Pink Floyd

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Atención: Este artigo precisa un traballo de revisión.
Por favor vexa a lista de Artigos con problemas e mellóreo de acordo coas indicacións que aparecen nesa páxina. Cando os problemas se resolvan retire esta mensaxe e borre a páxina da lista de artigos con problemas, pero por favor non quite esta mensaxe ata que estea todo solucionado.

En 1965 dous estudantes da Polytechnic School de Londres, Roger Waters (guitarra) e Nick Mason (batería), ambos de Cambridge, forman un grupo có nome de SIGMA 6 para o que reclutarón a: Rick Wright que se encarga nun principio da guitarra, Clive Metcalf que toca o baixo e dous cantantes Keith Noble e Juliette Gale (futura esposa de Rick Wright). O grupo rebautizase cada poucos meses: T-Set, The Megadeaths, Abdabs, este último ampliado a The Architectural Abdabs ou The Screaming Abdabs. Os compoñentes do grupo daquela eran:Nicolas Mason, Roges Waters, Richard Wright, Clive Metcalf, Juliette Gale e Keith Noble. Cando Clive e Juliette abandoaron o grupo, uniuselles Roger Keith 'Syd' Barret. O grupo contaba incluso con manager, que foi nun principio Ken Chapman e pouco despois foi Brian Morrison. Realizanse varios cambios no grupo coa incorporación dun novo guitarrista, Bob Close, que aguanta pouco no grupo e cede o seu posto a un individuo de aspecto enfermizo e con certa simpatía polas sustancias alucinóxenas chamado Syd Barrett ó cal rondalle pola cabeza un nome "Pink Floyd", que non é máis que o froito da unión dos nomes de dous músicos de blues de Gerorgia (Pink Anderson e Floyd Council) dos que Barrett tiña un disco na casa. A súa primeira intención era facer unha especie de blues, anque con variacións instrumentais, e combinando todo iso cun gran xogo de luces que revolucionaran a estética dos escenarios.

A finais dese ano (1965), o grupo debuta no Countdown Club de Londres na que se considera a primeira actuación do grupo có nome de PINK FLOYD SOUND, o seu repertorio basease en versións de clásicos de Chuh Berry, The Kingsmen e Bo Diddley e sobre todo, Rock and roll, blues, nesta época deron a coñecer a súa revolucionaria forma de entender a música (un novo movemento chamado Psicodelia). A estas alturas, o grupo reducirase e converterase nunha formación moi concreta con: Roger Waters -baixo e voz, Nick Mason -batería, Rick Wright -teclados, e Syd Barrett -guitarra e voz. As cousas comezanlles a marchar ben e o grupo comeza a dar tímidos pero vistosos pasos hacia a construción de espectáculos multimedia con filmacións acompañando á súa música creando así un auténtico ambiente psicodélico. En 1967 lanzan o seu primeiro álbum, 'The Piper at the Gates of Dawin' e varios singles, á vez que realizan unha gran xira por Inglaterra. Os problemas de Syd coas drogas crean problemas no grupo, principalmente nas actuacións en directo, o que obliga á súa sustitución por David Gilmour, o seu maestro de guitarra, quen ademáis colaboraba coas voces. En 1968 publican o seu segundo disco completo, 'A Saucerfull Of Secrets' Ese mesmo ano gravan 'Ummagumma', un disco dobre cos seus principais temas en directo e algún tema inédito. Tamén inician a gravación do disco da súa primeira película 'More'. 'Ummagumma' consta dunha parte en vivo e outra parte gravada en estudio, na que os distintos membros do grupo fan interpretacións do que nese momento ocorreselles. É a improvisación en estado puro e cunha gran calidade.

En 1970 publican 'Atom Heart Mother', unha sinfonía coa que acadan os primeiros postos nas listas europeas. Ó ano seguinte publican un dos seus mellores discos, 'Meddle', un resumen do estilo musical de Pink Floyd. Tamén publican unha recopilación dos seas mellores temas, baixo o título de 'Relics' En 1972 editan a banda sonora da súa segunda película 'La Vallee'. O título do disco: 'Obscured By The Clouds'. En 1973 rematan a gravación dun novo álbum. O resultado: 'The Dark Side Of The Moon', seguramente o mellor disco da banda, con máis de trinta millóns de copias vendidas, batindo tódolos records de permanencia nas listas de éxitos, con máis de dez anos de éxito continuado. O disco estaba cheo de efectos de son e cancións que abordaban a temática do home presionado pola sociedade, que lle leva ó borde da loucura. Foi número un nos Estados Unidos e número dous en Inglaterra e o seu tema máis representativo, 'Money'. Realizaron unha xira apoteósica cun inxente desplegue de luces e sons coma non se recordan na historia dos concertos en directo. En 1975 publican un novo éxito: 'Wish You Were Here', unha homenaxe ó seu antigo compañeiro Syd Barret, có tema estrela 'Shine On Your Crazy Diamond', composto por Roger Waters. Un ano despois publican 'Animals', có que Roger Waters comeza a exercer como líder do grupo, imprimindo o seu carácter en moitos dos temas. Despois de varios discos en solitario dos seus membros, e cando parecía que o efecto dos Pink Floyd desvaneceríase coa entrada da nova década, publican a finais de 1979 un novo dobre: 'The Wall'. O disco trata a historia do fracaso dunha estrela do Rock. O disco foi número un nos Estados Unidos durante quince semanas. Este disco serviu de argumento da película do mesmo nome que visionouse en cines de Inglaterra e Estados Unidos, tendo moito éxito se contamos que na cinta non hai máis que dous diálogos e todo o argumento explicase coas cancións da banda sonora e que ten o selo Pink Floyd con metáforas incribles e enrebesadas. 'The Wall' foi un dos derradeiros discos dos Pink Floyd. As diferencias entre os membros do grupo e o papel predominante que comezou a ter Roger Waters rematou coa separación, anque aínda tiveron tempo de publicar en 1983 'The Final Cut', o derradeiro disco con Roger Waters e coa ausencia de Richard Wright.

Coa formación composta por Gilmour, Mason e Wright editaron 'A Momentary Lapse of Reason' (1987), 'Delicate Sound of Thunder' (1988), The Division Bell' (1993) e 'Pulse' (1994); Roger Waters, pola súa parte, publicou 'The Pros and Cons of Hitch Hinking' (1984), 'Radio KAOS' (1987) e 'Amused to Dead' (1992).

Outras linguas