Manic Street Preachers
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Manic Street Preachers | |
---|---|
{{{caption}}} |
|
Orixe | Blackwood |
País | País de Gales ![]() |
Período | 1989-actualidade |
Xénero(s) | Rock |
Selo(s) discográfico(s) | Sony |
Membros | James Dean Bradfield Nicky Wire Sean Moore |
Antigos membros | Richey James |
Web oficial |
Manic Street Preachers é unha banda galesa de rock fundada en Blackwood en 1989 por James Dean Bradfield (voz e guitarra), Nicky Wire (baixo), Sean Moore (batería) e Richey James Edwards (guitarra).
[editar] Biografía
A historia da banda comezou antes da súa formación oficial en 1989 xa que os catro membros eran amigos dende facía tempo e acostumaban a xogar ao fútbol xuntos. James chegou a ser un bo xogador, incluso chegou a xogar na selección xuvenil do País de Gales, e estivo a piques de facer unha proba no Arsenal, pero unha lesión rematou coa súa carreira deportiva.
A idea de formar unha banda surxíu nun principio en 1986, cando foron as conmemoracións dos 10 anos dos Sex Pistols, pero tardaron tres anos en levar a idea adiante. Nicky Wire e [[Richey estudaron na mesma universidade, e depois de graduarse Nicky formou unha banda con Sean Moore, James Dean Bradfield e un guitarrista coñecido como Flicker. A banda inicialmente chamábase Betty Blue e Richey inicialmente non formaba parte dela, a pesares de que convivise con eles e incluso deseñase a portada do primeiro sinxelo, "Suicide Alley", que foi pagado pola propia banda.
Pouco antes de ser lanzado o sinxelo, o grupo cambiou o nome Manic Street Preachers. A pertada estaba inspirada no primeiro álbum de The Clash, o que confirmaba as influencias e a sonoridade do grupo naquel momento, unha mestura de punk e hard rock.
Nick Wire, outro amigo de varios anos, entrou na banda no lugar de Flicker na mesma época na que Richey James converteuse no segundo guitarrista. Estaba completa a formación considerada orixinal da banda. Corría o ano 1989.
O segundo lanzamento do grupo foi un EP de catro cancións, titulado New Art Riot, lanzado en 1990 e novamente financiado polo propio grupo. O álbum tiña unha evidente infuencia punk e letras de forte contido político e de crítica social. O EP obtivo unha grande repercusión nos medios, a pesares de que os comentarios fosen particularmente negativos. Eran incontables as comparacións dos Manic Street Preachers con Sham 69, outra banda da época.
Pero Manic Street Preachers xa chamara a atención do público, a banda tiña a reputación de ser un verdadeiro grupo socialista punk retro, usaban e vendían camisetas con eslóganes socialistas de Karl Marx entre outros e usaban maquillaxe no escenario. A parte visual da banda era un espetáculo aparte. Nesa época eles estableceron os seus obxectivos, nada modestos: lanzar un álbum de estrea dobre que vendese 16 millóns de copias e despois rematar coa banda. Así non existiría a posibilidade de "venderse" co éxito. Xunto a ese discurso eles tamén pretendían mudar radicalmente a sonoridade do grupo, a ponto de se tornar irrecoñecible.