شُگون
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
شُگون به معنای خجستگی، برکت، یُمن، میمنت، بخت خوش، خوششانسی و خوبیت داشتن است، یعنی زمانی که گفته میشود کاری شگون دارد و یا ندارد بدین معنی است که از انجام آن کار خوبی حاصل میشود و یا حاصل نمیشود.
شگون میتواند همچنین معنی فال بدهد. نتیجه خوب یک فال را شگون خوب و نتیجه منفی آن را شگون بد مینامند. در خرافات عوام، امور بسیاری را آورنده شگون بد یعنی نحس و آورنده رویدادها و امور ناگوار میدانند. برای نمونه برخی شکستن آینه، گذشتن گربه سیاه از مسیر اشخاص، حرف از طلاق، گفتن واژه جن، حضور زن مطلّقه سر سفره هفتسین و جز اینها. همچنین در باور مردم عدد سیزده عددی بیشگون است یعنی احتمال رویداد امور ناگوار با عدد سیزده مرتبط دانسته میشود. در برخی فرهنگها جغد و در برخی دیگر کلاغ را جانورانی بدشگون میدانند. همچنین برخی امور را خوششگون یعنی آورنده نیکی میدانند مانند پوشیدن جامه نو در نوروز. روز نوروز را روز شگون نیز نامیده اند. بنابر روایت ابوریحان بیرونی در مهرگان مردم با روغن بدن خود را مرطوب میکردند که هم شگون و هم نتایج طبی و بهداشتی داشت.
همچنین نگاه کنید به: مراسم شگونآوری