Lei de xurisdicións
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
A Lei de Xurisdicions foi aprobada polo Congreso o 23 de marzo de 1906 e sancionada polo rei Alfonso XIII (1886-1941).
[editar] Historia
A raíz do desastre de Cuba e Filipinas e da conseguinte corrente antimilitarista que se estendera entre as masas populares, os militares reaccionan escudados no monarca obrigando ó goberno de Segismundo Moret a aprobar en 1906 a Ley de jurisdicciones. O que os militares entenden como inxerencia da sociedade civil nos seus asuntos culmina co asalto do exército a dúas publicacións barcelonesas, a satírica "¡Cu-cut!" e o xornal "La Veu de Catalunya".
A lei poñía baixo xurisdición militar os delitos contra os símbolos do Estado Español e incluía as inxurias de palabra ou por escrito. Varios dos artigos supoñían un importante recorte ás liberdades públicas, en particular á liberdade de expresión.
Tanto republicanos coma carlistas opuxéronse a ela. Os partidos catalanistas, interpretándoa como ataque directo a Cataluña, constituirían nese momento a coligación política que se coñeceu como Solidaritat Catalana.
O 23 de febreiro de 1906, cando a lei aínda non era efectiva, Miguel de Unamuno deu unha resonante conferencia no teatro da Zarzuela contra ela ley que só os daquela chamados progresistas históricos querían aprobar.
O evidente deterioro do parlamentarismo poñía o poder en mans do monarca e do corpo de oficiais. Coa ambigua aquiescencia de Alfonso XIII, o capitán xeneral Miguel Primo de Rivera encabezaría en 1923 unha ditadura que persistiría ata 1930. A Lei de Xurisdicions durou ata o 17 de abril de 1931 cando o goberno a derrogou por un decreto, que posteriormente as Cortes converterían en lei.