María Mariño
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
María Mariño Carou (Noia, 1907 - Seoane do Courel, 1967) foi unha das escritoras galegas máis importantes do século XX, malia levar unha vida discreta e moi apartada dos fastos literarios. Dedicóuselle o Día das Letras en 2007.
Índice |
[editar] Vida
Filla de Xosé María Mariño e Filomena Carou, María Mariño era a segunda de cinco irmáns. A súa infancia e xuventude nesta localidade están marcadas polas dificultades económicas da familia. En Noia recibiu uns poucos anos de escola e logo traballou como costureira polas casas. Logo trasladouse a Boiro, onde unha tía súa traballaba de cociñeira no Pazo de Goián, que tiña unha boa biblioteca e onde accedeu a algunhas lecturas.
Casou en Boiro (1939) co mestre Roberto Posse Carballido e despois dun breve período de tempo vivindo en Euscadi. Alí teñen un fillo, que morre con mes e medio, e despois voltan a Galiza. Instálanse, por motivos de traballo, primeiro en Romeor do Courel e logo en Parada do Courel, onde se trasladan por consello médico a causa da depresión nerviosa que sofre a escritora. Alí botará os restantes anos da súa vida, agás algunhas vacacións en Noia, Monforte e A Coruña. En maio de 1967 falece na comarca da montaña luguesa, a causa dunha leucemia. Os seus restos mortais repousan no cemiterio de Seoane do Courel.
[editar] Obra literaria
A mediados dos anos cincuenta, María Mariño comezou a escribir poemas, primeiro en castelán e logo en galego. Despois, no contorno do Courel, coñeceu o poeta Uxío Novoneyra que promoveu a publicación destes versos. Palabra no tempo editouse no ano 1963 na colección "Tesos cumes" da editorial Celta. Sen apenas relación no mundo literario, o illamento e a marxinalidade que caracterizou en moitas ocasións o labor creativo das mulleres condicionou a recepción da súa obra, mesmo chegou a suscitar nalgún momento dúbidas sobre a súa existencia e a autoría dos poemas.
27 anos despois, en 1980, e 23 logo do falecemento de María Mariño, os poetas Uxío Novoneyra e Antón Avilés de Taramancos promoveron unha edición dos últimos poemas dela. O volume, titulado Verba que comeza, foi publicado polo concello de Noia e rematado pola poeta en marzo de 1967, dous meses antes de morrer. A súa poética é radicalmente intimista, cunha linguaxe rupturista .
[editar] Produción
[editar] En galego
[editar] En castelán
- Los años pobres. Memoria de guerra e postguerra
- Más allá del tiempo
Estas obras están desaparecidas e coñécense só pola mención feita por Novoneyra.