Ηλεκτρική αντίσταση
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Η ηλεκτρική αντίσταση είναι ένα μέγεθος που μετράει τον βαθμό με τον οποίο ένα υλικό αντιστέκεται στην διέλευση του ηλεκτρικού ρεύματος.
Η μονάδα μέτρησης της ηλεκτρικής αντίστασης στο Διεθνές σύστημα μονάδων (SI) είναι το ohm (Ομ), το οποίο συμβολίζεται ως Ω και πήρε την ονομασία αυτή από τον Τζορτζ Ομ (George Ohm). O George Ohm διατύπωσε τον νόμο του Ohm, ο οποίος αναφέρει ότι η αντίσταση ενός αντικειμένου μπορεί να δοθεί αριθμητικά εάν διαιρέσουμε την διαφορά δυναμικού που εφαρμόζεται στα άκρα του αντικειμένου (σε volts) προς την ένταση του ρεύματος που το διαρρέει (σε amperes). Εκφρασμένος μαθηματικά ο τύπος είναι:
όπου:
R: Η αντίσταση που εμφανίζει το αντικείμενο (σε ohms)
V: Η διαφορά δυναμικού που εφαρμόζεται στα άκρα του αντικειμένου (σε volts)
I: Η ένταση του ρεύματος που διαρρέει το αντικείμενο (σε amperes)
Το δυαδικό μέγεθος της ηλεκτρικής αντίστασης είναι η Ηλεκτρική Αγωγιμότητα, η οποία ορίζεται ως το αντίστροφο της αντίστασης.