Υγρό πυρ
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Το υγρό πυρ (επίσης Αυτόματο Πυρ, Ελληνικό Πυρ, Θαλάσσιο Πυρ, Μηδικό Λάδι και Θείον Απυρον) επινοήθηκε ή τελειοποιήθηκε από τον Έλληνα αρχιτέκτονα Καλλίνικο και η χρήση του αναφέρεται για πρώτη φορά τον 7ο μ.Χ. αιώνα εναντίον του Αραβικού στόλου που πολιορκούσε την Κωνσταντινούπολη. Υπήρξε ένα από τα φοβερότερα όπλα του μεσαίωνα και επανειλημμένα έσωσε το Βυζάντιο από εχθρικές επιθέσεις.
[Επεξεργασία] Τα συστατικά του
Η σύνθεση του υγρού πυρός ήταν ένα από τα μεγάλα μυστικά του βυζαντινού κράτους. Η ιστορία μας δείχνει πως αυτό το μυστικό τελικά κρατήθηκε καλά κρυμμένο έτσι που ακόμα και στις μέρες μας κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για την ακριβή του σύνθεση. Παρόλα αυτά υπάρχουν διάφορες εικασίες με κυριότερη αυτήν που λέει πως το όπλο αυτό περιείχε θειάφι, πίσσα, αλάτι, πετρέλαιο και λάδι, αναμεμειγμένα με νάφθα.
[Επεξεργασία] Η φράση που έμεινε...
Πήραν τα μυαλά του αέρα λέμε στις μέρες μας. Εκείνη την εποχή αυτό σήμαινε κάτι άλλο. Το υγρό πυρ εξαπολυόταν με διαφόρους μηχανισμούς. Στην πλώρη των πλοίων των βυζαντινών υπήρχε ένα μπρούτζινο λιοντάρι μέσα από το ανοιχτό στόμα του οποίου πεταγόταν μακριά το φονικό υγρό. Για να γίνει αυτό δυνατό στο κεφάλι του λιονταριού κατέληγαν δύο σωλήνες, ο ένας με το υγρό και ο άλλος με αέρα. Για να πετάγεται λοιπόν μακριά το υγρό έπαιρναν τα μυαλά του λιονταριού αέρα.