Wolfgang Amadeus Mozart

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Mozart 1789
Mozart 1789

Wolfgang Amadeus Mozart (1756-1791) foi o neno prodixio por excelencia, como compositor e como intérprete. Aos catro anos recibe leccións de música do seu pai, Leopold, e aos cinco escribe as súas primeiras obras. Con oito compón as primeiras sinfonías e con doce as óperas. O seu pai exhibiuno polas principais cortes europeas, e nestas viaxes coñecerá a Haydn e os músicos de Mannheim. En 1769 entrou ao servizo do arcebispo de Salzburgo, pero a personalidade de Mozart non estaba feita para servir a unha persoa en concreto. O seu espírito liberal chocou cunha sociedade que se resistía a abandonar o Antigo Réxime. Morreu con trinta e cinco anos e foi enterrado nun foxo común.

Índice

[editar] Características da súa obra

Resume a tradición contrapuntística alemá, o melodismo italiano e as conquistas técnicas de Haydn e dos sinfonistas de Mannheim. Foi anovador nas formas e no contido, gozou dunha marabillosa inspiración melódica e foi atrevido na harmonía. Empregou o cromatismo coma elemento de tensión. Nas súas últimas obras, atópase un brote emocional que semella querer emanciparse do Clasicismo.

[editar] Obras

[editar] Óperas

Cultivou a ópera seria, a ópera cómica e o singspiel. Na ópera cómica realizou un fondo estudo psicolóxico dos personaxes humanizándoos. Dentro do singspiel destacan O rapto no serrallo e, sobre todo, A frauta máxica, a translación dos valores da Ilustración e da masonería ao teatro musical.

Na ópera cómica destaca a colaboración do libretista Lorenzo Da Ponte, froito disto foron As vodas de Fígaro, Così fan tutte e Don Giovanni.

La clemenza di Tito é o exemplo máis acabado de ópera seria italiana.

[editar] Sinfonías

Mozart experimentou unha considerábel evolución dende a primeira sinfonía (escrita con oito anos) ata a corenta e un Xúpiter (con trinta e dous). Foise despegando das convencións da época até desenvolver un estilo persoal. A expresividade das seis últimas anúncianos que o Romantismo non tardará en chegar. Mozart deulle unha personalidade propia aos instrumentos de vento, particularmente ao clarinete.

[editar] Concertos

Mozart adoptará xeralmente unha estrutura tripartita: un primeiro movemento con forma sonata, un movemento lento, e un rondó final. O instrumento para o que máis compuxo este xénero foi o piano (el mesmo interpretaba a parte solista, ademais: o seu virtuosismo no estaba ao alcance de calquera), pero tamén o fixo para violino, para trompa ou para clarinete.


[editar] Véxase tamén

Commons
Commons ten máis imaxes sobre:

[editar] Ligazóns externas