Ducatus Parmae et Placentiae
E Vicipaedia

Ducatus Parmae et Placentiae (Italice Ducato di Parma e Piacenza ) fuit antiqua civitas in Italia septemtrionale, quae anno 1545 a Papa Paulo III condita est. Primus dux filius papae Petrus Ludovicus Farnese fuit, cuius domus regnatrix ducatum usque ad annum 1731 rexit.
Ducatus, qui Napoleo ab anno 1808 usque ad annum 1814 Franciae coniunxit, anno 1815 a Consilio Vindobonum restitutus est.
Ducatus Parmae et Placentiae finem habuit anno 1860, cum ultimus dux expulsus est et utrosque urbes post plebiscitum Regno Sardiniae, quod insequenti anno novum regnum Italiae fit, adiunctae sunt.
[recensere] Duces Parmae et Placentiae familiae Farnese, 1545-1731
- Petrus Ludovicus 1545-1547
- Octavius 1547-1586
- Alexander 1586-1592
- Ranuccius I 1592-1622
- Odoardo 1622-1646
- Ranuccius II 1646-1694
- Franciscus 1694-1727
- Antonius 1727-1731
[recensere] Duces Parmae et Placentiae familiae Borboniorum, 1731-1735
- Carolus I 1731-1735, qui postea Carolus rex Neapolis (1735 - 1759) et Carolus III Hispaniae(1759 - 1788) factus est
[recensere] Duces Parmae et Placentiae familiae Habsburgorum, 1735-1748
[recensere] Duces Parmae et Placentiae familiae Borbonis, 1748-1802
Ab anno 1808 usque ad annum 1814, cum vere ducatus a Napoleone Franciae coniunctus est, titulus Dux Parmae ad Ioannem Iacobum Régis de Cambacérès et Dux Placentiae ad Carolum Franciscum Lebrun pertinuit.
[recensere] Duces Parmae et Placentiae familiae Habsburgorum, 1814-1847
- Maria Ludovica 1814-1847
[recensere] Duces Parmae et Placentiae familiae Borbonis, 1847-1860
- Carolus II Ludovicus 1847-1849
- Carolus III 1849-1854
- Robertus I
![]() |
Haec stipula ad historiam spectat. Amplifica, si potes! |