د صديق الله مين شعرونه
From Wikipedia
رڼا د خداى (ج) په ښكلو قدرتونو كي ښكلا لولمه چي نيمه شپه سپوږمۍ ته ځير شمه رڼا لولمه نه د خالونو، نه د زلفو، نه د شونډو كيسې په هر كتاب كي زه آهونه او ژړا لولمه چي مستقبل مي دى ليكلى د تور دېو پر ټټر د ښه ژوندون به پكي څنګه تمنا لولمه؟ د يار و سترګو ته چي كله زه نظر وكړمه هه مهال بس د دا ټول جهان حيا لولمه هغه چي راشي بيا چي ځي نو راته نښه پرېږدي نوم يې وي غم بيا يې له ځان سره تنها لولمه ښايي نن جام ساقي دم كړى په يو پير دى چېرته چي كړم (( مينه)) هر يو غوړپ الله، الله لولمه ۱۷/ ۷/ ۲۰۰۱ كوټه
كمبلۍ ماښام سپوږمۍ ستورو كي، سهار په ګل كي ښكاري خوږ ترنم شي د ژوند، ږغ د بلبل كي ښكاري په اند مي لوبي كوي، زما په زړه كي اوسي چي مي پر ژبه راشي، بيا مي ويل كي ښكاري هغه د سولې ښكلې، كوتره تكه سپينه رانه ها باز يووړله، چي يې منګول كي ښكاري خيال مي هم داسي وران شو، ستا د يادونو جنګ كي لكه يو ړنګ شان محل ، چي په كابل كي ښكاري نشته تك سره ګلونه، په دې سپېره موسم كي خاوري د هري پېغلي په تور اوربل كي ښكاري كمبلۍ راغله د شعر، ((مينه)) ! ذهن ته مي د وزرنو رنګ يې، زما غزل كي ښكاري ۲۴/ ۹/ ۲۰۰۱ كوټه
خوب مي ليده نارې د امن وهي راشي عذاب سره ځي موږ رابللي خو زموږه له ځواب سره ځي يو خوار شاعر ځي و ځنګله ته له قلمه سره دا نور خو ټول تبر، ټوپك وړي له تناب سره ځي خوب مي ليده، وي نړېدلې زموږ دغه حجره څوك مو منګي وړي څوك مو تال څوك له رباب سره ځي هغوى ته څنګه شي ورپېښه په ژوندون كي ستونزه چي د دوو ګامو په مزله هم له كتاب سره ځي تن كي چي سره وينه په جوش شوه د ((مين)) ملګرو! حق د پښتون غواړي ګټل په انقلاب سره ځي ۱۲/ ۶/ ۲۰۰۱ كوټه
ځواني زاهده غصه مه كړه دا څو شپې مي د ګناه دي ثواب ته ورځي پاته د سبا او بل سبا دي ځواني ده، لېونتوب دى عاجزي رانه مه غواړه نه زړه د غلامۍ دى او نه سترګي د ژړا دي خوږې_خوږې نغمې دي د رباب له تارو وزي و مخ ته د مطرب چي ښكلې پېغلي په نڅا دي جامونه ډكوي راته ساقي بلا يې واخلم څيښم يې سر پر سر زه د نوبت كيسې پنا دي ((مين)) لا دى وړوكى ورته مرګ_مرګ مه لره ته دا وخت يې د شوخۍ دى او كارونه يې جلا دي كوټه
نازكه پرخه د خداى(ج) لپاره حال مي ژر يوسه تر ياره پوري چي مي دى ژوند بس دغه نن شپه تر سهاره پوري ښه دى چي پروت يم داسي زه په خپلو وينو رنګ لاس دي د چا راونه رسي تر پرهاره پوري سل اندېښنې مي په خپل يو كوچني زړګي كي ځاى كړې وړلمه، وړلمه چي خوب زه تر كراره پوري د اتفاق وايي سپوږمۍ ستورو ته تش په دغه چي ومو ونه رسي هيڅكله څوك تر شماره پوري نازله پرخه د ګل غېږ كي دومره وخت تېروي لكه زما او ستا ديدن د بل تر څاره پوري په ودي نه څيښى يو ډك جام لا تر اوسه پوري چي رسېدلى خوار ((مين)) دى تر خماره پوري كوټه
په پاڼه د ځوانۍ كي پياله كي مي د ذهن ستا د حسن رنګ راڅاڅي نشه_نشه يم ډېر نن له هر څه نه بنګ راپاڅي مستي دي ده ليكلې خداى(ج) په پاڼه د ځوانۍ كي له سترګو نه دي ځكه چي هر كله جنګ راڅاڅي په ګوتو كي مطربه! ستا دا واړه اثر پروت دى چي ته نه يې والله كه له رباب نه ترنګ راڅاڅي غزل دي له كوم ښكلي ګل ښايست نه الهام واخيست خوشبو يې تر هر توري چي لونګ_لونګ راڅاڅي ويده كړي خپل ((مين)) هم د ماشوم په څېر په مينه په سپينو مړوندو كي چي بنګړو نه شرنګ راڅاڅي ۲۸/ ۶/ ۲۰۰۱ كوټه
ساندي ويونكي په پرهروكي مو له څړيكو ډك دردونه ناڅي د غم شېبې دي چي په زړو كي مو آهونه ناڅي فراق ځپلي يو، د ستونزو، كړاوونو بلد د وصالونو اميدو كي مو خيالونه ناڅي ساندي ويونكي بلل كېږو، وير لړلي خلك د هوس برخه كي مو هر وخت ماتمونه ناڅي دې په څرمنو كي انځور مو د دنيا ظلمونه په هر اندام كي مو كركجن_كركجن عكسونه ناڅي موږ چي شو تږي اې ((مينه)) بيا څيښو سرې ويني دلته اوبه نشته د وينو ډك سيندونه ناڅي ۵/ ۷/ ۲۰۰۱ كوټه
د شېبو اره د ژوند ډګر كي چي د بخت او عقل جنګ روان دى تقدير، تدبير ته كړي غصه د بخت په ننګ روان دى څانګي د عمر غوڅوي مي د شېبو په اره داسي يو څوك له مانه پټ زما پر څنګ روان دى يا به خپل حق ورڅخه واخلي يا به سر وبايلي ځي له پاچا سره حساب كوي ملنګ روان دى دى لېونى، كه غرڅنى كه په ځوانۍ غره دى كنډول يې لاسو كي نيولى، څيښي بنګ روان دى هغه يوازي وو ها ښكلي، موږ وو ډېر ((مينه))! خو بيا يې هم رانه د عشق يووړى قلنګ روان دى ۸/ ۷/ ۲۰۰۱ كوټه
د وخت په ژبه بيا د درتلو تكل كوم په مينه_مينه باندي ډالۍ مي خوږ زړګى دروړم په مينه_مينه باندي قسمت كوي راته ښېرې چي تل د وخت په ژبه ځكه تقدير په ژوند منم په مينه_مينه باندي ساقي! قربان دي شم يو جام خو پخپل خوښه راكړه چي يې بې درېغه وڅيښم په مينه_مينه باندي لكه مطرب چي مي په لاس كي دى رباب خندنى پر نڅا ښكلي راولم په مينه_مينه باندي كافر احساس راته كافر نه كړي خيالونه زما مست غزلونه چي ليكم په مينه_مينه باندي زما توبې د رياكار زاهد په ډول نه دي چي به يې هر ځاى يادوم په مينه_مينه باندي د هجر لمر ته پروت ((مينه))! درځم صبر وكړه! زلفي پر تا به خوروم په مينه_مينه باندي كوټه
د غم خبري په بېړه_بېړه راغى خيال، ښكلى هنر ښكلوي د مازيګر د لمر په څېر ښكاري چي غر ښكلوي د ژوند كيسه شريكوي، له مهالونو سره چي تور ماښام كي دى ناست ويښ، تك سپين سحر ښكلوي اوښكي او ويني تويوي، پخپل قلم كي چي بيا د غم خبري پرې ليكي، د درد پرهر ښكلوي زما ارمان هم لكه زه، ډېر دى د ميني وږى چي تصور كوي د يار، د زړګي سر ښكلوي درشي په تمه د ديدن، دا ستا تر كوره پوري خو تا ونه ويني ((مين)) ستا د كور ور ښكلوي ۱۴/ ۷/ ۲۰۰۱ كوټه
ډارنه داسي روڼ ستوري پټ له مځكي نه و پاس ته ورځي لكه ناڅاپه چي يو خيال د چا احساس ته ورځي موږ خو يو تږي زموږ موخه د اوبو څښل دي نه يو پر دې شونډي منګي او كه ګيلاس ته ورځي زړه پرهر مومي خامخا ښكلي دا ستا په ليدو روغه هنداره هم غوڅيږي چي الماس ته ورځي شعر خو ليكي منمه هر شاعر په ډېره مينه ښكلى مفهوم، رنګين لفظونه تش حساس ته ورځي زرين_زرين څاڅكي را اوري چي د لمر تر زړګي وړانګه_وړانګه د ښكلي ناوي و لباس ته ورځي ((مين)) كه زړه ورسره نيم لكه ((كاروان)) *كړي هر څو هغه ډارنه شان نجلۍ يې كله لاس ته ورځي
- د پياوړي شاعر كاروان صاحب يوه نظم ته اشاره.
۲۰/ ۶/ ۲۰۰۱ كوټه
د زړه تڼاكه وخت په شېبه_شېبه كي سوال كړي موږ ځواب وركوو څومره چي راكړي راته ژوند، هومره حساب وركوو بهار دي نه راځي چي نه راځي زموږ يې پرې څه؟ نه خو ملګري لرو موږ او نه ګلاب وركوو لرو په سترګو كي چينې د سپينو_سپينو اوښكو و ګرېوانونو ته چي موږ تل مدام آب وركوو د زړه تڼاكه چي و نه چوي او سوى و نه كړي تر ها مهاله وته موږ نوم د حباب وركوو ښكلي دي كړي رانه نفرت او هيڅ دي نه راكوي موږ به په مينه ورته خپل زړونه كباب وركوو كه څوك غريب راشي ((مينه)) رانه وغواړي خېر نور څه كه نه لرو خو بيا هم يو كتاب وركوو ۷/ ۸/ ۲۰۰۱ كوټه
معجزه يو څه مي ويل غوښتل، مګر پاته پټه خوله شوم را روڼي مي كړې سترګي، خو ته نه وې بيا ويده شوم چي و دې كړله ژمنه لاس دي را د ملګرتيا كړ دا زړه مي دومره غټ شو، لكه څومره غټ چي زه شوم قاتل مي لټومه په ټولۍ كي زه د ښكلو بدرنګو ته دي خېر وي، زه يې مړ له لاسه نه شوم ملګرى مي وو عقل خو چي بخت رانه خپه و منزل مي خپل و نه موند هسي ستړى په مزله شوم ((مينه)) ! كوم اثر كه معجزه وه پرې پوه نه شوم چي ته زما په څېر شوې او زه داسي لكه ته شوم ۱۱/ ۸/ ۲۰۰۱ كوټه
آئينه زړو كيسو كي مي نن پيا نوې كيسه پيدا كړه واه! عجيبه ده خالي جام كي مي نشه پيدا كړه اوس مي دي وخوري كه خوړاى مي شي د زلفو ماران چي اوده ګر غوندي ما هم، دم او اوده پيدا كړه خېر كه ماښام راولي ځان سره لښكر د تيارو ما هم څو ستوري ورته روڼ ډېوه_ډېوه پيدا كړه رادي شي را، غزليز تږى خيال چي كړم يې اوبه ورته په زړه كي مي د سرو وينو چينه پيدا كړه اوس به نو وويني څېره پكي د بخت اسانه خپلو ورغوو كي ((مين)) چي آئينه پيدا كړه ۱۲/ ۸/ ۲۰۰۱ كوټه
ستوري خيالونه د ګناه مي په توبو كي پټومه زړګى لكه د كب په وينو سره كي لمبومه له خوند نه ډك دردونه په احساس كي راپيدا شي چي مستي پېغلي څړيكي پرهرو كي نڅومه د ژوند په ستړو چارو كي چي ستړى شومه پاته ځلانده سپيني اوښكي په لېمو كي ځنګومه ورځمه راولمه ښاپېرۍ ځني په زوره لښكر_لښكر دېوان به په شېبو كي ماتومه ((مينه))! دا غزل مي چي د شپې په څېر ده توره حرفونه لكه ستوري يې لفظو كي ځلومه ۱۳/ ۸/ ۲۰۰۱ كوټه
د وينو رنګ د ښكلو په ستاينه خوند خبرو كي پيدا شي رنګين_رنګين لفظونه په سندرو كي پيدا شي د زړه د وينو رنګ چي سپينو اوښكو ته ورګډ شي سورخي لكه د لال چي مرغلرو كي پيدا شي كه يو نه شي كوتري د باز غوندي په پنجو كي بڼكي د طاوس به يې وزرو كي پيدا شي چي زېږي له لمبو نه خامخا وجود راسوځي اغېز به د سكروټو په بڅرو كي پيدا شي ((مينه))! درنه زړه چي دا كمزوري وړي په مينه والله كه داسي څوك په زورورو كي پيدا شي ۲۸/ ۸/ ۲۰۰۱ كوټه
لېوني چي موږ مين يو پر چا هغه تصوير نه لري خوبونه رنګ_ رنګ وينو مګر تعبير نه لري راغلي يو لېوني ازلي دې دنيا ته حالات مو نه شي تړاى د بخت زنځير نه لري هوس خپه_ خپه دى دلته له هر غريب نه شتمن خوشاله دي ټول خاندي او وير نه لري عجبه خلګ دي دا په څېره هر يو پير دى مګر خو خوى بيا يا يو هم ښكلى د پير نه لري ليكو ((مينه)) هر شعر د زړه په وينو باندي څنګه به نه كوي خوند، څنګ به تاثير نه لري
۷/ ۹/ ۲۰۰۱ كوټه
ځوانيمرګي هيلي لمبو كي يو لوى شوي سوزېدو سره عادت يو ويرونه مو ګاللي له غمو سره عادت يو را اورو څاڅكي_ څاڅكي سره ګډ چي شو بهيږو د وينو سيند ته درومو له څپو سره عادت يو نه ترس لرو نه وېره همكاري د عزرايل كړو ژوندون اخلو ژوندو نه له مرګو سره عادت يو ميوند_ميوند خبري په جرات_ جرات كوو موږ جذبې مو سندريزي له ټپو سره عادت يو پرهر_ پرهر مو زړونه ځوانيمرګي مو دي هيلي خو بيا هم ژوندي پا يو حوصلو سره عادت يو ((مينه))! اوښكه_ اوښكه وجودونه زموږ خوارانو ژړا نه زېږېدلي له سلګو سره عادت يو
۱۵/ ۹/ ۲۰۰۱ كوټه
قلم لكه مرګونه داسي دوى هم دي د مرګ خواخوږي نشته هغه خلګ چي وو د ټول عالم خواخوږي خپلي څېرې پټي ساتي د هر سړي له سترګو د غلو په ډول هر مهال وي د تورتم خواخوږي وران او ويجاړ ور نه هر كار وي د كوچنيانو په څېر په بېړه_بېړه كړي هر څه نه دي د زغم خواخوږي د هوس تمه ترېنه مه كوئ ناپوهه خلګو دوى خو په خپله دي د وير او د ماتم خواخوږي پر خزانه لكه يو ما هيڅكله هم نه څملي د سپېرو كاڼو داسي دي لكه لړم خواخوږي كه ګټه رانه وړي ((مين)) تاوان هم نه راوړي دا شاعران چي په هر حال دي د قلم خواخوږي
كوټه
بل جهان خيال مي ويده په غېږ كي و بل جهان ته يوسي تن مي شي دلته پاته روح مي اسمان ته يوسي ورته مي وليكى ليك پر زړه د پاڼي په څېر كوم يو رويبار به يې اوس ښكلي جانان ته يوسي شي را نه بخت مرور عقل مي هم ورټي وخت مي مجرم وګڼي ژوند مي زندان ته يوسي هسك ته چي وړي تور ماښام ځان سره توري تيارې ستوري وي سم په پسې نور كهكشان ته يوسي هر څه شي ښكلي_ښكلي ورځني رنګ څڅيږي چي شي شېبې حسيني سړى دوران ته يوسي چا هم ونه لوست ((مين)) د دنيا دې كتاب كي ناكام غزل غوندي ځان د چا زبان ته يوسي
۲۲/ ۹/ ۲۰۰۱ كوټه
ځان په ځان كي يو اوښكه غوندي څوك مي په ګرېوان كي لټومه په ځان پسي مي ګرځم ځان په ځان كي لټومه وهل يې سترګكونه چي به ما ته يې په مينه ها ستوري هره شپه اوس په اسمان كي لټومه غزل د ((غني خان)) او د ((حمزه)) چي كله لولم جنت دلته و ځان ته په جهان كي لټومه ستاينه په كي شوې ستا د حسن ده جانانه! ګل_ګل چي آياتونه په قران كي لټومه ښه ښكلي عقيدې مي ښكلي خداى(ج) ته ورنيژدې كړم چي رنګ يې اوس د ميني په ايمان كي لټومه ((مينه))! ډك مي زړه دى چي د وير كوم خبري غمونه، ارمانونه په خپګان كي لټومه
۱/ ۱۰/ ۲۰۰۱ كوټه
ملګري سپېڅلي ته! خپه شو زما ملګرى زما يار په ډېر هنر خپه شو وړه خبره ورته لو شوه د زړه سر خپه شو د ژوند كاروان به په تيارو كي پر مخ څنګه بيايم چي مي د ميني په اسمان كي د عشق لمر خپه شو منمه ښكلى به وي ډېر خو زه يې نه وينمه زما په سترګو كي چي روڼ غوندي نظر خپه شو زه يې د غره په څېر رنځو په پټه خوله پرېښودم ولاړى ماښام ته غاړي وځي مازيګر خپه شو تل مي ستايلى دى ((مينه)) دا سپېڅلى اشنا خو نن مي هسي د لهجې په تريخ اثر خپه شو
۲۵/ ۶/ ۲۰۰۱ كوټه
څړيكي_څړيكي مځكه مو سره په وينو، پر حال مو غرونه ژاړي څنګه به موږ نه ژاړو؟ چي زموږ زړونه ژاړي شپه تېروو په ويښه، سترګي مو نه پټيږي چي څو تر څو به راته، داسي خوبونه ژاړي د انسانيت قاتلان، ځكه نړۍ ګڼي موږ چي يو په خپل منځ وران، راته وختونه ژاړي بيا مو راسپړي هغه، زاړه_زاړه زخمونه چي په كي څړيكي_څړيكي، تنكي دردونه ژاړي ((مينه))! هغه ښار كي موږ پښتانه پيدا شوو چي پرې بمونه اوري په كي قبرونه ژاړي
۱۳/ ۱۰/ ۲۰۰۱ كوټه
شهيد پرېږدې به كلى شپې را، نن له لمر سره درځم خپل غچ درڅخه اخلم بس له شر سره درځم ګومان به دي و نه شي چي د جنګ له ښاره زه راوتى سلامت يم او له سپر سره درځم زه هم لكه شاعر اوس حُسنه! شوم ستا د صفت د ځان سره ږغېږم له هنر سره درځم اې ښكلي سپېلنى شوم درته دود شولم خو اوس پټېږه رانه مه كه له نظر سره درځم چي تا ويشته په غشو په كوګل كي هغه زړه شهيد شو نن ((مينه)) له خبر سره درځم
۱۴/ ۱۰/ ۲۰۰۱ كوټه
انځور نه كيږي بې زوره ژوندون زور بايد چي ولرم سيال لرم دښمن لرمه ورور بايد چي ولرم توى راسره اوښكي چي په غم كي كړي او ډاډ راكړي تل داسي زړه سوانده ګرانه مور بايد چي ولرم ستره ده نړۍ بې شكه ستا خاونده دا منم زه خو هم خپل ته په كي كور بايد چي ولرم ناز مي پر لېمو چي وړي له زړه چي باندي ګران يمه مينه كي يو دغسي غمخور بايد چي ولرم وينم تور او سپين چي پرې اسانه اې ملګرو زه سترګو كي له سپينو سره تور بايد چي ولرم ټول مي چي ((مينه)) كړ د ښكلو له ښكلا نه رنګ خامخا غزل كي ښه انځور بايد چي ولرم
۵/ ۵/ ۲۰۰۳ كوټه
كمال زما په زړه كي هيلي ونڅېدې خيال راويښ شو چي ستا په زنه كي له نوره ډك روڼ خال راويښ شو د وسوسواو اندېښنو سره مي خولې ته راغى ستا په ليدو باندي په ذهن كي چي سوال راويښ شو يو څه دردونه يو څو څړيكي چي ويدې وې په كي هغه پرهر نن په مالګين غوندي شمال راويښ شو ستوري په ګډه باندي درومي بدرګه ورسره سري ماښام په شنه اسمان كي چي هلال راويښ شو كه مي ته وپوښتې كه نه نو درته وايم به يې نن په كيسه كي د ژوندون مي ستړى حال راويښ شو كه څوك يې لولي كه يې نه، غزل ليكم خامخا په شاعر زړه كي مي ((مينه)) كه كمال راويښ شو
۲۲/ ۱۰/ ۲۰۰۱ كوټه
زرين دا خپل ښكلى سپېڅلى غوندي دين به ښكلومه ګومان د ايمان زيان ګڼم يقين به ښكلومه پښتون تندي نه پورته ((پنجابى)) غوندي پېكى كړه چي توري تيارې وركي شي لمر سپين به ښكلومه ستا خولې نه راوتلي دا ښېرې او دعاګاني اې ښكلي! دغه زهر او ګبين به ښكلومه څپه_څپه مي نه كړئ اې د وخت توندو بادونو امو نه رابهېږم اباسين به ښكلومه ((مينه)) چي كړي ښكلى تخيل راته بې حده وزر د كمبلۍ كي تل زرين به ښكلومه
۲۳/ ۱۰/ ۲۰۰۱ كوټه
بنګ به نه شي د غره دا هسك سر كه هر څو ولي دوى ړنګ به نه شي پښتون كه هر څه وي نو وي به خو بې ننګ به نه شي لكه روڼ ستوري هسي يو بل ته ګواښيږي سره خو لكه موږ هيڅكله هم سره په جنګ به نه شي د كومو زلفو چي شي خوى تورو مارانو غوندي هغو كي پاته خوشبويي نو د لونګ به نه شي ستا د ديدن په تمه نه درځي كچكول په غاړه هغه مغرور پاچاه سړى ښكاري ملنګ به نه شي كوټي بټل كي چي بنګي انګور د بنګو په څېر جوړ به شراب كړي تر منم خو مګر بنګ به نه شي چي پرې راويښ كړي خپل ((مين)) نن بيا له خوبه څخه داسي په لېڅو كي يې جوړ د بنګړو شرنګ به نه شي
۳/ ۱۱/ ۲۰۰۱ كوټه
خمار_خمار د ښكليو پر پل،پل ږدمه كرار_كرار روان يم دي مل راسره ستوري او كتار_كتار روان يم چي ما و په كوګل كي زړه د چا په نوم ساتلى هغه وويشت په غشو اوس پرهار_پرهار روان يم هم زه ښكلا پرست يمه، هم پټه ښكلا ما كي هم يم غلام په خپله هم بادار_بادار روان يم واښكي_واښكي انګور مي كه هر څو ساقي ته يووړل شراب يې ترې نه جوړ نه كړل خمار_خمار روان يم لمبې مي خېر كه مړې شوې خو اغيار شمه سوځلاى ايره لا شكر نه يمه انګار_انګار روان يم درځه ((مينه)) لاړ شو تيارې وشړو اسمان نه ته لمر په ما پسې شه! زه سهار_سهار روان يم
۲۲/ ۱۱/ ۲۰۰۱ كوټه
د قبرونو جنډې ډاډه اوسه جانانه! دا شېبې به هيري نه كړم چي ته يې راته كړې دغه كيسې به هيري نه كړم منم چي زړه مي يو دى خو شته هيلي په كي ډيري ژوندون خو هم بس يو دى مرحلې به هيري نه كړم نه ستوري نه سپوږمۍ وه په دا پاس شينكي اسمان كي ها توره شپه مي ياد ده ها تيارې به هيري نه كړم چي بيا دي رانه ليري نه كړي هغسي هيڅكله بېلتون دي ځوانيمرګ شي فاصلې به هيري نه كړم ته لور د لوى باچا وې او زه زوى د يو ملنګ وم دا خوب مي بېګا وليد نندارې به هيري نه كړم چي سوځي مو ((مينه)) د قبرونو جنډې هم پرې دا غرونه_غرونه ، لوى_لوى سرې لمبې به هيري نه كړم
۲۴/ ۱۱/ ۲۰۰۱ كوټه
يو نه يم هيڅ كي موجود نه يم په ځان كي اوسم پر مځكه نه يم په اسمان كي اوسم نه سپينه اوښكه نه موسكا غوندي يم سوړ اسوېلى يم د زړه ميان كي اوسم چا ويل چي زه لكه فقير مجبور يم زه خو هر څه لرم دوران كي اوسم راسره ځي ټول روښان ستوري چي ځم لمر غوندي يو نه يم كاروان كي اوسم ((مينه)) توى يې چي له سترګو نه شوم لا ښه شو اوس به يې ګرېوان كي اوسم
۲۶/ ۱۱/ ۲۰۰۱ كوټه
ويني_ويني ژوند ګلونو كي مو و نه موند لمبو كي پسي ګرځو ښايست لكه افغان د جنګ مورچو كي پسي ګرځو د خوند څو ښكلي څړيكي ويني_ويني ژوند ته غواړو پرهر_پرهر وګړي په دردو كي پسي ګرځو هغه لكه روڼ ستورى په سهار كي رانه ورك شو دا موږ چي لېوني اوس په تيارو كي پسي ګرځو په شرنګ كي د بنګړو مو د مستۍ څرك هم ونه ليد مجبور يو خامخا به زولنو كي پسي ګرځو د حُسن په څېر دا خوى مو استازى د زوال دى غرور كي چي رنګ نغاړو كرشمو كي پسي ګرځو ((مينه)) بس يو ښكلى دى په زړونو كي مو اوسي خبر نه يو چي څوك دى؟ په فكرو كي پسي ګرځو
۴/ ۱۲/ ۲۰۰۱ كوټه
د ياد ټكور نظر غوندي د سترګو سپين او تور كي دي ساتمه هنر يې او ښايست يې په انځور كي دي ساتمه په هيلو كي مي نغښتى په فكرو كي مي لوبېږې په ذهن كي مي ناڅې د زړه كور كي دي ساتمه لمبو سره دي درومي خوار رقيب د لوګي غوندي ته اور يې سوځول كوه په سكور كي دي ساتمه كه حُسن دي هر څو وهي اې زړه په توندو لښتو پروا مه كړه د ياد د ياد ټكور كي دي ساتمه تهمت به خامخا پر ما و تا دا خلګ وايي چي يو پر بل مين يو په پېغور كي دي ساتمه د سترګو جنګ كي هر كله ته ښكلو يې مات كړى ((مينه)) زورور نه يې خو زور كي دي ساتمه
۲۶/ ۱۲/ ۲۰۰۱ كوټه
ستوري_ستوري له ځانه څخه ورك وم په خپل ځان پسي روان شوم په خپله جانان زه وم په جانان پسي روان شوم څرګند شوم ستورى_ستورى د تيارو په غېږ كي راغلم كاروان_كاروان چټك په كهكشان پسي روان شوم څپې_څپې جذبې دي په درياب كي د ځوانۍ مي ژوندون مي ډك له شوره په توپان پسي روان شوم جهان بې شكه دا دى خو هغه چي په كي نشته نو ځكه په جهان كي بل جهان پسي روان شوم رنځو_رنځور خواهيش وم د ((مين)) په مظلوم زړه كي دردونو كي چي نغښتى په درمان پسي روان شوم
۲۹/ ۱۲/ ۲۰۰۱ كوټه
حُسن_حُسن پرهر_پرهر زړګى يم درده! لږ خو رانه كم شه ما ته يې خپل ګڼلى ته مي هم په شريك په غم شه زه مټ له خاورو جوړ يم پروت د مځكي پر سر باندي ته جوړ راپكي پلونه كړه ښه دروند غوندي قدم شه راځه راشه راځه! چي سره خپل يو له ازله زه ګل يم ته شبنم يې تر سبا مي غېږ كي تم شه چي حُسن، حُسن_حُسن كړم انځور په خپل غزل كي ته ډك له هر رنګه زما ګوتو كي قلم شه د ميني خير به غواړو له سرونو نه به تېر شو دنيا نه مه ډارېږه بې پروا يې له ستم شه بس پرېږده ((مين)) پرېږده! چي ملنګ غوندي اوسيږي ته لاړ شه ورځه لاړ شه! د باچا، خان سره سم شه
۲/ ۱/ ۲۰۰۲ كوټه
د منصور ملګرى ستورو كي ستورى دى روڼ، تك سپين سهار لټوي شبنم_شبنم يې وجود، ګل غوندي يار لټوي پالي په وينه مينه، په رنګ او ننګ مين دى د حُسن قدر لري، ښكلى رخسار لټوي د خوند خبري يې زده حساس مزاجه دى ډېر چي وي د شونډو په څېر، د ګل انار لټوي د ژوند په قدر پوه دى، تل پرې ليكي سندري چي رنګيني وي په كي، داسي اشعار لټوي ((مينه)) ستا ((نادم)) دي، كړي د منصور ملګري حق ته چي حق وايي تل، و ځان ته دار لټوي
ګران ورور بشيراحمد ((نادم)) ته! ۲۲/ ۸/ ۲۰۰۱ كوټه
لكه سور رېګ په هر څه پوه ومه هوښيار وم لېونى يې كړمه مينه شوه اور زه سپېلنى لوګى_لوګى يې كړمه ذره_ذره لكه سور رېګ بې قدره پروت وم هسي زرګر راټول كړم ستا دلاس ښكلى بنګړى يې كړمه د نور په ښار كي يو بې نوره تك تور كاڼى ومه دا ستا د حُسن وه جلوه چي روڼ غمى يې كړمه تا به ويله هره ورځ چي ورته هيڅ مه وايه هغه رقيب وګوره نن درنه پردى يې كړمه نه يې په څنګ كي نه پر سره تر بر ګودره يووړم كور كي يې لاس نه ولوېدم كودى_كودى يې كړمه ما خو ((مينه)) دا خپل ځان ډېر بې ارزښته ګاڼه خو نن ما هم ستايي يو څوك د كار سړى يې كړمه
۶/ ۱/ ۲۰۰۲ كوټه
غزل_غزل خيالونه و غشو ته يم وړاندي د ځيګر په څېر سړى يم دردونه مي تل مل وي د پرهر په څېر سړى يم نه لمر يم نه سپوږمۍ يم نه ډېوه يم او نه ستورى خو بيا هم و تيارو ته د خطر په څېر سړى يم له تورو نه بېل نه يم خو په سپينو كي هم اوسم د دواړو يمه خپل زه د نظر په څېر سړى يم چي ذهن ته مي راغله بيا غزل_غزل خيالونه ((حمزه)) راته را ياد شو د ((خيبر)) په څېر سړى يم غمونه پښتانه به په خپل زړه كي سره يو كړم هم لر يمه ((مينه)) هم د بر په څېر سړى يم
۲۳/ ۱/ ۲۰۰۲ كوټه
پرهر_پرهر له ځانه مرور شومه جانان ګوندي پخلا شي هو! لمر تندر نيولى دى اسمان ګوندي پخلا شي دا زړه به زه پرهر_پرهر همداسي ورته ښايم سخت زړه يې شايد نرم شي او ګران ګوندي پخلا شي ترې خير د ميني غواړمه د حُسن يې ملنګ شوم كچكول_كچكول مي سترګي ښكلى خان ګوندي پخلا شي له منځ څخه مو ووت چي روسى غوندي رقيب اوس اشنا خو هم پښتون دى هم افغان ګوندي پخلاشي حجره چي به مو ښكلې وه پرې تل خو نن خپه دى راځئ ملګرو ورشو هغه ځوان ګوندي پخلا شي ځنګل به راته ښار كاندي رادرومي به كه خير و بېګا مي په خوب وليد ښه انسان ګوندي پخلا شي خواشيني به موږ تل نه يو ((مينه)) وخت به راشي مست ډول سره اتڼ به كړو دوران ګوندي پخلا شي
۳۰/ ۱/ ۲۰۰۲ كوټه
خيالونه رااوره! پرخه_پرخه موږ ګلونه يو اې څړيكي دخوند! راشه پرهرونه يو راكړي خداى (ج) څېري دي سپيني لمر غوندي دا چا ويل چي تك تور ماښامونه دي ژوندي اوسو ژوندون مو خوښ ژوندون كوو نه مرو او نه وركيږو تاريخونه يو نه ځاى را په كي ځان او نه جهان لري كورونه يو د ښكليو حساس زړونه يو ((مينه)) تخنوو به تل شاعر ذهن راويښ به غزليز ذوق كړو خيالونه يو
۹/ ۲/ ۲۰۰۲ كوټه
وايه سپوږمۍ! په سپېرو شونډو كي مي پاته نه دي نوري ويني لا به تر څو له غوڅ زړګي نه زما اوري ويني نه مني اوښكي مي په سترګو كي مغروره ښكلي سترګي مي سرې غواړي په سترګو كي مي ګوري ويني دغه زما ورور و زما قتل يې كله كاوه؟ نن مي چي وژني نو شايد زما به پلوري ويني دا نن سهار چي د سهار لمن بيا تكه سره وه وايه سپوږمۍ چي دغه وې د كوم يو ستوري ويني؟ سره پرهرونه به سمبول د بدلون هله ګڼم كه نه شوې توى ((مينه)) بيا دا د غم توري ويني
۱۶/ ۴/ ۲۰۰۲ كوټه
ماښام په ماښام د خيال اسمان ته مو ماشام په ماښام ستوري راځي نه يو خبر چي له كوم ځايه له كوم لوري راځي شپې به مو څنګه وي؟ بادار(ج) خبر پرې نه پوهېږو چي سپيني ورځي هم په برخه زموږ توري راځي ها ښكلى وينئ او كه نه؟ باڼه چي نېغ_نېغ لري په نښه كړي يې زموږ زړونه راګوري راځي وخت نه ګيله نه كووهيڅكله، په ژوند راضي يو خو تش له بخت نه مو خپه هيلي سرتوري راځي منم غښتلي يو خو پام به كړو چي مات مو نه كړي زموږ و كلي ته يو چا ويل كمزوري راځي دومره مي مه نازوه خداى(ج) مه كړه كه ته نه وې بيا ((مين)) به څه كوم؟ ژړا به راته موري راځي
۲/ ۳/ ۲۰۰۲ كوټه
د وينو داري ستا د راتلو په هيله ناست يم ټولي لاري څارم كلونه كيږي چي په كاڼو كي هنداري څارم دا د زاهد بچي زاهد، ساقي پرې څه پوهيږي زه به د جام سره ستا سرې سترګي خماري څارم يو ځل يې ټول كلى زموږ كړ راته قبر_قبر بيا يې هغه قبرونه ړنګ كړل اوس اواري څارم نه يم خبر ظالم ښكاري پر كوم وزر وويشتې؟ زه دي له ليري نه مايوس د وينو داري څارم باور مي نه راځي چي وي به دي زما خواخوږي ځكه ((مينه)) په ځير_ځير د رقيب چاري څارم
۵/ ۳/ ۲۰۰۲ كوټه
ډالۍ ماښام سره مي لوبي كړې ډالۍ يې راته راكړه آسمان كي يې موندلې وه سپوږمۍ يې راته راكړه بهار نه مي په مات زړه د يو ګل غوښتنه وكړه هغه دومره سخي و چي ګېډۍ يې راته راكړه د زړه دښت كي به خود اوس غزليزه رمه پيايم چي خيال د لفظو شپون كړم او شپېلۍ يې راته راكړه ملنګه! تېر ماښام مي يو تور دېو ليده په خوب كي له سرو زرو نه جوړه سره مرغۍ يې راته راكړه ((مينه)) اوس به وايه زه خوار څه باندي كومه؟ چي سر يې رانه غوڅ كړ او پګړۍ يې راته راكړه
۲۵/ ۳/ ۲۰۰۲ كوټه
كوچۍ په غشو ولي څوك لمر په غشو ولي څوك سپوږمۍ په غشو ولي پيدا داسي څوك نه شو چي تروږمۍ په غشو ولي لږ وس خو خدايه (ج) راكړه چي لاسونه ترېنه غوڅ كړم په نشه يې كړه هغه ده هوسۍ په غشو ولي له موږ نه يې په جنګ كي چي پرون وخوړل ماته هغه له ډېره قهره نن غونډۍ په غشو ولي ټپې په چيغو_چيغو د غيرت درس راته وايه ميوند مو اور اخيستى ملالۍ په غشو ولي ((ننګياله)) لا تر څو به كړو زارۍ ظالم ښكاري ته بس پرې به يې ږدو ځي دي چي مرغۍ په غشو ولي دا پاس د غره پر سر ((مينه)) هغه سړى څوك دى؟ كږدۍ سره په خوا كي چي كوچۍ په غشو ولي
د ارواښاد اسحاق ننګيال صاحب يوه ښكلي نظم ته نغوته ده. ۲۷/ ۳/ ۲۰۰۲ كوټه
باچاهي منم پر ما باندي تل ښكليو باچاهي كړې ده مګر دا نه منم چي ما هم غلامي كړې ده لكه اسمان ډېر ښه بلد يم له وختونو سره ځكه چي ما په ورځو، شپو كي زندګي كړې ده ګوتي مو نه درلودې خير كه د قلم لپاره خو چا چي غشي ماتول موږ يې ياري كړې ده دا چي مو لمانځي د خانانو په نومونو دوى اوس زموږ نيكونو پر دوى باندي باداري كړې ده څوك چي وي پوه په باريكيو د شعر ښه ((مينه)) هغه به وايي چي ((مين)) ښه شاعري كړې ده
۲۲/ ۴/ ۲۰۰۲ كوټه
مرهم په هر_هر څه كي يې له ځانه سره سم خوښوو يو پښتانه دښمن په زور كله موږ كم خوښوو ذوقونه خداى(ج) راته راكړي سندريز غوندي دي چي تر هوس له شوره ډك وي داسي غم خوښوو د لمر له وړانګو زېږېدلي څېرې سپيني لرو غواړو جهان رڼا_رڼا روښان عالم خوښوو پرتې مو ژوبلو_ژوبلو زړو كي غوڅي_غوڅي هيلي تل ورته مينه او ښكلا لكه مرهم خوښوو يو په دې قام كي څنګه پاته لا ژوندي ((مينه))؟! چي نه مو توره نه توپك خوښ كړ قلم خوښوو
۱۵/ ۵/ ۲۰۰۲ كوټه
لكه زور د درد په څېر مي پټ_پټ په پرهار_پرهار كي ناڅي بس كټ مټ لكه زور چي په ګوزار_ګوزار كي ناڅي دا موږ به لا تر كومه په سكروټو كي اتڼ كړو؟ لمبې هم مړې شي ژر چي په انګار_انګار كي ناڅي په زړه كي ډېر پرې ګران يم خو له خوله رانه نفرت كړي اقرار يې ځكه غلى په انكار_انكار كي ناڅي له رنګ سره راتوى شي ښكلا وليكي په زړو كي له باده سره مل وي په چنار_چنار كي ناڅي ((مينه)) څنګه وايه؟ تياره خوښه تر رڼا كړي ماښام خپه_خپه وي په سهار_سهار كي ناڅي
۲۹/ ۵/ ۲۰۰۲ كوټه
اتل لوبغاړى كله له لمر كله له ستورو سره لوبي كوم لكه شاعر بس تش له تورو سره لوبي كوم پام چي ډارونو او بې وسو كي مي و نه شمارئ يم زورور خو له كمزورو سره لوبي كوم وايي رازونه پټ د زړونو راته سترګو كي چي زه له مستانو له ميخورو سره لوبي كوم بيا چي رقيب خوار او تنها و ما ته و نه وايي ځكه يې مخ ته له څلورو سره لوبي كوم اتل لوبغاړى د غمونو چي يم زه ((مينه)) هم به له دې هم به نورو سره لوبي كوم
۶/ ۶/ ۲۰۰۲ كوټه
سيلۍ له ستورو څخه مخ كي د سپوږمۍ غوندي رادرومي زړګى مي ورته نښه د ګولۍ غوندي رادرومي خطر يې احساس كړى دى شايد هغه ښكاري نه په بېړه چي مي خوا ته د هوسۍ غوندي رادرومي په زړونو كي به هيلي ژر تر ژره كړي راوراني مغروره كبرجنه د سيلۍ غوندي رادرومي اوس ما ته به هم خود د دوى د دې ښار لوى اتل وايي ديدن ته مي چي هغه د زمرۍ غوندي رادرومي اواز خورا اوچت شي په خندا_خندا له زړه نه خو خولې ته چي مي ولي؟ د سلګۍ غوندي رادرومي پر دواړو وزرو يې دى ((مينه)) ژوند ليكلى په سپين لباس كي سپينه د مرغۍ غوندي رادرومي
۱۲/ ۶/ ۲۰۰۲ كوټه
يو كاڼى د غم له پاسه غم دي پر ما پور دى دركوم يې اې زړه! يو د ستم بل د پېغور دى دركوم يې د هري ښكلا هر رنګ مي په مينه راټول كړى پرې كښلى مي ستا ښكلى شان انځور دى دركوم يې تر مرګه به يې روغ ساتې دا زړه چي مات يې نه كړې نازك لكه هنداره، سوى سكور دى دركوم يې تغمې_تغمې شوې ذهنه! دركي درد_درد شوه خيالونه د تللي يار يو ياد خو تود ټكور دى دركوم يې بس نور به درته دا خلګ و نه وايي كمزورى يو كاڼى ما موندلى لكه زور دى دركوم يې ((مينه)) دغه لال چي ته يې غواړې پرې ((مين))يې نو لاس كړه! چي دي ونه سوځي اور دى دركوم يې
۸/ ۷/ ۲۰۰۲ كوټه
آزاد ژوند ستوري يو ستوري لوړ په هسك كي آزاد ژوند تېروو په مينه_مينه د الفت پر بنياد ژوند تېروو رڼا رانيسو رڼا پلورو تل د نور په ښار كي دا چي په امن، امن_امن اباد ژوند تېروو په بېړه_بېړه باندي درومو هيڅ دمه نه كوو د پرمختګ په هيله موږ لكه باد ژوند تېروو نظر مو نه كړي دودوو به سپېلني و ځان ته څنګ كي د يو بل په هوس چي ښه ښاد ژوند تېروو ويني خوټيږي په رګو كي اې ((مينه)) زموږ ځكه د خپلو شهيدانو په ياد ژوند تېروو
۱۶/ ۷/ ۲۰۰۲ كوټه
دردونه غښتلى اوس هغه دى څوك له ياره چي وار واخلي نو نشته داسي خلګ له ښاماره چي وار واخلي پرون دى لاس په تبر ګوره چا ورنه غوڅ كړى خو نن دى په دې نيت ځي له چناره چي وار واخلي مرهم پټۍ به هله ږدم پرې ژمنه كړم پښتون يم دردونه ښه په نره له پرهاره چي وار واخلي دا ښكلي زورور دي هم ګوزار كوي هم خاندي بل زور نشته له دوى نه سم له واره چي وار واخلي مطرب خوار خو هر كله دي پرې ګوتي زخمي كړي ورځ داسي باندي رانه غله، له تاره چي وار واخلي ځواني مي پرې قربان ((مينه)) ښكل چي يې كړم شونډي لمبه دي بيا لوګى شي له انګاره چي وار واخلي
۱۸/ ۷/ ۲۰۰۲ كوټه
پرهار د درد غوندي مظلوم يمه پرهار راسره ژاړي په غم مي راشريك دى ښكلى يار راسره ژاړي له تندي نه به نه مرمه ساقي خپه په دې يم چي څو به مي په سترګو كي خمار راسره ژاړي درځم چي دي ديدن ته زړه مي ناڅي په كوګل كي راځم چي درنه بيا نو ټوله لار راسره ژاړي زما له بدمرغيو چي هغه څومره خبريږي نرميږي يې زړه هومره وار په وار راسره ژاړي زما د ژوند كيسه زما په سترګو كي چي لولي نو ځكه هره شپه ستوري كتار راسره ژاړي تېر باسي مو ((مينه)) كنې نه مو دى خواخوږى د دوست په نامه زړه كي غل اغيار راسره ژاړي
۴/ ۸/ ۲۰۰۲ كوټه
بل مين ماښام د رود په شګو كي غمى راڅخه ورك شو ښكلا وه په څپو په كي زړګى راڅخه ورك شو شېبه به مي هم بله د ژوندون بې غمه نه وي چي لږ_لږ د هوس و ها ګړى راڅخه ورك شو ما كله منل ماته زه غښتلى وم اتل وم خو نن مي زور اوبه ښكاري برى راڅخه ورك شو زما سره يې اوښكي چي په غم كي تويولې شاعر غوندي زړه سواند و يو سړى راڅخه ورك شو سزا د ناكامۍ مي وركول او ماتاوه مي چي كاڼي ته مي لاس كړ نو تندى راڅخه ورك شو په خوب كي مي ((مينه)) و يو بل ((مين)) ملګرى راويښ چي شوم يوازي يمه دى راڅخه ورك شو
ګران ملګري صالح محمد((صالح)) ته! ۱۸/ ۹/ ۲۰۰۲ كوټه
رنګيني اوښكي څڅيږي مي له سترګو د زړه ويني اوښكي ښكاري بايللى يې سور رنګ دى ځكه سپيني اوښكي ښكاري په غشو باندي ولي بيا توند لمر نازكه پرخه د ګل پر پاڼه_پاڼه چي زريني اوښكي ښكاري يو څو ښكلي څېرې مي دي د خداى (ج) په نوم ليدلي په دا خو مي پر مخ باندي رنګيني اوښكي ښكاري زه څومره په هوس راغلم او څومره وم خوشحاله خو ستا پر اننګو بيا د بې ديني اوښكي ښكاري ((مينه)) په اسمان كي هغه ستوري مينان دي رڼا كي هر ماښام چي يې د ميني اوښكي ښكاري
۱۶/ ۱/ ۲۰۰۳ كوټه
د ژمي سهار باد له ځايه پورته نه كړلو درانه وو په دې جنګ كي هم مات نه شوو پښتانه وو و لمر مخ ته يې په دا باندي ټول اړ وو چي د ژمي شين سهار وو موږ لانده وو وخت نارې راباندي خپل په زور وهلې موږ يوه لا هم وا نه ورېدل كاڼه وو خپلي اوښكي مو ماښام سترګو كې وروړې چي د ښكليو په محل كي مېلمانه وو چيرته ښكل ((مينه)) چا په مينه نه كړو نه نظر وو او نه سترګي نه باڼه وو
۱۲/ ۳/ ۲۰۰۲ كوټه
خمار غوندي سړى نفس مي څړيكه_څړيكه د پرهار غوندي سړى يم لمبې مي پر تن بلي د انګار غوندي سړى يم منم چي مېوه نه كړم خو توند لمر نه به مو ژغورم ما مه غوڅوئ ګورئ! د چنار غوندي سړى يم ستا زړه كي چي به څه وي راته نه پوهېږم هيڅ پرې زما زړه كي ته اوسې چي د يار غوندي سړى يم بس نن خو يو دوه غوړپه ما له هم راكړه قربان شم ډېر تږى يم مړ نه شم د خمار غوندي سړى يم دا ژوند به مي اخر وي د مرګي په لاس وركړى منصور چي دى ګڼي ځان زه د دار غوندي سړى يم ((مينه)) ستا په اند خو زه بې شكه چي بې ښې يم كنې باور دي وشه ډېر د كار غوندي سړى يم
۲۹/ ۴/ ۲۰۰۳ كوټه
مېړانه ځواني ده كه كمزوري شو جذبې به څنګه ستايو؟ په اور چي نېغ ورګډ نه شو لمبې به څنګه ستايو؟ په جنګ كي خو مېړانه زړورتوب هم ضروري دى چي ننګ نه وي، پرى نه وي ټپې به څنګه ستايو؟ دا ستړى ژوند او مات زړونه چي دي زموږ په برخه هوس به څنګه وكړو او نغمې به څنګه ستايو؟ چي ستا پر حال يې اوښكې په اخلاص نه وي توى كړي د هغه كلك زړګي ليكوال كيسې به څنګه ستايو؟ چي ښخ په كي غښتلي يو شهيد نه وي ملګرو هغه له مړو ډكي هديرې به څنګه ستايو؟ ((مينه)) غمېدلي دي والله چي پر موږ ډېري اختر نه لري هيڅ د غم روژې به څنګه ستايو؟
۲۴/ ۷/ ۲۰۰۳ كوټه
د سهار ستورى زه د خپل هيواد په څېر چور_چور يمه ما مه پوښتئ نه لرم درمان داسي رنځور يمه ما مه پوښتئ زخم، زخم_زخم پټ په خپل ځان كي پخپله يم ښكارم ښكاره روغ،زړه كي ناسور يمه ما مه پوښتئ ويلي شو واورين وجود په خاورو باندي ګډ شولم اور مي اوس رګو كي، بل تنور يمه ما مه پوښتئ ورشئ درته څه وايي، رقيب او جانان وايې ورئ! زه د دغو دواړو اوس تربور يمه ما مه پوښتئ ستوري ډېر اسمان كي دي، خو هر يو خپل_خپل ځاى لري زه د سهار ستورى يم،ټول نور يمه ما مه پوښتئ ژوند او شاعري مي بس قربان په تاسو باندي شه نور ((مين)) هيڅ نه لرم، مجبور يمه ما مه پوښتئ
كوټه
له داره څخه نه تښتو تګ كړو پر سكروټو له انګاره څخه نه تښتو موږ لكه دردونه له پرهاره څخه نه تښتو ګام چي پر مخ پورته كړو پر شا يې بيرته نه اخلو لار باسو په غرونو كي له كاره څخه نه تښتو پرخه_پرخه توى شولو د سرو غوټيو غېږو كي لمره! څڅوې به مو له خاره څخه نه تښتو ستړي كه هر څومره شو خو بيا هم ماته نه منو جنګ كي برى غواړو له ښاماره څخه نه تښتو دوى كه زورور دي موږ هم شكر دومره توان لرو وار باندي كوو د دوى له واره څخه نه تښتو ژوند خوږ دى ((مينه)) خو چي حق كله خطر كي شي مرګ ته ښه راغلى وايو له داره څخه نه تښتو
۱۸/ ۱۱/ ۲۰۰۳ كوټه
د شبنم عمر ژوند راته سوال_سوال شو خو زما له خوا ځواب نه شو هر ارمان ګنا_ګنا يو هم په كي ثواب نه شو پاڼي يې پرهر_پرهر او درد_درد يې هر تورى دى لولم يې په مينه له ما ورك دغه كتاب نه شو توى شوې دلته ډېري بيخي ډېري اوښكي، ويني خو لور په لور چي وبهېدې جوړ ترې يو درياب نه شو بار يې پر نيمګړي بدن هسي څو شېبې شولې لنډ و د شبنم عمر پرې پوه لكه حباب نه شو ووهل نارې خو په وار_وار پر ضد د ظلم شوې ورك يې ظلم نه كړو د مظلومو انقلاب نه شو ما خو په غزل كي ګل ځواني مينه وستايل غلى خو مطرب و ترنګ يې پورته د رباب نه شو
۲۵/ ۱/ ۲۰۰۵ كوټه
اې ساقي لاس كړه هله كاڼو ته سنګسار مي كړه حق وايم سر زوره يم په دار مي كه نه مي دي د چم پستې خبري زده سپين پښتون سړى يم ګرانه! يار مي كړه چيري لاړ شم څه وكړم حيران يمه لاره رانه وركه ده پر لار مي كړه تور لكه ماښام اوس راته ځان ښكاري راشه! ته خو لمر يې روڼ سهار مي كړه رادي كړل جامونه ډېر نشه شولم اې ساقي! اوس ژر كوه خمار مي كړه پاته چي له ستورو نه يو ستورى يم جار دي شم سپوږمۍ ګډ په كتار مي كړه ژوند به په خوب_خوب لا تېروم تر څو ويښ مي كړه ((مينه)) او د كار مي كړه
۲۵/ ۸/ ۲۰۰۳ كوټه
اوبه ستا په تګ خپه دي، كنې نور غم به دي څه كوي دا چي شپه شو ستوري، په اسمان كي ځلا نه كوي نخښه د ګوزار دي لا، پاته پر زيګر مي ده ګل غوندي پرهر_پرهر، درد كوي اوبه كوي خامخا خبره به، نن راته يوه كوي يا به راته يا او نه، يا به هو او ښه كوي غرونه_غرونه غم چي يې، ورتنكي شاعر ته كړ لوبي په زړګي زما، تل خدايه هغه كوي څوك به ستا په څېر ورته، كړي ژوندۍ_ژوندۍ كيسې درد په دې خبره اوس، بس د((مين)) زړه كوي
۱۷/ ۱/ ۲۰۰۴ كوټه
په مينه ښاد رنګ مي له ښكلا اخيستى رنګ باندي ودان يمه اله! شرنګوه بنګړي په شرنګ باندي ودان يمه زه به له وخت وړاندي په ځواني كي بوډا شوى واى روغ دي وي مطرب د رباب ترنګ باندي ودان يمه ما يې په سرو شونډو قسم كړى دى چي نه يې چښم كله_كله هسي د جام كړنګ باندي ودان يمه تا په نوم د امن وايه كوم_كوم ظلم و نه كړ؟ زه په څنګه وايم چي په جنګ باندي ودان يمه ستا د زلفو تار مي دى ساتلى ستا په ژمنه كي ګرځم چي تازه په دې لونګ باندي ودان يمه ما يوه خبره د هغه نه دا زده كړې ده يم غريب سړى خو بس په ننګ باندي ودان يمه خان په زور او زر باندي مغروره دى ((مينه)) خو زه په مينه ښاد، نوم د ملنګ باندي ودان يمه
۱۱/ ۴/ ۲۰۰۵ كوټه
لكه نظم دا چي نه يم درته نه ښكارمه نه يم ستا له زړه وتى ستا سترګو كي اوبه يم لكه نظم محدود نه شوم تر شاعره د ټپې په څېر د هر پښتون پر خوله يم بس د عقل په ملتيا ښكلا مونداى شم خير دى بخت دي وي خپه همداسي ښه يم تا نژدې كړمه نژدې دومره و ځان ته چي نهام دي اوس تر سترګو لكه زړه يم په سل واره يې بلا اخلم ((مينه)) چي يو ځل يې هم په ناز ياد كړى زه يم
۵/ ۵/ ۲۰۰۵ كوټه
له ځانه سفر ما له ځانه سفر پيل كړ تر جانانه څومره لاره ده له دې مځكي نه يارانو تر اسمانه څومره لاره ده چي پر زړه مي پاچاهي كړي دا ستا ياد بلا اتل دى كنې هسي خو له ما نه تر تا ګرانه څومره لاره ده زه كه سل نارې ور وكړم او دى سل سره هم واوري فكر نه كړم چي به راشي تر پښېمانه څومره لاره ده د بڼو په رپ_رپ نغاړم د ژوندون كيسه نيمګړې بشپړتيا يې مهال غواړي تر عنوانه څومره لاره ده ما په ناز له خپل ((مينه)) نه دا پوښتنه پرون وكړه چي انسان رسي انسان ته تر انسانه څومره لاره ده
۱۰/ ۸/ ۲۰۰۵ كوټه
ناځوانه ورك دي شي ناځوانه دى د كار خبري نه كوي دا څنګه رويبار دى چي ديار خبري نه كوي زه خو يې پوښتمه د مينو حال ترې غواړمه دى ساتي راز پټ لكه چنار خبري نه كوي څوك چي سپېلني غوندي د ښكليو نظرماتي وي هغه ته رقيب هم د انګار خبري نه كوي داسي لكه زاڼي په يوه سلا نه الوزي فكر يې بېل_بېل سره، كتار خبري نه كوي لوېږي ښه په لوى زړه لكه پرخه د ګل غيږي ته مينه كړي ښكلا سره د خار خبري نه كوي ژوند ګران دى ((مينه)) پرې چي حق نه وايي سر ساتي كښته سترګي ګرځي د هسك دار خبري نه كوي
۱۵/ ۱۲/ ۲۰۰۴ كوټه
د ژوند نغمه خلاص مي كړه له درده پر پرهر باندي رااووره يا باران د كاڼو شه پر سر باندي رااووره زړه زما شاعر دى د ښكلا په نوم قربان به شي ته د ژوند نغمه شه پر هنر باندي رااووره څنګ پر څنګ به كښېنو څو خبري به د خوند وكړو سپين د امن څاڅكى پر تور شر باندي رااووره وسوځه رقيب راته په سرو شونډو يار ووايه اور غوندي بې درېغه پر خطر باندي رااووره وله په زرين غشي تيارې چي درنه و نه تښتي خور، وور لكه لمر بس پر سحر باندي رااووره څنګه چي دي شنه كړله په زړه كي د ((مين)) مينه دغسي پر لر او هم پر بر باندي رااووره
۲۱/ ۶/ ۲۰۰۴ كوټه
ناڅاپه مه مي ستايه ډېر_ډېر داسي نه وي چي مغرور شمه ته به راته ورور وايې خو زه به دي تربور شمه سيند د رڼاګانو وي په خيال كي ور غوټه چي شم تور زړګى مي سپين شي په وجود باندي ټول نور شمه ووايه چي بيا به نو پوښتنه پر ما كله كړې؟! مړ چي شمه ياره، كه تر دې چي لا رنځور شمه مل مي وي سكون په هيڅ خبر نه يم شىنه وينم بس ناڅاپه زړه غوندي د ښكلي په لاس چور شمه نه اخلي له بدو لاس په سمه نه پوهيږي هيڅ ځكه له رقيب سره چي جنګ باندي مجبور شمه لاړ د ښكلا ښار ته شم او ځان په ځان كي ورك كړمه ژوند مي شي غزل_غزل ((مينه)) خوږ سُرور شمه
۶/ ۴/ ۲۰۰۴
زړه نا زړه زړه نا زړه نژدې ورشم په څنګ كي ورته وخاندم يار غوسه وي جنګ كړي زه په جنګ كي ورته وخاندم ومي تخنوي زړګى غزل، ښكلا يې خوند راكړي ځكه د رباب په څېر په ترنګ كي ورته وخاندم ډېري زارۍ وكړي راته، ويې بخښم پرې يېږدم كوز ګوري رقيب خو زه په ننګ كي ورته وخاندم دا د ياغي زوى به ماته ومني او رام به شي زه چي په يو رنګ او په بل رنګ كي ورته وخاندم ښكلي نه خپه چي شم ((مينه)) ورته نه ګورم شرنګ وركړي بنګړو ته بيا په شرنګ كي ورته وخاندم
۲۷/ ۳/ ۲۰۰۴ كوټه
غزليز ذوق مينه نه كړم په خپل ځان مي باور نشته داسي نه چي په جانان مي باور نشته ما منله ستا خبره خو زړګيه ستا په ګټه او تاوان مي باور نشته چي تڼۍ يې د هغه په لاس شي خلاصي په دې بخت د خپل ګرېوان مي باور نشته په يوه سر چي لښكر د دښمن مات كړي دنن ورځي په دې ځوان مي باور نشته د شاعر غزليز ذوق يې اوبه نه كړ ستا د حُسن په پاران مي باور نشته خپل ((مين)) چي پرې هم نه شم خپلولاى په دې هسي جار قربان مي باور نشته
۱۳/ ۱۲/ ۲۰۰۵ كوټه
سپين زړه سپين زړه دي جانانه اوس رنګ تور غواړي كنه ما چي ترېنه باسې تا ته زور غواړي كنه زړه مي كوي درد، ستا يادونو كي شين واوښت وايه د وصال ښه تود ټكور غواړي كنه هغه مات دښمن چي نن بيا راته له سره برګ_برګ كړي كتل نو تريخ پېغور غواړي كنه اله! را پېرزو يې كړه سرې شونډي دي قربان جام پسي بل جام شراب څوك نور غواړي كنه شمېرې چي ((مين)) دي نه، خپله په ژوندو كي خود د كور پر ځاى و ځان ته ګور غواړي كنه
۱۷/ ۱۲/ ۲۰۰۵ كوټه