Antonio Palacios Ramilo
Na Galipedia, a wikipedia en galego.


Antonio Palacios Ramilo (O Porriño 8 de xaneiro de 1874 - outubro de Madrid 1945) foi un arquitecto galego.
Estudou arquitectura en Madrid e posteriormente foi profesor de debuxo na Escola de Arquitectura de Madrid (ETSAM).
[editar] Madrid
A figura de Palacios supuxo para Madrid a introducción dunha imaxe moderna: o seu persoal estilo monumentalista, herdeiro tanto da obra do seu mestre Otto Wagner como da arquitectura histórica española, condicionou en boa medida a percepción urbana da cidade. A él se debe a construcción das primeras liñas do Metro, e os seus deseños de acesos ás estacións aínda se contemplan hoxe en día. En cambio, os seus templetes de aceso da Rede de San Luis e Sol no chegaron a nos.
O Pazo de Comunicacións de Madrid (1904-1918) foi a súa primeira obra. Realizada en colaboración co seu socio Joaquín Otamendi, mostra un exterior con forte influencia no gótico salmantino e nos Entretiens de Viollet-le-Duc, aínda que no sistema estructural e na búsqueda de sinceridade nos acabados interiores así como no mobiliario, vislúmbranse influencias de Wagner e das vanguardias arquitectónicas do momento.
Outras obras súas foron o Círculo de Belas Artes de Madrid (1919-1926), o Banco do Río da Plata (Banco Central), hoxe sede central do Instituto Cervantes (Madrid, 1910-1919), o Hospital de Jornaleros de Maudes (Madrid, 1908) ou o Banco Mercantil e Industrial de Madrid (1933-1945).
[editar] Galicia
En Galicia realizou diversas obras, o Teatro García Barbón de Vigo (1910-1927), o Banco de Viñas Aranda (Vigo, 1942), o Templo Votivo do Mar (Panxón) ou a Igrexa da Veracruz (O Carballiño).
A súa inclinación cara o rexionalismo arquitectónico propiciou a sua amizade con Valentín Paz-Andrade e Castelao, aínda que nunca chegou a adquirir un compromiso ideolóxico: as súas colaboracións co periódico Galicia convivían con escritos técnicos, como a memoria do proxecto non realizado de reestructuración da Porta do Sol madrileña na que ensalzaba a Hispanidade.
Nas súas estancias en Galicia foi asíduo visitante do Pazo de Lourizán onde tiñan lugar longas tertulias con Eugenio Montero Rios e outros intelectuais destacados da época.
Foi membro numerario da Academia de Belas Artes de San Fernando, e en 1924 foi nombrado fillo predilecto da súa vila natal. Na súa memoria, o Concello de Porriño instituiu en 1999 o premio anual de arquitectura en granito Antonio Palacios.