Δημήτρης Λιαντίνης
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ο Δημήτρης Λιαντίνης (23 Ιουλίου 1942 - 1998) υπήρξε αναπληρωτής καθηγητής της Φιλοσοφίας της αγωγής και της Διδακτικής των Ελληνικών μαθημάτων στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συγγραφέας φιλοσοφικών βιβλίων. Στο ευρύ κοινό έγινε γνωστός το 1998, όταν αποφάσισε να αποσυρθεί από τα εγκόσμια και να καταφύγει σε ένα σπήλαιο στον Ταΰγετο, όπου και κατά τα φαινόμενα αυτοκτόνησε.
Πίνακας περιεχομένων |
Η ζωή του
Το επώνυμο του πατέρα του ήταν Νικολακάκος, το οποίο άλλαξε όμως με δικαστική πράξη το 1977 εμπνεόμενος από την ιδιαίτερη πατρίδα του, το χωριό Λιαντίνα της Λακωνίας.
Τελείωσε το εξατάξιο γυμνάσιο της Σπάρτης. Το 1966 αποφοίτησε από τη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, Τμήμα Φιλολογίας, και στη συνέχεια σπούδασε τη γερμανική γλώσσα στο Μόναχο της Γερμανίας (1970-1972). Το 1977 έγινε Διδάκτωρ της Φιλοσοφίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών με βαθμό «άριστα» και θέμα «Η παρουσία του ελληνικού πνεύματος στις ελεγείες του Duino του Ράινερ Μαρία Ρίλκε». Υπήρξε από το 1975 μέχρι το 1998 βοηθός, επιμελητής, λέκτορας, επίκουρος καθηγητής και αναπληρωτής καθηγητής της Φιλοσοφίας της αγωγής και της Διδακτικής των ελληνικών μαθημάτων στο Τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1978-79 με εκπαιδευτική άδεια παρακολούθησε στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης φιλοσοφία και συγχρόνως δίδασκε σε ελληνικό σχολείο στο Ludwigshafen. Εκτός του Πανεπιστημίου στην Ελλάδα δίδαξε στο Μαράσλειο Διδασκαλείο στη Μετεκπαίδευση των δασκάλων, στα ΠΕΚ Κηφισιάς, Περιστερίου και Πειραιά και στη Σχολή της Αστυνομίας. Έχει δώσει διαλέξεις στη Ναυτική Σχολή Πολέμου και στη στρατιωτική Σχολή Υγειονομικού.
Ήταν παντρεμένος με τη Νικολίτσα Γεωργοπούλου, καθηγήτρια στο Τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, και είχε μια κόρη, τη Διοτίμα.
Την 1η Ιουνίου 1998 ο Λιαντίνης εξαφανίστηκε αφήνοντας γράμμα προς την κόρη του, στο οποίο δήλωνε πως είχε αποφασίσει να πεθάνει «αυτοθέλητα», όπως χαρακτηριστικά έγραφε. Η υπόθεση της εξαφάνισής του απασχόλησε την κοινή γνώμη. Τον Ιούλιο του 2005 ένας συγγενής του οδήγησε την κόρη του Λιαντίνη σε μία σπηλιά του Ταϋγέτου, όπου μέσα κείτονταν ένας νεκρός. Όπως ο ίδιος έγραψε στο τελευταίο γράμμα στην κόρη του, είχε προετοιμάσει τη στιγμή του θανάτου του βήμα-βήμα μια ολόκληρη ζωή. Μετά την ανεύρεση του σκελετού, έγιναν ιατροδικαστικές εξετάσεις που κατέληξαν ότι ο νεκρός ήταν ο Λιαντίνης. Όμως άφησαν αναπάντητο το πώς πέθανε, δεδομένου ότι δεν ανευρέθη στις τοξικολογικές εξετάσεις κάποια ουσία που να επιφέρει το θάνατο. Άγνωστη είναι και η ακριβής ημερομηνία θανάτου του. Ενταφιάστηκε στις 20 Αυγούστου 2005 στο νεκροταφείο των Κεχρεών από τη σύζυγό του.
Συγγραφικό έργο
Ο Λιαντίνης έγραψε οκτώ βιβλία φιλοσοφικού και παιδαγωγικού στοχασμού με κυρίαρχο το ποιητικό στοιχείο στη γραφή του. Ένα από αυτά (για τον Διονύσιο Σολωμό) έχει τιμηθεί με το προκηρυγμένο Βραβείο Τσούφλη το 1978 από την Ακαδημία Αθηνών. Τα βιβλία του είναι τα εξής:
- Έξυπνον ενύπνιον (1977): Ερμηνεύει φιλοσοφικά και σε σχέση με την αρχαία Ελλάδα τις ελεγείες του Ντούινο του Ρίλκε, τις οποίες παραθέτει στο τέλος σε δική του νεοελληνική μετάφραση. Το βιβλίο εκδόθηκε με την οικονομική χορηγία του πρίγκηπα della Torre e Tasso, ιδιοκτήτη του πύργου του Ντούινο.
- Χάσμα σεισμού (1979): Ερμηνεύει φιλοσοφικά το έργο του Σολωμού.
- Ίδε ο άνθρωπος (1979) του Νίτσε: Απόδοση στην ελληνική με προλόγισμα (ο Λιαντίνης αναφερόμενος στη μεταφραστική του εργασία χρησιμοποιεί το ρήμα ελλήνισε).
- Homo educandus (1984): Εγχειρίδιο φιλοσοφίας της αγωγής.
- Πολυχρόνιο (Α΄ έκδ. 1989, Β΄ έκδ. 1997): Εξετάζει τη φιλοσοφία της στοάς και την επίδρασή της στην πολιτική της Ρώμης.
- Ο Νηφομανής (Α΄ έκδ. 1986, Β΄ έκδ. 1996): Αναλύεται η ποίηση του Γιώργου Σεφέρη με φιλοσοφικές συντεταγμένες.
- Διδακτική (Α΄ έκδ.1989): Παιδαγωγικό εγχειρίδιο αρχών και μεθόδων της διδακτικής, καθώς και της τεχνικής και δομής τής διδασκαλίας των Ελληνικών μαθημάτων (αρχαίων και νέων), με σύντομη αναφορά σε διάφορα συστήματα (π.χ. ερβαρτιανό), προορισμένο για τους φοιτητές.
- Τα Ελληνικά (Α΄ έκδ. 1990, Β΄ έκδ. 1994): Αναφέρεται στη διδακτική των αρχαίων και νέων ελληνικών και προορίζεται για εκπαιδευτικούς.
- Γκέμμα (1997): Περιέχει 16 αυτόνομα κεφάλαια με κυρίαρχα ζητήματα το περί θεού ερώτημα, τη σύγχρονη συνείδηση του "ελληνοέλληνα" και το πρόβλημα του θανάτου στη σύζευξή του με τον έρωτα.
- Οι ώρες των άστρων (2006): κυκλοφόρησε μετά τον θάνατό του και περιέχει δύο ανέκδοτες ποιητικές συλλογές του.
Βιβλιογραφία
- Δ. Αλικάκος, Λιαντίνης: Έζησα έρημος και ισχυρός, εκδ. Λιβάνη (Αθήνα 2006).
Συνδέσεις
- Το τελευταίο γράμμα στην κόρη του, Ελευθεροτυπία της 4/6/1998
- Η ανεύρεση της σορού του Λιαντίνη, Ελευθεροτυπία της 7/7/2005
- Η ταφή του Λιαντίνη, Ελευθεροτυπία της 26/8/2005
- www.liantinis.gr Ιστοσελίδα αφιερωμένη στον Δημήτρη Λιαντίνη