Vicente Aleixandre
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Vicente Pío Marcelino Cirilo Aleixandre y Merlo (Sevilla 1898 – Madrid 1984) foi un poeta español, pertencente á xeración do 27 e Premio Nobel de Literatura 1977.
[editar] Biografía
Nado no seo dunha familia burguesa andaluza, pasa a súa infancia en Málaga e trasládase a Madrid onde estuda dereito e comercio. En 1917 coñece a Dámaso Alonso, que o inicia na poesía e o pon en contacto coa obra de Rubén Darío, Antonio Machado e Juan Ramón Jiménez. Entre 1920 e 1922 foi profesor de dereito mercantil na Escola de Comercio. En 1925 diagnostícaselle unha nefrite tuberculosa e observa un longo período de descanso e illamento, que aproveitará para ler a poesía de San Juan de la Cruz, Fray Luis de León e Luis de Góngora.En 1926 publica os seus primeiros poemas na Revista de Occidente. A pesar da súa ideoloxía de esquerdas trala guerra civil española permanece en España, aínda que por un tempo non se lle permite publicar.
[editar] Obra poética
No seu primeiro libro, Ámbito (1928), predomina o verso asonantado e a estética da poesía pura ao estilo de Juan Ramón Jiménez. Nos seus seguintes libros, inspirado polos precursores do surrealismo, en especial Arthur Rimbaud e Lautréamont adopta o poema en prosa (Pasión de la tierra, 1935) e o verso libre (Espadas como labios, 1932; La destrucción o el amor, 1933; Sombra del paraíso, 1944), cunha estétita irracionalista e na expresión achégase á escrita automática.
Trala guerra achégase á poesía social, cun estilo máis sinxelo, dúas son as obras máis importantes deste período Historia del corazón(1954) e En un vasto dominio (1962).
Na poesía dos últimos anos volve ao irracionalismo xuvenil, aínda que máis depurado e sereno.