ابوطالب
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
ابوطالب (90قه-3قه): با عبدالله پدر پیامبر، از يك مادر بودند. اسمش عِمران بود و به خاطر پسر بزرگش طالب، این نام را گرفت. بعد از فوت عبدالمطلب، سرپرستی پیامبر را برعهده داشت. در تمام طول عمرش حامی او بود. وقتی قریش، مسلمانها را طرد كردند، آن ها را به شِعب (دره) خودش برد. او هرگز مسلمان نشد.[نیاز به ذکر منبع]