الفیه و شلفیه
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
اَلفیه و شَلفیه کتابی است سکسنگار که حکیم ابوبکر ازرقی شاعر آن را برای پادشاه نیشابور، طغانشاه، پسر خواهر طغرل سلجوقی تألیف کرد.
در این کتاب حالتهای آمیزش جنسی با تصویر و نگاره در چهارچوب داستان آمیزش یک زن با هزار مرد آموزش داده شدهاست. ازرقی این کتاب را برای بهبود ضعف نیروی جنسی طغانشاه گردآوری نمود. در نام کتاب، الفیه گویا کنایه از آلت تناسلی مرد و شلفیه کنایه از فرج است. گروهی نیز الفیه و شلفیه را نام دو زن روسپی دانسته و شلفیه را مادر الفیه گفتهاند.
[ویرایش] منبع
بر پایه: لغتنامه دهخدا، سرواژه الفیه و شلفیه.