Θεογονία

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η Θεογονία είναι ένα ποίημα του Ησιόδου που περιγράφει την καταγωγή των θεών της Ελληνικής μυθολογίας.

Η Θεογονία του Ησιόδου είναι μία μακροσκελής σύνθεση μιας τεράστιας ποικιλίας τοπικών Ελληνικών παραδόσεων που αφορούν τους θεούς, οργανωμένη ως μία διήγηση που αναφέρει πως δημιουργήθηκαν και πως εγκαθίδρυσαν μόνιμο έλεγχο επί του κόσμου. Σε πολλούς πολιτισμούς, οι διηγήσεις για τον κόσμο και τους θεούς που τον σχημάτισαν είναι ένας τρόπος για την κοινωνία να επανεπιβεβαιώσει τις εγχώριες πολιτιστικές παραδόσεις. Ιδιαίτερα οι θεογονίες τείνουν να επιβεβαιώνουν πως η βασιλεία είναι φυσικά ενσωματωμένη στην κοινωνία. Αυτό που καθιστά την Θεογονία του Ησιόδου μοναδική, είναι πως δεν επιβεβαιώνει καμία ιστορική βασιλική γραμμή/συνέχεια. Κάτι τέτοιο θα τοποθετούσε την Θεογονία σε μια συγκεκριμένη εποχή και τόπο. Αντιθέτως, η Θεογονία επιβεβαιώνει την βασιλεία του ίδιου του θεού Δία επί όλων των άλλων θεών και επί ολόκληρου του κόσμου.

Επιπλέον, ο Ησίοδος προορίζει για τον ίδιο την εξουσία που συνήθως επιφυλάσσεται στην ιερή βασιλεία. Ο ποιητής διακηρύσσει πως σ’ αυτόν, και όχι όπως θα αναμέναμε σε κάποιο βασιλιά, οι Μούσες παρείχαν τα δύο δώρα του σκήπτρου και της εξουσιαστικής φωνής (Ησίοδος, Θεογονία 30-3), που είναι τα φανερά σημάδια βασιλείας. Αυτή η χειρονομία δεν αποσκοπεί να κάνει τον Ησίοδο βασιλιά. Μάλλον, η απώτερη σημασία είναι πως η εξουσία της βασιλείας τώρα ανήκει στην ποιητική φωνή, στην φωνή που απαγγέλει την Θεογονία.

Μετά την κλασική περίοδο, όταν η θεόσταλτη βασιλεία επανεισάγεται στην Ελλάδα, θα έλθει απ’έξω, από την Μακεδονία και θα εισαχθεί από τις βασιλικές παραδόσεις της Περσίας.

Αν και χρησιμοποιείται συχνά ως βιβλίο-πηγή για την Ελληνική μυθολογία, η Θεογονία είναι ταυτόχρονα κάτι λιγότερο και κάτι περισσότερο από αυτό. Με επίσημους όρους είναι ένας ύμνος που επικαλείται τον Δία και τις Μούσες: παράλληλα κείμενα μεταξύ της και του αρκετά μικρότερου Ομηρικού Ύμνου στις Μούσες κάνουν φανερό πώς η Θεογονία αναπτύχθηκε μέσα από μία παράδοση υμνικών πρελούδιων με τα οποία οι Έλληνες ραψωδοί θα ξεκινούσαν τις συμμετοχές τους σε ποιητικούς διαγωνισμούς. Είναι αναγκαίο, επομένως, να θεωρήσουμε την Θεογονία όχι ως ένα είδος Βίβλου της Ελληνικής μυθολογίας, αλλά μάλλον ως ένα είδος στιγμιοτύπου από μια δυναμική και συχνά αλληλοσυγκρουόμενη παράδοση, όπως αποκρυσταλλώθηκε σε ένα συγκεκριμένο μέρος και εποχή – και να θυμηθούμε πως η παράδοση συνέχισε να εξελίσσεται μέχρι την εποχή του Νόννου.


[Επεξεργασία] Εξωτερικοί σύνδεσμοι



Ελληνική μυθολογία
>>Μείζονες θεοί: Άδης | Αθηνά | Απόλλων | Άρης | Άρτεμις | Αφροδίτη | Δήμητρα | Δίας | Ερμής | Ήρα | Ήφαιστος | Ποσειδώνας
>>Ελάσσονες θεοί: Άδωνις | Αίγλη | Αίολος | Ασκληπιός | Αστραία | | Βριζώ | Βριμώ | Γαία | Γέλως | Γλαύκος | Διόνυσος | Εγκέλαδος | Εκάτη | Έρεβος | Έρις | Έρως | Εστία | Ήβη | Ηώς | Θάλεια | Θέμις | Θέτις | Ιασώ | Ίρις | Κρόνος | Μοίρες | Μούσες | Νέμεσις | Νηρέας | Νηρηίδες | Νύμφες | Ουρανός | Πανάκεια | Πάνας | Περσεφόνη | Πλειάδες | Πρίαπος | Ρέα | Υγιεία | Φόρκυς | Χάριτες | Χάρων | Κυβέλη | Ωκεανίδες | Ώρες
>>Αρχαίες θεότητες: Κάβειροι : Αξίερος | Αξιόκερσος | Αξιόκερσα | Καδμίλος
>>Ήρωες: Αρίων | Αχιλλέας | Βελλεροφόντης | Διόσκουροι | Ηρακλής | Θησέας | Οδυσσέας | Ορφέας | Περσέας | Φαέθων
>>Μύθοι: Άθλοι του Ηρακλή | Αργοναυτική εκστρατεία | Αρπαγή της Ευρώπης | Αρπαγή των Λευκιππίδων | Ηρώ και Λέανδρος | Θεογονία | Ιφίς και Αναξαρέτη | Κοσμογονία | Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα | Κυάνιππος και Λευκονόη | Θησέας και Μινώταυρος | Δαίδαλος και Ίκαρος | Νιόβη | Σίσυφος | Τάνταλος | Τιτανομαχία | Τρωικός πόλεμος | Φρίξος και Έλλη | Χάος
>>Μυθικά όντα: Αρίων | Άτλας | Γίγαντες | Γοργόνες | Γραίες | Ερινύες | Έχιδνα | Ιχθυοκένταυρος | Κένταυροι | Κέρβερος | Κήρες | Κουρήτες | Κύκλωπες | Λαίλαπα | Λερναία Ύδρα | Μαρσύας | Μέδουσα | Πήγασος | Πρωτέας | Σειληνοί | Σειρήνες | Σκύλλα | Σφίγγα | Τάλως | Τιτάνες | Τρίτων | Τυφών | Χάρυβδη | Χείρων | Χίμαιρα
Wikisource logo
Στη Βικιθήκη υπάρχει υλικό που έχει σχέση με το θέμα: