Aratus Solensis

E Vicipaedia

Latinitas huius paginae inspicienda est. Vide {{latinitas}}.

Aratus Solensis (natus circa annum 310 a.C.n.; mortuus anno 245 a.C.n.) fuit poeta didacticus Graecus.

Aratus, filius Athenodori Letophilaeque, Solis Ciliciae (non Cypri) natus est circa 315 a.C.n. Suda dixit Aratum esse discipulum grammatici Menecratis Ephesii atque philosophorum Timon Menedemique. Menecrates poemas de agricultura, apibus, et astris scripsit; ut Varro dixit, "ut Hesiodus Ascraeus, Menecrates Ephesius." Circa 291, Aratus Athenas progressus est, ut litteris philosophis Praxiphane Zenoque studeat. Hic etiam Callimachi, maximi poetae aetatis, occurrit. Antigono Gonata anno 276 rege, Pesaeus Philonides poetae Aratusque ipse in regia Macedoniae iuerunt. Hic, proximos annos duos, Aratus maximum opus suum, poemam didacticum 'Phaenomena' composuit. Opus oratione soluta Eudoxi in versos transtulit. Cum Pyrrhus Macedoniam invaseret, Aratus regia Antiochi I Seleuci filii iuit; in Macedoniam tamen regressus est. Pellae circa 240 mortuus est.

Operum Arateorum solum "phaenomenon", quae graece dicuntur, 1154 versuum poema de rebus caelestibus traditum est; quod poema maxima ex parte Eudoxum Cnidium atrologum sequitur. Aratus vero poema lima poetica emendans catasterismos, id est mutationes animantium in signa caelestia, addidit. Pars secunda operis de signis tempestatum disputat; quae pars graece "diosemeia" dicitur. Carmina Aratea notabiliora facta sunt propter siccitatem rei, quam Aratus astrologiam penitus ignorans aemulatione poetica instigatus vivificare nisus est.

Arati opus vero imitati sunt complures auctores Romani, qui veri aemuli auctoris graeci dici possunt. Inter eos sunt Manilius atque Vergilius. Versiones autem memoratu dignae Marci Tulli Ciceronis ('admodum adulescentulus'), Germanici, Avieni sunt. Cum autem Arati carmina difficiliora sint, temporibus iam antiquis ii, qui illa lexerant, in margine voluminum scholia addiderunt. Inter explanatores Geminus Rhodius (primum saeculum a.C), Achilles (circa annum 200) Leontius (circa annum 600). Nominibus siderum, quae nobis versionibus latinis tradita sunt, hodie quoque utimur; index siderum autem syntaxi mathematicae Claudii Ptolemaei (saeculum II) subest et res gravis per saeculorum decursum in traditione arabica permansit.

[recensere] de libris

  • Erren, Manfred, Die Phainomena des Aratos von Soloi, Untersuchungen zum Sach- und Sinnverständnis, Wiesbaden 1967.
  • Erren, Manfred, Aratos: Phainomena, Sternbilder und Wetterzeichen, München 1971.
  • Fakas, Christos, Der hellenistische Hesiod, Arats "Phainomena" und die Tradition der antiken Lehrepik, Wiesbaden 2001.
  • Kidd, Douglas, Aratus : Phaenomena, Cambridge 1997.
  • Mair, A. W., Callimachus, Lycophron, Aratus, textum graecum cum translatione anglice, Cambridge, Mass., 1921.
  • Martin, Jean, Aratos : Phénomènes, II volumina, Paris 1998.
  • Martin, Jean, Scholia in Aratum vetera, Stuttgart 1974.