تازی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

تازی واژه ای است از ریشه زبان پهلوی اصیل که به زبان فارسی رسیده است. واژه تازی به معنای درنده، چادرنشین و عرب است. در زبان پهلوی اصیل واژه تازی، تازیک گفته می شده که تازیک پادواژه ی (متضادِ) تاجیک است و از دید واژه ای مردم یا تازیک بوده اند یا تاجیک.[نیاز به ذکر منبع]

فردوسی، شاعر نامدار ایرانی نیز در بسیاری از شعرهای و سروده های خود از همین واژه بهره برده است.

نمونه: ز ایران وز ترک وز تازیان /نژادی پدید آید اندر میان
نه دهقان، نه ترک و نه تازی بود/ سخن ها به کردار بازی بود

[ویرایش] منابع

  • واژه نامهء حسن عمید
  • واژه نامهء معین