زبان لوویایی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
زبان لوویان ، از زبانهای مرده خانواده زبانی زبانهای هندواروپایی و از شاخه زبانهای آناتولی آن است. زبان لوویان از خویشاوندان نزدیک زبان هیتی است، و در میان زبان هایی جای می گیرد که مردمان ارزاوا، تا باختر و جنوب باختری ناحیه کانون هیتینشینی، با آن گپ می زده اند. در کُهَنترین نوشتارها، این ناحیه را لوویا خوانده اند؛ چندی پس، همین ناحیه با نام لیدیا یا لودیا خوانده شده است. نیز نیای بلاواسطه زبان لیکیهای یا از خویشاوندان نزدیک نیای زبان لیکیهای است. زبان لوویان به ترین زبانی است که می توان گمان برد ترواییان با آن گپ می زده اند.
از همین سرزمین، گویشوَران زبان لوویان، کم کم به سوی خاوران پراکندند و از دست اَندَرکاران سرنگونی امپراتوری هیتی شدند. زبان لوویایی هم چون این، زبان استان های پشت-هیتیایی از سوریه مانند میلید و کارکمیش، و نیز پادشاهی تابال که حدود ۹۰۰ پیش از میلاد مسیح گل کرد، بوده است.
[ویرایش] پیوند بیرونی
- Arzawa, to the west, throws light on Hittites
- Alekseev Manuscript
- Hieroglyphic Luwian Phonetic Signs
- Catalog of Hittite Texts: TEXTS IN OTHER LANGUAGES
- Genitive Case and Possessive Adjective in Anatolian