Joan Prim i Prats

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Joan Prim i Prats
Nome completo: Joan Prim i Prats
Data de nacemento: 16 de decembro de 1814
Lugar de nacemento: Reus, España
Data de falecemento: 30 de decembro de 1870
Lugar de falecemento: Reus, España
Partido político: Partido Progresista
Cargo(s): Presidente do Consello de Ministros
Profesión: Militar e político

Joan Prim i Prats (Reus, 16 de decembro de 1814 - 30 de decembro de 1870). Presidente do Consello de Ministros dende 1869.

Tivo como mestre na escola e Alejandro García. Aos 19 anos alistouse nos "Tiradores de Isabel II" un corpo franco de miqueletes, voluntarios que suplían a falta de tropas regulares, e aos que dera nome o seu primeiro xefe, un valencián chamado Miquelot. Os miqueletes foran disoltos na paz de Rysswick pero en Cataluña conservaron este nome os fusileiros de montaña e os corpos imprivisados en tempos de guerra ou axitación, e foi nestes corpos , en pleno alzamanto carlista, onde se alistou Prim e onde mostrou unhas dotes de valor e temeridade relevantes.

[editar] Carreira militar

[editar] Guerras carlistas

Polas súas vitorias sobre partidas carlistas, durante a Primeira Guerra Carlista, foi ascendidio a tenente.

Á fronte dunha compañía tomou Vilamajó del Vallés defendida por forzas carlistas superiores, e resultou ferido. Novas acións vitoriosas elevarono a capitán. A toma de San Miguel de Sarradell onde capturou persoalmente a bandeira do cuarto batallón carlista de Cataluña, fixo que se lle concedera a Cruz de San Fernando de primeira clase. Seguidamente asaltou Solsona e logrou escalar persoalmente ao forte abrindo as portas, ación pola que foi ascendido a comandante.

Seguiron novas mostras de valor extraordinarios que eran obxecto de comentario en todo o país; os seus propios soldados aclamábano. Por unha ación extraordinaria en Angers foi ascendido a maior de batallón e encargouselle o mando na zona de liña de Solsona - Castellvell, pola cal pasaban convois de aprovisionamento carlista. Nos combates perdeu varias veces o cabalo e el mesmo resultou ferido varias veces, gañando outra cruz de San Fernando e o grao de coronel.

Con só 26 anos o seu nome xa era un símbolo de valor; entón rematou a guerra, na cal tomara parte de 35 acións, conseguindo todos os graos no campo de batalla.

[editar] Vida política

Monumento a Prim
Agrandado
Monumento a Prim

Tras o Motín da Granja de San Ildefonso os constitucionalistas dividironse en conservadores e progresistas. Estos últimos, dirixidos por José María Calatrava e Juan Álvarez Mendizábal, contaron pronto coa unión de Prim. Presentouse a deputado pola Tarragona e obtivo un escano (1841). Como xa se conseguira a paz cos carlistas, os corpos de voluntarios foron disoltos e dubidábase de que os graios de Prim lle foran recoñecidos., pero o seu inmenso prestixio, superior ao de calquera outro contemporáneo, e a acta de deputado, facilitaron que fose confirmado como coronel e o rexente Baldomero Espartero nomeouno subinspector de Carabineros de Andalucía.

Neste posto conseguiu evitar que os conservadores ao mando de Ramón María Narváez e partidarios de devolver a rexencia e María Cristina de Borbón, puideran entrar en España por Xibraltar, e aínda que Leopoldo O'Donell, outro dos líderes conservadores, entrou no norte até Pamplona, tivo que retirarse.

Nembargantes Prim enemistouse con Espartero e o seu goberno, aos que acusou de favorecer os tecidos ingleses co fin de arruinar a industria téxtil catalana e ter máis sometido o territorio catalán. Máis tarde a sublevación de Barcelona, a que se atribuiu en España tendencias separatistas, e o conseguinte bonbardeo da cidade por parte de Espartero, terminou de distanciar a ámbolos líderes. Ao remate da lexislatura (1845), Prim dirixiuse a París onde tivo unha entrevista cunha sociedade secreta de militares desterrados fundada recientemente, chamada Orde Militar Española, baixo o liderazgo de Leopoldo O'Donell e na que figuraban Narváez e outros, e crese que acordaron cooperar para derrocar a Espartero, e aínda que ao seu regreso foi detido en Perpiñán, foi liberado marchando a súa cidade natal, Reus.

Pronto se iniciaron intrigas políticas en Madrid e cando a situación estivo madura, Málaga, Granada e Almería subleváronse en contra de Espartero, ao mesmo tempo que Prin e del Bosch se pronunciaban en Reus. BArcelona uniuse á revelión e pronto toda Cataluña estaba sublevada. O xeneral Martín Zurbano saliu coas súas tropas das cercanías de Barcelona e dirixiuse a Tarragona, e de alí a Reus, centro da revolución catalana. A cidade sen defensas, era presa fácil de Zurbano, que permitiu a saída de Prim, que abandonou a cidade cara Barcelona, para evitar o senguento asalto. Contase que os reusenses increparon a Prim por traerlles a axitación e por conseguinte a represión, e o coronel dirixiuse aos seus concidadáns e aseguroulles que alí mesmo onde lle increpaban lebantaríanlle unha estatua, cousa que resultou certa, pois o lugar é actualmente a Plaza Prim e contén no seu centro unha estatua ecuestre do militar.

En Barcelona, Prim entrevistouse cun emisario da Orde Militar Española o que lle valeu novos reproches, esta vez dos progresistas. Prim prohibiu aos xenerais conservadores desembarcar en Barcelona para que non puideran chegar a Madrid antes que el, e saíu cara a capital, pero os conservadores desembarcaron en Valencia e saíron a marchas forzadas cara Madrid. Non tardou en caer Espartero quen partiu cara Inglaterra e o xeneral conservador Narváez, dende Valencia, chegou a Madrid un día antes que Prim, e ascendido a tenente xeneral asumíu a capitanía xeneral de Madrid. Nembargantes, prim foi nomeado brigadier por Francisco Serrano, que en Barcelona asumira a carteira de guerra.