Γουλιέλμος Β' Βιλλαρδουίνος
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ο Γουλιέλμος Β' Βιλλαρδουίνος (Guillaume II de Villehardouin) ήταν ηγεμόνας της Αχαΐας (1246-1278), αδερφός και διάδοχος του άτεκνου Γοδεφρείδου Β' Βιλλαρδουίνου και γιος του Γοδεφρείδου Α' Βιλλαρδουίνου. Γεννήθηκε στην Καλαμάτα, δεν γνωρίζουμε όμως με ακρίβεια την χρονολογία γεννησής του.
Κατά τη διάρκεια της ηγεμονίας του το Πριγκιπάτο της Αχαΐας απέκτησε τεράστια ισχύ και πλούτο. Παράλληλα όμως, στα χρόνια του σημειώθηκε το πρώτο πλήγμα κατά της Φραγκοκρατίας στην Πελοπόννησο.
Σημαντικό κομμάτι του Χρονικού του Μορέως είναι αφιερωμένο στον Γουλιέλμο Β' Βιλλαρδουίνο.
Πίνακας περιεχομένων |
[Επεξεργασία] Σταθεροποίηση της κυριαρχίας του στην Πελοπόννησο
Τη διακυβέρνηση του πριγκιπάτου την ανέλαβε μετά το θάνατο του Γοδεφρείδου Β' το 1246. Αμέσως ξεκίνησε την πολιορκία της Μονεμβασίας (τελευταίου βυζαντινού ερείσματος στην Πελοπόννησο). Για αυτό το σκοπό δέχθηκε βοήθεια από γειτονικούς Φράγκους ηγεμόνες, των Αθηνών, του Αρχιπελάγους, της Κεφαλονιάς και της Ζακύνθου, αλλά και από τους Βενετούς.Το 1248 η Μονεμβάσια παραδόθηκε. Την παράδοσή της ακολούθησε η υποταγή των ορεινών Τσακώνων και Μηλιγγών, με αποτέλεσμα να περιέλθει στην εξουσία του όλη η Πελοπόννησος, εκτός από την Κορώνη και την Μεθώνη που κατέχονταν από τους Βενετούς. Για να εξασφαλίσει την εξουσία του έκτισε (τέλη του 1248-αρχές του 1249) τρία κάστρα, του Μυστρά, της Μαΐνης και του Λεύκτρου (Beaufort).
[Επεξεργασία] Εκστρατείες εκτός Πελοποννήσου
Τον ίδιο χρόνο (1249) έσπευσε να συμπράξει με το Γάλλο βασιλιά Λουδοβίκο Θ' στη σταυροφορία του κατά της Αιγύπτου (Ζ' Σταυροφορία) με 400 ιππότες και 28 πλοία, και με την άδειά του άρχισε να κόβει δικά του νομίσματα (τα γνωστά ως τορνέσια) στο νομισματοκοπείο που ίδρυσε στο Χλεμούτσι (Castel Tornese).
Λίγα χρόνια αργότερα ήρθε σε σύγκρουση με τους παλαιούς υποτελείς του, τους τριτημόριους της Εύβοιας, αλλά και με το Δούκα των Αθηνών και του Βενετούς, που είχαν αρχίσει να φοβούνται τη συνεχιζόμενη αύξηση της δυναμής του. Σε μάχη στο Καρύδι της Μεγαρίδας (1258) ο Γουλιέλμος κατάφερε να νικήσει τους συνασπισμένους αντιπάλους του και να επεκτείνει την επιρροή του μέχρι τις Θερμοπύλες, χάνοντας όμως την πολύτιμη συμπαράσταση των Βενετών.
Η ανάμειξή του, όμως, στη διαμάχη ανάμεσα στο Δεσποτάτο της Ηπείρου και στην Αυτοκρατορία της Νίκαιας υπήρξε καταστρεπτική. Αποβλέποντας σε επέκταση της κυριαρχίας του στη Βόρεια Ελλάδα (και ίσως στο λατινικό θρόνο της Κωνσταντινούπολης) συμμάχησε με τον πεθερό του και δεσπότη της Ηπείρου, Μιχαήλ Β' Άγγελο και με τον Μανφρέδο της Σικελίας εναντίον του Μιχαήλ Παλαιολόγου της Νίκαιας.Στην μάχη της Πελαγονίας, όμως, ο στρατός της Νίκαιας θριάμβευσε. Λίγες ημέρες αργότερα ο ίδιος ο Γουλιέλμος βρέθηκε από στρατιώτες της Νίκαιας κρυμμένος σε έναν αχυρώνα (τον αναγνώρισαν από τον έντονο προγναθισμό του), συνελήφθη και φυλακίστηκε.
[Επεξεργασία] Απελευθέρωση και συνέχιση των εχθροπραξιών
Το 1262 ελευθερώθηκε από τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Η' Παλαιολόγο (που είχε ανακαταλάβει την Κωνσταντινούπολη έναν χρόνο πριν), αφού υποσχέθηκε να παραδώσει στην Αυτοκρατορία τα κάστρα του Μυστρά, της Μονεμβασιάς και της Μαΐνης.Ταυτόχρονα τιμήθηκε με τον τίτλο του μεγάλου δομέστικου που συμβόλιζε την υποτέλειά του στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.
Μετά την επιστροφή του στην Πελοπόννησο συννενοήθηκε με τους Βενετούς για κοινό αγώνα εναντίον των Βυζαντινών και προσπάθησε να ανακαταλάβει τα κάστρα που τους είχε παραδώσει.Παρ'όλο που είχε μερικές τοπικές επιτυχίες, όπως στην μάχη στο Μακρυπλάγι το 1264, δεν κατόρθωσε να εκδιώξει τους Βυζαντινούς από την Πελοπόννησο.
Στην προσπάθειά του να εκδιώξει τους Βυζαντινούς από την Πελοπόννησο αναζήτησε και αλλού συμμάχους. Το 1267 , με τη συνθήκη του Βιτέρμπο, στην οποία συμμετείχε και ο πάπας Κλήμης Δ', ο Γουλιέλμος δέχθηκε να γίνει υποτελής του Καρόλου του Ανδεγαβού (των Ανζού), βασιλιά της Σικελίας, που τον προηγούμενο χρόνο είχε νικήσει και σκοτώσει τον παλαιό σύμμαχο του Γουλιέλμου, τον Μανφρέδο. Η συμφωνία επισφραγίστηκε με την μνηστεία του γιου του Καρόλου, Φιλίππου, με την κόρη του Γουλιέλμου, Ισαβέλλα. Η συμφωνία αυτή, όμως, δεν είχε ακριβώς τα αποτελέσματα που περίμενε ο Γουλιέλμος. Το 1268 με 400 ιππότες πολέμησε στην μάχη του Ταλιακότσο με τον Κάρολο, ως υποτελής του, εναντίον του διεκδικητή του Βασιλείου της Σικελίας, Κορραδίνου. Αν και τα επόμενα χρόνια η ενίσχυση σε χρήματα και άντρες από τη Σικελία ήταν σημαντική, δεν οδήγησε σε ουσιαστικά αποτελέσματα εναντίον των Βυζαντινών. Το 1275 οι Βυζαντινοί κατάφεραν να νικήσουν τους Φράγκους και τις ενισχύσεις των Ανζού στην μάχη της Μεγάλης Αράχωβας (στην Πελοπόννησο). Ο Γουλιέλμος πέθανε το 1278. Ο Φίλιππος, σύζυγος της μεγαλύτερης κόρης του της Ισαβέλλας, είχε πεθάνει το 1277. Ο Κάρολος διαδέχθηκε ο ίδιος στη διακυβέρνηση του πριγκιπάτου τον Γουλιέλμο, αν και ο τελευταίος είχε συντάξει λίγο πριν πεθάνει μυστική διαθήκη υπέρ της νεότερης κόρης του, Μαργαρίτας.
[Επεξεργασία] Πηγές
- Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό της Εγκυκλοπαίδειας της Εκδοτικής Αθηνών.
- Δεσποτάτο του Μυστρά της ελληνικής Βικιπαίδειας,
- Γουλιέλμος Β' Βιλλαρδουίνος στην αγγλική Wikipedia.
[Επεξεργασία] Δείτε Επίσης
Προηγούμενος Γοδεφρείδος Β' |
Πρίγκηπας της Αχαΐας![]() 1246–1278 |
Επόμενος Κάρολος των Ανζού |