Hidacio
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Hidacio (c 400 - c 469) foi un historiador e eclesiástico da Gallaecia.
Naceu no seo dunha familia acomodada da civitas de Lemica, nos arredores da actual Xinzo de Limia. De neno viaxou a Palestina, onde coñeceu a San Xerome en Belén. Foi bispo de Aquae Flaviae, actual Chaves, desde o 427, onde tivo que facer fronte ao novo poder suevo que dende o 411 se asentara na Gallaecia e que estaba en constante fricción cos grandes propietarios galegos, dos que Hidacio era un representante principal. No 431 encabezou unha delegación á Galia para pedir ao representante imperial, Flavio Aecio, axuda contra dos suevos, sen moito éxito.
Xa de volta na súa diocese solicitou do papa León I axuda para loitar contra do priscilianismo que aínda tiña moita forza en toda a Gallaecia. No 460 o rei suevo Frumario tívoo prisioneiro durante tres meses.
[editar] Obra
Hidacio escribiu cara a fin da súa vida unha crónica ao estilo de Xerome e Eusebio de Cesarea, seguindo un modelo xa moi popular nesa época, coa pretensión de colocar a historia da humanidade no contexto da progresión lineal dende a creación bíblica á segunda chegada de Cristo. Hidacio describe os acontecementos ocorridos entre o 379 e o 468, e aínda que pretende ser unha crónica universal, o certo é que acabará centrándonse nos acontecementos ocorridos na Gallaecia e dá unha visión escura do século V por mor do priscilianismo e a implantación dos bárbaros (suevos, visigodos) na península. Hidacio, probablemente, foi o primeiro en empregar unha nova forma de datación cronolóxica, a Era Hispánica (que comeza no -38, data na que Augusto dá oficialmente como conquistada a Península Ibérica)
Hidacio é a primeira fonte escrita que se conserva sobre os suevos en Gallaecia e moitas das súas apreciacións negativas referidas a eles (califícaos de "nación inicua e enfurecida") acabarán por pasar á historiografía tradicional, como o seu carácter violento e destrutivo caracterizado pola depredación. A historiografía actual (Casimiro Torres, Reinhart) tende a acoutar esta imaxe poñéndoo en relación co papel que xogou como representante dos grandes propietarios galegos e en aberta contradición coa imaxe, positiva, que transmite Orosio e coa arqueoloxía, que non corrobora alteración ningunha causada polos suevos, a numismática que testemuña a continuidade latina e a organización social que non mudou.