Tiro parabólico

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Esquema dun tiro parabólico
Agrandado
Esquema dun tiro parabólico

Empregase a expresión tiro parabólico para descreber o movemento de obxectos cuxa traxectoria se aproxima á dunha parábola. O termo provén da terminoloxia militar, pois durante moito tempo un dos campos fundamentais da enxeñaria foi o cálculo da traxectoria de proxectís. Un ponto que se despraza cunha velocidade inicial na dirección horizontal distinta de cero e se mantén a unha altura reducida, cando no seu desprazamento só actúa a aceleración debida á forza da gravidade descrebe aproximadamente unha parábola (a desviación debese á variación da forza da gravidade coa altura -diminui co cuadrado da distancia ao centro da terra). Debido a isto, a aceleración só se produce nunha dirección e sentido e o resto do movemento débese unicamente á velocidade inicial.

O habitual é descompoñer tódolos vectores na dirección da gravidade (vertical) e na súa dirección ortogonal (horizontal). Unha vez feito isto obtéñense as seguintes funcións vectoriais:

Posición en x:

r_x = r_{0x} + v_{0x} \, t

Posición en y:

r_y = r_{0y} + v_{0y} \, t + \frac{1}{2} \, a t^2 = r_{0y} + v_{0y} \, t - \frac{g}{2} \, t^2

Velocidade en x:

v_x = v_{0x} \,

Velocidade en y:

v_y = v_{0y} + a \, t = v_{0y} -g \, t

onde v_{0x} = v_0 \, \cos \alpha ; v_{0y} = v_0 \, \sin \alpha, onde \alpha \, é o ángulo da velocidade inicial respecto á horizontal.

Para a distancia máxima horizontal dun tiro parabólico, véxase alcance.

Para a altura máxima vertical dun tiro parabólico, véxase en altura.


Isto é unha aproximación matemática, nun obxecto real que se move na atmosfera, existe unha forza resistente de sentido contrario ao movimento e que depende da forma do obxecto e da velocidade (podese aproximar cunha función do cuadrado de esta)