خط تعلیق

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

خط تَعلیق اولین سبک خط از خطوط عربی خاص ایرانیان است که در اواسط قرن هفتم از ترکیب دو خط توقیع و رقاع بوجود آمد.

تعلیق اولین نوع خوشنویسی بود که برای خط پارسی ابداع شد و در آن علامتهای زیر و زبر و پیش بکار نمی‌رفت. عده‌ای وضع آن را به ‌خواجه تاج سلمانی اصفهانی نسبت می‌‌دهند. خط تعلیق تا سده دهم ه‌.ق. در ایران متداول بود ولی با پیدایش خطوط نستعلیق و شکسته نستعلیق از رونق و رواج آن کاسته شد. خط تعلیق یکی از پایه‌های مهم “‌خط نستعلیق و شکسته نستعلیق می‌‌باشد. تعلیق خطی تو در تو و متصل بهم بوده واژه‌ها و حروف آن یکنواخت نیستند، یعنی گاهی درشت و گاهی ریز و لاغر نوشته می‌شود.

[ویرایش] منبع