Manuel Milà i Fontanals
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Manuel Milà i Fontanals (1818-1884), filologo, erudito e escritor. Naceu en Vilafranca del Penedès. Se considera un dos impulsores da Renaixença, mercé os seus esforzos na restauración dos Jocs Florals (Xogos florais), e no campo ortográfico.
Licenciouse en Dereito nos Estudis Generals de Barcelona. Entre 1838 e 1844 estuda en París, investigando directamente sobre manuscritos a poesía provenzal. A partir de 1845, retorna a Cataluña, doutorase en Filosofía e Letras e un ano despois gaña a cátedra de Literatura na Universidade de Barcelona.
Cabe notar a súa actividade como historiador da literatura medieval catalana e a súa intervención, a fins do século XIX, nas polémicas sobre a unificación da ortografía. Propuxo, en 1861, a división dialectal do catalan en dous grandes bloques: oriental e occidental.
Estudou con novas perspectivas a poesía popular catalana:
- Observacions sobre la poesía popular (1853)
- Romancerillo Catalán (1882)).
A poesia trobadoresca;
- De los trovadores en España (1861)
A literatura castelá antiga;
- De la poesia heroico-popular castellana (1874))
A literatura catalana antiga;
- Resenya històrica i crítica dels antics poetes catalans
O psicoloxismo escocès;
- Principios de Estética (1857-1869).
As súas Obras completas, foron editadas por Marcelino Menéndez Pelayo de 1886 a 1896.