Peter Benenson
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Atención: Este artigo precisa un traballo de revisión.
necesita unha revisión
Por favor vexa a lista de Artigos con problemas e mellóreo de acordo coas indicacións que aparecen nesa páxina. Cando os problemas se resolvan retire esta mensaxe e borre a páxina da lista de artigos con problemas, pero por favor non quite esta mensaxe ata que estea todo solucionado.
Peter James Henry Solomon Benenson (31 de xullo de 1921 - 25 de febreiro de 2005) foi o fundador de Amnistía Internacional
- ...A sua vida foi un testamento valente do seu compromiso visionario para loitar contra a inxustiza no mundo... él sacou á luz a escuridade das prisións, o horror das cámaras de tortura e a traxedia dos campos de concentración de todo o mundo.
Irene Khan, secretaria xeral de Amnistía Internacional 2005
Peter Benenson estudou historia na Universidade de Oxford. O seu gusto pola controversia afloroú axiña, cando formulou queixa diante do director da sua escola pola deficiente calidade da comida escolar, o que deu lugar a que se lle enviara unha carta á su nai, na que se lle advertía sobre as "tendenzas revolucionarias" do seu fillo. Aos 16 anos lanzou a súa primeira campaña: Acadar apoio escolar, durante a Guerra civil española, para o comité de Axuda a España, que axudaba os orfos da guerra civil española, sen dúbida que influenciado pola lectura de Arthur Koestler Testamento español, na que describíanse os horrores da represión franquista. él mesmo afillou a un bebés e contribuíu a sufragar a súa manutención. Logo adicou atención á situación dos xudeos que fuxían da Alemaña de Hitler. A pesar de certa oposición, conqueriu que os seus amigos de colexio e as suas familias recadaran 4.000 libras esterlinas para traer a dous xoves alemanes xudeos á Gran Bretaña, co o que probablemente salvou as súas vidas.
Incorporouse ao exército británico, onde traballou na oficina de prensa do Ministerio de Información. Despois abandonou o exército e principiou a exercer a avogacía. Afilioúse o Partido Laborista e convertiuse en membro destacado da sociedade de avogados laboristas. O congreso de sindicatos británico envióuno a España como observador de xuizos de sindicalistas a comenzos dos anos cincoenta. Benenson horrorizouse do que presenciou e nun dos xuizos elaborou unha lista de denuncias que expuña ó xuiz. O xuizo resolveúse coa absolución dos acusados, unha excepción na España fascista de aquelos anos. Estas actividades comenzaron a atrair unha reputación internacional.
No ano 1961, con coarenta anos, le un xornal no metro de Londres e chamalle poderosamente a atención un artigo; nel cóntase a traxedia de dous estudantes portugueses encárceados por brindar pola liberdade. Sete anos de prisión foi a pena na Portugal do ditador Salazar. Benenson non aturaba de sí a cólera que lle produciu aquilo. Saiu do metro e entrou na igrexa de Saint Martin in the Fields. Alí rezou a "todos os deuses de todos os mundos" e chegoú a unha triste conclusión: "A loita dun só home non vale nada".
Os membros da sección portuguesa de Amnistía Internacional levaron a cabo unha minuciosa investigación sobre as persoas detidas, procurando nos arquivos do Ministerio do Interior descubriron que Ivone Lourenço e outro estudiante amigo seu foron os únicos condeados a sete anos de prisión naquela época. Ivone Lourenço, lembra a chea de mensaxes de mensaxes de solidaridade que chegaron de todo o mundo, sen embargo, nega ser unha das persoas detidas, e prefire decir que, "ese estudante é unha lenda sen nome". Seis meses despois escribiu a David Astor, redactor do xornal The Observer de Londres, e que publicara o artigo o 28 de maio de 1961 na primeira páxina, facendo un chamado á acción internacional. Expuña os casos de oito presos políticos encarcerados polas súas crenzas relixiosas ou ideas políticas. Entre eles figuraba o doctor Agostinho Neto, poeta e médico angoleño que posteriormente chegaría a ser o primer presidente do país independiente de Angola. Ao doutor Agostinho Neto, para reprimilo nas suás actividades políticas, as autoridades o azotaron diante da súa familia e encarceráronno reiteradamente...
Inspirado no vivido, Peter Benenson resolveu no que pronto foi coñecido como "a república da conciencia": un movemento cidadán que abarcaba a todo o mundo e cuxo obxetivo era poñer ao descoberto e facer fronte ás inxustizas dos gobernos. O nome da organización foi Appeal for Amnesty ("Chamamento pola Amnistía") do que logo, un ano despois se convertiría en Amnistía Internacional. Iniciada en Londres por un grupo de avogados, escritores e editores que compartían a convición expresada por Voltaire: "Detesto as túas ideas, pero estou disposto a morrer polo teu dereito a expresalas".
Durante os primeiros anos, Benenson traballou incansablemente para o novo e florecente movemento, aportando boa parte da indispensable axuda económica, participando persoalmente nas visitas de investigación a diversos países e desempeñando un importante papel en todos os asuntos da organización. "Naqueles tempos máis tarde estábamos dando os nosos primeiros pasos e facíamos camiño ao andar. Probábamos todas as técnicas de publicidade e estábamos moi agradecidos pola axuda que nos proporcionaban os xornalistas e equipos de televisión de todo o mundo, que non só nos enviaban información cos nomes dos presos senón que, sempre que podían, ofrecían espazo para os artigos sobre presos. Considero que foi o traballo publicitario de Amnistía Internacional que conqueriu a súa popularidade, no só para os lectores de todo o mundo, senón para os gobernos. E iso é o que importa."
Fundou unha sociedade para persoas que, como él, padecían da enfermidade celíaca. Na década dos oitenta convirtiúse en presidente da recén creada asociación de cristiáns contra a tortura, e a principios dos noventa organizou axuda para os orfos da Romanía de Ceaucescu.
Nunca perdeu o seu entusiasmo por Amnistía Internacional e a mediados dos oitenta volveu a desempeñar un papel activo no movemento como voceiro e activista. Sen embargo, non sempre estivo dacordo coa política da organización. Por exemplo, desaprobou públicamente a decisión de non adoptar como preso de conciencia a Mordechai Vanunu, o cidadán israelí encarcerado por revelar o programa de armamento nuclear do seu país.
Cando se cumpría o vintecinco aniversario de Amnistía Internacional, Benenson tivo unha idea: prendeu unha vela con arame de espiño enroscado en Saint Martin in the Fields. Foi o símbolo que se convertiría no logotipo da organización. "A vela", dixo entón Benenson, "a primeira vez que a prendín tiña en mente un vello proverbio chinés: é millor encender unha vela que maldicir á escuridade... A vela non arde para nós, senón para quenes non poidemos rescatar da prisión, para quenes foron tiroteados de camiño a cárcere, para quen foron torturados, para quen foron secuestrados, para quen "desapareceron"; Para eles é esta vela ". O artigo escrito en maio do 61, constituí un acta fundacional de Amnistía Internacional.