Antolín Faraldo Asorey
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Antolín Faraldo Asorey (Betanzos, 2 de setembro de 1823 - Granada, 20 de xuño 1853), foi un escritor e xornalista español, e un dos pais do movemento provincialista galego da primeira metade do século XIX.
[editar] Biografía
Natural de Betanzos, Antolín era fillo de Feliciano Vicente Faraldo e de Francisca Asorey Canda. O seu pai, escribano, era un activo defensor do absolutismo, aspecto que influíu decisivamente na súa ideoloxía.
Estudou, pese aos graves problemas económicos que sufría a súa familia tralo falecemento da súa nai, na Universidade de Santiago de Compostela, obtendo o grado de Bachiller en Medicina en outubro de 1842. Era un gran apaixonado da historia e da lectura, así como un mozo implicado cos problemas do seu tempo, formando parte de múltiples movementos e asociacións públicas da época.
En 1842 incorpórase como xornalista ó xornal O Recreo Compostelano, que dirixía Antonio Neira de Mosquera, e do que pronto se convertería en redactor principal empregando o seudónimo de Abenhumeya.
Entre febreiro e outubro de 1845 funda e dirixe, xunto con José Rúa Figueroa e Antonio Romeu Ortiz, a revista O Porvir. A revista, cuxo subtítulo era Revista da Mocidade Galega, e que na súa cabecera rezaba Todo para Galicia, serve a Faraldo de plataforma para expoñer o seu modelo político de Galicia, sempre mantendo unha liña liberal e |rexionalista. O devandito modelo veríase plasmado coa súa participación na chamada Revolución de 1846, para a cal redacta o 15 de abril de 1846 a proclama de constitución da Xunta Provisional de Goberno de Galicia, da que era secretario.
Fracasado o intento de revolución, o 26 de abril dese mesmo ano vese obrigado a exiliarse en Portugal, xunto a outros compañeiros, a bordo do buque Nervión. O 8 de setembro é condenado en rebeldía polo citado levantamiento, aínda que ó ano seguinte lograría a amnistía, instalándose en Madrid. Alí dirixiu durante un breve período a publicación La Europa, para perderse despois a súa pista histórica ata o seu falecemento en Granada, á pronta idade de trinta anos.
[editar] Pensamento político
Cunha Galicia en crise debido, principalmente, ó intenso centralismo aplicado pola monarquía borbónica, a visión provincialista de Faraldo supúxolle ser recoñecido por autores como Manuel Murguía como "o primeiro e o mellor" dos precursores do chamado Rexurdimento (en Os precursores, de 1865).
O pensamento de Faraldo pode resumirse no seguinte párrafo, extraído da citada proclama de constitución da Xunta Provisional de Goberno de Galicia:
Galicia, arrastrando ata aquí unha existencia oprobiosa, convertida nunha verdadeira colonia da corte, vai levantarse da súa humillación e abatimiento. Esta Xunta, amiga sinceira do país, consagrarase constantemente á engrandecer o antigo reino de Galicia, dando proveitosa dirección ós numerosos elementos que atesoura no seu seo, levantando os cimentos dun porvir de gloria. Para conseguilo esforzarase constantemente en fomentar intereses materiais, crear costumes públicos, abrir as fontes naturais da súa riqueza, decrépita fundada sobre a ignorancia. Espertando o poderoso sentimento de provincialismo, e encamiñando á un só fin todos os talentos e todos os esforzos, chegará á conquistar Galicia a influencia de que é merecedora, colocándose no alto lugar á que está chamado o antigo reino dos suevos.
A través das publicacións nas que colaboraba, Faraldo pretendía xerar na mocidade galega da época unha conciencia da problemática galega, e facíao baseándose no engrandecemento da súa historia, sen dúbida influenciado polo nacente espírito romántico. Nas súas propias palabras, entendía que a medida que Galicia sexa máis coñecida será máis respectada e admirada.
No entanto, o fracaso da Revolución de 1846 e o seu posterior exilio truncaron as súas ilusións políticas, que xa non se plasmarán nos textos por el escritos desde ese momento e ata o seu falecemento.
[editar] Bibliografía
- Ricardo Navas Ruiz, El Romanticismo español. Madrid: Cátedra, 1982 (3.ª ed.)
- Gran Enciclopedia Galega. Tomo 11. Santiago de Compostela, Silverio Cañada Ed. 1974.