείο που έχουν σαφώς προσεταιριστεί οι L.D. σε μερικά σημεία μου φαίνεται κάπως αναφομοίωτο. Ελπίζω ότι μελανά σημεία όπως αυτά που έλεγα στο Γρηγόρη Βάιο περί συμπεριφοράς στα live (βλ. συνέντευξη) θα πάψουν να υπάρχουν στην πορεία των Drive. Ο καιρός θα δείξει… Προς το παρόν, πάντως, ακούω και ξανακούω το "F*head Entropy". Φαντάζομαι ότι το ίδιο θα κάνετε και εσείς. Και όπως πάντα, ΔΥΝΑΤΑ!!
[Επεξεργασία] Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
- Official website
- Σελίδα στο myspace
- Unofficial website (mp3 και βιογραφικό)
- Δυο audio συνεντεύξεις των Last Drive για ραδιοφωνικό σταθμό της Άρτας
- Άρθρο από το Δημήτρη Δημητράκα στο fanzine In Rock
- Μίνι site στη Music Maniac Records
- Συνέντευξη επανασύνδεσης στο Mixtape.gr
- live review από Θανάση Μήνα Last Drive @ Κηποθέατρο Αλκαζάρ, Λάρισα
[Επεξεργασία] Πηγές
- ↑ "Psychagogos", #6, Απρίλιος 1988
- ↑ "Psychagogos", #6, Απρίλιος 1988
- ↑ Σύμφωνα με δημοσιεύσεις σε φανζινς της εποχής, οι ώρες της ηχογράφησης αποτελούσαν την αμοιβή τους για την εμφάνιση στο BID
- ↑ "Rollin Under", #4, 1987 ή 88
- ↑ Maximum Rocknroll
- ↑ Next Big Thing, #23
- ↑ Next Big Thing, #24, 1988
- ↑ "Rollin Under", #14, Μάιος / Ιούνιος 1988
- ↑ Πρόκειται για κοινή παρανόηση της εποχής: Η παραγωγή είναι κατά βάση των ίδιων τον LD. Ο Zaremba ήρθε όταν είχε τελειώσει η ηχογράφηση και έκανε το μιξάρισμα προσθέτοντας μερικά κρουστά και φωνητικά.
- ↑ "Στις σκιές του Β-23", #0, 1988 ή 89
- ↑ "Rollin Under", #14, Μάιος/Ιούνιος 1988
- ↑ Rollin' Under, #ΔΕΚΑΤΟΤΡΙΤΟ, Χειμώνας 1989
- ↑ B23 #5
- ↑ Rollin' Under, #23, Φεβρουάριος 1991
- ↑ B-Side, #3
- Άρθρο στην Ypokoultoura (με περισσότερες φωτό και συνέντευξη του 1986)
- The Thing fanzine vol. 8, 1994 (δισκογραφία)
- Περιοδικό Ποπ & Ροκ, τ. 195 (1995), τ. 190
- Μουσική εφημερίδα ΟΖ, τεύχη 1993-1994