Rocha de Xibraltar
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Atención: Este artigo precisa un traballo de revisión.
Por favor vexa a lista de Artigos con problemas e mellóreo de acordo coas indicacións que aparecen nesa páxina. Cando os problemas se resolvan retire esta mensaxe e borre a páxina da lista de artigos con problemas, pero por favor non quite esta mensaxe ata que estea todo solucionado.
A Rocha de Xibraltar áchase a 36° 7' N e a 5° 21' lonxitude O. É unha península angosta e rochosa que sobresae de xeito pronunciado nun dos ángulos da baia de Alxeciras. Trátase dun formidable fenómeno xeolóxico, auténtico agasallo da Natureza colocado a xeito de murallón no paso de dous mares: o Atlántico e o Mediterráneo.
Esa mole pétrea ten 5 quilómetros de longo e na súa parte máis ancha só 1,2 quilómetros. Pedra descomunal, cortada case polos seus catro costados, con paredes que caen ao mar case verticalmente desde a máxima altura de 426 metros ... Compréndese que sexa en todo tempo obxecto da cobiza militar das grandes potencias: quen dominase en Xibraltar controlaría o Estreito e estaría a un paso de dominar o Mediterráneo.
Desde os outeiros que descenden da Serra Carboeira ata A Liña da Concepción a paisaxe é soberbia. É unha sinfonía marabillosa na que se combinan as cores de forma hármoniosa e violenta á vez: o azul do mar, que cobra nestas latitudes tonalidades intensas; o verde e vermello da terra ... E a brancura agrisada de Xibraltar, que rompe como punta de lanza rochosa e guerreira a harmonía dunha paisaxe chea de luz e cor. Corren por aquí os aires e as nubes en voo fugaz; axiña que chove como loce o sol, o ceo se encapota e tiña con negros nubarróns como nos ensina unha marabillosa gama de azuis impolutos e prístios. As presións e variacións barométricas oscilan con súbitas sacudidas.
A Rocha está unida a terra firme por un baixo istmo areóso de 1.600 metros de longo e 800 metros de ancho (a zona neutral en litixio durante tantos anos entre Gran Bretaña e España). A actual fronteira internacional está situada a metade de camiño dese istmo.
O clima é moderado e temperado; no inverno as temperaturas as minimas non baixan de 7°, sendo descoñecidos a neve e o xeo; no verán as temperaturas máximas non pasan de 29°, bastante húmidas e, polo tanto, enervantes paa poboacion polos súbitos cambios.
Non debe esquecerse que se atopa esta zona na encrucillada de dous importantes mares, ao pé de impoñentes cordilleiras que rematan a Europa e África. O vento e as brisas dos dous mares corren por este corredor continental tanto nunha como noutra dirección. Xibraltar e o seu Campo atópanse en plena corrente.
Desde a guerra civil e coa chegada do réxime nacionalista de Franco, Gran Bretaña sabe que Xibraltar convertese nun punto quente do mundo, mellóraa as instalacións portuarias e aéreas, fai entón unha realidade dun verdadeiro ferrollo do Mediterráneo, cuxa importancia non se contra-dirá ao longo da Segunda Guerra Mundial.
"O Rocha de Xibraltar", é un bastión natural onde os mouros a ocuparon case seis séculos. Furada de instalacións subterráneas podendo albergar a máis de 25 000 persoas en caso de ataques atómicos.
Os seus radares teñen un lugar importante no sistema de vixilancia marítimo do O.T.A.N. no Mediterráneo occidental. Pero, desde que a Sesta Flota americana tomou no Mediterráneo a substitución da Royal Navy, a "Rocha" non presenta xa o mesmo interese estratéxico para Gran Bretaña.
Para reducir os efectos da calor estival e abastecer en auga de regadío sobre os xardíns ingleses, creouse unha fábrica de destilación de auga de mar.
Os seus 29 000 habitantes, de orixes indios, malaios, pakistanenses, xudeus, indonesios, hispanos e marroquís, viven dos salarios da base militar, a actividade portuaria (120.000 buques ao ano) e do turismo.