علی منصور

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

علی منصور (۱۲۶۴-۱۳۵۳ هجری خورشیدی)، معروف به منصورالملک، سیاست‌مرد و دو دوره نخست‌وزیر ایران.

در اولین دوره نخست‌وزیری او متفقین ایران را اشغال کردند و محمدعلی فروغی به‌جای او نخست‌وزیر شد.

در سال ۱۳۲۸ منصور با حمایت روشن سفارت و شخص سفیر بریتانیا یعنی لوروژتل، پس از ساعد مراغه‌ای، نخست‌وزیر شد. انگلیسی‌ها او را قادر به قبولاندن قرارداد الحاقی به مجلس می‌دانستند. منصور بدون رای تمایل مجلس به نخست‌وزیری رسید.

منصور برای جلب نمایندگان به خواسته‌های جبهه ملی با نظر مساعد برخورد می‌کرد. همچنین او آیت‌الله کاشانی را که پس از ترور شاه به لبنان تبعید شده بود به ایران دعوت کرد. بالاخره منصور قرارداد الحاقی را به مجلس تقدیم کرد ولی نظری در موافقت با آن ابراز نکرد و خواست که مجلس قرارداد را بررسی کند. بریتانیا که تردید منصور در دفاع از قرارداد را دید با نظر مثبت به نخست‌وزیری سرلشکر رزم‌آرا تمایل نشان داد. منصور در ۵ تیر ۱۳۲۹، به شرط اعزام به رم در سمت سفیر ایران در ایتالیا، استعفا کرد.


حسنعلی منصور فرزند او بود.


نخست‌وزیران رضاشاه

محمدعلی فروغی • حسن مستوفی • مهدیقلی هدایت • محمود جم • احمد متین دفتری • علی منصور