ภาษากลุ่มโตคาเรียน
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ภาษากลุ่มโตคาเรียน (Tocharian) เป็นภาษากลุ่มอินโด-ยูโรเปียน ประกอบด้วยภาษาถิ่นสองภาษา คือ โตคาเรียน เอ และโตคาเรียน บี ภาษาถิ่นทั้งสองนี้ เคยใช้พูดและเขียนในบริเวณเตอร์กิสถานของจีน เมื่อราว ค.ศ.500 – 700 แต่ปัจจุบันไม่ผู้พูดและเขียนภาษานี้แล้ว จัดเป็นภาษาที่ตายแล้วอีกภาษาหนึ่ง
ภาษาโตคาเรียน เอ นั้น เคยพูดกันในแถบเตอร์ฟาน ซึ่งอยู่ทางตะวันออก ส่วนภาษาโตคาเรียน บี นั้น เคยพูดกันส่วนใหญ่ในแถบคูชา ทางตะวันตก แต่ก็มีพูดกันในเตอร์ฟานด้วย ภาษาโตคาเรียนนั้นเขียนด้วยอักษรที่ดัดแปลงจากอักษรอินเดียฝ่ายเหนือ เรียกว่าอักษรพราหมี ซึ่งเป็นอักษรที่เคยใช้เขียนภาษาสันสกฤตในภูมิภาคนี้ด้วยเช่นกัน
แม้ว่าภาษาโตคาเรียนจะเป็นภาษาที่เก่าแก่ แต่นักวิชาการเพิ่งรู้จักและได้วิเคราะห์ไวยากรณ์ รวมทั้งแปลภาษาโตคาเรียนได้เป็นครั้งแรก เมื่อ ค.ศ. 1908 นี้เอง โดยนักวิชาการชาวเยอรมัน ชื่อ เอมิล ซีก (Emil Sieg) และวิลเฮล์ม ซีกลิง (Wilhelm Siegling) ทั้งนี้ได้มีการเสนอชื่อเรียกภาษาตามสำเนียงเยอรมันว่า โตคาริช (Tocharisch)
ภาษาโตคาเรียนเป็นสาขาหนึ่งของกลุ่มภาษาอินโด-ยูโรเปียน แต่ไม่มีความสัมพันธ์กับสาขาย่อยอินโด-อารยัน หรืออินโด-อิเรเนียน ทั้งๆ ที่อยู่ในพื้นที่ทางตะวันออก หากพิจารณาตามหลักสัทศาสตร์แล้ว ภาษาโตคาเรียนอยู่ในกลุ่มเคนตุม (Centum) อันเป็นเกณฑ์คร่าวๆ ในการจำแนกกลุ่มภาษาอินโด-ยูโรเปียน ทั้งๆ ที่ภาษากลุ่มเคมตุมนั้น ส่วนใหญ่จะอยู่ในทวีปยุโรป จึงจัดว่าภาษาโตคาเรียนเป็นภาษากลุ่มเคมตุม ที่รายล้อมด้วยภาษากลุ่มซาเตม (Satem) ในทวีปเอเชีย และมีคุณลักษณะบางประการที่คล้ายคลึงกับภาษาฮิตไตต์ที่เคยพูดกันเมื่อราว 1,100 ปีก่อนคริสตกาล