อักษรไทย

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

สถานีย่อย:ประเทศไทย
อักษรไทย
รูปพยัญชนะ
รูปสระ
-ั -ํ -ิ ' "
-ุ -ู -็
ฤๅ ฦๅ
รูปวรรณยุกต์
-่ -้ -๊ -๋
เครื่องหมายอื่น ๆ
-์ -๎ -ฺ
เครื่องหมายวรรคตอน
ฯลฯ

อักษรไทย เป็นอักษรที่ใช้เขียนภาษาไทย และภาษากลุ่มน้อยอื่นๆ ในประเทศไทย มีพยัญชนะ 44 ตัว สระ 28 ตัว และวรรณยุกต์ 4 ตัว พยัญชนะไทยจะเรียงตัวไปตามแนวนอน จากซ้ายไปขวา ส่วนสระจะอยู่หน้า บน ล่าง และหลังพยัญชนะประกอบคำแล้วแต่ชนิดของสระ

อักษรไทยไม่มีการแยกอักษรตัวใหญ่ หรืออักษรตัวเล็กอย่างอักษรโรมัน และไม่มีการเว้นวรรคระหว่างคำ เมื่อจบหนึ่งประโยคจะลงท้ายด้วยการเว้นวรรค กับมีเครื่องหมายวรรคตอนจำนวนหนึ่ง

ภาษาไทยมีตัวเลขไทยของตัวเอง แต่ปัจจุบัน ปกติในชีวิตประจำวันจะใช้ตัวเลขอารบิก

สารบัญ

[แก้] ประวัติศาสตร์

อักษรไทยปรับปรุงมาจาก อักษรขอม ในที่นี้ ขอมที่ว่า คือคำที่ คนไทยทางเหนือใช้เรียกคนไทยทางใต้ในที่ราบลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยามานานแล้วว่า พวกขอม ขอมที่ว่าจึงเป็นขอมที่เป็นไทสยาม การนำภาษาขอม (หรือไทสยาม) มาปรับเป็นภาษาไทยที่ใช้ในปัจจุบัน นั้น นักวิชาการจำนวนหนึ่ง ในช่วงปี พ.ศ. 2534 เป็นต้นมา พร้อมหลักฐานการศึกษาใหม่เชื่อว่า เป็นการปรับใช้มาจากในช่วงสมัยของสมเด็จพระนารายณ์มหาราช (พ.ศ. 2223) ซึ่งตัวอักษรและการใช้งานมีความคล้ายคลึงกับของปัจจุบันมากที่สุด

ในอีกทฤษฎีหนึ่งได้มีการกล่าวไว้ว่า ในสมัยของพ่อขุนรามคำแหงมหาราช พระองค์ท่าน ทรงประดิษฐ์อักษรที่เรียกกันว่า "ลายสือไทย" ขึ้น และ มีการเรียกกันว่าเป็นต้นกำเนิดของอักษรไทยนั้น มีการสืบอายุกลับไปเพียงประมาณ 700 ปี ซึ่งแท้จริงแล้ว "ลายสือไท" น่าจะเป็นหนึ่งในการพัฒนาอักษรไทย ในหลายๆ สาย ซึ่งจริงๆ แล้วไทสยาม ได้มีอักษรใช้กันมาก่อนหน้านี้แล้ว โดยเป็นการวิวัฒน์มาจาก อักษรพราหมี และ ปัลลวะ ซึ่งเป็นแบบตัวอักษรที่นำมาจากอินเดียตอนเหนือและตอนใต้ตามลำดับ[1] ตามหลักฐานที่น่าเชื่อมากกว่ายืนยันว่า ชาติสยาม มีอักษรใช้มานานแล้ว นับได้เป็นพันปี คิดเป็นจำนวนปี ได้ 1400 ปีมาแล้วโดยประมาณ

[แก้] อักษรไทย

[แก้] พยัญชนะ 44 รูป

พยัญชนะไทยสามารถแบ่งตามฐานที่ใช้ในการออกเสียงเป็นวรรค ดังเช่นในภาษาบาลีและสันสกฤต พร้อมแสดงชื่อเรียกในปัจจุบัน

วรรค กะ - ไก่ ไข่ ขวด* ควาย คน* ระฆัง งู
วรรค จะ - จาน ฉิ่ง ช้าง โซ่ เฌอ หญิง
วรรค ฏะ - ชฎา ปฏัก ฐาน มณโฑ ผู้เฒ่า เณร
วรรค ตะ - เด็ก เต่า ถุง ทหาร ธง หนู
วรรค ปะ - ใบไม้ ปลา ผึ้ง ฝา พาน ฟัน สำเภา ม้า
เศษวรรค - ยักษ์ เรือ ลิง แหวน ศาลา ฤๅษี เสือ หีบ จุฬา อ่าง นกฮูก

* เนื่องจาก ฃ และ ฅ ปัจจุบันเลิกใช้แล้ว จึงใช้ ข และ ค แทนในการสะกด


พยัญชนะไทยยังแบ่งออกเป็น 3 หมู่ เรียกว่า ไตรยางศ์ ประกอบด้วย

[แก้] สระ 21 รูป

_ะ วิสรรชนีย์ _ั ไม้ผัด หรือ ไม้หันอากาศ _็ ไม้ไต่คู้
_า ลากข้าง _ิ พินทุ์อิ _่ ฝนทอง
_ํ นิคหิต หรือ หยาดน้ำค้าง " ฟันหนู -ุ ตีนเหยียด
-ู ตีนคู้ เ_ ไม้หน้า ใ_ ไม้ม้วน
ไ_ ไม้มลาย โ_ ไม้โอ ตัวออ
ตัวยอ ตัววอ ตัวรึ
ฤๅ ตัวรือ ตัวลึ ฦๅ ตัวลือ

[แก้] วรรณยุกต์ 4 รูป

_่ ไม้เอก _้ ไม้โท _๊ ไม้ตรี _๋ ไม้จัตวา

[แก้] สัญลักษณ์อื่นๆ

_์ ทัณฑฆาต หรือ การันต์ ไม้ยมก ไปยาลน้อย ฯลฯ ไปยาลใหญ่

[แก้] ตัวเลขไทย

[แก้] รหัสยูนิโคดสำหรับอักษรไทย

ช่วงรหัสยูนิโคด (Unicode) ของอักษรไทย คือ U+0E00 ถึง U+0E7F

0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 A B C D E F
E00
E10
E20
E30 ◌ั ◌ิ ◌ี ◌ึ ◌ื ◌ุ ◌ู ◌ฺ ฿
E40 ◌็ ◌่ ◌้ ◌๊ ◌๋ ◌์ ◌ํ ◌๎
E50
E60
E70 ๿

[แก้] อ้างอิง

  1. ทักษิณ อินทโยธา, ใครคือเจ้าถิ่น ลุ่มน้ำเจ้าพระยาและด้ามขวานทอง เมื่อ 2000 - 3000 ปีก่อน, ฉบับพิมพ์ ครั้งแรก พ.ศ. 2534 โดย ช. ฉัตร

[แก้] แหล่งข้อมูลอื่น

[แก้] ดูเพิ่ม