Lucio Cornelio Sila
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Lucio Cornelio Sila foi o vástago dunha antiga familia patricia romana de modesta fortuna; recibiu unha boa educación e era un apaixonado da literatura e das artes. Sila derrochou os seus primeiros anos nunha vida de pracer, pero comezou a súa carreira política tras herdar unha fortuna de grande envergadura de parte da súa madrasta.
Loitou co exercito de Mario na guerra contra Iugurta, no 107, grazas as súas habilidades diplomáticas conseguiu que Bocco lle entregase a Iugurta. Sila permaneceu ao mando de Mario durante a guerra entre os cimbrios e os teutóns ata o 102 a.C. Daquela abandonou a Mario para servir co Quinto Cátulo, conseguiu a vitoria de Campi Raudii en el 101 a.C. Sila fracasou en ser elixido pretor para o 98 pero grazas a unha serie de cuantiosos sobornos foi elixido no 99 a.C.
Sila iniciou a súa carreira (107 a.C) servindo como cuestor durante a guerra contra o rei de Numidia, Yugurta, baixo as ordes de Caio Mario. O rei númida levaba anos hostigando aos romanos con gran éxito, e a pesar do avance logrado por Mario, o duro conflito prolongábase. Sila foi enviado en calidade de embaixador a parlamentar co sogro do esquivo monarca númida, o tamén rei Bocco de Mauritania, co cal trabou amizade e logrou convencer para que traizoase a Yugurta, apresándoo para os romanos (105 a.C). O evento proporcionou a Sila un gran prestixio militar e unha considerable popularidade tanto co cónsul coma cos soldados, atribuíndoselle a fin da guerra. Plutarco afirma que esta circunstancia foi o comezo da frición ente Mario e Sila, posto que aquel se volveu envexoso do éxito do seu subordinado e este non facía senón botar leña ao lume cunha actitude fanfarrona que atopou eco entre algunhas persoas, inimigos políticos de Mario.
A situación de extremo perigo creada pola invasión de cimbrios e teutóns aprazou as posibles diferenzas entre xeneral e subordinado, e Sila permaneceu baixo as ordes de Mario nas sucesivas campañas dos anos 104 a.C e 103 a.C. Dirixiu con éxito unha expedición contra os tectosagos, dando morte ao seu caudillo Cepilo, e pouco despois, como tribuno militar, destacaría tamén ao negociar un tratado cos marsos e dirixir extraoficialmente o exército do cónsul Lutacio Catulo, un dos protexidos de Mario, contra os cimbrios que ameazaban o norte de Italia. Derrotounos en Vercellae no ano 101 a.C), dando mostras ao mesmo tempo da súa capacidade para o combate e a organización.
Finalmente, a disputa con Mario manifestouse en toda a súa amplitude trala vitoria sobre os cimbrios: Catulo e Sila parecen reclamar máis crédito pola súa actuación en Vercellae do que Mario estaba disposto a conceder. En circunstancias tan nimias e puerís -expresa Plutarco- fundamentouse o odio de ambos, que máis tarde conduciu aos desmáns da Guerra Civil e despois á tiranía e á perversión de todo o Estado. No entanto, o conflito entre Mario e Sila desenvolveuse máis lentamente do que Plutarco e outros autores parecen admitir, e non adquiriu o carácter de aberta hostilidade ata moito máis tarde.
Despois de moitas loitas, de modificar as leis do Senado, de acuñar moeda co seu nome e de crearse moitos aliados e inimigos retirouse da política; influíu na súa decisión unha profecía que escoitara facía xa moito tempo atrás en Cilicia, segundo a cal morrería no cumio do poder. Vivíu unha vida tranquila, aínda que extravagante, dedicada ao estudo e ao pracer, en Campania, escribindo as súas memorias en vinte e dous libros que foron editados por Lúculo. No 78 casóu de novo e morreu.
[editar] Bibliografía
- Quién es quién en la Antigua Roma. John Hazel . Edicións archivos acento, 2002.