باروت سیاه
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
باروت سیاه نخستین نوع باروت بود که احتمالاً آن را مردم چین در قرن هفتم تا نهم میلادی اختراع کردند.
باروت سیاه تا سالها در انواع سلاح گرم و نیز بهعنوان ماده منفجره در معدنکاری بکار میرفت تا آنکه اختراع انواع باروت بیدود و مواد منفجره قویتر در قرن نوزدهم، جای آن را گرفت.
باروت سیاه مخلوطی است از گوگرد و ذغال و شوره به ترتیب به نسبتهای ۱۰٪ و ۱۵٪ و ۷۵٪، هرچند این نسبتها برای کاربردهای مختلف تغییر میکند.
مواد منفجره به دو دسته ۱:تند شكن ۲:كند شكن تقسيم میشوند كه باروت سياه دردسته دوم جاي دارد يا به عبارتي در محيط باز به ارامي مي سوزد ودر محيط بسته ايجاد انفجار ميكند كه علت ان نيز توليد حجم زياد گاز دي اكسيد كربن ونيتروژن است و چون درواكنش انرژي گرما يي ونوراني زيادي ازاد میشود حجم گاز ازاد شده خيلي بيشتر ازمحاسبات انجام شده در شرايط STP است. فرمول: باروت سياه از تركيب دو مول نيترات پتاسيم وسه مول كربن ويك مول گوگرد به دست میايد ودر اثر حرارت تجزيه شده ويك مول سولفيدپتاسيم وسه مول دي اكسيد كربن ويك مول نيتروژن ومقدار زيادي گرما و نور توليد میكند.