Gemene drukbuis brandstofinspuiting

vanuit Wikipedia, die vrye ensiklopedie.

Gemene drukbuis direkte brandstofinspuiting is 'n moderne weergawe van 'n direkte inspuitstelsel vir dieselenjins. Dit bestaan uit 'n hoëdruk (1000+ bar) drukbuis wat indiwiduele klosaangedrewe kleppe voer eerder as 'n laedruk brandstofpomp wat 'n spuitstuk voer of 'n hoëdruk brandstofvoerlyn met meganiese kleppe wat deur nokke op 'n nokas beheer word. Derde generasie gemene drukbuis dieselenjins het deesdae piëzo-elektriese inspuiters wat selfs meer akkuraat is met brandstofdrukke so hoog as 180 MPa / 1800 bar.

[wysig] Geskiedenis

Die prototipe gemene drukbuisstelsel is in die laat 1960's deur Robert Huber van Switserland ontwikkel. Daarna het Ganser van die Switserse Federale Instituut van Tegnologie die tegnologie verder ontwikkel. In die middel negentigs het Dr. Shohei Itoh en Masahiko Miyaki van Denso Corporation, 'n Japanese vervaardiger van motoronderdele, die gemene drukbuisstelsel vir swaarvoertuie ontwikkel en uiteindelik aangepas vir hul eerste praktiese toepassing naamlik die ECD-U2 gemene drukbuisstelsel, wat op die Hino Raising Ranger trok geïnstalleer is en in 1995 verkoop is.

Die moderne elektronies beheerde gemene drukbuisstelsel werk op dieselfde beginsel maar word beheer deur 'n elektroniese beheereenheid wat die inspuiter elektronies, eerder as meganies, oopmaak.