შალვა აზმაიფარაშვილი
ვიკიპედიიდან
შალვა ილიას ძე აზმაიფარაშვილი (* 25 დეკემბერი, 1902/7 იანვარი, 1903, თბილისი ― † 17 მაისი, 1958, იქვე), ქართველი დირიჟორი და კომპოზიტორი, საქართველოს ხელოვნების დამსახურებული მოღვაწე (1941).
[რედაქტირება] ბიოგრაფია
1930 წელს დაამთავრა თბილისის სახელმწიფო კონსერვატრთა საორკესტრო (პროფესორი ა. ილინსკის კლასი), საკომპოზიციო (პროფ. ს. ბარხუდარიანის კლასი) და სადირიჟორო (პროფ. მ. ბაგრინოვსკის კლასი) განხრით, 1933 წელს კი - ასპირანტურის სადირიჟორო განყოფილება პროფ. ა. გაუკისა და ე. მიქელაძის ხელმძღვანელობით. 1923-1928 წლებში უკრავდა სასულე და სიმფონიურ ორკესტრებში. 1932 წლიდან იყო თბილისის ოპერისა და ბალეტის სახელმწიფო თეატრის დირიჟორი, ხოლო 1938-1952 წლებში მთავარი დირიჟორი. 1943-1953 წლებში ხელმძღვანელობდა საქართველოს რადიოს სიმფონიურ ორკესტრს, 1954-1957 - საქართველოს სახელმწიფო სიმფონიურ ორკესტრს.
აზმაიფარაშვილის მუსიკალური ხელმძღვანელობით დაიდგა მრავალი ქართული ოპერა, მ. შ. მ. ბალანჩივაძის "დარეჯან ცბიერი" , ვ. დოლიძის "ქეთო და კოტე" (ორივე 1937), შ. მშველიძის "ამბავი ტარიელისა" (1946, სახელმწიფო პრემია, 1947), გ. კილაძის "ლადო კეცხოველი", ი. გოკიელის "პატარა კახი" (1943), დ. თორაძის "მთების ძახილი" (1947) და სხვა.
აზმაიფარაშვილის მუსიკალური ნაწარმოებებია: სიმფონიური პოემა "ყვარლის მთები" (1939), საორკესტრო სიუიტა "ძველი თბილისის სურათები" (1941), სიმფონის (1945), ვოკალურ-სიმფონიური პოემა "ქართლი" (1946), ოპერა "ხევისბერი გოჩა" (1951), მუსიკალური კომედია "რაც გინახავს, ვეღარ ნახავ" (1952) და სხვა. იყო საქართველოს სსრ უმაღლესი საბჭოს I-III მოწვევების დეპუტატი. დაჯილდოებულია "საპატიო ნიშნის" ორდენით.