Адам Станкевіч
Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі.
Станке́віч, Ада́м (6 студзеня, 1891 па новым стылі – 29 сьнежня, 1949) — беларускі каталіцкі сьвятар, літаратуразнаўца, выдавец, дзеяч беларускага адраджэньня ў Заходняй Беларусі.
[рэдагаваць] Біяграфія
Нарадзіўся ў вёсцы Арляняты (тады Віленская губэрня, цяпер Смаргонскі раён Менскай вобласьці). Скончыў Віленскую духоўную сэмінарыю і духоўную акадэмію у Санкт-Пецярбурзе. Адзін зь першых пачаў ужываць беларускую мову ў багаслужэньні. Быў галоўным рэдактарам і выдаўцом газэты беларускіх каталікоў «Крыніца», а потым выдаваў часапіс «Хрысьціянская думка» ў 1927 – 1938 гадох. У 1938 годзе высланы польскімі ўладамі зь Вільні ў Слонім на 5 гадоў. Увосень 1939 году вярнуўся ў Вільню, дзе і перажыў Другую сусьветную вайну, будучы сьвятаром касьцёла сьвятога Міхала. Арыштаваны савецкімі ўладамі 7 сьнежня 1944 году, але неўзабаве адпушчаны. Паўторна арыштаваны 13 красавіка 1949 году, прысуджаны да 25 гадоў лягераў. Адпраўлены ў Азярлаг (лягер сыстэмы ГУЛАГ у Тайшэце, Іркуцкая вобласьць, Расея), дзе і памёр у той жа год.
[рэдагаваць] Творы
- Doktor Francišak Skaryna — pieršy drukar biełaruski (1525–1925). Wilnia, 1925
- Biełaruskaja mowa u školach Biełarusi XVI i XVII st. Wilnia, 1928
- Rodnaja mowa u swiatyniach. Wilnia, 1929
- Вітаўт Вялікі і Беларусы. Вільня, 1930
- Francis Bahušewič: Jaho žyćcio i tworčaść:
- U tryccatyja uhodki (1900-1930). Wilnia, 1930
- Да гісторыі беларускага палітычнага вызваленьня. Вільня, 1935
- Міхал Забэйда-Суміцкі і беларуская народная песьня. Вільня, 1938
- Biełaruski chryscijanski ruch. Wilnia, 1939
- Хрысьціянства і Беларускі народ. Вільня, 1940