อักษรสูง

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

สถานีย่อย:ประเทศไทย

ในการจัดหมวดหมู่ไตรยางศ์ อักษรสูง หมายถึง พยัญชนะกลุ่มหนึ่งที่มีรูปปกติเป็นเสียงสูงทั้งหมด ซึ่งเป็นการพิจารณาเฉพาะรูปพยัญชนะเท่านั้น โดยมีจุดมุ่งหมายเพื่อให้ผันเสียงวรรณยุกต์ไปในแบบเดียวกัน อักษรสูงมีทั้งหมด 11 ตัว ได้แก่ , (เลิกใช้), , , , , , , , , และ

สารบัญ

[แก้] การผันวรรณยุกต์

[แก้] คำเป็น

  • คำเป็นที่ใช้อักษรสูงเป็นพยัญชนะต้น จะมีพื้นเสียงเป็นเสียงจัตวา เช่น ขาว ฉัน ถู ผี ไฝ เสือ หู ฯลฯ
  • เมื่อผันด้วยไม้เอก จะมีเสียงเอก เช่น ขู่ ขี่ ฉี่ ถ่อม ผ่อน ใฝ่ เสื่อ โห่ ฯลฯ
  • เมื่อผันด้วยไม้โท จะมีเสียงโท เช่น ไข้ ถ้า ผู้ ฝ้าย เสื้อ ห้า ฯลฯ
  • ไม่นิยมผันด้วยไม้ตรีและไม้จัตวา

[แก้] คำตาย

  • คำตายที่ใช้อักษรสูงเป็นพยัญชนะต้น จะมีพื้นเสียงเป็นเสียงเอก เช่น ขบ ขด ขัด ฉุด ถัก ผัก ฝึก สด หาด ฯลฯ
  • เมื่อผันด้วยไม้โท จะมีเสียงโท เช่น ข้ะ ข้าก ฯลฯ ปัจจุบันไม่ปรากฏการเติมไม้โทกับคำตายที่เป็นอักษรสูง
  • ไม่นิยมผันด้วยไม้เอก ไม้ตรี และไม้จัตวา

[แก้] ดูเพิ่ม