กลกลอน

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

บทความนี้ต้องการเก็บกวาด ตรวจสอบ ปรับปรุง แก้ไขรูปแบบ เพิ่มแหล่งอ้างอิง ใส่หมวดหมู่ หรือภาษาที่ใช้
ส่วนใดส่วนหนึ่งหรือในหลายส่วนด้วยกัน
คุณสามารถช่วยตรวจสอบ และแก้ไขบทความนี้ได้ด้วยการกดที่ปุ่ม แก้ไข ด้านบน
กรุณาเปลี่ยนไปใช้ป้ายข้อความอื่น เพื่อระบุสิ่งที่ต้องการตรวจสอบ หรือแก้ไข
ดูรายละเอียดเพิ่มเติมที่ วิธีแก้ไขหน้าพื้นฐาน คู่มือการเขียน และ นโยบายวิกิพีเดีย ซึ่งสามารถดูตัวอย่างบทความได้ที่ บทความคุณภาพ และเมื่อแก้ไขตามนโยบายแล้ว สามารถนำป้ายนี้ออกได้

กลกลอน

ภาพ:Untitled-42.jpg


บทกลอนเป็นมรดกทางวัฒนธรรม ที่มีเอกลักษณ์และทรงคุณค่ายิ่ง


นอกจากนี้ยังสะท้อนให้เห็นถึงความรู้สึกของผู้ที่ถ่ายทอด  ที่ต้องการสร้างความเพลิดเพลิน  พลัง  ความแข็งแกร่ง  ผ่านตัวอักษรได้อย่างน่าอัศจรรย์  

“ผลงานกวีเพชร”คงจะบอกหลายๆสิ่ง หลายๆอย่างให้กับผู้อ่านได้เป็นตัวอย่างในการรังสรรค์บทกวีของตนเอง ทำให้เกิดแนวคิดในการสร้างสรรค์ผลงานต่อไป

                  กลอนแปดมีชื่อเรียกได้  สามอย่าง   อาทิ  กลอนแปด  กลอนสุภาพ  กลอนตลาด  เป็นกลอนที่อยู่ในความนิยม เช่นกลอนอวยพรงานสมรส ตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบันและอนาคต 
ผู้ขึ้นชื่อลือนามว่าแต่งกลอนแปดได้ไพเราะเหมาะสมที่สุด  คือ
                                      "สุนทรภู่"  บรมครูแห่งวงการกลอนสุภาพ
            กวีมีอยู่สองรูปแบบเรียกว่าปฏิภาณกวี  และจินตกวี



บทกลอน 1

    ถ้าไม่มีครูกลอนสุนทรภู่     

กี่คนรู้รักงานสานสร้างศิลป์ เกียรติศักดิ์งดงามนามระบิล ทั่วแผ่นดินดื่มดำถ้อยคำครู


บทกลอน 2

    ถ้าแคบนักมักคับขยับยาก

ถ้ากว้างมากไม่มีที่ใส่สม ถ้าเบานักมักคล้อยลอยตามลม ถ้าหนักนักมักจมใต้บาดาล

ภาพ:klon1.jpg

บทกลอน 3

  อันความชั่วมัวหมองไม่ต้องมาก

เพียงแค่กากมันต้องก็หมองศรี ชั่วเพียงครั้งคนด่าทั้งตาปี ตายเป็นผียังไม่พ้นคนนินทา


บทกลอน 4

  ดูตะวันนั้นไม่ผิดชีวิตคน

เปลี่ยนเวียนวนขึ้นลงตรงเบื้องหน้า ชีวิตหนอชีวิตอนิจจา มินานช้าร่างคงล้มทับถมดิน เลิกละโมบโลภหลงปลงเสียเถิด สิ่งประเสริฐใช่อยู่ที่มีทรัพย์สิน ความเมตตากรุณาเป็นอาจินต์ นำชีวินผาสุขทุกวันคืน บทกลอน 5

    เจ้าสุนัขแสนรู้ผู้น่ารัก

มันประจักษ์ว่าเพื่อนตายร่างกายนิ่ง ช่วยขุดหลุมเร็วไวไม่ทอดทิ้ง คาบ ดึง กลิ้ง เพื่อนลงนอนอ่อนกายา คนบางคนอาจต่ำช้ากว่าสุนัข ขาดความรักความจริงใจไร้คุณค่า ลืมพระคุณบิดาและมารดา ไม่อายหมาตัวนี้บ้างก็ช่างคน

[1]เพชรกวี