Casa Grande de Lentille

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Pazo situado na parroquia de San Lorenzo da Pena no concello de Cenlle.

O pazo aséntase sobre zona moi rochosa, sendo os propios penedos parte da cimentación da casa e no ángulo este da construción aséntanse grandes penedos baixo a solaina, dando a sensación de térense tido en conta no deseño do edificio.

Na actualidade ten planta en forma de U, coas cruxías laterias de distinta lonxitude. A planta actual e froito de modificacións feitas en distintas épocas, aínda que todavía se pode ver o uso de material nobre e ben labrado indicativo das primeiras construcións en contraposición coas mais modernas engadidas ou enxertadas nos corpos mais antigos. Exemplo disto son as ventás con montante, en correspondecia co ancho daquelas.

A fachada principal actual é a que mira ao surleste, cun murallón de peche de reducida lonxitude, con portalón e almeas. Sobor do portalón de entrada vese o oco deixado pola extración do escudo de armas.

O piso mais alto ten tres xanelas, cos seus respectivos montantes, e un balcón de feitura moderna (horrible pegote de cemento)

A fachada norleste comeza cunha solaina apoiada nun só pilar de seción cadrada, feito de bos perpiaños e continúa cun lenzo de parede construido en sillarejo, con catro vanos no seu piso superior.

A fachada noroeste ten vanos e unha porta que comunica a cociña coa finca.

Traspasado o portalón atopámonos no patio exterior. As tres alas van recorridas interiormente por unha solaina interior, en forma de U, que da ao patio seguindo a disposición das cruxías. Apoiase sobre arquerías sostidas por piares, canzorros e pequenas ménsulas que sobresaen nas enxutas dos arcos. Toda a solaina cobrese con tellado, prolongación do da casa, sobre un gran aleiro de madeira que se apoia en esbeltas columnas de pedra seudodóricas ou capiteis-zapata.

Na planta baixa, dende os arcos acédese aos habitáculos adicados ao servicio e usos agrícolas, e a través da propia solaina acédese a planta alta adícada a habtiación e uso señorial, cunha serie de salóns intercomunicados entre si, como é habitual na maioria dos pazos.

A cuberta do edificio é a catro augas en tella uníndose ao mesmo mediante cornisa moldurada. Tres chemineas de distinta tipoloxía levántanse sobre o tellado. A da cocilacon seis remates piramidais, a central de seción circular rematada cunha pequena cúpula con respiradeiros e artístico pináculo de peana, pirámide e bola.

No interior destaca pola súa conservación a cociña, con lareira e campá pequena de pedra que descansa sobre unha grosa columna con capitel e plinto moldurados, e colocada en ángulo. A cociña conserva o forno e o pavimento enlousado. O oratorio estivo situado nun dos salóns, no que sigue existindonuha parede encastrado baixo arco de medio punto peraltado un pequeno e artístico de madeira.

Como edificios secundarios sinalar a bodega e unha fonte en construción abovedada de pedra.


Fonte: "Pazos Ourensanos" . María Teresa Rivera Rodríguez. Edilesa. Obra Social de Caixanova. Ano 2000.