لکستان

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

لَکستان به منطقه سکونت مردم لک‌زبان در جنوب مناطق کردنشین غرب ایران گفته می‌شود.

لک‌ها مردمی آریائی‌تبار هستند. پیش از ورود آریائی‌ها به ایران، مردمی عیلامی‌تبار و همچنین کاسی‌ها در منطقه لکستان سکونت داشتند. آثار باستانی ارزشمندی در مناطق لک نشین یافت شده‌است. غار کلماکره در کوهدشت و تپه‌های باباجان و گندم‌بان در دلفان از کاوشگاه‌های باستان‌شناختی منطقه هستند.

زبان لکی یکی از زبان‌های ایرانی است که پلی میان شاخه شمال غربی و جنوب غربی زبان‌های ایرانی را تشکیل می‌دهد. لکی همانندی‌هایی با کردی (از شاخه شمال غربی) و لری و فارسی (از شاخه جنوب غربی) دارد. درباره لر بودن، کرد بودن یا قومی جدا بودن لک‌ها بحث‌های زیادی انجام شده و می‌شود ولی نتیجه خاصی از این بحث‌ها حاصل نشده‌است. ح. ایزدپناه گردآورنده فرهنگ لغات لکی، لک‌ها را لر می‌داند و کرد خواندن آنها را یک سوء تفاهم می‌نامد. از نظر او به این خاطر که در قدیم در منابع تاریخی واژه کرد در بسیاری موارد برای همه کوچنشینان و رمه‌گردان فلات ایران بکار می‌رفته، گاه لک‌ها و لرها و دیگران را با نام کرد (کوچنشین) نامیده‌اند.[1]*

با استقرار مملکت داری به شیوه نوین و تقسیم کشور به واحدهای سیاسی به نام‌های ایالات، ولایات و آنگاه استان‌ها، لک‌ها نیز، بین چندین واحد کشوری تقسیم شدند. امروزه لک‌ها، در استان‌های لرستان، کرمانشاه، همدان و ایلام زندگی می‌کنند.

[ویرایش] پانویس

^  ایزدپناه، ح.: فرهنگ لکی، موسسه فرهنگی جهانگیری، تهران 1367خ، ص 11.

[ویرایش] منابع

[ویرایش] جستارهای وابسته