Xerarquía dixital síncrona
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
A Xerarquía dixital síncrona (SDH: Synchronous Digital Hierarchy), pódese considerar coma a revolución dos sistemas de transmisión a consecuencia do uso da fibra óptica coma medio de transmisión, así coma da necesidade de usar sistemas máis flexibles e que soporten anchos de banda elevados. A xerarquía SDH desenrolouse nos EEUU con nome de SONET y posteriormente o CCITT publicou no 1989 unha serie de recomendacións onde quedou definida con nome de SDH. Un dos obxectivos desta xerarquía era a adaptación do sistema PDH (Plesiochronous Digital Hierarchy), xa que o novo sistema habíase implantar pouco a pouco e debía convivires coa xerarquía plesiócrona instalada. Esta é a razón pola que a ITU-T normalizou o proceso de transportar as antigas tramas na nova.
A trama básica de SDH é o STM-1 (Synchronous Transport Module level 1), cunha velocidade de 155 Mbps. Cada trama vai encapsulada nun tipo de estructura especial chamada contedor. Unha vez encapsuladas engádense unhas cabeceiras de control para identificar o contido da estructura, e o conxunto, despois dun proceso de multiplexación, intégrase dentro da estructura STM-1. Os niveis superiores fórmanse a partires de multiplexar a nivel de byte varias estructuras STM-1, dando lugar ós niveis STM-4, STM-16 e STM-64.
[editar] Estructura da trama STM-1
As tramas conteñen información de cada un dos compoñentes da rede, traxecto, liña e sección, e tamén da información de usuario. Os datos son encapsulados en contedores específicos para cadaseu tipo de sinal tributaria. A estos contedores se lles engade unha información adicional chamada tara de traxecto (Part overhead), que son os bytes usados co para mentemento da rede, isto da lugar ós chamados contedores virtuais (VC). O resultado da multiplexación é unha trama feita por 9 filas de 270 octetos cada unha (ou 270 colunas de 9 octetos). A transmisión farase bit a bit no sentido esquerda-dereita e arriba-abaixo. A trama se transmite 8000 veces por segundo (cada trama vai en 125 ns). Polo que o réxime binario (Rb) para cada nivel é:
STM-1 = 8000*(270octetos*9filas/8bits) = 155 Mbps
STM-4 = 4*8000*(270octetos*9filas/8bits) = 622 Mbps
STM-16 = 16*8000*(270octetos*9filas/8bits) = 2,5 Gbps
Das 270 colunas que forman a trama STM-1 as 9 primeiras forman a chamada tara (Overhead), independente da tara do traxectodos contedores virtuais, mentres os 261 restantes constitúen a carga útil (Payload). A tara contén bytes para o aliñamento de trama, control de erros, canles de operación e mantemento de rede e os punteiros, que amosan o comezo do primeiro octeto de cada contedor virtual.
[editar] Ventaxes e desventaxes de SDH
O SDH ten unha seria de vantaxes fronte á xerarquí dixital plesiócrona (PDH). Algunha delas é:
- O proceso de multiplexación e moito máis directo. O uso de punteiros permite anha localización sinxela e ráoida das sinais tributarias da información.
- O procesamento do sinal lévase a cabo a nivel de STM-1. Os sinais de velocidades superiores son síncronas entre si i están en fase por seren xeradas localmente por cada nodo da rede.
- As tramas tributarias dos sinais de liña pódense subdividir para ocomodaren cargas plesiócronas, tráfico ATM ou unidaes de minor orden. Isto supón mesturar tráfico de distinto tipo dando lugar a redes flexibles.
- Compatibilidad eléctrica e óptica entre os equipos dos distintos suministradores grazas ós estándares internacionais sobor dos interfaces eléctricos e ópticos.
En canto as desventaxes:
- Algunhas redes PDH actuais xa presentan flexibilidade e non son compatibles con SDH.
- Necesidade de sincronismo entre os nodos da rede, requírese que tódolos servizos traballen baixo a mesma referencia de temporización.
- O principio de compatibilidade estivo por encima da optimización do ancho de banda, polo que o número de bytes da cabeceira de sección é moi grande, o que leva a perder eficiencia.