Alberte o Magno
Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Alberte o Magno (Lauingen 1193? - Colonia 1280), tamén coñecido como Santo Alberte o Magno ou Albertus Magnus, foi un freire dominico alemán que se fixo famoso polo seus coñecementos universais e pola súa defensa da coexistencia pacífica de ciencia e relixión. Está considerado como o máis grande filósofo e teólogo alemán da Idade Media. Foi o primeiro estudoso medieval en aplicar a filosofía aristotélica ao pensamento cristián.
Naceu no seo dunha familia nobre de Bavaria entre 1193 e 1206, foi educado principalmente en Padua, onde estudou os escritos de Aristóteles. No ano 1223 entrou na orde dominica, e estudou teoloxía en Bolonia. Ensinou en Colonia, Ratisbona, Freiburgo, Estrasburgo e Hildesheim. No ano 1245 marchou a París para afondar nos seus coñecementos.
En 1254 foi nomeado provincial dos dominicos. En 1260 foi nomeado bispo de Ratisbona, demitiu aos tres anos e retirouse a Bavaria. Un dos seus últimos traballos foi defender a ortodoxia dun dos seus antigos alumnos, Tomé de Aquino.
Editou as obras completas de Aristóteles en tradución latina con notas de comentaristas árabes, e interpretado e sistematizado de acordo coa doutrina cristiá.
Foi beatificado pola Igrexa Católica en 1622 e canonizado en 1931. É o patrón dos científicos.