ซออุ
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
อักษรอาหรับ | ||||||
ﺍ | ﺏ | ﺕ | ﺙ | ﺝ | ﺡ | ﺥ |
ﺩ | ﺫ | ﺭ | ﺯ | ﺱ | ﺵ | ﺹ |
ﺽ | ﻁ | ﻅ | ﻉ | ﻍ | ﻑ | ﻕ |
ﻙ | ﻝ | ﻡ | ﻥ | هـ | ﻭ | ﻱ |
ประวัติอักษรอาหรับ· เครื่องหมายการออกเสียง · ฟัตฮะหฺ · กัสเราะหฺ · ء · ฎ็อมมะหฺ · เลขอาหรับ |
ซออุ ( ﻅ) เป็นอักษร 1 ใน 6 ตัว ของอักษรอาหรับ ที่เพิ่มจากอักษร 22 ตัวของอักษรฟินิเชียน ใช้แทนเสียงก้อง เกิดจากฟันและเป็นเสียงในลำคอ (pharyngealized voiced dental fricative; สัทศาสตร์สากล: [ðˁ]) หรือ เสียงก้อง เกิดจากปุ่มเหงือก และเป็นเสียงในลำคอ (voiced alveolar fricative; สัทศาสตร์สากล: /zˁ/) เสียงนี้เป็นเสียงเน้นหนักของ z คล้ายกับเสียงของ ﺫ หรือ ﺯ ในภาษาเปอร์เซีย ใช้กับคำยืมจากภาษาอาหรับเท่านั้น เสียงนี้ยังเป็นเสียงที่ใช้น้อยในภาษาอาหรับด้วย จากรากศัพท์ 2,967 คำที่รวบรวมโดย Wehr (1952) รากศัพท์ที่มีเสียงนี้มีเพียง 42 คำ คิดเป็นร้อยละ 1.4