Alejandro Mon y Pidal

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Alajandro Mon y Pidal (Oviedo, 1801 - id. 1 de novembro de 1882). Político e xurista español.

Cursou os estudos de Dereito na Universidade de Oviedo. Inquedo pola actividade política, foi Vicepresidente das Cortes Xerais e durante a Rexencia de María Cristina foi nomeado Ministro de Facenda dende 1837 até 1838 e de novo con Narváez entre 1844 e 1846 durante o cal soporta a grave crise económica fa Facenda Pública como consecuencia da Primeira Guerra Carlista. Por un breve lapso de tempo deixa o Ministerio, até que volve a ser nomeado por Francisco Javier de Istúriz até o 1847 derante a Década Moderada do reinado de Isabel II. En 1849 e 1857 volve a ser Ministro de Facenda por curtos períodos de tempo.

Despois de ser embaixador de España en Roma e París rexeitará as ofertas para volver á vida política activa até que o 1 de marzo de 1864 é nomeado Presidente do Consello de Ministros substituíndo a Lorenzo Arrazola no período de crise da Unión Liberal e que soamente duraría nove meses, aínda que para a súa fama quedou a incorporación por primeira vez dunha das figuras máis influíntes na vida política española tras a restauración borbónica como foi Antonio Cánovas del Castillo.

Despois da revolución de 1868 separouse da vida política de maneira definitiva, aínda que foi nomeado Senador vitalicio en 1876.

Reinado de Isabel II de España

Segue a:
Lorenzo Arrazola
Alejandro Mon y Pidal
(1864-1864)

Precede a:
Ramón María Narváez
Presidente do Goberno de España