فقه
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
فقه یکی از علوم اسلامی است که موضوع آن استنباط احکام شرعی از روی منابع چهارگانه فقه است که عبارتاند از کتاب و سنت و عقل و اجماع. برخی (از جمله حنفیان) قیاس را نیز از جملة منابع استنباط دانسته اند.
در نزد اهل سنت که به بسته بودن باب اجتهاد معتقداند مذاهب فقهی منحصر در چهار مذهب حنبلی و مالکی و حنفی و شافعی است و از این رو علم فقه در نزد اهل سنت عمدتاً به معنای آموزش و اشاعه این چهار امام است، اما شیعه که به لحاظ فقهی به مذهب جعفری موسوم است برای هر مجتهدی قدرت استنباط قائل است و در نتیجه معتقد است که باید هر مومن مکلف یا خود مجتهد باشد و یا در فروع فقهی از یک مجتهد تقلید کند. اهل سنت تنها روایات موثقی را که از پیامبر رسیده،و حاکی از قول یا فعل اوست، به عنوان یکی از منابع استنباط قبول دارند، اما شیعیان در استنباط احکام بر روایاتی که از ائمه رسیده نیز در کنار احادیث نبوی، اتکا میکنند.