Juan Díaz Porlier
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Atención: Este artigo precisa un traballo de revisión.
Por favor vexa a lista de Artigos con problemas e mellóreo de acordo coas indicacións que aparecen nesa páxina. Cando os problemas se resolvan retire esta mensaxe e borre a páxina da lista de artigos con problemas, pero por favor non quite esta mensaxe ata que estea todo solucionado.
Formato
O 19 de setembro de 1815 pronúnciase na cidade da Coruña o xoven mariscal de campo Juan Díaz Porlier. Con 27 anos, un despois da concesión do título de mariscal pola súa actuación na Guerra da Independencia, o Marquesito, (posible fillo do marqués de la Romana), disconforme coa vulneración da Constitución gaditana e ao non gustarlle o réxime saído do “Manifiesto de los Persas”, inicia conversacións con outros liberais. Traizoado polo seu propio secretario, foi detido en Madrid e condeado a 4 anos a cumplir no Castelo de San Antón de onde sae en prisión atenuada para tomar baños medicinais no veciño pobo de Arteixo, polo que pasa a residir na casa de don Andrés Rojo del Cañizal, en Pastoriza, onde seguíu conspirando. Contacta asimesmo con Sinforano López quen o conecta co grupo liberal da Coruña, formado por burgueses e intelectuais ademais do exército da cidade case ao completo. Cando as autoridades tiveron noticia detiveron e executaron a Sinforiano López en abril de 1815.
Porlier decide convocar o pronunciamento en favor da constitución do 1812 na noite do 19 de setembro de 1815. Esa noite detense ao Capitan Xeneral e publicanse tres proclamas dirixidas ao exército, ao pobo e á oficialidade de Santiago. Despois, ao fronte de varios corpos sublevados dirixese a Santiago de Compostela con intención de que as autoridades e corpos militares alí acuartelados se unan ao pronunciamento, pero nun descanso no camiño, no Mesón de Deus, ou de Viqueira, como tamén se lle coñece, sito á entrada do pobo de Órdenes, namentras escribe ao carón da lumbre, é traizoado por un grupo de sarxentos do 6º Rexemento de Marina. Levado primeiro a Santiago de Compostela, pasa posteriormente á Real Audiencia e Capitanía da Coruña, onde o Capitán Xeneral Felipe de Saint Marq somételle a un encausamento no que xa entraba condenado a morte. É conducido ata o patíbulo montado nun pollino cunha levita verde e executado na forca que se elevó no Campo de la Leña o 23 de outubro de 1815, para posteriormente queimar os seus escritos e proclamas. Nos seus derradeiros días, escribíulle unha carta á su muller dona Josefa Queipo de Llano, onde decía “nada te aflija el género de muerte que me dan, porque ella no deshonra sino a los malos, a los buenos les cubre de honor y gloria” redacta así do seu puño e letra o epitafio que habería de colocarse sobre a súa sepultura. A viuva foi encerrada nunha celda dun pequeño Colexio de Orfas na cidade de Betanzos baixo a custodia de Vicente Feliciano Faraldo -pai de Antolín Faraldo- un dos absolutistas máis fanáticos, que levou o seu celo ao extremo de non permirtirlle á esposa de Porlier abrir os baules que conservaban as roupas e os obxectos persoales do seu marido ata cinco anos despois, cando o levantamento liberal obligouno a fuxir e a liberar á viuva.