Leo Tolstoi
E Vicipaedia

Leo Tolstoi | |
---|---|
Лев Толстой | |
Natus | 9 Septembris 1828 in vico Iasnaia Poliana |
Obiit | 20 Novembris 1910 in statione Astapovo |
Leo Nicolai filius Tolstoi (Russice: Лев Николаевич Толстой, Lev Nikolaevič Tolstoj; natus 9 Septembris 1828, mortuus 20 Novembris 1910), scriptor Russicus.
[recensere] Vita et opera Leonis Tolstoi
Leo Tolstoi natus est 28 Augusti (9 Septembris Calendarii Gregoriani) in vico Iasnaia Poliana (Ясная Поляна, cuius nomen traducitur "Clarum Pratulum", nunc in regione Tulensi Russiae), in familia nobili. Anno 1830 decessit mater Leonis – Maria Nicolai filia, anno 1837 vitae defunctus est pater – Nicolaus Eliae filius, participans Belli Patrii anni 1812. Scriptor futurus domi educatus est. Annis 1844 – 1847 in Universitate Casanensi discebat, quod studium non perfecit. Anno 1851 venit in Caucasum, ubi frater senior munere militare fungebatur.
Leo Tolstoi duos annos in Caucaso habitabat. Ibi scripsit narrationem vocabulo Infantia («Детство»), quae fuit eius primum opus publicatum, anno 1852 in ephemeride nomine Contemporaneus («Современник») prodiit. Illa facta est pars prima operis autobiographici Quattuor aetates evolutionis («Четыре эпохи развития»), cuius partes secunda et tertia – Pueritia («Отрочество», 1852 – 1854) et Adulescentia («Юность», 1855 – 1857) – dein creatae sunt, pars ultima – Iuventus («Молодость») – tamen nunquam scripta est. In quibus narrationibus suis scrupuloso descripsit et investigavit animum infantis, pueri adulescentisque; sic se declaravit exploratorem naturae humanae, leges conscientiae intelligere volentem.
Annis 1851 – 1853 Leo Tolstoi in bello Caucaseo participabat. Brevi tempore post initium Belli Crimeani (quod annis 1853 – 1856 perdurabat) suo rogatu missus est Sebastopolem, in qua urbe a copiis Regni Uniti et Franciae obsessa pugnabat. Illo tempore scripsit Narratus Sebastopolitani («Севастопольские рассказы», annis 1855 – 1856 in Contemporaneo publicatis), bellum ut homicidium cruentum malum et naturae humanae repugnans describentes, qui societatem Russicam affecerunt.
Anno 1855 Tolstoi Petropolim venit. Ibi nonnulla opera scripsit, sed non satisfactus est a creatura sua. Voluntatem suscerit, ut litteraturam abeat et ruri habitaret.
Annis 1859 – 1862 Leo Tolstoi adhibebat maximam curam scholae ab illo in vico Iasnaia Poliana conditae, conditionem activitatis paedagogicae in Russia peregreque studens et systema liberale educationis canens. Anno 1862 Sophiam Bers uxorem duxerat et postea in villa sua, Iasnaiae Polianae locata, traxit vitam patriarchalem et solitario ut caput familiae multiplicantis. Annis 1863 – 1869 Tolstoi creavit Bellum et pacem («Война и мир», ab anno 1865 publicabatur), opus suum notissimum, in quo depinxit vitam hominum (ut plurimum, nobilitatis) in Russia initio saeculi XIX, tempore belli imperii ellius contra copias Napoleonis. Denuo ad tempus a paedagogica attractus, ille scripsit Abecedarium («Азбука», 1871 – 1872) et Novum abecedarium («Новая азбука», 1874 – 1875), pro quibus composuit narrationes et transtulit fabulas, quae inclusae sunt in quattuor Libros Russicos pro lectione («Русские книги для чтения»). Annis 1873 – 1877 a Leone Tolstoi creatum est opus Anna Carenina («Анна Каренина», annis 1876 – 1877 publicatum) – historia feminae, quae ab affectione amoris ducta peregit furatrinam coniugalem, cuius causa problemata habuit et exsecuta est mortem.
Illo tempore Tolstoi gravem perturbationem spiritualem sensit. Opinionem suam de recto modo vivendi mutavit. Suam persuasionem novam expressit in operibus Confessio («Исповедь», annis 1879 – 1880 scriptum, anno 1884 publicatum) et Quae est fides mea? («В чём моя вера?», 1882 – 1884). Eius affectio religiosa extensit. Aristocrata comes Leo Tolstoi sibi persuasus est, ut bases exsistentiae nobilitatis falsae sunt; illi placuerunt effigia ordinis rusticorum patriarchalis. A religione affectus, ille opinatus est: doctrina Christiana, distortionibus purificata, consociet homines ab ideis amoris et omniveniae. Scripsit opera Exploratio theologiae dogmaticae («Исследование догматического богословия», 1879 – 1880) et Coniunctio et translatio quattuor euangeliorum («Соединение и перевод четырёх евангелий», 1880 – 1881). Ecclesiam Christianam officialem, i.e., Ecclesiam Orthodoxam Russicam, reprehendebat (et anno 1901 ab illa segregatus est). Tolstoi negavit violentiam ut instrumentum certationis contra malum – credidit, ut homines malus ab accusatione illius et inoboedientia passiva vincant. Probavit nec certationem politicam, nec revolutionem.
A labore manuali attractus, Leo Tolstoi arabat, ipse sibi calceos fecit, etc. Factus est vegetarianus. Sua opera litteraria prisca ut ludum damnabat. Gravabatur ob suetum modum vivendi familiae suae, quae novam doctrinam eius non secuta est. In scripturis suis Ita quod agamus? («Так что же нам делать?», 1882 – 1886) et Servitum nostri temporis («Рабство нашего времени», 1899 – 1900) criticavit mala civilisationis contemporaneae et conclamabat homines, ut a honesto religioneque se perficerent. In fabula nomine Mors Ioannis Eliae filii («Смерть Ивана Ильича», 1884 – 1886) narravit de viro, qui ante mortem suam absurditatem vitae suae intellexit, sed momento ultimo vitae vidit lucem symbolicum – incarnationem salvationis religiosae.
Tempore famis annis 1891, 1893 et 1898, Tolstoi ruricolis esurionibus venit auxilio. Sectantes religiosos protegebat. In epistulis ad imperatores Alexandrum III et Nicolao II contra repressalia et tyranniam intercessit. In fabula titulo Resurrectio ("Воскресение", 1889 – 1899) coarguit legitimationes et instituta publica: iudicium, ecclesiam, privilegia nobilitatis, pecuniam, carceres, prostitutionem, etc.
Leo Tolstoi aestimatus est caput litteraturae Russicae. Doctrina eius, vulgo Tolstovstvo (толстовство) vocatur, fuit vendibilis. Multi homines peregrinaverunt domum scriptoris illius in vico Iasnaia Poliana. Tolstoi activitatem suam creativam et publicam continuabat, e.g. poenam capitis incurrebat.
Annis ultimis vitae suae scriptor ille mala spiritales multa fungebatur, cum uxore sua (quae doctrinam eius negabat) litigans et controversiam inter sectatores suos videns. Ut in concordia totali cum doctrina sua viveret, ob modum vivendi gravatus, Tolstoi 28 Octobris (10 Novembris Calendarii Gregoriani) anno 1910 villam suam Iasnaiae Polianae liquit et, perfrictionis in via nanctae causa, 7 Novembris (20 Novembris Calendarii Gregoriani) anno illo mortuus est in statione Astapovo. Sepulcrum Leonis Tolstoi locatum est in vico Iasnaia Poliana.
[recensere] Fons
[recensere] Nexus externus
![]() |
Vicimedia Communia plura habent quae ad Leonem Tolstoi spectant. |