Φίλιππος Β' της Ισπανίας
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ο Φίλιππος Β΄ (ισπ. Felipe II de Habsburgo, πορτ. Filipe I) (21 Μαϊου, 1527-13 Σεπτεμβρίου, 1598) υπήρξε ο πρώτος επίσημος μονάρχης της Ισπανίας από το 1556 ως το 1598, Βασιλιάς της Νάπολης και Σικελίας από το 1554 ως το 1598, βασιλιάς της Αγγλίας (ως σύζυγος της Μαρίας Α΄) από το 1554 ως το 1558, βασιλιάς της Πορτογαλίας και του Algarves (ως Φίλιππος Α΄) από το 1580 ως το 1598 και βασιλιάς της Χιλής από το 1554 ως το 1598. Γεννήθηκε στο Βαγιαδολίδ και ήταν ο μόνος νόμιμος απόγονος του Κάρολου Ε'.
Στους καιρούς του Φίλιππου η Ισπανία έφτασε στο αποκορύφωμα της ισχύος της, αλλά γνώρισε και τα όρια της. Αφού κατόρθωσε σχεδόν την ανακατάληψη των επαναστατημένων Κάτω Χωρών, η λάθος τακτική του Φιλίππου οδήγησε στη μόνιμη απώλειά τους, ενώ συγχρόνως η Ισπανία εμπλεκόταν σε διαρκώς περιπλοκότερες συγκρούσεις. Έτσι, παρά τη διαρκώς αυξανόμενη ροή χρυσού και ασημιού από τα αμερικανικά ορυχεία, παρά τα μεγάλα κέρδη από το πορτογαλικό εμπόριο μπαχαρικών και την ενθουσιώδη υποστήριξη που συνάντησε η Αντιμεταρρύθμιση στα εδάφη των Αψβούργων, ο Φίλιππος δεν κατόρθωσε ούτε να καταπνίξει τον Προστεταντισμό ούτε να κερδίσει τους Ολλανδούς επαναστάτες. Στην αρχή της βασιλείας του, οι Ολλανδοί επαναστάτες ενδεχομένως να δέχονταν να συνθηκολογήσουν εάν ο Φίλιππος σταματούσε να καταπιέζει τη θρησκεία τους, όμως η θρησκευτική του ευλάβεια και η αφοσίωση του στην αρχή cuius regio, eius religio, δεν του επέτρεψαν να κάνει κάτι τέτοιο. Ήταν ένας ένθερμος ρωμαιοκαθολικός και εκδήλωνε τη χαρακτηριστική (για τα δεδομένα του 16ου αιώνα) αντιπάθεια για τη θρησκευτική ετεροδοξία.
Οι πόλεμοι του Φίλιππου εναντίον των αιρέσεων οδήγησαν στην καταπίεση όχι μόνο των προτεσταντών αλλά και των Μορίσκο (ισπ. Moriscos), γεγονός που οδήγησε σε μια σοβαρή τοπική εξέγερση το 1568. Οι ατελείωτοι αυτοί πόλεμοι προκάλεσαν σημαντικά προβλήματα στην αυτοκρατορία του, που έγιναν ιδιαίτερα εμφανή μετά το θάνατό του. Η εξαντλητική του εμμονή με τις λεπτομέρειες, η αδυναμία ιεράρχησης στόχων και η επιμονή του να παίρνει όλες τις αποφάσεις προσωπικά οδήγησαν στη δημιουργία μιας δαιδαλώδους γραφειοκρατίας. Τα ελαττώματα των διαδόχων του έκαναν ακόμα πιο εμφανείς τις αδυναμίες αυτές του ισπανικού κράτους. Παρ’ όλ’ αυτά τόσο ισχυρό ήταν το σύστημα που αυτός και ο πατέρας του είχαν εγκαθιδρύσει ώστε χρειάστηκε να περάσει μια ολόκληρη γενιά από το θάνατό του για να γίνουν εμφανείς οι αδυναμίες του.
Παρά τα προβλήματα αυτά, η βασιλεία του δεν μπορεί να χαρακτηριστεί απλώς ως αποτυχία. Σταθεροποίησε τις ισπανικές αποικίες στην αμερικανική ήπειρο, αύξησε σημαντικά τις ποσότητες ασημιού που προέρχονταν από αυτές τις αποικίες και νίκησε οθωμανικό ναυτικό στη Ναύπακτο (μια ήττα από την οποία οι Οθωμανοί δε θα ανέκαμπταν ποτέ). Κατόρθωσε να ενώσει την Ισπανία και την Πορτογαλία υπό το στέμμα του και αντιμετώπισε επιτυχώς την κρίση που προέκυψε στην Αραγονία. Επίσης, οι προσπάθειες του ήταν καθοριστικές στον περιορισμό της επέκτασης του Προστεταντισμού στη Βόρεια Ευρώπη. Ο Φίλιππος ήταν ένας περίπλοκος άνθρωπος και όχι ο μονοδιάστατος στυγνός τύραννος που παρουσίασαν οι εχθροί του. Άλλωστε, συχνά επενέβαινε προσωπικά προς όφελος των ταπεινότερων υπηκόων του. Ήταν ένας άνθρωπος του καθήκοντος με τα θετικά και αρνητικά που αυτό συνεπάγεται.
Πέθανε το 1598 και τον διαδέχτηκε ο γιος του Φίλιππος Γ΄ της Ισπανίας . Οι εχθρόι του Φίλιππου Β΄, ειδικά οι διαμαρτυρόμενοι, παρουσίασαν το λεγόμενο Μαύρο Θρύλο ισπ. Leyenda Negra σύμφωνα με τον οποίο ο Φίλιππος ήταν ένας αδίστακτος αιμοσταγής τύραννος και η αυτοκρατορία του ήταν θεμελιωμένη στην απληστία, την απογοήτευση και την καταστροφή.
[Επεξεργασία] Πηγές
Το αντίστοιχο άρθρο της αγγλικής Βικιπαιδείας.