სიმონ ჯანაშია

ვიკიპედიიდან

სიმონ ჯანაშია
სიმონ ჯანაშია

სიმონ ჯანაშია (*13 ივლისი/26 ივლისი, 1900, სოფ. მაკვანეთი, ახლანდელი ოზურგეთის რაიონი - 5 ნოემბერი, 1947, თბილისი) -- ქართველი ისტორიკოსი და საზოგადო მოღვაწე, საქართველოს მეცნიერებათა აკადემიის ერთ-ერთი დამფუძნებელთაგანი, ისტორიულ მეცნიერებათა დოქტორი, პროფესორი.

დაიბადა 1900 წელს სოფ. მაკვანეთში (გურიის მხარე). მამამისი, ნიკოლოზ ჯანაშია (1872-1918), ასევე ცნობილი ქართულის მასწავლებელი, ეთნოგრაფი და საზოგადო მოღვაწე იყო. 1922 წელს სიმონ ჯანაშიამ თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტი დაამთავრა. 1924-47 წლებში ამავე უნივერსიტეტის ლექტორი, შემდეგ ასოცირებული პროფესორი და ბოლოს პროფესორი იყო.

1941 წელს ერთ-ერთი იყო საქართველოს მეცნიერებათა აკადემიის დამფუძნებელთაგადნ, 1941-47 წლებში ამ აკადემიის ვიცე-პრეზიდენტი და ისტორიის ინსტიტუტის დირექტორი. 1943 წელს არჩეულ იქნა სსრკ-ის მეცნიერებათა აკადემიის აკადემიკოსად.

ჯანაშიას სამეცნიერო მოღვაწეობის მთავარი სფერო გახლდათ ქართველი ხალხისა და სხვა იბერიულ-კავკასიური ხალხების ეთნოგენეზისი; საქართველოსა და კავკასიაში ფეოდალიზმის დაფუძნება, ძველი საქართველოს ისტორია, არქეოლოგია, კოლხეთისა და იბერიის სამეფოების ისტორია, ქრისტიანობის ისტორია საქართველოში და მისთ. მას ეკუთვნის 100-ზე მეტი სამეცნიერო-კვლევითი ნაშრომი (მათ შორის 10 მონოგრაფია). 1949-68 წლებში თბილისში გამოიცა ჯანაშიას ნაშრომთა კრებული ოთხ ტომად.

1940-იან წლებში ჯანაშია ერთ-ერთი ორგანიზატორთაგანი იყო მცხეთასა და არმაზში არქეოლოგიური გათხრების.

გარდაიცვალა 1947 წელს თბილისში.

სხვა ენებზე