Στέφανος Σιταράς

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Αυτό το άρθρο, ή ο τομέας του άρθρου, μπορεί να επεκταθεί ή να βελτιωθεί με κάποιο τρόπο ώστε να καλύπτεται το θέμα με πληρέστερο τρόπο. Βοηθήστε τη Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το!

Έλληνας σκηνοθέτης, γεννημένος στις 13 Δεκεμβρίου του 1989. Σε ηλικία έντεκα ετών απέκτησε την πρώτη του κάμερα, και ξεκίνησε να γυρίζει ταινίες με τους φίλους του, για δύο χρόνια, μέχρι τα 13 του. Όπως έχει πει και ο ίδιος "δεδομένου ότι αυτή η περίοδος ήταν πειραματική, οι ταινίες τελείως πρόχειρες και ερασιτεχνικές, ήταν ίσως η πιο ευτυχισμένη της ζωής μου μέχρι τώρα." Σε ηλικία 13 ετών παρακούθησε σεμινάρια σκηνοθεσίας και σεναριογραφίας στο New York Film Academy, όπου και διακρίθηκε με την μικρού μήκους ταινία του "Through the Eyes of a Child". Σε ηλικία 14 ετών σκηνοθέτησε την πρώτη μεσαίου μήκους επαγγελματική ταινία του "Γαλάζιο και Πορτοκαλί", ένα ιστορικό έπος με θέμα τη μικρασιατική καταστροφή το 1922. Με αφορμή αυτήν την ταινία απέκτησε διεθνή φήμη στο χώρο της σκηνοθεσίας, εφ'όσον παρουσιάστηκε σε ειδική προβολή στο φεστιβάλ "Νύχτες Πρεμιέρας" το Σεπτέμβριο του 2005. Σημαντικότερο στάδιο στην καριέρα του νεαρού σκηνοθέτη υπήρξε η μικρού μήκους ταινία του "ESPERANDO", μια ασπρόμαυρη ταινία με θέμα τις περιπέτειες ενός ζητιάνου στο δρόμο. Με αυτήν την ταινία, την οποία σκηνοθέτησε το 2005 σε ηλικία 15 ετών διακρίθηκε σε πάνω από είκοσι παγκόσμια φεστιβάλ, αποσπώντας βραβεία και επαίνους (βλ. φιλμογραφία κ' φεστιβάλ κάτω). Σε πρόσφατη συνέντευξη στον αγγλικό τύπο, δήλωσε ότι "δεν νομίζω ότι καμία άλλη ταινία μου με εκφράζει τόσο πολύ όσο το Esperando. Δεν είναι απλά μια ταινία για ένα ζητιανάκι, είναι ένα ολιγόλεπτο ταξίδι εικόνων που έχει σκοπό να καθαιρέσει τον θεατή σε έναν κόσμο μη ομιλούντα, γεμάτο με συναισθήματα και μουσική. Όταν παρακολουθούμε με επιμονή τα μάτια του νεαρού πρωταγωνιστή να κοιτάζουν εχθρικά τον κόσμο, όταν βλέπουμε τα δύο αξιοθρήνιτα νομίσματα στο χέρι του, όσο παρακολουθούμε τους περαστικούς να τον αγνοούνε, υπάρχει μια αίσθηση πληρότητας, προσωπικού καλλιτεχνικού ζενίθ, τουλάχιστον σε εμένα. Κι όμως, όσο κι αν η εικόνα είναι πλήρης, τόσο η ταινία χρειάζεται τη βοήθεια ενός άλλου καλλιτέχνη για να της προσδιορίσει κύρος αυθεντίας. Και αυτός είναι ο Μπαχ". Είναι αλήθεια πως η κλασσική μουσική, αλλά και η μουσική γενικότερα είναι από τους πρωταγωνιστές σε κάθε ταινία του Σιταρά. Τα σχέδιά του για το μέλλον δυστυχώς περιορίζονται μόνο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. "Δεν νομίζω ότι θα γυρίσω πίσω", είπε σε συνέντευξή του στην Ελευθεροτυπία το 2005.