Telefono mugikor

Wikipedia(e)tik

Telefono mugikorrak.
Telefono mugikorrak.

Telefono mugikorra (edo mugikorra soilik), sakelako telefonoa edo eskuko telefonoa hari gabeko telefono eramangarria da. Horretarako irrati uhinak erabiltzen ditu. Lagunartean-edo segapoto erabili ei da.

Hasierako telefono mugikorrek bakarrik deitzeko balio zuten, baina teknologiak aurrera egin ahala aplikazio berriak edukitzen hasi ziren, hala nola: SMSak edo mezu laburrak, MP3 erreproduzitzaileak, Bluetooth, argazki kamera, bideojokoak, internet, eta abar.

[aldatu] Historia

Telefonia mugikorreko
estandarrak
0G
  • PTT
  • MTS
  • IMTS
  • AMTS
  • IPTS
0.5G
  • Autotel/PALM
  • ARP
1G
  • NMT
  • AMPS
2G
  • GSM
  • DCS1800
  • PCS1900
  • iDEN
  • D-AMPS
  • cdmaOne
  • PDC
2.5G
  • GPRS
2.75G
  • CDMA2000 1xRTT
  • EDGE
3G
  • W-CDMA
    • UMTS
    • FOMA
  • CDMA2000 1xEV
  • TD-SCDMA
3.5G
  • HSDPA
3.75G
  • HSUPA
4G

1947an asmatu zuen AT&Tek, baina 1983ra arte, Motorolak DynaTAC 8000X mugikorra garatu zuen arte, ez zen erabilgarria izan bere tamaina zela eta. DynaTAC 8000X-k 1 kg inguru pisatzen zuen, 33,02x4,445x8,89 cm-ko neurriak eta ordu bateko autonomia zuen komunikazioan eta zortzi ordu egoenan, Diodo argi-igorle pantaila izanik.

[aldatu] Fabrikatzaileak

Gaur egun, Nokia Corporation da mugikor-fabrikatzailerik handiena. Beste mugikor-fabrikatzaileak honako hauek dira: Apple Inc., Audiovox (orain UT Starcom), Benefon, BenQ-Siemens, High Tech Computer Corporation (HTC), Fujitsu, Kyocera, LG Mobile, Mitsubishi, Motorola, NEC, Neonode, Panasonic (Matsushita Electric), Pantech Curitel, Philips, Research In Motion, Sagem, Samsung, Sanyo, Sharp, Siemens, Sierra Wireless, SK Teletech, Sonim Technologies, Sony Ericsson, T&A Alcatel,Toshiba, eta Verizon.

Commonsen fitxategi gehiago dago honi buruz:
Telefono mugikor