Лошыца
Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі.
Ло́шыца — былая вёска, цяперака ўскраіна і мікрараён Менску, разьмешчаны ў паўднёвай частцы горада, ў сутоках ракі Лошыца і Сьвіслач.
[рэдагаваць] Гісторыя
Упершыню ўзгадываецца ў «Літоўскай мэтрыцы» ў 1557 годзе. У дакумэнтах пазначаецца як некалькі маёнткаў — Лошыцкі Двор князя Талачынскага (Вялікая Лошыца), Сухая Лошыца князя Адзінцова, Лошыца Гарнастаеўская і іншыя сядзібы. Далейшымі валадарамі былі Тышкевічы, Валадковічы, Друцкія-Горскія.
Найбольшага росквіту Лошыца дасягнула за Прушынскімі ў 18–19 стагодзьдзях, калі была фактычна пабудаваная наноў сядзіба, створаны шэраг гаспадарчых будынкаў. У 1877 году маёнтак перайшоў да Яна Любанскага. А апошнім уладальнікам Лошыцы стаў ягоны сын — Яўстафій Любанскі, які ператварыў маёнтак у адну з самых перадавых гаспадарак Менскай губэрні. Менавіта пры ім быў канчаткова сфармаваны сядзібна-паркавы комплекс, які застаецца дагэтуль.
У 30-я гады 20 стагодзьдзя на тэрыторыі Лошыцы органы НКУС расстрэльвалі людзей. Расстрэлы працягнулі фашысты падчас Другой сусьветнай вайны.
У 1985 годзе вёска Лошыца была ўключаная ў межы Менску.
З 2000 году пачалося будаўніцтва новага менскага мікрараёну «Лошыца» на мяжы з МКАД, ад якой ён аддзелены вуліцай Прушынскіх. Мікрараён разлічаны на 50 тысяч жыхароў. Акрамя таго захоўваюцца кварталы індывідуальнай забудовы.