Ляднік
Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі.

Лядні́к або ледаві́к — натуральная маса крышталічнага лёду (фірна), што рухаецца. Утвараецца на паверхні Зямлі ў выніку назапашвання і наступнага ператварэння цвёрдых атмасферных ападкаў (снега).
Неабходнай умовай утварэння леднікоў з'яўляецца спалучэнне нізкіх тэмператур паветра з вялікай колькасцю цвёрдых атмасферных ападкаў, што мае месца ў халодных краінах высокіх шыротаў і на вяршынях гор. Пря ператварэнні снегу ў фірн, а затым у лёд, вялікае значэнне маюць ціск і сублімацыя, пад якой разумеецца выпарэнне лёду і новая крышталізацыя вадзянога пару. Пры сублімацыі вызваляецца цеплыня, якая спрыяе сплаўленню асобных крышталяў. З ходам часу фірн паступова ператвараецца ў ледніковы лёд.
Зараджаюцца леднікі вышэй снегавай мяжы, дзе размяшчаюцца іх вобласці сілкавання (вобласці акумуляцыі). Але пры руху леднікі выходзяць ніжэй снегавай мяжы ў вобласць абляцыі (лац. ablatio — адыманне, знос), дзе адбываецца паступовае памяншэнне масы ледніка шляхам раставання, выпарэння і механічнага разбурэння. Гэтую зону часам называюць вобласцю сцёку або вобласцю разгрузкі. У залежнасці ад зменлівых у часе суадносінаў акумуляцыі і абляцыі адбываецца асцыляцыя (лат. oscillatio — ваганне) краю ледніка. У выпадку істотнага ўзмацнення сілкавання і перавышэння яго над раставаннем, край ледніка прасоўваецца наперад — ляднік наступае, пры зваротных суадносінах ляднік адыходзіць. Часам працэс пасоўвання ледніка адбываецца вельмі хутка, ляднік пульсуе. Пры сталых суадносінах сілкавання і абляцыі край ледніка займае стацыянарнае становішча. Сучасныя леднікі пакрываюць плошчу звыш 16 млн. км², або каля 11% сушы.
[рэдагаваць] Вонкавыя спасылкі
Ляднік — сховішча мультымэдыйных матэрыялаў