Pik Botha
vanuit Wikipedia, die vrye ensiklopedie.
Roelof Frederik (Pik) Botha (27 April 1932) was van 1 April 1977 tot 27 April 1994 met die koms van die demokrasie na Suid-Afrika die land se Minister van Buitelandse Sake en het die taak gehad om Suid-Afrika se binnelandse beleid van (apartheid), te probeer verdedig in internasionale forums. Met 'n dienstyd van 17 jaar, was hy ook een van die wêreld se langsdienende ministers van buitelandse sake.
Pik Botha is op Rustenburg in die teenswoordige Noordwes gebore. Hy het hom in 1953 by die Departement van Buitelandse Sake aangesluit en het in Swede, Duitsland en in Den Haag diens gedoen. In 1974 het hy Suid-Afrika se permanente verteenwoordiger by die Verenigde Nasies geword. 'n Jaar later is hy aangestel as Suid-Afrika se verteenwoordiger in die VSA. Op 1 April 1977 word hy Minister van Buitelandse Sake.
Botha was een van die groep "gematigde" lede van die Nasionale Party wat deelgeneem het aan die politieke maneuvers om 'n opvolger vir B.J. Vorster as Eerste Minister te kry. Hy was ook nou betrokke by die onderhandelings wat uiteindelik tot die onafhanklikheidwording in 1990 van Namibië gelei het.
Botha het later as minister van mineraal en energiesake (1994-1996) in die regering van nasionale eenheid onder Nelson Mandela gedien, maar weens die NP se onttrekking uit die eenheidsregering <wat?>. Botha het in 2000 by die ANC aangesluit.
Sy seun is die Afrikaanse sanger Piet Botha en sy kleinseun, indertyd 'n leerling aan die Hoërskool Jan van Riebeeck in Kaapstad, was in 1990 die topkandidaat in Kaapland se senior-sertifikaateksamen.