Крытычная тэмпэратура

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі.

Крыты́чная тэмпэрату́ра – такая тэмпэратура, пры якой гаматнасьць і ціск насычанай пары становіцца максымальным, а гаматнасьць вадкасьці, якая знаходзіцца ў дынамічнай раўнаваге з парам, становіцца мінімальнай.

Пры тэмпэратуры, вышэй крытычнай тэмпэратуры газа, яго немагчыма скандэнсаваць ні пры якім ціске.

Крытычная тэмпэратура была адкрыта Д.І.Мендзялеевым у 1861. Калі ён дасьледваў залежнасьць паверхневага нацяжэньня вадкасьці ад тэмпературы, ён выявіў, што існуе такая тэмпература, пры якой зьнікаюць меніск вадкасці і розьніца паміж вадкасьцю і яе насычанай парай. Гэту тэмпературу Д.І.Мендзялееў назваў "абсалютным пунктам кіпеньня".

Рэчыва Крытычная тэмпература(°C)
Азот -146.9
Аміяк 132.3
Аргон -122.29
Бензол 288
Бром 315
Вада 374.12
Вадарод -240.17
Вокіс вугляроду -138.8
Гелій -267.96
Ёд 546
Калій 1497
Кісларод -118.57
Крыптон -63.7
Ксенон 16.58
Літый 2577
Метан -82.5
Мыш'як 1400
Натрый 1827
Неон -228.75
Радон 105
Ртуць 1477
Рубідый 1377
Селен 1493
Сера 1041
Хлор 143.8
Фтор -128.85
Фосфар 721
Цэзій 1312
Этан 32