เดซิเบล

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

เดซิเบล (decibel, dB) เป็นหน่วยวัดเทียบอัตราส่วนระหว่างปริมาณเสียงสองปริมาณ ใช้สำหรับวัดความดังของเสียง นิยมใช้กันมากในทางอคูสติก ฟิสิกส์และอิเล็กทรอนิกส์ เดซิเบลเป็นหน่วยวัดที่ไม่มีหน่วยเหมือนค่าเปอร์เซ็นต์ หน่วยเดซิเบลเป็นหน่วนที่สามารถแสดงค่าสูงและค่าต่ำเปรียบเทียบกันได้เนื่องจากคำนวณจากการหาลอการิทึม

[แก้] ระดับความดังของเสียง

เดซิเบล (dB) แหล่งกำเนิดเสียง พร้อมระยะทาง
250 เสียงของการยืนอยู่กลางทอร์นาโด หรือเสียงของระเบิดนิวเคลียร์ระเบิดที่ระยะ 5 เมตร
180 เสียงเครื่องยนต์ของจรวดที่ระยะ 30 เมตร หรือ เสียงของปลาวาฬที่ระยะ 1 เมตร หรือ
140 – 150 คือเสียงของเครื่องบินเทอร์โบเจต เป็นอันตรายต่อระบบการได้ยินเป็นอย่างมาก อาจทำให้สูญเสียการได้ยินได้
130 คือเสียงเครื่องสว่านไฟฟ้าที่ใช้แรงอัดอากาศเจาะถนนคอนกรีต จำเป็นต้องใช้เครื่องมือป้องกันเสียง เนื่องจากเป็นเสียงที่มากเกินขนาดเป็นอันตราย
110 – 120 คือเสียงของเรือดำน้ำ หรือ ทรัมเป็ต แซกโซโฟน ที่ได้ยินในระย 3 ฟุต ควรได้รับไม่เกิน 1 ชั่วโมงหรือน้อยกว่า
100 – 110 คือเสียงในโรงงาน เฟอร์นิเจอร์ไม้ ระยะเวลาที่ปลอดภัย คือไม่ควรได้รับเสียงขนาดนี้เกิน 2 ชั่วโมง
90 คือเสียงดังบนท้องถนนขณะนั่งอยู่ในรถ ไม่ควรได้รับเสียงเกิน 8 ชั่วโมง
80 คือเสียงจราจรที่จอแจโดยอยู่ห่างออกมาประมาณ 50 ฟุต หรือเสียงใน สำนักงานที่กำลังพิมพ์ดีดด้วยเครื่องพิมพ์ดีดรุ่นเก่าเต็มไปหมด
60 – 70 คือเสียงที่คนสนทนากันได้ยินในระยะห่างประมาณ 3 ฟุต หรือความดังเฉลี่ยเมื่อยู่ห่างจากเสียงจราจรประมาณ 100 ฟุต
10 เสียงหายใจของคนที่ระยะ 3 เมตร
0 เสียงที่คนสามารถได้ยิน (สำหรับคนหูปกติ)


 เดซิเบล เป็นบทความเกี่ยวกับ ฟิสิกส์ ที่ยังไม่สมบูรณ์ ต้องการตรวจสอบ เพิ่มเนื้อหา หรือเพิ่มแหล่งอ้างอิง คุณสามารถช่วยเพิ่มเติมหรือแก้ไข เพื่อให้สมบูรณ์มากขึ้น
ข้อมูลเกี่ยวกับ เดซิเบล ในภาษาอื่น อาจสามารถหาอ่านได้จากเมนู ภาษาอื่น ด้านซ้ายมือ