Αεροστατο

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Έχει προταθεί αυτό το άρθρο ή τμήμα αυτού του άρθρου, να συγχωνευθεί με το Αερόστατο. (Σχολιάστε)
Αν πρόκειται να γίνει συγχώνευση σελίδων με μεγάλο ιστορικό, μην την κάνετε χειροκίνητα με «Αντιγραφή και Επικόλληση», αλλά ζητήστε την από τους διαχειριστές, προκειμένου να συγχωνευθεί και το ιστορικό των δύο σελίδων.
                                          ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ
                ΘΑΝΑΣΗΣ  ΚΟΥΦΟΓΕΩΡΓΟΣ  -     Α1 ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ
                                         ΤΟ ΑΕΡΟΣΤΑΤΟ
Μεταφράσεις


αγγλικά : balloon (en) γαλλικά : montgolfière (fr) γερμανικά : Ballon (de), Gasballon (de), Heißluftballon (de) ιαπωνικά : 気球 (ja) ουγγρικά : hőlégballon (hu) ρωσικά : аэростат (ru) σουηδικά : luftballong (sv) φιλανδικά : kuumailmapallo



1. ΟΡΙΣΜΟΣ :

Συσκευή που υψώνεται και στέκεται ή κινείται στον αέρα, με βάση την "αρχή του Αρχιμήδη" για την άνωση. Το αερόστατο με πηδάλιο λέγεται αερόπλοιο Το αερόστατο αποτελείται από ένα σάκο γεμάτο αέριο, ελαφρότερο από τον ατμοσφαιρικό αέρα, που από αυτόν κρεμιέται η λέμβος, ένας χώρος για τους επιβάτες και τα όργανα. 2. ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ: α. αερόστατο, το Σύνθετη λέξη που προέρχεται από το συνδυασμό δύο λέξεων: του ουσιαστικού αέρας ( δημοτική), ο αήρ (αρχ.), του οποίου η σημασία παραμένει από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα η ίδια ( το κατώτερο και πυκνότερο μέρος της ατμόσφαιρας, ο αέρας )+ το ρήμα ίσταμαι ( ίστημι) = τοποθετούμαι, στέκομαι αερόστατο = αυτό που στέκεται στον αέρα β. αερόπλοιο, το Σύνθετη λέξη που προέρχεται από το συνδυασμό δύο λέξεων: του ουσιαστικού αέρας ( δημοτική), ο αήρ (αρχ.), του οποίου η σημασία παραμένει από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα η ίδια ( το κατώτερο και πυκνότερο μέρος της ατμόσφαιρας, ο αέρας )+ το ουσιαστικό πλοίο, ρήμα πλέω = ταξιδεύω σε θάλασσα, λίμνη, νερό, μεταφορικά : στον αέρα, επιπλέω, ταξιδεύω. Παράγωγο: το πλεύσιμο Αερόπλοιο = αυτό που ταξιδεύει στον αέρα Σύνθετες λέξεις : αεροστατική, αεροστατικός, αεροστάθμη Παράγωγες από το αέρας: αεραγωγός, αεραντλία, αεριστήρας, αεροβάτης, αερόβιος, αεροδρόμιο, αεροδυναμική, αερόλιθος, αερολιμένας, αερολόγος, αερομαχία, αερόμετρο, αεροναυμαχία, αεροναύτης, αεροναυτική, αεροναυτιλία, αεροπλάνο, αεροπλοΐα, αεροπορία, αεροπορικός, αεροπόρος, αεροστάθμη, αεροστεγής.

3. ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ :


Στην ιστορία περιγράφονται πολλές προσπάθειες του ανθρώπου να «πετάξει» στον ουρανό όπως τα πουλιά. Γνωστότερη μυθολογική περιγραφή πτήσης ήταν αυτή που αναφέρεται στο Δαίδαλο και τον Ίκαρο, οι οποίοι ήθελαν να δραπετεύσουν από την Κρήτη πετώντας. Η επιθυμία των ανθρώπων για πτήση στους ουρανούς αντίκειται και στις προβλέψεις της Παλιάς Διαθήκης, η οποία αναφέρει στο βιβλίο Ιώβ ότι, η επιθυμία του ανθρώπου να μιμηθεί τις σπίθες της φωτιάς και να ανέβει ψηλά, δεν είναι δυνατόν να ικανοποιηθεί. Ένας θρύλος αναφέρει ότι οι Ίνκας τοποθετούσαν επιφανείς νεκρούς σε ένα όχημα που έμοιαζε με αντεστραμμένη πυραμίδα, το οποίο στη συνέχεια απογειωνόταν με τη βοήθεια θερμού αέρα και μετέφερε τους νεκρούς στους θεούς - προφανώς στον εγγύτερο ωκεανό. Ευρήματα γι' αυτό το θρύλο δεν υπάρχουν όμως ακόμα.


Σχέδιο του Ντα Βίντσι για πτητική μηχανή, Χάρτινος δράκος που πετάει με ζεστό αέρα, Σχέδιο ιπτάμενης μηχανής με κίνηση πτερύγων

Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι σχεδίασε πολλές «μηχανές» και διατάξεις, οι οποίες θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν για πτήση, αλλά δεν υλοποίησε καμία από αυτές. Ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε στα τέλη του 17ου αιώνα περιελάμβανε σχέδια για «χάρτινους δράκους» (αητούς στα καθ' ημάς), οι οποίοι πετούσαν γεμισμένοι με θερμό αέρα. Το 1709 πέτυχε η πρώτη καταγεγραμμένη «πτήση» στην Πορτογαλία.

Ο Bartholomeo Lourenco de Gusmao κατασκεύασε ένα μπαλόνι με διάμετρο περί τα 70 cm και το οποίο ετροφοδοτείτο με το ζεστό αέρα που δημιουργούσε η καύση χόρτων και ξύλων σε ένα μικρό δοχείο στο κάτω μέρος του. Η επίδειξη ήταν τόσο εντυπωσιακή ώστε ο Γκουσμάο εκλήθη να επαναλάβει την επίδειξή του μπροστά στο βασιλιά, στη μεγάλη αίθουσα υποδοχής των ανακτόρων. Οι αυτόπτες μάρτυρες μεταβλήθηκαν όμως σε πυροσβέστες, γιατί το μπαλόνι ανέβηκε σε κάποιο ύψος και στη συνέχεια ακούμπησε στις κουρτίνες του ανακτόρου, με αποτέλεσμα να προκληθεί πυρκαγιά. Μερικές δεκαετίες αργότερα άρχισαν οι ερευνητές να συζητάνε για τον «αέρα της φωτιάς» που προκαλεί η καύση, ένα ιδιαίτερο είδος αέρα, το οποίο ανέβαινε με τον καπνό ψηλά, επειδή ήταν ελαφρύτερο από τον ατμοσφαιρικό. Η ιδέα ότι ο θερμός αέρας είναι ελαφρύτερος δεν ήταν ακόμα γνωστή, δεδομένου ότι τα θερμικά φαινόμενα βρίσκονταν ακόμα σε προεπιστημονικό στάδιο. Το υδρογόνο που ανακάλυψε το 1766 ο Κάβεντις και ονομάστηκε «καύσιμος αέρας» αποδείχθηκε επίσης ελαφρύτερο του ατμοσφαιρικού. Ο συνάδελφός του Μπλακ είχε ήδη τότε εκτιμήσει ότι θα έπρεπε αντικείμενα που είναι γεμάτα με αέρα ελαφρύτερο του ατμοσφαιρικού να ανεβαίνουν ψηλά.


Οι διάφορες απόψεις και σκέψεις για τον «ελαφρύ αέρα» καταγράφηκαν κάποια στιγμή στη Γαλλική Ακαδημία Επιστημών και έγιναν γνωστές σε όλα τα μέλη της. Ανάμεσά τους ήταν και οι αδελφοί Joseph-Michele (1740-1810) και Jacques-Etienne Montgolfier (Μονγκολφιέρ, 1745-1799) από την περιοχή της Λυών. Οι εύποροι αδελφοί αποφάσισαν τότε να κατασκευάσουν ένα μπαλόνι που θα ανέβαινε ψηλά με ζεστό αέρα. Υπάρχουν πολλές εκδοχές για τις εργασίες και δοκιμές που εκτελέστηκαν, μέχρι να γίνει η επίσημη παρουσίαση της εφεύρεσής τους, δεδομένου ότι τις επόμενες δεκαετίες έγιναν οι δυό τους λαϊκοί ήρωες και διάφορα κατορθώματά τους, πραγματικά και φανταστικά, περιγράφονταν σε εφημερίδες και βιβλία. Το φθινόπωρο του 1782 κατασκεύασαν οι Μονγκολφιέρ ένα επίμηκες μπαλόνι από μεταξωτό ύφασμα και το τροφοδότησαν με ζεστό αέρα από την καύση χόρτων και μαλλιού. Η επιτυχία τους ήταν σημαντική, γιατί αυτό το μπαλόνι πέταξε για περίπου 10 λεπτά σε ύψος 20 μέτρων. Στην επόμενη προσπάθειά τους ήταν τέτοια η δύναμη άνωσης, ώστε έσπασαν τα σκοινιά που το κρατούσαν και το μπαλόνι έφτασε περίπου στα 300 μέτρα, μέχρι να πέσει σε απόσταση μερικών χιλιομέτρων. Μετά από αυτές τις επιτυχίες οργανώθηκε τον Ιούνιο του έτους 1783 μια επίσημη παρουσίαση στη γενέτειρα πόλη. Κατασκεύασαν μια σφαίρα από ύφασμα αδιάβροχο, ψιλό, με χωρητικότητα 600 m3, τη γέμισαν με θερμό αέρα και την άφησαν να υψωθεί στον ουρανό στις 5 Ιουνίου 1783 στο Ανονέ της Γαλλίας. Η κατάκτηση του αέρα είχε γίνει. Το αερόστατο αυτό ανέβηκε σε ύψος περίπου 180 μ. και κάλυψε απόσταση 2.337 μ. από το σημείο της εκκινήσεώς του. Οι επίσημοι καλεσμένοι από την εξουσία και την επιστήμη πήραν θέσεις σε ξύλινες εξέδρες και παρακολούθησαν την πτήση ενός μπαλονιού με διάμετρο 30 μέτρων, το οποίο λέγεται ότι έφτασε σε ύψος μερικών χιλιομέτρων. Η έκθεση για την πτήση που παραδόθηκε από παρατηρητές στην Ακαδημία Επιστημών ανατέθηκε στον ερευνητή Jacques Alexandre Cesar Charles (Σαρλ, 1746-1823) για περαιτέρω μελέτη και οι αδελφοί εφευρέτες προσκλήθηκαν να παρουσιάσουν το έργο τους στο Παρίσι. Ο συγκεκριμένος ερευνητής συνδύασε την εφεύρεση με τις πληροφορίες που είχε από την Ακαδημία για τη συμπεριφορά του υδρογόνου και οργάνωσε, με συλλογή χρημάτων από φίλους και συνεργάτες του, την πραγματοποίηση πτήσης με μπαλόνι υδρογόνου. Πράγματι στις 27 Αυγούστου 1783 μπροστά σε 300.000 Παρισινούς, ο Γάλλος φυσικός Σαρλ ύψωσε μια σφαίρα από ύφασμα, ντυμένο με καουτσούκ με διάμετρο 3,5 μ., γεμάτη υδρογόνο, που μόλις είχε ανακαλυφτεί τον Αύγουστο 1783 πραγματοποιήθηκε αυτή η πτήση, όπου η πρωτόγονη διάταξη για παραγωγή υδρογόνου προκάλεσε τεράστια ρύπανση και πολλοί από τους, όπως λέγεται με δόση υπερβολής, 300.000 θεατές, το μισό Παρίσι δηλαδή, έφυγαν μακριά για να μην δηλητηριαστούν. Τελικά η πτήση πραγματοποιήθηκε με επιτυχία και θεωρήθηκε η πρώτη πτήση μπαλονιού, δεδομένου ότι οι αδελφοί Μονγκολφιέρ ήταν ακόμα άγνωστοι στην πρωτεύουσα.







                                        Αερόστατο του Blanchard

Οι δύο αδελφοί έφτασαν ανυποψίαστοι στο Παρίσι μετά την επίδειξη του Σαρλ και, όταν πληροφορήθηκαν τα γεγονότα, προσπάθησαν να καλύψουν το χαμένο έδαφος των εντυπώσεων. Η επίδειξή τους ενώπιον του Λουδοβίκου XVI ήταν όμως μια παταγώδης αποτυχία, γιατί το αερόστατο πήρε φωτιά και έπεσε πριν ακόμα πάρει κάποιο ύψος. Λίγες μέρες μετά στις 19 Σεπτεμβρίου 1783 ο Ιωσήφ Μονγκολφιέρ ανύψωσε με θερμό αέρα στις Βερσαλλίες μια σφαίρα με διάμετρο 14 μ., κάτω από την οποία υπήρχε κλουβί που περιείχε ένα πρόβατο, έναν πετεινό και μια πάπια. Η σφαίρα, που ονομάστηκε Μογκολφιέρα, ταξίδεψε 2.413 μ. σε διάστημα 8 λεπτών και προσγειώθηκε με τα ζώα υγιέστατα. Η νέα επίδειξη πέτυχε, το μπαλόνι έφτασε στα 1.000 μέτρα περίπου. Ήταν η πρώτη πτήση με επιβάτες Ο Σαρλ συνέχισε να βελτιώνει το δικό του αερόστατο και επινόησε την τοποθέτηση σάκων με άμμο (έρμα), ώστε να ελέγχεται το ύψος πτήσης με άδειασμα κάποιων σάκων. Επίσης εισήγαγε μια βαλβίδα ώστε να ελευθερώνεται αέριο, όταν το αερόστατο έφτανε ψηλά, δεδομένου ότι σε κάποιες εκατοντάδες μέτρα από το έδαφος, το μπαλόνι φούσκωνε υπερβολικά λόγω της μειωμένης ατμοσφαιρικής πίεσης.

  Στις 21 Νοεμβρίου 1783 έγινε η πρώτη πτήση ανθρώπων, όταν ο Ιωάννης Φραγκίσκος Πιλάτρ ντε Ροζιέ και ο Φραγκίσκος Λαυρέντιο ντε Αρλάντ πέταξαν με Μογκολφιέρα, που έφτασε σε ύψος 1.000 μ. και διάνυσε απόσταση 8 χλμ. σε 20 λεπτά. Πέταξαν με εκείνο το πρώτο "μπαλόνι", κατασκευασμένο από τους αδερφούς Mongolfier, που απαιτούσε συνεχόμενη τροφοδοσία του μαγκαλιού για να διατηρήσει την επαρκή ροή θερμού αέρα μέσα σε μια τεράστια σακούλα, κατασκευασμένη από ύφασμα και χαρτί, πάνω από τα κεφάλια των αεροναυτών. Η φήμη του αεροστάτου με θερμό αέρα κράτησε λίγο. 

Νέες επιτυχίες επανδρωμένων αερόστατων σημειώθηκαν την 1η Δεκεμβρίου 1783 από τους αδερφούς Ρομπέρ, που πέταξαν με σφαίρα με διάμετρο 27 μ., γεμισμένη με υδρογόνο και εφοδιασμένη με βαλβίδα διαφυγής του αερίου, για να ρυθμίζεται το ύψος. Σε λιγότερο από μήνα μετά από εκείνη την ιστορική πτήση, έγινε επίδειξη αεροστάτου, που χρησιμοποιούσε το υδρογόνο ως μέσο ανύψωσης. Ο νέος αυτός μηχανισμός ήταν απλούστερος και έκανε το αερόστατο θερμού αέρα να πέσει στην αφάνεια για 2 αιώνες, για να επανέλθει στο προσκήνιο στα τέλη της δεκαετίας του '50, όταν η Aμερικανική κυβέρνηση κατασκεύασε ένα αερόστατο θερμού αέρα , ως μέρος ερευνητικού της προγράμματος.

Στην Αγγλία το 1783 ο Ιταλός κόμης Φραγκίσκος Τσεμπεκάρι κατασκεύασε αερόστατο από μετάξι, με διάμετρο 3,05 μ. και βάρος 5 κιλά που έμεινε στον αέρα 2,5 ώρες και διάνυσε 77 χλμ. Ήταν το πρώτο αερόστατο στην Αγγλία. Τρεις μήνες αργότερα ένα αερόστατο πέρασε τη Μάγχη, διανύοντας απόσταση 120 χλμ., από το Σάντουιτς του Κεντ ως τη γαλλική Φλάντρα. Στις 15 Ιουνίου 1785 οι Πιλάτρ ντε Ροζιέ και Ρομαίν επιχείρησαν αντίθετη διάβαση της Μάγχης, αλλά το αερόστατο σχίστηκε και οι δυο επιβάτες του σκοτώθηκαν. Είναι τα πρώτα θύματα στον ατέλειωτο κατάλογο των ηρωικών καταχτητών του αέρα.
Ο Βικέντιος Λουνάρτι έκανε πολλές πτήσεις με αερόστατο, ξεκινώντας από το Λονδίνο και ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε κουπιά για το ανεβοκατέβασμα του αερόστατου. 

Το έτος 1804 ταξίδεψαν δύο διάσημοι Γάλλοι ερευνητές, ο Biot και ο Gay-Lussac, με αερόστατο σε ύψος 6,5 χιλιομέτρων πάνω από τις 'Άλπεις για να μελετήσουν τη σύνθεση του ατμοσφαιρικού αέρα και του μαγνητικού πεδίου της Γης.Οι επιστήμονες και τεχνικοί της εποχής έβλεπαν το αερόστατο σαν ένα μεγάλο παιχνίδι, εφόσον η πτήση του δεν μπορούσε να ελεγχθεί. Ένας τεχνικός, ο Jean-Pierre Blanchard, παρουσίασε το 1874 ένα αερόστατο με πτερύγια από βέργες και ύφασμα, αλλά οι δυνάμεις κατά την πτήση ήταν τόσο ισχυρές ώστε κατέστρεφαν κάθε κατασκευή που επινοήθηκε. Είναι εντυπωσιακό ότι κατά τους ναπολεόντειους πολέμους στην Ευρώπη, μέχρι το 1815, δεν χρησιμοποιήθηκε το αερόστατο συστηματικά για κατασκοπευτικές πτήσεις κοντά στον εχθρό, αν και προτάθηκε και φαίνεται να δοκιμάστηκε κατά καιρούς. Η αδυναμία κυβερνήσεως του μπαλονιού το καθιστούσαν εύκολο στόχο στις εχθρικές δυνάμεις. Ως αερόστατο ελεγχόμενης πτήσης εφευρέθηκε αρκετές δεκαετίες αργότερα το Ζέπελιν, το οποίο όμως επίσης δεν κατάφερε να αντιπαρατεθεί με το αεροπλάνο. Τα αερόστατα χρησιμοποιούνται σήμερα, ενίοτε για επιστημονικές εργασίες, αλλά κυρίως για ψυχαγωγία και προβολή διαφημίσεων, λόγω της μεγάλης ορατής από το έδαφος επιφάνειας του μπαλονιού. Το 1821 πρωτοχρησιμοποιήθηκε το φωταέριο για το γέμισμα του αερόστατου στην Αγγλία, στις 19 Ιουλίου κατά τη στέψη του Γεωργίου του Δ'. Ακολούθησαν και άλλοι πολλοί, όπως οι Γκλέσερ και Κόξγουελ. που στις 5 Σεπτεμβρίου 1862 έφτασαν σε ύψος 8.338 μ., όπου κινδύνεψαν να πεθάνουν από έλλειψη οξυγόνου. Στις 15 Απριλίου 1875 οι Τισαντιέρ, Σιβέλ και Κρος Σπίνελ έφτασαν σε ύψος 8.600 μ., όπου πέθαναν όλοι εκτός από τον Τισαντιέρ, που έμεινε κουφός για όλη του τη ζωή. Στις 4 Ιουλίου 1896 ο Αντρέ αναχώρησε από τη Σπιτσβέργη για το Βόρειο Πόλο, αλλά δεν ξαναγύρισε. Το 1901 οι Γερμανοί Μπένσον και Σιούριγκ παρέμειναν σε ύψος 10.500 μ. με ειδικές μάσκες. Το 1908 ο Ελβετός Σακ παράμεινε στον αέρα 73 ώρες και 47 λεπτά και το 1913 οι Γάλλοι Ρενέ Ραμπελμάγιερ και Γκόλντσμιτ διάνυσαν απόσταση 2.400 χλμ. σε 41 ώρες. Παράλληλα με το αερόστατο αναπτύχτηκε και το αλεξίπτωτο ως μέσο σωτηρίας σε περίπτωση βλάβης. Πρώτος το χρησιμοποίησε ο Γκαρνερίν το 1797, που κατέβηκε μ’ αυτό από ύψος 1.000 μ. Το 1895, δηλ. έναν αιώνα αργότερα ο Καπάτζο και η Ντυ Γκαστ κατέβηκαν από ύψος 4.000 μ. Εξέλιξη του αερόστατου ήταν τα πηδαλιουχούμενα αερόπλοια. Σήμερα η χρήση μοντέρνων χειροποίητων υφασμάτων και πετρελαίου σε φιάλες αποτέλεσε λύση σαφώς πιο πρακτική και μακράς διαρκείας , σε σχέση με τα υλικά που είχαν αρχικά χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή του αερόστατου, αλλά και για την παραγωγή θερμότητας από τους Montgolfier. Το αερόστατο θερμού αέρα είχε ξαναγεννηθεί και σήμερα η χρήση του ξεπερνά την αντίστοιχη αυτών με υδρογόνο ή Ήλιο, με ποσοστό 500/1. 4. ΤΑ ΜΕΡΗ ΤΟΥ : Η…ανατομία ενός αερόστατου

Το αερόστατο αποτελείται από 3 μέρη. Είναι ο φάκελος, το μπαλόνι δηλαδή, το καλάθι και ο καυστήρας.



Μπαλόνι: είναι πολύχρωμο συνήθως και μπορεί να έχει διάφορα γεωμετρικά θέματα σχεδιασμένα πάνω του. Είναι φτιαγμένο από ειδικού τύπου νάιλον για να αντέχει στην ζέστη. Εσωτερικά αποτελείται από πλαστικό που προσφέρει θερμότητα. Αν διατηρείται καλά μπορεί να προσφέρει περισσότερες από 500 ώρες πτήσης. Καλάθι: είναι υφασμένο σφιχτά και πυκνά και σχεδιασμένο να αντέχει σε ρευματοδότες και άλλα εμπόδια που μπορεί να συναντήσει στον αέρα. Έχει ειδικό επίστρωμα μέσα και έξω που το προστατεύει από την υγρασία και βοηθά στην απορρόφηση των κραδασμών. Μέσα στο καλάθι υπάρχουν επίσης πυξίδα, υψομετρητής, δείκτης για τα καύσιμα και για την θερμοκρασία. Καυστήρας: είναι το όργανο που «φυσά» και ζεσταίνει τον αέρα μέσα στο μπαλόνι. Ο αέρας γίνεται λιγότερο πυκνός και ελαφρύτερος και έτσι ανεβαίνει. Για να κατεβεί και να προσγειωθεί το αερόστατο κρυώνει ο εσωτερικός αέρας του μπαλονιού. Ο καυστήρας είναι τοποθετημένος σε σταθερό σημείο πάνω από το κεφάλι του πιλότου και ελέγχεται με ειδικούς μοχλούς.

Το αερόστατο είναι μια σφαίρα κατασκευασμένη από ύφασμα, που γίνεται αεροστεγές με κατάλληλη επίχριση. Στο πάνω μέρος του αερόστατου υπάρχει βαλβίδα, που ο αεροναύτης μπορεί να την ανοίξει με σχοινί, ώστε να είναι δυνατή η διαφυγή αερίου και στο κάτω μέρος έχει το σωλήνα πληρώσεως. Ένα κομμάτι του υφάσματος ράβεται έτσι, που να μπορεί να σχιστεί εύκολα. Έτσι, σε περίπτωση ανώμαλης προσγείωσης με άνεμο, από το σχίσιμο του υφάσματος φεύγει αμέσως το αέριο και δεν παρασύρεται το αερόστατο πάνω στο έδαφος. Όλη η σφαίρα περιβάλλεται με σχοινιά, που στο κάτω άκρο τους συγκρατούν ένα δακτύλιο. Απ’ αυτόν κρέμεται το έρμα, το σχοινί και η λέμβος με τα όργανα και το πλήρωμα. Ως αέριο πληρώσεως χρησιμοποιείται το υδρογόνο, το φωταέριο και το ήλιο.

5. ΠΩΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ :

ΑΝΟΔΟΣ: Το μπαλόνι στα αερόστατα πρέπει να είναι μεγάλο, για να εκτοπίζει μεγάλη ποσότητα αέρα και να δημιουργεί αρκετή άνωση, ώστε το καλάθι και οι επιβάτες να αιωρούνται. Το αερόστατο λειτουργεί ακριβώς αντίστροφα από τα υποθαλάσσια σκάφη. Κάτω από το μπαλόνι ο καυστήρας θερμαίνει τον αέρα στο εσωτερικό του μπαλονιού. Ο αέρας διαστέλλεται, περίπου το ¼ της ποσότητάς του διαφεύγει από την ανοιχτή βάση του μπαλονιού, και η συνολική πυκνότητά του καθώς μειώνεται γίνεται μικρότερη από την άνωση και το αερόστατο υψώνεται. Ο καυστήρας λειτουργεί με καύσιμο το υλικό προπάνιο. Θερμαίνει τον αέρα του μπαλονιού με θερμοκρασία 1000 ο C. ΚΑΘΟΔΟΣ: Όταν η λειτουργία του καυστήρα σταματά, ο αέρας στο περίβλημα ψύχεται. Καθώς συστέλλεται, από τη βάση του μπαλονιού μπαίνει στο διαθέσιμο χώρο και άλλος αέρας, αυξάνοντας τη συνολική πυκνότητα. Τώρα η άνωση δεν είναι πια αρκετή και το αερόστατο κατεβαίνει. Το αερόστατο θερμού αέρα μπορεί μόνο να αιωρείται και να κινείται παράλληλα με τον άνεμο. Για να το κρατήσουμε σε σταθερό ύψος χρησιμοποιούμε τον καυστήρα με διακοπές.


ΑΕΡΟΣΤΑΤΟ ΘΕΡΜΟΥ ΑΕΡΑ: Το μπαλόνι στα αερόστατα αυτά πρέπει να είναι μεγάλο για να εκτοπίζει μεγάλη ποσότητα αέρα και να δημιουργεί αρκετή άνωση ώστε το καλάθι και οι επιβάτες να αιωρούνται . ΄Κάτω από το μπαλόνι έχει ένα καυστήρα που θερμαίνει τον αέρα του εσωτερικού του μπαλονιού. Ο αέρας διαστέλλεται και ένα μέρος του διαφεύγει. Όμως η συνολική πυκνότητα μειώνεται, και τότε η άνωση ωθεί το αερόστατο προς τα πάνω. Αν ο καυστήρας σταματήσει να λειτουργεί, ο αέρας στο μπαλόνι ψύχεται και συστέλλεται. Στο διαθέσιμο χώρο εισχωρεί και άλλος κρύος αέρας, οπότε η πυκνότητα μεγαλώνει, και το αερόστατο αναγκάζεται να κατέβει. Μπορούμε να επιταχύνουμε την κάθοδο, δημιουργώντας ένα άνοιγμα στην κορυφή του μπαλονιού. Έτσι, το ξεφουσκώνουμε λίγο, και η άνωση μειώνεται γρήγορα. Το αερόστατο θερμού αέρα δεν έχει δυνατότητα προώθησης. Μπορεί μόνο να αιωρείται και να κινείται παράλληλα με τον άνεμο. Για να το κρατήσουμε σε σταθερό ύψος χρησιμοποιούμε τον καυστήρα με διακοπές.

ΑΕΡΟΣΤΑΤΟ ΜΕ ΥΔΡΟΓΟΝΟ, ΦΩΤΑΕΡΙΟ Ή ΗΛΙΟ: Η σφαίρα δεν είναι τελείως κλειστή, γιατί όσο ανέρχεται το αερόστατο, η εξωτερική πίεση της ατμόσφαιρας μικραίνει και επομένως το αέριο διαστέλλεται. Η διαστολή αυτή του αερίου θα είχε ως αποτέλεσμα την έκρηξη του αερόστατου. Υπάρχει και το ημιπλήρες αερόστατο, που η σφαίρα του γεμίζεται κατά τα 9/10 της με ελαφρό αέριο. Όσο η ανύψωση εξακολουθεί, η ατμοσφαιρική πίεση και η ανυψωτική δύναμη του αερίου μικραίνουν. Επειδή όμως ο όγκος του αερίου αυξάνει διαρκώς, σύμφωνα με το νόμο των Μπόιλ - Μαριότ, η ολική ανυψωτική δύναμη του αερόστατου παραμένει η ίδια, μέχρι το ύψος όπου το αέριο θα καταλάβει ολόκληρη τη σφαίρα. Τώρα η ανύψωση συνεχίζεται όπως στο πλήρες αερόστατο. Το αέριο εξακολουθεί να διαστέλλεται, αλλά, αφού η σφαίρα έχει πλέον γεμίσει, αρχίζει να φεύγει στην ατμόσφαιρα, οπότε η ανυψωτική του δύναμη ελαττώνεται. Τελικά η άνωση του γίνεται ίση με το βάρος του και το αερόστατο σταματά. Το ύψος στο οποίο θα σταματήσει λέγεται "κανονικό ύψος" και εξαρτιέται μόνο από τη χωρητικότητα της σφαίρας. Είναι λοιπόν, άσκοπο να γεμίσουμε το αερόστατο από την αρχή τελείως. Στην πραγματικότητα το αερόστατο ξεπερνά το κανονικό ύψος από κεκτημένη ταχύτητα, οπότε χάνει ακόμα λίγο αέριο και έτσι η άνωση του δεν επαρκεί. Έτσι τώρα αρχίζει η κάθοδός του ως ημιπλήρες αερόστατο, που συνεχίζεται μέχρι το έδαφος, γιατί το αέριο συστέλλεται συνεχώς. Για να σταματήσει αυτή η κάθοδος πρέπει να απορρίψει βάρος και έτσι να ελαφρώσει το αερόστατο. Αυτό γίνεται με την απόρριψη του έρματος, που έχει μαζί του. Το αερόστατο θα κατέβει οριστικά, αν το βάρος του μετά την απόρριψη του έρματος, είναι μεγαλύτερο από την άνωση του ή όταν ο αεροναύτης εκδιώξει από τη βαλβίδα ανάλογη ποσότητα αερίου. Η προσγείωση γίνεται με άγκυρα. Για πτήση σε μικρό ύψος χρησιμοποιείται σχοινί, που το αφήνουν να σέρνεται στο έδαφος και να αντισταθμίζει την άνωση, ανάλογα με το μήκος του από τη λέμβο μέχρι τη γη.

6 . ΑΡΧΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: ( οι νόμοι της φυσικής): Αρχή του Αρχιμήδη : Η άνωση ενός αντικειμένου είναι ίση με την ποσότητα του νερού που εκτοπίζει. Ο Αρχιμήδης ανακάλυψε την αρχή αυτή ενώ βρισκόταν στην μπανιέρα του. Διαπίστωσε ότι η ποσότητα του νερού που ξεχείλιζε και χυνόταν στο πάτωμα είχε τον ίδιο όγκο με το σώμα του, το οποίο και έσπρωχνε το νερό έξω από την μπανιέρα. Ήταν τόσο ενθουσιασμένος που πήδηξε έξω φωνάζοντας «Εύρηκα, εύρηκα». Το νερό πραγματικά μετατοπίζεται όταν ένα ξένο σώμα εισχωρεί μέσα του. Στην πραγματικότητα όμως δεν φεύγει τελείως. Παραμένει γύρω από το αντικείμενο και το σπρώχνει προς τα πάνω για να το στηρίξει. Αυτή είναι η Άνωση. Αν τα καταφέρει το αντικείμενο επιπλέει. Τα αντικείμενα μπορούν να επιπλέουν όχι μόνο στο νερό, αλλά και στον αέρα. Τότε λέμε ότι τα αντικείμενα αιωρούνται. Έτσι τα αερόστατα αιωρούνται για τον ίδιο λόγο που επιπλέει μια βάρκα στο νερό. Μόνο που σ΄αυτή την περίπτωση, η άνωση είναι ίση με το βάρος του αέρα που εκτοπίζεται. Αν, λοιπόν, το συνολικό βάρος του αερόστατου, του αέρα που περιέχει και των επιβατών του είναι μικρότερο της άνωσης, τότε το αερόστατο θα πέσει. Δεν είναι όμως το βάρος που καθορίζει αν ένα αντικείμενο θα επιπλεύσει ή θα αιωρηθεί. Αυτό καθορίζεται από την πυκνότητα και όχι το βάρος. Πυκνότητα : Για να βρούμε την πυκνότητα ενός αντικειμένου αρκεί η διαίρεση του βάρους του προς τον όγκο του. Κάθε ουσία έχει συγκεκριμένη πυκνότητα που εξαρτάται από τη θερμοκρασία (όταν η ουσία γίνεται ψυχρότερη ή θερμότερη η πυκνότητα αλλάζει ανάλογα). Όταν όμως εξετάζουμε ένα κούφιο αντικείμενο όπως το αερόστατο, αρκεί η συνολική του πυκνότητα να είναι μικρότερη του αέρα.

7 . ΜΟΡΦΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ: (σύστημα στο οποίο ανήκει) ΚΙΝΗΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΑΕΡΙΩΝ - ΘΕΡΜΟΤΗΤΑ : Χάρη στη δύναμη της λογικής οι αρχαίοι Έλληνες έκαναν μια σημαντική ανακάλυψη, ότι τα πάντα αποτελούνται από μικροσκοπικά σωματίδια, τα άτομα. Στοιχεία είναι οι ουσίες που περιέχουν άτομα ενός μόνο είδους. Όλες οι άλλες ουσίες είναι σύνθετες και περιέχουν δύο ή περισσότερα στοιχεία, στα οποία ενώνονται διαφορετικά άτομα για να σχηματίσουν μόρια. Στα στερεά οι μοριακοί δεσμοί είναι ισχυροί και συγκρατούν τα μόρια σε σταθερή απόσταση, με αποτέλεσμα τα υλικά να είναι σκληρά και συνήθως άκαμπτα. Τα υγρά έχουν ασθενέστερο μοριακό δεσμό και έτσι παρόλο που ο όγκος τους παραμένει ίδιος μπορούν να αλλάζουν σχήμα και να κυλούν. Στα αέρια οι δεσμοί των μορίων είναι ακόμα πιο αδύνατοι και έτσι τα μόρια μπορούν να κινούνται ελεύθερα, οπότε διαστέλλονται και γεμίζουν όλο το χώρο. Με την χρήση της θερμότητας, την οποία αντιλαμβανόμαστε από την θερμοκρασία, μπορούμε να αυξήσουμε την κινητικότητα των μορίων, με συνέπεια την χαλάρωση των μοριακών δεσμών. Όταν τα μόρια θερμαίνονται κινούνται ταχύτερα. Τότε η πίεση αυξάνεται εκτός αν υπάρχει χώρος, οπότε τα μόρια απομακρύνονται και το υλικό διαστέλλεται. Όταν τα μόρια κινούνται γρήγορα ο δεσμός τους χαλαρώνει: τα στερεά λιώνουν και γίνονται υγρά, ενώ τα υγρά γίνονται αέρια. Αντίθετα, όταν ένα αντικείμενο ψύχεται η ταχύτητα των μορίων μειώνεται. Το υλικό χάνει σε πίεση και συστέλλεται. Στην Επιστήμη της Φυσικής Αέριο ονομάζεται κάθε ουσία που παρατηρείται χωρίς συγκεκριμένο όγκο αλλά ούτε και με καθορισμένο σχήμα. Το αέριο αποτελεί μία από τις τρεις καταστάσεις της ύλης. Τα σωματίδια (άτομα, μόρια, ιόντα) που συγκροτούν τα αέρια είναι πολύ αραιά κατανεμημένα στο χώρο, σε σχέση με εκείνα των υγρών, πολύ δε περισσότερο των στερεών. Οι μεταξύ τους ελκτικές δυνάμεις είναι πολύ ασθενείς ώστε να συγκρατούν αυτά σε καθορισμένες θέσεις, με αποτέλεσμα να κινούνται αυτά προς διάφορες κατευθύνσεις. Αυτός είναι και ο λόγος που το αέριο δεν έχει ούτε καθορισμένο σχήμα ούτε και όγκο αλλά τείνει όμως να καλύψει όλο το διαθέσιμο χώρο, όπως ακριβώς μια σκόρπια διαδήλωση που αραιώνει για να φαίνεται στο δημοσιογραφικό φακό μεγαλύτερη. • Τόσο τα υγρά όσο και τα αέρια στη Φυσική ονομάζονται επίσης και «ρευστά


Στη Φυσική ως Νόμοι των αερίων χαρακτηρίζονται όλοι εκείνοι οι φυσικοί νόμοι που έχουν διατυπωθεί και που αφορούν τη συμπεριφορά των αερίων στη φύση. Οι νόμοι αυτοί περιγράφουν τη συμπεριφορά των αερίων λαμβάνοντας υπ' όψη τρεις βασικές παραμέτρους: την θερμοκρασία, τον όγκο και την πίεση ενός ιδανικού αερίου. Πρόκειται για τους νόμους των Μπόιλ, Γκε-Λισάκ και του Σαρλ. Και οι τρεις αυτοί νόμοι αποτελούν ειδικές περιπτώσεις της καταστατικής εξίσωσης των αερίων. Ως ιδανικά αέρια ή τέλεια αέρια χαρακτηρίζονται τα αέρια που ακολουθούν επ' ακριβώς τους νόμους των αερίων. Τέτοια όμως αέρια είναι μόνο υποθετικά, αφού τα αέρια στη φύση αποκλίνουν λιγότερο ή περισσότερο από τα χαρακτηριστικά των ιδανικών αερίων, κι έτσι χαρακτηρίζονται πραγματικά αέρια. Η συμπεριφορά τους περιγράφεται από την καταστατική εξίσωση των πραγματικών αερίων ή εξίσωση της κατάστασης αερίου, που αποτελεί επέκταση αυτής των ιδανικών με τη χρήση προσεγγιστικών μεθόδων. Οι νόμοι των αερίων ερμηνεύονται από τη κινητική θεωρία. Αν θερμανθεί ένα αέριο, τα μόριά του θα κινηθούν ταχύτερα. Έτσι αν αυτό βρίσκεται σ΄ ένα δοχείο, οι συγκρούσεις των μορίων στα τοιχώματα του δοχείου θα γίνουν ποιό συχνές με επακόλουθο την αύξηση της πίεσης, του όγκου ή και των δύο μαζί. Αν μειωθεί ο όγκος του δοχείου (περιοριστεί έτσι ο χώρος) οι κρούσεις των μορίων με τα τοιχώματα θα γίνουν συχνότερες και επομένως θα μεγαλώσει η πίεση.

8 . ΕΙΔΗ – ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ:

1. Πολύ χρησιμοποιείται σήμερα το "δέσμιο αερόστατο", που αποτελεί θαυμάσιο παρατηρητήριο για να γίνουν πειράματα και μετρήσεις. Ο πιο συνηθισμένος τύπος δέσμιου αερόστατου, το αετοαερόστατο, είναι επίμηκες, στο πάνω μέρος του έχει το αέριο και στο κάτω έχει ατμοσφαιρικό αέρα. Η ευστάθειά του είναι πολύ μεγάλη χάρη σ’ ένα ειδικό προσάρτημα που έχει στο πίσω μέρος του και μοιάζει με ουρά αετού. Τέτοια αερόστατα, ενωμένα μεταξύ τους, ώστε να σχηματίζουν δίχτυ, χρησιμοποιήθηκαν κατά χιλιάδες από τους Βρετανούς στα παράλια της Μ. Βρετανίας προς την Ευρώπη, για ν’ αποκρούονται τα γερμανικά αεροπλάνα και οι ιπτάμενες βόμβες. Τα μόνα που μπορούσαν να περάσουν από το φράγμα ήταν οι πύραυλοι V-2, που κατασκεύασε ο Βέρνερ φον Μπράουν.

2.Αερόστατα για μεγάλα ύψη :Κατά την εκκίνησή τους τα μπαλόνια μεγάλου ύψους γεμίζονται με αέριο μέχρι την μέση. Στην επιφάνεια του εδάφους το αέριο που περιέχουν έχει πίεση ίση με την ατμοσφαιρική. Κατά την άνοδο όμως η ατμοσφαιρική πίεση ελαττώνεται οπότε το αέριο που περιέχεται στα μπαλόνια μπορεί να διασταλεί, φουσκώνοντας έτσι το περίβλημα χωρίς να εκραγεί. Όταν δεν επιδιώκονται εξαιρετικά μεγάλα ύψη, αντί του υδρογόνου, που είναι επικίνδυνο γιατί αναφλέγεται εύκολα, προτιμάται το ήλιο. Το αέριο αυτό είναι λίγο βαρύτερο από το υδρογόνο, επειδή όμως δεν ευνοεί την καύση προσφέρει απόλυτη ασφάλεια εναντίον εκρήξεων οι οποίες μπορεί να προκληθούν από κεραυνούς ή άλλες αιτίες.

3Αερόπλοιο. Πτητικό όχημα που χρησιμοποιεί για την ανύψωσή του έναν ειδικό αεροθάλαμο, μέσα στον οποίο περιέχεται αέριο (αρχικά υδρογόνο και αργότερα ήλιο) ελαφρύτερο του αέρα. Το αερόπλοιο μπορεί και κινείται στον αέρα χάρη στους μικρούς κινητήρες που καταλήγουν σε έλικες και οι οποίοι βρίσκονται στο πίσω μέρος της καμπίνας. Τα πιο γνωστά αερόπλοια είναι το τρίτο είδος, τα στερεά πηδαλιουχούμενα και μάλιστα τα "Ζέπελιν". Στερεό αερόπλοιο είναι αυτό που αποτελείται ολόκληρο από μεταλλικό δικτυωτό σκελετό, καλυμμένο με αδιάβροχο υλικό. Μέσα στο σκελετό υπάρχουν οι σάκοι του ηλίου, που δίνουν την άνωση. Οι κινητήρες εκτός από την προώθηση δίνουν και ελάχιστη άνωση. Το σχήμα των αερόπλοιων αυτών μοιάζει απόλυτα με άτρακτο, που έχει ουραία πτερύγια σταθεροποιήσεως. Ονομάζονται "Ζέπελιν" από το όνομα του Γερμανού κόμητα Φερδινάνδου Φον Ζέπελιν, που πρωτοκατασκεύασε τα στερεά αερόπλοια, αφού προηγουμένως επισκέφτηκε τις ΗΠΑ και γνώρισε τις εκεί εξελίξεις. Ιστορία. Η ιστορία των αερόπλοιων αρχίζει από τότε που ο άνθρωπος, αφού πέτυχε την ανύψωσή του με το αερόστατο, προσπάθησε να το κυβερνά και να το οδηγεί στην κατεύθυνση που θέλει. Έτσι άρχισαν οι δοκιμές για την κατασκευή των πρώτων αερόπλοιων. Πρώτος ο Γάλλος μηχανικός Ερρίκος Ζιφάρ πέταξε από το Παρίσι στις 24 Αυγούστου 1852 με αερόπλοιο που ο κινητήρας του ήταν ατμομηχανή ισχύος 3 ίππων και έβαλε σε κίνηση μία έλικα. Το 1852 ο Άγγλος Τζέιμς Νάι χρησιμοποίησε, για την προώθηση, πυραύλους που ήταν όμως πολύ επικίνδυνοι, επειδή από τα θερμά αέρια που εκτόξευαν ήταν πιθανό να πάρει φωτιά το εύφλεκτο υδρογόνο που χρησιμοποιούσαν τα αερόπλοια σαν ανυψωτικό αέριο.Το πρώτο ηλεκτροκίνητο αερόπλοιο που πέταξε το 1885, ήταν κατασκευασμένο από τους Γάλλους Ρενάρ και Κραπς. Η μηχανή, όμως, που θα έδινε τη λύση των προβλημάτων έμελλε να είναι ο βενζινοκινητήρας που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1880. Μεγάλη ώθηση στην κατασκευή αερόπλοιων έδωσε ο Βραζιλιανός Σάντος Ντυμόν, που κατασκεύασε 14 ημιστερεά αερόπλοια. Τα αερόπλοια διαιρούνται στα: α) τύπου Ρarseνal ή μη στερεά, β) ημιστερεά και γ) στερεά. Στον πρώτο τύπο ανήκουν αυτά που δεν έχουν σκελετό. Το σχήμα τους δίνεται από την πίεση του αέρα στους αεροθαλάμους και τον τρόπο που δένεται η λέμβος. Ακόμα και η έλικα, που αποτελείται από ύφασμα, παίρνει την κατάλληλη μορφή από τη φυγόκεντρη δύναμη που δημιουργείται κατά την περιστροφή της. Στις Η.Π.Α. κατασκευάστηκαν δύο αερόπλοια τύπου Ρarseνal, τα "Άκρον" και "Αμερική", με σκοπό να περάσουν τον Ατλαντικό, αλλά απότυχαν. Στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο τα μη στερεά αερόπλοια έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο, κάνοντας περιπολίες από τη Μάγχη ως τη Βόρεια θάλασσα. Στη συνέχεια εμφανίστηκε ο πιο τέλειος τύπος αερόπλοιων, τα ημιστερεά αερόπλοια. Είναι κατασκευασμένα από στερεή ή εύκαμπτη τρόπιδα, που σε συνδυασμό με την εσωτερική πίεση δίνουν το σχήμα στο σκάφος, ενώ το μπροστινό τμήμα είναι μεταλλικός κώνος. Ένα από τα πρώτα αερόπλοια αυτού του τύπου είναι το "Λα Ζον", που κατασκευάστηκε από το Λεμποντί το 1902. Ένα παρόμοιο είναι το Grοss (1907), που είχε χωρητικότητα 5.200 m3, μήκος 74 μ. και 2 μηχανές με 74 ίππους η καθεμιά. Το Grοss πέταξε από το Ράδενοου στο Μαγδεμβούργο, δηλ. απόσταση 300 χλμ., σε 13 ώρες. Στην Ιταλία που οι κατασκευές γίνονταν με την καθοδήγηση του στρατηγού Ουμβέρτου Νόμπιλε, κατασκευάστηκε το "Νόρκε", το πρώτο αερόπλοιο που πέρασε από το Βόρειο Πόλο στις 12 Μαΐου 1926. Ξεκίνησε από τη Σπιτσβέργη και καταλήγοντας στο Τέλερ της Αλάσκας, διάνυσε μια απόσταση 4.827 χλμ. Όταν το 1928 ο Νόμπιλε πήγε στη Ρωσία, η Ιταλία έχασε το ρυθμό προόδου της στον τομέα των αερόπλοιων. Τη σκυτάλη της προόδου την πήρε η Ρωσία, που κατασκεύασε 9 τέτοια αερόπλοια. Στις πτήσεις αυτές έγιναν πολλά δυστυχήματα γιατί τα χρησιμοποιούμενα αέρια ήταν εύφλεκτα. Στις Η.Π.Α. τα αερόπλοια αυτά χρησιμοποιήθηκαν σε επάκτιες περιπολίες, ώσπου στις 21 Φεβρουαρίου του 1922 έγινε ανάφλεξη του αερόπλοιου "Ρώμη" στη βάση Λάνγλεϊ της Βιρτζίνιας με αποτέλεσμα το θάνατο 34 ατόμων. Μετά από αυτό οι ΗΠΑ απαγόρεψαν τη χρήση του υδρογόνου στα αερόπλοια. Τα πιο γνωστά αερόπλοια είναι το τρίτο είδος, τα στερεά πηδαλιουχούμενα και μάλιστα τα "Ζέπελιν". Στερεό αερόπλοιο είναι αυτό που αποτελείται ολόκληρο από μεταλλικό δικτυωτό σκελετό, καλυμμένο με αδιάβροχο υλικό. Μέσα στο σκελετό υπάρχουν οι σάκοι του ηλίου, που δίνουν την άνωση. Οι κινητήρες εκτός από την προώθηση δίνουν και ελάχιστη άνωση. Το σχήμα των αερόπλοιων αυτών μοιάζει απόλυτα με άτρακτο, που έχει ουραία πτερύγια σταθεροποιήσεως. Ονομάζονται "Ζέπελιν" από το όνομα του Γερμανού κόμητα Φερδινάνδου Φον Ζέπελιν, που πρωτοκατασκεύασε τα στερεά αερόπλοια, αφού προηγουμένως επισκέφτηκε τις ΗΠΑ και γνώρισε τις εκεί εξελίξεις. Το πρώτο "Ζέπελιν" είχε ανεξάρτητους σάκους αερίων, σκελετό αλουμινίου με σχήμα κυλινδρικό και κωνικά άκρα. Η πρώτη πτήση του έγινε στις 2 Ιουλίου 1900 από τη λίμνη Κωνσταντία. Η πρώτη αεροπορική εμπορική γραμμή του κόσμου με αερόπλοια εγκαινιάστηκε στη Γερμανία το 1910. Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Γερμανοί κατασκεύασαν πάνω από 100 αερόπλοια, που βομβάρδισαν το Λονδίνο. Αργότερα, όμως, η αγγλική άμυνα έγινε τόσο ισχυρή, που δεν τολμούσαν να πλησιάσουν. Μετά τη λήξη του πολέμου, οι σύμμαχοι όχι μόνο μοίρασαν τα αερόπλοια της Γερμανίας μεταξύ τους, αλλά άρχισαν και οι ίδιοι την παραγωγή τους . Στις 2 Ιουλίου 1916 το αγγλικό R - 34 αναχώρησε από το Ηστ Φόρτσουν της Μ. Βρετανίας και μετά πολλές περιπέτειες έφτασε στη Μινοέλα της Ν. Υόρκης σε 108 ώρες κάλυψε δηλ. απόσταση 5.800 χλμ. με ταχύτητα 53 χλμ/ώρα. Το Μ - 34 είχε μήκος 204 μ., διάμετρο 24,4, χωρητικότητα 55.000 κυβικά μ., μηχανές ισχύος 1.350 ίππων και πλήρωμα συνολικά 30 άτομα. Στις 12 Οκτωβρίου 1924 ένα νέο "Ζέπελιν", το ΖR - ΙΙΙ, αναχώρησε από τη λίμνη Κωνσταντία και έφτασε στη Ν. Υόρκη σε 80 ώρες και 17 λεπτά, διανύοντας 8.150 χλμ. με μέση ταχύτητα 100 χλμ/ώρα. Είχε μήκος 200 μ., πλάτος 27,6, ύψος 31 μ., μηχανές ισχύος 2.000 ίππων και μετέφερε 58 άτομα. Η αξία του ήταν 2.200.000 δολάρια. Οι Άγγλοι μετά την καταστροφή του R - 38 στις 24 Αυγούστου του 1921 και του R - 101 στις 5 Οκτωβρίου 1930 σταμάτησαν κάθε κατασκευή. Η μεγαλύτερη, όμως, καταστροφή στην ιστορία των αερόπλοιων είναι του αερόπλοιου "Χίντεμπουργκ", που σήμανε και το τέλος των αερόπλοιων. Η κατασκευή του "Χίντεμπουργκ" άρχισε το 1933, είχε όγκο 7 εκατομμύρια κυβικά πόδια και στοίχισε 2.600.000 δολάρια. Ύστερα από υπερατλαντικές πτήσεις 14 μηνών, στις 6 Μαΐου 1937, ενώ ετοιμαζόταν να προσδεθεί στον ιστό της Λέικχορστ της Ν. Υόρκης, πήρε φωτιά το υδρογόνο του, μετά από μια ατμοσφαιρική ηλεκτρική εκκένωση, και κάηκε με θεαματικό τρόπο. Τα νέα "Ζέπελιν" έπαψαν να κάνουν άλλες υπερατλαντικές πτήσεις, γιατί παραγωγή ηλίου είχαν μόνο οι ΗΠΑ. Το "Κόμης Ζέπελιν ΙΙ" ήταν το τελευταίο αερόπλοιο που, μαζί με το "Κόμης Ζέπελιν Ι", καταστράφηκε στο υπόστεγό του κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, για να μην πέσει στα χέρια των Συμμάχων. Η ΕΣΣΔ στην περίοδο 1933 - 1938 κατασκεύασε πολλά αερόπλοια, με σκοπό την εξερεύνηση της Αρκτικής. Η Αμερική στην αρχή αγόρασε από τη Γερμανία ορισμένα αερόπλοια για συγκοινωνιακούς σκοπούς. Σπουδαιότερα ήταν το "Λος Άντζελες", που παραδόθηκε στις ΗΠΑ το 1924, λειτούργησε κανονικά ως το 1939, οπότε και διαλύθηκε. Το "Σενάντο", με ναυτική υπηρεσία 2 ετών, που το Σεπτέμβριο του 1925 κόπηκε σε 3 μέρη, όταν η ταχύτητα του ανέμου έφτασε στα 70 μίλια την ώρα. Από τους 43 επιβάτες σώθηκαν μόνο οι 29. Τέλος, το "Μέικον", που καταστράφηκε το 1935. Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος απόδειξε την ανωτερότητα των αεροπλάνων. Έτσι μετά τον πόλεμο δεν ξαναχρησιμοποιήθηκαν αερόπλοια, παρά μόνο για επιστημονικούς σκοπούς, κυρίως για την έρευνα των υψηλών στρωμάτων της ατμόσφαιρας, και για στρατιωτικούς σκοπούς ως εναέριοι σταθμοί ραντάρ στις ακτές των ΗΠΑ, για την επισήμανση εχθρικών επιθέσεων κατά του ηπειρωτικού εδάφους τους. Το στρατιωτικό αυτό πρόγραμμα τερματίστηκε στις 26 Ιουνίου του 1961. Στα επόμενα χρόνια τα αερόπλοια χρησιμοποιήθηκαν μόνο για ερευνητικούς ή διαφημιστικούς σκοπούς.


    10. .ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ: 

Το αερόστατο υπήρξε το σύμβολο του 18ου αιώνα, μιας εποχής γόνιμης σε επιστημονικές και τεχνικές προόδους. Σχεδόν άχρηστο ως μεταφορικό μέσο επειδή βρίσκεται στην διάθεση του ανέμου, το αερόστατο αποδείχτηκε πολύ γρήγορα χρήσιμο ως μέσο παρατήρησης για στρατιωτικούς σκοπούς. Οι πρώτοι αεροναύτες, όρος που επινοήθηκε για πρώτη φορά από τους Ιωάννη Φραγκίσκο Πιλάτρ ντε Ροζιέ και ο Φραγκίσκο Λαυρέντιο ντε Αρλάντ οι οποίοι στις 21 Νοεμβρίου 1783, διέσχισαν πρώτοι τον αέρα από την μία ως την άλλη άκρη του Παρισιού, χρησιμοποιήθηκαν κατά την Γαλλική Επανάσταση. Το 1849 χρησιμοποίησαν το αερόστατο, χωρίς πλήρωμα, για να βομβαρδίσουν την πολιορκημένη Βενετία. Το 1870 όταν οι Πρώσοι πολιορκούσαν το Παρίσι, οι Γάλλοι χρησιμοποίησαν αερόστατα για να στείλουν μηνύματα στις επαρχίες που ήταν ακόμα ελεύθερες, και τέλος, όταν η πτώση της πόλης φαινόταν να πλησιάζει, ορισμένοι πολιτικοί χρησιμοποίησαν το αερόστατο για να γλιτώσουν από την αιχμαλωσία. Το αερόστατο βρίσκει σήμερα σημαντικότατες εφαρμογές γιατί αποτελεί χρησιμότατο και χαμηλού κόστους όργανο, τόσο για την επιστημονική έρευνα όσο για τις συνηθισμένες μετεωρολογικές παρατηρήσεις. Σε όλα τα πολιτισμένα κράτη ανυψώνονται συχνά «ερευνητικά αερόστατα» ελαστικά ή πλαστικά, τα οποία μεταφέρουν στις υψηλές ζώνες της ατμόσφαιρας όργανα καταγραφής και συχνά ένα μικρό ραδιοσταθμό δια μέσου του οποίου τα στοιχεία τα οποία συλλέγονται από τα όργανα μεταδίδονται στη γη. Όταν πραγματοποιήσει το σκοπό του το αερόστατο σκάζει, και αυτό συμβαίνει γιατί στο μεταξύ έχει φθάσει σε ένα ύψος που η ατμοσφαιρική πίεση είναι πολύ μικρότερη από την κατάλληλα υπολογισμένη πίεση του αερίου που περιέχει. Το φορτίο του επιστρέφει στην γη με ένα αλεξίπτωτο και περισυλλέγεται. Ανάλογη μέθοδο χρησιμοποιεί η επιστημονική έρευνα για να αποτυπώσει σε φωτογραφικές πλάκες τις κοσμικές ακτίνες ή άλλα στοιχεία σχετικά με τα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας. Η σημασία των αερόστατων για την επιστημονική έρευνα που εξακολουθεί και σήμερα να είναι σημαντική για την κανονικά και συστηματική συλλογή στοιχείων, υπήρξε πρωταρχική κατά τα χρόνια που προηγήθηκαν της εκτόξευσης των πρώτων βαλιστικών πυραύλων και τεχνητών δορυφόρων. Τότε τα αερόστατα αποτελούσαν τα μόνα γνωστά μέσα για την άνοδο στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας. Οι ανυψώσεις του ανθρώπου στην στρατόσφαιρα άρχισαν στις 27 Μαίου του 1931 όταν ο καθηγητής Αύγουστος Πικάρ και ο βοηθός του Πάουελ Κίπφερ κλείστηκαν σε μία σφαίρα από αλουμίνιο η οποία κρεμόταν από ένα αερόστατο και έφτασαν στα 1587μ. Τον επόμενο χρόνο ο Πικάρ με βοηθό του τον Μαξ Κρόσινς ανέβηκε στα 16201 μ. Γρήγορα το παράδειγμά του ακολούθησαν και άλλοι. Το 1934 οι Ρώσοι Φεντοσέενκο, Βασένκο και Ουσίσκιν έφτασαν τα 22000 περίπου μέτρα και το 1935 οι Αμερικανοί Αλμπερ Στήβενς και Ορβιλ Αντερσον έφτασαν τα 22066μ. Τον Αύγουστο του 1957, λίγο πριν την εκτόξευση των τεχνητών δορυφόρων , ο Αμερικανός ταγματάρχης Ντέβιντ Σίμονς έφθασε στην ιονόσφαιρα σε ύψος 30962μ. Και το 1961 οι Αμερικανοί Πράτερ και Ρος, έφθασαν τα 34668μ. Τα χωρίς πλήρωμα αερόστατα ανεβαίνουν φυσικά ψηλότερα, ίσως και πάνω από τα 45000μ. Κατά την εκκίνησή τους τα μπαλόνια μεγάλου ύψους γεμίζονται με αέριο μέχρι την μέση. Στην επιφάνεια του εδάφους το αέριο που περιέχουν έχει πίεση ίση με την ατμοσφαιρική. Κατά την άνοδο όμως η ατμοσφαιρική πίεση ελαττώνεται οπότε το αέριο που περιέχεται στα μπαλόνια μπορεί να διασταλεί, φουσκώνοντας έτσι το περίβλημα χωρίς να εκραγεί. Όταν δεν επιδιώκονται εξαιρετικά μεγάλα ύψη, αντί του υδρογόνου, που είναι επικίνδυνο γιατί αναφλέγεται εύκολα, προτιμάται το ήλιο. Το αέριο αυτό είναι λίγο βαρύτερο από το υδρογόνο, επειδή όμως δεν ευνοεί την καύση προσφέρει απόλυτη ασφάλεια εναντίον εκρήξεων οι οποίες μπορεί να προκληθούν από κεραυνούς ή άλλες αιτίες. Αναμφισβήτητα η καλύτερη θέση για να παρατηρήσει κάποιος έναν σεισμό είναι πάνω από την επιφάνεια της Γης, στον αέρα. Κι ένα αερόστατο ίσως είναι το καλύτερο μέσο. Στην ετήσια συνεδρίαση του Παγκόσμιου Δικτύου Πληροφοριών Καταστροφής, στην Ιταλία, παρουσιάστηκε στις αρχές του προηγούμενου μήνα, ένα νέου τύπου αερόστατο που συνεργάζεται με δορυφόρο και θα μπορούσε να παρέχει επικοινωνία και δεδομένα τηλεπισκόπησης για καταστροφές σε απομακρυσμένες περιοχές του κόσμου, όπου δεν υπάρχει καμία τεχνολογική υποδομή. Τα νέα συστήματα ελέγχου είναι προϊόντα της Αμερικάνικης Αεροδιαστημικής Εταιρείας (America's Global Aerospace Corporation-GAC), γνωστά με την ονομασία "Στρατοσφαιρικοί Δορυφόροι". Οι πλατφόρμες αποτελούνται από "αερόστατα υψηλής πίεσης", σχεδιασμένα και κατασκευασμένα από τη NASA, που μπορούν και πετούν στα 110.000 πόδια, ενώ αποτελούνται επιπλέον από συστήματα πλοήγησης και ηλιακά τόξα, για την παραγωγή ενέργειας. Το ωφέλιμο φορτίο τους είναι περισσότερο από 2000 κιλά, κατά προσέγγιση το μέγεθος και το βάρος ενός μικρού φορτηγού. Σύμφωνα με το Δρ. Alexey Pankine, επιστημονικό υπεύθυνο του προγράμματος στηνGAC, "το υψηλής πίεσης αερόστατο του στρατόσφαιρικού δορυφόρου πέταξε επιτυχώς σε μια σύντομη πτήση δοκιμής της NASA, στις 6 Ιουνίου 2000."Από τότε, τα αερόστατα υψηλής-πίεσης έχουν αναπτυχθεί για μεγαλύτερες και μακροχρόνιες πτήσεις - τα σχέδια που υπάρχουν υπολογίζουν χρόνο ζωής για τα αερόστατα περίπου 3-10 χρόνια. Η GAC ανέπτυξε έναν ελεγκτή τροχιάς και ένα σύστημα απορρόφησης ηλιακής ενέργειας για το εν λόγω αερόστατο, που του επιτρέπει να οδηγηθεί και να περιηγηθεί πάνω από τις κατεστραμμένες περιοχές καθώς επίσης και να αυτοτροφοδοτηθεί με την απαιτούμενη ενέργειά κατά τη διάρκεια της αποστολής. Τα αερόστατα έχουν πετάξει για δεκαετίες μέσα στη γήινη στρατόσφαιρα, η οποία διαθέτει μία ατμόσφαιρα τόσο λεπτή όσο αυτή στην επιφάνεια του πλανήτη Άρη. Τα συμβατικά στρατοσφαιρικά αερόστατα (όπως εκείνα που χρησιμεύουν για τον έλεγχο του καιρού) έχουν περιορισμένη διάρκεια ζωής, μερικών ημερών, λόγω της καθημερινής θέρμανσης και της ψύξης του περιβλήματος. Τα αερόστατα ηλίου υψηλής πίεσης, σχεδιάζονται από τη NASA για να μπορούν να πετούν περισσότερο από 100 ημέρες και ίσως κι ένα έτος. Τα μικρότερα φέρουν ωφέλιμο φορτίο μερικών μόνο κιλών και μπορούν να πετούν για περίπου ένα έτος. Αυτά τα σχέδια θα προετοιμάσουν το έδαφος για την εμφάνιση των πολυτελών εκδόσεων της GAC. Με παρόν κόστος ανάπτυξης 1.75 εκατομμύρια δολλάρια ανά μονάδα και κόστος συντήρησης εφ' όρου ζωής λιγότερο από 500.000 δολλάρια ανά μονάδα, οι στρατοσφαιρικοί δορυφόροι είναι μία εναλλακτική λύση χαμηλού κόστους παραγωγής και συντήρησης σε σχέση με τις ήδη υπάρχουσες πλατφόρμες τηλεπικοινωνιών που παρέχονται με αεροσκάφη και δορυφόρους σε τροχιά. Επειδή οι στρατοσφαιρικοί δορυφόροι πετούν πολύ πιό κοντά στο έδαφος από τις διαστημικές πλατφόρμες, παρέχουν εικόνες επιφανείας με 20 φορές μεγαλύτερη ανάλυση. Επιπλέον η GAC εξετάζει κι άλλες εφαρμογές της νέας τεχνολογίας. Σύμφωνα με τον Kerry Nock, Πρόεδρο της GAC, "επειδή είναι σχετικά φθηνά, μπορούν να ελεγχθούν από μακριά, τροφοδοτούνται ανεξάρτητα, φέρουν μεγάλο ωφέλιμο φορτίο, θα είναι πιθανώς ο πιο οικονομικός και αποδοτικός τρόπος για την κάλυψη των τηλεπικοινωνιών". Μία ομάδα από 400 στρατοσφαιρικούς δορυφόρους που καλύπτουν τις περισσότερες κατοικημένες περιοχές στο βόρειο ημισφαίριο, προβλέπεται να κοστίσει λιγότερο από 100 εκατομμύρια δολλάρια, μικρότερο κόστος από έναν δορυφόρο σε τροχιά συμπεριλαμβανομένης της εκτόξευσής του. Ίσως επίσης να χρησιμοποιηθούν για την εξερεύνηση του πλανήτη Άρη. Τα αερόστατα θα μπορούσαν να πετάξουν εκατό φορές πιο κοντά στην επιφάνεια του πλανήτη Άρη από τους δορυφόρους και θα μπορούσαν να ταξιδέψουν χίλιες μακρύτερα από τους ιχνηλάτες, παρέχοντας κατά συνέπεια εικόνες από μεγαλύτερη επιφάνεια. Ένα αερόστατο του πλανήτη Άρη θα ελευθερώνεται λίγο μετά αφότου το διαστημικό αεροσκάφος εισέλθει στην ατμόσφαιρα του Άρη και θα διογκωθεί γρήγορα από μια δεξαμενή ηλίου καθώς κινείται προς την επιφάνεια με ένα αλεξίπτωτο. Μετά την αποσύνδεσή του, το αλεξίπτωτο κι οι δεξαμενές θα απομακρυνθούν και το αερόστατο μαζί με το επιστημονικό του υλικό θα πετάξει στην συνέχεια σε ένα σχεδόν σταθερό ύψος, τόσο κατά τη διάρκεια της ημέρας όσο και της νύχτας. Η εσωτερική πίεση του αερόστατου είναι ψηλότερη κατά τη διάρκεια της ημέρας σε σχέση με τη νύχτα, αν και ο όγκος του παραμένι ο ίδιος. Το ισχυρό, ελαφρύ και λεπτό υλικό είναι υπό ανάπτυξη για να επιτρέψει σε μεγάλα ωφέλιμα φορτία να φθάσουν στον Άρη ενώ οι δοκιμές των αερόστατων στη γήινη ατμόσφαιρα συνεχίζονται. Τα ωφέλιμα φορτία μπορεί να είναι φωτογραφικές μηχανές, μαγνητόμετρα, τη φασματοσκοπόμετρα κι επιπλέον όργανα οποιασδήποτε τεχνικής που θα μπορούσε να ωφεληθεί από την εγγύτητα της επιφάνειας. Σύγχρονες εξελίξεις αερόπλοια . Σήμερα, εποχή των υπερηχητικών ταχυτήτων και των διαστημικών πτήσεων, η προσπάθεια ανάπτυξης των αερόπλοιων προσανατολίζεται σε τρεις κυρίως τομείς: α) στον αμυντικό τομέα, β) στη μεταφορά φορτίου και γ) στη μεταφορά επιβατών. Στον αμυντικό τομέα το αερόπλοιο χρησιμοποιείται κυρίως για πτήσεις παρατήρησης και έγκαιρης προειδοποίησης. Η ικανότητά του να πετά σε χαμηλά ύψη, από 500 ως 2.000 πόδια, με ταχύτητα 60 περίπου χλμ./ώρα, και να παραμένει σε περιπολία πολλές ώρες με μικρή κατανάλωση καυσίμων, προσφέρει σημαντικά πλεονεκτήματα σε σχέση με το αεροπλάνο. Ήδη η αμερικανική εταιρία Γουεστινγκχάουζ έχει διοχετεύσει στην αγορά αερόπλοια εφοδιασμένα με ραντάρ, ικανά να καλύψουν μία έκταση έως και 500.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Οι δυνατότητες αυτές αποδεικνύονται ιδιαίτερα χρήσιμες για το ναυτικό και την ακτοφυλακή. Επιπλέον, τα αερόπλοια είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθούν στον ανθυποβρυχιακό πόλεμο, στη ναρκοθέτηση και αλλού. Όσον αφορά τις πολιτικές εφαρμογές των αερόπλοιων, οι ενδείξεις για το μέλλον είναι μάλλον αισιόδοξες. Τα συγκριτικά τους πλεονεκτήματα απέναντι στα αεροπλάνα είναι πολλά. Το μικρό κόστος απόκτησης και συντήρησης και η ικανότητα απογείωσης και προσγείωσης σε οποιοδήποτε σημείο καθιστούν πολύ πιθανή τη γενίκευση της χρήσης των αερόπλοιων στην πολιτική αεροπορία. Ήδη βρίσκονται υπό ανάπτυξη μοντέλα με δυνατότητες μεταφοράς 200 περίπου επιβατών και ανάλογου φορτίου.


Ολοκληρώθηκε ο γύρος του κόσμου με αερόστατο

02-07-2002


Photo courtesy Spirit of Freedom

Ο αμερικανός κυνηγός περιπετειών, Στήβ Φώσετ, έγραψε νέα σελίδα στην παγκόσμια αεροπλοϊα, ολοκληρώνοντας «σόλο» με αερόστατο τον γύρο του κόσμου. Πετώντας μέσα στο σκοτάδι πάνω από τον Ειρηνικό, νότια της Αυστραλίας, ο 58άχρονος εκατομμυριούχος από το Σικάγο,, πέρασε τον 117ο παράλληλο, το σημείο απ’όπου είχε ξεκινήσει το ταξίδι του πριν δύο εβδομάδες, κλείνοντας το "κύκλο


Αναμφισβήτητα η καλύτερη θέση για να παρατηρήσει κάποιος έναν σεισμό είναι πάνω από την επιφάνεια της Γης, στον αέρα. Κι ένα αερόστατο ίσως είναι το καλύτερο μέσο. Στην ετήσια συνεδρίαση του Παγκόσμιου Δικτύου Πληροφοριών Καταστροφής, στην Ιταλία, παρουσιάστηκε στις αρχές του προηγούμενου μήνα, ένα νέου τύπου αερόστατο που συνεργάζεται με δορυφόρο και θα μπορούσε να παρέχει επικοινωνία και δεδομένα τηλεπισκόπησης για καταστροφές σε απομακρυσμένες περιοχές του κόσμου, όπου δεν υπάρχει καμία τεχνολογική υποδομή. Τα νέα συστήματα ελέγχου είναι προϊόντα της Αμερικάνικης Αεροδιαστημικής Εταιρείας (America's Global Aerospace Corporation-GAC), γνωστά με την ονομασία "Στρατοσφαιρικοί Δορυφόροι". Οι πλατφόρμες αποτελούνται από "αερόστατα υψηλής πίεσης", σχεδιασμένα και κατασκευασμένα από τη NASA, που μπορούν και πετούν στα 110.000 πόδια, ενώ αποτελούνται επιπλέον από συστήματα πλοήγησης και ηλιακά τόξα, για την παραγωγή ενέργειας. Το ωφέλιμο φορτίο τους είναι περισσότερο από 2000 κιλά, κατά προσέγγιση το μέγεθος και το βάρος ενός μικρού φορτηγού. Σύμφωνα με το Δρ. Alexey Pankine, επιστημονικό υπεύθυνο του προγράμματος στηνGAC, "το υψηλής πίεσης αερόστατο του στρατόσφαιρικού δορυφόρου πέταξε επιτυχώς σε μια σύντομη πτήση δοκιμής της NASA, στις 6 Ιουνίου 2000."Από τότε, τα αερόστατα υψηλής-πίεσης έχουν αναπτυχθεί για μεγαλύτερες και μακροχρόνιες πτήσεις - τα σχέδια που υπάρχουν υπολογίζουν χρόνο ζωής για τα αερόστατα περίπου 3-10 χρόνια. Η GAC ανέπτυξε έναν ελεγκτή τροχιάς και ένα σύστημα απορρόφησης ηλιακής ενέργειας για το εν λόγω αερόστατο, που του επιτρέπει να οδηγηθεί και να περιηγηθεί πάνω από τις κατεστραμμένες περιοχές καθώς επίσης και να αυτοτροφοδοτηθεί με την απαιτούμενη ενέργειά κατά τη διάρκεια της αποστολής. Τα αερόστατα έχουν πετάξει για δεκαετίες μέσα στη γήινη στρατόσφαιρα, η οποία διαθέτει μία ατμόσφαιρα τόσο λεπτή όσο αυτή στην επιφάνεια του πλανήτη Άρη. Τα συμβατικά στρατοσφαιρικά αερόστατα (όπως εκείνα που χρησιμεύουν για τον έλεγχο του καιρού) έχουν περιορισμένη διάρκεια ζωής, μερικών ημερών, λόγω της καθημερινής θέρμανσης και της ψύξης του περιβλήματος. Τα αερόστατα ηλίου υψηλής πίεσης, σχεδιάζονται από τη NASA για να μπορούν να πετούν περισσότερο από 100 ημέρες και ίσως κι ένα έτος. Τα μικρότερα φέρουν ωφέλιμο φορτίο μερικών μόνο κιλών και μπορούν να πετούν για περίπου ένα έτος. Αυτά τα σχέδια θα προετοιμάσουν το έδαφος για την εμφάνιση των πολυτελών εκδόσεων της GAC. Με παρόν κόστος ανάπτυξης 1.75 εκατομμύρια δολλάρια ανά μονάδα και κόστος συντήρησης εφ' όρου ζωής λιγότερο από 500.000 δολλάρια ανά μονάδα, οι στρατοσφαιρικοί δορυφόροι είναι μία εναλλακτική λύση χαμηλού κόστους παραγωγής και συντήρησης σε σχέση με τις ήδη υπάρχουσες πλατφόρμες τηλεπικοινωνιών που παρέχονται με αεροσκάφη και δορυφόρους σε τροχιά. Επειδή οι στρατοσφαιρικοί δορυφόροι πετούν πολύ πιό κοντά στο έδαφος από τις διαστημικές πλατφόρμες, παρέχουν εικόνες επιφανείας με 20 φορές μεγαλύτερη ανάλυση. Επιπλέον η GAC εξετάζει κι άλλες εφαρμογές της νέας τεχνολογίας. Σύμφωνα με τον Kerry Nock, Πρόεδρο της GAC, "επειδή είναι σχετικά φθηνά, μπορούν να ελεγχθούν από μακριά, τροφοδοτούνται ανεξάρτητα, φέρουν μεγάλο ωφέλιμο φορτίο, θα είναι πιθανώς ο πιο οικονομικός και αποδοτικός τρόπος για την κάλυψη των τηλεπικοινωνιών". Μία ομάδα από 400 στρατοσφαιρικούς δορυφόρους που καλύπτουν τις περισσότερες κατοικημένες περιοχές στο βόρειο ημισφαίριο, προβλέπεται να κοστίσει λιγότερο από 100 εκατομμύρια δολλάρια, μικρότερο κόστος από έναν δορυφόρο σε τροχιά συμπεριλαμβανομένης της εκτόξευσής του. Ίσως επίσης να χρησιμοποιηθούν για την εξερεύνηση του πλανήτη Άρη. Τα αερόστατα θα μπορούσαν να πετάξουν εκατό φορές πιο κοντά στην επιφάνεια του πλανήτη Άρη από τους δορυφόρους και θα μπορούσαν να ταξιδέψουν χίλιες μακρύτερα από τους ιχνηλάτες, παρέχοντας κατά συνέπεια εικόνες από μεγαλύτερη επιφάνεια. Ένα αερόστατο του πλανήτη Άρη θα ελευθερώνεται λίγο μετά αφότου το διαστημικό αεροσκάφος εισέλθει στην ατμόσφαιρα του Άρη και θα διογκωθεί γρήγορα από μια δεξαμενή ηλίου καθώς κινείται προς την επιφάνεια με ένα αλεξίπτωτο. Μετά την αποσύνδεσή του, το αλεξίπτωτο κι οι δεξαμενές θα απομακρυνθούν και το αερόστατο μαζί με το επιστημονικό του υλικό θα πετάξει στην συνέχεια σε ένα σχεδόν σταθερό ύψος, τόσο κατά τη διάρκεια της ημέρας όσο και της νύχτας. Η εσωτερική πίεση του αερόστατου είναι ψηλότερη κατά τη διάρκεια της ημέρας σε σχέση με τη νύχτα, αν και ο όγκος του παραμένι ο ίδιος. Το ισχυρό, ελαφρύ και λεπτό υλικό είναι υπό ανάπτυξη για να επιτρέψει σε μεγάλα ωφέλιμα φορτία να φθάσουν στον Άρη ενώ οι δοκιμές των αερόστατων στη γήινη ατμόσφαιρα συνεχίζονται. Τα ωφέλιμα φορτία μπορεί να είναι φωτογραφικές μηχανές, μαγνητόμετρα, τη φασματοσκοπόμετρα κι επιπλέον όργανα οποιασδήποτε τεχνικής που θα μπορούσε να ωφεληθεί από την εγγύτητα της επιφάνειας. 11.ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΛΟΓΙΚΕΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ: Το αερόστατο θερμού αέρα είναι φιλικό στο περιβάλλον. Βέβαια μεγάλος φόβος υπάρχει για το αερόστατο υδρογόνου γιατί σε περίπτωση βλάβης ή ατυχήματος στον μηχανισμό του καυστήρα υπάρχει κίνδυνος μόλυνσης σε αρκετή έκταση από το σημείο του ατυχήματος. Αυτή η απειλή έχει αντιμετωπιστεί τοποθετώντας βαλβίδες ασφαλείας υψηλής πίεσης . 12.ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: www.google.gr www.yahoo.gr www.taneaonline.ge www.sfrang.com www.wikipedia.gr εγκυκλοπαίδεια Δομή πάπυρος Larousse Brittanica www.agura.gr εκδόσεις Άγκυρα εκδόσεις Πατάκη www.usborne-quicklinks.com 13.ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ: Θέλω να ευχαριστήσω όλα τα μέλη της οικογένειάς μου για τις πληροφορίες που μου έδωσαν και την καθηγήτρια της τεχνολογίας,«κυρία Κυριακίδου» όπως την φωνάζουμε, για την καθοδήγηση που μου έδειξε κατά τη διάρκεια της κατασκευής της εργασίας μου. Επίσης θέλω να συγχαρώ τους συμμαθητές μου Κυριάκο Μανδηλάρη και Σταμάτη Καλμουκη για την έντονη κριτική που μου άσκησαν βάζοντάς με να πεισμώσω και να τελειοποιήσω την εργασία μου.