Anagramma

E Vicipaedia

Anagramma (-atis, n) verbum vel sententia vel solummodo collectio litterarum est ex quibus nova verba aut sententiae fiunt si ordo litterarum permutatur.

Index

[recensere] Exempla simplicia:

  • ROMA -> AMOR

[recensere] Exempla difficiliora:

Galilaeus Galilaei sic annuntiavit quod Veneris modos invenit: Haec immatura a me iam frustra leguntur oy -> Cynthiae figuras aemulatur Mater Amorum, et Christianus Huygens sic annuntiavit quod annulos Saturni invenit: aaaaaaa ccccc d eeeee g iiiiiii llll mm nnnnnnnnn oooo pp q rr s ttt uuuuu -> Annulo cingitur, tenui plano, nusquam cohaerente, ad eclipticam inclinato. Ut primo litterae sensum non habeant, tamen a litterarum peritis pro anagrammate habetur. Etiam Robertus Hooke sic publicavit legem de elasticitate: ceiiinosssttuu -> ut vis, sic tensio.

[recensere] Origo anagrammatis

Pater anagrammatis esse putatur Graecus Dramaticus atque Philosophus Lykophronus Chalkis (ca. 290 vel 250 ante Christum natum), qui regi Aegyptico Ptolemaeo II blanditus est cum anagrammate απο μελίτος, id est "ex melle", quod ex Πτολεμαίος fecerat.

[recensere] Vide etiam: