Corrente alterna

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Artigo en progreso: Este artigo relacionado coa Física é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel e contribúe a que a Galipedia mellore e medre.


A corrente alterna, ou CA (en inglés AC) é unha corrente eléctrica cuxa magnitude e dirección da corrente varía ciclicamente, ao contrario da corrente continua cuxa dirección permanece constante. A forma de onda usual nun circuíto de potencia CA é senoidal por ser a forma de transmisión de enerxía máis eficiente. Entrementres , en certas aplicacións, diferentes formas de ondas utilízanse tales como triangular ou ondas cadradas.

[editar] Historia

A corrente alterna xurdiu cando Nikola Tesla foi contratado por J. Westinghouse para construír unha liña de transmisión entre Niágara e Bufalo, Nova York. Thomas Edison fixo o posíbel para desacreditar Tesla, mais adoptouse o sistema polifásico de Tesla . A corrente alterna é a forma máis eficaz de transmitir unha corrente eléctrica a longas distancias, nela os electróns inverten o seu sentido varias veces por segundo.

Na primeira metade do século XX había sistemas de Corrente Alterna de 25 Hz no Canadá (Ontario) e no norte dos EUA. Nalgúns casos algúns destes sistemas (por exemplo, nas fervenzas de Niágara) perduran ata hoxe por conveniencia das plantas industriais que non tiñan interese en trocar o equipamento para que operase a 60 Hz. As baixas frecuencias facilitan a confección de motores de baixa rotación.

Hai tamén sistemas de 16,67 Hz en ferrovías da Europa (Suíza e Suecia).

Sistemas AC de 400 Hz úsanse na industria téxtil, avións, navíos, aeronaves e en grandes computadores.

Nuns países a frecuencia é de 60 Hz, e noutros úsase a frecuencia de 50Hz.

A corrente alterna adoptouse para transmisión de enerxía eléctrica a longas distancias debido á facilidade relativa que esta presenta para ter a súa voltaxe alterada por intermedio de transformadores. No entanto as primeiras experiencias e transmisións foron feitas con Corrente continua (CC ou, en inglés, DC).

[editar] Matemática das tensións CA

Correntes alternadas son usualmente asociadas con tensións alternadas. Unha tensión CA senoidal v pode ser descrita matematicamente como unha función do tempo, pola seguinte ecuación:

v(t)=A \times\sin(\omega t),

onde

A é a amplitude en volts (tamén chamada de tensión de pico),
ω é a frecuencia angular en radiáns por segundo, e
t é o tempo en segundos.

Como a frecuencia angular é máis interesante para os matemáticos que para os enxeñeiros, esta fórmula é comunmente reescrita así:

v(t)=A \times\sin(2 \pi f t),

onde

f é a frecuencia en hertz.

O valor de pico a pico dunha tensión alterna defínese como a diferenza entre o seu pico positivo e mais o seu pico negativo. Desde o valor máximo do seno (x) é +1 e o valor mínimo que é -1, unha tensión CA oscila entre +Ae −A. A tensión de picoa-pico, escrita como VP-P, é, polo tanto (+A) − (−A) = 2 × A.

Xeralmente a tensión CA dáse case sempre no seu valor eficaz, que é o valor cuadrático medio dese sinal eléctrico (en inglés chámase de root mean scare, ou rms), sendo escrita como Vef (ou Vrms). Para unha tensión senoidal:

V_\mbox{ef}={A \over {\sqrt 2}}

Vef é útil no cálculo da potencia consumida por unha carga. Se a tensión CC de VCC transfire certa potencia P para a carga dada, entón unha tensión CA de Vef entregará a mesma potencia media P para a mesma carga se Vef = VCC. Por este motivo, rms é o modo normal de medición de tensión en sistemas de potencia.

Para ilustrar estes conceptos, considere a tensión de 220 V AC. Chámase así porque o seu valor eficaz (rms) é, en condicións normais, de 220 V. Isto quer dicir que ten o mesmo efecto joule, para unha carga resistiva, que unha tensión de 220V CC. Para atopar a tensión de pico (amplitude), podemos modificar a ecuación de riba para:

A=V_\mbox{ef} \times \sqrt 2

Para 220 V CA, a tensión de pico VP ou A é, polo tanto, 220 V × √2 = 311 V (aprox.). O valor de pico a pico VP-P de 220V CA é aínda máis alta: 2 × 220 V × √2 = 622V (aprox.)

Note que para tensións non senoidais, temos diferentes relacións entre o seu pico de magnitude valor eficaz. Iso é de fundamental importancia ao se traballar con elementos do circuíto non lineares que producen correntes harmónicas, como rectificadores.