Boek van Lewe en Dood

vanuit Wikipedia, die vrye ensiklopedie.

Boek van Lewe en Dood

Die Boek van Lewe en Dood is antieke Egiptiese geskrifte wat meestal by begrafnisse gebruik was. 'n Duitse egiptoloog Karl Richard Lepsius, het in 1842 uittreksels van die geskrifte gepubliseer.

Inhoud

[wysig] Agtergrond

Volgens heer Lepsius was die inhoud meerendeels opdragte vir die lewe na die dood van jou liggaam. Sommige boeke was aangepas afhangend van die status en rykdom van 'n individu. Mens kan dan daarvan uitgaan dat daar dan wel 'n standaard teks was. In die boek was spreuke waarmee iemand weer kan loop, om nie weer in die hiernamaals te sterf, en selfs 'n spreuk om te voorkom dat iemand onderstebo gaan en sy eie feses opeet (hoofdstuk 189). Die gemiddelde Egiptenaar het niks van die hiernamaals geweet nie, maar diegene wat die boek kon lees het veel wysheid bygekry.

[wysig] Weergawes

Die oudste bekende weergawe dateer uit die tyd van die 18de Dinastie (ongeveer 1550 - 1292 v.C.). Die Boek van Lewe en Dood was die opvolger van die Begrafniskis- en Piramidegeskrifte. In die aanverwante Ani Papyrus was daar lofliedere, toesprake en spreuke gedig wat opgedra is aan 'n dooie of gerig was op dooie mense.

[wysig] Spreuk 125

Spreuk 125 is die mees bekende spreuk in die boek: 'n siel bely 42 sondes voor regsters van die god Osiris. Indien 'n persoon 42 sondes bely het en volgens Osiris waardig is, dan sal Osiris die siel na die paradys neem. Hetgeen wat 'n siel moet bely lyk veel op dié in die Bybelse Tien Gebooie: Jy sal nie doodslaan nie, Jy sal nie steel nie en Jy sal geen valse woord spreek nie.

[wysig] Eksterne skakels