زیباییشناسی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
به فلسفۀ زیبایی و هنر، زیباییشناسی میگویند.
حس زیبا دانستن یک کار هنری یا یک پدیده، از شخص به شخص فرق میکند ولی میتوان یکسری اصول کلی برای درک و حس زیبایی یافت که به آنها «اصول زیباشناختی» میگویند.
هنرمندان غالباً از اصول زیباشناختی خبر دارند و با بهرهگیری از آنها در کار خود، سعی در تأثیرگذاری بر دیگران را دارند. برای نمونه در شعر و ادبیات یکسری اصول مانند وزن و قافیۀ درست و تشبیهات بجا، بیان و بدیع جزو اصول زیباشناختی بشمار میآیند.
گاه یک نقاشی بسیار ساده و ابتدایی را میبینید که بخاطر ترکیب خاص رنگآمیزی آن، شما را مجذوب خود میکند. بنابراین در این رنگآمیزی، عمداً یا بطور اتفاقی، برخی از اصول زیباشناسی (تئوری رنگ) رعایت شده است.
[ویرایش] منبع
یکی از منابع: ویکیپدیای انگلیسی.
موضوعات فلسفه |
کلی | فلسفه شرقی · فلسفه غربی · تاریخ فلسفه: باستان · قرون وسطی · نوین · معاصر |
فهرستها | مقالات فلسفه · فیلسوفان · ایسمهای فلسفی · جنبشها |
شاخهها | زیباییشناسی · اخلاق · شناختشناسی · منطق · ماوراءالطبیعه |
فلسفهٔ | آموزش · جغرافیا · تاریخ · سرشت انسان · زبان · قانون · ادبیات · ریاضیات · ذهن · متا-فلسفه · فیزیک · سیاست · روانشناسی · دین · علم · علوم اجتماعی · فناوری · جنگ |
مکاتب | اثباتگرایی منطقی · اثباتگرایی · آرمانگرایی · افلاطونگرایی نو · افلاطونگرایی · انسانگرایی · پدیدارشناسی · پساساختارگرایی · پوچگرایی · تجربهگرایی · جبرگرایی · خردگرایی · رواقیگری · ساختارشکنی · ساختارگرایی · سودمندگرایی · شکگرایی · فراانسانباوری · فلسفه اصلاحگرا · پیشاسُقراطی · فلسفه تحلیلی · فلسفه زبان متعارف · فلسفه غیرانگلیسی اروپا · پسانوین · کاربردگرایی · ماتریالیسم دیالکتیک · مادیگرایی · مُدَرسیگری · نسبیگرایی · نظریه انتقادی · هرمنوتیک · هستیگرایی · هگلیگرایی |
پیوند به بیرون | درباره فلسفه در دانشنامه رشد · راهنمای فلسفه در اینترنت |