Славянская каланізацыя Беларусі

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі.

СЛАВЯНСКАЯ КАЛАНІЗАЦЫЯ БЕЛАРУСІ, працэс засялення славянскімі плямёнамі земляў сучаснай Беларусі ў час свайго перасялення па агульных кірунках захад—усход і поўдзень—поўнач (пік працэсу ў 6—7 ст.), з наступнай славянізацыяй мясцовага балцкага насельніцтва (у Верхнім Падняпроўі і Падзвінні — 6-7—12-13 ст.[1], у Панямонні — кан. 10—сяр. 20 ст.)[2].

Характарызуецца мірным суіснаваннем славянскага і балцкага насельніцтваў[3]. Адзін з асноўных чыннікаў утварэння беларускай народнасці і нацыі.

Гл. таксама: культура тыпу Абідні, культура днепра-дзвінскай керамікі, культура штрыхаванай керамікі, банцараўская культура, культура ўсходнелітоўскіх курганоў, культура доўгіх курганоў, культура каменных курганоў.
Гл. таксама: яцвягі, аукштайты, крывічы, дрыгавічы, лінія Сафарэвіча.

  1. [Краўц2000] С.73—74, 82.
  2. [Краўц2000] С.73—74, 82.
  3. [Краўц2000] С.98—103.

[рэдагаваць] Крыніцы

  • [Краўц2000] Аляксандр Краўцэвіч. Стварэнне Вялікага княства Літоўскага. 2-е выд. — Жэшув, 2000. ISSN-1230-512X.