حسن حسن زاده آملی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
علامه ذوالفنون حسن زاده آملی .ایشان در تفسیر قرآن، فلسفه، حکمت الهی، عرفان، ادبیات، طب سنتی، ریاضیات ، نجوم و ... صاحب سبک و سخنند،و تالیفات فراوانی در این زمینه ها به فارسی و عربی دارند. از اساتید ایشان میتوان به حضرت الهی قمشه ای حضرت علامه طبا طبائی اشاره کرد. علامه حسن حسن زاده آملی، یا آن طور که خودشان می گوید، حسن بن عبدالله طبری آملی را سرسلسلة عرفای معاصر می دانند. ایشان شاگرد و وصی علامه طباطبایی اند. در فقه و اصول، تفسیر، کلام، فلسفه و سایر علوم اسلامی، ریاضی، طب بوعلی، ادبیات، علوم غریبه و بسیاری دانش های دیگر صاحب نظرند.
علامه ابوالحسن شعرانی به وی لقب نجم الدین داده. ماجرای کشیده شدنشان به سوی عالم عرفان را خودشان این طور تعریف کرده اند که تا چهارده سالگی در روستای زادگاهشان، ایرای لاریجان مشغول به کار در بقالی پدر بوده اند. روزی یک کشاورز ساده، جهت نجف را نشانش داد و حالشان دگرگون شد. شبانه به دیوان حافظ تفأل زد و حافظ ایشان را گفت:
بخواه دفتر اشعار و راه صحرا گیر.
کنب و رساله های بسیاری از ایشان موجود است :
در این میان میتوان به کتاب های معرفت نفس،نهج الولایه،رساله انسان در عرف عرفان،ریاضیایت و هیات،
رساله نور علی نور ،ذکر و ذاکر و مذکور ،دیوان اشعار،گشتی در حرکت ، انه الحق، نهج الولایه انسان کامل از دیدگاه نهج البلاغه،الهی نامه، وحدت از دیدگاه عارف و حکیم و ... و دها آثار دیگر اشاره کرد.