Крытычная тэмпэратура
Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі.
Крыты́чная тэмпэрату́ра – такая тэмпэратура, пры якой гаматнасьць і ціск насычанай пары становіцца максымальным, а гаматнасьць вадкасьці, якая знаходзіцца ў дынамічнай раўнаваге з парам, становіцца мінімальнай.
Пры тэмпэратуры, вышэй крытычнай тэмпэратуры газа, яго немагчыма скандэнсаваць ні пры якім ціске.
Крытычная тэмпэратура была адкрыта Д.І.Мендзялеевым у 1861. Калі ён дасьледваў залежнасьць паверхневага нацяжэньня вадкасьці ад тэмпературы, ён выявіў, што існуе такая тэмпература, пры якой зьнікаюць меніск вадкасці і розьніца паміж вадкасьцю і яе насычанай парай. Гэту тэмпературу Д.І.Мендзялееў назваў "абсалютным пунктам кіпеньня".
|