Historia urbana de Toquio

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Aínda que dende o século VII hay constancia de templos na zona (Senso-ji, 628; Kanda Miyojin, 830), non é ata 1180 cando comeza a existencia duhna pequena aldea de pescadores ó carón da residencia do clan Edo no alto dun outeiro perto da desembocadura do río Sumida. A aldea chámase tamén Edo ("porta do esteiro ou enseada"), pois o mar chegaba naquel tempo a lamber as faldas do outeiro (a ensenada Hibiya)[1].

Nembargantes, non será ata 1457 que, da man do guerreiro Ota Dokuan, constrúese un castelo e fortaleza no outeiro, pola súa estratéxica posición dominante do delta do Sumida. Edo comeza oficialmente a súa andaina[2].

Pero vai ser coa toma do lugar por Ieyasu Tokugawa en 1590 cando a sorte de Edo cambie radicalmente. Pouco despois, en 1603, os Tokugawa conseguen o poder efectivo sobor do Xapón e Ieyasu decide traslada la corte a Edo. Dun día para outro a aldea convírtese en capital: reconstrúese e amplíase a fortaleza (muros ciclópeos, rampas de vinte metros, fosos); fánse grandes obras de desecación de zonas pantanosas e canáis de comunicación e transporte; constrúense amplos barrios para as residencias dos señores da corte (unhos 300 daimyos con as súas familias e samurais)[3][4][5][6].

Aparte do enorme complexo do castelo, o centro neurálxico da cidade é o Nihonbashi (literalmente "ponte do Xapón"), ao leste daquél, sobor dun canal que o cumunicaba co Sumida. Como o seu nome anuncia, é tamén o centro simbólico do país, punto de arranque de todas as grandes rutas (Tokkaido cara o sur, ata Kyoto e Osaka, a máis importante). A ambos lados da ponte a actividade é sempre frenética en torno a mercados e muelles [7][8].

A pesares dos frecuentes incendios ("frores de Edo") e terremotos, a cidade capital dos Tokugawa vai desenrolarse enormemente ata se converter quizais na maior do mundo cara o final do século XVIII, cunha poboación entorno ao millón de habitantes ([9] Edo 1704) [10]([11] Edo 1858).

En 1868, a dinastía Meiji restaura o poder imperial e decide que Edo seña a súa capital (sustituíndo a Kioto), co nome de Toquio ("capital do leste"). Unha nova era comeza para o Xapón, a do fin do aillamento e apertura comercial ao resto do mundo. En Toquio constrúese o palacio imperial no suroeste do recinto do castelo (1888) e, paradóxicamente, dase unha pequena decadencia pola desaparición dos daymios. Tamén surxee o ferrocaril e a industrialización. O barrio de Ginza, actual centro comercial da cidade ao surleste do palacio, constrúese nestes anos en ladrillo tra lo incendio de 1872 ([12] Toquio 1911).

En setembro de 1923 gran parte da cidade é destruída por un catastrófico terremoto. Sen embargo, coma en ocasions anteriores, reconstrúese enseguida é renóvase según modelos occidentais co ancheamento xeneralizado de ruas. Segue unha gran expansión e nova destrucción polos bombardeos da segunda guerra mundial. Volta ao mesmo: reconstrucción e o maior desenrolo da súa historia coa expansión da economía xaponesa nas décadas dos cincuenta e sexenta. O corazón da cidade e da metrópolis vaise desprazando cara ao oeste do castelo, ao barrio de Shinjuku ( a súa estación é a de maior tránsito diario do mundo)[13][14].