Convento de San Domingos de Bonaval
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Antigo convento dominico do século XIII cuha fábrica composta de elementos góticos, barrocos e neoclásicos.
Índice |
[editar] Situación
Sitúase na cidade de Santiago de Compostela, extramuros na aba do monte da Almáciga, preto do lugar coñecido como a Porta do Camiño.
[editar] Historia
Convento fundado por Santo Domingo de Guzmán (que peregrinou a Santiago no ano 1219) a principios do século XIII.
O documento mais antigo no que se cita o convento, coa primitiva advocación de Santa María, data de 1228. Desde o século XV aparece xa co título de San Domingos, e baixo o patrocinio da casa de Altamira.
Coa exclaustración das ordes relixiosas, o convento pasa a mans do Concello. En cumprimento do Real Decreto de 1836, unha comisión nomeada pola Deputación coruñesa propón o derribo de trinta edificios, e destina San Domingos "para cuarteis dos Rexemientos de Compostela e Santiago, coa demolición da igrexa". Por fortuna, este dictame non se chegou a executar.
En 1841, por mediación do arcebispo Vélez, o Concello destina o convento a hospicio; aló polo ano 1945, o hospicio ocupaba aínda a parte norte, e a sur, á dereita da igrexa, acollía un colexio de sordomudos e cegos. Ao ser suprimidas estas institucións, quedou por un tempo desocupado, ata que o Concello decide acondicionar e destinar unha parte das dependencias para Museo Municipal, que se inaugura en decembro de 1963. En 1977, a petición do Patronato do Museo do Pobo Galego, recientemente constituído, o Concello cede o edificio para a creación do museo do mesmo nome.
[editar] Descrición
[editar] A Igrexa
A Igrexa construída, en estilos gótico e renacentista, na actualidade non se atopa aberta ao culto e alberga o Panteón de Galegos Ilustres.
[editar] Imaxinería
O Retablo Maior foi construido a partir de 1687 por Domingo de Andrade na Igrexa parroquial de Santiago de Carril, e tras ser montado no seu lugar definitivo non se mantivo a estructura orixinal. Estructúrase a base da superposición de corpos, forma claramente renacentista.
A escultura encargóuselle a Estebán de Cendón, aló polo ano 1689, relacionado co estilo de Mateo de Prado. Representa a San Francisco, Santo Agustín, San Benito, Santo Ignacio, San Pedro de Nolasco e Santo Domingo. Na actualidade atópanse espallados en diferentes lugares do convento.
[editar] O Convento
No ano 1695 iníciase a sua reconstrución, o parecer debido as malas condicións nas que se atopaba. Baixo o mecenazgo do arcebispo Monroi, foi Domingo de Andrade o que se encargou das obras.
Deste modo a imaxe que hoxe podemos observar é na súa maioría produto destas reformas ordenadas polo arcebispo frei Antonio de Monroi, que ocupou o seu cargo entre os anos 1685 a 1715.
[editar] A fachada principal
Presídea o escudo dos condes de Altamira con coroa real, patróns do convento, e nela vense claras referencias a obra "Arte e uso da Arquitectura" de frei Lorenzo de San Nicolás. É de pequenas proporcións, dividida en tres partes, horizontal e verticalmente.
A portada componse de dúas pilastras toscanas decoradas con feixes de froitas típicas no quefacer de Andrade, que soportan un frontón curvo partido enmarcando a porta adintelada, presidida pola imaxe do santo fundador. A ámbolos lados da porta ábrense vanos retangulares. Sobre os dinteis, en cartelas, aínda se pode ler nítidamente o seguinte texto:
"Esa portada i quarto que le sigue mando hacer el ylustrissimo sr don frai Antonio de Monroi arzobispo i señor de esta ciudad i genera de esta sagrada religión con las himagines i dorado año de 1699".
[editar] A triple escaleira helicoidal
Destaca no seu interior a extraordinaria escaleira triple de caracol helicoidal dos séculos XVII e XVIII, obra tamén do arquitecto Domingo de Andrade. Componse de tres espirais independentes. O estudoso Ríos Miramontes relacionouna coa que se atopa no francés Castelo de Chambord. No mesmo espacio desenvólvense tres rampas independentes, que conducen a diferentes pisos; só unha delas chega ao mirador. Os peldaños da escaleira están feitos dunha peza enteira, encravándose por un nervo exterior sen necesidade de encaixar no muro nin unirse uns os outros.
[editar] A torre
Tamén obra de Domingo de Andrade, e de novo baixo o mecenazgo de Monroi, estructúrase no esencial seguindo o xa feito polo autor na Torre do reloxo da Catedral de Santiago, e realízase nos principios do século XVIII.
[editar] Outras estancias
No ano 1712 encárgaselle a Pedro García a realización da Sacristía.
[editar] Situación actual
O antigo convento e a actual sé do Museo do Pobo Galego.
A horta conventual e o ceminterio anexo transformáronse a finais do século XX nun amplo e tranquilo parque público.
[editar] Bibliografía
- García Iglesias, J. M. "Galicia, Tiempos de Barroco". Páx. 84 a 86. (1990). A Coruña. ISBN 84-87751-50-4