مراقبه
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.

مُراقِبـِه، درونپویی، خودپژوهی، یا مدیتِیشِن معمولاً به یک حالت آسایش و تمرکز مطلق گفته میشود که در آن بدن آرام میشود و ذهن از اندیشههای سطحی دور میشود. چندین دین بزرگ به خصوص ادیان شرقی نظیر هندوئیسم و بوداگرایی آیینهای مراقبه را نیز در بر میگیرند ولی خود مراقبه لازم نیست که یک کردار دینی یا روحانی باشد. اکثر روشهای محبوب مراقبه ریشهٔ شرقی دارند. از روشهای معروف مراقبه شرقی میتوان به مراقبه فراروی (ترنسندنتال مدیتیشن)، مراقبه ذن و کراقبه ویپاسانا نام برد. بودا از کسانی بوده که به این امر معتقد بودهاست.
انسان همواره در زمان گذشته یا آینده سیر میکند و همیشه در هراس از آینده و غم و افسوس گذشتهاست و از لحظه زنده و پویای اکنون غافل است. انسان نیروی درونی خود را به این طریق از دست میدهد. مراقبه تمرینی است که به انسان میآموزد چگونه در زمان حال زندگی کند و نیروی ذهنی خود را در راه هدفی که میخواهد به کار گیرد.