แมคดอนเนลล์ ดักลาส ดีซี-10

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

ดีซี-10
ดีซี-10

แมคดอนเนลล์ ดักลาส ดีซี-10 (McDonnell Douglas DC-10) ดีซี-10 เริ่มบริการผู้โดยสารครั้งแรกโดยสายการบินอเมริกันแอร์ไลน์และยูไนเต็ดแอร์ไลน์ เมื่อ สิงหาคม ค.ศ. 1971 ดีซี-10 มีพิสัยบินปานกลาง-ไกล และได้ทำการผลิตออกมาอีกหลายรุ่น ดีซี-10-30 มีพิสัยบินปานกลาง ส่วน รุ่น ดีซี-10-40 มีพิสัยการบินไกลสำหรับบินข้ามทวีป


[แก้] รายละเอียด ดีซี-10

  • ผู้สร้าง: บริษัท แมคดอนเนลล์ ดักลาส (สหรัฐอเมริกา)
  • ประเภท: เจ๊ตโดยสารลำตัวกว้าง พิสัยบินปานกลาง-ไกล เจ้าหน้าที่ 3 นาย อัตราผู้โดยสารสูงสุด 380 ที่นั่ง
  • เครื่องยนต์: เทอร์โบแฟน เจเนอรัล อีเล็กตริค ซีเอฟ 6-6 ดี แรงขับ 18,144 กิโลกรัม หรือ
    • แพรทท์ แอนด์ วิทนีย์ เจดี 9 ดี-20 แรงขับ 22,000 กิโลกรัม หรือ
    • แพรทท์ แอนด์ วิทนีย์ เจดี 9 ดี-59 เอ แรงขับ 24,040 กิโลกรัม จำนวน 3 เครื่อง
  • กางปีก: 50.42 เมตร
  • ยาว: 55.29 เมตร
  • สูง: 17.68 เมตร
  • พื้นที่ปีก: 364.3 ตารางเมตร
  • น้ำหนักเปล่า: 118,597 กิโลกรัม
  • น้ำหนักบรรทุกสูงสุด: 48,330 กิโลกรัม
  • น้ำหนักวิ่งขึ้นสูงสุด: 256,280 กิโลกรัม
  • อัตราเร็วเดินทางขั้นสูง: 956 กิโลกรัม/ชั่วโมง
  • อัตราเร็วเดินทางไกล: 870 กิโลเมตร/ชั่วโมง
  • อัตราไต่ขั้นต้น: 11.8 เมตร/วินาที
  • พิสัยบิน: 9,970 กโลเมตร เมื่อมีน้ำหนักบรรทุกสูงสุด
    • 11,910 กิโลเมตร เมื่อบรรทุกเชื้อเพลิงสูงสุด

[1]

[แก้] อ้างอิง

Commons
คอมมอนส์ มีรูปภาพและสื่อในรูปแบบอื่นๆ เกี่ยวกับ:
  1. อภิวัตน์ โควินทรานนท์,อากาศยาน1979ฉบับเครื่องบิน,เอวิเอชั่น ออบเซิร์ฟเวอร์,กรุงเทพ,2522


 แมคดอนเนลล์ ดักลาส ดีซี-10 เป็นบทความเกี่ยวกับ เทคโนโลยี หรือ สิ่งประดิษฐ์ ที่ยังไม่สมบูรณ์ ต้องการตรวจสอบ เพิ่มเนื้อหา หรือเพิ่มแหล่งอ้างอิง คุณสามารถช่วยเพิ่มเติมหรือแก้ไข เพื่อให้สมบูรณ์มากขึ้น
ข้อมูลเกี่ยวกับ แมคดอนเนลล์ ดักลาส ดีซี-10 ในภาษาอื่น อาจสามารถหาอ่านได้จากเมนู ภาษาอื่น ด้านซ้ายมือ