Νόσος του Πάρκινσον
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Η νόσος του Πάρκινσον είναι Νευροεκφυλιστική ασθένεια της μέλαινας ουσίας, με αποτέλεσμα την προοδευτική νέκρωση νευρώνων που παράγουν ντοπαμίνη. Η έλλειψη της ντοπαμίνης σε δομές των βασικών γαγγλίων, είναι η αιτία των εξωπυραμιδικών συμπτωμάτων, τα οποία μπορεί είναι τρόμος (τρεμούλα), δυσκαμψία ή ακαμψία, βραδυκινησία ή ακινησία και αστάθεια. Η ασθένεια ανακαλύφθηκε το 1817 από τον Τζέιμς Πάρκινσον, ιατρό, από τον οποίο πήρε και το όνομά της.
Σήμερα ασθενείς πού κάνουν χρήση αντιψυχωσικών φαρμάκων(κλασικά νευροληπτικά, π.χ αλοπεριδόλη) μπορεί να παρουσιάσουν ανάλογη εικόνα, δευτερογενής παρκινσονισμός. Αντι-παρκινσονικά φάρμακα είναι τα λεβοντόπα-καρβιντόπα, βρωμοκρυπτίνη, αμανταδίνη, αντιμουσκαρινικά κ.τ.λ. Έχουν προταθεί και χειρουργικές θεραπείες.
Σημαντικό ρόλο στην αποκάτασταση του ασθενούς έχουν προγράμματα εργοθεραπείας και φυσικοθεραπείας, που βοηθούν σε μία πιο αυτόνομη ζωή.