Reinado de Fernando VII de España

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Fernando VII
Fernando VII

Tralo Motín de Aranxuez (18 de marzo de 1808), os partidarios de que subise ó trono Fernando VII acadan o seu obxectivo: a abdicación de Carlos IV en Fernando VII. Ante esta situación, Carlos IV pide axuda a Napoleón, quen vendo a debilidade da coroa española decide ocupar o trono. A familia real foi trasladada a Baiona, onde Fernando VII abdica en Carlos IV, que abdica en Napoleón, quen entrega a coroa a Xosé I. Ante isto prodúcense os levantamentos do 2 de maio en Madrid, que se extenden por todo o estado dando lugar á Guerra da Independencia.

Índice

[editar] Volta de Fernando VII a España

En decembro de 1813 Napoleón e Fernando VII asinan o Tratado de Valençay, no que se restituía a Fernando VII no trono español. Tras isto, en 1814, Fernando VII entra en España por Xirona co fin de ir a Valencia, e deste xeito evitar ir a Madrid, onde tería que asinar a Constitución de 1812. Nada máis chegar a España atopa apoios e invitacións para gobernar como un rei tirano e absoluto: o do Xeneral Elio e o dunha serie de deputados que lle presentan o Manifesto dos Persas, no que os 69 deputados pedíanlle ó rei a volta ó absolutismo. Ademáis disto, Fernando VII contaba co apoio e simpatía do pobo.
O rei decide entón restaurar o absolutismo procurando un decreto o 4 de maio de 1814 polo que se declaraba nulo o decreto das cortes e a Constitución promulgada en Cádiz an 1812.

[editar] Primeira etapa absolutista (1814 - 1820)

Coa restauración do absolutismo comeza unha persecución contra os liberáis (partidarios dunha monarquía constitucional), moitos dos cales marchan ó exilio. Isto provoca unha división entre os españois: tradición e pregreso.
Nesta etapa prodúcense varios pronunciamentos e conspiracións liberais que fracasan:

  • Pronunciamento de Espoz y Mina en Pamplona, en setembro de 1814.
  • O pronunciamento de Juan Díaz Porlier, que foi aforcado ó fracasar.
  • Conspiración do Triángulo, tramada por un grupo de masóns, que pretendían secuestrar ó rei para obrigarlle a xurar a Constitución.
  • O pronunciamentom dos Xenerais Lacy e Milans del Bosch en Barcelona.
  • A Conspiración de valencia de 1819.

É tamén nesta etapa cando se produce a Emancipación das colonias americanas.

[editar] Trienio liberal (1820 - 1823)

O 1 de xaneiro de 1820, o tenente coronel Rafael Riego sublévase en Cabezas de San Juan contra o réxime absolutista cunhas tropas que agardaban para ser embarcadas cara a América. O levantamento triunfou cando o exército enviado polo goberno se amotinou en Ocaña. Co triunfo dos liberáis suprímese o absolutismo, quedando Fernando VII como rei tras xurar a Constitución de 1812.
Os liberáis divídense entón en dous bandos: doceanistas ou moderados (que apoiaban á Constitución de 1812) e vinteanistas (que pensaban que dita constitución era moi feble para o que precisaba España). Decrétanse medidas desamortizadoras e anticlericais como a expulsión dos xesuitas, a desamortización eclesiástica e o peche dalgúns conventos e mosteiros.
Danse nesta etapa intentonas absolutistas como a sublevación da Garda Real, que culminarán cando os absolutistas piden axuda á Santa Alianza, que envía ós Cen Mil Fillos de San Luís (ó mando do Duque de Angulema, curmán de Fernando VII) para restaurar o absolutismo.

[editar] Década ominosa (1823 - 1833)

A partir de 1823, coa restauración do absolutismo, prodúcese unha grande represión contra os liberais (ábrense nesta época 20.000 expedientes) e abólese novamente a Constitución de 1812. Danse asemade intentonas ultraabsolutistas contra Fernando VII.
O país pasa por unha crise sucesoria pola falta de fillos de Fernando VII, que pola posibilidade de que tivese unha filla deroga a Lei Salica, que impedía gobernar ás mulleres. Isto non foi aceptado polos partidarios do seu irmán Carlos María Isidro; e co nacemento da futura Isabel II en 1830 e a morte do seu pai en 1833, comezan as Guerras Carlistas.

[editar] Véxase tamén

Outras linguas