Lingua Insubris

E Vicipaedia

Fortasse haec pagina sit vicificanda ut rationibus qualitatis propositis obtemperet.
Quaesumus emenda hanc paginam, praecipue introductionem, formam, et nexus intra et intervicos.
Latinitas huius paginae inspicienda est. Vide {{latinitas}}.

Lingua Insubris[1] in Ducatu Mediolani, vel Langobardia Occidentalis primaria est; quam ob rem est etiam dicta Mediolanensis, Langobarda Occidentalis, Cisabduana[2]. Litterae insubres oriuntur in XIII seculo per Bonvicinus de la Ripa at consecutae sunt ad apicem in XVIII et XIX per Carolus Maria Maggi (comoediographus) et Carolus Porta (poëta); continuat usque ad hodie cum magnis auctores. Per XX seculum, conscientia linguae minuit propter magis magisque impositionem Linguae Italicae in sermonem cotidianum, et causa vehementis migratio de aliis Italiae regionis; attamen Insubris est ahuc intellecta a circa tertia parte populationis loci, maxime in parvis pagis. Dialectus Mediolanensis est sermo litterarius Linguae Insubris.

Dialecti Linguae Insubris sunt molteplici. Lingua Insubris est omnis divisa in partes quattuor, secundum scientia linguistica: langobardus alpinus, langobardus praealpinus occidentalis, langobardus meridionalis occidentalis, magnus mediolanensis. Sed index traditionalis est differens, propter divisio per causas historicas: mediolanensis vel meneghinus, bustensis-legnanensis, brianteus, comensis-leucensis, ticinensis, varesinus vel bosinus, langobardus alpinus, langobardus meridionalis occidentalis.[3]

[recensere] Vide etiam

[recensere] Notae

  1. Insubris est adiectivus de Insubribus gentibus.
  2. Ab Italico linguista Clemens Merlo. (Cis+Abdua).
  3. Andrea Rognoni, Grammatica dei dialetti della Lombardia, Oscar Mondadori, 2005. - AA. VV., Parlate e dialetti della Lombardia. Lessico comparato, Mondadori, Milano 2003.
Linguis aliis