Reino Suevo

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Historia de Galiza
Prehistoria
O Megalitismo
Idade de Bronce
Idade Antiga
Cultura Castrexa
Gallaecia
Reino Suevo
Idade Media
Reino da Galiza
A Época altomedieval
A Galicia feudal
Idade Moderna
Idade Contemporánea
O Século XIX
A Restauración
Século XX
A Segunda República
A época franquista
Presente

O Reino Suevo configúrase como a estrutura política máis antiga das actuais rexións da Galiza e norte de Portugal depois da caída do Imperio Romano. Os suevos eran un pobo xermánico que tería entrado no noroeste da Península Ibérica en 409 ou 410 nunha vaga migratoria ou guerreira, mais con pouca poboación. Tomaron control do territorio rapidamente mais, debido ao seu número reducido, non modificaron grandemente a estrutura nen a cultura en que se asentaron.

Os suevos, procedentes do interior de Europa concentráronse á súa chegada á Península Ibérica entre o Douro e o Miño, na zona de influencia de Braga. Nomearon rei a Hermerico (409-438), que asinou un foedus con Roma no 410 ou 411 polo que os suevos estableceron o seu reino na provincia romana de Gallaecia e aceptaron o emperador de Roma como o seu superior,. Malia, iso durante todo o século V os enfrontamentos entre os suevos e a aristocracia galaico-romana foron habituais. Tras a morte de Hermerico reinou Requila (438-448) que emprendeu unha política expansiva que fixo que os suevos se consolidasen no norte da Lusitania. Sucedeuno Requiario (448-456), que adoptou o catolicismo no 449. No ano 456 tivo lugar a batalla de Órbigo , que enfrontou a visigodos e suevos, coa derrota destes últimos, o que tivo como consecuencia o asasinato de Requiario e o saqueo de Braga polos visigodos.

Tras a derrota fronte aos visigodos, o reino suevo dividiuse e gobernáronno simultaneamente Frantán e Aguiulfo. Ambos os dous fixéronno dende 456 ata 457, ano no que Maldras (457-459) reunifico o reino, para acabar sendo asasinado tras unha conspiración romano-visigoda que finalmente fracasou. A pesar de que a conspiración non conseguiu os seus auténticos propósitos, o reino suevo viuse novamente dividido entre dous reis, Frumario (459-463) e Remismundo (fillo de Maldras) (459-469) que reunificou novamente o reino do seu pai no 463 e que se viu obrigado a adoptar o arrianismo no 465 debido á influencia visigoda.

Tras a morte de Remismundo entrouse nunha época escura, que durou ata 550, ano no que desaparecen practicamente todos os textos escritos. O único que se sabe desta época é que moi probabelmente Teodemundo gobernou a Suevia.

A época escura rematou co reinado de Karriarico (550-559) que se converteu novamente ao catolicismo no 550. Sucedeuno Teodomiro (559-570) (non se confunda con Teodomiro, rei dos visigodos) durante o reinado do cal tivo lugar o Iº Concilio de Braga (561).

Brilla nesta época o labor de San Martiño Dumiense, impulsor dos devanditos concilios, da ordenación do territorio (Parroquiale Suevum) e da difusión do cristianismo fronte as crenzas pagás de raíz prerromana (De correctione rusticorum). Desempeñou funcións de auténtico chanceler do rei Teodomiro.

Miro (570-583) foi o seu sucesor. Durante o seu reinado celebrouse o IIº Concilio de Braga (572). Aproximadamente no 577 iniciouse a guerra civil visigoda, na que interviu Miro, que no 583 organizou unha expedición fracasada de conquista a Sevilla. Durante a volta desta expedición o rei atopou a morte. No reino suevo comezaron a producirse moitas loitas internas. Eborico (tamén chamado Eurico) (583-584) foi destronado por Andeca (584-585) que fallou no seu intento por evitar a invasión visigoda dirixida por Leovixildo, que se fará efectiva finalmente no 585, converténdose así o rico e fértil reino suevo nunha rexión máis do reino godo.

[editar] Véxase tamén

[editar] Ligazóns externas

Outras linguas