Παυλικιανισμός

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο Παυλικιανισμός ήταν αίρεση που αναπτύχθηκε στη Μικρά Ασία από τον 7ο αιώνα. Αρχηγός της φέρεται κάποιος Κωνσταντίνος από τα Σαμοσάτα ή τη Συρία, ο οποίος, συνεχίζοντας παλαιότερες θεωρίες των Γνωστικών και Μανιχαίων, δίδασκε περί αντιμαχομένων αγαθού και καλού, απέρριπτε την Παλαιά Διαθήκη, δεχόμενος μέρος μόνο της Καινής και κυρίως το Ευαγγέλιο του Ιωάννου, ίσως του Λουκά και όλες τις επιστολές του Παύλου (εξ'ού και το όνομα της αίρεσης). Φαινομενικά οι Παυλικιανοί παραδέχονταν την Αγία Τριάδα, απέρριπταν όμως το Βάπτισμα, την Ευχαριστία και την Ιερωσύνη, αρνούμενοι τις θρησκευτικές τελετές και τις εικόνες.

Η αίρεση αυτή διαδόθηκε πολύ γρήγορα στην Αρμενία και στη συνέχεια στη Συρία. Οι οπαδοί κατέχονταν από υψηλό θρησκευτικό πνεύμα και ήταν πολύ μαχητικοί και φιλοπόλεμοι. Τις ικανότητές τους αυτές εκτίμησαν οι εικονομάχοι Αυτοκράτορες του Βυζαντίου τόσο, ώστε να μεταφέρουν πολλούς από αυτούς στη Θράκη, την οποία είχαν ερημώσει οι Βούλγαροι, έτσι ώστε να γίνουν αυτοί οι προμαχώνες των από Βορρά επιδρομών.

Μετά τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας υπέστησαν δεινό διωγμό, επαναστάτησαν όμως κατά του Κράτους επιφέροντας πολλές ζημιές στα αυτοκρατορικά στρατεύματα. Μετά τον 9αιώνα διασπάστηκαν και άρχισαν να εκλείπουν, προσχωρώντας ε'ιτε στους Άραβες είτε στην Ορθοδοξία. Τον 12ο αιώνα φέρονται να έχουν εγκατασταθεί στην Αλεξιούπολη που είχε κατακτηθεί από τον Αλέξιο Α' Κομνηνό.

Υπολείμματά τους υφίστανται και σήμερα κυρίως στην περιοχή γύρω από την Φιλιππούπολη.