Plinio Guidoni
From Wikipedia
Plinio Guidoni (1922-1994)
Næo a Camoggi in to 1922 Plinio Guidoni o l'ha innovoö a poexia zeneise in scio l'esempio de i meistri forseti Thomas Stearns Eliot o Stephane Mallarmé. A soa a l'è a poexia de a pòula che a non dixe e non asconda, ma a fâ segno e misteiosamente allue a mondi desconosciùi, a o de là de e appaense.
Guidoni o l'è stæto deportoö in Germania durante a segonda guæra mondiâ e i effetti de questa drammatega esperiensa se aretrovan in ta soa opera comme in ta poexia Maccaia, nuvie basse, bollezzumme.
Se arecorda tra e soe opere A çittæ deserta (1969), L'ostaia (1978), Sette corali ((1982) e Controvento (1990).
Guidoni o l'è stæto ascì autô de testi tiatrâ dovve se sente a influensa de o tiatro de l'assurdo, speçialmente de Beckett e Pinter.Tra e soe opere tiatrâ se arecordan: Briscola, A vëgia ostaja do Baccan, I Caroggê, Zovena cö parasö , A camoa e Il magazzino (in italien)
Poexie:
- Umide ciumme
- Orba de l'astrolabio
- Das alte jahr vergangen ist
- Festa a-o Palaçio do Prìnçipe
- Maccaia, nuvie basse, bollezzumme
- L'ægua a l'è storbia
- Passaggio de l'òmmo
- Sigfried Richter
- A stissa
- Desarmo
- Lamento pe-a çivetta
- A çittæ deserta
- Facce de chissà chi
- Scheuggio ferrâ
- Gallette e salacche
Opere tiatrâ:
- Un brano de o dramma Briscola (tiatro)
Da o scito de:Alessandro Guasoni
Categories: Lettiatùa | Poexia | Tiatro