Antonio González y González
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Antonio González y González (Valencia del Mombuey, (provincia de Badaxoz), 15 de xaneiro de 1792 - Madrid, 30 de novembro de 1876). Político e avogado español. Marqués de Valdeterrazo.
Uniuse aos batallóns de voluntarios das universidades para loitar na Guerra da Independencia. Coa restauración absolutista en España (Fernando VII) e a derogación da Constitución española de 1812, exiliouse a América onde comezou unha relación con Baldomero Espartero que lle axudou a voltar a península no ano 1834. Durante a minoría de idade de Isabel II foi elixido senador pola provincia de Huelva en 1837, e ininterrumpidamente dende 1834 a 1854, deputado, exercendo como un dos redactores da Constitución de 1837. Ministro de Xustiza en 1840, coa chegada de Espartero ao goberno foi nomeado Presidente do Consello de Ministros por dúas ocasións. Foi embaixador de España en Londres. En 1846 foi designado como senador vitalicio e Presidente da desta cámara en 1847. En 1876, pouco antes da súa morte, foi elixido senador pola provincia de Almería.
[editar] Fontes
- Ficha personal no Senado En castelán.
- Ficha biográfica na Presidencia do Goberno En castelán.
Reinado de Isabel II de España | ||
---|---|---|
Segue a: Evaristo Pérez de Castro |
Antonio González y González (1840-1840) |
Precede a: Valentín Ferraz |
Presidente do Goberno de España |
Reinado de Isabel II de España | ||
---|---|---|
Segue a: Joaquín María Ferrer y Echevarría |
Antonio González y González (1841-1842) |
Precede a: José Ramón Rodil y Campillo |
Presidente do Goberno de España |