ไทหย่า

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

ไทหย่า คือกลุ่มชนชาวไทกลุ่มหนึ่ง ซึ่งอาศัยในประเทศจีน พูดภาษาไต (ไตตะวันตกเฉียงใต้) ซึ่งเป็นภาษาในกลุ่มภาษาคำ-ไต ตระกูลภาษาไท-กะได

[แก้] ความหมายแง่ลบ

ไทหย่าเป็นคำที่พวกไทยด้วยกัน เรียกชาวชาวไทยพวกหนึ่งที่มิได้นับถือพระพุทธศาสนา ซ้ำอธิบายด้วยว่า พระพุทธเจ้าเสด็จมาพบพวกนี้ ทรงเห็นว่าเป็นพวกกิเลสหนาและโง่เขลาจนไม่สามารถจะเข้าใจพุทธวจนะ เปรียบดังเหล่าเวไนยสัตว์ ที่พระพุทธเจ้าทรงเปรียบเป็นดอกบัวใต้น้ำลึกมาก ไม่สามารถที่จะโผล่ขึ้นมารับแสงดวงอาทิตย์ได้ เป็นพวกที่พระพุทธเจ้าเองก็ไม่สามารถจะสอนได้ พระพุทธเจ้าตัดสินพระทัยไม่สอน คนไทพวกนี้จึงถูกเรียกว่า ไทหย่า เป็นพวกไม่มีศาสนาจนทุกวันนี้

[แก้] อ้างอิง

กลุ่มภาษาคำ-ไต > กลุ่มภาษาไต
กลุ่มเชียงแสน ไทดำ · ไทยวน (ล้านนา หรือ ไทเหนือ) · ไทขาว · ไทย · ไทฮ่างตง · ไทแดง · พวน · ตูลาว
กลุ่มลาว-ผู้ไท ลาว · ญ้อ · ผู้ไท · ไทยอีสาน
กลุ่มไทพายัพ อาหม · อ่ายตน · คำตี่ · คำยัง · พ่าเก · ไทขึน · ไทใหญ่ (ฉาน) · ไทลื้อ · ไทเหนือ
กลุ่มอื่นๆ ปายี · ไทถาน · ไทยอง · ไทหย่า
ภาษาไต(อื่นๆ) จ้วง · นุง · ต่าย (โท้) · ตุรุง · นาง · ปูยี
ชาวไทย ไทยกลาง · ไทยอีสาน · ไทยเหนือ · ไทยใต้ · ไทยโคราช · ไทยกลันตัน · ไทยไทรบุรี · ไทยปะลิศ · ไทยเกาะกง · ไทยโยเดีย · ไทยตะนาวศรี