Άραβες
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Νομαδικοί - ημινομαδικοί σημιτικοί λαοί του βορείου τμήματος της αραβικής χερσονήσου στα σύνορα με άλλους πολιτισμούς. Στο μεγαλύτερο μέρος της 1ης χιλιετίας πΧ εμφανίζονται ως επιδρομείς με συνεχείς διαρροές ομάδων σε μόνιμη εγκατάσταση κατοικημένων περιοχών (δηλ. σε βασίλεια). Κατά τον 3ο πΧ αι. ομάδα αυτών οι Ναβαταίοι ανέπτυξαν ανθηρό πολιτισμό με κύρια δραστηριότητα το εμπόριο και επίκενρο την Πέτρα. Άλλες ομάδες ήταν οι Σαβαίοι (ή Σαββά) με βασίλισσά τους την Μπαλκίς ή Βαλκίς, οι Μηναίοι (ή Μιναίοι ή Μειναίοι ή Μαΐν), οι Χιμιαρίτες, οι Κατταβανοί, οι Χατραμώτες ή Χατραμωτίτες ή Χατραμούτ και οι Χαυλοταίοι αποκαλούμενοι όλοι και Ομηρείτες ή Ομηρίτες χωρίς να υπάρχει σχέση με τον Όμηρο (;).
Μέχρι την εμφάνιση του Χριστιανισμού η ιστορική έρευνα για τους Άραβες είναι πολύ δύσκολη, λόγω κυρίως έλλειψης μνημείων και κειμένων. Οι ίδιοι οι άραβες ιστορικοί αποκαλούν όλη την περίοδο από την αρχαίότητα μέχρι της εμφάνισης του Μωάμεθ περίοδο "βακτ-ουλ-τζαχιλίγια" (= εποχή της άγνοιας). Έτσι η σύγχιση με αρχαίες ελληνικές παραδόσεις, εβραϊκές και χριστιανικές είναι λίαν έκδηλη. Τον δε Αβραάμ -Ιμπρα(χ)ήμ- τιμούν ως ιδρυτή του Μωαμεθανισμού αποκαλώντας τον, "Χαλίλ ουλλάχ" (= φίλο θεού).
[Επεξεργασία] Περίοδος 800 - 1258 (Στάσεις - Επαναστάσεις)
Σ' αυτή την περίοδο σημειώνονται οι μεγαλύτερες μηχανορραφίες αλλά και αντιζηλίες μεταξύ των Αράβων. Οι δολοπλοκίες μεταξύ των Χαλίφηδων και των Δυναστειών τους δεν έχει προηγούμενο. Αυτή τη περίοδο εκμεταλλεύτηκαν οι Σελτζούκοι Τούρκοι έτσι ώστε αυτό το απέραντο κράτος των Αράβων σιγά σιγά να φθίνει μέχρι την ολική κατάλυσή του το (1258).
Κύριοι υπαίτιοι βέβαια οι Χαλιφικές Δυναστείες αλλά και ένα στοιχείο λίγο άγνωστο μέχρι σήμερα στην ιστορική έρευνα είναι ότι: Και η θρησκεία των Χριστιανών και εκείνη η Μωϋσαϊκή των Εβραίων δεν έφερναν κωλύματα στην άσκηση εμπορίου τόσα πολλά όσο ο Μωαμεθανισμός. Έτσι μόνο οι συνεχείς πόλεμοι θεωρούντο "ευλογία Θεού" και "τιμή" για τους μάρτυρες της πίστεως.
Βέβαια αυτό για τους αραβικούς πληθυσμούς δεν μπορούσε να συνεχίζεται, έτσι οι αραβικοί λαοί άρχισαν να προβαίνουν σε αναζήτηση κάποιας μόνιμης εγκατάστασης, και εκεί δημιουργούσαν δική τους Χαλιφική Δυναστεία περιοριζόμενοι σε ίδιες ανάγκες επιβίωσης. Και βέβαια το αποτέλεσμα που επήλθε δεν διαφέρει σε τίποτε από εκείνο το των επιγόνων του Αλεξάνδρου του Μέγα!
Επειδή από το 800 και μετά, μέχρι το 1258 ο αραβικός κόσμος διασπάται σε ανεξάρτητες Δυναστείες η ιστορική έρυνα ακολουθεί την ιστορία των Χαλιφικών Δυναστειών κάθε μίας χωριστά μέχρι της οριστικής κατάλυσης το 1258 του χαλιφάτου των Αββασιδών από τους Μογγόλους του Ουλεγκού Χαν όπου και ακολουθούν η περίοδος της τουρκικής κατάκτησης και εκείνης των εθνικών ανεξαρτησιών.