กล้องโทรทรรศน์

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

กล้องโทรทรรศน์ (telescope) คืออุปกรณ์ที่ใช้ขยายวัตถุท้องฟ้าโดยอาศัยหลักการรวมแสง เพื่อให้สามารถมองเห็นวัตถุท้องฟ้าที่ไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า หรือทำให้มองเห็นได้ชัดขึ้น และมีขนาดใหญ่ขึ้น

กล้องโทรทรรศน์ทำหน้าที่รวมแสงจากพื้นที่ทั้งหมดของหน้ากล้อง เพื่อนำมาสร้างภาพที่สว่างมากขึ้น จึงทำหน้าที่เสมือนช่วยเพิ่มพื้นที่รับแสงของรูม่านตาให้มีขนาดใหญ่ขึ้น จากสมการพื้นผิววงกลม พื้นที่รับแสงของกล้อง = πr × (รัศมีหน้ากล้อง)2

[แก้] ประเภทของกล้องโทรทรรศน์

กล้องโทรทรรศน์แบ่งออกตามหลักการรับแสงได้ 2 ประเภทคือ

  1. กล้องหักเหแสง หลักการทำงานคือใช้เลนส์ 2 ตัว ตัวหน้าเรียกว่าเลนส์ใกล้วัตถุ มีทางยาวโฟกัสยาว ตัวหลังเป็นเลนส์ใกล้ตา ทางยาวโฟกัสสั้น
  2. กล้องสะท้อนแสง อาศัยกระจกเว้าสะท้อนแสงเข้าสู่เลนส์วัตถุ โดยแบ่งออกเป็นแบบย่อยหลักๆได้ 2 แบบคือ
    1. แบบนิวตัน จะใช้กระจกระนาบหรือปริซึม วางทำมุม 45 องศาที่หน้ากระจกเว้า เพื่อสะท้อนแสงออกไปสู่เลนส์ตาที่อยู่ด้านนอก
    2. แบบแคสสิเกรน จะใช้กระจกนูน วางไว้หน้ากระจกเว้า เพื่อสะท้อนแสงออกทางด้านหลังของกล้อง(กระจกเว้าจะมีรูตรงกลาง)

[แก้] กำลังขยาย

กำลังขยายของกล้องโทรทรรศน์จะเท่ากับ ความยาวโฟกัสเลนส์ใกล้วัตถุหรือกระจกเว้า]] / โฟกัสเลนส์ใกล้ตา และความไวแสงเท่ากับ ความยาวโฟกัส / ขนาดหน้ากล้อง

[แก้] ดูเพิ่ม


ดาราศาสตร์ กล้องโทรทรรศน์ เป็นบทความเกี่ยวกับ ดาราศาสตร์ หรือ จักรวาลวิทยา ที่ยังไม่สมบูรณ์ ต้องการตรวจสอบ เพิ่มเนื้อหา หรือเพิ่มแหล่งอ้างอิง คุณสามารถช่วยเพิ่มเติมหรือแก้ไข เพื่อให้สมบูรณ์มากขึ้น
ข้อมูลเกี่ยวกับ กล้องโทรทรรศน์ ในภาษาอื่น อาจสามารถหาอ่านได้จากเมนู ภาษาอื่น ด้านซ้ายมือ