Historia de Washington DC

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Os nativos indíxenas vivian na rexión do Distrito de Columbia preto de 12 mil anos antes da chegada dos primeiros exploradores europeos. Un dos primeiros europeos a explorar a rexión foi o inglés John Smith de Jamestown, un soldado que anteriomente axudou a establecer a colonia de Jamestown. Smith explorou a rexión via o Río Potomac, en 1608. Smith eventualmente atoparía unha tribo Nacotchtank, un grupo nativo que falaba un idioma algonquino. Os nativos inicialmente receberon amigabelmente o comercio europeo, mais conflitos sobre propriedade de terras levaron posteriomente a batallas entre colonizadores europeos e os nativos. Os Nacotchtank eventualmente abandonarían as súas vilas e recuaranse nas florestas da rexión.

Por volta de 1660, alguns ricos colonizadores ingleses adquiriron as terras ao longo do Río Potomac, para o cultivo de tabaco. Estas grandes plantacións utilizavanse bastante do uso de traballo escravo. Por volta de 1740, unha estación de inspección de tabaco e un depósito foron construídos na marxe sur do Río Potomac, e unha pequena vila comezou a crecer en torno da estación e do depósito. En 1751, esta pequena comunidade foi renomeada George Town, e posteriomente, georgetown.

Índice

[editar] Escolla como capital dos EUA

Moitas cidades norte-americanas xa foran capitais dos Estados Unidos, ao longo dos primeiros anos que sucederanse á independencia dos Estados Unidos. Por volta de 1783, o congreso norte-americano decidiu que os Estados Unidos deberían ter un centro permanente de goberno.

Un grande problema entón apareceu: a área onde a capital sería instalada gañaría grande influencia política e economica. Moito dos membros do congreso norte-americano son do Norte industrializado, onde a escravidón era moito pouco usada, e en alguns estados considerada ilegal, e querían que a capital norte-americana ficase en Filadélfia, entón a maior cidade norte-americana. Xa os representantes dos estados do Sur agropecuario, dependentes da escravidón, querían a capital nunha cidade no Sur.

Alexander Hamilton, o entón secretario do Tesouro norte-americano, e Thomas Jefferson, o Secretario do Estado, chegaron a un acordo sobre esta disputa. Hamilton estaba preocupado en estabilizar a economía do país. Para isto, un paso importante era o pagamento das débedas contraídas ao longo da guerra de independencia. Hamilton consideraba que o Congreso debía pagar o restante das débedas dos Estados do Norte. XJfferson, da Virxinia, un estado do Sur que xa había pagado todas as súas débedas, aceitou pagar as débedas dos Estados do Norte caso Hamilton aceitase que a capital norte-americana ficase nunha cidade no Sur dos Estados Unidos. Isto resultou na Residence Act, en 1790, que deu ao entón presidente norte-americano, George Washington, o poder de escoller o local onde sería construída a nova capital americana.

George Washington escolleu, en 1791, unha área de 259 km² no Río Potomac, entre os Estados americanos de Maryland e Virxinia, onde a vila de georgetown estaba localizada. O local escollido por Washington ficaba a apenas alguns quilometros da súa casa, no Mount Vernon, Virxinia. Os Estados de Maryland e Virxinia logo cederon esta área para o goberno federal.

[editar] Construción

George Washington contratou Pierre Charles L'Enfant, un enxeñeiro francés, para a criación planexada da cidade. Unha dificuldade foi a relutancia dos ricos proprietarios de terra da rexión escollida en vender as súas terras. Outra dificulade foron os atritos entre L'Enfant e oficiais gobernamentais americanos e os proprietarios de terra da rexión, que eventualmente causarían a dispensa de L'Enfant, por Washington, antes de que a construción da cidade terminase.

Os planos e deseños de Pierre Charles L'Enfant previan unha cidade centralizada no Capitolio dos Estados Unidos, cruzada por avenidas diagonais nomeadas con nomes dos Estados do país. Os cruzamentos destas avenidas con ruas correndo nun sentido norte-sur e leste-oeste serían rotatorias, que homenaxerían grandes personalidades norte-americanas. Outra idea era a construción dun enorme parque na marxe norte do Río Potomac, que constitui o actual National Mall, construída somente no inicio do século XX. Encanto Washington era construída, George Washington e o Congreso norte-americano gobernaban o país en outras cidades escollidas temporiaramente como capital federal.

Grazas a Andrew Bellicott e a Benxamin Banneker, que posuían de cor os planos e deseños de L'Enfant, a construción da cidade continuara, e o Distrito de Columbia foi inaugurada como capital permanente dos Estados Unidos da América, en 1800. O goberno federal decidira nomear a capital dos EUA como Washington, nunha homenaxe a George Washington, non apenas polo papel que este tivo na criación da cidade ben como para a historia dos Estados Unidos como un todo.

[editar] 1800 a 1860

A Casa Branca.
A Casa Branca.

Cando inaugurada, a constitución norte-americana deu ao congreso nacional o poder de gobernar diretamente o distrito de Columbia. O congreso nacional estableceu un goberno de caráter rexional para Washington, coa criación dun Consello municipal, cuxos membros eran eleitos diretamente polos habitantes. O prefeito, porén, era escollido diretamente polo presidente. Foi apenas en 1820 que os habitantes da Washington terían o dereito de escoller o prefeito da cidade. Porén, desde a súa inaugurazón, todos habitantes morando dentro do Distrito de Columbia non tiñan o dereito de escoller o presidente dos EUA nas eleicións nacionais, dereito que ficou disponíbel apenas en 1961.

En agosto de 1814, na Guerra de 1812, tropas británicas invadiron a capital, tendo partido do Canadá, e incendiando as principais estruturas da cidade. O presidente americano e os membros do Congreso federal xa habían saído da cidade, mais a moral da poboación atinxiu un nivel moito baixo. Tropas norte-americanas encarregadas de defender a capital fuxiron antes de seren atacadas polos ingleses. Despois do fín da guerra, discutiuse moverse a capital norte-americana para un local menos vunerábel a ataques militares, mais os habitantes da cidade persuadiron o Congreso a ficar na cidade. Washington pasou por un proceso de reconstrución, que terminou en 1819. As paredes externas da Mansión Presidencial, chamuscadas no ataque inglés, foron pintadas de branco para que as manchas negras das paredes queimadas ficasen escondidas. Esa mansión é actualmente coñecida como a Casa Branca.

Cando Washington foi inaugurada como capital, previase que a cidade sería un importante centro industrial e comercial, alén da natural posición de centro político máis importante dos Estados Unidos. Porén, moitas cidades na rexión, como Boston, Charlottetown, Filadelfia, Nova York e especialmente Baltimore, a maior cidade de Maryland, impediron un rápido crecimento populacional de Washington. A poboación de Washington ficou en torno de apenas 50 mil habitantes ata o fín da década de 1840, e moito do terreno do Distrito de Columbia non era usada. No seu tórrido verán, Washington ficaba practicamente deserta. En 1846, o Congreso nacional decidiu devolver a área ao sur do Río Potomac para o Estado de Virxinia.

[editar] Escravitude e Guerra Civil

O Memorial de Lincoln, que homenaxea Abraham Lincoln, un dos presidentes norteamericanos máis famosos do país, e que foi asasinado na cidade.
O Memorial de Lincoln, que homenaxea Abraham Lincoln, un dos presidentes norteamericanos máis famosos do país, e que foi asasinado na cidade.

Unha cuestión controversial na capital dos Estados Unidos era a escravitude. Washington está localizada na Rexión Sur dos Estados Unidos, onde o uso de escravos é extensivo. Os escravos construíran moito da cidade, incluíndo estruturas gobernamentais e vias públicas. Mais moito do país era contra a escravitude, especialmente a poboación dos estados do norte. En 1850, unha lei nacional prohibiu o comercio escravo en Washington, e definitivamente abolida polo presidente americano Abraham Lincoln, en 1862, cando a Guerra Civil Americana xa comezara dous anos antes. Os proprietarios de escravos que decidiron ficar do lado da Unión nortista (compostas por estados que apoiaban a abolición da escravitude), e leais ao presidente norteamericano foron recompensados con 300 dólares por escravo liberado.

Washington está localizada logo ao norte da Virxinia, un Estado do Sur confederado, e altamente vulnerábel a un ataque surista. Abraham Lincoln criou unha forza militar, a Tropa de Potomac, co obxectivo de defender Washington, a capital dos estados da Unión. Aínda que isto non fose necesario, unha vez que unha capital temporaria pudese ser escollida nun local menos vulnerábel, Lincoln e a maioría do Congreso da Unión decidiu que a capital da Unión debería continuar a ser Washington.

A necesidade de defender a capital da Unión fixo que a poboación de Washington medrase axiña. Con 60 mil habitantes no comezo da guerra, Washington chegou aos 120 mil no final da Guerra Civil. Millares de soldados protexian Washington, millares de persoas viñan doutras rexións dos Estados Unidos, empeñadas en axudar nos esforzos de guerra dirixianse á cidade, ben como millares de afroafricanos, que fuxindo da escravidón, vidas dos estados do sur confederado. Este crecimento levou á falta de abrigos e sistemas de saneamento público como esgoto pararon de atender de forma eficiente a poboación da cidade. Despois do fín da guerra, o goberno norte-americano, a través dun novo plano director, reformou moito da cidade, e estes problemas foron resolvidos.

O presidente norteamericano Lincoln foi asasinado en 14 de abril de 1865, apenas alguns días antes do término da guerra, no Ford's Theater, por John Wilkes Booth.

[editar] 1865 a 1900

Washington en 1876.
Washington en 1876.

En 1871, o Congreso norte-americano fixo do Distrito de Columbia un territorio gobernamental. Washington e imediacións foron gobernadas por alguns anos por un gobernador, Alexander Sheppard, pesoalmente escollido polo presidente norte-americano. Sheppard era o principal administrador dun programa de planexamento urbano. Porén, Sheppard non apenas non controlou dereito as finanzas do Distrito, gastando moito alén do necesario, ben como foi acusado de desonestidade e corrupción.

Un comité foi estabelecido en 1874, e descobriu que o territorio gobernamental de Columbia estaba cunha débeda de 20 millóns de dólares, e axiña o Congreso norte-americano decidiu abolir o territorio gobernamental. O Distrito de Columbia pasaría a ser administrada por tres persoas, diretamente escollidas polo presidente norte-americano, e que tiñan por lei control absoluto na administrazón do Distrito de Columbia. A cidade de georgetown pasou a facer parte de Washington, desde entón, e os nomes das ruas de georgetown foron modificadas, para atender ás especificacións do plano diretor de L'Enfant. Por un longo período, a poboación de Washington non terían o dereito de escoller os membros do goberno rexional, un caso único entre as cidades dos Estados Unidos.

En 1888, o Monumento de Washington foi inaugurado na cidade.

[editar] 1900 a 1950

A National Mall, construída no inicio do século XX, é un imenso parque localizado no centro da cidade.
A National Mall, construída no inicio do século XX, é un imenso parque localizado no centro da cidade.

A National Mall foi planexada e construída no inicio do século XX, nunha enorme área entre o Capitolio dos Estados Unidos e o Monumento de Washington.

Washington creceu bastante durante a primeira guerra mundial, cando os Estados Unidos precisaban de máis traballadores para o desenvolvimento dos planos de esforzos de guerra. Con 350 mil habitantes en 1915, Washington pasou a ter preto de 450 mil despois do término da guerra. Este super-aumento populacional causou moitos problemas para varios servizos públicos. Falta de abrigos, alto valor da terra e escolas super lotadas, con clases moitas veces posuíndo 60 ou máis estudantes, foron problemas que abateron Washington nos anos que se seguiron a primeira guerra mundial.

Ao contrario doutras cidades norte-americanas, Washington non sofreu coa Grande Depresión. Pelo contrario, máis planos eran desenvolvidos polo goberno nacional, co obxetivo de minimizar os efeitos da Depresión no país, criaron máis empregos, que fixeron con que a poboación da cidade crecese axiña máis unha vez. De 485 mil habitantes en 1930, Washington pasou a ter 450 mil en 1940. Máis crecimento seguiuse aos anos da segunda guerra mundial, e Washington tiña preto de 800 mil habitantes ao término da segunda guerra mundial. Durante a guerra, o Pentágono foi construído

[editar] 1950 a 2000

Desde a década de 1950, a poboación de Washington vén caíndo gradualmente, despois do máximo de 800 mil atinxido en 1945. Porén, a poboación dos suburbios continuaron a crecer. Con a desegregación racial escolar, regulamentada polo Congreso nacional en 1954, fixo con que moitas familias brancas mudasen para os suburbios de Washington. Desde 1955, afro-americanos compónn a maioría da poboación da cidade. En 1954, catro nacionalistas puerto riqueños abriron fogo na Casa dos Representantes dos Estados Unidos. Cinco persoas ficaron feridas.

Despois do fín da segunda guerra mundial, moitos dos habitantes do Distrito de Columbia exixiron votacións diretas na cidade, para escolla dos principais oficiais da cidade. Moitos deses habitantes tamén querían o dereito de participar das eleicións nacionais, como aquela para a escolla do presidente norte-americano. En 1961, o Congreso norte-americano e os estados do país aprobaron unha amenda constitucional que deu aos habitantes de Washington o dereito participar nas votacións nacionais.

En 1967, o entón presidente norte-americano, Lyndon Johnson, reorganizou o sistema gobernamental de administrazón do Distrito de Columbia, onde un prefeito e un Consello municipal. Porén, tanto o prefeito como os membros do Consello municipal continuaron a ser escollidos polo presidente americano. Johnson escolleu Walter Washington para ser o primeiro prefeito de Washington. Walter Washington tornouse o primeiro afro-americano a gobernar unha cidade primaria dos Estados Unidos.

En 1968, despois do asasinato de Martin Luther King, Washington foi abalada por un xigantesco motín popular, entre 4 de abril a 8 de abril. Máis de 20 mil persoas, a grande maioría, afro-americanos da clase baixa, causaron grande destrución pola cidade, o que afastou aínda máis as familias brancas da cidade, ben como afro-americanos da clase media, que se mudaron para cidades viciñas.

A partir da década de 1970, un número crecente de persoas do Distrito de Columbia pasou a suportar un movimento cuxo obxetivo era facer con que o Distrito de Columbia tornase un estado proprio dentro dos Estados Unidos, que foi aprobada polo Congreso americano en 1978, ratificada polos habitantes da cidade en 1982 mais non ratificada por un varios dos estados do país, sendo finalmente rexeitada polo Senado norte-americano en 1992.

En 1973, o Congreso norte-americano deu aos habitantes da cidade o dereito de elexer o prefeito de Washington, ben como os membros do Consello municipal, pola primeira vez, en máis dun século. En 1974, os habitantes da cidade elexeron Walter Washington como o prefeito da cidade, anteriomente prefeito da cidade, tendo sido escollido diretamente polo presidente norte-americano.

Washington sofreu unha grande crise financeira entre 1994 e 1995, e o Congreso americano novamente decidiu por remover parte dos poderes municipais. O Congreso disolveu o Congreso municipal, removeu os poderes gobernamentais do Distrito de Columbia e criou un Consello Financeiro, onde os seus membros serían escollidos diretamente polo presidente norte-americano, e o Distrito de Columbia pasaría a ser controlada novamente polo goberno norte-americano. Entre 1999 e 2000, o Congreso norte-americano decidiu restituir ao Distrito de Columbia os seus poderes gobernamentais.

[editar] 2000 ata hoxe en día

O11 de setembro de 2001, a rexión metropolitana de Washington foi branco dos Ataques de 11 de setembro, onde un Boeing 767 atinxiu o Pentágono (localizada en Arlington), destruindoo parcialmente, e matando 125 persoas, ben como as 65 persoas que estaban dentro da aeronave. Despois de estes ataques, o Distrito de Columbia foi branco dun ataque de anthrax, correspondencias contendo o virus que infectou 20 persoas e matou 5 delas.

Ao longo de outubro de 2002, John Allen Muhammad e Lee Boyd Malvo espallaron terror pola cidade, ao matar 10 persoas e ferir gravemente outras 3. Actuaron xuntos, escollendo as súas vítimas ao acaso, e atacandonas de lonxe, atinxindonas cun único tiro, usando un rifle como arma. Ambos foron presos en 24 de outubro, sendo que Muhamad posteriomente fora condenado á morte, e Malvo, por ser menor de idade (cando cometera os seus crimes), fora condenado á prisión perpetua.

Outras linguas