Constantinus I
E Vicipaedia
Constantinus I "Magnus" (circum annum 280 p.C.n. Naissi natus est; 22 Maio anni 337 mortuus est), Magnus appellatus. Cuius nomen omne Flavius Valerius Constantinus imperator Romanus ab 306 ad 337 fuit. Constat Constantinum ampliorem esse propter
- primum ac gravem usum monogrammonis Christi signo exercitus Romanus. (Proelium in ponte Milvio anno 312)
- edictum tolerantiae Mediolani anno 313, quod Christistianismum religionem permissam in imperio Romano fecit.
- convocationem primi concilii Nicaeae
- transferendum sedes imperatoris a Roma in Byzantium, quae post eum Constantinopolis nominatus est.
Est felice adhuc biographia accuratior de eo, quae a Eusebio Caesarensi scripta est. Qui autem ardens admirator imperatoris fuit, ita opus post conspectum nonnullorum historicorum normae scientiae historicae novae sequi non potest. Iuxta facta hisorice constata sunt multa singula de Constantino, quae adhuc aperta sunt.
Index |
[recensere] Adulescentia et via ad potestatem
Constantinus circum annum 280 (accuratius dies traditus non est) filio Constantini Chlori et Helenae eius uxoris filiae cauponis Nis urbis illyricae natus est. Eo tres semifratres, qui Iulius Constantius, Flavius Dalmatius, Flavius Hannibalianus appellabantur, fuerunt.
Postquam Constantius anno 293 Caesar in tetrarchia Diocletiani factus erat, Constantinus primo in aula Diocletiani habitavit et dein Galerium in bellum ad ripas Danuvii secutus est. Anno 305 eo contigit, ut patrem in Britannia obiret, ubi inter expeditionem eius contra Pictos et Scotos excellevit. Quare post patris mortem Augustum (imperator summus) a copiis appellatus est, sed Caesare contentus fuit, qui a Galerio praebitus est.
At tantopere ordo tetrarchiae Diocletiani deletus est. Is, quamquam iterum studitum est, ut eum renovaret, non rursum renovari potuit (vide conventus Caesarum Carnunti anno 308), quia nunc cogitatio dynastica crevisset. Allii imperatores in tetrarchia, in qua tandem Constantinus acceptus erat, Galerius (302 ad 311), Severus (306 ad 307), Maximinus Daia (308 ad 313), Licinius (308 ad 324) fuerunt. Atque usurpatio Maxentii Maximiniani filii (a imperatoribus non accepta ab anno 306 usque ad annum 312) fuit ac seditio Domitii Alexandris, qui fuit usurpator ab anno 308 ad annum 309, in Africa.
Anno 307 Constantinus cum Minerva prima uxore matre Crispi primi filii (305 ad 326) divortium fecit, ut Faustam filiam cum Diocletiano discessi Maximiniani imperatioris in matrimonium duxisset. Caesare primo in Gallia Brittanniaque provinciis mansit, etiam in Augusta Treverorum fuit, quae hoc tempore Gallica fuit et Caesares Galerius est Severus contra Maxentium et Domitium Alexandrem pugnare sinivit. Anno 309 novus aureus, qui solidus appellatus est, a eo formatus est. Ille nummus etiam longe se praebiturus erat.
Anno 310 Constantinus iussit Maximinianum, qui contra eum fallax fuerat, necare. Post mortem Galerii anno 311 etiam cum Maxentio pugnare debet, qui antea Severum vicit ac necavit.
[recensere] Constantinus obtinet dominationem in occidente
Anno 312 Constantinus Maxentium proelio in ponte Milvio superavit. Fama est antea eum speciem Christi habuisse. Is, qui iam antea Monotheismum favit (religio Solis Invicti) et cui Christianismus iam adulescenti notus est, eum tempora secuta plus favit. Tamen non deducere potest, in quantum ipse cum religione identificavit. Imprimis admirator dei Christiani sed non Christianus in ratione verbi appellatur.
Anno 313 Constantinus cum Licinio imperatore orientis convenerunt. Hic Constantiam soror fauta Constantini in matrimonium duxit. Ambo edictum tolerantiae constituerunt, quod Christianis in omni imperio religionem liberam addixit. At falsa est deductio, ut Christianismus hoc tempore iam religionem rei publicae profecto facta est. Hoc sub Theodosio primo evenit. Constantinus ipse publice non Christianus nominavit: In arcu Constantini, qui victoria super Maxentium celebrat, imagines sacrificiorum non sunt, sed etiam signa Christiana. Victoria et Sol monstrantur.
Annos secutos Constantinus problemis ecclesiae in Africa conflingere debuit, quae in ecclesiam catholicam et in Donatistos divisa est. Divisio irrita facere non potuit, sed interventio Constantini in certamine signum identitatis eius novae fuit, ut etiam ecclesiam protexisset.
Iam anno 316 in certamine cum Licinio Illyricam provinciam conciliavit. Anno 323 finaliter conflictio inter Constantino et affini evenit. Licinio anno 324 victus est. Qui anno 325 a Constantino in supplicium missus est. Quare Constantinus fuit imperator solus imperii Romani.
[recensere] Acta imperialia Constantini solo imperatore
Constantinus sedes suos in oriente, in Byzantium enim urbem antiquam Graecam, quae praeclaris aedificiis auxit et feste consecravit, transtulit. Caput novum primo Roma nova appellatum est, sed mox Constantinopolis (a Graeco verbo πολις 'urbs'). Roma e nonnullis annis solum pro forma caput imperii fuit, sed etiam signum amplius mansit. At factum Constantini ratione impletum est, quia situs strategicus capiti novi, qui fuit a fine Danuvii et a fine orientis cinctis aequo modo longinquum ac melior munitum, valde melior fuit et quia in oriente situm, qui fuit potior in rebus oeconomicis.
Anno 326, flagitium privatum evenit: Constantinus Crispum maiorem filium necavit, dein Faustam uxore. Explicationes sunt variae: dicitur Faustam Crispum accusavisse, ut eam insidiatus sit. Quare Constantinus filium necavit. Et tum, cum constaret accusationem falsam fuisse, etiam uxorem fallacem necavit. Poste Constantius vidit rem peccatum capitale fuisse, quod solum baptismate placari potuit.
Anno 332, Constantinus Gothos vicit et foedere finem Danuvii servavit. Etiam alias rationes adhibuit, ut fines servaret. Reformatio exercitus iam antea inducta sub eo finita est. Sic adhoc comitatenses ac limitanei sunt. Etiam magistratus magistri militum a Constantino creatus est, item magistratus in aula novi, velut magistratus quaestoris sacri palatii et magistri officiorum, dum tres praefecti praetoriani summi administratores civiles fuerunt. In rebus domesticis, Constantinus cursum Diocletiani tenebat.
Brevi tempore ante expeditionem inter Sassanidos Constantinus aegrior facta est, et mox, pentecoste anno 337 Nicomediae, mortuus est. Ut fuit mos, brevi tempore ante mortem a Eusebio, episcopo ariano, Nicomediae baptizatus est. Constantinus II, Constantius II, Constans, tres filii antea Caesares appellabat. Hunc titulum Dalmatius nepos quoque accepit. At post Constantini mortem, bellum inter fratres evenit.
[recensere] Acta religiosa solo imperatore
Quod in oriente fuerunt plus Christiani quam in Roma (tamen fuerunt minoritas), Constantinus inter ultimos quattuordecim annos regni publice Christianum se nominare potuit. Propter protectionem Christianorum in paganos, fuerunt multae conversationes in palatino. Ratione aplissima est Constantinum filios ac succesores Christiane educare sinivit.
Nicaeae anno 325, primum concilium oecumenicum convocavit. Hoc consensum a Constantino propositum repudiavit et contra Arium iudicavit. Constantinus, qui bene paululum theologicas quam rei publicae intentiones secutus est, in spe firmationis imperii Arium in exilium misit.
Modo certamen arianicus autem non conciliatum est. Auctoritate Constantini sororis atque Eusebii Caesarensis, biographae Constantinus, latera mutavit, Anasthasium adversarium Arii in exilium misit, Arianum revocavit.
[recensere] Constitutum Constantini
Medio Aevo fama erat Constantinum Magnum Romae tertio die Aprilis anno 315 vel 317 constituto Constantini ut dicitur imperium Romanum occidentalem et Augusti dignitatem ecclesiae catholicae et papae Silverstri donavisse. Id falsum esse anno 1433 episcopus Nicolaus Cusanus et anno 1440 Laurentius Valla Papae secretarius demonstraverunt.