სიმონ ჩიქოვანი
ვიკიპედიიდან
სიმონ ივანეს ძე ჩიქოვანი(* 27 დეკემბერი, 1902, 9 იანვარი, 1903, სოფ. ნაესაკაო, მარტვილის რაიონი ― † 24 აპრილი, 1966, თბილისი), ქართველი პოეტი. სკკპ-ის წევრი 1941 წლიდან.
[რედაქტირება] ბიოგრაფია
ქუთაისის რეალური სასწავლებლის დამთავრების (1922) შემდეგ თბილისის უნივერსიტეტში სწავლობდა. პირველი ლექსი 1924 წელს გამოაქვეყნა. 1934-იდან იყო საქართველოს მწერალთა კავშირის გამგეობის მუდმივი წევრი, 1944-1951 წლებში - თავმჯდომარე. 1954-1960 წლებში რედაქტორობდა ჟურნალ "მნათობს".
[რედაქტირება] შემოქმედება
განვლო რთული შემოქმედებითი გზა. იყო "ფუტურისტ-ლეფელების" ჯგუფის ლიდერთაგანი. ბგერწერით, "ორკესტრული ლექსალობით" გატაცება, მხატვრულ სახეთა ექსცენტრიულობა ერთგვარად აძნელებდა ჩიქოვანის ადრინდელი პოეზიის აღქმას, თუმცა მასში იმთავითვე იგრძნობოდა ეროვნული ტრადიციების სიმტკიცე ( ბესიკის პოეტიკის გამოძახილი, მეგრული ფოლკლორის ელემენტების ათვისება და სხვა), ცოცხალი აზრი და მახვილი რეალისტური ხედვა. ფუტურისტული არსენალის ბევრი პოეტური ხერხი შემდეგში ბუნებრივად შეერწყა ჩიქოვანის გადახალისებულ მხატვრულ პალიტრას. პოეტის ადრინდელი ნოვატორული თუ ფორალური ძიებანი აირეკლა მის პირველ კრებულებში "ფიქრები მტკვრის პირას" (1925) და "მხოლოდ ლექსები" (1930). ჩიქოვანის პოეტურ ფერისცვალებას, რომელიც დაახლოებით 1927 წლიდან დაიწყო, მყარი ნიადაგი შეუქმნა საქართველოს განახლებულმა ყოფამ. ამ პერიოდში მიაღწია მან ფერწერულ ოსტატობას და რთული მეტაფორულ-ასოციაციური აზროვნების პოეტის სახელიც მოიპოვა. მის პოეზიაში ადგილი დაიმკვიდრა პატრიოტიზმმა, თანადროულმა თემატიკამ, შეხმიანებამ დიდ წინაპრებთან - ქართველ კლასიკოსებთან (ლექსთა ციკლები "მთაო გადმიშვი" 1929-1931; "შემოდგომის საღამოები კოლხეთში", 1933-1939; "წინაპრები", 1936-1940; "ქართლის სარამოები", 1946 და სხვა). ჩიქოვანი ქართული პოეზიის ერთ-ერთი გამოჩენილი ოსტატი გახდა. 1942 წელს გამოაქვეყნა პოეტური კრებული "გამარჯვება". ომის წლებშივე შექმნა პოემა "სიმღერა დავით გურამიშვილზე" (1942-1946; სსრკ-ის სახელმწიფო პრემია, 1947), რომელშიც წარსულის დრამატული აღქმას ორგანულად დაუკავშირდა სადღეისო განცდები. ზნეობრივ-ფილოსოფიური პრობლემატიკის აქტუალურობა იგრძნობა ისტორიული წარსულით შთაგონებულ სხვა ლექსებშიც ("თეიმურაზ პირველი", 1935; "მიძღვნა ვარძიის ოსტატისადმი", 1936; "ნიკოლოზ ბარათაშვილის სავანეში", 1938; "ვაჟა-ფშაველას ბუხართან", 1940; "წიწამური", 1957 და სხვა).
პოეტის შემოქმედებაში ღრმად გაიდგა ფესვები ინტერნაციონალური სულისკვეთებამ (ლექსთა ციკლები უკრაინაზე, სომხეთზე, პოლონეთსა და გერმანიაზე). სიცოცხლის მიწურულს, ღრმად დაავადებულმა, თვალის ჩინს მოკლებულმა პოეტმა შექმნა ლირიკული ლექსების განსაკუთრებული დრამატიზმიძთ გამსჭვალული რამდენიმე ციკლი და ნ. ბარათაშვილის აღსასრულისადმი მიძღვნილი ლირიკული პოემა "განჯის დღიური". პოეტის ფილოსოფიური და სოციალლური ოპტიმიზმი, ღრმა ფსიქოლოგიზმი გამოიხატა ლირიკულ-დრამატულ მონოლოგებში, რამაც განსაკუთრებული ელვარება შესძინა მისი ლექსის რიტმულ-ინტონაციურ სტრუქტურას.
ჩიქოვანს ეკუთვნის ლიტერატურულ-კრიტიკული სტატიები, თარგმანები და სხვა. მისი ლექსები თარგმნილია ყოფილ სსრკ-ის ხალხთა, აგრეთვე უცხო ენებზე. სსრკ-ის III მოწვევის უმაღლესი საბჭოს დეპუტატი. დაჯილდოებულია ლენინის ორდენით, 3 შრომის წითელი დროშის ორდენითა და მედლებით.