Diego Armando Maradona
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Atención: Este artigo precisa un traballo de revisión.
Por favor vexa a lista de Artigos con problemas e mellóreo de acordo coas indicacións que aparecen nesa páxina. Cando os problemas se resolvan retire esta mensaxe e borre a páxina da lista de artigos con problemas, pero por favor non quite esta mensaxe ata que estea todo solucionado.
Diego Armando Maradona (*Lanús, Provincia de Buenos Aires, Arxentina, 30 de outubro de 1960), futbolista arxentino, apodado "O Dez" e "Pelusa", entre outros. E considerado como un dos mellores xogadores da historia deste deporte, sendo elexido o mellor xogador do Século nunha votación realizada no sitio web da FIFA.
O longo da súa vida, Maradona conseguiu importantes logros deportivos tanto coa Selección Arxentina, coa que conseguiu a Copa Mundial de Fútbol de 1986, como con algúns dos clubes nos que xogou. Os seus logros deportivos víronse moitas veces contrastados pola sua adición as drogas e polos diversos feitos xudiciais nos que se viu involucrado.
Nome completo: Diego Armando Maradona Apodo: El Diego, El Diez, D10S, Pelusa, Barrilete Cósmico, El Pibe de Oro, Data de nacemento: 30 de outubro de 1960 Lugar de nacmento: Lanús, Pcia. Bs.As., Arxentina
Nacionalidade: Arxentina Posición: Mediocampista ofensivo Altura: 1.66 metros Partidos internacionais: Goles: 345 Ano de debut: 1976 Club de debut: Argentinos Juniors Año de retiro: 1997 Club de retiro: Boca Juniors Diego Armando Maradona (*Lanús, Provincia de Buenos Aires, Arxentina, 30 de outubro de 1960), futbolista arxentino, apodado "O Dez" e "Pelusa", entre outros. E considerado como un dos mellores xogadores da historia deste deporte, sendo elexido o mellor xogador do Século nunha votación realizada na páxina web da FIFA.
Durante a sua traxectoria, Maradona conseguiu importantes logros deportivos tanto coa Selección Arxentina, coa que conseguiu a Copa Mundial de Fútbol de 1986, como con algúns dos clubes nos que xogou. Os seus logros deportivos víronse moitas veces contrastados pola sua adición as drogas e os diversos feitos xudiciais nos que se viu involucrado.
Índice |
[editar] Biografía
[editar] Os seus comenzos
Foi o quinto fillo do matrimonio entre Diego Maradona e Dalma Salvadora Franco (primeiro varón). Criouse en Villa Fiorito, unha localidade sita no sur do Gran Bos Aires. O seu primeriro contacto co mundo do fútbol prodúxose en 1969, cando realiza a proba para entrar en "Los Cebollitas". "Los Cebollitas" era un equipo, da clase da xeración de 1960, creado por Francisco Cornejo para disputar diversos torneos ata que os seus xogadores cumpriran os 14 anos, idade na que Argentinos Juniors podía fichalos na Asociación do Fútbol Arxentino.
Este equipo, que chegou a conseguir unha serie de 136 partidos invitos, disputou torneos non só na República Arxentina, tamén en países como Perú e Uruguay. O 28 de setembro de 1971, con só dez anos, apareceu por primeira vez no xornal Clarín. A nota dicía que "había un pibe con porte e clase de 'crack'", aínda que na nota chamábano "Caradona". Ademáis comenzoú a ser coñecido polos simpatizantes de Argentinos Juniors, xa que durante o descanso dos partidos da Primeira División os entretiña facendo toques coa pelota. Debido a esta habilidade, tamén foi convocado a un dos programas de televisión de maior audiencia, Sábados Circulares.
Ademáis de disputar os partidos con Los Cebollitas, Maradona xugou, con 12 anos, algúns partidos coas divisións inferiores de Argentinos. Para que isto sucedera o adestrador debía mentir sobre a súa idade, xa que non alcanzaba a mínima disposta polo reglamento, e cando comenzou a ser coñecido debeu inscribilo con outro nome. O seu paso polas categorías inferiores foi moi corto, xa que antes de cumprir os 16 anos debutou no primeiro equipo de Argentinos Juniors.
[editar] Traxectoria no fútbol arxentino
O seu debut na Primeira División Arxentina prodúxose o 20 de outubro de 1976, nun partido do Campeonato Metropolitan, oportunidade na que o seu equipo Argentinos Juniors perdeu ante Talleres de Córdoba por 1-0. Entrou como reemplazante de Rubén Aníbal Giacobetti no comenzo do segundo tempo, coa camiseta número 16, e a primeira xogada que fixo foi un "caño" a un adversario, entusiasmando a toda a hinchada local, que o aplaudiu de pé. Sobre esa tarde, Maradona dixo: "Ese día toquei o ceo coas mans".
O mes seguinte, o 14 de novembro convertiu o seu primeiro gol, a San Lorenzo de Mar del Plata, ao gardamallas Rubén Alberto Lucangioli; esa tarde convertiría outro gol máis. O 27 de febreiro de 1977 debutou na Selección arxentina nun amistoso contra o combinado de Hungría, reemplazando a Leopoldo Jacinto Luque.
Aos 16 anos foi convocado pola Selección arxentina, aínda que en 1978 César Luis Menotti non o convocou para xogar o Mundial de 1978. Sen embargo, en 1979, foi elixido como mellor xogador sudamericano do ano, despois de gañar o Mundial Xuvenil de Xapón onde anotou un tanto no partido definitorio frente á Unión Soviética, que finalizou coa victoria Arxentina por 3-1. Logo foi elixido como o mellor xogador do Mundial.
Foi o máximo goleador dos torneos Metropolitano 1978, Metropolitano e Nacional 1979, Metropolitano e Nacional 1980; todos coa camiseta de Argentinos Juniors. Isto otorgoulle un record no fútbol arxentino, é o único xogador que conseguiu consagrarse goleador do torneo en cinco ocasións. O seu primeiro gol coa Selección arxentina marcouno o 2 de xuño de 1979 frente a Escocia en Glasgow, onde o seu equipo venceu o local por 3 a 1.
Mentres o seu renome medraba no mundo, en Arxentina os seus dereitos federativos foron adquiridos por Boca Juniors. Debutou o 22 de febreiro de 1981 e marcou dous goles frente a Talleres de Córdoba, aínda que desta vez vingouse e o seu equipo superou o seu rival por 4-1. Ese ano gañou o torneo Metropolitano coa conducción táctica de Silvio Marzolini. En Boca Juniors xogou 40 partidos e converteu 28 goles.
[editar] O seu paso polo F.C. Barcelona
Trala sua participación na Copa Mundial de Fútbol de 1982 celebrada en España, na que a Selección arxentina se hospedou en Barcelona, Maradona foi vendido ao Fútbol Club Barcelona que pagou 1.200 millóns de pesetas a Boca Juniors, cifra ata ese momento inaudita por un xogador no mercado mundial.
O primeiro partido oficial de Maradona co Barcelona foi o 4 de setembro de 1982, onde, pese a que converteu un tanto, o seu equipo caeu co Valencia por 2-1. En decembro de 1982, tendo disputado 13 partidos da Liga, e marcado 6 goles, detectouselle hepatitis polo que tivo que abandoar os campos por tres meses.
Perde 14 partidos de Liga e as eliminatorias da Recopa de Europa, na que o Barcelona, mermado pola súa ausencia, quedou eliminado. O adestrador alemán Udo Lattek foi destituido, e a directiva contratou como novo preparador o arxentino César Luis Menotti, para facilitar o xogo de Maradona.
Maradona reapareceu o 12 de marzo de 1983, nun partido contra o Betis, pero o FC Barcelona non puido xa aspirar a Liga, e soamente conseguiu a cuarta posición, quedando a seis puntos do campeón, o Athletic de Bilbao. Maradona disputou 20 partidos de liga e anotou un total de 11 goles.
Sen embargo, o Barça tivo un excelente rendimento nas copas domésticas, o 4 de xuño de 1983 gañou a Copa do Rei en Zaragoza fronte o Real Madrid por 2-1 con goles de Víctor e Marcos.
O 26 de xuño gañou a Copa da Liga, tamén fronte o Real Madrid, sendo Diego Maradona o autor dun gol en cada un dos dous partidos da final. O gol anotado por Maradona no Estadio Santiago Bernabéu, e que supuso a vitoria barcelonista, provocou a ovación do público madridista, que recoñeceu a beleza do gol pese a ser marcado polo conxunto rival.
A pesar da baixa de 4 meses a causa da hepatitis, a temporada 1982-83 cerrouse ben, con dous títulos, e Maradona considerado xa a gran estrela do fútbol español.
A temporada 1983-84 empezou moi mal para Maradona. O 24 de setembro de 1983 enfrentáronse no Camp Nou o FC Barcelona e o Athletic de Bilbao, en partido correspondente a cuarta xornada da Liga. Venceron os locais por 4-0 pero, no minuto 59, Maradona foi retirado en camilla lesionado e co tobillo da perna esquerda roto (fractura do maléolo externo e do ligamento).
Maradona foi operado en Barcelona polo doctor Gonzalez Adrió, e pese a que as primeiras evalucacións diagnosticaron un período de recuperación de ata seis meses, reapareceu o 8 de xaneiro de 1984, cando marcou dous goles no partido no que o FC Barcelona derrotou o Sevilla FC por 3 a 1. O fin, Maradona só puido xogar 16 partidos aquela temporada, nos que marcou un total de once goles, polo que non puido contribuir a que o Barcelona conseguira o campeonato: quedou terceiro.
Sí puido contribuir, en cambio, a que o FC Barcelona chegase por segundo ano consecutivo a final da Copa do Rei. Aquela final, sen embargo, supuso o punto e final de Maradona no FC Barcelona. A final, disputada no Estadio Santiago Bernabéu de Madrid o 5 de maio de 1984, enfrentaba ao Barcelona co Athletic de Bilbao, o vixente campeón de Liga, co que os catalanes mantiñan unha dura rivalidade. O partido, además, supoñía o reencontro entre Maradona e Goikoetxea, o xogador que o lesionara uns meses antes. O partido estivo rodeado dunha grande tensión, tanto nos días anteriores do choque, con cruce de insultos, coma durante o encontro. O final, gañou o Athletic de Bilbao por 1 a 0, pero o peor chegou o final do encontro. Cando o árbitro pitou o final do partido, Maradona agrediu o xogador do Athletic, Sola. Os xogadores de ambos os dous equipos enzarzáronse nunha batalla campal, con puñetazos e patadas incluidas, ante os ollos de tódolos espectadores e das principais autoridades españolas que estaban no palco. Tralo escándalo orixinado varios xogadores foron fortemente sancionados: A Federación Española de Fútbol impuxo a Maradona unha sanción de tres meses sen poder xogar nas competicions españolas.