Δημήτρης Κιτσίκης
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Βιογραφία
Ὁ Δημήτρης Κιτσίκης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 2 Ιουνίου 1935. Τουρκολόγος, καθηγητὴς διεθνών σχέσεων του Πανεπιστημίου τῆς Ὀττάβας στὸν Καναδᾶ ἀπὸ τὸ 1970, μέλος τῆς Καναδικῆς Ἀκαδημίας (Royal Society of Canada) ἀπὸ τὸ 1999, μὲ δημοσιευμένη (τὸ 1963) διδακτορικὴ διατριβὴ τοῦ 1962 ἀπὸ τὴν Σορβόννη τῶν Παρισίων. Ἀπόγονος διάσημης ἑλληνoρθoδόξου οἰκογενείας διανοουμένων καὶ δημοσίων προσώπων, ἀπὸ τὸν ΙΘʹ αἰῶνα. Ὁ πατέρας του, Νικόλαος (1887-1978), γεννημένος στὸ Ναύπλιο, καθηγητὴς καὶ πρύτανις τοῦ Ἐθνικοῦ Μετσοβίου Πολυτεχνείου, κορυφαῖος Ἕλλην πολιτικὸς μηχανικός, ἦταν ἐπίσης γερουσιαστὴς καὶ βουλευτής. Ὁ παππούς του, Δημήτρης Κιτσίκης ὁ πρεσβύτερος, εἶχε ἐγκατασταθῆ στὴν Ἀθήνα τὸ 1865 ἀπὸ τὴν Λέσβο καὶ εἶχε νυμφευθῆ τὴν Κασάνδρα, κόρη τοῦ βουλευτοῦ Δημητρίου Χατσοπούλου ἀπὸ τὸ Καρπενήσι. Ὁ Δημήτρης Κιτσίκης ὁ νεώτερος εἶναι Πανέλλην, προερχόμενος ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη τῆς Ἑλλάδος. Ἡ μητέρα του, ἡ περίφημη φεμινίστρια καὶ ἐλασίτισσα ἀγωνίστρια κατὰ τῆς γερμανικῆς κατοχῆς, Μπεάτα Πετυχάκη, κατήγετο ἀπὸ τὸ Ἡράκλειο, ἀπὸ πλούσια κρητικὴ οἰκογένεια καὶ ἑλληνοϊταλοὺς ὀρθοδόξους καὶ καθολικοὺς εὐγενεῖς ἀπὸ τὴν Τεργέστη. Ὁ πατέρας της, ὁ Ἐμμανουὴλ Πετυχάκης ἵδρυσε ἐργοστάσιο ἀεριούχων ποτῶν στὸ Κάϊρο τῆς Αἰγύπτου καὶ ὁ πατρυιός της, ὁ Ἀριστείδης Στεργιάδης ἦταν ὕπατος ἁρμοστὴς τῆς Ἑλλάδος στὴν Σμύρνη τὸ 1919-1922. Ἡ δεύτερη γυναίκα τοῦ Δημήτρη, ἡ Ἄντα (Ἀδαμαντία) τὸ γένος Νικολάρου, εἶναι κόρη ἀγρότου ἀπὸ τὴν ἱστορικὴ πόλη τοῦ Μυστρᾶ, καὶ ἀπὸ τὴν ὁποία ἀπέκτησε δύο παιδιά, τὸν Ἆγι καὶ τὴν Κρανάη. Ὁ ἴδιος εἶναι λάτρης τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας. Πανέλλην λοιπὸν, ἀλλὰ καὶ παγκοσμιοποιημένος Ἕλλην, εἶναι συνάμα Γάλλος καὶ Καναδὸς ὑπήκοος.
Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ἐμφυλίου πολέμου, στὰ δώδεκά του χρόνια, ἐστάλη ἐσωτερικὸς σὲ σχολεῖο τῆς Γαλλίας, ἀπὸ τὸν διευθυντὴ τοῦ Γαλλικοῦ Ἰνστιτούτου Ὀκταβίου Μερλιέ, διότι ἡ μητέρα του ὡς κομμουνίστρια ἀγωνίστρια εἶχε καταδικασθῆ σὲ θάνατο ἀπὸ στρατιωτικὸ δικαστήριο. Παρέμεινε στὸ Παρίσι γιὰ 23 χρόνια μαζὶ μὲ τὴν Βρεταννὴ γυναίκα του, τὴν Ἄννα Χάμπαρντ (Anne Hubbard), τὴν ὁποία ἐνυμφεύθη τὸ 1955 στὴν Σκωτία, καὶ μὲ τὰ δύο πρῶτα του παιδιά, τὴν Τατιάνα καὶ τὸν Νῖκο. Ἀπελύθη ἀπὸ τὸ γαλλικὸ πανεπιστήμιο λόγῳ τῆς καθοριστικῆς συμμετοχῆς του ὡς μαοϊκὸς στὴν ἐξέγερση τῶν Γάλλων φοιτητῶν τοῦ Μάη 1968. Ἀπὸ τὸ 1958, ὁ Δημήτρης Κιτσίκης ἐταξίδευε στὴν Λαϊκὴ Κίνα ὅπου ἔγινε ἐνθουσιώδης μαοϊκός. Κατόπιν προσκλήσεως τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Ὀττάβας, προεβιβάσθη σὲ associate professor καὶ ἀργότερα σὲ τακτικὸ καθηγητὴ καὶ τὸ 1996 σὲ professor emeritus. Ἀπὸ τὸ 1965 ζῇ καὶ ἐργάζεται συνάμα στὸ Παρίσι, τὴν Ὀττάβα καὶ τὴν Ἀθήνα.
Ἀπὸ τὴν παιδικὴ του ἡλικία εἶχε μία ἔμμονη ἰδέα. Ἤθελε νὰ συμφιλιώση ὄχι μόνον τοὺς Ἕλληνες μὲ τοὺς Τούρκους ἀλλὰ καὶ νὰ τοὺς ἑνώση σὲ μία ἑλληνοτουρκικὴ συνομοσπονδία καὶ νὰ ἐπανιδρύση μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ, ὑπὸ σύγχρονη μορφή, τὴν Ὀθωμανικὴν Αὐτοκρατορία. Ὡς Ὀρθόδοξος χριστιανός, ἐμελέτησε τὴν τουρκικὴ θρησκεία τοῦ μπεκτασισμοῦ-ἀλεβισμοῦ (βλ. τὸ βιβλίο του Ἡ σημασία τοῦ μπεκτασισμοῦ-ἀλεβισμοῦ γιὰ τὸν ἑλληνισμό, Ἑκάτη, 2006) καὶ ἐπιδίωξε νὰ στήση γέφυρα μὲ τὴν ὀρθοδοξία, γιὰ νὰ σχηματισθῆ μία βάση μελλοντικῆς ἑνώσεως Ἀγκύρας καὶ Ἀθηνῶν. Ὁ Κιτσίκης πιστεύει στὴν δυνατότητα συνεργασίας διαφόρων θρησκειῶν, ὅπως τὰ μιλλέτια στὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία, καὶ γι αὐτὸ συνειργάσθη στενὰ μὲ τοὺς σιΐτες τοῦ Ἰράν, τοὺς ἑβραίους τοῦ Ἰσραὴλ καὶ τοὺς βαϊσνάβους ἱνδουϊστὲς τῆς Ἰνδίας. Ὁ μεγαλύτερος υἱὸς του, ὁ Νῖκος, εἶναι βαϊσνάβος ἀπὸ τὸ 1984 καὶ ζῇ μὲ τὴν Ἰνδὴ γυναίκα του ἐν μέσῳ τῆς πολυπληθοῦς βαϊσναβικῆς κοινότητος τοῦ Γκαίνσβιλ τῆς Φλόριδας (Gainesville, Florida.)
Ἀπὸ τὸ 1970, ἐδίδαξε στὰ πανεπιστήμια τῆς Δύσεως τὴν ἱστορία τῆς Κίνας καὶ τῆς Τουρκίας, πολιτικὲς ἰδεολογίες καὶ γεωπολιτικὴ. Τὰ βιβλία του ἔχουν μεταφρασθῆ σὲ πάμπολλες γλῶσσες καὶ ἔχουν δημοσιευθῆ γιὰ τὸ πρόσωπό του καὶ τὸ ἔργο του ἄρθρα στὰ κινεζικά, στὰ τουρκικά, στὶς βαλκανικὲς γλῶσσες τὰ γερμανικά, τὰ γαλλικά, τὰ ἀγγλικά, τὰ ἱσπανικά, τὰ πορτογαλικὰ καί τά ρωσικά. Ἐδίδαξε ἐπίσης στὰ πανεπιστήμια τοῦ Μπογάζιτσι (Boğaziçi) στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τοῦ Μπιλκὲντ στὴν Ἄγκυρα, ὅπου ἔγινε ἕνας ἀπὸ τοὺς στενοτέρους φίλους καὶ συμβούλους τοῦ προέδρου τῆς Τουρκικῆς Δημοκτρατίας, τὸν Τουργκοὺτ Ὀζάλ. Στὴν Ἑλλάδα, ὑπῆρξε ἐντεταλμένος ἐρευνῶν στὸ Ἐθνικὸ Κέντρο Κοινωνικῶν Ἐρευνῶν καὶ ἐδίδαξε στὸ Κολλέγιο τοῦ Ντηρῆ (Deree College), τὸ ἀμερικανικὸ πανεπιστήμιο στὴν Ἀθήνα.
Ὡς δημόσιο πρόσωπο στὴν Ἑλλάδα, ὑπῆρξε στενὸς φίλος καὶ σύμβουλος τοῦ Κωνσταντίνου Καραμανλῆ τοῦ πρεσβυτέρου, στίς δεκαετίες τοῦ 1960 καὶ τοῦ 1970. Συμβάλλει τακτικὰ μὲ ἄρθρα σὲ ἑλληνικὰ περιοδικά, καὶ ἀπὸ τὸ 1996 ἐκδίδει στὴν Ἀθήνα τὸ τριμηνιαῖο περιοδικὸ γεωπολιτικῆς, Ἐνδιάμεση Περιοχή, ἀπὸ τὸ ὄνομα τοῦ πολιτισμικοῦ μοντέλου ποὺ ὁ ἴδιος ἐπενόησε.
Ἡ «Βιβλιοθήκη καὶ Ἀρχεῖο Νίκου Κιτσίκη», τοῦ πατέρα του, στεγάζεται στὴν οἰκία τοῦ Ἀριστείδη Στεργιάδη (1861-1949), στὸ Ἡράκλειο τῆς Κρήτης. Ἡ προτομὴ τοῦ Νίκου Κιτσίκη, δεσπόζει στὴν εἴσοδο τοῦ λιμένος τοῦ Ἡρακλείου, τὸν ὁποῖο ὡς πολιτικὸς μηχανικὸς εἶχε διαμορφώσει τὸ 1920. Ἐπίσης, ὁ Δημήτρης Κιτσίκης ὁ νεώτερος, ἐτιμήθη τὸ 2006, μὲ τὴν ἵδρυση καὶ χρηματοδότηση ἀπὸ τὸν δῆμο Ζωγράφου, «Ἱδρύματος Δημοσίου Δικαίου καὶ Βιβλιοθήκης Δημητρίου Κιτσίκη».
Φιλοσοφία, Σκέψη καὶ Ἐπιτεύξεις
Ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 1960, ὁ Δημήτρης Κιτσίκης εἶναι ὁ ἀνεγνωρισμένος θεωρητικός, πρῶτα στὴν Ἑλλάδα καὶ μετὰ στὴν Τουρκία, τῆς ἰδέας τῆς ἑλληνοτουρκικῆς συνομοσπονδίας τὴν ὁποία προώθησε ἐπηρεάζοντας ἡγέτες, πολιτικοὺς, δημοσιογράφους, καλλιτέχνες καὶ διανοουμένους καὶ στὶς δύο χῶρες. Τὰ βιβλία του στὰ τουρκικὰ εἶχαν μεγάλη ἐπιτυχία στὴν γείτονα χώρα καὶ ἐξυμνήθησαν ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν πρωθυπουργὸ τῆς Τουρκίας, Μεσοὺτ Γιλμάζ. Ἐκράτει στενὲς ἐπαφὲς μὲ τὸν Κωνσταντῖνο Καραμανλῆ τὸν πρεσβύτερο καὶ τὸν Τουργκοὺτ Ὀζὰλ, ὡς καὶ μὲ τοὺς Κινέζους ἡγέτες Μάο Τσετοὺνγκ καὶ Ντὲνγκ Σιαοπίνγκ. Τὰ βιβλία του προκάλεσαν μία ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες θύελλες τῆς ἑλληνικῆς ἱστοριογραφίας. Ἐσυζητήθησαν μὲ ἐπερωτήσεις ἀκόμα καὶ στὴν ἑλληνικὴ βουλὴ. Στὰ βιβλία του ἀμφισβητοῦνται οἱ καθιερωμένες ἰδέες περὶ ἑλληνικῆς δουλείας ἐπὶ Τουρκοκρατίας, καθὼς καὶ μία σειρὰ στερεοτύπων ποὺ ἐδιδάσκοντο στὰ ἑλληνικὰ σχολεῖα καὶ στὰ πανεπιστήμια, ὅπως ἡ ἱστορία τοῦ «κρυφοῦ σχολειοῦ». Ἀλλὰ παρὰ του ὅ,τι ὁ πατέρας του, ὁ Νῖκος Κιτσίκης ὑπῆρξε κοινοβουλευτικὸς ἄνδρας τῆς Ἀριστερᾶς, ὁ Δημήτρης Κιτσίκης ἔχει μίαν ἀπέχθεια πρὸς τὸν κοινοβουλευτισμό, τὸν ὁποῖον θεωρεῖ τελείως ξένο πρὸς τὸ ἑλληνικὸ λαοκρατικὸ πρότυπο.
Στὴν Γαλλία, κατὰ τὴν μαρτυρία τῶν Ρενουβὲν (Pierre Renouvin) καὶ Ντϋροζέλ (Jean-Baptiste Duroselle), ὑπῆρξε ὁ θεμελιώτης στὴν Ἱστορία τῶν Διεθνῶν Σχέσεων τοῦ κλάδου τῆς προπαγάνδας καὶ τῶν πιέσεων ὡς κρατικὸ ὅπλο ἐξωτερικῆς πολιτικῆς. Ἐπίσης, ἔθεσε τὶς βάσεις τῆς μελέτης τῆς τεχνοκρατίας στὴν διεθνῆ πολιτικὴ. Θεωρεῖ πὼς ἀνέκαθεν ἡ θρησκεία ἀπετέλεσε οὐσιῶδες στοιχεῖο τῆς διεθνοῦς πολιτικῆς καὶ γι' αὐτὸ ἐπεδίωξε μὲ συνέδρια καὶ ἀλλὰ μέσα νὰ προωθήση τὴν συνεργασία μεταξὺ τῶν τεσσάρων μεγάλων θρησκειῶν τοῦ ἰουδαϊσμοῦ, τοῦ χριστιανισμοῦ, τοῦ ἰσλὰμ καὶ τοῦ ἰνδουϊσμοῦ. Ὠργάνωσε διάλογο τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τοὺς σιίτες τοῦ Ἰράν, τοὺς ἱνδουϊστὲς τῆς Ἰνδίας καὶ ἔχει συνεργασθῆ μὲ τοὺς ἑβραίους τοῦ Ἰσραὴλ καὶ τοὺς φονταμενταλιστὲς καθολικοὺς τοῦ Κεμπέκ, ὅπου μὲ πρώην φοιτητὲς του ἐξέδωσε στὰ γαλλικὰ ἕνα τριμηνιαῖο περιοδικὸ με τίτλο Ἀκιλά (Aquila, δηλαδὴ ἀετός) μὲ τὸν δικέφαλο στὸ ἐξώφυλλο, μὲ στόχο τὴν προώθηση στοὺς καθολικοὺς κύκλους τοῦ Κεμπέκ (Québec) τῆς βυζαντινῆς αὐτοκρατορικῆς ἰδέας. Παντοῦ καὶ πάντοτε ὁ πλανητικὸς ἑλληνισμὸς εἶναι παρὼν στὸ ἔργο του καὶ στὴν διδασκαλία του.
Ἐδημιούργησε ἕνα μοντέλο γιὰ τὴν συστηματικὴ μελέτη τῶν τριῶν πολιτικῶν ἰδεολογιῶν τοῦ φιλελευθερισμοῦ, τοῦ φασισμοῦ καὶ τοῦ κομμουνισμοῦ καὶ συνέγραψε πολλὲς μελέτες γιὰ τὴν ἱστορία τῆς Κίνας. Ἵδρυσε δὲ τὸν κλάδο τῆς φωτοϊστορίας. Εἶναι ἀνεγνωρισμένος ποιητὴς μὲ ἕξι ποιητικὲς συλλογὲς ποὺ ἔχουν δημοσιευθῆ στὶς Ἐκδόσεις Κέδρος, Ἑστία καὶ Ἀκρίτας. Τὸ 1991 ἔλαβε τὸ πρῶτο βραβεῖο ποίησης Ἀμπντὶ Ἰπεκτσί (Abdi İpekçi), Τοῦρκος δημοσιογράφος ποὺ ἐδολοφονήθη ἀπὸ τρομοκράτες. Τὸ βιβλίο του Ὁ Ἄνδυς στὸν καιρὸ τῆς Καλῆς (l’Orocc dans l’âge de Kali) ἀνθολογήθηκε μεταξὺ 32 ποιητῶν τοῦ Καναδᾶ στὸ βιβλίο τῶν H. Bouraoui et J. Flamand (eds.) Ecriture franco-ontarienne d’ aujourd’ hui, Ottawa, Les Editions du Vermillon, 1989. Τὸ ποιητικό του ἔργο συμπεριελήφθη στὸ Dictionnaire des citations littéraires de l’Ontario français, depuis 1960, ποὺ ἐξέδωσαν οἱ M. et P. Karch, τὸ 1996, ἐκδόσεις L’Interligne, στὴν Ὀττάβα. Ἡ ποίησή του ἐχρησιμοποιήθη ἐπίσης στὰ βιβλία τῆς Ἑλληνίδος ζωγράφου Γεωργίας Καμπάνη (Georgette Kambani).
Ὁ Κιτσίκης θεωρεῖ τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα ὡς τὸν ἀκρογωνιαῖο λίθο τοῦ πλανητικοῦ πολιτισμοῦ καὶ γι’ αὐτὸ ὑποστηρίζει ὅτι εἶναι μεγάλη τιμὴ νὰ δύναται κανεὶς νὰ γράφη στὰ ἑλληνικά. Νομίζει πὼς ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα πρέπει νὰ ἀφαιρεθῆ ἀπὸ τὰ χέρια τῆς στρατιᾶς τῶν Ἑλλήνων φιλολόγων ποὺ τὴν καταστρέφουν. Ὑπερασπίζεται τὴν πολυτονικὴ γραφὴ καὶ τὴν παραδοσιακὴ ὀρθογραφία ὡς καὶ τὴν ἐλευθερία νὰ χρησιμοποιῆ κανεὶς οἱοδήποτε γλωσσικὸ ὕφος ἐπιθυμεῖ. Λάθος νοεῖται γι’ αὐτόν, μόνον ὅ,τι δὲν ἐχρησιμοποιήθη στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ὁμήρου μέχρι σήμερα.
Εἶναι ὁ ἐπινοητὴς τεσσάρων ἐννοιῶν ποὺ ἔθεσαν σὲ νέες βάσεις τὴν ἱστορία τοῦ ἑλληνοτουρκικοῦ χώρου. αʹ) «Ἐνδιάμεση Περιοχὴ» πολιτισμοῦ, ἡ ὁποία ἐπεκτείνεται ἀπὸ τὴν Ἀδριατικὴ θάλασσα μέχρι τὸν Ἰνδὸ ποταμό, μεταξὺ τῆς εὐροαμερικανικῆς Δύσεως καὶ τῆς ἱνδοκινεζικῆς Ἀνατολῆς. Μία δημοσιευμένη γερμανικὴ διδακτορικὴ διατριβὴ ἐπῆρε ὡς θέμα τὴν θεωρία αὐτὴ τοῦ Κιτσίκη, (P. Davarinos, Geschichtsschreibung und Politik, «ἱστοριογραφία καὶ πολιτική», Düsseldorf, Πανεπιστήμιο Heinrich Heine, 1995) καὶ ἡ Καναδικὴ Ἀκαδημία (Royal Society of Canada), ἀναγνωρίζοντας τὴν πρωτοτυπία τῆς θεωρίας αὐτῆς, ἐξέλεξε τὸν Κιτσίκη τακτικὸ μέλος της, τὸ 1999. βʹ) Ἀνατολικὴ Παράταξη σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν Δυτικὴ Παράταξη ὡς δίπολο. γʹ) Ἑλληνοτουρκισμός ὡς ἰδεολογία καὶ ὡς πολιτισμικὴ πραγματικότης γιὰ τὰ τελευταῖα χίλια χρόνια. δʹ) Μπεκτασικὴ-ἀλεβηδικὴ προέλευση τῆς Ὀθωμανικῆς Δυναστείας, τῆς ὁποίας ὁ ἐξισλαμισμὸς ἐπεβλήθη ἀπὸ τοὺς Εὐρωπαίους μαζί μὲ τὴν ἐκκοσμίκευση καὶ τὴν δυτικοποίησή της.
[Επεξεργασία] Εξωτερικές συνδέσεις
Πανεπιστήμιο τῆς Ὀττάβας - Δημήτρης Κιτσίκης