شکنجه دولتی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
شکنجه دولتی اصطلاحی است که به شکنجه مخالفان و دگراندیشان توسط نظامهای دولتی وقت و بعضا توتالیته مذهبی اطلاق میشود. [نیاز به ذکر منبع]
[ویرایش] تاریخچه شکنجه دولتی
در تاریخ ایران می توان از مزدک, مانی, بابک خرمدین, سید علی محمد باب و آقا محمد خان قاجار نام برد که در طول زندگیشان مورد شکنجه قرار گرفتند.
در طول تاریخ, فلاسفه و دانشمندان مشهوری از جمله ارسطو, گالیله و فرانسیس بیکن از مشهورترین قربانیان شکنجه دولتی هستند که توسط نظامهای وقت و بعضا توتالیته مذهبی و در دادگاه های قرون وسطائی به زیر دستگاه شکنجه سپرده میشدند.
[ویرایش] دادگاه های تفتیش عقاید کلیسا
در دوران فرمانروایی سیاسی و اجتماعی مطلق کلیسای کاتولیک در اروپا, بسیاری در دادگاه های تفتیش عقاید متهم به ارتداد, شرک و جادوگری میشدند. این افراد ابتدا محکوم به تحمل شکنجه و نهایتا اعدام به صورتهای بسیار غیر انسانی میگشتند.
نهایتا پاپ ژان پل دوم, با تایید جنایات کلیسا برای اولین بار در تاریخ کلیسای کاتولیک و با "اشتباه" نامیدن بیش از یکصد عمل اشتباه کلیسا در آن دوران از قربانیان شکنجه و مردم جهان عذرخواهی نمود. [1]