Pascual Madoz
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Pascual Madoz Ibáñez foi un político español do século XIX.
Nace en Pamplona o 17 de maio de 1806. Estuda nos escolapios de Barbastro e, posteriormente, Dereito na Universidade de Zaragoza. Exiliado en Franza entre 1830 e 1832, dedicouse en París en en Tours ao estudo da xeografía e de la estatística. Puido voltar a España tras a amnistía decretada pola raíña María Cristina de Borbón, fixando a súa residencia en Barcelona, onde, a inicios de 1833, xa estaba a fronte das oficinas do Diccionario geográfico universal (Barcelona, 1829–1834) , que estaba a se publicar. Licenciado en Dereito en 1834, ese ano concibe xa un plano para crear un Diccionario geográfico-estadístico-histórico de España y sus posesiones de Ultramar, que lograría ver culminado en 1850.
Púxose á fronte en 1843 dunha coalición progresista de oposición a Espartero. Tras a Vicalvarada de 1854, o 9 de agosto foi nomeado gobernador de Barcelona. Voltou logo ao seu escano de deputado; presidíu as Cortes, e o 21 de xaneiro de 1855 confióuselle o Ministerio de Faceenda. Nesta ocasión presentou o famoso proxecto de lei de Desamortización, que consiguiu ver aprobada.
Tras a revolución de 1868 (a «Gloriosa») foi gobernador de Madrid, cargo ao que tamén renunciou ao pouco tempo. Formou parte da oposición ao gobierno provisiorio, y despois de votar a candidatura de Amadeo de Savoia para o vacante trono de España, formou parte da legación enviada a Florencia para ofrecerlle a ese príncipe a coroa, mais en Xénova sorprenderíalle a morte, o 13 de decembro de 1870.
[editar] Bibliografía
- Francisco J. Paredes, Pascual Madoz (1805-1870), 1991, ISBN 84-313-0760-9