Weihnachte

Us de Wikipedia

Hee di Sigg_is_op Bönnsch
(Sigge op Bönnsch)
unn jeshrivve wii_mer_t_shprish
(mieh Sigge jeshrivve wii_mer_t_shprish)


Weihnachte fiere de Christe de Jeburt vum Jesus vun Nazaret, en dämm se de Messias d'r Soun vum Herrjott sin. Et eß noh Ostere un Pingste et wichtichste Fess vum Johr. En d'r Wesskirch mem Gregorianische Kalender weed et am 25. Dezember, en d'r Osskirch mem Julianische Kalender am 7. Januar jefiert.

Weijl Weihnachte en d'r Kirch e Huhfess eß, fängk et met e_ner Waach medden en d'r Naach, d'r Chrismett, aan. En Kölle weed dat besonders fesslich jemaat: Kuurt vür Zwölef fängk d'r Decke Pitter vum Dom aan ze lügge, un all Kirchejlocke vun d'r Stadt stimme noh un noh en singe Klang en.

Fess met Weihnachte verbunge eß d'r Helichowend aan dämm me met d'r Famellisch öm d'r Chrisboom met_e_nem Krippsche setz, sich beschenk un joot esse un drinke deijt.

En d'r Kirch, em Radio, em Fernsehe un och Zehuus weed de Weihnachtsjeschich vürjedraare:



[Ändere] Et Weihnachtsevangelium (Lukas 2, 1-20) Latein/Bönnsch

De Jeburt voum Jesus Christus
De Jeburt voum Jesus Christus

(1) Domols, en dänne Daare, doh erleet de Kaiser Aujustus eh Jesetz, dat se de jannze Welt opschriewe un zälle soullte.
(2) Et wor et ierschte mol dat se jezällt hann un wor zo dä Zick, als Quirinus de Överste voun Syrien wor.
(3) All jingen se hin, sich opschriewe ze losse, jeder in sing Stadt.
(4/5) Och Joseph trock met Maria, singem Mädche, dat in Ömständ wor, voun Nazareth in Galiläa erob noh Judäa, en die Stadt voum Könning David, noh Bethlehem, öm sich doh endraare ze losse. Se mooten dohin, weijl de Joseph voun doh eß; us dämm Huus un d'r Famellisch voum Könning David.
(6) Als se äwer in Bethlehem anjekoumme woore, passerde et, dat die Daach voun de Ömständ ze end jinge. Maria kräät ihr Kind. Dat Kind wor eh ne Jung un het ierschte Kind, dat se ze Welt jebraach hat.
(7) Se däät em Windele öm un laat en in en Vooderkripp, weijl se en eh ne Härbersch keene Platz jefunge hatte.

(8) Un en dä säleven Jäjend wore Hirte om Feld, die heelten Naachwaach beij ihre Schööv.
(9) Doh troot eh ne Engel voum Herrjott zo inne, dat inne de janze Praach voum Herrjott im Jesech jeschrewe stount. Se woore ersch bang,
(10) äwer dä Engel saat zo inne: Sed net Bang! Denn ich bränge üsch en jruße Freud voun der all Lück jet hann soulle.
(11) Denn hück eß üsch in der Stadt voum Könning David de Heiland jeboore, de Messias, uuse Herr.
(12) Dat soullt'r als Zeijche hann: Ihr weerd eh Kind finge, dat en Windele jeweckelt en eh ne Vooderkripp litt.
(13) Un op eemol woren beij dämm Engel noch janz veel andere Engel, su vell dat me se net zälle kounnt. Die dääten de Herrjott lobe und sprooche:
(14) IIhr soull em Herrjott em Hemmel sin, un die Minsche op d'r Äärd, die jooden Willens sin, soulle Vridde hann.

(15) Un als die Engel widde voun inne zeröck in de Hemmel jejange woore, saaten de Hirte zo sich: "Loot uns noh Bethlehem jonn un luure wat de Herrjott uns opjedraare hätt."
(16) Se maaten sich iilich op de Wääsch un fungen Maria un Joseph un het Kind, dat en eh ne Vooderkripp looch.
(17) Als se et äwer jesen hatte, saaten se alle Lück dat, wat me inne voun dämm Kind jesaat hat.
(18) Un all die et jehuurd hatte, hann sich jewoundert wat die Hirte verzoolte.
(19) Maria äwer hätt all die Wöörd in ihrem Hätz bewaart.

(20) Die Hirten jingen zeröck un sungen em Herrjott eh Leed, für all dat, wat se jehüürdt un jesenn hatte, su wie et inne jesaat wudde wor.

En ander Sproche