ლუარსაბ ბოლცვაძე

ვიკიპედიიდან

ლუარსაბ გერასიმეს ძე ბოცვაძე (* 4 იანვარი/16 იანვარი, 1866, სოფ. ნოღა, სამტრედიის რაიონი ― † 24 ივნისი, 1919, თბილისი), ქართველი პედაგოგი და საზოგადო მოღვაწე.

[რედაქტირება] ბიოგრაფია

1888 წლიდან ეწეოდა პედაგოგიურ მოღვაწეობას (თბილისსა და სხვა ქალაქებში). 1908 წელს დააარსა ყოველთვიური პედაგოგიური ჟურნალი "განათლება", რომელსაც სიკვდილამდე რედაქტორობდა. ბოცვაძეს ეკუთვნის 350 პედაგოგიური ნაშრომი და სტატია, სასწავლო პროგრამები სახალხო სკოლებისათვის. ბოცვაძის პედაგოგიური შეხედულებების საფუძველია ხალხურობის იდეა: საყოველთაო სავალდებულო და უფასო სწავლება ყველა ბავშვისათვის; ქალისა და ვაჟის ტანასწორი განათლება; სწავლება რეალური, ცხოვრების მოთხოვნილებათა გათვალისწინებით; მშობლიური ენის მთავარი ადგილი სწავლებაში; პატრიოტიზმისა და შრომისნოყვარეობის აღზრდა; რუსული ენის სწავლება რუსული და ევროპული კულტურის დაუფლებისათვის. ბოცვაძე აკრიტიკებდა "თავისუფალი აღზრდის" თეორიას; აღზრდა მიაჩნდა ორგანიზებულ, მიზანმიმართულ პროცესად, რომელიც მიმდინარეობს მასწავლებლის ხელმძღვანელობით. ის დიდ მნიშვნელობას ანიჭებდა გონებრივსა და მორალურ არძრდას, მაგრამ ვერ ითვალისწინებდა მორალის კლასობრივ არსს და შეცდომით ქადაგებდა ერთნაირ ზნეობრივ ნორმებს კლასობრივი საზოგადოების ყველა წევრისათვის, აღზრდის მთავარ საშუალებად ბოცვაძეს მიაჩნდა შრომა; შრომითი აღზრდის მიზანი, მისი აზრით, პროფესიული მომზადება კი არ იყო, არამედ აღსაზდრელის შრომითი ჩვევების, შრომის უნარის გამომუშავება. მოზარდი თაობის აღზრდის საქმეში ბოცვაძე წამყვან როლს ანიჭებდა სკოლას. მან გააკრიტიკა მაშინდელი სკოლა, წამოაყენა ახალი სკოლის პრინციპები: სკოლის კავშირი ცხოვრებასთან, სწავლების საერო ხასიათი, სკოლისა და ოჯახის კავშირი აღზრდის საქმეში, მასწავლებლის წამყვანი როლი აღზრდისა და სწავლების პროცესში, მასწავლებლის მუშაობის ჰუმანური მეთოდები. ბოცვაძე სწავლებისა და განათლების თეორიაში კ. უშინსკისა და ი. გოგებაშვილის მიმდევარი იყო.



სტატიაში გამოყენებულია ქართული საბჭოთა ენციკლოპედია.