Δημήτρης Λιαντίνης
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ο Δημήτρης Λιαντίνης (23 Ιουλίου 1942 - 1998;) υπήρξε αναπληρωτής καθηγητής της Φιλοσοφίας της αγωγής και της Διδακτικής των Ελληνικών μαθημάτων στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συγγραφέας οκτώ φιλοσοφικών βιβλίων. Στο ευρύ κοινό έγινε γνωστός το 1998, όταν εξαφανίστηκε.
Πίνακας περιεχομένων |
[Επεξεργασία] Η ζωή του
Το επώνυμο του πατέρα του ήταν Νικολακάκος, το οποίο άλλαξε με δικαστική πράξη το 1977 (όταν κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο) σε Λιαντίνης, το οποίο προέρχεται από την ιδιαίτερη πατρίδα του, το χωριό Λιαντίνα της Λακωνίας.
Τελείωσε το εξατάξιο γυμνάσιο της Σπάρτης. Το 1966 αποφοίτησε από τη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, Τμήμα Φιλολογίας. Από το 1968 μέχρι το 1970 υπηρέτησε ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση στους Μολάους Λακωνίας. Τον Οκτώβριο του 1970 μετέβη στο Μόναχο, όπου παρέμεινε μέχρι το 1972 και σπούδασε τη γερμανική γλώσσα, διδάσκοντας συγχρόνως ως φιλόλογος στο ιδιωτικό ελληνικό σχολείο της Ottogesellschaft του Μονάχου. Από το 1973 μέχρι το 1975 υπηρέτησε εκ νέου στη Μέση Εκπαίδευση στη Βοιωτία. Το 1975 διορίστηκε βοηθός στο Εργαστήριο Παιδαγωγικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1977 έγινε Διδάκτωρ με εισηγητή τον Καθηγητή της Φιλοσοφίας Ευάγγελο Μουτσόπουλο στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών με βαθμό «άριστα» και θέμα «Η παρουσία του ελληνικού πνεύματος στις ελεγείες του Duino του Ράινερ Μαρία Ρίλκε».
Υπήρξε από το 1975 μέχρι το 1998 βοηθός, επιμελητής, λέκτορας, επίκουρος καθηγητής και αναπληρωτής καθηγητής της Φιλοσοφίας της Aγωγής και της Διδακτικής των ελληνικών μαθημάτων στον Τομέα Παιδαγωγικής του Τμήματος Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1978-79 με εκπαιδευτική άδεια παρακολούθησε στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης φιλοσοφία και συγχρόνως δίδασκε σε εντεταγμένο ελληνικό σχολείο στο Ludwigshafen. Εκτός του Πανεπιστημίου στην Ελλάδα δίδαξε στο Μαράσλειο Διδασκαλείο στη Μετεκπαίδευση των δασκάλων, στα ΠΕΚ Κηφισιάς, Περιστερίου και Πειραιά και στη Σχολή της Αστυνομίας. Έχει δώσει διαλέξεις στη Ναυτική Σχολή Πολέμου και στη στρατιωτική Σχολή Υγειονομικού.
Παντρεύτηκε το 1973 τη Νικολίτσα Γεωργοπούλου, καθηγήτρια της Εισαγωγής στη Φιλοσοφία και Ιστορίας της Φιλοσοφίας στο Τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το γάμο τους απέκτησαν μια κόρη, τη Διοτίμα, επίκουρη καθηγήτρια της Μουσειοδιδακτικής της ιστορίας της τέχνης και του πολιτισμού.
Την 1η Ιουνίου 1998 ο Λιαντίνης εξαφανίστηκε αφήνοντας γράμμα προς την κόρη του, στο οποίο δήλωνε πως είχε αποφασίσει «να αφανισθεί αυτοθέλητα», όπως χαρακτηριστικά έγραφε. Η υπόθεση της εξαφάνισής του απασχόλησε την κοινή γνώμη, λόγω ιδιαίτερης προβολής από τα ΜΜΕ. Τον Ιούλιο του 2005 ένας συγγενής του οδήγησε την κόρη του Λιαντίνη σε μία σπηλιά του Ταϋγέτου, όπου μέσα κείτονταν ένας νεκρός. Όπως ο ίδιος έγραψε στο τελευταίο γράμμα στην κόρη του, είχε προετοιμάσει αυτή τη στιγμή βήμα-βήμα μια ολόκληρη ζωή. Μετά την ανεύρεση του σκελετού, έγιναν ιατροδικαστικές εξετάσεις που κατέληξαν ότι ο νεκρός ήταν ο Λιαντίνης. Όμως άφησαν αναπάντητο το πώς πέθανε ο νεκρός, δεδομένου ότι δεν ανευρέθη στις τοξικολογικές εξετάσεις κάποια ουσία που να επιφέρει τον θάνατο. Άγνωστη είναι και η ακριβής ημερομηνία του θανάτου. Παρότι στο γράμμα προς την κόρη του εξέφραζε την επιθυμία να αποτεφρωθεί, τελικά ενταφιάστηκε λόγω αντικειμενικής αδυναμίας αποτέφρωσης στις 20 Αυγούστου 2005 στο νεκροταφείο των Κεχρεών.
[Επεξεργασία] Συγγραφικό έργο
Ο Λιαντίνης έγραψε οκτώ βιβλία φιλοσοφικού και παιδαγωγικού στοχασμού με κυρίαρχο το ποιητικό στοιχείο στη γραφή του. Ένα από αυτά (για τον Διονύσιο Σολωμό) έχει τιμηθεί με το προκηρυγμένο Βραβείο Τσούφλη το 1978 από την Ακαδημία Αθηνών. Τα βιβλία του είναι τα εξής:
- Έξυπνον ενύπνιον (1977): Ερμηνεύει φιλοσοφικά και σε σχέση με την αρχαία Ελλάδα τις ελεγείες του Ντούινο του Ρίλκε, τις οποίες παραθέτει στο τέλος σε δική του νεοελληνική μετάφραση. Το βιβλίο εκδόθηκε με την οικονομική χορηγία του πρίγκιπα della Torre e Tasso, ιδιοκτήτη του πύργου του Ντούινο. Το βιβλίο με μικρές διαφοροποιήσεις αποτελεί απόδοση στη δημοτική της διδακτορικής του διατριβής σε καθαρεύουσα γλώσσα με τον τίτλο "Η παρουσία του ελληνικού πνεύματος στς ελεγείες του Duino του R. M. Rilke" που εκδόθηκε από το Ίδρυμα Σαριπόλου και ανατυπώθηκε μεταγενέστερα για διδακτικές ανάγκες των φοιτητών της Θεολογικής Σχολής Αθηνών στο μάθημα "Φιλοσοφία και ποίηση".
- Χάσμα σεισμού (1979): Ερμηνεύει φιλοσοφικά το έργο του Σολωμού. Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών το 1978.
- Ίδε ο άνθρωπος (1979) του Νίτσε: Απόδοση στην ελληνική με προλόγισμα (ο Λιαντίνης αναφερόμενος στη μεταφραστική του εργασία χρησιμοποιεί το ρήμα ελλήνισε).
- Homo educandus (1984): Εγχειρίδιο φιλοσοφίας της αγωγής.
- Πολυχρόνιο (Α΄ έκδ. 1989, Β΄ έκδ. 1997): Εξετάζει τη φιλοσοφία της στοάς και την επίδρασή της στην πολιτική της Ρώμης.
- Ο Νηφομανής (Α΄ έκδ. 1986, Β΄ έκδ. 1996): Αναλύεται η ποίηση του Γιώργου Σεφέρη με φιλοσοφικές συντεταγμένες. Στο τέλος του βιβλίου προστίθενται επτά ανεξάρτητα πεζά του κείμενα, αλλά με αξιώσεις ποιητικές, με το γενικό τίτλο "Τα χορικά της φωτονερόπετρας", τα περισσότερα των οποίων αφετηρία έμπνευσης έχουν βιώματα της προσωπικής του ζωής.
- Διδακτική (Α΄ έκδ.1989): Παιδαγωγικό εγχειρίδιο αρχών και μεθόδων της διδακτικής, καθώς και της τεχνικής και δομής τής διδασκαλίας των ελληνικών μαθημάτων (αρχαίων και νέων), με σύντομη αναφορά σε διάφορα συστήματα (π.χ. ερβαρτιανό), προορισμένο για τους φοιτητές.
- Τα Ελληνικά (Α΄ έκδ. 1990, Β΄ έκδ. 1994): Αναφέρεται στη διδακτική των αρχαίων και νέων ελληνικών, κυρίως της λογοτεχνίας (με κριτήρια για την αποτίμηση του ποιητικού έργου), και προορίζεται για εκπαιδευτικούς. Περιέχει ενδεικτικό κατάλογο κειμένων τα οποία πρέπει να κατέχει ο εκπαιδευτικός για προσωπική του κατάρτιση. Το βιβλίο τελειώνει με ένα "Επίμετρο", ανεξάρτητο από το θέμα του όλου βιβλίου, το οποίο αποδεικνύει τη βαθειά γνώση του συγγραφέα στο χώρο των θετικών επιστημών και την ικανότητά του να αντλεί φιλοσοφικό στοχασμό ξεκινώντας από θετικές μεθόδους έρευνας.
- Γκέμμα (1997): Περιέχει 16 αυτόνομα κεφάλαια με κυρίαρχα ζητήματα το περί Θεού ερώτημα, τη σύγχρονη συνείδηση του "ελληνοέλληνα" και το πρόβλημα του θανάτου στη σύζευξή του με τον έρωτα.
- Οι ώρες των άστρων (2006): κυκλοφόρησε μετά τον θάνατό του και περιέχει δύο ανέκδοτες ποιητικές συλλογές του.
[Επεξεργασία] Βιβλιογραφία
- Δ. Αλικάκος, Λιαντίνης: Έζησα έρημος και ισχυρός, εκδ. Λιβάνη (Αθήνα 2006).
[Επεξεργασία] Συνδέσεις
- Το τελευταίο γράμμα στην κόρη του, Ελευθεροτυπία της 4/6/1998
- Η ανεύρεση της σορού του Λιαντίνη, Ελευθεροτυπία της 7/7/2005
- Η ταφή του Λιαντίνη, Ελευθεροτυπία της 26/8/2005
- www.liantinis.gr Ιστοσελίδα αφιερωμένη στον Δημήτρη Λιαντίνη
- Ηχητικό ντοκουμέντο από το τελευταίο του μάθημα στη Μαράσλειο Ακαδημία