Langtímaefling

Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu

Langtímaefling er styrking tengsla á milli tveggja taugafrumna. Langtímaefling er talin undirstaða minnis í heilanum. Fyrirbærið var fyrst fundið í dreka, heilastöð í randkerfinu, af Terje Lømo árið 1966.

Þessi grein er stubbur sem ekki hefur verið settur í undirflokk.
  Þú getur hjálpað til með því að bæta við hana, eða með því að flokka hana betur.