อักษรยาวี

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

ตัวอย่างอักษรยาวี
ตัวอย่างอักษรยาวี

อักษรยาวี เป็นอักษรที่ใช้เขียนภาษามลายูโดยได้ดัดแปลงจากอักษรอาหรับ (อารบิก) นักปราชญ์คนหนึ่งของปัตตานี ชื่อ ชัยคฺ อะฮฺมัด อัล-ฟะฏอนีย์ ได้วางกฎเกณฑ์การใช้อักษรยาวีเพื่อใช้เป็นมาตรฐานในการเขียนภาษามลายูในท้องถิ่นนี้ ในอดีต โลกมลายูใช้อักษรญาวีมาช้านาน ก่อนที่จะเปลี่ยนไปใช้อักษรรูมี

ปัจจุบันชาวมุสลิมในประเทศไทยที่พูดภาษามลายู นิยมใช้อักษรยาวีบันทึกเรื่องราวในศาสนา และการสื่อสารต่าง ๆ ส่วนนักเรียนในโรงเรียนปอเนาะ หรือโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลาม จะเริ่มเรียนอักษรยาวีสำหรับอ่านเขียนภาษาอาหรับ (ภาษาในคัมภีร์อัลกุรอาน)ตั้งแต่ยังเยาว์ อักษรญาวียังคงใช้กันอยู่บ้างในมาเลเซีย บรูไน และสุมาตรา

คำว่า ยาวี นั้นมาจากคำว่า jawa หมายถึง ชวา นั่นเอง ทั้งนี้ก็เพราะชาวชวาได้อพยพมาตั้งถิ่นฐานในมะละกาและปัตตานี ได้นำอักษรอาหรับดัดแปลงมาเผยแพร่ และในที่สุดได้รับมาใช้ในชุมชนที่พูดภาษามลายูปัตตานีมาช้านาน

เป็นที่น่าสังเกตว่า ยังมีความสับสนในการเรียกชื่ออักษรยาวี และภาษามลายู ว่า “ภาษายาวี” แม้กระทั่งในหมู่ผู้พูดภาษามลายู ทว่าความจริงแล้ว ไม่มีภาษายาวี มีแต่อักษรยาวี และภาษามลายู

[แก้] ตัวอย่างการเขียนอักษรยาวี (เขียนจากขวาไปซ้าย)

วันจันทร์ (อิสนิน) اثنين
วันอังคาร (เซอลาซา) ثلاث
วันพุธ (ราบู) رابو
วันพฤหัสบดี (คามิส) خميس
วันศุกร์ (จุมอัต) جمعة
วันเสาร์ (สับตู) سبتو
วันอาทิตย์ (อาฮัด) احد


[แก้] เพิ่มเติม