Galieno
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Publius Licinius Egnatius Gallienus, era fillo do emperador Valeriano e a súa esposa Egnazia Mariniana. Naceu no 218 e foi nomeado polo seu pai correxente á idade de 35 anos, primeiro como César e despois como Agustus, cando este subiu o poder no 253. Os dous correxentes tiñan unha politica lexislativa común, aparecían xuntos nas moedas, a politica interna, etc, ...só tiñan separados o aspecto militar, tocándolle a Galieno a parte Occidental do imperio.
[editar] O seu Reinado
Tocoulle vivir unha época moi difícil no Imperio, en plena decadencia e con continuas invasións e proclamacións ao longo do Imperio. No ano 254, actuou na Galia, impedindo que as tribos xérmanicas pasasen o Rhin, e fortificou as cidades de Colonia, Treveris, Novaesium, Autumnacum. Rexeitou o goberno dos agres decumani para se asegurar as terras do Outo Rhin e o Danubio. No ano 257 vence os dacios e no ano 259 consegue deter os alamáns, que se dirixían a Italia.
Casado con Cornelia Salonina, de tendencias filocristias, foi un fervente admirador da cultura grega, e súa tendencia filósofica estaba moi unida a Plotino, que naquela epoca tiña unha escola en Roma e xuntábase coa intelectualidade da época, á que acudia o emperador e maila súa esposa. Na súa política interna tivo dous claros obxectivos: diminuír os poderes do Senado e medrar a calidade de vida das clases máis desfavorecidas. Nomeou César ó seu fillo maior Publio Licinio Cornelio Valeriano (Valeriano II) e á morte de este, o elixido foi o seu segundo fillo Publio Licinio Salonino Valeriano, a quen ademais puxo ao mando da guarnición de Colonia, vendo a difícil situación en que se atopaban as terras da Dacia e Mesia. No ano 260, morre o seu pai, prisioneiro dos persas, e aínda que xa tiña constancia dende facía un ano, de que fora feito refén nas loitas de Antioquía, gardárase de dar a nova, xa que contaba que isto ía traer moitos problemas ao imperio e a Roma en particular, xa que os romanos xuntaban a súa sorte coa do emperador. Galieno queda coma único emperador e divide o Imperio en tres, quedándose para si a parte central do mesmo, que era Italia, Asia Menor, as rexións danubianas e África. As outras dúas rexións quedaban correxentadas por Odenato en Oriente e Póstuno en Occidente, pero sen ser recoñecidos emperadores, senón ao igual que pasara co seu pai, só en materia militar.
[editar] As sublevacións
Xa no ano 257, en Mesia, as lexións nomearon emperador a Ingenuo e pouco despois foi Regaliano en Simio, sendo os dous máis tarde asasinados polas súas propias tropas. No ano 262 en Exipto, F.Marciano e F.Quieto foron proclamados emperadores, en Grecia foi Pisón, en Macedonia, Valente, e de novo en Exipto o elixido foi Mussio Emiliano. Foi Odenato quen se encargou de rematar as sublevacións de Oriente, mentres en Occidente esta tarefa correu a cargo de Póstumo. Entre os anos 261 e 267 os godos saquearon os Balcáns e Asia Menor intervindo o emperador persoalmente deica a rebelión de Aureolo. En Oriente, Odenato entrou en guerra cos persas e o seu rei Sapor I, a quen venceu preto de Carras e no 261 tomou o título de Rei dos Palmirenses. Entre o 261 e 265 guerreou Odenato contra os partos, apoderándose de Nisibis e Carras, e poñendo sitio á súa capital Ctesifonte. No 265 foi nomeado emperador por Galieno, pero morre asasinado e sucedeuno o seu fillo Vaballate, menor de idade e a súa esposa Zenobia, quen dirixe o reinado dende Palmira, proclamándose independente no ano 267
En Occidente, Póstumo declarase emperador no 260, o que orixinou o chamado Imperium Galliarun, que comprendia tamén Britania e Hispania cunha administración e exército propios. No ano 262, vendo a descomposición e as loitas internas do Imperio, os francos e alamáns saqueron a Galia e Hispania, chegando a poñer sitio a Tarraco, despois de permanecer por 12 anos nesas terras, cruzaron o estreito e pasaron a Mauritania Tingitana, provincia romana do norte de África. No ano 267, Póstumo e Galieno chegan a un acordo para delimitar as áreas de control de ámbolos dous. Nese mesmo ano, Póstumo pon sitio a cidade de Maguncia, despois de vencer os xermanos. Cando a cidade se rende, rexeita o saqueo da mesma, pero os seus soldados rematan asasiándoo xunto co seu fillo e sucesor Póstumo II.
O xeneral dacio Aureolo rebélase en Italia, toma Milan autoproclamándose emperador. Galieno interrompe a loita contra os xermanos e vaise cara a Italia, vencendo ao exército de Aureolo xunto o Adda e poñendo cerco a Milán. Eracliano, de acordo con Aureolo forma unha conxura da que forma parte o Estado Maior de Galieno, Marciano, Aureliano e quizabes Valerio Claudio, comandante da cabalería. Galieno morre asasinado no 268
[editar] A sua Politica
A situación do Imperio foi caótica, debido á captura de Valeriano polos persas, a devastación das provincias polos bárbaros, os abusos dos senadores, a falla de disciplina no exército, o descontento dos capesiños, a peste e os terremotos. Para nivelar as clases sociais, separando o poder civil do militar. As lexións tiveron a súa fronte non nun legatus da orde senatorial, senón nun praefectus legionis da carreira ecuestre e todo estes xefes militares dependían do Emperador, que se rodeou dun corpo de protectores, sacados dos prefectos, tribunos e centurions das lexions. Aumentou considerabelmente a cabaleria e creou reximentos autónomos dela. A concepción monárquica do poder viuse ao retirar o Senado a autorización de acuñar moeda de bronce. As continuas guerras e a división do Imperio en tres zonas, impediron mellorar a agricultura, sendo a situación en Sicilia e Exipto, as máis salentables rexións fornecedoras de gran, desastrosa.
Galieno tivo boas relacións cos cristiáns, suspendendo a persecución do seu pai Valeriano. Nun rescripto ordenou deixar libres os bens dos cristians, enviando unha copia do rescripto aos bispos, o que na pratica era que o cristianismo era tolerado.
Galieno, no seu testamento, deixaba herdeiro ao seu comadante da cabalería Claudio, que axiña sería ratificado polo Senado. Aureolo rendeuse e tentou de negociar co novo emperador, pero a súa causa xa non tiña senso ningún, polo que foi morto polos soldados.