การเขียนโปรแกรมแบบโปรโตไทพ
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
การเขียนโปรแกรมแบบโปรโตไทพ (Prototype-based programming) เป็นการเขียนโปรแกรมเชิงวัตถุชนิดหนึ่งซึ่งไม่ใช้แนวความคิดเรื่องคลาส การใช้ซ้ำพฤฒิกรรมของวัตถุทำได้โดยการโคลนวัตถุแม่แบบที่มีอยู่แล้ว
ตัวอย่างดั้งเดิมและเป็นที่ยอมรับที่สุดของการเขียนโปรแกรมแบบโปรโตไทพคือภาษาSelf ซึ่งพัฒนาโดย David Ungar และ Randall Smith อย่างไรก็ตามการเขียนโปรแกรมแบบโปรโตไทพ ได้รับความนิยมอย่างมากเมื่อไม่นานมานี้และถูกนำไปใช้ใน ภาษาจาวาสคริปต์ Squeak เมื่อใช้วิวเวอร์เฟรมเวิร์คจัดการกับส่วนโปรแกรมแบบ Morphic Cecil NewtonScript Io MOO REBOL Kevo และภาษาอื่นๆ อีกมากมาย
[แก้] ภาษาโปรแกรมแบบโปรโตไทพ
- ABCL/1, ABCL/R, ABCL/R2, ABCL/c+
- Agora
- Cecil
- Cel
- ECMAScript a.k.a. ActionScript, DMDScript, ภาษาจาวาสคริปต์ (เคยชื่อ Mocha และ LiveScript มาก่อนตามลำดับ), JScript
- Factor
- Io
- Lisaac
- Lua
- MOO
- NewtonScript
- Obliq
- OpenLaszlo
- REBOL
- Self
- Slate
- Squeak เมื่อใช้วิวเวอร์เฟรมเวิร์คจัดการกับส่วนโปรแกรมแบบ Morphic
- TADS
![]() |
การเขียนโปรแกรมแบบโปรโตไทพ เป็นบทความเกี่ยวกับ ซอฟต์แวร์ หรือโปรแกรมคอมพิวเตอร์ ที่ยังไม่สมบูรณ์ ต้องการตรวจสอบ เพิ่มเนื้อหา หรือเพิ่มแหล่งอ้างอิง คุณสามารถช่วยเพิ่มเติมหรือแก้ไข เพื่อให้สมบูรณ์มากขึ้น ข้อมูลเกี่ยวกับ การเขียนโปรแกรมแบบโปรโตไทพ ในภาษาอื่น อาจสามารถหาอ่านได้จากเมนู ภาษาอื่น ด้านซ้ายมือ |