Ζακ Σιράκ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Jacques Chirac (2004)
Jacques Chirac (2004)

Ο Ζακ Σιράκ είναι Γάλλος πολιτικός (Παρίσι, 29 Νοεμβρίου 1932). Φοίτησε στο École Nationale d’ Administration, ξεκίνησε την καριέρα του ως υπάλληλος στο Ελεγκτικό σώμα. Εκλέχθηκε βουλευτής με το κόμμα UDR για πρώτη φορά το 1967, έγινε γραμματέας του κράτους το 1968, υπουργός για τις Επαφές με τη Βουλή το 1971, της Γεωργίας το 1972, των Εσωτερικών το 1974. Την ίδια εποχή στις προεδρικές εκλογές έπαιξε σημαντικό ρόλο υπέρ του Ζισκάρ ντ' Εστέν, στον οποίο εξασφάλισε ένα στήριγμα ενός σταθερού μέρους του κόμματος του Ντε Γκωλ. Αυτό τον ανακύρηξε πρωθυπουργό. Ερχόμενος σε ρίξη με τον πρόεδρο, ο Σιράκ άφησε την κυβέρνηση το 1976. Το Δεκέμβριου του ίδιου χρόνου, για να σταθεροποιήσει τις θέσεις του κόμματος του Ντε Γκωλ προχώρησε στην επανίδρυση μετατρέποντας το παλιό UDR του Ντε Γκωλ σε Rassemblement pour La republique, του οποίου έγινε πρόεδρος. Στις εθνικές εκλογές του 1978 το κόμμα του εμφανίστηκε το πιο ισχυροποιημένο στη χώρα. Έβαλε υποψηφιότητα για την προεδρία της Δημοκρατίας το 1981, δεν έφτασε όμως στην τελική ψηφοφορία. Το 1986, με τη νίκη του σοσιαλιστικού κόμματος, έγινε πρόεδρος του Συμβουλίου των Υπουργών. Δύο χρόνια αργότερα, έβαλε υποψηφιότητα για την προεδρία της Δημοκρατίας μαζί με το σοσιαλιστή πρόεδρο Μιτεράν, ηττήθηκε και έπρεπε να παραιτηθεί και από το αξίωμα του πρωθυπουργού. Εκλέχθηκε δήμαρχος του Παρισιού το 1977 και οδήγησε το κόμμα του σε μια νίκη στις πολιτικές εκλογές το 1993. Στις προεδρικές εκλογές το 1995, ο Σιράκ νίκησε στην τελική ψηφοφορία τον σοσιαλιστή υποψήφιο Ζοσπέν, εγκαινιάζοντας για τη χώρα μια κεντροδεξιά κυβέρνηση. Μια από τις πρώτες πράξεις κατά τη διάρκεια της προεδρίας του ήταν η επανάληψη των πυρηνικών πειραμάτων στον Ειρηνικό. Στην εξωτερική πολιτική, ο Σιράκ ακολούθησε την προηγούμενη πολιτική γραμμή της Γαλλίας, διατηρώντας σταθερό τον προνομιούχο άξονα με τη Γερμανία. Επανεξελέγη το 2001 με συντριπτική πλειοψηφία. Το 2005 αντιμετώπισε τις ταραχές με τους νεαρούς μετανάστες, που πήραν χαρακτήρα εξέγερσης και ανάγκασαν την κυβέρνησή του να κηρύξει ξανά το νόμο που ίσχυε την περίοδο του Πολέμου στην Αλγερία.