پشتخه شاه حسنی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

پشتخه شاه حسينی پشتخه واژه‌ای است در گویش فارسی لارستانی و معنی آن پشته، پشتواره، ارتفاعی نه بس بلند از زمین، تل، تپه، توده، نجد و ربوه است. پشته درست بهمان معنی نجد که معمولاً فلات گویند، در پارسی دری و در برخی گویشهای محلی بکار رفته است. همچنین در گویش کوخِردی در هرمزگان بکار می‌رود مانند پشته «مد كمدين» و پشته «او شیرینو » جایی است بسیار سرسبز در فصل زمستان وبهار و خیر (دمبل) و اَکال درست می‌شود، مردم در آنجا بتفریح می‌‌روند، همچنین پشتخه جابر، پشتخه باغ زرد. محدوديه پشتخه شاه حسينی از جنوب راه لاور شيخ عمر و تنب هنگ و از شمال چُک شيخ عمر و بين گری پهن و نرگ آودون علی و سَرگرد مرخاو، واز مشرق خورنساء، واز سمت مغرب اشكفت ماوی قرار دارد. پشتخه شاه حسينی، پشته‌ای دراز از سمت مغرب رو به مشرق كه در قمست غربی آن از پهنای آن كاسته می‌شود، محل جوكار كوخردی‌ها است كه در زمان قديم در آن جو و گندم می كاشتند، مردم قديم در آنجا دو عدد خمره در زمين كرده‌اند برای جمع آوری آب باران و در ايام گرما از آن آب استفاده می نمودند. پشتخه شاه حسينی در بون كوه (زير) در جنوب دهستان کوخرد واقع در بخش کوخرد شهرستان بستک و در غرب استان هرمزگان در جنوب ایران واقع شده است.

[ویرایش] منبع

  • كتاب: «شهرستان بستک و بخش كوخرد» نوشته: محمد محمديان كوخردی.