Δημήτριος Καμπούρογλου

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο Δημήτριος Καμπούρογλου (1852-1942) ήταν ιστοριοδίφης, λογοτέχνης, ποιητής και Ακαδημαϊκός.

Γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν γιός του Γρηγορίου Καμπούρογλου, ιδρυτή της Εθνικής σκηνής, και της λογίας Μαριάννας Σωτηριάνου-Γέροντα, κόρη του Άγγελου Γέροντα. Βαφτίστηκε απο τον αυλάρχη του Όθωνα Π. Νοταρά. Σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1877 αναγορεύτηκε διδάκτωρ.

Αρχικά εργάστηκε ως δικηγόρος και στη συνέχεια ασχολήθηκε με την ιστορική αναδίφηση. Την περίοδο 1884-1886 ήταν διευθυντής του περιοδικού «εβδομάς». Το 1891 προσλήφθηκε στην Αρχαιολογική Υπηρεσία και τον επόμενο χρόνο διορίστηκε επιμελητής των χειρογράφων της Εθνικής βιβλιοθήκης. Την περίοδο 1904-1917 διατέλεσε διευθυντής της Εθνικής Βιβλιοθήκης αλλά το 1917 με τον νόμο περι άρσης της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων παύθηκε απο τη θέση του. Το 1923 τιμήθηκε απο την πολιτεία με το αριστείο γραμμάτων. Το 1927 έγινε το πρώτο δια εκλογής μέλος της Ακαδημίας των Αθηνών και την περίοδο 1934-1935 χρημάτισε πρόεδρος της Ακαδημίας.

Η ιστορική του έρευνα επικεντρώθηκε κυρίως στη περίοδο της Τουρκοκρατίας και αφορούσε μόνο την περιοχή της Αθήνας γι'αυτο και του δόθηκε το προσωνύμιο Αθηναιολόγος. Το 1896 ολοκληρώθηκε η έκδοση του τρίτομου έργου του η Ιστορία των Αθηνών επι Τουρκοκρατίας. Άλλα έργα του είναι: η Δούκισσα της Πλακεντίας, Αι παλαιαί Αθήναι (1922), Ιστορίες απο την παλιά Αθήνα, Μνημεία της ιστορίας των Αθηνών (3 τόμοι, 1893), Απομνημονεύματα μιας μακράς ζωής (2 τόμοι), Ο αναδρομάρης (1914), Ο αναδρομάρης της Αττικής (1920), Ο τρελός της Αθήνας, Τοπωνυμικά παράδοξα (1920), Αθηναϊκό αρχοντολόγιο-Μπενιζέλοι (1921), Μελέται και έρευναι (1923-1926), Οι Χαλκοκονδύλαι, Ο Ελαιών των Αθηνών κ.α.

Αλλά και το ποιητικό του έργο είναι αρκετά αξιόλογο αν και δεν διακρίθηκε αρκετά. Η ποιητική συλλογή Η φωνή της καρδιάς μου ήταν απο τα σημαντικότερα έργα του. Ήταν γραμμένο στη δημοτική και είχε έντονα αντιρομαντικά στοιχεία σε σχέση με το κλίμα της Α' Αθηναϊκής Σχολής. Η συλλογή βραβεύτηκε στον το 1873 στον Βουτσιναίο ποιητικό διαγωνισμό, ενώ στον ίδιο διαγωνισμό το 1874 επαινέθηκε, χωρίς να διακριθεί, ποιητική συλλογή του στην οποία σατίριζε και παρωδούσε το ρομαντικό ύφος των συγχρόνων ποιητών. Το 1874 εξέδωσε τη συλλογή του Παλαιαί αμαρτίαι Επίσης ασχολήθηκε και με την πεζογραφία, όπου αντλούσε τα θέματα του κυρίως απο την λαογραφία. Μερικά απο τα έργα του είναι: Αθηναϊκά διηγήματα, Αι Αθήναι που φεύγουν, Μύθοι και διάλογοι, Αττικοί έρωτες, Θρύψαλα, Ευσυνειδησία και ασυνειδησία κ.α. Συνήθως υπέγραφε τα λογοτεχνικά του έργα με το ψευδώνυμο «Αναδρομάρης».

Απεβίωσε στην Αθήνα στις 21 Φεβρουαρίου του 1942. Ήταν παντρεμένος με την Καλλιόπη Μαράτου και είχε τρία παιδιά: τον Γρηγόρη, την Ελένη και την Τζένη. Στις 19 Απριλίου του 1939 έγιναν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του στη πλατεία Φιλομούσου Εταιρίας στη Πλάκα.