Guitarra eléctrica

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Traballo en progreso: Este artigo é, polo de agora, só un esbozo. Traballa nel e contribúe a que a Galipedia mellore e medre.
Guitarra eléctrica Epiphone Les Paul
Agrandado
Guitarra eléctrica Epiphone Les Paul

Unha guitarra eléctrica é unha guitarra cun ou máis transductores electromagnéticos ("pastillas") que converten as vibracións das cordas en sinais eléctricas capaces de ser amplificadas e procesadas. Hai guitarras sen caixa de resoancia (guitarra eléctrica sólida) ou cunha caixa máis pequena do habitual (semisólida), ás veces con buratos cara o exterior con formas en "f" semellantes aos das caixas de resoancia dos violíns e outros instrumentos acústicos.

Índice

[editar] Historia

Adolph Rickenbacker inventou a guitarra eléctrica. A súa popularidade comezou na época das big bands, xa que os instrumentos amplificados fixéronse necesarios para competir cos volumes das grandes seccións de vento comúns en orquestras de jazz dos anos 30 e 40. Inicialmente, as guitarras eléctricas tiñan corpos de guitarras acústicas con transductores electromagnéticos engadidos.

[editar] Os primeiros anos

As guitarras eléctricas foron orixinalmente deseñadas por grupos de luthiers, entusiastas da electrónica e fabricantes de instrumentos, en variadas combinacións. As primeiras guitarras eléctricas, que usaban corpos de guitarras eléctricas, usaban pastillas de tungsteno e foron fabricadas nos anos 30 por Rickenbacker. En 1935, un científico soviético, traballando independientemente dos seus colegas occidentais, foi coñecido por producir unha guitarra rusa eléctrica chamada "Kuznetsov electromagnetic guitar". Foi exhibida nunha exposición tecnolóxica en Moscú, pero o seu desenvolvimento parouse debido á hostilidade do réxime de Stalin coa música de guitarra.

A primeira gravación dunha guitarra eléctrica foi do guitarrista de jazz Beddie Durham en 1937. Durham amosoulle o instrumento a un novo Charlie Christian, que o fixo famoso e é xeralmente coñecido como o primeiro guitarrista eléctrico e unha grande influencia para os guitarristas de jazz nas décadas seguintes.

A versión do instrumento máis coñecida hoxe en día é a guitarra eléctrica de corpo sólido, unha guitarra feita de madeira sólida, sen caixas de resoancia no seu interior.

[editar] Partes da guitarra

[editar] Corpo

Normalmente de madeira (arce, aliso, caoba), aínda que ás veces de materiais sintéticos como o luthite. Ten no seu interior as compoñentes electrónicas e pode ser semisólido cunha pequena caixa de resoancia. A densidade da madeira incide no lapso que unha nota permanece sostida despois de pulsar a corda (a maior densidade, maior tempo). As cordas fíxanse a el por medio da ponte. Hai diversos tipos de ponte, cada un con características específicas que inciden no son final do instrumento e incluso algunhas pontes inclúen pastillas pezoeléctricas para captar a vibración das cordas ou palancas de vibrato para variar lixeiramente a tensión das cordas e causar un efecto vaivén na entoación.

[editar] Mástil

Tamén feito dunha ou varias pezas de madeira, ten no seu interior unha barra de aceiro ou outro material moi resistente, chamada alma, para contrarrestar a tensión das cordas sobre el e que non perda linealidade. Soe ir atornillado ao corpo (como na Stratocaster) ou ben pegado (na Gibson Les Paul). Sobre el atópase o diapasón (onde se apoian os dedos ao tocar) da mesma madeira que o mástil ou outra (palorrosa, wenge, ébano) encolada a el. Sobre o diapasón e en perpendicular ás cordas atópanse os trastes; pequenas barras metálicas (de aceiro normalmente) que entran en contacto coa corda ao apoiar os dedos no espacio entre eles e sobre o diapasón.

[editar] Clavixeiro

É o extremo do mástil onde as cordas van enroladas a unhas pezas metálicas cilíndricas cun parafuso sen fin que regula a tensión da corda e polo tanto a súa afinación.