Ara pacis
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
A Ara pacis é un monumento conmemorativo construído entre o 13 e o 9 a.C. por decisión do Senado Romano, en acción de grazas polo regreso do emperador Augusto tralas súas vitoriosas campañas en Hispania e na Galia e pola paz que este impuxo. Está adicado a deusa da Paz e erguido, no Campo de Marte, onde cada ano debíanse sacrificar un carneiro e dous bois. O material utilizado é mármore de Carrara. Ten unha planta rectangular cunhas dimensións de 11x 10x 4’60 metros e non está cuberto. Presenta dúas portas: unha frontal para o sacerdote oficiante, precedida de unha escalinata, e outra posterior para as víctimas; estas portas estaban orixinalmente orientadas ó este e ó oeste. No seu interior o centro está ocupado pola ara, propiamenta dita, que aséntase sobre un pedestal escalonado.
O máis destacado é a decoración escultórica que recobre o edificio. No interior o friso esta ocupado por grinaldas e bucráneos. No interior os zócalos recóbrense de follas de acanto. Os frisos exteriores teñen distinta decoración segundo a súa ubicación: flanqueando as portas catro alegorías, e nos muros laterais dúas procesións. As alegorías están relacionadas coa mítica fundación de Roma. Dos catro orixinais só dous conserváronse case completos; un destes representa a Eneas e o outro (o mellor conservado) á Terra, como unha muller con dous nenos, flanqueada polos xenios fertilizantes do Aire sobre un cisne e da Auga sobre un monstro mariño; todo iso acompañado de froitos e animais que fan alusión á prosperidade proporcionada pola Paz de Augusto.
A procesión dos frisos laterais representa a Augusto, a súa familia, amigos, maxistrados e senadores, compoñendo un magnífico conxunto de retratos que, non obstante, deixa entrever unha forte influencia das Panateneas do Partenón, se ben os personaxes procesionan en dúas filas con máis orden e disciplina que no templo ático.Combínase altorrelieves con medio e baixorelieves, que contribuen a crear sensación de profundidade.
Encontramonos ante unha obra que combina os elementos de orixen grego e helenístico (a influencia de de Fidias, as alegorias e elementos decorativos helenísticos) co realismo e a sobriedad características da tradición romana do retrato, e representando pola súa calidade o punto máis alto xamais alcanzo no arte dos relevos.
Os seus restos foron reutilizados nos cimientos do palacio de Humberto I. En 1903 realizáronse as primeiras excavacións sistemáticas completadas entre 1937 e 1938, coa recostruccion do edificio.
O altar estaba localizado orixinalmente no Campo de Marte. Benito Mussolini construíulle un edificio protector coa intención de crear un parque adicado a Roma como exemplo do Fascismo Italiano.
Richar Meier, arquitecto americano modernista, deseñou hai uns meses un novo edifcio que remplaza ó de Mussolini. Esta nova construcción provocou unha gran polémica e foi moi criticada.