Acadia (Mesopotamia)
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Acad, Acadia ou Agade era unha cidade ao norte da Babilonia (actual Iraq), na marxe esquerda do Eufrates entre a Asiria e maila Sumeria, unha das capitais do imperio de Nimrod, segundo unha citación da Biblia (no transcorrer do terceiro milenio a.C.). Acadou o seu máximo apoxeo entre os séculos XXII e XVIII a.C. como capital do Imperio acadio, antes do ascenso de Babilonia.
[editar] Etimoloxía
Os hebreos usaron o nome Akkad, que é a forma semita do antigo nome non semita, Agade.
O nome non-semita Agade significa, probabelmente, coroa (ago) de lume (de), e está ligado a Ishtar, "a deusa brillante", a deusa do amor e da guerra, que é a brillante estrela da mañá e do solpor (Venus).
Parece que Agade non foi un nome dado a unha rexión, e o título "emperador de Sumeria e de Agade" significaba a pretensión de reinar sobre as partes norte e sur da Babilonia.
[editar] Historia
Os primeiros rexistros escritos acadios datan do tempo de Sargón, no século XXIII a.C., quen conquistou as cidades sumerias e construiu un auténtico imperio dende o Mar Mediterráneo ata Anatolia.
O lugar exacto no que se localizaba Acad non foi aínda identificado.
Foi a cidade principal de Sargón I, rei dun pobo semita que invadiu a Sumeria por volta de 2800 a.C., formando un dos primeiros imperios que se estableceu no Medio Oriente, Sargón I coñeceuse no seu tempo como o rei dos catro cantos da Terra, en alusión ás "catro cidades" bíblicas (Agade, Babel, Erech e Calneh), e en recoñecimento ao exito na unificación mesopotamica.
Os guti foron os responsábeis da fin do imperio sumerio-acadiano, por volta de 2180 a.C., cando invadiron Agade procedentes dos Montes Zagros.
Entre as características culturais de Agade, cítanse o uso da escrita cuneiforme e a presenza dos zigurats, pirámides escalonadas con fins relixiosas.