Kullanıcı mesaj:Leyla Özdemir

Vikipedi, özgür ansiklopedi

                  LEYLÂ ÖZDEMİR
           1932 yılında İstanbul’un en güzel sahil kasabası Sarıyer’de doğdum. Asker
    kızı,asker eşiyim Liseden sonra meslek olarak bankacılığı seçtim. Güzel sanatların her
    dalına meraklıyım. Resim ve elişlerini hobi olarak yaparım. Çok sevdiğim evlâtlarım ve
    torunlarım var. Onlarla hep gurur duyarım. Hele rahmetli oğlum çok güzel hikâye ve şiir
    yazardı. Onu sevgiyle yâd ediyorum. Bana bu imkânları hazırlayan Sn. Nezihe Tuna
    hanımefendiye teşekkür ederim. 


          NE OLDUM DEMEMELİ 
    Ne oldum dememeli  ne olacağım demeli 
    İnsan her gününü sürpriz diye  beklemeli 
    Bugün kahkaha atarken  yarın ağlayacağını bilmeli 
    Ve onun için de imkân varken gülmeli 
    Öyle bir an geliyor ki sen de şaşırıyorsun 
    Ben böyle mi olacaktım diye inanamıyorsun
    Dertler omuzlarına biniyor kaldıramıyorsun
    Hattâ sana yardım edecek dost bile bulamıyorsun
                                                  
            İSTANBUL
    İyi ki bir Pazar sabahı İstanbul’da doğmuşum.
    Meğer ben Tanrı’nın ne şanslı kuluymuşum,
    İstanbul’u görmek,İstanbul’u tanımak,
    İstanbul’u kalbimde yaşatmak,
    Hepsinden öte İstanbullu olmak ne güzel şeymiş.
    Ya ben İstanbul’u görmeden,mis gibi havasını içime çekmeden,
    Masmavi denizini seyretmeden,
    Bu dünyadan göç etseydim,
    Yanardım hem de ateşler gibi.
    Bu şehir görülmez mi?
    Güzellikleri sevilmez mi?
    Toprağı,denizi öpülmez mi?
    Sevgisi sıcaklığı hissedilmez mi?
    İşte bu benim canım İstanbul’um,
    İstanbul’da doğdum,doğurdum,
    Bu güzellikleri görerek yaşadım yaşlandım.
    Ne mutlu bana ki ben İstanbulluyum.


            AĞLAMA YILLARIM 
    Ağlama yıllarım ağlama sen 
    Bu benim kaderim
    Bu benim tecellim ağlama
    Güzel günler güzel yarınlar bitti 
    Ağlama yıllarım ağlama sen
    Sevdiklerim sevmediklerim beni terk etti gitti 
    Ağlama yıllarım ağlama sen
    Bir şarkı sözüsün sen
    Belki Nilüfer’den belki Kayahan’dan 
    Dinlerim seni ben
    Ağlama gözlerim ağlama sen
    Gülen günlerim bitti
    Yine de ağlama sen 


           ACIMASIZ ZAMAN
    Yıllar geçti üzerinden gençlik çağımın
    Silinişini seyrediyorum en güzel anılarımın
    Eskitiyor yıllar acımasızca  beni 
    Tıpkı yıllanmış şarap gibi görüyorum kendimi 
    Düşündükçe daha dün gibi geliyor gençlik yıllarım 
    Arkadaşlarım sevgili dostlarım 
    Şimdi hepsi mâzide kaldı 
    Tükenmez sandığım bir gençliğim vardı
    Onu da acımasız zaman aldı


       SEN DE BENİM GİBİ OLACAKSIN
    Bahçesi heykelli köşkte yaşasan da,
    Holdinglerin sahibi olsan da,
    Makam koltuklarına yaslansan da,
    Gideceğimiz yer hep aynı.
    Sen de benimle bir yerde yatacaksın,
    Değişen hiçbir şey olmayacak,
    Paran pulun orda geçmeyecek.
    İpek kefene sarılmayacaksın,
    İkimiz de kaput bezindeyiz. 
    Üstüne mermerden saraylar yapsalar da,
    Altta aynı toprakta yatacağız.
    Çok şükür burada bizi ayıran Tanrı,
    Orda birleştirecek,
    Ve sen de benim gibi olacaksın.


          ÜZME KENDİNİ 
     Üzme kendini hiçbir şeye 
     Geldik gidiyoruz 
     Yoğrulmuş mayamız toprak ile 
     Yaşadık ölüp bitiyoruz
     Zorda olsa yaşadığımız acı tatlı anı
     Seni bilmem ama
     Beni güldürmekten çok ağlattı Tanrı 
          HEPSİ BİR ANLIK
     Yüz evin ışığı yanıyorsa
     Doksanın kalbi karanlık 
     On kişi kahkaha atıyorsa 
     Bin kişinin içi yanık
     Çok dostun varsa hepsi bir anlık