Λύσις (φιλόσοφος)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Λύσις (φιλόσοφος)

Έλληνας αρχαίος φιλόσοφος από τον Τάραντα της Κάτω Ιταλίας, που έζησε στα μέσα του 5ου αι. π.Χ. Κατά την επανάσταση των δημοκρατικών στο Κρότωνα (430-420 π.Χ.) υπό τον Κοίλωνα τον Κροτωνιάτη, στην επίθεση που έκαναν κατά των Πυθαγορείων, και την πυρπόληση της οικίας του Μίλωνος (όπου συνεδρίαζαν Πυθαγόρειοι, συζητώντας πολιτικά θέματα) μόλις που κατάφερε με δυσκολία να διαφύγει και να σωθεί με τον Φιλόλαο, ενώ όλοι οι άλλοι που βρίσκονταν στην οικία κάηκαν (Πλουτάρχου: Περί του Σύμπαντος Δαιμονίου 583α και Ιάμβλιχου, Πυθαγόρας 241-250).

Μετά το γεγονός αυτό ήλθε στην Αχαΐα και από εκεί στη Θήβα όπου παρέμεινε μέχρι το θάνατό του (390 π.Χ.) κηρύσσοντας τα Πυθαγόρεια δόγματα. Παρ΄ αυτόν μαθήτευσε και ο στρατηγός των Θηβαίων Επαμεινώνδας. Στον Λύσιν αποδίδονταν διάφορα συγγράμματα περί ψυχής, ευσέβειας, ιεροί λόγοι και άλλα που επειδή είχε αναθεωρήσει παλιές πυθαγόρειες δοξασίες δεν θεωρείτο «ορθόδοξος Πυθαγόρειος», γι΄ αυτό και ο Αριστοτέλης αποκαλεί τόσο αυτόν όσο και άλλους που ανέπτυξαν τον Πυθαγορισμό στην Ελλάδα ως «οι καλούμενοι Πυθαγόρειοι» μεταξύ των οποίων ήταν και ο Φιλόλαος, ο Ξενόφιλος κά.