Grego ievánico

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Historia da
lingua grega

(ver tamén: alfabeto grego)
Protogrego (c. –2000)
Micénico (c. -1600–-1100)
Grego antigo (c. –800–-300)
Dialectos:
Eolio, Arcadochipriota, Ático,
Dórico, Macedonio, Xónico

Koiné (desde c. -300)
Grego bizantino (c. -330–1453)
Grego moderno (desde 1453)
Dialectos:
Capadocio, Chipriota,
Demótico, Griko, Katharevousa,
Póntico, Tsakonio, Ievánico

O ievánico, tamén coñecido cos nomes de romaniota e de xudeo-grego, era o dialecto dos Romaniotas, dos xudeus gregos, cuxa presenza en Grecia se testemuña por escrito desde a época helenística. A súa xenealoxía lingüística faino remontar á koiné helenística (Ελληνική Κοινή) e inclúe tamén elementos de hebreo. O ievánico e o grego falado polas poboacións cristiás eran mutuamente intelixíbeis, pero os xudeus usaban unha variante do alfabeto hebreo para escribiren tanto o ievánico como o grego.

O ievánico é hoxe unha lingua morta, polos motivos seguintes:

  • a asimilación das – numericamente débiles – comunidades romaniotas polos gregos cristiáns e polos xudeus sefardís;
  • a progresión do sionismo, que favoreceu o hebreo como lingua común aos xudeus, en detrimento das linguas xudías da diáspora (yiddish, xudeo-español, xudeo-tat - juhuri - etc.);

[editar] Ver tamén

[editar] Vínculos externos