حزب کمونیست کارگری؛ جریانات و تناقضات درونی آن (سمینار)

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

حزب کمونیست کارگری؛ جریانات و تناقضات درونی آن، عنوان سمیناری از کورش مدرسی است که در تاریخ شنبه ۳۰ ژوئیهٔ ۲۰۰۵ در انجمن مارکس-حکمت در لندن برگزار شد.

کورش مدرسی در این سمینار،‌چنان که از نامش پیداست سعی می‌کند نگاهی به تاریخ حزب کمونیست کارگری ایران از ابتدای تشکیل تا به امروز داشته باشد. او برای این کار ابتدا به تحولات درون حزب کمونیست ایران و تشکیل کانون کمونیسم کارگری در آن حزب می‌پردازد.

او سپس با پرداختن به تاریخ حزب کمونیست کارگری این حزب را حزبی با خصلت «ائتلافی» می‌داند که از ابتدای تشکیل «بستر مشترک حکمتیسم و چپ سنتی» بوده است. (همان تزی که در «بیانیهٔ ۲۱ نفر» بیان شده است). او مدعی می‌شود که خط حزب کمونیست کارگری همیشه با خط مورد نظر خود منصور حکمت اختلاف داشته است. او این تفاوت را با تفاوت بلشویسم و لنینیسم (از نظر او) مقایسه می‌کند و مدعی می‌شود که در سمینار « انقلاب روسیه،۱۹۱۷ تا ۱۹۲۷: بررسی تحلیلی» در پاسخ به سوال محمد فتاحی به طور ضمنی به این اشاره کرده است و اگر بیش‌تر توضیح نداده بخاطر این بوده که این کار «فرو کردن سیخی به درون کندوی زنبور عسل» بوده است و جنجال به همراه می‌آورده است.

او سپس تاکید می‌کند که مرگ منصور حکمت فقط فاجعه‌ای عاطفی نیست و معنای سیاسی دارد و برای اثبات حرف خود به نامهٔ خود منصور حکمت به آذر مدرسی (رئیس وقت هیئت دبیران حککا) در دورهٔ بیماری‌اش اشاره می‌کند. این معنای سیاسی از نظر مدرسی به معنای به هم خوردن توازن قوای «حکمتیسم و چپ سنتی» درون حزب است.

مدرسی نهایتا مدعی می‌شود که انشعاب بزرگ آگوست ۲۰۰۴ در حزب کمونیست کارگری ایران حاصل بالاگرفتن تحولات انقلابی در ایران و جدایی دو خط حکمتیست (که او خود و حزبش را نمایندهٔ آن می‌داند) و چپ سنتی بوده است.

او خط حزب کمونیست کارگری ایران را نوعی «پوپولیسم وارونه» می‌داند و مدعی می‌شود که جریانی که اکنون (در زمان برگزاری سمینار) ره‌بری این حزب را به دست دارد از ابتدا «چپ سنتی» بوده است و برای اثبات این حرف به تحولات درونی حزب کمونیست ایران اشاره می‌کند. در این‌جا او متن نامهٔ منتشرنشده‌ای از منصور حکمت به حمید تقوایی (لیدر حککا در زمان برگزاری سمینار و مخالف اصلی مدرسی در جریان انشعاب ۲۰۰۴)‌ را قرائت می‌کند که در حکمت در آن با لحن نسبتاً تندی به تقوایی اعتراض کرده است. (نامه از اسناد درونی حزب کمونیست ایران است).

این سمینار دومین سمینار از چهار سمینار کورش مدرسی در تابستان ۲۰۰۵ است که در تمام آن‌ها او به نوعی سعی می‌کند دیدگاه‌های خود در رابطه با انقلاب را توضیح دهد و تفاوت آن با دیدگاه‌های رهبری وقت حزب کمونیست کارگری ایران را مشخص کند و در ضمن استراتژی عملی حزب کمونیست کارگری ایران-حکمتیست و حزب کمونیست کارگری عراق را مشخص کند. دو سمینار بعدی از این سری «انقلاب ایران و وظایف کمونیست‌ها» و «چپ و عراق» هستند که همگی در تابستان ۲۰۰۵ و در انجمن مارکس-حکمت برگزار می‌شوند. در ضمن خود این چهار سمینار به نوعی (و به ادعای مدرسی) ادامهٔ بحث‌های قبلی او در انجمن مارکس-حکمت تحت عناوین « انقلاب روسیه،۱۹۱۷ تا ۱۹۲۷: بررسی تحلیلی » و «حزب و قدرت سیاسی: کمونیسم کارگری و چهار تجربه» هستند.