Joan Prim i Prats
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Joan Prim i Prats | |||
---|---|---|---|
![]() |
|||
Nome completo: | Joan Prim i Prats | ||
Data de nacemento: | 16 de decembro de 1814 | ||
Lugar de nacemento: | Reus, España | ||
Data de falecemento: | 30 de decembro de 1870 | ||
Lugar de falecemento: | Reus, España | ||
Partido político: | Partido Progresista | ||
Cargo(s): | Presidente do Consello de Ministros | ||
Profesión: | Militar e político |
Joan Prim i Prats (Reus, 16 de decembro de 1814 - 30 de decembro de 1870). Presidente do Consello de Ministros dende 1869.
Tivo como mestre na escola e Alejandro García. Aos 19 anos alistouse nos "Tiradores de Isabel II" un corpo franco de miqueletes, voluntarios que suplían a falta de tropas regulares, e aos que dera nome o seu primeiro xefe, un valencián chamado Miquelot. Os miqueletes foran disoltos na paz de Rysswick pero en Cataluña conservaron este nome os fusileiros de montaña e os corpos imprivisados en tempos de guerra ou axitación, e foi nestes corpos , en pleno alzamanto carlista, onde se alistou Prim e onde mostrou unhas dotes de valor e temeridade relevantes.
Índice |
[editar] Guerras carlistas
Polas súas vitorias sobre partidas carlistas, durante a Primeira Guerra Carlista, foi ascendidio a tenente.
Á fronte dunha compañía tomou Vilamajó del Vallés defendida por forzas carlistas superiores, e resultou ferido. Novas acións vitoriosas elevarono a capitán. A toma de San Miguel de Sarradell onde capturou persoalmente a bandeira do cuarto batallón carlista de Cataluña, fixo que se lle concedera a Cruz de San Fernando de primeira clase. Seguidamente asaltou Solsona e logrou escalar persoalmente ao forte abrindo as portas, ación pola que foi ascendido a comandante.
Seguiron novas mostras de valor extraordinarios que eran obxecto de comentario en todo o país; os seus propios soldados aclamábano. Por unha ación extraordinaria en Angers foi ascendido a maior de batallón e encargouselle o mando na zona de liña de Solsona - Castellvell, pola cal pasaban convois de aprovisionamento carlista. Nos combates perdeu varias veces o cabalo e el mesmo resultou ferido varias veces, gañando outra cruz de San Fernando e o grao de coronel.
Con só 26 anos o seu nome xa era un símbolo de valor; entón rematou a guerra, na cal tomara parte de 35 acións, conseguindo todos os graos no campo de batalla.
[editar] Vida política
Tras o Motín da Granja de San Ildefonso os constitucionalistas dividironse en conservadores e progresistas. Estos últimos, dirixidos por José María Calatrava e Juan Álvarez Mendizábal, contaron pronto coa unión de Prim. Presentouse a deputado pola Tarragona e obtivo un escano (1841). Como xa se conseguira a paz cos carlistas, os corpos de voluntarios foron disoltos e dubidábase de que os graios de Prim lle foran recoñecidos., pero o seu inmenso prestixio, superior ao de calquera outro contemporáneo, e a acta de deputado, facilitaron que fose confirmado como coronel e o rexente Baldomero Espartero nomeouno subinspector de Carabineros de Andalucía.
Neste posto conseguiu evitar que os conservadores ao mando de Ramón María Narváez e partidarios de devolver a rexencia e María Cristina de Borbón, puideran entrar en España por Xibraltar, e aínda que Leopoldo O'Donell, outro dos líderes conservadores, entrou no norte até Pamplona, tivo que retirarse.
Nembargantes Prim enemistouse con Espartero e o seu goberno, aos que acusou de favorecer os tecidos ingleses co fin de arruinar a industria téxtil catalana e ter máis sometido o territorio catalán. Máis tarde a sublevación de Barcelona, a que se atribuiu en España tendencias separatistas, e o conseguinte bonbardeo da cidade por parte de Espartero, terminou de distanciar a ámbolos líderes. Ao remate da lexislatura (1845), Prim dirixiuse a París onde tivo unha entrevista cunha sociedade secreta de militares desterrados fundada recientemente, chamada Orde Militar Española, baixo o liderazgo de Leopoldo O'Donell e na que figuraban Narváez e outros, e crese que acordaron cooperar para derrocar a Espartero, e aínda que ao seu regreso foi detido en Perpiñán, foi liberado marchando a súa cidade natal, Reus.
Pronto se iniciaron intrigas políticas en Madrid e cando a situación estivo madura, Málaga, Granada e Almería subleváronse en contra de Espartero, ao mesmo tempo que Prin e del Bosch se pronunciaban en Reus. BArcelona uniuse á revelión e pronto toda Cataluña estaba sublevada. O xeneral Martín Zurbano saliu coas súas tropas das cercanías de Barcelona e dirixiuse a Tarragona, e de alí a Reus, centro da revolución catalana. A cidade sen defensas, era presa fácil de Zurbano, que permitiu a saída de Prim, que abandonou a cidade cara Barcelona, para evitar o senguento asalto. Contase que os reusenses increparon a Prim por traerlles a axitación e por conseguinte a represión, e o coronel dirixiuse aos seus concidadáns e aseguroulles que alí mesmo onde lle increpaban lebantaríanlle unha estatua, cousa que resultou certa, pois o lugar é actualmente a Plaza Prim e contén no seu centro unha estatua ecuestre do militar.
En Barcelona, Prim entrevistouse cun emisario da Orde Militar Española o que lle valeu novos reproches, esta vez dos progresistas. Prim prohibiu aos xenerais conservadores desembarcar en Barcelona para que non puideran chegar a Madrid antes que el, e saíu cara a capital, pero os conservadores desembarcaron en Valencia e saíron a marchas forzadas cara Madrid. Non tardou en caer Espartero quen partiu cara Inglaterra e o xeneral conservador Narváez, dende Valencia, chegou a Madrid un día antes que Prim, e ascendido a tenente xeneral asumíu a capitanía xeneral de Madrid. Nembargantes, prim foi nomeado brigadier por Francisco Serrano, que en Barcelona asumira a carteira de guerra.
[editar] Represión da Jamancia
Unha revelión de Barcelona contra os conservadores fixo que se decidise nomear a Prim gobernador militar e comandante xeneral da provincia de Barcelona. Parece ser que foi en Barcelona onde pronunciou a súa celebre frase o faja o caja, e conbatiu con enerxía aos revolucionarios que dominaban parte da cidade e algunhas zonas cercanas, até derrotalos e deixar a cidade pacificada. Por estas accións recibiu de Serrano o fajín de xeneral. Logo pacificaría outras zonas de Barcelona recivindo os títulos de conde de Reus e vizconde de Bruch con dereito de herdanza.
[editar] En Porto Rico
Pouco despois volveu a Madrid, pero os conservadores enviarono como comandante militar de Ceuta, cargo que Prim rexeitou, abandonando España. Cando voltou, Narváez acusouno dun suposto complot polo que foi condenado a seis anos de encerro nun castelo, condena que comezou a cumplir no fortín gaditano de San Sebastián, debendo ser enviado ás Illas Marianas, pero a nai de Prim pediu graza a Narváez, e este concedeulla finalmente. Prim volveu marchar ao estranxeiro.
Narváez dimitiu por desacordos co príncipe consorte e tras un breve goberno de Istúriz formou goberno Joaquín María Pacheco que lle concedeu a amnistía. O Ministro da Guerra, Fernando Fernández de Córdova, amigo de Prim, nomeouno capitán Xeneral de Porto Rico en 1847, onde o seu rigor esaxerado e as súas preferencias raciais polos brancos, non o fixo moi querido entre os portorriqueños.
Capturou ao xefe guerrilleiro "El Águila" pero liberouno coa promesa de someterse, pero nada máis de ser liberado intentou mostrar que podía con Prim roubándolleo seu cabalo; Prim capturouno de novo e foi mandado fusilar. Un suposto ataque de negros de Martinica contra unha das Antillas Danesas, foi repelido grazas ao auxilio de Prim. Soamente exerceu o cargo uns meses, logo regresou a España (1848).
[editar] Deputado
Nas seguintes eleccións Prim presentouse candidato pot varios distritos electorais cataláns, sendo elixido polo de Vic. Pero as Cortes foron disoltas e convocáronse outras novas eleccións para o 31 de maio de 1851. Prim volveu a presentarse por Vic, pero o goberno, incómodo coa súa posición parlamentaria, nomeouno de novo Capitán Xeneral de Porto Rico, cargo que aceptou, e que se anularía tras as eleccións. Prim quedaba pois, sen escano e sen cargo. Pero un deputado progresista obtivera escanos por dous distritos, e deixaba libre un deles en Barcelona, ofrecendo apoiar a Prim para obtelo no seu lugar. Dende que Prim reprimiu a revelión de Jamancia, non gozaba con simpatía en Barcelona, pero prometeu rectificar os seus erros, ser o "campeón do liberalismo progresista", defender os dereitos cataláns, e "erxirse máximo defensor das liberdades cidadáns"; o pobo creuno e foi elixido, cumplindo despois a palabra dada ao golpear cos seus discursos de gran talento ao goberno, sen deixar pasar ninguha das inxustizas que se cometían en Cataluña.
Cando o ministerio de Juan Bravo Murillo disolveu as Cortes e comezou a gobernar por decreto, houbo certos movementos militares; por elo, o goberno, que o consideraba sospeitoso, obrigou a Prim a sair do país durante un tempo. Estando en Francia houbo novas eleccións, e aínda que a Prim se lle autorizou o regreso cinco días antes, o xeneral foi eleixido pro Barcelona, encabezando a oposición no Parlamento, pero este foi disolto novamente pouco despois e Prim saliu de España cara Francia (1853).
[editar] En Turquía
Estando en Turquía iniciouse a Guerra de Crimea e Prim pediu ser delegado español observador no frente turco, petición que lle foi concedid. No mesmo 1853 desembarcou en Constantinopla e estivo como observador entre outras accións, no ataque a illa de Totorkan, aconsellando alí con grande acerto a colocación da artillería. En 1854 regresou a Francia temporalmente, volvendo seguidamente á fronte turca. O Sultán concedeulle a condecoración de Medjidie e un sable de honra.
[editar] Volta a España e os probelmas políticos
Estando en Roulschouck coñeceu a nova do vitorioso pronunciamento liberal en España (a Vicalvarada) e regresou apresuradamente. O'Donell e Espartero chegaran a un acordo de colaboración para exercer o poder, pero ningún desexaba favorecer a Prim quen decidiu presentarse como candidato para as Cortes Constituíntes, eleccións que se celebraron o 8 de novembro de 1854, e comprendendo que os demócratas eran unha forza en ascenso, recolleu nas súas promesas algunhas das súas aspiracións xunto ás dos liberais progresistas. Prim foi elixido pero tivo escasa intervención nas Cortes, onde destacaba a oratoria de Emilio Castelar, e finalmente renunciou a ocupar a Capitanía Xeneral de Granada coa plaza anexa de Melilla, que estaba sendo periódicamente atacada por bereberes. Prim desplazouse á cidade e venceu aos bereberes en Cabererizas. En 1856 ascendeu a Tenente Xeneral cesendo pouco despois como Capitán Xeneral da armada, cando O'Donell chuegou ao poder en substitucón de Espartero, o cal foi defendido pola Milicia Nacional ao mando de Pascual Madoz, que foi derrotada e disolta. Pero O'Donell pronto foi obrigado a dimitir e a raiña volveu a chamar a Narváez de quen esperaba que revocara a lei de desamortización de bens eclesiásticos votada polas Cortes Constituíntes, como efectivamente fixo.
As críticas de Prim a Narváez motivaron a súa dtención, acusado de faltar á honra do militar, e o consello de guerra demorouse para evitar que se presentara ás novas eleccións. Pouco antes destas, foi condeado a seis meses de castigo, pena que cumpliu en Alacant e que lle foi conmutada por desterro na cidade baixo palabra de non intentar fuxir. A pesar de non poder facer campaña foi elixido por unha maioría abrumadora polo distrito de Reus. Non puido tomar posesión, e pasados os seis meses, o goberno concedeulle licencia para transladarse a Vichy (Francia). Narváez caía pouco despois e tras dous breves gobernos volveu ao poder O'Donell, co seu recén formado partido Unión Liberal na que se integrou Prim, deixando temporalmente o Partido Progresista.
Por esta época planteouse a cuestión mexicana; había certas reclamacións españolas pendentes dende a independencia e produciranse alguns incidentes que costaron a vida a españois.
[editar] En Marrocos
Outra cuestión candente era a das kabilas que ameazaban Ceuta e Melilla, especialmente a de Anyera, que cometeu certos actos hostís en Ceuta. O'Donell buscaba un inimigo exterior para distraer a atención dos problemas interiores, e aproveitouse desta circunstancia. O Sultán de Marrocos achegouse a dar satisfacións, pero a pesar de todo o goberno de O'Donell declarou a guerra a Marrocos en 1859.
Prim pediu incorporarse á forza expedicionaria e foi nomeado comandante da división de reserva que se estaba formando en Antequera. De alí embarcou cara Alxeciras e saiu cara Ceuta á fronte dos seus batallóns e dos voluntarios cataláns. Prim du entón mostras do seu valor con avances a peito descuberto, en inferioridade numérica, en desvantaxosa posición e con embestidas corpo a corpo. Destacan os feitos de armas en Castilejos e Wad Ras. Parece ser que Prim foi extraordinariamente sanguinario en Marrocos até o punto de que durante moitos anos os nenos asutábanse coa frase "Que ven Prim!".
Foi Prim quen decidiu a sorte da batalla de Cabo Negrón. Na Batalla de Tetuán alcadou o campamento de Muley Abbas. Tras a sinatura da Paz de Tetuán o 26 de abril de 1860, Prim voveu a España, desembarcando en Alacant, recorrendo o traxecto até Madrid co apoio da multitude. Despois pasou a Cataluña onde o recibimento foi apoteósico. A raíña outorgoulle o marquesado de Castillejos con Grandeza de primeira clase. Pouco despois o goberno nomeou a Prim director do Corpo de Enxeñeiros.
[editar] En México
O goberno conservador mexicano de Miramón, ao cal España recoñecía, fora derrotado por Juárez, que unha vez no poder expulsou ao embaixador español e aplazou o pago da débeda. Inglaterra e Francia, afectadas por idéntica medida, decidiron tomar as aduanas de Veracruz e Tampico para cobrar a débeda cos seus ingresos, e España uníuselles na Convención de Londres (Outubro de 1861). O acordo estipulaba que non se incorporaría ningun territorio mexicano.
A forza expedicionaria española foille encomendada a Prim, con plenos poderes e pouco despois o xeneral xa saia cara a Habana, onde ao chegar enterouse de que as forzas españolas xa saíran e apoderáranse de San Juan de Ulua e Veracruz. Aceptadas as excusas que se lle ofreceron por non esperalo, chegou a Veracruz en xaneiro de 1862.
A zona de acampada era insalubre e o chamado vómito negro comezou a fecer estragos nas tropas até o punto de que unha expedición ao interior sería un desastre. Entón solicitaron o permiso ao goberno mexicano para acampar en Orizaba, máis saludable, pero o goberno de Juárez deixou pasar o tempo sen acceder nin negar. Ao cabo duns meses Prim entrevistouse co seu parente, o Ministro Echevarría, e esixiulle o libre paso a Orizaba, conseguindo o seu obxectivo. Unha vez as tropas en Orizaba, Córdoba, e Tehuacán iniciaronse as conversas, chamadas Convención de la Soledad. Nese tempo Napoleón III xa decidira convertir a México en Imperio co Archiduque Maximiliano como emperador, e enviou unha mensaxe a Prim pedindo a cooperación das forzas españolas ao seu mando "para afianzar a orde no país mexicano".
Na sesión da Convención, o 15 de abril de 1862, o delegado francés anunciou o apoio do seu goberno aos conservadores opostos a Juárez, e acusou a Prim de querer coroarse el mesmo como emperador. Prim rexeitou esas acusacións e ordeou a retirada das súas tropas, e o mesmo fixeron os ingleses. A raíña Isabel, que se opoñía a candidatura de Maximiliano ao trono mexicano, aprobou esta decisión, contra o parecer do goberno que quería contentar a Napoleón.
Prim pasou a Habana e de alí fixo unha viaxe a Estados Unidos, dende onde volveu a España onde recibiu ataques pola súa actuación, que nembargantes demostrouse acertadísima so tres anos despois.
[editar] Intrigas políticas
Ao cabo de algún tempo Prim dimitiu como Director Xeneral de Enxeñeiros, cargo que aínda ostentaba e pouco despois, caído O'Donell, abandonou a Unión Liberal e integrouse no Partido Progresista (1862). Unha filla de Prim chamada Isabel, foi apadriñanda pola propia raíña. Nas eleccións do 14 de novembro de 1863 os progresistas non se presentaron por certas cuestións políticas co goberno pero os progresistas buscaban accións que lles achegaran ao poder, e Prim anunciou que dominarían o goberno de España nun plazo de dous anos. Nesta época comezaron a buscar alianzas no exército. Preparouse un golpe para o 6 de xuño de 1864 peron unha delación impediuno. Un novo intento dous meses despois tamén se frustrou pola retirada do coronel ao mando. Enterado o goberno destas conspiracións invitou a Prim a sair de España, e como se negou foille asignada a súa residencia en Oviedo, máis tarde voltaría a Madrid, xa que o goberno de Narváez ditou unha amnistía. As novas eleccións de finais de 1864 foron tamén boicoteadas polos progresistas. En 1865 o goberno endureceu a súa posición e comezou a tomar medidas represivas que culminaron na Noite de San Daniel cunha decena de mortos e medio centenar de feridos en Madrid (10 de abril de 1865), dende entón Prim comezou a conspirar decididamente. Un levantamento en Valencia que el impulsou, fracasou. Saiu de España e dende Francia entrou por Pamplona novamente sen éxito polo abandono de moitos dos comprometidos.
Volto a Francia saiu por mar cara Valencia onde se preparaba un novo levantamento pero tamén os implicados se volveron atrás. Das súas viaxes clandestinas por España contanse diversas anécdotas, non acreditadas, entre elas unha moi célebre na súa cidade natal de Reus, conta que se ocultou nunha bota de viño nunha bodega dun pobo cercano eludindo astutamente a busca dos seus inimigos. O goberno, considerandoo o seu maior inimigo, enviou unha orde para que se presentase perante a raíña, pero Prim, que estaba en París, non a obedeceu. A raíña Isabel decidiu entón por fin ao goberno de Narváez e chamar a O'Donell, que unha vez no poder levantou calquera ameaza ou restrición contra Prim. Prim volveu a España pero non deixou de conspirar e organizou outro golpe para o 2 de xaneiro de 1866
O golpe iniciouse an Aranjuez pero non tivo o suficiente respaldo e Prim e os sublevados tiveron que pasar a Portugal dende Villarejo de Salvanés, é dicir atravesando unha parte importante de España.
Prim entrou en Portugal o 20 de xaneiro de 1866, pero pouco despois foi expulsado do país pasando a Londres e de alí a París onde decidiu que non volvería a intentar acadar o poder para os progresistas mediante un golpe de estado, senón mediante unha revolución que contara co apoio popular. A pesar do dito, e aínda que se cubriu coa participación de civís, intentouse outro golpe de estado o 20 de maio, e tras unha delación aprazouse até xuño. O día 21 de xuño pola noite, iniciouse o golpe en Madrid, que estaba pendento do cuartel de San Gil, onde os sarxentos apoiaban a revelión, e que con máis dificulatdes das previstas conseguiron tomar o control. A loita desenvolveuse por Madrid, pero o goberno conseguiu tomar o control na noite do 22 de xuño.
Moitos sarxentos e cabos foron fusilados. Prim, non chegou a saír de Francia. Pouco despois o goberno francés expulsouno do país debendo escapar por Suíza. Dende Xenebra convocou unha reunión de progresistas, que finalmente se celebrou en Ostende, en agosto de 1866 creándose un comité de acción con progresistas e demócratas, baixo a presidencia de Prim (“Comité de Ostende”). As conspiracións seguiron e un novo golpe planificouse para agosto de 1867 coa participación de civís. Prim saíu de Bruxelas e o 15 de agosto chegou por mar a Tarragona e de alí seguiu a Valencia. Pero a rebelión non chegou a estalar, o que o fixo volver a Marsella, e de alí presentouse na fronteira catalá esperando a ocasión para entrar no territorio español, ocasión que non chegou, pois, aínda que houbo combates illados en Cataluña e Aragón, non chegaron a ser unha alteración da orde gubernamental, e pouco despois regresou a Xenebra. O 4 de setembro a rebelión estaba concluída. Prim desfixo a idea de volver a entrar en España, como tivo ocasión de facer (se ben é verdade que con máis dificultades das previstas) onde as guarnicións estaban dispostas a sublevarse coa súa única presenza; a súa ausenza motivara o fracaso. Chegouse a dicir que o seu propio “maquiavelismo” propiciara o fracaso do seu propio movemento para que a raíña, ante a ameaza, chamase ao Partido Progresista ao poder. Prim tivo que deixar Suíza, e tras circular por diversos países de Europa, acabou residindo en Londres.
Pouco despois morren O’Donell e o xeneral Serrano. O 23 de abril de 1868 morría tamén Narváez dunha pulmonía. As desacertadas medidas do seu sucesor Luis González Bravo, favoreceron o paso de numerosos xenerais e militares á Unión Liberal, entre eles Zabala e o almirante Juan Bautista Topete. Este último defendía un cambio dinástico e a candidatura do duque de Montpensier, pero sendo consultado Prim de este cambio, deulle a negativa. Non obstante, Prim obtivo a neutralidade de Napoleón III no conflito interior de España, e puido trasladarse a Vichí, pero pronto voltou a Londres. Os contactos cos xenerais exiliados e os descontentos estaban feitos, e a revolución decidida.
[editar] A Gloriosa
- véxase o artigo principal Revolución de 1868
O 12 de setembro de 1868 saía Prim de Londres no vapor “Buenaventura”, disfrazado como criado dos Sres. Bark, que eran amigos de Prim. Chegado a Xibraltar embarcou no remolcador inglés “Adelia” , por medio do cal chegaría á fragata “Zaragoza”, amarrada xunto con outros buques do escuadrón en Cádiz. O pronunciamento efectuaríase o 17 de setembro de 1868. Efectivamente, sublevada a escuadra e secundado o movemento en Cádiz e a provincia, Prim desembarcou e foi saudado con efusividade. Formouse unha xunta baixo o mando de Topete, con Unionistas, Progresistas e Demócratas en forma partitaria. Logo Prim avanzou pola costa mediterránea sublevando as súas cidades:
Cerca de alí os xenerais Blas Pierrad, Anselm Clave, José María Orense e Mariano Rosell, proclamaran a república en Figueras, e o día 1 entrara en Barcelona o xeneral progresista Baldrich. Prim levaba unha coroa na súa gorra e comezóuselle a dicir que a quitara, pero Prim dixo en catalán:
Cataláns, queredes correr demasiado; non corrades tanto que podedes caer
Finalmente Prim cedeu ante as presións e sacou a coroa dicindo "Abaixo os Borbóns". De Barcelona pasou a Reus, e de Reus a Madrid, onde fixo unha entrada triunfal como nunca antes se fixera.
Ao día seguinte recibiu a carteira de Estado no goberno provisional, do que Prim era árbitro. Nas eleccións de xaneiro de 1869 os progresistas, en alianza cos demócratas moderados, obtiveron 160 deputados; 65 a Unión Liberal e 60 os Republicanos. O nomeamento do Xefe do Goberno tiña que contar coa súa aprobación, e a Constitución foi aprobada aceptando a forma monárquica por decisión de Prim. O nomeamento de Serrano como rexente, sen poder efectivo, eliminou ao seu máis directo rival. Serrano nomeou a Prim xefe de goberno e Prim reservouse no gabinete, ademais da presidencia, o Ministerio de Guerra, nomeando ministros unionistas e progresistas por igual. Os progresistas propuñan a candidatura ao trono de Fernando de Coburgo, pai do rei Luís de Portugal, mentras que os unionistas propuñan ao duque de Montpensier. A candidatura de Fernando fracasou polo seu matrimonio cunha bailarina e a oposición do príncipe a unir as coroas de Portugal e España. A candidatura de Montpensier, a proposta de Sérreno e Topete, foi rexeitada enerxicamente por Prim, que ademais propuxo excluír do trono a todas as ramas dos Borbóns. Prim ofreceu a coroa ao duque de Aosta, fillo do rei de Italia, e a Leopoldo Hoenzollern, que rexeitaron a oferta. Entón Prim ofreceu a coroa a un sobriño do rei de Italia, o duque de Xénova, e contou co apoio de Topete a cambio de prometerlle que o rei casaríase cunha das fillas de Montpensier. A candidatura foi votada en Cortes con 128 votos contra 58, pero o duque de Xénova rexeitou finalmente o trono.
[editar] Amadeo de Saboia
Prim volveu a ofrecer a coroa a Amádeo, Duque de Aosta, quen puxo como condición a conformidade das potencias europeas, e conseguida esta, aceptou. O 26 de novembro de 1870 Amadeo era elixido por 191 votos como rei Amadeo I. O 27 de decembro saíu Amadeo cara España. Prim tivo ese mesmo día sesión parlamentaria e ao saír ao anoitecer adentrouse co seu coche de cabalos na rúa do Turco, onde o seu paso foi obstaculizado. Uns homes armados abriron fogo. Morreu das feridas do 30 de decembro de 1870, tras coñecer o desembarco de Amadeo.
Francisco Serrano Domínguez | ||
---|---|---|
Segue a: Francisco Serrano Domínguez |
Joan Prim i Prats (1869-1870) |
Precede a: Juan Bautista Topete y Carballo |
Presidente do Goberno de España |