Oscar Niemeyer
vanuit Wikipedia, die vrye ensiklopedie.
Oscar Ribeiro de Almeida Niemeyer Soares Filho (* 15 Desember 1907) is 'n Brasiliaanse argitek wat as een van die belangrikste figure van die internasionale moderne argitektuur beskou word. Niemeyer was 'n pionier wat onder meer met die boukundige moontlikhede van gewapende beton geëksperimenteer het.
Alhoewel hy 'n verteenwoordiger van die utilitarianisme was, het sy skeppings nie die blokagtige koue vertoon nie waarvan ander argitekte van hierdie skool dikwels deur post-moderne kritici beskuldig is. Niemeyer se geboue word deur baie dinamiese vorms en sinlike boë gekenmerk, en baie van sy bewonderaars verwys na Niemeyer eerder as 'n beeldhouer van monumente as 'n argitek. Nogtans beskou sommige kritici hierdie eienskap as 'n gebrek.
Oscar Niemeyer en sy bydraes tot die bou van die nuwe Brasiliaanse hoofstad Brasília word in die Franse rolprent L'homme de Rio met Jean-Paul Belmondo beskryf en ook 'n bietjie geparodieer.
[wysig] Vroeë lewe
Oscar Niemeyer is in 1907 in Laranjeiras, 'n buurt van Rio de Janeiro, gebore. Hy het sy jeug soos 'n tipiese jong Carioca van dié tyd deurgebring en glad nie oor die toekoms bekommer nie. Hy het sy sekondêre opleiding op die ouderdom van 21 voltooi en in dieselfde jaar met Annita Baldo getrou, 'n dogter van Italiaanse immigrante uit Padua. Die huwelik het aan hom 'n sin vir verantwoordelikheid gegee: Hy het besluit om te werk en by 'n universiteit ingeskryf.
Aanvanklik het hy in sy vader se tipografiese onderneming gewerk en by die Escola de Belas Artes (Skool van Skone Kunste) ingeskryf. In 1934 het hy 'n graad as ingenieur-argitek behaal. Alhoewel hy op daardie tydstip finansiële moeilikhede ondervind het, het Niemeyer nogtans sonder vergoeding in die ateljee van die argitekte Lúcio Costa en Carlos Leão gewerk. Hy was ontevrede met die argitektuur wat hy in die strate gesien het en geglo dat hy hier argitektuur sy loopbaan kon maak.
Nadat hy reeds bekendheid as argitek verwerf het, het hy in 1945 by die Kommunistiese Party van Brasilië aangesluit. Gedurende die Russiese Rewolusie van 1917 was Niemeyer nog 'n seun van tien jaar, maar in die tyd van die Tweede Wêreldoorlog het hy 'n jong idealis geword - maar ook 'n entoesiastiese kommunis. Later in sy lewe sou hy vir sy politieke oortuiging 'n hoë prys betaal.
Tydens die militêre diktatuur in Brasilië is sy kantoor deursoek, en Niemeyer het as balling na Europa gegaan. Volgens berigte het die destydse Brasiliaanse minister van lugvaart gesê dat Moskou die mees geskikte plek vir 'n kommunistiese argitek sou wees. Niemeyer het 'n besoek aan die Sowjetunie afgelê, met 'n aantal Sowjet-leiers gesels en met sommige van hulle vriendskap gesluit. Fidel Castro het eens opgemerk: "Niemeyer en ek is die laaste kommuniste van hierdie planeet."
[wysig] Eerste projekte
In 1936 is Lúcio Costa deur die minister van onderwys Gustavo Capanema as die argitek vir die nuwe hoofkwartier van die Departement van Onderwys en Openbare Gesondheid in Rio de Janeiro benoem. Die departement was destyds verantwoordelik vir die skepping van die novo homem, Brasileiro e moderno (die "nuwe mens", wat Brasiliaans en modern sou wees). Oscar Niemeyer het in 1939 die leiding van die span argitekte oorgeneem, wat naas Costa en Niemeyer ook Carlos Leão, Affonso Eduardo Reidy, Jorge Moreira en Ernani Vasconcellos ingesluit het, terwyl die Switsers-gebore Franse argitek Le Corbusier in 1936 as raadgewer gefungeer het.
Volgens Niemeyer se versoek is die gebou se naam in 1985 gewysig tot Palácio Gustavo Capanema. Dit was die eerste wolkekrabber in die modernistiese boustyl ter wêreld wat in opdrag van 'n staatsinstelling opgerig is en die grootste projek wat Le Corbusier ooit aangepak het. Die wolkekrabber, wat in 1943 voltooi is en die hoof-bestuursbeampte van Brasilië se kultuur en kultuurerfenis gehuisves het, het alle elemente vertoon wat later as die boustyl van die Brasiliaanse modernistiese beweging erken sou word: Vir die projek is net inheemse materiale en tegnieke ingespan soos byvoorbeeld azulejos, die tradisionele blou teëls wat hulle oorsproong in Portugal het; brises-soleil, wat deur Le Corbusier op 'n rewolusionêre manier herskep en by die Moorse sonskerms van die koloniale styl aangepas is; opvallende kleure; die tropiese tuine van die landskapsargitek Roberto Burle Marx; die "Keiserlike Palm" (Roystonea oleraceae); verdere sinspelings op tipiese kenmerke van die Brasiliaanse landskap; en die integrasie van kunswerke wat deur Brasiliaanse kunstenaars vir die projek geskep is.
In 1939 het Niemeyer en Costa die Brasiliaanse pawiljoen by New York se wêreldtentoonstelling ontwerp en saam met Paul Lester Wiener uitgevoer. New York se burgemeester Fiorello La Guardia was baie beïndruk deur die pawiljoen en het die sleutels van die stad New York as 'n toekenning aan Niemeyer oorhandig. Costa het verduidelik dat die Brasiliaanse pawiljoen die argitektoniese taal van "bekoorlikheid en swier", ligtheid en ruimtelike vloeiendheid, oop plan, boë en vry mure versinnebeeld het en dit as "Ionies" beskryf - in kontras met die destydse strenge modernistiese argitektuur, waarna hy met die term "Dories" verwys het.
Teen die middel van die 20ste eeu het die Brasiliaanse argitektuur se modernisme erkenning geniet as die "eerste nasionale styl in die moderne argitektuur" (Reyner Bahnam). Die internasionale argitektuur-tydskrifte van die 1940's en 1950's het oorgeloop van lofredes en honderde bladsye aan die "uitverkore land van die mees oorspronklike en moedigste eietydse argitektuur" gewy. Monografieë het individuele argitekte soos Oscar Niemeyer en Affonso Eduardo Reidy behandel.
[wysig] Pampulha
In 1940 het Niemeyer Juscelino Kubitschek, die destydse burgemeester van Belo Horizonte, die hoofstad van die deelstaat Minas Gerais, ontmoet. Kubitschek was saam met die goewerneur van Minas Gerais, Benedito Valadares, van plan om 'n nuwe voorstad noord van Belo Horizonte te ontwikkel - Pampulha. Niemeyer het die opdrag gekry om 'n reeks geboue, die sogenaamde "Pampulha-kompleks", vir hierdie projek te ontwerp. Die kompleks het 'n kasino, 'n danssaal en restourant, 'n jagklub, 'n gholfklub en 'n hotel met 100 kamers (wat uiteindelik nie gebou is nie) behels wat rondom 'n kunsmatige meer opgerig is. Die kerkgebou van São Francisco de Assis is in 1942 voltooi en reeds een jaar later as die eerste moderne gebou in Brasilië by die nasionale kanon van hoë kuns gelys.
Die bouprojek is in 1943 voltooi, en alhoewel die kompleks tydens die Brazil Builds-tentoonstelling van dieselfde jaar in New York Stad se Museum of Modern Art (MOMA) groot internasionale byval gevind het, was die meer konserwatiewe kerklike outoriteite in Belo Horizonte ontsteld oor die ontwerp vir die São Francisco de Assis-kerkgebou. Vir hulle was die argitektuur te gewaagd vir 'n sakrale gebou, en ook die muurskildery agter die altaar, wat deur die kunstenaar Candido Portinari geskep is en Christus as die Heiland van die siekes, die armes en veral die sondaars uitgebeeld het, is deur die kerk afgekeur. Die Rooms-Katolieke Kerk was eers in 1959 bereid om die kerkgebou amptelik te wy.