ისინი ნახეს თოვლის ფანტელში,
ერთად ჩაკლული მშობლიურ გრძნობით,
და მოათავსეს ერთ პალატაში
მტრებთან ბრძოლაში დაჭრილი ძმები.
ერთად იბრძოდნენ, ერთ მიზნისათვის,
ცეცხლის ალში თუ - კვამლში გართულნი:
სამშობლოსათვის! ქვეყნის ხსნისათვის!
მტერს მიჰკიოდნენ ხმალ აღმართულნი.
მაგრამ დაეცნენ მკერდზე მახვილით,
თვალთ ყორნისფერი ნისლი ებურათ,
და “ვაი ნანას” ამოძახილით
სიკვდილს ებრძოდნენ ვეფხვისებურად.
იმ დღეს კვლავ ჩვენი გახდა ტიხვინი,
უკან იხევდა მტერი ვერანი,
და, სადღაც ტყეში, ველურ ჭიხვინით
მხედრებს ეძახდა ორი მერანი.
ძლივს მიაწვდინეს მეგობრებს ხმები,
პირაღმა იწვნენ თოვლის ფლატეში,
და სასიკვდილოდ დაჭრილი ძმები
მოთავსებულან ერთ პალატაში.
დილით, როდესაც მზე წუხრის მერდინს
გაფანტავს... და ჭერს გაამზეურებს:
- ძმა როგორ არის? - კითხულობს ერთი,
- ძმა როგორ არს? - დარდობს მეორე.
ძილში, როდესაც პალატის გვერდით
ხმა გაიშხუილებს ვით მეტეორი:
- ძმა ცოცხალია? - ბუტნუტებს ერთი,
- ძმა ცოცხალია? - გმინავს მეორე.
სიზმრების ზღვა კი, როგორც ხომალდებს,
ტახტებს არწევს და... ღელვა ჰგონიათ,
და ასე, სულის ამოხდომამდე,
ძმას აწუხებდა ძმის აგონია.
ერთ მრისხანე დღეს, როცა ავდარი
სძრავდა მიდამოს, ცა რისხვის ქუხდა,
პალატა სდუმდა, ვით ნასაყდარი,
ძმა ძმის შესახებ აღარ სწუხდა.
|