Le homine ab le terra de necuno

De Wikipedia, le encyclopedia libere

[modificar] Le homine ab le terra de necuno

In altere lateres le trenchea se extendeva, a vices late, a vices stricte, ma in toto fangose e zebrate per le sulcos de aqua de pluvia a basso del solo argillose. Ante illo, circa cento metros, esseva ancora un linea; illo esseva similar a duo fossatos, demarcante le agro de un fermero, ma in le duo - trencheas mutual odio e desiderio de destruction dominava, e le terra inter illos esseva le terra de necuno, pertinente al grande recoltero, con le supernomine Morte.

Il esseva le 24 de decembre, e malgrado ancora essente postmeridie il esseva jam tanto obscur, que le trencheas inimic esseva a pena visibile. Parve floccos blanc de nive descendeva, como hesitante, a basso del celo e formava poco a poco un copertura tenere super le fango e le sordidessa.

"Io desiderarea, que non esseva le nive maledicite!" Le plus grande de duo guardias habeva stoppate e dava colpo de pede in le solo. "Es como si le vetero supra nos vole burlar se de nos." Ille discargava su pipa con un blasphemia.

Le altere le reguardava al flanco. Quando Berthold, le plus allegre companion del compania, ille qui esseva titulate con le termino "Dicke Bertie" in contrasto al cannon - Berthie in tal humor - lo sentiva assi, alora il esseva grave!

Ille mesme sapeva le causa, ille anque comprendeva le sentimentos del altere. Le die esseva le die de Natal. In tres-quatro horas esserea le festa de Natal. Le pensata de iste parola poteva doler, malgrado que ille, puero de un proletario al metropole Berlin, nunquam ha sentite lo como un festa del familia e del infantes. Ma il habeva nonobstante significate festa, con ardor, alimento, bonitate e gaudio.

E alora "Dicke Bertie" con sposa e quatro infantes. Si, ille comprendeva.

"Proque ha il emotiones e de plus sentimental," critava Bertie. "Un massa de carne, un scopo, que es capabile responder, es sufficiente esser."

"Crede tu que le folle locotenente es differente?" le altere demandava.

Con fervor Bertie habeva captivate iste pensata, sperante oblidar le precedente. "Von Cortzheim?" ille diceva con un riso, "no, iste historia le gaude. Ha io narrate te de nostre expedition le altere jorno? Nunc, presta attention!"

"Nos esseva octo soldatos simple, le caporal e "le folle" nos duceva. Durante tres septimanas nos habeva trepidate pro le maledicte tirator franc, nominate "le peste". Nos habeva observate e imboscate e designate coordinatos, ma nos non habeva trovate le typo. Un septimana passate nos habeva conquirite lor flanco in le terreno del west. Illes se retirava, ma le tirator franc continuava ancora plure dies. E per Deo, nos poneva in marcha un expedition punitive.

Nos camminava furtivemente al nove terreno de tal maniera, que 

nos quasi les evadeva. E subito "le folle" stava como un can de chassa. Nos videva un fulgor a un curte distantia e anque audiva le crac. Ma de ubi?

Naturalmente nos habeva descendite al terra, io habeva le tripede. Sin advertimento "le folle" jectava le mano a in mi latere, un forte pugno ossee, e sibilava: "Pone le tripede!"

Post un momento le fusil de percussion es montate, e ille 

mesme lo opera. Oh, como nos mira! Un poco ante nos il ha qualque pinos dispersate e un parve boscage, ma nos non pote vider alcuno excepte duo o tres marcas blanc in un del arbores. Nos reguarda le un le altere e crede, que ille ha devenite toto folle! Ma poco a poco nos comprende. In supra in le arbores nos vide un macula blanc apparer. Il es le capite del tirator franc. Nos informa le locotenente, ille solmente continua tirar. Le homine in supra jecta le muschetto al terra e agita le manos. Ta-ra-ra - "le folle" continua jocar con su fusil. E alora! Le arbore comencia girar, e subito illo cade al terra con un aride crac formidabile, le tirator franc primo al terra. Quando nos ha arrivate a illac, su collo se habeva rumpite."

Le altere trepidava un poco, ante que ille continuava su movimento. "Un typo diabolic!" Ma Bertie es de novo absente. "In le casa de Scharfeld --," ille dice quasi a se mesme, como si ille prosequeva un rationamento. Pois ille memora le inscription al "cavo" (NON PARLA IN PRIVATO!) e tace abruptemente, como si ille ha vergonia. Ma poco a poco ille co- mencia de novo parlar. "E que mangiar in un vespere sancte?" ille geme. (Le altere, qui cognosce su inclination a bon alimento, dice nihil ma ride in secreto.) "Gulash e granatas a latta, oh Deo! Non mesmo un poco de mangiar Natal. --"

"Vos desira mangiar Natal?" un voce distincte sona in le proximitate. Bertie ha un choc e sta a attention. "Ben, omitte lo!" le altere face signos, e Bertie sta reposo, ancora plus surprendite.

"No, non comprendite," ille blesa. "Bertie, vos debe haber festino iste vespere, io lo promitte." Bertie le reguarda fixemente, ma ille risca internemente dubitar. "Vos dubita, Bertie, vos debe vider!" "Rostita de oca?" Bertie dice como in trance. "Rostita de oca!" von Cortzheim repete.

"Vino?" continua Bertie. "Vino!" le magico calmemente inclina su capite.

E ille es vermente simile a un magico, stante illac con le oculos incandescente in cavos profunde in su capite, un facie pallide como un cadavere e con poc capillos sin color. Le duo rugas quasi vertical al angulos del bucca le face equal a un figura de Christo suffrente sin barba. Ille solmente inclina su capite al exclamation de Bertie. Alora ille torna sur le calce. "Sergente!" ille voca. Le vetere sergente sever appare. "Senior locotenente?" "Sergente, elige quatro soldatos e procura alique edibile - volatile o simile." Le sergente le reguarda pro scrutinar, si illo es un joco, ma le facie del locotenente es grave como sempre. Alora ille sta a attention, saluta e parti.

In le semi-obscuritate illes trotta verso le vico. Le frontes es quasi calme, a vices un colpo obtuse e un sono stridente es audibile.

Le sergente ama iste expeditiones, ma hodie ille es un poco hesitante. Ille sape per practica, que il es impossibile trovar alique vivente in le vico e su vicinitate, si on non vole comenciar devorar neo-natos.

"Urgh!" Ille stoppa, rigide como un statua. "Que es isto?" De novo: "Urgh!" Noah haberea essite tanto felice pro su folio de oleo, como le sergente pro iste gurgulio delicate. Ille reguarda circum se. Illes sta ante le parve apotheca, que multe tempore retro ha finite vender ulle cosa. Alora ille batte con le puncta de su sabla, militarimente ponderose, an- cora un vice.

Le porta es aperite per un juvene domestica terrificate. Que vole ille? Ille la scopa al latere per un late movimento del mano e entra. Le vetere apothecario appare. "De qual es il possibile servir le senior?" ille dice unctuosemente e con un reverentia basse. "Gallina!" le sergente dice brevemente. Le vetere se erige, un poco offendite, ma tosto se abassa. "Guai, monsieur lieutenant, non ibi, nulle ibi!" Su voce tremula, e ille titula le sergente locotenente, mesmo in francese.

Alora un leve "urgh" sona in le aure del sergente e veni como un proposito irresistibile. Sin parolas ille avantia, aperi un trappa in le solo e descende in le subterraneo. Le vetere le escorta tanto rapidemente, como le gambas trepide pote supportar le.

Le sergente stoppa mute ante le tres gallinas, que ora crita multo e batte un poco con le alas. Tres magre bestias scabiose - ma malgrado toto: gallinas. Le vetere apothecario se lamenta per alte voce in germano-russo incomplete: "Herr Hauptmann, Herr Hetman, Herr Oberst. Mi tres gallinas, tres micre gallinas. Un pro iste vespere, un pro le die natal de mi sposa e un pro le die de Sancte Cyrillo, tres micre gallinas!"

"Silentio!" dice le sergente dignemente, "un pro iste vespere, ben, ma solmente le diabolo sape, si o non nos habera crepate al die de Sancte Cyrillo. Io prende le duo!"

"Un pro le die natal, un pro le die de Sancte Cyrillo e un pro le die del baptisation de Sonia Natasha!" crita le vetere e salta sur le gambas nude in le grande pantoflas rubie.

"Porta los via!" clama le sergente e scopa al latere como antea le domestica. Alora ille prende su grande pistola e lo discarga duo vices. Le tiros cracca e tona in le parve loco, e le ruito se misce con le critos demente del gallina supervivente e con le lamentos del vetere. Un acre fumo trenchante plena le loco. "Io reclamara!" crita le vetere subito e dansa ante le sergente. "Io reclamara al Hauptmann, certo!"

Le sergente stoppa e se inclina verso ille. "Como, oncle?" ille rugi, de modo que il face echo. "Reclama per diabolo, e alora io va retornar e devorar anque te - al broca!" Ille schermi furiosemente con le pistola. Le vetere ha disparite in un instante, e le sergente se pone in cammino con le duo gallinas quasi dismembrate.

Ille se reporta contentemente al locotenente con su spolia. Le locotenente non pare surprendite, ille solmente le commanda a portar le gallinas al cocina. Le sergente es tanto stupefacite como le alteres concernente le locotenente. Un typo diabolic. Ma ille bibe anque como un diabolo. Hodie ille non puteva de whisky. Forsan ille esseva malade.

A 9 horas le locotenente demanda su equipage de entrar in su "cavo", illes se inclina e repta, stante mute intra.

Cata jorno le loco non es multo belle. Corticose parietes de traves con le humiditate colante al lateres e duo o tres cassas stante in le centro del solo.

Hodie coperturas pende al parietes inter brancas de pino. Al tabula es un drappo quasi blanc e tres cereos, e al pariete pende un parve crucifixo patinate. Supra illo es scribite: "Iste vespere omnes es titulate con tu." A basso pende le parola de un officiero del loco: "Es ist während des - Krieges verboten von Heimat zu sprechen" (Il es durante le guerra prohibite de parlar del patria). Locotenente von Cortzheim vade a illac e cancella le texto in le modo que solmente le parola Heimat resta.

"Cameradas, sede vos!" ille dice in un voce, que a causa de su suavitate les chocca. Alora illes se sede. "Ben, corpulente, vale mi promissa?" ille dice a Bertie, quando le coco appare con le gallinas. Bertie, oblidante su timor al apparition del alimento, responde distractemente con oculos brillante: "Certo, senior -- Cortzheim!" Alora ille prende le papiro blanc ante se, pone un angulo in su collar e frica su manos como un homine preste a comenciar. Le cameradas ride, e un stato de anima se expande rapidemente. Quando un par de carrafas ha essite apportate, Bertie se leva vivemente. "Oh, solmente aqua!" ille dice disillusionate e se sede de novo. "Si, Bertie, solmente aqua, ma il non es possibile haber alique plus bon. Bira e vino nos habeva ante le attaccos. Ma aqua genuin, pur, frigide, le qual io ha discoperite recentemente in un puteo non vidite, - sin phenol, toto pur!"

Illes admitte que le aqua es un articulo rar e deliciose. Bertie vole placiar le cuppa a su bucca, ma le locotenente se leva:

"Cameradas!" ille dice, "nos non va parlar de nostre casa, iste casa que alicuno possede, alteres va haber, e ancora alteres va haber." Le angula del bucca de ille vibra. "Non del festa Natal de cata anno, ma de iste die Natal, que comenciava 2.000 annos retro. Anque illes lo celebrava al campo nude e in un cavo como nos. A iste tempore le stella esseva incendite, e le claritate e le jubilo del sol retornava."

Le alteres sede, un poco embarassate. Illes sape, que le 

locotenente malgrado su severitate es un catholico orthodoxe, ma il es difficile creder in un mundo del homicidio e incendio. Ma con oculos mollite illes omnes toasta pro le die Natal.

Postea, bira es sur le tabula, e un bon sentimento surge. Le 

locotenente discute religion con duo o tres soldatos, inter illes le sergente.

"Naturalmente il es insanitate, quando nostre prestres e illes del adversarios preca de victoria e crede que Deo es a lor latere. Deo abhorre guerras. Ma proque non tirar al aeroplano, que causa morte de destruction de milles - sin dubita, si solmente iste insanitate va cessar un vice."

"Ma le altere jorno," le sergente dice, habente un question ardente, "proque non occider le tirator franc immediatemente?"

"Proque?" le locotenente dice con emphase, "proque iste typo, que durante multe dies nos ha infundite angustia de morte, mesmo durante un parve tempore deberea experientiar isto. -- Ma, seniores," ille interrumpe se mesme e dice in alte voce: "Io vos invita a un parve expedition - forsan le plus riscose del nostres - un expedition de pace al adversarios."

"Al russos?" Illes omnes le reguarda fixemente, incapabile de dicer alique. Ma omnes le escorta foras, como hypnotisate.

Le nive cade densemente ubique. Un sol "Scheinwerfer" illumina de tempore in tempore, a vices un crac es audibile.

"Inimicos non existe!" le locotenente dice monotonemente in alte voce, "nos non vide projectores, solmente rocchettas e foco de artificio, cadente in floccos, intertanto nos exclama: `Oh! E iste cracs! - Salutes del nove anno! Vamos!"

Illes vade in le terra de necuno, silente e un poco confuse. Alora, alicun metros avante se, illes audi ... musica.

Qualque accordiones accompania aspere voces masculin, que canta un hymno de Natal. Illes non lo cognosce ma nonobstante lo comprende toto. Illo es plan, ma justo per isto sublime e emotionante. Instinctivemente illes se discoperi del capellos e canta.

Alora il sona in russo: "Qui la?"

"Amicos," responde le locotenente in russo distincte. Illes va a illac, sin armas, lor cuppas sempre in le manos. Le russos curre al fossa e les incontra. Un momento illes reguarda le un al altere, alora illes comencia parlar. Tosto illes cambia cigarrettas e tabaco. Locotenente von Cortzheim parla con le locotenente russe, alora ille leva su voce e dice primo in - russo e pois in germano: "Cameradas, germanos e russos! Vos odia nostre pais e nostre Kaiser; e nos odia vostre pais e vostre czar. Ma a un cosa nos pote toastar - al die Natal e a su message de pace!" Illes bibe del cuppas silentemente.

Al ultime parolas del locotenente un officiero, qui ha sedite in le fundo, se ha levate e camminate furtivemente al centro. Illac ille sta, quando le lanternas es elevate, e le soldatos intende retornar, e le lumine descende a su facie. Omnes presente ha un colpo, proque sin su stricte mustachio il esserea lor locotenente.

Ma le plus stupefacite es le locotenente mesme. Ille ha un choc visibile ab le testa a basso al digito del pede, e le facie de ille deveni livide.

"Piotr!" ille dice quasi inaudibilemente e con effortio. "Es io, Ivan Fiodor!" le altere dice severmente. Le locotenente dice penosemente: "Memora que il es Natal!"

Ille se torna pro vader, ma ante que ille ha tornate toto, le tenue labios sever del altere ha formate le parola: "Traitor!" e ille tituba un passo retro.

Le germanos retorna rapidemente e in anxietate a lor linea. Que esseva isto? Ma illes non mesmo osa sufflar. Illes entra de novo e se sede al tabula. Illes bibe e whisky e bira, ma il ha nulle stato de anima. Alora le locotenente batte a su vitro, se leva e dice: "Cameradas, proque iste vespere nos omnes es cameradas. E on debe esser honeste a cameradas. Nos omnes ha audite e vidite lo que ha passate iste vespere inter me e iste officiero - estranier. Alora io va narrar vos mi historia. Io es ... russo. Russo per nascentia ma non jammais per corde. Mi patre maritava un dama german, mi matre Anna von Cortzheim, e le matrimonio pareva esser felice. Nostre Kaiser correspondeva con Nicolai, le czar del russos, pace e comprension dominava le duo nationes.

Ma successivemente, quando mi fratre e io esseva adulte, le relationes se cambiava. Russia se approximava a Francia-Anglaterra e habeva multe controversias con Germania. Tote isto non deberea haber importantia, si non mi patre e mi matre cata uno habeva multe affecto pro lor proprie patria e in un modo habeva hereditate su qualitate de character, anque le minus bones.

Io non va fatigar vos con un longe historia. Il suffice dicer, que numerose controversias appareva inter illes. Finalmente mesmo querelas violente e assaltos corporee al parte de mi patre. Illes esseva equalmente forte, equalmente passionate tote le duo, ma io lo solmente videva al uno. Io amava mi matre e odiava mi patre con un enorme odia impotente, quando ille - menaciava mi matre e la bastonava.

In iste modo io esseva un germano in pensatas e emotiones. Omne cosas me alligava a mi matre, nihil de illos a mi patre. Alora le guerra se declarava.

Si le relationes inter mi parentes habeva essite mal, illo ora deveniva dece vices plus mal. Non jammais pote io oblidar le reguardo odiose de mi patre, quando io olim habeva sympathisate con le germanos.

E tanto longe que io vive, un certe jorno va remaner in mi memoria: quando soldatos russe al ordine de mi patre veniva pro prender mi matre e internar la como "suspecte".

Habeva illa, como on diceva, donate al adversarios, su familia german, informationes, que esseva facile a obtener pro le sposa de un officiero russe?

Al presente io forsan pote dubitar le complete innocentia de illa. A ille tempore io non lo dubitava. In le mesme modo que io non comprendeva, que mi patre, malgrado toto, amava mi matre. Solmente a ille jorno, quando io stava al feretro de ille, quasi un mense post le morte de mi matre, io comprendeva un poco.

Io entrava in le armea german sub le nomine de mi matre. Durante un periodo io esseva suspectate pro esser spion. Isto me penava, ma il esseva nihil comparate con le dolor e pena, que mi situation poco a poco me causava. Cata jorno io comprendeva, que io non pertineva a iste fronte ma equalmente poco a illo illac.

Io pertine al terra de necuno, illac in le centro de duo frontes in le pais de defunctos.

Io saluta solmente le morte!"