Canguro
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Canguro | ||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
![]() |
||||||||||||||||
Clasificación científica | ||||||||||||||||
|
||||||||||||||||
Nome científico | ||||||||||||||||
Macropus rufus Macropus giganteus Macropus fuliginosus |
||||||||||||||||
![]() |
Co nome xeral de canguro denomínanse aos exemplares da grande familia dos macrópodos, que abrangue, ademais; os wallabys, o canguro arborícola, os wallaroos, pademelons, e os quokka; o cal supón máis de 63 especies.
Os canguros son endémicos do continente de Australia, asemade, os canguros arborícolas viven tanto en Australia coma en Nova Guinea.
Índice |
[editar] Terminoloxía
A palabra canguro deriva gangurru, unha palabra da lingua Guugu Yimidhirr, falada polos nativos de Australia. Con este termo desígnase a unha especie de canguro gris.
É falsa a crenza que se ten, de que a palabra gangurru foi empregada polos nativos australianos, co significado de "non entendo", cando os europeos tentaron comunicarse con eles. Na variedade de inglés que se fala en Australia existen distintos termos para se referir aos canguros, por exemplo; as palabras buck, boomer e jack, empréganse para os animais macho; para as femias, doe, flyer e jill; e a cría do canguro é chamado joey. Ademais, como nomes colectivos existen en inglés as seguintes formas; mob ("multitude), troop ("compañía" ou "tropas"), e court ("corte"). Coloquialmente tamén se coñecen como roos (singular "roo"), o cal é un "clipping" da palabra orixinal kangaroo, quedando reducida tan só a roo.
[editar] Principais tipos de especies
O canguro vermello (Macropus rufus) é o marsupial vivo de maior tamaño que existe no mundo, malia que o número de exemplares é menor ca noutras especies de canguros. Vive nas rexións áridas e semi-áridas do continente australiano. Un macho grande pode chegar a medir 2 metros e pesar 90 kg.
O canguro gris oriental (Macropus giganteus), fóra de Australia é menos coñecido que o anterior, pero resulta máis doado velo na natureza, xa que o seu hábitat abrangue toda a fértil rexión oriental do país.
O canguro gris occidental (Macropus fuliginosus) é algo máis pequeno que o oriental, un macho grande pode acadar os 54 kg. Pódese atopar na zona sur da rexión occidental do país, no sur de Australia, e na cunca do río Darling.
Á parte destas tres especies principais, existen outras 60 especies de animais que están intimamente vencelladas aos canguros dentro da familia dos Macropodidae.
[editar] Xéneros prehistóricos
Procoptodon.
Sthenurus "Cola dura".
Propleopus, canguro carnívoro que viviu durante os períodos do plioceno e pleistoceno (ex: canguro rata xigante).
Simosthenurus, canguros herbívoros que se alimentaban de follas.
[editar] Descrición física
Durante moito tempo os canguros foron considerados como animais estraños. Os primeiros exploradores ao describilos dicían que as súas cabezas eran coma as dos cervos, pero sen cornos; poñíanse de pé coma o home, e saltaban coma as ras. Todo isto, xunto coa apariencia das femias coa súa cría, coma seres de dúas cabezas, fixo que os exploradores non falasen destas criaturas nas súas narracións cando retornaban aos seus fogares.
Os canguros posúen unhas patas traseiras longas e poderosas, uns pés longos para brincar, unha longa cola que os axuda co seu equilibrio, e unha cabeza pequena. Os canguros, coma todos os marsupiais, teñen unha bolsa, coñecida coma marsupio ou bolsa marsupial, na cal a cría se desenvolve despois de que teña lugar o parto.
Os canguros son os únicos animais grandes que empregan os brincos para se desprazar. A velocidade á que adoiten brincar os canguros vermellos é duns 20-25 km/h, podendo chegar a brincar ata a 70 km/h nas distancias curtas.
Este eficiente método de transporte, a nivel de velocidade e enerxía, non se desenvolveu para a protección contra os depredadores, senón, para que poder cubrir longas distanzas na procura de comida e auga.
A diferenza doutros mamíferos, o escroto dos canguros (o cal os machos teñen en lugar do marsupio) atópase afastado do pene, case no medio do ventre. En épocas en que vai moita calor pode verse como os animais teñen o escroto baixado para protexer os testículos da calor, e subido cando se moven.
Os canguros viven un promedio de 9 a 18 anos, algúns exemplares ata os 28.
[editar] Dieta
Os canguros son grandes herbívoros que se alimentan de herba, raíces, e son rumiantes. Todas as especies son nocturnas e crepusculares; normalmente pasan o día lacazaneando e, á tardiña, á noite, e á mañá, pasan o tempo desprazándose e alimentándose, normalmente en grupo.
[editar] Depredadores
Os canguros teñen poucos depredadores naturais. Segundo os paleontólogos, o tigre de Tasmania foi o maior depredador natural que tiveron os canguros, mais hoxe en día están extintos. Porén coa chegada do home á illa fai polo menos 50.000 anos, e coa introdución do dingo fai 5.000 anos, os canguros tivéronse que adaptar a estes depredadores. O mero ladrido dun dingo pode facer que un canguro adulto se poña histérico. As aguias de ás cuneiformes poden ser depredadores oportunistas, que poden cazar canguros novos; podendo chegar a ferir e, incluso matar a un canguro adulto (incluso a un canguro vermello adulto), pero só cando as aguias non dispoñen doutras fontes para se alimentar. Estas aguias e outros animais, normalmente se alimentan de canguros que xa estaban mortos. As goannas (parentes dos varanos) e outras especies de réptiles carnívoros poden supor perigo para algunhas das especies de canguros de menor tamaño, pero só cando escasean outras fontes.
Á parte dos dingos e outros cánidos, algunhas especies introducidas polo home coma os raposos e os gatos asilvestrados tamén supoñen un perigo para os canguros. Os canguros e os wallabys son bos nadadores, a miúdo foxen meténdose na auga se teñen ocación. Se se ve perseguido na auga, un canguro grande podería empregar as súas patas dianteiras (as mans/gadoupas) para manter ao seu depredador baixo a auga para afogalo. Outra técnica defensiva contada por testemuñas, consiste en que un canguro para defenderse, pode coller ao can que o está acosando coas patas dianteiras, mentres lle saca as entrañas coas poutas das patas traseiras.
[editar] Vida social
Os grupos ou mandas de canguros poden estar compostos por uns 10 machos e femias, ou máis. O macho dominante (chamado boomer) ten unhas características de tamaño e idade determinantes. Un macho ten acceso temporal ás femias do grupo para copular con elas. Os machos adoitan a controlar as femias da manda e a intimidar aos outros machos da manda para que non se apareen con elas.
Na maioría de especies de canguros, o cortexo conleva que o macho examine a cloaca das femias. Os machos a miúdo son rexeitados polas femias por seren de menor tamaño, pero no caso dos machos grandes, as femias, poden simplemente afastarse del. É bastante corrente que a femia ouriñe cando está a ser examinada por un macho. O macho cheira os ouriños repetidas veces ata que está satisfeito e procede a efectuar a cópula. Estudos científicos concluíron que este ritual que levan a cabos os machos, sérvelles para saber cando unha femia lles é receptiva.
O macho excitado segue á femia receptiva, que sobe a súa cola. Pode ter lugar un xogo que preceda á cópula, no cal o macho e a femia frotan as súas colas. Unha cola arqueada é síntoma de que un membro da parella, ou os dous, están preparados para o apareamento. Ás veces, pode verse como o macho frota as costas da femia antes de se aparearen.