იუსტინე აბულაძე
ვიკიპედიიდან
იუსტინე ირაკლის ძე აბულაძე (* 5 აპრილი/17 აპრილი, 1874 სოფ. როკითი, ახლანდელი ბაღდათის რაიონი ― † 1 ივნისი, 1962, თბილისი), ქართველი ფილოლოგი, ირანისტი და რუსთველოლოგი.
[რედაქტირება] ბიოგრაფია
1900 წელს დაამთავრა პეტერბურგის უნივერსიტეტი (ქართული-სომხური-სპარსული ფილოლოგიის განხრით). აღმოსავლეთის ფონდების შესასწავლად 1901-1902 იმოგზაურა შუა აზიასა (ტაშკენტი, ბუხარა, სამარყანდი) და დასავლეთ ევროპაში (ვენა, ბერლინი, პარიზი). საქართველოში დაბრუნების შემდეგ მუშაობდა მასწავლებლად. იყო საისტორიო-საეთნოგრაფიო საზოგადოების გამგეობის წევრი, ამავე საზოგადოების მუზეუმის გამგე. 1918 წლიდან თსუ-ში კითხულობდა სპარსული ენისა და ლიტერატურის კურსს, სატავეში ედგა მის მიერვე ჩამოყალიბებულ სპარსული ფილოლოგიის კათედრას. აბულაძე ქართულ-სპარსული ლიტერატურის ურთიერთობის კვლევის ერთ-ერთი ფუძემდებელია. იკვლევდა "შაჰ-ნამეს", "ვისრამიანს", ორჯერ გამოსცა "ვეფხისტყაოსანი" (1914, 1926) ვრცელი შესავლითა და ლექსიკონით. ეს ლექსიკონი შემდეგ პოემის პირველ საიუბილეო გამოცემას (1937) დაერთო. გამოსცა «"შაჰ-ნამეს ანუ მეფეთა წიგნის" ქართული ვერსიები» I ტ. (1916), მონაწილეობდა II ტომის მომზადებაში (1934). მანვე დაურთო გამოცემას ლექსიკონი. წერილების სერია მიუძღვნა "ვისრამიანის" ქართულ და სპარსულ ტექსტებს, მონაწილეობდა ამ ძეგლის გამოცემაში (1938), დაურთო ლექსიკონი. აბულაძეს ეკუთვნის სპარსული ენის პირველი სახელმძღვანელო ქართულ ენაზე (1936). იგი იყო ფილოლოგიის მეცნიერებათა დოქტორი (1938), პროფესორი, საქართველოს მეცნიერების დამსახურებული მოღვაწე (1943).