Nostra aetate
Nga Wikipedia, Enciklopedia e Lirë
Nostra aetate (nga lat. koha jonë) është një shpallje e nje prej dokumenteve të Këshillit të dytë Vatikanor të kishës katolike romake. Kjo deklaratë (qartësim) u miratua nga 2.221 peshkopë (dhe 88 kundër) dhe u botua me 28 tetor 1965. Në këtë deklaratë trajtohet mirkuptimi ndërfetar mes katolicizmit, hebraizmit, islamit dhe besimeve të tjera fetare.
Deklarata është një dokument pak a shumë i shkurtër, i cili përbëhet nga pesë pika:
- hyrja;
- pranimi i ndjenjës fetare në jetën e çdo njeriu;
- vlerësimi i përmbajtur për muslimanët;
- pika që lidh krishterimin me hebraizmin;
- parimi i vëllazërisë dhe dashurisë botërore (universale).
Tabela e përmbajtjeve |
[redaktoni] Hyrja
Ne hyrjen e deklarates, kisha katolike shtron problemin e marrdhenies se saj me fetë e tjera jo kristiane. Pohon qe e gjithe raca njerezore rrjedh nga Perëndia, qëllimi i shpetimit te Tij perfshin gjithe njerezimin; te gjitha fete kane te perbashket kerkimin e pergjigjeve rreth pyetjeve te njeriut.
[redaktoni] Fetë e ndryshme
Këtu flitet para se gjithash per hinduizmin dhe budizmin, qe pershkruhen si rrugë "per te kapercyer shqetesimet e zemres njezore". Me sakte, vleresohet ne budizem kërkimi i ndriçimit të fundëm duke u liruar nga realiteti toksor, dhe ne hinduizem kerkimi i Absolutes nepermjet jetes agjëruese, përsiatjes, dhe strehimit te Perëndia me dashuri dhe besim.
Saktesohet qe "Kisha katolike nuk hedh poshte asgje qe eshte e vertete dhe e shenjte ne keto fe", por perforcon dallimesite e shumta me te cilat ajo beson dhe propozon; shpreh pra respektin e plote per keto fe.
[redaktoni] Feja muslimane
Ne kete pjese te deklarates behen te njohura pikat kontaktueseme s te krishtereve dhe muslimaneve. Ata adhurojne Perendine e vetme te Abrahamit; megjithese nuk e pranojne Jezusin si Zot, por e nderojne si profet, duke nderuar edhe nenen e tij Marien. Përveç te tjerash "çmojne jeten morale, dhe adhurojne Perendine mbi te gjitha me lutje, lëmoshë dhe agjërim."
Ftohet pra, per te kapercyer mosmarrveshjet dhe armiqesite e se kaluares, dhe per te kerkuar nje mirkuptim te dyanshem dhe nje perparim te perbashket te drejtesise shoqerore, vlerave morale, paqes dhe lirise.
[redaktoni] Feja hebraike
Kjo eshte pjesa me e rendesishme e dokumentit, qofte sepse marrdhenia mes te krishtereve dhe hebrenjve eshte shume me e ngushte se me fete e tjera, qofte per flajen tej te padive tradicionale te bera nga te krishteret. Ne te vertete nuk pranohet koncepti i "fajit te perbashket" te hebrenjve, per ato te sotmit per vdekjen e Jezusit. Merret poashtu qendrim kunder idese te nje mallkimi kunder popullit te Zgjedhur, duke permendur Shën Palin qe kishte saktesuar se populli hebre eshte ende i dashur per Perendine,"dhuntite e te cilit dhe thirrja e te cilit jane te pakthyeshme".
Shprehet me ne fund keqardhja e "urrejtjeve, perndjekjeve e te gjitha shfaqjeve kundersemitiste te drejtuara kunder hebrenjve ne çdo kohe e nga kushdo", dhe perkrahet nje dialog vellazeror dhe njohje e dyanshme dhe vleresim, edhe nepermjet studimeve teologjike te perbashketa.
[redaktoni] Vëllazëria botërore
Deklarata perfundon duke kerkuar qe te gjithe njerzit te pranohen si vellezer, duke denuar "çdo lloj dallimesie mes njerzve ose perndjekje te ushtruar per shtysa te races dhe ngjyres, te kushteve shoqerore ose te fesë".