Gunnar Thoroddsen
Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu
Gunnar Thoroddsen (fæddur í Reykjavík 29. desember 1910 - látinn 25. september 1983) var íslenskur lögfræðingur. Hann stundaði nám við Menntaskólann í Reykjavík og lauk þaðan stúdentsprófi 1929, auk þess sem hann lauk doktorsprófi í lögfræði frá Háskóla Íslands árið 1968.
Gunnar stundaði lögfræðistörf í Reykjavík ásamt öðrum störfum á árunum 1936 til 1940. Hann var prófessor við Háskóla Íslands 1940—1950, en fékk lausn frá kennsluskyldu fyrst um sinn 10. febr. 1947. Kjörinn 1947 borgarstjóri í Reykjavík, fékk 19. nóvember 1959 leyfi frá þeim störfum og lausn 6. október 1960. Auk þess var hann sendiherra Íslands í Danmörku 1965—1969.
Hann starfaði sem hæstaréttardómari frá 1. janúar til 16. september 1970 og var skipaður iðnaðar- og félagsmálaráðherra 28. ágúst 1974 og gengdi því starfi til 1. september 1978.
Gunnar var meðal annar formaður Orators, Heimdallar og félags ungra sjálfstæðismanna í Reykjavík.
Gunnar var tengdasonur Ásgeirs Ásgeirssonar forseta og bauð sig fram til forseta 1968.
Ekki var alltaf hlýtt milli Gunnars og Geirs Hallgrímssonar formanns Sjálfstæðisflokksins og myndaði Gunnar ríkisstjórn í óþökk vilja landsfundar Sjálfstæðisflokksins, þingflokks Sjálfstæðisflokksins og flokksráðs Sjálfstæðisflokksins.
Fyrirrennari: Kristján Guðlaugsson |
|
Eftirmaður: Jóhann Hafstein |
|||
Fyrirrennari: Bjarni Benediktsson |
|
Eftirmaður: Auður Auðuns og Geir Hallgrímsson |
|||
Fyrirrennari: Guðmundur Í Guðmundsson |
|
Eftirmaður: Magnús Jónsson frá Mel |
|||
Fyrirrennari: Bjarni Benediktsson |
|
Eftirmaður: Jóhann Hafstein |
|||
Fyrirrennari: Magnús Jónsson frá Mel |
|
Eftirmaður: Friðrik Sophusson |
|||
Fyrirrennari: Benedikt Gröndal |
|
Eftirmaður: Steingrímur Hermannsson |