Vereda Tamboquemado

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Tamboquemado é unha vereda de Colombia.

Tambo é unha palabra que etimolóxicamente provén do quechua Tampu, que derivou en Tambo e quere dicir 'Pobo de vivenda'. Tamboquemado é un nome que se lle deu á vereda o logo da Guerra dos Mil Días, antes da cal era una vereda con caserío propio. Sen embargo, durante esta guerra, o caserío foi queimado, e polo tanto, a vereda pasou a chamarse só o Tambo, e logo Tamboquemado, para recordar a través do nome o motivo que fixera desaparecer o caserío.

Contan que o actual emprazamento da Escola Rural Tamboqueimado era o sitio onde quedara o desaparecido caserío. Ata o ano 1985, as súas xentes invitaban a coñecer unha zona madeirable cercana á escola na que se vían moitos vestixios de muros de centos de casas de tapia pisada que existían na zona. Segundo os datos recollidos por esa misma época, contan tamén que nese caserío se celebraba antes da Guerra dos Mil Días un día de mercado moi abundante, superior mesmo ó da actual cidade cabeceira municipal.

[editar] Lugares de interese e mitos

  • Escola Rural Tamboquemado (nos seus arredores é onde quedan as ruínas do antiguo caserío);
  • Escola Rural Campamento;
  • Lugar Nuevo Amanecer;
  • Sitio La Punta;
  • Puentetierra (lugar natural que servia para unir os dous extremos da vereda na época na que usaban camiño de ferradura)
  • Represa da Agua (lugar de subministro de auga para toda a vereda)
  • Finca Samarcanda (parada dos camións que veñen dende o Correxemento de Vanegas)
  • Finca de Don Gabriel Medina. Dise que nos días de chuvia dende ela se pode ver, e nun sitio cercano ás cortes de munxido, a aparición dunha casa pantasma moi elegante con habitantes fantasmas, e que, unha vez pasada a chuvia, desaparecía da vista deixando somentes a dúbida de si existira ou non ese lugar e esa xente.
  • Cemiterio. Ademais de ser a viva proba de que ali existiu un caserío, o cemiterio ten a súa propia lenda. Cóntase que un neno foi alí soterrado e a súa ánima penaba no lugar. A súa nai, preocupada, consultou ó crego do seu tempo e, ó averiguar o cura o motivo polo que penaba tal alma aconsellou que fose ó cemiterio de noite e cuando o alma o niño asomase na noite repetindo os mesmos actos, a nai lle collese das mans e lle pegase nelas. Así o fixo ela, e a ánima do neno deixou de penar. A explicación é que se non se lle castiga aos fillos en vida, estes reclamaran o castigo despois de mortos.