Ribadeo, Ribadeo
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Índice |
[editar] Santa María do Campo de Ribadeo
As parroquias de Piñeira e Vilaselán o norte, a de A Devesa no oeste e as de Covelas e Ove no sur, xunto coa ría de Ribadeo polo leste, arroupan esta freigresía, pertencente o arciprestazgo do mesmo nome. Os seus 5571 habitantes están agrupados nunha entidade e 4 lugares, cunha densidade media de 2731 hab/km2 (datos do censo do 2004). Tanto a parroquia e moi especialmente a vila de Ribadeo, vense aumentada en número de habitantes ata os 9000; sobre todo nos fins de semana e en periodo de vacacións curtas; cando son as de periodo estival (veran) ou vacacións de Semana Santa, e incluso mesmamente as de Nadal, afluencia de xente vese acrecentada a unhos valores pouco usuais (ate 20000) co resto do ano.
- As entidades de poboacion son as seguintes: Ribadeo (5.571).
- Os lugares (que xeralmente forman parte de algunhas das entidades) son: Cantarrá, Mirasol, Porcillán e A Vilavella. Outras zonas da vila son O Campo e As catro rúas (xeralmente úsase o castelanizado mixto 'as catro calles')
[editar] Situacion xeografica da capital parroquial
Situación xeográfica | |
---|---|
![]() |
|
Mapa de ubicación en Galiza da parroquia Ribadeo, Ribadeo |
|
Concello ó que pertence: Ribadeo |
- Latitude: 43º 32'
- Lonxitude: 7º 02'
- Superficie: 2,04 km²
- Altitude media: 46 m (referencia tomada nos arredores da Casa do Concello-Igrexa parroquial)
[editar] Festas e Lecer
Ribadeo é a parroquia que máis festas celebra o longo do ano. As Patronais de Ribadeo, que teñen como día grande o 8 de Setembro, fanse na honra de Santa María do Campo (patroa de Ribadeo). Pero moito antes desta data ocorren outras festas: o día 16 de xullo celebranse as Festas da Virxe do Carme (patroa dos mariñeiros), cunha procesión de embarcacions pola Ría de Ribadeo, levando a bordo a Virxe. Nesta procesión tirase a auga unha coroa de flores, na memoria dos mariñeiros mortos polo mar. Un pouco mais adiante, o primeiro Domingo de Agosto, celebrase a Xira da Santa Cruz, romaría campestre na hermida do mesmo nome, con concursos de gaitas, bailes, coros, etc... esta calificada de interese turístico. Dentro deste mes, concretamente o 16 de agosto fanse as Festas de San Roque na capela de San Roque. E coma colofón final as do 4 de outubro que son as Festas de honra a San Francisco, na rúa do mesmo nome.
[editar] Historia
A vila de Ribadeo atopase establecida, dende mediardes do seculo XII, no lugar que actualmente se coñece pola entidade de Vilavella. So sabese que a primitiva poboación formou o lugar da Cabanela. Segundo parece ser nun principio esta poboación con alguns pescadores establecidos dende tempos antigos na ribeira e praia que acabou chamándose Cabanela, polas pequenas casiñas onde se refuxiaban os seus habitantes. Os cales, sucesiva e lentamente, propagaronse a poboación da ribeira de Porcillán e dende aquí comezou a estenderse pola zona cara a pendente na que tempo adiante se faría o antigo muro que contivo ata o seculo XIX os límites da vila. Entre os seculos V e VI estás dúas poboación foron abandoadas, e os seus habitantes estableceronse un pouco máis o interior; quizáis houbo dous motivos: 1º) neste punto puido haberse forxado a lenda do "Bispo Santo" no cal as invasión viquingas puideron impulsar a xentes a refuxarse nos cumios dos montes (pero este aspecto é máis refundente no concello de Foz que no de Ribadeo) e 2º) a fundación dunha vila nova o redores do ano 742 coa axuda da carta de Orde de Afonso I, e que sería reforzada ata acadar convertindose en vila en tempos de Fernando II, existente aún a finais do seculo XII.
Co repoboamento do antigo Ribadeo e establecidos na no longo da vila os seus antigos moradores, ou os descendentes deles, a Se episcopal foi trasladada no ano 918 o "lugar competente" (Mondoñedo), pero coma se dixo no artigo principal; andivo de aquí para alá, volvendo a Ribadeo o redores 1199. O bispo baixo cuio governo se fixo o traslado, foi o sucesor de Rabinato. Chamábase Pelaio Cebeira. Alcanzou este prelado o ano 1218, no que morreu e a solicitude do seu pontificado, que disfrutou por espazo de 19 anos, logo dos cales o bispado volveu de novo a Mondoñedo. Hai unha lenda que di que, o bispo Don Pelaio viviu na Cabanela, onde aún existe un edificio en ruinas que o vulgo sinala como o antigo palacio episcopal.
Coas pelexas de Enrique de Trastamara, contra o seu irmán Pedro o Cruel (que acabou con el). Ribadeo acabou transformandose nun condado en 1369, rexido por un cabaleiro francés, Pierre de Villaines, chamado tamén Lobesgue e le Begue. De orixe normanda, que veu a España en calidade das Gandes compañías ou Compañías brancas, contratadas na Francia para face-la guerra contra o rei Pedro I. Pierre de Villaines estivo varios anos coa posesión do condado de Ribadeo. A finais do século co pensamento de marchar ao seu país denacemento, vendeu o condado (que recibira como pago por Henrique II). O comprador da vila de Ribadeo foi Rui López Dávalos. No 1422 e co condado nas súas mans, López Dávalos foi acusado de ofender á súa maxestade, Xoán II e tratar cos mouros para traizoar o seu rei e a súa patria. Caeu en desgracia fuxindo a Valencia e, aínda que foi dado por libre do que o acusaban, os seus bens non lle foron restituidos. Ribadeo permaneciu así libre exercitando os seus foros e institucions locais, a pesar de que o rei a dividiu.
No ano 1431, Ribadeo (xa reunificada uns meses antes) recibe a Rodrigo de Villandrando en título de conde, como premio os servizos que prestou a Xoán II protexendo o rei de Aragón nas fronteiras francesas do seu reino. A morte deste no ano 1448 deixa por herdeiro o seu fillo Pedro de Villandrando e Stúñiga, anos despois, coa morte deste, pasou o seu sobriño Diego Gómez de Sarmiento, primeiro conde de Salinas. Éste vende a carta poboa de Navia no 1551. Pero escasamente 70 anos despois, e por virtude do casamento de Rodrigo de Silva Sarmiento cunha dona pertencente a familia de Híjar, o título de conde de Ribadeo pasa a esta casa ducal, na que persiste ata o ano 1955 que, co falecemento do conde, pasa a Casa de Alba, recibindoa a súa neta.
No 1566 comenzan as primeiras construccións a a escala que pouco a pouco irían dando forma o Ribadeo de hoxe. Foron empedrados alguns dos lugares máis transitados da vila, contanse entre eles a praza pública (da Constitución), as portas da muralla e as entradas dos camiños públicos, que ata 1750 non se volveron tocar. As beirarrúas non se coñeceron en España ata o reinado de Carlos III. Nese tempo foron colocadas nalguns sitios de Ribadeo (fronte o hospital ou na plaza, etc.) No 1851 xa se extenderon a tódalas rúa, a expensas dos veciños. Dende o seculo XVII, as casas contruíronse de mampostería e adoitábase lucir nas frontes das casas, mellor canto máis arriba, a pedra de armas fanfuriñeira, noutros casos eran escudo dos apelidos. Namentres a vila foi ascendendo cara o chan. Fíxose a Praza Maior, o Patín, a rúa dos Fornos e as rueiras transversais. Desta forma quedaba aunada o mar e o mercado, bases principais da vila de Ribadeo. Co mar libre de piratas, a vila seguiu a espallarse, apareceu o lugar da Figueirúa, a rúa de San Miguel e o barrio de Xibraltar. No século XVII fíxose unha capela fóra das portas da vila, non lonxe da do Auga. Era chamada a capela da Misericordia e deu orixe á rúa do mesmo nome que, a finais do XVIII, espallouse ata a ermida da Virxe do Camiño e viuse na obriga de cambia-lo nome polo de San Roque. Da mesma época da construcción da rúa da Misericordia son tamén as rúas dos Ferradores, a da Confitaría e o calexón que baixa da rúa de San Roque a Fonte Nova.
Cara finais do seculo XVIII, a rúa principal que empezaba na Porta da Vila e remataba na de Cabanela. Camouse ata o seculo XVIII Rúa Grande e Rúa Maior; despois foi bautizada co nome de Rúa da Paz. No seu crecemento, fronte a esta rúa estaba a cárcere vella, que facía esquina a travesía do Calexón da cárcere, hoxe Travesía da Paz. No 1858 tamén se sinalou o sitio na horta dos frades para unha nova cárcere, que, co tempo pasaria a chamarse hoxe Casa do Mar. Deste mesmo xeito a rúa de Ares-Ares, chamouse rúa dos Ferreiros; e máis adiante puxeronlle o nome das Angustias e hose xa se chama Antonio Otero e Viejo Pancho.
A finais do seculo XIX foron bautizadas de novo todalas rúas, rueiros, prazoletas e rinconadas de Ribadeo. O calexón da Dichosa pasou a Calexón ou baixada dos perigros, o de Quintana, quedou no Pasadizo de Álvarez Miranda; o do Cura chamouse en San Sebastián; o da Fortuna pasa a baixada a Cabanela; a que ía cara a Fonte Nova quedou en costiña do Bispo Cebeira. A rúa do Hospital, xa no seculo XX foi chamada Villafranca do Bierzo. Da cofradía que tiña o patroado da igrexa da Atalaia tomou o seu nome a rúa da Trinidade. A do Forno que vai da do Padre Feijoo a antiga do Correo, e chamada hoxe de Méndez San Julián. O Patín foi entonces chamado Rincoada das Escolas; a rúa da Pedreira era a rúa de Méndez Núñez; o do Forno do Campo quedou en rincoada de San Francisco; o calexón de Opeana pasou a chamarse costiña do Padre Sarmiento e a da fonte dos Catro-caños, quedou en pasadizo de Fernando o Santo. Tamén con posterioridade, foi sustituido o nome da rúa de Correo polo de Méndez San Xulián, o de Ferradores polo de Reinante e o de Méndez Núñez polo de Clemente Martínez, etc. Seguiron formándose pouco a pouco a rúa de Ares-Ares, a da Trinidade, a Maior, a da Atalaia e unhas cantas mais...
[editar] Monumentos e Obras
Principiaremos o recorrido pola rúa de San Francisco, alí atopamos a Igrexa Parroquial de Santa María do Campo. A igrexa parroquial que dende 1835 leva o nome de Santa. María do Campo, dende que fora abandoada polos monxes franciscanos. De fábrica de mampostería e sillería granítica, consta de nave central cuberta de bóveda sencilla de nervios, capela maior, duas capelas absidais e outras laterais. Frontis con porta gótica do seculo XIV con catro columniñas e capiteis de decoración vexetal, posue unha grande fiestra da mesma época con decoración de puntas de diamante e duas columniñas con capiteis de decoración vexetal, e unha delgada torre-campanario no centro de estilo neogótico. O lado esquerdo hai unha portada gótica moi semellante a principal con decoración angulosa e vexetal nos dous capiteis das suas columniñas. Do interior destacan os arcos románicos que dan acceso a Sala capitular antiga dende o claustro e dous retablos barrocos do seculo XVIII.
Arrimandonos a Procillan e achamos a Capela da Atalaia. É o edificio relixioso máis antigo conservado hoxe en Ribadeo, que data do seculo XII (hai documentos que atestiguan foi reconstruida durante a repoboación que Fernando II fixo no ano 1182), e que foi alterado pola sua reconstrucción a principios do seculo XX. De pranta rectangular, consta de nave, arco triunfal e presbiterio. Frontis coa porta principal gótica do seculo XIV, con adornos en zigzag; sobre a porta, escudo de Ribadeo e espadana dun so vano. Interior: retablo barroco con talas de variada cronoloxía de entre as que destaca a imaxe titular da Santísima Trinidade, retablo dereito barroco e pila de auga bendita montada sobre columna gótica. O caron do templo hai dous canons afincados de pe cos que se reseña que o mirador da Atalaia foi na sua orixe baluarte de defensa da vila. Nesta capela celebraronse ata o seculo XVII os "concellos abertos" da vila. Dende ela divisase o porto de Porcillán.
Xa de volta pola rúa de Amador Fernández, e case que entrando na Praza do Campo, localizamos o Convento de Santa Clara. O mosteiro foi fundado no seculo XIII (pero outros autores prefiren datala do seculo XI), pero con profundas reformas a o longo da sau historia (sobretodo no seculo XIII ou XIV). Conserva como partes máis antigas a igrexa que é do seculo XV. Formada por unha soa nave cuberta con artesonado e arco triunfal oxival, e por un edificio rectangular, cun claustro do seculo XVIII. No seu interior destaca unha lámpara rococó (XVIII) e diversas talas e imáxes dos seculos XVII e XVIII. Grazas as xestions municipais librouse da desamortizacion do ano 1835. Existen outras capelas como a Venerable Orden Terceira, Virxe do Camiño, Guimarán, San Francisco de distintas epocas e intereses.
Xa na Praza España localizamo-la Casa dos Moreno, un edificio modernista construído por indianos: os irmáns Juan e Pedro Moreno. Destaca a decoración xeométrico-vexetal da zona de balcons así como o seu lateral a modo de torre de castelo renacentista. Por outro lado, o tellado caracterizase por reflexa-la luz solar o modo das cúpulas das igrexas ortodoxas. Tamén dos Moreno é a Torre dos Moreno que se atopa na rúa de San Francisco. É o edificio máis representativo da vila de Ribadeo construído a principios do seculo XX (no ano 1905) polos indianos, coma ocorre con outras construccions da zona. De pranta rectangular, consta de cinco prantas, cunha concepción moi avanzada para a época polo emprego dunha estructura mixta de formigón e ferro. Ten un alto perfeccionismo en alicatados, solos de mármore, forxas de ferro e cristaleiras. Destaca especialmente a torre coa sua pequena cúpula sostida por catro cariátides e teito bermellon de cerámica vidriada. É de estilo ecléctico con ornamentacions que apuntan o modernismo, polo que parece sela obra dun discípulo de Gaudí.
O seu carón esta situado o Pazo de Ibáñez. Na actualidade coñecesa como Casa Consistorial ou Pazo Municipal (a contrucción ten estilo neoclásico do seculo XVIII) que, na sua orixe, a finais do seculo XIX, foi residencia do marqués de Sargadelos. Construida sobre unha antiga edificación do ano 1568 e consta dun soportal de tres arcos con balcoada isabelina, fundida en Sargadelos, e catro balcons de frontones triangulares. No seu interior conservanse valiosos lenzos.
Tamén podemos ver en Ribadeo o Castelo de San Damián. Coñecido tamén coma Forte de San Damián, está construído a principios do seculo XVII polo Marqués de Cerralbo, reconstruindose en varias épocas (1744 e 1774) e, sendo entregado, con posterioridade a 1809, o concello para a sua definitiva rehabilitación recentemente. Outro dos atractivos desta vila é o Paseo Marítimo de Ribadeo. O paseo marítimo comenza no Parque Etnográfico de O Cargadeiro (cargadoiro) e chega ata o faro da Illa Pancha. Tratase dunha área axardinada con bancos e estructura con muros de cachotería de lousa. Conta con zonas de descanso, áreas de paseo pavimentadas con laxas de lousa, un mirador voladizo construído en madeira coñecido coma O Cargadeiro (cargadoiro) e unha ponte pola que se accede a Illa Pancha. Tamén conforma parte da Ruta dos Miradores na que se ven bonitas vistas panorámicas da ría de Ribadeo e da costa cantábrica.
Partindo do porto de San Xulián tomamos a estrada da costa. Pasamos por debaixo do ponte dos Santos, e deixando atrás o Castelo de San Damián, continuamos 1,5 kms ata chegar o faro. Entón xa estaremos na Illa Pancha. O faro, con forma cilíndrica acompañado dunha construcción de apoio cadrada con tellado de lousa a catro augas. Nentroques a Ribadeo aun lle queda moito que ofrecernos. Podemos ver a Aduana (feita no seculo XVIII, testimonio dun pasado económico vigoroso), a Casa do Patín (construcción civil máis antiga da vila, da que tan so hai unha fachada), o edificio do Mercado Municipal (construido no 1935, con estructura metálica e composición interesante), o hospital de San Sebastian (que noutrora era a antiga carcere e hoxe chamada Casa do Mar que alberga a escola municipal de música e local da coral polifónica ademáis das oficiñas do Instituto Social da Mariña). O longo do casco urbano, e moi especialmente na rúa de San Roque (na que hai edificios indianos de boa conservacion) aun se conservan fermosas residencias burguesas finiseculares, con influencia indiana.
O redores do ano 1570 foi contruida a Praza Maior ou Praza principal. Xa 1812 por primeira vez chamouse da Constitución, e no 1823, o imporse a reacción fernandina, fou cambiado o nome polo de Praza Real. Entrado o ano 1836 volve a ser cambiado o nome polo de Praza de Isabel II, nome que conservou ata 1869, no que de novo volve a chamarse da Constitución. Este nome volvese a perder durante a guerra civil, nese tempo coñeceuse pola Praza de Xosé Calvo-Sotelo; despois da contenda seguiu perdurando o nome ata a derradeira década do seculo XX, dende ahí é na actualidade, chámase de novo por Praza da Constitución, o cal segue sendo o oficial, aunque o pobo adoutou familiarmente chamarlle Praza de abaixo.
Este lugar non tivo máis que duas entradas ata finais do seculo XVIII, constatadas coma a rúa Maior a da Trinidade. Xa na entrada do seguinte século, levouse a cabo unha nova entrada, proxectada a finais do século anterior (a da rúa de Villandrando) co obxeto de facilita-la circulación dos carros que traían artígos para os mercados, pero e mesma rúa colleu maior importancia o estar construida nela a Casa Consistorial de Audiencia, que foi reedificada nos derradeiros anos do século XVIII. Por aqueles tempos puxoselle unha balcoada de ferro que perdura hoxe, fabricado en Sargadelos; hoxe na actualidade é un Xulgado.
Moi cerca da primeira estaba unha coñecida chaira, que servia para que os veciños fixesen ejercícios militares e os vellos xogasen os birlos. Dábanlle o nome de Campo da Vila; noutras chamouse tamén Campo de Santa María e Campo de San Francisco, todo segundo se falase da parte na que esta a antiga igrexa, ou na que existía o convento de franciscanos. Xa entrados nos anos 1780, o campo público adoitaba selo paseo de maior recreación do pobo, ata se celebraban nel as romarias. Pero existían polos redores unha serie de cosntruccións que, por decilo dun xeito, perxudicaban o ornato público, destruironse algunhas, en especial unha torre "famosa pola súa Fealdade" que estaba construida no mesmo campo, corforme os planos de Francisco Andina, para conter un reloxio e unhas campás que habia sobre a porta da vila. Hoxe en día o sito denominouse Praza do Campo.
En canto a Fortaleza e a Muralla hai que supoñer que foron construidas en tempos dos primeiros condes; quizais en tempos de Pierre de Villaines, si se xuzga pola pedra de armas que había nunha das torres da fortaleza. A traves de divesas fontes coñecese que a Fortaleza construiuse a escasa distancia da Igrexa de Santa María, e estaba formada por duas torres de pranta cadrada, unidas por unha muralla de 14'200 metros de alto e 2'500 metros de media en groso (que por aquel entonces medianse en varas, cuia medida de lonxitude equivalente a 835 mm), que hacía un patio rectangular, en cuyos ángulos norte e leste levantabanse as torres. O parecer estaba cercada no conxunto cunha muralla máis baixa e menor gorsor que a primeira, e separada desta por un foso. O conxunto tiña unhos 30'000 metros de fronte por 21'700 metros de fondo. A entrada principal abríase na muralla interior, e fronte ela, na exterior, estaba a "Porta do Campo", que tiña acceso por unha pequena rampa.
En canto as torres, a máis pequena estaba destinada, nos bos tempos do condado, a habitación do vigario maior. A maior, chamada Torre Xulia, era destinada a residencia dos representantes dos condes no señorío, a cárcere e a depósito de armas e municions. A cárcere estivo primeiro no alto, e posteriormente no soto. No 1549 entra en funcionamento unha nova cárcere no Calexón da Cárcere, despois Travesía da Paz. No 1840 o conde de Ribadeo, duque de Híjar, puxo en venda a fortaleza, que foi comprada en 20.000 reais por Antonio de Casas. Outro veciño, concelleiro, fixo a reclama para Ribadeo a propiedade do vello edificio. O concello acordou que non había lugar para deliberar sobre a reclama da fortaleza, e comenzou o derrubamento desta polo seu novo dono. Caeu a torre pequena. A torre Xulia foi dada en ruiñas dende 1796. Anos máis tarde compraron a propiedade da fortaleza e os demáis bens os acaudalados ribadenses, residentes en Bos Aires (segundo outros autores en Cuba), Juan e Pedro Moreno Ulloa. No 1916 foi derrubada o facerse os cementos do chamado palacio dos Moreno.
En canto a muralla, construida tamén en tempos dos primeiros condes, estaba deseñada para resistir un asedio longo, aunque o concello no ano 1771 cría que era "tan precisa coma inexcusable para o tránsito e o uso en cualquera invasión que ocurrise dos enimigos". Tiña unhos 3'300 metros de ancho e entre 2'500 e 3'300 metros de altitude. Estaba formada por duas paredes paralelas, cada unha de 46 a 70 cms. de espesor, en cuia feitura dentre elas botanronse cascallo e area, que coa humedade producían nos pasos barrigas, gretas e afundimentos, ocasionando non poucos gastos, que eran pagados a partes iguais polo conde e o concello. A muralla arrancaba do ángulo leste da fortaleza, e tiña un postigo a poucos pasos desta. Baixaba en línea recta cara Cabanela, polos terreos que hoxe ocupan as casas da rúa de Ibáñez. Sobre desta parte da muralla fixose o redores do 1545 un camiño almenado, que comunicaba a fortaleza e o aldea de Cabanela cando non existía a rúa mencionada.
Fronte a aldea, final da rúa que hoxe é a de Méndez Sanxulián e que primitivamente se chamou polo nomes de Rúa Travesa e logo rúa do Correo, xa que nela estivo a primeira estafeta que houbo na vila, abríase na muralla a Puerta Cabanela, nomeada tamén Porta do Canónigo, quizais por estar próxima a casa do matrimonio Bela, na cal vivía "o canónigo presbítero sarense". Esta porta foi derrubada a finais do seculo XVIII. Na parte alta de Cabanela, onde hoxe apercibense restos da muralla, ésta iba a empotrarse na Atalaia, na que quedaba interrumpida, porque alí o alto acantilado a facía completamente innecesaria. Un postigo establecía a comunicación entre a Atalaia e o barrio que, segúndo a tradición, tivo o seu palacio o bispo Cebeira. Reaparecía a defensa da vila fronte a onde está hoxe a derradeira casa da rúa Armando Pérez Martínez (noutrora rúa da Paz), sobre a Cova da Vella, nome que levaba a porta que alí había; tamén coñecida coma Porta da Pena. Xa máis abaixo, en Porcillán, estaba a Porta de Santo Domingo. Chamada así pola tradición que dicía que por aquel lugar pasara este santo varón cando veu embarcarse o porto de Ribadeo para emprende-la cruzada que contra os albixenses dictou o Papa Inocencio III. A Porta de Santo Domingo era baixa e estreita, e por enriba dela había un camiño que tiña acceso pola escaleiriña aberta na muralla. Foi derrubada no 1799. Neste sitio tiña a muralla un baluarte con troneiras e pasamuros, compretándose a defensa, cando se temía un ataque de corsarios, con cestones e trincheiras.
En fronte a Guimarán había outra porta que foi cerrada a principios do seculo XVII. Dende aquí seguía a muralla paralelamente os límites da parroquia de Ribadeo, polo que hoxe se chama Trasdacerca, onde existe en bastante bo estado. A muralla subía polo que actualmente se coñece por Costanilla do Padre Sarmiento, abrindo unha porta, a Porta da Auga, sobre a rúas de Viejo Pancho e Antonio Otero que noutrora tivo diversos nomes (das Angustias; dos Ferreiros; e de Ares-Ares). Do lado da Fonte-Nova, no sitio que non é fácil de precisar, había (o menos nos seculos XVI e XVII) un baluarte, o que se lle daba o nome de Celada. Dende a Porta da Auga (derrubada no ano 1837), a muralla seguia pola actual praza de Álvarez Miranda, e sobre a rúa Grande ou Maior abriase a porta principal, chamada Porta da Vila, que no seu caron celebraronse ata o seculo XIX, e que foi tamén derrubada, os mercados de lenzos, estopas, frutas e legumes. Nesta porta, onde estivo pintado o escudo da vila, fixabanse os bandos e demáis papeis que podían interesar as xentes. Sobre ela había unha torre coas campas e o reloxio público; tanto aquelas coma éste foron trasladados o longo da década do ano 1830. A torre chamada "do reloxio". Derrubada a porta, o conde de Ribadeo fixo a reclama dos materiais, que non lle foron concedidos.
A muralla, dende a porta principal turraba cara a rúa do Castelo, que nacía na rúa Grande e esgotaba na Praza Maior. Esta parte da cerca, que tiñaa almenaxe e parapetos, sufriu os máis encarnizados asaltos... dos veciños que dende comenzos do seculo XVIII dedicaronse a arrancar pedras para aproveita-las na construcción das casas de por alí. Seguiu caendo pouco a pouco e no seculo XIX decretouse o derrubamento xeral salvándose, para mostra, os dous pedazos da que queda feita a mención. É todo o que resta da muralla e fortaleza doado por Xoán II o famoso Villandrando.
[editar] Lugares da parroquia de Ribadeo
Lugares da parroquia de Ribadeo no concello de Ribadeo (Lugo) | |
---|---|
Cantarrá | Mirasol | Porcillán | Ribadeo | A Vilavella |
[editar] Parroquias de Ribadeo
Galicia | Provincia de Lugo | Parroquias de Ribadeo | |
---|---|
Arante (San Pedro) | Cedofeita (Santa María Madanela) | Couxela (Santiago) | Covelas (San Vicente) | A Devesa (Santalla) | Ove (San Xoán) | Piñeira (San Xoán) | Ribadeo (Santa María) | Rinlo (San Pedro) | Santalla de Vilausende (Santalla) | Vilaframil (San Lourenzo) | Vilaselán (Santa María) |