Παυλικιανοί

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Παυλικιανοί: Όνομα αίρεσης και αιρετικών που αναπτύχθηκαν στη Μικρά Ασία από τον 7ο αι. Αρχηγός της φέρεται κάποιος Κωνσταντίνος από Σαμοσάτα ή Συρία που συνεχίζοντας παλαότερες θεωρίες των Γνωστικών και Μανιχαίων δίδασκε περί αγαθού και καλού αντιμαχομένων, απέρριπτε την Παλαιά Διαθήκη δεχόμενος μέρος μόνο της Καινής και κυρίως το Ευαγγέλιο του Ιωάννου, ίσως του Λουκά και όλες τις επιστολές του Παύλου εξ ού και το όνομά τους. Φαινομενικά οι Παυλικιανοί παραδέχοντο την Αγία Τριάδα απέρριπταν όμως το Βάπτισμα, την Ευχαριστία και την Ιερωσύνη, αρνούμενοι τις θρησκευτικές τελετές και τις εικόνες.

Η αίρεση αυτή διαδόθηκε πολύ γρήγορα στην Αρμενία και συνέχεια στη Συρία. Οι οπαδοί κατείχοντο από υψηλό θρησκευτικό πνεύμα και εξ αυτού του φόρτου καθίσταντο πολύ μαχητικοί και φιλοπόλεμοι. Τις ικανότητές τους αυτές εξετίμησαν οι εικονομάχοι Αυτοκράτορες του Βυζαντίου τόσο ώστε να μεταφέρουν πολλούς εξ αυτών στη Θράκη που την είχαν ερημώσει οι Βούλγαροι έτσι ώστε να γίνουν αυτοί οι προμαχώνες των από Βορρά επιδρομών.

Μετά τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας υπέστεισαν δεινό διωγμό, επαναστατήσαντες όμως κατά του Κράτους επέφεραν πολλές ζημιές στα αυτοκρατορικά στρατεύματα. Μετά όμως τον 9αι. διασπάσθηκαν και άρχισαν να εκλείπουν είτε μεταστάντες στους Άραβες είτε στην Ορθοδοξία. Τον 12αι φέρονται να έχουν εγκατασταθεί στην από τον Αλέξιο Α' Κομνηνό κτισθείσα Αλεξιούπολη. Και όμως υπολείματα αυτών υφίστανται και σήμερα κυρίως στη παρά την Φιλιππούπολη περιοχή.