Mi fratre
De Wikipedia, le encyclopedia libere
[modificar] Mi Fratre
Il comenciava devenir obscur, ma ille travaliava ancora. Le morsellos de ligno volava del trunco como folios de un arbore un die autumnal in le montanias. Ille esseva tanto absorbite in su travalio que ille non audiva passos detra se sur le cammino, e ille esseva un poco espaventate quando il subito deveniva obscur ante su oculos e un voce ridente diceva: "Joses, conjectura qui es."
Ille presto ma gentilmente removeva le manos de illa. "Miriam," ille diceva, "quando - - -?" "Si, Miriam," illa repeteva in le mesme tono, "quando essera tu adulte e comprende como un juvena debe comportar se ante juvenos? E Miriam responde: Nunquam!" Ille continuava su travalio. "Vole tu haber alique a biber?" illa demandava. "No," ille diceva. "Tu vole dicer `no, gratias, nonne? Nam tu es un juveno ben educate." Ille grunniva alique a responsa. "Joses," illa di- ceva, "io ha alque pro te, pote tu conjecturar que cosa? - Responde me, Joses." "No." "Io te lo dicera: Papa venira deman pro invitar te a nostre festa paschal. Que essera tu responsa?" Un parvissime morsello de ligno cadeva al alteres plus ben secate. "Io non pote venir," ille diceva con voce spisse. "Oh, Joses, isto non es ver!" illa critava, inclinante se super le arbore e reguardante le directemente in le facie. Ille debeva cessar un momento pro non secar la. "Miriam, io debe finir isto ante vespere." "E tu lo facera, si io te cognosce ben. Ma tu anque debe responder a mi question." Illa continuava de reguardar le, e al fin illa succedeva caper le oculos de ille. Alora ille subito fixava le cultello in le trunco e extendeva penosemente le dorso. Ille - poneva ambe manos sur le trunco e tornava su oculos a illo. "Miriam, un vice pro omnes: io non pote venir a vostre festas. No - io non vole! Io va parlar francamente a te, si tu me promitte de non plus insister." Ille faceva un pausa, ma illa taceva, e ille continuava lentemente: "Vos - tu e tu familia - vos assembla, e vos mangia le agno insimul, e vos gaude del facto que vos omnes es reunite. E alora io solmente sederea ibi, pensante como nos poterea haber essite assemblate - ibi al nord. -" "Ma proque vos non pote facer isto?" demandava Miriam in voce basse.
Joses continuava, como si ille non habeva audite le question. "Un familia pote assemblar se a un festa de gaudio, ma un gruppo de inimicos non lo pote. Olim anque nos nos assemblava circum le tabula in communitate. A ille tempore io esseva un parve puero. Nos esseva multes in le casa - io habeva quatro fratres.
Ma quando patre moriva, nos non plus esseva fratres. Mi fratre senior - que io habeva amate e admirate - comenciava currer a hic e a ibi in loco de remaner a su travalio. Mi patre habeva habite un mestiero excellente, le qual mi fratre senior poterea haber assumite. In loco de isto ille violava le leges, ignorava le dies festive, e frequentava diverse mal gente qui omnes parlava de revolta. Anque io esseva trainate in le mestiero de mi patre, e alora io assumeva su travalio. Ma mi fratres quasi sempre querelava inter se, e mi matre esseva attristate de lor inimicitate e in particular de su filio senior, qui esseva e remaneva un bon-a-nihil. E le gente qui non amava su opiniones non voleva negotiar con me, qui esseva su fratre, e illes persuadeva anque alteros a non facer lo, e al fin io debeva partir de ibi. Assi io veniva hic a Shafat. Esque tu alora comprende que on pote odiar un tal fratre, qui ha ponite le familia in mal reputation? Mi matre ha state con nos infantes ante un casa de mal fama, in le qual ille se trovava, illa ha inviate uno pro implorar le de retornar al vita normal, e ille - ille respondeva que ille non nos cognosceva! Pro isto io non pote festar in gaudio con vos."
"Joses," diceva Miriam e sasiva le mano de ille, "Joses, tu non debe devenir amar e dur. Le castigation pertine a Deo sol. Esque tu memora lo que io te narrava le altere die super le maestro, que io habeva audite? Ille qui diceva, que nos debe pardonar e amar le un le altere e esser como infantes ante le patre? Non crede tu que tu patre haberea dicite le mesme cosa, si ille habeva vivite - que tu deberea pardonar tu fratre, io vole dicer?" "Mi Deo es le Deo del vengiantia," diceva Joses sombremente, "va venir le die, quando ille va fundar su regno, e alora ille va punir con le foco del Inferno omnes qui non ha essite pie e credente. Circum nos illes nunc suscita insurrection contra nostre dominos roman, e que cosa va illes - obtener per isto? Solmente abassar nostre populo plus profundemente in le miseria. Es inutile revoltar nos contra le grandes, essente tanto poc e parve." "Joses," diceva Miriam, "isto non pote esser tu opinion seriose? Memora que nos es un populo, le populo de Deo. Non debe nos luctar pro nostre pais?" "Miriam, de tote isto tu comprende nihil. On debe subordinar se al necessitate. Iste truncos - -," ille lassava le mano glissar caressante super le ligno planate, "istos io livra al romanos, io lo confessa apertemente, illes me paga pro illo, e si io refusa, illes solmente da le travalio a un altere. Io desira poter viver."
"Ma isto es exactemente lo que tu non pote, si longe que il ha estranieros in le pais," diceva Miriam con oculos flammante. "Illes nos despecta. E que dice tu - esque il non mesmo te allegra que Barrabas, le heroe de libertate, esseva de novo mittite in libertate?"
"No, Miriam, no e de novo no. Alora il ha solmente ancora uno pro crear discordia e querela. Ante tal gente on debe ager severmente. Compassion va solmente esser debilitate. Io certo non spera que illes va mitter in libertate le altere rebellos, que illes ha prendite?" "Regrettabilemente il sembla que non," diceva Miriam con un suspiro, "nam Salome narrava, que il ha essite multe ruito in le citate hodie." "Solmente bon," murmurava Joses e recomenciava le taliar. "Alteremente mi travalio hic haberea essite in van. Io vadera al citate deman matino. Pote io apportar alique pro te?" "No, - gratias," diceva Miriam fermente, con le testa in alto. "Forsan il tamen non es tanto surprendente, que il es como il es con tu familia. Nam ille qui non ama su pais, ille anque non va amar su familia." E illa se volveva e camminava via rapidemente, con le lacrimas ardente in le oculos. Le morsellos volava ab le cultello de Joses como scintillas ab le focar, usque il habeva devenite toto obscur.
In le matino del proxime die Joses transportava le truncos le distantia de circa un millia al citate capital, ubi ille esseva instruite que facer de illos. Tote le tempore durante le travalio su pensatas esseva alterubi, e ille respondeva solo brevemente a questiones, ma necuno se meraviliava de isto. Plus tarde in le antemeridie veniva un subofficiero roman. "Nunc vos debe finir, judeos." "Nos ha finite," diceva Joses. "Bon, alora io spera que vos ha travaliate habilemente, assi que nos non habera infortunas," rideva le subofficiero. "Illos es in ordine," diceva Joses curtemente. "Io suppone que vos ipse va a ibi hodie, illo essera un intertenimento amusante," diceva le subofficiero. Joses non respondeva, ma poco postea ille sequeva le currente de gente, que se moveva verso le collina un poco foras del citate pro reguardar le punimento de alcun criminales.
Ille arrivava justo quando le judicio esseva sub execution. Del tres truncos que ille habeva taliate heri, ille habeva hodie formate cruces. Nunc on habeva erigite duo de illos in fossas, facite sur le collina, e onerigeva le tertie. Plures esseva occupate de iste travalio, nam le truncos habeva - devenite plus pesante, proque sur cata uno pendeva un corpore clavate sur illo al manos e pedes.
Joses tranquillemente faceva su via per le turba, e le gente e alcunes del soldatos roman in le prime rangos lassava spatio pro le carpentero, que illes cognosceva de previe occasiones.
Justo a iste momento le tertie cruce esseva erigite, e on comenciava jectar terra in le fossa. Joses reguardava in alto, ille habeva un choc, e su facie pallidiva. Ille levava le bracios, curreva in avante e critava: "Jesus, Jesus, fratre!"
Un del soldatos roman, qui habeva prendite in le mano su pesante cinctura de corio con montages de cupro, se tornava e diceva: "Ecce ancora un del adherentes del `rege," e ille le batteva in le facie con le fibula, assi que ille cadeva al terra. Alora ille audiva del cruce un voce cognite dicer: "Patre, pardona le, nam illes non sape que cosa illes face!" e alora toto deveniva obscur circum ille.
Quando ille se eveliava de novo, ille jaceva al latere de un parve rivo a alcun distantia del collina, e un homine baniava su facie tumescite. "Ha - ha ille morite?" ille murmurava penosemente. "Es tu un del nostres?" demandava le homine. "Si, ille ha rendite le anima, e ille tosto essera apud le Patre." "Ille lo essera," sufflava Joses. "E in tres dies ille resurgera del tumba e se sedera al derecta de su Patre, e de ibi ille retornara pro judicar viventes e mortes. E tosto ille essera de novo inter nos." "Ille esseva mi fratre," diceva Joses. "Ille es nostre domino, le filio unigenite de Deo," diceva le homine fermente. "Guai al audaces qui le credeva un homine." "Ille esseva mi fratre," repeteva Joses. "Non parla assi, amico," diceva le homine, "illo pote facilemente esser miscomprendite. Su morte nos ha salvate de nostre peccatos; le sanguine sacrificial de iste agno esseva versate, a fin que nos pote haber un vita eterne, de isto tu certo non dubita?" "Tu non es de iste pais?" diceva Joses. "Io ha nascite hic, ma ha crescite in Hellade," diceva le homine. "Proque tu lo dice?" "Proque tu parolas sona tanto estranie a me," diceva Joses e se levava sur le cubito. "Jesus esseva mi fratre senior, nate de mi matre Maria." "Ma concipite per un spirito sacre como un deo, assi que ille ipse esseva un semideo." "Tace!" critava Joses con un vehementia que faceva le vulnere de su labio sanguinar de novo. "Osa tu dicer que mi matre decipeva mi patre? De ubi tu veni, deos pote forsan facer tal cosas, ma nostre Deo non lo pote. Non compren- de tu, estraniero, que si nos debe combatter illes qui nunc pendeva le sur le cruce e batteva me al terra, alora nos debe coercer les a genicular ante ille, como ille esseva, como ille es, non como illes le desira. Ille debe conquirer lor - citate, lor pais, lor mundo, per su parolas e de su vita, alteremente illes va conquirer le e velar su parolas con su persona e su vita con su morte. Nam iste persona e iste morte illes ipse pote transformar e adorar, ma de su parolas e su vita illes non pote privar nos. Vole vos, qui le amava le plus, nocer le le plus? Alora il essera nos - anque te e me, tote nostre populo - que essera inculpate de haber assassinate le, nam on va dicer que nihil bon pote venir de iste parve pais. Si, Domino, pardona le, nam illes non sape que cosa illes face!"
"Tu parla como un grande propheta," diceva le homine ironicamente. "Io anque es le fratre de un grande propheta," diceva Joses fatigatemente, e ille claudeva su oculos un momento. Pois ille se levava con pena. "Gratias pro tu adjuta," ille diceva, "ma nunc io debe partir."
"A ubi va tu?" demandava le homine. Joses comenciava ambular, pois ille se tornava e diceva: "Io va a un femina que io ama. Nunc io pote venir a ibi. Nam quando on ama su familia, on pote anque amar su pais, un vice forsan mesmo tote le mundo!"