Disputatio Usoris:Gianluca di Castri
E Vicipaedia
De usu internationali latini sermonis
Quaeritur an possit nostra aetate Latina Lingua sermo internationalis rursum fieri. Communis est opinio linguam latinam mortuam esse; “lingua mortua” sive “sermo mortuus” est lingua quam nemo pro sermone patrio habet, vel potius lingua quam nemo ex parentibus suis didicit. Possumus tamen “linguam vivam” dicere linguam quam etiam nunc aliqui homines utuntur quamvis materna lingua eorum non sit.
Altera communis opinio est latinam linguam non idoneam esse ad usum nostrae aetatis, quia nimia verba, quae ad scientiam, technologiam, res oeconomicas et ceteras scientias referenda sunt, difficiliter latine redduntur.
Aliqua tamen sunt consideranda ad quaestionem perfecte expediendum: i: maxima verborum pars quam in scientia, technologia, oeconomia et ceteris scientiis utimur ex latina lingua oriuntur; recens lexicon omnium romanicarum linguarum ac anglicae linguae etiam tunc latinum lexicon est; ii: latina lingua internationalis lingua fuit usque ad annum MDCCCXV , ac publica lingua in Austriae Imperio usque ad finem XVIII saeculi, denique fuit ac etiamdiu est publica lingua Catholicae Ecclesiae, quamvis post Vaticanum Secundum quadam ex parte desueta sit; iii: maxima pars linguarum arte factarum (sicuti Esperanto, Neo, Ido, Interlingua, Latino sine flexione, Latino moderne, Lingua romana, Latinulo, Lingua Franca Nova, Novial, Románico et cetera) structuram ac lexicon latinum habent quasi novae linguae romanicae essent.
Sermones Latinus ac Graecus fuerunt linguae publicae in Romanorum Imperio usque ad Iustinianum imperatorem qui obiit anno DLXV, post quem annum dum in Orientis parte Sermo Graecus vixit cum lingua publica Byzantini Imperii esset ac vivit usque ad hodiernam diem in Graecia, Sermo Latinus ex sua dignitate deiecit ac in Sermonem Vulgarem sive Linguam Romanam progressus est, ex qua omnes linguae quae romaniacae dictae sunt oriuntur.
Sermo latinus tamen in publico usu ac in usu gentium eruditarum usque ad XVII saeculo et postea mansit, enim scriptores ac scientiarum doctores latinam lingua usi sunt usque ad XVIII saeculo, ac exempla sunt Isaac Newton, Gianbattista Vico, Johann Christian Oersted ac Raphael Landivar, qui anno MDCCLXXXI scripsit poemam Latine, cui nomen posuit “Rusticatio Mexicana”; index auctorum neolatinorum inveni potest in Vicipaedia
Latinitas recens sive lingua neolatina, id est lingua latina quae nostra aetate usi sumus, simul naturalis ac artificiosa est: naturalis quia in saecula progressa ac mutata est, artificialis quia nonnulla verba recentis latinitatis arte facti sunt.
Omnibus gentibus ac nationibus necesse est loqui, disputari, scribere, perspicere quae alii dicunt vel scribunt in variis sermonibus, homines tamen omnes linguas scire non possunt. Quam ob rem linguam quandam internationalem opus est constituere quam omnes gentes loqui ac intelligere possint. Haec lingua non potest unius populi lingua patria esse, uti impedimentum non fiat quominus varii populi hanc linguam agnoscant. Etenim lingua hispanica in XVI ac XVII saeculo, lingua francogallica in XVII ac XVIII saeculo ac lingua anglica ab XIX saeculo usque ad hodie, quamvis in usu internationalis communes fuissent, universalem agnitionem numquam habuere.
Aliqui linguarum doctores linguam artificiosam ex nihilo sive ex aliis linguis creare conati sunt, uti lingua auxiliaria internationalis fieri posset, velut Esperanto, Interlingua et cetera, quorum maxima pars ex latina origine facta est. Lingua auxiliaria est lingua quam nemo pro lingua patria habet, ea igitur potest internationaliter agnosci sine conflictatione.
Igitur si ex latina origine artificiosae linguae factae sunt ac ex latina lingua tamen maxima pars novorum verborum in Anglica Lingua orietur, cur non accipimus latinam linguam velut internationalem sermonem? Linguam Latinam enim loqui possumus, nuntios latinos legere possumus ad http://ephemeris.alcuinus.net/index.php ac latinitas viva in nonnullis interretis sitis est.
Omnes christianae gentes latinam linguam faciliter agnoscere possunt, sic possunt omnes populi cuis humanitas ex Europa sive ex occidentali humanitate ac doctrina horta sit. Ergo latina lingua potest lingua internationalis esse ab dimidia humanitate accepta ac agnota.