قانون اساسی مشروطه

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

قانون اساسی مشروطه اولین قانون اساسی ایران بود که در ۱۴ ذی‌قعده ۱۳۲۴ هجری قمری به امضای مظفرالدین‌شاه رسید. این قانون ۵۱ ماده داشت که عموماً مربوط به طرز کار مجلس شورای ملی و مجلس سنا می‌شد، به همین دلیل در آغاز به "نظامنامه" نیز مشهور بود.

چون این قانون بعد از موفقیت مشروطه‌خواهان در گرفتن فرمان مشروطه و با عجله تهیه شده بود و در آن ذکری از حقوق ملت و سایر ترتیبات مربوط به رابطه اختیارات حکومت و حقوق ملت نبود، "متمم قانون اساسی" تهیه شد و به تصویب مجلس رسید و محمدعلی‌شاه نیز آن را در ۲۹ شعبان ۱۳۲۵ هجری قمری امضا کرد و به رسمیت رسید.

این قانون و متمم آن تا سال ۱۳۵۷ که حکومت پادشاهی در ایران برافتاد قانون اساسی ایران بود.

چند نوبت با تشکیل مجلس موسسان برخی از مواد این قانون تغییر کرد.

متن قانون اساسی مشروطه و متمم آن

این نوشتار ناقص است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.