Lisosoma

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Bioloxía en progreso: Este artigo relacionado coa Bioloxía é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel e contribúe a que a Galipedia mellore e medre.

Os lisosomas son vesículas rodeadas de membranas que conteñen enzimas hidrolíticas encargadas das dixestións intracelulares. Foron descritos por Christian De Duve no 1949. Son orgánulos moi heteroxéneos en canto á súa forma e o seu tamaño. A súa diversidade reflexa a ampla variedade de materiais que están dixerindo.

Conteñen arredor dunhas 40 enzimas diferentes, todas elas hidrolasas ácidas, cuxo pH óptimo é próximo a 5. Entre elas están proteasas, nucleasas, glicosidasas, lipasas, fosfatasas, sulfatasas e mais fosfolipasas.

A membrana lisosomal é resistente á acción das enzimas hidrolíticas xa que a meirande parte das súas proteínas están moi glicosiladas. Dita membrana contén unha bomba de protóns que mantén o pH ácido (arredor do pH 5) no interior do lisosoma e proteínas de transporte que permiten que os produtos resultantes da dixestión pasen ao citosol.

Os lisosomas fórmanse a partir de vesículas que se desprenden do aparello de Golgi.

A mebrana do lisosoma mantén as enzimas hidrolíticas fóra do contato co citosol (cuxo pH é aproximadamente 7.2). Ademáis, a dependencia ácida da actividade destas enzimas protexe o contido do citosol aínda que se produza algunha fuga de enzimas lisosomais.

[editar] Función

A función dos lisosomas é intervir na dixestión intracelular de macromoléculas. Dependendo da procedenza do material implicado na dixestión podense distinguir dous procesos diferentes:

[editar] Heterofaxia

Consiste na dixestión de materiais de orixe exóxeno, que se incorpora á celula por pinocitose ou fogocitose. Este material incorporase á célula en vesículas en endocitose e posteriormente é transferido a un lisosoma onde se dixere. Os produtos resultantes da dixestión (aminoácidos, monosacáridos, nucleótidos, etc.) son transportados a través da membrana lisosomal e pasan ao citosol, onde poden ser utilizados pola célula. Se a dixestión é incompleta, fican no interior dos lisosomas substancias non dixeridas formando os corpos residuais. Nos protozoos e en moitos invertebrados inferiores, os corpos residuais verten os desfeitos ao exterior por exocitose, proceso denominado defecación celular. Nos animais superiores os corpos resudiais fican no interior da célula. A heterofaxia intervén en procesos como a nutrición e a defensa dos organismos.

[editar] Autofaxia

Consiste na dixestión de material de orixe endóxeno, é dicir, de partes da propia célula. Para iso, un orgánulo defectuoso rodease de membranas procedentes do retículo endoplasmático, formándose un autofagosoma. O autofagosoma fusionase cun lisosoma e iniciase a dixestión. A autofaxia está relacionada co recambio dos compoñentes celulares; por autofaxia destrúense os compoñentes celulares defectuosos ou que xa non son necesarios para a célula. Tamén intervén na destrución de tecidos e órganos durante a metamorfose nos insectos en anfibios. A autofaxia asegura a nutrición en condicións desfavorabeis, vivendo a célula dos seus propios materiais.