Le rapto ex Castello Galt

De Wikipedia, le encyclopedia libere

[modificar] Le rapto ex Castello Galt

Le festa es quasi a su culmine, il ha riso, musica e canto ubique, e mesmo si le gaitate es amortite un pauco, proque un del figuras del prime plano se ha retirate a un angulo con su donna, le stato de anima totevia es ancora bon.

Justo que io sede ibi sufflante parve parolas tenere al aures rosate del belle senioretta Mathilda, io senti qualcosa pesante sur mi spatula. Io reguarda in alto, il es le bracio de su patre.

Ben, io non ha qualcosa special contra cavallero Galt. Ma su apparentia non es sympathic. Io in omne caso prefere porcos grasse sur broca plus tosto que vider los flanar. Su grosseria me picca, e io essaya de levar le pugno que ille ha ponite sur mi spatula.

"Vos vide, cavallero Galt," io dice frigidemente, "que io es occupate."

"Io lo vide," ille grunni, "e il es anque a causa de isto que io ha venite. Cognosce tu iste subjecto, filietta?" ille demanda, dirigite a illa. "No, papa." "Que significa isto, que tu non le cognosce?" "Non in le modo que vos - apparentemente pensa, cavallero Galt," io inserta. "Tace tu!" ille scuma de rage. "Naturalmente tu non pote dicer que tu non le cognosce, Mathilda, tu debe responder: si, papa - viste que vos ha jocate le un con le altere in vostre infantia." "Si, papa." "Ma lo que tu non cognosce es su fama nunc - - -."

"On non debe prestar fide a rumores, cavallero Galt," io dice severmente. "Il non ha in un circumferentia de dece millias un bibitor, un battaliator, e un fornicator como ille - -." "No, isto es troppo forte," io dice e me leva a medietate, "Korfits Trolle vive octo millias de hic - -." Le pugno sur mi spatula de novo me pressa a basso. "Mathilda, non es io tu patre?" "Vos non pote exiger, que le povre infante debe saper lo, si vos non es secur vos ipse, cavallero Galt," io exclama indignate.

"Io es tu patre, e io te dice: `Ab nunc tu non cognosce iste homine." "Si, papa." <|>"Tu debe responder que no, <|>tu stupide pupa!" ille crita, "cetero io pote dicer a te, junker Presumptuose, que mi filia es quasi fidantiate a un homine respectabile." "Al vetule, fede Iver Krabbe," io - crita. "Ille certemente es un bon marito. De isto su belle economa probabilemente pote exprimer se melio." "Non parla assi, durante que mi filia lo audi." "Io solmente confirma vostre parolas, cavallero."

In loco de responder ille voca su tres filios. Illes veni immediatemente omne tres, illes sempre se presenta conjuncte. Si le patre es un vetule porco, le filios es tres magre verres salvage, mesmo le defensas illes ha.

"Prende nota de iste typo! E audi tu, junker Esge, lo que io te dice. Io te prohibi de parlar a mi filia, mesmo de vider la. Si io unquam te incontra in mi castello, io te - - -" "Vos nunquam va incontrar me, cavallero," io dice. "A revider, belle donna!" e con isto io pone mi cappello sur le capite e entra de novo in le sala.

Io ha, como mentionate, cognoscite Mathilda le plus grande parte de mi vita, io ha sovente jocate con illa, quando nos era infantes, e ancora plus sovente dicite, que illa era un puera stupide, e io la ha vexate, e mesmo - io ha vergonia de dicer isto - io la ha tirate per le capillos e la ha pincite al posterior. Quanto meschin e vil le humanos pote esser! Io comprende in iste momento que illa e nemo altere es le electa de mi corde. Le conducta de su patre ha clarate isto in un batter del palpebras!

Machinalmente io ha dansate ab iste momento - ma mesmo machinalmente io non es un mal dansator - e distractemente io ha dicite mi complimentos al damas con qui io ha dansate - ma mesmo in distraction io pote dicer le juste cosas. Dunque, quando a bon hora io me decide a partir, il ha plancto e protestos - ma io es inexorabile. Con un corde quasi findite io parti del festa - e lassa multe feminas con cordes findite.

Justo extra le porta io debe retener mi cavallo a causa de un carrossa que exi con fracasso. Io intervide Mathilda in le carrossa e su fratres, qui la escorta a cavallo. Un momento io es disponite a sequer les e initiar le lucta - ma in loco de isto io continua de cavalcar in pensatas profunde e stoppa solmente ante le plus proxime taverna, ubi io ordina un urceo de bira. Salvo me il ha solmente un cliente ibi, e io non presta attention a ille, proque le sol que es visibile de ille es un incurvate dorso nigre. Su capite reposa al bracios sur le tabula, ille es ebrie, o ille dormi. Un gemito basse me face reguardar an il ha un catto in le local, ma in le mesme momento le homine reguarda in alto. Ille ha un de iste ordinari facies torpide, ma le expression del visage de ille, ubi lacrimas es al oculos, se serena quando ille me vide.

"Stricte junker," dice ille. "Vos hic! Non vos me cognosce?" "No," io dice e bibe un pauc. "Io es le cappellano de Castello Galt - o era." Io memora vagemente, que io qualque vices ha vidite un senior Jens o Niels o qual nomine ille ha. "Si tu proba de facer buffoneria, tu va haber un bastonada!" io dice. "Como?" demanda ille stupefacite. "Non es tu mandate per cavallero Galt?" "Si, de ubi vos jam sape isto?" "Io sape toto," dice io, "dispare de hic!" Al contrario ille approcha - un corage non exigue, si on cognosce me. "Pensa vos que ille ha mandate me a vos?" "Que alteremente?" Ille ride cavernosemente. "Io diceva `excappellano. Io era expellite iste matino per le cavallero."

Nunc toto es evidente a me, io vide le toto ante me: cavallero Galt, iste vetule tyranno, qui constringe su cappellano a jocar con se joco de tabula o simile de die in die. Durante que illes un die joca, le cappellano dice un citation de Moses qui transversa le Mar Rubie. "Nonsenso," dice Galt. "Il era le Mar Verde o Nigre." Le cappellano protesta, alora Galt le prende al collo e le da un colpo de pede al posterior que le mitte ex le castello. Assi es illo. Povre diabolo - io pensa al cappellano. Tote isto non me concerne - e totevia. Un plano nasce rapidissimo in mi cerebro. Io me inclina e dice: "Vole tu vengiar te de cavallero Galt?" "Gratias, no," dice le parve verme, "io debe resignar al proprie destino" e altere nonsenso. Ma io non jam le renuncia. "Cavallero Galt ha iste vespere insultate me, e isto nemo face impunitemente. Io ama Mathilda..." Ille face un subsalto. "Ama le gentilissime senioretta anque vos?" demanda ille. "Naturalmente," responde io legiermente, nam qui non lo face? Pois ille dice lentemente: "Que vole vos facer?" "Raper la," dice io. "Un melior vengiantia io non pote idear." "Isto in veritate anque sera un vengiantia tremende," dice ille con un surriso. Io le reguarda fixemente, esque ille essaya de esser sarcastic? Ma no, pro isto ille ha ni cerebro ni corage.

"Alora io vole adjutar vos," ille dice, "ma nos debe facer lo iste vespere - alteremente io non pote entrar in le castello." "Ben," io dice, e io me leva, "que il occurre! Io va ir pro prender un carrossa in mi castello, e tu va - apprestar toto de maniera que nos pote entrar. Le resto io arrangia." "Isto es un accordo," dice ille, durante que su visage triste se clara, assi que ille resimila a un satis bon parve homine. Pois nos parti pro facer cata uno su apprestos.

Le horas del nocte ha avantiate, e le tenebras es complete, quando io stationa le carrossa ante Castello Galt. Toto es quiete. Io cammina furtivemente al ponte, e un figura appare - il es le cappellano. "Toto in ordine?" susurra io. "Si, io ha parlate con le guardaporta - non de vos, ma ille ha aperite pro me - io diceva que io solmente prenderea mi cosas - -" "Qui es ille?" interrumpe io. Un figura in un cappotto nigre se intervide un momento in le corridor detra le parve porta vicin al grande porta. "Il, il es certemente le guardaporta," murmura ille espaventate, "ille non debe vider vos. Retorna un pauc, e io va parlar a ille." Le tono del homine non me gusta, ma su proposition es rationabile. Io dunque me retira un momen- to, e pauc minutas plus tarde ille reveni e annuncia `via libe- re. Nos cammina furtivemente per le cortil, ubi toto es deserte e quiete.

Ille se arresta a un porta. "Hic vos debe ascender, stricte junker," susurra ille. "Solmente vade per le scala e entra per le porta a sinistra. Lassa me tener vostre spada intertanto - e discalcea vos a fin que nemo vos audi." A dicer le veritate, io non es multo disponite a insinuar me in le casa a pedes discalceate e sin mi spada, ma per le semiaperte porta io pote vider, que il ha un scala spiral de ligno, que forsan pote strider - e io ha totevia mi daga al cinctura. Dunque io comencia ir furtivemente in alto in obscuritate complete. Io attinge le prime etage e sta un momento sin mover me. Toto es tanto silente como io. Io tocca le manico del porta, illo non es serrate - on debe admitter que le subjecto ha facite su cosas ben. Io es qualque passos intra, quando io audi un estranie sono rumorose.

Multe tempore ha passate depost que io cognosceva Mathilda in le infantia, e como jam dicite, a ille tempore illa non faceva le optime impression sur me. Io la ha revidite in le plen flor de su juventute, como on dice, e poterea forsan, si io voleva esser critic, dicer que illa era satis displicate. Me ha toccate legiermente le pensata, que illa poterea esser un pauc penose sedente sur mi bracio - assi como es le tradition inter raptores. Ma nunquam io ha imaginate, que illa dormi con un ronco que plena tote le camera con intervallos regular. Il ha mesmo le parve sibilos tanto rar intercalate. Usque nunc io ha pensate que nulle esser human pote producer tal sonos. Io sta quasi paralysate, e in le mesme momento le porta in basso del scala se claude con un fracasso infernal.

Io habeva ration: non un sol esser human pote roncar tanto - ma tres lo pote! In le momento sequente tres grandissime typos, cuje sonios de nocte consiste solmente in homicidios e assassinamentos, se ha eveliate como a commando e ha saltate ex le lecto. "Que era isto?" crita le un al altere. "Silentio!" dice le tertie in voce sepulcral, "alcuno es hic!" - ma no, nam io ha in un salto exite in le corridor. Currer a basso per le scala serea idiotic, nam io ha audite distinctemente le serratura del porta pesante clauder se. Fortunatemente il ha un medie etage supra un specie de balcon interior, e verso illo io dirige mi passos.

Infortunatemente il ha anque un chaise - un de iste pesante chaises de querco. Io collide con illo, de maniera que illo se inverte e con grande fracassos rola a basso per le scalones. Le prime del fratres se ha levate e exite tanto rapidemente, que su nude pedes es sur le scalon foras in le mesme secunda que le chaise veni rolante. Su critos resona per le puteo del scala, ma le critos de su fratres es plus forte. "Un fur, un robator, perseque le!" crita illes, e le scalones stride sub le peso de lor pedes pesante.

Io curre per le balcon, durante que io interiormente maledice le cappellano grumose. Alora appare un facula ex un del aperturas del porta avante, io vide le facie espaventate de un domestico, ante que io collide con le persona ipse e le inverte. Su lamentation incita le fratres a facer lor melio. Nunc le chassa va per le casa, on entra per portas e exi sur scalas. Tote le casa resona de tumulto, anhelation, e vociferation. Io senti forte, como le vulpe se senti durante un chassa. Io ha venite un etage o duo plus in alto e ha le impression, que io ha entrate in un altere ala del casa. In le mesme momento io vide lo que va devenir mi salvamento. Un legier luce lunar illumina le camera in le qual io me trova - o forsan il es le alba. Non importa. Le camera existe, grande e circular, e del plafond al solo pende un corda de campana. Il es le affaire de un momento tirar le corda a me e passar lo per le fenestra. Io me jecta ex le fenestra, tenente le corda in mi manos, in le mesme momento que le prime del persecutores se precipita ad in le camera. Alora se audi un sono, que face formicar mi manos circum le corda. Un tremende colpo resonante de campana sona supra mi capite e ancora un. Io ha sasite le corda de campana del ecclesia in le turre del cappella del castello!

Io reguarda a basso e vide sub me qualque dentes acuminate. Io blasphema - e iste vice ni interiormente ni basso. Io haberea debite memorar que circum le castello Galt se trova un muralia con dentes acuminate vicin al muros del castello. Foras de illo es situate le fossato.

Il ha solmente un cosa a facer, e io lo face. Io impelle con le pedes contra le muro e comencia facer le corda oscillar. Le campana supra mi capite deveni ingovernabile. Illo tona quasi como si illo convoca pro funerales principesc o pro assalto a un burgo. Lo que illo de facto quasi face. Me dole le manos, e le capite me batte pro tote le ruito infernal. Essente a distantia sufficiente, io lassa le corda e salta. Il es longe a basso. Ma io arriva satis tosto. Nam si il era disagradabile planar in le aere, il es multo pejor submerger in nigre aqua fangose, densemente coperite per lentes de aqua.

Ha io oblidate de narrar, que cavallero Galt es un porco? Alora io lo mentiona nunc. Durante multe annos ille non ha dragate su fossato. Io es le prime qui lo face. Un parve satisfaction io ha. Io audi un fracasso ex le camera in alto e conjectura, que il es le fratres, qui se sede le un sur le - altere. Durante que io ancora pendeva ibi, illes ha sasite le corda e essayate a tote fortia de tirar lo in alto, in parte pro evitar le strepito, in parte e super toto pro piscar me. Ma io ha satis a facer nunc per essayar de attinger le ripa opposite. Il es bon que io non porta mi bottas pesante.

Il ha nulle tempore a perder. Io me hasta al loco, ubi io lassava le carrossa con le cochiero e mi cavallo. Ibi anque se trova Polidor, que pastura, e al latere de illo sta Otto, mi groom. Ma le carrossa ha disparite.

"Ubi es le carrossa?" io crita. "Es il vos, junker Esge?" demanda ille incredule. "Le gratiose senioretta ha partite pridem. Io lassava le cappellano cochiar, como vos habeva mandate a ille."

Io sta silentiose un momento. "Tanto ille como le senioretta me precava de regratiar vos. Le senioretta diceva, que illa haberea date a vos un basio, ma ille diceva, que pro isto le tempore mancava; illes debeva attinger un ecclesia in le alba, ubi illes poterea reciper benediction nuptial. Ma ille diceva, que vos es su ver benefactor."

"Il ha in effecto nihil pro que regratiar," dice io - ben que Deo sape que il habeva alique! "Sede te detra me, Otto, e vamos partir!"

E durante que le strepito de Castello Galt lentemente evanesce, nos parti a cavallo in le alba.