Германскія мовы

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі.



Германскія мовы складаюць адну з груп індаэўрапейскай моўнай сям'і. Носьбітамі германскіх моваў зьяўляюцца некалькі сотняў мільёнаў чалавек.

Германская група моваў складаецца з трох падгрупаў:

  • паўночнай (дацкая, швэдзкая, нарвэская, ісландзская, фарэрская)
  • заходняй (нямецкая, ангельская, нідэрляндзкая, ідыш, флямандзкая, афрыкаанс, фрыская)
  • усходняй (гоцкая, бургундзкая, вандальская, гэпідзкая, гэрульская) — усе мовы гэтай падгрупы мёртвыя.

У лінгвістыцы прынята меркаваньне, што ўсе германскія мовы паходзяць ад колішняй адзінай прагерманскай мовы. Разьвіцьцё германскіх моваў зьвязанае зь міграцыяй германскіх плямёнаў. Першапачаткова яны насялялі поўдзень Скандынаўскай паўвыспы, паўвыспу Ютляндыя і тэрыторыю Шлезвіг-Гольштайн.

Ад астатніх індаэўрапейскіх моваў германскія адрозьніваюцца некаторымі рысамі. Сярод такіх падставовых адрозьненьняў у фанэтыцы, напрыклад, перасоўваньне зычных (закон Грыма). Для германскіх моваў характэрна вялікая ступень аналітызму (асабліва ў дэклінацыі). У бальшыні германскіх моваў (акрамя фарэрскай і ісландзкай) прысутнічаюць два артыклі. У пабудове сказу характэрны фіксаваны парадак словаў. У лексіцы прысутнічаюць запазычаньні з кэльцкай, лацінскай, грэцкай моваў, а таксама больш позьнія з францускай. Найбольшая ступень захаванасьці ўласнагерманскай лексікі — у ісландзкай мове, дзе амаль няма запазычаньняў.

Найстарэйшым помнікам германскага пісьменства зьяўляюцца фрагмэнты гоцкага перакладу Бібліі, зробленага ў IV стагодзьдзі.

Гісторыю разьвіцьця германскіх моваў прынята падзяляць на тры этапы:

Самай распаўсюджанай германскай мовай сёньня ёсьць ангельская, яна мае найбольшую колькасьць носьбітаў.



[рэдагаваць] Вонкавыя спасылкі