عبدالقهار عاصی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
عبدالقهار عاصی یکی از شاعران جوان و برجستهء نسل نو در افغانستان بود. هنگام جنگ های کابل وی مجبور به مهاجرت به ایران شده اما به علت مشکلات مهاجرت دوباره به کابل بازگشت و در اثر اصابت راکت به خانه اش پروندهء زندگی کوتاه اش بسته شد.
عبدالقهار عاصی، زاده روستای مليمه پنجشیر بود (۱۳۳۵ خورشيدی) و بزرگ شده و درس خوانده کابل و از فعالان شعر افغانستان در دهه شصت و اوايل دهه هفتاد خورشيدی.
عاصی شاعری بود نوگرا که حتی در قالبهای کهن نيز حرف و حديث تازهای داشت. پُرکار بود و با خود وعدهای داشت که هر سال، يک کتاب شعر به بازار روانه کند، و تا دم مرگ به اين وعده عمل کرد.
شعرهای عاصی غالباً از کليشهها و چارچوبهای پيشساخته شاعران هم ترازش بيرون میزند و به همين لحاظ، کمتر میتوان اين شاعر را به هنجارهای معمول، وفادار ديد.
اما روح ناآرام اين شاعر، علاوه بر صورت، در سيرت شعر او نيز خودنمايی میکند.
"مقامه گل سوری"، "لالايی برای مليمه"، "ديوان عاشقانه باغ"، "غزل من و غم من"، "تنها ولی هميشه"، "از جزيره خون" و "از آتش از بريشم"، شش مجموعه شعر عاصی است و "آغاز يک پايان" خاطرات اوست از جريان سقوط کابل به دست مجاهدين و جنگهای داخلی نوشته است.
[ویرایش] منبع
[1]مطلبی در مورد قهار عاصی در سایت بی بی سی