Xelatino-bromuro

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

O Xelatino-bromuro é un procedemento fotográfico creado no ano 1871 por R. L. Maddox e mellorado no ano 1878 grazas ós traballos de Charles E. Bennet que acabou desprazando definitivamente no ano 1882 ó Colodión Húmido.

Este proceso basicamente supón nos seus inicios o emprego dunha placa de cristal sobre a que se estende unha solución de bromuro, auga e xelatina sensibilizada con nitrato de prata, que xa non necesita manter húmida a placa en todo momento, o cal pon fin a un dos grandes inconvenientes do Colodión Húmido.

Ó conseguir Charles E. Bennet mellorar a sensibilidade do Xelatino-bromuro deixando secar durante máis tempo a placa emulsionada, conseguiu rebaixar o tempo de exposición a un cuarto de segundo, o que nos permite achegarnos ó concepto de instantánea fotográfica.

A creación deste método supuxo a culminación do invento da fotografía, quedando basicamente constituída ata a aparición da Halografía e a Fotografía dixital.


[editar] Véxase tamén

  • Debuxos fotoxénicos