ซังกุง
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ซังกุง เป็นชื่อเรียกของ ข้าหลวงหญิงในราชสำนักของประเทศเกาหลีในสมัยราชวงศ์ลี ซึ่งเป็นช่วงที่เกาหลีปกครองระบอบสมบูรณาญาสิทธิราช โดยการที่จะเป็นซังกุงได้นั้นต้องเป็นนางกำนัลมาเสียก่อน
สารบัญ |
[แก้] นางกำนัลในราชสำนัก
นางกำนัลในราชสำนักนั้นถือเป็นตำแหน่งที่มีความสำคัญยิ่ง และยังเป็นกลไกหลักในการรับผิดชอบห้องเครื่องและเครื่องเสวยสำหรับกษัตริย์ และเชื้อพระวงศ์ เครื่องเสวยที่มีคุณประโยชน์ต่อพระวรกายคือสิ่งที่ต้องคำนึงถึงเป็นสิ่งแรกดังนั้นนางกำนัลทั้งหลายที่มีหน้าที่ในการปรุงอาหารจะต้องพิถีพิถัน และมีความชำนาญในการประกอบอาหารเป็นอย่างดี
[แก้] ตำแหน่งของนางกำนัล
นางกำนัลที่เข้าสู่วังหลวงในช่วงแรก จะต้องผ่านการฝึกอบรมทักษะ และกฎระเบียบต่างๆ ของราชสำนักอย่างเคร่งครัด เมื่อายุครบ 15 ปี ก็จะได้เลื่อนขั้นเป็นนางกำนัลฝ่ายใน ส่วนการเลื่อนขั้นในแต่ละครั้งจะมีการทดสอบและแข่งขันกัน ฉะนั้นนางกำนัลทุกคนต้องสั่งสมบารมี และรวบรวมพวกพ้องให้มีเสียงข้างมากที่สุดเพื่อจะได้มีอำนาจเหนือบรรดานางกำนัลในลำดับชั้นเดียวกันเอง
[แก้] ลำดับชั้นของนางกำนัล
นางกำนัลของเกาหลีมีแบ่งหลายระดับ ระดับสูงสุดคือ " ซังกุงปกครอง " มีหน้าที่ดูแลตรวจตราทุกอย่าง ในวังหลวง ถัดมาก็คือ " รองซังกุงปกครอง " " ซังกุงรับบัญชา " " ซังกุงพี่เลี้ยง " " ซังกุงสาวใช้ " และ ทุกแผนกก็จะมีหัวหน้าซังกุงอีกคนคอยกำกับดูแล ในวังของเกาหลี มีนางกำนัลประมาณ 600 คน
การจะเป็นซังกุงได้นั้น นอกจากมีประสบการณ์และผลงานโดดเด่นแล้ว ยังต้องมีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดี เพราะพวกเธอมีหน้าที่ดูแลความเป็นอยู่พระราชา ถ้าเจ็บไข้ได้ป่วยก็ต้องออกจากวัง ให้คนอื่นมาเป็น แทน ผู้ที่เป็นซังกุงในระดับสูง แม้ป่วยก็บอกใครไม่ได้ หรือไม่ก็ต้องให้คนสนิท หรือญาติพี่น้องมาทำ งานแทน ถึงรักษาอำนาจของตนให้คงอยู่ไว้ได้
[แก้] การแต่งกายของนางกำนัล
นางกำนัลฝ่ายใน สวม สีเขียวเป็นหลัก นางกำนัลที่ดูแลต้นเครื่อง สวม สีแดงเป็นหลัก นางกำนัลชั้นเล็ก สวม สีชมพูเป็นหลัก
ส่วนนางกำนัลผ่านการแต่งงานมาแล้วต้องสวมที่ครอบผมซึ่งทำจากผมปลอม (ในอดีตจะต้องไว้ผมยาวและถักเปียจนพันรอบศีรษะหลายชั้นได้) ถ้าที่ครอบผมมีขนาดใหญ่อลังการ และสวยงามเท่าใด ก็จะแสดงได้ถึงฐานะชาติตระกูลดี
นางกำนัลชั้นสูงนั้นแม้จะมีห้องพักรับรอง และมีบริวารคอยรับใช้อย่างสุขสบายก็จริง แต่ยามใดที่เจ็บไข้ถึงขั้นรุนแรงนางกำนัลเหล่านั้นก็จะถูกส่งตัวออกจากวังหลวงโดยทันที เพราะนอกจากกษัตริย์ และ เชื้อพระวงศ์ในราชสำนักแล้ว ผู้อื่นไม่สามารถตายในวังได้ถือเป็นประเพณีปฏิบัติกันมาช้านาน กฎเหล็กดังกล่าวจึงสร้างความเศร้าโศก และสะเทือนจิตใจในช่วงบั้นปลายชีวิตของบรรดานางกำนัลเป็นที่สุด