دستور زبان

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

دستور زبان مجموعه قوانین و ضوابط حاکم بر ساختار واژه‌ها، جمله‌ها، واج‌ها و آواها و معناها در زبان است. در تقسیم‌بندی‌های سنتی دستور زبان بطور کلی از دو شاخه واژه‌شناسی (صرف) و جمله‌شناسی (نحو) تشکیل شده است. صرف و نحو با هم دستور یک زبان را تشکیل می‌دهند. ولی امروزه دستور زبان را که زیرشاخه‌ای از دانش زبان‌شناسی بشمار می‌آید دارای بخش‌های زیر می‌دانند:

[ویرایش] جستارهای وابسته

این نوشتار ناقص است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.