Cruceiro Alfonso XIII (buque)

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Traballo en progreso: Este artigo é, polo de agora, só un esbozo. Traballa nel e contribúe a que a Galipedia mellore e medre.
Cruceiro Alfonso XIII,desde 1896 a 1898 estivo adscrito á Armada como cruceiro auxiliar
Agrandado
Cruceiro Alfonso XIII,desde 1896 a 1898 estivo adscrito á Armada como cruceiro auxiliar

O cruceiro Alfonso XIII foi un transatlántico armado en guerra (cruceiro auxiliar-correo armado), construído en 1888. Podía alcanzar unha velocidade de 17 nudos. foi construído, como moitos outros por Trasatlántica, por William Denny & Bros en Dumbarton, sendo entregado a principios de 1889 e matriculado en Barcelona co número 184. Foi o número 400 do estaleiro, sendo o seu xemelo o Reina María Cristina o 401.

Desprazaba unhas 10.000 toneladas, con 124,41 metros de eslora, 14,36 de manga e 9,83 de puntal. Cos seus catro mastros foi un barco moi orixinal.

Nas súas viaxes transatlánticas tivo ocasión de usar as veas cando rompeu ou eixe de cola. Tiña unha soa hélice, movida por unha máquina de vapor de tripla expansión de 5.260 HP que lle dio 17,61 nudos en probas.

Desde 1896 a 1898 estivo adscrito á Armada como cruceiro auxiliar, sendo armado con catro canóns Hontoria de 120 mm, dous de 90 mm, dous de 37 mm e dous ametralladoras, levando a cabo diversas misións de transporte e patrulla.

Atopaba-se no porto dá Habana ao mando do capitán Don José María de Gororde y Igartúa cando aconteceu o tráxico accidente do 15 de febreiro de 1898 e a poucos metros onde había estoupado ou acoirazando americano USS Maine podendo inmediatamente socorrer a tripulación do devandito buque que se afundiu polas causas dunhas misteriosas explosións ocasionando a morte de 266 membros do equipaxe. Este tráxico e grave accidente sería o detonador dá Guerra Hispano-Estadounidense.

O 12 de maio de 1898 foi alcanzado por cinco proxectís cando a escuadra norteamericana bombardeo San Juan de Porto Rico. Despois dá guerra participou na evacuación dás tropas españolas do Caribe e Filipinas ata o 20 de Marzo de 1899 cando de novo empezou en Santander a liña regular á Habana.

Excepto durante a guerra navegou na liña Cantábrico - A Habana - Veracruz ata que se afundiu en Santander o 5 de febreiro de 1915. Ou barco estaba fondeado realizando reparacións, parte delas no casco, e durante a tarde empezou un vendaval do sur, típico en Santander e que tantas desgrazas causou na baía, a consecuencia do cal entrou auga na bodega N° 2.

Ao estar o buque coas caldeiras apagadas non se puido achicar e, a pesar do esforzo dá tripulación que quedaba abordo por colocar un pallete nos buracos do costado, o barco se escorou ata quedar totalmente mergullado, excepto o costado de babor.