سیامک
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
سیامک به معنی «سیاه مو» یا «دارندهٔ موی سیاه» از شخصیتهای اساطیری ایرانیان است.
فهرست مندرجات |
[ویرایش] سیامک در اوستا
در نسک مفقود چهرداد از سیامک سخن رفته بود. خلاصهٔ این نسک در دینکرت آمده است.
[ویرایش] سیامک در منابع پهلوی
در متنهای پهلوی بر خلاف شاهنامه سیامک فرزند کیومرث نیست بلکه فرزند مشی و مشیانه است.(گاهی نیز نسل دوم مشی و مشیانهاست). اصولا چون در منابع پهلوی کیومرث نخستین انسان است و هوشنگ نخستین شاه و از آنجا که شاهی مستلزم وجود رعایا و فرمانبرداران است میان کیومرث و هوشنگ چندین نسل فاصله است. یکی از حلقههای این زنجیر (کیومرث تا هوشنگ) سیامک است.
[ویرایش] سیامک در شاهنامه
در شاهنامه سیامک فرزند کیومرث است که در زمان حیات کیومرث در نبردی با دیوان کشته میشود. پس از کیومرث، هوشنگ فرزند سیامک به شاهی میرسد. پس از مرگ سیامک کیومرث و هوشنگ به خونخواهی مرگ او به نبرد دیو میروند، او را گرفتار میکنند و میکشند.
سیامک دیگری هم در شاهنامه وجود دارد که از پهلوانان توران است و تنها در داستان دوازده رخ به او اشاره شده است. او در نبردی تنبهتن با گرازه پهلوان ایرانی کشته میشود. گرازه او را چنان سخت بر زمین میزند که استخوانش شکسته و جان میسپارد.
[ویرایش] سیامک در منابع اسلامی
در اکثر منابع اسلامی نیز میان کیومرث و هوشنگ چندین نسل فاصله است و سیامک جایی در میان این دو.
سیامک نیز همچون کیومرث در داستانهای ایرانی پس از اسلام جایگاه بلندی نیافت.
[ویرایش] فهرست منابع و مآخذ
- دوستخواه، جلیل. اوستا: کهنترین سرودهای ایرانیان (گزارش و پژوهش از جلیل دوستخواه)
- صفا، ذبیحالله. حماسهسرایی در ایران
- فردوسی. شاهنامه به تصحیح مصطفی جیحونی