Priscillianismus
E Vicipaedia
Priscillianismus est doctrina christiana quae crescit in Hispania Romana saeculo 4 ab Priscilliano, derivatus de docrtinis gnosticis et manichaeis edoctis ab Marco quodam Aegyptico qui Memphi ortus est; postea haeresis putata est ab ecclesia fere communi christiana.
[recensere] Historia
Sulpicius Severus mentionem de illo facit. Ei primi, qui doctrinae istius Marci adhaererent, fuerant quaedam mulier, vocata Agape, et rhetoricus Helpidius. Ab duobus quibus est introductus Priscillianus ipse, qui a Sulpicio vocatur "familia nobilis, praedives opibus, acer, inquies, facundus, multa lectione eruditus, disserendi ac disputandi promptissimus" (Chronica 2.46).
Ingeniis eius et statu dux gregis factus est, ardens apostolus novarum docrtinarum. Expertus orationis faciendae et firme asceticus magnam multitudinem ad se attraxit. Inter eos qui ad eum venerunt fuerunt duo episcopi, Instantius et Salvianus. Omnes qui huic fidei novae credebant, in societatem cum foedibus se instruxerunt, tam velociter ut Hyginus, episcopus Cordubiensis, rem cognosceret, qui deinde metum expressit dicens Hydatio, episcopo Meridano; quo illo et Ithacio Ossanobano urgentibus synodum conventum est ad Caesaraugustam anno 380. Et Hispianienses et Aquitani episcopi adfuerunt. Sed autem Priscillianiani, quamquam invocati sunt, recusaverunt accedere. Itaque synodum sententiam excommunicationis in quattuor duces, Instantium, Salvianum, Helpidium, et Priscillianum, pronuntiavit.
[recensere] Damnatio
Divisiones in Christianitate surgerunt ob hanc doctrinam, usque Papam Innocentius I "regula fidei contra omnes hereses, maxime contra Priscillianistas" iussit anno 404. Damnata est a Concilio Bracaraugustano (563).
[recensere] Vide etiam
![]() |
Haec stipula ad religionem vel ad mythologiam spectat. Amplifica, si potes! |