Anorexia nervosa

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

A anorexia nervosa é un transtorno alimentario caracterizado por unha dieta ríxida e insuficiente e o rexeitamento persistente a comer, co obxectivo de perder peso, acompañada dunha situación anímica de excitación. A anorexia nerviosa é unha doenza complexa, envolvendo componentes psicolóxicos, fisiolóxicos e sociedade. Quen a padece non come, come pouco ou só aquilo que menos calorías aporta, fai exercicio e, en xeral, vive pendente -practicamente de forma excluiva- de evitar a inxestión de alimentos.

Nas sociedades occidentais avanzadas actuais a anorexia dase nun nivel preocupante. A súa aparición está vinculada á valoración social que premia as formas delgadas. Unha percentaxe elevada dos xoves ten nalgún momento da súa adolescencia signos semellantes á anorexia psíquica, ainda que só uns poucos chegan a presentar a sintomatoloxía clínida deste trastorno.

Unha persoa con anorexia nervosa chámase anoréxica. Unha persoa anoréxica pode ser tamén bulímica.

Índice

[editar] Definición Clínica

  • Peso corporal en 85% ou menos do nivel normal: *perda de peso de até un 15 ou 25% do peso corporal orixinal ou, nos menores de 18 anos, perda de peso a partir do peso corporal orixinal máis o aumento de peso esperábel, segundo as táboas de crecemento até chegar ao 15-25%.
  • Exceso de actividade física.
  • Medo intenso e irracional de gañar peso ou de ser gordo, mesmo tendo un peso por baixo do normal. Polo xeral os anoréxicos vén peso onde non existe, ou sexa, o anoréxico pensa que ten un peso por riba do normal.
  • Negación a recoñecer a existencia da enfermidade.
  • En mulleres, ausencia de ao menos tres ou máis menstruacións. A anorexia causa serios danos no sistema reprodutor feminino.
  • Ausencia dunha doenza orgánica, como gripe ou cancro, que conleve a perda de apetito.

Outros síntomas e perigos inclúen:

  • Bulimia, que pode desenvolverse posteriomente en persoas anoréxicas.
  • Danos intestinais, cando o anoxérico fai uso excesivo de laxativos
  • Danos ao ril, cando o anoxérico fai un uso excesivo de diuréticos
  • Anemia (debido ao baixo nivel de ferro)
  • Osteoporose (debido ao baixo nivel de calcio, ou á deficiencia do intestino en absorbelo)

A anorexia posúe un índice de mortalidade entre 15 a 20%, a maior de calquera transtorno psicolóxico, xeralmente matando por ataque cardíaco, debido á falta de potasio ou sodio (que axudan a controlar o ritmo normal do corazón).

[editar] Manifestacións clínicas

Na anorexia nervosa interveñen factores biolóxicos, psicolóxicos e sociais e acaba producindo modificacións en todas as áreas da existencia da doenza anoréxica. A actitude aparece cunha serie de pensamentos acerca do exceso de peso ou do desexo de estar máis delgado, o que afecta as emocións e sentimentos e desemboca nun comportamento concreto. Esta actitude repercute na relación coa familia e amigos e remata por producir alteracións graves no organismo.

A anorexia afecta fundamentalmente a mulleres (95%) entre a pubertade, a adolescencia e a primeira xuventude, que viven en sociedades occidentais ou occidentalizadas, tecnoloxicamente avanzadas, e pertencen a un nivel socioeconómico medio ou alto. Sofren unha serie de distorsións do pensamento respeito ao seu corpo e a súa valoración estética. Pensan reiteradament que non deben estar gordas, que deben adelgazar para gostar ou que lles van acontecer desgrazas se non mudan de imaxe. Pensan que todo o mundo as mira cando comen, que non poderán soportar un quilo máis ou que só poden controlarse através da comida e que, se non controlan este aspecto, non serán capaces de se controlar en nengún outro. son pensamentos moi resistentes á crítica racional que xeran ansiedade.

A anoréxica non gosta de si mesma e pensa que así non pode gostar aos demáis. Esta baixa autoestima esténdese á aparencia, ou sexa, o peiteado, a forma de vestir, etc. Sofren unha alteración da percepción interna que a fai actuar como se os estímulos internos relacionados coa fame, a saciedade e demais sensacións corporais non fosen percibidas ou o fosen dunha forma anómala. Por exemplo, non interpretan as contraccións gástricas como sensación de fame. cústalles explicar adecuadamente os seus estados físicos e emocionais. Senten o seu corpo como un extraño ao que deben controlar e vencer, fundamentalmente através da alimentación. Carecen de obxectividade para aprezar as dimensións do seu corpo.

A partir destes pensamentos, a anoréxica pasa á accción e decide reducir a inxesta de alimentos. Ao principio é unha dieta limitada, razoábel mais que, a medida que vai excluíndo produtos, costuma acabar nunha negativa a comer case calquer tipo de alimento.

Moitas delas padecen, de cando en veces, unha fame tan grande que se meten un atracón incontrolado, denominado crise de anorexia bulímica. Séguenlles estados de grande ansiedade, sentimentos de culpa, de desprezo pola súa falta de autocontrol e de auto-odio. Pensan teren engordado, empeórase a súa autoimaxe e aparecen ideas de desesperación e suicidio. A inxesta bulímica ten carácter clandestino, xa que se envergoñan da súa conduta e vai seguida de vómitos voluntarios. Aprenden a utilizar estes vómitos após calquer inxesta, xa que chega un punto en que sisten que calquer cousa que teñan no estómago moléstalles.

Na anorexia restritiva case non se inxiren alimentos, o comportamento sexual e social está máis alterado pero as depresións son menos intensas que as que teñen características de bulimia.

As anoréxicas convírtense en "expertas" da alimentación pois teñen moito interese por todo o relacionado coas características nutritivas dos alimentos: cales teñen menos calorías, os tipos de dietas, os exercicios físicos, etc. Utilizan diuréticos e laxantes: os primeiros porque diminúen a retención de urina, estoutros porque a súa alimentación provoca estrinximento.

Para evitar inxerir alimentos inventan rituais obsesivos, como agochar a comida no peto, repartila polo prato, agochala na boca para escupila depois, etc.

Submétense a sesións de exercicio físico intensas e reducen o tempo dedicado a dormir -ao principio para aumentar o consumo enerxético e posteriormente como consecuencia do estado de inanición ou dos componentes depresivos. Tamén se dedican ao estudo, un comportamento este que sorprende.

A familia utiliza todo tipo de recursos para lograr que a anoréxica coma, razoamento, ameazas, chantexe ou escándalo. O problema individual convírtese en familiar. A hora da comida resulta o momento máis conflitivo. Refórzanse moitos dos comportamentos anoréxicos e esta sinte cada vez máis aversión e hai irritabilidade colectiva.

Os problemas esténdese fora do contorno familiar: redúcense os intereses (céntranse na comida e o peso), aumenta a inestabilidade emocional, evítanse situacións nas que se ha de comer, ocúltase o problema, hai susceptibilidade a todo tipo de comentarios, síntese rexeitamento, diminúe o interese sexual, etc.

As anoréxicas padecen dunha ansiedade xeralizada relacionada co temor ao descontrol, a presión familiar, o temor a enfermar ou morrer, e doutra ansiedade centrada no seu problema obsesivo, a fobia ao sobrepeso.

As consecuencias físicas son, primeiro, a diminuición do tecido adiposo e muscular, entre un 25 e un 50%. Isto esaxera as prominencias óseas, que resultan moi visíbeis nas zonas descobertas, especialmente na cara. A aparencia física é demacrada, co rosto murcho e avellentado, con aspecto triste. A pel recóbrese de velo suave. Chégase a producir unha involución mamaria e pérdense as proporcións corporais femininas típicas.

A anorexia mental presenta desnutrición con alteracións gtróficas e trastornos vexetativos periféricos moi acusados (taquicardai, hipotermia) que poden evoluir cara un estado comatoso. A pel enrúgase e deshidrátase. A anoréxia sinte apatía, intercia intelectual, indeferencia e, ás veces, desesperación

[editar] Causas

A anorexia afecta moito máis a persoas novas (entre 15 a 25 anos), e do sexo feminino (95% dos casos de anorexia nervosa ocorren en mulleres).

Moitos especialistas consideran que a influencia dos medios de comunicación é a principal (mais non a única) causa de transtornos alimentares. Isto porque os medios polo xeral impoñen o estereotipo en que a delgadez é un factor importantísimo, se non indispensábel, para o éxito social e económico dunha persoa, desde programas de televisión ata filmes e revistas. Tal influencia é bastante negativa nos nenos e adolescentes, época na que se está formando a personalidade, e casos de rapazas entre 11 a 14 anos anoréxicas existen con relativa frecuencia.

A anorexia nerviosa foi pouco comentada na cobertura xornalística da morte dalgunhas persoas que morreron precisamente debido á complicacións desta doenza, como Karen Carpenter e Terri Schiavo.

Persoas que pasaron por eventos traumáticos anteriormente, como rexeitamento familiar ou abuso físico e/ou sexual tamén posúen un maior risco de seren anoxéricas.

Persoas en certas profesións, como atletas, bailaríns, danzaríns, ximnastas ou modelos, poden motivar a unha persoa a diminuir o seu peso, posibelmente resultando nun transtorno alimentario. O perfeccionismo tamén é un factor de risco.

[editar] Tratamento

A anorexia nervosa, por ser unha doenza con raíces psicolóxicas, é difícil de tratar. Unha vez diagnosticada, o anoréxico pasa por terapia individual, terapia en grupo e terapia familiar, en casos leves e moderados. Como a negación do problema é frecuente, médicos, terapistas e familiares precisan ser pacientes encanto motivan o anoréxico na súa recuperación. Casos de reincidencias (recaídas) son comúns en persoas anoréxicas. Nos casos máis graves precísase tratamento hospitalario.

[editar] Vexa tamén

  • Bulimia nerviosa