Arte bisigodo

De Biquipedia

Ros bisigodos, pueblo chermanico, feban-se preséns á ra Peninsula Iberica á ras prenzipanzas d'o sieglo V, anque no consolideban ra suya condizión de gubernanz proclamánd ro Reino Hispano-bisigodo, ent'uno sieglo dimpués.

Ras manifestazions artisticas d'iste pueblo chermanico, dimpués d'asentáus á ra Peninsula Iberica, espezialmén á ras suyas amostranzas arquiteutonicas, no son trobadas encara ent'o sieglo VII, podend-se charrar á partir d'iste momento propiamén d'uno Arte bisigodo.

[editar] Arquiteutura bisigoda

Dica d'o sieglo VI nomás cale menzionar, á ra Peninsula, una chicolona ilesia á San Cugat del Vallès (Barzelona). Encara que prou deteriorada, amostra una planta de nao unica, rematada á uno abside. D'o sieglo sigüend son calendadas ras ilesias de San Pedro de la NaveZamora), San Juan de BañosPalenzia) e Quintanilla de las ViñasBurgos), lure trazas s'ie beyerban sieglos dimpués, como á calcanzia, á d'autros templos clamáus de "l'estilo de repoblazión".

Autros templos bisigodos d'o sieglo VII á l'Estau Español son San Cebrián de Mazote (Balladolit), San Miguel de la Escalada e Santiago de PeñalbaLión). En ro que referix tá l'arquiteutura, sigueban-se basicamén ras tradizions paleocristianas de l'arquiteutura relichiosa. No se troban templos destacables d'iste estilo á l'Aragón.

No son pas muitas ras construyizións bisigodas que bi ban plegáu ent'os nuestros diyas, e d'entre d'eras prauticamén denguna poderba contar-se como una grande realizazión d'os nuclios metropolitáns. Ros edifizios que tinemos gúei dia son, de forma cheneral, ermitas o templos rurals de seugunda clase. No obstante, poderban fer-nos serbizio tá entreixir ros carauteres propios de l'arte bisigido en cheneral:

  • Templos preferendmén con planta basilical o de cruz grega. Belas begadas una conxunzión d'ambas desposizións. Espazios muito compartimentáus.
  • Abside reutanglar á l'exterior. Á cada banda poderba existir-ie una estanza destinada tá sacristía (protesis e diakonikón). Ra capiella trastalleba-se d'autraparti d'o templo meyanz d'uno iconostasio.
  • Arcadas de ferradura, cheneralmén sines de clau, con uno tradós bertical á ra zona peraltada. elebazión d'uno terzén, e salmer con ras primeras dobelas á planas orizontals.
  • Uso de columnas e pilars como á suportes. Capitels corintios muito simples, o belas begadas, troncoconicos imbersos, con amplos zimazios que ancoran ent'o muro.
  • Cubillamén d'o templo con bueltas de canón, a más de cupulas a l'alto d'os cruzers.
  • Paréts de sillería, formada por grandes bloques prismaticos que estierban aparellaus á corda en xutera. Ocasionalmén ra sillería alterna con madonería como á l'estilo clasico román.
  • Garlantazión con frisos de rolios, esbasticas, e temas bechetals e animals.
  • Chicolons porticos á ros piets o t'os laterals d'o templo.