Πύργος Φθιώτιδας
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
![]() |
Αυτό το άρθρο, ή ο τομέας του άρθρου, μπορεί να επεκταθεί ή να βελτιωθεί με κάποιο τρόπο ώστε να καλύπτεται το θέμα με πληρέστερο τρόπο. Βοηθήστε τη Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το! |
ΠΥΡΓΟΣ ΥΠΑΤΗΣ
Η κοινότητα του Πύργου Φθιώτιδας βρίσκεται στήν πίσω πλευρά της Οίτης. Απέχει 45 χιλ. απο την πρωτευούσα του Νομού Φθιώτιδας, Λαμία και αποτελεί σήμερα ένα κατεξοχήν θερινό θέρετρο, για το θαυμάσιο κλίμα πού διαθέτει, ενώ η εύκολη πρόσβαση του ,το καθιστά ελκτικό και το χειμώνα, πού προσφέρεται για κυνήγι, και αποτελεί τόπο συνάντησης των απανταχού κυνηγών.
Οι μόνιμοι κάτοικοι τον χειμώνα δεν υπερβαίνουν τους 70, ενώ τούς καλοκαιρινούς μήνες αυξάνονται εντυπωσιακά . Διοικητικά ανήκει στον Καποδιστριακό Δήμο Υπάτης μαζί με τις υπόλοιπες κοινότητες που κοσμούν τους πρόποδες της Οίτης.
[Επεξεργασία] Χλωρίδα και πανίδα
Στο βουνό κυριαρχούν ελατοδάση, [σφένδαμος|σφένδαμια]], πουρνάρια , πλατάνια, ιτιές, πεύκα, φυλλοβόλοι δρυς, αριές, κουμαριές, πικροδάφνες κ.λ.π. Στην τοποθεσία «Λιβαδιές» υπάρχει μικρός αλπικός υγρότοπος στον οποίο ζουν οι αλπικοί τρίτωνες. Στην Οίτη υπάρχουν σπάνια είδη πανίδας, όπως αγριοκάτσικο, ζαρκάδι, αγριόχοιρος, ελάφι, αλεπού, ασβός, τσακάλι, κουνάβι, νυφίτσα, λαγός, σκίουρος, λύκος, αετός, γύπας, γεράκι, κουκουβάγια, πέρδικα, δρυοκολάπτης, τσαλαπετεινός, και μια μεγάλη ποικιλία από έντομα και ερπετά. Η Φύση δώρισε απλόχερα σε αυτόν τον τόπο τα δημιουργηματά της.
[Επεξεργασία] Οικονομία
To χωριό μας μπαίνοντας στόν Εικοστό Αιώνα ήταν σε άσχημη οικονομική κατάσταση. Η οικονομία του καθαρά γεωργοκτηνοτροφική ,δεν μπορούσε να ζήσει τις πολυμελείς οικογένειες ( οκτώ έως δώδεκα άτομα η κάθε μία). Τότε πολλοί Σμοκοβίτες βρίσκοντας σαν διέξοδο στο προβλημά τους την μετανάστευση έφυγαν για τα μεγάλα αστικά κέντρα της Ελλάδας(κυρίως στην Αθήνα) αλλα και για το εξωτερικό ,που η οικονομικη αναπτυξή τους ζητούσε εργατικά χέρια. Σκοπός τους ήταν να πάνε να δουλέψουν μερικά χρόνια ,να τακτοποιηθούν οικονομικά και να επιστρέψουν πάλι στο χωριό . Αλλά στην τέταρτη δεκαετία του αιώνα ήρθε η κατοχή, ο εμφύλιος πόλεμος και οι χαμένοι της Δημοκρατικής παράταξης μη αντέχοντες την βαρειά μπότα του στρατοδίκη, την σκιά του χωροφύλακα, την καθημερινή παρουσία στα αστυνομικά τμήματα και τις εξορίες, αναγκάστηκαν να φύγουν πάλι για τα μεγάλα αστικά κέντρα, έτσι δημιουργήθηκε νέο κύμα μετανάστευσης. Όλοι τους όμως με την τιμιότητα και την εργατικότητα που τούς διακρίνει ,πέτυχαν επαγγελματικά και έχουν γίνει σεβαστά μέλη των τοπικών κοινωνιών,μη ξεχνώντας όμως τον τόπο που τούς γέννησε,και έτσι κάθε χρόνο οι περισσότεροι έρχονται να περάσουν λίγες μέρες με τους συγγενείς τους, να δούν τους παιδικούς τους φίλους,τα μέρη που έπαιξαν ,τον τόπο που μεγάλωσαν.