Ονομασίες των Ελλήνων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια


Αυτό το άρθρο χρειάζεται μετάφραση.

Αν θέλετε να συμμετάσχετε, μπορείτε να επεξεργαστείτε το άρθρο μεταφράζοντάς το ή προσθέτοντας δικό σας υλικό και να αφαιρέσετε το {{μετάφραση}} μόλις το ολοκληρώσετε.

Εικόνα:Italy colonies.jpg
Major Greek cities after the first wave of colonization in Magna Graecia in the 8th century BC. It is from contact with these settlers, possibly Graeans of Doric descent that the Greek name became established in the West.

Οι Έλληνες ήταν γνωστοί με πολλά διαφορετικά ονόματα στην ιστορία. Οι πολεμιστές που έπεσαν στις Θερμοπύλες έπεσαν ως Έλληνες, ενώ αιώνες αργότερα όταν κήρυττε ο Ιησούς οποιοδήποτε πρόσωπο μη-εβραϊκής πίστης ήταν ένας Έλληνας. Ενώ επί του αυτοκράτορα Μεγάλου Κωνσταντίνου ήταν γνωστοί σαν Ρωμαίοι, και πάντα οι γείτονές τους στη Δύση θα τους έλεγαν Γραικούς, ενώ στην Ανατολή Γιουνάν (Ιωνες). Η αρχή κάθε ιστορικής εποχής συνοδευόταν από ένα νέο όνομα, είτε απολύτως καινούριο, είτε παλαιό και ξεχασμένο, όνομα από την παράδοση ή δανεισμένο από τους ξένους. Κάθε ένα από αυτά ήταν σημαντικό στην εποχή του και όλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν με αλλαγές, και πιθανότατα γι' αυτό οι Έλληνες είναι ένας πολυώνυμος λαός.

Πίνακας περιεχομένων

[Επεξεργασία] Αχαιοί

Στην Ιλιάδα του Ομήρου, οι ελληνικές συμμαχικές δυνάμεις περιγράφονται με τρία διαφορετικά ονόματα: Αργείοι, Δαναοί και Αχαιοί, και όλα με την ίδια έννοια. Από τα παραπάνω ο πρώτος τύπος χρησιμοποιείται 29 φορές, ο δεύτερος 138 και ο τρίτος 598 φορές.[1].

Οι Αργείοι είναι ένας πολιτικός όρος που προέρχεται από την αρχική πρωτεύουσα των Αχαιών, το Άργος. Οι Δαναοί είναι το όνομα που αποδίδεται στη φυλή που εξουσιάζει αρχικά την Πελοπόννησο και την περιοχή κοντά στο Άργος. Αχαιοί ονομάζεται η φυλή που, ενισχυμένη από τους Αιολείς, κυριάρχησε πρώτη στα ελληνικά εδάφη, επικεντρωμένοι γύρω από την πρωτεύουσά τους, τις Μυκήνες.

[Επεξεργασία] Έλληνες

Κατά την διάρκεια του Τρωικού Πολέμου, οι Έλληνες ήταν μια σχετικά μικρή αλλά δυνατή φυλή στην Φθία της Θεσσαλίας, συγκεντρωμένοι στις πόλεις Άλος, Αλώπη, Τροιχίνα και στο Πελασγικό Άργος[2].

Διάφορες ετυμολογίες που έχουν προταθεί για τη λέξη Έλληνας, αλλά καμία δεν είναι ευρέως αποδεκτή-Σαλ, προσεύχομαι' έλλ, ορεινός' σελ, φωτίζω. Μια πιό πρόσφατη μελέτη συνδέει το όνομα με την πόλη Ελλάς, δίπλα στον ποταμό Σπερχειό, που λεγόταν επίσης Ελλάς στην αρχαιότητα.[3]

Ωστόσο, είναι γνωστό με σιγουριά ότι οι Έλληνες έχουν σχέση με τους Σελλούς, τους ιερείς της Δωδώνης στην Ήπειρο. Ο Όμηρος περιγράφει τον Αχιλλέα να προσεύχεται στον Δωδώνιο Δία σαν τον αρχέγονο Θέο: "Βασιλέα Ζευ, φώναξε, Άρχοντα της Δωδώνης, θεέ των Πελασγών, που κατοικούν μακριά, που έχεις τη χειμωνιάτικη Δωδώνη κάτω από την εξουσία σου, όπου οι Ιερείς σου οι Σελλοί κατοικούν γύρω σου με τα πόδια τους άπλυτα και τα καταλύματά τους πάνω στο έδαφος[4]."

Ο Πτολεμαίος αποκαλεί την Ήπειρο αρχέγονη Ελλάδα[5] και ο Αριστοτέλης αναφέρει για την ίδια περιοχή ότι ένας αρχαίος κατακλυσμός ήταν πολύ άγριος "στην αρχαία Ελλάδα, μεταξύ της Δωδώνης και του Αχελώου ποτάμου[...],τη γη που κατείχαν οι Σελλοί και οι Γραικοί, που αργότερα θα γίνονταν γνωστοί ως Έλληνες", (οι καλούμενοι τότε μεν Γραικοί, νυν δ' Έλληνες)[6]. Η θέση, συνεπώς, ότι οι Έλληνες ήταν μία φυλή από την Ήπειρο η οποία αργότερα μετανάστευσε προς τα νότια στην Φθία της Θεσσαλίας επαληθεύεται. Η επέκταση μιας συγκεκριμένης λατρείας του Δία στη Δωδώνη The extension of a particular cult of Zeus in Dodona (μια τάση των Ελλήνων να σχηματίζουν ακόμη μεγαλύτερες κοινότητες και αμφικτυονίες, καθώς και η αυξανόμενη δημοτικότητα της λατρείας των Δελφών, είχε σαν αποτέλεσμα την επέκταση του ονόματος στην υπόλοιπη ελληνική χερσόνησο, αργότερα πέρα από το Αιγαίο πέλαγος, στην Μικρά Ασία και τελικά προς δυσμάς στη Σικελία και τη νότια Ιταλία, οι οποίες ήταν γνωστές με τον όρο Μεγάλη Ελλάδα.

Η λέξη Έλληνες με την ευρύτερη σημασία της απαντάται για πρώτη φορά σε μια επιγραφή αφιερωμένη στον Ηρακλή για τη νίκη του στις Αμφικτυονίες [7] και αναφέρεται στην 48η Ολυμπιάδα (584 π.Χ.). Φαίνεται πως παρουσιάστηκε τον 8ο αιώνα π.Χ. με τους Ολυμπιακούς Αγώνες και σταδιακά καθιερώθηκε μέχρι τον 5ο αιώνα π.Χ.

Μετά τον πόλεμο εναντίον των Περσών, αναρτήθηκε μια επιγραφή στους Δελφούς για τη νίκη εναντίον των Περσών και υμνεί τον Παυσανία ως τον αρχηγό των Ελλήνων.[8] Η συνείδηση μιας πανελλήνιας ενότητας προωθείτο μέσω θρησκευτικών εκδηλώσεων, με σημαντικότερη τα Ελευσίνια Μυστήρια, στην οποία οι μυημένοι έπρεπε να μιλούν ελληνικά, και βέβαια μέσω της συμμετοχής στους τέσσερις Πανελλήνιους Αγώνες, όπως ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Απαγορευόταν η συμμετοχή στις γυναίκες και στους μη-Έλληνες. Ορισμένες εξαιρέσεις σημειώθηκαν πολύ αργότερα, όπως για παράδειγμα για τον Αυτοκράτορα Νέρωνα και ήταν αδιαμφισβήτητα ένδειξη της ρωμαϊκής ηγεμονίας.


[Επεξεργασία] Έλληνες και Βάρβαροι

Στους επόμενους αιώνες, ο "Έλληνας" απέκτησε ευρύτερη έννοια, συμβολίζοντας όλους τους πολιτισμένους, ενώ το αντίθετο, "βάρβαρος", αντιπροσώπευε τους απολίτιστους.

Το πρώτο πράγμα που οι ελληνικές φυλές παρατήρησαν ήταν το γεγονός της διαφορετικότητας στην ομιλία με τους γειτονικούς λαούς. Στο γεγονός αυτό βασίζεται ουσιαστικά και ο χαρακτηρισμός βάρβαρος ("barbarian"), ο ομιλών ξενική γλώσσα ως προς τους Έλληνες. Ο όρος "βάρβαρος" θεωρείται ότι προέρχεται από τη προσπάθεια απόδοσης της ξενικής αυτής ομιλίας, βάσει της ερμηνείας των παραγόμενων ήχων (bar-bar), που έφτανε στα αυτιά των διαφόρων ελληνικών φυλών ως κάποιο είδος ψευδισμού.


[Επεξεργασία] Γραικοί και Ίωνες

 Το Soleto είναι μια από τις εννιά ελληνόφωνες πόλεις στην επαρχία της Απουλίας, στην Ιταλία. Οι κάτοικοι είναι απόγονοι του πρώτου κύματος του Ελληνικού Αποικισμού στην Ιταλία και τη Σικελία τον 8ο αιώνα π.Χ.. Η διάλεκτος που χρησιμοποιούν προέρχεται από την Ελληνική Δωρική των πρώτων αποίκων, αλλά αναπτύχθηκε ξεχωριστά από την Ελληνιστική Κοινή. Οι ίδιοι οι κάτοικοι αποκαλούνται Grekos, από το λατινικό Graecus, και θεωρούν τους εαυτούς τους Έλληνες.
Μεγέθυνση
Το Soleto είναι μια από τις εννιά ελληνόφωνες πόλεις στην επαρχία της Απουλίας, στην Ιταλία. Οι κάτοικοι είναι απόγονοι του πρώτου κύματος του Ελληνικού Αποικισμού στην Ιταλία και τη Σικελία τον 8ο αιώνα π.Χ.. Η διάλεκτος που χρησιμοποιούν προέρχεται από την Ελληνική Δωρική των πρώτων αποίκων, αλλά αναπτύχθηκε ξεχωριστά από την Ελληνιστική Κοινή. Οι ίδιοι οι κάτοικοι αποκαλούνται Grekos, από το λατινικό Graecus, και θεωρούν τους εαυτούς τους Έλληνες.

Η σύγχρονη αγγλική λέξη Greek προέρχεται από τη λατινική Graecus, η οποία με τη σειρά της προέρχεται από την ελληνική Γραικός, το όνομα μιας φυλής Βοιωτών που μετανάστευσε στην Ιταλία τον 8ο αιώνα π.Χ.. Με αυτό το όνομα ήταν γνωστοί οι Έλληνες στη Δύση. Ο Όμηρος, κατά την απαρίθμηση των Βοιωτικών δυνάμεων στην Ιλιάδα (Κατάλογος των Νηών), παρέχει την πρώτη γραπτή αναφορά για μια πόλη της Βοιωτίας με το όνομα Γραία[9] και ο Παυσανίας αναφέρει ότι Γραία ήταν το όνομα της αρχαίας πόλης της Τανάγρας. [10] Η Κύμη, μια πόλη δυτικά της Νεάπολης και νότια της Ρώμης, ιδρύθηκε από Κυμείς και Χαλκιδείς, καθώς και κατοίκους της Γραίας. Στην επαφή τους με τους Ρωμαίους ίσως και να οφείλεται η λατινική ονομασία Graeci για όλες τις ελληνόφωνες φυλές.

Ο Αριστοτέλης, η αρχαιότερη πηγή που αναφέρεται η λέξη αυτή, δηλώνει ότι ένας φυσικός κατακλυσμός "σάρωσε" την κεντρική Ήπειρο, μια περιοχή της οποίας οι κάτοικοι αποκαλούνταν Γραικοί κι αργότερα ονομάζονταν Έλληνες[11]. Στη Μυθολογία, ο Γραικός είναι ξάδερφος του Λατίνου και η λέξη μάλλον σχετίζεται με τη λέξη γηραιός, που ήταν ο τίτλος των ιερέων της Δωδώνης. Ονομάζονταν επίσης Σελλοί, κάτι που δείχνει τη σχέση μεταξύ των δυο βασικών ονομασιών των Ελλήνων. Η επικρατούσα θεωρία για τον αποικισμό της Ιταλίας είναι ότι τμήμα κατοίκων της Ηπείρου διέσχισαν τη Δωδώνη και μετοίκησαν στη Φθία και έγιναν γνωστοί ως Έλληνες, η φυλή που οδήγησε στην Τροία ο Αχιλλέας. Οι υπόλοιποι κάτοικοι αναμείχθηκαν με άλλες φυλές που κατέφτασαν αργότερα, χωρίς όμως να χάσουν το όνομά τους. Από εκεί ταξίδεψαν δυτικά προς την Ιταλία, πριν καταφτάσει το πρώτο κύμα αποικισμού στη Σικελία και την Κάτω Ιταλία τον 8ο αιώνα π.Χ.

Ένας εντελώς διαφορετικός όρος καθιερώθηκε στην Ανατολή. Οι αρχαίοι λαοί της Μέσης Ανατολής αναφέρονταν στους Έλληνες ως Yunans, από την περσική λέξη Yauna, η οποία με τη σειρά της προέρχεται από την ελληνική Ιωνία, τα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας. Στα τέλη του 6ου αιώνα π.Χ., οι Πέρσες κατέκτησαν την ιωνική φυλή κι έτσι η ονομασία αυτή επεκτάθηκε για όλους τους Έλληνες. Όλοι οι λαοί υπό την περσική κυριαρχία υιοθέτησαν αυτό τον όρο και από εκεί προέρχεται η σανσκριτική λέξη Yavana, που συναντά κανείς σε αρχαία σανσκριτικά κείμενα, κι αργότερα αναφέρεται στους Έλληνες Ινδούς, καθώς κι οι όροι Pali Yona και Yonaka. Ο όρος Yunan (युनान) χρησιμοποιείται ακόμα στην ινδική γλώσσα και στη σύγχρονη εποχή Ινδονησία.


[Επεξεργασία] Ρωμαίοι

O Hieronymus Wolf ήταν ένας γερμανός ιστορικός του 16ου αιώνα. Δημιούργησε τη Βυζαντινή ιστοριογραφία, για να διακρίνει τη μεσαιωνική Ελληνική από την αρχαία Ρωμαϊκή ιστορία.
Μεγέθυνση
O Hieronymus Wolf ήταν ένας γερμανός ιστορικός του 16ου αιώνα. Δημιούργησε τη Βυζαντινή ιστοριογραφία, για να διακρίνει τη μεσαιωνική Ελληνική από την αρχαία Ρωμαϊκή ιστορία.

Ρωμαίοι είναι η ονομασία με την οποία οι Έλληνες ήταν γνωστοί κατά τον Μεσαίωνα. Ενώ η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία εκχριστιανιζόταν, η θρησκευτική αλλοίωση του ονόματος Έλλην ολοκληρώθηκε. Στη διάρκεια εκείνης της περιόδου οι Έλληνες της Αυτοκρατορίας υιοθέτησαν την ονομασία Ρωμαίοι, επειδή η προηγούμενη είχε χάσει την παλαιότερη σημασία της. Έτσι ενώ η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία εξελληνιζόταν, το όνομα των Ελλήνων εκρωμαϊζόταν.

Το ξένο δανεικό όνομα αρχικά είχε περισσότερο πολιτική παρά εθνική σημασία, η οποία συνοδοιπορούσε με την οικουμενική ιδεολογία της Ρώμης που φιλοδοξούσε να περικλείσει όλα τα έθνη του κόσμου κάτω από ένα αληθινό Θεό. Μέχρι τις αρχές του 7ου αιώνα, όταν η Αυτοκρατορία ακόμη έλεγχε μεγάλες εκτάσεις και πολλούς ανθρώπους, η χρήση του ονόματος Ρωμαίος πάντα δήλωνε την κατοχή πολιτικών δικαιωμάτων και ποτέ καταγωγή. Διάφορες εθνότητες μπορούσαν να χρησιμοποιούν τα εθνικά ονόματά τους ή τα τοπωνύμια τους, για να αποσαφηνίζουν την κατοχή πολιτικών δικαιωμάτων από τη γενεαλογία, γι’ αυτό ο ιστορικός Procopius προτιμά να αποκαλεί τους Βυζαντινούς Εξελληνισμένους Ρωμαίους[12], ενώ άλλοι συγγραφείς χρησιμοποιούν Ρωμαιοέλληνες και Ελληνορωμαίοι[13], αποβλέποντας στο να δηλώσουν καταγωγή και κατοχή πολιτικών δικαιωμάτων συγχρόνως. Οι εισβολές των Λομβαρδών και των Αράβων τον ίδιο αιώνα είχαν ως αποτέλεσμα την απώλεια των περισσότερων επαρχιών, συμπεριλαμβανομένων και της Ιταλίας και όλης της Ασίας, εκτός από την Ανατολία. Οι περιοχές που διατηρήθηκαν ήταν κυρίως ελληνικές, μετατρέποντας έτσι την Αυτοκρατορία σε μια πολύ πιο συνεκτική ενότητα που τελικά εξελίχτηκε σε μια σαφώς ενσυνείδητη ταυτότητα. Διαφορετικά απ’ ότι τους προηγούμενους αιώνες, εκφράζεται μια ξεκάθαρη αίσθηση εθνικισμού στα Βυζαντινά έγγραφα προς το τέλος της πρώτης χιλιετίας μ.Χ.

Η αποτυχία των Βυζαντινών να προστατεύσουν τον Πάπα από τους Λομβαρδούς εξανάγκασε τον Πάπα να αναζητήσει βοήθεια αλλού. Στο αίτημά του απάντησε ο Πηπίνος II από την Ακουιτανία, τον οποίο είχε ονομάσει "Πατρίκιο," ένα τίτλο που προκάλεσε μια σοβαρή σύγκρουση. Στα 772, η Ρώμη έπαψε να μνημονεύει τον αυτοκράτορα που πρώτα κυβερνούσε από την Κωνσταντινούπολη, και στα 800 ο Καρλομάγνος στέφθηκε Ρωμαίος αυτοκράτορας από τον ίδιο τον Πάπα, επίσημα απορρίπτοντας τους Βυζαντινούς ως πραγματικούς Ρωμαίους. Σύμφωνα με τη ερμηνεία των γεγονότων από τους Φράγκους, ο παπισμός κατάλληλα "μετέφερε τη ρωμαϊκή αυτοκρατορική εξουσία από τους Έλληνες στους Γερμανούς, στο όνομα της Μεγαλειότητός του, του Καρόλου".[14] Στο εξής, ένας πόλεμος ονομάτων ξέσπασε γύρω από τα ρωμαϊκά αυτοκρατορικά δικαιώματα. Αδυνατώντας να αρνηθούν ότι υπήρχε ένας αυτοκράτορας στην Κωνσταντινούπολη, ικανοποιούνταν αποκηρύσσοντας τον ως διάδοχο της ρωμαϊκής κληρονομιάς με το επιχείρημα ότι οι Έλληνες δεν είχαν καμιά σχέση με τη ρωμαϊκή κληρονομιά. Ο Πάπας Νικολάος I έγραψε στον Αυτοκράτορα Μιχαήλ III, "Παύσατε να αποκαλείστε 'Αυτοκράτωρ Ρωμαίων,' αφού οι Ρωμαίοι των οποίων ισχυρίζεστε ότι είστε Αυτοκράτορας, είναι στην πραγματικότητα βάρβαροι, κατά τη γνώμη σας ".[15]

Στο εξής, ο αυτοκράτορας στην Ανατολή ήταν γνωστός και μνημονεύονταν ως Αυτοκράτωρ Ελλήνων και η χώρα τους ως Ελληνική Αυτοκρατορία, διατηρώντας και τους δύο "Ρωμαϊκούς" τίτλους για τον Φράγκο βασιλιά. Το ενδιαφέρον και των δύο πλευρών ήταν περισσότερο κατ’ όνομα παρά πραγματικό. Καμιά γη δε διεκδικήθηκε ποτέ, αλλά η προσβολή που οι Βυζαντινοί αισθάνθηκαν για την κατηγορία καταδεικνύει πόσο συναισθηματικά συνδεδεμένοι με το όνομα Ρωμαίος ήταν (ρωμαίος). Πραγματικά, ο Επίσκοπος Cremon Liutprand, ένας απεσταλμένος της φραγκικής αυλής, φυλακίστηκε για σύντομο χρονικό διάστημα στην Κωνσταντινούπολη, επειδή δεν αναφέρθηκε στον Ρωμαίο αυτοκράτορα με τον κατάλληλο τίτλο του.[16] Η φυλάκισή του ήταν μια αντεκδίκηση για την επανίδρυση της Ιερής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από τον βασιλιά του, τον Όθωνα I.

[Επεξεργασία] Βυζαντινοί

Την εποχή της πτώσης της Ρώμης οι περισσότεροι κάτοικοι της Ανατολής είχαν φτάσει στο σημείο να θεωρούν τους εαυτούς τους Χριστιανούς και, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, είχαν κάποια ιδέα ότι ήταν Ρωμαίοι. Ακόμη κι αν δε συμπαθούσαν τη διακυβέρνησή τους περισσότερο απ' ότι πριν, οι Έλληνες ανάμεσά τους δεν μπορούσαν πλέον να τη θεωρούν ξένη, ότι ασκούνταν από Λατίνους στην Ιταλία. Η ίδια η λέξη Έλλην είχε ήδη αρχίσει να σημαίνει ειδωλολάτρης παρά έναν άνθρωπο ελληνικής φυλής ή που μετείχε στον ελληνικό πολιτισμό. Αντίθετα η συνηθισμένη λέξη για έναν Έλληνα της ανατολής είχε αρχίσει να είναι το Ρωμαίος, το οποίο εμείς οι σύγχρονοι αποδίδουμε ως Βυζαντινός.[17]

Ο όρος "Βυζαντινή Αυτοκρατορία" επινοήθηκε το 1557, έναν αιώνα περίπου μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τον γερμανό ιστορικό Hieronymus Wolf, ο οποίος εισήγαγε ένα σύστημα Βυζαντινής ιστοριογραφίας στο έργο του Corpus Historiae Byzantinae, για να διακρίνει την αρχαία Ρωμαϊκή από τη μεσαιωνική Ελληνική ιστορία, χωρίς να στρέψει την προσοχή προς τους αρχαίους προγόνους τους. Αρκετοί συγγραφείς υιοθέτησαν την ορολογία του στη συνέχεια, αλλά παρέμεινε σχετικά άγνωστη. Όταν το ενδιαφέρον αυξήθηκε, οι άγγλοι ιστορικοί προτιμούσαν να χρησιμοποιούν ορολογία "Ρωμαϊκή" (ο Edward Gibbon τη χρησιμοποιούσε με έναν ιδιαίτερα μειωτικό τρόπο)• ενώ οι γάλλοι ιστορικοί προτιμούσαν να την ονομάζουν "Ελληνική".[18] Ο όρος επανεμφανίστηκε στα μέσα του 19ου αιώνα και από τότε έχει κυριαρχήσει πλήρως στην ιστοριογραφία, ακόμη και στην Ελλάδα, παρά τις αντιρρήσεις του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου (ισχυρού έλληνα ομολόγου του Gibbon) ότι η αυτοκρατορία θα έπρεπε να καλείται "Ελληνική". Λίγοι έλληνες λόγιοι υιοθέτησαν την ορολογία εκείνη την εποχή, αλλά έγινε δημοφιλής μόνο το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα.[19]


[Επεξεργασία] Σημειώσεις

  1. ^  Excluding his Catalogue of Ships
  2. ^  Homer, "Iliad", book 2, 681-685
  3. ^  Antonis Hatzis, "Helle, Hellas, Hellene", pg.128-161, Athens, 1935
  4. ^  Homer, "Iliad", book 16, 233-235
  5. ^  Claudius Ptolemy, "Geographica", 3, 15
  6. ^  Aristotle, "Meteorologica, I, 352b"
  7. ^  Pausanias, "Description of Greece", 10, 7, 3
  8. ^  Thucydides, "Histories", I, 132
  9. ^  For example, King Alcon and King Tharypas of Mollosus, Alexander I and Archelaus of Macedonia
  10. ^  Thucydides, "History", II, 68, 5 and III, 97, 5
  11. ^  Thucydides, "History", II, 68, 9 and II, 80, 5 and I, 47, 3
  12. ^  Thucydides, "History", II, 80, 5
  13. ^  J. Juthner, "Hellenen and Barbaren", Leipzig, 1928, pp.4
  14. ^  Oxford English Dictionary, 2nd Edition, 1989, "barbarous" (entry)
  15. ^  Polybius, "History", 9, 38, 5; see also Strabo, "Geographica", 7, 7, 4; see also Herodotus, "Histories", book I, 56 and book VI, 127 and book VIII, 43
  16. ^  Herodotus, "Histories", book II, 158
  17. ^  Aristophanes, "The Birds", 199
  18. ^  Aristophanes, "The Clouds", 492
  19. ^  Dionysius of Halicarnassus, "Roman Archaeology", 1, 89, 4
  20. ^  Saint Paul, "Epistle to the Romans", 1, 14
  21. ^  Euripides, "Iphigeneia at Aulis", 1400
  22. ^  Aristotle, "Republic", I, 5
  23. ^  Isocrates, "Panegyricus", 50
  24. ^  Homer, "Iliad", II, 498
  25. ^  Pausanias, "Boeotics and Phocaeic, book 5, pp. 136
  26. ^  Aristotle, "Meteorologica, I, 352a"
  27. ^  Saint Paul, "Acts of the Apostles", 13, 48 & 15, 3 & 7, 12
  28. ^  New Testament, "Gospel of Mark", 7, 26
  29. ^  Aristides, "Apology"
  30. ^  Clement of Alexandria, "Miscellanies", 6, 5, 41
  31. ^  Pope Gregory, "Against Julian", 1, 88
  32. ^  Socrates, "Ecclesiastical History", 7, 14
  33. ^  Suda dictionary, entry τ (t)
  34. ^  Procopius, "Gothic war", 3, 1 & "Vandal war", 1, 21
  35. ^  Lambru, "Palaeologeia and Peloponnesiaka", 3, 152
  36. ^  Pope Innocent, "Decretalium", "Romanourm imperium in persona magnifici Caroli a Grecis transtuli in Germanos.",
  37. ^  Epistola 86, of year 865, PL 119, 926
  38. ^  Liutprand, "Antapodosis"
  39. ^  Warren Treadgold, "History of the Byzantine State and Society", pp.136, 1997, Stanford
  40. ^  Edward Gibbon "Decline and Fall of the Roman Empire", Alexandre Rambeau, "L'empire Grecque au X'siecle"
  41. ^  Ρωμαίος (Roman) remained a massively popular name for a Greek in Greece even after the foundation of the modern Greek state in 1829. Anastasius Eftaliotes, published his history of Greece series in 1901 under the title "History of Romanity", reflecting how well rooted Roman heritage was in Greeks, as late as the 20th century.
  42. ^  Romanus III, "Towards the son of Romanus himself", p.49
  43. ^  Anna Comnena, "Alexiad", prologue 1
  44. ^  Anna Comnena, "Alexiad", 15, 7
  45. ^  Espugnazione di Thessalonica, pp.32, Palermo 1961
  46. ^  Nicetas Choniates, "The Sack of Constantinople", 9 ’¦Å, Bonn, pp.806
  47. ^  Nicephorus Blemmydes, "Pertial narration", 1, 4
  48. ^  Theodore Alanias, "PG 140, 414"
  49. ^  John Vatatzes, "Unpublished Letters of Emperor John Vatatzes", Athens I, pp.369 - 378, (1872)
  50. ^  Theodore Lascaris, "Christian Theology", 7,7 & 8
  51. ^  Nicephorus Gregoras, "Roman History"
  52. ^  John Catacuzenus, "History", 4, 14
  53. ^  Similar texts were composited by the scribes of the Kings in the north, e.g. of Russia, Poland, Lithuania...
  54. ^  George Gemistus Plethon, "Paleologeia and Peloponessiaka", pp.247
  55. ^  Laonicus Chalcondyles, "History I", 6 ’¦Å’¦Å
  56. ^  George Phrantzes, "History", 3,6
  57. ^  Rigas Feraios, "Thurius", line 45
  58. ^  Strategus Makrygiannis, "Memoirs", book 1, pp.117, Athens, 1849
  59. ^  Adamantios Korais, "Dialogue between two Greeks", pp.37, Venice, 1805
  60. ^  Dionysius Pyrrhus, "Cheiragogy", Venice, 1810
  61. ^  Hellenic Prefecture, pp. 191, Athens, 1948
  62. ^  Ioannou Philemonus, "Essay", book 2, pp.79
  63. ^  Ioannis Kakrides, "Ancient Greeks and Greeks of 1821", Thessalonike, 1956
  64. ^  Ambrosius Phrantzes, "Abridged history of a revived Greece", pp.398, Athens, 1839
  65. ^  Markezines, "Political History of Modern Greece", book A, pp.208, Athens

[Επεξεργασία] Βιβλιογραφία

  • Steven Runciman, "Byzantine and Hellene in the 14th century"
  • John Romanides, "Romanity, Romania, Rum", Thessalonike, 1974
  • A. Rambeau, "L'empire Grecque au X' siecle"

[Επεξεργασία] Μη αγγλική βιβλιογραφία

  • Antonios Hatzis, "Elle, Hellas, Hellene", Athens, 1935-1936
  • J. Juthner, "Hellenen und Barbaren", Leibzeg, 1923
  • Basso Mustakidou, "The words Hellene, Greek, Roman, Byzantine, Ottoman, Turk", Tybigge, 1920
  • Ioannis Kakrides, "Ancient Greeks and Greeks of 1821", Athens, 1956
  • Panagiotis Christou, "The Adventures of the National Names of the Greeks", Thessalonike, 1964

[Επεξεργασία] Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία] Εξωτερικοί σύνδεσμοι (ελληνικά)

Άλλες γλώσσες