อักษรกลาง

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

สถานีย่อย:ประเทศไทย

ในการจัดหมวดหมู่ไตรยางศ์ อักษรกลาง หมายถึง พยัญชนะกลุ่มหนึ่งที่มีรูปปกติเป็นเสียงกลางทั้งหมด ซึ่งเป็นการพิจารณาเฉพาะรูปพยัญชนะเท่านั้น โดยมีจุดมุ่งหมายเพื่อให้ผันเสียงวรรณยุกต์ไปในแบบเดียวกัน อักษรกลางมีทั้งหมด 9 ตัว ได้แก่ , , , , , , , , และ

สารบัญ

[แก้] การผันวรรณยุกต์

[แก้] คำเป็น

  • คำเป็นที่ใช้อักษรกลางเป็นพยัญชนะต้น จะมีพื้นเสียงเป็นเสียงสามัญ เช่น กา จัง โดน ตอม ใบ ปา อาย ฯลฯ
  • เมื่อผันด้วยไม้เอก จะมีเสียงเอก เช่น กี่ จ่า แด่ ต่อ บ่อ ปู่ อ่วม ฯลฯ
  • เมื่อผันด้วยไม้โท จะมีเสียงโท เช่น เก้า จ้าว ได้ ตั้ง บ้า เป้ อุ้ม ฯลฯ
  • เมื่อผันด้วยไม้ตรี จะมีเสียงตรี เช่น แก๊ง จุ๊ย ดั๊ม ต๊อง เบ๊ ป๊า อุ๊ย ฯลฯ
  • เมื่อผันด้วยไม้จัตวา จะมีเสียงจัตวา เช่น เก๋า จ๋า ดึ๋ง ต๋อม บ๋า ป๋อง เอ๋ง ฯลฯ

[แก้] คำตาย

  • คำตายที่ใช้อักษรกลางเป็นพยัญชนะต้น จะมีพื้นเสียงเป็นเสียงเอก เช่น กัด จิก เด็ก ตบ บก ปาก ออด ฯลฯ
  • เมื่อผันด้วยไม้โท จะมีเสียงโท เช่น กู้ด จ้ะ ฯลฯ
  • เมื่อผันด้วยไม้ตรี จะมีเสียงตรี เช่น ก๊ก จั๊ก โด๊บ โต๊ะ บั๊ก ฯลฯ
  • เมื่อผันด้วยไม้จัตวา จะมีเสียงจัตวา เช่น ก๋ะ จ๋ะ ฯลฯ ปัจจุบันไม่ปรากฏการเติมไม้จัตวากับคำตายที่เป็นอักษรกลาง
  • ไม่นิยมผันด้วยไม้เอก

[แก้] ดูเพิ่ม