Τρανζίστορ
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Το τρανζίστορ (transistor) είναι μία ημιαγωγική διάταξη στερεάς κατάστασης, που έχει διάφορες εφαρμογές στην ηλεκτρονική, μερικές εκ των οποίων είναι η ενίσχυση, η σταθεροποίηση τάσης, η διαμόρφωση συχνότητας, η λειτουργία ως διακόπτης και ως μεταβλητή ωμική αντίσταση. Το τρανζίστορ μπορεί, ανάλογα με την τάση με την οποία πολώνεται, να ρυθμίζει τη ροή του ρεύματος που απορροφά από συνδεδεμένη πηγή τάσης. Τα τρανζίστορ κατασκευάζονται είτε ως ξεχωριστά ηλεκτρονικά εξαρτήματα, είτε ως μέρη κάποιου ολοκληρωμένου κυκλώματος.
Πίνακας περιεχομένων |
[Επεξεργασία] Εισαγωγικά
Υπάρχουν διάφοροι τύποι τρανζίστορ. Οι πιο διαδεδομένοι είναι το τρανζίστορ διφυούς αγωγής ή διπολικό τρανζίστορ (BJT - Bipolar Junction Transistor) και το τρανζίστορ επίδρασης πεδίου (FET - Field Effect Transistor). Τα τραζίστορ έχουν τρεις περιοχές (ή καταστάσεις) λειτουργίας, που καθορίζονται από την τάση και την ένταση στην είσοδό τους. Με απλά λόγια, η εφαρμογή της τάσης στην περιοχή της εισόδου αυξάνει την αγωγιμότητα μεταξύ των άλλων δύο περιοχών και έτσι ελέγχει τη ροή του ρεύματος μεταξύ των δύο αυτών περιοχών. Η φυσική ερμηνεία αυτής της λειτουργίας είναι διαφορετική για τα τρανζίστορ επαφής και τα τρανζίστορ επίδρασης πεδίου.
[Επεξεργασία] Ιστορία
Οι πρώτες πατέντες που σχετίζονταν με την αρχή λειτουργίας του τρανζίστορ κατοχυρώθηκαν το [[1928] από τον Julius Edgar Lilienfeld στην Γερμανία. Το 1934 ο Γερμανός φυσικός Dr. Oskar Heil κατοχύρωσε το τρανζίστορ επίδρασης πεδίου. Αυτή τους η εργασία ακολούθησε τις προσπάθειες τους επί του Β' Παγκοσμίου Πολέμου να παρασκευάσουν γερμάνιο μεγάλης καθαρότητας που χρησιμοποιούταν στα ραντάρ ως στοιχείο του δέκτη για μικροκύματα. Η προηγούμενη τεχνολογία που βασιζόταν σε λυχνίες δεν εναλλασσόταν αρκετά γρήγορα για να εξυπηρετήσει επαρκώς αυτή τη λειτουργία. Έτσι η ομάδα των παραπάνω ερευνητών χρησιμοποίησε διόδους στερεάς κατάστασης. Με τις γνώσεις που απέκτησαν από αυτές, προσπάθησαν να κατασκευάσουν μία τρίοδο, πράγμα που αποδείχθηκε δύσκολο αρχικά. Ο Bardeen τελικά ανέπτυξε έναν νέο κλάδο φυσικής επιφανειών με σκοπό να ερμηνεύσει τις "περίεργες" συμπεριφορές που παρατηρούσαν στα πειράματά τους και οι Bardeen και Brattain τελικά κατάφεραν να κατασκευάσουν μία συσκευή που λειτουργούσε.